Καθ 'όλη τη διάρκεια της ιστορίας - ο αρχαίος συμβολισμός έχει υφανθεί στον ιστό του σύγχρονου πολιτισμού, διαμορφώνοντας τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Μεταξύ των πιο ισχυρών από αυτά τα σύμβολα είναι το λιοντάρι και το φίδι, αρχέτυπα που εκτείνονται πίσω στους πρώτους πολιτισμούς. Στη σύγχρονη κουλτούρα, αυτές οι εικόνες επιμένουν - λιοντάρια ζωγραφισμένα σε αθλητικά λογότυπα και εθνικά εμβλήματα, φίδια τυλιγμένα σε ιατρικά διακριτικά - φέρνοντας ηχώ της πρωταρχικής σημασίας τους. Το δημοφιλές animation Legend Quest έχει έναν αναγωνιστή που ονομάζεται Quetzalcoatl ο οποίος δημιουργεί μια ψευδή προφητεία που περιλαμβάνει το "The Lion" να νικά το "The Serpent", ξεγελώντας ολόκληρο τον κόσμο. Το λιοντάρι και το φίδι σε παλιές καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις εμφανίζονται συνήθως να μάχονται μεταξύ τους, όπως το χάλκινο γλυπτό του Louis Barye με τίτλο "Το λιοντάρι και το φίδι" (όπως φαίνεται παρακάτω) που δείχνει το λιοντάρι πιθανώς να εξουδετερώνει και να σκοτώνει το φίδι. Στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση, αυτή η αντίθεση θυμίζει την κοσμική μάχη μεταξύ Θεού και Σατανά, με το λιοντάρι να συμβολίζει τον Ιεχωβά και το φίδι Σατανά. Η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί τη μεταφορά ενός λιονταριού για να απεικονίσει τη φύση του Ιεχωβά, σε αρκετές βασικές περικοπές. Στο εδάφιο Αμώς 3:8, η φωνή του Ιεχωβά παρομοιάζεται με τη φωνή ενός λιονταριού. Τα εδάφια Ωσηέ 11:9-10 παρουσιάζουν επίσης τον Ιεχωβά ως λιοντάρι που βρυχάται, ενώ τα εδάφια Ησαΐας 31:4 συγκρίνουν τον Ιεχωβά με ένα ατρόμητο λιοντάρι που υπερασπίζεται το όρος Σιών. Εν τω μεταξύ, ο Σατανάς συνήθως παρομοιάζεται με φίδι ή ακόμα και με τράγο. Ορισμένοι χριστιανοί, όπως ο Ωριγένης ο Αλεξανδρεύς, ο οποίος ήταν λόγιος, θεολόγος και διάσημος χριστιανός στοχαστής, εξίσωσαν το φίδι στον κήπο της Εδέμ με τον Σατανά. Η «Αποκάλυψη του Μωυσή», ένα εβραϊκό κείμενο που χρονολογείται γύρω στο 100 π.Χ. έως το 200 μ.Χ., είναι μία από τις πρώτες πηγές που υποδηλώνουν ότι ο Σατανάς χρησιμοποίησε το φίδι ως σκεύος ή μεταμφίεση για να εξαπατήσει τον ανυποψίαστο Αδάμ και την Εύα στον Κήπο της Εδέμ.
Η θεά Shekinah εμφανίζεται μερικές φορές να στέκεται επιβλητικά πάνω σε ένα λιοντάρι, παρόμοια με το πώς η Inanna εμφανίζεται να υποτάσσει ένα λιοντάρι σε αρχαίες καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις. Η Shekinah συνδέεται μερικές φορές με το φίδι. Η σχέση μεταξύ της Shekinah και του φιδιού είναι περίεργη. Λαμβάνοντας υπόψη άλλες θεές σοφίας, το μοτίβο του φιδιού επαναλαμβάνεται με αρκετές από αυτές. Για παράδειγμα, η χαναανιτική σοφία και μητέρα θεά Ασερά (που συνδέεται με τη Σεκινά) ήταν γνωστή ως η «Κυρία του Φιδιού» (dāt batni), ενώ η γνωστική θεά Σοφία συνδέθηκε επίσης με τα φίδια, ιδιαίτερα τους Ουροβόρους. Η αποκρυφίστρια του 19ου αιώνα Έλενα Μπλαβάτσκυ αναφέρει στο βιβλίο της του 1888 «Η Ίσις Αποκαλύφθηκε» ότι: «Η Σοφία είναι η Σεκινά». Ο μελετητής Staurt Nettleton συνδέει τον Baphomet (τον Διάβολο ή τον Σατανά) με τη "Shekhinah" ή τη Shekinah. Η έννοια της Shekinah (ή Shekina) προέρχεται από τον εβραϊκό μυστικισμό και θεολογία - όπου