Ποιοί εξόντωσαν τους Πόντιους;

 

Ποιοί εξόντωσαν τους Πόντιους;

2025/05/20

ΕργΔημΕργ στο Ποιοί εξόντωσαν τους Πόντ

Άφησα επίτηδες να περάσει η θλιβερή επέτειος της –όντως– γενοκτονίας των Ποντίων, ώστε να επικρατήσουν πιό ήρεμες σκέψεις.

Λοιπόν, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι το 1924, ποιοί εξόντωσαν τους Πόντιους; …Καί τους Έλληνες των παραλίων της Ιωνίας, καί τους Θρακιώτες, καί τους Καππαδόκες, καί τους Κωνσταντινουπολίτες, καί… καί…

«- Οι Τούρκοι!», θα μου πήτε. Δεν είναι προφανές;

Όχι, δεν είναι.

Εφ’ όσον απεδείχθη (εκτός από τα βιβλία της Ιστορίας, καί με εργαστηριακές αναλύσεις του DNA, πλέον) ότι μέγιστο ποσοστό ( > 70%, δηλαδή περίπου τα 3/4 του πληθυσμού) των εξ Ανατολών γειτόνων καί (τρομάρα τους!) «συμμάχων» μας είναι καθαρά Ελληνικής καταγωγής, τότε ξαναρωτάμε:

Ποιοί εξόντωσαν όλους αυτούς τους Ελληνικούς πληθυσμούς;

… Σιωπή, έ;…

. . . . . . . . . . .

Ας δεχθούμε, λοιπόν, γιά χάρη της κουβέντας, ότι οι γενοκτόνοι ήσαν ένα σύνολο από ανθελληνικά φύλα: Κούρδοι (στις διαβόητες τσέτες, επειδή ο Κεμάλ τους είχε τάξει ανεξαρτησία, αν του έκαναν τα χατήρια), Λαζοί, Τουρκομάνοι, ιουδαίοι κρυφοί ( = «ντονμέδες», δηλαδή αποστάτες – όπως ο ίδιος ο Κεμάλ) καί φανεροί (όπως το σκουπίδι Λίμαν φόν Σάντερς), αυθεντικοί Τούρκοι… κι όποιοι άλλοι θέλεις (πχ ποινικοί κρατούμενοι, με υπόσχεση ελευθερίας). Σας λέω, όμως:

• Ότι, πρώτον δεν βγαίνουν τα νούμερα. Δηλαδή, δεν επαρκούσαν όλοι αυτοί ως σύνολο δολοφόνων, γιά εκτέλεση τόσο μαζικής γενοκτονίας.
• Και δεύτερον, αφού επρόκειτο γιά συμμορίες αλλοφύλων, γιατί δεν συνασπίστηκαν όλοι οι δικοί μας, να τους ξηγήσουν τ’ όνειρο;

Άρα, κάτι άλλο έπαιξε εδώ.

. . . . . . . . . . .

Αυτό το «κάτι άλλο που έπαιξε εδώ», σας το έχω εξηγήσει διά μακρών. Πρόκειται γιά τους εξισλαμισμένους (τέως) Έλληνες, οι οποίοι έγιναν βασιλικώτεροι του βασιλέως. Αυτοί, ή αν θέλεις, κυρίως αυτοί, ή αν θέλεις καί αυτοί, έσφαξαν τους χριστιανούς ομοφύλους τους.

Εδώ, πολλοί θα πεταχτούν καί θα προσπαθήσουν -με ψευτοκοινωνιολογικά επιχειρήματα- να μας πείσουν ότι όλο αυτό το κατακάθι των Ελλήνων έγιναν μεμέτια, επειδή τους έδιναν προνόμια οι προελαύνοντες (ήδη μωαμεθανοί) Σελτζούκοι, ενώι η διοίκηση της Κωνσταντινούπολης αδιαφορούσε παντελώς. (Ή τους έγδερνε στους φόρους.) Κι επειδή, αν τους άφηναν οι Σελτζούκοι ελεύθερους να πιστεύουν ό,τι γουστάρουν, η μή μωαμεθανική θρησκεία των νέων υπηκόων του σουλτανάτου θα γινόταν, ίσως, πυρήνας μελλοντικών εθνικών εξεγέρσεων· πράγμα που οι πονηροί Τουρκαλάδες το προέβλεψαν καί το σκότωσαν εν τήι γενέσει του.

Αυτά τα επιχειρήματα έχουν κάποιο δίκιο, αλλά όχι το δίκιο. Συνεπώς, δεν μπορούμε να τα πάρουμε απολύτως στα σοβαρά. Δεν μας καλύπτουν ως αιτιολογίες!

Ως αντεπιχείρημα σημερινό: τόσο ο Ρετζεπίκας, όσο κι ο Ιμάμογλου, δεν τραβάνε ζόρια από φτώχειες καί τα ρέστα. (Καλά, ο δεύτερος τραβάει άλλου είδους ζόρια εδώ καί λίγο καιρό.) Κι όμως, μας απεχθάνονται καί θέλουν να μας φάνε ζωντανούς – καί το έχουν δηλώσει κάμποσες φορές.

Ως αντεπιχείρημα λιγάκι …παλαιωμένο (εκατό καί πλέον ετών) : η ίδια θρησκεία καί το ίδιο δόγμα ουδόλως εμπόδισαν τους Βουλγάρους να μας επιτεθούν 3-4-5 φορές, καί δή μέσα σε 40-50 χρόνια από το 1900 (καί λίγο πρίν). Σήμερα, ουδόλως εμποδίζει τους Σκοπιανούς να κάνουν τα ίδια. Άρα, όποιος θέλει να σε υποδουλώσει, μπορεί κάλλιστα να πιστεύει ακριβώς ό,τι κι εσύ – καί δεν εμποδίζεται από την πίστη του.

Ως αντεπιχείρημα παλιότερο: Γνωρίζουμε από την Ιστορία ότι οι Βυζαντινοί δεν ήταν καί τόσο καλά παιδιά· επί Βυζαντίου έγινε χαμός από ίντριγκες, δολοφονίες αυτοκρατόρων, πραξικοπήματα, καταλήψεις του θρόνου της αυτοκρατορίας από συνομώτες, ακόμη καί εμφύλιοι (πχ Εικονομαχία)· στις οποίες καταστάσεις η θρησκεία δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. (Ή έπαιξε σε δογματικές λεπτομέρειες, πχ μονοφυσιτισμός.)

Τα ίδια έγιναν καί στη Ρώμη· όπου πάλι η θρησκεία δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο. Όποιος (ενδεχομένως καί αλλόφυλος) ήθελε τον θρόνο, απλά ορμούσε – κι όποιον έπαιρνε ο Χάρος. Ο σκοτωμένος ας τα έβρισκε μετά με τον όποιο θεό του, αλλ’ αυτό ούτε ήταν δουλειά των ζωντανών, ούτε ενδιέφερε κανέναν.

Ως αντεπιχείρημα ακόμη παλιότερο: ο Μέγας Αλέξανδρος δεν προσπάθησε ν’ αλλάξει τη θρησκεία κανενός από τους λαούς που κατέκτησε, παρά το ότι θεωρούσε τον δικό μας πολιτισμό (άρα, καί τη θρησκεία μας) κλάσεις ανώτερον. Το δόγμα του (ακριβώς ίδιο με των υπολοίπων Ελλήνων) ήταν απλούστατο: σε κατακτώ, σε βάζω να πληρώνεις φόρους καί να δουλεύεις στα δημόσια έργα, καί αδιαφορώ πλήρως γιά τη θρησκεία σου.

Φοβήθηκε ποτέ ο Αλέξανδρος ότι οι (πολυαριθμότεροι των Ελλήνων) Πέρσες -μετά την κατάκτησή τους απ’ αυτόν- θα έκαναν εθνικού χαρακτήρα εξέγερση εναντίον του; Ποτέ.

Υπάρχει, βέβαια, το μάλλον χαζό επιχείρημα υπέρ της δικαιολογήσεως των εξισλαμισμών, που λέει ότι: εφ’ όσον οι Σελτζούκοι ήταν κατωτέρου πολιτισμικού επιπέδου (καί το ήξεραν), ήθελαν να καταβιβάσουν καί τους (ανωτέρου επιπέδου) κατακτημένους σ’ αυτό.

