ΜΕΡΟΣ Δ΄
Αν και η οργάνωση γνωστή ως Φαβιανή Εταιρεία ήταν εξωτερικά υλιστική και ενστερνιζόταν «σοσιαλιστικές» αρχές για να προσελκύσει τους φτωχούς, ήταν λυσσαλέα ελιτίστικη με όλους τους ηγέτες της να ενστερνίζονται τόσο τον ιμπεριαλισμό (που ονομάστηκε «Σοσιαλιμπεριαλισμός») όσο και την ευγονική – την επιστήμη της εξάλειψης των άχρηστων τρώγων.
Όπως περιγράφεται στο δευτερο μέρος της σειράς, ο καθρέφτης βιτρό που παραγγέλθηκε από τον ηγέτη του Fabian George Bernard Shaw και παρουσιάστηκε σε περίοπτη θέση στο London School of Economics της εταιρείας διαθέτει τη διαβόητη εικόνα ενός λύκου με ρούχα προβάτου και ηγετικών πρακτόρων της οργάνωσης που σφυρηλατεί μια νέα παγκόσμια θρησκεία.
Το όνομα «Φαβιανή Εταιρεία» ήταν από μόνο του ενδεικτικό δύο πραγμάτων:
1) τις τεχνικές πολέμου που χρησιμοποιούνται από αυτή την αίρεση, και
2) την αναβίωση μιας αρχαίας μυστηριακής θρησκείας με σύγχρονα ρούχα.
Το όνομα Φαβιανός βασίστηκε στο παράδειγμα του Ρωμαίου ολιγάρχη Quintus Fabius Maximus (280-203 π.Χ.), ο οποίος έγινε δικτάτορας της Ρώμης κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Καρχηδονιακού Πολέμου (218-201 π.Χ.), όπου επινόησε μια τεχνική φθοράς και ψυχολογικού πολέμου για να νικήσει τον Αννίβα.
Αυτή η περίοδος των Καρχηδονιακών Πολέμων με την Καρχηδόνα, κατά την οποία ο αρχαίος σύμμαχος της Ρώμης μαχαιρώθηκε πισώπλατα από ένα πρόγραμμα «καμένης γης» που τελικά εξολόθρευσε τη φυλή των Καρχηδονίων – είναι εξαιρετικά σημαντική για τους αυτοκρατορικούς μεγάλους στρατηγούς ως η κεντρική στιγμή της αλλαγής που καθόρισε τον χαρακτήρα της Ρώμης ως αυτοκρατορίας (αν και θα χρειαστούν άλλα 150 χρόνια πριν «γίνει επίσημα»).
Ο Άγιος Αυγουστίνος της Ιππώνος (354-430 μ.Χ.) αργότερα συλλογίστηκε την πηγή του θανάτου της Ρώμης και την εντόπισε σωστά στην απόφαση να καταστρέψει τον κάποτε σύμμαχό της λέγοντας: «Μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας και πριν από τον ερχομό του Χριστού, η υποβάθμιση της παραδοσιακής ηθικής έπαψε να είναι μια σταδιακή παρακμή και έγινε μια χειμαρρώδης βιασύνη».
Λεζάντα: Ρώμη και Καρχηδόνα πριν από τον πρώτο Καρχηδονιακό Πόλεμο (264-241 π.Χ.)
Ενώ η τακτική της αργής φθοράς του Fabius ήταν αναμφισβήτητα ένας σημαντικός παράγοντας στην επιλογή του ονόματος "Fabian Society", και χρησιμοποιήθηκε με καταστροφικά αποτελέσματα από την κοινωνία που έφερε το όνομά του κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, υπάρχει ένας λιγότερο εκτιμημένος λόγος που έχει περισσότερο να κάνει με την αναβίωση ενός νέου συστήματος στάσης, της λατρείας της γης. αποβιομηχάνιση και αντι-ανθρωπισμός υπό την ηγεσία των Φαβιανών από τον H.G. Wells και τον Λόρδο Bertrand Russell, έως τον Julian Huxley (με τη μορφή του μετανθρωπισμού, του οικολογισμού και της κυβερνητικής).
Οι λατρείες Magna Mater εισήχθησαν στη Ρώμη
Αυτός ο λιγότερο εκτιμημένος, αλλά πιο σημαντικός παράγοντας βρίσκεται στην εισαγωγή στη Ρώμη της λατρείας της Κυβέλης-Άττιδος - μερικές φορές αναφέρεται ως λατρεία της Γαίας ή λατρεία της Magna Mater (δηλαδή: Μεγάλη Μητέρα Γη) το 205 π.Χ.
Λεζάντα: Ο βωμός της Κυβέλης. 295 μ.Χ. Ρωμαϊκό ανάγλυφο. Η θεά οδηγεί ένα άρμα που σύρεται από λιοντάρια.
Αυτό το γεγονός ήταν εξαιρετικά σημαντικό, καθώς περιελάμβανε την πιο μολυσματική ανατολική λατρεία (επίσης συνδεδεμένη με την Ίσιδα) για να γίνει κυρίαρχη δύναμη που διαμόρφωσε τα ρωμαϊκά έθιμα και τη συμπεριφορά της ελίτ. Ο Κόιντος Φάβιος Μάξιμος δεν εισήγαγε μόνος του τη λατρεία της Κυβέλης, αλλά ανταποκρινόταν στις εντολές των Σιβυλλών ιερέων... οι οποίοι ήταν μια επιτροπή 15 ατόμων που είχαν την αποκλειστική εξουσιοδότηση να ερμηνεύουν τα γραπτά των ιερών σιβυλλικών βιβλίων (τώρα έχουν καταστραφεί εδώ και πολύ καιρό). Μέχρι τον 3ο αιώνα π.Χ., τα Βιβλία των Συβελλίνων στεγάζονταν στο ναό του Απόλλωνα στον Παλατίνο λόφο της Ρώμης και στον ίδιο λόφο κατασκευάστηκε σύντομα ο ναός της Κυβέλης σύμφωνα με την προφητεία των Σιβυλλινών ιερέων.
