Οἰκογένεια ἤ πολυεθνικές;!!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΤΤΑΚΗΣ

ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ ἀποεθνικοποίησαν τόν θεσμό πού κουβάλησε τόν Ἑλληνισμό στίς πλάτες του, στούς αἰῶνες – Ὁλοκληρωμένη προσέγγιση καί ὄχι ἀποσπασματικά μέτρα

ΠΡΟΦΑΝΩΣ καί τά μέτρα πού ἐξειδίκευσε χθές ὁ Ὑπουργός Οἰκονομικῶν Κυριάκος Πιερρακάκης γιά τήν οἰκογένεια, κινοῦνται πρός τήν σωστή κατεύθυνση. Ἀποδεικνύεται καί ἀπό τήν ὑποδοχή πού ἔτυχαν στήν χθεσινή συνάντηση πού εἶχε ἡ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου Οἰκονομικῶν μέ τούς πολύτεκνους, οἱ ὁποῖοι κυριολεκτικά δακρύζουν συγκινημένοι αὐτές τίς μέρες, ἐπειδή κάποιος τούς ἔδωσε σημασία. Ἐπειδή ἕνας πολιτικός τούς ἀπένειμε παράσημο γιά τήν προσφορά τους στήν πατρίδα.

Ἀπέχουν πολύ ὅμως αὐτά τά μέτρα ἀπό τό νά ἀποτελοῦν ὁλοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας. Μόνον ὅποιος ἔχει ἱστορική ἐπίγνωση τῆς σημασίας τοῦ θεσμοῦ γιά τήν ἐπιβίωση καί ἀνάπτυξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους μπορεῖ νά κατανοήσει ποιές πολιτικές, πέραν τῶν φορολογικῶν, πρέπει νά υἱοθετηθοῦν γιά νά δοθεῖ ὤθηση σ’ αὐτό πού ἑρμήνευε ἡ Χαρούλα Ἀλεξίου: «Ἔλα νά κάνουμε ἕναν Ἕλληνα ἀκόμα».

Τό ζήτημα δέν εἶναι ἀριθμητικό ἁπλῶς. Εἶναι ἰδεολογικό, φιλοσοφικό, πνευματικό. Πῶς ἡ πατρίδα μας βλέπει τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας σέ σύγκριση μέ τίς ἄλλες πατρίδες τῆς Εὐρώπης. Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε στήν Ἑλλάδα παράγων κοινωνικῆς συνοχῆς. Ὁ παπποῦς μέ τήν σύνταξή του συντηροῦσε τό ἐγγόνι φοιτητή μέσα στά μνημόνια. Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε θεσμός σεβασμοῦ τῆς ἀρχῆς, πώς οἱ ὀργανωμένες κοινωνίες στηρίζονται σέ ἱεραρχίες. Τό νά εἴμαστε παρόντες στό οἰκογενειακό τραπέζι τῆς Κυριακῆς, τό νά ἀναπτύσσουμε σχέσεις ζωῆς μέ τούς γείτονες, τό νά σηκωνόμαστε ἀπό τήν θέση μας στό λεωφορεῖο καί νά τήν παραχωροῦμε σέ γέροντες, τό νά μή χρωστᾶμε χρήματα καί νά εἴμαστε καλοπληρωτές, ἐκεῖ τό μάθαμε.

Ἡ οἰκογένεια ἦταν ἐπίσης διαχρονικά παράγων οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί ποιοτικῆς παροχῆς ὑπηρεσιῶν. Ἡ οἰκονομία μας ἀναπτύχθηκε γύρω ἀπό τίς χιλιάδες ὑγιεῖς μικρομεσαῖες, καί καθόλου ἀπρόσωπες σέ σύγκριση μέ τίς πολυεθνικές, μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Τό ἑλληνικό ἐμπόριο θριάμβευσε μέσα ἀπό τήν ἑνότητα τῶν οἰκογενειακῶν ἀντιλήψεων γιά τήν ἴδια τήν ζωή. Ἡ ἐντιμότητα, ἡ ἐμπιστοσύνη καί ὁ λόγος τῆς τιμῆς ἦταν πάντοτε πάνω ἀπό συμβόλαια μέ ρῆτρες καί συμβάσεις. Ὑπερίσχυαν.

Ἡ οἰκογένεια ἦταν πάντοτε παράγων συντήρησης τῆς παράδοσης. Αὐτό πού μᾶς κληροδότησαν οἱ προπάτορές μας ἐντελλόμεθα νά τό κληροδοτήσουμε στούς ἑπόμενους. Μέσα ἀπό τήν οἰκογένεια μάθαμε τήν κοινότητα καί τήν ἐνορία, ἡ ὁποία ἦταν τό ὀργανωμένο σύνολο γύρω ἀπό τό ὁποῖο συγκροτοῦντo μέχρι πρόσφατα τά ἐκλογικά τμήματα. Μέσα ἀπό τίς οἰκογενειακές ταβέρνες διασώθηκε ἡ ἑλληνική γεύση καί ἡ γαστρονομία ἀπέναντι στήν ἐπέλαση τῶν σούσι καί τῶν μπέργκερ. Μέσα ἀπό τά οἰκογενειακά γλέντια, στούς χορούς τούς κυκλωτικούς, διασώθηκε ἡ λαϊκή μουσική μας παράδοση. Τί παρατηροῦμε ὅλα αὐτά τά χρόνια, εἰδικά ἀπό τήν περίοδο τῶν μνημονίων καί μετά; Μιά συστηματική προσπάθεια τῆς πολιτικῆς μας τάξης νά ἀποθεώσει τό ἄτομο, τόν ὑλισμό, τήν ἡδονοθηρία καί νά καταστρέψει τήν οἰκογένεια καί τήν σχέση της μέ τήν οἰκονομία, μέ τήν παράδοση καί μέ τήν κοινωνική συνοχή. Νά συντρίψει τό ὀργανωμένο σύνολο.

Τό μυστήριο τοῦ γάμου ὑποβαθμίστηκε μέ τήν σύμπραξη τῆς Νέας Δημοκρατίας καί τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σέ ἕνα ἄψυχο ἔγγραφο, πού ὀνομάζεται σύμφωνο συμβίωσης. Τό μυστήριο τῆς βάπτισης μέ πρωτοβουλία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τήν σύμπραξη τῆς Νέας Δημοκρατίας πού δέν τό κατήργησε, ὑποβαθμίστηκε σέ μία ληξιαρχική πράξη γραφειοκρατῶν καί καλεῖται «ὀνοματοδοσία». Ἡ οἰκογένεια ἀποϊεροποιήθηκε καί ὑποβαθμίστηκε σέ ἔγγραφο τῆς δημόσιας διοίκησης. Στό ὄνομα ἑνός πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τήν παράδοση καί μέ τήν συντήρησή της. Ὁ γάμος καί ἡ βάφτιση κατά τήν παραδοσιακή ἔννοια ὑπογράμμιζαν τήν εὐθύνη πού ἀνελάβανε τό ζευγάρι ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ του καί ἔναντι τῆς κοινωνίας. Δέν ἦταν ἁπλῶς ἕνα θρησκευτικό μυστήριο ἀλλά κάτι πολύ περισσότερο. Χάθηκε αὐτό.

Περιττεύει βεβαίως νά ἐπισημάνουμε ὅτι μέσα στήν οἰκογένεια γινόταν πάντοτε, εἰδικά τά καλοκαίρια, ἡ μεταβίβαση τῆς σκυτάλης τῆς παράδοσής μας. Παπποῦδες, γιαγιάδες, μπαμπάδες καί μαμάδες μάθαιναν καί μαθαίνουν κάθε καλοκαίρι στά πιτσιρίκια τους τά βήματα τῶν παραδοσιακῶν χορῶν τῆς λαϊκῆς μας παράδοσης γιά νά δρέπουν τούς καρπούς τους χρόνια ἀργότερα ὅταν καμάρωναν τά βλαστάρια τους νά χορεύουν ἕναν τσάμικο, ἕναν Κότσαρη, ἕναν μπάλο, ἕναν ζωναράδικο, ἕναν πεντοζάλη στούς γάμους τους. Ἡ πολιτική μας τάξη ὅμως, ἐλάχιστα μέλη τῆς ὁποίας γνωρίζουν παραδοσιακούς χορούς, δέν περιορίστηκε μόνο στήν ἰδεολογική ὑποβάθμιση τῆς σημασίας τῆς οἰκογένειας καί στήν κατάτμηση τῶν ὀργανωμένων κοινωνιῶν σέ κοινωνίες τοῦ ἄκρατου ἀτομισμοῦ κατά τά εἰσαγόμενα πρότυπα ἀπό τήν παρηκμασμένη Δύση.

Στόχευσε καί τήν οἰκογένεια ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης καί κοινωνικῆς συνοχῆς καί μεθόδευσε τήν ἐξόντωσή της. Θεωρήθηκε ἔγκλημα καθοσιώσεως ἀπό τά πορίσματα τοῦ καθηγητῆ Πισσαρίδη νά βασίζεται ἡ οἰκονομία σέ χιλιάδες μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις καί νομοθετήθηκε ἡ διάλυσή τους διά τῶν συγχωνεύσεων. Ἑκατομμύρια προκομμένοι Ἕλληνες πού ξεκίνησαν ἀπό τό μηδέν κλήθηκαν νά γίνουν ἀπό ἀφεντικά ὑπάλληλοι μέσα στίς ἐπιχειρήσεις τους. Νά χάσουν τήν φιλοδοξία τους γιά τήν ζωή καί νά ὑποταχθοῦν σέ κάποιον περαστικό μάνατζερ.