Καλά… δεν θα πω τίποτε, αλλά οι Σελτζούκοι χαζοί δεν ήταν. Όπως δεν ήταν χαζός ούτε ο Μεχμέτ Β’, που κονόμησε σύσσωμη τη Βυζαντινή διοίκηση με τους εγγραμμάτους υπαλλήλους… καί δεν της κατέβασε το επίπεδο! 🙂 Στο κάτω-κάτω, μιά ολιγάριθμη ορδή δεν την αφήνεις να σε κάνει ό,τι θέλει αυτή – καί δή, σε συνειδησιακό επίπεδο, αν (υποτεθεί πως) έχεις ανώτερο πολιτισμό. Την τσακίζεις. Τόσο απλά. (Εδώ η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε πνευματικώς το «αγροίκο Λάτιο»· τί να λέμε τώρα;!)

Πράγμα, όμως, που δεν έγινε ποτέ.

. . . . . . . . . . .

Τότε, ποιά η αιτία των εξισλαμισμών καί του τόσο μεγάλου μίσους των εξισλαμισμένων εναντίον των λοιπών Ελλήνων; (Βλέπε πχ Τσάμηδες.)

Η αιτία είναι η αλλαγή του συνειδησιακού επιπέδου. Άλλως, η πλύση εγκεφάλου αυτού του ατόμου, που θέλεις να υποδουλώσεις στο 100% καί να το κάνεις υποχείριό σου μόνιμο.

Τίποτε άλλο. Τελεία καί παύλα.

Πράγμα που το ξέρουν μέχρι καί οι έμποροι ναρκωτικών (αν τσιμπήσεις εσύ στην προπαγάνδα τους ν’ αγοράσεις ναρκωτικά, κατά πάσα πιθανότητα θα τσιμπήσει καί το παιδί σου, μιά γενιά μετά), χώρια οι «υπερεσίες»· αλλά μάλλον αγνοούν οι διαφόρων ειδικοτήτων ακαδημαϊκοί.

Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στους γενιτσάρους: χειρότεροι εχθροί των (ομοφύλων τους…) Ελλήνων δεν υπήρξαν. Κι ευτυχώς που έκαναν το λάθος κι εξεγέρθηκαν (γιά μία ακόμη φορά) το 1816, καί τους έσφαξε ο τακτικός στρατός του σουλτάνου. Διότι, αν οι δικοί μας τους έβρισκαν απέναντί τους το 1821, τα πράγματα θα δυσκόλευαν δέκα φορές.

Όπως καί στην Κρήτη· όταν κατέβηκε στο νησί ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης, οι ντόπιοι του είπαν: «- Καπετάνιε, οι Τούρκοι τσή Κρήτης δεν είναι σαν τους Τούρκους που ξέρεις!» Δηλαδή, οι εξισλαμισμένοι Κρήτες είναι άκρως σκληροτράχηλοι κι επικίνδυνοι.

. . . . . . . . . . .

Όπως εξήγησα καί στους «εξισλαμισμούς Ελλήνων», αυτή η δουλειά πρώτον εμπεριείχε καί εθελουσίους εξισλαμισμούς…

[…καί δή, αρχόντων, που δεν τραβούσαν κανένα προφανές ζόρι να πάνε να γίνουν μεμέτηδες· καί δή, πολύ πρίν φανεί ότι η αυτοκρατορία πήρε οριστικά την κάτω βόλτα.

Είναι σα να μου λες ότι, επειδή στο σημερινό ψευδοκράτος μας οι γύφτοι όσο πάνε καί ισχυροποιούνται, σχεδόν ως κράτος εν κράτει (κι αποκτούν συνεχώς χοντρά λεφτά, μηδέποτε φορολογούμενα), να υιοθετήσουμε κι εμείς τα ήθη καί τα έθιμα των αθιγγάνων, καί να ζούμε μέσα στη βρώμα.

Λογικό; Ελκυστικό ως προοπτική;

Ούτε. Ούτε. Παρεκτός αν κάποιος είναι εντελώς χαμένο κορμί. (Αλλά, πόσοι τέτοιοι υπάρχουν; ελάχιστοι. Πόσο τέτοιο κοινωνικό περιθώριο υπήρχε επί ύστερου Βυζαντίου στους Ελληνικούς πληθυσμούς της ανατολικής Μ. Ασίας; επίσης ελάχιστο.)

Άρα, γιατί να γίνει; ]

…καί δεύτερον, είχε πολύ βαθειές ρίζες στο παρελθόν.

Όταν οι ηττημένοι Άτλαντες δεν είχαν πιά πατρίδα να επιστρέψουν, έφυγαν προς τα ανατολικά. Τους κυνηγήσαμε το 8,500 πΧ καί σταματήσαμε το κυνηγητό στους πρόποδες του Θιβέτ, στη βόρεια Ινδία. (Τους απογόνους ακριβώς αυτών των Ελλήνων βρήκε εκεί ο Μ. Αλέξανδρος, οι οποίοι γιά διαφόρους λόγους δεν επέστρεψαν ποτέ στην Ελλάδα, αλλά ρίζωσαν εκεί.) Αλλά, με το πέρασμα των χρόνων ξαναδυνάμωσαν οι Άτλαντες, επέστρεψαν (με πορεία από νότο – βλέπε καί Χαλδαϊκό ιερατείο) στα παράλια της Μ. Ασίας, κι άρχισαν τις πειρατικές επιδρομές εναντίον της Ελλάδας…

…αρπάζοντας παιδιά, καί εντάσσοντάς τα στις κατσαπλιάδικες συμμορίες τους, καί αλλάζοντάς τους την πίστη προς την Κρόνια θρησκεία τους. Η Ελλάδα του 4.500 πΧ υπέφερε πολύ άσχημα απ’ αυτές τις επιδρομές, που συνεχίστηκαν μέχρι την άλωση της Τροίας, ότε καί σταμάτησαν.

[Η δέ συμπεριφορά των Ελλήνων πορθητών του Ιλίου, δεν ήταν συμπεριφορά κατακτητή· δηλαδή: σε κατέκτησα, άρα όλα όσα είχες μέχρι τώρα, είναι πλέον δικά μου· ήταν καθαρά συμπεριφορά ανθρώπων, που έβαλαν φωτιά κι εξόντωσαν σφηκοφωλιά. Ου μήν, φιδοφωλιά. Καί σηκωθήκαν καί φύγαν – διότι δεν τους ενδιέφερε πλέον κάτι άλλο, μιά που ο σκοπός τους είχε εκπληρωθεί.]

Κάτι θυμίζουν όλ’ αυτά, έ;

. . . . . . . . . . .

Τώρα, θα με ρωτήσεις πού τα βρήκα όλ’ αυτά. Ποιός «επίσημος» ιστορικός τα λέει, ποιά τεκμήρια επικαλείται.

Δεν χρειάζεται να πάμε τόσο μακρυά, ώστε να ψάχνουμε ακαδημαϊκές πηγές ακαδημαϊκής αυστηρότητας. Μας αρκούν η Μυθολογία μας, η (άκρως ενδιαφέρουσα) Ιστορία των λαών της Κεντρικής Αμερικής (καί των Ίνκας), καί οι καθημερινές ειδήσεις: το αβίαστο λογικό συμπέρασμα είναι πως όλες ανεξαιρέτως οι Κρόνιες θρησκείες (από τους Αζτέκους, μέχρι κάποιες σέχτες μέσα στους καθολικούς, μέχρις όπου πάει το μυαλό σου) περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες, καί δή θυσίες μικρών παιδιών (μετά από κακοποίησή τους). Ο ίδιος ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του, δεν θυμάστε;

Όπως καταλαβαίνετε, όμως, όλ’ αυτά δεν περιορίζονται σε τελετουργικό επίπεδο. Έχουν καί την πρακτική σημασία, ότι: αν σε βάλω (στα κρυφά) να κάνεις εγκλήματα καί ακατονόμαστες σεξουαλικές πράξεις, δηθεν στο όνομα μιάς κάποιας θρησκείας, τότε σ’ έχω στο χέρι γιά μιά ζωή. Γι’ αυτό, λοιπόν, τα Κρόνια ιερατεία είναι τόσο μυστικοπαθή, γι’ αυτό λειτουργούν με νοοτροπία αγέλης («λέσχες», κτλ), επειδή το κάθε μέλος καλύπτει τις βρωμιές των υπολοίπων.

. . . . . . . . . . .

