ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ!!!!

Skourtelis Dimitris

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ

Η Ιώ και οι απόγονοί της, οι Δαναοί, δεν συνδέονταν μόνο με την «πολυθεϊστική» πλευρά της Ιουδαϊκής Φυλής. Βρίσκονταν και στις ρίζες της Εβραϊκής λατρείας του Ιεχωβά, του Ενός Θεού. Υπάρχει η θεωρία πως ο μονοθεϊσμός ξεκίνησε από την Αίγυπτο. Αυτό περιέχεται έμμεσα και στην σχετική Μυθολογική αλλά και την Βιβλική αφήγηση:

Ο Φαραώ Θούλις ρώτησε ένα Μαντείο: «ποιος πριν την βασιλεία μου μπόρεσε να υποτάξει τα πάντα, ή ποιος θα μπορέσει μετά από μένα; Και του δόθηκε ο εξής χρησμός: Πρώτος ο Θεός, και μετά ο λόγος, και μαζί τους το πνεύμα. ενωμένα είναι αυτά, και έρχονται σε ένα, που θα έχει εξουσία στους αιώνες». [Μαλάλας]

Μπορεί εδώ να έχουμε μια ύποπτα εμβόλιμη χριστιανική ανάλυση της Αγίας Τριάδας, αλλά όλοι οι ιστορικοί παραδέχονται πως ο Φαραώ Ακενατόν επέβαλλε τη λατρεία του Ήλιου ως μοναδικού θεού και θεωρείται ο πρώτος ιστορικά καταγεγραμμένος μονοθεϊστής.

Η λατρεία του Ενός Θεού ήρθε (Μυθολογικά) από την Αίγυπτο στη Γη Χαναάν ως εξής: Στη Βίβλο, ο Μελχισεδέκ, ένας Χαναναίος βασιλιάς, ήταν ιερέας του Ιεχωβά, πολύ πριν ο Αβραάμ γνωρίσει τον Ένα Θεό. Οι Χριστιανοί, επίσης, τον θεωρούν αγιότατο, και προκάτοχο του Χριστού!

Κάτσε να δούμε τι λέει η Σούδα

«ούτος ο Μελχισεδέκ επί Αβραάμ ήκμαζεν, ανήρ θεοσεβής, εθνικός» [=όχι Εβραίος] «καταγόμενος εκ γένους Σίδου, υιού Αιγύπτου, βασιλέως της Λιβύης χώρας. εξ ου Αιγύπτιοι κέκληνται. όστις Σίδος εκ της Αιγύπτου επελθών παρέλαβε την χώραν των λεγομένων εθνικών, τουτ’ εστιν την νυν λεγομένην Παλαιστίνην, και υποτάξας αυτήν ώκησεν εκεί εν αυτή. και κτίζει πόλιν, ην εκάλεσε Σιδό(ώ)να εις όνομα ίδιον, ήτις νυν εστίν υπό την Φοινίκην χώραν…» [Σούδα + Μαλάλας]

Η Καινή Διαθήκη αναφέρει τον Μελχισεδέκ ως «απάτορα» «αμήτορα» και «αγενεαλόγητο», και αυτό δικαιολογείται με το ότι δεν ανήκε σε κάποιο Ιουδαϊκό γένος, σύμφωνα με τη Σούδα.

Ο αναφερόμενος παππούς του Μελχισεδέκ, ο Αίγυπτος, ονόμασε τους Αιγύπτιους. Ο Αίγυπτος, απόγονος της Ιώς, ονόμασε επίσης τη χώρα, κατά την Ελληνική Μυθολογία, είναι άρα το ίδιο πρόσωπο με τον πρόγονο του Μελχισεδέκ. Εφ’ όσον ο Μελχισεδέκ ήταν και Χαναναίος, συνδέεται και με τις Μυθικές μορφές της Φοινίκης, άλλους απογόνους της Ιώς, ακόμα και γεωγραφικά. Με αυτούς συνδέονται και οι Δαναοί, των οποίων αυτοί οι συγγενείς βασίλεψαν εκεί, και κατάγονται από τον αδελφό του Αίγυπτου, τον Δαναό.

Πρόγονος του Αίγυπτου σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, ήταν ο θεός Ποσειδών. Ίσως το Σίδος να είναι παραφθορά του Ποσειδών, ίσως το αντίθετο. Ο Σιδών (Σίδος) της Π. Διαθήκης ήταν γιος του Χαναάν, απόγονου του Νώε. [ Γένεσις, Ι, 15] Το όνομα σημαίνει ψάρι. Η Σιδώ των Φοινίκων ήταν κόρη του Πόντου. Ο αντίστοιχος με τον Ποσειδώνα θεός των Φοινίκων ήταν επίσης γιος του Πόντου και αδελφός της Σιδώς. [ Ευσέβιος Καισαρείας] Ήταν δηλαδή, …Ποντοσιδών. Σίδη στα Ελληνικά σημαίνει… ροδιά. Πιθανά, λοιπόν, το όνομα του θεού Ποσειδώνα, πρόγονου του «δικού» μας Αίγυπτου, προέρχεται από το Φοινικικό ψάρι. (Πόντος+Σιδών)

Στην αφήγηση της Σούδας έχουν απλά αναστραφεί οι γενεές, και ο (Πο)Σίδος έγινε γιος του Αίγυπτου αντί πατέρας του. Αυτό έγινε υποβολιμιαία, για να μην φανεί η καταγωγή του πρώτου Ιερέα του Θεού του Υψίστου, Μελχισεδέκ, από τον… θεό Πο-Σειδώνα, και γίνει το μαγαζί καλοκαιρινό… Άλλωστε, οι γιοι του Αίγυπτου ήρθαν στην Ελλάδα και σκοτώθηκαν από τις γυναίκες τους, πλην ενός, που βασίλεψε στο Άργος. Συνεπώς, ο Σίδος δεν μπορεί να είναι γιος του Αίγυπτου, αλλά πατέρας του.

Όταν ο Αντίοχος άρχισε διωγμούς κατά των εβραίων, οι Σαμαρείτες, που συνέχιζαν την λατρεία που εγκαινίασε ο Μελχισεδέκ στο όρος Γαριζίν: «…διά ταύτα οι Σαμαρείται ουκέτι εαυτούς των Ιουδαίων συγγενείς ωμολόγουν, αλλά Σιδωνίους ωνόμαζον εαυτούς, και το εν τω Γαριζίν παρ΄αυτοίς ιερόν Ελληνίου Διός προσηγόρευσαν…» [Ζωναράς]

-Στην "Προς Εβραίους επιστολή" θεωρείται τόσο ιερός όσο ο Χριστός. Υπήρχε κι μια αίρεση που τον ταύτιζε με τον Χριστό. Υπάρχει ένα ψηφιδωτό που δείχνει τον προαιώνιο Μελχισεδεκ να θυσιάζει με τον Αβελ, τον γιο του Αδάμ. Ποιος Χαϊλάντερ και πράσιν΄ άλογα...

*****

 Μελχισεδέκ βασιλεύς Σαλήμ ιερεύς του Θεού του Υψίστου.

 

Υπό Γεωργίου – Μιχαήλ Δ. Καραχάλιου.

1. Εισαγωγικά.

Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ο Μελχισεδέκ ως βασιλεύς της πόλεως Σαλήμ ( είναι η προδαυιδιδική ονομασία της Ιερουσαλήμ ) και συγχρόνως ως ιερεύς του Θεού του Υψίστου. Ο Μελχισεδέκ υποδέχτηκε τον Αβραάμ κατά την επιστροφή του από την νικηφόρο εκστρατεία του κατά του βασιλιά των Ελαμιτών Χοδολλογομόρ και του προσέφερε «άρτον και οίνον», έλαβε δε παρά του Αβραάμ την δεκάτη από όλα τα λάφυρά του. Η γενεαλογία του Μελχισεδέκ μας είναι άγνωστη, θεωρείται ως τύπος του Μεσσίου, επειδή έχει τεθεί υπεράνω του Αβραάμ αφού έλαβε από αυτόν την δεκάτη των λαφύρων του. Σε ενίσχυση της θεωρίας αυτής έρχεται η φράση του ΡΘ’ (109) ψαλμού, που ομιλεί περί του μέλλοντος Μεσσίου: « Συ ει ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
Στην αρχαία εβραϊκή γλώσσα ο Μελχισεδέκ γράφεται מַלְכִּי־צֶדֶק (φωνηεντισμένα) και προφέρεται melech-i-tzédek, το οποίο σημαίνει : βασιλιάς μου είναι η δικαιοσύνη.
Είναι επόμενο όποιος φέρει ένα τέτοιο όνομα να θεωρείται και να είναι δίκαιος. Έτσι ο βασιλιάς της Σαλήμ έμεινε στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης γνωστός με τον χαρακτηρισμό «δίκαιος Μελχισεδέκ».


2. Η αναφορά της Παλαιάς διαθήκης στον Μελχισεδέκ.

Στην Παλαιά Διαθήκη γίνεται αναφορά στον Μελχισεδέκ σε δύο σημεία, στην Γένεση ( 14, 18 – 20 ) και στον Ψαλμό ΡΘ’, 4 (ΡΙ’, 4 κατά την παράλληλη έκδοση εβραϊκού και αγγλικού κειμένου της Jewish Publication Society's 1917).

2.1. Αναφορά της Γένέσης (14,18 – 20).

Στο εδάφιο της Γένεσης (14, 18 – 20) γίνεται λόγος για τον Μελχισεδέκ τον βασιλιά της πόλεως Σαλήμ και ιερέα του Θεού του Υψίστου ο οποίος υποδέχτηκε τον Αβραάμ κατά την επιστροφή του από την νίκη του επί του Χοδολλομογόρ βασιλέως Ελάμ και αφού του προσέφερε άρτους και οίνο, τον ευλόγησε εις το όνομα του Θεού του Υψίστου, ο Οποίος έκτισε τον ουρανό και την γη. Τότε ο Αβραάμ αναγνωρίζοντας την ανωτερότητα του Μελχισεδέκ ως ιερέως του Θεού του Υψίστου, ο Οποίος έκτισε τον ουρανό και την γη, του προσέφερε το ένα δέκατο από όλα τα λάφυρα που είχε λάβει μετά την νίκη του επί του Χοδολλομογόρ. Το σχετικό εδάφιο της Γένεσης στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο είναι το ακόλουθο:

יח וּמַלְכִּי-צֶדֶק מֶלֶךְ שָׁלֵם, הוֹצִיא לֶחֶם וָיָיִן; וְהוּא כֹהֵן, לְאֵל עֶלְיוֹן. 18

יט וַיְבָרְכֵהוּ, וַיֹּאמַר: בָּרוּךְ אַבְרָם לְאֵל עֶלְיוֹן, קֹנֵה שָׁמַיִם וָאָרֶץ. 19

כ וּבָרוּךְ אֵל עֶלְיוֹן, אֲשֶׁר-מִגֵּן צָרֶיךָ בְּיָדֶךָ; וַיִּתֶּן-לוֹ מַעֲשֵׂר, מִכֹּל. 20

Η κλασσική μετάφραση στα ελληνικά από τους Ο’ του παραπάνω κειμένου είναι η ακόλουθη:

18 καὶ Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου.

19 καὶ εὐλόγησε τὸν ῞Αβραμ καὶ εἶπεν· εὐλογημένος ῞Αβραμ τῷ Θεῷ τῷ ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.

20 καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ ὕψιστος, ὃς παρέδωκε τοὺς ἐχθρούς σου ὑποχειρίους σοι. καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ῞Αβραμ δεκάτην ἀπὸ πάντων.

Η μετάφραση του ίδιου κειμένου στην αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Jewish Publication Society's του έτους 1917 είναι η ακόλουθη:

18 And Melchizedek king of Salem brought forth bread and wine; and he was priest of God the Most High.

19 And he blessed him, and said: 'Blessed be Abram of God Most High, Maker of heaven and earth;

20 and blessed be God the Most High, who hath delivered thine enemies into thy hand.' And he gave him a tenth of all.