αντιπροσωπεύει τη θεϊκή παρουσία του Θεού. Στις εσωτερικές παραδόσεις, η Shekinah συνδέεται μερικές φορές με το φίδι, το οποίο μπορεί να συμβολίζει τη σοφία, τη μεταμόρφωση και την απαγορευμένη γνώση. Το φίδι στον κήπο της Εδέμ θεωρείται απατεώνας, αλλά μερικές μυστικιστικές και γνωστικές ερμηνείες υποδηλώνουν ότι αντιπροσωπεύει κρυμμένη θεϊκή σοφία. Στη γνωστική σκέψη, η Σοφία (μια θεϊκή θηλυκή φιγούρα παρόμοια με τη Σεκινά) συνδέεται με το φίδι ως αποκαλυπτής της γνώσης. Στις καμπαλιστικές παραδόσεις, η Shekinah στην εξορία θεωρείται μερικές φορές παγιδευμένη στο Qliphoth (τα κελύφη της ακαθαρσίας) και το φίδι μπορεί να αντιπροσωπεύει τόσο την εξορία όσο και τη λύτρωση. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, ο Ιεχωβά, ο συνηθισμένος σύντροφος της Σεκινά, συνδέεται συχνά με το λιοντάρι στα Βιβλικά κείμενα. Για παράδειγμα: Ωσηέ 5:14: «Γιατί θα είμαι σαν λιοντάρι στον Εφραίμ». Παροιμίες 30:30: «Το λιοντάρι, το ισχυρότερο ανάμεσα στα θηρία». Το λιοντάρι του Ιούδα (Γένεση 49:9) γίνεται επίσης σύμβολο σαν τον Θεό. Στην παρακάτω εικόνα η Σεκινά φαίνεται να στέκεται πάνω στο λιοντάρι ως σημάδι κυριαρχίας, το οποίο πιθανώς αντιπροσωπεύει τη νίκη της Σοφίας επί του Δημιούργου ή τη νίκη και την κυριαρχία της Σεκινά επί του Ιεχωβά.
❝Στο αρχαίο παρελθόν, η Μεγάλη Θεά λατρευόταν ως η προσωποποίηση της παγκόσμιας δύναμης της ζωής. Το ιερό σύμβολό της ήταν το φίδι. Με την πάροδο του χρόνου, καθώς η λατρεία της θεάς καταπιέστηκε από την άνοδο της πατριαρχίας - το φίδι της υποτιμήθηκε, τελικά έγινε σύμβολο του κακού❞
(πηγή: Goddess In The Grass: Serpentine Mythology and the Great Goddess, της Linda Foubister)
Η Inanna (ή ακόμα και η Lilith) στέκεται πάνω σε ένα λιοντάρι (κυριαρχία πάνω στο λιοντάρι). Παρατηρήστε τα πόδια του φιδιού της:
Στο βιβλίο της του 2015 «Baphomet: The Temple Mystery Unveiled», η αποκρυφίστρια Tracy Twyman λέει ότι οι Καββαλιστές είδαν την ερμαφρόδιτη οντότητα Samael-Lilith ως το φίδι στον Κήπο της Εδέμ. Σε ορισμένες εβραϊκές μυστικιστικές παραδόσεις, ο Σαμαέλ και η Λίλιθ απεικονίζονται αρχικά να σχηματίζουν μια ενιαία ερμαφρόδιτη οντότητα - ένα ον που ενσωματώνει τόσο αρσενικές όσο και θηλυκές αρχές - πριν χωριστούν σε ξεχωριστές αρσενικές και θηλυκές δαιμονικές μορφές. Αυτή η ιδέα αντλεί από αρχαία κείμενα όπως το Zohar, όπου ο Samael, ένας αρχάγγελος του θανάτου και της καταστροφής, και η Lilith, μια νυχτερινή demoness συνδεδεμένη με την αποπλάνηση, ήταν κάποτε ενωμένες. Στο 1896 Baphomet Sigil, Lilith-Samael συνδέονται με Baphomet. Το 1818, ο Hammer-Purgstall δημοσίευσε ένα έργο με τίτλο «Mysterium Baphometis Revelatum» («Το μυστήριο του Baphomet αποκαλύφθηκε»), όπου εξερεύνησε τις υποτιθέμενες μυστικές τελετουργίες των Ναϊτών. Σε αυτό το έργο, ισχυρίστηκε ότι είχε αποκαλύψει στοιχεία για αυτό που αποκαλούσε «Βαφομέτικα είδωλα», τα οποία πίστευε ότι οι Ναΐτες λάτρευαν ως μέρος των τελετουργιών τους. Αυτά τα «Βαπωματικά είδωλα» αποτελούνταν από κύπελλα που απεικόνιζαν παράξενες μορφές. Ο Hammer-Purgstall αναγνώρισε μια επαναλαμβανόμενη εικόνα ως αναπαράσταση του Baphomet, ή "Mete", την οποία ερμήνευσε ως ανδρόγυνη ή ερμαφρόδιτη φιγούρα που φορούσε