Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ

Ο Συντηρητισμός δεν είναι Συντηρητικός



Του Ραφαήλ Καλυβιώτη

Ένα ίσως από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Πολιτικού Φιλελευθερισμού είναι ότι απουσιάζει η έννοια, αλλά και η πραγματικότητα, αυτού που οι Συντηρητικοί ονομάζουν «Κοινότητα». Για τον Πολιτικό Φιλελευθερισμό, η ανεξάρτητη αρχή της Κοινότητας και όλα αυτά που η τελευταία συνεπάγεται όπως η εθνικότητα, η διαχρονία της ιστορίας ως τρόπος ζωής και ως βίωμα που προσδίδει ιδιαίτερο νόημα, ο πολιτισμός, η θρησκεία και η ταυτότητα απουσιάζουν. Αλλά ακόμα και όταν η Κοινότητα καθίσταται παρούσα στις αναλύσεις του Πολιτικού Φιλελευθερισμού αντιμετωπίζεται ως κάτι το δευτερογενές, ως κάτι δηλαδή που πρέπει να διασφαλίζει ότι τα μέλη που ανήκουν σε αυτήν την Κοινότητα αντιμετωπίζονται ως ίσα και συνεπώς ως ελεύθερα. Επομένως, η Κοινότητα για τους θιασώτες του Πολιτικού Φιλελευθερισμού
1)      είτε δεν έχει καμία απολύτως αξία διότι δεν πρέπει καν να υφίσταται ως δίλημμα η σύγκρουση Ατόμου – Κοινότητας (αφού το Άτομο και οι ελευθερίες του επουδενί δεν πρέπει να περιορίζονται από κάποια συλλογικότητα)
2)      είτε αναγνωρίζεται ως αναγκαίο κακό και κατά αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζεται ως παράγωγο της ισότητας και της ελευθερίας (αφού ο μόνος λόγος ύπαρξης της Κοινότητας είναι για να διασφαλίζει ότι τα Άτομα εντός της θα παραμείνουν ελεύθερα).

Όπως μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό, ο Συντηρητισμός ως κίνημα, έννοια και αντίληψη απορρίπτει αυτήν την πρώτη από τις δύο θέσεις του Φιλελευθερισμού διότι απαξιώνει ολοκληρωτικά την Κοινότητα που αποτελεί το θεμέλιο  συστατικό του πρώτου. Κεντρικός άξονας του Συντηρητισμού είναι η πεποίθηση ότι οι κοινές πρακτικές και οι κοινές κατανοήσεις που ενυπάρχουν σε κάθε κοινωνία πρέπει να τυγχάνουν μεγαλύτερης προσοχής. Η Κοινότητα για έναν Συντηρητικό είναι ανάγκη να γίνει αντικείμενο προστασίας και να τεθεί τουλάχιστον στην ίδια ευθεία με την ισότητα και την ελευθερία. Η προτεραιότητα του Ατόμου σε τέτοιο ακραίο βαθμό ώστε να απαξιώνεται οποιαδήποτε συλλογικότητα ως σχήμα εν δυνάμει καταπιεστικό είναι για τον Συντηρητισμό μία ακραία τοποθέτηση του Πολιτικού Φιλελευθερισμού και δεν μπορεί να βρεθεί κανένα κοινό έδαφος για συνύπαρξη αφού οδηγεί σε ένα ακραίο ατομισμό. Ο ακραίος αυτός ατομισμός με τη σειρά του οδηγεί τελολογικά στην Χομπσιανή παρατήρηση του «πολέμου των πάντων κατά πάντων» και άρα στην αναρχία.

Με την δεύτερη τοποθέτηση του Πολιτικού Φιλελευθερισμού ωστόσο, και είναι δυνατόν να υπάρξει κοινός τόπος και να συνυπάρξει ο Συντηρητισμός. Ο τελευταίος άλλωστε δέχεται την ατομική ελευθερία ως μία αδήριτη ανάγκη, ως μία κατάκτηση που οδήγησε τις κοινωνίες προς τα εμπρός και που παρεμπόδισε την κρατική αυθαιρεσία. Μέχρι αυτό το σημείο, Πολιτικός Φιλελευθερισμός και Συντηρητισμός συνταυτίζονται. Από εκεί και ύστερα όμως οι Συντηρητικοί θέτουν ένα επιπλέον υπαρξιακό ερώτημα: «Μπορεί το Άτομο να βρει νόημα στην ιδιωτεία σε μία σύγχρονη πολιτική κοινότητα»; Ενώ ο Πολιτικός Φιλελευθερισμός θεωρεί ως ύψιστο πρόταγμα αυτοπραγμάτωσης τον διαχωρισμό δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, ο Συντηρητισμός ανθίσταται σε μία τέτοια αντίληψη ως ρηχή και κενή νοήματος. Όσο σημαντικό και εάν είναι να υφίσταται μία κοινωνία ελεύθερων ατόμων δεν επαρκεί από μόνη της για να εξηγήσει το γιατί αισθανόμαστε ένα ιδιαίτερο αίσθημα υποχρέωσης προς τους συμπολίτες μας εν σχέσει με τους πολίτες άλλων κρατών.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο υπεισέρχεται για τον Συντηρητισμό ένας ειδικότερος προσδιορισμός της έννοιας της Κοινότητας, η έννοια του «Έθνους» ή της «Εθνικότητας» (“nationhood”) που προτάσσει την κοινωνική ενότητα και αλληλεγγύη ως μορφές συνεισφοράς των ατόμων σε μία ενιαία πολιτική κοινότητα που διαθέτει ιδιαίτερα και διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τις άλλες κοινότητες. Για τον Συντηρητισμό η εθνότητα αποτελεί την κινητήριο δύναμη μέσω της οποίας ένας συγκεκριμένος λαός, μίας συγκεκριμένης εδαφικής επικράτειας και με μία συγκεκριμένη ιστορική πορεία ενώνεται για να χαράξει μία συγκεκριμένη διαδρομή. Τα άτομα τα οποία ενυπάρχουν στο έθνος εκτίθενται σε έναν κοινό εθνικό πολιτισμό, μετέχουν σε κοινούς εκπαιδευτικούς και πολιτικούς θεσμούς και μιλούν την ίδια γλώσσα. Η τελευταία αποτελεί το απαύγασμα του πολιτισμού ενός διακριτού έθνους και εμφιλοχωρεί τα διαχρονικά νοήματα τα οποία συγκροτούν την ιδιοπροσωπεία του συγκεκριμένου λαού. Το τί είδους ταυτότητα είναι αυτή που προαγάγεται σε κάθε ξεχωριστό έθνος είναι ζήτημα του ίδιου του λαού που το συγκροτεί. Στην Ελλάδα φερ ειπείν η αποδοχή της Ορθόδοξης παράδοσης αποτελεί συστατικό στοιχείο του ελληνισμού που προσδίδει μία ξεχωριστή ανάγνωση για το τί συγκροτεί τον τελευταίο. Ο πολίτης δηλαδή δεν αντιμετωπίζεται ως ένα απλό νομικό πρόσκομμα, αλλά ως «Πρόσωπο» που λογοδοτεί οικειοθελως στην Κοινότητα. Αυτή η διατήρηση της διαφορετικής ανάγνωσης της ταυτότητας του κάθε έθνους αποτελεί συστατική αξία της ιδεολογίας του Συντηρητισμού.

