ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΖΩΪΔΗΣ[αρθρο τού συγγραφέως στο ΑΒΑΤΟΝ,το 2016]
Το παθαίνεις ή δεν το παθαίνεις το εγκεφαλικό όταν ακούς τα τηλεοπτικά κανάλια να αναμεταδίδουν με έμφαση αυτό που έγραψε γερμανική εφημερίδα, ότι δηλαδή «Ο Παρθενώνας είναι ένα ερείπιο, και η σημερινή Ελλάδα είναι ένα ερείπιο, ένα οικονομικό ερείπιο».
Και οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Και απαντάς: τον Παρθενώνα τον κατάντησαν ερείπιο, ….φίλοι…. Γερμανοί, οι άξεστοι και άσχετοι βάρβαροι ανατολής και δύσης που τον βομβάρδισαν, τον λεηλάτησαν και έκοψαν με πριόνια τα γεμάτα φώς, κάλος και σοφία καλλιτεχνήματά του επειδή είχαν την δύναμη της εξουσίας!!! Και την σημερινή οικονομία την κατάντησαν ερείπιο όλοι όσοι έχουν την δύναμη της οικονομικής εξουσίας. Κάτι οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν δώσατε ποτέ, κάτι οι χιλιάδες ψυχές που αφανίσατε για χάρη του εθνικοσοσιαλισμού σας αφαιρώντας την δυνατότητα της όποιας ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία που πάλευε να σταθεί στα πόδια της μετά την κατάρρευση της και το κύμα των προσφύγων που είχε υποστεί (και που όλοι οι δυνατοί της δύσης βάλανε το χεράκι τους για να συμβεί αυτό), κάτι η φεουδαρχική οικονομική νοοτροπίας σας -της εκμετάλλευσης του οικονομικού πλούτου κάθε χώρας μέσω της τεχνολογίας που επιβάλλατε- και τελευταία κάτι με την διαφθορά μέσω Ζήμενς (διότι γνωρίζετε πολύ καλά ….φίλοι…. Γερμανοί ότι η διαφθορά θέλει δύο, όπως το ταγκό, αυτόν που τα παίρνει και αυτόν που τα δίνει, ιδιαίτερα αυτόν που τα δίνει που στα ελληνικά τον ονομάζουμε διαφθορέα) έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας της Ελλάδας.
Η σημερινή, όμως, πραγματικότητα είναι τόσο ζοφερή που είναι αδύνατον στον Έλληνα να μην φτάσει στο περίφημο Τρικουπικό «Τις Πταίει;»
Στην αποτύπωση των αιτίων της σημερινής οικονομικής κατάντιας της χώρας μας μπορούμε να συμπεριλάβουμε πλείστα όσα εισαγόμενα αίτια και αιτιατά και να αποδώσουμε ευθύνες σε άγγλους, γάλλους, γερμανούς και αμερικάνους. Μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε τις πολιτικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, τουλάχιστον της μεταπολίτευσης, οι οποίες ποτέ δεν αποδόθηκαν και ποτέ δεν μετατράπηκαν σε ποινικές. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τα εύκολα μονοπάτια της συνομοσιολογίας και να τραγουδάμε όλοι μαζί «δεν φταίμε εμείς φταίνε οι άλλοι, φταίει και ο Χατζηπετρής» του Κηλαϊδόνη. Αλλά είναι έτσι; Ή μήπως όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε; Και όπως σε κάθε σημαντική στιγμή που βρισκόμαστε στη κόψη του ξυραφιού, αναφωνούμε ένα μεγάλο «γιατί». (σημ. γράφοντος. Το μεγάλο «γιατί» ακολουθείται πάντα από ένα «…ρε γαμ..το»).
Στην κόψη του ξυραφιού. Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη της αβύσσου και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις πέσει ακόμα. Τι είναι αυτό που σε λίγο θα σε σπρώξει στην ανυπαρξία ή τι είναι αυτό που σε κρατά γερά και κάποια στιγμή θα σε απαλλάξει από τον τρόμο; Τι κάρμα κουβαλάς εν τέλει; Τι κάρμα κουβαλά η Ελλάδα; Μήπως το κάρμα όλων μας; Το εθνικό, δηλαδή το συλλογικό, κάρμα των Ελλήνων είναι αυτό που μας κρατά ή είναι αυτό που θα μας σπρώξει στην άβυσσο;
Το Κάρμα είναι ο περίφημος κοσμικός νόμος της ανταπόδοσης ή αν προτιμάτε το περίφημο «Αντιπεπονθός» στα αρχαία ελληνικά. Και όλα αυτά μπορούν να συμπυκνωθούν στις λαϊκές ρήσεις «ό,τι κάνεις… λάβεις» και «ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις». Και αυτό γιατί οι αρχέτυπες αλήθειες που είναι εδραιωμένες στο συλλογικό ασυνείδητο βγαίνουν στην καθημερινότητα, ιδιαίτερα στα έθνη με βαθιές ιστορικές ρίζες πολιτισμού. Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις, αποστάγματα σοφίας που τείνουν στην αρχέτυπη έκφραση της κοσμοαντίληψης του ανθρώπου, μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα δηλώνοντας ότι οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν τη μέλλουσα ζωή μας.
Κάθε ενέργειά μας γεννά και τα ευθέως ανάλογα προς αυτήν αποτελέσματα. Το Κάρμα ή το Αντιπεπονθός (εκ του αντί+πάσχω) δεν είναι η τιμωρία μας ούτε πολύ περισσότερο στοιχείο της Ειμαρμένης. Η Ειμαρμένη, το πεπρωμένο δηλαδή, απαλλάσσει εύκολα τον άνθρωπο από την ελεύθερη βούλησή του και τις πράξεις του, μιας και ότι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει. Ο αμέτοχος και χωρίς ελεύθερη βούληση άνθρωπος, έρμαιο της Θεϊκής βούλησης και μόνο, είναι έξω και πέρα από την αναζήτηση του ανθρώπου ή αποκλειστικότητα των δογματικών θρησκειών.
Το Κάρμα ή το Αντιπεπονθός, είτε προέρχονται από την ινδική κοσμοαντίληψη (Βραχμανισμός, Ινδουισμός) είτε από την αρχαιοελληνική μυθοπλασία (Ραδάμανθυς) είτε από την καταγραφή του Αριστοτέλη (Δ΄ βιβλίο των «Ηθικών Νικομαχείων» όπου γίνεται λόγος για το ‘’αντιπεπονθός’’) προϋποθέτουν συνειδητές επιλογές που προέρχονται από τον ανώτερο σε αντίληψη εαυτό μας και μπορούν να αντιπαραβάλουν το κακό με το καλό, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.
Το Κάρμα συντίθεται και αποτυπώνεται στο ισοζύγιο των πράξεών μας με αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό «κατά τα έργα ημών». Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της συλλογικής πρακτικής ενός έθνους; Μπορεί το συσσωρευμένο ατομικό κάρμα και, σε αναλογία με το συλλογικό συνειδητό ή ασυνείδητο (βλ. παλαιότερο σχετικό άρθρο μου στο ΑΒΑΤΟΝ τεύχος 72 Ιούνιος 2007) να συνθέσει συλλογικό κάρμα και κατ’ επέκταση εθνικό; Ναι, θα έλεγα. Διότι είναι άμεση η συσχέτιση του παραγόμενου κάρμα των συλλογικών πράξεων ενός λαού/έθνους ή ακόμη και ατομικών πράξεων που έχουν αντίκτυπο θετικό ή αρνητικό σε ολόκληρο το έθνος. Έτσι οι συνεισφορές αυτές προστιθέμενες αποτελούν τις βασικές συνιστώσες του κάρμα ενός λαού, ενός έθνους ή μιας χώρας.
Το κάρμα της Ελλάδας, επομένως, είναι το αποτέλεσμα των ατομικών ή συλλογικών πράξεων όλων των Ελλήνων όλων των εποχών. Το ισοζύγιο του Κάρμα της Ελλάδας είναι φορτισμένο με τα αρνητικά ή θετικά φορτία που έχει παράξει η Ελλάδα.
Θα επιχειρήσω να καταγράψω τις συνιστώσες του Κάρμα της Ελλάδας έχοντας κατά νου τις κοινά αποδεκτές αντιλήψεις περί του καλού και του κακού. Δηλαδή τις κοινές αντιλήψεις του περί Δικαίου αισθήματος, της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας και της συνεισφοράς στο πνεύμα και τη γνώση. Και πάνω απ’ όλα στις έννοιες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
ΤΑ ΣΥΝ ΣΤΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Ας αρχίσω από τον Παρθενώνα, για χάρη των φίλων… γερμανών. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είδους συσσωρευμένη γνώση, σοφία, κάλλος και δύναμη μαζί με μία άνευ προηγουμένου τεχνογνωσία διέθεταν οι δημιουργοί του; Η μεγαλοπρέπεια του Παρθενώνα συνδυασμένη με την αφιέρωσή του στη Σοφία (Αθηνά) του Θεού προσδίδουν τέτοια ποσότητα θετικής καρμικής ενέργειας που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε. Το να φτάσει ένα έθνος να κατασκευάζει Παρθενώνες και να τους αφιερώνει στην Ύψιστη έκφραση του Θείου μόνο με άπειρη θετική ενέργεια μπορεί να το πραγματοποιήσει. Ακόμα και αν έχουν χρησιμοποιήσει δούλους για την ανέγερσή του. Αν αναλογιστεί κανείς όλες τις παραμέτρους, που συγκλίνουσες δημιούργησαν τον Παρθενώνα, θα μείνει έκθαμβος μπροστά στην θετική καρμική ενέργεια που συσσωρεύτηκε για να κτιστεί και περισσότερο στην θετική ενέργεια που εκπέμπει σαν πρωτογενές σύμβολο σε όλη την ανθρωπότητα. Μπορεί οι μισαλλόδοξοι να τον βλέπουν σαν ερείπιο τώρα επειδή δεν είναι ικανοί να δουν τίποτα περισσότερο πέρα από τις παρωπίδες που τους έχει επιβάλλει ο άκρατος μονεταρισμός και η παντελής έλλειψη γνώσης. Η αρνητική ενέργεια όμως που εκπέμπεται μετουσιώνεται, πολλαπλασιαζόμενη μάλιστα, σε θετική για όσους τιμούν και κατέχουν τον Παρθενώνα. Είτε από αυτούς που τον κατέστρεψαν είτε από αυτούς που αδυνατούν να τον δουν σαν σύμβολο. Και τα σύμβολα αυτά, μεταδίδοντας το φως, μόνο θετική καρμική ενέργεια συγκεντρώνουν.