2.2. Η αναφορά του Ψαλμού ΡΘ’, 4 (ΡΙ’, 4 κατά την παράλληλη έκδοση εβραϊκού και αγγλικού κειμένου της Jewish Publication Society's – J P S- του έτους 1917) στον Μελχισεδέκ.

Ο 4ος στίχος του Ψαλμού ΡΘ’ (109ου) ή ΡΙ’ (110ου κατά την έκδοση J P S 1917) αναφέρεται στον μέλλοντα Μεσσία, για τον ποίο λέγει ότι θα είναι ιερεύς κατά την τάξη Μελχισεδέκ.

Το πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο του χαρακτηριστικού αυτού στίχου για τον Μεσσία έχει ως εξής:

ד נִשְׁבַּע יְהוָה, וְלֹא יִנָּחֵם-- אַתָּה-כֹהֵן לְעוֹלָם; 4

עַל-דִּבְרָתִי, מַלְכִּי-צֶדֶק.

Η κλασσική μετάφραση των Ο’ του παραπάνω στίχου είναι η ακόλουθη:

4 ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Τέλος, η μετάφραση του ίδιου κειμένου στην αγγλικά από τον εκδοτικό οίκο Jewish Publication Society's του έτους 1917 είναι η ακόλουθη:

4 The LORD hath sworn, and will not repent: «Thou art a priest for ever after the manner of Melchizedek.».


3. Η αναφορά των χειρογράφων της Νεκράς Θαλάσσης στον Μελχισεδέκ.

Στην θεολογική γραμματεία των χειρογράφων των που βρέθηκαν στα σπήλαια της κοινότητας των Εσσαίων στην έρημο του Κουμράν (Khirbet Qumran), στην Νεκρά Θάλασσα, έχουν δύο αναφορές στον Μελχισεδέκ. Η πρώτη αναφορά γίνεται στο χειρόγραφο 1Q Gen. Ap. και πρόκειται περί απόκρυφης εκδοχής της Γένεσης. Η δεύτερη αναφορά γίνεται στο χειρόγραφο 11Q Melch. (11Q13) και πρόκειται περί εσχατολογικού κειμένου.

3.1. Η αναφορά του χειρόγραφο 1Q Gen. Ap. στον Μελχισεδέκ.

Στο σπήλαιο υπ’ αριθμόν 1 (1Q) στην έρημο του Κουμράν ( Δυτική όχθη του Ιορδάνη προς την Νεκρά Θάλασσα ) έχει βρεθεί το χειρόγραφο 1QGen.Ap. Στο χειρόγραφο αυτό είναι καταγεγραμμένη μια απόκρυφης εκδοχής της Γένεσης ( Γεωργίου Στεφ. Γρατσέα, Στοιχεία εισαγωγής εις τα χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης, σελίδα 53, Αθήναι 1974). Το χειρόγραφο αυτό ανήκε αρχικά στον Σύρο μητροπολίτη Αθανάσιο Γεσούε Σαμουήλ και είναι γραμμένο στα αραμαϊκά. Στην στήλη ΧΧΙΙ (22) του χειρογράφου αυτού αναφέρονται τα γεγονότα του πολένου και της νίκης του Αββραάμ επί του Chedorlaomer, βασιλιά του Elam. Στους στίχους 14-17 της στήλης ΧΧΙΙ του 1Q Gen.Ap. γίνεται λόγος για την υποδοχή του Αβραάμ από τον Μελχισεδέκ. Το κείμενο της ελληνικής μετάφρασης των στίχων 14-17 έχει ως εξής: «Τότε ο Μελχισεδέκ βασιλιάς της Salem έφερε τροφή και πιόμα στον Αβραάμ και σε όλους τους άνδρες που ήταν μαζί του: τότε αυτός ήταν ο ιερέας του Υψίστου Θεού. Ευλόγησε τον Αβραάμ και είπε: Ευλογημένος να είναι ο Αβραάμ από τον Ύψιστο Θεό, Κύριο του ουρανού και της γης! Και ευλογημένος να είναι ο Ύψιστος Θεός που παρέδωσε αυτούς που σε μισούν στα χέρια σου! Και ο Αβραάμ του έδωκε τη δεκάτη από όλα τα υπάρχοντα του βασιλέα του Elam και των συμμάχων του ( Τα χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας, επιμέλεια Σ. Αγουρίδη – Γ. Γρατσέα, σελίδα 214, Κέντρο Βιβλικών Μελετών Άρτος Ζωής, Αθήνα 1988). Το κείμενο αυτό είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το σχετικό χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης (Γένεσις, 14, 18-20) που είδαμε πιο πάνω.

3.2. Η αναφορά του χειρογράφου 11Q Melch. (11Q13) στον Μελχισεδέκ.

Η Gnostic Society Library (www.gnosis.org ) αποδίδει στο σπήλαιο 11 (11Q) της ερήμου του Κουμράν την ύπαρξη του χειρογράφου 11Q Melch. (11Q13) και δημοσιεύει στον ιστόχωρό της την αγγλική μετάφραση του εν λόγω χειρογράφου. Ο κατάλογος των χειρογράφων της Νεκρής Θάλασσας που παραθέτει ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αείμνηστος Γεώργιος Στ. Γρατσέας στο σύγγραμμά του «Στοιχεία εισαγωγής εις τα χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης» (Αθήναι 1974) δεν αναφέρει την ύπαρξη του χειρογράφου 11Q Melch. (11Q13) ( όπου παραπάνω, σελίδες 62-63). Ενδεχομένως την εποχή που γράφτηκε το σύγγραμμα αυτό να μην είχε έρθει σε γνώση της επιστημονικής κοινότητας η ύπαρξη του χειρογράφου. Ίσως να βρισκόταν στην κατοχή κάποιων Βεδουΐνων της περιοχής, οι οποίοι το έθεσαν αργότερα σε κυκλοφορία. Ο γράφων, πάντως, διατηρεί μια επιφυλακτικότητα σχετικά με την γνησιότητα του κειμένου, το οποίο καταχωρεί αυτούσιο όπως αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ιστοχώρου της Gnostic Society Library (http://www.gnosis.org/library/commelc.htm)
ο χειρόγραφο11Q13 (11QMelch) είναι ένα σπάραγμα, σώζεται μόνο η δεύτερη στήλη του κειμένου, το οποίο χρονολογείται κατά το τέλος του 2ου με αρχή του 1ου π. Χ. αιώνα. Είναι ένα εσχατολογικό κείμενο, σύμφωνα με το οποίο η έλευση του Μελχισεδέκ θα εξαγγείλει την ημέρα της «Εξιλέωσης» και θα εξιλεώσει όσους είναι προκαθορισμένοι για να εξιλεωθούν και θα κρίνει όλους τους λαούς (Wise, Abegg, Cook (1996). The Dead Sea Scrolls: a New Translation). Εδώ έχουμε μια εσχατολογία μιας προκαθορισμένης εξιλέωσης, που ο γράφων την θεωρεί, αν ισχύει, ως ψόγο για την ηθική του Θεού, οποίος προκαθορίζει, άραγε με ποια κριτήρια, την εξιλέωση του ενός και την μη εξιλέωση του άλλου. Βεβαίως σε όσους αποδέχονται την δογματική αυτή δεν έχει κύρος η διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος δίδαξε αργότερα από την συγγραφή του χειρογράφου 11Q13 (11QMelch), αλλά και για την βιβλική διδασκαλία ο προκαθορισμός όσων θα μετάσχουν στην εξιλέωση είναι σκάνδαλο. Δεν μιλάμε για πρόγνωση, αλλά για προκαθορισμό. Ευθείς εξ αρχής κάποια ανθρώπινα πλάσματα είναι προκαθορισμένο να μην εξιλεωθούν, δηλαδή να μην τους συγχωρηθούν οι αμαρτίες που σαν άνθρωποι διέπραξαν, έστω και αν μετανόησαν, έστω και αν επανόρθωσαν! Για αυτόν που συνέταξε το κείμενο του χειρογράφου11Q13 (11QMelch), αν αυτό είναι γνήσιο, τον κύριο ρόλο στο θέμα της εξιλέωσης δεν τον παίζει η ελευθέρα βούληση, αλλά ο προκαθορισμός. Δηλαδή το Υπέρτατο Ον κατά την δημιουργία άλλους έπλασε προς εξιλέωση και άλλους όχι.

Το κείμενο του χειρογράφου11Q13 (11QMelch), όπως αυτό παρουσιάζεται από την Gnostic Society Library είναι μια συρραφή βιβλικών χωρίων από το Λευιτικό, το Δευτερονόμιο, τον Ησαΐα και τον Δανιήλ. Αν είναι το κείμενο αυτό γνήσιο, θα πρέπει να ερευνηθεί η θρησκευτική κοινότητα που το αποδεχόταν ως θεόπνευστο, επειδή αυτή δεν θα μπορούσε να είναι η εσσαϊκή, όπως την γνωρίζουμε.

4.Αναφορά του 2ου βιβλίου του Ενώχ στον Μελχισεδέκ.

Κατά τον 1ο μ. Χ. αιώνα εμφανίστηκε στην απόκρυφη γραμματεία ένα κείμενο που αναφέρεται στον βιβλικό Ενώχ και τα όσα του αποκαλύφθηκαν από τον Θεό και τους Αγγέλους. Το κείμενο αυτό αποκαλείται «Βιβλίο του Ενώχ» ή απλά «Ενώχ». Σήμερα το κείμενο του Ενώχ σώζεται στα ελληνικά μόνο κατά τα 38 κεφάλαια αυτού, ενώ στην πλήρη μορφή του σώζεται στην αιθιοπική γλώσσα και στην σλαβονική. Το αιθιοπικό κείμενο του Ενώχ καλείται «Ενώχ Α’» και το σλαβονικό κείμενο «Ενώχ Β’». Ο Ενώχ Α’ και ο Ενώχ Β’ είναι παραλλαγές του ελληνικού κειμένου, που χρονολογείται από τον 1ο αιώνα μ. Χ., αλλά μεταξύ τους έχουν πολλές διαφορές ( Περί του κειμένου του Ενώχ δες: Harry Alan Hahne (2006). Corruption and Redemption of Creation: the Natural World in Romans 8.19-22. Jewish Apocalyptic Literature, σελ.. 83. Γρηγορίου Κατσαρέα, Βιβλίον του Ενώχ, εισαγωγή, σελίδες 7-63, Εκδόσεις Σπανός, Αθήναι, Σάββα Χρ. Αγουρίδου, Τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης, τόμος Β’, σελίδες 443 – 448, Αθήναι 1985).

Το σλαβονικό κείμενο του Ενώχ , ο Ενώχ Β’ ή «Βιβλίο των μυστικών του Ενώχ» στα κεφάλαια 71 και 72 μας παρουσιάζει μια διήγηση περί του Μελχισεδέκ λίαν ενδιαφέρουσα. Κατά την διήγηση αυτή ο Μελχισεδέκ ήταν γιος της Σοπανείμ, συζύγου του Νηρ, που ήταν ιερέας και αδελφός του Νώε. Η Σοπανείμ ήταν μεγάλη στην ηλικία και στείρα αλλά συνέλαβε κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής της με την επέμβαση του Θεού ένα παιδί, το οποίο γεννήθηκε μετά τον θάνατό της και αφού ντύθηκε άρχισε να δοξολογεί τον Θεό. Το παιδί αυτό ήταν ο ιερέας Μελχισεδέκ, απάτωρ εκ πατρός και αμήτωρ εκ μητρός, αφού γεννήθηκε μόνος του και εξήλθε από το σώμα της μητέρας του ενώ αυτή ήταν ήδη νεκρή. Ο Θεός αποκάλυψε στον Νηρ την θεία προέλευση της γέννησης του Μελχισεδέκ και τον ενημέρωσε ότι το παιδί αυτό θα μεταφερθεί στον κήπο της Εδέμ με την βοήθεια του αρχιστρατήγου Μιχαήλ ( κάποιοι κώδικες αναφέρουν τον Γαβριήλ). Έτσι ο Μελχισεδέκ είναι ο μόνος άνθρωπος που σώθηκε από τον κατακλυσμό χωρίς να έχει εισέλθει στην κιβωτό του Νώε. Η τελική αποκάλυψη του Θεού είναι ότι ο Μελχισεδέκ θα είναι ο κορυφαίος 12 ιερέων και κάποτε θα έλθει στον κόσμο ένας άλλος ιερέας, ο οποίος θα είναι και αυτός επικεφαλής 12 ιερέων , θα είναι ο μέγας αρχιερέας, ο Λόγος και η Δύναμη του Θεού (Η μετάφραση στα ελληνικά των κεφαλαίων 71 -72 του Ενώχ Β’ ή Σλαβονικού Ενώχ δημοσιεύεται από τον Σάββα Χρ. Αγουρίδη στο βιβλίο: Τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης, τόμος Β’, σελίδες 470 – 475, Αθήναι 1985)5. Η αναφορά της Καινής Διαθήκης στον Μελχισεδέκ.

