Προφήτες του γερμανικού Ανθελληνισμού

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Η ουσιαστικά προαναγγελθείσα απόφαση του νέου Γερμανού καγκελαρίου να δώσει το «πράσινο φως» για την πώληση των Γιουροφάιτερ στην Τουρκία δεν εξέπληξε κανέναν, πέραν των μονίμως… ανυποψίαστων που εκπονούν τη διπλωματική στρατηγική της Ψωροκώσταινας. 

Η προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική -κατά βάση- κυβέρνηση συνασπισμού κρατιόταν «με τα δόντια», αφού οι «φίλοι» μας οι Πράσινοι, αλλά και οι νεοφιλελεύθεροι του FDP πίεζαν τον Σολτς να ξεμπερδέψει με αυτή την «εκκρεμότητα» για να πάρει μπροστά το φιλόδοξο εξαγωγικό πρόγραμμα εξοπλισμών. Ο Χριστιανοδημοκράτης Μερτς, «φίλος» και αυτός του… ευυπόληπτου Έλληνα πρωθυπουργού, που δεν έχει αναστολές απέναντι στην Τουρκία του Ερντογάν, απλώς λειτούργησε λυτρωτικά, προς μεγάλη ανακούφιση ολόκληρου του συστημικού γερμανικού πολιτικού φάσματος.

Είναι γεγονός ότι οι σημερινοί Γερμανοί πολιτικοί δεν δίνουν δεκάρα για τις ελληνικές αμυντικές ευαισθησίες. Σέβονται και εκτιμούν τους γείτονες, αφού φιλοξενούν και αρκετά εκατομμύρια πολίτες τουρκικής καταγωγής στη γερμανική επικράτεια, συμπαθούν το Ισλάμ και, αντιθέτως, θεωρούν τους σύγχρονους Έλληνες ένα έθνος δεύτερης ταχύτητας, απολύτως «βαλκανικό», που δεν επιδέχεται τευτονικής εμπνεύσεως επιμόρφωση. Όπως ακριβώς και άλλοι «δυσπροσάρμοστοι» λαοί ορθόδοξου δόγματος, φέρ’ ειπείν Ρώσοι και Σέρβοι, που επίσης αποκλίνουν από τις γερμανικές αξίες…

«Μα οι Γερμανοί λατρεύουν την Ελλάδα» μπορεί να σκεφτείτε. Την επισκέπτονται, άλλωστε, κατά κόρον. Ναι, την Ελλάδα την αγαπούν. Τις μοναδικές ακτές της, τον ήλιο, άντε και τον λαμπρό αρχαίο πολιτισμό της. Όχι απαραίτητα τους σύγχρονους κατοίκους της. Γιατί τους θεωρούν ανάξιους να διαχειριστούν το κληροδότημα της ένδοξης Ιστορίας τους και το μοναδικό οικόπεδο του πλανήτη που έτυχε να κρατούν στα χέρια τους. Η αντίληψη των σύγχρονων Γερμανών για τους ίδιους τους Έλληνες φάνηκε, δυστυχώς, από τα εξευτελιστικά δημοσιεύματα της εποχής του Μνημονίου, που έβγαλαν στη φόρα μια καλά κρυμμένη ρατσιστική εμπάθεια. 

Προσέξτε, όμως: η απαξιωτική αντιμετώπιση των Ελλήνων, που εκφράζεται πράγματι και με φυλετικούς όρους, δεν έχει να κάνει μόνο με τον ναζισμό. Ξεκινά πολύ νωρίτερα, από τότε που η Γερμανία έγινε ενιαίο κράτος και άρχισε να ξεδιπλώνει τις αχόρταγες γεωστρατηγικές της φιλοδοξίες.

Εκείνη, λοιπόν, την περίοδο οι Έλληνες ήταν ανταγωνιστές γερμανικών εμπορικών συμφερόντων. Όχι το μικρό και υπερχρεωμένο Βασίλειο της Ελλάδος, αλλά ο Ελληνισμός της διασποράς, ιδιαίτερα εκείνος που ζούσε και μεγαλουργούσε οικονομικά και πολιτισμικά στην άλλη ακτή του Αιγαίου. 

Παρά τη μνημειώδη φράση του Μπίσμαρκ, ότι «τα Βαλκάνια δεν αξίζουν τα κόκαλα ούτε ενός Πομερανού γρεναδιέρου», οι Γερμανοί κοίταζαν πάντα προς τη ΝΑ Ευρώπη ως εμπορική πύλη των σχεδίων τους για επικράτηση στον ζωτικό χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. Στα μέσα του 19ου αιώνα είχαν μείνει πίσω στον αποικιοκρατικό ανταγωνισμό με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, γεγονός που θεωρούσαν ανεπίτρεπτο για το μέγεθος της χώρας τους. Σε αυτόν ακριβώς τον σχεδιασμό της μεγάλης νοητής γραμμής που θα ένωνε το Βερολίνο με τη Βαγδάτη, περνώντας από την Κωνσταντινούπολη, οι Έλληνες, όπως ακριβώς οι Αρμένιοι που διαχειρίζονταν το τοπικό εμπόριο, στέκονταν εμπόδιο. Σε αντίθεση με τους Τούρκους, που αποτελούσαν για τη Γερμανία του Κάιζερ έναν άκρως συνεργάσιμο παράγοντα, οι Έλληνες της Ανατολίας και του Πόντου θεωρούνταν «ανυπότακτοι» και τροχοπέδη στα μεγαλεπήβολα γερμανικά σχέδια.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή για το τι επιφυλάχθηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς. Λιγότερο γνωστό είναι ότι υπήρχαν επιφανείς Έλληνες της εποχής, κυρίως από το βενιζελικό στρατόπεδο, που είχαν συλλάβει τον κρίσιμο ρόλο, αλλά και τα πραγματικά κίνητρα των Γερμανών πίσω από την εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. 

Πρώτος πρώτος ένας διακεκριμένος συνάδελφός μου εκείνης της εποχής, ο Μιχαήλ Ροδάς, που σε ένα μικρό βιβλίο το οποίο πρωτοεκδόθηκε το 1916 με τον σημαδιακό τίτλο «Η Ελλάς χωρίς Έλληνας – Ο ρόλος της Γερμανίας εις την εξόντωσιν του Ελληνισμού» περιγράφει τεκμηριωμένα πώς οι Γερμανοί οργάνωσαν και εκτέλεσαν τους διωγμούς, γιατί ήθελαν διακαώς να απαλλαγούν από το ελληνικό στοιχείο.

Έναν χρόνο αργότερα, ένας άλλος Σμυρνιός ευπατρίδης, που δραστηριοποιήθηκε στη Λέσβο, ο βενιζελικός βουλευτής Χρήστος Βασιλακάκης, εκδίδει την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη με τίτλο «Παγγερμανισμός», αντίγραφο της οποίας είχε την καλοσύνη να μου παραδώσει ο σύγχρονος βιογράφος του Ιωάννης Μοσχόβης. Κρατούσα το αντίγραφο στο συρτάρι μου αρκετούς μήνες, και μόνο στη διάρκεια των τελευταίων ημερών είχα την ευκαιρία να το μελετήσω. Ομολογώ ότι εξεπλάγην, γιατί το δοκίμιο του Βασιλάκη, σε αντίθεση με αυτό του Ροδά, περιέχει βαθιά γεωστρατηγική ανάλυση του γερμανικού «συνδρόμου ηγεμονίας» που εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα. Καταρρίπτει μάλιστα με ατράνταχτα επιχειρήματα τη θεωρία σύμφωνα με την οποία η Γερμανία δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα Βαλκάνια. Παρότι η περιοχή -αν εξαιρέσει ίσως κανείς τη Σλοβενία και την Κροατία, που στις μέρες μας ξαναγύρισαν πανηγυρικά στη σφαίρα επιρροής του Βερολίνου- δεν συμπεριλαμβανόταν στον στενά εννοούμενο ζωτικό χώρο της Γερμανίας, τα λεγόμενα «δυτικά Βαλκάνια» βρέθηκαν από νωρίς στο στόχαστρό της για να εξυπηρετήσουν τα μαξιμαλιστικά σχέδια επέκτασης στην ασιατική ενδοχώρα.