Εδώ, θα με ρωτήσεις – καί δικαίως: εφ’ όσον έτσι φέρονται οι Κρόνιες θρησκείες, έτσι φέρονται καί τα ιερατεία των μωαμεθανών;

Όχι. Αυτοί σφάζουν στα φανερά, σαν τους Αζτέκους! Αυτή είναι η διαφορά τους με τα δυτικά κρονάκια. Φυσικά, οι κακοποιήσεις παιδιών (παιδονύφες …έξι ετών, «κιοτσέκια» -δηλαδή σοδομισμένα αγοράκια ως παλλακίδες καί πόρνες-, κτλ κτλ) επίσης δίνουν καί παίρνουν· κι αυτές στα φανερά.

Τώρα, αν τέτοιες φάσεις ελάμβαναν χώραν καί με τους Σελτζούκους, δεν γνωρίζω.

Αλλά το Εντερούν ήταν μιά ιστορική πραγματικότητα. Προφανώς οι Οθωμανοί Τούρκοι ήσαν πιό εξελιγμένα κρονάκια.

. . . . . . . . . . .

Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ότι, στο ύστερο Βυζάντιο, πολλοί προέβησαν τόσο εύκολα σε αλλαξοθρησκεία, επειδή προϋπήρχε από χιλιάδες χρόνια ένα πολυάριθμο πληθυσμιακό στρώμα Κρόνιας νοοτροπίας. (Το ισλάμ είναι καρακρόνια θρησκεία.) Καί, όπως λέει η παροιμία, βρήκ’ ο γύφτος τη γενιά του, κι αναγάλλιασ’ η καρδιά του!

Μην ξεχνάτε ότι πχ οι Ατρείδες, που ήταν καθαρά σόϊ (προφανώς Κρονίων) ανθρωποθυσιαστών, καταγόντουσαν από τη Μ. Ασία. (Κοντοχωριανοί των Τρώων!)

[Με την ευκαιρία: γιατί ο Μ. Κωνσταντίνος δεν περίμενε να ολοκληρωθεί το χτίσιμο της Κωνσταντινούπολης, ώστε να συγκαλέσει εκεί την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, καί την συγκάλεσε στα χώματα της πάλαι ποτέ επικράτειας της Τροίας; Γιατί δεν την πήγε έστω στη Ρώμη;

Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει κάτι, αλλά η σχετική σκέψη δεν μου διέφυγε.]

Μά, διατηρήθηκε επί τόσα χρόνια η Κρόνια νοοτροπία; (Έστω, λανθάνουσα.)

Ναί, διότι αυτοί οι τύποι είναι φανατικοί. Καί, κυρίως, δεν ξεχνούν, ακόμη κι αν περάσουν χιλιάδες χρόνια.

Καί, κυριώτατα, είναι εκδικητικοί.

Καί πώς τα ξέρουμε αυτά, ρέ εξυπνάκια Εργοδότη;

Αυτά πάλι μας τα λέει η Ιστορία, έστω κι αν πχ ο Ηρόδοτος (που περιγράφει τον μισελληνισμό της Αρτεμισίας, η οποία σκρόφα έδινε λεπτομερή αναφορά στον ιουδαίο Μαρδόνιο – δες το λήμμα της Γουΐκι) δεν είναι τόσο πιστευτός. Ορίστε, όμως, καί οι ακαδημαϊκές αποδείξεις που τυχόν ζητάτε: με αναφορά στην πηγή! 🙂

Να μην ξεχάσω το ότι οι Φοίνικες (καμμία εντύπωση δεν μου κάνει ότι αυτό το κοκκινομάλλικο -εξ ού καί το όνομά τους, κι όχι από κόκκινες μπογιές καί λοιπές ανοησίες- κράμα απογόνων Ατλάντων καί Κρονίων Πελασγών αποδείχθηκε ότι είχε καί ελληνικό DNA), όταν δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν οριστικώς την Αθήνα ως εχθροί, ήρθαν πενήντα χρόνια μετά ως έμποροι… κι έφεραν τον λοιμό στην Αθήνα της εποχής του Θουκυδίδη, με τη βρώμα τους καί τα ποντίκια στα πλοία τους.

[Θυμίζει κι αυτό κάτι; Ναί, τους ναζιστές, που ξεκουμπίστηκαν μεν από τη χώρα μας το 1944 ως στρατιώτες, αλλά επανήλθαν ως πωλητές συσκευών καί οπλικών συστημάτων. Καί ως οικονομικοί νταβατζήδες μας.]

Αργότερα, επί Ελληνιστικής Εποχής, όλη η μητροπολιτική Ελλάδα, καθώς κι ολόκληρη η Μ. Ασία, είχαν γεμίσει συναγωγές. Μαντέψτε ποιούς επηρέασαν αυτές, καί πώς!…

[Αν καί το γιατί γέμισε ο τόπος από δαύτες, το κάνουν όλοι γαργάρα. Προφανώς, το να γεμίσουν ελληνικές περιοχές της εποχής εκείνης με πυκνές κοινότητες αλλοθρήσκων αλλοφύλων, θεωρείται από τους ακαδημαϊκούς ιστορικούς κάτι σαν φυσικό φαινόμενο μή χρήζον εξηγήσεως, όπως η βροχή.]

Ακόμη αργότερα, επειδή καί η Ορθοδοξία εμπεριέχει καραμπινάτη Κρόνια συνιστώσα («ΠΔ», δούλος του Θεού», «ταπεινότητες», καί τα ρέστα), όλες αυτές οι μαϊμούδες την αποδέχτηκαν, έως ότου κατέφθασαν οι Σελτζούκοι. Ότε καί μετά χαράς παράτησαν τα σταυροκοπήματα, τράβηξαν καί μιά ξεγυρισμένη περιτομή, κι έγιναν μεμέτια. Μέχρι σήμερα.

. . . . . . . . . . .

Τώρα, γιατί σας κουράζω με όλες αυτές τις ιστορικές αναδρομές; αφού, στο κάτω-κάτω, δεν γίνεται να γυρίσουμε στο παρελθόν, γιά να ισιώσουμε τα στραβά. Ούτε οι γενοκτονημένοι Πόντιοι καί λοιποί Έλληνες της Μ. Ασίας καί της Θράκης μπορούν να ξανάρθουν στη ζωή.

Όλα τα παραπάνω τα είπαμε, γιά ν’ αποφύγουμε ένα πολύ άσχημο μέλλον.

Καί γιά να μην επαναληφθούν σφαγές καί εξανδραποδισμοί (βλέπετε τί κάνουν τα μούσλιμζ στη Συρία, όπου η χατζάρα δουλεύει νυχθημερόν).

Καί γιά να μην την ξαναπατήσουμε σά βλάκες, αφού είδατε πόσα χρόνια κρατάει αυτή η κολώνια!… Δηλαδή, η πλύση εγκεφάλου που εφήρμοσαν οι Άτλαντες στα αρπαγμένα μας παιδιά, η οποία επανήλθε καί επανήλθε καί επανήλθε κατά εποχές.

Καί πώς είναι πιθανό να την πατήσουμε, ώ πάνσοφε (απ’ την ανάποδη! 🙂 ) Εργοδότα;

Απλούστατα, δείχνοντας σε επικίνδυνο βαθμό (μέχρι βλακείας, δηλαδή) αποδοχή σε όσα λένε οι (εντός, ή εκτός εισαγωγικών) προφητείες.

Μά, είπαν ψέμματα οι άγιοι κι οι γεροντάδες;

Όχι· δεν είπαν ψέμματα. Αλλά ο κίνδυνος δεν ελλοχεύει στα λόγια αυτωνών. Αλλού βρίσκεται: στο ότι νομίζουμε πως ναί μέν, όσα λένε οι προφητείες θα γίνουν κατά γράμμα, αλλά τα παράγωγα αποτελέσματα αυτών θα γίνουν …από θαύμα.

Μπορεί να γίνουν καί θαύματα, ώ ‘γαθοί, δέ λέω.

[Αν καί, ειδικά σ’ αυτή την περίπτωση, δεν θα γίνει θαύμα. Διότι, το ν’ αλλάζεις με καταναγκασμό τα μυαλά κάποιου, είναι το χειρότερο είδος μαύρης μαγείας που υπάρχει. Μην περιμένετε να κάνει ο Θεός κάτι τέτοιο!… τη στιγμή που έδωσε σε όλα ανεξαιρέτως τα ανθρώπινα όντα την ελευθερία της επιλογής!]

