Η ΚΟΛΧΙΔΑ [ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ]

Oι Κασκά των Χετταίων ήταν οι κάτοικοι της Κολχίδας


Η κοιλάδα του ποταμού Φάση στην Γεωργία

Οι αρχαίοι Κόλχες του Αιήτη ταυτίζονται με την ορεινή βαρβαρική φυλή των Κασκά που παρενοχλούσε συνεχώς τους Χετταίους στα βόρεια του βασιλείου τους στα Ποντιακά όρη, ήταν τόσο μαχητικοί που οι Χετταίοι δέν κατάφεραν να επεκτείνουν ποτέ το βασίλειο τους ώς τις ακτές του Πόντου. Στην καταγωγή ήταν συγγενείς με τους πρωτοχετταίους απο την 4η χιλιετία π.χ., μετά την εγκατάσταση των νεοχετταίων και την δημιουργία του βασιλείου τους οι Κασκά αποτελούσαν απο νωρίς εμπόδιο για την εξάπλωση του στα βόρεια. Πρώτη φορά ηττήθηκαν απο τον Χετταίο βασιλιά Τανταλίγια τον 1ο (1400 π.χ.) με αποτέλεσμα ο Τανταλίγια να ισχυροποιήσει σημαντικά το βασίλειο του, με τον διάδοχο του Αρνουβάλντα τον 1ο (1400 - 1375 π.χ.) οι Χετταίοι εξασθένησαν σημαντικά με αποτέλεσμα οι Κάσκα να ξεκινήσουν ληστρικές επιδρομές η μεγαλύτερη τότε κατάκτηση τους ήταν η ιερή πόλη του θεού των καιρικών φαινομένων Νεβίλ. Την εποχή του Τανταλίγια του 2ου (1360 - 1344) οι ακρίδες κατέστρεψαν τα σιτηρά τους ξέσπασε πείνα με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν στους εξασθενημένους Χετταίους, συμμάχησαν με μιά άλλη ληστρική φυλή τους Ισούβα έκαψαν την Χαττούσα και κατέλαβαν την συμπρωτεύουσα των Χετταίων Ταπινόβα. 


Χρυσό κόσμημα απο την Κολχίδα

Το βασίλειο των Χετταίων φαινόταν προσωρινά να πλησιάζει στο τέλος του όπως φαινόταν απο τις επιστολές Αμάρνα που σώθηκαν απο τον φαραώ της Αιγύπτου Αμένοφις τον 3ο στον βασιλιά της Αρζάβα, ο φαραώ μιλούσε με θαυμασμό για τους μαχητικούς Κασκά ζητώντας κάποιους απο αυτούς για μισθοφόρους του. Οι Χετταίοι τελικά σώθηκαν χάρη στην αποφασιστικότητα που έδειξε ο βασιλιάς Τανταλίγια ο 2ος στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του και ο μικρότερος γιός του Σουπιλουλιούμας (1344 - 1322 π.χ.). Ο Σουπιλουλιούμας ανέκτησε όλες τις περιοχές μετά απο σκληρούς αγώνες υπέταξε οριστικά τους Κασκά περιορίζοντας τους Κασκά στα Ποντιακά όρη αλλά ο κίνδυνος εμφανίστηκε ξανά τα τελευταία χρόνια του Σουπιλουλιούμας. Το 1322 π.χ. μεγάλη επιδημία πανούκλας θέρισε τους Χετταίους με αποτέλεσμα να πεθάνουν απο αυτή μέσα σε έναν χρόνο ο ίδιος ο Σουπιλουλιούμας, ο μεγαλύτερος γιός και διάδοχος του Αρνουβάλντα ο 2ος που τον διαδέχθηκε και ο στρατηγός των Χετταίων Χανούτι που είχε αναλάβει τον πόλεμο κατά των Κάσκα. Οι Κασκά εκμεταλλεύτηκαν τον πανικό που επικρατούσε στους Χετταίους λόγω της πανούκλας για να οργανωθούν για πρώτη και τελευταία φορά σε βασίλειο με τον στρατηγό Πιχινίτι (Pihhinity) λεηλατώντας συνέχεια τους Χετταίους. Την ίδια εποχή υπήρχε εκτεταμένος εποικισμός των κατοίκων του Ελληνικού χώρου σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο και την Ασία, οι Αχαιοί/Αχιγιάβα είχαν δημιουργήσει ανεξάρτητο βασίλειο στην Μικρά Ασία με πρωτεύουσα την Μίλητο απο το 1400 π.χ. σύμφωνα με τα έγγραφα των Χετταίων ενώ είχαν καταλάβει και την Αλασίγια/Κύπρο. 