Ίσως θα έπρεπε να αρχίσω από την μυστηριακή/εσωτερική ενέργεια που συσσώρευσαν οι Έλληνες για την Ελλάδα, αλλά δεν μπορείς να μην εκφράσεις την αισθηματική σου φόρτιση για τον Παρθενώνα στους μισαλλόδοξους.
Ας γυρίσουμε όμως στην μυστηριακή και εσωτερική συνεισφορά της Ελλάδας που αδιαμφισβήτητα έχει θετικό καρμικό πρόσημο. Η ανήσυχη και πνευματική φύση του Έλληνα συνδυασμένη με την αναζήτηση των καναλιών εκείνων που θα τον μετουσίωναν σε ημίθεο και την βαθειά, αρχέτυπη θα έλεγα, πίστη του να κατανοήσει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, τον οδήγησαν βαθειά στον εαυτό του με οχήματα τα μυστήρια και τον εσωτερισμό. Το «Γνώθι σ΄αυτόν» δεν ήταν απλά γραμμένο στους Δελφούς αλλά αποτελούσε το κλειδί της αναζήτησης του Θείου. Τα Ορφικά Μυστήρια, τα Καβείρια, τα Διονυσιακά και με κορωνίδα τα Μικρά και τα Μεγάλα Ελευσίνια αποτελούν τη σπονδυλική στήλη της εσωτερικότητας και πνευματικότητας που κληροδότησαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα. Αποτέλεσαν τα κανάλια που άνοιγαν την επικοινωνία με το Θείο και τον εσώτερο εαυτό τους. Μα πάνω απ’ όλα έκαναν τον άνθρωπο καλύτερο. Καλύτερο για τον εαυτό τους, για την οικογένειά τους για το έθνος τους. Αν αυτό δεν είναι θετική καρμική ενέργεια, τότε τι είναι; Και μια απάντηση σε εκείνους που κατακρίνουν την μυστηριακή τους δομή. Ναι δεν γνωρίζουμε πολλά για όλα αυτά τα μυστήρια, τις τελετουργίες τους, τα τυπικά τους ή τις πρακτικές τους, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι μυημένοι έμεναν πιστοί στους όρκους και τις υποσχέσεις τους και έτσι κατακτούσαν την εσωτερική τους γαλήνη. Και τα έθνη με εσωτερική γαλήνη παράγουν θετική καρμική ενέργεια.
Η φιλοσοφία είτε εκπεφρασμένη σαν κοσμοθεωρία και στάση ζωής είτε σαν παιδεία θανάτου, έφτασε στο απόγειό της θεραπευόμενη από τους Έλληνες. Η παραγωγή πρωτογενούς γνώσης, βάσει των υψηλών εννοιών που προσδιόριζε η φιλοσοφία, αποτελεί ακόμα, και θεωρώ για πάντα, αξεπέραστο όριο. Η επιστημονική γνώση, ναι, προχωρά ακάθεκτη. Αλλά η πρωτογενής φιλοσοφική γνώση, βασισμένη στην παρατήρηση του εαυτού και της φύσης καθώς και στην ενόραση, παραμένει αμετάβλητη επειδή είχε μοναδικό στόχευμα τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος σαν το κορυφαίο έλλογο όν είχε και έχει τη δυνατότητα να γίνει αγαθός και καλός. Το όφελος δε από αυτή την μεταλλαγή αποτελεί κοινό όφελος, εκτός από ατομικό. Έτσι η φιλοσοφία συνέβαλε και συμβάλει και στο περί Δικαίου αίσθημα και στην κοινωνική συνοχή και ευημερία. Η φιλοσοφία του σκοτεινού Ηράκλειτου, του Πλάτωνα, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη υπάρχουν και κυριαρχούν προς όφελος όλης της ανθρωπότητας. Και το έθνος που έχει γεννήσει αυτούς που οι ιδέες τους ακόμη αποβλέπουν στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, μόνο θετικό κάρμα συσσωρεύει. Και για να γίνει περισσότερο αντιληπτή η θέση μου μπορώ να αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα. Ο χρόνος που είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, όπως είπε ο Ηράκλειτος, ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί ούτε από το βέλος του χρόνου του Χόουκιν, αλλά κρατά τον άνθρωπο σε θετική εγρήγορση και δημιουργική αναζήτηση. Η πολιτεία του Πλάτωνα, που προϋποθέτει φαντασία και φιλοσοφία στην εξουσία, εξακολουθεί να αποτελεί την ιδανική πολιτεία για τον άνθρωπο που όμως είναι τόσο μακρινή και απρόσιτη από την σημερινή παγκοσμιοποίηση, η οποία δεν έχει επίκεντρο τον άνθρωπο αλλά το κέρδος (αχ αυτός ο κερδώος Ερμής τι μας έχει κάνει). Το μάθημα της προσήλωσης και της πίστης στα ιδανικά και τις αποφάσεις της πολιτείας, έστω και αν αυτές είναι άδικες για εμάς, που μας παραδίδει καθημερινά ο Σωκράτης αποτελεί το ύψιστο μάθημα εσωτερικής γαλήνης και ανθρωπισμού. Η φιλοσοφική κοσμοθεωρία του Αριστοτέλη θα καθοδηγούν πάντα την ανθρωπότητα, φέρνοντας φώς στο σκοτάδι της άγνοιας. Και αυτά είναι μόνο μερικά δείγματα θετικής καρμικής ενέργειας στο ισοζύγιο της Ελλάδας.
Η ελληνική τέχνη δεν θα μπορούσε να λείψει από τον κατάλογο του θετικού καρμικού ισοζυγίου. Η έκφραση της παγκόσμιας αρμονίας και του κάλους απέκτησαν υπόσταση μέσα από την ελληνική τέχνη. Τα περίλαμπρα ιερά στα οποία ενσωματώθηκαν οι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί (Δωρικός, Ιωνικός και Κορινθιακός) και τα απαράμιλλου κάλους αγάλματα που τα κοσμούσαν, αποτέλεσαν την αποτύπωση της Θεϊκής αρμονίας. Οι καλλιτέχνες που κόσμησαν τον Παρθενώνα, ο Πραξιτέλης και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι καλλιτέχνες έδωσαν στην ανθρωπότητα την αίσθηση του Θείου κάλους. Αλλά και ο λόγος, είτε μέσα από την ποίηση του Όμηρου, του Πίνδαρου και της Σαπφούς είτε μέσα από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου και του Ευριπίδη ή την καυστική σάτιρα -επίκαιρη μέχρι τις ημέρες μας- του Αριστοφάνη, έχει το δικό του σημαντικό μερίδιο στην καρμική θετική ενέργεια. Θα το σημειώσω πάλι. Ό, τι προάγει τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν να μη προσθέτει τεράστιες ποσότητες θετικής καρμικής ενέργειας. Και η ελληνική τέχνη εξακολουθεί να προάγει την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Η επιστήμη δεν θα μπορούσε να μην παράγει θετικό κάρμα αφού τα αποτελέσματα των ανακαλύψεών της έχουν, σε τελική ανάλυση και ορθή χρήση, επίπτωση στην ευημερία του ανθρώπου. Ο όρκος του Ιπποκράτη εξακολουθεί να δίδεται από όλους τους γιατρούς (αλήθεια τον τηρούν όλοι;). Η ιατρική εξακολουθεί να βασίζεται πολύ στις επιστημονικές παρατηρήσεις του. Ο Δημόκριτος έφτασε στο άτομο και στη δομή/ λειτουργία του μόνο με την σκέψη και χωρίς τα δισεκατομμύρια του CERN. Ο θείος Πυθαγόρας άλλαξε τη δομική σκέψη του ανθρώπου με τη διδαχή του και την ανακάλυψή των μέτρων της μουσικής και το θεμελιώδους επιστημονικής σημασίας «Πυθαγόρειο Θεώρημα». Τα αξιώματα της γεωμετρίας του Ευκλείδη έχουν αρχετυπική σημειολογία. Ακόμα και ο υπολογιστής των Αντικυθήρων πήγε 2.000 χρόνια πίσω την απαρχή του σημερινού υπολογιστή καθόσον η μηχανή του Τούριγκ (1936μ.χ), που θεωρείται το πρωτόλειο των υπολογιστών, μοιάζει παιδικό παιχνίδι μπροστά του.
