ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ
ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ ἀποεθνικοποίησαν τόν θεσμό πού κουβάλησε τόν Ἑλληνισμό στίς πλάτες του, στούς αἰῶνες – Ὁλοκληρωμένη προσέγγιση καί ὄχι ἀποσπασματικά μέτρα
ΠΡΟΦΑΝΩΣ καί τά μέτρα πού ἐξειδίκευσε χθές ὁ Ὑπουργός Οἰκονομικῶν Κυριάκος Πιερρακάκης γιά τήν οἰκογένεια, κινοῦνται πρός τήν σωστή κατεύθυνση. Ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ὑποδοχή πού ἔτυχαν στήν χθεσινή συνάντηση πού εἶχε ἡ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν μέ τούς πολύτεκνους, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά δακρύζουν συγκινημένοι αὐτές τίς μέρες, ἐπειδή κάποιος τούς ἔδωσε σημασία. Ἐπειδή ἕνας πολιτικός τούς ἀπένειμε παράσημο γιά τήν προσφορά τους στήν πατρίδα.
Ἀπέχουν πολύ ὅμως αὐτά τά μέτρα ἀπό τό νά ἀποτελοῦν ὁλοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας. Μόνον ὅποιος ἔχει ἱστορική ἐπίγνωση τῆς σημασίας τοῦ θεσμοῦ γιά τήν ἐπιβίωση καί ἀνάπτυξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μπορεῖ νά κατανοήσει ποιές πολιτικές, πέραν τῶν φορολογικῶν, πρέπει νά υἱοθετηθοῦν γιά νά δοθεῖ ὤθηση σ’ αὐτό πού ἑρμήνευε ἡ Χαρούλα Ἀλεξίου: «Ἔλα νά κάνουμε ἕναν Ἕλληνα ἀκόμα».
Τό ζήτημα δέν εἶναι ἀριθμητικό ἁπλῶς. Εἶναι ἰδεολογικό, φιλοσοφικό, πνευματικό. Πῶς ἡ πατρίδα μας βλέπει τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας σέ σύγκριση μέ τίς ἄλλες πατρίδες τῆς Εὐρώπης. Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε στήν Ἑλλάδα παράγων κοινωνικῆς συνοχῆς. Ὁ παπποῦς μέ τήν σύνταξή του συντηροῦσε τό ἐγγόνι φοιτητή μέσα στά μνημόνια. Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε θεσμός σεβασμοῦ τῆς ἀρχῆς, πώς οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες στηρίζονται σέ ἱεραρχίες. Τό νά εἴμαστε παρόντες στό οἰκογενειακό τραπέζι τῆς Κυριακῆς, τό νά ἀναπτύσσουμε σχέσεις ζωῆς μέ τούς γείτονες, τό νά σηκωνόμαστε ἀπό τήν θέση μας στό λεωφορεῖο καί νά τήν παραχωροῦμε σέ γέροντες, τό νά μή χρωστᾶμε χρήματα καί νά εἴμαστε καλοπληρωτές, ἐκεῖ τό μάθαμε.
Ἡ οἰκογένεια ἦταν ἐπίσης διαχρονικά παράγων οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί ποιοτικῆς παροχῆς ὑπηρεσιῶν. Ἡ οἰκονομία μας ἀναπτύχθηκε γύρω ἀπό τίς χιλιάδες ὑγιεῖς μικρομεσαῖες, καί καθόλου ἀπρόσωπες σέ σύγκριση μέ τίς πολυεθνικές, μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Τό ἑλληνικό ἐμπόριο θριάμβευσε μέσα ἀπό τήν ἑνότητα τῶν οἰκογενειακῶν ἀντιλήψεων γιά τήν ἴδια τήν ζωή. Ἡ ἐντιμότητα, ἡ ἐμπιστοσύνη καί ὁ λόγος τῆς τιμῆς ἦταν πάντοτε πάνω ἀπό συμβόλαια μέ ρῆτρες καί συμβάσεις. Ὑπερίσχυαν.
Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε παράγων συντήρησης τῆς παράδοσης. Αὐτό πού μᾶς κληροδότησαν οἱ προπάτορές μας ἐντελλόμεθα νά τό κληροδοτήσουμε στούς ἑπόμενους. Μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια μάθαμε τήν κοινότητα καί τήν ἐνορία, ἡ ὁποία ἦταν τό ὀργανωμένο σύνολο γύρω ἀπό τό ὁποῖο συγκροτοῦντo μέχρι πρόσφατα τά ἐκλογικά τμήματα. Μέσα ἀπό τίς οἰκογενειακές ταβέρνες διασώθηκε ἡ ἑλληνική γεύση καί ἡ γαστρονομία ἀπέναντι στήν ἐπέλαση τῶν σούσι καί τῶν μπέργκερ. Μέσα ἀπό τά οἰκογενειακά γλέντια, στούς χορούς τούς κυκλωτικούς, διασώθηκε ἡ λαϊκή μουσική μας παράδοση. Τί παρατηροῦμε ὅλα αὐτά τά χρόνια, εἰδικά ἀπό τήν περίοδο τῶν μνημονίων καί μετά; Μιά συστηματική προσπάθεια τῆς πολιτικῆς μας τάξης νά ἀποθεώσει τό ἄτομο, τόν ὑλισμό, τήν ἡδονοθηρία καί νά καταστρέψει τήν οἰκογένεια καί τήν σχέση της μέ τήν οἰκονομία, μέ τήν παράδοση καί μέ τήν κοινωνική συνοχή. Νά συντρίψει τό ὀργανωμένο σύνολο.
Τό μυστήριο τοῦ γάμου ὑποβαθμίστηκε μέ τήν σύμπραξη τῆς Νέας Δημοκρατίας καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σέ ἕνα ἄψυχο ἔγγραφο, πού ὀνομάζεται σύμφωνο συμβίωσης. Τό μυστήριο τῆς βάπτισης μέ πρωτοβουλία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τήν σύμπραξη τῆς Νέας Δημοκρατίας πού δέν τό κατήργησε, ὑποβαθμίστηκε σέ μία ληξιαρχική πράξη γραφειοκρατῶν καί καλεῖται «ὀνοματοδοσία». Ἡ οἰκογένεια ἀποϊεροποιήθηκε καί ὑποβαθμίστηκε σέ ἔγγραφο τῆς δημόσιας διοίκησης. Στό ὄνομα ἑνός πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν παράδοση καί μέ τήν συντήρησή της. Ὁ γάμος καί ἡ βάφτιση κατά τήν παραδοσιακή ἔννοια ὑπογράμμιζαν τήν εὐθύνη πού ἀνελάβανε τό ζευγάρι ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἔναντι τῆς κοινωνίας. Δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνα θρησκευτικό μυστήριο ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο. Χάθηκε αὐτό.
Περιττεύει βεβαίως νά ἐπισημάνουμε ὅτι μέσα στήν οἰκογένεια γινόταν πάντοτε, εἰδικά τά καλοκαίρια, ἡ μεταβίβαση τῆς σκυτάλης τῆς παράδοσής μας. Παπποῦδες, γιαγιάδες, μπαμπάδες καί μαμάδες μάθαιναν καί μαθαίνουν κάθε καλοκαίρι στά πιτσιρίκια τους τά βήματα τῶν παραδοσιακῶν χορῶν τῆς λαϊκῆς μας παράδοσης γιά νά δρέπουν τούς καρπούς τους χρόνια ἀργότερα ὅταν καμάρωναν τά βλαστάρια τους νά χορεύουν ἕναν τσάμικο, ἕναν Κότσαρη, ἕναν μπάλο, ἕναν ζωναράδικο, ἕναν πεντοζάλη στούς γάμους τους. Ἡ πολιτική μας τάξη ὅμως, ἐλάχιστα μέλη τῆς ὁποίας γνωρίζουν παραδοσιακούς χορούς, δέν περιορίστηκε μόνο στήν ἰδεολογική ὑποβάθμιση τῆς σημασίας τῆς οἰκογένειας καί στήν κατάτμηση τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν σέ κοινωνίες τοῦ ἄκρατου ἀτομισμοῦ κατά τά εἰσαγόμενα πρότυπα ἀπό τήν παρηκμασμένη Δύση.
Στόχευσε καί τήν οἰκογένεια ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί κοινωνικῆς συνοχῆς καί μεθόδευσε τήν ἐξόντωσή της. Θεωρήθηκε ἔγκλημα καθοσιώσεως ἀπό τά πορίσματα τοῦ καθηγητῆ Πισσαρίδη νά βασίζεται ἡ οἰκονομία σέ χιλιάδες μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις καί νομοθετήθηκε ἡ διάλυσή τους διά τῶν συγχωνεύσεων. Ἑκατομμύρια προκομμένοι Ἕλληνες πού ξεκίνησαν ἀπό τό μηδέν κλήθηκαν νά γίνουν ἀπό ἀφεντικά ὑπάλληλοι μέσα στίς ἐπιχειρήσεις τους. Νά χάσουν τήν φιλοδοξία τους γιά τήν ζωή καί νά ὑποταχθοῦν σέ κάποιον περαστικό μάνατζερ.
Ἑκατομμύρια Ἕλληνες πού φορολογοῦνται καί διώκονται σήμερα μέ τά τεκμήρια ὡς φοροφυγάδες βρέθηκαν στό στόχαστρο τῆς ἐπίσημης πολιτείας γιά νά εὐνοηθοῦν οἱ πολυεθνικές πού ἐξάγουν κάθε βράδυ τά κέρδη τους, χωρίς νά φορολογοῦνται ἀπαραιτήτως στήν Ἑλλάδα, στά ταμεῖα τῶν θυγατρικῶν τους στήν Γαλλία, τήν Γερμανία, τήν Ἀγγλία, στήν Ἀμερική, κι ἀλλοῦ. Τό παράδειγμα τῆς Uber πού ἐπιστρατεύτηκε μέ εὐθύνη μελῶν τῆς ἴδιας τῆς οἰκογένειας τοῦ Πρωθυπουργοῦ νά κατατροπώσει μέ ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό τίς οἰκογενειακές ἐπιχειρήσεις τῶν ἰδιοκτητῶν ταξί, εἶναι τό πλέον χαρακτηριστικό.
Ἡ οἰκογένεια στήν πατρίδα μας, παρά τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει καί αὐτή ὡς θεσμός ὅσον ἀφορᾶ τήν διάρκειά της καί τήν ἀντοχή της στόν χρόνο, εἶναι παραδοσιακά παράγων κοινωνικῆς συνοχῆς. Οἱ δεμένες οἰκογένειες μέ ἱεραρχία ἀντικαθιστοῦν τό κοινωνικό κράτος καί ἐξαφανίζουν τήν ἔνταση καί τήν φόρτιση ἀπό τήν δημόσια σφαῖρα. Εἶναι συνήθως, ὄχι πάντα, ὑπήνεμο λιμάνι. Τό παράδειγμα τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων πού θυσιάστηκαν μέσα στά μνημόνια καί χάρισαν τίς συντάξεις τους στά ἐγγόνια τους γιά νά σπουδάσουν σέ μιά Εὐρώπη ἡ ὁποία λανσάρει τήν ἰδεολογία τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης καί ὄχι τῆς διαγενεακῆς ἀλληλεγγύης, εἶναι κορυφαῖο.
Στήν πραγματικότητα, ἄν κάνουμε μία ἀνασκόπηση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας στήν Ἑλλάδα εἰδικά, ἀλλά καί στήν Κύπρο, ὅπου οἱ δεσμοί ἐπίσης εἶναι ἰδιαίτερα σφιχτοί, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει κουβαλήσει στήν πλάτη της τό Ἔθνος καί τόν Ἑλληνισμό. Ὄχι οἱ ἀπρόσωπες πολυεθνικές. Καί ὅτι τῆς ἀξίζει καλύτερη ἀντιμετώπιση ἀπό τό πολιτικό σύστημα. Κάθε οἰκογένεια εἶναι μιά μικρή Ἑλλάδα. Πολλές οἰκογένειες κάνουν μιά μεγάλη Ἑλλάδα. Ἡ ἀποεθνικοποίηση τοῦ θεσμοῦ εἶναι ἔγκλημα.
Ἡ σύνδεση τῆς οἰκογένειας μέ τήν λύση τοῦ δημογραφικοῦ εἶναι αὐτονόητη. Τό 1990 ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἀποδέχτηκε τήν ἰδέα τῆς συζύγου του Μαρίκας καί καθιέρωσε τήν ἰσόβια σύνταξη τῆς πολύτεκνης μάνας. Τό 2006 ὁ Κώστας Καραμανλῆς νομοθέτησε τήν ἐξίσωση τῆς τρίτεκνης μέ τήν τετράτεκνη οἰκογένεια καί σέ συνδυασμό μέ τήν λήψη μέτρων πού ἀφοροῦσαν τίς προσλήψεις μελῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν στό Δημόσιο καί στόν ἰδιωτικό τομέα ἀνέκοψε τήν τάση μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ καί τήν ἀντέστρεψε. Τό 2025 ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πολύτεκνης οἰκογένειας καί μετά ἀπό ἕξι ὁλόκληρα χρόνια στήν ἐξουσία, χωρίς νά κάνει ἀναφορά στήν μητέρα του (ἡ ἰσόβια σύνταξη καταργήθηκε ἀπό τόν σημιτικό ἐκσυγχρονισμό) καί στόν Κώστα Καραμανλῆ (ἡ ΝΔ στό μυαλό του ἱδρύθηκε τό …2016) ἀποφάσισε ἐπί τέλους νά νομοθετήσει φορολογικά μέτρα ἀνακούφισης τῆς οἰκογένειας. Τά μέτρα αὐτά εἶναι θετικά, ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Διότι στήν διάρκεια τῆς διακυβέρνησής του ‒μέ ἐξαίρεση ἕνα ἐπίδομα τοκετοῦ, τό σῆμα πού ἐξέπεμψε ἰδεολογικά ἡ ΝΔ ἦταν οὐσιαστικά ὑπέρ τῆς ὑποβάθμισης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας.
Ὁ Πρωθυπουργός προειδοποιήθηκε ἀπό τήν ἀπογραφή τοῦ 2021, στήν ὁποία καταγράφηκε ἡ μεγαλύτερη μείωση πληθυσμοῦ ἀπό τό 1932. Προειδοποιήθηκε ἀπό τήν ὁμάδα foresight πού συνέστησε ὁ Γρηγόρης Δημητριάδης στό Μέγαρο Μαξίμου μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Γιάννη Μαστρογεωργίου, πού σέ ἔκθεσή της τό 2021 ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄν συνεχίσουμε ἔτσι, «τό 2040 εἴμαστε μέσα στίς τρεῖς χῶρες τοῦ κόσμου μέ τήν μεγαλύτερη μείωση πληθυσμοῦ.»
Τά περίφημα ἀνακλαστικά του ὅμως δέν λειτούργησαν, καθώς ἡ πολιτική ὑπέρ τῆς οἰκογένειας θεωρήθηκε συντηρητική. Ἀντιθέτως ἡ πολιτική καί ἰδεολογική ἀπάντηση τῆς παράταξης ἀπέναντι στήν οἰκογένεια ἦταν ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Καί ἀρχικῶς ἡ παρένθετη μητρότητα. Δηλαδή ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου μεταξύ ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἀναπαραχθοῦν καί στήν ἀδυναμία αὐτῶν ἐπινοήθηκε τό μοντέλο τοῦ ἐμπορίου παιδιῶν μέ δανεικά ὠάρια καί δανεικές μητέρες! Ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων νομοθέτηση τοῦ ὑπουργείου κέλυφος τῆς Οἰκογένειας, τό ὁποῖο ὅμως παρά τίς καλές προθέσεις δέν ἔχει τίς ἁρμοδιότητες γιά νά προαγάγει τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ πολιτική ἀπάντηση. Ἡ νομοθέτηση μειωμένων φορολογικῶν συντελεστῶν γιά τίς οἰκογένειες μέ παιδιά εἶναι θετική, ἀλλά δυστυχῶς δέν πείθει γιά τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον.
Πρῶτον, γιατί ἔρχεται μετά ἀπό τίς ἀρνητικές γιά τήν Κυβέρνηση δημοσκοπήσεις τοῦ θέρους πού ἐμφανίζουν τήν ἐπιρροή της στό 24%. Δεύτερον, διότι δέν συνοδεύεται ἀπό μία ὁλοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς συνοχῆς, ὡς παράγοντα συντήρησης τῆς παράδοσης (ὅ,τι δέν συντηρεῖται σαπίζει), ὡς θεσμό, πού, ἐν τέλει, κουβάλησε στήν πλάτη του τό Ἔθνος γιά πάρα πολλές δεκαετίες.
Κατά τοῦτο τά μέτρα εἶναι μιά φωτοβολίδα. Ἡ λάμψη της δέν ἀρκεῖ. Ἀπό τίς κροτίδες καί τίς φωτοβολίδες προηγεῖται πάντοτε ἡ ἀνάσταση. Ἐάν ἡ Κυβέρνηση, ἔστω καί ἀργά, ἐπιθυμεῖ πραγματικά νά δείξει τό ἐνδιαφέρον της γιά τήν οἰκογένεια, πρέπει νά ἐγκαταλείψει τούς νεοφιλελεύθερους προβληματισμούς της καί νά ἐπενδύσει στήν οἰκογένεια σέ ὅλες της τίς διαστάσεις. Ἡ πατρίδα, ἡ οἰκογένεια καί ἡ θρησκεία μᾶς ἔφεραν μέχρι ἐδῶ, μέχρι τά «Καγιέν» καί τίς «Πόρσε», ὅπως λέει κι ἕνας φίλος μου. Δέν μᾶς ἔφερε ὁ ἄκρατος ἀτομισμός πού ὁδηγεῖ στήν σήψη, στήν παρακμή καί στήν ἅλωση.
Γι’ αὐτό, μέ τήν εὐκαιρία, ἄς τό ξεκαθαρίσουμε. Ἄν νοιώθουμε ὅτι βρισκόμαστε σήμερα σέ τεράστια ψυχική ἀπόσταση ἀπό αὐτό πού ὀνομάζεται Νέα Δημοκρατία δέν ὀφείλεται στήν τυχόν ἀντιπάθειά μας γιά τά πρόσωπα. Ὀφείλεται στήν διαφωνία μας γιά τίς ἀπόψεις τους πού εἶναι ξένες πώς αὐτή τήν παράταξη. Δυστυχῶς ἡ ἐμπιστοσύνη ἔχει χαθεῖ. Καί δέν ἀνακτᾶται εὔκολα μέ καιροσκοπικούς ὑπολογισμούς καί μέτρα ἐξευμενισμοῦ. Ἀπαιτεῖται πολιτική μακρᾶς διαρκείας. Συντηρητική πολιτική. Μόνον ἔτσι μποροῦμε νά πειστοῦμε. ΕΣΤΙΑ
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