 Η αναφορά της Καινής διαθήκης περί του Μελχισεδέκ γίνεται μόνον στην προς Εβραίους επιστολή του αποστόλου Παύλου. Η αναφορά του αποστόλου Παύλου στον Μελχισεδέκ γίνεται 9 φορές μέσα στην προς Εβραίους Επιστολή και το κείμενο έχει ως εξής:

Στο κεφάλαιο Ε’ δύο φορές:

Α) 4 καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ ᾿Ααρών. 5 οὕτω καὶ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ' ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε·
6 καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Β) 10 προσαγορευθεὶς ( ο Χριστός) ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἀρχιερεὺς κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Στο κεφάλαιο ΣΤ’ μία φορά:

20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν ᾿Ιησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Στο κεφάλαιο Ζ’ έξι φορές (από τον στίχο 1 μέχρι και τον στίχο 25):

Ζ´\ΟΥΤΟΣ γὰρ ὁ Μελχισεδέκ, βασιλεὺς Σαλήμ, ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου, ὁ συναντήσας ᾿Αβραὰμ ὑποστρέφοντι ἀπὸ τῆς κοπῆς τῶν βασιλέων καὶ εὐλογήσας αὐτόν, 2 ᾧ καὶ δεκάτην ἀπὸ πάντων ἐμέρισεν ᾿Αβραάμ, πρῶτον μὲν ἑρμηνευόμενος βασιλεὺς δικαιοσύνης, ἔπειτα δὲ καὶ βασιλεὺς Σαλήμ, ὅ ἐστι βασιλεὺς εἰρήνης, 3 ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές. 4 Θεωρεῖτε δὲ πηλίκος οὗτος, ᾧ καὶ δεκάτην ᾿Αβραὰμ ἔδωκεν ἐκ τῶν ἀκροθινίων ὁ πατριάρχης. 5 καὶ οἱ μὲν ἐκ τῶν υἱῶν Λευῒ τὴν ἱερατείαν λαμβάνοντες ἐντολὴν ἔχουσιν ἀποδεκατοῦν τὸν λαὸν κατὰ τὸν νόμον, τοῦτ' ἔστι τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῶν, καίπερ ἐξεληλυθότας ἐκ τῆς ὀσφύος ᾿Αβραάμ· 6 ὁ δὲ μὴ γενεαλογούμενος ἐξ αὐτῶν δεδεκάτωκε τὸν ᾿Αβραάμ, καὶ τὸν ἔχοντα τὰς ἐπαγγελίας εὐλόγηκε. 7 χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. 8 καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. 9 καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ ᾿Αβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· 10 ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. 11 Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ' αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν ᾿Ααρὼν λέγεσθαι; 12 μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. 13 ἐφ' ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ' ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. 14 πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. 15 Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, 16 ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· 17 μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
18 ἀθέτησις μὲν γὰρ γίνεται προαγούσης ἐντολῆς διὰ τὸ αὐτῆς ἀσθενὲς καὶ ἀνωφελές· 19 οὐδὲν γὰρ ἐτελείωσεν ὁ νόμος, ἐπεισαγωγὴ δὲ κρείττονος ἐλπίδος, δι' ἧς ἐγγίζομεν τῷ Θεῷ. 20 καὶ καθ' ὅσον οὐ χωρὶς ὁρκωμοσίας· οἱ μὲν γὰρ χωρὶς ὁρκωμοσίας εἰσὶν ἱερεῖς γεγονότες, 21 ὁ δὲ μετὰ ὁρκωμοσίας διὰ τοῦ λέγοντος πρὸς αὐτόν· ὤμοσε Κύριος, καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ· 22 κατὰ τοσοῦτον κρείττονος διαθήκης γέγονεν ἔγγυος ᾿Ιησοῦς. 23 Καὶ οἱ μὲν πλείονές εἰσι γεγονότες ἱερεῖς διὰ τὸ θανάτῳ κωλύεσθαι παραμένειν· 24 ὁ δὲ διὰ τὸ μένειν αὐτὸν εἰς τὸν αἰῶνα ἀπαράβατον ἔχει τὴν ἱερωσύνην· 25 ὅθεν καὶ σῴζειν εἰς τὸ παντελὲς δύναται τοὺς προσερχομένους δι' αὐτοῦ τῷ Θεῷ, πάντοτε ζῶν εἰς τὸ ἐντυγχάνειν ὑπὲρ αὐτῶν.

Επειδή το τμήμα αυτό των στίχων 1 -15 του Ζ’ κεφαλαίου της προς Εβραίους Επιστολής του αποστόλου Παύλου θα τύχει περαιτέρω μελέτης στην συνέχεια, παραθέτουμε και την νεοελληνική μετάφραση του Νεοφύτου Βάμβα, η οποία έχει, σε ατονικό κείμενο, ως ακολούθως:

1Διοτι ουτος ο Μελχισεδεκ, βασιλευς Σαλημ, ιερευς του Θεου του Υψιστου, οστις συνηντησε τον Αβρααμ επιστρεφοντα απο της καταστροφης των βασιλεων και ηυλογησεν αυτον, 2εις ον ο Αβρααμ εχωρισε και δεκατον απο παντων των λαφυρων, οστις πρωτον μεν ερμηνευεται βασιλευς δικαιοσυνης, επειτα δε βασιλευς Σαλημ, το οποιον ειναι βασιλευς ειρηνης, 3απατωρ, αμητωρ, αγενεαλογητος, μη εχων μητε αρχην ημερων μητε τελος ζωης, αλλ' αφωμοιωμενος με τον Υιον του Θεου, μενει ιερευς παντοτε. 4Στοχασθητε δε ποσον μεγας ητο ουτος, εις ον ο Αβρααμ ο πατριαρχης εδωκε και δεκατον εκ των λαφυρων. 5Και οσοι μεν εκ των υιων του Λευι λαμβανουσι την ιερατειαν, εχουσιν εντολην να αποδεκατονωσι τον λαον κατα τον νομον, τουτεστι τους αδελφους αυτων, καιτοι εξελθοντας εκ της οσφυος του Αβρααμ· 6εκεινος δε οστις δεν εγενεαλογειτο εξ αυτων, εδεκατωσε τον Αβρααμ, και ηυλογησε τον εχοντα τας επαγγελιας· 7χωρις δε τινος αντιλογιας το μικροτερον ευλογειται υπο του μεγαλητερου. 8Και εδω μεν θνητοι ανθρωποι λαμβανουσι δεκατα, εκει δε λαμβανει ο μαρτυρουμενος οτι ζη. 9Και δια να ειπω ουτω, δια του Αβρααμ και ο Λευι, οστις ελαμβανε δεκατα, απεδεκατωθη. 10Διοτι εν τη οσφυι του πατρος αυτου ητο ετι, οτε συνηντησεν αυτον ο Μελχισεδεκ. 11Εαν λοιπον η τελειοτης υπηρχε δια Λευιτικης ιερωσυνης· διοτι ο λαος επ' αυτης ελαβε τον νομον· τις χρεια πλεον να εγερθη αλλος ιερευς κατα την ταξιν Μελχισεδεχ, και ουχι να λεγηται κατα την ταξιν Ααρων; 12Διοτι μετατιθεμενης της ιερωσυνης, εξ αναγκης και νομου μεταθεσις γινεται. 13Επειδη εκεινος, περι του οποιου λεγονται ταυτα, αλλης φυλης μετειχεν, εξ ης ουδεις επλησιασεν εις το θυσιαστηριον. 14Επειδη ειναι προδηλον οτι εξ Ιουδα ανετειλεν ο Κυριος ημων, εις την οποιαν φυλην ο Μωυσης ουδεν περι ιερωσυνης ελαλησε. 15Και περισσοτερον ετι καταδηλον ειναι, διοτι κατα την ομοιοτητα του Μελχισεδεκ εγειρεται αλλος ιερευς, 16οστις δεν εγεινε κατα νομον σαρκικης εντολης αλλα κατα δυναμιν ζωης ατελευτητου· 17διοτι μαρτυρει λεγων οτι Συ εισαι ιερευς εις τον αιωνα κατα την ταξιν Μελχισεδεκ. 18Διοτι αθετησις μεν γινεται της προηγουμενης εντολης δια το ασθενες και ανωφελες αυτης· 19επειδη ο νομος ουδεν εφερεν εις το τελειον, εγεινε δε επεισαγωγη ελπιδος καλητερας, δια της οποιας πλησιαζομεν εις τον Θεον. 20Και καθ' οσον δεν εγεινεν ιερευς χωρις ορκωμοσιας· 21διοτι εκεινοι εγειναν ιερεις χωρις ορκωμοσιας, ουτος δε μετα ορκωμοσιας δια του λεγοντος προς αυτον· Ωμοσε Κυριος, και δεν θελει μεταμεληθη· Συ εισαι ιερευς εις τον αιωνα κατα την ταξιν Μελχισεδεκ· 22κατα τοσουτον ανωτερας διαθηκης εγγυητης εγεινεν ο Ιησους. 23Και εκεινοι μεν εγειναν πολλοι ιερεις, επειδη ημποδιζοντο υπο του θανατου να παραμενωσιν· 24εκεινος ομως, επειδη μενει εις τον αιωνα, εχει αμεταθετον την ιερωσυνην· 25οθεν δυναται και να σωζη εντελως τους προσερχομενους εις τον Θεον δι' αυτου, ζων παντοτε δια να μεσιτευση υπερ αυτων.

Στην προς Εβραίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, όσον αφορά τον Χριστό, διδάσκεται από τον Παύλο ότι Αυτός, ως Μεσσίας, είναι ιερεύς κατά την τάξη Μελχισεδέκ, όπως αναφέρει και ο μεσσιανικός ψαλμός 109(110) στον 40 στίχο του: ὤμοσε Κύριος καὶ οὐ μεταμεληθήσεται· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.

Όταν όμως ο Παύλος πηγαίνει να εξηγήσει, τι είναι αυτός ο Μελχισεδέκ, τότε έχουμε την μεγάλη έκπληξη. Ο μέγας και πολύς Παύλος μας λέγει περί του Μελχισεδέκ:
3 ἀπάτωρ, ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μήτε ἀρχὴν ἡμερῶν μήτε ζωῆς τέλος ἔχων, ἀφωμοιωμένος δὲ τῷ υἱῷ τοῦ Θεοῦ, μένει ἱερεὺς εἰς τὸ διηνεκές. (Προς Εβραίους, Ζ’, 3).

Προς πλήρη κατανόηση του χαρακτηρισμού αυτού του Παύλου για τον Μελχισεδέκ παραθέτουμε και την μετάφραση του Νεοφύτου Βάμβα στον στίχο αυτόν:
3απατωρ, αμητωρ, αγενεαλογητος, μη εχων μητε αρχην ημερων μητε τελος ζωης, αλλ' αφωμοιωμενος με τον Υιον του Θεου, μενει ιερευς παντοτε (Προς Εβραίους, Ζ’, 3. Μετάφραση Ν. Βάμβα).