Ἑκατομμύρια Ἕλληνες πού φορολογοῦνται καί διώκονται σήμερα μέ τά τεκμήρια ὡς φοροφυγάδες βρέθηκαν στό στόχαστρο τῆς ἐπίσημης πολιτείας γιά νά εὐνοηθοῦν οἱ πολυεθνικές πού ἐξάγουν κάθε βράδυ τά κέρδη τους, χωρίς νά φορολογοῦνται ἀπαραιτήτως στήν Ἑλλάδα, στά ταμεῖα τῶν θυγατρικῶν τους στήν Γαλλία, τήν Γερμανία, τήν Ἀγγλία, στήν Ἀμερική, κι ἀλλοῦ. Τό παράδειγμα τῆς Uber πού ἐπιστρατεύτηκε μέ εὐθύνη μελῶν τῆς ἴδιας τῆς οἰκογένειας τοῦ Πρωθυπουργοῦ νά κατατροπώσει μέ ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό τίς οἰκογενειακές ἐπιχειρήσεις τῶν ἰδιοκτητῶν ταξί, εἶναι τό πλέον χαρακτηριστικό.

Ἡ οἰκογένεια στήν πατρίδα μας, παρά τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει καί αὐτή ὡς θεσμός ὅσον ἀφορᾶ τήν διάρκειά της καί τήν ἀντοχή της στόν χρόνο, εἶναι παραδοσιακά παράγων κοινωνικῆς συνοχῆς. Οἱ δεμένες οἰκογένειες μέ ἱεραρχία ἀντικαθιστοῦν τό κοινωνικό κράτος καί ἐξαφανίζουν τήν ἔνταση καί τήν φόρτιση ἀπό τήν δημόσια σφαῖρα. Εἶναι συνήθως, ὄχι πάντα, ὑπήνεμο λιμάνι. Τό παράδειγμα τῶν παππούδων καί τῶν γιαγιάδων πού θυσιάστηκαν μέσα στά μνημόνια καί χάρισαν τίς συντάξεις τους στά ἐγγόνια τους γιά νά σπουδάσουν σέ μιά Εὐρώπη ἡ ὁποία λανσάρει τήν ἰδεολογία τῆς ἀτομικῆς εὐθύνης καί ὄχι τῆς διαγενεακῆς ἀλληλεγγύης, εἶναι κορυφαῖο.

Στήν πραγματικότητα, ἄν κάνουμε μία ἀνασκόπηση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας στήν Ἑλλάδα εἰδικά, ἀλλά καί στήν Κύπρο, ὅπου οἱ δεσμοί ἐπίσης εἶναι ἰδιαίτερα σφιχτοί, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἡ οἰκογένεια ἔχει κουβαλήσει στήν πλάτη της τό Ἔθνος καί τόν Ἑλληνισμό. Ὄχι οἱ ἀπρόσωπες πολυεθνικές. Καί ὅτι τῆς ἀξίζει καλύτερη ἀντιμετώπιση ἀπό τό πολιτικό σύστημα. Κάθε οἰκογένεια εἶναι μιά μικρή Ἑλλάδα. Πολλές οἰκογένειες κάνουν μιά μεγάλη Ἑλλάδα. Ἡ ἀποεθνικοποίηση τοῦ θεσμοῦ εἶναι ἔγκλημα.

Ἡ σύνδεση τῆς οἰκογένειας μέ τήν λύση τοῦ δημογραφικοῦ εἶναι αὐτονόητη. Τό 1990 ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης ἀποδέχτηκε τήν ἰδέα τῆς συζύγου του Μαρίκας καί καθιέρωσε τήν ἰσόβια σύνταξη τῆς πολύτεκνης μάνας. Τό 2006 ὁ Κώστας Καραμανλῆς νομοθέτησε τήν ἐξίσωση τῆς τρίτεκνης μέ τήν τετράτεκνη οἰκογένεια καί σέ συνδυασμό μέ τήν λήψη μέτρων πού ἀφοροῦσαν τίς προσλήψεις μελῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν στό Δημόσιο καί στόν ἰδιωτικό τομέα ἀνέκοψε τήν τάση μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ καί τήν ἀντέστρεψε. Τό 2025 ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, τέκνο πολύτεκνης οἰκογένειας καί μετά ἀπό ἕξι ὁλόκληρα χρόνια στήν ἐξουσία, χωρίς νά κάνει ἀναφορά στήν μητέρα του (ἡ ἰσόβια σύνταξη καταργήθηκε ἀπό τόν σημιτικό ἐκσυγχρονισμό) καί στόν Κώστα Καραμανλῆ (ἡ ΝΔ στό μυαλό του ἱδρύθηκε τό …2016) ἀποφάσισε ἐπί τέλους νά νομοθετήσει φορολογικά μέτρα ἀνακούφισης τῆς οἰκογένειας. Τά μέτρα αὐτά εἶναι θετικά, ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Διότι στήν διάρκεια τῆς διακυβέρνησής του ‒μέ ἐξαίρεση ἕνα ἐπίδομα τοκετοῦ, τό σῆμα πού ἐξέπεμψε ἰδεολογικά ἡ ΝΔ ἦταν οὐσιαστικά ὑπέρ τῆς ὑποβάθμισης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας.

Ὁ Πρωθυπουργός προειδοποιήθηκε ἀπό τήν ἀπογραφή τοῦ 2021, στήν ὁποία καταγράφηκε ἡ μεγαλύτερη μείωση πληθυσμοῦ ἀπό τό 1932. Προειδοποιήθηκε ἀπό τήν ὁμάδα foresight πού συνέστησε ὁ Γρηγόρης Δημητριάδης στό Μέγαρο Μαξίμου μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Γιάννη Μαστρογεωργίου, πού σέ ἔκθεσή της τό 2021 ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄν συνεχίσουμε ἔτσι, «τό 2040 εἴμαστε μέσα στίς τρεῖς χῶρες τοῦ κόσμου μέ τήν μεγαλύτερη μείωση πληθυσμοῦ.»

Τά περίφημα ἀνακλαστικά του ὅμως δέν λειτούργησαν, καθώς ἡ πολιτική ὑπέρ τῆς οἰκογένειας θεωρήθηκε συντηρητική. Ἀντιθέτως ἡ πολιτική καί ἰδεολογική ἀπάντηση τῆς παράταξης ἀπέναντι στήν οἰκογένεια ἦταν ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Καί ἀρχικῶς ἡ παρένθετη μητρότητα. Δηλαδή ἡ νομοθέτηση τοῦ γάμου μεταξύ ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἀναπαραχθοῦν καί στήν ἀδυναμία αὐτῶν ἐπινοήθηκε τό μοντέλο τοῦ ἐμπορίου παιδιῶν μέ δανεικά ὠάρια καί δανεικές μητέρες! Ἡ ἐκ τῶν ὑστέρων νομοθέτηση τοῦ ὑπουργείου κέλυφος τῆς Οἰκογένειας, τό ὁποῖο ὅμως παρά τίς καλές προθέσεις δέν ἔχει τίς ἁρμοδιότητες γιά νά προαγάγει τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας, δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ πολιτική ἀπάντηση. Ἡ νομοθέτηση μειωμένων φορολογικῶν συντελεστῶν γιά τίς οἰκογένειες μέ παιδιά εἶναι θετική, ἀλλά δυστυχῶς δέν πείθει γιά τό εἰλικρινές ἐνδιαφέρον.

Πρῶτον, γιατί ἔρχεται μετά ἀπό τίς ἀρνητικές γιά τήν Κυβέρνηση δημοσκοπήσεις τοῦ θέρους πού ἐμφανίζουν τήν ἐπιρροή της στό 24%. Δεύτερον, διότι δέν συνοδεύεται ἀπό μία ὁλοκληρωμένη προσέγγιση γιά τόν θεσμό τῆς οἰκογένειας ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης, ὡς παράγοντα οἰκονομικῆς συνοχῆς, ὡς παράγοντα συντήρησης τῆς παράδοσης (ὅ,τι δέν συντηρεῖται σαπίζει), ὡς θεσμό, πού, ἐν τέλει, κουβάλησε στήν πλάτη του τό Ἔθνος γιά πάρα πολλές δεκαετίες.

Κατά τοῦτο τά μέτρα εἶναι μιά φωτοβολίδα. Ἡ λάμψη της δέν ἀρκεῖ. Ἀπό τίς κροτίδες καί τίς φωτοβολίδες προηγεῖται πάντοτε ἡ ἀνάσταση. Ἐάν ἡ Κυβέρνηση, ἔστω καί ἀργά, ἐπιθυμεῖ πραγματικά νά δείξει τό ἐνδιαφέρον της γιά τήν οἰκογένεια, πρέπει νά ἐγκαταλείψει τούς νεοφιλελεύθερους προβληματισμούς της καί νά ἐπενδύσει στήν οἰκογένεια σέ ὅλες της τίς διαστάσεις. Ἡ πατρίδα, ἡ οἰκογένεια καί ἡ θρησκεία μᾶς ἔφεραν μέχρι ἐδῶ, μέχρι τά «Καγιέν» καί τίς «Πόρσε», ὅπως λέει κι ἕνας φίλος μου. Δέν μᾶς ἔφερε ὁ ἄκρατος ἀτομισμός πού ὁδηγεῖ στήν σήψη, στήν παρακμή καί στήν ἅλωση.

