Ελληνική τηλεόραση: Γιατί δεν υπάρχουν εκπομπές που να ασχολούνται με τα Εθνικά μας θέματα και την Άμυνα;

 

Τα τηλεοπτικά δίκτυα πανελλαδικής εμβέλειας έχουν σπάσει κάθε ρεκόρ προβολής τηλεσκουπιδιών και μηδενικής προβολής και ανάλυσης των εθνικών μας θεμάτων.

Τα Ελληνικά τηλεοπτικά δίκτυα πανελλαδικής εμβέλειας, κυριολεκτικά δεν βλέπονται. Με εξαίρεση κάποιες λίγες δημοσιογραφικές εκπομπές που ασχολούνται με τα τετριμμένα θέματα, κυρίως μικροπολιτικής, όπου εκπρόσωποι των κομμάτων τσακώνονται για μικρής αξίας θέματα, καμία εκπομπή δεν υπάρχει σε τακτική μετάδοση, σε ώρα μεγάλης τηλεθέασης, που να ασχολείται με την Εξωτερική Πολιτική και την Άμυνα της χώρας.

Γιατί δεν υπάρχουν εκπομπές που να ασχολούνται με τα Εθνικά μας θέματα και την Άμυνα; Γιατί δεν συμφέρει την εκάστοτε κυβέρνηση. Ακόμη και το ERTNEWS που υποτίθεται έχει και τον χρόνο και τους δημοσιογράφους, έχει εξελιχθεί σε μια από τα ίδια. Περιορισμένος χρόνος και ελάχιστος έως μηδενικός χρόνος για τα Γεωπολιτική και Άμυνα.

Ο εύκολος αντίλογος είναι ότι η τηλεθέαση αυτών των εκπομπών δεν έχει υψηλή τηλεθέαση. Μα, φυσικά δεν έχει υψηλή τηλεθέαση όταν οι καταγραφείς των τηλεθεάσεων έχουν τοποθετηθεί σε οικίες που οι ένοικοί τους επιλέγουν να βλέπουν τις κάθε λογής κουτσομπολίστικες εκπομπές (πρωινάδικα) και τα αισχρά ριάλιτι. Υποκουλτούρα δηλαδή.

Πόσοι από τους αναγνώστες τούτων των γραμμών έχουν στο σπίτι τους μηχάνημα καταγραφής τηλεθέασης; Πόσοι από τους αναγνώστες αυτών των γραμμών έχουν γνωρίσει κάποιον που να έχει στο σπίτι του συσκευή καταγραφής τηλεθέασης; Μπορούμε να γράψουμε με βεβαιότητα: κανείς.

Αλήθεια, πόσα μηχανήματα καταγραφής της τηλεθέασης υπάρχουν σε ολόκληρη την Ελλάδα; Μήπως αυτά έχουν κατανεμηθεί σε οικίες που οι ένοικοί τους επιλέγουν να βλέπουν αυτά που θέλει το σύστημα; Ριάλιτι και κουτσομπολιά; Μήπως όταν κάποιος επιλέγει να παρακολουθεί εναλλακτικά προγράμματα, του παίρνουν το μηχάνημα από το σπίτι; Έχει ασχοληθεί ποτέ κάποιος εισαγγελέας με το θέμα αυτό, ώστε να γίνει γνωστό στο πανελλήνιο εάν οι μετρήσεις τηλεθέασης είναι τίμιες;

Ο Ελληνικός λαός διψά να μάθει, να πληροφορηθεί, για τα Εθνικά θέματα, για θέματα άμυνας και γεωπολτικής. Ο Ελληνικός λαός θέλει να ακούσει τους ειδικούς και όχι τους πολιτικούς να μιλάνε για τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, την αμφισβήτηση του Αιγαίου και των νησιών από την νέο-οθωμανική Τουρκικά, τα προβλήματα με την Αλβανία, τη μη τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τους Ψευδομακεδόνες των Σκοπίων, την όποια πρόοδο στο θέμα της κατοχής της Κύπρου και τις κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν από κοινού με την Κύπρο, για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Λιβύη, για τις σφαγές των Χριστιανών στη Συρία, για την προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν, για το ποιος ευθύνεται πραγματικά για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τις σχέσεις μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ, για την πορεία της Ελλάδας στην ΕΕ, για το χρέος και τα δάνεια και γενικότερα για τα γεωπολιτικά ζητήματα της ευρύτερης γειτονιάς μας. Όλα αυτά ενδιαφέρουν τον Ελληνικό λαό πολύ περισσότερο από όσο δείχνουν οι «μετρήσεις» τηλεθέασης.

Μόνο από τον αριθμό των θεάσεων (views) των διαδικτυακών εκπομπών που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, μπορεί να διαπιστώσει κανείς την δίψα και την αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων για το μέλλον την πατρίδας.

Ο Ελληνικός λαός θέλει να μάθει γιατί δεν έχει προχωρήσει όσο γρήγορα θα έπρεπε η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ελλάδας. Ποιος φταίει για την καθυστέρηση; Η κυβέρνηση; Η ΕΕ με την ιδεοληψία της για την δήθεν πράσινη ενέργεια; Ποιος;

Οι Έλληνες θέλουν να μάθουν πότε επιτέλους θα γίνουν νέες ναυπηγήσεις φρεγατών, κορβετών, υποβρυχίων και άλλων αναγκαίων πλοίων για το Πολεμικό μας Ναυτικό. Θέλουν να μάθουν για τον εξοπλισμό τους, που θα πρέπει να είναι κορυφαίος. Θέλουν να μάθουν γιατί δεν δίνεται προτεραιότητα στα Ελληνικά ναυπηγεία και την σχεδίαση και ανάπτυξη Ελληνικών πλοίων. Ικανότητες και δυνατότητες υπάρχουν. Πολιτική θέληση δεν υπάρχει.

Το Ελληνικό κοινό θέλει να πληροφορηθεί τον λόγο που απαξιώνονται πανάκριβα οπλικά συστήματα. Τον λόγο που δεν γίνονται οι αναβαθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός των αεροσκαφών και των ελικοπτέρων, όταν πρέπει. Γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση να πουλήσει (εάν μπορέσει) τα F-16 block 30, τα Mirage 2000-5 μαζί με τα EBG και τα F-4, αντί να τα εκσυγχρονίσει και να φροντίσει για την ύπαρξη ανταλλακτικών με συμβάσεις; Γιατί δεν αγοράζονται επιπλέον 24 Rafale;

Γιατί στον Στρατό ξηράς υπάρχει τέλμα στο θέμα των ΤΟΜΑ; Γιατί δεν δημιουργείται γραμμή παραγωγής για π.χ. Lynx; Γιατί είναι προτιμότερο (εάν είναι) να μετατραπούν σε σύγχρονα ΤΟΜΑ κάπου 600 Μ-113; Γιατί δεν εκσυγχρονίζονται τα Leoprad σε έναν ενιαίο τύπο; Τι γίνεται με την ανάπτυξη Ελληνικών επιθετικών drone θα μάθουμε;

Για όλα αυτά θα θέματα άμυνας και γεωπολιτικής, ο Ελληνικός λαός θέλει να ενημερωθεί. Οι Έλληνες έχουν άποψη, αλλά θα πρέπει να ενημερωθούν από ειδικούς. Τότε μόνο θα μπορεί να υπάρξει εμπεριστατωμένη άποψη και απαιτήσεις.

Σήμερα, η κυβέρνηση κινείται κυριολεκτικά όπως να ‘ναι. Ό,τι του φανεί του κάθε Υπουργού και του Πρωθυπουργού. Όταν δεν υπάρχει Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, που να αποτελείται από τεχνοκράτες και πανεπιστημιακούς και φυσικά πολιτικούς, η κάθε κυβέρνηση κινείται όπως να 'ναι. Όπως λάχει. Και πάντα υπάρχει κάτι άλλο από πίσω…

Απαιτείται σχέδιο εικοσαετίας τουλάχιστον. Η Εθνική Ασφάλεια και η Άμυνα κοστίζουν. Όμως στο αναθεωρητικό περιβάλλον που ζούμε, όπου το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει καμία απολύτως αξία, όπου μόνο ο στρατιωτικά ισχυρός μπορεί να επιβάλλει τα συμφέροντά του και να κατοχυρώνει τα δίκια του, θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να ξοδεύουμε πολλά για την Άμυνα της χώρας, εάν θέλουμε να έχουμε χώρα, εάν θέλουμε να έχουμε την Ελλάδα ολόκληρη, όπως είναι σήμερα.

Στην ερώτηση – καραμέλα για το που θα βρεθούν τα χρήματα, η απάντηση είναι απλή: από τα υπερπλεονάσματα, από την απαγόρευση διασπάθισης του δημοσίου χρήματος σε κουπόνια, pass και επιδόματα, από την πλήρη περικοπή των Υπουργικών προνομίων και τις συνεχείς ανακαινίσεις των Υπουργικών γραφείων και φυσικά από την άμεση αξιοποίηση και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας, κυρίως του φυσικού αερίου και του πετρελαίου.

Λεφτά υπάρχουν, αρκεί να θέλουμε να τα βρούμε. Εάν δεν κινηθούμε τάχιστα, η Ελλάς θα κινδυνέψει να βρεθεί στα σύνορα του 1832. Πηγή CosmoStatus    https://ellas2.wordpress.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ,ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ,ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!