Η δογματική του στίχου ότι ο Μελχισεδέκ ήταν «απάτωρ» και «αμήτωρ», «αγενεαλόγητος» και ότι «μένει ιερεύς πάντοτε» μας φέρνει στο νου την διδασκαλεία του Ενώχ Β’ (Σλαβονικός Ενώχ), την οποία είδαμε προηγουμένως. Ο Παύλος, λοιπόν, διδάσκει περί Μελχισεδέκ ό,τι αναφέρεται περί αυτού στον Ενώχ Β’. Το σλαβονικό απόκρυφο του Ενώχ, φυσική σε κάποια προγενέστερη εβραϊκή ή ελληνική μορφή που ήταν σε χρήση κατά τον 1ο αιώνα μ. Χ., είναι η δογματική πηγή περί Μελχισεδέκ για τον Παύλο. Ίσως κατά την εποχή του Παύλου υπήρχε κάποια εσωτερική χριστιανική διδασκαλεία την οποία, προφανώς, είχε θεμελιώσει ο ίδιος ο Ιησούς ο τέκτων (Κατά Μάρκον, 6,3), ο υιός Ιωσήφ του τέκτονος (Κατά Ματθαίον, 13, 55), η οποία περιλάμβανε και κάποια απόκρυφο διδασκαλεία του Ναού, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί κατά την εποχή του Ναού του Ηρώδη, εν των τεκτόνων του οποίου ήταν και ο Ιωσήφ, αλλά και ο ίδιος ο Ιησούς. Είναι χαρακτηριστικό το ότι τέκτονα τα ευαγγέλια αποκαλούν μόνο τον Ιησού και όχι τα άλλα αγόρια του Ιωσήφ (Μάρκος και Ματθαίος όπου παραπάνω). Ο όρος «τέκτων» στα εβραϊκά αποδίδεται με την λέξη «ναγγάρ», που σημαίνει τον ειδήμονα και όχι τον οικοδόμο, όπως η λέξη «τέκτων» στα ελληνικά, ούτε τον ξυλουργό, όπως μεταφράζουν τον τέκτονα στα αγγλικά (carpenter) ( δες μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου, θα μπορούσαν να μετέφραζαν mason, που σημαίνει τέκτων, αλλά δεν το έκαναν). Αυτή , λοιπόν, την εσωτερική τεκτονική παράδοση του Ναού του Ηρώδη πιθανότατα δίδαξε ο Χριστός και ψήγμα αυτής της διδασκαλίας μας διέσωσε ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του. Η τεκτονική διδασκαλία των επαγγελματιών τεκτόνων του πλέον προσφάτου Ναού, του Ναού του Ηρώδη πέρασε μέσω των αποκρυφιστών στο Βυζάντιο, όπου αναμείχθηκε με χαλδαϊκές και ζωροαστρικές. Αυτή η διδασκαλία μέσω των σταυροφόρων εξαπλώθηκε στη Δύση και απετέλεσε το υπόβαθρο του Τεκτονισμού, ο οποίος όμως εξετράπη από την αρχική του μορφή από τις αυθαίρετες επεμβάσεις του σοφού, κατά τα άλλα, διδασκάλου Jean Theophile Desaguliers, ο οποίος μετέτρεψε κατά το δοκούν την τεκτονική παράδοση του Ναού του Ηρώδου, που ήταν συνέχεια της παράδοσης του Ναού του Ζοροβάβελ, που μετά την βαβυλώνια αιχμαλωσία, συνέχισε την παράδοση του Ναού του Σολομώντος, την παράδοση του αρχέγονου απλού επαγγελματικού και συμβολικού τεκτονισμού. Μια παράδοση που διέκοψε η επέμβαση του εμπειρικού και νευτώνειου Desaguliers.
Μια παράδοση που σήμερα έχει ανάγκη ο κόσμος να επανεύρει και που δύναται να επανεύρει, αν το θελήσει να ψάξει προς την σωστή κατεύθυνση υπό την καθοδήγηση και την έμπνευση του Θείου Φωτός.


6. Η αναφορά των κοπτικών γνωστικών χειρογράφων του Nag Hammadi στον Μελχισεδέκ.

Τα κείμενα του κοπτικού χριστιανικού γνωστικισμού που βρέθηκαν στην περιοχή του Nag Hammadi της Αιγύπτου κάνουν λόγο για τον Μελχισεδέκ σε ένα αρκετά φθαρμένο κώδικα, ο οποίος έχει εκδοθεί στην μεταφρασμένη στα αγγλικά συλλογή των απάντων των κοπτικών γνωστικών κειμένων του Nag Hammadi (James M. Robinson, The Nag Hammadi Library, Harper Collins, 1988. Marvin Meyer and James M. Robinson, Nag Hammadi Scriptures, The International Edition. Harper One, 2007). Η κοπτική γνωστική συλλογή των κειμένων του Nag Hammadi εκτίνεται σε 13 κώδικές. Ο 9ος κώδικας αυτής της συλλογής περιλαμβάνει τρία κείμενα με τους ακόλουθους τίτλους (σε αγγλική μετάφραση): Melchizedek, The thought of Norea, The testimony of truth. Στο παραπάνω κείμενο είναι προφανές ότι παρουσιάζεται ο Μελχισεδέκ ως Χριστός, ζει, κηρύσσει, πεθαίνει και ανασταίνεται, σε μια γνωστική παραλλαγή της χριστιανικής μεσσιανικής διδασκαλίας. Ο Μελχισεδέκ είναι ο Υιός του Θεού, ο οποίος μιλάει για την επάνοδό του στην γη (μια μελχισεδεκική δευτέρα παρουσία), όπου με την βοήθεια των «θείων δυνάμεων» ( γνωστικών θεοτήτων ) θα φέρει την ειρήνη και ως ιερέας και βασιλιάς θα αποδίδει την δικαιοσύνη.
Αυτή η κοπτική γνωστική διήγηση δεν αποτελεί κάποια εκχριστιανισμένη γνωστική παράδοση, αλλά είναι μια γνωστική προσπάθεια να παρουσιαστή ένας γνωστικής έμπνευσης Μελχισεδέκ ως ένας χριστοειδής Μεσσίας. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια προσπάθεια γνωστικής εκλαΐκευσης και απόδοσης της ιστορίας του βίου του Χριστού, που έχει ως σκοπό τον προσηλυτισμό χριστιανών στην κατωτέρα γνωστική θεωρία. Είναι τόσο χονδροειδής η όλη εξιστόρηση που είναι ανάξια περαιτέρω έρευνας. Το δράμα των Γνωστικών είναι ότι ξεκίνησαν σαν φιλοσοφική κίνηση που συγκίνησε φιλοσόφους όπως ο Φίλων, αλλά στην πορεία έγινε αυτό που χαρακτηρίζει ο Παύλος ως βεβήλους και γραώδεις μύθους ( Α’ προς Τιμόθεον, Δ’, 7).


7. Επιλεγόμενα.

Η περί τον δίκαιο Μελχισεδέκ γραμματεία ξεκίνησε ως ολιγόλογη απλή διήγηση στην Παλαιά Διαθήκη, Γένεση 14, 18 – 20 και Ψαλμός ΡΘ’, 4 (ΡΙ’, 4), όπου είναι και η αρχική περί το πρόσωπο αυτό διδασκαλία, είναι η quelle ( πηγή ) των διηγήσεων για τον Μελχισεδέκ. Στην συνέχεια αυτή η εικόνα πέρασε στους Εσσαίους αναλλοίωτη για να υποστεί στη συνέχεια απόκρυφες επιδράσεις από την διδασκαλία του Ενώχ. Οι επιδράσεις αυτές πέρασαν στην Καινή Διαθήκη μέσα από το κήρυγμα του Παύλου στην προς Εβραίους επιστολή του, χωρίς όμως να αλλοιώσουν την εικόνα του Μελχισεδέκ, ούτε και να διαστρέψουν την χριστιανική διδασκαλία. Όλες η επιδράσεις τις αρχικής διδασκαλίας για τον Μελχισεδέκ από την Παλαιά Διαθήκη μέχρι και την Καινή είναι αρμονικές μεταξύ τους και αξιόλογες. Εκεί που υπάρχει δυσαρμονία, διαστροφή και αγυρτεία είναι η πάνω σε αυτό το βιβλικό πρόσωπο η κοπτική γνωστική εκδοχή, όπως αυτή διατυπώνεται στα κείμενα του Nag Hammadi, μια θρησκειολογική οπτική τελείως που άφοβα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μωρολογία που δεν τιμά την φιλοσοφία του Γνωστικισμού. https://epopteiamystirion.blogspot.com/

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ!!!

 

Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος.

"Πέστε μας κάτι Γέροντα...

- Τί νά πῶ;

- Ὅ,τι λέει ή καρδιά σας.

- Αὐτό πού λέει ἡ καρδιά μου εἶναι, νά πάρω τό μαχαίρι,

νά τήν κόψω κομματάκια,

νά τήν μοιράσω στόν κόσμο,

καί ὕστερα νά πεθάνω"

--O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων "αγίους". Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους-καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς. Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για ν' άχεις την καλή τους γνώμη. Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν-δεν κάνεις γι' "άγιος".

Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά-ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ. Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο. Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων. Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: 'Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.

Άγιος Παΐσιος

ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΦΟΒΌΤΑΝ ΓΙΑΤΙ ΕΊΧΕ ΑΠΗΧΗΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΝΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΏΝ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΡΔΊΑ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΜΑΣ .

ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ ΑΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΔΙΝΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ;

ΜΕΤΆ ΑΡΧΊΖΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ..ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ..ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ ..ΚΑΙ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΆ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ

ΜΕΤΑ ΑΠΟΦΆΣΙΣΑΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ..ΝΑ ΤΟΝ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΑΛΛΆ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΦΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΜΒΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΕΣΠΑΣΙΤΕΣ

ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΣΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΦΤΑΝΑΜΕ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΧΑΛΙΑ ..ΑΛΛΑ ΠΡΟΝΟΙΑ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ.

ΣΤΩΜΕΝ καλώς

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

Η μαρτυρική οσιακή κοίμηση και ο ενταφιασμός του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου στις 12 Ιουλίου 1994

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», ἔκδοση Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015

«Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστέ…»

Στὶς 11 Ἰουλίου, μνήμη τῆς Ἁγίας Εὐφημίας, ὁ Ὅσιος κοινώνησε γιὰ τελευταία φορά. Μὲ πολὺ κόπο γονάτισε ἐπάνω στὸ κρεββάτι, ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ μὲ τρεμάμενα χείλη εἶπε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλεία σου». Ἔπειτα οἱ ἀδελφές τοῦ ἔφεραν τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Εὐφημίας καὶ τὸν δίσκο μὲ τὸ κόλλυβό της. «Ἄκροις δακτύλοις» πῆρε δύο κόκκους ὡς εὐλογία καὶ ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα τῆς Ἁγίας. Βλέποντας ὅτι δὲν ἦταν στολισμένη, παρατήρησε: «Οὔτε ἕνα λουλούδι δὲν τῆς βάλατε;». Κατὰ τὸ μεσημέρι ἦρθε στὸ Ἡσυχαστήριο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σιναίου Δαμιανός, καὶ ὁ Γέροντας ζήτησε νὰ τοῦ διαβάση τὴν εὐχὴ «εἰς ψυχορραγοῦντα». Ἀκόμη, τὸν παρακάλεσε νὰ τὸν μνημονεύη. «Νὰ μὲ μνημονεύης, τοῦ εἶπε, γιατί πολλοὶ ἄλλοι θὰ...
μὲ ἐγκαταλείψουν, θὰ νομίζουν ὅτι δῆθεν δὲν ἔχω ἀνάγκη».