Η εγγενής ανησυχία του Συντηρητικού υποδείγματος για μία κοινωνία αποξενωμένων ατομιστών είναι ο λόγος που καλεί τους πολίτες να σηκώσουν το φορτίο της πολιτικής συμμετοχής. Ενώ το φιλελεύθερο ιδεώδες του ιδιωτικού βίου είναι να απελευθερωθεί η κοινωνία από τις πολιτικές παρεμβάσεις, ο Συντηρητισμός αξιώνει και υπενθυμίζει ότι η πολιτική αποτελεί πρωτίστως το μέσο για τον ιδιωτικό βίο. Το γεγονός ότι ο πολιτικός βίος κατασκευάζεται από τα μέσα ενημέρωσης, χειραγωγείται από το χρήμα και κυριαρχείται από τους «ειδικούς» αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο να αυξηθούν τα δημόσια βήματα μικρότερης κλίμακας. Η αποκέντρωση επομένως σε ένα τοπικό, κοινοτιστικό ιδεώδες, και η ολοένα και μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβαση του πολίτη στην πολιτική, αποδυναμώνει την κουλτούρα εξάρτησης των παθητικών ατομιστών που δήθεν έχουν «ανάγκη από μία γραφειοκρατική καθοδήγηση». Από την άλλη, το γεγονός ότι η ελεύθερη αγορά εμφυσεί στα άτομα την ανάληψη πρωτοβουλίας δεν σημαίνει ότι διδάσκει και το αίσθημα της κοινωνικής ευθύνης. Αντίθετα, η μεταφορά μέρους της πολιτικής ευθύνης στα άτομα μέσω των τοπικών ενώσεων της κοινωνίας των πολιτών, αναγάγει σε ύψιστο αγαθό την ιδιότητα του πολίτη, τον κατά Walzer «κριτικό συνεργατισμό» (“critical associationalism”). Ο Συντηρητικός τοποθετείται επομένως ανάμεσα στην κουλτούρα της εξάρτησης από το κράτος και τον απρόσωπο χαρακτήρα των αγορών, προβάλλοντας ένα λησμονημένο χαρακτηριστικό αρετής, την ατομικά κοινωνική ευθύνη.

Εάν λοιπόν είναι κάτι που μπορεί να χαρακτηρίσει με πιο διαυγές τρόπο το τί πρεσβεύει η ιδεολογία του Συντηρητισμού είναι η έννοια της «Ισορροπίας». Διαφυλάσσει δηλαδή ο Συντηρητισμός την κοινωνική ειρήνη στην σύγκρουση Ατόμου – Κοινότητας επιδιώκοντας την ισορροπία ανάμεσα στην Ποικιλομορφία και την Ενότητα. Από τη μία αντιτίθεται στην «πολυπολιτισμική κοινωνία» ως ιδεολόγημα ακραίας Ποικιλομορφίας που διασαλεύει την ενότητα της κυριάρχου εθνικής κουλτούρας. Αλλά και από την άλλη, στον κάθε είδους «περφεξιονισμό» που απαγορεύει στους ανθρώπους να πράττουν αυτό που το κράτος θεωρεί κακή επιλογή ως ακραία έκφανση Ενότητας που εν τέλει συσσωρεύει τις εξουσίες στην κυβέρνηση. Ο Συντηρητισμός σε τελική ανάλυση, «αποθεώνει» την Αριστοτελική «μεσότητα» ως συστατικό αρμονίας αλλά και σταδιακής προόδου η οποία θα επιτυγχάνεται χωρίς ακραίες αντιδράσεις. Αποτελεί τον θεματοφύλακα των επιτυχώς δοκιμασμένων αξιών μίας κοινωνίας διατηρώντας τα καλύτερά της στοιχεία και μην επιδιώκοντας την πρόοδο για την πρόοδο. Η έννοια της προόδου λογοδοτεί στις ανάγκες της Κοινότητας. Χρόνια τώρα στην ελληνική κοινωνία ο Συντηρητικός χώρος φορτίζεται με αρνητικό πρόσημο σε μία κατ’ εξοχίν Εθνική Κοινωνία. Ήρθε η ώρα να αρθούν οι παρεξηγήσεις.
Μπλε Μήλο

ΚΡΙΜΑΙΑ ΤΟ ΜΑΤΖΙΚΕΡΤ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗς

Κριμαία το Ματζικέρτ της Ευρώπης

    



Ο άνθρωπος  συνηθίζει τα πάντα επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη προσαρμογή ακόμα και στις πιο παράλογες καταστάσεις όπως πχ ο πόλεμος.

Πολλοί βετεράνοι στρατιώτες εκτός από την σκληρότητα του πολέμου έχουν να διηγηθούν και ιστορίες σχετικά με την ικανότητα του ανθρώπου να συνεχίζει την ζωή του και την ρουτίνα του σε όποιο βαθμό του επιτρέπεται κυριολεκτικά δίπλα στο μέτωπο των επιχειρήσεων.Κάποια στιγμή ακόμα και ο πόλεμος , η δυστυχία , η σκληρή πραγματικότητα γίνεται μέρος της καθημερινότητας και ότι φάνταζε ως απίθανο πριν το ξέσπασμα του πολέμου έρχεται η στιγμή που χάνει όχι την τρομακτική επίδραση που έχει στην ζωή αλλά την εντύπωση που δημιουργεί.