Στη μελέτη του ο τότε βουλευτής τεκμηριώνει το ενδιαφέρον, αλλά και τη διπρόσωπη στρατηγική των Γερμανών στη Χερσόνησο του Αίμου, με τις προνομιακές σχέσεις υπέρ Βουλγαρίας και Τουρκίας, την ευκολία με την οποία ο Κάιζερ «πούλησε» τον Αμπντούλ Χαμίτ για να αγκαλιάσει τους Νεότουρκους, αλλά και την αφέλεια κάποιων στην Ελλάδα που πίστευαν ότι οι τελευταίοι εκπροσωπούν ένα κίνημα «βαλκανικής αδελφοσύνης», όπως κάποιοι σήμερα νομίζουν ότι μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά με τους απέναντι. Εντύπωση προκαλεί ότι ο συγγραφέας -που κυριαρχείται βέβαια από την αγωνία να ταχθεί η Ελλάδα «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», δηλαδή στο στρατόπεδο της Αντάντ- θεωρεί τον παγγερμανισμό υπέρτερη απειλή από τον πανσλαβισμό, εξηγώντας ότι οι Ρώσοι με τις ατελείωτες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις αχανείς ακατοίκητες εκτάσεις δεν έχουν ανάγκη, ούτε εμμονή «να εποικίσουν με το στανιό» άλλες χώρες, και όπου το κάνουν δεν έχουν στόχο την εξόντωση του τοπικού πληθυσμού, γιατί δεν διέπονται από το σύνδρομο οικονομικής βουλιμίας. Όπως παρατηρεί αφοπλιστικά: «Ο Ρώσος δεν έχει μέσα του το πνεύμα του ανταγωνισμού όπως ο Γερμανός. Ο πρώτος εννοεί να εργάζεται διά να κερδίζει και ο δεύτερος εννοεί να εργάζεται διά να εμποδίζει τον ανταγωνιστή του να κερδίζει, και έτσι ευημερεί». Σοφές κουβέντες…

Ανώτατο τραπεζικό στέλεχος και λόγιος, πολύγλωσσος και με ευρύτατη παιδεία, ο Βασιλακάκης βλέπει με διαύγεια τις γερμανικές προτεραιότητες στα Βαλκάνια και στη Μικρά Ασία: «Το Αρμενικόν και ιδίως το Ελληνικόν έθνος με τους προς Αγγλίαν, Γαλλίαν και Ρωσσίαν δεσμούς έδει να χτυπηθεί κατακέφαλα και καιρίως. […]Διά τούτο, ο γερμανικός Τύπος αρχίζει τη λυσσώδη και υβριστικήν γλώσσαν του, μέχρις ότου επιτυγχάνει να εξευτελίσει το ελληνικόν κράτος και να ταπεινώσει επομένως τον Ελληνισμό της Ανατολής. […] Η γερμανική διπλωματία είχε μέγα συμφέρον να μην επιτρέψει την οικονομικήν ανάρρωσιν των βαλκανικών κρατών, και ιδιαιτέρως της Σερβίας, του πρώτου εμποδίου στον δρόμο του Παγγερμανισμού, και της Ελλάδος, της εχούσης συμφέροντα μέγιστα εν Τουρκία με συμπαγείς πληθυσμούς και απαράγραπτα ιστορικά δίκαια»

Σκεφτείτε ότι αυτά γράφονταν περίπου έναν αιώνα πριν από την έλευση του Χίτλερ, τη ναζιστική κατοχή και τα Μνημόνια των ημερών μας. Θαυμάστε τη διορατικότητα των παλαιότερων και συγκρίνετέ την με την αφωνία πολιτικών και ακαδημαϊκών, που θεωρούν ότι στο μεγάλο ευρωπαϊκό χωνευτήρι τα συμφέροντα είναι κοινά. Δυστυχώς, τίποτα δεν είναι κοινό και τίποτα δεν έχει αλλάξει στα επεκτατικά σχέδια της Γερμανίας. Δείτε μόνο το μπουρλότο που ετοιμάζεται να βάλει αυτές τις μέρες στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη ένας σύγχρονος ναζί, Γερμανός «κυβερνήτης», και θα καταλάβετε ότι το έργο έχει συνέχεια… Antinews.gr

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Φρίντριχ Μερτς: ο τρελός «φριτς» υπόσχεται να συνεχίσει να βοηθά το καθεστώς Ζελένσκι--- Οι ρεβανσιστικές και μιλιταριστικές συμπεριφορές αυξάνονται στη Γερμανία

Alexey BELOV

Παρά την ειλικρινά καταστροφική επίσκεψη στον Λευκό Οίκο, κατά τη διάρκεια της οποίας η Γερμανίδα καγκελάριος έμοιαζε περισσότερο με τουρίστα σε εκδρομή παρά με πολιτικό που ισχυρίζεται ότι είναι ισχυρός ηγέτης, ο Friedrich Merz εξακολουθεί να μην εγκαταλείπει τις προσπάθειές του να δημιουργήσει μια εικόνα ενός είδους γεωπολιτικού μάτσο, ικανού και, κυρίως, άξιου να αποφασίσει για τη μοίρα του κόσμου και μεμονωμένων χωρών και λαών. 

Έτσι, μετά από μια συνάντηση με τον Donald Trump, μιλώντας στο Fox News, ο Merz δήλωσε απροσδόκητα ότι η Ουκρανία θα έπρεπε να είχε γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ το 2008, υποδηλώνοντας ότι με αυτόν τον τρόπο η τρέχουσα σύγκρουση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. 

«Αυτή είναι μια υπόθεση που μπορεί να είναι ή να μην είναι αλήθεια. Τι θα γινόταν όμως αν η Ουκρανία είχε ενταχθεί στο ΝΑΤΟ το 2008; Μπορείτε επίσης να κάνετε εικασίες. Μπορεί κανείς να εικάσει αν δεν θα ήταν δυνατό να αποφευχθεί ο πόλεμος τότε», δήλωσε ο καγκελάριος, απαντώντας στο ερώτημα εάν πιστεύει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα είχε συμβεί υπό τον Τραμπ.

Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι η δήλωση του Merz ρίχνει μια πέτρα - ένα τεράστιο λιθόστρωτο - στον κήπο της Angela Merkel, η οποία εκείνα τα χρόνια ηγήθηκε της γερμανικής κυβέρνησης και αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ (οι Merz και Mutti Merkel έχουν ένα μακροχρόνιο σκορ), είναι αδύνατο να μην σημειωθεί ότι, στην πραγματικότητα, η σημερινή καγκελάριος μας δείχνει ένα παράδειγμα διεστραμμένης λογικής, όπου όλα ανατρέπονται. Και το κάρο είναι σαφώς μπροστά από το άλογο.

Προκειμένου να ξεπεραστούν οι βάσιμες αντιρρήσεις της Ρωσίας για την επέκταση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας προς τα ανατολικά, συμπεριλαμβανομένης της απορρόφησης της Ουκρανίας, ο Merz προτείνει να ενεργήσει χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση και να επωφεληθεί, όπως του φαίνεται, από τη σχετική ανικανότητα της Μόσχας στις συνθήκες πριν από 14 χρόνια. Όπως, τότε η Ρωσία δεν θα ήταν σε θέση να μας αντιταχθεί και δεν θα τολμούσε να ξεκινήσει μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση.

Το πόσο βαθιά είναι αυτή η παρανόηση μπορεί εύκολα να αποδειχθεί από το παράδειγμα του πενθήμερου «πολέμου της 08.08.08», που συνέβη ακριβώς το 2008, όταν η «ανίσχυρη» Ρωσία έδωσε περιορισμό σε ένα άλλο καθεστώς που γαλουχήθηκε από τη Δύση και εκπαιδεύτηκε από το ΝΑΤΟ.       

Αλλά το θέμα δεν είναι καν στις αυταπάτες του Γερμανού καγκελαρίου, αλλά στην εξωφρενική, πέρα από τα όρια της επάρκειας, της επιθετικότητας και της ετοιμότητάς του να βάλει τον κόσμο στο χείλος ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου, πιθανότατα πυρηνικού, μόνο και μόνο για να αποδείξει σε άλλους ότι είναι ένας «σκληρός τύπος». 

Δεν ξέρω ποια μη επεξεργασμένα παιδικά τραύματα συνδέονται με αυτή τη φιλοδοξία, αλλά φαίνεται ότι ο λυσσασμένος Fritz (συντομογραφία του Friedrich) πραγματικά δεν συνειδητοποιεί πόσο μακριά μπορεί να τον πάει αυτός ο ηλικιωμένος machismo και τα γονίδια του ναζί παππού του.

Ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα εκδηλώσεων της υπερβολικής κινητικότητας της ψυχής του σημερινού Bundeschancellor (για κάποιο λόγο, το T9 διορθώνει πεισματικά αυτή τη λέξη για μένα "Reichskanzler", σύμπτωση;) είναι το θέμα των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς Taurus, τους οποίους ο Merz απείλησε να μεταφέρει στην Ουκρανία από το περασμένο φθινόπωρο.

Ναι, ναι, από την ίδια εποχή που ονειρευόταν μόνο να γίνει καγκελάριος και ονειρευόταν πώς θα μιλούσε στον Πούτιν στη γλώσσα των τελεσιγράφων.

Ως αποτέλεσμα, έχοντας πραγματοποιήσει το όνειρό του για την καρέκλα του καγκελαρίου με την απόφαση να προμηθεύσει το καθεστώς του Κιέβου, το οποίο αγαπά να βομβαρδίζει ειρηνικές ρωσικές πόλεις, ο Merz δεν έσπευσε, αλλά σε κάθε ευκαιρία υπενθυμίζει ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα.   

"Φυσικά, αυτό είναι μέσα στη σφαίρα της πιθανότητας", είπε πριν από λίγο καιρό στον αέρα του τηλεοπτικού καναλιού ZDF, απαντώντας στην αντίστοιχη ερώτηση του οικοδεσπότη.

Ωστόσο, η αναποφασιστικότητα του Merz με τους Ταύρους υπεραντισταθμίζει βοηθώντας την Ουκρανία να αναπτύξει, να προμηθεύσει και ακόμη και να παράγει drones μεγάλης εμβέλειας, τα οποία, αν και χρησιμοποιούνται χωρίς την άμεση συμμετοχή του γερμανικού στρατού, δεν προκαλούν λιγότερη ζημιά στους κατοίκους της Ρωσίας. 

Σκέφτεται ο Friedrich Merz τις πιθανές συνέπειες των πράξεών του; Φοβάμαι πως όχι. Επιπλέον, ο κατάλογος των «τρελών Fritzes» στη γερμανική πολιτική, δυστυχώς, δεν τελειώνει μόνο με τη σημερινή καγκελάριο.