Ἡ τελευταία ἐκείνη νύχτα ἦταν μαρτυρική. Ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἰσχυρὰ παυσίπονα δὲν τὸν ἒπιαναν. «Πονάω, πονάω πολύ», ἔλεγε σιγανὰ καὶ κοίταζε συνέχεια τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Τὸ δεξί του χέρι σχημάτιζε κάπου-κάπου τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἐνῶ τὸ ἀριστερὸ ἐκινεῖτο σὰν νὰ τραβοῦσε κομποσχοίνι. Πότε-πότε ἄνοιγε τὰ χέρια του σὲ προσευχή. Κάποια στιγμὴ εἶπε: «Μαρτύριο». Ἡ Γερόνιτσσα, ποὺ βρισκόταν δίπλα του, δὲν ἄκουσε καὶ τὸν ρώτησε τί εἶπε. Τὸ ἐπανέλαβε τρεῖς φορές: «Μαρτύριο, μαρτύριο, μαρτύριο». Κάθιδρος, ἀσθμαίνων καὶ δακρυρροῶν ἔτρεχε τὸ τελευταῖο στάδιο, γιὰ νὰ φθάση στὸ τέρμα καὶ νὰ λάβη «τὸν τῆς νίκης στέφανον». Ὁ «ἀγγελικῶς ἐπὶ τῆς γῆς πολιτευσάμενος» ἔσπευδε διὰ μαρτυρίου νὰ πετάξη πρὸς τὰ οὐράνια σκηνώματα.

Στὶς ἐννιάμισι ἡ ὥρα τὸ πρωὶ ὅλες οἱ Ἀδελφὲς πέρασαν νὰ πάρουν γιὰ τελευταία φορὰ τὴν εὐχή του. Ἦταν προσηλωμένος στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ δὲν μιλοῦσε. Ὁ πόνος ἦταν ζωγραφισμένος στὸ πρόσωπό του, ἀνέπνεε μὲ πολλὴ δυσκολία, ἐνῶ ἡ πίεσή του σιγὰ-σιγὰ ἔπεφτε. Ὅλα ἔδειχναν ὅτι ἔφθανε τὸ τέλος· ὁ ἀναστημένος πνευματικὰ Πατὴρ Παΐσιος βρισκόταν στὸ κατώφλι πρὸς τὴν μακαριότητα. Σὲ μία στιγμή, ὁ Ὅσιος πῆρε τρεῖς σύντομες εἰσπνοὲς καὶ ἔσβησε, ὅπως σβήνει τὸ καντηλάκι, ὅταν τελειώνει τὸ λάδι του. Ἔγειρε ἥσυχα τὸ κεφάλι του στὸ πλάι, ἐνῶ ἡ ἁγιασμένη του ψυχὴ εἶχε πετάξει στὴν ἀληθινὴ πατρίδα του, τὸν Οὐρανό. Ἦταν ἕνδεκα ἡ ὥρα τὸ πρωὶ τῆς 12ης Ἰουλίου 1994.

Οἱ ἀδελφές του φόρεσαν τὸ Σχῆμα, τὸ ράσο καὶ τὸ κουκούλι· κατὰ τὰ ἄλλα ἦταν τακτοποιημένος ἀπὸ μόνος του. Τὸν ἔβαλαν σὲ ἕνα ἁπλὸ νεκροκρέββατο καὶ τὸν μετέφεραν στὸ Παρεκκλήσιο τῶν Ἀρχαγγέλων. Γύρω του ἐναπέθεσαν λίγα μόνο λουλούδια· βασιλικοὺς καὶ τριαντάφυλλα. Τὰ χέρια του, σὰν νὰ ἦταν ζωντανά, κρατοῦσαν μὲ εὐλάβεια τὸν Σταυρό. Ἡ μορφὴ του ἦταν εἰρηνική, φωτεινή, ὀσιακή· εἶχε ἱλαρότητα, σκορποῦσε Χάρη.

Τὸ ἀπόγευμα τὸ Ἡσυχαστήριο ἄνοιξε γιὰ τοὺς προσκυνητές, ἀλλὰ οἱ Ἀδελφὲς δὲν ἀνακοίνωσαν τὴν κοίμηση τοῦ Γέροντα σὲ κανέναν· αὐτὴν τὴν ἐντολὴ εἶχε δώσει ὁ ἴδιος. Ἡ Γερόντισσα κάλεσε τὸν ἐφημέριο τοῦ Ἡσυχαστηρίου, τὸν π.Νικόλαο, καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ἐπιθυμία τοῦ Πατρὸς Παϊσίου ἦταν νὰ τελέση μόνον ἐκεῖνος τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία. Τὸ δέχθηκε μὲ φόβο καὶ χαρά· φόβο, διότι αἰσθανόταν ἀνάξιος νὰ κηδεύση ἕναν ἅγιο, χαρὰ γιὰ τὴν μεγάλη εὐλογία ποὺ τοῦ χάριζε ὁ Θεός.

Στὶς ἕνδεκα ἡ ὥρα τὸ βράδυ, ἄρχισε ἡ Ἀγρυπνία στὸ Παρεκκλήσιο τῶν Ἀρχαγγέλων. Μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία ἐψάλη ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία. Οἱ ἀδελφὲς ἔψαλλαν τὰ νεκρώσιμα τροπάρια νιώθοντας τὸν Γέροντα νὰ εἶναι ἀκόμη ζωντανὸς δίπλα τους. Πρὶν ἀπὸ ἕναν μήνα εἶχε πεῖ ἀστειευόμενος: «Ἐγὼ θὰ ψάλω τὴν Νεκρώσιμη Ἀκολουθία!». Ἔψαλλε, πράγματι «ἐν ἐκκλησίᾳ ὁσίων». Ἦταν σὰν νὰ ἔλεγε: «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι Χριστὲ συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι, συνεσταυρούμην σοι χθὲς, αὐτός με συνδόξασον Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ὅλος ὁ πόνος τῆς προηγούμενης νύχτας εἶχε δώσει τὴ θέση του στὴν ἀναστάσιμη χαρά. Στὸ μικρὸ Παρεκκλήσι, μὲ τὸ λιγοστὸ φῶς, ἡ ἀτμόσφαιρα ἦταν Σταυροαναστάσιμη. Ἦταν στιγμὲς ἀποχωρισμοῦ, ἀλλὰ ἡ θλίψη μεταβαλλόταν σὲ χαρὰ λόγω τῆς βεβαιότητος ὅτι ὁ Ὅσιος τώρα πιὰ θὰ βρισκόταν δίπλα στὸν καθένα ποὺ θὰ ζητοῦσε τὶς πρεσβεῖες του.

Ἡ ἐκφορὰ τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος ἔγινε μέσα σὲ ἀπόλυτο σκοτάδι. Τὸ μόνο φῶς ἐρχόταν ἀπὸ ἕναν φανὸ ποὺ προπορευόταν τῆς νεκρικῆς πομπῆς καὶ ἀπὸ δύο ταπεινὰ φαναράκια ποὺ συνόδευαν τὸν Γέροντα. Ἔτσι θέλησε νὰ κηδευθῆ. Σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ ἤθελε νὰ κρύβεται· πλοῦτος του ἦταν ἡ προσωπική του ἀφάνεια. Αὐτὸ εἶχε φροντίσει νὰ γίνη καὶ στὴν κοίμησή του μὲ τὸ νὰ μὴν ἀνακοινωθῆ, πρὶν περάσουν τρεῖς ἡμέρες.

Ἡ σεβάσμια ἁπλότητα τῆς μυστικῆς ἐκφορᾶς ἔκανε περισσότερο αἰσθητὴ τὴν λαμπρὴ καὶ ἔνδοξη καὶ πολυάριθμη παρουσία τῆς Ἄνω Ἐκκλησίας. Ὁ Γέροντας προχωροῦσε μέσα στὸ σκοτάδι ἀκίνητος καὶ συγχρόνως πορευόμενος τὴν μακαρία ὁδὸ καὶ λαμπρῶς προϋπαντούμενος ἀπὸ τοὺς χοροὺς τῶν Δικαίων….

Ἡ πομπὴ ὁδηγήθηκε στὸν τόπο ὅπου εἶχε ἑτοιμασθῆ ὁ τάφος του, πίσω ἀπὸ τὸ Ἱερό τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, ὁ ὁποῖος, ὕστερα ἀπὸ εἴκοσι χρόνια, ἐπρόκειτο νὰ γίνη δικός του Ναός. Μὲ ἕνα κεράκι διαβάσθηκαν ὅσα προβλέπονται κατὰ τὸν ἐνταφιασμό, ἔγινε τὸ καθορισμένο κομποσχοίνι, καὶ ὁ ἱερέας εἶπε: «Χριστὸς Ἀνέστη!».

Τώρα πιὰ ὁ Ἅγιος Παΐσιος δὲν πονάει καὶ δὲν ὑποφέρει. Δὲν καταδαπανᾶται, γιὰ νὰ βοηθάη καὶ νὰ ἀναπαύη ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Ἡ φιλότιμη καὶ ἀρχοντικὴ καρδιά του δὲν μοιράζεται στὰ δύο, ἀνάμεσα στὸν πόθο γιὰ τὴν ἔρημο καὶ στὴν ἀνάγκη νὰ μένη κοντὰ στοὺς πονεμένους ἀνθρώπους. Τώρα πιὰ «πετάει ἄνετα σὰν Ἄγγελος ἀπὸ τὴν μία ἄκρη τοῦ κόσμου στὴν ἄλλη», ὅπως ἔγγραψε καὶ ὁ ἴδιος γιὰ τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο, καὶ εὔκολα βρίσκεται παντοῦ, κοντὰ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ τὸν ἐπικαλεῖται μὲ πίστη καὶ εὐλάβεια.

Ὅσο ζοῦσε πάνω στὴ γῆ ὁ Ἅγιος ἦταν ταπεινὸς καὶ συγχρόνως μεγάλος, πάμφτωχος καὶ ὅμως πάμπλουτος, ἁπλὸς καὶ ὀλιγογράμματος ἀλλὰ σοφὸς καὶ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου. Σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του, ὡς μικρὸς «κοσμοκαλόγερος» στὴν Κόνιτσα, ὡς στρατιώτης ἔπειτα μέσα στὴν δίνη τοῦ πολέμου, ὡς ἀγωνιστὴς νέος μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου καὶ στὴν Μονὴ Φιλοθέου, ὡς ἀκούραστος «Καλόγερος» στὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, ὡς ἐξαϋλωμένος ἀσκητὴς στὴν ἔρημο τοῦ Σινᾶ, ὡς θεοφώτιστος Γέροντας ποὺ δέχθηκε χιλιάδες ψυχὲς στὸ Κελλὶ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ στὴν Παναγούδα, καιγόταν πάντοτε ἀπὸ τὴν ἴδια φλόγα· νὰ δίνεται ὁλοκληρωτικὰ στὸν Θεὸ μὲ φιλότιμη ἄσκηση καὶ νὰ θυσιάζεται γιὰ τοὺς συναθρώπους του μὲ ἀρχοντικὴ ἀγάπη.

Ἔζησε, πράγματι, σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ λέει: «Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σοὺ καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν». Ἔλαμψε στὸν κόσμο μὲ «τὰ καλά του ἔργα», δόξασε τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἁγία του ζωή, καὶ ὁ Θεὸς τὸν δόξασε ἐπιτελώντας δι΄ αὐτοῦ μέγιστα θαύματα.

«Οἱ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων συγγραψάμενοι τὰς πράξεις αὐτῶν ἐδήλωσαν τὰς σωματικᾶς, τὴν ἀκτημοσύνην, τὴν νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν ἐγκράτειαν, τὴν ὑπομονήν· τὴν δὲ πνευματικὴν αὐτῶν ἐργασίαν μικρὸν τε καὶ ὡς ἐν ἐσόπτρῳ διὰ τῶν τοιούτων ἐδήλωσαν». Ἔτσι καὶ ἡ πνευματικὴ ἐργασία τοῦ Ἁγίου Παϊσίου πολὺ λίγο ἔγινε φανερή. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ πῆ πόσο βαθιὰ ἔιχε προχωρήσει ὁ Ὅσιος τὸ σκάψιμο στὸ πνευματικὸ μεταλλεῖο καὶ σὲ ποιὰ πνευματικὰ ὑψώματα εἶχε φθάσει. Ἂν ὅμως θὰ ἔπρεπε κάποιος νὰ πῆ μὲ μία λέξη τί ἔκανε τὸν Ἅγιο Παΐσιο νὰ γίνη αὐτὸ ποὺ ἦταν, θὰ ἐπαναλάμβανε τὰ λόγια του: «Ἡ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀγάπη…».