Η στάση αυτή για την άρνηση της σκληρής πραγματικότητας βοηθάει μεν στην ηρεμία του υποκειμένου αλλά μόνο μέχρι την στιγμή που θα θανατωθεί από τους παράγοντες και συνθήκες που διάλεξε να αγνοεί.Πριν από έξι μήνες εάν έλεγες σε έναν ανατολικοευρωπαίο ότι θα κινδυνεύσει από την Ρωσική επεκτατικότητα σίγουρα θα διακινδύνευες την χλεύη .

Εάν έλεγες σε ένα Ολλανδό η ένα Βρετανό ότι το ρωσικό αεροπλανοφόρο ”Νάυαρχος Κουζνέτσοφ ” ή ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη θα παραβίαζαν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο τους , τότε σίγουρα θα σε θεωρούσαν εκτός τόπου και χρόνου.

Σήμερα βρισκόμαστε  στην αρχή ενός πολέμου ο οποίος έχει εκδηλωθεί με σποραδικά επεισόδια  και βαδίζουμε ολοταχώς στην κλιμάκωση του.Ωστόσο επειδή ο άνθρωπος διακατέχεται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης προσαρμόζεται στην νέα ζοφερή πραγματικότητα αγνοώντας τα σημάδια και συνεχίζοντας την καθημερινή ρουτίνα του.Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί πλέον κουφάρι το οποίο αρχίζει να βρωμάει, δυστυχώς.Δεν υπάρχει πλέον σχέδιο για έξοδο από την οικονομική κρίση.

Ας μην το βασανίζουμε με πολύπλοκες οικονομοτεχνικές αναλύσεις.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ελλάδας το οποίο αντικατοπτρίζει και την γενικότερη κατάσταση της Ε.Ε. Η Ελλάδα έχει φαλιρίσει και κρατιέται στην ζωή με τεχνάσματα και πιρουέτες οι οποίες έχουν ονομασθεί ως οικονομική βοήθεια .

Οι υποχρεώσεις του κράτους σε ομόλογα και τίτλους που λήγουν , η κατάσταση των τραπεζών , η στάση πληρωμών των πολιτών προς το κράτος αλλά και προς την λιανική αγορά, η καθολική ανεργία και άλλα δεινά δεν πρόκειται να αναταχθούν ποτέ με τις υπάρχουσες πολιτικές .

Φαίνεται απίστευτο και γιαυτό και δεν προβάλλεται αλλά ούτε η Ελληνική κυβέρνηση ούτε η Ευρώπη έχουν κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση τόσο της Ελλάδας όσο και της Ε.Ε.. Όλοι προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί ελπίζοντας σε κάποιο θαύμα.

Σίγουρα υπάρχουν εκατοντάδες οι οποίοι θα μπορούσαν να παραθέσουν χιλιάδες στοιχεία και πίνακες για το αντίθετο αλλά η ουσία είναι ότι η Ευρώπη έχει πέσει θύμα της ίδιας της της πολιτικής περιορισμού ελλειμμάτων και βρίσκεται σε σπιράλ σμίκρυνσης της-οι ειδικοί το ονομάζουν ”αποπληθωρισμό” .

Η μόνη λύση είναι πλέον οι ”ενέσεις ρευστου” από επενδυτές εκτός Ευρώπης .

Ωστόσο σήμερα δεν υπάρχουν πλέον επενδυτές αλλά μόνο τα hedge funds τα οποία διεισδύουν στις οικονομίες των κρατών με στόχο την απομύζηση τους και όχι την δημιουργία παραγωγικών υποδομών.

Μια λύση στην οικονομική κρίση της Ευρώπης θα ήταν η αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης , η αύξηση του όγκου της λιανικής , δηλαδή να πέσει χρήμα στους Ευρωπαίους πολίτες και αυτοί να το μετακυλήσουν στην αγορά.

Αλλά αυτό θα σήμαινε την αύξηση των μισθών και την καταπολέμηση της ανεργίας κάτι που τόσο η Γερμανία όσο και τα hedge funds τρέμουνε εφόσον  θα σήμαινε το ΄΄μαλάκωμα” του σκληρού ευρώ και την απαξίωση του ως διεθνές επενδυτικού νομίσματος αλλά και την αύξηση του πληθωρισμού στην ευρωζώνη με συνέπεια την απομείωση της αξίας των κεφαλαίων σε ευρώ που διαθέτουν οι διεθνείς κερδοσκόποι.

Η ανεργία είναι κάτι χρήσιμο εφόσον ο όγκος των ανέργων αποτελεί φόβητρο για όσους έχουν εργασία με συνέπεια την οικειοθελή μείωση των αποδοχών τους.

Δεν υπάρχει σωτηρία,σε αυτόν τον φαύλο κύκλο η Ευρώπη θα ησυχάσει μόνο όταν καταστραφεί ολοκληρωτικά .

Και αυτό θα γίνει.

Από την άλλη πλευρά η Ρωσία του Πούτιν ακονίζει τα δόντια της προετοιμαζόμενη αργά, σταθερά και όσο το δυνατόν μυστικά στην ολοκλήρωση του Ευρασιατικού οράματος της 4ης Θεωρίας , γεωπολιτικής θεωρίας η οποία προβλέπει την δημιουργία μιας νέας αυτοκρατορίας με την ένωση ευρωπαϊκών και ασιατικών κρατών υπό την ηγεμονία της Ρωσίας.