Γι’ αὐτό, μέ τήν εὐκαιρία, ἄς τό ξεκαθαρίσουμε. Ἄν νοιώθουμε ὅτι βρισκόμαστε σήμερα σέ τεράστια ψυχική ἀπόσταση ἀπό αὐτό πού ὀνομάζεται Νέα Δημοκρατία δέν ὀφείλεται στήν τυχόν ἀντιπάθειά μας γιά τά πρόσωπα. Ὀφείλεται στήν διαφωνία μας γιά τίς ἀπόψεις τους πού εἶναι ξένες πώς αὐτή τήν παράταξη. Δυστυχῶς ἡ ἐμπιστοσύνη ἔχει χαθεῖ. Καί δέν ἀνακτᾶται εὔκολα μέ καιροσκοπικούς ὑπολογισμούς καί μέτρα ἐξευμενισμοῦ. Ἀπαιτεῖται πολιτική μακρᾶς διαρκείας. Συντηρητική πολιτική. Μόνον ἔτσι μποροῦμε νά πειστοῦμε. ΕΣΤΙΑ

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Ἀνεπίτρεπτη ἡ διάστασις Ἀθηνῶν-Λευκωσίας

 

Yπάρχει μιά πτυχή τῆς ἱστορίας τῶν καλωδίου ἠλεκτρικῆς διασυνδέσεως Ἑλλάδος-Κύπρου πού ξεφεύγει ἀπό τό πλαίσιο τῆς καθαρῶς ἐνεργειακῆς πολιτικῆς.

Δέν ἔχει νά κάνει μέ ὑποψίες ὑπερτιμολογήσεων, μέ Εὐρωπαϊκές Εἰσαγγελίες καί μέ ὅλα ὅσα ἔχουν κατακλύσει τήν εἰδησεογραφία τό τελευταῖο διήμερο. Εἶναι ἡ πρώτη ὑπόθεσις στήν ὁποία ἐμφανίζεται μιά σαφής διάστασις πολιτικῆς Ἀθηνῶν καί Λευκωσίας. Καί τοῦτο εἶναι ἀνεπίτρεπτο.

• Tοῦ Eὐθ. Π. Πέτρου

Οἱ ὅποιες διαφωνίες ἤ διαφορές προσεγγίσεων καί διαφορετικῶν ἐκτιμήσεων ἤ οἰκονομικῶν ὑπολογισμῶν θά ἔπρεπε νά ἔχουν συζητηθεῖ κεκλεισμένων τῶν θυρῶν καί ἀφοῦ συμφωνοῦσαν ὅλοι νά καθοριζόταν μιά κοινή γραμμή. Εἴτε τό θέλουμε τό καλώδιο, ἀλλά τό θέλουμε καί οἱ δύο καί τό ὑποστηρίζουμε καί οἱ δύο, εἴτε δέν τό θέλουμε καί τό ἔργο ἐγκαταλείπεται. Αὐτή ἡ κατάστασις πού ἔχει τώρα δημιουργηθεῖ εἶναι ἐθνικῶς ἐπιζήμια. Καί οἱ εὐθύνες καταμερίζονται ἑκατέρωθεν. Καί στήν Ἀθήνα καί στήν Λευκωσία.

Τό χειρότερο εἶναι πώς αὐτή ἡ ὑπόθεσις εἶναι μόνον ἡ κορυφή τοῦ παγόβουνου. Δέν ὑπάρχει σύμπνοια οὔτε σύγκλισις προθέσεων καί σχεδίων μεταξύ τῶν δύο ἑλληνικῶν κρατῶν, ὅ,τι καί νά ἰσχυρίζονται οἱ δύο κυβερνήσεις. Καί ἡ κατάστασις αὐτή εἶναι διαχρονική. Μέ μικρά μόνον διαλείμματα συναντιλήψεων, τά πλεονεκτήματα τῶν ὁποίων δέν καταφέραμε νά ἐκμεταλλευθοῦμε. Ἀνάξιες πολιτικές ἡγεσίες δέν μπόρεσαν κἄν νά τά κατανοήσουν. Θά θυμίσουμε ὅτι, μετά τήν εἰσβολή του Ἀττίλα, ἡ ἐπίσημος πολιτική τῆς ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως ἦταν «Ἡ Λευκωσία ἀποφασίζει καί ἡ Ἀθήνα συμπαρίσταται». Γιά τά ὀλίγα χρόνια πού τίς τύχες τῆς Κύπρου τίς καθόριζε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Μακάριος ἡ πολιτική αὐτή ἦταν μᾶλλον θεωρητική, καθώς στήν οὐσία δέν ὑπῆρχαν στόχοι. Τό Κυπριακό ἦταν χαίνουσα πληγή στόν ἐθνικό κορμό καί ἐμεῖς δέν ξέραμε τί θέλουμε. Στήν ἀμέσως ἑπομένη φάση, οἱ μέν Κύπριοι (ἤ τοὐλάχιστον ἡ μεγάλη πλειονότης τῶν Κυπρίων) ἄρχισαν νά προσβλέπουν στήν Ἀθήνα θεωρῶντας την τό ἐθνικό κέντρο.

Οἱ ἑλληνικές Κυβερνήσεις ὅμως ἀπεδείχθησαν κατώτερες τῶν περιστάσεων. Ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀντιμετώπισαν τήν Κύπρο σάν «βαρίδι» καί θυμοῦνταν ὅτι πρέπει νά ὑπάρχει μιά σύμπλευσις μόνον στίς διασκέψεις τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν ἤ στίς περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ἐμφανιζόταν κάποιος γραμματεύς ἤ εἰδικός ἀπεσταλμένος τοῦ ΟΗΕ πού παρουσίαζε σχέδιο λύσεως, ὁ Μποῦτρος Γκάλι, γιά παράδειγμα, μέ τίς «ἰδέες» πού συνέταξε σέ ἕνα θεσμικό κείμενο τό ὁποῖο Ἀθήνα καί Λευκωσία ἀπεδέχθησαν ἀσμένως. Προφανῶς δέν ἔκαναν τόν κόπο νά διαβάσουν τό κείμενο τοῦ γενικοῦ γραμματέως, τό ὁποῖο ἀκολουθοῦσε τίς ἴδιες γραμμές πάνω στίς ὁποῖες στηρίχθηκε καί τό μεταγενέστερο σχέδιο Ἀννάν, τό ὁποῖο ἀπορρίψαμε μετά βδελυγμίας. Ἁπλῶς στήν ἐποχή του Μποῦτρος Γκάλι εἴχαμε τήν βεβαιότητα ὅτι τά σχέδια τοῦ ΟΗΕ θά τά ἀπέρριπταν οἱ Τοῦρκοι, ὁπότε θεωρούσαμε ὅτι δέν θά μᾶς ἐκόστιζε τίποτε νά «κάνουμε τούς καλούς» καί νά δεχόμεθα ὅλες τίς προτάσεις ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως δέν ἐπρόκειτο νά ὁδηγήσουν σέ οὐσιαστική ἐξέλιξη.

Ἔτσι ὅμως καταφέραμε νά γίνουμε ὁ «κακός» στήν περίπτωση τοῦ σχεδίου Ἀννάν, τό ὁποῖο οἱ Τοῦρκοι ἀπεδέχθησαν ὁδηγῶντας σέ ἀδιέξοδο καί τήν ἑλληνική καί τήν κυπριακή διπλωματία. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἀπόρριψις τοῦ σχεδίου Ἀννάν ἦταν μονόδρομος. Ὑπάρχουν ὅμως πολλοί τρόποι νά ἐπιτύχει μιά χώρα διπλωματική ἀναδίπλωση χωρίς νά ἔλθει στήν δύσκολη θέση νά καλεῖται νά ἀπολογηθεῖ καί στόν ΟΗΕ καί στήν ΕΕ, πού τότε εἶχε ἐμπλακεῖ δραστηρίως, δίδοντας ἐξηγήσεις γιά «ὑπαναχώρηση».

Ἀναφέρουμε αὐτά τά ὀλίγα γιά νά τονίσουμε τήν παντελῆ ἔλλειψη διαχρονικῆς ἐθνικῆς πολιτικῆς τήν ὁποία νά ἐφαρμόζουν συνεκτικά Ἀθήνα καί Λευκωσία. Εἶναι ἄλλως τε καί αὐτός ἕνας ἀπό τούς λόγους γιά τούς ὁποίους, 51 χρόνια τώρα, τό Κυπριακό παραμένει ἄλυτο.

Ἡ μόνη περίοδος οὐσιαστικῆς συγκλίσεως Ἀθηνῶν καί Λευκωσίας εἶναι ἡ περίοδος κατά τήν ὁποίαν ἴσχυσε τό δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου Ἑλλάδος-Κύπρου. Καί ἦταν ἡ μόνη περίοδος κατά τήν ὁποία διεφάνησαν πραγματικές ἐλπίδες διευθετήσεως τῆς καταστάσεως στήν Κύπρο. Δέν λέμε λύσεως τοῦ Κυπριακοῦ, διότι ἀκόμη καί σήμερα δέν εἶναι καί τόσο ξεκάθαρο τό τί σημαίνει ἡ λέξις «λύσις». Πάντως ὁ τότε Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης δέν κατάφερε νά ἐκμεταλλευθεῖ τήν εὐκαιρία πού μᾶς ἐδίδετο. Πολλά θά μποροῦσαν νά ἔχουν ἀποκαλύψει γιά τά παρασκήνια ἐκείνης τῆς περιόδου (ἀπό τήν ὁποία τό μόνο πού ἔμεινε στό συλλογικό ἀσυνείδητο ἦταν ἡ κρίσις τῶν S-300) ὁ τότε Πρωθυπουργός καί οἱ ἀφανεῖς πρωταγωνιστές, ἀρχηγός τοῦ ΓΕΕΦ ἀντιστράτηγος Δημήτρης Δήμου καί κλαδάρχης τοῦ ΓΕΕΘΑ ἀρχιπλοίαρχος Θωμᾶς Κατωπόδης (μετέπειτα ἀντιναύαρχος ἀρχηγός Στόλου). Καί οἱ τρεῖς ὅμως ἔχουν ἐγκαταλείψει τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἦταν Αὔγουστος μῆνας καί στό Μαξίμου ἔκαναν διακοπές, ὁπότε οἱ ἐμπιστευτικοί φάκελλοι πού ἔρχονταν «διά χειρός» ἀπό τήν Κύπρο ἔμεναν σφραγισμένοι, ἐνῶ οἱ ἐξελίξεις ἔτρεχαν.