«Ἀγάπη, προφητείας χορηγός· ἀγάπη, θαυμάτων παρεκτική· ἀγάπη, ἐλλάμψεως ἄβυσσος… Ἀγάπη τελευταία βαθμὶς εἰς τὰς θείας ἀναβάσεις τῶν ἀρετῶν. Ἀγάπη γὰρ ἐστιν ὁ Θεός, ᾧ πρέπει δόξα, ὕμνος, τιμὴ καὶ προσκύνησις εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

πηγή https://www.facebook.com/reel/1463168121348594

Μαζί θα είμαστε, θα σας περιμένω εκεί, αλλά και εδώ θα είμαι κοντά σας

Ο Αγιασμένος Γέροντας Παΐσιος λίγο πριν φύγει…

Ελληνορωμαϊκά!

****

Χρήστος Κλητσινάρης

Το 1991, ο Σύριος την καταγωγή και Ορθόδοξος το θρήσκευμα Γεώργιος Τάουϊλ, Ψυχίατρος της ΝASA, επισκέφθηκε τον Γέροντα Παΐσιο στο Άγιο Όρος, μαζί με δύο Προτεστάντες Αμερικάνους καθηγητές Αστροναυτικής της NASA.

Σε αυτή την συζήτηση, ο Γέροντας τους έλυσε ένα σοβαρό πρόβλημα που τους απασχολούσε επί δύο χρόνια σχετικά με κάποιο διαστημόπλοιο, μιλώντας τους Ελληνικά, ενώ αυτοί τα άκουγαν σε τέλεια Αγγλικά!!!

Τους είπε ποιό είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, αλλά και ποιός είναι ο τρόπος διόρθωσης του λάθους που κάνουν!!!

Έκτοτε στη ΝΑSA όταν μιλούν για τον Παΐσιο τον αποκαλούν "ο Καθηγητής Παΐσιος" και έχει χαρακτηριστεί από αυτούς, ως ο πιό Έξυπνος Άνθρωπος.

Άντε τώρα να καταλάβουν οι λογικοκρατούντες και τόσο μπερδεμένοι πνευματικά Προτεστάντες, τί σημαίνει Χαρισματικός από το Άγιο Πνεύμα Άνθρωπος και ότι αυτή δεν είναι Ανθρώπινη Εξυπνάδα και Ευφυΐα, αλλά ο απώτερος σκοπός του Χριστιανού που είναι η κατά Χάριν Θέωση του.

Η επαναφορά μέσω της Ενανθρωπήσεως του Χριστού, στην προ της Πτώσεως Κατάσταση του Ανθρώπου, όπου ο Αδάμ είχε Φυσική και Άκοπη (χωρίς κόπο) την Γνώση.

«Ἐγὼ εἶπα θεοί ἐστε καὶ υἱοὶ Ὑψίστου πάντες· ὑμεῖς δὲ ὡς ἄνθρωποι ἀποθνήσκετε καὶ ὡς εἷς τῶν ἀρχόντων πίπτετε.» ( Ψαλμός ΠΑ' 6-7).

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων

"Μέγα…Καρλομάγνο εσείς, Μέγα Κωνσταντίνο εμείς"!

 

 άρθρο του Πύρινου Λόγιου, αφιερωμένο στον Διόδοτο και στον ΕργΔημΕργ

Αν ο Μέγας και Άγιος αλλά και Ισαπόστολος Κωνσταντίνος, είναι ο αληθινός αναμορφωτής της Ελληνο-Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο ..."Μέγας" Καρλομάγνος, είναι το αντίθετο του, δηλαδή ο αντιγραφέας, o ψευτο-άγιος, o απατεώνας και o σφετεριστής!

 Η Δύση, αποτελούνταν πάντα από λαούς βάρβαρους και πλιατσικολόγους. Κι αυτοί οι λαοί, έχουν ένα κοινό πρόσημο: Είναι ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ καταγωγής και προελεύσεως. Αυτοί προσπάθησαν να αντιγράψουν το μεγαλείο της Ρωμανίας έχοντας ως ...αρχηγό έναν σφετεριστή, απατεώνα και ψευτο-άγιο ως πρότυπο, ενώ η Ρωμανία είχε έναν αληθινά ΜΕΓΑΛΟ άνδρα και οραματιστή!

Από την πρώτη μέρα που η Ρώμη κατελήφθη από τους Γερμανούς Βάνδαλους του Γιζέριχου το 455 μ.Χ, η Ιστορία γύρισε σελίδα. Η παλαιά Ρώμη, η οποία σήκωνε το βάρος της μέγιστης αμαρτίας για το λουτρό αίματος που προκάλεσε μέσα από τη γενοκτονία των πρώτων Χριστιανών, έπεφτε στα χέρια του πλέον βάρβαρου γερμανικού λαού που είχε εμφανιστεί τότε, αν εξαιρέσει κανείς τους Ούννους του Αττίλα.

Η Δυτική Ευρώπη, το έχω επανειλημμένα τονίσει, είναι δημιούργημα βαρβάρων, αδίστακτων και με άγρια ένστικτα λαών, οι οποίοι μπροστά από τα ένστικτα τους, δεν έβαζαν τίποτε άλλο. Λαοί οι οποίοι αποζητούσαν το αίμα και το πλιάτσικο, παρά το γεγονός ότι εκχριστιανίστηκαν και έτσι εξηγείται το ότι κατά την πάροδο των αιώνων, δημιούργησαν έναν Χριστιανισμό στα μέτρα τους.

Γι’ αυτούς τους γερμανικούς λαούς (Γότθοι, Βάνδαλοι, Λομβαρδοί, Φράγκοι, Σάξωνες), οι οποίοι κατέλαβαν όλη την Δυτική Ευρώπη, κάνοντας σκλάβους όλους τους αυτόχθονες λαούς της - κυρίως τους ρωμαϊκοποιημένους Κέλτες και Γαλάτες - δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά η κλοπή, η λεηλασία, η ανηθικότητα, το μίσος. Δεν ήταν ικανοί στο να δημιουργήσουν πολιτισμό, να δημιουργήσουν ήθος. Δεν ήταν ικανοί καν στο να δημιουργήσουν ανθρωπισμό.

Οι λαοί αυτοί, οι οποίοι και κατέχουν μέχρι σήμερα την Δυτική Ευρώπη και γενικότερα αυτό που ονομάζουμε γεωπολιτικά “Δύση”, δεν έχουν καμμιά σχέση ούτε με τον Θεό, ούτε με τον “πανανθρώπινο πολιτισμό” Του.

Έτσι έμαθαν να ζουν από την αρχαιότητα, έτσι ζουν και σήμερα, έχοντας τα ίδια ακριβώς ένστικτα, τα οποία απλά τα κρύβουν, φορώντας την προβιά του “Ανθρωπισμού”, όπως εκείνοι τον αντιλαμβάνονται, σε αντιδιαστολή με την Ανατολή, η οποία παρήγαγε όχι μόνο Πολιτισμό, όχι μόνο Ήθος, αλλά και ευγένεια που πηγάζει μέσα από την αίσθηση της Ελευθερίας του Πνεύματος, τον σεβασμό του Ανθρώπου και των δικαιωμάτων του καθώς και όραμα για το μέλλον της Ανθρωπότητας.

Το μίσος των Δυτικών προς τους Έλληνες Ρωμαίους

Αν υποτεθεί πως η Ανθρωπότητα πράγματι γέννησε μεγάλες πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές φυσιογνωμίες ανδρών και γυναικών, αυτές έχουν ως πρώτους και επικεφαλής τον Αλέξανδρο τον Γ’ της Μακεδονίας και τον Κωνσταντίνο τον Α’ της Ρώμης.

Και οι δύο, γεννήματα του Ελληνικού Γένους, άλλαξαν την ροή της Ιστορίας της ανθρωπότητας και έβαλαν τα θεμέλια στο να επικρατήσει τόσο το ελληνικό πνεύμα σε όλη την τότε γνωστή Οικουμένη, όσο και στο να εδραιωθεί ο Λόγος και η αλήθεια του Θεού.

Ο μεν Αλέξανδρος, ο οποίος ένωσε όλα τα ελληνικά φύλα τα οποία μέχρι και λίγο πριν την εποχή του ήσαν διαιρεμένα και φιλονικούσαν αναμεταξύ τους και στρέφοντας τα προς τον αληθινό εχθρό τους, που ήταν οι Πέρσες, δημιούργησε την τότε Ελληνική Οικουμένη μέσω του εξελληνισμού των λαών και άνοιξε τον δρόμο για να βλαστήσει και να απλωθεί παντού ο ενσαρκωμένος Θείος Λόγος.

Ο δε Κωνσταντίνος, ένωσε και πάλι την διαιρεμένη από τους προκατόχους του αυτοκράτορες Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταθέτοντας την πρωτεύουσα του κράτους ακριβώς στο σημείο το οποίο ο Αλέξανδρος χαρακτήρισε ως το σημείο συνάντησης της Ανατολής με την Δύση και με αρωγό την Θεία Χάρι, άνοιξε τον δρόμο για την εδραίωση της Θείας Αποκαλυπτικής Αλήθειας που πρεσβεύει ο Χριστιανισμός.

Αυτούς τους δύο Μεγάλους άνδρες, η Δύση τους διαχώρισε ως προς το μεγαλείο τους. Τον μεν Αλέξανδρο αποθέωσε επειδή εκπροσωπούσε το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας, η οποία κατ’ αυτούς την εποχή της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού ήταν…ανύπαρκτη και ως εκ τούτου “ακίνδυνη”, τον δε Κωνσταντίνο τον ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΕ οικτρά και τον ισοπέδωσε σε βαθμό τέτοιο, που όχι μόνο του φόρτωσε όλες τις “αμαρτίες” του Παπισμού, αλλά και το ότι αυτός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τον Ελληνισμό (τους Γραικούς κατά την φραγκική εκδοχή) μέσω της πράξης του να ιδρύσει νέα Πρωτεύουσα στον ελλαδικό χώρο και να εδραιώσει τον Χριστιανισμό μέσω της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Δεν υπάρχουν ιστορικά μεγαλύτερα ψεύδη από αυτά.

Πρώτον, διότι οι συκοφαντίες αυτές εκμαιεύτηκαν μέσα από τα ανιστορικά ψεύδη του παγανιστή Ζώσιμου, ο οποίος ό,τι έγραψε για τον Κων/νο ήταν πλήρως ατεκμηρίωτο και δεύτερον, οι “Διαφωτιστές” του 18ου αιώνα επειδή ήθελαν να τελειώσουν οριστικά με τον Χριστιανισμό, ανέσυραν τον Ζώσιμο από τη λήθη και εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα ψεύδη του, χωρίς καν να κάνουν τον κόπο στο να ανατρέξουν και σε άλλους ιστορικούς της εποχής του Ζωσιμου (5ος αιώνας μ.Χ.) ή πιο καλύτερα, στους σύγχρονους ιστορικούς του 4ου αιώνα, που έζησαν την εποχή του Κων/νου εκ του σύνεγγυς.

Ο Ζώσιμος παρ΄ότι χαρακτηρίστηκε από την επίσημη Ιστορία από υπερβολικός έως μυθομανής και αναξιόπιστος, εν τούτοις έγινε το…σύμβολο για τους “Διαφωτιστές” (κυρίως του Γίββωνα) για να τεκμηριωθεί η θεωρία τους  περί… πλήρους ξεμπροστιάσματος του “προδότη” του ελληνορωμαϊκού ιδεώδους(!!!)