Ο συνεκτικός ιστός της ένωσης δεν θα είναι η υποταγή με την στρατιωτική βία αλλά η εθελοντική προσέγγιση των κρατών στην βάση της κοινής ορθόδοξης χριστιανικής λατρείας  με την Ρωσία να παρουσιάζεται ως συνεχιστής της  Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Ρώσοι έχουν μελετήσει το Βυζάντιο  με αφοσίωση και με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικάνοι έχουν μελετήσει τον Αλκιβιάδη και τις στρατιωτικές πρακτικές του τις οποίες μεταλαμπαδεύσανε στην ελίτ του αμερικάνικου στρατού , τους πεζοναύτες.Οι Ρώσοι έχουν μελετήσει το Βυζάντιο με τον ίδιο ζήλο που μελέτησε η ευρωπαϊκή αριστοκρατία τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη , των οποίων τα διδάγματα εφήρμοσαν οι αριστοκράτες  προσπαθώντας να αποκτήσουν ταυτότητα και να ξεπλύνουν το παρελθόν τους ως συμμορίτες που πούλαγαν προστασία μετά την κατάρρευση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Οι Ρώσοι ξέρουν ότι οι βυζαντινοί πληθυσμοί των ακριτικών επαρχιών  απηυδισμένοι από την βαριά φορολογία του διεφθαρμένου βυζαντινού κράτους των τελευταίων αιώνων πολλές φορές δέχονταν με απάθεια  την εδραίωση της  ηγεμονία διαφόρων νέων εισβολέων, χωρίς να γνωρίζουν βέβαια το πόσο ολέθρια θα αποδεικνύονταν η στάση τους.

Εάν η μάχη του Ματζικέρτ το 1071 ανέδειξε και έφερε στην επιφάνεια με τελεσίδικο τρόπο τον Τουρκικό κίνδυνο μπροστά στον οποίο οι Βυζαντινοί εθελοτυφλούσαν και ανέδειξε του Τούρκους ως την αδιαμφισβήτητη δύναμη μέχρι την άλωση του 1453, έτσι και η προσάρτηση της Κριμαίας αποτελεί το Ματζικέρτ της Ευρώπης. Μια Ευρώπη διεφθαρμένη και παραδομένη στα κερδοσκοπικά funds , Ευρώπη που έχει καταδικάσει τους υπηκόους της σε δούλους με δεσμά την ανεργία και την φτώχεια , Ευρώπη της οποίας η ελίτ ζει στις ψευδαισθήσεις της και την διαπλοκή με τους κερδοσκόπους.

Ο Πούτιν και οι σύμβουλοι του έχουν ήδη δημιουργήσει Πέμπτη φάλαγγα μέσα στην Ευρώπη Στις 31 Μαΐου ηγέτες και στελέχη  των αντι Ε.Ε.κομμάτων της Αυστρίας -Γαλλίας και Βουλγαρίας συναντήθηκαν με τον σύμβουλο του Πούτιν και ιδρυτή της θεωρίας του Ευρασιατισμού Αλεξάντερ Ντούγκιν στην Βιέννη.

Η συνάντηση κρατήθηκε μυστική ωστόσο ο Αυστριακός τύπος κατάφερε να διαπεράσει το πέπλο μυστικότητας και προέβη σε δημοσιεύματα τα οποία οι συμμετέχοντες ουδέποτε διέψευσαν.

Η συνάντηση αυτή βέβαια αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της Ρωσικής διείσδυσης στην Ευρώπη , διείσδυση η οποία δεν αφορά μόνο στην πολιτική σκηνή αλλά και στην επιχειρηματική.

Εάν ο θρύλος της Κερκόπορτας είναι αληθινός τότε σίγουρα επαναλαμβάνεται.

Πολλοί επιχειρηματολογούν ότι η Ρωσία δεν μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο διότι και η ίδια μαστίζεται από προβλήματα όπως η υπογεννητικότητα , η διαφθορά , τα κοινωνικά προβλήματα την οικονομική ύφεση που διατρέχει εδώ και ένα χρόνο , την υστέρηση της σε εξοπλισμούς .

Κανείς δεν έχει καταλάβει τι συμβαίνει στην Ρωσία σήμερα.

Η δημοτικότητα του Πούτιν έχει ανέλθει στο 75% , ποσοστό που κανένας δυτικός πολιτικός ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ.

Η δημοτικότητα του Πούτιν ανέβηκε ακριβώς μετά την προσάρτηση της Κριμαίας η οποία αποτέλεσε αναίμακτη στρατιωτική επιχείρηση αλλά οι Ρώσοι ενεπλάκησαν σε αυτή γνωρίζοντας ότι υπήρχε η πιθανότητα να θρηνήσουν θύματα.

Οι Ρώσοι πολίτες επιβραβεύουν τον ηγέτη τους για την ανάληψη πολεμικού ρίσκου προκειμένου να καταληφθούν ( ή ανακαταληφθούν) εδάφη, αλλά και συνεχίζουν την πίεση στον ηγέτη τους για να αναλάβει δράση και στην ανατολική Ουκρανία.

Οι Ρώσοι πολίτες , η Ρωσική κοινωνία είναι έτοιμη να υποστεί απώλειες σε πόλεμο και αυτό  κάνει την Ρωσία υπερδύναμη.

Η Ρωσική κοινωνία έχει πλέον την δυναμική που είχαν οι Γερμανοί αλλά και οι δυτικοί σύμμαχοι στον Β΄Π.Π., που είχαν όλες οι φυλές και εθνότητες οι οποίες κατέκτησαν και επεκτάθηκαν σε εδάφη αντιπάλων τους αλλά πάνω απ΄όλα ήταν πρόθυμες να αναλάβουν το ρίσκο για πόλεμο είτε για να επιβιώσουν είτε για να αλώσουν.

Από την άλλη πλευρά οι Ευρωπαίοι πολίτες του σήμερα έχοντας ανατραφεί μέσα σε αντιπολεμική προπαγάνδα και έχοντας απολαύσει κράτος πρόνοιας και ευμάρεια (τουλάχιστον μέχρι πριν από δύο χρόνια) είναι παραλυμένοι από την αποστέρηση των κατακτήσεων τους σε οικονομικό και εργασιακό επίπεδο και βρίσκονται σε αναζήτηση όχι ταυτότητας αλλά επανάκτησης των χαμένων κεκτημένων τους.

Οι Ρώσοι μπορεί να μην ζούνε στην πιο δημοκρατική και ευμαρή κοινωνία ωστόσο σε μεγάλο ποσοστό έχουν συνταχθεί πίσω από την ιδεολογική πλατφόρμα των αξιών του εθνικισμού και της θρησκείας αποφεύγοντας την πολιτισμική ακηδία των Ευρωπαίων οι οποίοι πλέουν σε πλουραλιστικά πελάγη κοινωνικών θεωριών και ιδεολογιών χωρίς όμως να βλέπουν στεριά στον ορίζοντα αρνούμενοι να αναλάβουν δράση , ανάγοντας την εθελοτυφλία ως υπέρτατη αξία .