Χρυσό κόσμημα απο την Κολχίδα

Την ίδια εποχή πραγματοποιήθηκαν εξερευνητικές επιχειρήσεις απο τις Παγασές Μαγνησίας στην Μαύρη θάλασσα με στόχο την αναζήτηση χρυσού στην ανατολική πλευρά του Ευξείνου Πόντου στην περιοχή της Γεωργίας οπου υπήρχαν πλούσια κοιτάσματα στον ποταμό Φάσι. Τα γεγονότα αποδεικνύουν οτι υπήρξαν ισχυρές συγκρούσεις μεταξύ των Θεσσαλών και των ληστρικών Κασκά στις Ποντιακές ακτές του Ευξείνου Πόντου αλλά οι Θεσσαλοί κατάφεραν να πετύχουν τον σκοπό της αποστολής τους δηλαδή την μεταφορά του χρυσού. Άν κρίνουμε οτι τα Τρωικά έγιναν γύρω στο 1250/1200 π.χ. και τα Αργοναυτικά του Ιάσωνα έγιναν περίπου δύο γενιές πρίν δηλαδή το 1300 π.χ. τότε που οι Κάσκα έφτασαν στο μέγιστο της ισχύος τους μπορούμε να υποθέσουμε οτι ο Αιήτης ίσως να ήταν ο ίδιος ο στρατηγός Πιχινίτι. Στην περιοχή της Μαγνησίας την ίδια εποχή υπήρχε μεγάλη έξαρση στην επεξεργασία των μετάλλων, έχουν βρεθεί περίπου 30 μεταλλευτικές περιοχές απο το Πήλιο ώς την Αγχίαλο οπου γινόταν η επεξεργασία χαλκού, μολύβδου και σιδήρου, στην περιοχή Ξουρίχτι βρέθηκε υπόγειο μεταλλείο μήκους 100 m. Τα δείγματα χρυσού που βρέθηκαν στον Μυκηναικό τάφο στο Καζανάκι του Βόλου είναι διαφορετικής μορφής σε σχέση με τα αντίστοιχα δείγματα χρυσού που βρέθηκαν στους Μυκηναικούς τάφους της Αργολίδας την ίδια εποχή, τα δείγματα χρυσού απο το Καζανάκι αποδεικνύουν οτι ο χρυσός παραγόταν απο σβόλους ή χρυσές ψηφίδες. Η διευθύντρια του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Θεσσαλικών Σπουδών Βασιλική Αδρύμη- Σισμάνη που έκανε τις ανασκαφές έστειλε τα δείγματα σε έρευνα σε Παρισινά εργαστήρια που απέδειξαν οτι ο χρυσός ήταν ποταμίσιος ίδιας ποιότητας χρυσού με αυτόν που συναντάμε στα ποτάμια της Γεωργίας ένα απο τα ελάχιστα μέρη στον κόσμο που συλλέγεται ποταμίσιος χρυσός. Οι Μυκηναίοι της Πελοποννήσου αντίθετα δέν ασχολήθηκαν με τα ταξίδια σε εκείνη την μακρινή περιοχή, όπως δείχνουν τα δείγματα στους τάφους τους ο χρυσός των Πελοποννησίων προερχόταν απο το εμπόριο με την Ασσυρία και την Αίγυπτο.  Οι Χετταίοι δέν κρατούσαν στα αρχεία τους τις συγκρούσεις λαών στα βόρεια στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου επειδή λόγω των Κάσκα δέν είχαν πρόσβαση γι'αυτό δέν έχει βρεθεί στα αρχεία τους τίποτα το σχετικό με τους πολέμους των Θεσσαλών στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου. Ο βασιλιάς Μουρσίλις ο 2ος (1322 - 1295 π.χ.) τους αντιμετώπισε αποφασιστικά μετά απο το πέρασμα της επιδημίας τους συνέτριψε, οι δύο στρατηγοί των Κάσκα Παζάνας (Pazzanas) και Νιννυτάς (Nynnutas) ζήτησαν άσυλο στην αυλή του βασιλιά της Αρζάβα Ούχα - Ζίτι αργότερα δραπέτευσαν για να οργανώσουν νέα επίθεση αλλά δολοφονήθηκαν. Ο στρατηγός - βασιλιάς των Κασκά Πιχινίτι μεταφέρθηκε αιχμάλωτος απο τον Μουρσίλις τον 2ο στην Χαττούσα το νεοσύστατο κράτος των Κασκά διαλύθηκε και ο κίνδυνος πάλι πέρασε προσωρινά. Την εποχή του Μουβαταλί του 2ου μεγαλύτερου γιού και διαδόχου του Μουρσιλίς οι Κασκά λεηλάτησαν ξανά την Χαττούσα, ο Μουβαταλί αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη για να εγκατασταθεί στην νέα του πρωτεύουσα Ταραντάσσα που βρισκόταν στα νότια σύνορα του βασιλείου μακριά απο τον κίνδυνο των επιδρομών τους. 

Χρυσός θησαυρός απο τάφους στην Κολχίδα

Στην Χαττούσα ο Μουβαταλί άφησε κυβερνήτη τον μικρότερο αδελφό του Χατουσίλις για να αντιμετωπίσει τους Κασκά, Ο ικανότατος Χατουσίλις ο στρατηγός στην μάχη του Κάδιξ με τους Αιγυπτίους συνέτριψε τους Κασκά ανακτώντας απο τους Χετταίους όλες τις περιοχές ακόμα και την παλιά πρωτεύουσα Ταπινόβα. Οι Χετταίοι αμέσως μετά τον θάνατο του Μουβαταλί εγκαταστάθηκαν ξανά στην Χαττούσα ενώ οι Κασκά μετά τον Χατουίλις τον 3ο δέν τόλμησαν να επιχειρήσουν νέες επιδρομές, μόνο τα τελευταία χρόνια της ιστορίας των Χετταίων την εποχή του Σουπιλουλιούμας του 2ου εγγονού του Χατουσίλις του 3ου βοήθησαν τους λαούς της θάλασσας να καταστρέψουν τους Χετταίους. Μετά την εξόντωση των Χετταίων προχώρησαν ανατολικότερα στην περιοχή της Καππαδοκίας εκεί ήρθαν σε σύγκρουση με τον Ασσύριο βασιλιά Τιγκλάθ - Πιλεσέρ τον 1ο που τους συνέτριψε απο τότε έγιναν υποτελείς των Ασσυρίων. Σύμφωνα με τα Ασσυριακά αρχεία το μεγαλύτερο τμήμα τους μετανάστευσε στις ανατολικές ακτές του Ευξείνου Πόντου στην περιοχή της σημερινής Γεωργίας όπου δημιούργησαν αργότερα ανεξάρτητο βασίλειο οι Ουρουρτιανοί τους έλεγαν Qulhi και οι Έλληνες Colchi (Κολχί ή Κόλχες). Τα ονόματα τους όπως παρατηρούμε στον αντίστοιχο Ελληνικό λαό (Πέρσης, Μήδεια, Μήδειος) αποδεικνύουν οτι ο λαός αυτός πιθανότατα έχει πολλές κοινές σχέσεις καταγωγής με τους προγόνους των Περσών.

Η αρχαία Κολχίδα



Άποψη του ποταμού Ριόνι

Η περιοχή της Γεωργίας ήταν απο την εποχή των Χετταίων τμήμα της επιρροής των Κασκά αλλά εκεί εγκαταστάθηκαν οριστικά μετά την ήττα τους απο τον Ασσύριο βασιλιά Τιγκλάθ Πιλεσέρ τον 1ο και την κατάληψη ολόκληρης της Τουρκίας απο τους Ασσυρίους. Στην κλασσική αρχαιότητα εμφανίζονται δύο βασίλεια το βασίλειο της Κολχίδας στα ανατολικά παράλια του Ευξείνου Πόντου στην θέση της σημερινής Γεωργίας και της Ιβηρίας στα ανατολικά οι τοπικές πηγές συμφωνούν οτι η εγκατάσταση τους έγινε το 1200 π.χ.  Τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν εκτεταμένης μορφής μεταλλουργία και κατεργασία χρυσού απο τον 7ο αιώνα π.χ. όπως αποδεικνύουν τα διάφορα είδη τέχνης που χρονολογούνται εκείνη την εποχή απο χρυσό, τον 4ο αιώνα π.χ. τα δύο βασίλεια ενώθηκαν στο ευρύ βασίλειο της Γεωργίας. Η πρωτεύουσα του βασιλείου βρισκόταν στην θέση της σημερινής πόλης Ποτί στην συμβολή του ποταμού Ριονί με την Μαύρη Θάλασσα πληθυσμού σήμερα περίπου 50.000 κατοίκων, ο ποταμός Ριόνι λεγόταν Φασί απο τους αρχαίους Έλληνες γι'αυτό ονομάστηκε απο τους ιστορικούς Φασί ο αντίστοιχος αρχαίος μεγάλος οικισμός, η πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου της Γεωργίας. H δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του αρχαίου βασιλείου της Γεωργίας ήταν η Κουταίσι (Kutaisi) στην πεδιάδα του ποταμού Φαρί στο εσωτερικό της ενδοχώρας, περίπου 80 km ανατολικότερα της Ποτί η οποία είναι ακόμα και σήμερα η δεύτερη πόλη του κράτους της Γεωργίας με 200.000 περίπου κατοίκους. 