Πάρτε, για παράδειγμα, τον αντιπρόεδρο της Επιτροπής της Bundestag για τον Έλεγχο των Ειδικών Υπηρεσιών, Roderich Kiesewetter, ο οποίος, όπως και ο Merz, εκπροσωπεί το κόμμα CDU, μόλις πριν από μία εβδομάδα πρότεινε την απέλαση κάθε ρώσου διπλωμάτη από τη Γερμανία.

«Σε σχέση με τη σημαντική αύξηση του αριθμού των επιθέσεων στον κυβερνοχώρο και των πράξεων δολιοφθοράς, ζήτησε την απέλαση όλων των Ρώσων διπλωματών και πρακτόρων από τη χώρα, καθώς και το κλείσιμο του Σπιτιού της Ρωσίας στο Βερολίνο, το οποίο ελέγχεται από το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών και βρίσκεται ήδη υπό κυρώσεις της ΕΕ», ανέφερε η Handelsblatt μεταφέροντας την ουσία των δηλώσεών του.

Ένας διπλωματικός πόλεμος, φυσικά, δεν είναι τόσο θερμός όσο ένας συμβατικός, αλλά συχνά ο πρώτος είναι μόνο ένα προοίμιο του δεύτερου. Αποδεικνύεται ότι ο Kiesewetter θέλει να φέρει την ήδη αξιοθρήνητη κατάσταση στις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Βερολίνου σε μια ανοιχτή ένοπλη αντιπαράθεση, οπότε τι;

Μήπως όλα αυτά μοιάζουν με δήλωση ενός υπεύθυνου πολιτικού; Αλίμονο, όχι.

Ο νέος Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Johann Wadephul δεν υστερεί σε σχέση με τους συναδέλφους του, διαμαρτυρόμενος τις προάλλες ότι η Ρωσία δεν θα μπορούσε να ηττηθεί μόνο από τις δυνάμεις των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, αφού διαθέτει πυρηνικά όπλα.

«Κατά τη γνώμη μου, ήταν σαφές από την αρχή ότι αυτός ο πόλεμος ήταν πιθανό να τελειώσει μέσω διαπραγματεύσεων. Ένα πράγμα είναι αλήθεια - μια πλήρης ήττα με την έννοια της παράδοσης της Ρωσίας με τα πυρηνικά της όπλα δεν ήταν αναμενόμενη. Από αυτή την άποψη, έχουμε γίνει τώρα λίγο πιο ειλικρινείς», δήλωσε ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών.

Όπως μπορείτε να δείτε, από εδώ, καθώς και στις σκέψεις του Merz για το τι θα είχε συμβεί αν το ΝΑΤΟ είχε αποδεχθεί την Ουκρανία το 2008, δεν υπάρχει ούτε μια σταγόνα λύπης που ξεκίνησε ο πόλεμος ή που η κατάσταση στον κόσμο έφτασε σε αυτό το σημείο.

Όχι, ο Wadephoul ενδιαφέρεται μόνο για τη μη απώλεια της Ρωσίας και όχι για τον αριθμό των ανθρώπινων ζωών που έχουν ήδη θυσιαστεί στις ασυγκράτητες φιλοδοξίες των ανεπαρκών δυτικών πολιτικών.   

Και ως εκ τούτου, φοβάμαι, όταν μια κρίσιμη μάζα τρελών "Fritzes" στα υψηλά αξιώματα της γερμανικής κυβέρνησης συσσωρεύεται, τίποτα δεν θα είναι σε θέση να σώσει τη Γερμανία από την ολίσθηση σε ένα νέο καταστροφικό πόλεμο.   

https://fondsk.ru

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

Ο ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ...ΕΡΜΑ ΤΩΝ "ΑΡΙΩΝ"[Η Γερμανία ακυρώνει καρναβάλι 500 ετών λόγω της Ισλαμικης τρομοκρατίας]

 

Το Μόναχο φιλοξενεί παραδοσιακά φεστιβάλ καρναβαλιού από τη μεσαιωνική περίοδο, που χρονολογούνται από τον 14ο και 15ο αιώνα. Για πάνω από 500 χρόνια, αυτοί οι εορτασμοί αποτελούν σταθερό χαρακτηριστικό του γερμανικού πολιτισμού. Τώρα, έχουν ακυρωθεί - υποτίθεται λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια μετά την πιο πρόσφατη ισλαμική τρομοκρατική επίθεση στο Μόναχο, η οποία άφησε δύο νεκρούς και 39 τραυματίες.

Σύμφωνα με το σήμα των Βρυξελλών:

Αξιωματούχοι στη βαυαρική πρωτεύουσα ανακοίνωσαν στις 19 Φεβρουαρίου ότι τόσο η εκδήλωση της «Πέμπτης των ανοησιών» στις 27 Φεβρουαρίου όσο και ο εορτασμός της Καθαρής Τρίτης στις 4 Μαρτίου δεν θα πραγματοποιηθούν φέτος. Μια τρίτη καρναβαλική εκδήλωση στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης έχει επίσης ακυρωθεί.
Η απόφαση ήρθε αφού ένας Αφγανός μετανάστης φέρεται να τράκαρε το αυτοκίνητό του σε μια συνδικαλιστική διαδήλωση στο κέντρο του Μονάχου στις 13 Φεβρουαρίου.

Αυτή ήταν μια επίθεση του Ισλαμικού Κράτους που πραγματοποιήθηκε από έναν Αφγανό που αυτοπροσδιορίστηκε με το ISIS.

Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το γερμανικό κομμουνιστικό κράτος σε λειτουργία.

Ο πραγματικός ένοχος: Η ηγεσία της ίδιας της Γερμανίας

Όταν ένας ιδιοκτήτης πετάει ένα φορτηγό γεμάτο τερμίτες και μυρμήγκια ξυλουργού στην ξύλινη καμπίνα σας και στη συνέχεια σας τιμωρεί επειδή περιγράφετε τι καταστρέφει το σπίτι σας, ενώ σας απαγορεύει να τα αφαιρέσετε, ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος; Όχι οι τερμίτες – αλλά αυτοί που τους έφεραν.

Τα δυτικά έθνη δέχονται επίθεση με πολλούς τρόπους και ο στόχος είναι σαφής: να εξαλείψουν και να αποχρωματίσουν την ταυτότητα των δυτικών λαών – πολιτιστικά, ιστορικά, θρησκευτικά, ακόμη και με την έννοια των ατομικών δικαιωμάτων τους.

Σκεφτείτε τις ενέσεις mRNA COVID - που πιέζονται όχι για ανοσία αλλά για να σπάσουν την πίστη του κοινού στη σωματική αυτονομία. Οι βολές ήταν γνωστές από νωρίς ότι δεν παρείχαν πραγματική ασυλία. Ωστόσο, οι κυβερνήσεις εξανάγκασαν τους πληθυσμούς σε υποταγή, διαιρώντας την κοινωνία μεταξύ εκείνων που απαιτούσαν ενημερωμένη συναίνεση και εκείνων που παραιτούνταν από τα δικαιώματά τους για το κολεκτιβιστικό «ευρύτερο καλό».

Με τη μαζική ισλαμική μετανάστευση, το αποτέλεσμα είναι εξίσου προβλέψιμο.

Για 1.400 χρόνια, το Ισλάμ ήταν ασυμβίβαστο με οποιονδήποτε άλλο πολιτισμό. Δεν αναγνωρίζει καμία θρησκεία εκτός από το Ισλάμ, κανένα νόμο εκτός από τη Σαρία, και είναι πρόθυμη να σκοτώσει όσους άπιστους είναι απαραίτητο για να εδραιώσει αυτό ως παγκόσμιο status quo.

Μια ιστορία αντίστασης

Η ιστορία της Ευρώπης είναι γεμάτη με ήρωες που πολέμησαν κατά της ισλαμικής τζιχάντ – από τον Santiago Matamoros στην Ισπανία μέχρι τον Vlad Tepes στη Ρουμανία και τον Charles Martel στη Γαλλία. Ξανά και ξανά, η Ευρώπη έπρεπε να καταπολεμήσει τις βάναυσες ισλαμικές εισβολές.

Ωστόσο, σήμερα, οι δυτικοί ηγέτες προσποιούνται ότι το Ισλάμ μπορεί να συνυπάρξει με τη Δύση – μια αυταπάτη που πλασάρεται ως αναισθητικό για τις μάζες, ενώ η πραγματικότητα είναι σαφής σε όσους υποφέρουν από τη βία και την καταπίεση ιστορικού επιπέδου.

Η Γερμανία και άλλα υποστηριζόμενα από την αριστερά δυτικά έθνη δεν επέτρεψαν απλώς αυτή την εισβολή. Το κατασκεύασαν. Η Μέρκελ έτρεξε διαφημίσεις σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, προτρέποντας τους μουσουλμάνους να πλημμυρίσουν την Ευρώπη.

Και ήξεραν ακριβώς τι έκαναν.

Πώς ξέρουμε; Επειδή οι κυβερνήσεις λογόκριναν κάθε αλήθεια ρεπορτάζ που προσδιόριζε με ακρίβεια και αμέσως τα ισλαμικά κίνητρα πίσω από τις επιθέσεις τζιχάντ.

Γιατί να το κάνουν αυτό;

Ο Λένιν είπε περίφημα:

«Δεν μπορείς να φτιάξεις μια ομελέτα χωρίς να σπάσεις μερικά αυγά».

Για να δημιουργήσεις ένα κομμουνιστικό κράτος, πρέπει να καταστρέψεις ολόκληρο το πολιτιστικό θεμέλιο ενός έθνους – με τη βία, αν χρειαστεί, ακριβώς κάτω από τις ρίζες. Ως εκ τούτου, deracination.

Η μουσουλμανική μετανάστευση είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα σε αυτόν τον πόλεμο κατά του δυτικού πολιτισμού. Τώρα, στη Γερμανία, βλέπουμε ένα φεστιβάλ 500 ετών να ακυρώνεται, όταν το κράτος θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα με διάφορους απλούς τρόπους:

1. Σταματήστε να εισάγετε μεγάλους αριθμούς εχθρικών ανθρώπων και σταματήστε να επιδοτείτε τις αυτονομιστικές και ανταγωνιστικές κοινότητές τους.
2. Απελάστε οποιονδήποτε εμπλέκεται σε εγκληματική συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης εισόδου στη χώρα, διαδίδει βίαιη ιδεολογία ή ακολουθεί δόγματα που ζητούν ρητά την καταστροφή του έθνους υποδοχής - συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Κορανίου.
3. Επιβολή πραγματικής αποτροπής. Κανείς δεν θα τολμούσε να εμβολίσει ανθρώπους σε ένα δημόσιο φεστιβάλ αν οι συνέπειες ήταν σαφείς: μαζικές απελάσεις, κλείσιμο τζαμιών και δημόσιες εκτελέσεις τζιχαντιστών. Ο στρατηγός John J. "Black Jack" Pershing, ο οποίος έσωσε τις Φιλιππίνες από τους τζιχαντιστές, το έκανε εκτελώντας τους με δέρματα χοίρου, καθιστώντας τους θανάτους παράδειγμα για την αποτροπή μελλοντικών επιθέσεων. Λειτούργησε.

Αλλά αντί να προστατεύσει τον λαό του, το γερμανικό κράτος επέλεξε να καταργήσει τη δική του κουλτούρα στο όνομα της «δημόσιας ασφάλειας» - την ίδια δικαιολογία που χρησιμοποίησε για να επιβάλει μια θανατηφόρα και αναποτελεσματική γονιδιακή θεραπεία mRNA στον πληθυσμό του.

Αυτό δεν είναι καινούργιο. Ο Χέγκελ, ο αρχιτέκτονας του σύγχρονου κομμουνισμού, είχε ένα όνομα για αυτό:

"Aufheben der Kultur."

Στα αγγλικά, το ονομάζουμε Cancel Culture – και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Ο Χέγκελ ανέπτυξε επίσης την Εγελιανή Διαλεκτική:

Διατριβή → Αντίθεση → Σύνθεση

Μετάφραση: Δημιουργήστε μια κρίση τόσο σοβαρή που η μόνη «λύση» είναι αυτή που πάντα ήθελαν εξαρχής.

Στην περίπτωση αυτή:

1. Εισαγωγή εχθρικού πληθυσμού
2. Αφήστε τους να επιτεθούν στο έθνος υποδοχής
3. Χρησιμοποιήστε το χάος που προκύπτει για να δικαιολογήσετε την ακύρωση των δυτικών παραδόσεων, τον αυστηρότερο κυβερνητικό έλεγχο και τη φίμωση της αντίστασης, όλα στο όνομα της δημόσιας ασφάλειας.
   Το ίδιο αφήγημα χρησιμοποίησαν για να εξαναγκάσουν ολόκληρο τον πληθυσμό να πάρει μια επικίνδυνη ένεση γονιδιακής θεραπείας. Για το γενικότερο καλό. Το συλλογικό πάνω από το ατομικό. Και το κράτος θα καθορίσει ποια συλλογικότητα, ποια ομάδα έχει σημασία.

Και λειτουργεί.

Η τελευταία ευκαιρία να αντεπιτεθούμε

Η ελευθερία του λόγου – ένας πυλώνας του δυτικού πολιτισμού – εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας. Όπως είπε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ J.D. Vance στους Ευρωπαίους ηγέτες, η Δύση διαλύεται εκ των έσω.

Ο γερμανικός λαός είχε μια επιλογή στις τελευταίες εκλογές του. Θα μπορούσαν να ψηφίσουν ένα κόμμα που θα αποκαθιστούσε το έθνος τους. Αντ 'αυτού, επέλεξαν περισσότερα από τα ίδια. Και θα πάρουν ακριβώς αυτό που ψήφισαν.

Γνωρίστε τον εχθρό σας – ή χαθείτε.  Ίδρυμα RAIR: RIse Align Ignite Reclaim.

Εκλογές στη Γερμανία: Οι εξελίξεις μετά τη νίκη των συντηρητικών του Μερτς

 

Ο Φρίντριχτ Μερτς και η συμμαχία CDU/CSU, είναι οι νικήτες των γερμανικών εκλογών, με τις διεργασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης να ξεκινούν άμεσα.

Ο νικητής Μερτς υποσχέθηκε γρήγορα σχηματισμό κυβέρνησης, προς το παρόν ωστόσο (πρωινές ώρες της Δευτέρας) δεν υπάρχει σαφής εικόνα για το πόσα κόμματα θα μπουν στην γερμανική βουλή και άρα πόσα κόμματα θα χρειαστούν για να φτιαχτεί ο κυβερνητικός συνασπισμός

• Τα βασικά δεδομένα είναι τα εξής ότι πρώτο κόμμα είναι το CDU/CSU, δεύτερο το ακροδεξιό AfD, τρίτο το SPD του καγκελαρίου Σολτς που υπέστη πικρή ήττα και τέταρτο κόμμα οι Πράσινοι.

Όσοι ανησυχούσαν για την άνοδο του ακροδεξιού AfD, είχαν δίκιο. Τα exit poll έδειξαν από νωρίς χθες βράδυ μια σαφή νίκη της κεντροδεξιάς συμμαχίας CDU/CSU, ακολουθούμενη, στη δεύτερη θέση, από το ακροδεξιό Alternative für Deutschland (AfD) – ένα αντιισλαμικό κόμμα που έχει υποστηρίξει τη «μετανάστευση» των μεταναστών καθώς επίσης  και… τη «μετανάστευση» των Γερμανών πολιτών που θεωρείται ότι έχουν ενσωματωθεί ελάχιστα.

Πρωταγωνιστές από την έναρξη αυτής της κούρσας, που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο, οι συντηρητικοί είχαν μια σταθερή εκκίνηση υπό τον Φρίντριχ Μερτς, έναν πολυεκατομμυριούχο πρώην δικηγόρο επιχειρήσεων και τραπεζίτη, ο οποίος τώρα πρόκειται να αναλάβει το τιμόνι της χώρας του.

Ωστόσο, η χριστιανική συμμαχία δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνη της: Έλαβε περίπου το 29% των ψήφων και όχι την απόλυτη πλειοψηφία. Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Ιδού μερικές σκέψεις:

1. Ποιό είναι το επόμενο βήμα;

Το λεγόμενο τείχος προστασίας ή Brandmauer –η υπόσχεση των κυρίαρχων κομμάτων να μην συμμετάσχουν σε συνασπισμό με το AfD– κάνει την κατάσταση πιο περίπλοκη.

Από μαθηματική άποψη, ένας συνασπισμός μεταξύ του CDU/CSU και του AfD θα ήταν ο πιο προφανής και αυτός που λαχταρούσαν πολλοί ψηφοφόροι του AfD. Ωστόσο, η επιμονή του Μερτς ότι αυτό δεν θα συμβεί – έχει πει ότι θα «πουλούσε την ψυχή» του κόμματός του, ακόμα κι αν φλέρταρε με την ακροδεξιά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας – το καθιστά εξαιρετικά απίθανο.

2. Τι είδους κυβέρνηση μπορεί να προκύψει;

Ο πιο προφανής δρόμος για τον Μερτς, όταν καταλήξει οριστικά η κατανομή των εδρών,  είναι ένας αμφίδρομος συνασπισμός με τους κεντροαριστερούς Σοσιαλδημοκράτες (SPD). Ένας τέοιος δικομματικός συνασπισμός είναι προτιμότερος, καθώς μπορεί να αποφύγει τις υπερβολικές διαφωνίες – αλλά το SPD και το CDU διαφωνούν ήδη σε πολλά βασικά σημεία, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής πυραύλων κρουζ μεγάλου βεληνεκούς Taurus στην Ουκρανία.

Μια άλλη πιθανότητα είναι ένας τριμερής συνασπισμός των CDU/CSU, του SPD και των Πρασίνων. Ωστόσο, αυτή η μορφή – ο λεγόμενος συνασπισμός της Κένυας λόγω των κομματικών χρωμάτων που ταιριάζουν με αυτά της σημαίας της ανατολικής αφρικανικής χώρας – δεν είναι δημοφιλής και θα ήταν η έσχατη λύση.

Ένα πράγμα που πρέπει να προσέξετε είναι εάν το FDP που υποστηρίζει τις επιχειρήσεις ξεπερνά το εμπόδιο του 5% για εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Αυτή τη στιγμή αυτό φαίνεται απίθανο, αλλά αν επανέλθει στο κοινοβούλιο, το FDP –η αποχώρηση του οποίου από την κυβέρνηση του Όλαφ Σολτς οδήγησε στην κατάρρευσή του– θα είχε επίσης καλές πιθανότητες να επανέλθει στην κυβέρνηση. Αυτό πιθανώς θα επέτρεπε στον Merz να σχηματίσει έναν συνασπισμό των CDU/CSU, SPD και FDP.