Την στιγμή που οι Ευρωπαίοι είναι πρόθυμοι να υπερψηφίσουν κόμματα που πρεσβεύουν την διάλυση της Ε.Ε  την επιστροφή στο έθνος-κράτος και τον κατακερματισμό της Ευρώπης στα δεκάδες μικρά και μεσαία κράτη της η Ρωσία ενώνεται με την Λευκορωσία και το Καζακστάν, προσαρτά την Κριμαία, συνάπτει στρατηγικής σημασίας συμφωνίες με την Κίνα και τους BRICS.

Οι Ευρωπαίοι νομίζουν ότι η επιστροφή των κρατών τους στον απομονωτισμό θα τους γλυτώσει από τα επερχόμενα.

Ακόμα και εάν η αποκήρυξη της Ε.Ε.και η ανάδειξη εθνικιστικών κομμάτων στις ευρωπαϊκές χώρες φέρει κάποια θετικά οικονομικά αποτελέσματα δεν πρόκειται να βοηθήσει τις χώρες αυτές να επιβιώσουν στο γεωπολιτικό περιβάλλον της διελκυστίνδας μεταξύ των ΗΠΑ και Ρωσίας-Κίνας.

Σε ένα ιδανικό κόσμο οι Ευρωπαίοι θα αποτίναζαν την ηγεμονία των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και της Γερμανίας και θα διαμόρφωναν μια νέα ένωση με πολιτικά κριτήρια και όχι οικονομικά αλλά πάνω απ όλα με έμφαση στην κοινή προσπάθεια για ουσιαστική στρατιωτική  άμυνα της Ευρώπης ενάντια σε κάθε επιβουλή .

Όμως είναι ήδη αργά, τόσο αργά που  η Ευρώπη δεν είναι σε θέση ούτε την ήττα της να διαχειρισθεί και το μέλλον δείχνει ότι οι ανατολικές χώρες θα ενταχθούν στην υπό διαμόρφωση ευρασιατική ένωση και τις υπόλοιπες χώρες να συντάσσονται. με τις ΗΠΑ υποκύπτοντας χωρίς μάχη στην διαίρεση της Ευρώπης στις δύο υπερδυνάμεις.

Η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια μια ανεξάρτητη ήπειρος, μια ήπειρος που μετά από δύο φονικούς πολέμους κατάφερε να επιτελέσει ένα κοινωνικό και οικονομικό θαύμα το οποίο κράτησε  εξήντα χρόνια , παρά μόνο η μεθόριος δύό αντίπαλων αυτοκρατοριών.

 ΠΗΓΗ

ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΛΛΛΛΛΛΛΛΛΛ!!!!!!!!!!

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;». Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

   «Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» - επιμένει ο «δυσκοίλιος».  Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!  

   Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

   Όσο για  τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι. 

Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.

   Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.

Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές. Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.

Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.

   Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs...

   Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.

Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».

   Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά». Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.

  Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ... Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα... Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους... Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».

   Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.

   Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.

   Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (...) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).

 Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!

   Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

   Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν  κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο».  

   Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη:«Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου».

   Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο...

Πηγή

anemosantistasis.blogspot.gr

ΟΙ ΠΟΔΕΣΤΑΤΟΙ

Απόπειρες δημοκρατίας κατά τον Μεσαίωνα: οι ποδεστάτοι

 

         

Έφιππο άγαλμα του Ολδράδου του Τρέσσενο, ποδεστάτου στο Μιλάνο κατά τον 13ο αι. (φωτογραφία Giovanni Dall’Orto, 3-1-2007

Διαμεσολαβητές (και οι αγανακτισμένοι στους δρόμους της μεσαιωνικής Φλωρεντίας)
Πώς θα σας φαινόταν αν η Πολιτεία ανέθετε τη διακυβέρνησή της σ’ έναν διαμεσολαβητή και μάλιστα αλλοδαπό;
Με αυτόν τον τρόπο διακυβέρνησης πειραματίστηκαν οι ιταλικές πόλεις (που καταχρηστικά θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε “δημοκρατίες”) του Μεσαίωνα, μεταξύ του τέλους του 12ου και των μέσων του 13ου αιώνα. Προερχόμενος από την ανώτερη αριστοκρατία κάποιας άλλης πόλης, όχι απαραίτητα γειτονικής, και με θητεία συνήθως ετήσια, ο ποδεστάτος καταφθάνει συνοδευόμενος από στρατιά συμβούλων και προσωπικών φρουρών. Συγκαλεί το δημοτικό συμβούλιο κι αναλαμβάνει την εφαρμογή των αποφάσεών του, όπως και τη συνέλευση των πολιτών (arengo), είναι εγγυητής της ενότητας και της ομόνοιας της πόλης και, κυρίως, επιλύει τις διαφορές μεταξύ των πολιτών, λειτουργώντας καθαρά ως διαμεσολαβητής, χωρίς να δεσμεύεται από ένα σώμα κωδικοποιημένου δικαίου κι εκτιμώντας ελεύθερα τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, λαμβάνοντας υπόψη κριτήρια όχι μόνο νομικά, αλλά πρωτίστως πολιτικά. Η αλλοδαπή προέλευσή του εγγυάται την έλλειψη οικογενειακών και πελατειακών δεσμών και, επομένως, την ουδετερότητά του.

Το μέγαρο του Ποδεστάτου στη Φλωρεντία (σήμερα Μουσείο Bargello)