Και οι πόλεμοι παράγουν κάρμα. Και η Ελλάδα είχε πολλούς πολέμους. Ας δούμε πρώτα αυτούς που παρήγαγαν θετικό κάρμα. Το περί δικαίου αίσθημα έχει καθορίσει ότι αυτός που βρίσκεται σε άμυνα και σκοτώνει δεν τιμωρείται. Βάσει αυτού οι αμυντικοί πόλεμοι εξ ορισμού παράγουν θετικό κάρμα. Οι Ελληνοπερσικοί πόλεμοι με σημεία αναφοράς τις Θερμοπύλες, τον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, που είχαν σαν αποτέλεσμα την οριστική απόκρουση της κατάληψης της Ευρώπης από τους βαρβάρους (;), συσσώρευσαν τόσο θετικό συλλογικό κάρμα απείρως πολλαπλάσιο από όλο το ατομικό κάρμα των σφαγιασμένων, αλλά τελικών νικητών, Ελλήνων. Και αυτό επειδή ο πόλεμος αυτός είχε θετικά αποτελέσματα για όλη την ήπειρο και τους κατοίκους της. Η πορεία του Μ. Αλεξάνδρου θα μπορούσε να είχε συσσωρεύσει αρνητικό κάρμα, υπολογιζόμενη στους κατακτητικούς πολέμους. Αλλά εδώ έχουμε το παράδοξο του εκπολιτισμού και της μετάδοσης της γνώσης σε βάρβαρους λαούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων είδαν με χαρά την κατάκτησή τους από τον Μέγα στρατηλάτη. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, η ίδρυση της αυτοκρατορίας άλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο. Έδειξε δε ότι η δύναμη συνοδευόμενη από την σοφία και τον σεβασμό του αντιπάλου προσδίδουν πολιτισμό και αλλάζουν την όψη του κόσμου. Κανέναν άλλο κατακτητή δεν θυμούνται οι κατακτημένοι με τόσο σεβασμό όσο τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Μεγάλο Ισκεντέρ της ανατολής. Κανένας άλλος, δε, κατακτητικός πόλεμος δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνεισφέρει θετικό κάρμα όσο η εκστρατεία αυτή.
Η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο) αποτελεί πεδίο έρευνας για το πόσο ελληνική ήταν. Σαφώς όμως αποτέλεσε τον άρρηκτο δεσμό της διαχρονικής συνέχειας της Ελλάδας. Ο ελληνικός πολιτισμός, η γλώσσα αλλά και η τεράστια προσπάθεια διατήρησης του ελληνικού κλέους αποτέλεσαν για το Βυζάντιο τους ακρογωνιαίους λίθους πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε. Προς το τέλος της αυτοκρατορίας, ιδίως μετά την ιστορικής σημασίας ήττα της στο Μαντζικέρτ της Αρμενίας το 1071 από τους Σελτζούκους Τούρκους και την επακολουθήσασα συρρίκνωσή της, η αυτοκρατορία -όση είχε απομείνει- έγινε καθαρά ελληνική. Με απασχόλησε το παραχθέν κάρμα από αυτήν αλλά εκτός από την ηρωική όσο και καθοριστική για την Ελλάδα πτώση της Κωνσταντινούπολης, δεν μπορώ να έχω κανένα συμπέρασμα.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός της διατήρησης της εθνικής ταυτότητας των ελλήνων κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν αιώνων της Οθωμανικής κατοχής. Δεν υπάρχει άλλο ανάλογο ιστορικό παράδειγμα έθνους που να μπορέσει να διατηρήσει τους δεσμούς του. Και να φανταστεί κανείς ότι για πολύ περισσότερους αιώνες η ελληνική εθνική ταυτότητα ήταν μισοκρυμένη είτε κάτω από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είτε κάτω από το Βυζάντιο. Αλλά είναι αυτή η μισοκρυμένη ταυτότητα που επηρέασε καθοριστικά και τις δύο αυτοκρατορίες.
Κάθε ιδέα απελευθέρωσης από μακραίωνα και οδυνηρή κατάκτηση απαιτεί τεράστιο ψυχικό σθένος και πρωτεργάτες που να εκπέμπουν τόση θετική ενέργεια η οποία να παρασύρει το έθνος στην ελευθερία ή τον θάνατο. Και ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 είχε τόσο σθένος και τόση ενέργεια όση όλων των ελλήνων μαζί. Η εκδήλωσή της, όμως, θα ήταν αδύνατη χωρίς τον Ρήγα και τη Φιλική Εταιρία. Συσσώρευση θετικού κάρμα; άπειρη. Στα Ψαρά ακόμη τρέχει το αίμα των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν. Το Μεσολόγγι ακόμα βοά από το «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο Διάκος, οι Σουλιώτισσες και το Κούγκι μας δείχνουν το δρόμο της θυσίας. Αλλά, φευ, και συσσώρευση σημαντικού αρνητικού κάρμα. Θεωρώ όμως ότι, εφόσον δεχθούμε τη λειτουργία του νόμου του Κάρμα ή του «Αντιπεπονθότος», το ελληνικό έθνος απελευθερώθηκε γιατί το συσσωρευμένο θετικό κάρμα του ήταν απείρως μεγαλύτερο του αρνητικού.
Οι πόλεμοι για την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης της Ελλάδας (Ελληνοτουρκικοί, Βαλκανικοί και Α΄ Παγκόσμιος) προσέθεσαν και αυτοί θετικό κάρμα στο ισοζύγιο, επειδή η Ελλάδα είχε ταχθεί με το κοινώς παραδεκτό περί δικαίου αίσθημα και δεν ζητούσε τίποτε περισσότερο από την απελευθέρωση των παιδιών της. Η διεθνής πολιτική διαπλοκή δεν έχει αφήσει τους ιστορικούς να καταγράψουν αντικειμενικά τη Μικρασιατική εκστρατεία της Ελλάδας και την επακολουθήσασα Μικρασιατική καταστροφή. Τίποτα όμως δεν είναι πιο σίγουρο από τη Μικρασιατική καταστροφή, και ας έχουν κάποιοι βάλει το δάκτυλό τους να την αλλοιώσουν (βλ. επίμαχο βιβλίο ιστορίας όπου οι έλληνες συνωστίστηκαν στην Σμύρνη –σημ. γράφοντος οποίο όνειδος!!!) και τα εξ αυτής δεινά που υπέστη η Ελλάδα. Εδώ το κάρμα ήταν εξοφλητέο επί τη εμφανίσει και μάλιστα με τέτοια πανωτόκια που θυμίζουν τα σημερινά επιτόκια του δανεισμού της Ελλάδας.
Το θετικό κάρμα, όμως, που η Ελλάδα συσσώρευσε -και χωρίς ποτέ, επαναλαμβάνω ποτέ- να το εξαργυρώσει ήταν αυτό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρόσφατη ιστορία έχει κάνει τις καταγραφές της χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα που κατέταξε τους δεινοπαθήσαντες ήρωες (θυμάστε το περίφημο «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» του Τσόρτσιλ;) στο ίδιο καλάθι με τους, στην αρχή συμμάχους των Γερμανών και στη συνέχεια αμέτοχους, Τούρκους. Και αν ορισμένοι ευρωπαίοι μας επισείουν στη μούρη την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ σαν δέκατο μέλος της ως ελεημοσύνη, που σε καμία περίπτωση οικονομικών προϋποθέσεων δεν ήταν δυνατή πρέπει να τους απαντάμε ότι ο Κ. Καραμανλής πέταξε στη μούρη των Γερμανών, γιατί αυτοί μόνο αντιδρούσαν, το επιχείρημα της αλλαγής του ονόματος της Ευρώπης επειδή δεν νοείται, για καθαρά πολιτικούς λόγους, η Ευρώπη να έχει ελληνικό όνομα και η Ελλάδα να είναι απέξω. Κάρμα θέλετε να το πούμε; Κάρμα τότε. Αλλά η θετική καρμική ενέργεια δεν μηδενίζεται έτσι.
Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα για το θετικό κάρμα. Αλλά ας πάμε σε αυτά που πονούν, τουλάχιστον εμένα. Στο συλλογικά συσσωρευμένο αρνητικό κάρμα της Ελλάδος.
ΤΑ ΠΛΗΝ ΣΤΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Μιας και δεν έχουμε σαν λαός παράξει αρνητική ενέργεια κάνοντας, εμφανώς, σημαντικό κακό σε κανένα -με κριτήριο πάντα το κοινώς αποδεκτό περί δικαίου αίσθημα- γιατί θα πρέπει να έχουμε συσσωρεύσει αρνητική καρμική ενέργεια;. Ποιες είναι οι αμαρτίες του ελληνικού έθνους; Σε ποιόν έχουμε κάνει κακό; Σε εμάς τους ίδιους!!!.
Οι συνιστώσες του αρνητικού Κάρμα της Ελλάδας μπορούν να συνοψιστούν σε μία. Με πολλά –μα πάρα πολλά- συνιστώντα στοιχεία, την Διχόνοια (μην απορείτε που τη γράφω με κεφαλαίο Δ). Τελικά πρέπει να είμαστε το πιο παράδοξο έθνος στην οικουμένη. Ας αρχίσουμε να πονάμε όλοι μαζί καταγράφοντας τα κυριότερα σημεία της Διχόνοιας μας.