Αλλά εμείς, ως λογικά όντα, με το θείο δώρο του μυαλού, οφείλουμε να πάρουμε τα μέτρα μας. Καί ιδού τί εννοώ: λέει η προφητεία, ότι το ένα τρίτο των Τούρκων θα επιζήσουν (μετά τα επερχόμενα γεγονότα) καί θα βαφτιστούν. Καμμία αντίρρηση, αλλά τί θα γίνει μετά;

• Εάν εσείς περιμένετε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που σήμερα δακρύζουν στο άκουσμα του Τουρκικού εθνικού ύμνου καί υπηρετούν μετά χαράς στις Ένοπλες Δυνάμεις των γειτόνων (καί «συμμάχων»! 🙂 ), ξαφνικά θ’ αγαπήσουν την Ελλάδα μετά το βάπτισμά τους.
• Εάν περιμένετε τα σημεία αναφοράς τους να πάψουν να είναι τα στρατόπεδα της Τουρκίας καί τα τζαμιά (έστω καί του Σινάν), καί μέσα σε μιά μέρα να γίνουν ο Παρθενώνας καί η Δήλος.

Τότε είσαστε μαλάκες με πιστοποίηση ISO. (Έ, δεν κρατήθηκα!)

Ακόμη, ποιός με βεβαιώνει εμένα ότι θα βαπτιστούν μονάχα άνθρωποι, που κάποτε έγιναν μούσλιμζ με καταναγκασμό, καί δεν θα υπάρξει ξανά ανάμεσά τους καί μιά μαγιά από Κρόνιους Πελασγούς ανθρωποθυσιαστές, που θα ταλαιπωρήσουν αγρίως τους απογόνους μας, κάποιους αιώνες μετά;

Αμφιβάλλετε ότι υπάρχει καί τέτοιο ενδεχόμενο; Το όνομα «Αινείας» σας λέει κάτι, ή ού; Καλό ανθρωπάκι ήταν ο Αινείας… αλλά την πληρώσαμε ακριβά τη Ρώμη (ως νέα Τροία), ναί ή ού;

Ναί…

Ωραία! Καί τί προτείνεις να κάνουμε, ρέ ψευτόμαγκα;

Μάντρωμα των βαφτισμένων, ως πρώτο μέτρο. Όχι μπάτε σκύλοι αλέστε.

[Βλέπε Κίνα με Χόνγκ Κόνγκ. Οι Κινέζοι ξέρουν πολύ καλά ότι οι συμπατριώτες τους έχουν ενάμιση αιώνα αγγλικό «ιό» στη νοοτροπία τους, γι’ αυτό εδώ καί 28 χρόνια ακόμη δεν λένε να τους αφήσουν τα λουριά λάσκα – μπάτε στην Κίνα όποτε γουστάρετε, παναπεί.

Παρεκτός αν θεωρείτε τους Κινέζους ηλίθιους, καί καθόλου πατριώτες.]

Συστηματική προπαγάνδα των ιδεών μας στα κεφάλια τους, ως δεύτερο. Καί ίσως μετά από 3-4 γενιές να έχουμε όντως κι άλλους Έλληνες, παλλόμενους αρμονικώς επάνω στο DNA τους – σαν εμάς. (Το «αρμονικώς» πάει στο ότι εμείς δεν κολλάμε με Κρόνο.)

. . . . . . . . . . .

Εν κατακλείδι – καί με την ευχή καί την ελπίδα να μην επαναληφθεί ποτέ τέτοια εθνική μας καταστροφή, όπως το 1922: πιστέψτε ό,τι θέλετε, αλλά παράλληλα δουλέψτε σε «πρόσω ολοταχώς» το μυαλό που σας έδωσε ο καλός Θεούλης. Μην σας πιάνει το συναίσθημα, καί μην περιμένετε θαύματα.

Στο κάτω-κάτω, αναρωτηθήτε αν τα θαύματα τ’ αξίζετε, ώστε να τα ζητάτε κιόλας.

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

Η Γενοκτονία των Ποντίων

 

Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Στίγμα ανεξάλειπτο στην ιστορική εκπόρευση του ελληνισμού, η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια απο τις οδυνηρότερες στιγμές μας, υπονίζοντας με εγκαυστικό τρόπο, το προαιώνιο μίσος των Τούρκων για τους Έλληνες, αλλά και την βίαια και αιμοσταγή ιστορική τους παρουσία.

Πολύ έγλωττα εδώ τα λόγια του Αμερικανού πρόξενου στην Σμύρνη Τζών Χόρτον «Απο άκρου εις άκρον σε όλη την επικράτεια των Τούρκων, πάντα υπήρχε μια κηλίδα αίματος για να θυμίζει την βάρβαρη παρουσία τους». Η γενοκτονία των Ποντίων έλαβε χώρα κατά την περίοδο (1916-1923) και είχε ως τραγικό επακόλουθο την φρικιαστική δολοφονία 353.000 ανθρώπων, στην δεύτερη μεγαλύτερη γενοκτονία του αιώνα μας. Αλλά ας επιχειρήσουμε μια προσέγγιση στον όρο γενοκτονία. Ο όρος αυτός εισήχθη με επίσημο τρόπο στο δημόσιο διάλογο, μέσα απο την ιστορική δίκη της Νυρεμβέργης, που εκδίκασε τα εγκλήματα πολέμου της ναζιστικής ηγεσίας το 1945. Και ο όρος αποδίδει την μεθοδευμένη εξολόθρευση μιας φυλετικής, θρησκευτικής, ή εθνικής ομάδας. Αποτελεί ένα έγκλημα ειρηνικής περιόδου.Το κίνητρο για την γενοκτονία μιας ομάδας δεν είναι η εμπλοκή της σε πολεμικές ενέργειες, αλλά τα εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά που φέρει. Και στην προκείμενη πρίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, η ιδιότητα που επέσυρε την δολοφονία τους ήταν ότι ήσαν έλληνες και χριστανοί. Ας δούμε όμως εξελικτικά την πορεία του ποντιακού ελληνισμού, μέχρι την διάπραξη της γεντοκτονικής εξόντωσής του.

Απαρχή της εξόντωσης των ελλήνων του Πόντου, είναι η άλωση της Κωνσταντινούπολης. Επτά χρόνια αργότερα απο την άλωση της πόλης, θα ακολουθήσει η άλωση της Τραπεζούντας το 1461. Απο αυτό το ιστορικό ορόσημο θα ξεκινήσουν οι βιαιότητες, οι διωγμοί, η θρησκευτική τρομοκρατία, η εθνολογική αλοίωση με τις αλλεπάλληλες προσπάθειες εξισλαμισμού, οι σφαγές, μέχρι να φτάσουμε στην κορύφωση της δραματικής εξόντωσης του ελληνισμού των Ποντίων, με την φρικιαστική γενοκτονία του. Η υποδούλωση του Πόντου μπορεί ιστορικά να χωριστεί σε τρείς περιόδους. Η πρώτη περίοδος εκκινά με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και αποπερατώνεται στα μέσα του 17-ου αιώνα. Σ΄αυτά τα ιστορικά όρια οι Τούρκοι υιοθετούν μια σχετικά παθητική στάση έναντι των ελλήνων του Πόντου.

Η δεύτερη περίοδος εκκινά στα μέσα του 17-ου αιώνα και εκτείνεται μέχρι το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της περιόδου σ΄ ότι αφορά την συμπεριφορά των Τούρκών, είναι η θρησκευτική βία που ασκούν στους χριστιανικούς πληθυσμούς του Πόντου και κατατείνει στον εξισλαμισμό των  Ελλήνων. Και πράγματι σε σημαντικό βαθμό, οι Τούρκοι κατορθώνουν να εξισλαμήσουν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνισμού, προσβλέποντας στην πολιτική ποδηγέτηση των ελλήνων του Πόντου.

Η τρίτη και τελευταία περίοδος αποπερα-τώνεται το 1922 όπου και κλιμακώνεται η γενοκτονία και επιμερίζεται σε δυο υπο-περιόδους. Η πρώτη υποπερίοδος εκκινά με την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η μεθοδευμένη προσπάθεια των διοικητικών αρχών της Τουρκίας να εφαρμόζουν αντι-δημοκρατικούς νόμους εις βάρος των ελλήνων, με στόχο την παρεμπόδιση της ελεύθερης ανάπτυξης και δημιουργικής παρουσίας τους στον Πόντο. Η δεύτερη υποπερίοδος εκκινά το 1908 και κύριο γνώρισμά της έχει την ραγδαία ανάπτυξη του τουρκικού πληθυσμού με γεωμετρική πρόοδο, στην περιοχή του Πόντου. Πάραυτα όλα τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει απο την άλωση της Σαμψούντας, δεν έχουν επιφέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, που είναι η εκδίωξη και η εθνολογική αλοίωση του ελληνισμού του Πόντου. Έτσι το κίνημα των Νεοτούρκων με αρχηγό τιν χαρισματικό Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ που εν των μεταξύ έχει ανελιχθεί στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, προβληματίζεται στην εφαρμογή της τελικής λύσης, που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν είναι άλλη απο την συστηματική ομαδική δολοφονία των Ποντίων.