κάπα, στεφανωμένη με πύργους. Η Tracy Twyman εξηγεί ότι η φιγούρα μοιάζει με την αρχαία θεά Κυβέλη. Αυτή η φιγούρα που μοιάζει με την Κυβέλη παρουσιάστηκε με αλυσίδες που τραβούσαν προς τα κάτω τον Ήλιο και τη Σελήνη. Μια καμπαλιστική πραγματεία του 1648 μας λέει ότι ο σύζυγος της Λίλιθ ήταν ευνουχιστής, συνδέοντας τη Λίλιθ με την Κυβέλη. Ο Hammer-Purgstall ερμήνευσε αυτές τις αλυσίδες ως σύμβολα από τις γνωστικές, ερμητικές και νεοπλατωνικές παραδόσεις, αντιπροσωπεύοντας έννοιες όπως η «ερμητική αλυσίδα των Νεοπλατωνικών», η «αλυσίδα των Γνωστικών» και η «αλυσίδα των θεών» που αναφέρει ο Όμηρος. Η αλυσίδα αντιπροσωπεύει έναν κοσμικό κρίκο που εκτείνεται από τη Γη μέσω των ουρανών στο θεϊκό βασίλειο του Πλερώμα - μια κατοικία θεών όπως ο Δίας και πιθανώς ο Ιεχωβά. Στο βιβλίο της «Baphomet: The Temple Mystery Unveiled», η Tracy Twyman προτείνει ότι ο απώτερος στόχος ορισμένων ασεβών πράξεων που σχετίζονται με τον Baphomet μπορεί να είναι να διαταράξουν τον Παράδεισο.
Ο αποκρυφιστής Aleister Crowley εξίσωσε τον Baphomet με το φίδι, δηλώνοντας: «Αυτό το φίδι, ο Σατανάς, δεν είναι εχθρός του ανθρώπου, αλλά Αυτός που έκανε Θεούς της φυλής μας, κατανοώντας το Καλό και το Κακό. Πρόσταξε «Γνώθι σαυτόν!» και δίδαξε τη μύηση. Το σύμβολό του είναι το BAPHOMET, το Ανδρόγυνο που είναι το ιερογλυφικό της απόκρυφης τελειότητας». Ο Γάλλος αποκρυφιστής του 19ου αιώνα Éliphas Lévi συνέδεσε τον Baphomet με την ιδέα του για το «Αστρικό Φως» και, κατ' επέκταση, με το «Φίδι της Γένεσης» (το φίδι στον κήπο της Εδέμ). Ο Lévi, μια κεντρική φιγούρα στον σύγχρονο αποκρυφισμό, είδε τον Baphomet όχι μόνο ως δαιμονική φιγούρα αλλά ως ένα σύνθετο σύμβολο που ενσωματώνει δυαδικότητες - καλό και κακό, αρσενικό και θηλυκό, φως και σκοτάδι. Στα γραπτά του, ιδιαίτερα στο «Dogme et Rituel de la Haute Magie» (1856), περιγράφει το Baphomet ως μια αναπαράσταση της «ισορροπίας των αντιθέτων», που συνδέεται με μια παγκόσμια δύναμη που ονόμασε Αστρικό Φως. Το Αστρικό Φως του Λεβί είναι ένα είδος κοσμικού μέσου ή αιθέριας ουσίας - μια πανταχού παρούσα ενέργεια που διαπερνά όλα τα πράγματα, χρησιμεύοντας ως όχημα για μαγικές λειτουργίες και εκδήλωση θέλησης. Το εξίσωσε με τον «Μεγάλο Μαγικό Παράγοντα», μια έννοια δανεισμένη από προηγούμενες εσωτερικές παραδόσεις, και το είδε ως το μέσο μέσω του οποίου συμβαίνει η δημιουργία και η μεταμόρφωση. Σε αυτό το πλαίσιο, το συνέδεσε με το «φίδι της Γένεσης» - το φίδι στον κήπο της Εδέμ - τη διπλή φύση της σοφίας (τόσο θεϊκής όσο και βέβηλης). Η σχέση μεταξύ του Baphomet και του φιδιού προκύπτει από την ερμηνεία του Lévi για το σχήμα ως σύνθεση αποκρυφιστικών δυνάμεων. Η διάσημη απεικόνιση του Baphomet - η οποία είναι με κεφάλι κατσίκας, φτερωτή, με ένα πεντάγραμμο στο μέτωπό της και έναν πυρσό ανάμεσα στα κέρατά της - ενσωματώνει αυτό το αστρικό φως ως δημιουργική και καταστροφική αρχή. Το φίδι, ομοίως, αντιπροσωπεύει την ενέργεια που μοιάζει με κουνταλίνη ή τη ζωτική δύναμη που μπορεί να ανυψώσει μια ψυχή. Το Baphomet του Lévi, λοιπόν, γίνεται μια οπτική και φιλοσοφική συντομογραφία αυτής της αλληλεπίδρασης δυνάμεων, ριζωμένη στη μυστικιστική ανάγνωση του βιβλικού και αλχημικού συμβολισμού.