Μόνο οι 15 μυημένοι ιερείς είχαν τη δυνατότητα να αγγίξουν και να ερμηνεύσουν τα μηνύματα μέσα στα σιβυλλικά βιβλία που διαμόρφωναν κάθε σημαντική απόφαση που έπαιρνε η Ρώμη σε περιόδους κρίσης και επίσης επέβλεπαν ποιες λατρείες έλαβαν άδεια να λειτουργήσουν στη Ρώμη. Ήταν κατά τη διάρκεια του 2ου Καρχηδονιακού Πολέμου που οι Σιβυλλικοί ιερείς είπαν στη σύγκλητο και τον Φάβιο ότι αν δεν εισαχθεί η λατρεία της Κυβέλης από την Ανατολία, τότε ο Αννίβας ήταν βέβαιο ότι θα κέρδιζε. Αν και χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να διαπραγματευτεί τη νέα λατρεία, οριστικοποιήθηκε το 205 και μέσα σε δύο χρόνια, ο Αννίβας ηττήθηκε.
Αυτοί οι ελίτ αρχιερείς επηρέασαν έτσι τη Σύγκλητο για σχεδόν 900 χρόνια (μέχρι που ο Ρωμαίος στρατηγός Στιλίχων διέταξε την καταστροφή τους μαζί με την εξορία της Μιθραϊκής λατρείας το 405 μ.Χ.).
Οι ρίζες των σιβυλλικών βιβλίων
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Livy, τα σιβυλλικά βιβλία αποκτήθηκαν από τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης Tarquinius Superbus κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα π.Χ., αν και οι λεπτομέρειες είναι τυλιγμένες με μυστήριο.
Ο Mate Marton του Πανεπιστημίου Eötvös Loránd σημειώνει ότι: «Μέχρι το τέλος του 3ου αιώνα συνδέονταν με τις ελληνικές τελετουργίες, τον Απόλλωνα και, συνειρμικά, την προφητεία». Καθώς η Ρώμη πάτησε το πόδι της σε ελληνικό έδαφος και μαζί της Ρωμαίοι πρεσβευτές και στρατηγοί έγιναν τακτικοί επισκέπτες των Δελφών, τα βιβλία άρχισαν σιγά-σιγά να χάνουν το μοναδικό τους μονοπώλιο ως κρατικό μαντείο και άρχισαν να συνδέονται με μια Σίβυλλα ή Σίβυλλες.
Μια Σίβυλλα είναι ένας όρος για μια ιέρεια / προφήτισσα που ενήργησε ως μέσο διοχέτευσης μηνυμάτων από τους Θεούς στον άνθρωπο. Όπως οι σύγχρονοι «καναλάρχες», μέντιουμ, διορατικοί ή Θεόσοφοι που σερφάρουν στο αστρικό επίπεδο και μιλούν σε πνευματικούς δαίμονες και νεκρούς, οι Σίβυλλες έπαιξαν παρόμοιο ρόλο στον αρχαίο κόσμο.
Όπως περιέγραψε η Cynthia Chung στο The Ancient Roots of Occult Societies, μια σημαντική Σίβυλλα του αρχαίου κόσμου ήταν η πυθία ιέρεια του Απόλλωνα στους Δελφούς, η οποία συντόνισε ένα δίκτυο μυστηριακών λατρειών που διαμόρφωσαν το γεωπολιτικό τοπίο των βασιλείων που περιβάλλουν τη Μεσόγειο.
Τα σιβυλλικά βιβλία έδωσαν μια προφητεία το 45 π.Χ., κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ρώμης εναντίον των Πάρθων, ότι μόνο ένας αυτοκράτορας θα ήταν ικανός να κερδίσει τον πόλεμο.
Δεδομένου ότι η Ρώμη δεν είχε βασιλιά από τη διάθεση του Ταρκίνιου το 579 π.Χ., αυτή η προφητεία χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει τη δημιουργία του Ρωμαίου αυτοκράτορα με έναν θεάνθρωπο όπως ο Καίσαρας να στέκεται, όπως οι Φαραώ της Αιγύπτου, ως θεότητα. Η πίεση για την αποδοχή αυτής της αυτοκρατορίας ασκήθηκε στον ήρωα πολέμου Ιούλιο Καίσαρα (100-44 π.Χ.)... ο οποίος από όλους τους λογαριασμούς, πραγματικά δεν ήθελε τη θέση, απορρίπτοντας την προσφορά τρεις φορές πριν αποδεχτεί. Η τελική αποδοχή της θέσης του αυτοκράτορα χρησιμοποιήθηκε από μια ομάδα συγκλητικών με επικεφαλής τον Βρούτο και τον Κάσσιο, για να δικαιολογήσει τη δολοφονία του.
Οι ανόητες ενέργειες του Βρούτου οδήγησαν σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (32-30 π.Χ.), ακολουθούμενο από τη βύθιση της Ρώμης σε μια αυτοκρατορική κόλαση που διοικούνταν από μυστηριακές λατρείες και πόλεμο.
