ΓΑΠ: Από το “λεφτά υπάρχουν” στο “ποιος είμαι και τι κάνω”----“Γαμ@@νε ψυχοπαθή!”

 

Της Μαρίας Τσούχτρα

Διάβασα τη συνέντευξη που έδωσε ο πρώην (ευτυχώς) πρωθυπουργός Γεώργιος Α. Παπανδρέου γνωστός ως «ΓΑΠ» ή «Τζέφρι» στο «ΒΗΜΑ» και μου σηκώθηκε η τρίχα από την κορυφή ως τα νύχια. Βαθιά αμετανόητος, χωρίς καμία αίσθηση της ευθύνης και του τι προκάλεσε στη χώρα. Τα μεγάλα λάθη του ακόμη τα πληρώνουμε. Και επειδή ένας λαός δεν πρέπει να ξεχνάει την ιστορία του (λέμε τώρα) είπα λίγο να θυμηθούμε το ένδοξο έργο του και μαζί κάποια από τα «αστέρια» που κουβαλούσε.  «Αστέρια» που 15 χρόνια μετά συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν.

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου 2010 – ανήμερα της ονομαστικής του εορτής – ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε μπροστά στις κάμερες στο ηλιόλουστο Καστελλόριζο και ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα μπαίνει στο Μηχανισμό Στήριξης. Το είπε με τέτοια ηρεμία που αν έκλεινες τον ήχο, νόμιζες ότι μιλούσε για κάποιο καινούργιο πρόγραμμα εθελοντισμού. Μόνο που αυτή τη φορά το πρόγραμμα λεγόταν ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ, και δεν είχε καμία διάθεση να στηρίξει κανέναν – εκτός από τις τράπεζες.
Ο Παπανδρέου, με το γνωστό του πλατύ χαμόγελο και το βλέμμα του ανθρώπου που είναι πάντα αλλού, παραδίδει τη χώρα του στο πιάτο, με γαρνιτούρα αισιοδοξίας και φόντο τις μπλε ακρογιαλιές. Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, Έλληνας Πρωθυπουργός υπέγραψε την απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας σε απευθείας μετάδοση, και μάλιστα χαρούμενος.

Η Dream Team της καταστροφής

Δίπλα του, η κυβέρνηση-όνειρο: μια παρέλαση από πολιτικά φαντάσματα και τεχνοκράτες-φαντάσματα που νόμιζαν ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με powerpoints. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος κήρυττε ότι «μαζί τα φάγαμε», λες και οι συνταξιούχοι που μετρούσαν τα κέρματα είχαν φάει μαζί του αστακούς και συμβόλαια. Ο Γιάννης Ραγκούσης έβλεπε μεταρρυθμίσεις σε κάθε κομμένο μισθό και κάθε απολυμένο δημόσιο υπάλληλο. Ο Χρυσοχοΐδης περηφανευόταν ότι ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει, πετυχαίνοντας ίσως το παγκόσμιο ρεκόρ ανευθυνότητας σε κοινοβούλιο. Ο Χρήστος Παπουτσής, όταν στις πλατείες ξεχύθηκαν χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες, απάντησε με χημικά και κλομπ, εφαρμόζοντας τη νέα δημοκρατία του… «χημικού»!

Η Άννα Διαμαντοπούλου υποσχόταν σχολεία τεχνολογίας ενώ οι μαθητές έτρεμαν από το κρύο σε κλειστά καλοριφέρ. Ο Πάνος Γερουλάνος εγκαινίαζε μουσεία και εκθέσεις σε μια χώρα που πλέον δεν είχε ούτε φράγκο να πάει θέατρο. Η Μιλένα Αποστολάκη εξηγούσε στους αγρότες ότι το Μνημόνιο θα τους σώσει – λίγο πριν χάσουν τα χωράφια τους από τις τράπεζες.
Και φυσικά, ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο υπουργός Υγείας και Εργασίας, που με το γνωστό του παθιασμένο στυλ εξηγούσε στον ελληνικό λαό ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις, αρκεί να μη βαρυγκωμάς.