Το σχέδιο ωστόσο για την γενοκτονία των Ποντίων καταστρώνεται απο τους Νεότουρκους το 1911. Θα πραγματοποιηθεί την περίοδο του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και θα ολοκληρωθεί απο τον ηγέτη των Νεοτούρκων Κεμάλ πασά, την περίοδο (1919-1923). Η απόφαση του σχεδίου της δολοφονίας των Ποντίων θα ληφθεί το 1911 στη Θεσσαλονίκη – τραγική ειρωνεία – στο διεξαχθέν Συνέδριο του Νεοτουρκικού Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος», το οποίο είχε ιδρυθεί το 1889.Κεντρικό μέλημα της απόφασης του συνεδρίου τότε, ήταν η κάθαρση της  Μικράς Ασίας απο τις διάφορες εθνότητες και ο πλήρης έλεγχός της απο τους Νεότουρκους, που κατ΄επίφασιν ευαγγελίζονταν τον εκδημοκρατισμό και τις μεταρρυθμί-σεις, στην υστερούσα Τουρκία του Σουλτάνου. Την αποφασισθείσα εθνοκάθαρση των Ποντί-ων, οι Νεότουρκοι θα την ξεκινήσουν με την αναγκαστική επιστράτευση όλου του ενεργού πληθυσμού των Ποντίων απο 15 έως 45 ετών, στα περίφημα «Τάγματα Εργασίας» (amele taburu). Με την μεθόδευση αυτή οι Τούρκοι έστελναν όσους δεν κατατάσσονταν στο στρατό, σε κατασκευαστικά έργα, οδοποιίας, γεφυριών, σε λατομεία, ορυχεία, εξορύξεις κ.λ.π. στα βάθη της ανατολής και εκεί τεχνηέντως τους εξόντωναν με την πείνα, τα βασασνιστήρια, τις κακουχίες και τη εξαντλητική και αδιάκοπη εργασία. Χιλιάδες Έλληνες κακοποιημένοι και εγκαταλελειμμένοι ζώντας και δουλεύοντας σε απάνθρωπες συνθήκες, άφησαν την τελευταία τους πνοή και τα κόκαλά τους, στα περιβόητα «τάγματα εργασίας». Τα «amele taburu» θεωρήθηκαν διεθνώς σαν η πιο μεθοδευμένη μαζική εξόντωση πληθυσμού τότε στην ανθρωπότητα και ονομάστηκαν χαρακτηρισικά «Λευκή Σφαγή» (Massacre Blanc).

Στο ίδιο μήκος κύμματος τρομοκρατίας οι Τούρκοι με έντεχνο τρόπο έθεταν δεσμευτικούς φραγμούς στους έλληνες να ασκήσουν τα επαγγέλματά τους, ενώ απαγόρευαν συνάμα στους μουσουλμάνους να συνεργάζονται επαγγελματικά με τους έλληνες. Και προεβλέπετο ποινή απο τις στρατιωτικές αρχές, για όσους παρενέβαιναν τον νόμο. Ενώ την ηθική τρομοκρατία των Ελλήνων, συνόδευαν συγκροτημένες επιθέσεις στα ελληνικά χωριά, φόνοι, βιασμοί, ληστείες, απαγχονισμοί, και κάθε είδους βιαιοπραγία. Παρεπόμενο αυτών των εξοντωτικών μεθοδεύσεων που προμήνυαν και τις επερχόμενες μαζικές δολοφονίες, ήταν να εξαναγκαστούν πολλοί έλληνες να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες του Πόντου και των Μικρασιατικών παραλίων. Αλλά και σ΄αυτή την φυγή τους πρός την ελευθερία, οι Τούρκοι φρόντιζαν με καλοσχεδιασμένες μεθοδεύσεις να τους οδηγήσουν στο θάνατο. Τους απαγόρευαν κατά την φυγή τους, να πάρουν μαζί τους έστω και στοιχειώδη χρειαζούμενα για το ταξίδι απο τα υπάρχοντά τους. Το αποτέλεσμα άφευκτο. Πείνα, σωματική και ηθική εξάντληση, θάνατος. Σύνδρομη και διαπλαστική της δολοφονικής αυτής μεθόδευσης των Τούρκων είναι μια έκθεση της ελληνικής πρεσβείας του Ιουνίου του 1915 που αναφέρει «Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα …».

Εμφανής πρόθεση των Τούρκων ήταν με τις λεηλασίες, τους βιασμούς, τους πυρπολισμούς και την τρομοκρατία, να επιτύχουν την εθνολογική κάθαρση των ελληνικών περιοχών και να επιτευχθεί έτσι ο πλήρης εκτουρικισμός τους. Έχει σημάνει ήδη η ώρα του αφανισμού των ελλήνων. Τραγικό ιστορικό ορόσημο το 1919, οπότε και ξεκινά ο μεθοδευμένος πολυεπίπεδος και περισσότερο βίαιος απο ποτέ, διωγμός των ελλήνων.

Στις 19 Μαίου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα και ξεκινά η δεύτερη βιαιότερη περίοδος της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού. Ο Κεμάλ που διψά για αίμα και διάστικτος απο μίσος εναντίων των ελλήνων καθώς είναι, με την αρωγή του νεοτουρκι-κού κομιτάτου, ιδρύει την μυστική οργάνωση «Mutafai Milliye»  και ενσπείρει το μίσος εναντίων των ελλήνων. Ρίχνονται τα σχέδια του ολοκληρωτικού αφανισμού του Ποντιακού ελληνισμού. Είχε παρέλθει το διάβα ολόκληρων αιώνων, μετά την ιστορικά οδυνηρή κατάληψη της Σαμψούντας  και ωστόσο είχαν μείνει άσβεστες οι εστίες του ελληνισμού στον Πόντο και την Ιωνία. Και τώρα μόλις σε λίγα χρόνια, ο Κεμάλ κατόρθωνε να αφανίσει τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας και μαζί τους έναν πολιτισμό που είχε αποτυπώσει αδρά τον ίσκιο του στην οικουμένη. Απέλπιδα οδός σωτηρίας για τους τραγικούς έλληνες του Πόντου απέναντις στις φρυκαλέες βιαιότητες των Τούρκων εναντίον τους, ήταν η οργάνωση αντάρτικου και η καταφυγή στα βουνά για να τους πολεμήσουν. Και να προστα-τεύσουν έτσι στον βαθμό που ήταν εφικτό, τους αμάχους και τα γυναικόπαιδα. Και είναι βέβαιον ότι τα αθώμα θύματα της τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, θα ήταν κατά πολύ περισσότερα, αν το γενναίο αντάρτικο που οργανώθηκε στα βουνά, απο ατόμητους ήρωες του Πόντου, δεν έθετε στοιχειωδώς φραγμό στις αιμοσταγείς επελάσεις των Τούρκων στα ελληνικά χωριά.

Αφότου ο Κεμάλ ανήλθε στη εξουσία οι θηριωδίες των Τούρκων και οι διωγμοί προσέλαβαν πολύ μεγαλύτερη έκταση. Προκειμένου μάλιστα να διευκολυνθεί στο εθνοκτόνο κατά των ελλήνων έργο του, συστήνει στα χωριά του Πόντου τα περίφημα «έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας» παρωδία δικαστηρίων προφανώς, που με συνοπτικές διαδικασίες καταδίκα-ζαν τους τοπικούς ηγέτες των Ποντίων, ως «εχθρούς της Τουρκίας» και εν συνεχεία με τον μανδύα της νομιμοφάνειας τους οδηγούσαν στην εκτέλεση. Και δυστυχώς με την θανάτωση και των τελευταίων εναπομεινάντων εστιών αντίστασης, ο ποντιακός ελληνισμός όδευε στο τέλος του. Η φοβερή γενοκτονία στον Πόντο, ήταν απόρροια του σχεδίου του τουρκικού εθνικισμού για κάθαρση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, απο τις γηγενείς εθνότητες. Και το τρομερό αυτό σχέδιο ευοδώθηκε με την γενοκτονία των χριστιανικών λαών, των Ελλήνων και των Αρμενίων που για αιώνες ζούσαν σ΄αυτές τις περιοχές. Όσοι γλίτωσαν απο το φονικό λεπίδι των αιμοσταγών τσετών του Κεμάλ, εξωθήθηκαν σε βαίαη εγκατάλειψη των πατρογονικών τους εστιών στον Πόντο και στην Ιωνία. Ενώ για τους Κούρδους που συνέχισαν να μένουν στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας ως μουσουλμανικές εθνότητες, τους επεβλήθη ο αναγκαστικός εκτουρκισμός τους. Οι αριθμοί σ΄ ότι αφορά τους ελληνικούς πληθυσμούς στον Πόντο είναι πολύ εύγλωττοι και χαρακτηριστικοί των μαζικών φόνων-γενοκτονίας που έλαβαν χώρα. Λίγο πρίν τον Α΄παγκόσμιο πόλεμο ο Πόντος αριθμούσε 700.000 έλληνες. Και με το πέρας του 1923 είχαν δολοφονηθεί 353.000 άτομα.