Μπρούτζινος ανδριάντας
απο την Κολχίδα
Ελληνιστικής περιόδου

Η Κουταίσι είναι η πιό πανάρχαια πόλη της περιοχής, υπήρχε απο την εποχή των Χετταίων γι'αυτό σύμφωνα με τις Ελληνικές παραδόσεις ήταν η έδρα και τα ανάκτορα του ίδιου του μυθικού βασιλιά Αιήτη, ήταν πρωτεύουσα της Γεωργίας τα μεταχριστιανικά χρόνια μέχρι την εποχή που ο Δαυίδ ο 4ος μετέφερε την πρωτεύουσα του βασιλείου του στην Τιφλίδα. Ο ποταμός Ριονί ή Φασί είχε πάντοτε ακόμα και σήμερα μεγάλες ποσότητες χρυσού το 1946 γεωλόγοι απο την Γεωργική Ακαδημία Επιστημών ανακάλυψαν οτι κάθε τόνος απο την άμμο του ποταμού περιέχει περίπου 5,3 gr χρυσό, οι αρχαίοι Έλληνες τον έλεγαν χρυσοφόρο. Ο αρχαίος Έλληνας περιηγητής Στράβων (64 π.χ. - 23 μ.χ.) έγραψε οτι οι γύρω χείμαρροι μετέφεραν χρυσό στο ποτάμι Φασί τον οποίο συνέλεγαν οι κάτοικοι με την βοήθεια δερμάτων απο πρόβατα, οι ενέργειες αυτές ήταν η αιτία να δημιουργηθεί απο τους Έλληνες ο μύθος του χρυσόμαλλου δέρατος.  Ο Ρωμαίος ιστορικός Αππιανός (95 - 165 μ.χ.) έγραψε αντίστοιχα οτι ο χρυσός υπήρχε σε τόσο μεγάλη ποσότητα που φαινόταν μέσα στο ποτάμι, οι κάτοικοι έριχναν μέσα στο ποτάμι δέρματα απο γδαρμένα πρόβατα που συνέλεγαν το πολύτιμο μέταλλο. Τα δείγματα χρυσού που βρέθηκαν στον Μυκηναϊκό τάφο στο Καζανάκι του Βόλου (15ος αιώνα π.χ.) αποδείχθηκε οτι προέρχονται απο συλλεγμένη ποταμίσια σκόνη χρυσού ίδιας ποιότητας με τον χρυσό που ρέει στον ποταμό Φάση. Οι αρχαιολόγοι εργάστηκαν σκληρά τα τελευταία 100 χρόνια αλλά μόνο το 1/3 της ευρύτερης περιοχής κατάφεραν να ερευνήσουν στην πόλη του Ποτί βρήκαν έντονη κατοίκηση απο το 1000 π.χ. χωρίς κανένα κενό, τα ευρήματα τους τα χώρισαν σε 4 στάδια :

• Το παλιότερο στάδιο απο τον 8ο - 6ο αιώνα π.χ. τότε ζούσαν οι αυθεντικοί Κόλχες οι απόγονοι των Καλκά, τα ευρήματα εκείνης της εποχής είναι λίγα και έχουν υποστεί μεγάλη φθορά, τότε βρέθηκε ένας μεγάλος λατρευτικός χώρος με πήλινα ζωώδη αγαλματίδια. Οι Κόλχες υπερείχαν σε όλους τους γειτονικούς λαούς λόγω μεγάλης ευφορίας της γής τους, η ύπαρξη χρυσού επιβεβαιώθηκε απο τα περίτεχνα χρυσά κοσμήματα των ανασκαφών τα οποία χρονολογούνται απο εκείνη την εποχή.
• Η δεύτερη περίοδος απο τον 6ο - 4ο αιώνα π.χ. τότε (γύρω στο 600 π.χ.) έγινε ο μεγάλος Ελληνικός εποικισμός απο την Μικρασιατική Μίλητο με αρχηγό τον Θεμισταγόρα.εκείνη την εποχή βρέθηκαν νέοι τύποι περίτεχνης Ελληνικής κεραμικής, αγγεία που χρησίμευαν για την αποθήκευση και την μεταφορά των προϊόντων. Οι ανασκαφές απέδειξαν οτι την ίδια εποχή οι κάτοικοι ασχολούνταν εκτεταμένα με την συλλογή μελιού και την παραγωγή του κρασιού. τους τάφους βρέθηκαν πλούσια ευρήματα, χρυσά κοσμήματα, μπρούτζινα αγαλματίδια και πολλά αγγεία με όλους τους τύπους κεραμικής. Στην περιοχή της κοιλάδας του ποταμού Φασί ζούσε η αριστοκρατία με τους πλουσιότερους κατοίκους του βασιλείου οι φτωχοί αντίθετα ζούσαν μακριά απο την πρωτεύουσα σε απομονωμένες ορεινές περιοχές.

Χρυσό κόσμημα απο την Κολχίδα

• Η τρίτη περίοδος απο τον 4ο ώς τον 2ο αιώνα π.χ. αποτελεί την καθαρά Ελληνιστική περίοδο μετά την κατάκτηση της Ασίας απο τον Μέγα Αλέξανδρο, την περίοδο αυτή τα ευρήματα δείχνουν οτι η Φασί/Ποτί είναι καθαρά Ελληνική πόλη. Η αρχιτεκτονική αυτής της περιόδου ήταν Ελληνική με επιρροές απο πολλές περιοχές της Μικράς Ασίας όπως την Σινώπη και την Καππαδοκία, βρέθηκαν πολλοί ναοί, ιερά και ισχυρά τείχη.
• Η τέταρτη περίοδος απο τον 2ο ώς τον 1ο αιώνα π.χ. αποτελεί την μεταγενέστερη Ελληνική περίοδο πρίν την καταστροφή της αρχαίας πόλης τα σπίτια αυτή την περίοδο ήταν πολυτελείς επαύλεις με πλούσια διακόσμηση και μπρούτζινους ανδριάντες κατασκευασμένους απο Έλληνες τεχνίτες.