Οι πλατείες που μύριζαν χημικά και οργή

Όταν οι αγανακτισμένοι γέμισαν τις πλατείες της χώρας, όταν άνεργοι, φοιτητές, μισθωτοί και συνταξιούχοι βγήκαν να φωνάξουν «δεν πάει άλλο», η κυβέρνηση Παπανδρέου αντέδρασε σαν αυθεντικός διευθυντής παλιών αυταρχικών σχολών της δεκαετίας του ‘50. Ο Παπουτσής έδωσε την εντολή να πνιγούν στα χημικά, στις κρότου-λάμψης και το αίμα.
Οι πλατείες μετατράπηκαν σε αρένες.

Η Δημοκρατία; Καλυμμένη από τα σύννεφα των χημικών και τις κλομπιές στα κεφάλια εκείνων που είχαν το θράσος να ζητήσουν αξιοπρέπεια. Ένα κίνημα ελπίδας κατεστάλη με βία, σε μια από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.

Οι Κάννες και το φιάσκο του αιώνα

Αλλά τα καλύτερα έρχονταν. Νοέμβριος 2011: στη Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες, ο Παπανδρέου πέταξε τη βόμβα: θα κάνει δημοψήφισμα για το ευρώ. Ναι, την ώρα που η Ελλάδα κρεμόταν από μια κλωστή, ο πρωθυπουργός της αποφάσισε ότι είναι καλή ιδέα να ρωτήσει τον λαό αν θέλει να μείνει ή να φύγει από το ευρώ. Σαν να ρωτάς κάποιον που πνίγεται αν θέλει να βάλει σωσίβιο ή να περιμένει το θαύμα.

Η αντίδραση του Νικολά Σαρκοζί ήταν ιστορική και ειλικρινής: σύμφωνα με το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας (και παρών στο περιστατικό) Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, γύρισε και του πέταξε στα μούτρα ένα κοσμητικό επίθετο που έμεινε στην Ιστορία:

“Γαμημ@νε ψυχοπαθή!”

Και ξαφνικά, για πρώτη φορά μετά από καιρό, ευρωπαίοι ηγέτες και ελληνικός λαός συμφώνησαν απόλυτα. Ο Παπανδρέου κατέρρευσε μέσα σε ώρες. Όχι με τιμές, όχι με δάκρυα. Έφυγε όπως έπρεπε: αθόρυβα, γελοιοποιημένος, άδειος.

Το χαμόγελο του σωτήρα

Και όμως, δεκαπέντε χρόνια μετά, το χαμόγελο του Παπανδρέου δεν έσβησε. Συνεχίζει να δίνει συνεντεύξεις, να αρθρογραφεί, να εμφανίζεται σε συνέδρια για τη “δημοκρατική διακυβέρνηση”. Μιλάει για «μεγάλες αποφάσεις» σαν να μην κατέστρεψε ποτέ τίποτα.
Σαν να ήταν θεατής και όχι πρωταγωνιστής στο δράμα.
Μόνο που εμείς θυμόμαστε.
Θυμόμαστε τις πλατείες, τις χαμένες δουλειές, τα σπίτια που χάθηκαν, τους φίλους που έφυγαν μετανάστες, τις γενιές που θυσιάστηκαν για τις υπογραφές μιας κυβέρνησης ανίκανης και επικίνδυνης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έσωσε την Ελλάδα.
Οδήγησε το ποδήλατό του πάνω σε δρόμο στρωμένο με τις κραυγές απελπισίας ενός λαού που δεν αγάπησε ποτέ.
Γι΄αυτό ούτε και που γύρισε να κοιτάξει πίσω, ούτε καν να μας ζητήσει μια συγνώμη…

https://neostrategy.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

ΕΝΑ ΟΝΟΜΑ,ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΧΩΡΑ...