Έβγα ρε μάνα μ’ να με ιδής, έβγα να μ’ αγναντέψης,

το πώς τρομάζω την Τουρκιά και τους Δερβεναγάδες,

το πώς γυαλίζει η πάλα μου και λάμπουν τ’ άρματά μου.

Του Μήτρου δώστε το σπαθί του Γιάννου το τουφέκι

να μας γροικουν οι μπέηδες να τρεμουν οι αγάδες

να φευγουν οι παλιότουρκοι σκιασμενοι σαν ζαγαρια..

<<..Τό βαθύτερο νόημα καί ἡ οὐσία τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εἶναι αὐτό πού βάλλεται κατ’ ἐξοχήν στίς μέρες μας καί ἀπειλεῖται ἀπό τήν λαίλαπα τοῦ σύγχρονου ἀφελληνισμοῦ. Γιατί τό Εἰκοσιένα δέν εἶναι ἕνας ἁπλός σταθμός στήν πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι μιά ἀφετηρία, ἕνα ξεκίνημα, μιά Ἐθνική Παλιγγενεσία. Ἕνας θεμελιώδης ὅρος δημιουργίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, πού μᾶς ζητεῖ νά τοῦ ἀφιερώσουμε τόσο τήν καρδιά ὅσο καί τή γνώση μας. Γιά τόν σημερινό Ἕλληνα πρέπει νά στέκει τόσο ψηλά, ὥστε νά ἀγγίζει τή σφαίρα τοῦ μύθου. Νά γίνει θρύλος, ἐθνικό μνημεῖο, σύμβολο τῆς ἀγωνιστικῆς ἰδέας, πού συμπυκνώνει καί ἐκφράζει ὅλους μαζί τούς ἀγῶνες καί τά κλέη, ἀπό τότε πού ὑπάρχει συνείδηση ἑλληνική.

Τό Εἰκοσιένα συνδέει δυναμικά καί ὁλοκληρωμένα τόν Νέο Ἑλληνισμό μέ τό δοξασμένο ἱστορικό παρελθόν του. Ἀποκαθιστᾶ, ἀναμφίβολα, κατά τρόπο ὁριστικό καί τελεσίδικο, τήν ἑλληνική ἱστορική συνέχεια, τήν ἀδιαίρετη ἑνότητα τοῦ ἑλληνισµοῦ ἀπό τήν ἀρχαιότητα µέχρι καί τήν σύγχρονη ἐποχή. Αὐτή τήν ἀδιάσπαστη πορεία τοῦ ἑλληνισµοῦ, πού τόσο βάλλεται καί ἀμφισβητεῖται ἀπό ὅσους ἀποµονώνουν καί τιμοῦν µόνον τήν ἑλληνική ἀρχαιότητα, ὑποτιµώντας καί ἀγνοώντας συνειδητά τήν φυσική ἱστορική συνέχειά της. Ἀποκόπτουν, ἔτσι, τούς νεοέλληνες ἀπό τούς φυσικούς προγόνους τους, ἀπονεκρώνοντας ἕνα ὁλόκληρο κοµµάτι τῆς ἱστορίας τους: τό χιλιόχρονο ἑλληνικό Βυζάντιο καί τὴ νεώτερη Ἑλλάδα, τήν ἴδια τήν ρωµιοσύνη, παραµορφώνοντας τήν ταυτότητά τους, τὴν ἐθνικὴ καί πολιτισµικὴ ἰδιοπροσωπία τους.>>

Αθανάσιος Αναστασίου

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΟ ΣΠΑΘΙ,ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΤΟ ΚΡΑΤΕΙ!!!Ο εθνικός μας ήρωας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης!!

 

Ο «Γέρος του Μοριά» που με φωτιά και τσεκούρι έσωσε τον εθνικό ξεσηκωμό!

Αν η Ελληνική Επανάσταση του 1821 όχι μόνο διασώθηκε αλλά απέκτησε και γερό λαϊκό έρεισμα, ήταν χάρη στον πατριωτισμό, το μεγαλόπνοο σχέδιο και τη στρατηγική του αρχιστράτηγου του αγώνα Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Ο κορυφαίος αγωνιστής της ελληνικής εθνεγερσίας συνέλαβε από τα σπάργανα το πραγματικό νόημα της επανάστασης, θεωρώντας πως επρόκειτο για ένα πανεθνικό ξεσήκωμα του σκλαβωμένου ιστορικού έθνους που πισωγύρισμα δεν είχε: «Ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του», προσυπέγραφε.

Η αποστολή ήταν υψηλή και ο σκοπός πολύ μεγαλύτερος από τη ζωή των θνητών αγωνιστών της πατρίδας: «Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», ανακαλούσε ο Γέρος του Μοριά στην Πνύκα στις 7 Οκτωβρίου 1838, «δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;", αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

Η εξοχότερη ηγετική φυσιογνωμία της επανάστασης του 1821, που τόσο άρρηκτα συνδέθηκε το όνομά του με τις σημαντικότερες φάσεις του αγώνα στην Πελοπόννησο, δεν είχε καμιά αμφιβολία για τη νικηφόρα έκβαση του εθνικού ξεσηκωμού. Το μόνο που φοβόταν ήταν οι ίδιοι οι Έλληνες, οι «προσκυνημένοι», όπως τους έλεγε, οι οποίοι σε συνάρτηση και με την επέλαση του Ιμπραήμ έθεταν σε άμεσο κίνδυνο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα: «Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου», έλεγε στα απομνημονεύματά του.

Βλέποντας λοιπόν τις θυσίες των υπόδουλων Ελλήνων να πηγαίνουν χαμένες από τη μάστιγα των «προσκυνημένων», αντέτεινε το ιστορικό σήμερα «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», δίνοντας έτσι μια νέα δυναμική στη σχεδόν ετοιμοθάνατη εξέγερση. Και βέβαια στην τρομοκρατία του Ιμπραήμ ανταπάντησε με μια δίχως προηγούμενο ελληνική τρομοκρατία: σε όλο τον Μοριά, από άκρη σε άκρη, οι πρωτεργάτες του προσκυνήματος συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν και στις πλατείες των χωριών οι απαγχονισμένοι συνεργάτες του εχθρού έφεραν τον τρόμο και την απαραίτητη πειθώ στους διστακτικούς κατοίκους, ώστε να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη τους τις απειλητικές προειδοποιήσεις του αντάρτη στρατηγού.

Αυτός και πολλά ακόμα ήταν ο πεφωτισμένος οπλαρχηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος μόνο όταν ανακατεύτηκε με την πολιτική φάνηκε να χάνει τα νερά του. Κι έτσι πολύ γρήγορα κατάλαβε ότι η διπλωματία δεν ήταν γι’ αυτόν και επέστρεψε στα άρματά του, χαρίζοντας τελικά την ελευθερία σε ένα ολόκληρο έθνος. Με την πατρίδα βέβαια να μην τον τιμά όπως του έπρεπε, αν και ο ίδιος το γνώριζε αυτό καλά και προκαταβολικά. Όταν κάποτε του είπαν «Κολοκοτρώνη, η πατρίδα θα σε ανταμείψει», εκείνος απάντησε περιπαικτικά: «Το ξέρω, εμένα θα πρωτοεξορίσει»…

Στα τελευταία ζοφερά χρόνια της ζωής του, ο «Γέρος του Μοριά» υπαγόρευσε στον λόγιο Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας…

Πρώτα χρόνια

Όπως διηγείται ο ίδιος στα «Απομνημονεύματά» του, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770 κάτω από ένα δέντρο στο βουνό Ραμαβούνι της Μεσσηνίας μέσα σε φημισμένη οικογένεια του καιρού: ήταν πρωτότοκος γιος του περίφημου αρματολού Κωνσταντή Κολοκοτρώνη, που είχε πρωτοστατήσει στην υποκινούμενη από τους Ρώσους ένοπλη εξέγερση της Πελοποννήσου το 1770. Ο μικρός έμεινε ορφανός σε ηλικία 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τον κατακτητή, έπειτα από προδοσία τούρκου φίλου του.

Όσοι από τους Κολοκοτρωναίους γλίτωσαν τη σφαγή (μητέρα, Θεόδωρος και τέσσερα αδέλφια) κατέφυγαν στη Μάνη, όπου παρέμειναν για τρία χρόνια, και κατόπιν η ορφανεμένη φαμίλια βρήκε καταφύγιο στην Αλωνίσταινα, όπου φιλοξενήθηκε σε σπίτια συγγενών για 2 περίπου χρόνια (1783-1785). Όταν όμως οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν ποιοι ήταν, αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν και πάλι και τώρα βρήκαν προστασία στον Άκοβο (1785).