Αυτοί οι ίδιοι ιερείς επέβλεψαν την εισαγωγή της περσικής μυστηριακής λατρείας του Μίθρα στη Ρώμη, στην οποία σύντομα εντάχθηκαν όλα τα μέλη της πραιτωριανής φρουράς και οι ρωμαϊκές λεγεώνες. Η προγενέστερη φρυγική μυστηριακή λατρεία της Κυβέλης-Άττιδος, την οποία οι ιερείς στο ναό του Απόλλωνα απαίτησαν να εισαχθεί στο ρωμαϊκό πάνθεον, συντονίστηκε στενά με το ιερατείο του Μίθρα, με πολλές από τις συζύγους και τις κόρες των Μιθραϊκών (μόνο αρσενικών μυημένων) να εμπλέκονται στις τελετές της Κυβέλης.
Όπως περιγράφεται στο μέρος 3 αυτής της σειράς, η λατρεία του Μίθρα είχε εισαχθεί στη Ρώμη από τον Πομπήιο τον Μέγα το 63 π.Χ., αλλά φαίνεται ότι αντιμετώπισε μια οπισθοδρόμηση όταν ο Ιούλιος Καίσαρας νίκησε τις δυνάμεις του Πομπήιου εν μέσω εμφυλίου πολέμου το 45 π.Χ.
Λεζάντα: Ο Παλατίνος λόφος, όπου φυλάσσονταν τα Σιβυλλικά Βιβλία (Ηρόδοτος / CC BY-SA 4.0), αλλά και όπου κατασκευάστηκε ο Ναός της Κυβέλης
Ενώ υπάρχουν εξωτερικές διαφορές στις τελετές των δύο λατρειών (Κυβέλη και Μίθρα), υπήρχαν επίσης πολλές ομοιότητες. Και οι δύο περιείχαν εξωτερικές (εξωτερικές) διδασκαλίες για τους χαμηλότερους βαθμούς και αμύητες και εσωτερικές (μυστικές) διδασκαλίες για τους υψηλότερους βαθμούς μυημένων. Και οι δύο ειδωλολατρικές λατρείες χαρακτηρίζονταν από θυσίες, στωικισμό αυταπάρνησης αναμεμειγμένο με ηδονιστική απελευθέρωση, ακολουθώντας απολλώνια-διονυσιακά πρότυπα συμπεριφοράς και κάτι που ονομάζεται Taurobolium.
Το Taurobolium ήταν φρικιαστικές τελετές που περιελάμβαναν τη θυσία ταύρων, οι οποίες αιμορραγούσαν στους ιερείς που επέβλεπαν τις μυστηριακές τελετές, οι οποίες κατείχαν εξέχουσα θέση στις τελετουργίες και των δύο λατρειών.
Ο πρωτοχριστιανός πολεμιστής Προυδέντιος, 348-410 μ.Χ., περιέγραψε τις τελετές της Κυβέλης με τους ακόλουθους όρους:
́ ́Υπάρχουν τελετουργίες στις οποίες ακρωτηριάζεις τον εαυτό σου και ακρωτηριάζεις τα σώματά σου για να προσφέρεις τον πόνο. Ένας δαιμονισμένος λάτρης ρίχνει το μαχαίρι στα χέρια του και τα κόβει για να εξευμενίσει τη Μητέρα Θεά. Η φρενίτιδα και ο άγριος στροβιλισμός πιστεύεται ότι είναι ο κανόνας των μυστηρίων της. Το χέρι που γλιτώνει από το κόψιμο θεωρείται ανυπάκουο, και είναι η βαρβαρότητα της πληγής που κερδίζει τον ουρανό. Ένας άλλος κάνει τη θυσία των γεννητικών του οργάνων. Κατευνάζοντας τη θεά ακρωτηριάζοντας την οσφύ του, ξετυλίγει τον εαυτό του και της προσφέρει ένα επαίσχυντο δώρο. Η πηγή του σπόρου του άνδρα αποκόπτεται για να της δώσει τροφή και να αυξηθεί μέσω της ροής του αίματος. Και τα δύο φύλα δυσαρεστούν την αγιότητά της, οπότε διατηρεί ένα μεσαίο φύλο μεταξύ των δύο, παύοντας να είναι άνδρας χωρίς να γίνει γυναίκα. (Prudentius, Perist. 1059-1073)
Επιπλέον, και οι δύο αιρέσεις (Μίθρα και Κυβέλη) χαρακτηρίζονταν από τελετουργίες θανάτου και αναγέννησης, που περιελάμβαναν την αποβολή των παλαιών ταυτοτήτων των μυημένων υπέρ νέων κατασκευών που καλλωπίζονταν από ένα ανώτερο ιερατείο.
Οι ιερείς - που ονομάστηκαν «Ιεροφάντες» της λατρείας της Κυβέλης (που ονομάζεται «Galli») ευνουχίστηκαν όλοι ως μέρος της μύησής τους, γι 'αυτό και οι συντηρητικές οικογένειες της Ρώμης απαίτησαν τελικά την απομάκρυνση της λατρείας αφού πάρα πολλοί από τους γιους τους παραδόθηκαν σε τελετουργικούς ευνουχισμούς. Η Wasson σημειώνει ότι «οι οπαδοί της λατρείας της θα εργάζονταν σε μια συναισθηματική φρενίτιδα και θα αυτοακρωτηριάζονταν, συμβολίζοντας τον αυτοευνουχισμό του εραστή της».
Λεζάντα: Επιτύμβιο ανάγλυφο ανδρόγυνου γάλλου ιερέα, μέλους της λατρείας Magna Mater της Κυβέλης, 2ος αιώνας μ.Χ. (Κοινό κτήμα)
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των ευνουχισμένων ιερέων galli ήταν ζώνες από κόκαλα που χρησιμοποιούνται για αυτομαστίγωμα. Αυτή θα ήταν μια πρακτική που υιοθετήθηκε από τους Βενεδικτίνους, τους Φραγκισκανούς και τους Ιησουίτες, των οποίων τα σχοινιά θα εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό τα επόμενα χρόνια.