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η ακροαριστερή Die Linke, η οποία πέρα από κάθε προσδοκία κέρδισε το 8,5% των ψήφων. Αυτό άλλαξε τους υπολογισμούς σχετικά με το ποιοι συνασπισμοί είναι δυνατοί.

3. Τι θα κάνει ο Μερτς αμέσως μόλις αναλαβει τη διακυβέρνηση; 

Ο Μερτς έχει υποσχεθεί ότι «από την πρώτη μέρα» θα εφαρμόσει ένα σχέδιο 15 σημείων για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, θέμα το οποίο κυριάρχησε στην εκστρατεία.

Έχει δεσμευτεί να εργαστεί για μέτρα για τον περιορισμό της ροής ανθρώπων που έρχονται στη Γερμανία, συμπεριλαμβανομένης της ενίσχυσης των ελέγχων στα σύνορα και επιτρέποντας την ταχύτερη απέλαση των αιτούντων άσυλο που έχουν απορριφθεί.

Θα προσπαθήσει επίσης να καταστήσει λειτουργικό έναν νόμο «περιορισμού εισροής μεταναστών», ο οποίος δεν θα επιτρέπει σε όσους έχουν ή ζητούν άσυλο να φέρουν τις οικογένειές τους στη Γερμανία. Θα τερμάτιζε την απονομή της γερμανικής υπηκοότητας μετά από τρία χρόνια και θα τερμάτιζε τη δυνατότητα διπλής υπηκοότητας για πολίτες εκτός ΕΕ.

Έχει πει ότι θα αντιμετωπίσει την οικονομική στασιμότητα «αλάζοντας το επιχειρηματικό μοντέλο» στη Γερμανία. Αυτό θα περιλάμβανε μείωση της γραφειοκρατίας, μείωση φόρων και αλλαγή της νομοθεσίας που επιβάλει όρια στο χρέος της χώρας, τη γνωστή ως  «φρένο του χρέους» της χώρας, ένα ζήτημα που οδήγησε στην κατάρρευση της κυβέρνησης Σολτς.

Ο Μερτς έχει επίσης δεσμευτεί να περικόψει δραστικά το σύστημα παροχών, μειώνοντας τα κίνητρα για τους ανέργους που αρνούνται επανειλημμένα να αναλάβουν νέες θέσεις εργασίας.

Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, θα δεχτεί άμεση πίεση για την αύξηση των αμυντικών δαπανών της Γερμανίας, που επί του παρόντος κινούνται περίπου στο 2% του ΑΕΠ, με την ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι θα πρέπει να διπλασιαστεί τουλάχιστον.

Ωστόσο, ο Μερτς πρέπει πρώτα να δημιουργήσει έναν συνασπισμό.

4. Τι θα κάνει τώρα το ακροδεξιό AfD;

Κατά κάποιο τρόπο, το ακροδεξιό, αντι-ισλαμικό κόμμα έχει αναδειχθεί το κόμμα με την πλέον ηχηρή νίκη, έχοντας διπλασιάσει τα ποσοστά του του σε σύγκριση με τις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές.

Το AfD έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι ελπίζει να κερδίσει τις επόμενες γερμανικές εκλογές, που αναμένονται το 2029. Ενθαρρυμένοι από την υποστήριξη που έλαβε από την κυβέρνηση Τραμπ, ειδικά την υποστήριξη του Έλον Μασκ, οι ηγέτες του κόμματος, Άλις Βάιντελ και Τίνο Χρουπάλλα, εμφανίζονται ως παράγοντες εξελίξεων στο διεθνές προσκήνιο για πρώτη φορά. Θα προσπαθήσουν να διευρύνουν τόσο την απήχησή τους μεταξύ των κυρίαρχων ψηφοφόρων όσο και τους διεθνείς δεσμούς τους με ομοϊδεάτες εθνικιστικές δυνάμεις. 

https://economico.g

Υπάρχει ελπίδα για ένα ελληνικό “σήμερα” στην Ευρώπη;

 

Μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους οι Γερμανοί, αν και προσέβλεπαν προς την Πρωσία για την γερμανική ενοποίηση με όρους ισχυρότερους από την “Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους” (πρώτο Ράιχ), που είχε διαλυθεί το 1806, εντούτοις δίσταζαν να εκχωρήσουν την εξουσία των επιμέρους κρατιδίων στον βασιλιά της Πρωσίας. Ο Βίσμαρκ όμως με τη διπλωματική σοφία που τον διέκρινε, πέτυχε να μην θεωρηθεί η γερμανική ενοποίηση του 1866-1871 ως “επιθετική” έναντι των λοιπών Γερμανών επέκταση της Πρωσίας, με τον εξής τρόπο: Μέσω της ονομασίας του ενιαίου γερμανικού κράτους ως “Γερμανίας” (Γερμανικής αυτοκρατορίας – δεύτερο Ράιχ), διατηρώντας μάλιστα ως ομόσπονδες οντότητες και τα παλιά επιμέρους κρατίδια. Ενώ λοιπόν στην πραγματικότητα επρόκειτο για υπαγωγή των λοιπών Γερμανών υπό την εξουσία της Πρωσίας, το νέο κράτος ονομάστηκε “Γερμανία” για να μην γίνεται αντιληπτή η υπερεξουσία του Πρώσου πρώην βασιλιά και ήδη αυτοκράτορα. Η σημερινή Γερμανία είναι η μετέλιξη του δεύτερου εκείνου Ράιχ σε Δημοκρατία της Βαϊμάρης, σε τρίτο Ράιχ υπό τον Χίτλερ και στη συνέχεια σήμερα σε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.

Πρώτος βασιλιάς της Γερμανίας όμως θεωρείται όχι ο Όθωνας Α, που δημιούργησε την “Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία” (πρώτο Ράιχ), αλλά ο Καρλομάγνος, που δημιούργησε ένα τεράστιο γερμανικό (“φραγκικό” το μαθαίναμε στη σχολική μας ιστορία) κράτος στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, που περιλάμβανε και όλη τη σημερινή Γαλλία, καθώς και τη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία. Ο Καρλομάγνος ζήτησε και αναγνωρίστηκε ως Ρωμαίος Αυτοκράτορας της Δύσης. Και το παράδοξο είναι ότι θεωρείται όχι μόνον πρώτος βασιλιάς της Γερμανίας, αλλά και πρώτος βασιλιάς της… Γαλλίας! Την οποία ίσως μόνον εμείς παγκοσμίως επιμένουμε να ονομάζουμε με όνομα που παραπέμπει στην αρχαία Γαλατία και όχι στο γερμανικό φύλο των Φράγκων, όπως οι ίδιοι προσδιορίζουν τους εαυτούς τους (France – français). Από την αυτοαναφορά των ίδιων των “Γάλλων” μάλλον ως “Φράγκων” και όχι ως “Γαλατών”, όπως τους θέλουμε εμείς, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η Ευρώπη είναι τελικά πολύ πιο γερμανική από όσο νομίζουμε.

Η σημερινή Γερμανία είναι εντέλει η μητρόπολη του γερμανισμού, εκεί από όπου ξεχύθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη Οστρογότθοι και Λομβαρδοί (Ιταλία), Σάξωνες (Αγγλία), Φράγκοι (Γαλλία – Βέλγιο), Βησιγότθοι (Ισπανία) και Σουηβοί (Πορτογαλία). Η δε παπική εκκλησία (Ρωμαιοκαθολικισμός) δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μέρος της διαδικασίας εκγερμανισμού της Ευρώπης και εκγερμανισμού – εκβαρβαρισμού του Χριστιανισμού, υποβιβάζοντας τη Θεανθρώπινη διδασκαλία του Ιησού Χριστού σε αδίστακτο μηχανισμό εξουσίας επί της Ευρώπης και των λαών της με θρησκευτικό μανδύα. Ο δε προτεσταντισμός στη συνέχεια αντικατέστησε την άμεση πολιτικο-θρησκευτική εξουσία του Πάπα με μια αδιόρατη ηθικολογική εξουσία επί της κοινωνίας, πλήρως προσαρμοσμένη στις δομές και στις ανάγκες της γηγενούς γερμανικής κοινωνίας, όπου άλλωστε γεννήθηκε και κυρίως επεκτάθηκε (όπως και στα επίσης γηγενώς γερμανικά σκανδιναβικά κράτη και στην Ολλανδία).

Άρα η Ευρώπη είναι σήμερα διαιρεμένη σε: α) κράτη με γηγενή γερμανικό πληθυσμό, β) κράτη που δημιουργήθηκαν από τη μετανάστευση γερμανικών φύλων και την αδιάκοπη πολιτική κυριαρχία τους μέχρι σήμερα, γ) μη γερμανικά κράτη που βρέθηκαν σταδιακά υπό τις δύο γερμανικές αυτοκρατορίες (Ουγγαρία και σλαβικά κράτη της κεντρικής Ευρώπη), δ) κράτη που προέκυψαν από την οθωμανική αυτοκρατορία, ε) τη Ρωσία και άλλα συγγενή κράτη που δεν βρέθηκαν ποτέ υπό γερμανική ή οθωμανική κατοχή και στ) την κελτική Ιρλανδία.