Εκτός από τον Ζώσιμο, κανείς άλλος δεν έγραψε οτιδήποτε κακό για τον Μέγιστο αυτόν Στρατηλάτη, Άγιο της Ορθοδοξίας και Οραματιστή. Να σημειώσω ότι μέχρι και το 810 μ.Χ., η Παπική Επισκοπή μνημόνευε τον Κων/νο ως θεμελιωτή του Χριστιανισμού. Σήμερα, ο ίδιος ο Παπισμός δεν θέλει καν να ακούει γι’ αυτόν.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο περίφημος Καρλομάγνος ή Κάρολος ο Α’ ο Μέγας. Η ανεπίσημη προσφώνηση προς τον  Καρλομάγνο ως Μέγα, ήταν “δουλειά” του Πάπα Βίκτωρος του Β’ (1057 μ.Χ.) ενώ την επίσημη την έδωσε ο επίσης περίφημος Έντουαρντ Γκίμπον ή Γίββων στο έργο του “Ιστορία της παρακμής και της πτώσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας”, ο οποίος όχι μόνο δεν αποδέχεται το ιστορικό συνεχές της αυτοκρατορίας μέσω της Κων/πολης, αλλά ταυτόχρονα στον επίλογο του, εκθειάζει τον ρόλο του Καρλομάγνου ως αναγεννητή της έννοιας του ρωμαϊκού ιδεώδους έναντι του Κων/νου που την …ξεπούλησε στους “Γραικούς”.

Από πού ξεφύτρωσε όμως αυτός ο …μέγας Κάρολος; Ας το δούμε με όσο λιγότερα λόγια γίνεται.

Κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ., οι Φράγκοι ήταν μεν κυρίαρχοι στην Δυτική Ευρώπη, αλλά…διχασμένοι και πολλές φορές πολεμούσαν αναμεταξύ τους. Επίσης, θεωρούσαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που ήταν η υπερδύναμη της εποχής, ως την μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα τους, φοβούμενοι πως οι ανατολικοί κάποια μέρα θα επιτίθεντο σε κάποια από τα βασίλεια τους (όπως έκαναν στο παρελθόν με την περίπτωση των Οστρογότθων κατά την βασιλεία του Ιουστινιανού του Α’) για να επαναφέρουν την δυτική Ευρώπη στην δική τους γεωπολιτική επιρροή.

Ο Κάρολος, ως γιός του βασιλιά των Φράγκων Πιπίνου του Βραχέως και διάδοχος του, συνέλαβε την ιδέα της ένωσης όλων αυτών των κρατιδίων σε ένα, ως αντιδιαστολή με το ανατολικό κράτος της Ρωμανίας.

Κι έτσι, σχεδόν 20 χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας λόγω του θανάτου του πατέρα του (συμβασίλεψε με τον αδερφό του τον Καρλομάν για κάποιο διάστημα) κατόρθωσε όχι μόνο να ενώσει όλους τους Φράγκους, αλλά και να επεκτείνει το κράτος του σε όλη την δυτική Ευρώπη.

Ο παρακάτω χάρτης, δείχνει την πορεία των  φρανγκικών βασιλείων και το κράτος του Καρλομάγνου  όπως αυτό δημιουργήθηκε μέχρι το 814 μ.Χ.

Βλέπουμε επί της ουσίας, ότι όλη η Δυτική Ευρώπη, γερμανοποιήθηκε και αυτό ισχύει μέχρι τις μέρες μας.

Ο Καρλομάγνος όμως δεν αρκέστηκε μόνο στην δημιουργία ενός κράτους, εφάμιλλο με αυτό των Ανατολικών Ρωμαίων. Έπρεπε να υπάρχει εκτός της πολιτικής, και θρησκευτική αντιπαλότητα. Δεν του έφτανε το γεγονός ότι ήλεγχε απόλυτα το νεοσυσταθέν «κράτος του Πάπα» (που στην ουσία ο ίδιος ο Καρλομάγνος το ίδρυσε με δωρεές γης και απόλυτο κοσμικό άρχοντα τον Επίσκοπο Ρώμης υπό τον έλεγχο του), έπρεπε και να διαχωριστεί και από το Πατριαρχείο της Κων/πολης!

Αν αυτό το τελευταίο σας θυμίζει και την σημερινή θρησκευτική κατάσταση στην Ουκρανία, με την δημιουργία αυτοκέφαλου και την επιβολή της Ουνίας από τους Δυτικούς, έχετε απόλυτο δίκιο. Ακριβώς το ίδιο πλάνο σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε εκ νέου, έχοντας ως μπούσουλα τις σκευωρίες του Καρλομάγνου για να πληγεί το κύρος του Ρωσικού Πατριαρχείου. Τότε δηλαδή ήταν οι Ρωμαίοι Έλληνες, τώρα οι Ρώσοι μιας και οι Έλληνες «συνθηκολόγησαν» προ πολλού.

Ο Καρλομάγνος λοιπόν, μέσα στην προσπάθεια του στο να βρεί αφορμή να ξεφύγει ολοκληρωτικά η Δύση από τον «ρωμαϊκό έλεγχο», ενστερνίστηκε το Filiogue και τις θεωρίες του Αρειανισμού και του Καισάριου της Αρλεάτης (542 μ.Χ.) ως προς το Σύμβολο της Πίστεως και συγκεκριμένα την παράγραφο για το Άγιο Πνεύμα ( «…το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, τω συν Πατρί και Υιό συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον» σύμφωνα και με την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο.

Η ευκαιρία λοιπόν που παρουσιάστηκε στον Καρλομάγνο, ήταν μοναδική.

Έχοντας μάλιστα και γραπτά στοιχεία (τα οποία ήταν ψευδή και ανυπόστατα), αλλά και τα αποτελέσματα της Συνόδου του Τολέδο του 589 μ.Χ. -  ότι το filiogue προστέθηκε από τον Μέγα Αθανάσιο - το περίφημο Αθανασιανό Σύμβολο, «γράπωσε τον Πάπα Λέοντα τον Γ’ απ’ το σβέρκο» (για να το αποδώσω και λαϊκά), του εξήγησε το σχέδιο του και τον υποχρέωσε να το επικυρώσει μέσω μιας ψευτοσυνόδου στην πρωτεύουσα του, το Άαχεν της Βαυαρίας.

Ο Λέων όμως, παρά το γεγονός ότι κι αυτός ήταν επιρρεασμένος με τις θεωρίες του Καισάριου και γενικότερα από τον Αρειανισμό, δεν είχε τα κότσια να αποδεχτεί την νέα παραλλαγή του Συμβόλου της Πίστεως, επειδή αυτό θα προκαλούσε σάλο τόσο στη Ρώμη (όπου το ρωμαϊκό στοιχείο ήταν πλειοψηφία και ο λαός βαθιά θρησκευόμενος και πορευόμενος σύμφωνα με το Πατριαρχείο Κων/πόλεως), όσο και στην Κων/πολη.

Οι προσπάθειες του να μεταπείσει τον Καρλομάγνο, έπεφταν στο κενό με αποτέλεσμα να προσποιηθεί ότι συμφωνούσε, αλλά με τη σκέψη ότι δεν θα το έκανε γνωστό στους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι (κάτοικοι της Ρώμης) όμως το έμαθαν και λίγο έλειψε να τον …σαπίσουν στο ξύλο, μέσα από μεγάλης δυναμικής διαδηλώσεις και ταραχές.

Μετά απ’ όλα αυτά, ο Λέων αναγκάστηκε να αναθεματίσει τον Καρλομάγνο και να σηκώσει δύο ασημένιες επιγραφές - μία ελληνική και μια λατινική - στην πύλη του Ναού του Αγ. Πέτρου με το αυθεντικό Σύμβολο της Πίστεως χωρίς το Filiogue. 

Και μάλιστα το υπέγραψε και ο ίδιος, γράφοντας στο τέλος του κειμένου στα ελληνικά «Ταύτα Λέων έθηκα δ’ αγάπην και φύλαξιν της Ορθοδόξου Πίστεως». Ναί, όπως το διαβάσατε, αυτό έγραψε!

Οι επιγραφές αυτές μετά το Σχίσμα, αφαιρέθηκαν και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους.

Το δε γελοίο της όλης αυτής ιστορίας, ήταν ότι το μίσος τους για την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τον Κων/νο τον Α’ ήταν τέτοιο, που για να υπάρξει πλήρης ισοστάθμιση μεταξύ των δύο «Ρωμαϊκών αυτοκρατοριών», ο αντιπάπας Πασχάλης ο Γ’ (οι αντιπάπες ήταν μια "παρέα" επισκόπων που αντιτίθεντο στην εκλογή του Αλεξάνδρου του Γ' ως νέου Πάπα της Ρώμης [1164 μ.Χ.]), ένας αληθινά πανάθλιος τύπος, έκανε τιτάνιες προσπάθειες στο να αγιοποιηθεί ο Καρλομάγνος 300 σχεδόν χρόνια από τον θάνατο του ούτως ώστε να εδραιωθεί η θεωρία των Φράγκων που ισχυρίζονταν ότι η «Αγία» αυτοκρατορία τους ήταν έργο Θεού και ο Καρλομάγνος ο …απεσταλμένος Του(!) για να τιμωρηθούν οι  αιρετικοί «Γραικοί» επειδή δεν αποδέχονταν το filiogue που ο ίδιος ο Καρλομάγνος εμπνεύστηκε!

Κι αυτό για να αποκτήσει ο Αντιπάπας Πασχάλης την απαραίτητη γι αυτόν εύνοια του τότε διάδοχου του θρόνου Φρειδερίκου του Α’ ώστε να πάρει τον παπικό θρόνο.

Ευτυχώς, τελικά η …αγιοποίηση του δεν έγινε αποδεκτή από το Βατικανό και στην Σύνοδο του Λατερανού καταργήθηκε. Αλλιώς θα…γέλαγε αιωνίως και το «παρδαλό κατσίκι» μαζί με την Ιστορία.

Η πραγματική αξία των δύο αυτών προσωπικοτήτων

Μετά όλων αυτών που αναφέραμε, ο Καρλομάγνος ως καθολικό σύμβολο της Ευρώπης, υπολείπεται κατά πολύ από την ακτινοβολία του Κων/νου του Μεγάλου.

Ο μεν πρώτος, οραματίστηκε ένα ενιαίο γερμανικό δυτικοευρωπαϊκό κράτος, ο δε Κων/νος μια ενιαία Ρωμαϊκή Οικουμένη, βασιζόμενη σε μία ενιαία θρησκεία, μία γλώσσα αποτελούμενη από δύο διαλέκτους - ελληνική και λατινική - και ενωμένους λαούς υπό τον τίτλο του “Ρωμαίου Πολίτη”.

Στην ουσία, υπήρξε ως ο Νέος Μεγαλέξανδρος, ο οποίος ένωσε τους πάντες όχι μόνο μέσω του εκπολιτισμού - όπως έκανε ο Αλέξανδρος - αλλά και μέσω ΜΙΑΣ θρησκείας, η οποία “αδελφοποιούσε” όλες τις φυλές που βρισκόταν μέσα στην Αυτοκρατορία. Όλες οι φυλές είχαν μια κοινή γλώσσα και μια κοινή πίστη.

Ο Καρλομάγνος, επιδίωκε την ένωση μέσω της κατάκτησης-υποδούλωσης των δυτικών λαών, ότι δηλαδή έκαναν οι Ρωμαίοι πριν τον Χριστιανισμό. Το έργο όμως των Ρωμαίων ήταν στην ουσία…έργο-μέρος του γενικότερου Σχεδίου του Θεού και γι’ αυτό επικράτησε. Πριν ξεχυθούν οι γερμανοί Φράγκοι στην Ευρώπη, το ρωμαϊκό κράτος είχε ήδη επιτελέσει την αποστολή του. Οι αρχαίοι λαοί ζούσαν ειρηνικά μέσω της Pax Romana, εχριστιανίστηκαν, διατηρούσαν την εθνική τους ταυτότητα και γλώσσα μεν, αλλά αυτό δεν τους επιρρέαζε αρνητικά έναντι της Ρώμης, αντιθέτως μάλιστα. Αποτελούσαν μέρος του ρωμαϊκού στρατού και ο τίτλος του “Ρωμαίου Πολίτη” ηχούσε περήφανα στα ώτα τους.