Ἐν ὀλίγοις εὔκολο εἶναι νά ἀλληλοκατηγορούμεθα (Ἀθήνα καί Λευκωσία) γιά τίς δυσμενεῖς ἐξελίξεις στήν περιοχή. Τό δύσκολο εἶναι νά διαμορφώσουμε ἐθνική πολιτική καί νά καθορίσουμε διαδικασίες ἀγαστῆς συνεργασίας μεταξύ μας. Ὅσο γιά τό καλώδιο, εἶναι δευτερεῦον. Δέν θά ὑπεισέλθουμε στήν οὐσία τοῦ ζητήματος. Ἐπειδή ὅμως ἔχει καί μιά διάσταση οἰκονομική, θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι οἱ ὑπολογισμοί τούς ὁποίους κάνουν οἱ Κύπριοι εἶναι κατά τεκμήριον ἀκριβέστεροι αὐτῶν τούς ὁποίους κάνουμε στήν Ἀθήνα. Ἄν λοιπόν ὁ κ. Μάκης Κεραυνός λέγει ὅτι τό καλώδιο εἶναι ἀσύμφορο, τείνουμε νά πιστεύσουμε αὐτόν καί ὄχι τούς ἐν Ἀθήναις ἀοριστολογοῦντες.

ΕΣΤΙΑ

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες και η παράγκα του Χότζα.....

 

Του Σπύρου Γκουτζάνη *

Αν κάτι τείνει να καταστεί κοινός τόπος στον πολιτικό διάλογο των ημερών, είναι ότι η φετινή ΔΕΘ είναι η πλέον κρίσιμη για τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, καθώς, όπως όλα δείχνουν, ήταν η τελευταία του. Το βασικό ερώτημα πλέον δεν είναι αν θέλει – αυτό είναι βέβαιο – αλλά αν μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος αποδυναμωμένος, αποσταθεροποιημένος και εν πολλοίς απαξιωμένος από τη διογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια, από τα σκάνδαλα και από τις αρνητικές εξελίξεις στα εθνικά θέματα.

Καθώς οι μετρήσεις πριν από την άνοδο στη Θεσσαλονίκη έδειχναν τη Ν.Δ. στη ζώνη του 20% (21,3% έδωσε η Interview, 18,7% η τελευταία κυλιόμενη του Ιουλίου), οι δυνατότητες ανάταξης είναι περιορισμένες. Το 25% πλέον αρχίζει και φαντάζει απρόσιτο, ακόμη κι αν το πακέτο που ανακοίνωσε αποδώσει πολιτικά οφέλη.

Στο δίλημμα που επαναφέρουν το κυβερνητικό επιτελείο και τα ενσωματωμένα ΜΜΕ – «Μητσοτάκης ή χάος» –, μετά και τις εξελίξεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ, η απάντηση όλο και συχνότερα είναι «καλύτερα το χάος» ή «ο Μητσοτάκης είναι το χάος».

Το επιχείρημα ότι σε ένα ταραγμένο διεθνές περιβάλλον η κυβέρνηση εξασφαλίζει τη σταθερότητα της χώρας έχει καταρρεύσει από τις αποτυχίες της σε όλα τα πεδία της διεθνούς πολιτικής και από τις συνεχείς υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας, που επισύρουν πλέον την κατηγορία της υποχωρητικότητας και του ενδοτισμού. Αυτό δεν είναι σταθερότητα· είναι διαρκής έκπτωση της χώρας δίχως τέλος.

Ο Μητσοτάκης ως … μπολσεβίκος κατά της διαπλοκής

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφεύγει στα συμφέροντα που δήθεν τον πολεμάνε, έτοιμος να εμφανιστεί σαν… μπολσεβίκος κατά του μεγάλου κεφαλαίου, μέρος του οποίου αποτελούν ο ίδιος και η οικογένειά του.

Το είχε πει και παλιότερα, όταν μια μερίδα των μέσων ενημέρωσης – υπό την πίεση που ασκούσε η κοινή γνώμη με αφορμή τα Τέμπη – του άσκησε την επιβεβλημένη ελάχιστη κριτική: «Δεν συγκυβερνάμε με επιχειρηματικά συμφέροντα». Ο πρωθυπουργός έχει αλλεργία στην κριτική.

Φυσικά τα συμφέροντα δεν πολεμάνε τον Κυριάκο. Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι πλέον αίρουν τη σκανδαλώδη υποστήριξη που του παρείχαν και η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη νόθευση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο ένας λόγος είναι ότι, όπως λένε μεταξύ τους, «ο Κυριάκος είναι πια πολύ ακριβός» – ό,τι κι αν εννοούν.

Στο επίπεδο των μέσων ενημέρωσης το συγκρότημα Μαρινάκη ασκεί σταθερά κριτική. Σε άλλο μεγάλο φιλοκυβερνητικό συγκρότημα, η μεν εφημερίδα αναδεικνύει αντιπολιτευτικά θέματα που άπτονται της συντηρητικής της φυσιογνωμίας, ενώ στα ηλεκτρονικά μέσα η γραμμή λέγεται ότι είναι πια 50-50. Μικρότερης εμβέλειας συγκροτήματα επίσης διαφοροποιούν τη στάση τους, αλλά φυσικά πόρρω απέχουν ακόμη από το να είναι «αντικυβερνητικά».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός που είχε την πιο εκτεταμένη, διαρκή και σκανδαλώδη στήριξη – ούτε το καθεστώς Σημίτη δεν απόλαυσε κάτι τέτοιο. Οποιαδήποτε μετατόπιση μεγάλων και μικρότερων μέσων ενημέρωσης θα επιφέρει αντίστοιχες μετατοπίσεις της κοινής γνώμης, που όμως δεν μπορεί να αντέξει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κινδυνεύει να πέσει από την κριτική αλλά από τη δημοσιοποίηση των σκανδάλων. Λέγεται ότι επιχειρηματίας των ΜΜΕ ανέφερε σε συνάντηση ότι αν δεν υπάρξουν εξελίξεις από τα άλλα μέτωπα, θα δημοσιοποιήσει το «σκάνδαλο του Ταμείου Ανάκαμψης με τα ονόματα των υπουργών που εμπλέκονται». Το τι θα πράξουν οι επιχειρηματίες που ευνοήθηκαν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι ανοιχτό· μια νέα ισορροπία δεν θα πρέπει να αποκλείεται.

Η αποδόμηση από τον Βαγγέλη Μαρινάκη

Όσα ανέφερε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στο Συνέδριο του Economist συνιστούν πολιτική παρέμβαση· το εάν απηχούν και αντίστοιχες φιλοδοξίες μένει να φανεί.

Είπε: «Αναφέρατε πριν τους δείκτες. Έχουμε δει ότι οι δείκτες τα πάνε πολύ καλά διότι τους συγκρίνουμε με τον πυθμένα, με τη βάση. Αν το συγκρίνεις με το μηδέν, πάντα πας προς τα πάνω. Από την άλλη πλευρά, μία οικογένεια, μία μέση ελληνική οικογένεια φτάνει στις 20 του μηνός και δεν της φτάνουν τα λεφτά. Αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία. Δεν έχει προστατεύσει τον ελληνικό λαό διότι, σύμφωνα και με τη Eurostat, είμαστε η τελευταία χώρα μαζί με τη Βουλγαρία με το χαμηλότερο πραγματικό εισόδημα. Αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα.

Το δεύτερο πρόβλημα: Βλέπουμε μεγάλη διαφθορά. Πολλά σκάνδαλα διαφθοράς, όπως του ΟΠΕΚΕΠΕ. Βλέπουμε ότι, αντί να έχουμε μία κυβέρνηση η οποία μπορεί να επιλύσει αυτά τα προβλήματα και να αφήσει τους δικαστές να κάνουν τη δουλειά τους, υπάρχει συγκάλυψη. Αυτό δεν βοηθά. Και λόγω όλων αυτών των γεγονότων βλέπουμε ότι οι δημοσκοπήσεις για την κυβέρνηση, τα νούμερα, είναι πολύ χαμηλά, οπότε δεν είμαι αισιόδοξος όσο εσείς για την τρίτη θητεία».

Εσωτερική αποσταθεροποίηση

Ένα από τα δύσκολα θέματα που έχει μπροστά του ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η εξέλιξη στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Θεωρείται πλέον βέβαιο ότι η συμπληρωματική δικογραφία της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας θα περιλαμβάνει τα ονόματα δέκα βουλευτών που εμπλέκονται, εκ των οποίων επτά ή οκτώ είναι της Ν.Δ.