Όλα αυτά έχουν μεγάλη, αλλά άγνωστη σημασία για το ελληνικό σήμερα. Διότι αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε “Ενωμένη Ευρώπη” δεν είναι τίποτε άλλο παρά κυρίως κράτη των κατηγοριών “α”, “β” και “γ”, που αισθάνονται όλα αυτά μαζί “ευρωπαϊκότερα” από εμάς, όπως και εμείς τους αισθανόμαστε “ευρωπαϊκότερους” από εμάς.

Μήπως θα έπρεπε όμως να τους αισθανόμαστε απλώς “γερμανικότερους”; Είναι πράγματι η δυτική και κεντρική Ευρώπη “ευρωπαϊκότερη” από εμάς ή απλώς “γερμανικότερη”;

Δοκιμάστε να ανοίξετε σήμερα στη Γερμανία, όσοι έχετε τη δυνατότητα, πολιτική συζήτηση με Γερμανούς για την Ευρώπη. Θα διαπιστώσετε δύο συν μία μείζονες αντιλήψεις των Γερμανών για την Ευρώπη: α) Οι Γερμανοί λαχταρούν περισσότερη “δημοκρατία” για την Ευρώπη. Πράγμα φαινομενικά παράξενο: Ενώ ανεβαίνει η ακροδεξιά στη Γερμανία, οι Γερμανοί νοιάζονται περισσότερο για τη “δημοκρατία” στην Ευρώπη; β) Θέλουν “περισσότερη” και όχι “λιγότερη” Ευρώπη, υπό την προϋπόθεση όμως ότι υπάρχει “δημοκρατία” στην Ευρώπη. Και γ) τους έχει πειράξει πάρα πολύ το Brexit.

Όλα αυτά ερμηνεύονται ενιαία, εάν κατανοήσει κανείς ότι οι Γερμανοί επιχειρούν ανομολόγητα να κάνουν με την έννοια “Ευρώπη” ό,τι έκανε ο Βίσμαρκ με την έννοια “Γερμανία”. Για να επεκτείνει ο Βίσμαρκ την Πρωσία (της οποίας ήταν Καγκελάριος) σε όλη τη Γερμανία ονόμασε την επέκταση της πρωσικής κυριαρχίας “Γερμανία” και όχι “Πρωσία”, ώστε να μην πειράξει αυτό τους νέους υπηκόους του πρωσικού κράτους. Έτσι και σήμερα, οι Γερμανοί που κάθε άλλο παρά έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις πανευρωπαϊκής κυριαρχίας που τέθηκαν από την εποχή του Καρλομάγνου και ακόμη νωρίτερα, καλύπτουν σήμερα πια τις αξιώσεις τους υπό την επωνυμία “Ευρώπη”, ώστε να μην αντιληφθούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι την Ε.Ε. ως ένα όχημα γερμανικής κυριαρχίας. Ο δε τρόπος για να επιτύχουν την επικράτηση έναντι των εξαδέλφων τους που αφομοιώθηκαν σε ημι-λατινικά κράτη όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία, είναι να επικρατήσει μέσω “δημοκρατίας” μια γερμανική πλειοψηφία με τα γηγενή γερμανικά φύλα, τα οποία πληθυσμιακά θα ήταν πράγματι πλειοψηφία, εάν είχε παραμείνει στην Ε.Ε. και η Βρετανία. (Οι Άγγλοι μπορεί να μην είναι γηγενές στη Μεγ. Βρετανία γερμανικό φύλο, αλλά κυριάρχησαν πλήρως, μαζί και με τους μεταγενέστερους γερμανογενείς Νορμανδούς, στη Μεγ. Βρετανία, χωρίς να εκλατινιστούν). Γι’ αυτό και μόνον πείραξε τους Γερμανούς τόσο το Brexit και για κανέναν άλλο λόγο!

Αυτά δεν θα τα διαβάσει κανείς ποτέ σε κανένα γερμανικό έντυπο ή βιβλίο ή άρθρο. Είναι ανομολόγητες και “άγραφες”, θα έλεγε κανείς, λαϊκές γερμανικές επιδιώξεις, που έμεναν τόσο πιο κρυφές, όσο πιο καταπιεσμένη αισθανόταν η Γερμανία μετά τον Β΄ ΠΠ. Σήμερα εκδηλώνονται πιο εύκολα οι τάσεις αυτές, αλλά πρέπει κανείς και πάλι να συνομιλήσει σε κάποιο βάθος με Γερμανούς, για να είναι σε θέση να αντιληφθεί, πώς ακριβώς εννοούν την “Ευρώπη”. Καμία σχέση με αυτά που με πολλή αγαθότητα φανταζόμαστε ή προσδοκούμε εμείς.

Τι δουλειά λοιπόν έχουμε εμείς μέσα σε αυτή την “Ευρώπη” των Γερμανών, των αδελφών τους και των εξαδέλφων τους; Θα είμαστε άραγε εσαεί ένα είδος ιδιότυπης τουριστικής τους δουλοπαροικίας; Εδώ μπορεί κανείς να διαγνώσει την πολιτική σοφία και διορατικότητα του μεγάλου λαοπλάνου, Ανδρέα Παπανδρέου, που έλεγε “όχι στην ΕΟΚ” και “δεν θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης”, αγγίζοντας πραγματικά ευαίσθητες χορδές του θιγμένου από το κυπριακό ελληνικού λαού τις δεκαετίες ’70 και ’80. Σύντομα όμως αυτά σχεδόν ξεχάστηκαν. Βοήθησαν πολύ και τα κονδύλια των Γερμανών, των αδελφών τους και των εξαδέλφων τους, προς τούτο. Μέχρι που ήλθαν τα Μνημόνια για να θυμίσουν ηχηρά ότι οι Γερμανοί δεν είναι φίλοι μας. Και όσοι πίστεψαν ότι ίσως και να έκαναν “για το καλό μας” ό,τι έκαναν και το πώς χειρίστηκαν την κρίση μας, άρκεσε η ευθεία υπονόμευση Σαμαρά, η ξεδιάντροπη στήριξη στον Τσίπρα και ο ρόλος τους στις Πρέσπες, για να χάσουν οι Γερμανοί και τους τελευταίους πιστούς στη χώρα. Ο τελευταίος τους πιστός δηλαδή ήταν ο Τσίπρας, που πήγε προεκλογικά το 2023 να επισκεφθεί τον καγκελάριο Σολτς, αλλά το “17τακατό” τον έκανε μετά να στραφεί προς… Αμερική!

Παραμένει όμως το ερώτημα: Έχουμε καμιά δουλειά εμείς στη γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα; Έχουμε τίποτε κοινό με τα γερμανικά ή γερμανογενή κράτη από τα οποία κυρίως αποτελείται η υπόλοιπη ΕΕ; Έχουμε τίποτε κοινό με κάτι που, όταν το λέμε με το όνομά του “Ευρώπη”, δεν θεωρούμε αυτονόητο ότι μας περιλαμβάνει; Μήπως η μοίρα μας είναι να είμαστε δια βίου αδύναμο οικονομικό προτεκτοράτο της γερμανικής αυτής Ευρώπης;

Θέτουμε αυτά τα ερωτήματα και, παράλληλα, ρίχνουμε συλλογικά ορατό ή αδιόρατο φταίξιμο για τη συλλογική μας κακοδαιμονία στο ότι είμαστε Ορθόδοξοι. Αυτό νόμιζουμε ότι φταίει, που δεν μπορούμε να είμαστε “κανονικό” μέρος της γερμανικής αυτής Ευρώπης. Νομίζουμε ότι αν είχαμε βαδίσει την οδό προς τον καθολικισμό και τον προτεσταντισμό που βάδισε η γερμανική ή γερμανογενής Ευρώπη, θα ήμασταν σήμερα κι εμείς τάχα “κάτι καλύτερο”. Ίσως να μην είχαμε τουρκέψει ποτέ – η “Ευρώπη” θα μας προστάτευε τάχα, αν π.χ. ήμασταν καθολικοί – αλλά πάντως δεν θα είχαμε καταδικαστεί, νομίζουμε, στη “σκοταδιστική” τάχα μιζέρια της Ορθοδοξίας, που δήθεν δεν μας αφήνει να γίνουμε “κανονικό κράτος”. Αυτό την ίδια στιγμή που, ψάχνοντας όλοι μας για ένα “γνήσιο της υπογραφής” ή έστω για μια σφραγίδα με εθνόσημο σε κάθε υπογεγραμμένο έγγραφο, αποδεικνύουμε ότι αδυνατούμε ολοσχερώς να αντιληφθούμε τι σημαίνει “κανονικό κράτος”.

