Γράφει ο Π. Βουδουρης
".....Διαφαίνεται λοιπόν πως στη βουδιστική παράδοση (και νομίζω σε πλείστες άλλες πνευματικές παραδόσεις και δρόμους) αυτό που λέμε «Αλήθεια», ή «Φώτιση»... είναι βασικά μια κατάσταση του νου ή του πνεύματος।
Στη δική μας παράδοση όμως -είτε την Αρχαιοελληνική είτε την Ορθόδοξη-ηΑλήθεια είναι κυρίως Σχέση! ΟιΈλληνες πρόταξαν τη Σχέση μεταξύ των ανθρώπων και έγιναν οι πρώτοι πολίτες στην ιστορία Και μετά υιοθέτησαν (και συνδημιούργησαν μια άλλη Παράδοση, την Ορθοδοξία, που επίσης προτάσειτη Σχέση ως πρωταρχικό στοιχείο του_δρόμου της
Αυτή η ουσιώδης διαφορά, διατρέχει τις μεθόδους του ΕλληνικούΔρόμου, από τη μία, και όλων των άλλων δρόμων από την άλλη. ΣτονΒουδισμό λ.χ. όλοι οι διαλογισμοί σκοπεύουν στο να αχθεί ο ασκητήςστο επίπεδο που θα βιώσει τη Νιρβάνα. Ουσιαστικά πρόκειται για τηΜεγάλη Απομόνωση. Ο άνθρωπος αποσύρεται στον εαυτό του, απομονώνεταικαί ησυχάζει, έτσι ώστε να μπορέσει να επιτύχει το Μεγάλο Σβήσιμο του εαυτού του,της ψυχής του. Οπωσδήποτε, κηρύσσεται τό ελεος και η συμπόνοια πρός τά άλλα όντα, όπως άλλωστε
τόνισε και η Κάντρο Ρίνποτσε. Αυτό όμως δεν αναιρεί την ποιότητατης απομόνωσης που διατρέχει κάθε ανατολική άσκηση, αφού τελικάτα όντα αυτά θεωρούνται κενά αληθινής υπαρξης Αλλωστε αυτό εί-ναι και το υπέρτατο ελεος'που μπορείς να τους δείξεις: Να τα δεις«ως έχουν», δηλαδή ως στερούμενα ύπαρξης. Ως ψεύτικα! Ως πλάνητού νού
Θα έλεγε κανείς ότι οι ανατολικοί διαλογισμοί συνιστούν τον Υπέρ-τατο Αυτισμό (ειδικά οι ινδουιστικοί), αλλά ο Βουδισμός πάει έναβήμα παραπέρα και ο ασκητής του βιώνει και τον ίδιο τον εαυτό τουως στερούμενο αυθύπαρκτης ύπαρξης. Με τι ή με ποιον να σχετι-στείς ουσιαστικά, όταν δεν υπάρχει τίποτε, ούτε «εσύ» ούτε ο «άλ-λος»; "
Ως Ορθοδοξία δε, προχωρά ακόμη παραπέρα και θεωρεί τους ανθρώπους εν δυνάμει Πρόσωπα - εικόνες Χριστού. «Κατά χάριν» αιώνια υπαρκτούς και ικανούς να αναπτύξουν σχέση Προσώπων μεταξύ τους αλλά και Σχέση με τον Θεό-Πρόσωπο.
Τα βουδιστικά μάντρα, παρ' όλο που το καθένα τους διακατέχεται από μια ιδιαίτερη ποιότητα, τελικό όλα δρουν ως μέσα απορρόφησης και γαλήνευσης του νου ώστε να έρθει η πολυπόθητη ηρεμία. Η διαύγεια που ενδέχεται να ακολουθήσει δεν αναιρεί καθόλου την πίστη στην ανυπαρξία του κόσμου και των όντων.
Ωστόσο, η «ευχή» της Ορθοδοξίας δεν είναι μάντρα, όπως συγκριτιστικά πιστεύεται, γιατί δεν είναι τρόπος να απορροφηθείς μέσα σου συγκεντρώνοντας το νου σου, ακόμα και αν οπωσδήποτε επιφέρει και μία τέτοιου είδους μηχανιστική ηρεμία. Είναι προσπάθεια επικοινωνίας με το Πρόσωπο του Χριστού.
Είναι σα να βλέπεις δύο ανθρώπους να επαναλαμβάνουν: «Μαρία, Μαρία». Και ο μεν ένας να αντλεί την ικανοποίηση του από την ηρεμία που του προκαλεί η συνεχής επανάληψη της λέξης, ενώ ο άλλος από την έλευση της... Μαρίας. Είναι το ίδιο; (Δεν θα ήθελα, με κανέναν τρόπο, ούτε και είμαι ικανός να υπεισέλθω στα βαθιά νερά τού ποια προσέγγιση είναι ανώτερη. Απλά επισημαίνω τη μεγάλη τους διαφορά)
Προσέξτε ότι σήμερα στον κόσμο, μόνο ένας Δρόμος αποσκοπεί και μιλά για Σχέση Προσώπων: η Ελληνική Παράδοσηί'Ολοι οι άλλοι δρόμοι, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, είναι δρόμοι Απομόνωσης και εξατομίκευσης Ακόμη και ο χριστιανικός Καθολικισμός πιστεύει σε ένα θεό ξεκομμένο και αμέθεκτο από τόν τον Κόσμο
Και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Με όλα τα τεράστια ελαττώματα μας ως λαός, είναι τυχαίο που αποτελέσαμε και αποτελούμε τον πρώτο και κύριο στόχο της Νέας Τάξης Πραγμάτων; Είναι τυχαίο που οι παραδόσεις μας βάλλονται τόσο έντονα και τόσο καθολικά;..."
Παύλος Γ.Βoυδούρης
[τό κείμενο είναι απόσπασμα από σχόλιο του κ.Βουδούρη σε συνεντευξη πού ο ιδιος πήρε,από την Βουδίστρια Κάντρο Ρίνποτσε.Αφιερώνεται στήν αναγνώστρια που μου ειχε υποβάλει σχετικό ερώτημα।]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου