Νεοϊπποτικά τάγματα
Ιδιαιτέρως προνομιακοί χώροι διασταύρωσης πολιτικών συνωμοτών, κατασκόπων, αποκρυφιστών και κοινών απατεώνων είναι διάφορα φανταστικά ιπποτικά τάγματα, που αναβιώνουν μεσαιωνικούς ιπποτικούς θεσμούς, όπως εκείνοι των Ναϊτών Ιπποτών και των Ιπποτών Οσπιταλιέρων του Αγίου Ιωάννη (γνωστών και με την ονομασία Ιππότες της Μάλτας). Τα τάγματα της ιπποσύνης ασκούν μεγάλη γοητεία σε ευρύτατα κομμάτια του πληθυσμού και προσφέρονται για την άσκηση εμπορίου ματαιοδοξίας και προπαγάνδας. Πολύ σημαντικές και αξιόπιστες πληροφορίες για τη διασύνδεση νεοναϊτικών και νεοϊωαννιτικών ιπποτικών ταγμάτων με τον φασισμό, με παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών διαφόρων Δυτικών κρατών και με ιδιωτικά δίκτυα εκβιασμών δημοσιεύονται στο βιβλίο του Πατρίς Σαϊρόφ (Patrice Chairoff) υπό τον τίτλο
Dossier B...Comme Barbouzes (Εκδ. Alain Moreau, 1975). Το πραγματικό όνομα του Σαϊρόφ είναι Ιβάν Ντομινίκ Κάλτσι (Ivan Dominique Calzi), ήταν νεοφασίστας και πράκτορας Δυτικών μυστικών υπηρεσιών και, για πολλά χρόνια, εργαζόταν εμφανιζόμενος ως δημοσιογράφος Αριστερίστικων εφημερίδων.
Ο Σαϊρόφ αναφέρει, για παράδειγμα, ότι, στις αρχές του 1970, ο Σαρλ Λασκόρζ (Charles Lascorz) –ο οποίος ήταν διακεκριμένο στέλεχος της «Service d’ Action Civique» (SAC), η οποία ήταν μια ιδιωτική Δεξιά οργάνωση συνδεδεμένη με το κόμμα του ντε Γκωλ, και έμπειρο πρόσωπο στην άσκηση εκβιασμών και στο εμπόριο όπλων– κατόρθωσε, βάσει σχεδίου της παρακρατικής Δεξιάς οργάνωσης SAC, να κατακτήσει ηγετική θέση στο νεοναϊτικό τάγμα «Κυρίαρχο και Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ», το οποίο είναι γνωστό με τα αρχικά OSMTJ, δηλαδή «Ordre Souverain et Militaire du Temple de Jérusalem».
Ο Λασκόρζ είχε ενεργές σχέσεις στη Γερμανία με το γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU) καθώς και με παράγοντες της βαυαρικής Ακροδεξιάς και των δυτικογερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Ο Λασκόρζ έδρασε βάσει σχεδίου ισχυρών παραγόντων της Γκωλικής Δεξιάς –όπως ο Πιέρ Λεμαρσάντ (Pierre Lemarchand), ο Στρατηγός Ζντροζέβσκι (Zdrojewski) και ο Συνταγματάρχης Μορό (Moreau), συνεργάτης της γαλλικής υπηρεσίας εξωτερικής κατασκοπείας (SDECE)– οι οποίοι σκέφθηκαν ότι θα ήταν χρήσιμο να ελέγχουν και να διαχειρίζονται καινοφανή τάγματα Ναϊτών Ιπποτών και Οσπιταλλιέρων του Αγίου Ιωάννη (οι Οσπιταλιέροι του Αγίου Ιωάννη είναι γνωστοί και ως Ιππότες της Μάλτας). Ωστόσο, ο Λασκόρζ και άλλα ηγετικά στελέχη τέτοιων οργανώσεων, από ένα σημείο και πέρα, άρχισαν να δρουν αυτόνομα για να εξυπηρετήσουν και δικές τους ατζέντες, που είχαν να κάνουν με την προώθηση του φασισμού, τη διενέργεια εκβιασμών και την άσκηση λαθρεμπορίου.
Μέσω εντυπωσιακών ιπποτικών στολών και γκαλά, που τρέφουν τη ματαιοδοξία και τις φαντασιώσεις διαφόρων ευπόρων (πλην ανόητων και ματαιόδοξων) μελών της κοινωνίας τα οποία ορέγονται αριστοκρατικούς τίτλους, ο Λασκόρζ δημιούργησε μια επικερδή επιχείρηση εμπορίου φανταστικών ιπποτικών τίτλων, μέσω της οποίας, πέρα από το να κερδίζει απλώς χρήματα, φακέλωνε τα μέλη του τάγματος, εμπορευόταν πληροφορίες, ασκούσε εκβιασμούς και βεβαίως καλλιεργούσε, διά του ιπποτικού θεσμού, μεσαιωνικές, φεουδαρχικές πολιτικές αντιλήψεις και νοοτροπίες. Επίσης, διάφορα στελέχη του τάγματος OSMTJ είχαν στενή συνεργασία με τη διαβόητη ιταλική φασιστική και μαφιόζικη Τεκτονική Στοά «Propaganda 2» (γνωστή απλούστερα ως «P2»).
Παρόμοιο έργο προς εκείνο του OSMTJ παίζει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός νεοναϊτικών και νεοϊωαννιτικών ιπποτικών ταγμάτων, που δρουν κυρίως στη Δυτική Ευρώπη. Τα περισσότερα από αυτά τα ‘ιπποτικά τάγματα’, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, διαβρώθηκαν και χειραγωγήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες Δυτικών κρατών, αλλά οι συνεργάτες των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών –κυρίως Ακροδεξιοί– που δρούσαν, καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μέσα σε αυτά τα καινοφανή ιπποτικά τάγματα έπαιξαν, όσο μπορούσαν, και ατομικά, ιδιοτελή παιχνίδια χρήματος και δύναμης.
Κοινό/Ηγουμενείο της Σιών
Καθώς το βιβλίο του Νταν Μπράουν (Dan Brown), με τίτλο
Κώδικας Ντα Βίντσι εισήλθε στη λίστα των πιο ευπώλητων βιβλίων (bestsellers) της εφημερίδας
The New York Times και μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη από το Χόλιγουντ, πολλοί άνθρωποι μιλούν πλέον με σκανδαλώδη ευκολία και αυθαιρεσία για τα μυστικά μιας θεωρούμενης ως υπεροργάνωσης με την ονομασία «Κοινό της Σιών» ή «Ηγουμενείο της Σιών» (Priory of Sion), για την «αληθινή» ιστορία του Χριστού και για τα υποτιθέμενα μυστικά των Ναϊτών Ιπποτών.
Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, ο Νταν Μπράουν έχει πλέξει έναν εθιστικό μύθο γύρω από την ύπαρξη μιας μυστικής εταιρείας, η οποία γράφει ότι ιδρύθηκε πριν από πολλούς αιώνες για να προφυλάξει το μυστικό που θα μπορούσε να συνταράξει τον κόσμο, το οποίο κρύβεται μέσα σ’ έναν θησαυρό μεγάλης σημασίας για την ανθρωπότητα. Αυτή η μυστική εταιρεία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Νταν Μπράουν και των πηγών του, ονομάζεται Ηγουμενείο (ή Κοινό) της Σιών και συναριθμεί μεταξύ των Μεγάλων Διδασκάλων της λογίους του ύψους του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, του Ισαάκ Νεύτωνα, του Βίκτορος Ουγγό και του Ζαν Κοκτό.
Παρ’ ότι, όπως ισχυρίζονται πολλοί, το Ηγουμενείο της Σιών ιδρύθηκε το 1099, η πρώτη φορά που «αποκαλύφθηκε» στο γενικό κοινό η ύπαρξή του ήταν το 1967, με την έκδοση, στα γαλλικά, του βιβλίου
Ο Χρυσός του Ρεν-λε-Σατό (
L’ Or de Rennes) από τον Ζεράρ ντε Σεντ (Gérard de Sède). Ο ντε Σεντ συνέδεσε το Ηγουμενείο της Σιών με το ‘μυστήριο’ του γαλλικού Ναού του Ρεν-λε-Σατό, στην οροσειρά Κορμπιέρ των Πυρηναίων, κι έτσι υπήρξε ο πρώτος που ανέπτυξε το λαϊκίστικο αποκρυφιστικό παραμύθι του Ηγουμενείου της Σιών ως της απόλυτης μυστικιστικής εταιρείας.
Αυτή η ιστορία δεν γνώρισε μεγάλη διάδοση στον αγγλόγλωσσο κόσμο, μέχρις ότου εκδόθηκε το αγγλικό bestseller με τίτλο
Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο (
Holy Blood, Holy Grail) από τους Μάικλ Μπέιτζεντ (Michael Baigent), Ρίτσαρντ Λέι (Richard Leigh) και Χένρι Λίνκολν (Henry Lincoln). Έκτοτε, το Ηγουμενείο της Σιών και οι ποικίλες υποτιθέμενες διασυνδέσεις του έχουν γίνει μήτρα παραγωγής αποκρυφιστικής και ψευδοϊστορικής λογοτεχνίας. Ειδικά ο Μάικλ Μπέιτζεντ έχει συμβάλλει πολύ στη διάδοση αυτών των παραμυθιών, καθότι αφενός έχει μεγάλο ταλέντο στην παραπληροφόρηση, αφετέρου έχει διατελέσει επαγγελματικό στέλεχος της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και διευθυντής του Τεκτονικού περιοδικού
Freemasonry Today, οπότε έχει προνομιακή πρόσβαση σε ένα μεγάλο ακροατήριο Τεκτόνων, που είναι συνήθως πολύ ευάλωτοι σε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και ελέγχου συνειδήσεων από τις Τεκτονικές Αρχές στις οποίες οφείλουν υπακοή.
Η βασική αφήγηση που αναπαράγεται από τη δεκαετία του 1960 σχετικά με το Ηγουμενείο της Σιών έχει, συνοπτικά, ως εξής: Ο Ιησούς νυμφεύθηκε τη Μαρία τη Μαγδαληνή και είχε την πρόθεση να την ορίσει διάδοχό του στην Εκκλησία του μετά από τον θάνατό του. Μετά από τη Σταύρωση του Ιησού, η Μαγδαληνή, αφού δεν έγινε δεκτή ως αρχηγός της Εκκλησίας τής Ιερουσαλήμ, αναχώρησε για τη νότια Γαλλία μαζί με το παιδί ή τα παιδιά (ανάλογα με το ποιος γράφει κάθε φορά το σχετικό βιβλίο-παραμύθι) που είχε αποκτήσει από τον Ιησού. Στη νότια Γαλλία, σύμφωνα με την προαναφερθείσα αφήγηση, η Μαγδαληνή βρήκε καταφύγιο στην εκεί ιουδαϊκή κοινότητα και ειδικότερα μεταξύ της σέκτας των «Καθαρών».
Σύμφωνα με το ίδιο παραμύθι, τον 5
ο αιώνα, μια απόγονος του Ιησού και της Μαγδαληνής –μέλος της γραμμής του «αγίου αίματος»– ενώθηκε με γάμο ή απλή ερωτική σχέση με έναν από τους πρώτους βασιλείς της φραγκικής Μεροβιγγειανής Δυναστείας. Η Μεροβιγγειανή Δυναστεία ήταν ο πρώτος βασιλικός οίκος της Γαλλίας και, σύμφωνα με τον θρύλο του Ηγουμενείου της Σιών, η προγονική της ρίζα πήγαινε πίσω στο αρχαίο Ισραήλ. Σε τούτο το σημείο, πρέπει να επισημάνουμε ότι, στον Δυτικό Μεσαίωνα, πολλούς βασιλείς τους συνόδευαν μεγαλειώδεις θρύλοι για να μοιάζουν υπεράνθρωποι στα μάτια των υποτελών τους και των αντιπάλων τους.
Όταν τη Μεροβιγγειανή Δυναστεία διαδέχθηκε η Καρολίγγεια Δυναστεία, η μυστική «γραμμή αίματος» των Μεροβιγγείων –σύμφωνα πάντοτε με την παραμυθολογική αφήγηση του Ηγουμενείου της Σιών– διατηρήθηκε από τον γαλλικό αριστοκρατικό Οίκο της Λορένης. Ο αρχηγός του Οίκου της Λορένης, Γκοντφρί ντε Μπουιγιόν (Godfrey de Bouillon), εντάχθηκε στην Πρώτη Σταυροφορία και, μέσω της παρέμβασης μυστικών προστατών της γραμμής του αίματός του, κατόρθωσε να γίνει ο πρώτος βασιλέας της Ιερουσαλήμ. Αυτοί οι υποτιθέμενοι μυστικοί προστάτες του Γκοντφρί ντε Μπουιγιόν εγκαταστάθηκαν σ’ ένα αββαείο ή ηγουμενείο στο Όρος Σιών κι έγιναν γνωστοί ως το Ηγουμενείο της Σιών. Αυτοί, υποτίθεται, υπήρξαν οι πρώτοι δημιουργοί του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών.
Το Ηγουμενείο της Σιών υποτίθεται ότι όρισε στους Ναΐτες Ιππότες να σκάψουν στην περιοχή που βρισκόταν ο παλαιός ιουδαϊκός Ναός της Ιερουσαλήμ, για να βρουν, υποτίθεται, στοιχεία που αφορούν στη Μαγδαληνή, ή ίσως λείψανα του Ιησού, ή ακόμη και την Κιβωτό της Διαθήκης. Το 1118, το Ηγουμενείο της Σιών και οι Ναΐτες Ιππότες χωρίστηκαν μεταξύ τους και οι δεύτεροι, ως ο εξωτερικός, φανερός, βραχίων του Ηγουμενείου της Σιών, υπέστησαν σκληρές διώξεις από τον Πάπα το 1307 και διαλύθηκαν. Έκτοτε, για περίπου 600 χρόνια, το Ηγουμενείο της Σιών δρούσε με απόλυτη μυστικότητα, χρησιμοποιώντας σαν όργανά του άλλες μυστικιστικές εταιρείες, για να διατηρήσει το μυστικό της «γραμμής αίματος», που ήταν το πραγματικό «Άγιο Δισκοπότηρο» (η μήτρα της Μαγδαληνής, από την οποία προήλθαν οι απόγονοι του Ιησού).
Στα τέλη του 20ού αιώνα, ένας Γάλλος ονόματι Πιέρ ντε Πλαντάρ (Pierre de Plantard), ο οποίος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος του Ηγουμενείου της Σιών, άρχισε να δημοσιοποιεί, με συνεντεύξεις του στους συγγραφείς του βιβλίου
Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο, την ύπαρξη του Ηγουμενείου της Σιών. Ο Πλαντάρ πέθανε το 2000 και έκτοτε έμειναν μόνο οι θρύλοι και οι αφηγήσεις του.
Τι είναι πραγματικά το Ηγουμενείο της Σιών; Όχι μόνο δεν είναι μια υπερχιλιετής μυστικιστική εταιρεία με τεράστια σημασία και επιρροή, αλλά το αυθεντικό «Ηγουμενείο της Σιών» ιδρύθηκε το 1956 στη Γαλλία ως μια τοπική ομάδα πίεσης, ασχολούμενη με την οικιστική πολιτική της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, στις 7 Μαΐου 1956, ο Πιέρ ντε Πλαντάρ, που τότε ζούσε στην πόλη Annemasse, επισκέφθηκε την επαρχιακή υπονομαρχία στο Saint-Julien-en-Genovois και ενέγραψε στα μητρώα εταιρειών μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που ονομαζόταν «Ηγουμενείο της Σιών». Ονομάστηκε έτσι, όχι επειδή συνέχιζε κάποια μυστική παράδοση που είχε αναπτυχθεί στο Όρος Σιών του Ισραήλ, αλλά λόγω του ονόματος ενός τοπικού όρους κοντά στην πόλη Annemasse και οι σκοποί που ορίζονταν στο καταστατικό της ήταν η υποστήριξη των υποψηφίων της αντιπολίτευσης στις τοπικές εκλογές, με αίτημα τη βελτίωση της οικιστικής πολιτικής του κράτους.
Στη μικρή ζωή του, το Ηγουμενείο της Σιών εξέδωσε μερικά τεύχη ενός περιοδικού υπό τον τίτλο
Circuit. Τα θέματα αυτού του περιοδικού είχαν να κάνουν με την προστασία των δικαιωμάτων όσων ζούσαν σε κατοικίες που είχε παραχωρήσει το κράτος, καθώς και με τη λήψη νέων μέτρων ύδρευσης και βελτίωσης των πεζοδρομίων. Ο Πλαντάρ σύντομα αποχώρησε από αυτήν την εταιρεία και, μετά από λίγο, το «Ηγουμενείο της Σιών» διαλύθηκε.
Πώς όμως αυτή η μικρή, βραχύβια εταιρεία εξυπηρέτησης τοπικών συμφερόντων μιας γαλλικής επαρχιακής πόλης ενέπνευσε τον μύθο μιας από τις παλαιότερες εν ζωή μυστικιστικές εταιρείες της ανθρωπότητας; Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο τον Πλαντάρ.
Ο Πιέρ Πλαντάρ γεννήθηκε το 1920 στο Παρίσι, υιός ενός μπάτλερ και απόγονος ενός καστανά του 16
ου αιώνα. Από νεαρή ηλικία όμως, έδειξε σημεία μεγαλομανίας. Το 1940, ζώντας στο Παρίσι, που τότε βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή, ο Πλαντάρ προσήλκυσε την προσοχή των γαλλικών Αρχών της κυβέρνησης Βισί (Vichy), όταν έγραψε μια επιστολή στον στρατάρχη Πετέν (Pétain), στην οποία ισχυριζόταν ότι είχε δύναμη 100 ανδρών τους οποίους έθετε στην υπηρεσία του στρατάρχη για να δώσει τέλος στον πόλεμο. Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξαν οι γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών της εποχής σχετικά με τον Πλαντάρ, ο Πλαντάρ ήταν απλά ένας φαντασιόπληκτος και μεγαλομανής νεαρός.
Στη δεκαετία του 1940, ο Πλαντάρ δημιούργησε δύο μικρές ακροδεξιάς υφής ομάδες –τη Rénovation Nationale Française και την Alpha Gelates– και εξέδωσε ένα βραχύβιο αντισημιτικό δελτίο με τίτλο
Vaincre. Επίσης, ήταν φιλομοναρχικός και την ίδια περίοδο άρχισε να αυτοαποκαλείται «Πιέρ Πλαντάρ ντε Φρανς» και να ισχυρίζεται ότι ήταν διάδοχος του γαλλικού θρόνου.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, ο Πλαντάρ ανακάλυψε τον εαυτό του από την αρχή. Αυτήν τη φορά, ισχυριζόταν ότι ήταν μέλος της Γαλλικής Αντίστασης εναντίον των ναζί. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Πλαντάρ γνωρίστηκε με τον Νοέλ Κορμπί (Noël Corbu), ο οποίος είχε δημιουργήσει τη δική του μυθολογία σχετικά με έναν από τους προγόνους του, τον ιερέα Μπερενζέ Σονιέρ (Abbé Bérenger Sonière), ο οποίος είχε διατελέσει εφημέριος στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό. Από εδώ και πέρα, ξεκινά η διαχείριση του φαντασιόπληκτου και μεγαλομανούς Πλαντάρ από σκοτεινούς κύκλους μυστικιστών και σιωνιστών, είτε εν γνώσει του είτε εν αγνοία του.
Ο Μπερενζέ Σονιέρ, ο πρόγονος του Κορμπί, ανέλαβε τα καθήκοντά του ως εφημέριος του Ναού του Ρεν-λε-Σατό τον Ιούνιο του 1885. Πολύ σύντομα, η παράξενη συμπεριφορά του, τα μυστικιστικά σύμβολα που τοποθέτησε μέσα στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό, καθώς και η στενή σχέση του με την πιστή οικονόμο του Μαρί Ντεναρντό ξένισαν τους χωρικούς. Επίσης, αν και εισέπραττε πενιχρή αμοιβή από την Εκκλησία, ο Σονιέρ, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την άφιξή του στο Ρεν-λε-Σατό, ανακαίνισε το πρεσβυτέριο, έκτισε έναν προσωπικό πύργο και γενικά ζούσε πολυτελώς. Σύμφωνα με τον Κορμπί, ο Σονιέρ είχε αποκτήσει τεράστια πλούτη εξ αιτίας ενός μυστηριώδους θησαυρού που είχε ανακαλύψει τυχαία, στη διάρκεια έργων συντήρησης, σε κάποια κρύπτη του εν λόγω ναού και συνδεόταν με τη μεσαιωνική αίρεση των Καθαρών και τη Μαρία τη Μαγδαληνή.
Αυτή η ιστορία όμως, σχετικά με τον μυστηριώδη θησαυρό του Ρεν-λε-Σατό, ήταν δημιούργημα φαντασίας. Στην πραγματικότητα, ο Σονιέρ είχε γίνει μέλος μιας μυστικιστικής, νεογνωστικιστικής ομάδας της γαλλικής Μασονίας και, μέσω αυτών των κύκλων, γνώρισε εύπορους Γάλλους επιρρεπείς σε αποκρυφιστικές φαντασιώσεις και τελετές, στους οποίους –αντί αδράς αμοιβής– υποσχόταν ότι θα τελέσει ειδικές μαγικές τελετουργίες επικοινωνίας και ανάπαυσης των ψυχών νεκρών προσφιλών προσώπων τους. Με αυτόν τον τρόπο, συγκέντρωσε έναν τεράστιο αριθμό παραγγελιών για τέλεση αυτών των τελετουργιών («νεκρονομικού» τύπου), μαζί με τα αντίστοιχα χρηματικά ποσά. Ουδέποτε έκανε κάποια ανακάλυψη θησαυρού είτε κάποιου μυστικού για τη ζωή του Ιησού, ούτε καν τήρησε τις υποχρεώσεις του σε όσους τον πλήρωναν για να κάνει τις μαγικές τελετουργίες του. Όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ανακάλυψε την απάτη που διέπραττε κατ’ εξακολούθηση ο Σονιέρ, τον εξεδίωξε από τους κόλπους της. Όμως, εξ αιτίας του, αναπτύχθηκε, από τον Κορμπί, ο θρύλος του Ρεν-λε-Σατό.
Εμπνευσμένος από την ιστορία του Σονιέρ, ο Πλαντάρ συνεργάστηκε μ’ έναν εκκεντρικό ευγενή, τον Φιλίπ ντε Σεριζί (Phillipe de Cherisy), και μαζί δημιούργησαν το παραμύθι για τον υποτιθέμενο θησαυρό που ανακάλυψε ο Σονιέρ στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό. Συγκεκριμένα, ισχυρίστηκαν ότι ο Σονιέρ βρήκε στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό στοιχεία που συνδέονταν με τη γενεαλογία βάσει της οποίας ο Πλαντάρ ισχυριζόταν ότι είναι διάδοχος του γαλλικού θρόνου και επίσης έδιδαν πληροφορίες για μια μυστικιστική εταιρεία που φύλαγε το μυστικό των εξ αίματος διαδόχων του Ιησού και η οποία ονομαζόταν Ηγουμενείο της Σιών. Ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί κατέθεσαν τα πλαστά αυτά στοιχεία στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού ως ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλο
Μυστικοί Φάκελοι (Dossiers Secrets), ώστε να ενισχύσουν την ανάπτυξη μιας φιλολογίας γύρω από την απατηλή ιστορία που είχαν κατασκευάσει.
Στη συνέχεια, ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί συνεργάστηκαν με τον συγγραφέα Ζεράρ ντε Σεντ για να «ανακαλύψει» τους
Μυστικούς Φακέλους στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού και να δώσει δημοσιότητα στην ιστορία που είχαν δημιουργήσει για το Ηγουμενείο της Σιών και το Ρεν-λε-Σατό. Το 1967, ο Ζεράρ ντε Σεντ δημοσίευσε, πράγματι, ένα βιβλίο βασισμένο στους
Μυστικούς Φακέλους, το οποίο, όπως προαναφέραμε, είχε τίτλο
Ο Χρυσός του Ρεν-λε-Σατό. Όμως, σύντομα, ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί διέκοψαν τη συνεργασία τους με τον ντε Σεντ διότι διαφώνησαν στη μοιρασιά των εσόδων από τα συγγραφικά δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης, ο ντε Σεριζί παραδέχθηκε δημοσίως ότι οι
Μυστικοί Φάκελοι και η ιστορία που διηγούνταν ήταν δημιούργημα του ιδίου και του Πλαντάρ. Ο Πλαντάρ έκανε τις ίδιες δηλώσεις με εκείνες του ντε Σεριζί στον Γάλλο δημοσιογράφο και ερευνητή Ζαν-Λικ Σομέιλ (Jean-Luc Chaumeil). Ωστόσο, αργότερα, ο Πλαντάρ προσπάθησε να ανασκευάσει, λέγοντας ότι οι
Μυστικοί Φάκελοι ήταν μεν πλαστοί, αλλά βασίζονταν σε αληθινές πρωτότυπες πηγές.
Η όλη ιστορία αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, όταν ο Μάικλ Μπέιτζεντ, ο Χένρι Λίνκολν και ο Ρίτσαρντ Λέι δημιούργησαν ένα ντοκιμαντέρ για το BBC σχετικά με το Ρεν-λε-Σατό. Εντυπωσιασμένοι από την επαφή τους με το παραμύθι για τον θησαυρό του Ρεν-λε-Σατό, ο Μάικλ Μπέιτζεντ, ο Χένρι Λίνκολν και ο Ρίτσαρντ Λέι εξέδωσαν το βιβλίο τους
Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο, όπου παρουσίαζαν τη μυθολογία του Πλαντάρ ως ιστορικό γεγονός. Σε αυτό το υλικό βασίστηκαν ο Νταν Μπράουν για να γράψει το μυθιστόρημά του
Κώδικας Ντα Βίντσι και μια μεγάλη ομάδα συγγραφέων φανταστικής και ψευδο-ιστορικής λογοτεχνίας, που συντηρούν το εμπόριο σκοταδιστικής λογοτεχνίας.
Βοημική Λέσχη (Bohemian Club)
To 1872, μια ομάδα πέντε δημοσιογράφων του Σαν Φρανσίσκο ίδρυσε τη «Βοημική Λέσχη» (Bohemian Club) ως μια κοινωνική λέσχη μόνο για άνδρες. Ο Ντ. Γουίλιαμ (D.G. William), καθηγητής του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ, έχει δημοσιεύσει μια μεθοδική κοινωνιολογική θεώρηση της Βοημικής Λέσχης (βλ. D.G. William,
The Bohemian Grove and Other Retreats:
A Study in Ruling Class Cohesiveness, Εκδ. Harper and Row, 1974).
Η Βοημική Λέσχη έχει εξελιχθεί σε μια από τις ισχυρότερες μυστικιστικές εταιρείες, στενά συνδεδεμένη με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ και με την αμερικανική καπιταλιστική ελίτ. Ορισμένα από τα πιο φημισμένα μέλη της Βοημικής Λέσχης είναι τα εξής: όλοι οι Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι των ΗΠΑ από τον Herbert Hoover και μετά (περιλαμβανομένων των Richard Nixon, Ronald Reagan, George Bush του Πρεσβύτερου και του Νεώτερου) και άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όπως οι εξής: William F. Buckley Jr, Frank Borman, Justin Dart, William Randolph Hearst Jr, Caspar Weinberger, George Schultz, Colin Powell, Henry Kissinger, Newt Gingrich κ.ά.
Οι συναντήσεις της Βοημικής Λέσχης είναι μυστικές και λαμβάνουν χώρα στο Βοημικό Άλσος στο Monte Rio, περίπου 70 μίλια βόρεια του Σαν Φρανσίσκο. Στο Βοημικό Άλσος, υπάρχει ένα γιγαντιαίο τοτέμ κουκουβάγιας, που είναι το σήμα αυτής της λέσχης. Η μύηση στη Βοημική Λέσχη περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερο τυπικό. Στις συναντήσεις στο Βοημικό Άλσος, πολλοί από τους ισχυρότερους άνδρες των ΗΠΑ και λίγων άλλων χωρών συγκεντρώνονται γύρω απ’ τη φωτιά ή περπατούν στις όχθες της λίμνης του ιδιωτικού άλσους τους και συζητούν για θέματα γεωπολιτικής, παγκοσμιοποίησης και κοινών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, αλλά κυρίως διασκεδάζουν όλοι μαζί. Επίσης, ένα από τα σημαντικότερα έθιμα της Βοημικής Λέσχης είναι ότι, σε κάθε συνάντησή τους, τα μέλη αυτής της λέσχης παίζουν ένα θεατρικό έργο.
Χειραγωγούμενες ‘πατριωτικές’ μυστικές εταιρείες και ψευδοαποκαλύψεις
Η τεχνογνωσία και οι τεχνολογίες χειραγώγησης συνειδήσεων που έχει αναπτύξει το ατλαντικό σύστημα χρησιμοποιήθηκαν, μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, για να ελεγχθεί ο νέος εθνικισμός που αναπτύχθηκε στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη και γενικά στον πρώην σοβιετικό χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο, από το 1990 και μετά, αναπτύχθηκαν διάφοροι θρύλοι για προφητείες με πολιτική σημασία και για μυστικές πατριωτικές οργανώσεις που μεριμνούν, από το ιστορικό παρασκήνιο, για τα δίκαια των λαών και διαθέτουν υπερτεχνολογίες και μεγάλη πολιτική και επιστημονική ισχύ. Αυτού του είδους οι ανόητες αφηγήσεις αποδείχθηκαν πολύ αποτελεσματικές στο να διαχειριστούν το φαντασιακό μεγάλου μέρος της κοινωνικής μάζας σε διάφορες χώρες, ειδικά δε σε χώρες «υπό μετάβαση» και σε χώρες σε κρίση.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τέτοιου είδους αφηγήσεις χρησιμοποιούνται για να υπονομευθεί, με πολύ πονηρό τρόπο, οποιαδήποτε στρατηγική πολιτική και πολιτιστική προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας. Συγκεκριμένα, μέσω της παραγωγής και έντεχνης διακίνησης ‘ελληνοκεντρικών’ νεομυθολογιών, ατλαντιστές συνδεδεμένοι με φιλοΝΑΤΟϊκές μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικές οργανώσεις (συνήθως Ακροδεξιάς ταυτότητας) εξυπηρετούν τους εξής στόχους τους:
- Αποτρέπουν τη δημιουργία ενός ελληνο-ρωσικού γεωπολιτικού και πολιτιστικού άξονα και στρέφουν την προσοχή μεγάλου μέρους του ελληνικού ‘πατριωτικού’ χώρου σε προφητείες δημοφιλών ‘πεφωτισμένων’ μοναχών (σύμφωνα με τις οποίες τα αιτήματα του ελληνικού ‘πατριωτικού’ χώρου θα ικανοποιηθούν ‘θαυματουργικά’ και οι Έλληνες θα είναι, ή πρέπει να είναι, ουδέτεροι μεταξύ του ατλαντικού συνασπισμού και του ρωσικού συνασπισμού) και σε θρύλους για μυστικές ελληνικές υπερ-οργανώσεις και ομάδες, ώστε να προκαλούν σύγχυση και πλάνη (αν όχι και παράνοια) στον ‘πατριωτικό’ χώρο και να παρεμποδίζουν τα αθώα μέλη του ‘πατριωτικού’ χώρου από το να μάθουν την αλήθεια για τη γεωπολιτική και τη νοοπολιτική.
- Διατηρούν τον ‘πατριωτικό’ χώρο σε μια θεμελιωδώς φιλική σχέση με το ΝΑΤΟ και αποτρέπουν την άρθρωση σοβαρού εναλλακτικού προς το ΝΑΤΟ πολιτικού και πολιτιστικού λόγου (π.χ. διάφοροι θρύλοι για τη μυστική ελληνολατρική «Ομάδα Ε» χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν τον ελληνικό ‘πατριωτικό’ χώρο στο στρατόπεδο των ατλαντιστών μέσω της μυθολογίας ότι, μέσα στο ατλαντικό στρατόπεδο, π.χ. στη NASA, δρουν μέλη της υποτιθέμενης ελληνολατρικής μυστικής «Ομάδας Ε», οι οποίοι φροντίζουν για τα ελληνικά συμφέροντα και πραγματοποιούν γεωπολιτικούς άθλους μέσα από τους ατλαντικούς θεσμούς).
- Προκαλούν σύγχυση στις μάζες ως προς το δίπολο ‘εχθρός-φίλος’, καθώς προβάλλουν και ‘αναλύουν’ φανταστικούς ‘εχθρούς’ (όπως λ.χ. το διαλυμένο τάγμα των Ιλλουμινάτων του Βαϊσχάουπτ) σαν υπερσυνωμότες, προκειμένου να εμποδίσουν τις μάζες από το να κατανοήσουν τους πραγματικούς εχθρούς, τις πραγματικές συνωμοσίες και τα μυστικά της πολιτικής ηγεσίας και της γεωπολιτικής.
- Επιδιώκουν να καρπωθούν, να διαχειριστούν και τελικά να αποδομήσουν ή ακόμη και να γελοιοποιήσουν θέσεις της ρωσικής γεωπολιτικής σχολής, της ρωσικής Διπλωματίας και γενικά του αντιατλαντικού χώρου. Διάφορα πρόσωπα, είτε έχουν επίγνωση του παιχνιδιού που παίζουν είτε όχι, λειτουργούν, de facto, ως ΝΑΤΟϊκοί προβοκάτορες μέσα στον ‘πατριωτικό’ και στον εκκλησιαστικό χώρο, καθώς αρθρώνουν μια κριτική εναντίον της ατλαντικής «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», αλλά αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι να αναμειγνύουν την κριτική προς την ατλαντική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» με γελοίους μύθους (συχνά χολιγουντιανής αισθητικής), ανακρίβειες και παραληρηματικά κείμενα, ακόμη και με UFOλογία. Με αυτόν τον πονηρό τρόπο, ουσιαστικά, απαξιώνουν και γελοιοποιούν τον αντιατλαντικό πολιτικό χώρο στα μάτια των σοβαρών ανθρώπων και γενικά προκαλούν σύγχυση στην κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2013, κυκλοφόρησαν στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο πολλά δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία δεν επενέβη το ΝΑΤΟ στρατιωτικά στη Συρία επειδή απέτρεψε αυτόν τον πόλεμο η υποτιθέμενη «Ομάδα Ε», δρώντας μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ, και όχι επειδή λειτούργησε αποτρεπτικά η ρωσική Διπλωματία.
Μια ακόμη μέθοδος παραπληροφόρησης και σύγχυσης των μαζών που χρησιμοποιούν διάφοροι προβοκάτορες και προπαγανδιστές στο πλαίσιο των ψυχολογικών επιχειρήσεων που διεξάγουν είναι η ερμηνευτική κακοποίηση συμβολικών θρησκευτικών κειμένων και η ανάμειξή τους με επιπλέον φανταστικά στοιχεία. Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Άικι (David Icke), πρώην Άγγλος τερματοφύλακας και ρεπόρτερ του BBC, και ο Έλληνας εκδότης και τηλεπαρουσιαστής Δημοσθένης Λιακόπουλος δημιουργούν διάφορα δραματικά λογοτεχνικά ‘κοκτέιλ’ από αρχαίους θρύλους και μύθους, συμβολικά θεολογικά συγγράμματα Χριστιανών Εκκλησιαστικών Πατέρων και διάφορες φανταστικές αφηγήσεις που ανήκουν στην κουλτούρα του κινήματος New Age, αγνοώντας βεβαίως τα μεθοδολογικά και γνωσιολογικά προβλήματα που τίθενται στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής θεολογίας, της φιλοσοφίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας. Με αυτόν τον τρόπο, γελοιοποιούνται και κακοποιούνται τα συμβολικά και προφητικά κείμενα διαφόρων πολιτισμών και θρησκειών, περιλαμβανομένης της Ελληνικής Πατρολογίας, και εκδίδονται βιβλία για παράξενα όντα, «ερπετοειδείς», «Νεφελίμ», Ιλλουμινάτους κ.λπ. που συνωμοτούν εναντίον της ανθρωπότητας. Τι επιτυγχάνεται με αυτού του είδους τη σκοταδιστική λογοτεχνία; Αφενός προκαλούνται βαριά γνωσιολογική σύγχυση και υποσυνείδητες φοβίες στις μάζες, αφετέρου, αντί να αναλύονται πραγματικές πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνωμοσίες, αντί να αναλύονται γεωπολιτικά και νοοπολιτικά δεδομένα και αντί να αναλύονται πραγματικές δομές εκμετάλλευσης των ανθρώπων, κατευθύνονται οι συνειδήσεις σε φανταστικούς, ανυπόστατους κόσμους και σε φανταστικά, ανυπόστατα όντα και έτσι τελικά εξυπηρετείται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......