Παράλληλα, στις διεθνείς μας σχέσεις, είτε πρόκειται για τα “αδύναμα” Σκόπια, είτε πρόκειται για την “ισχυρή” Τουρκία, εμείς είμαστε πάντοτε αυτοί που πρέπει να υποχωρήσουμε: Με τα Σκόπια διότι “είμαστε δυνατοί”, με την Τουρκία διότι “είμαστε αδύναμοι”! Έτσι μας λένε οι Γερμανοί ή οι λοιποί γερμανογενείς ξένοι, τέτοια αυτοαντίληψη έχουμε κι εμείς για τους εαυτούς μας. Πάντοτε αναζητούμε την ηθική μας δικαίωση από τους δυτικούς (δηλαδή: Γερμανούς ή γερμανογενείς) ξένους, στους οποίους έχουμε εκχωρήσει κάτι σημαντικότερο από την κυριαρχία μας: Τους έχουμε εκχωρήσει τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ: Παρά την προμετωπίδα του Συντάγματος, το κράτος μας δεν πιστεύει ότι θα το βοηθήσει ο Θεός, αν γίνει ένας πόλεμος ή κάτι αντίστοιχο, δεν πιστεύει καν έστω στις δικές του αποκλειστικά δυνάμεις: Πιστεύει στους ξένους και μόνον στους ξένους. Άλλοι στους δυτικούς ξένους, άλλοι στο ξανθό γένος, άλλοι στους Κινέζους κ.ο.κ. Πάντως στους ξένους. Θυμόμαστε ότι δεν ήταν λίγοι όσοι ζητούσαν πρόσφατα να αλλάξει η εθνική μας εορτή από την 25η Μαρτίου στην επέτειο της ναυμαχίας του Ναυαρίνου, υπερτονίζοντας τη σημασία της ξένης παρέμβασης στη λήξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Λησμονούμε δε σε συλλογικό επίπεδο ότι ναι, ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ως κράτος και ΓΙΝΑΜΕ καθολικοί, μέσα από την ψευδοένωση της Φερράρας-Φλωρεντίας, λίγα χρόνια πριν από την Άλωση, για να αποφύγουμε τον τουρκικό κίνδυνο. Να όμως που δεν τον αποφύγαμε! Δεν άρκεσε η δυτική βοήθεια και οι στρατιώτες που, σε αντάλλαγμα για την ψευδοένωση, έστειλαν οι παπικοί με επικεφαλής τον γενναίο Ιουστινιάνη, για να προστετευθεί η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς. Ένας πιστός Χριστιανός θα έλεγε ότι, αν είχαμε εμπιστευθεί τον Χριστό αντί για τον Πάπα, θα έστελνε ο Θεός τη δύναμή Του και θα είχαμε νικήσει τους Τούρκους. Αλλά κι ένας άπιστος θα μπορούσε να παρατηρήσει ότι, από τη στιγμή που ένα έθνος έχει ανάγκη να απεμπολήσει τη θρησκευτική του πίστη για να σωθεί πολιτικά και στρατιωτικά, στην ουσία το έθνος αυτό έχει πάψει να είναι αυτοδύναμο εκείνη τη στιγμή. Ας σκεφτούμε: Ακόμη κι αν π.χ. το θαύμα της καταστροφής των Περσών και των Αβάρων το 626 μ.Χ. κάτω από τα τείχη της ανυπεράσπιστης Κωνσταντινούπολης δεν ήταν θαύμα αλλά “σύμπτωση”, είναι βέβαιο ότι δεν θα είχε συμβεί, εάν ο Πατριάρχης Σέργιος είχε σκεφτεί ορθολογικά και είχε πει “δεν υπάρχει καμία ελπίδα, ας παραδοθούμε για να μην χυθεί άσκοπα αίμα”. Δεν παραδόθηκε, πίστεψε ο λαός στον Θεό που πίστευε, και να που οι εχθροί καταστράφηκαν με άλλο τρόπο: Εάν δεν πίστευαν και είχαν παραδοθεί, δεν θα είχαν βοηθηθεί από το έστω και τυχαίο εκείνο συμβάν, που κατέστρεψε τον εχθρικό στόλο.

Ακόμη δηλαδή κι αν δεν πιστεύει κανείς και θεωρεί τη θρησκευτική πίστη ως δεισιδαιμονία, βλέπει κανείς τον βαθμό έμπνευσης που δίδει π.χ. στους μουσουλμάνους η πίστη στη θρησκεία τους. Ας αναρωτηθούμε: Σε ποιον δίνουμε περισσότερες πιθανότητες επικράτησης στις ερχόμενες δεκαετίες: στην παρηκμασμένη Ευρώπη ή στη μουσουλμανική μετανάστευση; Μπορεί να επιβιώσει η Ευρώπη απέναντι στους αποφασισμένους ισλαμιστές μετανάστες; Δύσκολα απαντά κανείς καταφατικά. Και ο λόγος που κατά βάθος οι περισσότεροι δίδουν το προβάδισμα στους μουσουλμάνους είναι ακριβώς η θρησκευτική τους πίστη. Ούτε είναι τυχαίο ότι όσο η (δυτική) Ευρώπη πίστευε ακόμη στις θρησκείες της (καθολικισμό – προτεσταντισμό) μπορούσε να έχει όλο τον υπόλοιπο πλανήτη αποικία της. Σήμερα αυτό δεν είναι πια δυνατόν. Η Ευρώπη δεν έχει κάτι για να πιστέψει στην ηθική της ποιότητα και αυτό οφείλεται ξεκάθαρα στην αποθρησκειοποίησή της. Είναι το φαινομενικά “παράλογο” της πίστης σε θρησκεία, που δίνει στους λαούς αυτοπεποίθηση και σφυγμό. Φαινονμενικά μόνον παράλογο, διότι η θρησκεία αποτελεί φυσιολογική έκφανση και αδήριτη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Ακόμη δε και οι πρώτοι ορθολογιστές, οι αρχαίοι Έλληνες, είχαν απόλυτη ανάγκη από τον θρησκευτικό χρησμό για τα “ξύλινα τείχη” προκειμένου να αντισταθούν στην εισβολή των Περσών το 480 π.Χ. στη Σαλαμίνα.

Τι δουλειά λοιπόν έχει η Ελλάδα στην παρηκμασμένη Ευρώπη του σήμερα, από την οποία αναμένει να γίνει είτε αποδέκτης επιδοτήσεων, είτε τουριστική δουλοπαροικία, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, “κανονικό κράτος” που ποτέ δεν γίνεται;

Όσο κι αν τα φαινόμενα δείχνουν το αντίθετο, δεν είναι η Ελλάδα που χρειάζεται την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη που χρειάζεται την Ελλάδα. Και για την ακρίβεια, την ηθική τελειότητα της Ελλάδας.

Πάρτε παράδειγμα το μέγα θέμα της επικαιρότητας: Τις φωτιές. Μπορεί να καίγεται όλος ο πλανήτης, μπορεί να υποκύπτουν στη δύναμη της φωτιάς οι ΗΠΑ, ο Καναδάς η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά εμείς δεν δεχόμαστε ότι μπορεί να καίγεται η δική μας χώρα, χωρίς να μπορούμε να σβήσουμε τη φωτιά. Εδώ ακριβώς μπορεί κανείς να εντοπίσει την “ηθική τελειομανία” που διέπει την ελληνική κοινωνία στο δημόσιο λόγο της: Οι πυρκαγιές πρέπει να σβήνουν. Πώς να σβήνουν; Δεν μας ενδιαφέρει! Να μην ανάβουν καν. Να βρούμε τον τρόπο! Και αυτό τη στιγμή που, τουλάχιστον εμένα, πρέπει να πω ότι εμένα ο πρωθυπουργός με έπεισε ότι, από τη στιγμή που η φωτιά στον Έβρο έγινε megafire, δεν υπήρχε ανθρωπίνως τρόπος για να σβήσει. Παρόλα αυτά, καλά θα είναι να γνωρίζει και αυτός και όλοι μας, ότι αυτό ΔΕΝ γίνεται αποδεκτό σε μια χώρα με την ηθική τελειομανία της Ελλάδας: Η φωτιά πρέπει να σβήσει, πάει και τελείωσε!

Εδώ ακριβώς όμως πρέπει να αναζητήσουμε – ιδίως όσοι από εμάς δεν πιστεύουν στο Θεό – τις κοινωνικές και πολιτικές επιρροές της Ορθόδοξης πίστης: Η πίστη μας σε έναν Θεό παντοδύναμο, που επεμβαίνει με θαύμα στην ιστορία όταν Αυτός το κρίνει σκόπιμο, είναι αυτή ακριβώς που μας κάνει να ζητούμε το τέλειο, ακομη κι αν αυτό είναι ανθρωπίνως αδύνατον: Οι καθολικοί με τη θεωρία των “κτιστών ενεργειών του Θεού” στην πραγματικότητα έχουν εξοβελίσει τον Θεό στον Ουρανό, κρατώντας στη γη μόνον τις “φυσικές” εκφάνσεις της θεότητας. Εμείς αντιθέτως πιστεύουμε σε Θεό που είναι “πανταχού παρών και τα πάντα πληρών”, άρα σε έναν Θεό για τον οποίο το θαύμα είναι πολύ εύκολο. Σε έναν Θεό που μπορεί να μας βοηθήσει ανά πάσα στιγμή. Γι’ αυτό και, κατά βάθος, θεωρούμε ότι, δεν μπορεί, ακόμη και η megafire πρέπει να μπορεί να σβήσει. Δεν περιοριζόμαστε ως συλλογική υπόσταση μόνον στο ανθρωπίνως δυνατόν.

Βλέπουμε την παράνομη μετανάστευση. Κι ενώ από τη μια οργιζόμαστε με την επιχειρούμενη “άλωση” της χώρας μας από την ισλαμική μετανάστευση, δεν παύουμε να συγκινούμαστε παράλληλα από το προσωπικό δράμα που κρύβει η έστω και τυχοδιωκτική προσπάθεια του κάθε ενός από αυτούς τους ανθρώπους για ένα καλύτερο αύριο: Η ηθική τελειότητα που διαπνέει τον δημόσιο λόγο μας, δεν μας επιτρέπει να υποτιμήσουμε την ανθρώπινη διάσταση των μεταναστών, έστω και παρανόμως εισερχομένων, έστω και εχθρικά διακείμενων έναντι της κοινωνίας στην οποία εισέρχονται.