Τι θα πράξει ο πρωθυπουργός; Φυσικά θα ψηφίσει υπέρ της άρσης της ασυλίας τους όταν θα έρθει το θέμα. Πέραν αυτού όμως; Θα τους διαγράψει από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, οπότε θα απωλέσει τη δεδηλωμένη; Ή θα κυβερνά με μια πλειοψηφία που θα βασίζεται σε υπόδικους βουλευτές;

Υπό το βάρος των εξελίξεων, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυξάνει την πίεση στους βουλευτές για να περιορίσει τις διαφοροποιήσεις. Εν ολίγοις, το επιχείρημά του είναι ότι αν πάει σε εκλογές, οι μισοί από τους 155 που έχει σήμερα δεν θα εκλεγούν. Από την άλλη, οι βουλευτές νιώθουν πλέον ότι αν συνεχίσουν να τον στηρίζουν άνευ όρων – όπως, π.χ., στην ψηφοφορία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ –, θα τους πάρει μαζί του στην πτώση του.

Ο Μητσοτάκης και η καλύβα του Χότζα

Με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός στην ΔΕΘ, αφού οι εξαγγελίες του είναι στοχευμένες στον πρόσκαιρο εντυπωσιασμό και στην βελτίωση της δημοσκοπικής του εικόνας και δεν βασίζονται σε αλλαγές, ή μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν άνοδο του βιοτικού επιπέδου σε βάθος χρόνου.

Άλλωστε τα οφέλη από 50 έως 150 ευρώ τον μήνα από την μείωση της άμεσης φορολογίας σε εισοδήματα από 20.000 έως 50.000 ευρώ, έχουν ήδη εξανεμιστεί από το κύμα ακρίβειας του καλοκαιριού που θα συνεχιστεί όπως προβλέπεται και το φθινόπωρο. Περισσότερο μοιάζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επιδιώκει τον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης, ποντάροντας και στα συστημικά μέσα ενημέρωσης που θα λειτουργήσουν σαν πολλαπλασιαστές στις περιορισμένης εμβέλειας διορθώσεις που ανήγγειλε.

Ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ εμφανίστηκε αμετανόητος και πιστός στην ίδια συνταγή στην οικονομία που αύξησε τις κοινωνικές ανισότητες και μείωσε το επίπεδο διαβίωσης της πλειονότητας των πολιτών, και “σταθερός” όπως είπε στην ίδια εξωτερική πολιτική, που οδήγησε στην υποβάθμιση της χώρας και στις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας.

Η πρακτική του πρωθυπουργού θυμίζει το ανέκδοτο με τον Χότζα και την καλύβα: Αφού κράτησε στα ίδια υψηλά επίπεδα την άμεση φορολογία για έξι χρόνια και επιβάρυνε περαιτέρω το μέσο εισόδημα με την ανεξέλεγκτη ακρίβεια και τους έμμεσους φόρους, τώρα ανακοινώνει περιορισμένες ελαφρύνσεις για κάποιες κατηγορίες εισοδημάτων.

Κάπως έτσι όπως ανέφερε για εισοδήματα μέχρι 20.000 ευρώ και δύο παιδιά το όφελος θα είναι 600 ευρώ, δηλαδή 50 ευρώ τον μήνα. Ποια οικογένεια με δύο παιδιά επιβιώνει με εισόδημα 20.000 τον χρόνο; Για εισόδημα μέχρι 30.000 ευρώ που είναι πιο ρεαλιστικό το όφελος θα είναι 1.200 ευρώ, κέρδος 100 ευρώ τον μήνα, δηλαδή από 7.200 θα πέσει στα 6.000, ήτοι θα συνεχίσει για εισόδημα 2.500 ευρώ τον μήνα να πληρώνει 500 ευρώ φόρο. Ένα εισόδημα 50.000 ευρώ που τώρα πληρώνει περί τις 14.000 ευρώ φόρο, θα οφεληθεί περίπου 1700 ευρώ, λιγότερο από 150 ευρώ τον μήνα στα περίπου 1200 που πληρώνει.

Προφανώς οι υπεύθυνοι του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης έκαναν μία σύνθετη άσκηση, συνδύασαν τα εισοδηματικά κλιμάκια με τις κατηγορίες των ψηφοφόρων τους, από τις οποίες είχαν δεχθεί το προηγούμενο διάστημα έντονες διαμαρτυρίες. Παράλληλα θέλησαν να “φουσκώσουν” τις εντυπώσεις με την μείωση της φορολογίας για τους νέους, που είναι αμφίβολο εάν έχουν τα εισοδήματα που απαιτούνται για τις ελαφρύνσεις τους. Ποιος νέος μέχρι 25 ετών έχει εισόδημα 20.000 ευρώ;

Δίχως να εξαγγείλει παρεμβάσεις για τον έλεγχο της ακρίβειας και πολύ περισσότερο για την μείωση των τιμών στην κατανάλωση, στο ρεύμα και στα ενοίκια, είναι αμφίβολο εάν οι εξαγγελίες του θα έχουν αποτέλεσμα. Οι μειώσεις στην άμεση φορολογία είναι πολύ πιθανόν να εξανεμιστούν από τις επόμενες αυξήσεις των τιμών και την υψηλή έμμεση φορολογία.

Παράλληλα ο Μητσοτάκης δεν ανακοίνωσε καμία παρέμβαση στην αγορά εργασίας και τις συλλογικές συμβάσεις ως μηχανισμό προσαρμογής των μισθών, αντίθετα με νεοφιλελεύθερη εμμονή επιτέθηκε στους συνδικαλιστές.

Ούτε βέβαια για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης ανακοίνωσε κάποιο εκτεταμένο πρόγραμμα. Το εάν η μείωση της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων από ενοίκια οδηγήσει σε δήλωση των πραγματικών αξιών και σε αντίστοιχη μείωση, είναι επίσης εξαιρετικά αμφίβολο. Σε κάθε περίπτωση ακόμη και αν λειτουργήσει ως κίνητρο για τις δηλώσεις αξιών θα ευνοήσει τους ιδιοκτήτες.

Σταθερά στην λάθος πλευρά της Ιστορίας

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλησε να εμφανίσει ότι η πολιτική του της εξαετίας δικαιώθηκε με μόνο μελανό σημείο ότι δεν αντιμετώπισε όσο αποτελεσματικά θα ήθελε τις “παθογένειες”, όπως βάπτισε την διαφθορά που γιγαντώθηκε επί των ημερών του. Αντιπαρήλθε τα ελληνοτουρκικά και κατέφυγε στους εξοπλισμούς (Ragale και Belharra) που αυτόχρημα και άνευ άλλου, εκλαμβάνονται ως τεκμήριο πατριωτισμού.

Επανέλαβε δε την πίστη του στην λάθος πλευρά της Ιστορίας που σηματοδοτεί η στάση του στο Ουκρανικό με την επίκληση του Κυπριακού. Δήλωσε δε ότι με την στήριξη του Ζελένσκι παραμένει στον πυρήνα της ΕΕ, δείχνοντας ότι αυξάνει την απόσταση από την πολιτική Τραμπ.

Τα περί αφετηρίας για το 2027 μικρή σημασία έχουν, αφού οι πολιτικές εξελίξεις εν πολλοίς δεν περνούν πλέον από τον έλεγχο του. Δεν είναι πάντως δίχως σημασία ότι θυμήθηκε “την παράταξη” στην οποία αναφέρθηκε περισσότερες από μία φορές, ίσως υπό τον φόβο του Αντώνη Σαμαρά. Υπαινικτική αναφορά έκανε στον άλλοτε φίλο του επιχειρηματία που πρόσφατα του άσκησε κριτική, λέγοντας ότι «Όταν υπάρχει βούληση το κράτος μπορεί να τα βάλει με οποιονδήποτε όσο ισχυρός και αν είναι».

Κατέφυγε για μία ακόμη φορά στην πολιτική σταθερότητα και ζήτησε από την αντιπολίτευση “ο τόνος των κομματικών διαφωνιών να είναι πιο χαμηλός”. Την ίδια στιγμή τους επιτέθηκε λέγοντας ότι “το παρόν πολιτικό σκηνικό δυσκολεύεται να υπηρετήσει τις ανάγκες των καιρών και αυτή είναι και η απάντηση μου στο υποκριτικό επιχείρημα περί δήθεν ανυπαρξίας ενός αξιόπιστου πόλου στην άλλη όχθη”.

Το βασικό ερώτημα παραμένει: είναι επαρκείς οι εξαγγελίες του για να αναστρέψουν την πτωτική πορεία στην οποία βρίσκεται η κυβέρνηση από τις ευρωεκλογές και μετά; Ενδεχομένως να επιφέρουν πρόσκαιρη δημοσκοπική διόρθωση για να υπερβεί την ζωή του 20% στην οποία βρίσκεται τώρα η κυβέρνηση. Το να ανατρέψει όμως την κατάσταση με την ίδια συνταγή που τον οδήγησε στην παρατεταμένη υποχώρηση μάλλον είναι δύσκολο.

Ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου σε κανένα σενάριο δεν είναι μέρος της λύσης

Η γνωστή πλέον αβρότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων στην καθιερωμένη συνέντευξη στην ΔΕΘ –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων– δεν διέσωσε την εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη που εμφανίστηκε ωσάν να έχει πάρει διαζύγιο από την δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν οι Έλληνες πολίτες και να μην αντιλαμβάνεται την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μέσα σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.