Πελοποννησιακός Πόλεμος. Μεταξύ ποίων; Αθηναίων και Σπαρτιατών, και ας διατυμπάνιζαν οι ίδιοι την περήφανη Ελληνικότητά τους. Ανδρών επιφανών πάσα Γή τάφος. Μα όλοι θάφτηκαν στην ίδια Ελληνική Γή. Για πολιτικούς λόγους, παρακαλώ. Για το αν θα επικρατήσει η Ολιγαρχία ή η Δημοκρατία. Μέχρι που εμείς σήμερα το κάναμε Δημοκρατία της Ολιγαρχίας. Ας είναι. Πόση αρνητική ενέργεια μετατράπηκε σε αρνητικό κάρμα!!!. Καταδικάσαμε τον Σωκράτη γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα «καινά δαιμόνια» που μας έφερνε και να πάρουμε το φώς τους. Και αυτός, τόσο σοφά αναιδής, ήπιε το κόνιο αντί να φύγει. Έτσι για να μας κατατρέχουν μέχρι σήμερα οι ερινύες και να βάλει στους ώμους μας τόσο αρνητικό κάρμα. Στείλαμε εξορία τον Αριστείδη τον δίκαιο και τον Θεμιστοκλή που μας οχύρωσε στα ξύλινα τείχη και πετσοκόψαμε τους Πέρσες. Πετάγαμε στον Καιάδα τα παιδιά που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε σακάτικα. Μπορεί να είναι λίγα τα παραδείγματα αυτά αλλά αν αναλογιστεί κανείς το ηθικό τους βάρος τότε κατανοεί και το αρνητικό κάρμα που συσσώρευσαν.
Και η Διχόνοια καλά κρατεί. Εμφανίζεται στην πριν την άλωση εποχή με τα σχίσματα των ενωτικών και ανθενωτικών. Οι ενωτικοί δίνουν γη και ύδωρ στον πάπα για να τους βοηθήσει στην απόκρουση των Οθωμανών. Οι ανθενωτικοί λένε ότι καλύτερα θα είναι με το φέσι του τούρκου παρά με την τιάρα του πάπα. Σημασία δεν έχει τόσο η αιτία του μίσους, όσο αυτό το ίδιο το μίσος που επικράτησε και το αρνητικό κάρμα που παράχθηκε. Το αρνητικό κάρμα δε που συσσωρεύτηκε κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 είναι τόσο, όσο το μέγεθος του απύθμενου θράσους που χρειάστηκε για να φυλακιστεί ο Κολοκοτρώνης και να δολοφονηθεί ο Καποδίστριας. Η Διχόνοια θριάμβευσε ακόμα μία φορά, και δεν ήταν η τελευταία.
Ο Βενιζελισμός και αντιβενιζελισμός που τροφοδότησαν με τόσο μίσος τους Έλληνες ήταν αποτέλεσμα της, πάντα χαμογελαστής, Διχόνοιας. Η ομονοούσα Ελλάς σε πολύ λίγες περιπτώσεις εμφανίζεται. Η πολιτική στην Ελλάδα πάντα Διχόνοια προσπόριζε γιατί η βάση της ήταν, και εν πολλοίς, είναι πελατειακή. Ο στραγγαλισμός της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συνεπάγεται κάθε αντισυνταγματικό ολίσθημα σε δικτατορίες (4ης Αυγούστου, 21ης Απριλίου κ.λ.π) δημιουργούν εμάς και τους άλλους που, οι άλλοι, οι συνέλληνες, παράγουν αρνητικό κάρμα.
Η μεγαλύτερη συσσώρευση, όμως, αρνητικού κάρμα έγινε από τον εμφύλιο πόλεμο του 1944-1949. Ένας νεκρός -τουλάχιστον- σε κάθε ελληνική οικογένεια, είτε από τη μια μεριά είτε από την άλλη, μόνο μίσος δημιουργεί. Μεγάλο μίσος και τεράστιο αρνητικό κάρμα. Και το μίσος αυτό είναι μίσος μακράς διάρκειας που φτάνει, παρά τις προσπάθειες και τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει, μέχρι τις μέρες μας.
Η ζηλοφθονία, αυτό το τερατούργημα της ζήλιας και του φθόνου μαζί, σαν συναίσθημα παράγει μεγάλη αρνητική ενέργεια. Θεμελιακοί παράγοντες στον σχηματισμό του Κάρμα είναι και τα συναισθήματα αυτών που συμμετέχουν στην πράξη δημιουργίας του. Έτσι η ζηλοφθονία , που περισσεύει στον Έλληνα, είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας παραγωγής αρνητικού Κάρμα.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΡΗΣΕΩΣ
Θα βόλευε πολύ τον Έλληνα να αποδεχόταν την Ειμαρμένη σαν τον μοναδικό νόμο που διέπει την ύπαρξή του. Έτσι δεν θα ήταν υπεύθυνος για τίποτα και θα ακολουθούσε, άβουλος και μοιραίος, την προδιαγεγραμμένη πορεία του. Αλλά δεν είναι μόνο ο γιαλός στραβός. Εμείς στραβά αρμενίζουμε. Γιατί είμαστε και ευκολόπιστοι στους ταγούς που εμείς εκλέγουμε.
Και μιας και το σημερινό κομβικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η οικονομία της, θα πρέπει να αναλογιστούμε τα εξής: Από τη στιγμή που ενταχθήκαμε στην τότε ΕΟΚ (και σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση) αντί να προσαρμόσουμε την οικονομία μας στις θεμελιώδεις αρχές και δομές που ακολουθούσαν τα υπόλοιπα μέλη, με σκοπό την παράλληλη σύμπλευση των οικονομιών και όχι την εξάρτησή μας, επιδοθήκαμε σε μία άνευ προηγουμένου ζητιανιά για τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα. Μας έδωσαν λεφτά, πολλά λεφτά, και αντί να σχεδιάσουμε και υλοποιήσουμε διαρθρωτικές αλλαγές, εμείς τα κάναμε βίλλες, αυτοκίνητα και αντιπαραγωγικές επιδοτήσεις. Με τον ίδιο τρόπο φάγαμε (ο πληθυντικός είναι πληθυντικός ευγενείας!!!) και άλλα δύο πακέτα Ντελόρ. Και όταν οι Έλληνες τσέπωσαν αρκετά δανεικά χρήματα, μας προέκυψε η τέλεια σχεδιασμένη φούσκα του χρηματιστηρίου. Οι μυημένοι στις πολύπλοκες διαδικασίες του, αφού είχαν οδηγήσει τους αμύητους να υπερδανειστούν για να …παίξουν…, μάζεψαν το χρήμα, το οποίο πλήρωσε, πληρώνει και θα πληρώνει για δεκαετίες ακόμα ο μη προνομιούχος έλληνας. Ο εξωτερικός δανεισμός που προέκυψε από όλη την οικονομική ανωμαλία, αλλά και καλά οργανωμένο σχέδιο, η κακοδιαχείριση αλλά και το «φάγατε, φάγατε, φάγατε….» μας οδήγησαν στην χλεύη των ικανότατων και άνευ ηθικής δανειστών μας, οι οποίοι ζητούν την κεφαλή μας επί πίνακι.
Γράφω στην εισαγωγή του άρθρου: Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη της αβύσσου και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις πέσει ακόμα. Τι είναι αυτό που σε λίγο θα σε σπρώξει στην ανυπαρξία ή τι είναι αυτό που σε κρατά γερά και κάποια στιγμή θα σε απαλλάξει από τον τρόμο; Τι κάρμα κουβαλάς εν τέλει; Τι κάρμα κουβαλά η Ελλάδα;
Δεν έχουμε πέσει στην άβυσσο!!!. Μπορεί να έχουμε πέσει στα γόνατα, αλλά στην άβυσσο όχι. Αν ψάχνουμε το τι είναι αυτό που μας κρατάει, τότε μπορεί να είναι το θετικό μας κάρμα, το Κάρμα της Ελλάδας. Και το θετικό Κάρμα οδηγεί τους έλληνες χέρι-χέρι στις δύσκολες στιγμές. Μόνο όταν νοιώσουμε τον αναπόφευκτα επερχόμενο κίνδυνο βάζουμε στην άκρη τη Διχόνοια (έστω για λίγο) και με ομόνοια μεγαλουργούμε. Τι παράδοξο, αλλά ωραίο, έθνος είμαστε!!!.
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν το χρήμα ουδείς. Αυτό όμως που έχει μισηθεί περισσότερο από οτιδήποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η δόξα του άλλου. Σίγουρα έχετε ακούσει τη θεωρία του «αφελληνισμού», ότι, δηλαδή, υπάρχει μία τάση που στρέφεται εναντίον της Ελλάδας και των συνεκτικών εθνικών της στοιχείων. Εάν, πράγματι, υπάρχει τέτοια τάση σίγουρα περνά μέσα από τον οικονομικό μαρασμό μας.
Η απάντηση σε αυτή την υποθετική (;) σκέψη είναι να γίνουμε ένα έθνος που ενστερνίζεται όλα τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν το θετικό του Κάρμα και με το «Αντιπεπονθός» σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από κάθε πράξη του να απεμπολήσουμε κάθε παρεκτροπή της εξουσίας, κάθε υπερβολή και κάθε ωχαδερφισμό. Τότε θα μπορούμε να φωνάξουμε όλοι μαζί «κουφάλα νεκροθάφτη δεν θα πεθάνουμε ποτέ».
ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΖΩΪΔΗΣ
Το παθαίνεις ή δεν το παθαίνεις το εγκεφαλικό όταν ακούς τα τηλεοπτικά κανάλια να αναμεταδίδουν με έμφαση αυτό που έγραψε γερμανική εφημερίδα, ότι δηλαδή «Ο Παρθενώνας είναι ένα ερείπιο, και η σημερινή Ελλάδα είναι ένα ερείπιο, ένα οικονομικό ερείπιο».