Όταν οι Φράγκοι ξεχύθηκαν, οι λαοί αυτοί ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΝ σε αυτούς και “σκλαβοποιήθηκαν”. Τα φραγκικά βασίλεια, είχαν μερικούς άρχοντες Φράγκους και λειτουργούσαν ως Φέουδα, διαχωρίζοντας την άρχουσα μειοψηφία από την υπόδουλη πλειοψηφία. Οι λαοί δεν αποδεχόταν τη φραγκική σκλαβιά και συχνά επαναστατούσαν, με αποτέλεσμα οι βασιλείς αυτοί να βρίσκονται συνεχώς σε καθεστώς πολεμικών καταστάσεων. Αυτοαποκαλούνταν “Ρωμαίοι” ακόμη και μέχρι τον 9ο με 10ο αιώνα και μισούσαν θανάσιμα τους Γερμανούς κατακτητές τους.

Εν τελεί, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε πως …δίκαια οι Γερμανοί μισούσαν των Κων/νο και την προσωπικότητα του. Για τον απλούστατο λόγο, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΦΤΑΣΟΥΝ σε μέγεθος.

Ο Καρλομάγνος, επιθυμούσε σφόδρα το να ονομαστεί “Αυτοκράτωρ Ρωμαίων” και να αναγνωριστεί ο τίτλος του μέσω άσκησης βίας προς τον Πάπα Λέοντα. Και τα κατάφερε, αφού δωροδόκησε συνάμα τον λατίνο βασιλιά της πόλεως της Ρώμης Μιχαήλ τον Α’, παραχωρώντας του τη Δαλματία, τη Βενετία και την Ν. Ιταλία τις οποίες είχε καταλάβει προηγουμένως. Κι έτσι, μαζί με την προσθήκη του Filogue στο σύμβολο της Πίστης κι αφού στην ουσία «αγόρασε» τον τίτλο του Ρωμαίου αυτοκράτορα, αποκάλεσε «ευγενικά» για πρώτη φορά στην πρώτη του επιστολή τον γιό της Ειρήνης της Αθηναίας Κωνσταντίνο ΣΤ’ ως «Αυτοκράτορα των Γραικών» και όχι Ρωμαίων, όπως ήταν το ορθό, σφραγίζοντας με αυτόν τον τρόπο το μεγάλο πνευματικό και φυλετικό «Τείχος» που ο ίδιος δημιούργησε για πολιτικούς καθαρά λόγους.

Με απάτες όμως και με αλλοιώσεις δεν κάνει κανείς δουλειά. Κι αν το δούμε πνευματικά όλο αυτό, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως όλες αυτές οι εξελίξεις στην Ευρώπη, ήταν έργο του μεγάλου Αντίδικου, του βδελυρού και μισανθρώπου Σατανά, ο οποίος έθεσε έτσι τα θεμέλια στο να αφανιστεί η Ορθή Πίστη ή να αναγκαστεί να αλλοιωθεί στην πάροδο του χρόνου.

Η Ευρώπη αλώθηκε από τον γερμανικό Βισιγοτθισμό, ενστερνίστηκε ουσιαστικά τον Αρειανισμό μετατρέποντας τον Ορθό Χριστιανισμό από πνευματικό σε κοσμικό.

Οι φραγκοποιημένοι λατίνοι ιερωμένοι, μετατράπηκαν σε θλιβερά δουλοπρεπή τσιράκια των Φράγκων και άρχισαν να επιτίθενται μαζικά μέσω των συγγραφικών τους έργων κατά των Ελλήνων Ρωμαίων, επειδή αυτοί αντιστεκόταν στον φαύλο Παπισμό και Φραγκισμό. Τα διάφορα παπικά συγγράματα, όπως π.χ το Contra Errores Grecorum (“Εναντίον των Αιρετικών Ελλήνων”) που έγραψε ο περίφημος Θωμάς ο Ακινάτης κατ’ εντολή του λυσσασμένου εναντίον της Ορθοδοξίας Παπά Ουρβανού του Δ’ το 1263, δυό χρόνια αργότερα μετά την ανάκτηση της Πόλης από τους Φράγκους, αποδεικνύουν με σφραγίδα κι όλας, το μίσος των Δυτικών Φράγκων εναντίον των αυθεντικών Ρωμαίων, δηλαδή των Ελλήνων, οι οποίοι δεν υπέκυπταν στον γερμανικό πολιτικό και θρησκευτικό ιμπεριαλισμό.

Κι αφού δεν τα κατάφεραν να τους υποτάξουν, χρόνια αργότερα μετά, μέσω των διαφόρων “Διαφωτιστών” τύπου Βολταίρου και Γκίμπον, άρχισαν να συκοφαντούν τους πάντες Ορθοδόξους, ξεκινώντας από τον Μέγα Κων/νο.

Αυτή είναι μέχρι σήμερα η Δυτική Ευρώπη, στην οποία γίναμε μέλη χωρίς στην ουσία να ερωτηθούμε ως λαός, με το καραμανλικό “έτσι γουστάρω εγώ” (που στην ουσία αντέγραφε λαθεμένα την προσταγή του Καποδίστρια “έτσι ζουν στην Ευρώπη, έτσι πρέπει να ζήσετε κι εσείς” σχετικά με την παραδοσιακή ενδυμασία των Ελλήνων του 19ου αιώνα.

Η Δυτική γερμανική Ευρώπη σήμερα, φτάνει στο τέλος της, οδηγούμενη σε αυτό λόγω της πλήρους κοινωνικής και πολιτικής εκφυλίσεως που την διακατέχει και αποτέλεσμα της προσκύνησης της στον Σατανά. Μπορεί - εν μέρει - να κατάφεραν να κάνουν τους νεοέλληνες να σιχαθούν τον…δολοφόνο(!) και …δολοπλόκο(!!!) Κων/νο συκοφαντώντας τον αισχρά, αλλά δεν θα καταφέρουν να είναι για πολύ ακόμη εν ζωή το καρλομαγνικό τους κακέκτυπο που σήμερα ονομάζουμε “Ευρωπαϊκή Ένωση”. Ο Άγιος Παΐσιος το τόνισε με παρρησία μάλιστα:

“Η ΕΟΚ δεν έχει πολλή ζωή ακόμα. Λίγα είναι τα ψωμιά της. Θα τη διαλύσουν οι ίδιοι οι σύμμαχοι (δεν ήθελε να πει πως αυτό είναι το θέλημα του Θεού αλλά ήθελε να το παρουσιάσει ως γεωπολιτική κατάληξη) Θα πούνε αυτοί, “βρε ’σύ, ο Χίτλερ πάλι σήκωσε κεφάλι;” Και θα την διαλύσουν. Θα τα δείτε, θα τα δείτε”

Ας είναι ευλογημένο το χώμα που σκεπάζει τη σεπτή σωρό του και να έχουμε την ευλογία του όλοι μας.

Αν λοιπόν η γερμανική Δυτική Ευρώπη καυχάται για τον ιδρυτή της Καρλομάγνο, εμείς έχουμε τον Μέγα Κωνσταντίνο να καυχώμαστε.

Έναν πραγματικά Μεγάλο Άνδρα, που σήκωσε στις πλάτες του ολόκληρη την Ρωμιοσύνη και την έκανε πνευματική και στρατιωτική Κοσμοκράτειρα.

Κι όταν αναστηθεί αυτή και πάλι, ο Μέγας και Άγιος Κωνσταντίνος θα είναι ο πνευματικός της καθοδηγητής.

Γιατί…έτσι “γουστάρει” ο Ύψιστος.

Πύρινος Λόγιος

Υ.Γ. Το μίσος και η απέχθεια που τρέφει γενικότερα η Δύση για τον Μέγα Κων/νο, πέρασε ασφαλώς ΚΑΙ στο Χόλλυγουντ, στην “Μέκκα” του κινηματογράφου, όπως το έχουν ονοματίσει. Η δυτική μικροψυχία φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο, που ενώ έχουν περάσει από τα κινηματογραφικά στούντιο των μεγάλων εταιριών προσωπικότητες από την ελληνική αρχαιότητα  όπως η Κλεοπάτρα, ο Μέγας Αλέξανδρος (με δυό μεγάλου μήκους πανάκριβες παραγωγές), ο Λεωνίδας και οι 300 Σπαρτιάτες του, ο Ιούλιος Καίσαρας, οι αυτοκράτορες της Ρώμης Καλιγούλας, Κόμμοδος και Μάρκος Αυρήλιος κλπ, αυτά τα μεγάλα στούντιο αγνόησαν ΠΑΝΤΕΛΩΣ τις προσωπικότητες που άλλαξαν τον ρούν της Ιστορίας και που ανήκαν στην…μισητή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μ’ άλλα λόγια το Χόλυγουντ, κατ’ επιταγή των δυτικών γερμανοποιημένων αποίκων της πέραν του Ατλαντικού νέας Γης, εξαφάνισαν από το ιστορικό πλαίσιο μια αυτοκρατορία χιλίων ετών που η επίδραση της στην ανθρωπότητα ήταν γιγαντιαία και τα μόνα γι αυτούς που έχουν…ιστορική αξία είναι οι…σταυροφορίες (“Η βασιλεία των Ουρανών”), οι μύθοι του Αρθρούρου (αμέτρητες ταινίες), η μεσαιωνική και αναγεννησιακή δυτική Ευρώπη, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ΠΡΙΝ την ίδρυση της Κων/πόλης, οι διωγμοί των Χριστιανών ΜΟΝΟ στη Ρώμη και την Παλαιστίνη, η Βίβλος και ο βίος του Χριστού (κι αυτός ψευδής και παραλλαγμένος). Πέραν αυτών…ουδέν.

Ευτυχώς όμως, που υπήρξε αυτή η πολύπαθη Cineccita στην Ιταλία, το μεγαλύτερο σε μέγεθος στούντιο της Ευρώπης, που σήμερα δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον όπως την ξέραμε. Η Cineccita λοιπόν, είχε το θάρρος και την τόλμη να γυρίσει ΔΥΟ μεγάλες και πολυδάπανες ταινίες με ήρωες …ανατολικορωμαίους και - προς έκπληξη πολλών - είχαν μεγάλη επιτυχία. Η μία απ’ αυτές, είναι αφιερωμένη στον Μέγα και Άγιο Κων/νο και η άλλη, στον σπουδαιότερο αυτοκράτορα της Κων/πόλης, τον Ιουστινιανό τον Α’.

Δύο όλες κι όλες κι αυτές ευρωπαϊκές και που φυσικά οι Αγγλοσάξωνες, δεν θέλουν καν να τις ξέρουν!

Μαζί λοιπόν με το κείμενο αυτό, παραθέτω την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ταινία που γυρίστηκε προς τιμήν του Μεγάλου Κων/νου που έχει τίτλο “Ο Κωνσταντίνος κι ο Σταυρός” στην αγγλική της βερσιόν, ενώ στην ιταλική ο τίτλος της είναι “Κωνσταντίνος ο Μέγας”, όπως θα έπρεπε δηλαδή να είναι.

Την έχω ανεβάσει στο νεοσύστατο κανάλι μου στο YouTube και την παραθέτω πιο κάτω και δεσμεύομαι να αναρτήσω και την άλλη, που έχει ως ήρωα τον Ιουστινιανό με τίτλο “Ιουστινιανός και Θεοδώρα”.

Πριν δείτε την ταινία (όσοι δεν την έχετε δει), διαβάστε το…ιστορικό της που έχω επίσης αναρτήσει κάτω από το βίντεο της ταινίας. Θα …εκπλαγείτε με την περιπέτεια των γυρισμάτων της, όσο και με την στάση του ίδιου του Βατικανού απέναντι της.

Κάντε απλά “κλικ” στη φωτό για να δείτε την ταινία:

 

 pirinoslogios.com

 diodotos-k-t.blogspot.com

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.