Η ιστορικός Μόλι Ντάουντεσγουελ γράφει: «Μετά τον ευνουχισμό τους, οι γκάλι φορούσαν αποκλειστικά γυναικεία ρούχα. Ως σημάδια των θέσεών τους, φορούσαν ένα είδος στέμματος, ίσως ένα δάφνινο στεφάνι, καθώς και χρυσά βραχιόλια που ονομάζονταν occabus. Τα γυναικεία ρούχα που φορούσαν ήταν συχνά κίτρινα και συνοδεύονταν από τουρμπάνι και σκουλαρίκια. Πιστεύεται ότι αυτοί οι άνδρες λεύκαιναν επίσης τα μαλλιά τους, τα οποία κρατούσαν μακριά, και ότι φορούσαν μακιγιάζ. Θα περπατούσαν σε ομάδες λέγοντας περιουσίες με αντάλλαγμα φιλανθρωπία».
Λεζάντα: Άγαλμα του Άττη, μετά τον ευνουχισμό. Στο αριστερό του χέρι είναι ένας απατεώνας βοσκού, στο δεξί του χέρι ένα ρόδι. Το κεφάλι του στεφανώνεται με χάλκινες ακτίνες του ήλιου και στο φρυγικό καπάκι του είναι ένα μισοφέγγαρο. (Dennis Jarvis / CC BY SA 2.0)
Μέσα σε 200 χρόνια από την επίσημη αποδοχή της από τους Ρωμαίους, η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας είχε γίνει μία από τις τρεις σημαντικές λατρείες της Ρώμης, αν και είχε λίγους ιερείς, η επιρροή της ήταν ακραία. Οι άλλες δύο λατρείες ήταν αυτές της Ίσιδας και του Μίθρα και όλες ήταν ενωμένες στο κοινό μίσος τους για τον Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό.
Λεζάντα: Ο αυτοευνουχισμένος Άττις- του οποίου η αυτοκτονία λυτρώνεται από την κυκλική αναγέννησή του που γίνεται ο θεός της βλάστησης. Τόσο ο Άττις όσο και ο Μίθρας χαρακτηρίζονται από τα φρυγικά καπάκια τους (που αργότερα υιοθετήθηκαν από τον Ενετό Δόγη) και το τελετουργικό του ευνουχισμού ενός ταύρου κατά τη διάρκεια τελετών.
Όμως. από τη βασιλεία του αυτοκράτορα Κλαύδιου το 41 μ.Χ., η λατρεία της Κυβέλης και της Άττις έλαβε πλήρη υποστήριξη και τα αχαλίνωτα όργια, τα παραισθησιογόνα κοκτέιλ και οι θυσίες αιμοδοσίας υπό την επίβλεψη ελίτ ευνούχων δημιούργησαν μια κουλτούρα παραφροσύνης σε όλη τη Ρώμη.
Οι ναοί του Μίθρα και της Κυβέλης (πιο γνωστοί ως Γαία στη σύγχρονη εποχή μας) έχουν βρεθεί συνδεδεμένοι μεταξύ τους από αρχαιολόγους κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, υπονοώντας ότι όπου πήγαινε η μία λατρεία, ακολουθούσε πάντα η άλλη.
Η διάσημη ερευνήτρια Jessie Weston, η οποία το 1920 στο Ritual to Romance κατέδειξε τη Μιθραϊκή προέλευση των Μύθων του Δισκοπότηρου, σημείωσε αυτή τη συνέργεια μεταξύ των λατρειών του Μιθραϊκού και της Κυβέλης/Άττιδος:
«Μεταξύ των λατρειών του Μίθρα και του Άττις, υπήρχε μια στενή και στενή συμμαχία. Σε μέρη της Μικράς Ασίας ο περσικός θεός είχε από νωρίς αναλάβει χαρακτηριστικά της φρυγικής θεότητας... Η ένωση μεταξύ του Μίθρα και της θεάς Αναχίτα θεωρήθηκε ισοδύναμη με εκείνη που υπήρχε μεταξύ των δύο μεγάλων θεοτήτων της Φύργιας, της Άττιδος-Κυβέλης. Το αρχαιότερο γνωστό μίθρεο, αυτό της Όστια, ήταν προσαρτημένο στο Μέτρον, το ναό της Κυβέλης. Στο Saalburg τα ερείπια των δύο ναών απέχουν μόνο λίγα βήματα». [Από το τελετουργικό στο ρομαντισμό, σελ. 137-138]
Ελευσίνια Μυστήρια
Ο μεσαιωνικός λόγιος Donald Wasson γράφει: «Γνωστή ως Μεγάλη Μητέρα ή Magna Mater, η Κυβέλη, της οποίας το κύριο ιερό ήταν στο Pessinus, ήταν μία από τις πρώτες γυναικείες θεότητες, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην επαρχία της Λυδίας ως θεά των βουνών. Φτάνοντας από τη Φρυγία, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην Ελλάδα τον 5ο αιώνα π.Χ. με ένα ναό στην Αθήνα (το Μητρώο). Οι Έλληνες την ταύτιζαν με τη θεά Ρέα (μητέρα των Ολύμπιων θεών) και τη Δήμητρα (θεά του θερισμού). Αν και ποτέ δεν απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στην Ελλάδα, η λατρεία έφτασε στη Ρώμη γύρω στα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ.