Ο ρόλος του ποδεστάτου δεν μπορεί να γίνει ευχερώς κατανοητός αν δεν ληφθεί υπόψη ο χαρακτήρας των μεσαιωνικών και αναγεννησιακών ιταλικών πόλεων ως κοινωνιών σύγκρουσης (και ενδημικής βίας). Σύγκρουσης ανάμεσα σε αντίπαλες φράξιες της αριστοκρατίας και σύγκρουσης μεταξύ των ευγενών και των λαϊκών τάξεων (popolo minuto).
Από την ιστορία του θεσμού δεν λείπουν φυσικά κι οι παρεκτροπές. Αν σε κάποιες περιπτώσεις ο θεσμός καταδεικνύει τις σχέσεις ισοτιμίας μεταξύ συμμάχων πόλεων (Σιένα και Περούτζα ανταλλάσσουν εθιμικά ποδεστάτους), συχνά αποτελεί μέσο επιβολής της θέλησης του ισχυρού. Σε διακρατικό επίπεδο, για παράδειγμα, μια τοπική δύναμη σαν τη Φλωρεντία μπορεί να επιβάλλει στις μικρότερες πόλεις της περιοχής (Πράτο, Σαν Τζιμινιάνο) να “επιλέγουν” αποκλειστικά Φλωρεντινούς ποδεστάτους. Σε εσωτερικό επίπεδο, η άνοδος των λαϊκών τάξεων συνεπάγεται και την αμφισβήτηση της ουδετερότητας του ποδεστάτου που κατηγορείται όλο και συχνότερα ότι ευνοεί τους ευγενείς.
Ακριβώς αυτή η άνοδος θα οδηγήσει και τον θεσμό σε παρακμή. Δύο είναι τα κύρια μέσα της λαϊκής συμμετοχής στην εξουσία: οι φορολογικές απογραφές (estimi), που συνεπάγονται τη φορολόγηση κάθε προσώπου αναλόγως της περιουσίας του, και η αμιγώς δικαστική επίλυση των διαφορών (βάσει κυρίως του ποινικού δικαίου).
Το πείραμα μοιάζει άρρηκτα συνδεδεμένο με τις πολιτικές και κοινωνικές ιδιαιτερότητες των ιταλικών πόλεων. Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του συνοδεύεται από διάφορα ενδιαφέροντα περιστατικά. Όπως μας διηγείται ο Φλωρεντινός πολιτικός και ιστορικός Ντίνο Κομπάνι, το 1295 κάποιος ευγενής, ο Κόρσο Ντονάτι, έστειλε τους μπράβους του να ξυλοκοπήσουν έναν άλλον ευγενή (και συγγενή του), τον Σιμόνε Γκαλαστρόνε. Η συμπλοκή μεταξύ αντίπαλων σωματοφυλάκων είχε ως αποτέλεσμα ένα νεκρό. Κληθείς να επιλύσει τη διαφορά, ο Λομβαρδός ποδεστάτος Ιωάννης του Λουτσίνο δικαίωσε τον Ντονάτι που είχε ξεκινήσει την ιστορία! Η κρίση του ποδεστάτου προκάλεσε την οργή των πολιτών της Φλωρεντίας, οι οποίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους φωνάζοντας “Θάνατος στον Ποδεστάτο” και “Να καεί, να καεί” (όχι βέβαια η χαρακτηριζόμενη ως οίκος ανοχής Βουλή, αλλά) “το μέγαρο του ποδεστάτου“! (Dino Compagni “Cronica delle cose occorrenti ne’ tempi suoi“).ΠΗΓΗ http://rogerioscommentaires.wordpress.com/page/4/

ΜΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΟΡΥ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ

Με το Σπαθί και με το Δόρυ θα με δεις

γράφει ο Phoenix Raziel

Κάπου κάποτε υπήρξε μια παλιά "παράδοση", ένας μύθος, που μέσα στους αιώνες άλλαξε μορφές και δοξασίες...

Εκεί που στάθηκε ο Ήλιος στεκόταν κάποτε και το Φεγγάρι...
Πόσο εύκολα αλλάζουνε οι ρόλοι...
Το παιχνίδι εκείνο της ζωής και του θανάτου δεν ξεχνιέται, αλλά έγινε συνήθεια και πλέον ο κόσμος μας δεν το αμφισβητεί...
Τι σημαίνει αυτό που λέμε αθανασία;

Σκέψου φίλε μου καλέ! Τι είναι αυτό το Άλφα που κρατά ακέραιες και άκαμπτες τις λέξεις μας σαν να 'ναι άτρωτες, θεϊκές και ακατόρθωτες;
Σκέψου γιατί το Άλφα ιδεάζει εκείνο που δεν μπορείς να προβάρεις...

Ακριβώς γιατί το Άλφα δεν είναι ενδυμασία, ούτε το Εν και μήτε το Μηδένα...

Όμως... ειν 'η Φωνή της Ζωής Πικρή και η Ματιά του Θανάτου Απέραντη...
Και εδώ είναι που κάτι μας διαφεύγει...
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα Ετερώνυμα και τα Ομώνυμα;
Τι μπορεί να ξέρει κανείς από αυτό, αν δεν ξέρει να Αγαπά...

Θυμήσου ταπεινέ καλέ στρατιώτη...
Γιατί μόνο με το σπαθί και με το δόρυ θα με δεις...

"Ξεκινώντας απ'την πύλη που φαντάζει σαν ποτάμια, ή σαν έρμαια νερά του παραδείσου....
Ξεχειλίζουν...

Εκεί ειν 'το δίδυμο κι αγνό ζευγάρι...

Ο Φύλακας των πυλών φορώντας τον βαρύ Νουάρ μανδύα του, στέκεται αμυδρά εμπρός τους, ετοιμάζοντας το μυστήριο όλων των μυστηρίων...

Το κάθε του χέρι είναι και μια προσφορά για εκείνους που δεν αποζητούν την δίψα, αλλά γιαυτούς που η θέλησή τους έχει φτάσει στα επίπεδα της κοσμικής δημιουργίας...

Και ευρισκόμενος σε τούτο το τοπίο έχοντας έτοιμα τα υλικά βάλει στην μεγάλη του την Άρκτο, εκφέρει τα εξής λόγια:
"Ότι είναι για τον Σκορπιό ο Παρθένος, είναι και για τον Ζυγό και ο Τοξότης.
Το Δόρυ είναι αριστερά, εκεί που προσαρμόζει και το σπαθί δεξιά, εκεί που αρμόζει.
Ο Παρθένος ας κρατήσει ελεύθερο τον Τοξότη, για να βλέπει τον Ζυγό... Και ο Ζυγός ας αφήσει ελεύθερο τον Σκορπιό για να μπορεί ν' αγγίξει τον Παρθένο.
Έτσι θα είναι εμφανές το Δηλητήριο".

Εκεί κάνει την πρώτη του εμφάνιση το αγνό το Φίδι, ψηλαφίζοντας ενδιάμεσα στα δυο τους πόδια που χωρίζονται από το αιματηρό κρυστάλλινο ποτάμι. Πάντα ενδιάμεσα χωρίζει αυτά που αρμόζουν από αυτά που το προσαρμόζουν.
Ύστερα το κρυστάλλινο ποτάμι αντικατοπτρίζει σκιερές εσώτερες όψεις...