Πολλοί περισσότεροι θεοί σε θρησκείες και πολιτισμούς συνδέονται επίσης με τον συμβολισμό του λιονταριού και του φιδιού. Στη Μεσοποταμία, ο θεός με πρόσωπο λιονταριού Μίθρας, μια βασιλική φιγούρα, απεικονιζόταν να είναι συνυφασμένος με το φίδι (όπως φαίνεται παρακάτω). Σε αυτές τις απεικονίσεις, το λιοντάρι είναι σταθερά αρσενικό, η χαίτη του πιθανότατα συμβολίζει την ακτινοβόλο έκρηξη του Ήλιου. Ομοίως, ο Abraxas συνδέεται τόσο με το λιοντάρι όσο και με τον Ήλιο. Τα ονόματα Μίθρας και Αμπράξας ισοδυναμούν αριθμητικά με τον αριθμό 365, που αντιστοιχεί στις ημέρες ενός ηλιακού έτους (και πάλι, συμβολισμός του Ήλιου). Ο Ahriman είναι ο κακός θεός του σκότους στον Ζωροαστρισμό που αντιτίθεται στον καλό θεό Ahura Mazda σε έναν κοσμικό αγώνα. Έχει πρόσωπο λιονταριού και φαίνεται περιορισμένος από το φίδι. Υπάρχουν πηγές που συνδέουν τον Αχριμάν με τον Ιεχωβά, ιδιαίτερα μέσα στον Μανιχαϊσμό, μια αρχαία θρησκεία που ιδρύθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Στον Μανιχαϊσμό, ο Αχριμάν εξισώνεται με τον Άρχοντα του Σκότους, και μερικά εδάφια υποδηλώνουν ότι αυτή η φιγούρα είναι επίσης ο θεός Ιεχωβά, που θεωρείται ο δημιουργός του υλικού κόσμου και συνδέεται με το κακό (ειδικά στην ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης). Η ιουδαιοχριστιανική παράδοση παρουσιάζει τον καλό θεό ως Ιεχωβά και τον κακό ή κακό θεό ως Σατανά, αλλά αυτή η ερμηνεία αντιστρέφεται στις γνωστικές παραδόσεις, όπου ο Ιεχωβά θεωρείται ως ο κακός θεός και ο Σατανάς ή το φίδι της Γένεσης ως απελευθερωτής. Μπορεί ο Διάβολος ή ο Σατανάς να ήταν αρχικά θεά. Η λέξη διάβολος προέρχεται από μια ινδοευρωπαϊκή λέξη "Devi" που σημαίνει "γυναίκα" ή "θεά" και αυτή η λέξη εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην Ινδία. Υπάρχουν επίσης θεές όπου τα ονόματά τους είναι σαν "Σατανάς". Ο Satana, επίσης γραμμένος Satanaya ή Sata, για παράδειγμα, είναι μια σημαντική φιγούρα στις σάγκα Nart του Βόρειου Καυκάσου, ιδιαίτερα μεταξύ των Τσετσένων. Η έρευνα δείχνει ότι είναι μια θεά που σχετίζεται με τη Σελήνη, που απεικονίζεται ως μητριαρχική φιγούρα. Το όνομά της, "Satana", είναι φωνητικά και ορθογραφικά κοντά στο "Satan". Η Inanna περιγράφηκε ως ο «Πρώτος Δράκος του Φιδιού» από την Enheduanna. Η Ίσις αναφερόταν ως "A-Set" και το όνομά της μπορεί να έδειχνε ότι ήταν αρχικά ο θεός Set (που συνδέεται με τον Σατανά). Η Ίσιδα απεικονίστηκε ως φίδι στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους και συνδέθηκε με το κόκκινο χρώμα (βλ. το βιβλίο «Ίσις: Αιώνια Θεά της Αιγύπτου»). Η Λίλιθ και η Ίσις έχουν από κοινού τη γνώση τους για το «μυστικό όνομα του Θεού».
