ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ Β΄Ο ΜΑΚΕΔΩΝ ΣΤΙΣ ΑΙΓΕΣ!!!

 

30/7/336 π.X.—Δολοφονεῖται στὶς Αἰγές ὁ Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδών ἀπό τὸν Παυσανία, μέλος τῆς σωματοφυλακῆς του, ἐνῷ ἐπρόκειτο νὰ τελεστῇ ὁ γάμος τῆς κόρης του, Κλεοπάτρας, αφήνοντας στον γυιὸ του Ἀλέξανδρο Γ΄ ἕνα κραταιὸ καὶ σεβαστὸ βασίλειο, τὸ ὁποῖο ἀργότερα θὰ γίνῃ κοσμοκρατορια.

Σύμφωνα με τον Διόδωρο, σε μια επίδειξη δύναμης ο Φίλιππος έκανε την είσοδό του στο θέατρο χωρίς την φρουρά του. Τότε όμως δολοφονήθηκε από έναν από τους πιο έμπιστους σωματοφύλακές του, τον Παυσανία. Ο Παυσανίας σκοτώθηκε λίγα λεπτά αργότερα από τους διώκτες του -Λεοννάτο μαζί με τον Περδίκκα.

Ο Αλέξανδρος και με την υποστήριξη του Αντίπατρου, που εκτελούσε χρέη "πρωθυπουργού" ανακηρύχθηκε από τον στρατό νέος βασιλιάς. Οι λόγοι και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας δεν έγιναν γνωστοί. Φαίνεται όμως ότι είχε συνεργούς, πράγμα που στρέφει τις υποψίες είτε στους Πέρσες, που ήθελαν να αποτρέψουν την εισβολή στο κράτος τους, είτε στην Ολυμπιάδα, που αισθανόταν ταπεινωμένη επειδή ο Φίλιππος την είχε χωρίσει για μία νεότερη και ανιψιά του στρατηγού Αττάλου. Θα μπορούσαν όμως να είναι κάποιοι εσωτερικοί αντίπαλοι του Φιλίππου στην Μακεδονία και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο Φίλιππος υπῆρξε βράχος ἐπιμονῆς στὸν σκοπὸ ποὺ χάραξε, ἀλλά καὶ σταθμὸς στὴν ἱστορία τοῦ ἀρχαίου ἑλληνισμοῦ, τὸν ὁποῖο μεταμόρφωσε καὶ ἀναζωογόνησε. Τὸ ἄν ὁ Μ.Ἀλέξανδρος τὸν «σκέπασε» μὲ τὸ τεράστιο ἔργο του, ποὺ μετέτρεψε τὸν τότε ἀνατολικό κόσμο σὲ ἑλληνιστικό ἐπί 300 χρόνια, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ Φίλιππος ἐργαζόμενος ἐπί 30 χρόνια εἶναι αὐτός ποὺ ὀργάνωσε καὶ προετοίμασε τὰ πάντα ὥστε νὰ εἶναι δυνατὴ ἡ ἐκστρατεία. Χωρὶς Φίλιππο ἴσως δὲν θὰ ὑπῆρχε Μέγας Ἀλέξανδρος. Παρ’ ὅλη τὴν λάσπη ποὺ ἐπί χρόνια μὲ πάθος ἔριχνε ὁ Δημοσθένης κατὰ του, καὶ τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦν ἀκόμη καὶ σήμερα οἱ βόρειοι γείτονες, ἐμμέσως, πίσω ἀπό τοὺς λόγους ἐναντίωσης, προβάλλουν τὰ προσόντα τοῦ Φιλίππου. Ἡ ἰκανότητά του νὰ ἀγορεύῃ πρὸς τοὺς στρατιῶτες του καὶ νὰ τοὺς προτρέπῃ στὸν ἀγῶνα. Ἡ παλικαριᾶ του, ποὺ πάντοτε τὸν ὁδηγοῦσε ἐπικεφαλῆς τῶν «ἐταίρων» του, σὲ ὅλους τοὺς κινδύνους. Ἡ ἐπιθετικότητα ποὺ τὸν διέκρινε στοὺς ἀγῶνες του, ἀλλά καὶ ἡ ὑποχωρητικότητά του ὅταν τὸ ἀπαιτοῦσε ἡ ἀνάγκη. Ἡ ἀκάθεκτη ὁρμή ἀλλά καὶ ἡ σωφροσύνη του. Ἡ ὑπομονή ἀλλά καὶ ἡ ἐπιμονή του γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῶν ἀντικειμενικῶν του σκοπῶν, τοὺς ὁποίους ἐνίοτε σὲ στιγμὲς ἀδυναμίας ἀνέβαλε, γιὰ νὰ ἐπανέλθῃ τὴν κατάλληλη στιγμὴ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτύχη. Ἡ γοητεία τὴν ὁποία ἀσκοῦσε στοὺς ξένους, μὲ τὴ μεγαλοπρέπεια τῶν ἀνακτόρων του, ἀλλά καὶ ἡ προσήνεια καὶ ἡ ἁπλότητά του, ὅταν καθόταν νὰ γευματίσῃ μὲ τοὺς στρατιῶτες του μετὰ τὴ μάχη. Οἱ διπλωματικὲς ἰκανότητές του καὶ οἱ εὐφυεῖς ἐλιγμοί, ἀλλά καὶ ἡ δεινότητα του στὴν οἰνοποσία μετὰ τὴν μάχη, μὲ τοὺς νικητὲς στρατιῶτες του. Ἡ ἐπιτηδειότητά του νὰ ξεφεύγῃ μὲ δεξιοτεχνία τοὺς σκοπέλους στὶς διαπραγματεύσεις καὶ νὰ δημιουργῇ τετελεσμένα γεγονότα. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Δημοσθένη, ἕνας ἄλλος μεγάλος ῥήτορας, ὁ Ἰσοκράτης, διαπίστωσε ὅτι ὁ Φίλιππος ἦταν ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος ποὺ διέθετε ἱσχύ, ἰκανότητα καὶ θέληση γιὰ νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν ἰδέα τῆς πανελλήνιας ἑνώσεως καὶ νὰ τερματίσῃ τὶς ἐμφύλιες ἕριδες καὶ πολέμους τῶν Ἑλλήνων.