Οι παροχές του Κυριάκου Μητσοτάκη ήδη αντιμετωπίζονται ακόμη και από το εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας ως “too little too late” για να μεταστρέψουν την συσσωρευμένη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων τους, με την οποία ήλθαν αντιμέτωποι τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι ανησυχίες για την επόμενη ημέρα δεν κόπασαν, αν κρίνουμε από τις πρώτες εκτιμήσεις των βουλευτών, μάλλον η αναζήτηση ενισχύεται.

Κάποιες από τις απαντήσεις του πρωθυπουργού εμπίπτουν στην κατηγορία των κατά συνθήκη ψευδών – π.χ. θα εξαντλήσει την τετραετία, δεν σκοπεύει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, δεν δίνει δαχτυλίδι διαδοχής. Βαραίνουν επίσης οι ερωτήσεις που δεν έγιναν, αλλά κι όταν καίρια ζητήματα εθίγησαν από τους δημοσιογράφους, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέφυγε να δώσει καθαρές απαντήσεις.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η αντιμετώπιση της ακρίβειας, η στεγαστική κρίση, οι μυστικές συναντήσεις Ελλήνων και Τούρκων για προετοιμασία διμερούς συμφωνίας, η υποχωρητικότητα στην υπόθεσης της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου, το κόστος συμμετοχής στον πόλεμο στην Ουκρανία, η προβληματική λειτουργία του τραπεζικού τομέα και υποχρηματοδότηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Εάν μείνουμε στο οικονομικό σκέλος της παρουσίας του στη ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός δεν παρουσίασε ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, μία αλλαγή του μείγματος ενεργειακής πολιτικής, ή μία σταθερή ενίσχυση των μικρομεσαίων εισοδημάτων, τα οποία διαβρώνονται συνεχώς από την ακρίβεια και την έμμεση φορολογία.

Σε άλλη πραγματικότητα ο Κυριάκος

Συνολικά εμφανίστηκε ωσάν η Ελλάδα να είναι σε καλό δρόμο και να μην χρειάζεται έστω προσαρμογή εάν όχι συνολική επανατοποθέτηση. Ενδεικτικό της αμηχανίας του είναι ότι δεν απάντησε στην ερώτηση για την Νομική Σχολή Πάτρας (είχε πει ότι δεν χρειαζόμαστε άλλους δικηγόρους, αλλά τώρα χορηγεί άδειες για τρεις ιδιωτικές νομικές σχολές!) ή για τη σύσταση της ΕΕ να μειωθεί ο ΦΠΑ, την οποία μάλλον προσποιήθηκε ότι δεν γνώριζε.

Η όλη παρουσία ήταν εστιασμένη στο να δημιουργήσει πρόσκαιρες εντυπώσεις που θα επιφέρουν, μετά και από την πολλαπλασιαστική ισχύ των συστημικών μέσων ενημέρωσης, δημοσκοπική ανάκαμψη μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου και να τροφοδοτήσει το επόμενο αφήγημα ότι η κυβέρνηση επιστρέφει σε ανοδική τροχιά και χτυπάει ξανά το 30%! Ήδη στήνεται το αφήγημα ότι “Ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εντυπώσεις στην ΔΕΘ και έδειξε ότι δεν είναι παραιτημένος, αντίθετα ότι είναι σκληρός παίχτης και θα μείνει για να δώσει τη μάχη».

Τι μπορεί να κάνει; Να πάει σε εκλογές με τη ΝΔ στο 20% για να πάρει 25%; Και μετά; Ή να παραδώσει την πρωθυπουργία, δίχως εγγυήσεις, αφού κανείς δεν μπορεί να του τις προσφέρει, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να τον κυνηγήσουν για τα ουκ ολίγα σκάνδαλα της εξαετίας του; Αναγκαστικά θα μείνει μέχρι το τέλος ελπίζοντας και προσπαθώντας να μην γίνει κίνηση ανατροπής του.

Η αυτοπεποίθηση και η απαξίωση που έδειξε για τα σενάρια διαδοχής του μάλλον είναι ένδειξη προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όπως και ότι συνέδεσε τον Αλέξη Τσίπρα με την διαπλοκή, κάνοντας λόγω για «χρυσούς χορηγούς στο rebranding που επιχειρεί». Το λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που ακόμη δεν έχει εξηγήσει ποιος πληρώνει χρόνια τώρα τον Γκρίνμπεργκ εάν όχι οι δικοί του χρυσοί χορηγοί.

Θα αναστραφεί η πτωτική πορεία;

Το γενικότερο ερώτημα είναι: Θα αναστραφεί η πτωτική πορεία της ΝΔ, επειδή μία κατηγορία ψηφοφόρων θα ωφεληθεί από τις φορολογικές μειώσεις –φυσικά δεν συνιστούν μεταρρύθμιση– από 50 έως 150 ευρώ τον μήνα και θα εξανεμιστούν από το επόμενο κύμα ακρίβειας στα σούπερ μάρκετ. Δηλαδή η οικογένεια που θα ωφεληθεί 100 ευρώ το μήνα θα πάει του χρόνου διακοπές; Θα είναι ικανοποιημένοι οι πολίτες που για να αντιμετωπίσουν το αυξημένο κόστος ζωής θα αυξήσουν τις ώρες εργασίας από 8 σε 13, θυσιάζοντας και τον ελεύθερο χρόνο που τους έχει απομείνει; Τι θα κάνει στην επόμενη ψηφοφορία στη Βουλή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ή για το επόμενο σκάνδαλο που θα του φέρει η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία; Θα παραδίδει ο επόμενος γενικός γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας σφραγισμένα τα ψηφοδέλτια στους βουλευτές ή θα καταργήσει εντελώς την ψηφοφορία;

Άραγε έπεισε το σχεδόν ένα εκατομμύριο δυσαρεστημένων ψηφοφόρων της ΝΔ που δεν πήγαν στην κάλπη, επειδή θυμήθηκε ρητορικά την “παράταξη” και απευθύνθηκε στους Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, τους οποίους ουσιαστικά τον πρώτο και τυπικά τον δεύτερο τους έδιωξε; Το άνοιγμα στον Αντώνη Σαμαρά με την επίκληση της προσωπικής του τραγωδίας, ήδη απορρίπτεται με θυμό από το περιβάλλον του πρώην πρωθυπουργού ως υποκρισία.

Τα περί δήθεν μοναξιάς του εκάστοτε πρωθυπουργού και των διαφορετικών απόψεων με τους Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή εντείνουν την απαξία των δύο πρώην, τους οποίους ποτέ δεν άκουσε και ουδέποτε συμβουλεύτηκε. Αντίθετα τους αντιμετώπιζε με την αλαζονεία του 40%. Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει με λόγια. Το εσωτερικό ρήγμα στη “γαλάζια” παράταξη είναι βαθιά και δεν κρύβεται.

Δυσαρέσκεια, αλλά…

Η συνολική παρουσία του πρωθυπουργού δεν έπεισε τους οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες ότι είναι διατεθειμένος και ικανός να κάνει μία επαναχάραξη πορείας που να πείθει ότι αξίζει να συνεχίσουν την στήριξη που του παρέχουν. Μπορεί να απαξιώνει εκ των προτέρων τους “χρυσούς χορηγούς” του Αλέξη Τσίπρα, αλλά τα λόγια του είναι ένδειξη ότι αυτοί εγκατέλειψαν τον ένοικο του Μαξίμου. Είναι κοινό μυστικό ότι μέχρι τώρα ήταν δικοί του χορηγοί.

Αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος οι βουλευτές ήταν μουδιασμένοι μετά τον κύκλο της ΔΕΘ. Δεν προκάλεσε καλή εντύπωση η τοποθέτησή του στο ζήτημα των μετεκλογικών συνεργασιών, το οποίο για πρώτη φορά άφησε ανοικτό, παραπέμποντας στην λαϊκή ετυμηγορία. «Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τους συσχετισμούς το 2027. Είναι τοπίο στην ομίχλη που δεν μπορεί να απαντηθεί από μένα αυτή τη στιγμή. Ο κόσμος θα αποφασίσει αν επιθυμεί μονοκομματική κυβέρνηση ή κυβέρνηση συνεργασίας». Μόνο που ακόμη και ο Νίκος Ανδρουλάκης, στον οποίο αναφέρθηκε με διαφορετικό τρόπο από τον Αλέξη Τσίπρα, βάζει σαν πρώτο όρο για την συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας να μην είναι πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου είναι πλέον το βασικό πρόβλημα, σε κανένα σενάριο δεν είναι μέρος της λύσης. Αντίθετα τα πεπραγμένα του εγκλωβίζουν τα σενάρια διεξόδου. Εν κατακλείδι για τη ΝΔ ο μόνος τρόπος να μην τους συμπαρασύρει στην πτώση του είναι να του δείξουν την έξοδο, όσο και αν απέρριψε τα ευφάνταστα σενάρια. Και μάλλον έχει δίκιο που τα απέρριψε, επειδή οι “γαλάζιοι” βουλευτές δεν έχουν δείξει ότι έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουν “αλλαγή καπετάνιου εν πλω”.

* Ο Σπύρος Γκουτζάνης είναι δημοσιογράφος

Πηγή: Αυγή, slpress.gr   https://neostrategy.gr/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Δεν έχει σημασία να είσαι καλύτερος από τους αντιπάλους σου αν είσαι λίγος για τη χώρα σου

 

Tίποτα δεν μένει σταθερό χωρίς ρίζες

Του Μανώλη Κοττάκη

Κεντρικό σημείο της πολιτικής στρατηγικής της Ν.Δ. στον δρόμο προς τις προσεχείς εκλογές είναι η σταθερότητα. Η οποία συνδυάζεται με την έλλειψη εναλλακτικής. «Δεν έχει σημασία να είσαι καλύτερος από τους αντιπάλους σου αν είσαι λίγος για τη χώρα σου» θα ήταν μια πρόχειρη απάντηση, αλλά θεωρώ ότι το πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι πολύ πιο σύνθετο από αυτό. Είναι και ιδεολογικό και πολιτικό και φιλοσοφικό και θεσμικό.