Και οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Και απαντάς: τον Παρθενώνα τον κατάντησαν ερείπιο, ….φίλοι…. Γερμανοί, οι άξεστοι και άσχετοι βάρβαροι ανατολής και δύσης που τον βομβάρδισαν, τον λεηλάτησαν και έκοψαν με πριόνια τα γεμάτα φώς, κάλος και σοφία καλλιτεχνήματά του επειδή είχαν την δύναμη της εξουσίας!!! Και την σημερινή οικονομία την κατάντησαν ερείπιο όλοι όσοι έχουν την δύναμη της οικονομικής εξουσίας. Κάτι οι πολεμικές αποζημιώσεις που δεν δώσατε ποτέ, κάτι οι χιλιάδες ψυχές που αφανίσατε για χάρη του εθνικοσοσιαλισμού σας αφαιρώντας την δυνατότητα της όποιας ανάπτυξης στην ελληνική οικονομία που πάλευε να σταθεί στα πόδια της μετά την κατάρρευση της και το κύμα των προσφύγων που είχε υποστεί (και που όλοι οι δυνατοί της δύσης βάλανε το χεράκι τους για να συμβεί αυτό), κάτι η φεουδαρχική οικονομική νοοτροπίας σας -της εκμετάλλευσης του οικονομικού πλούτου κάθε χώρας μέσω της τεχνολογίας που επιβάλλατε- και τελευταία κάτι με την διαφθορά μέσω Ζήμενς (διότι γνωρίζετε πολύ καλά ….φίλοι…. Γερμανοί ότι η διαφθορά θέλει δύο, όπως το ταγκό, αυτόν που τα παίρνει και αυτόν που τα δίνει, ιδιαίτερα αυτόν που τα δίνει που στα ελληνικά τον ονομάζουμε διαφθορέα) έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης της σημερινής οικονομικής δυσπραγίας της Ελλάδας.
Η σημερινή, όμως, πραγματικότητα είναι τόσο ζοφερή που είναι αδύνατον στον Έλληνα να μην φτάσει στο περίφημο Τρικουπικό «Τις Πταίει;»
Στην αποτύπωση των αιτίων της σημερινής οικονομικής κατάντιας της χώρας μας μπορούμε να συμπεριλάβουμε πλείστα όσα εισαγόμενα αίτια και αιτιατά και να αποδώσουμε ευθύνες σε άγγλους, γάλλους, γερμανούς και αμερικάνους. Μπορούμε εύκολα να προσδιορίσουμε τις πολιτικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, τουλάχιστον της μεταπολίτευσης, οι οποίες ποτέ δεν αποδόθηκαν και ποτέ δεν μετατράπηκαν σε ποινικές. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τα εύκολα μονοπάτια της συνομοσιολογίας και να τραγουδάμε όλοι μαζί «δεν φταίμε εμείς φταίνε οι άλλοι, φταίει και ο Χατζηπετρής» του Κηλαϊδόνη. Αλλά είναι έτσι; Ή μήπως όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε; Και όπως σε κάθε σημαντική στιγμή που βρισκόμαστε στη κόψη του ξυραφιού, αναφωνούμε ένα μεγάλο «γιατί». (σημ. γράφοντος. Το μεγάλο «γιατί» ακολουθείται πάντα από ένα «…ρε γαμ..το»).
Στην κόψη του ξυραφιού. Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη της αβύσσου και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις πέσει ακόμα. Τι είναι αυτό που σε λίγο θα σε σπρώξει στην ανυπαρξία ή τι είναι αυτό που σε κρατά γερά και κάποια στιγμή θα σε απαλλάξει από τον τρόμο; Τι κάρμα κουβαλάς εν τέλει; Τι κάρμα κουβαλά η Ελλάδα; Μήπως το κάρμα όλων μας; Το εθνικό, δηλαδή το συλλογικό, κάρμα των Ελλήνων είναι αυτό που μας κρατά ή είναι αυτό που θα μας σπρώξει στην άβυσσο;
Το Κάρμα είναι ο περίφημος κοσμικός νόμος της ανταπόδοσης ή αν προτιμάτε το περίφημο «Αντιπεπονθός» στα αρχαία ελληνικά. Και όλα αυτά μπορούν να συμπυκνωθούν στις λαϊκές ρήσεις «ό,τι κάνεις… λάβεις» και «ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις». Και αυτό γιατί οι αρχέτυπες αλήθειες που είναι εδραιωμένες στο συλλογικό ασυνείδητο βγαίνουν στην καθημερινότητα, ιδιαίτερα στα έθνη με βαθιές ιστορικές ρίζες πολιτισμού. Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις, αποστάγματα σοφίας που τείνουν στην αρχέτυπη έκφραση της κοσμοαντίληψης του ανθρώπου, μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα δηλώνοντας ότι οι πράξεις μας είναι αυτές που καθορίζουν τη μέλλουσα ζωή μας.
Κάθε ενέργειά μας γεννά και τα ευθέως ανάλογα προς αυτήν αποτελέσματα. Το Κάρμα ή το Αντιπεπονθός (εκ του αντί+πάσχω) δεν είναι η τιμωρία μας ούτε πολύ περισσότερο στοιχείο της Ειμαρμένης. Η Ειμαρμένη, το πεπρωμένο δηλαδή, απαλλάσσει εύκολα τον άνθρωπο από την ελεύθερη βούλησή του και τις πράξεις του, μιας και ότι είναι γραφτό να γίνει θα γίνει. Ο αμέτοχος και χωρίς ελεύθερη βούληση άνθρωπος, έρμαιο της Θεϊκής βούλησης και μόνο, είναι έξω και πέρα από την αναζήτηση του ανθρώπου ή αποκλειστικότητα των δογματικών θρησκειών.
Το Κάρμα ή το Αντιπεπονθός, είτε προέρχονται από την ινδική κοσμοαντίληψη (Βραχμανισμός, Ινδουισμός) είτε από την αρχαιοελληνική μυθοπλασία (Ραδάμανθυς) είτε από την καταγραφή του Αριστοτέλη (Δ΄ βιβλίο των «Ηθικών Νικομαχείων» όπου γίνεται λόγος για το ‘’αντιπεπονθός’’) προϋποθέτουν συνειδητές επιλογές που προέρχονται από τον ανώτερο σε αντίληψη εαυτό μας και μπορούν να αντιπαραβάλουν το κακό με το καλό, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο.
Το Κάρμα συντίθεται και αποτυπώνεται στο ισοζύγιο των πράξεών μας με αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό «κατά τα έργα ημών». Τι γίνεται όμως στην περίπτωση της συλλογικής πρακτικής ενός έθνους; Μπορεί το συσσωρευμένο ατομικό κάρμα και, σε αναλογία με το συλλογικό συνειδητό ή ασυνείδητο (βλ. παλαιότερο σχετικό άρθρο μου στο ΑΒΑΤΟΝ τεύχος 72 Ιούνιος 2007) να συνθέσει συλλογικό κάρμα και κατ’ επέκταση εθνικό; Ναι, θα έλεγα. Διότι είναι άμεση η συσχέτιση του παραγόμενου κάρμα των συλλογικών πράξεων ενός λαού/έθνους ή ακόμη και ατομικών πράξεων που έχουν αντίκτυπο θετικό ή αρνητικό σε ολόκληρο το έθνος. Έτσι οι συνεισφορές αυτές προστιθέμενες αποτελούν τις βασικές συνιστώσες του κάρμα ενός λαού, ενός έθνους ή μιας χώρας.
Το κάρμα της Ελλάδας, επομένως, είναι το αποτέλεσμα των ατομικών ή συλλογικών πράξεων όλων των Ελλήνων όλων των εποχών. Το ισοζύγιο του Κάρμα της Ελλάδας είναι φορτισμένο με τα αρνητικά ή θετικά φορτία που έχει παράξει η Ελλάδα.
Θα επιχειρήσω να καταγράψω τις συνιστώσες του Κάρμα της Ελλάδας έχοντας κατά νου τις κοινά αποδεκτές αντιλήψεις περί του καλού και του κακού. Δηλαδή τις κοινές αντιλήψεις του περί Δικαίου αισθήματος, της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας και της συνεισφοράς στο πνεύμα και τη γνώση. Και πάνω απ’ όλα στις έννοιες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας.
ΤΑ ΣΥΝ ΣΤΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Ας αρχίσω από τον Παρθενώνα, για χάρη των φίλων… γερμανών. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι είδους συσσωρευμένη γνώση, σοφία, κάλλος και δύναμη μαζί με μία άνευ προηγουμένου τεχνογνωσία διέθεταν οι δημιουργοί του; Η μεγαλοπρέπεια του Παρθενώνα συνδυασμένη με την αφιέρωσή του στη Σοφία (Αθηνά) του Θεού προσδίδουν τέτοια ποσότητα θετικής καρμικής ενέργειας που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε. Το να φτάσει ένα έθνος να κατασκευάζει Παρθενώνες και να τους αφιερώνει στην Ύψιστη έκφραση του Θείου μόνο με άπειρη θετική ενέργεια μπορεί να το πραγματοποιήσει. Ακόμα και αν έχουν χρησιμοποιήσει δούλους για την ανέγερσή του. Αν αναλογιστεί κανείς όλες τις παραμέτρους, που συγκλίνουσες δημιούργησαν τον Παρθενώνα, θα μείνει έκθαμβος μπροστά στην θετική καρμική ενέργεια που συσσωρεύτηκε για να κτιστεί και περισσότερο στην θετική ενέργεια που εκπέμπει σαν πρωτογενές σύμβολο σε όλη την ανθρωπότητα. Μπορεί οι μισαλλόδοξοι να τον βλέπουν σαν ερείπιο τώρα επειδή δεν είναι ικανοί να δουν τίποτα περισσότερο πέρα από τις παρωπίδες που τους έχει επιβάλλει ο άκρατος μονεταρισμός και η παντελής έλλειψη γνώσης. Η αρνητική ενέργεια όμως που εκπέμπεται μετουσιώνεται, πολλαπλασιαζόμενη μάλιστα, σε θετική για όσους τιμούν και κατέχουν τον Παρθενώνα. Είτε από αυτούς που τον κατέστρεψαν είτε από αυτούς που αδυνατούν να τον δουν σαν σύμβολο. Και τα σύμβολα αυτά, μεταδίδοντας το φως, μόνο θετική καρμική ενέργεια συγκεντρώνουν.