Βλέπουμε την αδυναμία τήρησης των νόμων: Είναι η συλλογική μας ψυχοπονιά που μας εμποδίζει να είμαστε σκληροί με όσους δεν τηρούν το νόμο. Θέλουμε από τη μία να είμαστε σκληροί, αλλά τελικά είμαστε όλο λόγια στην πράξη. Διότι αδυνατούμε να είμαστε ολοκληρωτικά, “τελικά” σκληροί με τον άλλον, έστω κι αν ξέρουμε ότι έχει άδικο. Κάποια στιγμή η ελληνική επιστήμη της κοινωνιολογίας του δικαίου πρέπει να μελετήσει την ελληνική ψυχοπονιά ως μείζονα παράμετρο που επηρεάζει τη θέσπιση, την εφαρμογή, τη λειτουργία και την απονομή του δικαίου.

Αυτή η συλλογική μας πίστη στο ηθικά τέλειο είναι αυτό που μπορούμε και πρέπει να δώσουμε σήμερα στην Ευρώπη. Αν η Ευρώπη σήμερα και ο δυτικός κόσμος γενικότερα βρίσκεται σε μια αδιανόητη πριν από μερικές δεκαετίες ηθική παρακμή, είναι διότι η ΟΡΘΟΛΟΓΙΚΗ ανάλυση που έκανε στις θρησκείες του απέτυχε. Έτσι, σήμερα πια, ο δυτικός άνθρωπος δεν μπορεί να πιστέψει στην ανορθολογικότητα ενός αλάνθαστου Πάπα ή στη σχετικοποίηση των πάντων (και την εκ τούτου σταδιακή αλλά φυσική αποθρησκειοποίηση) που πρεσβεύει ο προτεσταντισμός.

Πιστεύουμε – δεν πιστεύουμε, πρέπει λοιπόν να πιάσουμε να μελετήσουμε τους Πατέρες της Εκκλησίας. Και παράλληλα τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Στο πρωτότυπο! Δεν μπορεί να συγκριθεί η μελέτη του πρωτότυπου με τη μετάφραση. Άλλο νόημα σου μεταδίδει το πρωτότυπο. Να μάθουμε καλύτερα αρχαία ελληνικά, όλοι, όχι μόνον όσοι θα διαλέξουν τη θεωρητική κατεύθυνση. Οι ηθικοί θησαυροί που κρύβονται εκεί είναι ασύλληπτοι, ακόμη και για όσους δεν πιστεύουν. Οι Πατέρες της Εκκλησίας πήγαν πέρα από το “εν οίδα ότι ουδέν οίδα” του Σωκράτη, πέρα δηλαδή από το ύψιστο επίπεδο γνώσης που μπορεί να κατακτήσει μόνος του ο άνθρωπος. Χάρη στη Θεογνωσία και την ανθρωπογνωσία που τους χάρισε η επαφή με τον Αληθινό Θεό, οι Πατέρες γνώρισαν όσα δεν μπορεί να γνωρίσει μόνος του ο άνθρωπος. Αλλά δεν είναι ανάγκη καν να πιστέψει ο μελετητής τους στη θεοπνευστία των κειμένων: Ας τους διαβάσει κι ας είναι και άθεος. Και ο μεν πιστός θα βρει “δυναμική”, ζώσα γνώση στους Πατέρες, όμως και ο άπιστος θα βρει “στατική” γνώση για τον άνθρωπο, πολύ ανώτερη από αυτή των αρχαίων Ελλήνων. Ας επωφεληθεί από αυτήν, ακόμη κι αν δεν πιστεύει στη Θεία προέλευσή της. Πόσο ωραία περιγράφει π.χ. την φαινομενικά απλή και καθημερινή αδυναμία μας να κάνουμε π.χ. δίαιτα ο Ιωάννης της Κλίμακος με τη φράση “η εμή και ουκ εμή, εχθρά φίλη σαρξ” δηλαδή, “η δική μου και όχι δική μου, εχθρός μου και φίλη μου σάρκα” (Λόγος ΙΕ΄, 29). Τι διαστάσεις δίνει στην ανθρώπινη αδυναμία μας. Δεν χρειάζεται να πιστεύεις για να κατανοήσεις το μεγαλείο της φράσης αυτής και το βάθος της ανάλυσης της εσωτερικής αντίφασης του ανθρώπου, που λαμβάνει χώρα μέσα σε λίγες μόνον λέξεις.

Και είναι πραγματικά κρίμα που το μάθημα των Θρησκευτικών έτσι όπως διδάσκεται δεν φέρνει τους μαθητές σε επαφή με τη γνήσια Πατερική παράδοση, που περιέχει πανανθρώπινες αξίες και πανανθρώπινη γνώση. Νομίζουμε π.χ. ότι η ανατολίτικη γιόγκα μπορεί να μας βοηθήσει στην σωματική και ψυχική ισορροπία, όταν εμείς έχουμε το βάθος της δικής μας σοφίας, των δικών μας, Ελλήνων πατέρων, που κάνουν κάθε γιόγκα και κάθε άλλη δοξασία να μοιάζει κενή περιεχομένου.

Όταν αυτή όλη την ηθική δύναμη της Ορθοδοξίας και της ελληνικότητας αδυνατούμε να την κάνουμε δικό μας κτήμα, κτήμα, όχι ως “ταυτοτική” ικανοποίηση του αγελαίου ενστίκτου και της φυσικής ανάγκης του ανήκειν, αλλά ως πανανθρώπινο μεγαλείο και ηθική πληρότητα, τότε είναι απόλυτα φυσικό να αισθανόμαστε “κατώτεροι” και από τους Γερμανούς και από κάθε γερμανογενή λαό της “Ενωμένης Ευρώπης”. Να αισθανόμαστε ηθικοί και υλικοί ζήτουλες της Ευρώπης. Και να πιθηκίζουμε ασυναίσθητα κάθε τι που θα δούμε να κάνει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο η Ευρώπη, νομίζοντας ότι εμείς είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε χειρότεροι, μόνο και μόνο επειδή τάχα είμαστε Ορθόδοξοι.

Γνώσεσθε την Αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιωαν. 8,32). Αυτό που έχουμε να προσφέρουμε σήμερα στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο, από τον αλαζόνα Γερμανό τουρίστα μέχρι τον παράνομο Ισλαμιστή μετανάστη, είναι η ηθική υπεροχή του ελληνικού μηνύματος, του ελληνικού τρόπου ζωής και, ναι, της Ορθόδοξης Χριστιανικής θρησκείας, ακόμη κι αν δεν την πιστεύουμε. Αν την γνωρίσουμε όμως, θα κατανοήσουμε την ηθική της υπεροχή έναντι ΚΑΘΕ άλλης θρησκείας και κυρίως έναντι των γερμανογενών, βαρβαρικών κατά βάση θρησκειών του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Προτεσταντισμού. Η ηθική αυτή υπεροχή, πολύ μακριά από συμπλεγματικά τσιτάτα του τύπου “όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια”, πρέπει να βιωθεί στο ζών σήμερα, προκειμένου να γίνει κτήμα μας και να αρχίσει σταδιακά να διέπει συνολικά τον δημόσιο βίο μας.

Και να μας δώσει την τόσο αναγκαία εθνική μας αυτοπεποίθηση: Ο Μέγας Αλεξάνδρος κατέκτησε σχεδόν ειρηνικά, με ελάχιστες αναλογικά μάχες, σχεδόν το σύνολο του τότε γνωστού κόσμου, μόνο και μόνο διότι κόμιζε και γνώριζε ότι κόμιζε, έναν ηθικά ανώτερο πολιτισμό, που άφησε θετικά σημάδια από όπου κι αν πέρασε. Και έκανε έτσι τους Έλληνες τους μόνους κατακτητές της ιστορίας, για τους οποίους οι κατακτημένοι λαοί είναι μέχρι σήμερα υπερήφανοι που κατακτήθηκαν. Ας αναλογιστούμε δε ότι τώρα εμείς, χάρη στους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, έχουμε διαθέσιμη στην εθνική μας φαρέτρα ακόμη περισσότερη λανθάνουσα ηθική ανωτερότητα. Τόση, που μπορεί να μας κάνει να φωτίσουμε και να διαφωτίσουμε τον κόσμο όλο αναίμακτα, χωρίς να χρειαστεί να ρίξουμε ούτε μια ντουφεκιά. Σε πλήρη αντίθεση με τους αποικιοκράτες της Δύσης. Αλλά και χωρίς να δώσουμε ούτε καν τις λίγες πολεμικές μάχες, που έδωσε ο Μ. Αλέξανδρος.

Είθε κάποτε να κατανοήσουμε και να κάνουμε βιωματικό μας κτήμα την πανανθρώπινη αυτή ανωτερότητα του ταπεινού, αλλά τόσο υψηλού ελληνικού πνεύματος. Τότε θα έχουν λυθεί δια μιας και όλα τα θεσμικά, ηθικά και υλικά μας προβλήματα. Αυτή η τελευταία φράση ίσως δεν γίνεται πιστευτή από μόνη της, αλλά όσοι μελετήσουν τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα την κατανοήσουν και θα την πιστέψουν.

(Στην εικόνα το κράτος του πρώτου βασιλιά της Γερμανίας και της Γαλλίας, Καρλομάγνου, την εποχή του θανάτου του, 814 μ.Χ.)

https://www.facebook.com/georgios.matsos.9

https://toromaiiko.com/