Το πρόσωπο του Baphomet, ειδικά με τα χαρακτηριστικά που μοιάζουν με κατσίκες, τα κέρατα και μια περιοχή σε σχήμα τριγώνου προς τα κάτω - έχει ερμηνευθεί συμβολικά από μερικούς ότι θυμίζει το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα, υποδηλώνοντας μια σύνδεση με το θεϊκό θηλυκό και τη θεά. Τα κέρατα θεωρούνται ότι αντιστοιχούν στις σάλπιγγες και η τριγωνική περιοχή γενειάδας θεωρείται συμβολική του αιδοίου ή της γυναικείας ηβικής περιοχής. Αυτή δεν είναι μια επιστημονική ή ανατομική σύγκριση, αλλά μια εμποτισμένη με εσωτερικούς συμβολισμούς. Στο βιβλίο του «Η Οδύσσεια των Εσσαίων», ο Hugh Schonfield υποστηρίζει ότι η Baphomet ήταν μια γυναίκα που συμβόλιζε τη σοφία όπως η Σοφία. Κάποιος σημειώνει ότι καθώς η Αφροδίτη περιστρέφεται γύρω από τη Γη (υποθέτοντας ότι αποδέχεστε το ηλιοκεντρικό μοντέλο) κάνει το μοτίβο ενός πενταγράμμου. Αυτό είναι γνωστό ως "Πεντάγραμμο της Αφροδίτης" ή "Ρόδο της Αφροδίτης". Το Baphomet φυσικά έχει ένα πεντάγραμμο στο μέτωπό του. Ο Manly Palmer Hall εξηγεί ότι η Αφροδίτη και η Ίσις ήταν ονόματα για τον Εωσφόρο, λέγοντάς μας: «Όντας ορατός στον ουρανό κατά το ηλιοβασίλεμα ονομαζόταν Εσπερινός, και καθώς ανέτειλε πριν από τον Ήλιο, ονομαζόταν Αστέρι του Πρωινού ή Εωσφόρος, που σημαίνει Φωτοφόρος. Λόγω αυτής της σχέσης με τον Ήλιο, ο πλανήτης ονομαζόταν επίσης Αφροδίτη, Αστάρτη, Αφροδίτη, Ίσιδα και Μητέρα των Θεών» (βλ. το βιβλίο του «Οι μυστικές διδασκαλίες όλων των εποχών»). Στο βιβλίο του «Μαρία Μαγδαληνή η Φωτίστρια», ο δημοφιλής συγγραφέας William Henry μας λέει: «Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι η Ίσις ονομαζόταν Σοφία. Ονομάζεται επίσης Αστάρτη, η θεά που λατρευόταν από τον Σολομώντα. Κάθε μία από αυτές τις θεές, με τη σειρά της είναι η βαβυλωνιακή θεά Inanna. Ο Schonfield καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κεφάλι της όμορφης γυναίκας των Ναϊτών [ή Baphomet] αντιπροσωπεύει τη Σοφία στη θηλυκή της όψη και την Ίσιδα και συνδέθηκε με τη Μαρία Μαγδαληνή [και την Παρθένο Μαρία] στη χριστιανική ερμηνεία. Ένα παράδειγμα της δυαδικότητας της Σοφίας φαίνεται στην ταινία Metropolis από το 1927, στην οποία ο χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει την Παναγία (ή τη Σοφία) μεταμορφώνεται σε μια δαιμονική γυναίκα-ρομπότ που προεδρεύεται από ένα πεντάγραμμο προς τα κάτω παρόμοιο με τη Lilith (ή πιο σωστά Baphomet).