Πηγή Ελλήνων Ιστορείν

ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ,190 Π.Χ. ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΕΛΕΥΚΙΔΕΣ......

 

[ΠΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ,Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,ΑΦΕΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΗΝ  ΤΗΝ ΡΩΜΗ ΠΟΥ ΕΠΕΛΑΥΝΕ ΑΚΑΘΕΚΤΗ]

ΗΛΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ  

Ηλίας Αναγνωστάκης

 

 

Μετά την βαριά ήττα των Μακεδόνων στις Κυνος Κεφαλαι το 197 πΧ, η Ρώμη οχι μόνο δεν ήθελε, αλλα και δεν ανεχόταν κανένα ελληνικό κράτος να έχει τόση ισχύ, ωστε να απειλεί την ολοένα αυξανόμενη δυναμή της.

Και ενω η Μακεδονία ειχε ουδετεροποιηθεί, και τα υπόλοιπα ελληνικά κράτη βυθιζόταν στην αφανεια και σε ενα ατέρμονο αγωνα μικροσυγκρούσεων, ο μοναδικος Έλληνας ηγέτης ο οποιος διέθετε το ανάστημα και τους πόρους για να αντιμετωπίσει την Ρωμη, ηταν ο Αντίοχος Γ' ο Μέγας (223-187).

Και ηταν φυσικό, αφου εκτός οτι βασίλευε σε ενα αχανές κράτος που εκτεινόταν απο την Θράκη μεχρι και την Ινδία, εκτάσεως 3.000.000 τ.χλμ και πληθυσμού 30.000.000 κατοίκων, ο Αντίοχος διέθετε κολοσσιαίους πόρους σε χρήματα, ανδρες, πολιορκητικές μηχανές και σε ελέφαντες. Συν τοις άλλοις, οπως ειχε αποδείξει περίτρανα με την "Ανάβαση" του στην κεντρική Ασια (212-205) ήταν άνθρωπος μεγαλων δυνατοτήτων, υψηλων ιδανικών και λαμπρών οραμάτων, με αποτέλεσμα ηδη απο τον Ιανουάριο του 204 να αποκαλείται απο τους απανταχού Έλληνες σαν "Αντίοχος ο Μέγας".