Ίσως θα έπρεπε να αρχίσω από την μυστηριακή/εσωτερική ενέργεια που συσσώρευσαν οι Έλληνες για την Ελλάδα, αλλά δεν μπορείς να μην εκφράσεις την αισθηματική σου φόρτιση για τον Παρθενώνα στους μισαλλόδοξους.
Ας γυρίσουμε όμως στην μυστηριακή και εσωτερική συνεισφορά της Ελλάδας που αδιαμφισβήτητα έχει θετικό καρμικό πρόσημο. Η ανήσυχη και πνευματική φύση του Έλληνα συνδυασμένη με την αναζήτηση των καναλιών εκείνων που θα τον μετουσίωναν σε ημίθεο και την βαθειά, αρχέτυπη θα έλεγα, πίστη του να κατανοήσει το μυστήριο της ζωής και του θανάτου, τον οδήγησαν βαθειά στον εαυτό του με οχήματα τα μυστήρια και τον εσωτερισμό. Το «Γνώθι σ΄αυτόν» δεν ήταν απλά γραμμένο στους Δελφούς αλλά αποτελούσε το κλειδί της αναζήτησης του Θείου. Τα Ορφικά Μυστήρια, τα Καβείρια, τα Διονυσιακά και με κορωνίδα τα Μικρά και τα Μεγάλα Ελευσίνια αποτελούν τη σπονδυλική στήλη της εσωτερικότητας και πνευματικότητας που κληροδότησαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα. Αποτέλεσαν τα κανάλια που άνοιγαν την επικοινωνία με το Θείο και τον εσώτερο εαυτό τους. Μα πάνω απ’ όλα έκαναν τον άνθρωπο καλύτερο. Καλύτερο για τον εαυτό τους, για την οικογένειά τους για το έθνος τους. Αν αυτό δεν είναι θετική καρμική ενέργεια, τότε τι είναι; Και μια απάντηση σε εκείνους που κατακρίνουν την μυστηριακή τους δομή. Ναι δεν γνωρίζουμε πολλά για όλα αυτά τα μυστήρια, τις τελετουργίες τους, τα τυπικά τους ή τις πρακτικές τους, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή οι μυημένοι έμεναν πιστοί στους όρκους και τις υποσχέσεις τους και έτσι κατακτούσαν την εσωτερική τους γαλήνη. Και τα έθνη με εσωτερική γαλήνη παράγουν θετική καρμική ενέργεια.
Η φιλοσοφία είτε εκπεφρασμένη σαν κοσμοθεωρία και στάση ζωής είτε σαν παιδεία θανάτου, έφτασε στο απόγειό της θεραπευόμενη από τους Έλληνες. Η παραγωγή πρωτογενούς γνώσης, βάσει των υψηλών εννοιών που προσδιόριζε η φιλοσοφία, αποτελεί ακόμα, και θεωρώ για πάντα, αξεπέραστο όριο. Η επιστημονική γνώση, ναι, προχωρά ακάθεκτη. Αλλά η πρωτογενής φιλοσοφική γνώση, βασισμένη στην παρατήρηση του εαυτού και της φύσης καθώς και στην ενόραση, παραμένει αμετάβλητη επειδή είχε μοναδικό στόχευμα τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος σαν το κορυφαίο έλλογο όν είχε και έχει τη δυνατότητα να γίνει αγαθός και καλός. Το όφελος δε από αυτή την μεταλλαγή αποτελεί κοινό όφελος, εκτός από ατομικό. Έτσι η φιλοσοφία συνέβαλε και συμβάλει και στο περί Δικαίου αίσθημα και στην κοινωνική συνοχή και ευημερία. Η φιλοσοφία του σκοτεινού Ηράκλειτου, του Πλάτωνα, του Σωκράτη και του Αριστοτέλη υπάρχουν και κυριαρχούν προς όφελος όλης της ανθρωπότητας. Και το έθνος που έχει γεννήσει αυτούς που οι ιδέες τους ακόμη αποβλέπουν στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου, μόνο θετικό κάρμα συσσωρεύει. Και για να γίνει περισσότερο αντιληπτή η θέση μου μπορώ να αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα. Ο χρόνος που είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, όπως είπε ο Ηράκλειτος, ακόμη δεν έχει προσδιοριστεί ούτε από το βέλος του χρόνου του Χόουκιν, αλλά κρατά τον άνθρωπο σε θετική εγρήγορση και δημιουργική αναζήτηση. Η πολιτεία του Πλάτωνα, που προϋποθέτει φαντασία και φιλοσοφία στην εξουσία, εξακολουθεί να αποτελεί την ιδανική πολιτεία για τον άνθρωπο που όμως είναι τόσο μακρινή και απρόσιτη από την σημερινή παγκοσμιοποίηση, η οποία δεν έχει επίκεντρο τον άνθρωπο αλλά το κέρδος (αχ αυτός ο κερδώος Ερμής τι μας έχει κάνει). Το μάθημα της προσήλωσης και της πίστης στα ιδανικά και τις αποφάσεις της πολιτείας, έστω και αν αυτές είναι άδικες για εμάς, που μας παραδίδει καθημερινά ο Σωκράτης αποτελεί το ύψιστο μάθημα εσωτερικής γαλήνης και ανθρωπισμού. Η φιλοσοφική κοσμοθεωρία του Αριστοτέλη θα καθοδηγούν πάντα την ανθρωπότητα, φέρνοντας φώς στο σκοτάδι της άγνοιας. Και αυτά είναι μόνο μερικά δείγματα θετικής καρμικής ενέργειας στο ισοζύγιο της Ελλάδας.
Η ελληνική τέχνη δεν θα μπορούσε να λείψει από τον κατάλογο του θετικού καρμικού ισοζυγίου. Η έκφραση της παγκόσμιας αρμονίας και του κάλους απέκτησαν υπόσταση μέσα από την ελληνική τέχνη. Τα περίλαμπρα ιερά στα οποία ενσωματώθηκαν οι αρχιτεκτονικοί ρυθμοί (Δωρικός, Ιωνικός και Κορινθιακός) και τα απαράμιλλου κάλους αγάλματα που τα κοσμούσαν, αποτέλεσαν την αποτύπωση της Θεϊκής αρμονίας. Οι καλλιτέχνες που κόσμησαν τον Παρθενώνα, ο Πραξιτέλης και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι καλλιτέχνες έδωσαν στην ανθρωπότητα την αίσθηση του Θείου κάλους. Αλλά και ο λόγος, είτε μέσα από την ποίηση του Όμηρου, του Πίνδαρου και της Σαπφούς είτε μέσα από τις τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου και του Ευριπίδη ή την καυστική σάτιρα -επίκαιρη μέχρι τις ημέρες μας- του Αριστοφάνη, έχει το δικό του σημαντικό μερίδιο στην καρμική θετική ενέργεια. Θα το σημειώσω πάλι. Ό, τι προάγει τον άνθρωπο δεν είναι δυνατόν να μη προσθέτει τεράστιες ποσότητες θετικής καρμικής ενέργειας. Και η ελληνική τέχνη εξακολουθεί να προάγει την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Η επιστήμη δεν θα μπορούσε να μην παράγει θετικό κάρμα αφού τα αποτελέσματα των ανακαλύψεών της έχουν, σε τελική ανάλυση και ορθή χρήση, επίπτωση στην ευημερία του ανθρώπου. Ο όρκος του Ιπποκράτη εξακολουθεί να δίδεται από όλους τους γιατρούς (αλήθεια τον τηρούν όλοι;). Η ιατρική εξακολουθεί να βασίζεται πολύ στις επιστημονικές παρατηρήσεις του. Ο Δημόκριτος έφτασε στο άτομο και στη δομή/ λειτουργία του μόνο με την σκέψη και χωρίς τα δισεκατομμύρια του CERN. Ο θείος Πυθαγόρας άλλαξε τη δομική σκέψη του ανθρώπου με τη διδαχή του και την ανακάλυψή των μέτρων της μουσικής και το θεμελιώδους επιστημονικής σημασίας «Πυθαγόρειο Θεώρημα». Τα αξιώματα της γεωμετρίας του Ευκλείδη έχουν αρχετυπική σημειολογία. Ακόμα και ο υπολογιστής των Αντικυθήρων πήγε 2.000 χρόνια πίσω την απαρχή του σημερινού υπολογιστή καθόσον η μηχανή του Τούριγκ (1936μ.χ), που θεωρείται το πρωτόλειο των υπολογιστών, μοιάζει παιδικό παιχνίδι μπροστά του.