Μια σημαντική παράμετρος που θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας στην τραγική γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού είναι ότι οι Ρώσοι συνέδραμαν πολιτικά το κίμημα των Νεοτούρκων και τον Κεμάλ, ιδίως κατά τα πρώτα στάδια της προσπάθειας εδαραίωσής τους. Η πολιτική αυτή στήριξη ίσως να ήταν στα πλαίσια της αμοιβαιότητας, δοθέντος ότι το παντουρκικό κίνημα που υπήρξε πολύ ανθηρό στην Σοβιετική Ένωση την περίοδο έκσπασης της Οκτωβριανής επανάστασης, προσέτρεξε ηθικά και πολιτικά την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Παρείχαν λοιπόν πολιτική στήριξη οι Ρώσοι στους Νεοτούρκους, ενώ τους προμήθευαν, με όπλα, χρήματα, αλλά και στρατιωτική τεχνογνωσία με υψηλού επιπέδου στρατιωτικούς συμβούλους. Ο ιθύνων μάλιστα στρατιωτικά νούς της αντεπίθεσης των τουρκικών  στρατευμάτων εναντίον των ελληνικών το 1921, ήταν ο Μ. Φρούνζε στρατιωτι-κός εντεταλμένος των Ρώσων. Και μ΄ αυτή την έννοια οι μαρτυρίες του για τις σφαγές που έλαβαν χώρα έχουν ξεχωριστή βαρύτητα.

Με παραστατική ενάργεια λοιπόν ο Μ. Φρούνζε γράφει στην μαρτυρία του «Συναντήσαμε μια μικρή ομάδα από 60-70 Έλληνες, οι οποίοι μόλις είχαν καταθέσει τα όπλα. Όλοι τους είχαν εξαντληθεί στο έπακρο… Άλλοι έμοιαζαν κυριολεκτικά με σκελετούς. Αντί για ρούχα κρέμονταν από τους ώμους τους κάτι απίθανα κουρέλια. Στο κέντρο της ομάδας βρίσκονταν ένας ψηλός κι’ αδύνατος παπάς, φορώντας το καλυμαύχι του… Φυσούσε κρύος αέρας και όλη η ομάδα κάτω από τα σπρωξίματα των συνοδών-στρατιωτών, κατευθυνόταν με πηδηματάκια προς τη Χάβζα. Μερικοί όταν μας αντίκρυσαν, άρχισαν να κλαίνε δυνατά ή μάλλον να ουρλιάζουν, μια και ο ήχος που ξέφευγε από τα στήθη τους, έμοιαζε περισσότερο με ουρλιαχτό κυνηγημένου ζώου». Σχολιάζοντας ακόμα ο Φρούνζε τις ωμότητες καις τους φόνους των τουρκικών αποσπασμάτων σημειώνει εστιάζοντας στην πολιτική του Τοπάλ Οσμάν «…όλη αυτή η πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Τουρκίας, ερημώθηκε σε απίστευτο βαθμό. Απ’ όλο τον ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Σαμψούντας, της Σινώπης και της Αμάσειας απόμειναν μόνο μερικές ανταρτοομάδες που περιπλανιόντουσαν στα βουνά. Εκείνος που έγινε περισσότερο γνωστός για τις θηριωδίες του ήταν ο αρχηγός των Λαζών Οσμάν Αγάς, ο οποίος πέρασε δια πυρός και σιδήρου με την άγρια ορδή του όλη την περιοχή».

Για τους απίστευτης έκτασης φόνους που έλαβαν χώρα στην Σαμψούντα είχε ενημερωθεί και ο Ρώσος πρέσβης στην Άγκυρα Αράλοβ απο τον στρατηγό Φρούνζε. Ο τελευταίος του διεμήνυσε ότι είχε δει αμέτρητους έλληνες που είχαν δολοφονηθεί «βάρβαρα σκοτωμένους Έλληνες – γέρους, παιδιά, γυναίκες». Ενημέρωσε ακόμα τον Αράλοβ ότι θα έρχονταν αντιμέτωπος με πλήθος δολοφονημένων Ποντίων, τους οποίους είχαν βαίαια σύρει απο τα σπίτια τους στου δρόμους και τους είχαν φονεύσει εκεί. Ο σοβιετικός πρέσβης Αράλοβ προφανώς θορυβημένος και αισθανόμενος ενοχές για την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα, είχε θίξε το θέμα σε συνομιλία του με τον ίδιο τον Κεμάλ. Σημειώνει ο Αράλοβ αποκαλυπτικά «Του είπα (του Κεμάλ) για τις φρικτές σφαγές των Ελλήνων που είχε δει ο Φρούντζε και αργότερα εγώ ο ίδιος. Εχοντας υπ’ όψη μου τη συμβουλή του Λένιν να μην θίξω την τουρκική εθνική φιλοτιμία, πρόσεχα πολύ τις λέξεις μου…” Ο Κεμάλ αντιπαρήλθε τις αρνητικές δοαπιστώσεις του Φρούνζε: “Ξέρω αυτές τις βαρβαρότητες. Είμαι κατά της βαρβαρότητας. Εχω δώσει διαταγές να μεταχειρίζονται τους Έλληνες αιχμαλώτους με καλό τρόπο… Πρέπει να καταλάβετε τον λαό μας. Είναι εξαγριωμένοι. Ποιοί πρέπει να κατηγορη-θούν για αυτό; Εκείνοι που θέλουν να ιδρύσουν ένα “Ποντιακό κράτος” στην Τουρκία…».

Αλλά πολύ παραστατικός για τους ανηλεείς φόνους των Τούρκων κατά των Ποντίων είναι ο Φρούνζε στο βιβλίο του «Αναμνήσεις απο την Τουρκία». Σχολιάζει «Από τους 200.000 Έλληνες που ζούσανε στη Σαμψούντα, τη Σινώπη και την Αμάσεια έμειναν λίγοι μόνο αντάρτες που τριγυρίζουν στα βουνά. Το σύνολο σχεδόν των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών εξορίστηκαν σε άλλες περιοχές με πολύ άχημες συνθήκες. Πληροφορήθηκα ότι οι Τσέτες του Οσμάν Αγά (σ.τ.σ. Τοπάλ Οσμάν) έσπειραν τον πανικό στην πόλη Χάβζα. Έκαψαν, βασάνισαν και σκότωσαν όλους τους Έλληνες και Αρμένιους που βρήκαν μπροστά τους. γκρέμισαν όλες τις γέφυρες. Παντού υπήρχαν σημάδια γκρεμίσματος. Η διαδρομή από την πόλη Καβάκ προς το πέρασμα Χατζηλάρ θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου όσο θα ζω. Σε απόσταση 30 χιλιομέτρων συναντούσαμε μόνο πτώματα. Μόνο εγώ μέτρησα 58. Σ’ ένα σημείο συναντήσαμε το πτώμα μιας ωραίας κοπέλλας. Της είχανε κόψει το κεφάλι και το τοποθέτησαν κοντά στο χέρι της. Σε κάποιο άλλο σημείο υπήρχε το πτώμα ενός άλλου ωραίου κοριτσιού, 7-8 χρονών, με ξανθά μαλιά και γυμνά πόδια. Φορούσε μόνο ένα παλιό πουκάμισο. Απ’ ότι καταλάβαμε, το κοριτσάκι καθώς έκλαιγε, έχωσε το πρόσωπό του στο χώμα, δολοφονημένο από το κάρφωμα της λόγχης του φαντάρου».