Ένα όνομα μια ιστορία, και στη μέση μια πολύπαθη χώρα

 

Του Θεόδωρου Σεμερτζίδη

Είναι γνωστό το ότι η ιστορία διδάσκει, κι όποιος δεν διδαχθεί από αυτή είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Εάν η πλούσια ιστορία της χώρας μας μας δίδασκε, πιθανόν να είχαμε αποφύγει αρκετά δεινά, αλλά βλέπετε ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, όπως και η ζωή μας δίνει στο τέλος αυτό που μας αξίζει.

Η πολιτική ιστορία της χώρας έχει συνδεθεί κυρίως με τρία ονόματα· Παπανδρέου, Καραμανλής, και Μητσοτάκης. Πραγματικά μεγάλα ονόματα με σημαντική συμβολή στην πολιτική ζωή του τόπου κι όχι μόνο. Και τα τρία έχουν συνδεθεί τόσο με θετικά γεγονότα, όσο και με αρνητικά, τα οποία κάποια τα πληρώνουμε ακόμη και σήμερα.

Ένα από τα γεγονότα τα οποία προκαλούν ιδιαίτερη έκπληξη κι ενδιαφέρον στον μελετητή της οικονομικής ιστορίας, είναι αυτό της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους το 1964, αλλά και η είσοδος της χώρας στον μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή) στις 23 Απριλίου του 2010. Θα μου πείτε, τι σχέση μπορούν να έχουν αυτά τα δύο γεγονότα με διαφορά 46 ετών; Έχουν, και μάλιστα παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες, όπως το όνομα του Πρωθυπουργού, Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά και το επαχθές των δανείων.

Αναδιάρθρωση 1964

Η χρεοκοπία του 1932 και ο μετέπειτα δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, σε συνδυασμό με τον εμφύλιο που ακολούθησε, έφεραν την χώρα για ακόμη μία φορά σε δυσχερή οικονομική κατάσταση, εάν προσθέσουμε και το κατοχικό δάνειο της Γερμανίας. Αρκετές φωνές μιλούσαν για διαγραφή των προπολεμικών χρεών, ανάμεσα σε αυτές και ο καθηγητής οικονομικών Άγγελος Αγγελόπουλος, και ο Ξενοφών Ζολώτας. Το 1964 επί κυβερνήσεως Ένωσης Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου και υπουργό οικονομικών τον Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, πραγματοποιήθηκε αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους με επιμήκυνση αυτού για 42-45 έτη.

Αξίζει να όμως δούμε πόσο ήταν το δημόσιο χρέος της χώρας τα έτη μεταξύ 1962-1966, ώστε να διαπιστώσουμε την «ωφέλεια» της αναδιάρθρωσης του 1964, όπως κι αυτή του PSI του 2012.

Σύμφωνα με το βιβλίο του καθηγητή Δ.Π.Καράγιωργα «Δημόσια Οικονομική 2-Οι Δημοσιονομικοί Θεσμοί,1981,εκδόσεις Παπαζήση», το δημόσιο χρέος το 1962 ήταν 13,14 δισ. δραχμές, το 1963 17,62 δισ. δραχμές, το 1964 21,42 δισ. δραχμές, το 1965 25,43 δισ. δραχμές, και το 1966 32,07 δισ. δραχμές.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, μεταξύ 1962-1963 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 34,09%, μεταξύ 1963-1964 κατά 21,56%, μεταξύ 1964-1965 κατά 18,72%, και μεταξύ 1965-1966 κατά 26,11%, ενώ από το 1963 έως και το 1966 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 82%!!! Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Ενώ δηλαδή το 1964 το δημόσιο χρέος υπέστη αναδιάρθρωση, με την αποπληρωμή του να μετατίθεται για 42-45 έτη (λήξη 2006-2009), παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος της χώρας αυξήθηκε μέσα σε δύο χρόνια κατά 49,71%! Το βασικό ερώτημα όμως παραμένει και σήμερα· τι θα συνέβαινε εάν δεν γινόταν η αναδιάρθρωση του χρέους;