Όταν ο μικρός Θεόδωρος ήταν 13 ετών, συνέβη το περιστατικό που θα πείσμωνε το αγόρι: μια μέρα που είχε βρέξει πολύ, έμπαινε με το γαϊδουράκι του φορτωμένο ξύλα στη Τρίπολη. Το ζώο γλίστρησε, παραπάτησε σε μια λακκούβα με νερά και πιτσίλισε τα ρούχα διερχόμενων Τούρκων. Ένας από αυτούς αγριεμένος του έδωσε δυο χαστούκια. Ο Κολοκοτρώνης τον κοίταξε με βουρκωμένα μάτια και ορκίστηκε μέσα του να το γυρίσει πίσω το χαστούκι. Στην Τρίπολη δεν θα γυρνούσε παρά το 1821, ως στρατηγός των Ελλήνων πια, πορθητής και εκδικητής!

Σχεδόν αγράμματος, μόλις που κατόρθωνε να συλλαβίζει δηλαδή, γνώριζε ωστόσο αρκετά καλά την ιστορία του γένους του, όντας αργότερα ο μόνος από τους αγωνιστές που φορούσε κόκκινη φουστανέλα και περικεφαλαία στο κεφάλι, πιθανότατα για να διακρίνεται στις μάχες. Αυτοδίδακτος και λιγόλογος, ο γενναίος νεαρός εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου στα 15 του χρόνια και λίγο αργότερα (1787) οι κάτοικοι του Ακόβου τον διόρισαν οπλαρχηγό της περιοχής!

Το 1790, σε ηλικία 20 χρονών, παντρεύτηκε τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου, Κατερίνα Καρούσου, και πέρασε άλλα 7 χρόνια στον Άκοβο, όπου απέκτησε τελικά 6 παιδιά (3 γιους και 3 κόρες, ενώ αργότερα φέρεται να απέκτησε άλλον έναν γιο, καρπό της σχέσης του με μια Υδραία). Ζούσε ήρεμο βίο με την πλουσιοπάροχη προίκα που πήρε από τον κοτσαμπάση και πλέον ήταν αγρότης, κτηνοτρόφος και μυλωνάς.

Φανερά τουλάχιστον, γιατί ήταν πάντα ενταγμένος στα σώματα των πελοποννήσιων κλεφτών, όπου γρήγορα διακρίθηκε για τη γενναιότητά του και έγινε πρωτοπαλίκαρο, πριν συγκροτήσει δικό του σώμα και αναπτύξει πλούσια δράση. Από το 1797, οι Τούρκοι τον βάζουν στο στόχαστρο, γι’ αυτό και για τα επόμενα 5 περίπου χρόνια (1797-1802) επιδόθηκε σε σφοδρό ανταρτοπόλεμο με τα 60 παλικάρια του. Αποτέλεσμα; Το 1802 εκδόθηκε φιρμάνι από την Υψηλή Πύλη εναντίον του, να σκοτώσουν δηλαδή με κάθε τρόπο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη!

Οι Τούρκοι καταδιώκουν λυσσαλέα τον πολύπειρο πια στη μάχη Κολοκοτρώνη, χάρη σε νέο φιρμάνι που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1806, και δεν είναι λίγοι οι καλοθελητές που τον προδίδουν: έπειτα από αλλεπάλληλες προδοσίες κοτζαμπάσηδων και καλόγερων, ενέδρες και ανελέητο κυνηγητό, ο Κολοκοτρώνης κατορθώνει να διαφύγει νύχτα και γλιτώνει τη ζωή του.

Τον Απρίλιο του 1806 φτάνει τελικά στη Ζάκυνθο, με τη γενιά του να έχει ξεκληριστεί εν τω μεταξύ από τον οθωμανό κατακτητή: από τα 36 πρωτοξαδέλφια του οπλαρχηγού, μόνον 8 γλίτωσαν από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στο νησί τον περιμένει βέβαια, πέρα από νέο φιρμάνι του σουλτάνου για τον θάνατό του, και ο αφορισμός από το Πατριαρχείο (ενδεχομένως από την πίεση του σουλτάνου). Στη Ζάκυνθο θα περάσει 15 ολόκληρα χρόνια, φέρνοντας εκεί τη φαμίλια του και συνάπτοντας σχέσεις με πολλούς οπλαρχηγούς και ηγέτες κατόπιν του εθνικού μας αγώνα.

Η γέννηση του οπλαρχηγού

Μετά την άρνηση του Κολοκοτρώνη να ενταχθεί στον ρωσικό στρατό και να πολεμήσει τους Γάλλους στην Ιταλία («Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε στρατιώτας δια να ελευθερώσωμεν την πατρίδα μας σας υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδες στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερίαν της πατρίδος μας»), υπηρετεί στον αγγλικό στρατό ως ταγματάρχης σε σύνταγμα ελλήνων εθελοντών. Ήταν αυτή η θητεία που θα του δίδασκε πολλά για τη στρατιωτική τέχνη, την οποία και θα εφάρμοζε αργότερα στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας.

Ο Κολοκοτρώνης διακρίθηκε για τη δράση του ενάντια στους Γάλλους και πήρε τον βαθμό του ταγματάρχη (από εκεί προέρχεται και η επίσημη στολή με τη χαρακτηριστική κόκκινη περικεφαλαία με τον λευκό σταυρό και τη χαραγμένη λέξη «ΕΙΘΕ»). Μετά τη διάλυση του εκστρατευτικού συντάγματος, ο οπλαρχηγός έκανε τον ζωέμπορο και τον χασάπη.

Το 1819 έχασε τη γυναίκα του και επόμενος σταθμός ήταν η 3η Ιανουαρίου 1821, όταν εγκατέλειψε τη Ζάκυνθο μεταμφιεσμένος σε καλόγερο και αποβιβάστηκε στη Μάνη, όπου ύψωσε μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 το λάβαρο της επανάστασης στην Καλαμάτα και τέθηκε επικεφαλής πολλών ακόμα αγωνιστών, απελευθερώνοντας την πόλη!

Από την πρώτη στιγμή της επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης μερίμνησε για το αξιόμαχο των ελλήνων ανταρτών ιδρύοντας στρατόπεδα για την εκπαίδευση πολεμιστών. Η πολιορκία της Τριπολιτσάς ήταν εξάλλου προ των πυλών. Ο Κολοκοτρώνης πρωταγωνιστεί στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα και είναι παρών σε πολλά ορόσημα της περιόδου. Χαρακτηριστικά, η μάχη στο Βαλτέτσι τον Μάιο του 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη, αυτή που έσφιξε τον κλοιό της πολιορκίας της Τρίπολης.

Η περίφημη άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821) ήταν η πρώτη μεγάλη στρατιωτική επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα, αυτή που παγίωσε τη θέση των επαναστατών. Και ήταν η καταστροφή της τεράστιας στρατιάς του Δράμαλη (30.000 άντρες!) στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822, με τον Κολοκοτρώνη να κινητοποιεί ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε τρομερούς αγωνιστές, που εδραίωσε την επανάσταση στον Μοριά. Ο οπλαρχηγός ξεπηδά ως ο ιθύνων στρατηγικά νους της επανάστασης, με τις επιτυχίες αυτές να συμβάλουν τα μέγιστα στην εν συνεχεία ανάδειξή του σε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων.

Ταυτοχρόνως, ο Κολοκοτρώνης αρχίζει να συμμετέχει ενεργά και στην πολιτική, καθώς εκλέχτηκε μέλος της Πελοποννησιακής Γερουσίας και έγινε αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού (με πρόεδρο τον Μαυροκορδάτο)…

Ηχηρές στρατιωτικές επιτυχίες

Μετά την αποφασιστική για το μέλλον της επανάστασης μάχη στο Βαλτέτσι (24 Απριλίου και 12-13 Μαΐου 1821) εναντίον των τουρκικών δυνάμεων που υπεράσπιζαν την Τριπολιτσά, ο Γέρος του Μοριά ήταν έτοιμος να εξαπολύσει τη στρατηγικής σημασίας επίθεσή του στην πόλη, διακαής πόθος του από την πρώτη στιγμή του αγώνα.

Σε πλήρη αντίθεση με τις διαφορετικές απόψεις των άλλων στρατιωτικών αρχηγών που ήθελαν πολιορκία και απελευθέρωση μικρών μεσσηνιακών κάστρων, ο Κολοκοτρώνης είχε κατανοήσει πως η κατάληψη της Τριπολιτσάς ήταν πρωταρχικής σημασίας για την επανάσταση, αφού θα επέτρεπε στις ελληνικές δυνάμεις να ελέγχουν τον Μοριά και να καταλάβουν ευκολότερα τις υπόλοιπες περιοχές. Πίστευε εξάλλου σθεναρά ότι τα ελληνικά στρατεύματα δεν έπρεπε να διασπαστούν, αλλά να συγκεντρωθούν στην πολιορκία ενός μεγάλου στόχου, που δεν ήταν άλλος από την Τριπολιτσά. Η γνώμη του επικράτησε τελικά κι έτσι η κατάληψη της Τρίπολης αποτέλεσε τον πρώτο μεγάλο στόχο των επαναστατών.

Μετά τη σημαντική νίκη στο Βαλτέτσι, καθώς και τις νίκες στα Δολιανά, στα Βέρβαινα, στη Γράνα και στο Καπαρέλι, ο ελληνικός κλοιός άρχισε να σφίγγει γύρω από την πόλη. Ο Κολοκοτρώνης μάζεψε 10.000 άντρες, την ίδια στιγμή που ο αριθμός των πολιορκούμενων ξεπερνούσε τις 30.000 κατοίκους. Τελικά, στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, έπειτα από πεντάμηνη πολιορκία, η πόλη πέφτει και οι σφαγές του πληθυσμού ήταν εκτεταμένες (6.000-30.000 ανάλογα με την πηγή). Ο Κολοκοτρώνης θυμάται στο ημερολόγιό του: «Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άντρες, τριανταδύο χιλιάδες. Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Έλληνες εσκοτώθηκαν εκατό».