Και ο Φύλακας Συνεχίζει να εκφέρει τον Λόγο του:

"Το Φίδι είναι ο Νόμος.
Φτιάξτε του μουσική από τα δικά σας χάδια.
Όταν εσείς είστε ο Νομοθέτης το φίδι θα υπακούσει.
Αλλιώς θα τρώγεται από τις οπτασίες και τα πάθη σας.
Ο Νομοθέτης είναι το Τέλειο Ζευγάρι".

Ο Φύλακας των πυλών, εκεί ανακατεύοντας τον Ήλιο και την Σελήνη, ολοκληρώνει εκείνο το πλατινένιο θεϊκό λικέρ στην κούπα των καρδιών τους.

Ο Κόσμος των θαυμάτων με τον κόσμο της Επιφάνειας γίνονται το ίδιο ποτάμι.

Έτσι Αναδύεται ο μεγάλος Γιος Δυνάστης Χαλίφ, ο Άλεφ, ο Ξωτικός, ο "Προμυθεύον" του σύμπαντος όλου Φως...

Θυμήσου ταπεινέ καλέ στρατιώτη...
Γιατί μόνο με το σπαθί και με το δόρυ θα με δεις...
Είμαστε όλοι μας ένας κύκλος, που στροβιλίζεται στο άπειρο και αβυσσαλέο πυρ της ζωής...
Όταν ολοκληρωθεί το γέμισμά του, θα "έχουμε" γίνει "ο Γιος του Ανθρώπου".

---

Ordo Rosarius Sapienti     http://celestialsalvi.blogspot.gr/

 

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗΤΙΚΗ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ – Π.ΚΥΡΑΓΓΕΛΟΣ

Οι γενικά αναγνωρισμένοι για την παντοδύναμη σχεδόν ισχύ τους νόμοι: 1) της κληρονομικότητας, 2) των ροπών της διαπαιδαγώγησης 3) των ροπών του περιβάλλοντος και 4) των αποκεντρώσεων γεγονότων, που σ' αυτόν υπάγεται και ο της αποκέντρωσης των προσώπων μειώνουν στο ελάχιστο την ευθύνη της βούλησης για την πράξη. Μένει να εξεταστή αν αυτή η μείωση μεγιστοποιείται, αν δηλαδή ορίζει την πραγματική ευθύνη της βούλησης σαν μηδενική.

Ο νόμος της κληρονομικότητας δηλώνει ένα προκατασκευασμένο διευθυντήριο κάθε πνευματικής λειτουργίας της ανθρώπινης ύπαρξης, που δεσμεύει την ανθρώπινη εκδήλωση – πνευματική, ψυχική, εκτελεστική – μέχρι ένα ωρισμένο βαθμό, μέχρι και μέγιστο, μέχρι και παγκυρίαρχο, ποτέ όμως μηδενικό. Τα χρωμοσώματα ενεργούν πάντα στη διαμόρφωση αυτού του διευθυντηρίου, που προαναφέρθηκε, ποτέ δεν παρουσιάζουν μια έκλειψη της ενέργειάς τους και μόνο ο βαθμός της επιρροής τους διαφέρει, δηλαδή ο βαθμός της δύναμης του διευθυντηρίου πάνω στην ανθρώπινη εκδήλωση.

Ο νόμος των ροπών της διαπαιδαγώγησης υποδεικνύει το σωματικό, πνευματικό και ψυχικό εύπλαστο της νέας οντότητας, που γίνεται. Το εύπλαστο δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια ιδιότητα ανθρώπινη, που στη νέα ύπαρξη φανερώνεται στο μέγιστο του βαθμού της, και που ορίζει την αδυναμία της ύπαρξης να αντιδράση – κατά ένα βαθμό – σε μια γραμμή, που επιβάλλεται και που αναφέρεται στους τρόπους ανάπτυξης του νου, του κορμιού, της ψυχής. Αυτή η αδυναμία είναι, που αυτόματα με τη σειρά της, μειώνει στο ελάχιστο την ευθύνη της βούλησης της ύπαρξης πάνω στην τελική διαμόρφωση και παρουσίαση της πράξης.

Ο νόμος των ροπών του περιβάλλοντος είναι συγγενής με το νόμο των ροπών της διαπαιδαγώγησης. Το περιβάλλον, που κλείνει μέσα στο νόημά του το σύνολο των γνωστών – φίλων και συγγενών – το σχολείο, τη γειτονιά, την πόλη, τη χώρα, τη νοοτροπία της χώρας, τη νοοτροπία της κοινωνίας, την εκκλησία, τη θέση της πόλης, τη θέση της χώρας, έχει με τη διαπαιδαγώγηση τη σχέση, πως κι αυτό δεν είναι παρά μαι διαπαιδαγώγηση, έμμεση όμως και όχι επιβεβλημένη – τουλάχιστον επιφανειακά. Ο νόμος των ροπών του περιβάλλοντος φανερώνει τη φοβερή καταναγκαστική ψυχικά δύναμη, αναγνωρισμένη πια από την επιστήμη, που ασκούν τα χρώματα, οι ήχοι,οι επιβεβλημένες συνήθειες, οι πεζές ρουτινιασμένες, αλλά αναγκαστικές απασχολήσεις, καθώς και τα άλλα στοιχεία του περιβάλλοντος, που διαστρέφουν τη βούληση και μειώνουν επίσης στο ελάχιστο την ικανότητα αντίδρασης του αδρανημένου πνευματικού οργανισμού ενάντια στην εισβολή και επιβολή των «κακών στοιχείων», των σημείων δηλαδή, που δείχνουν μια ανθρώπινη φύση εκφαυλισμένη και υπεύθυνη για προσβολή ενάντια στην αρετή. Αυτή η μείωση της ικανότητας για αντίδραση, που μπορεί να φτάση ακόμα και μέχρι την ένδειξη «μηδέν», προσθέτει στο σωρό των στοιχείων, που σωρεύονται για να καταδείξουν τη μηδενοποίηση της ευθύνης της βούλησης για τη μορφή και για την εκδήλωση της πράξης.