Νεώτερη ιστορία της Γεωργίας



Η Γεωργία σήμερα

Η Ρωμαική αυτοκρατορία ολοκλήρωσε την κατάκτηση του Καυκάσου το 66 π.χ. απο τότε η Γεωργία αποτελούσε υποτελές κρατίδιο στην Ρώμη με σχετική ανεξαρτησία, ο χριστιανισμός καθιερώθηκε επίσημη θρησκεία του βασιλείου (337 μ.χ.) απο τον βασιλιά Μιριάμ τον 3ο. Τους επόμενους 7 αιώνες η Γεωργία σημείωσε σημαντική αύξηση των γραμμάτων και των τεχνών με βάση τον χριστιανισμό και τις άριστες σχέσεις με το Βυζάντιο αλλά έριδες μεταξύ των φεουδαρχών είχαν ως αποτέλεσμα την εξασθένηση του βασιλείου και την διάσπαση του σε τοπικά φεουδάτα. Τους επόμενους δύο αιώνες η περιοχή της Γεωργίας μετετράπη σε πεδίο μαχών ανάμεσα στους Βυζαντινούς και τους Πέρσες, οι Άραβες εκμεταλλεύτηκαν το χάος καταλαμβάνοντας μεγάλο τμήμα της Γεωργίας τον 7ο αιώνα μ.χ. αλλά δέν κατάφεραν να υποτάξουν ολόκληρη την χώρα. Το 813 ο πρίγκηπας Ασότ ο 1ος έγινε ο γενάρχης της δυναστείας των Μπαγκρατιδών, η Γεωργία παρέμεινε ένα άναρχο συνοθύλευμα απο φέουδα ως τον 11ο αιώνα, τότε έγινε ισχυρό βασίλειο με τον Μπαγκράτ τον 3ο (Bagrat III) (1027-1072) απόγονο του Ασότ. Το βασίλειο της Γεωργίας έφτασε στο αποκορύφωμα της ισχύος τους επόμενους δύο αιώνες (12ος - 13ος αιώνας) με την δυναστεία των Μπαγκρατιδών, τότε κυριάρχησαν οι δύο μεγαλύτεροι βασιλείς που έφεραν στην χώρα την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην ιστορία της : Ο Δαυίδ ο 4ος ο κτίστης και η βασίλισσα Θαμάρ. Την εποχή εκείνη δημιουργήθηκε στην Γεωργία μιά πρώιμη μορφή αναγέννησης που προηγήθηκε της Ευρωπαικής τον 15ο - 16ο αιώνα με έξαρση της επικής μυθολογίας, της ρομαντικής ποίησης, του ιπποτισμού, της φιλοσοφίας, της μελέτης των αρχαίων Ελλήνων και της θρησκευτικής ανεξαρτησίας με μεγάλα τεχνικά έργα, ιδρύματα, μέγαρα και καθεδρικούς ναούς, οι σπουδαιότεροι βασιλιάδες εκείνης της περιόδου ήταν :

Γεώργιος ο 2ος της Γεωργίας

• Γεώργιος ο 2ος της Γεωργίας (1054 - 1112) βασιλιάς της Γεωργίας (1072 - 1089) γιός και διάδοχος του βασιλιά της Γεωργίας Μπαγκράτ του 4ου πατέρας του βασιλιά Δαυίδ του 4ου του μέγιστου των Γεωργιανών βασιλέων, κύριο χαρακτηριστικό της βασιλείας του ήταν η επίθεση που δέχτηκε απο τους Σελτζούκους Τούρκους  την εποχή που εισέβαλαν στα Βυζαντινά εδάφη. Τότε ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ρωμανός ο 4ος Διογένης συνετρίβη απο τους Σελτζούκους στην μάχη του Ματζικέρτ (1071) γεγονός που στάθηκε η αφετηρία για την Τουρκική κυριαρχία στην Ασία. Μεσαιωνικό έγγραφο της Γεωργίας αναφέρει για την "η Μεγάλη Τουρκική Εισβολή " οπου επαρχίες της χώρας αποδεκατίστηκαν, ο βασιλιάς Γεώργιος εκλιπαρώντας την ειρήνη δέχτηκε να γίνει υποτελής βασιλιάς του σουλτάνου των Σελτζούκων Μαλίκ - Σάχ του 1ου (1083) οι ευγενείς της χώρας αντιδρώντας κήρυξαν την ανεξαρτησία τους απο την τοπική εξουσία. Το 1089 ο Γεώργιος ο 2ος ύστερα απο μεγάλες πιέσεις των ευγενών αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπέρ του 16χρονου γιού του Δαυίδ,

Δαυίδ ο 4ος ο κτίστης (1073 - 1125) βασιλιάς της Γεωργίας (1089 - 1125) γιός και διάδοχος του βασιλιά Γεωργίου 2ου (1054 - 1112).  ο Δαυίδ ικανότατος απο την παιδική του ηλικία έβαλε αμέσως στόχο την ανασυγκρότηση της Γεωργίας και την εκδίωξη των κατακτητών Σελτζούκων. Αρχικά έλυσε τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί με τις εξεγέρσεις των ευγενών στην συνέχεια ανασυγκρότησε τον Γεωργιανό στρατό με την προσθήκη ανδρών απο τις σκληρές πολεμικές φυλές του βορείου Καυκάσου, συγκέντρωσε 56000 στρατιώτες με τους οποίους άρχισε να λεηλατεί τις περιοχές των Σελτζούκων. Το 1121 ο σουλτάνος των Σελτζούκων Μαχμούτ Μωχάμετ (1118 - 1131) κήρυξε ιερό πόλεμο κατά της Γεωργίας συσπειρώνοντας το σύνολο του μουσουλμανικού πληθυσμού σύμφωνα με τις περισσότερες πηγές κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω στους 400.000 άνδρες. Ο βασιλιάς της Γεωργίας Δαυίδ ο 4ος παρά την μεγάλη αριθμητική του μειοψηφία νίκησε τις πολυάριθμες μουσουλμανικές δυνάμεις στην μάχη του Ντίντγκορι (1121) ελευθερώνοντας ολόκληρη την Γεωργία, μετέφερε τότε την πρωτεύουσα του βασιλείου του απο το Κουταίσι στην Τιφλίδα 250 Km εσωτερικά απο την θάλασσα, απο τότε η Τιφλίδα παραμένει μόνιμα πρωτεύουσα της Γεωργίας.  Οι Αρμένιοι τον αναγνωρίζουν σάν ελευθερωτή τους, έκοψε νομίσματα με το ξίφος του μεσσία οι Γεωργιανοί θυμούνται την δική του εποχή και της δισεγγόνης του Ταμάρ σαν τις λαμπρότερες σελίδες της ιστορίας τους.
Δημήτριος ο 1ος (1093 - 1156) βασιλιάς της Γεωργίας (1125 - 1156) γιός και διάδοχος του βασιλιά της Γεωργίας Δαυίδ 4ου του κτίστη απο την πρώτη σύζυγο του Ρουσουντάν πήρε μέρος σάν διοικητής στα στρατεύματα του πατέρα του στην μάχη του Ντίντγκορι οπου οι Γεωργιανοί συνέτριψαν τους πολύ ανώτερους τους αριθμητικά Σελτζούκους. Ήταν ποιητής, προστάτης των γραμμάτων και των τεχνών απέφυγε τους πολέμους με τους Σελτζούκους προσπαθώντας να διατηρήσει ειρηνικές σχέσεις το 1130 κατάφερε να εξουδετερώσει συνωμοσία του αδελφού του εναντίον του. Ανατράπηκε απο τον μεγαλύτερο γιό και διάδοχο του Δαυίδ τον 5ο για 6 μήνες (1154 - 1155) αλλά μετά τον θάνατο του γιού του επανήλθε στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο γιός του Γεώργιος ο 3ος, θεωρείται άγιος της Ορθόδοξης εκκλησίας εορτάζεται στις 23 Μαίου.