Μετά την ηχηρή πτώση της Τριπολιτσάς, καθώς και των φρουρίων της Μονεμβασιάς και του Νεοκάστρου, ο Κολοκοτρώνης πρότεινε στο πολεμικό συμβούλιο την άμεση πολιορκία της Πάτρας. Οι πρόκριτοι της Αχαΐας όμως, συνειδητοποιώντας ότι ο Κολοκοτρώνης αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη, διαμήνυσαν στον Δημήτριο Υψηλάντη ότι δεν επιθυμούσαν τη βοήθεια του οπλαρχηγού αλλά μπορούσαν και μόνοι τους να απαλλαγούν από τους Τούρκους της Πάτρας. Έπειτα από πολλές αμφιταλαντεύσεις και διαφωνίες, ανατέθηκε τελικά στον Κολοκοτρώνη η πολιορκία της Πάτρας, δίχως όμως ουσιαστική βοήθεια. Ο Κολοκοτρώνης, με μόλις 600 άνδρες στα χέρια του και πικραμένος από τις συνωμοσίες που γνώριζε ότι εξυφαίνονταν ολόγυρά του, παραιτήθηκε από την πολιορκία (23 Ιουνίου 1922).

Ταυτοχρόνως, ο Δράμαλης βάδιζε πάνοπλος κατά της Πελοποννήσου, λεηλατώντας, καίγοντας και σπέρνοντας τρόμο και πανικό στο διάβα του. Ο τούρκος αρχιστράτηγος υπολόγιζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο, ήτοι τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος συγκέντρωνε εκ νέου άντρες με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο: ξεκινώντας από την Τριπολιτσά να συναντήσει τον Δράμαλη, διαμήνυσε ότι όποιος ικανός να φέρει όπλα άντρας βρισκόταν κρυμμένος στην πόλη ύστερα από δύο ώρες, θα τουφεκιζόταν αμέσως!

Στις 26 Ιουλίου ακούστηκαν πυροβολισμοί στο στρατόπεδο του Δράμαλη, που ανήγγειλαν την εκκίνηση της μεγάλης στρατιάς. Λέγεται ότι τότε ο Κολοκοτρώνης μίλησε στους Έλληνες διηγούμενος ότι στο όνειρό του η ίδια η θεά Τύχη τον είχε βεβαιώσει για τη νίκη. Τόσο σίγουρος ήταν μάλιστα ώστε φέρεται να είπε: «Έχω τόσην βεβαιότητα να σας ειπώ να μην πάρετε ούτε τα άρματά σας, για να πάρωμε των Τούρκων. Σήμερα ο καθένας από εμάς θα καταδιώκη πολλούς».

Το όνειρο του Γέρου του Μοριά θα είχε πράγματι πραγματοποιηθεί αν οι οπλαρχηγοί που είχε καλέσει κοντά του είχαν καταφθάσει εγκαίρως. Όπως ξέρουμε όμως, έπειτα από περιπέτειες η τουρκική στρατιά κατατροπώθηκε και ό,τι απέμεινε από δαύτη άρχισε να υποκύπτει στην πείνα και τις αρρώστιες που επέφερε η στέρηση. Ο Δράμαλης αρρώστησε και πέθανε λίγους μήνες αργότερα στην Κόρινθο και ο Κολοκοτρώνης έγινε αρχιστράτηγος κατ’ απαίτηση των οπλαρχηγών…

Ο τραγικός εμφύλιος

Την ίδια στιγμή βέβαια που ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι γενναίοι αγωνιστές δοξάζονταν στα πεδία των μαχών, οι πολιτικοί άντρες είχαν τα δικά τους να σκεφτούν, ήτοι να περιορίσουν τη δύναμη του αρχιστράτηγου. Κι έτσι κατά τη Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (Μάρτιος-Απρίλιος 1823), η πολιτική ηγεσία «αντάμειψε» τον φωτισμένο οπλαρχηγό χαρίζοντας τον βαθμό του στρατηγού σε 50 ακόμη ανθρώπους(!), για να μειώσουν τον Κολοκοτρώνη και να αμφισβητήσουν ενεργά την εξουσία του.

Η ρήξη Κολοκοτρώνη και Μαυροκορδάτου, ρήξη στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας δηλαδή, έφερε την κατάργηση μεταξύ άλλων της Πελοποννησιακής Γερουσίας, ψυχή της οποίας ήταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του βαθμού του αρχιστράτηγου, τον οποίο έφερε και πάλι ο Γέρος του Μοριά. Ο πάντα αγέρωχος Κολοκοτρώνης παραιτείται από αντιπρόεδρος και πλέον η ρήξη είναι ολομέτωπη.

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους: στις αρχές του 1824 εμφανίζονται δύο επαναστατικές κυβερνήσεις, μία στην Τριπολιτσά υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και η άλλη υπό τον Κουντουριώτη στο Κρανίδι. Τον Μάρτιο οι κυβερνητικοί στράφηκαν εναντίον των στρατιωτικών, κατέλαβαν την Τριπολιτσά και άρχισαν να πολιορκούν το Ναύπλιο, το οποίο υπεράσπιζε μάλιστα ο γιος του Κολοκοτρώνη, Πάνος. Ο οπλαρχηγός αντιλαμβανόμενος ότι οι εξελίξεις απέβαιναν σε βάρος του ήρθε σε συνεννόηση με τον Κουντουριώτη και παρέδωσε το Ναύπλιο με αντάλλαγμα τη χορήγηση αμνηστίας. Έτσι τελείωσε η πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου.

Η εμφύλια διαμάχη έμελλε όμως να κλιμακωθεί καθώς και οι δύο παρατάξεις επιδίωκαν να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στις στρατιωτικές και πολιτικές εξελίξεις. Η μία πλευρά, με Κολοκοτρώνη, Λόντο και Ζαΐμη, είχε την υποστήριξη πολλών πελοποννήσιων στρατιωτικών και πολιτικών, ενώ με τον Κουντουριώτη συντάχθηκαν οι ρουμελιώτες, υδραίοι και σπετσιώτες οπλαρχηγοί. Η άρνηση πλήθους περιοχών της Πελοποννήσου να πληρώσουν στην κυβέρνηση φόρο αποτέλεσε την αφορμή για την έκρηξη της δεύτερης φάσης του εμφυλίου, κατά την οποία σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις από άκρη σε άκρη της Πελοποννήσου.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κολοκοτρώνη σκότωσαν τον γιο του Πάνο, με την άνανδρη δολοφονία του να κλονίζει σοβαρά τον οπλαρχηγό, ο οποίος παραδόθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1824 για να τερματιστεί ο εμφύλιος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας, αν και τον αποφυλάκισαν άρον-άρον το 1825 καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ!

Στο Ναύπλιο, μετά την αποφυλάκισή του, μίλησε ανεβασμένος σε μια πέτρα στο πλήθος που παραληρούσε: «Έλληνες! Πριν βγω στ’ Ανάπλι, έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα. Κάντε και σεις το ίδιο. Στο δρόμο που περνάγαμε για να ρθούμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάποιοι άνθρωποι. Ρώτησα και μου είπαν πως σκάβουν να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί στο λάκκο μέσα ρίξτε και τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός». Την ίδια στιγμή, εκτόξευε φοβέρες στον Ιμπραήμ: «Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου». Τα πράγματα είχαν πάρει όμως άσχημη τροπή και ο Γέρος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, δεν θα κατάφερνε να ανακόψει τη δραματική εξέλιξη…

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»

Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, η Πελοπόννησος εξακολουθούσε να υφίσταται λεηλασίες και καταστροφές από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ, με τις περισσότερες εστίες αντίστασης να έχουν πια εξουδετερωθεί. Οι Έλληνες κατέφευγαν πάντα σε ανταρτοπόλεμο, για τον οποίο παρατηρεί ο Κολοκοτρώνης στα «Απομνημονεύματά» του: «O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου».

Οι εξαντλημένοι Πελοποννήσιοι συνέχιζαν την αντίστασή τους όπως μπορούσαν και ο Ιμπραήμ εφάρμοσε τότε τη μέθοδο του μαζικού προσκυνήματος: «Προσκύνημα» ονομαζόταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η δήλωση υποταγής μεμονωμένων ατόμων ή ολόκληρων ομάδων (ή ακόμα και περιοχών) προς τον κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν προηγουμένως εξεγερθεί. Η αποδοχή της υποταγής εκφραζόταν έμπρακτα από τους Τούρκους με χορήγηση στους προσκυνημένους ειδικού πιστοποιητικού, γνωστού ως «προσκυνοχάρτι». Με αυτό τον τρόπο οι επαναστατημένοι επανέρχονταν στην κατάσταση του νομιμόφρονα υπηκόου.

Ο Κολοκοτρώνης ανέφερε στα απομνημονεύματά του ότι όσοι οπλαρχηγοί προσκυνούσαν, κυρίως λόγω των υψηλών χρηματικών αμοιβών που τους υποσχέθηκε ο Ιμπραήμ, ήταν πρώην μισθοφόροι στην υπηρεσία των προκρίτων του Μοριά, αν και οι περισσότεροι άλλαζαν στρατόπεδο υπό τον φόβο των αιγυπτιακών επιδρομών.

Και ήταν τότε που ο Κολοκοτρώνης θα προσέφερε την τελευταία μεγάλη υπηρεσία στην πατρίδα. Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, ο Γέρος αναζωπύρωσε τη σπίθα της ετοιμοθάνατης επανάστασης: με το σύνθημα «Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!», εξαπέλυσε φόβο και τρόμο στους προσκυνημένους. Μεταχειριζόμενος σκληρά μέτρα, απέτρεψε τον λαό της Πελοποννήσου από το να επανέλθει κάτω από την οθωμανική κυριαρχία και διατήρησε έτσι τη φλόγα του πολέμου άσβεστη, μέχρι τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου τουλάχιστον, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις συγκατάνευσαν στην ελευθερία της Ελλάδας.

Μέσα στις τρομερά αντίξοες συνθήκες, που αυξάνονταν από την απροθυμία της Αντικυβερνητικής Επιτροπής να βοηθήσει τον Κολοκοτρώνη με χρήματα και πολεμοφόδια, εκείνος έβλεπε ότι μόνο με τέτοιου είδους μέτρα θα μπορούσε να αποσοβήσει τη μεγάλη καταστροφή, τον θάνατο του επαναστατικού κλίματος δηλαδή. Δεν ήταν ωστόσο σπάνιο να προσπαθεί να επαναφέρει τους προσκυνημένους στο πατριωτικό τους χρέος με συστάσεις και νουθεσίες…

Δίκη και φυλάκιση

Ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε πάντα πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την ανεξαρτησία τους χωρίς ξένες παρεμβολές. Αντιμετώπιζε εξάλλου με δυσπιστία την ανάμειξη των ξένων δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας, πιστεύοντας πως αυτή γινόταν πρώτιστα για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Από την άλλη βέβαια πλευρά, εμφορούμενος από παροιμιώδη μεγαλοψυχία, συγχώρησε τους εχθρούς του, ακόμα και εκείνους που ευθύνονταν για τον θάνατο συγγενών του, ακόμα και του γιου του.

Με την έλευση του Καποδίστρια, ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ της πολιτικής του αν και διαφωνούσε με τον «αυταρχικό» τρόπο της εφαρμογής της. Πρωτοστάτησε επίσης στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα, αν και με την έλευση του τελευταίου (30 Ιανουαρίου 1832) έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων. Κι έτσι οι Βαυαροί τον αντιμετώπιζαν με ψυχρότητα, κι αυτό λόγω των φιλοκαποδιστριακών του αισθημάτων.

Η σκευωρία που εξυφάνθηκε εναντίον του κατέληξε τελικά στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί (6 Σεπτεμβρίου 1833), από κοινού με τον Πλαπούτα, τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς ηγέτες με την κατηγορία ότι προετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά και της κυβέρνησής του.

Η διαβόητη δίκη άρχισε στο Ναύπλιο στις 30 Απριλίου 1834 και διάρκεσε μέχρι τις 26 Μαΐου και ήταν μια σκευωρία από τις λίγες. Από όλες τις βαρύτατες κατηγορίες καμία δεν αποδείχτηκε κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο, καθώς επρόκειτο για αοριστίες που δεν θεμελίωναν νομικά την παραπομπή των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, πόσο μάλιστα για εσχάτη προδοσία! Ο νομομαθής Γεώργιος Τερτσέτης υποστήριξε στις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που έγιναν αργότερα ότι «με τέτοιες κατηγορίες δεν μπορούν να καταδικαστούν σε θάνατο ούτε δυο γάτοι»!

Η εμφάνιση του Κολοκοτρώνη στο εδώλιο του κατηγορουμένου συγκλόνισε το ακροατήριο, πόσο μάλιστα όταν ο Γέρος του Μοριά ερωτηθείς «τι επάγγελμα έχεις;», έδωσε την ιστορική απάντηση: «Στρατιωτικός. Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα». Το δέος απαθανατίστηκε ακόμα και στο πρόσωπο των εχθρών του οπλαρχηγού.

Παρά τη γενναία στάση των δύο εκ των πέντε δικαστών, ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας καταδικάστηκαν σε θάνατο και φυλακίστηκαν στο Παλαμήδι. Ο Γέρος ήταν 64 ετών. Λίγο αργότερα βέβαια η ποινή του μετατράπηκε σε εικοσαετή κάθειρξη από τον βασιλιά, με τον Κολοκοτρώνη να υποδέχεται τα νέα της μετατροπής της ποινής του ως εξής: «Θα γελάσω τον βασιλιά! Δεν θα ζήσω τόσους (χρόνους)!»…

Τελευταία χρόνια

Τον Μάιο του 1835, μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ο Κολοκοτρώνης έλαβε βασιλική χάρη και αποφυλακίστηκε, αποκαμωμένος και εξουθενωμένος πια από τις άθλιες συνθήκες κράτησης αλλά και την ταπείνωση. Σχεδόν τυφλός και ρακένδυτος (από όπου βγήκε και η φράση «χάλια κολοκοτρωνέικα»), κατέφυγε στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπου ευτύχησε βέβαια να γνωρίσει τη λαϊκή αναγνώριση για την προσφορά του στον αγώνα.

Τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού, διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας, βραβεύτηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίστηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα. Φύσει ανιδιοτελής όμως, ποτέ δεν επεδίωξε προσωπικά οφέλη και ανταλλάγματα.

Ο Γέρος του Μοριά άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Φεβρουαρίου 1843, σε ηλικία 73 ετών, χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο αμέσως μετά τον γάμο του μικρότερου γιου του. Αφού στεφάνωσε τον γιο του και ευθύμησε στον γάμο του, πήγε στις 3 Φεβρουαρίου στον βασιλικό χορό, όπου αστειεύτηκε με τους παλιούς του συντρόφους, συνομίλησε με τον Όθωνα και τα έτσουξε λίγο παραπάνω, πίνοντας άφθονο κρασί. Γύρω στα μεσάνυχτα «επέστρεψεν χαίρων εις την οικίαν του, κατεκλίθη εις την στρώμνην του, όπου κοιμόμενον τον προσέβαλεν η αποπληξία» (εφημερίδα «Αιών»).

Αυτό ήταν το τέλος του μεγάλου αντρός, ο οποίος φτωχός από υλικά αγαθά αλλά πλούσιος από την αγάπη του απλού λαού, πρόλαβε να δει την αγαπημένη του πατρίδα ελεύθερη, μια πατρίδα για την οποία αγωνίστηκε σκληρά με μεγαλοψυχία και όραμα. Πριν κλείσει τα μάτια του, υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του στον Γεώργιο Τερτσέτη («Διήγησις συμβάντων της Ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836»), τα οποία εκδόθηκαν το 1846 ως ένα πλήρες χρονικό της Ελληνικής Επανάστασης…

https://www.tampouloukia.gr/

Ευρώπη και Ελλάδα. Η αυτοκριτική ωφελεί

 

Ευρώπη και Ελλάδα. Η αυτοκριτική ωφελεί

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Οι εγκληματικοί χειρισμοί που προκάλεσαν την πολύνεκρη τραγωδία στα Τέμπη και οι απαράδεκτοι χειρισμοί της κυβέρνησης και  δικαστών μετά από αυτήν κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Όμως, πέρα από τα Τέμπη, υπάρχουν και άλλα ζητήματα, που δείχνουν τη σημερινή παρακμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, βεβαίως, στην Ελλάδα. Η πρόσφατη ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζέϊ Ντι Βανς στη διάσκεψη του Μονάχου, για την ασφάλεια της Ευρώπης, μπορεί να θεωρήθηκε άκομψη, μπορεί να θεωρήθηκε άκαιρη και προσβλητική, μπορεί να θεωρήθηκε ότι ο Βανς εκφράστηκε με αλαζονεία και αίσθημα υπεροχής προς τους Ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ, όμως αυτή η ομιλία θα έπρεπε να δώσει την ευκαιρία στους εξουσιαστές της Ε.Ε. και της Ελλάδος να κάνουν την αυτοκριτική τους. Είναι λυπηρό πως έως τώρα ουδεμία αυτοκριτική έχει παρατηρηθεί από αυτούς και, αντιθέτως, δείχνεται μια εμμονή στα όσα πράττουν και ταυτόχρονα μια θεωρητική και αναποτελεσματική υποστήριξη στην Ουκρανία. Η Ευρώπη είναι τρένο που οδεύει στη συντριβή και οι ηγέτες της νομίζουν ότι επιβαίνουν σε τρενάκι λούνα παρκ.   