Η σταθερότητα στον παλαιό κόσμο περνούσε μέσα από τη δεδηλωμένη και τις αυτοδυναμίες. Στον νέο κόσμο, όμως, η δεδηλωμένη εξελίσσεται, τολμώ να πω, σε αμαρτία. Εξαρτάται από συμφέροντα, ξένες επιρροές, παρεμβάσεις. Δεν είναι η δεδηλωμένη πλέον το μοναδικό προαπαιτούμενο της σταθερότητας. Σταθερότητα σημαίνει να είσαι σταθερός στις απόψεις σου για τη χώρα. Σταθερότητα σημαίνει να έχεις ρίζες στην κοινωνία που να βασίζονται σε αξίες και όχι σε ανίερες συναλλαγές. Σταθερότητα σημαίνει να έχεις πειθώ και να μη φοβάσαι την πολυκομματική δημοκρατία. Τα έχει αυτά η κεντροδεξιά παράταξη;

Εις ό,τι αφορά το πρώτο, με εξαίρεση τις σχέσεις της με τον ξένο παράγοντα και με τη διαπλοκή, η κυβερνητική παράταξη όχι απλώς δεν μένει σταθερή στις απόψεις της για την πατρίδα μας καθ’ όλη τη διάρκεια της προηγούμενης εξαετίας, αλλά αναιρείται διαρκώς.

Αμέσως μετά τις εκλογές του 2023, η Ν.Δ. ψήφισε νόμο που επέτρεψε τη νομιμοποίηση 50.000 παράνομων μεταναστών με μόνη προϋπόθεση να αποδείκνυαν την επταετή τους παραμονή στη χώρα μας. Αυτή τη διάταξη καταργεί αυτές τις μέρες το Κοινοβούλιο με το νομοσχέδιο Πλεύρη! Η Ν.Δ. καταργεί τη Ν.Δ.! Τον Νοέμβριο του 2019, ο πρωθυπουργός τάχθηκε με ομιλία του στη Βουλή υπέρ μιας πολυπολιτισμικής Ελλάδος «με μπόλιασμα μεταναστών». Προχθές, ο κύριος πρωθυπουργός πανηγύριζε κατά την τελετή παράδοσης των σκαφών του Λιμενικού ότι πλέον με την κατάργηση του ασύλου οι ροές περιορίστηκαν. Επί έξι ολόκληρα χρόνια, όσο ήταν στην εξουσία η κυβέρνηση των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, η Ν.Δ. ενταφίασε το σχέδιο εξόρυξης υδρογονανθράκων και ανέστειλε την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Έδιωξε από το υπουργείο Υποδομών τον διευθύνοντα σύμβουλο της Chevron το 2023 και διακήρυξε σε επίπεδο Μητσοτάκη από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ότι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο είναι «ξεπερασμένα καύσιμα που χάνουν την αξία τους». Μόλις εξελέγησαν οι Ρεπουμπλικάνοι με το δόγμα Τραμπ «γεωτρήσεις παντού», αμέσως κυβίστηση. Τώρα… αγαπάμε εξορύξεις και τρέχουμε στο Τέξας για συμφωνίες! Και το κορυφαίο: όσο ήταν ο Μπάιντεν πρόεδρος των ΗΠΑ, τα φύλα ήταν 122. Μόλις εξελέγη ο Τραμπ, ο κύριος Μητσοτάκης πήγε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και εξομολογήθηκε στον Μπρικνέρ ότι έκανε λάθος και τα φύλα είναι τελικά… 2! Η άποψή του, δηλαδή, για θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης εξαρτάται από το ποιος κάθεται στο Οβάλ Γραφείο ! Με Μπάιντεν 122, με Τραμπ 2.

Πνευματική αποδόμηση

Κατά συνέπεια, όσον αφορά τις απόψεις -ενδεικτικό το ανθολόγιο-, ο κύριος πρωθυπουργός είναι σταθερός στην αστάθειά του. Είναι η σταθερότητα του έρμαιου. «Χωρίς ανέμους ανεμίζεται, τη μια αριστερά, την άλλη δεξιά. Ποτέ δεν πάει σωστά», που λέει και το τραγούδι του Μάνου και της Καγιαλόγλου «Ο κόσμος σου να είμαι εγώ». Σταθερότητα σημαίνει επίσης να έχεις ρίζες στην κοινωνία. Η κεντροδεξιά παράταξη ήταν η μόνη που επέζησε των Μνημονίων, γιατί είχε πράγματι ρίζες στην κοινωνία τις οποίες όφειλε στις αξίες της. Πίστευε στην πατρίδα, στη θρησκεία και την οικογένεια. Ποιος μας έφερε μέχρι τα Καγιέν και τις Πόρσε, λέτε; Οι μειονότητες; Αυτή η στέρεα παραδοσιακή δομή μάς έφερε.

Αλλά η κυβερνητική παράταξη δεν πίστεψε ποτέ σε αυτά. Την πατρίδα και τη σημαία τις διέσυρε πλειστάκις. Επέτρεψε να βαφτεί το εθνικό σύμβολο ροζ. Τη θρησκεία την προσέβαλε με κάθε τρόπο – κορυφαία η υπόθεση της Εθνικής Πινακοθήκης. Στόχος της είναι η πνευματική αποδόμηση της Ορθοδοξίας. Την οικογένεια και τον παραδοσιακό γάμο προσπάθησε να τα πλήξει με το ομόφυλο σχήμα. Ενώ προηγουμένως επέτρεψε την υποβάθμιση των μυστηρίων της βάπτισης με την ονοματοδοσία και του αποχαιρετισμού με την καύση.

Η παλαιά, σταθερή, με αξίες νεοδημοκρατική πλειοψηφία αντικαταστάθηκε από ένα ετερόκλητο κοινωνικό σώμα, δυνάμενο να ρευστοποιηθεί ανά πάσα στιγμή. Δίπλα στους παραδοσιακούς νεοδημοκράτες στοιχήθηκαν οι οργανωμένες μειοψηφίες των ΛΟΑΤΚΙ, των μεταναστών, των καιροσκόπων του εκσυγχρονιστικού Κέντρου, των μαφιόζων του ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλοι πρωταγωνιστές της νέας πυραμίδας.

Παλιά, στις τάξεις της παράταξης συνωθούνταν μόνο ρομαντικοί νομιμόφρονες και ρομαντικοί εθνικόφρονες. Έντιμοι δεξιοί, κεντρώοι και κατά περιόδους αριστεροί πατριώτες. Τώρα, σε κάθε νομό «κρατούν» τη σφραγίδα του κόμματος λαμόγια και κακοποιά στοιχεία εγκληματικών οργανώσεων με βάση πορίσματα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και της Ελληνικής Αστυνομίας. Τι χωρίζει τους εθνικόφρονες -να μη φοβόμαστε τις λέξεις- από τους κοσμοπολίτες; Υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν κάτι για αυτόν τον τόπο και κάποιοι που δεν νιώθουν τίποτε. Οι κοσμοπολίτες αγαπούν όλα τα έθνη του κόσμου, εκτός από το δικό τους.

Θεσμικό το πρόβλημα

Ερώτημα: τι σταθερό υπάρχει σε αυτή την πλειοψηφία; Ακόμα και αν καταφέρει να επιζήσει στις επόμενες εκλογές, αυτό θα είναι το κύκνειο άσμα της παράταξης. Γιατί είναι πλειοψηφία αντικρουόμενων συμφερόντων, όχι πλειοψηφία με ρίζες και αξίες.

Τέλος, το πρόβλημα είναι και θεσμικό. Εισηγούνται διάφοροι εκλογολόγοι ότι πρέπει να καταργηθεί το πλαφόν του 3% ως όριο εισόδου στη Βουλή και να νομοθετηθεί το 5%, ώστε να προκύψει πεντακομματική από οκτακομματική Βουλή. Με το επιχείρημα ότι «θα γλιτώσουμε από τα ξυλόλια και τους καλικάντζαρους».

Δεν είναι μόνο δική τους άποψη αυτή. Η φωνή τους είναι ηχώ παράκεντρων. Το 3% ισχύει από το 1990, όταν το νομοθέτησε ο Σωτήρης Κούβελας, και δεν καταργήθηκε ούτε την ασταθή περίοδο των Μνημονίων. Ο πολυκομματισμός δεν είναι δημιούργημα του 3%, αλλά προϊόν περιοδικών συστημικών κρίσεων. Και αν ήταν φυσιολογικό να γίνει κομμάτια και θρύψαλα το πολιτικό σύστημα στη θυελλώδη μνημονιακή περίοδο της μεγάλης ύφεσης, μπορεί να εξηγήσει κανείς γιατί έγινε κομμάτια και στην ήρεμη μεταμνημονιακή περίοδο της ανάπτυξης και της επενδυτικής βαθμίδας; Η απάντηση είναι απλή: γιατί τα κόμματα, και ειδικά η Ν.Δ., έχασαν την πυξίδα τους και τον προσανατολισμό τους. Η αυτοδυναμία του 2023 ταυτίστηκε με τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ, των Τεμπών και των υποκλοπών. Η αυτοδυναμία ταυτίστηκε με την απληστία των καρτέλ και την ακρίβεια. Η Ν.Δ. θέλησε αυτά τα χρόνια να εκπροσωπεί τον άθεο, αλλά όχι τον ορθόδοξο. Τον διαπλεκόμενο που έχει τα λεφτά «έξω», αλλά όχι τον εργάτη, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον αγρότη και τον μικρομεσαίο. Τον ηδονοθήρα, αλλά όχι τον οικογενειάρχη. Τίποτε σταθερό δεν υπάρχει και σε αυτό – χυλός.

