ΑΠΟ ΤΗ RITA REMAGNINO
Σε πολλές παραδοσιακές αφηγήσεις η έννοια της «δημιουργίας» φέρει το αποτύπωμα του Θεού αλλά δεν ταυτίζεται με τον Θεό. Μερικοί φαίνεται σχεδόν να υπαινίσσονται την ιδέα ενός κόσμου «άλλου» από τον Θεό, κάτι διαφορετικό από αυτόν αλλά όχι εντελώς ξένο προς την εκπόρευση Εκείνου, που μετά τη διάνοια θα είχε ακτινοβολήσει την ύλη ως τη δεύτερη και τελευταία δυνατότητα. Σημαίνει ότι το θνητό και το αθάνατο εκφράζουν διαφορετικά αυτό που ο Ανώτερος έχει δημιουργήσει αγαπώντας; Σε αυτή την περίπτωση, ποια από τις δύο Οντότητες θα είχε κάνει εγκόσμια πράγματα; Και ο άνθρωπος;
Ο Dante Alighieri στην τρίτη καντίνα της Κωμωδίας λέει με το στόμα του Θωμά Ακινάτη: « Ό,τι δεν πεθαίνει και τι μπορεί να πεθάνει / δεν είναι άλλο από το μεγαλείο αυτής της ιδέας / που γεννά ο Κύριός μας με αγάπη » (Pd XIII 52 - 54). Αλλού όμως διακρίνει τις κατασκευαστικές οντότητες, αποδίδοντας το ρήμα δημιουργώ στη δράση του Θεού και το ρήμα facere (φτιάχνω, διαμορφώνω, διαμορφώνω) στην παρέμβαση του Σατανά . Σε διαφορετικούς βαθμούς, η ανθρωπότητα θα προερχόταν επομένως από δύο ιδρυτικά στοιχεία που προκύπτουν από μια ενιαία «μήτρα»: το ίδιο απόθεμα, αλλά ο διαφορετικός προσανατολισμός των κλάδων. Μια πεποίθηση (αρκετά διαδεδομένη στους Χριστιανούς του Μεσαίωνα) που ίσως υποστηρίζεται από κάποιες λέξεις που αποδίδονται στον Ιησού: « Έξω, ακάθαρτο πνεύμα, από τον άνθρωπο » (Mark, V, 8).
Σε αυτό το σημείο έρχεται η αμφιβολία ότι η θρησκευτική λογοτεχνία έχει αντληθεί από την ανθρωπογεωγραφία, ή από μια βασική παρανόηση: στην αρχή, ο ενστικτώδης άνθρωπος μπέρδεψε τον Sapiens για έναν «δημιουργό θεό» αφού ο σοφός τον μεταμόρφωσε (ξαναδημιούργησε) σε ένα αστικό ον προικισμένο. με συνείδηση. Υπενθυμίζουμε στους κατά συρροή αναζητητές «αποδείξεις» ψιθυριστά ότι η ιστορία της ανθρωποποίησης δεν βασίζεται μόνο σε ό,τι φαίνεται (ανθρώπινα υπολείμματα και τεχνουργήματα) αλλά και σε όσα η διαισθητική νοημοσύνη μπορεί να δει στις ομίχλες του μυστηρίου που τυλίγει (προστατεύει) τα ιερά αφηγήσεις.
Πολλές παραδόσεις παραπέμπουν σε αυτήν την περίσταση, πρώτα απ 'όλα που ανακτήθηκε μεταξύ των χιλιάδων πινακίδων που βρήκε ο Henry Layard στα ερείπια της βιβλιοθήκης του Ashurbanipal στη Νινευή, όπου μπορεί κανείς να διαβάσει την Ιστορία της Δημιουργίας που ενέπνευσε το βιβλίο της Γένεσης . Με την αποκρυπτογράφηση και τη δημοσίευση αυτών των θραυσμάτων το 1876, ο μεγάλος «ντετέκτιβ» της σφηνοειδής γραφής, ο Άγγλος Ασσυριολόγος Τζορτζ Σμιθ, ουσιαστικά επισημοποίησε την ύπαρξη ενός ακκαδικού κειμένου γραμμένου στην αρχαία Βαβυλωνιακή, και επομένως πολύ πριν από τις Αγίες Γραφές, που δεν περιέχει μόνο η αφήγηση της γέννησης του Ουρανού και της Γης αλλά και αυτή της «δημιουργίας του Ανθρώπου από μια θεότητα».
Διευρύνοντας στη συνέχεια το πεδίο της έρευνας, συνειδητοποιήσαμε τον σημαντικό αριθμό λαών που συμπεριέλαβαν ένα παρόμοιο θέμα στην πολιτιστική τους κληρονομιά. Η συζήτηση δεν περιορίστηκε στην ηπειρωτική χώρα, δηλαδή την Ευρασία, αλλά κατά κάποιο τρόπο αφορούσε όλα τα εδάφη που βρέχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ιστορίες θηλυκών που δημιουργήθηκαν από αρσενικά «μέρη» υπήρχαν στη Μελανησία και τη νοτιοανατολική Ασία, αν και το πιο ενδιαφέρον ήταν ένας μύθος των Μαορί για την προέλευση που αναβίωσε γνωστά στοιχεία όπως ο κόκκινος πηλός, το αίμα του θεού, η πνοή της ζωής , το φτάρνισμα και η δημιουργία από πλευρά της γυναίκας, που, κατά σύμπτωση, ονομαζόταν «Εύεε». Η προφορά αυτού του ονόματος στα πολυνησιακά ήταν «ivi», που σήμαινε «κόκαλο».
Αντίθετα, στην άλλη πλευρά του πιο πολυσύχναστου ωκεανού της προϊστορίας (τον Ειρηνικό), ένας μύθος που ήταν ευρέως διαδεδομένος μεταξύ των Ναβάχο της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού διηγήθηκε κάτι παρόμοιο. Μια ωραία μέρα οι Mirage People (Ευρασιάτες πλοηγοί;) εμφανίστηκαν ανάμεσα στους ιθαγενείς, δείχνοντας αμέσως την πρόθεσή τους να βελτιώσουν αυτό το ιθαγενές είδος, τόσο μικρό, εύσωμο και με προεξέχοντα δόντια όπως αυτά των ζώων, ώστε να του παρέχουν πιο αδύνατα πόδια. μακριά και με χέρια καλύτερα προσαρμοσμένα στη δουλειά. Τα πειράματα γέννησαν τον πρώτο Νέο Άνδρα και την πρώτη Νέα Γυναίκα, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε μια κατοικία στα ψηλά βουνά της ανατολής για να μάθουν τα μυστικά της τεχνικής και των μαγικών τεχνών που από τότε θα έπρεπε να εφαρμόζονται για να αποκτήσουν άφθονη βροχές και καλλιέργειες.
Ένα αδιαπέραστο μυστήριο
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ από ποιο αχνιστό χωνευτήριο προήλθε η πρώτη αφήγηση για τη δημιουργία του ανθρώπου από μια θεότητα. Ωστόσο, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί η παρουσία αυτής της μαρτυρίας στους περισσότερους από τους αυτόχθονες πολιτισμούς που εκπολιτίστηκαν από τους Sapiens , καθώς και το γεγονός ότι ο καθένας από αυτούς την έβαλε στα ιερά τους κείμενα για να μην χαθεί η μνήμη των Προελεύσεων.
Μεταξύ των αφηγήσεων που είναι διαθέσιμες αυτή τη στιγμή, αυτή που μεταφέρουν οι Σουμέριοι είναι αναμφίβολα η πιο σύνθετη. Από την άλλη, τα «μαύρα κεφάλια» ήταν υψηλόβαθμοι άνθρωποι, που περπατούσαν για χιλιετίες με τους «θεούς» ( Sapiens που αναδύθηκαν από το Δευτεροβάθμιο Ιερό Κέντρο της Σιβηρίας;) πριν φτάσουν στη Μεσοποταμία [εικόνα 1]. Κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα από αυτούς. Ας ακούσουμε όμως τι είπαν.
Στην αρχή του χρόνου το δελφίνι του κυβερνώντος οίκου Ea-Enki κυβερνούσε τον κόσμο «κάτω» στον οποίο στηριζόταν η Γη, ενώ ο δευτερότοκος Ενλίλ κυριαρχούσε στον κόσμο «πάνω». Μετά από χιλιετίες καλών σχέσεων μέσα στους θεϊκούς ανθρώπους, ωστόσο, η πρώτη δυσαρέσκεια εισήλθε από τότε που όλη η υλική εργασία για την οικοδόμηση του Νέου Κόσμου έπεσε στους ώμους των υπηκόων του Ενλίλ, των Ιγκίτζι.
Όπως θα ήταν τυχαίο, για κάποιο διάστημα ο Enki, ο οποίος ήταν επίσης «επιστήμονας», διεξήγαγε κάποια πειράματα σε μικρά ανθρωποειδή ( homo erectus ?, homo habilis ?) τα οποία, εάν τροποποιούνταν κατάλληλα, θα μπορούσαν να είχαν γίνει «κλώνοι» του τα πρωτότυπα ( Sapiens ?) και να εργαστούν στη θέση τους. Η σύζυγός του/η αδερφή του Ninhursag, ή Ninmah, που αργότερα γιόρτασε ως «Αυτή που δίνει ζωή» ή «Lady of the rib» [εικόνα 2], συμμετείχε στην έρευνα.
Πώς έφερε εις πέρας το έργο το βασιλικό ζεύγος; Σε αυτό το σημείο της αφήγησης εμφανίζεται ο όρος τζέλα , συμβατικά μεταφρασμένος ως «πλευρό» αλλά μπορεί να σημαίνει και «ένα από τα πλάγια μέρη». Η Βίβλος αναφέρει επίσης τα νέα διευκρινίζοντας ότι οι Ελοχίμ, δηλαδή τα θεϊκά όντα, πριν επέμβουν στα πλάγια μέρη του Αδάμ , του προκάλεσαν «βαθύ ύπνο», μετά έκοψαν τη σάρκα και τελικά την «έκλεισαν κάτω από τη θέση του».
Μη γνωρίζοντας πώς αλλιώς να εξηγήσουν το θέμα, οι θεολόγοι των περασμένων αιώνων το εντόπισαν σε μια μεταφορά της «κοίμησης του Αδάμ». Ενώ για τους Demens που μεγάλωσαν ανάμεσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες και σύριγγες είναι πιο εύκολο να εξισώσουν την ιστορία των Σουμερίων με τις καθημερινές δραστηριότητες ενός καλά εξοπλισμένου χειρουργείου. Σήμερα είναι φυσιολογική πρακτική ο γιατρός να αναισθητοποιεί τον «ασθενή», να παρεμβαίνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος αφαιρώντας «κάτι» και να ράβει την πληγή ή να μεταμοσχεύει το αφαιρεθέν μέρος σε άλλο σώμα.
Αλλά… υπάρχει ένα αλλά. Δεδομένα στο χέρι, ή μάλλον «δεδομένα» στο χέρι, η μιτοχονδριακή Εύα (πριν από 150-200 χιλιάδες χρόνια) προηγείται του χρωμοσωμικού Αδάμ (πριν από 50-80 χιλιάδες χρόνια) με χρονολογική σειρά. Τα μαθηματικά δεν αθροίζονται. τι κάνουμε με τον άντρα που δημιουργήθηκε πριν από τη γυναίκα; Λοιπόν, αν οι δείκτες του μοριακού ρολογιού δεν είναι ελαττωματικοί, σημαίνει ότι λάβαμε κυριολεκτικά αυτό που θα έπρεπε να ερμηνευτεί. Ίσως όλη αυτή η ιστορία να εξυπηρετούσε απλώς τον αρχέγονο για να εξηγήσει στον πρωτόγονο ότι υπήρχε ένα «πριν» και ένα «μετά» στο μονοπάτι του ανθρώπου ή ότι το Ένα είχε χωριστεί στα Δύο στην πορεία. Στην αρχή η Ενότητα ήταν ανέπαφη, αφού δεν είχε ακόμη επηρεαστεί από τη διαφοροποίηση μεταξύ Purusha (ενεργητική αρχή) και Prakriti (καθολική παθητικότητα), αλλά στη συνέχεια είχε κυριαρχήσει ο «διττός» χαρακτήρας της ύπαρξης.
Δημιουργισμός ή τυχαιότητα;
Σε γενικές γραμμές, η μεταμόρφωση θα είχε συμβεί πριν από περίπου 40 χιλιάδες χρόνια, όταν η διάσπαση των Ανδρόγυνων έκλεισε το δεύτερο μεγάλο έτος του σημερινού Manvantara. Υπήρχε άλλη επιλογή; Πιθανώς όχι. Το σώμα είναι πρώτα και κύρια η κίνηση, η κινητική συμπεριφορά και, ως ένα βαθμό, η συμπεριφορά, ένα σύνολο χειρονομικών και γλωσσικών ιδιαιτεροτήτων. Είναι φυσιολογικό ότι από την κίνηση (του Ένα) προκύπτει η διαφορετικότητα (τα Δύο) και μέχρι τώρα οι Σάπιενς είχαν διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα, προχωρώντας όλο και περισσότερο στον αντιφατικό κόσμο των αντιθέσεων, του καλού και του κακού, του δεξιού και του το αριστερό, του ασπρόμαυρου, του αρσενικού και του θηλυκού.
Και εδώ σερβιρίστηκε στον ασημένιο δίσκο ο μύθος του «άνδρα» από τον οποίο γεννήθηκε η «γυναίκα». Όχι ότι το διπλό όραμα στερούνταν θετικών πλευρών, αλλά πολλαπλασίασε τις αμφιβολίες και τις αβεβαιότητες που οδήγησαν στο σκοτεινό δάσος της διπροσωπίας, όπου το μυστήριο κυριαρχούσε. Και εκεί που τα ανθρώπινα όντα ένιωθαν πάντα πολύ άνετα αφού, για να αναφέρω τον Αϊνστάιν, « το μυστήριο είναι η καλύτερη εμπειρία που μπορούμε να έχουμε. Είναι το θεμελιώδες συναίσθημα που παρακολουθεί το λίκνο της αληθινής τέχνης και της αληθινής επιστήμης .»
Μια επιστήμη που ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει την ξαφνική εμφάνιση, οπότε... πουφ! ... ως δια μαγείας, βιομοριακά χαρακτηριστικά που είναι ειδικά για το φύλο μας, αυτά που έχουν κάνει δυνατή την ανάπτυξη του εγκεφάλου και μας διαφοροποιούν από τα πρωτεύοντα. Πλοηγώντας τη θάλασσα της αβεβαιότητας με θέαμα, κάθε μελετητής έχει πει το λόγο του σχετικά με αυτό, υποστηρίζοντάς το όπως θέλει. Για παράδειγμα, οι οπαδοί του ανθρωπολόγου Roger W. Wescott ( The Divine Animal , 1969) πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα είναι ο καρπός μιας διαδικασίας εξημέρωσης που ξεκίνησε κανείς δεν ξέρει πού, πότε και γιατί. Άγνωστοι εξωτερικοί παράγοντες θα είχαν σχεδιάσει τα βιολογικά-συμπεριφορικά χαρακτηριστικά του είδους Homo όπως το ξέρουμε ή θα ασκούσαν επιλεκτικές πιέσεις σε προϋπάρχουσες ομάδες ανθρωποειδών προκειμένου να καθοδηγήσουν τη βιολογική-πολιτισμική εξέλιξη της ανθρωπότητας. Σκαρφαλωμένοι στο αντίθετο μέτωπο, οι σίγουροι προοδευτικοί
αρνούνται αυτή τη δυνατότητα, υποστηρίζοντας ότι ο προϊστορικός πρόγονος δεν διέθετε ούτε τα τεχνικά μέσα ούτε τη γνώση για να πραγματοποιήσει τέτοια περίπλοκα πειράματα. Σύμφωνα με αυτούς, ο άνθρωπος θα ήταν μια οντότητα που παράγεται από ένα σύνθετο σύνολο «συνθηκών, βούλησης, αναγκαιότητας, προβλέψιμα ή απρόβλεπτα γεγονότα, τύχη» (S. Tramma, The ταξίδι της ανθρωπότητας: μια διδακτική και παιδαγωγική ματιά , στο Homo sapiens. μεγάλη ιστορία της ανθρώπινης ποικιλομορφίας , επιμέλεια LL Cavalli Sforza και T. Pievani, 2011).
Αποφεύγοντας τη θανατηφόρα βουτιά στον καρστικό ποταμό της λογοτεχνίας σχετικά με τον εξελικτικό και τον δημιουργισμό, ας περιοριστούμε στο να εξετάσουμε εδώ μόνο μια έγκυρη φωνή, αυτή του βιοφυσικού και μοριακού βιολόγου Φράνσις Κρικ, συν-ανακαλύφτη της δομής του DNA. Ο ίδιος ο νικητής του βραβείου Νόμπελ Ιατρικής του 1962 δήλωσε ότι οι πιθανότητες «τυχαίας ζωής» ήταν χαμηλότερες από αυτές της συναρμολόγησης ενός Boeing 707 από έναν τυφώνα σε μια αποθήκη παλιοσίδερων. Ανεξάρτητα από το πόσο χορταστική μπορεί να είναι η προβιοτική σούπα, είπε ο νευροεπιστήμονας, ή πόσα δισεκατομμύρια χρόνια είχαν σιγοβράσει τα συστατικά της, ήταν πολύ απίθανο να είχε εμφανιστεί ακόμη και μια πλήρως συναρμολογημένη πρωτεΐνη, αποτελούμενη από μια μακριά αλυσίδα αμινοξέων. περιστασιακό τρόπο.
Ο Κρικ δεν είχε τίποτα ενάντια στη θεωρία της πρεβιοτικής σούπας που προωθούσαν οι συνάδελφοί του, αλλά δεν καταλάβαινε πώς το επόμενο βήμα (ο σχηματισμός του DNA) θα μπορούσε να είχε συμβεί αυθόρμητα ή ακόμα και απλά. Ήταν αδιανόητο για τον Βρετανό βιοφυσικό ότι ένα τέτοιο σύστημα είχε καθιερωθεί «από μόνο του» και στη συνέχεια άρχισε να λειτουργεί «με δική του πρωτοβουλία».
Έτσι, το πραγματικό μυστήριο που έπρεπε να αποκαλυφθεί, σύμφωνα με τον Κρικ, δεν ήταν πώς διαιωνίστηκε η ζωή μέσω της φυσικής επιλογής μετά την εμφάνιση του DNA στη σκηνή, αλλά πώς εμφανίστηκε το DNA στη σκηνή. Ακόμη πιο εκπληκτικό ήταν το γεγονός ότι κάθε ζωντανό κύτταρο, είτε ζώο, φυτό ή μικροβιακό, περιείχε μια εκδοχή του.
Ηθικό δόγμα της ιστορίας: η επιστήμη δεν μπόρεσε να λύσει το αίνιγμα και, ως εκ τούτου, η ύπαρξη ενός τέλειου μηχανισμού όπως το DNA έπρεπε να θεωρηθεί ως «εξαιρετικό» γεγονός από μόνη της. Ακόμη και για έναν αρχαιολόγο και ομολογημένο άθεο όπως ο Κρικ, η προέλευση της ζωής ήταν επομένως ένα «μυστήριο», δεδομένου του αριθμού των συνθηκών που θα ήταν απαραίτητο να ικανοποιηθούν για να της δοθεί η αρχή. Ergo: η υπόθεση του δημιουργισμού δεν μπορούσε να απορριφθεί. Όσο για το ντεμίουργο, όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές.
Οπισθοδρομικός προοδευτισμός
Επιστρέφοντας στην εξελικτική θεωρία (που περιφρονήθηκε από τον Αϊνστάιν), ο ίδιος ο Δαρβίνος αναγκάστηκε να παραδεχτεί προς το τέλος των ημερών του: «Η θεωρία μου είναι στενάχωρα υποθετική ». Ο χρόνος και η ιστορία του έχουν αποδείξει ότι έχει δίκιο. Αυτή τη στιγμή έχουν ανακτηθεί περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο απολιθώματα και ανάμεσα σε αυτά, παρά την προπαγάνδα-πρόοδο, δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος αποδείξεων, αλλά μόνο εικασίες για το μοιραίο μεταβατικό δαχτυλίδι . Πράγματι, τα νέα ευρήματα των ερευνητών δείχνουν ότι ο ανθρώπινος γενετικός κώδικας βρίσκεται σαφώς σε παλινδρόμηση, κάτι που είναι το εντελώς αντίθετο της εξέλιξης.