            Ένα από τα πρόσφατα γεγονότα, που δείχνει τη νοοτροπία τους, αλλά και την έλλειψη πολιτικής σκέψης και πυγμής εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης είναι τα περί πώλησης από τη Γαλλία και την Αγγλία στην Τουρκία πυραύλων αέρος - αέρος Μέτεορ και πολεμικών αεροσκαφών Γιουροφάϊτερ. Αν πραγματοποιηθεί η είδηση τότε θα ανατραπεί πλήρως η στρατιωτική ισορροπία υπέρ της Τουρκίας και σε βάρος της Ελλάδος. Ο Κυρ. Μητσοτάκης μετέβη επειγόντως στη Γαλλία και συζήτησε το ζήτημα με τον Πρόεδρο Μακρόν, αλλά δεν υπήρξε αποτέλεσμα. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Υπουργού Αμύνης της Γαλλίας στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, ότι θεωρεί μεν δικαιολογημένη την ανησυχία της χώρας μας, αλλά το θέμα δεν αφορά τη Γαλλία, γιατί κατέχει το μειοψηφικό πακέτο στο κονσόρτσιουμ που κατασκευάζει τα προαναφερθέντα αεροσκάφη και  τους πυραύλους. Η δήλωση του Γάλλου υπουργού, ότι η μειοψηφία δεν μπορεί να έχει λόγο σε θέμα καίριας σημασίας, όπως η ακεραιότητα φίλης, υποτίθεται,  χώρας, είναι απαράδεκτη. Είναι κοροϊδία χωρίς πρόκληση αντίδρασης εκ μέρους μας. Ο πρόεδρος Μακρόν δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία  για την Ουκρανία, αλλά καμία για την, υποτιθέμενη, φίλη και εταίρο της Γαλλίας Ελλάδα, για την τύχη της οποίας  «νίπτει τας χείρας του»…Τα λεφτά, που προσφέρει η Τουρκία, είναι πολλά…

            Ο Υπουργός Αμύνης της Γαλλίας υπονόησε  ότι η πώληση των αεροσκαφών και των πυραύλων στην Τουρκία εξαρτάται κυρίως από τη Μεγάλη Βρετανία, χώρα, ας μη το ξεχνάμε, εγγυήτρια της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και σύμμαχο της Ελλάδος κατά τους δύο παγκοσμίους πολέμους και έως σήμερα. Παράλληλα η Τουρκία ήταν εχθρός της Βρετανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – οι τάφοι των Άγγλων, Αυστραλών και Νεοζηλανδών στην Καλλίπολη και στη Λήμνο το θυμίζουν - , και «επιτήδεια ουδέτερη» στον Δεύτερο... Όμως και για την Αγγλία τα χρήματα είναι πολλά… Και ας μιλάνε,  Γαλλία και Αγγλία, για δίκαιο και για ηθικές αρχές, όπου τις συμφέρει, όπως στην Ουκρανία…

            Τις ρητορικές αποστροφές του αμερικανού αντιπροέδρου περί δημοκρατικού ελλείμματος στις χώρες – μέλη της Ε.Ε.  σχολίασε με άρθρο του στην εφημερίδα «Λε Φιγκαρό» (22-23/2/2025, σελ. 16) ο Πιερ Βερμερέν, καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης,. Γράφει πως στη Γαλλία οι πολιτικές εξουσίες εδώ και πενήντα χρόνια «παν ό, τι μετασχημάτισαν στη χώρα και στη ζωή των Γάλλων, που αποτέλεσμα είχε την πιο μεγάλη αποστέρηση της ιστορίας τους, αποφασίστηκε μακριά από τις κάλπες.». Και εξηγεί:

«Βεβαίως η ψήφος του λαού δια των κανονικών εκλογών τηρήθηκε. Αλλά το γνωμικό “όχι Γιάννης, αλλά Γιαννάκης” της 4^ης Δημοκρατίας μεταβλήθηκε σε “μοναδική σκέψη”, αλλιώς “ κύκλος της λογικής”. Ευρωπαϊκή εφεύρεση. Κράτος δικαίου, κυβέρνηση δικαστών, αποβιομηχανοποίηση, διάλυση της γεωργίας, αστικοποίηση,  θάνατος των μεσαίων πόλεων, διάλυση των μεγάλων δημόσιων υπηρεσιών, αποδόμηση του σχολείου, δημόσιο χρέος, εμπορικό έλλειμμα, δομική ανεργία, αποξένωση των ελίτ από τις γαλλικές αξίες, μείωση της θέσης της Γαλλίας στον κόσμο κλπ. Τίποτε από όλα αυτά δεν ψηφίστηκε, ούτε επικυρώθηκε από τους Γάλλους, πλην της Συνθήκης το Μάαστριχτ. Όλα αυτά συνέβησαν υπό την καθοδήγηση  ατόμων γνωστών για την ακραία επιτηδειότητά τους. Υποσχέσεις και προεκλογικές υποσχέσεις αποσυνδέθηκαν από την υλοποίηση της δημόσιας πρακτικής που ανέτρεψε τα υπεσχημένα και αλλοίωσε τα εξαγγελμένα προγράμματα».

            Αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία, πολύ περισσότερο συμβαίνουν στην Ελλάδα. Περιήλθαμε, ως χώρα, σε πλήρη ανυποληψία και σχεδόν σε όλους τους δείκτες και σε όλους τους τομείς είμαστε βιδωμένοι στις τελευταίες θέσεις μεταξύ όχι μόνο των χωρών μελών της Ε.Ε., αλλά και μεταξύ όλων των ανά τον κόσμο ανεπτυγμένων χωρών. Παράλληλα η Εκπαίδευση είναι σε τέλμα, το ίδιο και η ιατρική περίθαλψη και είμαστε κοντά στο να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να καταντήσουμε μέρος του πολτού της παγκοσμιοποίησης.

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Βαρμερέν για τη Γαλλία, έτσι και στην Ελλάδα όλες οι κρίσιμες αποφάσεις που αφορούν την πορεία του λαού μας σε ένα εχθρικό περιβάλλον ελήφθησαν ερήμην του. Φυσικά και στην Ελλάδα τηρήθηκε το συνταγματικό πλαίσιο, αλλά, στην ουσία, από την πλειονοψηφία των 300 βουλευτών ελήφθησαν αποφάσεις, στις οποίες το μεγάλο μέρος του λαού ήταν προφανώς αντίθετο. Θυμίζουμε μόνο δύο γεγονότα: την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών και την ψήφιση του γάμου των ομοφυλοφίλων. Στην πρώτη, για να ψηφιστεί υπήρξαν οι ψήφοι «ανεξάρτητων» βουλευτών, οι περισσότεροι των οποίων μετά τη λήξη της θητείας τους χάθηκαν από το πολιτικό γίγνεσθαι (…). Για το Νόμο περί του γάμου των ομοφυλόφιλων, υπήρξε το παράδοξο ο μεν λαός, στην πλειονοψηφία του, να τον απορρίπτει, να μην ψηφίζεται από μεγάλο μέρος των κυβερνητικών βουλευτών και, για να περάσει, να «τσοντάρουν» οι αντίθετοι προς την κυβέρνηση βουλευτές της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης!

            Ο γνωστός φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης υποστηρίζει ότι αποτελεί πολιτική αλλοτρίωση ο λαός να ψηφίζει ανά τέσσερα χρόνια και στη συνέχεια, σε όλο το ενδιάμεσο διάστημα, να αγνοείται η θέλησή του. Στην αρχαία Αθήνα, σημειώνει, υπήρχε εκλογή στα πεδία όπου αναμφισβήτητα απαιτείτο τέχνη ή ειδικές γνώσεις, π.χ. κάθε χρόνο εξέλεγαν τους δέκα στρατηγούς, οι οποίοι, κατά τεκμήριο, ήσαν οι άριστοι, λόγω της σημασίας που έδιναν οι Αθηναίοι στον πόλεμο. (Βλ. σχ. Κορν. Καστοριάδη « Η αρχαία δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα», Εκδ. «Ύψιλον», Αθηνα, 1986, σελ. 35-36). Στη σύγχρονη Δημοκρατία μας, συνήθως, εκλέγονται όχι οι παγκοίνως αναγνωριζόμενοι ως άριστοι, αλλά οι από την τηλεόραση γνωστοί, όσοι κάνουν ντόρο και οι εκλεκτοί του αρχηγού του Κόμματος και του μηχανισμού του… Ο Καστοριάδης σε άλλο του βιβλίο τονίζει: «Ελευθερία υπό τον νόμο – αυτονομία – σημαίνει συμμετοχή στη θέσμιση του νόμου». («Η άνοδος της ασημαντότητας», Εκδ. Ύψιλον, Αθήνα, 2000, σελ. 270). Στην Ελλάδα πριν από την ψήφιση των Νόμων υποτίθεται ότι υπάρχει «δημόσια διαβούλευση», αλλά, στην ουσία, ουδέν λαμβάνεται υπόψη… Όλα αποφασίζονται ερήμην του λαού.