Αυτή η εικόνα εδώ (για αναφορά, δείτε το βιβλίο «Σοφία: Θεά της Σοφίας, Νύφη του Θεού», από την Caitlín Matthews) δείχνει την Αχαμώθ, την κάτω Σοφία στον Γνωστικισμό, και τονίζει τις διπλές πτυχές της. Η Σοφία θεωρείται συνήθως ότι ενσαρκώνει δύο αντίθετες πλευρές: τη δαιμονική και τη γήινη και την αγγελική και υπερβατική. Αυτές οι δυαδικότητες αντιπροσωπεύονται οπτικά και συμβολικά σε αυτή την απεικόνιση της Lilith, η οποία χρησιμεύει ως συγχώνευση αυτών των πτυχών. Τα πόδια της Λίλιθ, που περιγράφονται ως δρακόντεια, συμβολίζουν μια σύνδεση με το υλικό βασίλειο. Αυτό συνδέεται με την «ξεπεσμένη» όψη της Σοφίας, όπου κατεβαίνει στον υλικό κόσμο, ενσαρκώνοντας το χάος. Ωστόσο, τα φτερά της αντιπροσωπεύουν την υπέρβαση και την ικανότητα να υψωθεί πάνω από το υλικό και να επιστρέψει στη θεϊκή πληρότητα (Pleroma). Το βιβλίο όπου προέρχονται αυτές οι εικόνες, εξηγεί ότι αυτή η διπλή αναπαράσταση (στην παραπάνω εικόνα) συλλαμβάνει το ταξίδι της Σοφίας από τη θεϊκή σοφία μέσω της πτώσης της στον τελικό της ρόλο ως λυτρωτή και οδηγού. Πλαισιωμένη από κουκουβάγιες, η Λίλιθ συνδέεται επίσης με τη σοφία και τα δημιουργικά όνειρα, συνδυάζοντας τη σχέση της με τη γνώση και τα μυστηριώδη, διαισθητικά βασίλεια. Η αναφορά στη Λίλιθ στη φεμινιστική θεολογία υπογραμμίζει τη λυτρωτική της δυνατότητα, ειδικά ως φιγούρα που συμφιλιώνει τις δαιμονικές ή παρεξηγημένες πτυχές του θηλυκού με μια θεϊκή ιδέα ενδυνάμωσης και υπέρβασης. Αυτή η ερμηνεία υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της ενσωμάτωσης της πιο σκοτεινής, ξεπεσμένης πλευράς της Σοφίας (δαιμονοποιημένη) με την ανώτερη, λυτρωτική φύση της για πρόσβαση στη «Μαύρη Θεά». Η σελίδα της Ιαπωνικής Wikipedia για το Baphomet μας δίνει κάποια εικόνα και υπαινίσσεται τη δυαδικότητα της Σοφίας. Αναφέρει (παραφράζοντας): «Αν το fleur-de-lis (σύμβολο της Παναγίας) γυρίσει ανάποδα, μοιάζει με το κεφάλι του "Baphomet of Mendes". Αυτό υποδηλώνει ότι η Παναγία (που αντιπροσωπεύει μια θεά στη γενεαλογία της «Μητέρας Γης Θεάς» ή της «Βασίλισσας του Ουρανού») και η Baphomet (που συνδέεται με τον Διάβολο) συμβολίζουν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και διαμετρικά αντίθετες.
Η Kathleen Granville Damiani έγραψε τη διατριβή του 1998 με τίτλο "Sophia: Exile and Return" και χαρακτηρίζει τη Sophia ως τη "Μητέρα των Εξόριστων" (σημειώνει κανείς ότι η Lady Liberty είναι γνωστή ως η "Μητέρα των Εξόριστων" λόγω του σονέτου της Emma Lazarus του 1883 και ότι το άγαλμα μερικές φορές αναπαρίσταται καλλιτεχνικά ως Baphomet). Σημειώνει ότι τα «άλλα πρόσωπα» της Σοφίας περιλαμβάνουν τη Λίλιθ. Δηλώνει: «Ενώ η Σοφία έχει ερμηνευθεί ως θεϊκή, θεά ή ψυχολογική εικόνα, εξετάζεται από διάφορες οπτικές γωνίες. Η σκοτεινή πλευρά αντιμετωπίζεται μέσα από την ανάλυση των «άλλων» προσώπων της Σοφίας, της Λίλιθ και της Εκάτης, εντοπίζοντάς την ως πηγή ατομικής δύναμης και γνώσης». Ο Ζοχάρ συνδέει τη Λίλιθ με το φίδι. Η περικοπή αναφέρει: «Το θηλυκό του Σαμαέλ ονομάζεται 'Φίδι', 'Το Τέλος κάθε Σάρκας'». Ορισμένες γνωστικές αιρέσεις ερμήνευσαν το Φίδι στην Εδέμ ως μια θετική φιγούρα που ώθησε την ανθρώπινη εξέλιξη, τόσο από την άποψη της γνώσης όσο και της πνευματικής αφύπνισης (όπως ο Baphomet). Αυτή η ερμηνεία είναι ιδιαίτερα εμφανής σε ορισμένα σκέλη του Σεθιανού Γνωστικισμού και του Οφιτικού Γνωστικισμού. Οι Goddeses συνδέονται μερικές φορές με τα φίδια και τον Διάβολο. Ακόμη και ο Εωσφόρος συνδέεται με την Αφροδίτη, της οποίας η θεά Ινάννα της οποίας το «alter-ego» ή η σκιώδης πλευρά ήταν η Λίλιθ (βλ. το βιβλίο «Magdalene Mysteries», του Seren Bertrand). Το αρχαίο λαϊκό παραμύθι της Λίλιθ που μεταμορφώνεται σε Αφροδίτη μέσω συνειδητής αντανάκλασης και «λαβής