Ο νόμος των αποκεντρώσεων των γεγονότων δείχνει την πίεση, ηθική και πραγματική, που ασκούν τα γεγονότα πάνω στη γραμμή της κατεύθυνσης της ανθρώπινης βούλησης. Αυτή η γραμμή της κατεύθυνσης ευθύνεται αν λοξεύει από δική της θέληση, αλλά η πραγματικότητα, καταπέλτης για τους κατασκευαστές και μύστες της αρχής της «διαιώνισης του φάσματος της ενοχής και τιμωρίας» και ανακούφιση για την κατάδειξη της μηδενοποίησης της ευθύνης της βούλησης, είναι πως η λόξωση και ο συχνός διαστρεβλωμός της γραμμής της ηθική ή πραγματική, των «κακής υφής», σχετικά με κατεύθυνσης της βούλησης οφείλεται στην πίεση, την αρετή, γεγονότων.

Η αποκέντρωση, που δημιουργούν τα πρόσωπα, και που υπάγεται ιεραρχικά στην αποκέντρωση, δηλώνει την ανώτερη πίεση, που ασκούν πρόσωπα ισχύος, ηθική ή πραγματική, πάνω στην ύπαρξη, με συνέπεια την ελάττωση της ηθικής αξίας της πράξης, μια και η βούληση συνυφάνθηκε με μια κατάσταση, που χαρακτηρίζεται σαν «ανώτερης βίας».

Έπειτα από αυτά, η αιτιότητα της ενοχής της ύπαρξης για την παρουσίαση και τη διαμόρφωση μιας πράξης, δηλαδή η ευθύνη της βούλησης για την παραγωγή της πράξης, παύει να ΚΑΤΑΛΟΓΙΖΕΤΑΙ και μόνο μπορεί να ΑΝΑΓΕΤΑΙ. Το άτομο, επειδή διέπεται από τους νόμους, που πάρα πάνω αναφερθήκανε και αναλυθήκανε, δεν έχει την ικανότητα να είναι ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΤΑΛΟΓΙΣΜΟΥ, αλλά μόνο ΜΕΣΟ ΑΝΑΓΩΓΗΣ της ευθύνης.

Απ' αυτούς τους νόμους, που προαναφέρθηκαν θα εξεταστή και πάλι ο νόμος της κληρονομικότητας, που στον τομέα της φιλοσοφικής έρευνας, παίρνει μαι διαφορετική χρώση και, προ παντός, έκταση, απ' όσο στη βιολογία. Και τούτο γιατί στην περίπτωση, που εξετάζεται, του καταμερισμού δηλαδή της ευθύνης, ο νομος αυτός, μόλις ανεβαίνει μια γενεά, αναλύεται ως προς τον απόγονο στους άλλους νόμους, που τους συμπληρώνει και τους ενισχύει, ενώ για τον πρόγονο συμπυκνώνεται πάλι σαν αυτούσιος και αυτοδύναμος νομος, έτοιμος πάλι ν' αναλυθή, μόλις μπη στα πλαίσια της αμέσως προηγούμενης γενιάς.

Η ευθύνη της βούλησης είναι το «μήλον της έριδος» για την κατάταξη κάθε ατόμου στην περιοχή του καταλογισμού ή της αναγωγής. Αν γίνη δεκτή η μηδενοποίηση της ευθύνης εξ αιτίας της ύπαρξης των νόμων, που προαναφέρθηκαν, αυτοματα παραλύει και εξαφανίζεται κάθε προσπάθεια, που θέλει να χαρακτηριστή ο άνθρωπος αντικείμενο καταλογισμού, και απομένει ο χαρακτηρισμός του σαν μέσου αναγωγής. Αν γίνει παραδεκτή η ευθύνη της βούλησης για την παρουσίαση και διαμόρφωση της πράξης, εξαλείφεται αυτοστιγμεί η ουδετεροποίηση του όντος με το χαρακτηρισμό του σα μέσου αναγωγής και ελέγχεται σαν αντικείμενο καταλογισμού. Αυτοί είναι οι δύο πόλοι στη συζήτηση για την ευθύνη της βούλησης. Οι σκοταδοφτιάχτες και σκοταδοσυντηρητές του πνεύματος και της αλήθειας, μπρος στα συγκεντρωμένα πυρά ερευνητών, μαχητών αλλά και απολογητών, που αυτούς τους τελευταίους δεν μπόρεσαν να μη τους χαρακτηρίσουν αδιάβλητους, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κατά μια θέση και δέχτηκαν μια μέση λύση, που όμως στην πραγματικότητα δένει ακόμα περισσότερο και φιμώνει την αλήθεια, το πνεύμα, τον έλεγχο. Εφεύραν τη μέση κατάσταση, δηλαδή όχι ένα αντικείμενο καταλογισμού φτιαγμένο από μέσα αναγωγής, αλλά ένα μέσο αναγωγής φτιαγμένο από μέσα αναγωγής, θα κυριαρχούσε το υλικό της κατασκευής, το μέσο της αναγωγής, και θα ξανάπεφταν έτσι στην αποδοχή του χαρακτηρισμού της ύπαρξης σα μέσου αναγωγής, πράγμα, που θα αναποδογύριζε το κατασκεύασμα της αρχής της «διαιώνισης της ενοχής και τιμωρίας». Μπροστά στο φόβο αυτό δέχτηκαν την κατασκευή του ηθικού τραγέλαφου του μέσου της αναγωγής φτιαγμένου από αντικείμενα καταλογισμού. Έτσι πέφτουμε πάλι στην παραδοχή του χαρακτηρισμού της ύπαρξης σαν αντικείμενου καταλογισμού, όσο κι αν διατείνωνται οι κατασκευαστές του πως εισέρχεται και το στοιχείο της ελαστικής έλεγξης της βούλησης, επειδή δέχονται «κατά βάσιν» την ύπαρξη σα μέσο αναγωγής. Αλλ' αφού αυτό το μέσο είναι φτιαγμένο από αντικείμενα καταλογισμού, η ουδετερότητα της καθαρής ενέργειας της βούλησης παύει να υπάρχη, μ' όλο που καταδείχτηκε από τους νόμους της κληρονομικότητας, της ροπής της διαπαιδαγώγησης και του περιβάλλοντος και της αποκέντρωσης των γεγονότων.

(Άρθρο του Π.Κ. στο περ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ, τ. 1, σ. 5-6)   ΠΗΓΗ http://intruder1901.blogspot.gr/