            Ο Τζέι Ντι Βανς έθιξε επίσης στο Μόναχο το πρόβλημα, ότι στην Ευρώπη υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα ως προς το θρησκεύεσθαι και μάλιστα σε χώρες που θεωρούνται ως «πρότυπα» δημοκρατικής διακυβέρνησης, όπως η  Σουηδία, η Αγγλία και η Σκωτία. Ως προς τη Σουηδία ανέφερε ότι έχει περιορίσει την ελεύθερη έκφραση, για να μην προσβληθεί οποιαδήποτε «προοδευτική» ομάδα. Στην Αγγλία ο βετεράνος του στρατού Άνταμ Σμιθ Κόννερ καταδικάσθηκε να πληρώσει χιλιάδες λίρες πρόστιμο, γιατί κρίθηκε ένοχος για παραβίαση του νέου νόμου περί « ζωνών προστασίας», ο οποίος ποινικοποιεί τη σιωπηρή προσευχή που θα μπορούσε να επηρεάσει γυναίκες να μην προβούν σε έκτρωση. Η «ζώνη προστασίας» είναι 200 μέτρα περιμετρικά από κλινικές που προβαίνουν σε εκτρώσεις και ο Σμιθ καταδικάστηκε επειδή προσευχόταν σιωπηλός σε απόσταση 50 μέτρων για τις εγκύους γυναίκες και τα φονευόμενα έμβρυα…

            Η κατάσταση είναι χειρότερη στη Σκωτία. Πριν λίγους μήνες η τοπική κυβέρνηση άρχισε να διανέμει επιστολές σε πολίτες των οποίων τα σπίτια βρίσκονται εντός των «ζωνών ασφαλούς προσβάσεως» σε κλινικές εκτρώσεων, αλλαγής φύλου κ.λ.π., προειδοποιώντας τους ότι ακόμη και η ιδιωτική προσευχή μέσα στα σπίτια τους μπορεί να χαρακτηρισθεί παραβίαση του Νόμου και να διωχθούν! Και, ακόμη σοβαρότερο, η σκωτσέζικη κυβέρνηση με την επιστολή της προέτρεψε τους πολίτες να καταντήσουν καταδότες, αναφέροντας οποιονδήποτε συμπολίτη τους, που θεωρούν ένοχο για «έγκλημα σκέψεως» (Σημ.  δηλαδή για προσευχή) στο σπίτι του, για τα ζευγάρια και τις γυναίκες που πάνε για έκτρωση!

            Ο Βανς τόνισε επίσης ότι υπάρχει και πρόβλημα πολιτικών ελευθεριών με το να χαρακτηρίζονται στις ευρωπαϊκές χώρες «ακροδεξιά» όλα τα Κόμματα που πιστεύουν σε άλλες αξίες από εκείνες των  κυριαρχούντων ιδεολογικά Κομμάτων και ότι υπάρχουν μεθοδεύσεις για  τον αποκλεισμό τους από τα κοινά, αφού θεωρούνται «εχθρικά στη Δημοκρατία», όπως  τα κυριαρχούντα Κόμματα την έχουν διαμορφώσει…Αυτό συνέβη πρόσφατα στη Ρουμανία, όπως σημείωσε ο Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Εκεί ακυρώθηκε η προεδρική εκλογή, επειδή για τον «ακροδεξιό» υποψήφιο, που πλειοψήφισε, υπήρξαν κάποιες αβάσιμες υποψίες μιας υπηρεσίας πληροφοριών και τεράστια πίεση από τις γειτονικές της χώρες…

            Το δημοκρατικό έλλειμμα στις Βρυξέλλες φαίνεται, πέραν των ποικίλων πιέσεων που ασκούνται στις χώρες μέλη να υποκύψουν στις θελήσεις τους, και από τον τηλεοπτικό σταθμό ειδήσεων «Γιουρονιούς». Τελευταίως άρχισε σ’ αυτόν μια χοντροκομμένη προπαγάνδα, που  βαφτίστηκε «Euro verify» (Σημ. Σε ελεύθερη μετάφραση «Η αλήθεια από το Γιουρονιούς»). Για όσα λέγονται και γίνονται διεθνώς εμφανίζεται ένας κύριος και μια κυρία, που σε ύφος αυστηρό και βλοσυρό λένε την κατά τις Βρυξέλλες αλήθεια. Οι υπεύθυνοι του σταθμού αγνοούν ότι η «διδασκαλία» του «μεγάλου αδελφού» παρασύρει μόνο τους αφελείς ιδιώτες, όχι τους υπεύθυνους πολίτες. Όμως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτή είναι η «λογική» που κυριαρχεί στον μηχανισμό των Βρυξελλών, «λογική» των γραφειοκρατών του και των λόμπι που ιδεολογικά κυριαρχούν σε αυτόν. Πάντως, το γεγονός είναι πως, ανεξαρτήτως αιτίων και αποτελέσματος, η ομιλία του αντιπροέδρου των ΗΠΑ στο Μόναχο τάραξε τα λιμνάζοντα νερά στις χώρες της γηραιάς ηπείρου μας  και ενόχλησε ηγέτες τους, που διακρίνονται για την  αβελτηρία, αδολεσχία και ανικανότητά τους.-https://aktines.blogspot.com/

Τα εθνικά θέματα στην εποχή του Τραμπ...

 

Τα εθνικά θέματα στην εποχή του Τραμπ

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων – Αρθρογράφος

  Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και οι συνεργάτες του μάς προσγειώνουν απότομα στα νέα διεθνή δεδομένα. Εισήλθαμε στην εποχή του σκληρού ρεαλισμού, της κυριαρχίας του εθνικού συμφέροντος υπό στενή έννοια και της αναστροφής της παγκοσμιοποίησης. Είναι απαραίτητο να προσαρμοσθούμε για να έχουμε κέρδη στα εθνικά μας θέματα.

   Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι κοινός τόπος ότι πρέπει να ανακοπεί η παράτυπη μετανάστευση και ότι  δεν είναι δυνατόν να ενσωματωθούν όλοι οι εισερχόμενοι από ξένες χώρες. Πρώτες το παραδέχθηκαν οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στη Σκανδιναβία. Άλλωστε είναι συχνές οι βίαιες επιθέσεις εναντίον αθώων πολιτών από ακραίους Ισλαμιστές σε χώρες της Ευρώπης. Τα ανοιχτά σύνορα ήταν μία επικίνδυνη ουτοπία. Ας συνεχίσει να λαμβάνει μέτρα η Ελλάς για περιορισμό των μεταναστευτικών ροών. Να γίνουμε πιο αυστηροί στην παροχή άδειας παραμονής, χωρίς να αδικούμε ανθρώπους, οι οποίοι πράγματι διώκονται.

   Το δημογραφικό μας πρόβλημα δεν θα το λύσουν οι μετανάστες, ας το συνειδητοποιήσουμε. Πιθανόν να είναι χρήσιμοι ορισμένοι εξ αυτών στην αγορά εργασίας, πχ Αρμένιοι, Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής, Ινδοί κ.ά. Όμως τον κύριο ρόλο στην αντιμετώπιση του δημογραφικού θα  παίξουν οι ίδιοι οι νέοι Έλληνες. Να δοθούν οικονομικά κίνητρα για τη δημιουργία οικογενειών, αλλά δεν αρκούν μόνον αυτά. Πρέπει η Πολιτεία να παρέχει πρότυπα στα παιδιά μας. Πρότυπα που θα βασίζονται στην παραδοσιακή οικογένεια, όπως την έχουν διαμορφώσει οι ελληνορθόδοξες αξίες. Το δημογραφικό δεν θα λυθεί με την προβολή λανθασμένων προτύπων, τα οποία καλλιέργησε η woke ατζέντα.

   Στη νέα σκληρή πραγματικότητα ο Ελληνισμός πρέπει να αξιοποιήσει κάθε συμμαχία, αλλά να ξέρουμε ότι στη δύσκολη στιγμή δεν θα περιμένουμε να πολεμήσουν άλλοι για εμάς. Είναι ανάγκη να ενισχυθεί η αμυντική  θωράκιση, να αυξηθεί η στρατιωτική θητεία στους 14 μήνες και να μελετηθεί τρόπος περιορισμού των αναβολών. Η στράτευση στα 18 κατά το Κυπριακό πρότυπο ίσως είναι μία καλή λύση. Ας συζητήσουμε τα υπέρ και τα κατά.

   Ο τουρκικός επεκτατισμός έχει μακροπρόθεσμους στόχους και δεν πιστεύει στα «ήρεμα νερά». Γι’ αυτό  είναι πρώτη προτεραιότητα η εδραίωση του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου με την Κύπρο και η ενίσχυση του αμυντικού μετώπου Θράκης –Αιγαίου – Κύπρου.

   Η  υποχώρηση απέναντι σε μικρότερα κράτη δίνει στην Τουρκία το μήνυμα ότι φοβόμαστε. Για λόγους εθνικής αξιοπρεπείας και για την προστασία της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας πρέπει να ενεργοποιήσουμε τη διαδικασία απεμπλοκής από τη διαρκώς παραβιαζόμενη Συμφωνία των Πρεσπών. Η διαδικασία προβλέπεται από την ίδια τη Συμφωνία και περιλαμβάνει την προσφυγή μας στη Διεθνή Δικαιοσύνη.

   Μέγα  εθνικό θέμα είναι η παιδεία. Η εποχή του ρεαλισμού απαιτεί να εμφυσήσουμε στα αγόρια και στα κορίτσια της σχολικής ηλικίας τον υγιή και αφανάτιστο πατριωτισμό και να απορρίψουμε την προπαγάνδα του εθνομηδενισμού. Η διδασκαλία της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού, η  γνώση της Αρχαίας και Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας και η Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση μπορούν κάλλιστα να συνδυασθούν με την προβολή των δημοκρατικών αξιών και με τις σύγχρονες τεχνολογικές εξελίξεις.