Η ηθικά ειδεχθής δολοφονία του Ποντιακού ελληνισμού στίγμα ανεξάλειπτο για την πολιτισμένη ανθρωπότητα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του μεθοδικά οργανωμένου σχεδίου, εξόντωσης όλων των μειονοτήτων, της πάλαι ποτέ παντοδύναμης οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολιτικό και στρατιωτικό σχέδιο που ξεκίνησε με τον πρώτο διωγμό του 1914 και αποπερατώθηκε με την συντριβή του ελληνισμού το 1922. Το τουρκικό κράτος ακόμα και σήμερα, έναν αιώνα περίπου απο το ασύλληπτο αυτό έγκλημα κατά των Ελλήνων, αρνείται εμμανώς να αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Ποντίων, πολλώ μάλον που διατείνεται στην πολιτισμένη ανθρωπότητα, ότι έχει κάνει βήματα εκδημοκρατισμού, προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να επιτύχει την ένταξή του στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και όταν τα ιστορικά στοιχεία είναι αδιάσειστα για τις θηριωδίες, το μακελειό και τις σφαγιές που διέπραξε εναντίον των Ποντίων οι Τούρκοι, τα ερμηνεύει κυνικά ως παράπλευρες απώλειες του πολέμου. Η οδυνηρή ιστορική πραγματικότητα όμως είναι αδιάψευστη. Οι Τούρκοι κατά του Ποντιακού ελληνισμού διέπραξαν το δεύτερο μεγαλύτερο γενοκτονικό έγκλημα, που έλαβε ποτέ χώρα στην ανθρωπότητα.

Αλλά απελπιστικά καθυστερημένη έναντι του ιστορικού της χρέους πρός την πατρίδα και τον Ποντιακό ελληνισμό, υπήρξε και η μακαρίως υπνώτουσσα ελληνική πολιτεία, Που χαμένη μέσα στους δαιδάλους των λεπταίσθητων – και εν τέλει αναποτελεσματικών ως η ζωή αποδεικνύει, διότι παραφράσσοντας τον παροιμιόμυθο «Ο Τούρκος και αν εγέρασε και αν άλλαξε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε, ούτε την κεφαλή του» –  διπλωματικών ισορροπιών  και στα αβυσσαλέα ακόλουθα φοβικά της σύνδρομα, απέφευγε επιμελώς να αναγνωρίσει επίσημα των Γενοκτονία των Ποντίων. Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ δεκαετίες και να φθάσουμε στο 1994, για να ψηφίσει στις 24 Φεβρουαρίου του 1994, την 19 Μαΐου ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των ελλήνων του Πόντου την περίοδο (1916-1923). Και έτσι έστω και καθυστηρημένα αποκατάστηθε ιστορικά το αδικοχαμένο αίμα του Ποντιακού ελληνισμού, που στα βάθη της Ασίας για αιώνες πολιτισμικά προβάδιζε και διεκήρυτε έργω και όχι λόγω, την ηθική και πνευματική ευημερία των Ελλήνων. Παράλληλα όμως αποκαταστάθηκε και η θρυμματισμμένη ιστορική ενότητα του ελληνισμού. Η άμβλυνση και ηθική απομείωση της οποίας, στόχευε ευθέως απο οργανωμένα εθνομηδενιστικά συμφέρον-τα του εξωτερικού – οι ρίζες των οποίων φθάνουν στα πολυπόλοκαμα, παγκόσμια χρηματο-πιστωτικά δίκτυα διακυβέρνησης του σύγχρονου κόσμου – στην ιστορική και γεωγραφική συρρίκνωση του ελληνισμού. Αναδεικνύοντας με την αποκατάσταση αυτή για μια ακόμη φορά, σε έναν κόσμο διαρκώς εξελισσόμενο, ότι ο κενρικός πυρήνας της πνευματικής και πολιτισμικής του εκπόρευσης, είναι πάντα ελληνικός.

Οι Έλληνες του Πόντου, με τον μαρτυρικό τους θάνατο-Γενοκτονία στις προαιώνιες πατρογονικές εστίες της ευλογημένης γης του Πόντου και της Ιωνίας, διατράνωσαν στην αχανή λεωφόρο του χρόνου, την πολιτισμική και πνευματική αλκή του ελληνισμού. Σήμερα πολύ περισσότερο απο ποτέ, που ο ελληνισμός κλυδωνίζεται απο την επαπειλούμενη οικονομική χρεοκοπία, με την επαγόμενη πολιτισμική και πνευματική μας κατάπτωση, οφείλουμε να αντλήσουμε ηθικές δυνάμεις, απο την ιστορικά μεγαλουργό παρουσία των Ελλήνων στα ιερά χώματα του Πόντου και να προβούμε σε μια δυναμική πολιτισμική και ηθικοπνευματική αντεπίθεση, στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το οφείλουμε πάνω απο όλα στο ηρωϊκό αίμα των μαρτύρων του έθνους μας, των αλησμόνητων ακριτών της γλυκιάς πατρίδας του Πόντου.   https://www.pemptousia.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

19 Μαΐου 1919: 105 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και το αίμα των νεκρών μας είναι ακόμα ζεστό!!

 

Ο χρόνος, λένε, γιατρεύει τις πληγές. Περνάει και σου επιτρέπει να ξεχνάς και να προχωράς. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Ευτυχώς η ζωή έχει φροντίσει στον κανόνα να υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Ο ποντιακός ελληνισμός ανήκει σε αυτές. Δεν έχει περάσει μέρα από τότε που άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στις 19 Μαΐου 1919, και οι Πόντιοι να έχουν ξεχάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ιερά χώματα της ιστορικής πατρίδας.

Όσο κι αν οι θύτες προσπάθησαν να μην αφήσουν ίχνη, ανθρώπινα και μη, η αλήθεια δεν στάθηκε δυνατό να θαφτεί. Αργά αλλά σταθερά το φως της θάμπωσε κάθε κατασκευασμένο ψέμα και σήμερα 105 χρόνια μετά, η μόνη που δεν την αναγνωρίζει είναι η Τουρκία, ένα κράτος βουτηγμένο στο χριστιανικό αίμα!

Αμφιβολίες δεν υπάρχουν. Φωτισμένοι επιστήμονες σε όλον τον κόσμον έχουν από δεκαετίες τις απαντήσεις. Ξέρουν τι έγινε στις αρχές του 20ού αιώνα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ποιος το σχεδίασε με χειρουργική ακρίβεια, ποιοι βοήθησαν, τι κέρδισαν και πόσο βαθιά φτάνει η αλήθεια.

Η ανθρωπογεωγραφία του Πόντου άλλαξε μέσα σε ελάχιστα χρόνια και ο ελληνικός πολιτισμός δέχθηκε ανηλεή επίθεση με μοναδικό στόχο να εξαφανιστεί. Όσοι κατάφεραν να επιβιώσουν πήραν το δρόμο της προσφυγιάς ακολουθώντας τις λευκές πορείες, από τα παράλια προς την ενδοχώρα της Ανατολίας, είτε υποχρεώθηκαν να εργαστούν στα τάγματα καταναγκαστικής εργασίας όπου χάθηκαν γενιές και γενιές Ποντίων ή έμειναν στον Πόντο κρύβοντας ότι είναι Έλληνες και χριστιανοί. Μέχρι τον Μάρτιο του 1924, 353.000 Έλληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι εκτοπίστηκαν.

Το μαχαίρι διακρίσεις δεν έκανε. Όσο το χριστιανικό αίμα κυλούσε άφθονο στον Πόντο οι αρχιτέκτονες της καταστροφής του ποντιακού ελληνισμού, κέρδιζαν φήμη, αξιώματα, χρήματα και περιουσίες. Ελληνικές περιουσίες που είχαν αποκτηθεί με πολύ κόπο αλλά με συνοπτικές διαδικασίες άλλαξαν χέρια και βρέθηκαν να ανήκουν στους πρόθυμους να εξυπηρετήσουν το οθωμανικό κράτος.