αγάπης» ευθυγραμμίζεται με τις γιουνγκιανές έννοιες του σκιώδους εαυτού και της εξατομίκευσης, απεικονίζοντας τη διαδικασία ενσωμάτωσης καταπιεσμένων, καταστροφικών πτυχών της ψυχής σε ένα αρμονικό σύνολο. Η Lilith, που απεικονίζεται ως νυχτερινός δαίμονας που σκοτώνει παιδιά, αντιπροσωπεύει τη σκιά - ασυνείδητα χαρακτηριστικά όπως η επιθετικότητα ή το χάος που μπορεί να βλάψει όταν δεν αναγνωρίζεται. Η χρήση ενός καθρέφτη για αντανάκλαση και μια μεταμόρφωση βασισμένη στην αγάπη αντικατοπτρίζει την ιδέα του Jung να αντιμετωπίσει τη σκιά μέσω της αυτογνωσίας και να την αποδεχτεί με συμπόνια, ένα βασικό βήμα στην εξατομίκευση - που είναι το ταξίδι προς την ψυχολογική ολότητα. Με τη λύτρωση της Lilith στην Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης, η ιστορία συμβολίζει πώς η ενσωμάτωση της σκιάς μπορεί να μετατρέψει τις καταστροφικές τάσεις σε αυτοαποδοχή και αγάπη, αντανακλώντας την πεποίθηση του Jung ότι αγκαλιάζοντας όλα τα μέρη του εαυτού οδηγεί σε ένα ολοκληρωμένο άτομο.
Η συγγραφέας του βιβλίου 'Weaving Connections with the Enchanted Realm', Emily Carding γράφει: «Αυτή η παγκόσμια ψυχή αναφέρεται συνήθως ως θηλυκή και είναι η κοινή προέλευση πολλών θεών σοφίας σε όλους τους πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένης της ιουδαιοχριστιανικής θεάς σοφίας Shekinah, της οποίας η παρουσία στον Χριστιανισμό είναι περισσότερο γνωστή ως το Άγιο Πνεύμα. Η παλαιότερη προέλευση αυτής της θεάς σοφίας μπορεί να εντοπιστεί στους μύθους των Σουμερίων για τη θεά Inanna περίπου τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστιανισμού. Σε έναν συναρπαστικό παραλληλισμό με την ιστορία της πτώσης του Εωσφόρου, η Ινάννα, γνωστή και ως Βασίλισσα των Ουρανών, φεύγει από το ουράνιο βασίλειο του πατέρα της για να φέρει σοφία στην ανθρωπότητα. Είναι επίσης εξαιρετικά ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι τόσο η Ινάννα όσο και η σημιτική ομόλογός της Αστάρτη λατρεύονται ως το Πρωινό Αστέρι, ο τίτλος του πλανήτη Αφροδίτη, ο οποίος συνδέεται επίσης με τον Εωσφόρο». Η Inanna, όπως και η Shekinah, συνδέθηκε με φίδια. Η Inanna περιγράφηκε ως ο «Πρώτος Δράκος του Φιδιού» από την Enheduanna. Στην Αγία Γραφή, διαβάζουμε ότι ο Εωσφόρος ήθελε να «ανέβει πάνω από τα σύννεφα» και να αρπάξει τον Ουρανό από τον Θεό. Σε μια αρχαία πινακίδα της Μεσοποταμίας διαβάζουμε για τη θεά Ινάννα: «Η Κυρία των Ουρανών έβαλε στο μυαλό της να συλλάβει τους μεγάλους ουρανούς, η Ινάννα έβαλε στο μυαλό της να συλλάβει τους μεγάλους ουρανούς». Η περικοπή της Βίβλου του Εωσφόρου που θέλει να καταλάβει τον Ουρανό ακούγεται ύποπτα σαν την αρχαία πινακίδα της Μεσοποταμίας της Ινάννα που θέλει να «αιχμαλωτίσει τους μεγάλους ουρανούς». Στην αρχαία πινακίδα της Μεσοποταμίας, η Inanna μιλάει στον αδελφό της (που ονομάζεται Utu) για την κατάληψη του Ουρανού από τον Anu. Η Inanna συνδέεται με τον πλανήτη Αφροδίτη, η Utu με τον πλανήτη Κρόνο ως Shamash και η Wikipedia λέει ότι στην "ελληνιστική περίοδο ο Anu μπορεί να είχε ταυτιστεί με τον Δία". Ο Δίας είναι ο υψηλότερος θεός στο ελληνικό πάνθεον, κάτι που είναι παρόμοιο με το πώς απεικονίζονται ο Ιεχωβά και ο Αμπράξας στις αντίστοιχες θρησκείες τους, ως οι υψηλότεροι θεοί. Μερικοί ερευνητές έχουν παρομοιάσει την Ινάννα με τη Σοφία και η Άνου έχει παρομοιαστεί με τον Ιεχωβά. Αυτό μπορεί να είναι άλλο ένα παράδειγμα του φιδιού που νικά το λιοντάρι. Κάποιος σημειώνει ότι στις αρχαίες αναπαραστάσεις, η Ινάννα εμφανίζεται συνήθως να υποτάσσει ένα λιοντάρι (όπως φαίνεται παρακάτω). Στην αφήγηση του δέντρου Huluppu της Μεσοποταμίας βλέπουμε ότι το άγριο alter-ego της Inanna είναι η Lilith (που μοιάζει κάπως με τη σκιώδη πλευρά της ή το «άλλο πρόσωπο»).