Και οι πόλεμοι παράγουν κάρμα. Και η Ελλάδα είχε πολλούς πολέμους. Ας δούμε πρώτα αυτούς που παρήγαγαν θετικό κάρμα. Το περί δικαίου αίσθημα έχει καθορίσει ότι αυτός που βρίσκεται σε άμυνα και σκοτώνει δεν τιμωρείται. Βάσει αυτού οι αμυντικοί πόλεμοι εξ ορισμού παράγουν θετικό κάρμα. Οι Ελληνοπερσικοί πόλεμοι με σημεία αναφοράς τις Θερμοπύλες, τον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα, που είχαν σαν αποτέλεσμα την οριστική απόκρουση της κατάληψης της Ευρώπης από τους βαρβάρους (;), συσσώρευσαν τόσο θετικό συλλογικό κάρμα απείρως πολλαπλάσιο από όλο το ατομικό κάρμα των σφαγιασμένων, αλλά τελικών νικητών, Ελλήνων. Και αυτό επειδή ο πόλεμος αυτός είχε θετικά αποτελέσματα για όλη την ήπειρο και τους κατοίκους της. Η πορεία του Μ. Αλεξάνδρου θα μπορούσε να είχε συσσωρεύσει αρνητικό κάρμα, υπολογιζόμενη στους κατακτητικούς πολέμους. Αλλά εδώ έχουμε το παράδοξο του εκπολιτισμού και της μετάδοσης της γνώσης σε βάρβαρους λαούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων είδαν με χαρά την κατάκτησή τους από τον Μέγα στρατηλάτη. Όπως όμως και να έχουν τα πράγματα, η ίδρυση της αυτοκρατορίας άλλαξε τον κόσμο προς το καλύτερο. Έδειξε δε ότι η δύναμη συνοδευόμενη από την σοφία και τον σεβασμό του αντιπάλου προσδίδουν πολιτισμό και αλλάζουν την όψη του κόσμου. Κανέναν άλλο κατακτητή δεν θυμούνται οι κατακτημένοι με τόσο σεβασμό όσο τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Μεγάλο Ισκεντέρ της ανατολής. Κανένας άλλος, δε, κατακτητικός πόλεμος δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνεισφέρει θετικό κάρμα όσο η εκστρατεία αυτή.
Η ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (Βυζάντιο) αποτελεί πεδίο έρευνας για το πόσο ελληνική ήταν. Σαφώς όμως αποτέλεσε τον άρρηκτο δεσμό της διαχρονικής συνέχειας της Ελλάδας. Ο ελληνικός πολιτισμός, η γλώσσα αλλά και η τεράστια προσπάθεια διατήρησης του ελληνικού κλέους αποτέλεσαν για το Βυζάντιο τους ακρογωνιαίους λίθους πάνω στους οποίους θεμελιώθηκε. Προς το τέλος της αυτοκρατορίας, ιδίως μετά την ιστορικής σημασίας ήττα της στο Μαντζικέρτ της Αρμενίας το 1071 από τους Σελτζούκους Τούρκους και την επακολουθήσασα συρρίκνωσή της, η αυτοκρατορία -όση είχε απομείνει- έγινε καθαρά ελληνική. Με απασχόλησε το παραχθέν κάρμα από αυτήν αλλά εκτός από την ηρωική όσο και καθοριστική για την Ελλάδα πτώση της Κωνσταντινούπολης, δεν μπορώ να έχω κανένα συμπέρασμα.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός της διατήρησης της εθνικής ταυτότητας των ελλήνων κατά τη διάρκεια των τεσσάρων σχεδόν αιώνων της Οθωμανικής κατοχής. Δεν υπάρχει άλλο ανάλογο ιστορικό παράδειγμα έθνους που να μπορέσει να διατηρήσει τους δεσμούς του. Και να φανταστεί κανείς ότι για πολύ περισσότερους αιώνες η ελληνική εθνική ταυτότητα ήταν μισοκρυμένη είτε κάτω από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είτε κάτω από το Βυζάντιο. Αλλά είναι αυτή η μισοκρυμένη ταυτότητα που επηρέασε καθοριστικά και τις δύο αυτοκρατορίες.
Κάθε ιδέα απελευθέρωσης από μακραίωνα και οδυνηρή κατάκτηση απαιτεί τεράστιο ψυχικό σθένος και πρωτεργάτες που να εκπέμπουν τόση θετική ενέργεια η οποία να παρασύρει το έθνος στην ελευθερία ή τον θάνατο. Και ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 είχε τόσο σθένος και τόση ενέργεια όση όλων των ελλήνων μαζί. Η εκδήλωσή της, όμως, θα ήταν αδύνατη χωρίς τον Ρήγα και τη Φιλική Εταιρία. Συσσώρευση θετικού κάρμα; άπειρη. Στα Ψαρά ακόμη τρέχει το αίμα των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν. Το Μεσολόγγι ακόμα βοά από το «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο Διάκος, οι Σουλιώτισσες και το Κούγκι μας δείχνουν το δρόμο της θυσίας. Αλλά, φευ, και συσσώρευση σημαντικού αρνητικού κάρμα. Θεωρώ όμως ότι, εφόσον δεχθούμε τη λειτουργία του νόμου του Κάρμα ή του «Αντιπεπονθότος», το ελληνικό έθνος απελευθερώθηκε γιατί το συσσωρευμένο θετικό κάρμα του ήταν απείρως μεγαλύτερο του αρνητικού.
Οι πόλεμοι για την ολοκλήρωση της απελευθέρωσης της Ελλάδας (Ελληνοτουρκικοί, Βαλκανικοί και Α΄ Παγκόσμιος) προσέθεσαν και αυτοί θετικό κάρμα στο ισοζύγιο, επειδή η Ελλάδα είχε ταχθεί με το κοινώς παραδεκτό περί δικαίου αίσθημα και δεν ζητούσε τίποτε περισσότερο από την απελευθέρωση των παιδιών της. Η διεθνής πολιτική διαπλοκή δεν έχει αφήσει τους ιστορικούς να καταγράψουν αντικειμενικά τη Μικρασιατική εκστρατεία της Ελλάδας και την επακολουθήσασα Μικρασιατική καταστροφή. Τίποτα όμως δεν είναι πιο σίγουρο από τη Μικρασιατική καταστροφή, και ας έχουν κάποιοι βάλει το δάκτυλό τους να την αλλοιώσουν (βλ. επίμαχο βιβλίο ιστορίας όπου οι έλληνες συνωστίστηκαν στην Σμύρνη –σημ. γράφοντος οποίο όνειδος!!!) και τα εξ αυτής δεινά που υπέστη η Ελλάδα. Εδώ το κάρμα ήταν εξοφλητέο επί τη εμφανίσει και μάλιστα με τέτοια πανωτόκια που θυμίζουν τα σημερινά επιτόκια του δανεισμού της Ελλάδας.
Το θετικό κάρμα, όμως, που η Ελλάδα συσσώρευσε -και χωρίς ποτέ, επαναλαμβάνω ποτέ- να το εξαργυρώσει ήταν αυτό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η πρόσφατη ιστορία έχει κάνει τις καταγραφές της χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα που κατέταξε τους δεινοπαθήσαντες ήρωες (θυμάστε το περίφημο «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» του Τσόρτσιλ;) στο ίδιο καλάθι με τους, στην αρχή συμμάχους των Γερμανών και στη συνέχεια αμέτοχους, Τούρκους. Και αν ορισμένοι ευρωπαίοι μας επισείουν στη μούρη την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ σαν δέκατο μέλος της ως ελεημοσύνη, που σε καμία περίπτωση οικονομικών προϋποθέσεων δεν ήταν δυνατή πρέπει να τους απαντάμε ότι ο Κ. Καραμανλής πέταξε στη μούρη των Γερμανών, γιατί αυτοί μόνο αντιδρούσαν, το επιχείρημα της αλλαγής του ονόματος της Ευρώπης επειδή δεν νοείται, για καθαρά πολιτικούς λόγους, η Ευρώπη να έχει ελληνικό όνομα και η Ελλάδα να είναι απέξω. Κάρμα θέλετε να το πούμε; Κάρμα τότε. Αλλά η θετική καρμική ενέργεια δεν μηδενίζεται έτσι.
Θα μπορούσα να γράφω ατέλειωτα για το θετικό κάρμα. Αλλά ας πάμε σε αυτά που πονούν, τουλάχιστον εμένα. Στο συλλογικά συσσωρευμένο αρνητικό κάρμα της Ελλάδος.
ΤΑ ΠΛΗΝ ΣΤΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ
Μιας και δεν έχουμε σαν λαός παράξει αρνητική ενέργεια κάνοντας, εμφανώς, σημαντικό κακό σε κανένα -με κριτήριο πάντα το κοινώς αποδεκτό περί δικαίου αίσθημα- γιατί θα πρέπει να έχουμε συσσωρεύσει αρνητική καρμική ενέργεια;. Ποιες είναι οι αμαρτίες του ελληνικού έθνους; Σε ποιόν έχουμε κάνει κακό; Σε εμάς τους ίδιους!!!.
Οι συνιστώσες του αρνητικού Κάρμα της Ελλάδας μπορούν να συνοψιστούν σε μία. Με πολλά –μα πάρα πολλά- συνιστώντα στοιχεία, την Διχόνοια (μην απορείτε που τη γράφω με κεφαλαίο Δ). Τελικά πρέπει να είμαστε το πιο παράδοξο έθνος στην οικουμένη. Ας αρχίσουμε να πονάμε όλοι μαζί καταγράφοντας τα κυριότερα σημεία της Διχόνοιας μας.