Όσοι επέζησαν και κατάφεραν να φτάσουν ζωντανοί στην Ελλάδα, μετά την Ανταλλαγή, ήταν σε άθλια κατάσταση. Είχαν να παλέψουν με τις οδυνηρές αναμνήσεις και τη σκληρή πραγματικότητα: Μια πατρίδα που τους γύρισε την πλάτη, που άργησε να τους αντιμετωπίσει ως Έλληνες που εκδιώχθηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη και έπρεπε να βοηθηθούν για να επιβιώσουν. Αγνοήθηκαν, λοιδορήθηκαν, μπήκαν στο περιθώριο. Οι νοικοκύρηδες αντιμετωπίστηκαν ως επαίτες και με καχυποψία. «Τι ήρθατε να κάνετε εδώ;», «Να γυρίσετε πίσω τουρκόσποροι!», «Θα μας γεμίσετε ασθένειες!», ήταν μόνο μερικά από τα σχόλια που επί χρόνια άκουγαν.

Την ίδια ώρα έπρεπε να σταθούν στα πόδια τους γιατί είχαν χρέος να επικοινωνήσουν την αλήθεια σε όλη την οικουμένη.

Αν και άφησαν πίσω ένα ή περισσότερα κομμάτια του εαυτού τους, οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να λυγίσουν. Μόνο να τηρήσουν την υποχρέωσή τους προς την παγκόσμια ιστορία: να επιβιώσουν, να κάνουν προκοπή και να διεκδικήσουν τη δικαίωση για όλους όσοι έχουν καταγραφεί ως θύματα της Γενοκτονίας. Η ποντιακή λαλιά, η Ορθοδοξία, η αγάπη για εκείνους που ξαφνικά και βίαια αποχωρίστηκαν, οι χοροί και η μουσική τούς κράτησαν όρθιους.

Το χρέος. Αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι το «μυστικό» που θα κάνει κάθε νέα γενιά Ποντίων πιο ικανή να διεκδικεί, παρά τις αντιξοότητες.

Όμως το Ποντιακό Ζήτημα παραμένει μια υπόθεση που λίγο συζητείται και πολύ λιγότερο προχωράει προς την επίλυσή του. Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την επαναπροσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας, υπάρχει η αίσθηση πως κάποιος το έσπρωξε κάτω από το χαλί μαζί με το Κυπριακό. Πενήντα χρόνια μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, η κατάσταση ίσως είναι πιο μετέωρη παρά ποτέ. Από ευχολόγια και υποσχέσεις δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε. Από ουσιαστικές προτάσεις και ακόμα περισσότερο από σταθερά βήματα προόδου δεν βλέπουμε κάτι στον ορίζοντα. Και οι λίγες επίμονες φωνές οι οποίες αρθρώνουν πολιτικό λόγο καλώντας την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει, ήδη από το 2019, είναι αμφίβολο εάν ακούγονται έως το ελληνικό Κοινοβούλιο.

Ευθύνες υπάρχουν και στον οργανωμένο ποντιακό χώρο που παρά τις προσπάθειες δεν έχει βρει τρόπο να σπάσει τη γυάλινη οροφή για να μπει… καθαρός αέρας.

Η διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου δεν αφορά μόνο εκείνους που στις φλέβες τους κυλάει ποντιακό αίμα αλλά όλους τους Έλληνες. Δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μια συγκεκριμένη εθνοτική ομάδα αλλά αποτελεί εθνική υπόθεση. Χρέος των Ελλήνων είναι να ησυχάσουν οι ψυχές εκείνων που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Χρέος δικό μου, χρέος δικό σου.

Δικό μας είναι το χρέος.

Πόπη Παπαγεωργίου

www.pontosnews.gr

Ποντιακό αντάρτικο – ένοπλοι Πόντιοι!!!

 

Ποντιακό αντάρτικο – ένοπλοι Πόντιοι

2023/05/20

ΕργΔημΕργ 

Κι άλλο εκτός προγράμματος.

Απαντώντας στον Απλό ανώνυμο σχολιαστή, καί επετειακώς γιά τις 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων από τους «φίλους» καί «συμμάχους» μας εξ Ανατολών:

(Στα σχόλια, θα χανότανε.)

. . . . . . . . . . .

Το συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή το γιατί ο Βενιζέλος αγνόησε τους ενόπλους Ποντίους καί δεν τους ενέταξε στον στρατό μας κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, είναι όντως σοβαρώτατο. Αλλά, απορώ γιατί οι παντοειδείς γραφιάδες των ΜΜΕ (συμβατικών, ή ηλεκτρονικών) το αντιμετωπίζουν ακόμη με τόση επιπολαιότητα – αν κι έχουν διαθέσιμα ιστορικά στοιχεία μέσα στον 21ο αιώνα γιά το τί έγινε ακριβώς.

Ειλικρινά εκπλήσσομαι, διότι (διαβάζοντας επί χρόνια επετειακές αναφορές γιά την 19η Μαΐου) διαπίστωσα πως μέχρι καί οι εκπρόσωποι των Ποντιακών συλλόγων το αγνοούν.

Τί έγινε, όμως;

Συγκεκριμένα, το 2009 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Τα Νέα» ότι άνοιξαν απόρρητα έγγραφα του Φόρεϊν Όφφις του 1919. (Αλήθεια, το 2009 δεν διάβαζε κανείς εφημερίδες, ή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τα σημαντικά θέματα από τα ασήμαντα; )

[Είναι γνωστό ότι η αγγλίτσα δίνει στη δημοσιότητα αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα των αρχείων της, κάθε 30, 60, 90 χρόνια, ανάλογα με τη σοβαρότητα που έχουν.
Μερικά, βέβαια, όπως πχ τα πρακτικά της -μετά το Ναυαρίνο- κεκλεισμένων των θυρών δίκης του Κόδρινγκτων στο Ναυτοδικείο, ή τα της δολοφονίας Καποδίστρια, ή τα πρακτικά της έρευνας γιά τη βύθιση του «Βρεττανικού» έξω απ’ την Κέα, τα κρατάει άκρως απόρρητα διά παντός, καί δεν τα δίνει ποτέ.]

Ένα από τα δημοσιευμένα έγγραφα, λοιπόν, είναι μία επιστολή (του 1919) που δέχθηκε ο Βενιζέλος από κάποιον ανθυπογραμματέα του Φόρεϊν Όφφις, ο οποίος του έλεγε στα ίσα να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει το Ποντιακό Αντάρτικο ως διαπραγματευτικό ατού, ή όπως αλλοιώς.

Να μην τολμήσει!!!!

Ο Βενιζέλος, αντικειμενικώς μπορεί να κατηγορηθεί γιά πολλά· αλλά όχι γι’ αυτό, δηλαδή το ότι γύρισε την πλάτη στους Ποντίους, με τον έτοιμο στρατό τους!

Το φαντάζεστε, πόσο προτεκτοράτο είμαστε;

Ο Βενιζέλος, κακός, στραβός, ο,τιδήποτε, ήταν πρωθυπουργός κράτους. (Καί ποιού κράτους;!) Εσύ, ρέ γραφειοκρατικό σκουλήκι της αγγλίτσας, τί είσαι καί μιλάς κατ’ αυτόν τον τρόπο με τόσο θράσος, γιά εθνικά θέματα Ελλήνων;

Εκπρόσωπος των νταβατζήδων της Ελλάδας, θα μου πείς… Γι’ αυτό κι ο Βενιζέλος κατάπιε την απειλή καί την προσβολή, καί δεν έβγαλε άχνα.

Απ’ την άλλη, κι ακριβώς την ίδια εποχή, ο «βαρύμαγκας» ο Γύπαρης έκατσε σούζα στην τηλεφωνική εντολή της πρεσβείας της αγγλίτσας, που ο εκπρόσωπός της (επ)έβλεπε από μακριά αν οι αλήτες του θα εκτελούσαν τον Δραγούμη (γιά να συνεχιστεί καί να ενταθεί ο εθνικός διχασμός), καί μέχρι τα γεράματά του εψεύδετο ότι του τηλεφώνησε καί του έδωσε την εντολή αυτή άλλο πρόσωπο… (Ο γέρο-Μπενάκης, δηλαδή. Ο οποίος, αν ήθελε να φάει τον Δραγούμη, είχε από παλιότερα άλλες ευκαιρίες κι άλλους τρόπους να το κάνει.) Πού να τολμήσει να το πεί στα ίσα, με ποιόν μιλούσε στο τηλέφωνο!

Προτεκτοράτο, λέμε.

Θυμηθήτε το αυτό αύριο, που θα πάτε να ψηφίσετε.

. . . . . . . . . . .

Όχι μόνον η μνήμη όλων των αδικοχαμένων Ελλήνων είναι αιωνία,…

…αλλά τα εδάφη μας της Ανατολής θα τα ξαναπάρουμε!

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.