Ο Μιχαήλ Άγγελος ζωγράφισε τη Λίλιθ ως το δελεαστικό φίδι στην Εδέμ (ή τον Διάβολο) στις διάσημες τοιχογραφίες του στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα. Η Λίλιθ απεικονίζεται επίσης ως το φίδι στην Εδέμ σε ένα γλυπτό στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων στη Γαλλία. Οι Καββαλιστές έβλεπαν την οντότητα Σαμαέλ-Λίλιθ ως το φίδι στην Εδέμ. Ο Λεβιάθαν (που συνδέεται με τον Μπαφομέτ και τη Λίλιθ-Σαμαέλ στο Σιγίλιο Μπαφομέτ του 1896) εξισώνεται γενικά με τον Τυφώνα. Στο «Dogme et Rituel de la Haute Magie» (1856), ο Lévi συζητά το Baphomet ως ένα σύνθετο σύμβολο που αντιπροσωπεύει την ισορροπία και την εσωτερική σοφία και απαριθμεί διάφορες μυθολογικές και πολιτιστικές προσωπικότητες που σχετίζονται με τον θεό, συμπεριλαμβανομένου του αιγυπτιακού τυφώνα. Ο Lévi παρουσιάζει τον Baphomet ως τη σαββατική κατσίκα, ένα σύμβολο που ενσωματώνει τόσο το φως όσο και το σκοτάδι, τη δημιουργία και την καταστροφή. Το συνδέει με διάφορες θεότητες και μυθολογικές φιγούρες που αντιπροσωπεύουν το χάος, την απαγορευμένη γνώση και τις παρεξηγημένες θεότητες. Ο Τυφών, μια καταστροφική φιγούρα στην αιγυπτιακή μυθολογία που συνήθως αντιτίθεται στην τάξη (αντιπροσωπεύεται από τον Όσιρι), περιλαμβάνεται σε αυτή τη συλλογή μορφών. Αυτό πλαισιώνει τον Baphomet ως avatar της Σοφίας. Αυτό συμβαίνει επειδή το Typhon, όπως εξηγεί ο Carl Jung, αντιπροσωπεύει την «Τρομερή Μητέρα» - τη μεταμορφωμένη Isis - και το Isis είναι ένα άλλο όνομα για τη Σοφία. Ο Έλληνας φιλόσοφος Πλούταρχος συνέδεσε την Ίσιδα («σοφία») με τη Σοφία. Ο κρυπτογράφος ATBASH σχηματίζεται με τη χαρτογράφηση του αλφαβήτου αντίστροφα και όταν τα εβραϊκά γράμματα που ορθογραφούν Baphomet εφαρμόζονται στον κρυπτογράφο, δημιουργεί "Sophia". Το φίδι έχει αναγνωριστεί από καιρό ως σύμβολο της θεάς όπως η Σοφία. Στο άρθρο του «Η κατάρα του φιδιού», ο Andrew Cross λέει: «Η ταύτιση της μητέρας θεάς με το φίδι ανάγεται στη Χαλκολιθική περίοδο στο Tepe Gawra». Η μάχη μεταξύ του Λιονταριού και του Φιδιού θα μπορούσε να είναι μια μάχη μεταξύ Πατριαρχίας και Μητριαρχίας (όπως προτείνουν ορισμένοι). Το λιοντάρι, όταν μάχεται το φίδι, έχει πάντα μια χαίτη που το διακρίνει ως αρσενικό, και ως εκ τούτου πιθανώς είναι μια αναπαράσταση του βιβλικού θεού - του οποίου συνδέεται με τον συμβολισμό του λιονταριού και θεωρείται αρσενικό. Το φίδι, από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε να είναι θηλυκό, αφού το φίδι είναι ένα αρχαίο σύμβολο για τη θεά.