Η είσοδος της χώρας στο μνημόνιο

Το 2009 η πενταετής άνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση ολοκληρώνεται, με το ΠΑΣΟΚ του κ. Γιώργου Παπανδρέου να το διαδέχεται στην εξουσία, με το γνωστό σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Τελικά όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, λεφτά όντος υπήρχαν αλλά όχι στα δημόσια ταμεία της χώρας, αλλά σε αυτά των διεθνών δανειστών. Με το έλλειμμα να φθάνει (;) στο 15%, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον κ. Γεώργιο Παπανδρέου αποφάσισε τον Απρίλιο (23) του 2010 να μας βάλει στο πρώτο μνημόνιο, με το δημόσιο χρέος να ανέρχεται το 2009 στο 127% επί του ΑΕΠ, και το 2010 μετά την είσοδο του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και της ΕΚΤ να φθάνει στο 146% αυτού. Αποτελεί τραγική ειρωνεία στην σύγχρονη ιστορία, πως ένα όνομα (Παπανδρέου) κατάφερε για ακόμη μία φορά να βάλει σε οικονομικές περιπέτειες την Ελλάδα.

Το εγκληματικό PSI

Κι ενώ η χώρα συνέχιζε να βρίσκεται υπό οικονομική επιτροπεία, με το πρόγραμμα των δανειστών να ωθεί ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία σε ύφεση, λόγο εσωτερικής υποτίμησης κι όχι μόνο, και με το δημόσιο χρέος να αυξάνεται το 2011 στο 172% επί του ΑΕΠ, η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου με υπουργό οικονομικών τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, πραγματοποίησαν το PSI (κούρεμα) του ελληνικού χρέους. Ουσιαστικά όμως, από το «κούρεμα» αυτό ζημιώθηκαν οι Έλληνες ομολογιούχοι, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και οι ελληνικές τράπεζες, με τον ελληνικό λαό να χρεώνεται περί τα 250 δισ. ευρώ περίπου για την διάσωση τους, και με το χρέος από το ελληνικό δίκαιο να μετατρέπεται σε αγγλικό. Θα περίμενε κανείς, πως μετά το PSI του ελληνικού χρέους, ο λόγος χρέους/ΑΕΠ να υποχωρούσε, απεναντίας μάλιστα. Το 2011 το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ βρισκόταν στο 172%, το 2012 στο 159%, το 2013 στο 177%, και το 2014 στο 179%.

Συμπέρασμα

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, υπάρχει μια περίεργη σύμπτωση η οποία συνδέει το όνομα Παπανδρέου με το χρέος, αλλά και του ότι ουσιαστικά κανένα «κούρεμα» χρέους δεν έγινε ποτέ για την Ελλάδα από τους ξένους δανειστές, όπως για παράδειγμα στις 8 Αυγούστου του 1953 για την Γερμανία (London Agreement on German External Debt). Αποτελεί παράδοξο, πως όχι μόνο τα χρέη της χώρας ουδέποτε μειώνονται, αλλά συνεχώς αυξάνονται, αποτελώντας την ίσως έναν από τους καλύτερους πελάτες των διεθνών δανειστών. http://new-economy.gr/

Ο ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ Γ.Α.Π

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ στο "ΕΘΝΟΣ"

 

«Εγώ θα συνεχίσω στον ίδιο δρόμο»