Γεώργιος ο 3ος της Γεωργίας

Γεώργιος ο 3ος (πέθανε το 1184) βασιλιάς της Γεωργίας (1156 - 1184) γιός και διάδοχος του βασιλιά της Γεωργίας Δημητρίου του 1ου άλλαξε τακτική στις σχέσεις του με τους Σελτζούκους Τούρκους δέν ακολούθησε την ειρηνική τακτική του πατέρα του. Επιτέθηκε στο Σελτζουκικό Σουλτανάτο του Σάχ - Αρμέν (1156) προσαρτώντας τις Αρμενικές πόλεις Άβι και Ντβίν (1161/1162), δέν είχε γιό τον διαδέχθηκε η κόρη του Θαμάρ η οποία συμβασίλευε μαζί του απο το 1178.

• Θαμάρ (πέθανε το 1213), βασίλισσα της Γεωργίας (1184 - 1213) μεγαλύτερη κόρη και διάδοχος του βασιλιά της Γεωργίας Γεωργίου του 3ου με τον οποίο συμβασίλευε απο το 1178, η περίοδος της βασιλείας της ήταν η χρυσή εποχή της Γεωργίας, άν και γυναίκα καταγράφεται σαν η μέγιστη κυβερνήτης. Με την βοήθεια του συζύγου της και των δύο στρατηγών της Ζακαρέ και Ιβανέ κατέλαβε το Αζερμπαιτζάν ελέγχοντας όλες τις χώρες ώς την Κασπία θάλασσα. Κατέλαβε τον Πόντο δημιουργώντας ανεξάρτητο βασίλειο που το παραχώρησε στους Βυζαντινούς ανιψιούς της Αλέξιο τον 1ο και Δαυίδ τον 1ο Μεγάλους Κομνηνούς, οι δύο πρίγκηπες είχαν καταφύγιο στην αυλή της μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης απο τους Λατίνους (1204) χορηγώντας τους χρήματα για την δημιουργία του βασιλείου. Σε νέα μεγάλη εκστρατεία της κατά της Περσίας (1208) κατέλαβε το Αρντεμπίλ κυριεύοντας τις πόλεις Ταμπρίζ και Καζβίν.



Η βασίλισσα Θαμάρ

Το κράτος της Γεωργίας παρέμεινε ανεξάρτητο ώς τον 16ο αιώνα, το διάστημα αυτό εξασθένησε απο τις επιδρομές των Μογγόλων του Ταμερλάνου (1386) στην συνέχεια των Τούρκων και των Περσών τον 16ο αιώνα καταλήφθηκε απο τους Τούρκους. Η δυναστεία των Μπαγκρατιόνι εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμα και με τους Τούρκους ώς υποτελείς τους κυβέρνησε συνολικά την Γεωργία 1000 χρόνια, στα τέλη του 18ου αιώνα δημιουργήθηκε συμμαχία με την Ρωσική αυτοκρατορία. Το 1801 ο τσάρος της Ρωσίας Παύλος ο 1ος παραβίασε την συμμαχική συνθήκη Ρωσίας - Γεωργίας καταλαμβάνοντας την χώρα που προσαρτήθηκε στην τσαρική αυτοκρατορία τότε καταλύθηκαν η δυναστεία των Μπαγκρατιόνι και η αυτοκέφαλη Ορθόδοξη εκκλησία της Γεωργίας. Το 1918 με την έκρηξη της Οκταβιανής επανάστασης αποσχίστηκε απο τους Ρώσους αλλά το 1921 καταλήφθηκε ξανά απο την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών αποσχίστηκε οριστικά το 1989 με την διάλυση της κομουνιστικής Ρωσίας σάν Δημοκρατία της Γεωργίας με πρωτεύουσα την Τιφλίδα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Κ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ  : Η ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ - Εκδόσεις ΤΟΤΕ
Εξωτερικοί σύνδεσμοι

http://www.hittitemonuments.com/
πηγή  ΤΡΟΠΙΚΟ ΑΒΟΚΑΝΤΟ

ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ,ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗ

Αργοναύτες, Χρυσόμαλλο Δέρας και… Αμερική;