Το γεγονός ότι ο κύριος Μητσοτάκης στρίβει απότομα το τιμόνι προς τα δεξιά στην τελική ευθεία των εκλογών και νομοθετεί την κατάργηση της παρένθετης μητρότητας, εξαγγέλλει γενναία μέτρα για το Δημογραφικό, κάνει μεγάλους σταυρούς μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, σκληραίνει στα εθνικά (υποτίθεται) και στο Μεταναστευτικό, αυτό δεν τον κάνει δεξιό που μπορεί να αναστήσει τις ρίζες του ξεραμένου δέντρου του. Τον κάνει καιροσκόπο οπορτουνιστή. Είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία παραμένει σταθερός – πότε από εκεί, πότε από εδώ. Μόνο που Κεντροδεξιά σημαίνει «εδώ». Και, σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν τον κάνει «σταθερό». Πηγή      https://ellas2.wordpress.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

 

Οδυσσέας Ελευθερόπουλος

Η ΕΡΩΤΗΣΗ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ

ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

.

Άκουγα επί μέρες να γράφεται στα ΜΜΕ ότι η ομιλία του Κούλη στην Έκθεση Θεσσαλονίκης θα είναι μια μεγάλη στροφή στην πολιτική του για να ανατρέψει το εις βάρος του δυσμενές κλίμα. Γελούσα και που τα άκουγα. Ένας Μητσοτάκης, αλλά και ευρύτερα αυτό το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΟΥΠΙΔΑΡΙΟ, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτά που ο Κούλης κάνει, και οι υπόλοιποι σιγοντάρουν είτε μέσω χλιαρής αντιπολίτευσης για τα μάτια του κόσμου, είτε κάνοντας τις πάπιες. Όλος αυτός ο πολιτικός συρφετός δεν έχει

ούτε την ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ,

ούτε την ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ από Δυτικά, Τουρκικά και Ισραηλινά κέντρα, ώστε να λαμβάνει πολιτικές αποφάσεις με βάση τα Ελληνικά συμφέροντα,

ούτε την ΑΡΕΤΗ & ΤΟΛΜΗ, όπως έλεγε ο ποιητής, για να σπάσει αυτά τα δεσμά της εξάρτησης της χώρας. Αυτοί ως παράσιτα το μόνο που ξέρουν και μπορούν είναι να προσκυνούν ξένους και να αμείβονται από αυτούς με το ελεύθερο να λεηλατούν την χώρα, ενίοτε μαζί με τους ξένους, για τον ιδιοτελή πλουτισμό τους.

.

Αν υπάρχει ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ που θα όφειλαν να κάνουν δημοσιογράφοι στον Κούλη κατά την συνέντευξή του στην Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι η εξής:

==== ====

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η χώρα έγινε ισότιμο μέλος της τότε ΕΟΚ το 1980, και ήταν μόλις το δέκατο μέλος της. Από τότε, δηλαδή επί 45 χρόνια ενισχύεται συνεχώς με κοινοτικά κονδύλια για την ανάπτυξή της, το συνολικό ποσό των οποίων είναι …αστρονομικό!.

Από τότε έγιναν μέλη άλλες 17 χώρες με την πλέον πρόσφατη, την Κροατία, να έχει γίνει μέλος μόλις προ 12 ετών. Ολες αυτές οι χώρες

➜ έχοντας την ιδιότητα του μέλους πολύ λιγότερα χρόνια από εμάς, είχαν και λιγότερες ευκαιρίες πρόσβασης και αξιοποίησης κοινοτικών πόρων συνολικά και επίσης

➜ 11 από αυτές τις 17 ήταν πρώην μέλη του κομμουνιστικού μπλοκ, από το οποίο βγήκανε με κατεστραμμένες τις οικονομίες τους και την παραγωγή τους, καθώς και με τελείως διαφορετικές διοικητικές δομές.

Σήμερα η Ελλάδα με βάση τα έτη συμμετοχής και τα ποσά που εισέπραξε θα έπρεπε να είναι μία από τις ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ.

Αντ' αυτού την έχουν περάσει ΟΛΕΣ, και οι 17, χώρες που μπήκαν μετά από αυτή, και πλέον είναι Η ΦΤΩΧΟΤΕΡΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. Η κοινωνία της έχει διαλυθεί, σε πάρα πολλούς δείκτες η χώρα κατέχει ζηλευτή θέση ανάμεσα σε Αφρικανικές χώρες, ενίοτε και κάτω από αυτές, ακόμα και σε τομείς μη οικονομικούς όπως η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και η ελευθερία του Τύπου!

Όλα αυτά τα 45 χρόνια Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΑΣ είχε τις εξής θέσεις:

9,7 χρόνια ως πρωθυπουργοί

10,5 χρόνια ως υπουργοί εκ των οποίων

6 χρόνια ως υπουργοί των εξωτερικών

82,4 χρόνια ως βουλευτές κυβερνητικοί ή αξιωματικής αντιπολίτευσης!!!

5 χρόνια ως περιφερειάρχες

11,1 χρόνια ως δήμαρχοι Αθηνών και Καρπενησίου

18,9 χρόνια ως πρόεδροι της ΝΔ

Με βάση αυτά τα δεδομένα θεωρείτε ότι η οικογένειά σας δεν φέρει καμιά ευθύνη για το σημερινό ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ της χώρας ως Ο ΠΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;;;

.

.

ΟδΕλ

----Η εξουσία φροντίζει να διαχέει την διαφθορά προς τα κάτω στο σύνολο της κοινωνίας. Ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας έχει αποκτηνωθεί. Για να το πω αλλιώς, αν τους δοθεί μια ευκαιρία .....ΟΠΕΚΕΠΕ να αρπάζουν μια 50αρα χιλιάρικα στερώντας τα από έναν πραγματικό αγρότη, δεν έχει κανένα ενδοιασμό. Άρα όποιον της δίνει την δυνατότητα να πάει στο ταμείο τον ψηφίζει... Ένα άλλο μέρος της κοινωνίας είναι πολιτικής νοημοσύνης όσης έχει και η αμοιβάδα. Αυτά τα 2 τμήματα της κοινωνίας είναι 20-25% τουλάχιστον που με την τεράστια αποχή που το σύστημα προωθεί γίνεται το 41%. Υπάρχει και η Ελλάδα του άλλου 75% Γι αυτούς αξίζει να αγωνιζόμαστε...

----Ποιοι καλλιεργησαν τις ....παθογένειες αφού η οικογένεια είναι στην πολιτική από το 1945, και από το 80 με τις θέσεις που αναφερω;;; Ο Κολοκοτρώνης ή ο Καραισκάκης;;

----Να σας ενημερώσω ότι ==> 1) ΧΑ δεν υπάρχει πλέον. Το μαγαζί έκλεισε. ==> 2) Και ανοικτό να ήταν, ακόμα και χωρίς να είχε γίνει η δολοφονία του Φύσα, με αυτά τα μυαλά που είχαν δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να διεμβολίσει όλο το πολιτικό σύστημα και να γίνει κυβέρνηση της χώρας. Με αυτά τα μυαλά και αυτό το κομματικό προφίλ είχανε ως οροφή ένα 10-15% και στοπ. Τα μεσαία στρώματα είναι το κύριο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας και αυτό δεν το πείθεις να σε κάνει κυβέρνηση επειδή φοράς άρβυλα και στρατιωτικές στολές. ==> 3) Όποιος αντιλαμβάνεται τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της Ελληνικότητας και τα σέβεται, δεν καλεί τον φτωχοποιημένο Ελληνα στο Σύνταγμα για να του δώσει ένα ....μαρούλι ξεφτιλίζοντας την Ελληνική του αρχοντιά!!! Όποιος το κάνει είτε δεν έχει ιδέα περί Ελληνικού πολιτισμού, είτε υπηρετεί κάποιον άλλο ...πολιτισμό.

----1) συνηθίζεται και στην Αυστρία να δολοφονείται δημοσιογράφος (Καραιβάζ) λίγες μέρες πριν καταθέσει στοιχεία στον εισαγγελέα ότι το πολιτικό σύστημα είναι εγκληματική οργάνωση, και η κυβέρνηση να δίνει εντολή στην δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ να θάψουν την υπόθεση;;; ==> 2) Συνηθίζεται και στην Αυστρία να γίνεται απόπειρα δολοφονίας δημοσιογράφου (Χίος), αυτός να την γλυτώνει με 2 σφαίρες, να υπάρχει μάρτυρας κορυφαίας αξιοπιστίας που επικαλείται στοιχεία που έχει, και ο οποίος δηλώνει δημοσίως ότι την δολοφονία την παρήγγειλε η σύζυγος του πρωθυπουργού, και η δικαιοσύνη μετά από 2 χρόνια ούτε να έχει καλέσει τον μάρτυρα να καταθέσει;;;; και επιπλέον ο γιος του αξιόπιστου μάρτυρα να δολοφονείται λίγες μέρες μετά τις αποκαλύψεις του πατέρα του;;;

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων