ΑΓΑΠΗ ΚΡΑΤΑΙΑ ΩΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.......[Αφιερωμένο]

«….Λοιπόν, να που συναντιόμαστε ξανά. Αμέτρητες φορές έως τώρα. Και κάθε φορά γρήγορα και σιωπηλοί. Τώρα όμως θα βρεις δυο λεπτά να σου πω δυο κουβέντες. Έλα, μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Είσαι ο Θάνατος και είμαι η Αγάπη».

Ο Θάνατος κοντοστάθηκε. Έτσι από περιέργεια να ακούσει. Κανείς δεν του είχε μιλήσει ως τώρα. Μόνο θρήνους και παρακάλια άκουγε σε όλη του τη ζωή. Ζωή; Χα, χα, χα… Έχει ο Θάνατος Ζωή; Προς στιγμή συνοφρυώθηκε. Θυμήθηκε κάτι τύπους που συνάντησε με χαμόγελο και τραγούδια στο στόμα, αψηφώντας τον και κοιτάζοντάς τον με περιφρόνηση. Τέλος πάντων, δεν είναι τώρα καιρός για τέτοιες σκέψεις. Εξάλλου, η Αγάπη δεν τα ξέρει αυτά.

«Αυτοί και αυτές που έχεις τώρα στο μυαλό σου δεν με έβγαλαν ποτέ από μέσα τους», του είπε η Αγάπη και τον ταρακούνησε. «Πάντα με νικάς», του είπε με ήρεμο τόνο. «Έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Σκορπίζεις θλίψη, απελπισία και πόνο. Οι άνθρωποι σε αποφεύγουν. Ούτε το όνομά σου δεν προφέρουν. Όλα πεθαίνουν. Με τη δίδυμη αδερφή σου, τη Φθορά, τα έχετε καταφέρει μια χαρά. Έχετε και σύμμαχο το Χρόνο. Για την ακρίβεια, αντίπαλοι είστε. Μία νικάει ο ένας, μία ο άλλος. Μία πας εσύ πιο πίσω, μία πάει αυτός αλλού.

Εγώ όμως μένω πέρα και πάνω από εσάς. Οι θνητοί άνθρωποι παλεύουν και με το Χρόνο και με ψάχνουν. Κι όταν με βρουν γράφουν το όνομά μου με μεγάλα γράμματα. Και νικούν κι εσένα και το Χρόνο. Και ζουν με χαμόγελο, χρώμα και δάκρυα. Κι όσο εσείς λυσσάτε και χτυπάτε, τόσο αυτοί αγαπούν και ερωτεύονται.

Και ξέρεις και κάτι ακόμη; Περνώ και πέρα από το φαινομενικά απροσπέλαστο Εσύ. Γιατί έτσι θέλησε Αυτός που με έπλασε, Αυτός που είμαι εγώ. Ούτε τρεις ημέρες δεν κατάφερες να με κρατήσεις….»

Ο Θάνατος έκανε να φύγει. Η Αγάπη όμως τον άρπαξε και τον έφερε κοντά στο πρόσωπό της. Αυτός γύρισε το κεφάλι αλλού μην αντέχοντας να τη βλέπει. Το χέρι της Αγάπης χαλάρωσε και έγινε χάδι στο μάγουλο του Θανάτου που είχε γυρίσει από την άλλη. Έσκυψε και του είπε τρυφερά στο αυτί….

«Και ξέρεις γιατί σε νικώ; Γιατί αγαπώ και σένα. Κι αν εσύ είσαι παντού, εγώ είμαι σε περισσότερα μέρη….»ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

http://webcache.googleusercontent.com

==========

Τι ωραιώθης και τη ηδυνήθης,
αγάπη, εν τρυφαίς σου!
Τούτο μέγεθός σου...
Ωμοιώθης τω φοίνικι,
και οι μαστοί σου τοις βότρυσιν.
Είπα: Αναβήσομαι επί τω φοίνικι,
κρατήσω των ύψεων αυτού.

Εγώ τω αδελφιδώ μου,
και επ’ εμέ η επιστροφή αυτού.
Ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου,
και η δεξιά αυτού περιλήμψεταί με.

Υπό μήλον εξήγειρά σε...
Και η δεξιά αυτού περιλήμψεταί με...
Εκεί ωδίνησέν σε η μήτηρ σου...
Ευώνυμος αυτού υπό την κεφαλήν μου...
Εκεί ωδίνησέν σε η τεκούσα σου.

Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη,
σκληρός ως Άδης Ζήλος.
Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν.
ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ

• Έρωτας και θάνατος

<<...Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το “είναι” και το “μηδέν” του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου...>>Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