• Συγγραφέας: Γρηγόρης Μιχαλόπουλος

Ένας από τους πιο αινιγματικούς λαούς της προϊστορικής Ελλάδος είναι οι Μινύες, όπου σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς κοιτίδα τους θεωρείται η περιοχή από τον Βοιωτικό Ορχομενό μέχρι και τις νότιες παρυφές της θεσσαλικής πεδιάδος.
Από την περιοχή αυτή ένα τμήμα των Μινύων εγκαταστάθηκε στην Μαγνησία και ίδρυσε την Ιωλκό, την οποία η σύγχρονη αρχαιολογική ερευνά ταυτίζει με τον νεολιθικό οικισμό του Διμηνίου. Η αποίκηση αυτή έγινε για να εκμεταλλευτούν οι Μινύες τον θεσσαλικό κάμπο, αλλά κατά την προσπάθειά τους αυτή ήλθαν σε σύγκρουση με τις γειτονικές πόλεις. Έτσι πιστεύεται πως εξηγείται και η καταστροφή του Σέσκλου.
Η προσπάθεια σύνδεσης των Μινύων με τον εύφορο θεσσαλικό κάμπο έχει επιχειρηθεί και μυθολογικά αφού οι κόρες του Μινύα, Περικλυμένη, Αλκιμίδη και Φυγομάχη παντρεύτηκαν τους Θεσσαλούς βασιλείς Φέρη (βασιλιά στη Φερές), Αίσονα (βασιλιά στην Αισονιάδα) και τον Πελία (βασιλιά στην Ιωλκό). Από την εκμετάλλευση του θεσσαλικού κάμπου οι Μινύες μετετράπησαν σε μία ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη για την περιοχή, σε σημείο μάλιστα που να έχουνε επιβάλει φόρο υποτέλειας σε πόλεις των χωρικών τους ορίων.
Μια τέτοια πόλη ήτανε και η Θήβα, όπου σύμφωνα με τον μύθο ο Θηβαίος Ηρακλής επιστρέφοντας από το κυνήγι, συνάντησε τους φοροεισπράκτορες του βασιλιά του Ορχομενού Εργίνου, που πήγαιναν στην Θήβα για τον φόρο υποτέλειας. Ύστερα από σκληρή μάχη ο Ηρακλής κατόρθωσε να απαλλάξει την πόλη των Θηβών από τον δυνάστη.
Αναφερόμενος στην οικονομική ισχύ του Ορχομενού ο Όμηρος γράφει «δέκα και είκοσι φορές πιο πολλά κι αν μου δώσει, από όσα τώρα έχει αυτός και εάν από αλλού ζητούσε, τα πλούτη του Ορχομενού και της Αιγύπτιας Θήβας, όπου όλοι μέσα στα σπίτια τους θησαυρούς πολλούς έχουνε».
Το ‘Αγνωστο Παρελθόν του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Η πόλη του Ορχομενού συνδέεται μυθολογικά με την Θήβα και μέσω του μύθου του Αθάμαντα με την Ινώ. Ο Αθάμας ήτανε βασιλιάς του Ορχομενού που είχε παντρευτεί την θεά Νεφέλη και η οποία του είχε χαρίσει δύο παιδιά, τον Φρίξο και την Έλλη. Κάποια στιγμή όμως γνώρισε την Θηβαία Ινώ και έτσι παράτησε τη Νεφέλη, η οποία πήγε στον Όλυμπο και παραπονέθηκε στην Ήρα, που της υποσχέθηκε ότι θα τιμωρήσει για αυτό τον Αθάμα.
Από το γάμο του με την Ινώ, ο Αθάμας απόκτησε δύο γιους τον Μελικέρτη και τον Λέαρχο (εκ του άρχω και του Λεώς=λαός). Η Ινώ όμως επιθυμώντας να βγάλει από τη μέση τα προγόνια της, καβούρδισε στην φωτιά τους σπόρους, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει σοδειά την επόμενη περίοδο, αλλά και να απειληθεί η περιοχή από λοιμό. Τότε ο Αθάμας αποφάσισε να στείλει αντιπροσωπεία στους Δελφούς για να μάθει το τι πρέπει να κάνει. Μόνο που ο φερόμενος εκ Δελφών χρησμός ήταν χαλκευμένος, αφού η Ινώ είχε δωροδοκήσει τους πρέσβεις να μεταφέρουνε στον Αθάμαντα την δική της βούληση. Έτσι ο Αθάμας πληροφορήθηκε πως ο Απόλλωνας επιθυμεί να θυσιαστεί ο Φρίξος στον βωμό του Δία (μάλλον πρόκειται για το βωμό του Λαφυστίου Διός), για να πάψει να υφίσταται το κακό.
Αν και στην αρχή ο Αθάμας είχε κάποιους ενδοιασμούς, εν τούτοις η πίεση που δέχτηκε από τους απελπισμένους αγρότες τον οδήγησε να στείλει για θυσία τον Φρίξο. Μία θυσία που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η μητέρα του η Νεφέλη έστειλε ένα χρυσό κριάρι που της είχε δώσει ο Ερμής και αφού ανέβηκαν στην ράχη του τα δύο παιδιά της διέφυγαν στην περιοχή της Κολχίδος, όπου ο Φρίξος θυσίασε τον κριό στον Φύξιο Δία. Μετά χάρισε τον δέρμα του στον Κορινθιακής καταγωγής βασιλιά της Αιήτη, που είτε το φύλαξε μέσα στα ανάκτορά του, είτε το κρέμασε επάνω σε μία βελανιδιά μέσα στο άλσος του ’ρεως, αφήνοντας και έναν ακοίμητο δράκοντα να το φυλάει. Αυτή η χρυσή προβιά ήτανε ο λόγος που έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία, της οποίας επικεφαλής ήτανε ο γιος του Αίσονα, ο Ιάσων.
Η Επιβολή της Λατρείας του Διόνυσου και η υποχώρηση της Νεφέλης.
Με το παντρευτεί ο Αθάμας την Ινώ υπονοείται είτε κάποια μορφή συμμαχίας των Μινύων του Ορχομενού με τους Θηβαίους, είτε υποδούλωση των Θηβαίων στους Μινύες. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η έλευση της λατρείας του Διονύσου στον Ορχομενό.
Η Ινώ, σύμφωνα με την μυθολογία, ανέλαβε να μεγαλώσει τον Διόνυσο, επειδή η αδελφή της Σεμέλη ήθελε να δει τον Δία σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, με φυσικό επακόλουθο να καεί τόσο αυτή όσο και το θηβαϊκό ανάκτορο. Τότε ο Ζευς πήρε τον ακόμη έμβρυο Διόνυσο και τον τοποθέτησε στον μηρό του και όταν ήλθε η χρονική στιγμή και γεννήθηκε από τον μηρό ο Διόνυσος, τον έδωσε στην Ινώ να τον αναθρέψει. Από την άλλη η Νεφέλη, όπως όλα δείχνουν, ήτανε θεά της γονιμότητας των Ορχομενίων και το όνομά της σχετίζεται με τα σύννεφα που φέρνουνε την βροχή.
Στα προϊστορικά χρόνια η βασιλική οικογένεια ήτανε και ιερατική. Έτσι ο βασιλιάς μιας πόλης ήτανε συνάμα και ιερέας του θεού της πόλης. Όταν λοιπόν θα απεβίωνε ο Αθάμας τον θρόνο θα λάμβανε ο Φρίξος και έτσι θα συνεχιζότανε η λατρείας της Νεφέλης.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί η λατρεία αυτή ήτανε να εκλείψει ο βασιλιάς-ιερέας της Νεφέλης, τον οποίο κρυπτογραφεί ο Φρίξος. Έτσι κάποια στιγμή, μάλλον ηθελημένα, παρουσιάστηκε ανομβρία και αφορία στην περιοχή, γεγονός που κλόνισε την λατρεία της Νεφέλης και βρήκε την ευκαιρία ένας νέος θεός της γονιμότητας ο Διόνυσος, να επιβληθεί στον Ορχομενό.
Για να παρουσιαστεί ηθελημένα αφορία στην περιοχή θα πρέπει οι πιστοί του Διονύσου να είχαν πρόσβαση στις αποθήκες που φυλάσσονταν οι σπόροι, δηλαδή να υπήρχαν οπαδοί του Διονύσου σε θέσεις κλειδιά μέσα στα ανάκτορα. Πολύ πιθανόν ο Λέαρχος και ο Μελικέρτης να κρυπτογραφούνε αυτές τις κατηγορίες ατόμων.