Σουρεαλιστική φαρσοκωμωδία έζησε χθες η Ελλάδα από το μεσημέρι μέχρι λίγο πριν τις δέκα το βράδυ. Μέχρι να εκφωνήσει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου το λακωνικό διάγγελμά του, όλοι οι Ελληνες και όλα τα τηλεοπτικά κανάλια συζητούσαν ποιος θα είναι από σήμερα ο... πρωθυπουργός της χώρας και δη οικουμενικής αποδοχής που θα αντικαθιστούσε τον Γ. Παπανδρέου - μια συζήτηση που πυροδοτήθηκε από τη στάση του... ίδιου του Γ. Παπανδρέου! Τελικά, αποδείχθηκαν φρούδες οι ελπίδες όσων πίστεψαν ότι ο πρωθυπουργός θα εγκατέλειπε οικειοθελώς το αξίωμά του.
"Εγώ θα συνεχίσω τον ίδιο δρόμο" δήλωσε απερίφραστα ο Γ. Παπανδρέου στο διάγγελμά του. Σήμερα θα σχηματίσει νέα κυβέρνηση και αύριο θα ζητήσει από τη Βουλή ψήφο εμπιστοσύνης, ανακοίνωσε. Ωδινεν όρος και έτεκε μυν - πολύς θόρυβος για το τίποτα δηλαδή. Ενας ασήμαντος ανασχηματισμός που δεν συμπεριλαμβάνει κανενός είδους αλλαγή πολιτικής. Από πλευράς επικοινωνιακής, σίγουρα ο χειρισμός ήταν εντυπωσιακός. Από πλευράς ουσίας πολιτικής, το απόλυτο μηδέν.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να ρίξει την ευθύνη της δήθεν αποτυχίας σχηματισμού "οικουμενικής" στήριξης κυβέρνησης στη ΝΔ. Κατανοητή η ανάγκη του Γ. Παπανδρέου να βρει κάποιο πρόσχημα, αλλά φυσικά φαιδρή.
Από τη ΝΔ "τέθηκαν δημοσίως όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί" είπε στο διάγγελμά του ο πρωθυπουργός. Οι όροι όμως που έθεσε ο Αντώνης Σαμαράς ήταν τρεις: πρώτον, να μην είναι πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου. Δεύτερον, η οικουμενική κυβέρνηση να έχει μοναδικό καθήκον την επαναδιαπραγμάτευση του νέου Μνημονίου. Τρίτον, μόλις ολοκληρώσει την επαναδιαπραγμάτευση (λογικά σε δύο - τρεις μήνες) να λήξει η θητεία της και να προκηρυχθούν εκλογές.
Ποιοι είναι επομένως οι όροι που δεν μπορούν να γίνουν δεκτοί; Δεν θέλει επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ο πρωθυπουργός ή δεν θέλει να αφήσει το αξίωμά του; Μα τότε ζητάει συνενόχους στην πολιτική του, δεν επιζητεί ευρύτερη συνεννόηση. Ψάχνει για πολιτικούς ηγέτες τόσο ανόητους ώστε να δεχθούν να μοιραστούν την ευθύνη για τα Μνημόνια που συνομολογεί αποκλειστικά ο ίδιος με την ΕΕ και το ΔΝΤ! Προφανώς κανένας σοβαρός ηγέτης κόμματος δεν είναι διατεθειμένος να παίξει τέτοιο ρόλο, οπότε η προσπάθεια αυτή ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση έχει πλέον μετεξελιχθεί σε μείζονα πολιτική κρίση, η οποία επιτάθηκε από τους χθεσινούς χειρισμούς του πρωθυπουργού. Οταν όλη η Ελλάδα επί δώδεκα ώρες τουλάχιστον συζητούσε αν ο Γ. Παπανδρέου έχει ήδη παραιτηθεί ή όχι και κυκλοφορούσε λίστα με... "πρωθυπουργήσιμους" παράγοντες, είναι προφανές ότι το προσωπικό κύρος του Γ. Παπανδρέου και επομένως η ικανότητά του να κυβερνήσει τη χώρα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Δεν νομίζουμε ότι θα μπορέσει ποτέ να ανακάμψει από τη χθεσινή περιπέτεια.
Πόσω μάλλον που το πραγματικό πρόβλημα του πρωθυπουργού δεν είναι οι όποιοι όροι του Α. Σαμαρά, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που βρίσκονται στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες της χώρας εκφράζοντας την ανυποχώρητη αντίθεσή τους προς το Μνημόνιο και απαιτώντας την αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής - πολλοί μάλιστα τάσσονται υπέρ της απομάκρυνσης της κυβέρνησης από την εξουσία. Η τελική απόφαση του πρωθυπουργού να κάνει έναν αδιάφορο για τους πολίτες ανασχηματισμό δεν πρόκειται φυσικά να αποθαρρύνει τους αγανακτισμένους ή να τους παραπλανήσει ως προς τις προθέσεις του να συνεχίσει μέχρι τελικής πτώσης την πολιτική εφαρμογής του Μνημονίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ελληνικό λαό.
Ο Γ. Παπανδρέου έχει κάθε δικαίωμα να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα μόνος του, χωρίς συνεργασίες και "οικουμενικές" κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Ο λαός του έδωσε την αυτοδυναμία και όσο και αν η απόρριψη της πολιτικής που ασκεί είναι πλέον σχεδόν καθολική, εναπόκειται στον ίδιο τον πρωθυπουργό να σεβαστεί ή όχι τη λαϊκή θέληση, καταβάλλοντας βεβαίως το αντίστοιχο, βαρύτατο πολιτικό τίμημα.
ΔΙΕΞΟΔΟΣ
Ωριμάζει το αίτημα πρόωρων εκλογών
Οι χειρισμοί του πρωθυπουργού χθες αποκάλυψαν ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο ευρύτερης συναίνεσης στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνησή του. Οπως και μέχρι τώρα, θα συνεχίσει μόνος του. Αυτό δεν θα συνιστούσε πρόβλημα, αν το ΠΑΣΟΚ εξακολουθούσε να διατηρεί την επαφή με τους ψηφοφόρους του. Αυτό όμως δεν συμβαίνει κατά κανέναν τρόπο. Η λαϊκή βάση της κυβέρνησης έχει συρρικνωθεί δραματικά εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής του Μνημονίου, ίσως και στο μισό. Καθώς πλέον τόσο η ΝΔ όσο και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, η βάση νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής είναι ισχυρά μειοψηφική. Το αίτημα προσφυγής στις κάλπες ωριμάζει πολιτικά.

ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ ΡΕ.....

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ..

Φύγε τώρα
Αυτά τα σύννεφα είναι δικά μας, και τα ποτάμια αυτής της χώρας και τα δέντρα. Και όλα τα κορίτσια και τα αγόρια και τα πουλιά.

Κι αν σου λέω για τα σύννεφα, έχουμε δικό μας ουρανό εμείς, δικό μας άνεμο, δικούς μας αστρικούς αρχηγούς, δικές μας παρουσίες και οπτασίες.

Έχουμε δική μας ιστορία, το κατάλαβες;

Μέσα στο δικό σου διαβατήριο όμως, κοιμάται ένα ψεύτικο όνομα, μια ληστευμένη φυσιογνωμία, ένα ξένο παράρτημα ζωής.

Φύγε λοιπόν τώρα, φύγε! Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Εμείς όταν ανασαίνουμε μιλάμε με τους καιρούς και τα χρόνια. Κι όταν κοιταζόμαστε, «βλέπουμε» κιόλας, ο ένας τον άλλο.

Στα δικά μας τα χώματα, κυκλοφορεί μια Ιδέα που δεν πεθαίνει, δεν αλλάζει, δεν υπόκειται σε νόμους, δε μπαίνει σε διατάξεις, δεν μετατρέπεται σε εγκυκλίους.