Πελοποννησιακός Πόλεμος. Μεταξύ ποίων; Αθηναίων και Σπαρτιατών, και ας διατυμπάνιζαν οι ίδιοι την περήφανη Ελληνικότητά τους. Ανδρών επιφανών πάσα Γή τάφος. Μα όλοι θάφτηκαν στην ίδια Ελληνική Γή. Για πολιτικούς λόγους, παρακαλώ. Για το αν θα επικρατήσει η Ολιγαρχία ή η Δημοκρατία. Μέχρι που εμείς σήμερα το κάναμε Δημοκρατία της Ολιγαρχίας. Ας είναι. Πόση αρνητική ενέργεια μετατράπηκε σε αρνητικό κάρμα!!!. Καταδικάσαμε τον Σωκράτη γιατί δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τα «καινά δαιμόνια» που μας έφερνε και να πάρουμε το φώς τους. Και αυτός, τόσο σοφά αναιδής, ήπιε το κόνιο αντί να φύγει. Έτσι για να μας κατατρέχουν μέχρι σήμερα οι ερινύες και να βάλει στους ώμους μας τόσο αρνητικό κάρμα. Στείλαμε εξορία τον Αριστείδη τον δίκαιο και τον Θεμιστοκλή που μας οχύρωσε στα ξύλινα τείχη και πετσοκόψαμε τους Πέρσες. Πετάγαμε στον Καιάδα τα παιδιά που εμείς οι ίδιοι γεννήσαμε σακάτικα. Μπορεί να είναι λίγα τα παραδείγματα αυτά αλλά αν αναλογιστεί κανείς το ηθικό τους βάρος τότε κατανοεί και το αρνητικό κάρμα που συσσώρευσαν.
Και η Διχόνοια καλά κρατεί. Εμφανίζεται στην πριν την άλωση εποχή με τα σχίσματα των ενωτικών και ανθενωτικών. Οι ενωτικοί δίνουν γη και ύδωρ στον πάπα για να τους βοηθήσει στην απόκρουση των Οθωμανών. Οι ανθενωτικοί λένε ότι καλύτερα θα είναι με το φέσι του τούρκου παρά με την τιάρα του πάπα. Σημασία δεν έχει τόσο η αιτία του μίσους, όσο αυτό το ίδιο το μίσος που επικράτησε και το αρνητικό κάρμα που παράχθηκε. Το αρνητικό κάρμα δε που συσσωρεύτηκε κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821 είναι τόσο, όσο το μέγεθος του απύθμενου θράσους που χρειάστηκε για να φυλακιστεί ο Κολοκοτρώνης και να δολοφονηθεί ο Καποδίστριας. Η Διχόνοια θριάμβευσε ακόμα μία φορά, και δεν ήταν η τελευταία.
Ο Βενιζελισμός και αντιβενιζελισμός που τροφοδότησαν με τόσο μίσος τους Έλληνες ήταν αποτέλεσμα της, πάντα χαμογελαστής, Διχόνοιας. Η ομονοούσα Ελλάς σε πολύ λίγες περιπτώσεις εμφανίζεται. Η πολιτική στην Ελλάδα πάντα Διχόνοια προσπόριζε γιατί η βάση της ήταν, και εν πολλοίς, είναι πελατειακή. Ο στραγγαλισμός της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που συνεπάγεται κάθε αντισυνταγματικό ολίσθημα σε δικτατορίες (4ης Αυγούστου, 21ης Απριλίου κ.λ.π) δημιουργούν εμάς και τους άλλους που, οι άλλοι, οι συνέλληνες, παράγουν αρνητικό κάρμα.
Η μεγαλύτερη συσσώρευση, όμως, αρνητικού κάρμα έγινε από τον εμφύλιο πόλεμο του 1944-1949. Ένας νεκρός -τουλάχιστον- σε κάθε ελληνική οικογένεια, είτε από τη μια μεριά είτε από την άλλη, μόνο μίσος δημιουργεί. Μεγάλο μίσος και τεράστιο αρνητικό κάρμα. Και το μίσος αυτό είναι μίσος μακράς διάρκειας που φτάνει, παρά τις προσπάθειες και τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει, μέχρι τις μέρες μας.
Η ζηλοφθονία, αυτό το τερατούργημα της ζήλιας και του φθόνου μαζί, σαν συναίσθημα παράγει μεγάλη αρνητική ενέργεια. Θεμελιακοί παράγοντες στον σχηματισμό του Κάρμα είναι και τα συναισθήματα αυτών που συμμετέχουν στην πράξη δημιουργίας του. Έτσι η ζηλοφθονία , που περισσεύει στον Έλληνα, είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας παραγωγής αρνητικού Κάρμα.
ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΧΡΗΣΕΩΣ
Θα βόλευε πολύ τον Έλληνα να αποδεχόταν την Ειμαρμένη σαν τον μοναδικό νόμο που διέπει την ύπαρξή του. Έτσι δεν θα ήταν υπεύθυνος για τίποτα και θα ακολουθούσε, άβουλος και μοιραίος, την προδιαγεγραμμένη πορεία του. Αλλά δεν είναι μόνο ο γιαλός στραβός. Εμείς στραβά αρμενίζουμε. Γιατί είμαστε και ευκολόπιστοι στους ταγούς που εμείς εκλέγουμε.
Και μιας και το σημερινό κομβικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι η οικονομία της, θα πρέπει να αναλογιστούμε τα εξής: Από τη στιγμή που ενταχθήκαμε στην τότε ΕΟΚ (και σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση) αντί να προσαρμόσουμε την οικονομία μας στις θεμελιώδεις αρχές και δομές που ακολουθούσαν τα υπόλοιπα μέλη, με σκοπό την παράλληλη σύμπλευση των οικονομιών και όχι την εξάρτησή μας, επιδοθήκαμε σε μία άνευ προηγουμένου ζητιανιά για τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα. Μας έδωσαν λεφτά, πολλά λεφτά, και αντί να σχεδιάσουμε και υλοποιήσουμε διαρθρωτικές αλλαγές, εμείς τα κάναμε βίλλες, αυτοκίνητα και αντιπαραγωγικές επιδοτήσεις. Με τον ίδιο τρόπο φάγαμε (ο πληθυντικός είναι πληθυντικός ευγενείας!!!) και άλλα δύο πακέτα Ντελόρ. Και όταν οι Έλληνες τσέπωσαν αρκετά δανεικά χρήματα, μας προέκυψε η τέλεια σχεδιασμένη φούσκα του χρηματιστηρίου. Οι μυημένοι στις πολύπλοκες διαδικασίες του, αφού είχαν οδηγήσει τους αμύητους να υπερδανειστούν για να …παίξουν…, μάζεψαν το χρήμα, το οποίο πλήρωσε, πληρώνει και θα πληρώνει για δεκαετίες ακόμα ο μη προνομιούχος έλληνας. Ο εξωτερικός δανεισμός που προέκυψε από όλη την οικονομική ανωμαλία, αλλά και καλά οργανωμένο σχέδιο, η κακοδιαχείριση αλλά και το «φάγατε, φάγατε, φάγατε….» μας οδήγησαν στην χλεύη των ικανότατων και άνευ ηθικής δανειστών μας, οι οποίοι ζητούν την κεφαλή μας επί πίνακι.
Γράφω στην εισαγωγή του άρθρου: Είναι σαν να στέκεσαι στην άκρη της αβύσσου και να αναρωτιέσαι γιατί δεν έχεις πέσει ακόμα. Τι είναι αυτό που σε λίγο θα σε σπρώξει στην ανυπαρξία ή τι είναι αυτό που σε κρατά γερά και κάποια στιγμή θα σε απαλλάξει από τον τρόμο; Τι κάρμα κουβαλάς εν τέλει; Τι κάρμα κουβαλά η Ελλάδα;
Δεν έχουμε πέσει στην άβυσσο!!!. Μπορεί να έχουμε πέσει στα γόνατα, αλλά στην άβυσσο όχι. Αν ψάχνουμε το τι είναι αυτό που μας κρατάει, τότε μπορεί να είναι το θετικό μας κάρμα, το Κάρμα της Ελλάδας. Και το θετικό Κάρμα οδηγεί τους έλληνες χέρι-χέρι στις δύσκολες στιγμές. Μόνο όταν νοιώσουμε τον αναπόφευκτα επερχόμενο κίνδυνο βάζουμε στην άκρη τη Διχόνοια (έστω για λίγο) και με ομόνοια μεγαλουργούμε. Τι παράδοξο, αλλά ωραίο, έθνος είμαστε!!!.
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν το χρήμα ουδείς. Αυτό όμως που έχει μισηθεί περισσότερο από οτιδήποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι η δόξα του άλλου. Σίγουρα έχετε ακούσει τη θεωρία του «αφελληνισμού», ότι, δηλαδή, υπάρχει μία τάση που στρέφεται εναντίον της Ελλάδας και των συνεκτικών εθνικών της στοιχείων. Εάν, πράγματι, υπάρχει τέτοια τάση σίγουρα περνά μέσα από τον οικονομικό μαρασμό μας.
Η απάντηση σε αυτή την υποθετική (;) σκέψη είναι να γίνουμε ένα έθνος που ενστερνίζεται όλα τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν το θετικό του Κάρμα και με το «Αντιπεπονθός» σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω από κάθε πράξη του να απεμπολήσουμε κάθε παρεκτροπή της εξουσίας, κάθε υπερβολή και κάθε ωχαδερφισμό. Τότε θα μπορούμε να φωνάξουμε όλοι μαζί «κουφάλα νεκροθάφτη δεν θα πεθάνουμε ποτέ».
ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΖΩΪΔΗΣ
spzoidis