Ετυμολογικά ο Λέαρχος σχετίζεται με τον λαό που κυριαρχεί, ενώ ο Μελικέρτης είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έκαναν χοές με μέλι, άρα ο Μελικέρτης κρυπτογραφεί κάποια ιερατική τάξη.
Τέλεση οργιαστικής λατρείας του Διονύσου.
Οι Συμβολισμοί πίσω από το Μύθο του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Το χρυσό κριάρι είναι ο τρόπος διαφυγής του ιερατείου της Νεφέλης και το πιο πιθανό είναι να σχετίζεται με πλοία, με τα οποία πήραν μαζί τους και πλούτο αλλά και τεχνοτροπία, τεχνολογία.
Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο ο Μινυακός πολιτισμός να έχει την ικανότητα να κάνει αποστραγγιστικά έργα και γενικά να διακρίνουμε στοιχεία ενός ανώτερου τεχνολογικά λαού κάτι που δεν είχε συνέχεια στο Ελληνικό χώρο. Δηλαδή στις μετέπειτα περιόδους υπάρχει στην Ελλάδα τεχνολογία κατώτερης ποιότητας από πριν.
Το κριάρι το προμήθευσε στην Νεφέλη ο Ερμής. Ο Παυσανίας στα κορινθιακά του αφήνει υπονοούμενα για την σχέση του κριού και του Ερμού με τα Ελευσίνια Μυστήρια «δεν αναφέρω τίποτα, αν και γνωρίζω, σχετικά με όσα λέγονται πως γίνονται στα μυστήρια της Δήμητρας, για το κριάρι και τον Ερμή».
Ο Ερμής στα Ελευσίνια μυστήρια λατρευότανε ως χθόνιος θεός, ενώ η Δήμητρα είναι θεά της γονιμότητας και ταυτίζεται με την Ίσιδα, δηλαδή την Ιώ. Μάλιστα ο Ερμής με εντολή του Δία, αφού πρώτα σκότωσε τον ’ργο, οδήγησε την Ιώ στην Αίγυπτο και την μετονόμασε σε Ίσιδα. Επίσης ύστερα πάλι από εντολή του Διός ενημέρωσε τον Άδη(χθόνιος Ζευς) ότι πρέπει να επιστρέψει η Περσεφόνη στον επάνω κόσμο.
Φτάνοντας στην Αία, πρωτεύουσα της Κολχίδος το ιερατείο πρόσφερε τις γνώσεις του στον βασιλιά Αιήτη και ο οποίος τις φύλαξε διότι όπως αναφέρει η μυθολογική παράδοση, ο ίδιος ο Φρίξος, μετά θάνατον, του παρουσιάστηκε στον ύπνο του και τον συμβούλεψε να προσέχει το δέρας, αφού τόσο η εξουσία του όσο και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το χρονικό διάστημα που θα έμενε κρεμασμένο πάνω στην βελανιδιά.
Έτσι το χρυσόμαλλο δέρας συμβολίζει την διατήρηση της εξουσίας. Σημαντικό επίσης στοιχείο είναι πως οι Μινωίτες αποθήκευαν τα πολύτιμα μέταλλά τους (αφού πρώτα τα ρευστοποιούσαν) σε σχήμα που θύμιζε προβιά βοδιού, προβάτου ή κριού. Εύλογα επομένως μπορούμε να συμπεράνουμε πως όποιος έχει στην κατοχή του τα κοιτάσματα των πολύτιμων μετάλλων αλλά και τον τρόπο επεξεργασίας του έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία.
Ο Αιήτης για να μπορέσει να διατηρήσει την εξουσία του εναπόθεσε την φύλαξη του δέρατος σε έναν άγρυπνο δράκο. Η φιλολογική ομάδα του κυρίου Ι.Θ. Κακριδή στο πολύτομο έργο του Ελληνική Μυθολογία αναφέρει πως ο δράκοντας ήτανε μεγάλος όσο και μία πενηντάκοπη ναυς. Γίνεται αντιληπτό πως η φιλολογική ομάδα του κυρίου Κακριδή δεν κάνει αυθαίρετα αυτήν την παρομοίωση αλλά έχει βασιστεί σε κάποια αρχαία πηγή.
Ορμώμενοι από αυτό συμπεραίνουμε πως ο δράκοντας είναι το ναυτικό του Αιήτη, που είναι πάντοτε έτοιμο να υπερασπιστεί την ευημερία του τόπου του. Με τη βοήθεια της Αφροδίτης η Μήδεια, η κόρη του Αιήτη, ερωτεύεται τον Ιάσονα και αποκοιμίζει τον δράκοντα και έτσι κατορθώνει να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.
Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική;
Δελεαστικό στοιχείο του μύθου είναι ο εντοπισμός της Κολχίδος. Η πιο διαδεδομένη αντίληψη τοποθετεί την Κολχίδα στον Εύξεινο πόντο και πιο συγκεκριμένα θεωρούν πως εκτεινότανε από την Διοσκουρίαδα μέχρι την Τραπεζούντα και σχετίζουνε το χρυσόμαλλο δέρας με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κόλλαγε ο ενυπάρχων στον εκάστοτε ποταμό χρυσός.
Ύστερα είτε έκαιγαν τα δέρματα και έπαιρναν το πολύτιμο μέταλλο, είτε τα άπλωναν πάνω σε κλαδιά για να στεγνώσουν και εν συνεχεία προχωρούσαν στην συλλογή του μετάλλου.
Όμως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη ’ρκτος κολυμπούσε στον ωκεανό και σταδιακά κατά την πλεύση τους αυτή χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα.
Το φαινόμενο αυτό δεν συμβαίνει όμως στην μαύρη θάλασσα μιας και βρίσκεται σε 44ο βόρειο πλάτος και η Μεγάλη ’ρκτος είναι πάντοτε φανερή. Αλλά και η διαδρομή της επιστροφής των Αργοναυτών από τον Εύξεινο πόντο είναι πρακτικά αδύνατη, αφού τα αρχαία κείμενα τους θέλουν να πλέουν τον Ίστρο (Δούναβης), τον Σαύο και να φτάνουνε στην Αδριατική, με την διαφορά όμως πως ο Σαύος δεν εκβάλλει εκεί.
Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, ακολούθησαν το ρεύμα του Γκολφ Στρημ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, που τον ταυτίζει με τον ποταμό Θερμόδωντα του αρχαίου κειμένου, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.
Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, όπως και η χώρα των Εσπερίδων που πλέον αρκετές αρχαιολογικές ενδείξεις την ταυτίζουν με την Αμερική.
Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ). Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».
Στο Τεοτιουακάν του Μεξικού το έχουνε βρεθεί αποστραγγιστικά έργα γεγονός που έκανε τους κυρίους Δωρικό και Χατζηγιαννάκη να την ταυτίσουνε με την Αία. Στο Τεοτιουακάν φαίνεται όμως να αναφέρεται και ο Πλούταρχος στο περί του εμφαινομένου πρόσωπου τω κύκλω της σελήνης.
Αφού αρχικά μιλάει για μία μεγάλη ήπειρο που περιτριγυρίζεται από την μεγάλη θάλασσα και το πέλαγος διαβαίνετε αργά επειδή το πέλαγος είναι λασπουδερό λόγω των ρευμάτων, λέει «από τα ηπειρωτικά μέρη, τα προς τη θάλασσα κατοικούν οι Έλληνες, γύρω από τον κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα λίμνη, που το στόμιο του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας θάλασσας».
Αν κάποιος επιχειρήσει σε ένα χάρτη να χαράξει στην περιοχή της Κασπίας, μια ευθεία παράλληλη προς τον Ισημερινό θα διαπιστώσει πως αυτή διέρχεται από τον κόλπο του Μεξικού.


Το Τεοτιουακάν του Μεξικού και οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης.
Το τεοτιουακάν υπήρξε σημαντικός λατρευτικός χώρος. Δεσπόζουνε η πυραμίδα του ήλιου, όπου πρόκειται για εφτά πυραμίδες η μία μέσα στην άλλη, η πυραμίδα της σελήνης και η πυραμίδα του κετζαλκοάτλ. Αυτές η τρεις πυραδες ισαπέχουν μεταξύ τους.
Η περιοχή δεν συνδέεται με τους Έλληνες μόνο λόγω των αποστραγγιστικών έργων αλλά και επειδή η πόλη αυτή διέπεται από τις αρχές τις ιερής γεωγραφίας χαρακτηριστικό των αρχαίων ελληνικών πόλεων, αφού κατά τους αρχαίους Έλληνες η γεωμετρική ισότητα ήτανε σημαντική τόσο για τους θεούς όσο και για τους ανθρώπους.

Οι Πυραμίδες του Ήλιου και της Σελήνης και η οδός των νεκρών.
Πιο συγκεκριμένα η βασική οδός των νεκρών που συνδέει την πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης διατρέχει τη περιοχή από 15,5ο βορειοανατολικά προς 15,5ο νοτιοδυτικά, ενώ η πυραμίδα του ήλιου είναι προσανατολισμένη σε ένα σημείο 15,5ο βορειοδυτικά.
Μάλιστα στο σημείο αυτό δύει ο ήλιος στις 13 Αυγούστου, γεγονός που κάνει κάποιους να αναρωτιούνται τι το σημαντικό είχε αυτή η ημερομηνία. Ή μήπως σχετίζεται με την επόμενη μέρα, δηλαδή την 14η Αυγούστου, όπου συμπτωματικά στον Ελλαδικό χώρο τελούνταν τα παναθήναια; Πάντως υπάρχουνε ενδείξεις για λατρεία της Αθηνάς στην Αμερικάνικη ήπειρο, μιας και έχει βρεθεί εκεί το όνομά της ( τεούκαρα, εκ των θεός και κόρη ή κάρα= κεφάλη).
Η πυραμίδα του ηλίου προμελετημένα έχει οικοδομηθεί πάνω από μία σπηλιά, η οποία αρχικά ήτανε φυσική ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε για λατρευτικούς λόγους έτυχε και ανθρώπινης επεξεργασίας. Μία έστω και ριψοκινδυνευμένη γνώμη είναι η σπηλιά αυτή να είχε πολύτιμα μέταλλα, τα οποία κάλυπτε η πυραμίδα και μόνο κάποιοι να γνώριζαν την ύπαρξή της.
’λλωστε η παλαιότερη παράδοση θέλει το χρυσόμαλλο δέρας να το φυλάει ο Αιήτης στο ανάκτορό του. Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Αία ήτανε ο τόπος όπου ο θεός ήλιος έπαιρνε το άρμα του και έφερνε την αυγή.
Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως εκεί ήτανε τα ανάκτορα του θεού ήλιου, οπότε η Αία θα πρέπει να ήτανε ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, κάτι που ταιριάζει στην περίπτωση του Τεοτιουακάν. Η ύπαρξη αυτής της σπηλιάς ήτανε γνωστή και στον Πλούταρχο, αφού μας πληροφορεί πως μέσα σε αυτή ήτανε φυλακισμένος από τον Δία ο Κρόνος και πως εμπεριέχει πέτρες χρυσοειδές (περιέχεσθαι πέτρας χρυσοειδούς).

Ο προσανατολισμός κατά 15,5ο.
Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους. Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς.
Όσον αφορά τον μετέπειτα προσδιορισμό της Αίας στην Ανατολή πιστεύεται πως έγινε από κάποιον Μιλήσιο ποιητή. Φαίνεται όμως πως στα μεταγενέστερα χρόνια είχε ξεχαστεί ο πραγματικός τόπος της Κολχίδος ενώ υπήρχαν εξακριβωμένα δύο Κολχίδες, μία στον Εύξεινο πόντο, που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Kolkheti στην μητρική γλώσσα των Λαζών και μία άλλη στην ακτή του Μαλαμπάρ στον Ινδικό ωκεανό, όπως καταμαρτυρεί ο Πτολεμαίος ο Ηφαιστίωνας.
πηγή http://www.metafysiko.gr/?p=1181