Κι αυτό που εμείς ονομάζουμε Λόγο Τιμής, είναι δικό μας απόκτημα, διαχρονική κατάκτηση, εμείς εδώ φίλε, έχουμε πληρώσει με πολύ αίμα αυτά τα σύνορα, αυτή τη σημαία, είμαστε νοικοκυραίοι, είμαστε νοματαίοι.

Ξέρεις από πού έρχεται η λέξη; Από το «ονοματαίος». Που σημαίνει νοικοκύρης με όνομα, άνθρωπος με βάση και ουσία.

Και πάνω απ όλα, αφεντικό της γης του και των προγόνων του.

Και πάνω απ τα άλλα, κτήτορας, ιδιοκτήτης κι όχι ενοικιαστής, του ιστορικού του χρόνου.

Εσύ δεν μας κάνεις. Δε μιλάς κανονικά, τη σπουδαία πολυδύναμη γλώσσα μας.

Δεν ταιριάζεις με τα χνώτα μας, είσαι ξένος.

Και αυτά τα παραμύθια τώρα, ότι δεν υπάρχουν ξένοι πάνω στη Γη κι ότι όλοι είμαστε ίδιοι, να τα φορέσεις στα δικά σου παιδιά, όχι στα δικά μας, τ’ ακούς;

Πάνω στη Γη, είμαστε όλοι άνθρωποι, είμαστε Παρόμοιοι, αλλά δεν είμαστε Ίδιοι.

Μην κάνεις αστεία με τη γλώσσα μας γιατί είναι η σπουδαιότερη πάνω στον πλανήτη και καθαρίζει τις έννοιες και δίνει όνομα στα πράγματα και στις ιδέες, και φιλοξενεί ιδανικά και ποτίζει το Πνεύμα.

Όλα εδώ μέσα είναι κόκκινα από το αίμα που αιώνες τώρα χύνουμε για να στήσουμε και να στηρίξουμε αυτή την πατρίδα.

Όλα εδώ μέσα είναι γαλανά από τον καθαρό μας ουρανό.

Όλα εδώ μέσα είναι πράσινα από τα πανάρχαια δέντρα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι μπλε από την αθάνατη, τη δικιά μας θάλασσα.

Όλα εδώ μέσα είναι μαβιά από το χρώμα των υπέροχων δειλινών μας.

Όλα εδώ μέσα είναι κίτρινα από τις θεϊκές μαργαρίτες και τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα μας.

Όλα εδώ μέσα είναι λευκά απ τα ασβεστωμένα σοκάκια και τα παραθυρόφυλλα των νησιών μας.

Κι ήρθες εσύ, να μας φέρεις το ΜΑΥΡΟ!

Φύγε, δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Γύρνα εκεί που γεννήθηκες. Έχεις κι εσύ πατρίδα, τη σεβόμαστε, δεν ήρθαμε εκεί να στη διαλύσουμε, να την ξεπουλήσουμε, να την σβήσουμε απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Εσύ όμως ήρθες εδώ και παριστάνεις τον δικό μας χωρίς να είσαι. Λες ψέματα, δεν μας μοιάζεις, δεν μας ταιριάζεις. Φύγε, φύγε τώρα!

Είχαμε θεσπέσια δάση, φυτεμένα απ τα μαγικά χέρια των Θεών μας εδώ και χιλιάδες χιλιάδων χρόνια. Και μας τα κάψανε αυτοί που σε έστειλαν για να διαλύσεις τη χώρα μας.

Έχουμε αθάνατα, πανέμορφα νησιά. Κι ήρθες εσύ και αρχίσανε οι ψυχοπαθείς εχθροί του τόπου μας να ζητάνε τα νησιά μας, να τα τυλίξουνε σε μια κόλλα χαρτί, σ ένα ψευτοσυμβόλαιο, να τα κάνουν τραπουλόχαρτα των τοκογλύφων φίλων σου και των προστατών σου.