Λεζάντα: Ανάγλυφο Δήμητρας / Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας, Ελλάδα
Εκδηλώνοντας με ποικίλα ονόματα σε όλο τον αρχαίο κόσμο, στην Ελλάδα, η ενσάρκωση της Κυβέλης ως Δήμητρας την τοποθέτησε στο επίκεντρο των Ελευσίνιων Μυστηρίων που μύησαν γενιές ελίτ σε μια ιεροτελεστία μετάβασης σε μια μυητική διαδικασία θανάτου, αναγέννησης και, στο τέλος της διαδικασίας, τελικά «ανακάλυψαν» μια μυστικιστική θεοποίηση του εαυτού που στερείται ηθικής λογικής. Όπως γράφει ο Albert Pike για την υψηλότερη μύηση: «Εκείνοι που μυήθηκαν στα Μυστήρια της Ελευσίνας πίστευαν ότι ο Ήλιος έλαμπε με καθαρή λαμπρότητα μόνο γι' αυτούς».
Όλο και περισσότερα στοιχεία έχουν δείξει ότι τα ναρκωτικά, οι σεξουαλικές υπερβολές, τα μείγματα βασανιστηρίων / ριζικής παρακράτησης σωματικών αναγκών (ακολουθούμενα από απελευθέρωση) έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτή τη μύηση.
Οι μέθοδοι μύησης των μαθητών της σύγχρονης αποκρυφίστριας Μαρίνα Αμπράμοβιτς, όπως η Lady Gaga, περιλαμβάνουν ένα μείγμα αυτών των τεχνικών, και αναμφίβολα, οι απόκρυφοι ψυχίατροι που διαχειρίζονταν το πρόγραμμα MK Ultra της CIA κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου μελέτησαν αυτές τις μεθόδους απο-σχεδιασμού / επαναπρογραμματισμού των υποκειμένων πριν επεκτείνουν τα ευρήματά τους στον πολιτιστικό προγραμματισμό.
Albert Hoffman, ο χημικός που ανακάλυψε το LSD-25 το 1942, το οποίο χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο MK Ultra, έγινε η κορυφαία αυθεντία στον κόσμο για τα Ελευσίνια Μυστήρια, έχοντας γράψει ένα βιβλίο το 1976 με τίτλο «Ο δρόμος προς την Ελευσίνα» (μαζί με τον αντιπρόεδρο της JP Morgan / γκουρού της ψυλοτσίμπινης G. Gordon Wasson). Εδώ ο Hoffman και οι δύο συν-συγγραφείς του σωστά επισημαίνουν ότι οι ρίζες του LSD-25 (οι οποίες προέρχονται από μια μορφή μάστιγας που αναπτύσσεται στο σιτάρι που ονομάζεται «ερυσιβώδης») ήταν μεταξύ των πηγών των μυστικών των ελευσίνιων τελετουργιών μύησης.
«Η ερυσιβώδης όλυρα του κριθαριού είναι το πιθανό ψυχοτρόπο συστατικό στο φίλτρο της Ελευσίνας. Η φαινομενική
συμβιωτική σχέση του με το κριθάρι σήμαινε την κατάλληλη απαλλοτρίωση και μεταστοιχείωση του διονυσιακού πνεύματος στο οποίο το σιτάρι, η κόρη της Δήμητρας, χάθηκε στη γαμήλια αγκαλιά με τη γη. Τα σιτηρά και η ερυσιβώδης όλυρα, επιπλέον, ενώθηκαν σε μια αμφιφυλόφιλη ένωση ως αδέλφια, φέρνοντας κατά τη στιγμή της απώλειας της κοπέλας ήδη τη δυνατότητα για τη δική της επιστροφή και για τη γέννηση του φαλλοειδούς γιου που θα αναπτυσσόταν από το σώμα της. Ένας παρόμοιος ερμαφροδιτισμός εμφανίζεται στις μυθικές παραδόσεις για την γκροτέσκα γόνιμη γυναίκα, της οποίας τα άσεμνα γέλια λέγεται ότι ενθουσίασαν τη Δήμητρα από τη θλίψη της λίγο πριν πιει το φίλτρο.
Το ιερατείο που σέρβιρε το ψυχεδελικό ποτό κατά τη διάρκεια των τελετών εκτελούνταν πάντα από ευνούχους και, όπως θα δούμε, ήταν επίσης κεντρικό για τον αντισυμβαλλόμενο της Κυβέλης που ονομαζόταν Άττις (ο γιος/σύζυγος της Κυβέλης που αυτοευνουχίστηκε από τον τρόμο/αγάπη της μητέρας του, αιμορραγούσε μέχρι θανάτου και ξαναγεννήθηκε ως θεός της βλάστησης. Οι Hoffman και Wasson γράφουν γι' αυτό:
«Καθώς [ο ιερέας] εκτελούσε τη λειτουργία, τόνιζε αρχαία άσματα με φαλτσέτο φωνή, γιατί ο ρόλος του στο Μυστήριο ήταν ασέξουαλ, ένας άνδρας που είχε θυσιάσει το φύλο του στη Μεγάλη Θεά».
Τον 18ο αιώνα, οι τελετές της Ελευσίνας θα πραγματοποιούνταν από ηγετικές προσωπικότητες του σατανικού Hellfire Club του Λονδίνου που συναντήθηκαν σε υπόγεια σπήλαια που βρίσκονται κάτω από το Αβαείο του Medmenham μισθωμένο από τον Sir Francis Dashwood (Υπουργός Οικονομικών της Αγγλίας). Το Αββαείο ήταν προηγουμένως Κιστερκιανό Τάγμα τον 13ο αιώνα, και όπως όλες οι Μιθραϊκές λατρείες, επέλεξε την τοποθεσία του με βάση τα τεράστια σπήλαια που βρίσκονται κάτω από τα οποία υπήρχαν Μιθραϊκοί βωμοί που χτίστηκαν κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων.