Όπως ο λογιστής που αγαπούν περισσότερο οι Ιταλοί, ο Demens έχει επίσης χίλιους λόγους να είναι ελαφρώς καχύποπτος σε αυτό το σημείο. Τι θα γινόταν αν οι αρχέγονοι Σάπιενς είχαν διαισθανθεί τον μηχανισμό που βρίσκεται κάτω από τη «γλώσσα» των τεσσάρων γραμμάτων του DNA που είναι γραμμένη σε νουκλεοτίδια και εκείνη των πρωτεϊνών γραμμένων σε αμινοξέα; Είναι δυνατόν οι πρώτοι εκπολιτιστικοί θεοί να είχαν ρόλο στη σύσταση του ανθρώπινου σώματος; Γιατί οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν συνδέσει την Αρχή με τα «δίδυμα φίδια» (δείτε την έλικα του DNA) που κουλουριάζονται το ένα γύρω από το άλλο σε έναν άξονα; Από ποιον έμαθαν οι πρώτοι σαμάνοι ότι το DNA ήταν μια πηγή από την οποία έρεαν έξυπνα μηνύματα ικανά να αποκωδικοποιηθούν σε καταστάσεις αλλοιωμένης συνείδησης;
Δίνοντας φωνή στον δημιουργισμό, τόσο η Βίβλος όσο και το Ταλμούδ επιβεβαιώνουν μέσα από απολύτως κατανοητές μεταφορές ότι είμαστε προϊόν γενετικών τροποποιήσεων που έγιναν από έναν άπιαστο «θεό» πριν από αρκετές χιλιάδες χρόνια. Σαφώς μπορείτε να το πιστέψετε ή να μην το πιστέψετε. Ωστόσο, θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε δεδομένη την κατωτερότητα των Sapiens σε σύγκριση με τους Demens , των οποίων οι ανακαλύψεις έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια, ενώ οι ενεργές φαίνονται πολύ σπάνιες για να αποκλειστεί η ύπαρξη μιας μακρινής εποχής στην οποία η περίπλοκη γνώση ανήκε σε πνευματική τάξη, τεχνική και πολιτιστική ανώτερη από τη δική μας.
Εξάλλου, στους ανθρώπους πάντα άρεσε να παίζουν τον μικρό ντεμίουργο, δεν θα ήταν περίεργο να ανακαλύψουμε ότι η ευγονική γεννήθηκε πριν από τον Φράνσις Γκάλτον. Ακόμη και σήμερα, οι τουρίστες που περπατούν στην Πράγα μπορούν να δουν μπροστά από το δημαρχείο το επιβλητικό άγαλμα του μεγάλου ραβίνου Loew Jehouda ben Bezalel (1512-1609), γνωστού ως «MaHaRaL», του καμπαλιστή που, με λόγια δύναμης, δημιούργησε το Γκόλεμ ζυμώνοντας λάσπη του Μολδάβα με στόχο την προστασία του εβραϊκού γκέτο κατά τη διάρκεια της διαμάχης μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.
Μόλις αποκαταστάθηκε η ειρήνη, το άστομα ανθρωποειδές (ο Λόγος ήταν ανθρώπινο προνόμιο) ανατέθηκε στις πιο ταπεινές δουλειές και έγινε ο περίγελος της κοινότητας. Ώσπου, κουρασμένος να τον κοροϊδεύουν τα αχάριστα ανθρωπάκια που είχε υπερασπιστεί στον πόλεμο, στράφηκε εναντίον τους, ώστε ο ραβίνος αναγκάστηκε να τον ξαναγυρίσει σε λάσπη. Τα συντρίμμια του πήλινου γίγαντα μαζεύτηκαν σε κουβάδες και μεταφέρθηκαν στη σοφίτα της Παλαιάς-Νέας Συναγωγής, της παλαιότερης στην Ευρώπη, όπου θα βρισκόταν ακόμη και σήμερα.