Έχουμε το λαό μας, να δουλεύει και να χαίρεται τον ήλιο του, τις παρέες του, τα έθιμά του, τις παραδόσεις του, τις ανθρώπινες σχέσεις του, την επαφή του με τη χρυσή παλέτα της ιστορίας του.

«Με Ποσειδώνα κι ΄Αη Νικόλα στην αρμύρα,
ίδιο καράβι, ίδια ρότα, ίδια μοίρα».

Εδώ το Πάσχα, το λέμε Λαμπρή, εδώ μαζί με τον Ιησού ανασταίνεται και η Περσεφόνη, εδώ η Ανάσταση είναι το άλλο πρόσωπο της Άνοιξης, εδώ οι Ποιητές μας, δίδαξαν στην υπόλοιπη ανθρωπότητα τη διαφορά και την απόσταση ανάμεσα στο «βρίσκομαι», στο «είμαι» και στο «υπάρχω».

Κι ήρθες εσύ να τα διαλύσεις όλα, να τα ξεπουλήσεις όλα, να τα σβήσεις απ το χάρτη των Εθνών, των Λαών και των Ηπείρων.

Το ξέρουμε δεν είσαι μόνος σου, αυτοί που σε στείλανε, σου ετοίμασαν και την προίκα σου στον τόπο μας εδώ και χρόνια.

Και μαζί σου, στείλανε και αρμαθιές, ασκέρια, ομάδες από δικούς σου που ψευτομιλάνε κι αυτοί τη γλώσσα μας, όπως όλοι οι υπάλληλοι κάθε υπηρεσίας.

Όσο για τους άλλους, τους δικούς μας, τους Εφιάλτες, τους ΠηλιοΓούσηδες, τους Νενέκους, αυτούς, όση δύναμη κι αν νομίσουν πως έχουν, όση εξουσία κι αν έχουν αγοράσει με τα λεφτά του δικού μας ιδρώτα, ξέρουμε καλά, τι θα τους κάνουμε.

Έχουμε μεγάλη εμπειρία σε τέτοια θέματα, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ξέρεις...

Εσύ κοίταξε τον εαυτό σου μονάχα, τίποτε άλλο. Και φύγε. Φύγε τώρα. Δεν είσαι δικός μας.

Δεν σε θέλουμε στην πατρίδα μας.

Μη νομίσεις ότι θα τα καταφέρεις με τίποτε μισθοφόρους. Μας έχει ξανατύχει. Και τους περάσαμε απ τη μηχανή του κιμά.

Μην πιστέψεις ότι θα σε αφήσουμε να πουλήσεις την πατρίδα μας. Μην ξεγελαστείς ότι έχεις κάποια δύναμη.

Τίποτε εδώ μέσα δεν σου ανήκει. Ούτε ο Στρατός Μας, ούτε το Ναυτικό Μας, ούτε η Αεροπορία Μας, ούτε το Λιμενικό Μας, ούτε η Αστυνομία Μας, ούτε η Πυροσβεστική Μας, κατάλαβες;

Φύγε τώρα, δεν είσαι δικός μας, άδειασέ μας τη γωνιά, δεν σε θέλουμε.

Φύγε όσο είναι καιρός. Νιώσε το, μέσα στο όποιο μυαλό σου. Για να μην το νιώσεις στο πετσί σου.

Φύγε από δω. Δεν σε θεωρώ προδότη. Είσαι καλός πατριώτης. Υπηρετείς την πατρίδα σου κι εσύ, όπως κι εγώ, αυτή τη στιγμή. Είμαστε κι οι δυό πατριώτες.

Αλλά σε διαφορετική πατρίδα ο καθένας…

Φύγε λοιπόν, τώρα, όσο είναι καιρός...

Φτάνει με σένα. Για τους «άλλους» θα φροντίσουμε εμείς. Μην ανακατεύεσαι στα δικά μας πράγματα..

Φύγε, ΤΩΡΑ!
Πηγή Olympia.gr