   Οι διεθνισμοί απέτυχαν. Είτε με τη μορφή του Μαρξισμού είτε με τη μορφή της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης. Ο Ελληνισμός  πρέπει να κάνει τις σωστές επιλογές!

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 22.2.2025   https://aktines.blogspot.com/

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ''ΕΣΤΙΑ'' ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 - ΕΠΟΣ ΤΟΥ ''40 : Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

 

Επτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι – και ήσαν δεν ήσαν - όλοι-όλοι αποτελούσαν την Ελλάδα, όταν πήραν την εκπληκτική απόφασι ν' αποτινάξουν το ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πόσους οπλοφόρους μπορούσαν να βγάλουν;

Μια φούχτα.

Και με τι οπλισμό;

Διαβάστε τα απομνημονεύματα του Φωτάκου, του γραμματέως του Κολοκοτρώνη, να ιδήτε: Κοντάρια, σούβλες· και, επιπλέον, «κάτι σκουρομαχαίρες, οπού δεν κολλούσαν ούτε εις το ξύλον, πολύ ολιγώτερον εις το ανθρώπινον σώμα».

Και με τι πυρομαχικά;

Με μερικά βαρέλια μπαρούτι, που είχε φέρει ο Παπαφλέσσας από τις συνεισφορές των Ελλήνων της Σμύρνης, και με την ελάχιστη παραγωγή των μπαρουτόμυλων της Δημητσάνας.

Και με τι διπλωματικές προϋποθέσεις;

Όλη την Ευρώπη εναντίον τους.

Και όμως, σήκωσαν τη σημαία, μ' ένα θάρρος υπεράνθρωπο.

Από πού το αντλούσαν;

Από δύο δυνάμεις ακαταμάχητες: Από την αιώνια ιδέα της Ελλάδος· και από την αιώνια ιδέα της δικαιοσύνης.

Όταν ο γέρος του Μωρηά προσφώνησε τα παλληκάρια, για πρώτη φορά, με τη μαγική λέξι:

- Έλληνες!...

Ξύπνησε διά μιάς, μέσα τους, ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων, γεμάτη από κατορθώματα εκατό φορές δοξασμένα, γιατί πάντα ήτανε νίκες περίλαμπρες της υπερψυχίας εναντίον της υπεροπλίας - νίκες της εσωτερικής αξίας του ανθρώπου, της υψηλής συνειδήσεως εναντίον του ψυχροτέρου των τεράτων - της υλικής βίας.

Και το θαύμα έγινε.

Οι άμαχοι ραγιάδες βγήκαν λιοντάρια· μέσα σε λίγες βδομάδες τους είδε ο κόσμος, έκπληκτος, πολιορκητάς και πορθητάς κάστρων, όπως της Τριπόλεως και του Ναυπλίου· και νικητάς ισχυρών στρατιών, όπως αυτή του Δράμαλη.

Μόλις είχεν αρχίσει η μάχη στα Δερβενάκια, που υπήρξεν ο τάφος του, όταν ο Κολοκοτρώνης είδεν αντίκρυ του ένα τσοπανάκο, που στεκότανε, παράμερα, μελαγχολικός:

- Γιατί δεν πας και συ να πολεμήσης, βρε Έλληνα; τον ρώτησε.

- Δεν έχω άρματα! του απεκρίθη ο νεαρός βοσκός:

- Και η αγκλίτσα όπλο είναι, μωρέ!

Σύρε να σκοτώσης μ' αυτήν έναν εχθρό, να πάρης τ' άρματά του και να μπης στη μάχη!

Το βράδυ της ίδιας ημέρας τον είδε με καρυοφύλι και γιαταγάνι, μπαρουτοκαπνισμένο, ματωμένο και νικητή.

Αυτό το θαύμα είναι καθημερινό μέσα στις πάμφωτες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας.

Το γνώρισαν οι Πέρσαι στον Μαραθώνα και στα νερά της Σαλαμίνας· το γνώρισαν οι ’ραβες, όταν το μαύρο τους κύμα έσπασε, μ' αφρούς αιμάτων, επάνω στα τείχη του Βυζαντίου· το γνώρισαν πρόσφατοι εχθροί στην Τζουμαγιά, στην Κρέσνα, στο Σκρα-Ντιλέγκεν. 

Κι' ελπίζω στο Θεό, τον γενικό θεό της ανθρωπότητας και τον ειδικό της Ελλάδος - γιατί υπάρχει κι' αυτός, είμαι βέβαιος - ότι θα το γνωρίσουν, αυτό το θαύμα, οι σημερινοί επιδρομείς.

Γι' αυτό εγγυάται το υπέροχο πνεύμα του λαού, η ακλόνητη πίστι του στο έθνος και στον αρχηγό του, που ενεπνεύσθη τη στάσι του από τα υψηλότερα παραδείγματα της Ελληνικής ιστορίας, η βαθύτατη και ήρεμη συνείδησις, ότι μάχεται για τα ευγενέστερα ιδανικά του ανθρώπου, που συνοψίζονατι σε μια λέξι:

Ελλάς!

Αυτή μιλούσε σήμερα το πρωΐ, στα στήθη της νεότητος, που πλημμύρισε με τις ζητωκραυγές και τα θούριά της, τους δρόμους της πρωτευούσης - μιλούσε με τους θρύλους και την ιστορία των αιώνων, με το φως, που καταύγασε την ανθρωπότητα και στης πιο σκοτεινές περιόδους της, με την αίγλη των λαμπρότερων σελίδων της, με το ηθικό μεγαλείο της, με την ακατάβλητη ψυχή της, που έγινε πάντα το προζύμι όλων των ανθρωπίνων αναγεννήσεων.

Ας έρθουν τώρα, όλοι εκείνοι, που μας έλεγαν ότι οι καιροί σήμερα είναι διαφορετικοί, ότι, με τα σύγχρονα μέσα, δεν μπορεί να παίξη κανένα ρόλο η ευψυχία.

Ας έρθουν να ιδούν αυτόν τον πληθυσμό, που εφαντάζοντο πως θα πτοήσουν τα φτερά του θανάτου.

Εις μάτην τον καλούσαν η σειρήνες του συναγερμού στα καταφύγια.

Η νεότης, ακάλυπτη, τραγουδώντας στους δρόμους, παίζοντας με τον κίνδυνο και το θάνατο, παρακολουθούσε τ' αντιαεροπορικά πυρά εναντίον των εχθρικών αεροπλάνων.

Κάποια στιγμή, ένας νέος με πλησιάζει, μ' αγκαλιάζει συγκινημένος:

- Έχε γεια, φεύγω!

- Εκάλεσαν την ηλικία σου;

- Όχι, έχω απαλλαγή, αλλά πάω εθελοντής:

Ζήτω η Ελλάς!..

Και ήταν ένας γλεντζές αυτός, ένας ακκορντεονίστας νυκτερινού κέντρου.

Από την ανοικτή πόρτα του γραφείου μου, την ώρα που βροντούσαν τα πυροβόλα, επάνω στο κομμάτι του σκεπασμένου φθινοπωρινού ουρανού, γράφονται δυο μαύρα στίγματα, δυο έντομα πετούν, ξυρίζοντας τα νέφη: Είναι τα φτερά του θανάτου.

Περνούν για να σπειρουνίσουν την έμπνευσι των συντακτών, που γράφουν, σκυμμένοι στα τραπέζια τους, σαν να μη συμβαίνη τίποτε.

Από τους δρόμους ως τα γραφεία δεν υπάρχει ένας άνθρωπος, αυτή τη στιγμή, που να μη έχη βαθύτατη συνείδησι της σημασίας του μεγαλείου αυτού του αγώνος.

Αν είναι σκληρός ο κλήρος που έλαχε στον μικρόν αυτό λαό, είνε όμως τρισένδοξος: Μέσα στην απέραντη θάλασσα των σκλάβων, που ενδίδουν στην απαίσια μορφή της βίας, καλείται να ορθωθή και να παλαίση, στ' όνομα της αιωνίας Ελλάδος, για να σώση ό,τι συμβολίζει αυτή η λέξις στην ιστορία της ανθρωπότητος: Την ελευθερία, την τιμή και την ηθική αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Κι' αν η Μοίρα μας έγραψε να ολοκαυτωθούμε σ' αυτό τον αγώνα, να ιδούμε τη χώρα μας ερείπια αιματόβρεκτα κι' αποκαΐδια καπνισμένα και στάχτη απ' άκρου εις άκρον, ο ρόλος μας, στη θλιβερή αυτή στιγμή της ιστορίας, θ' απομείνη πάντα σπουδαίος.

Θα δείξουμε στα εκτραχηλισμένα θηρία, που μάταια προσπαθούν να κρυφτούν κάτω από τα τελευταία κουρέλια ενός καταρρεύσαντος πολιτισμού, ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι επάνω στον πολυπαθή αυτόν φλοιόν της γης.

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ''ΕΣΤΙΑ'' ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

https://www.epilekta.com/