Πάνω από τα σπήλαια, ο Dashwood αποκατέστησε την ετοιμόρροπη εκκλησία του Αγίου Λαυρεντίου το 1751 χρησιμοποιώντας ως έμπνευση τον ναό Sol Invictus (Mithraic) που είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα στην Παλμύρα και ονόμασε την αποκρυφιστική κοινωνία του «Το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Φραγκίσκου (μερικές φορές ονομάζεται «Οι μοναχοί του Medmenham») ως μια όχι πολύ λεπτή αναφορά σε 1) το δικό του όνομα, 2) το Αβαείο πάνω από τα σπήλαια, και 3) ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο οποίος, όπως διαπιστώσαμε, δημιούργησε ένα τάγμα που χρησίμευσε ως γέφυρα μεταξύ των Βενεδικτίνων και αργότερα των Ιησουιτών.
Ο σατιρικός ζωγράφος William Hogarth συνέλαβε έξυπνα αυτή την ειρωνεία στη δηκτική απόδοση του Sir Francis Dashwood ντυμένου ως Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, εκτός από ένα ερωτικό μυθιστόρημα αντί για μια Βίβλο, μια γυμνή γυναίκα αντί για τον Ιησού, μια βενετσιάνικη μάσκα και η φιγούρα του συναδέλφου ηγέτη της Hellfire Λόρδου Sandwich ως σεληνιακού θεού αντί για ιερό έδειξε τις διονυσιακές οργιαστικές τελετές που εκτελούνταν τη νύχτα από τους μυημένους.
Το μέλος του Hellfire Club John Wilkes (μέλος της Βασιλικής Εταιρείας και παππούς του δολοφόνου του Λίνκολν) δήλωσε: «Κανένα βέβηλο μάτι δεν τόλμησε να διεισδύσει στα αγγλικά ελευσίνια μυστήρια του Chapter Room όπου συγκεντρώνονταν οι μοναχοί σε επίσημες περιστάσεις [...] μυστικές τελετές και σπονδές στην Bona Dea». Bona Dea ήταν το όνομα για τη μητέρα γη Magna Mater, η οποία όπως διαπιστώθηκε νωρίτερα είναι γνωστή ποικιλοτρόπως ως Δήμητρα, Αφροδίτη, Αφροδίτη και Κυβέλη.
Μετά τον επανασχεδιασμό του αβαείου πάνω από τα σπήλαια υπό γοτθικό ρυθμό, ο Dashwood τοποθέτησε ένα πανό πάνω από την είσοδο που έγραφε "Do What you Wilt"... που μας φέρνει σε έναν άλλο μυημένο στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Λεζάντα: Το Μαυσωλείο Dashwood με τον πύργο της εκκλησίας του Αγίου Λαυρεντίου πίσω.
Ο Aleister Crowley (1875-1947), αυτοαποκαλούμενος αντίχριστος, αποκρυφιστής και Βρετανός πράκτορας, ανέπτυξε περίφημα τη δική του παραλλαγή των Ιεροτελεστιών της Ελευσίνας, ενώ ήταν επικεφαλής του γερμανικού κλάδου του Ordo Templi Orientis (OTO). Στην Ελευσίνια εργασία του Crowley, η μεσκαλίνη ήταν το παραισθησιογόνο ναρκωτικό επιλογής – το οποίο συνόδευε πολλές μέρες και νύχτες οργίων, θυσιών και άλλων εμπειριών «εξωτερικού σώματος». Στην Ελευσίνια Τελετή του Crowley, οι ίδιες 7 πύλες μύησης που κρατούσε η λατρεία του Μίθρα εμφανίζονται σε περίοπτη θέση.
Οι επτά τελετές της Ελευσίνας του Crowley (οι οποίες έγιναν θεατρική παράσταση) ονομάστηκαν «Η ιεροτελεστία του Κρόνου, του Δία, του Άρη, του Ήλιου, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Λούνας».
Ακόμη και ο Rudolf Steiner (1861-1925), Πρόεδρος των γερμανικών και αυστριακών κλάδων της Θεοσοφικής Εταιρείας και ιδρυτής της Ανθρωποσοφίας, μίλησε εκτενώς για τις δόξες των μυστηρίων της Ελευσίνας και υποστήριξε ότι μέσω αυτής της τελετουργίας οι προχριστιανικοί Έλληνες μπόρεσαν να έχουν κοινωνία με το πνεύμα του αγέννητου Χριστού: «Ο Έλληνας μαθητής έμαθε να κατανοεί το Μυστήριο του Χριστού σε μια προχριστιανική περίοδο. και πάλι με πνευματικό τρόπο ο Χριστός τοποθετήθηκε μπροστά σε εκείνους που θα μυούνταν στα Μυστήρια της Ελευσίνας».
Ο Στάινερ συνέχισε δηλώνοντας ότι «Όλα όσα συνδέονται με το Ελευσίνια Μυστήριο είναι στενά συνδεδεμένα με αυτό που ονομάζουμε ανθρωποσοφική μας προσπάθεια».
Όχι μόνο μιλώντας για τους ανθρωποσοφικούς οπαδούς του, ο Στάινερ προχώρησε περισσότερο και δήλωσε ότι «Όλα όσα συνδέονται με το Μυστήριο της Ελευσίνας, και όλα όσα έχει επιτύχει ο συγγραφέας στην ιστορική αφύπνιση των αρχών της μύησης στις διάφορες εποχές, αντιστοιχούν σε αυτό που είναι βαθύτερο και πιο οικείο στην ευρωπαϊκή ψυχή».
Ο σατανιστής αρχιερέας και αρχηγός της συνομοσπονδίας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου Albert Pike (1809-1891) περιέγραψε τις τελετές της Ελευσίνας στο έργο του Ήθη και Δόγμα (1871): «Τα Μυστήρια της Ελευσίνας, που τελούνταν στην Αθήνα προς τιμήν της Δήμητρας [γνωστή και ως Δήμητρα, Κυβέλη], κατάπιαν, τρόπον τινά, όλα τα άλλα. Όλα τα γειτονικά έθνη παραμέλησαν τα δικά τους, για να γιορτάσουν αυτά της Ελευσίνας. και σε λίγο όλη η Ελλάδα και η Μικρά Ασία γέμισαν με τους Μυημένους. Εξαπλώθηκαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, και μάλιστα πέρα από τα όριά της».
Το 1870, ένας από τους υπολοχαγούς του Άλμπερτ Πάικ στη Σκωτσέζικη Ιεροτελεστία ονόματι Τζον Γιάρκερ (1833-1913) αποσχίστηκε από την Αρχαία και Αποδεκτή Σκωτσέζικη Ιεροτελεστία του Ελευθεροτεκτονισμού προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο τεκτονικό τάγμα που ονομάστηκε Αρχαία και Πρωτόγονη Ιεροτελεστία του Μέμφις Μιζραΐμ. Ο Yarker έγινε κορυφαίος θεόσοφος, Μαρτινιστής Ελευθεροτέκτονας, συνιδρυτής του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, εντάχθηκε στη βρετανική ισραηλιτική στοά Quator Coronati το 1887 και συνίδρυσε το Ordo Templi Orientis (OTO) όπου προσέλαβε τον Theodor Reuss και τον Δρ Franz Hartmann το 1902.
Τόσο ο Reuss όσο και ο Yarker συνεργάστηκαν στενά με τον Rudolf Steiner στις Ιεροτελεστίες του Μέμφις και τον Mizraim και ο Steiner μιλά εκτενώς για τις σχέσεις του με τον Yarker στην Αυτοβιογραφία του, περιγράφοντας τις πληρωμές μελών του για να μάθει τις τελετές του Yarker. Ο Στάινερ και η σύζυγός του Μαρί φον Σίβερς διδάσκουν και προσαρμόζουν την ιεροτελεστία στη δική τους στοά που ονομάζεται «Mystica Aeterna», επεκτείνοντας τα μέλη σε γυναίκες. Ο ερευνητής υπέρ του Στάινερ Peter Koenig γράφει ότι στις 15 Ιουνίου 1907 «ο Ρόις στέλνει στον Στάινερ ένα διάταγμα που κάνει τον Στάινερ 33, 90 και 96 μοίρες του Βερολίνου και ενεργεί ανεξάρτητα Γενικός Μέγας Μάγιστρος του Κυρίαρχου Γενικού Συμβουλίου του Mizraim-Rite της Γερμανίας. Το ακίνητο φέρει τις εκφράσεις "Memphis and Mizraim Rite of Masonry, Order of Oriental Templars and Esoteric Rosicrucians".
Οι Yarker και Reuss στρατολόγησαν επίσης τον Aleister Crowley στον OTO την ίδια εποχή, δίνοντας στον αυτοαποκαλούμενο Αντίχριστο πλήρη έλεγχο του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας OTO το 1912. Το 1913, ο Crowley έγινε Grand Master της Ιεροτελεστίας του Memphis-Mizraïm και το 1914 έγραψε ένα νέο σύνταγμα και γνωστική λειτουργία για τη διεθνή OTO.
Για εκείνους που μπορεί να προβληματίζονται από τη σχέση Crowley-Steiner, το έργο του ακαδημαϊκού αποκρυφιστή Carl Abrahamsson μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο για την απεικόνιση του γεγονότος ότι οι ίδιες αποκρυφιστικές λειτουργίες διαδραματίζονται και στις πρακτικές και των δύο ανδρών - εκτός από τροποποιημένες από τις προσεγγίσεις Απολλώνιο εναντίον Διονυσίου.
Εν τω μεταξύ, ο Δρ Franz Hartman ήταν ενεργός πρόεδρος της Ινδικής Θεοσοφικής Εταιρείας και το 1907 μαζί με την Annie Besant, η οποία έγινε η πρώτη γυναίκα μέλος του Ινδικού Κογκρέσου που διείσδυσε στη θεοσοφία και αργότερα συνεργάστηκε με τους Ναζί. Ο Χάρτμαν συνίδρυσε επίσης το Τάγμα των Νέων Ναϊτών (σύντομα υπό την ηγεσία του Ναζί αποκρυφιστή Χέρμαν Γκέρινγκ) και ίδρυσε επίσης (μαζί με τον Κρόουλι) το Argentum Astrum (A∴A∴). Μέσω του Argentum Astrum, το σύνθημα του Hellfire Club «Do What Thou Whilst» μετονομάστηκε εδώ σε «Ο νόμος του Thelema» από τον Crowley.
Ο John Yarker ασκούσε επίσης τα Μυστήρια της Ελευσίνας και στο βιβλίο του «Οι Απόκρυφες Σχολές» περιγράφει πώς οι τελετές συνεχίστηκαν μέσω του αποκρυφισμού υπόγεια μετά την κατάρρευση της Ρώμης γράφοντας: «Τα Ελευσίνια, τα Σεραπικά και τα Μυθραϊκά Μυστήρια ήταν όλα πολύ δημοφιλή στη Ρώμη και εξαπλώθηκαν σε όλες τις χώρες, ασκώντας τις τελετές τους δίπλα-δίπλα με τα αυτόχθονα Μυστήρια, γιατί υπήρχε η μέγιστη ανοχή μεταξύ όλων των ιερέων. Όλα είναι γνωστό ότι υπήρχαν στη Βρετανία, ακμάζοντας γενικά μέχρι τον 4ο αιώνα του Χριστιανισμού, και ασκήθηκαν πολύ αργότερα μυστικά. Εκτός από τα Κρατικά Μυστήρια, η Αλεξάνδρεια έγινε το κέντρο από όπου ακτινοβολούσαν οι μυστικιστικές σχολές, η Cabala, ο Γνωστικισμός, ο Νεοπλατωνισμός και ο Απόκρυφος Χριστιανισμός.
Ο Yarker παραδέχεται ειλικρινά ότι οι ιεροτελεστίες της Ελευσίνας βρίσκονταν πάντα σε αντίθεση με «τους άσπονδους εχθρούς τους, τους Χριστιανούς».
Ο Reuss, ο Hartmann, ο Yarker, ο Crowley, ο Steiner, ο Carl Jung και πολλοί άλλοι αποκρυφιστές της προπολεμικής εποχής σύχναζαν στο Ascona Lodge στο Monte Verita της Ελβετίας, για το οποίο η Cynthia Chung γράφει εκτενώς εδώ.
Ο μασονικός ιερέας (33ου βαθμού Scottish Rite) Manley P. Hall (1901-1990) έγραψε επίσης εκτενώς για τα Μυστήρια της Ελευσίνας ως μια πρακτική που ήταν προσανατολισμένη στη «μύηση» των υποκειμένων στην πεποίθηση ότι τα πνεύματα των νεκρών διαμόρφωναν την πραγματικότητα και ότι ο αληθινός μυημένος της γνωστικής γνώσης έμαθε να δίνει τη θέση του στις σκοτεινές ασυνείδητες δυνάμεις (διαμορφωμένες από αμέτρητα νεκρά πνεύματα που εμποτίζονται μέσα στην ψυχή μας) κάτω από το συνειδητό μας πεδίο.
Στο βιβλίο του Μυστικές Διδασκαλίες Όλων των Εποχών, ο Χολ γράφει: «Ένας αρχαίος μυημένος είπε κάποτε ότι οι ζωντανοί κυβερνώνται από τους νεκρούς. Μόνο όσοι είναι εξοικειωμένοι με την ελευσίνια έννοια της ζωής θα μπορούσαν να κατανοήσουν αυτή τη δήλωση. Σημαίνει ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν κυβερνάται από τα ζωντανά πνεύματά τους, αλλά από τις παράλογες (άρα νεκρές) ζωώδεις προσωπικότητές τους. Η μετανάστευση και η μετενσάρκωση διδάσκονταν σε αυτά τα Μυστήρια, αλλά με έναν κάπως ασυνήθιστο τρόπο. Πίστευαν ότι τα μεσάνυχτα οι αόρατοι κόσμοι ήταν πιο κοντά στη γήινη σφαίρα και ότι οι ψυχές που έρχονταν στην υλική ύπαρξη γλιστρούσαν κατά τη διάρκεια των μεσάνυχτων. Για το λόγο αυτό πολλές από τις ελευσίνιες τελετές τελούνταν τα μεσάνυχτα. Μερικά από εκείνα τα κοιμισμένα πνεύματα που είχαν αποτύχει να αφυπνίσουν τις ανώτερες φύσεις τους κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής και που τώρα επέπλεαν στους αόρατους κόσμους, περιτριγυρισμένοι από ένα σκοτάδι δικής τους κατασκευής, περιστασιακά γλιστρούσαν εκείνη την ώρα και έπαιρναν μορφές διαφόρων πλασμάτων.
Η αναβίωση του Μιθραϊσμού από τον Γιουνγκ
Αν αυτό μυρίζει καθόλου σαν τη θεωρία του Carl Jung για το συλλογικό ασυνείδητο, τότε μην εκπλαγείτε, καθώς ο ίδιος ο Jung ήταν αφοσιωμένος πιστός στις μιθραϊκές τελετές μύησης και εν ενεργεία αποκρυφιστής καθ 'όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του. Κατά τη διάρκεια εκατοντάδων διαλέξεων, ο Γιουνγκ μίλησε επίσης με αγάπη για τα μυστήρια της Ελευσίνας.
Στο επόμενο τμήμα, θα διερευνήσουμε τον αποκρυφισμό του Carl Jung, την εμμονή του με την αναβίωση του γνωστικού Χριστιανισμού ως μια νέα παγκόσμια θρησκεία και μια νέα Μιθραϊκή Λατρεία ακολουθώντας το παράδειγμα του ίδιου του Ιουλιανού του Αποστάτη, του οποίου την ψυχή πίστευε στον εαυτό του ότι ήταν η μετενσάρκωση.
Αυτό με τη σειρά του θα θέσει τις βάσεις για την αντικουλτούρα της Νέας Εποχής υπό την επίβλεψη των αποκρυφιστών που διαχειρίζονται τα συνέδρια του Εράνου στο Monte Verita και το Ινστιτούτο Esalen, καθώς και τη νέα Μιθραϊκή θεοσοφιστική αναβίωση υπό το ευαγγέλιο του ερχόμενου παγκόσμιου διδασκάλου που ονομάστηκε «Μαϊτρέγια».
ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ... ΜΕΡΟΣ 1.ΑΣΤΕΡΑΚΙ.....: Η Γνωστική Αναγέννηση του Καρλ Γιουνγκ, ο Άβραξας και η λατρεία του Μίθρα του 20ου αιώνα-Σερ Χένρι Κίσινγκερ: Μαία στη Νέα Βαβυλώνα ΜΕΡΟΣ Α΄ (enaasteri.blogspot.com)
Ιδέες του Matt Ehret | Μάθιου Ερετ | Υποστοίβα (substack.com)