Ο (χαμένος) πόλεμος των Demens κατά της Φύσης
Ο μυστικιστικός μύθος του Golem πραγματεύεται το αιώνιο πρόβλημα της σχέσης του ανθρώπου με τις εφευρέσεις του, οι οποίες, καταφέρνοντας να τροποποιήσουν την ύλη, είναι εποικοδομητικές και καταστροφικές ταυτόχρονα. Με μια λέξη: επικίνδυνο. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η μαριονέτα του δεν θα μπορούσε να συντηρήσει τον χρόνο της πνευματικότητας, ο ραβίνος στην πραγματικότητα «απενεργοποιεί» την εφεύρεσή του την ημέρα του Σαββάτου (αφιερωμένη στην αγιότητα) απενεργοποιώντας τον ειλητάριο που τοποθετείται στο στήθος του Golem που δείχνει την εβραϊκή λέξη emet (αλήθεια).
Λιγότερο προσεκτικοί, οι Demens πιστεύουν στην ουδετερότητα του τεχνητού μέσου που κηρύττουν οι ιερείς της Τεχνοκρατικής Επιστήμης, οι οποίοι επιδιώκουν το αρχαίο όνειρο της αθανασίας ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από τους προκατόχους τους, τρομοκρατημένοι στην ιδέα ότι « κάθε άνθρωπος που ζει είναι μόνο μια ανάσα , / ο άνθρωπος που περνά είναι σαν σκιά. / μόνο μια ανατριχιαστική ανάσα… » (Ψαλμός 39:6:7). Από αυτό προκύπτει ότι το νήμα (ίσως) που ξεκινά από τον θεό Ένκι και περνά μέσα από το Μαχαράλ για να φτάσει στην ανθρωποειδή ρομποτική είναι πάντα το ίδιο, αν και μεταξύ του ενός μπαλώματος και του άλλου οι κόμποι έχουν μπλέξει πάρα πολύ.
Δυστυχώς, όταν ο άνθρωπος ανακαλύπτει ότι μπορεί να κάνει κάτι, το κάνει για όλους τους πιθανούς σκοπούς, τους επιθυμητούς, τους αμφισβητούμενους, τους απλώς μισητούς. Ως «προϊόν» δεν μπορεί να αποφύγει να συνεχίσει τον επανασχεδιασμό και την ανακατασκευή του με την ελπίδα να «βελτιωθεί», παρόλο που η διαδικασία συνεπάγεται σταδιακή αύξηση της δέσμευσης και της έντασης στην επιδίωξη του στόχου. Τόσο πολύ ώστε: 1) ο Σουμερίων Adám σχεδιάστηκε για να παρέχει πρακτική υποστήριξη στον άνθρωπο που εξακολουθεί να είναι προικισμένος με ένα στοιχείο θεϊκής προέλευσης που ονομάζεται «ζωτικό πνεύμα» ( zi-šà-gál ) ή «σοφία» ( géštu ). 2) ο ραβίνος της Πράγας περιορίστηκε στη διεξαγωγή πειραμάτων σε «άλλους εκτός από τον εαυτό του», δηλαδή στο Γκόλεμ, για να δημιουργήσει ένα δυνητικά σπαστό πολεμικό όπλο. 3) Το Demens δρα απευθείας «επάνω του», δηλαδή χειρίζεται το ανθρώπινο DNA μέσω εμφυτευμάτων μικροτσίπ και εμβολιασμού γενετικών ορών.
Όλα αυτά εμπνέουν την αμφιβολία ότι ο άνθρωπος ήταν «μετα-άνθρωπος» από την αρχή, με την έννοια ότι από το πιο αβυσσαλέο παρελθόν διακατέχεται από την επιθυμία να ξαναδημιουργηθεί, ξεφεύγοντας από τις απλώς βιολογικές συνθήκες της εξέλιξης μέσω της τεχνικής και της εξέλιξης. η λέξη. Τελευταία, ωστόσο, η συνέχεια μεταξύ μαγείας και επιστήμης που θεωρητικοποιήθηκε τον περασμένο αιώνα από τον Norbert Wiener ( Introduction to Cybernetics , 1953), ο οποίος προσδιόρισε τον υπολογιστή ως την τελευταία φάση του μετασχηματισμού της ιδέας του Golem, έχει σπάσει, για την οποία ο κίνδυνος γίνεται συγκεκριμένος να προχωρήσουμε προς τον διαχωρισμό του ανθρώπου από την υπόλοιπη οντότητα. Και μετά?
Δεν είναι σαφές πού θα οδηγήσει ο διαχωρισμός μεταξύ της δημιουργίας, ή γενιά, που επιχείρησαν αρχαίοι επιστήμονες/μάγοι και η διαφθορά ή η καταστροφή του «έργου του Θεού» που επιδιώκεται με σκοπό ένα υποθετικό τεχνολογικό-εξελικτικό άλμα που βασίζεται στην αλληλεπίδραση μεταξύ γενετικής, νανοτεχνολογίας και ρομποτικής. Στο μεταξύ, δεν θα ήταν κακή ιδέα να προετοιμάσετε το αλεξίπτωτο για την προσγείωση, δηλαδή να αρχίσετε να εξοικειώνεστε ξανά με τη γλώσσα.
Όταν την έκτη ημέρα της ιστορίας της Γένεσης , ο Θεός δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δώσει ένα όνομα σε όλα τα πράγματα στον κόσμο, έτσι ώστε να συνεχιστεί η πορεία της Ιστορίας (βλ. τον πρόλογο της σύνθεσης Gilgamesh, Enkidu and the Underworld που διαβάζεται στο γραμμή 10: « Όταν τέθηκε το όνομα της ανθρωπότητας »), κατά κάποιο τρόπο τον κάνει ελεύθερο να (ξανα)δημιουργήσει τον κόσμο. Οι Αρχαίοι δεν είχαν καμία αμφιβολία για αυτή την παραχώρηση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι «το να δώσεις ένα όνομα» σε κάτι/κάποιον σήμαινε «να το δημιουργήσεις», και όπως γνωρίζουν και οι σημερινοί αρχιτέκτονες που δεσμεύονται να επανασχεδιάσουν την ανθρώπινη επικοινωνία.
Οι παράφρονες που σκοπεύουν να ανακτήσουν τις χαμένες ελευθερίες θα πρέπει επομένως να (ξανα)δώσουν τη σωστή βαρύτητα στις λέξεις, για παράδειγμα σταματώντας να σκέφτονται/λέγοντας «έχω» ένα αυθαίρετα χειραγώγιμο σώμα και αρχίζοντας να σκέφτονται/λέω «είμαι» ένα εντελώς ξένο ζωντανό σώμα. μια απεγνωσμένη αναζήτηση νέων προϊόντων που θα δώσουν νέα πνοή στην ασφυκτική οικονομική ανάπτυξη (N. Russo, Posthumous man and his ideology , στο Artefatti. Dal postumano all'umanologia , 2008).
Αν ο άνθρωπος δεν ασχοληθεί με τη γλώσσα, η γλώσσα θα τον φροντίσει αποδίδοντας σε κάθε τεχνητό αντικείμενο (πρώτα την ανθρωπότητα) μια εμπορική αξία για να κάνει τα πάντα αγοράσιμα/πουλήσιμα. Έτσι, σε τόσες χιλιάδες χρόνια, όταν ανακαλυφθούν τα συντρίμμια των κυβερνητικών τεράτων ανάμεσα στα ερείπια του κόσμου των Demens, οι απόγονοι θα σκεφτούν μια κοινωνία τόσο παρακμασμένη που έχει ακόμη και απανθρωποποιηθεί, ανατριχιάζοντας μπροστά σε βαρβαρότητες όπως η μαζική τεχνολογική μεταχείριση , παραβίαση των γεννητικών οργάνων, της νοικιασμένης μήτρας κ.λπ. Τότε θα καταλάβουμε τον λόγο της αδίστακτης αντίδρασης της Φύσης στην επιθετικότητα της βιοσύνθεσης, δηλαδή της συνθετικής ζωής, και ξαφνικά η επιθυμία να προσπαθήσουμε ξανά θα εξαφανιστεί για λίγο. Ή, ίσως, για πάντα.
https://www.ereticamente.net/