Η Ρώμη έχοντας πλήρη επίγνωση του κινδύνου απο την Ανατολή, και για να προλαβει δυσκολες καταστάσεις, επιδιωξε με καθε μεσο την συγκρουση με τον Έλληνα ηγεμονα, εχοντας την αμέριστη υποστηριξη του προδοτικου απο καθε αποψη, και συνεπέστατου σε βαθμο αηδίας, Βασιλιά της Περγάμου, Ευμένη.

Πράγματι, έπειτα απο συγκρούσεις στην κυρίως Ελλαδα, και παρα την σφαγη 500 Ρωμαιων στρατιωτων στο Δήλιο της Βοιωτιας (5 Ιανουαρίου του 191) απο τα Αντιοχικά στρατευματα οι Ρωμαιοι πετυχαν να νικησουν στις Θερμοπυλες (26 Απριλιου του 191) τον ιδιο τον Αντιοχο, που ειχε αποβιβαστει ομως στην Ελλαδα με ελλιπεστατες δυναμεις (10.000 πεζοι, 500 ιππεις και 6 ελεφαντες) αφου δεν υπηρχε ακομα σαφης κυρηξη πολεμου απο τη Ρωμη.

Οι δυναμεις ομως του Βασιλεως απειχαν πολυ απο το να θεωρουνται διαλυμενες, και επειτα απο προπαρασκευες και ετοιμασιες μηνων, οι δυο αντιπαλοι αποφασισαν να επιδιωξουν μια, μεγαλη και αποφασιστικη μαχη, η οποια θα εκρινε το μελλον του Ελληνικου κοσμου σε πολυ μεγαλο βαθμο. Η Ρωμη ομως, δεν ηθελε να γινει η Ελλαδα παλι πεδιο μαχων για δικους της λογους, αφου ηξερε οτι παρα τις επιτυχιες της, το ρευμα υπερ του Βασιλεως ηταν πολυ μεγαλο και διαχυτο αναμεσα στους Ελληνικους πληθυσμους. Αποφασισε λοιπον, να μεταφερει τον πολεμο στην Μικρα Ασια, οπου και ο βασικος συμμαχος της, ο ανεκδιηγητος Ευμενης, θα δρουσε πιο ευκολα, ενω ταυτογχρονα θα καλυπτε τις επισιτιστικες αναγκες του Ρωμαικου εκστρατευτικου σωματος (30.000 ανδρες-27.400 πεζοι και 3.000 ιππεις και 16 αφρικανικους ελεφαντες) υπο τους αδερφους Σκιπιωνες ( Ποπλιος Κορνηλιος ο "Αφρικανος" και Λευκιος Κορνηλιος- αν και το γενικο προσταγμα το ειχε ο Λευκιος).

Ο Αντιοχος ειχε προβλεψει οτι οι Ρωμαιοι θα αποβιβαζοταν σε Μικρασιατικο εδαφος, και μεσα σε εξη μηνες προεβη σε εντατικες στρατολογησεις απο ολες τις επαρχιες του αχανους κρατους του, ενω συγκεντρωνε εφοδια και παρασκευαζε οπλα στην Αντιοχεια της Συριας, στην Απαμεια, καθως και στην Σελευκεια του Τιγρητος στο Ιρακ, οπου οι βασιλικοι σταυλοι ειχαν αδειασει απο ελεφαντες και μεγαλοσωμα αλογα της Μηδιας, που ερχοταν "τροχηδον" προς την Μικρα Ασια οπου βρισκοταν ο Σελευκιδης Βασιλευς.

Ηδη απο τον Νοεμβριο του 190, ειχε συγκεντρωθει στα Θυάτειρα της Λυδιας κολοσσιαια στρατια, αποτελουμενη απο 60.000 πεζους και 12.200 ιππεις, και κατα τη γνωμη του γραφοντος, μαλλον αποτελει τον πιο πληρη στρατο ολων των εποχων, (προ πυροβολων οπλων) αφου διεθετε τα παντα:

Φαλαγξ σαρισσοφορων (16.000 ανδρες), βαρυ μισθοφορικο πεζικο (4.700 Καππαδοκες οπλισμενοι σαν θωρακιτες, 3.000 Γαλατες σαν θυρεοφοροι), 1.000 Αργυρασπιδες σαρισσοφοροι, Μεσο πεζικο (7.000 Ελληνες θυρεοφοροι απο τις πολεις της Συριας), αφθονο ελαφρυ πεζικο ( 4.000 Κρητες τοξοτες, 1.500 Καρες και Κιλικες, 1.500 Ελληνες απο τις Τραλλεις της Λυδιας, 4.000 πολεμοχαρεις Πισιδες, Λυκιοι και Παμφυλιοι ακοντιστες, 8.000 Κουρτιοι σφενδονητες και Ελυμαιοι τοξοτες απο το κεντρικο Ιραν), βαρυ ιππικο (1.000 εταιροι και 1.000 ιππεις του αγηματος), μοναδες υπερβαρεως ιππικου (6.000 καταφρακτοι), μεσο ιππικο (2.500 Γαλατες και 500 Ταραντινοι ιππεις) καθως και ελαφρυ (1.200 Δαες και Παρθοι ιπποτοξοτες). Πρεπει να προστεθουν επισης 54 καταφρακτοι Ινδικοι ελεφαντες με πληρωμα 5 ανδρων εκαστος και χορηγια 200 βληματων ( ακοντιων, βελων) δρεπανηφορα αρματα με θωρακισμενους οδηγους, καθως και επιλεκτους αραβες τοξοτες σε καμηλες.

Στα χερια μιας αποφασισμενης ηγεσιας, αυτος ο στρατος-αριστουργημα των 72.400 ανδρων φαινοταν ετοιμος να "καταπατησει" οποιονδηποτε αντιπαλο.

Τα πραγματα ομως δεν εξελιχθηκαν ετσι...

Αφου ενωθηκαν με τα στρατευματα του Ευμενη, ανεφοδιαστηκαν σε τροφιμα και αναπαυτηκαν λιγο, οι δυο Ρωμαιοι στρατηγοι κινηθηκαν ταχυτατα, και προελασαν μεχρι τις παρυφες της Σμυρνης, στην πεδιαδα της Μαγνησιας, που "μαυρολογουσε" απο τα πολυπληθη στρατευματα του Μεγαλου Σελευκιδη. Οι Ρωμαιοι επειγοταν να συγκρουστουν με τον Αντιοχο, οχι μονο γιατι διακατεχοταν απο υπερβολικη αυτοπεποιηθηση, που αγγιζε τα ορια της υπεροψιας, μετα ειδικα απο τις νικες τους κατα του Φιλιππου Ε' το 197 και Αντιοχου το 191, αλλα και γιατι ηξεραν οτι ο βαρυς χειμωνας, ενδεικτικος του τραχεως μικρασιατικου υψιπεδου πλησιαζε.

Και οντως, οι δυο αντιπαλες στρατιες βρεθηκαν η μια απεναντι στην αλλη, στην ευφορη πεδιαδα της Μαγνησιας, ενα σκοτεινο και παγερο πρωινο της 25ης Δεκεμβριου του 190 πΧ..

Οι Ρωμαιοι υπατοι, γνωριζοντας οτι η Αντιοχικη στρατια ηταν υπερδιπλασια, επεκτειναν σε επικινδυνο βαθμο της γραμμες τους, "πιανοντας" με το αριστερο τους τις οχθες του ποταμου Υλλου, ωστε να μην δεχτουν υπερκεραση απο εκει, και παραταχτηκαν απο τα αριστερα προς τα δεξια ως εξης:

Στο ακρο αριστερο, παραταχτηκαν 10.800 Ρωμαιοι και Ιταλοι συμμαχοι (Ολοι λεγεωναριοι-δυο λεγεωνες) και 5 ιλες (200 ιππεις) υπο τον Γναιο Δομιτιο, στο κεντρο αλλοι 10.800 Ρωμαιοι και Ιταλοι συμμαχοι ( αναμεσα τους 2.800 γροσφομαχοι/Velites) υπο τον Λευκιο Κορνηλιο, ενω το δεξιο το ειχε αναλαβει ο πανταχου παρων Ευμενης με 4.000 ελαφρους πεζους (2.000 Περγαμηνοι, 500 Τραλλεις και 500 Κρητες) καθως και με 2.800 ιππεις (2.000 Ρωμαιους και 800 Περγαμηνους). Στο Ρωμαικο στρατοπεδο παρεμειναν σαν φρουρα 2.000 Μακεδονες και Θρακες πεζοι υπο τον Ρωμαιο χιλιαρχο (Tribunus) Μαρκο Αιμιλιο Λεπιδο.

Ο Αντιοχος αντιθετως, για αδιευκρινιστους ακομα λογους, παρεταξε τον εκπληκτικο στρατο του με μια αρκετα συντηρητικη μορφη, που δεν ηταν ανταξια των δυνατοτητων του. Στο αριστερο κερας, ο Ελληνας ηγετης παρεταξε υπο τις διαταγες του γιου του Σελευκου και του ανηψιου του Αντιπατρου, 3.000 καταφρακτους ιππεις, 3.000 Ταραντινοι και Γαλατες ιππεις, 12.000 Ελληνες και Ασιατες ψιλοι, 16 ελεφαντες, καθως και ολα τα δρεπανηφορα αρματα και τους καμηλοτοξοτες, που παραταχτηκαν μπροστα τους. Στο κεντρο υπο τον "Ελεφανταρχη" Φιλιππο, παραταχτηκε η φαλαγξ, πυκνη, σε δεκα(!) μεγαλα τετραγωνα των 1.600 ανδρων εκαστο (μετωπο 50 με βαθος 32) και αναμεσα τους ανα ζευγη, 20 ελεφαντες(!), ενω μπροστα της παράταχθηκαν 6.000 ψιλοι υπο τον Μιννιωνα και τον Ζευξι. Στα πλαγια δε, της φαλαγγος βρισκοταν 7.700 Γαλατες και Καππαδοκες βαρια οπλισμενοι πεζοι για προστασια.

Η πρωτοβουλια αυτη του Αντιοχου ηταν πρωτοτυπη, θα αποδεικνυετο ομως καταστροφικη.

Στο δεξιο κερας, υπο τον ιδιο τον Αντιοχο, παραταχτηκαν 3.000 καταφρακτοι ιππεις, 1.000 Εταιροι, 1.000 ιππεις του αγηματος, 1.000 Αργυρασπιδες σαρισσοφοροι και 9.500 Ελληνες και Ασιατες πεζοι, καθως και 16 ελεφαντες. Οι υπολοιποι 7.000 ελαφροι πεζοι που απεμεναν, διατεθηκαν σαν φρουρα του γιγαντιου αντιοχικου στρατοπεδου.

Οι Ρωμαιοι αποφασισαν να δρασουν πρωτοι, γιατι αν δεν το εκαναν, η τεραστια Σελευκιδικη παραταξη που εφθανε τα τρια χλμ(!) σε μηκος, θα τους "αφανιζε".

Με μια επιδειξη στοχευμενης θρασυτητας, οι 4.000 ελαφροι πεζοι του Ευμενη πλησιασαν τρεχοντας τα δρεπανηφορα των Σελευκιδων που παρεμεναν ακομα, ακινητα, και αφου τα "ελουσαν' με χιλιαδες βληματα, εκαναν τα αλογα να αφηνιασουν, και να τρεχουν προς στα πισω σπερνοντας το χαος.

Πρωτοι δεχτηκαν τα εξαλλα, και εν πολλοις ακυβερνητα (αφου οι περισσοτεροι ηνιοχοι ειχαν σκοτωθει) αρματα οι Αραβες καμηλοτοξοτες, που ανημποροι να ευελιχθουν, υπεστησαν τρομακτικες απωλειες απο τα πελωρια δρεπανια των αρματων.

Οσοι επεζησαν, επεπεσαν σαν αφηνιασμενος οχλος πανω στους 3.000 Γαλατες και Ταραντινους ιππεις, που δεν ειχαν πολλες απωλειες, η συνοχη τους ομως ειχε παει....περιπατο. Ολοι αυτοι, αρματα χωρις οδηγους, οδηγοι χωρις αρματα, καμηλες, Γαλατες ιππεις, Ταραντινοι χωρις αλογα, αλογα χωρις αναβατες επεπεσαν πανω στους ανυποπτους 3.000 καταφρακτους ιππεις, που ναι μεν δεν ειχαν απωλειες, αλλα βυθισθηκαν στο απολυτο χαος.

Ηταν η στιγμη που περιμενε ο ακαταπονητος Ευμενης: Βλεποντας οτι το αντιπαλο αριστερο ειχε διαλυθει απο μονο του, εστειλε καταπανω του τους 2.800 Ρωμαιους και Περγαμηνους ιππεις του, που του εδωσαν την χαριστικη βολη.

Υστερα απο συντομη αλλα εξαιρετικα βιαιη συγκρουση, δρεπανηφορα, καμηλες, Γαλατες και Ταραντινοι ιππεις μαζι με τους καταφρακτους αρχισαν να υποχωρουν προς το στρατοπεδο τους, αφηνοντας χωρις προστασια τους 3.350 Γαλατες και Καππαδοκες πεζους που βρισκοταν στα αριστερα της φαλαγγος, που και αυτοι υστερα απο εικοσι λεπτα βομβαρδισμου απο τους ψιλους του Ευμενη, που ειχαν απιστευτη αναχορηγια βληματων παντος τυπου, αρχισαν να υποχωρουν τρεχοντας, αφηνοντας τελειως ακαλυπτο (!)το αριστερο πλευρο της φαλαγγος.

Τοτε πηραν την πρωτοβουλια οι 8.000 Ρωμαιοι και Ιταλοι λεγεωναριοι και 2.800 ψιλοι του Ρωμαικου κεντρου υπο τον Λευκιο Κορνηλιο που κινηθηκαν απειλητικα κατα του γιγαντιου σχηματισμου της φαλαγγος και των ελεφαντων.

Γνωριζοντας ομως οτι εφοσον η φαλαγγα διατηρουσε τα πλευρα της καλυμμενα, καθε επιθεση εναντιον της θα ισοδυναμουσε με αυτοκτονια, περιμεναν τον Ευμενη να "τελειωσει" με τους Γαλατες και Καππαδοκες του αριστερου, και περιοριστηκαν να στειλουν τους 2.800 ψιλους (velites) να ανταλλαξουν βροχη ακοντιων με τους 6.000 Ελληνες ψιλους του Μιννιωνα και Ζευξιδος, που βρισκοταν μπροστα στη φαλαγγα.

Μολις ο Ευμενης ετρεψε σε φυγη ολοκληρο το αριστερο κεντρο, επεπεσε με μανια στην αριστερη πλευρα της φαλαγγος, ραντιζοντας με συννεφο απο βληματα τους ανημπορους φαλαγγιτες απο αποσταση. Η φαλαγξ, αφου αλλαξε τον σχηματισμο της σε "πλινθο" εκανε χωρο για να υποδεχθει στο εσωτερικο της τους 6.000 ψιλους του Μιννιωνα και Ζευξιδος, που ειχαν αρχισει να ξεμενουν απο βληματα, ενω και οι εναπομειναντες 3.350 Γαλατες και Καππαδοκες πεζοι του δεξιου πλευρου της φαλαγγος αρχισαν να υποχωρουν, αφηνοντας ακαλυπτη την γιγαντιαια παραταξη και απο τα δεξια.

Τοτε ομως, οι 8.000 Λεγεωναριοι, 2.800 Ρωμαιοι ψιλοι και 4.000 ψιλοι του Ευμενη κυκλωσαν απο την μπροστινη, αριστερη και δεξια πλευρα την φαλαγγα, και "της εριξαν οτι ειχαν και δεν ειχαν" ( Πολυβιος 322-Δ).

Η φαλαγξ, παρα την απεριγραπτη βροχη απο βληματα που δεχοταν, διατηρησε την συνοχη της και προεβαινε σε απειλητικες κινησεις προς τα εμπρος, σαν πληγωμενο θηριο. Ο συνεχης και εξωπραγματικος ομως καταιγισμος απο pila, ακοντια, βελη και πετρες που δεχοταν απο παντου εξαγριωσε τους εικοσι ελεφαντες που βρισκοταν εντος της φαλαγγος, που αφηνιασαν και "τα εκαναν στη κυριολεξια λιμπα". Ηταν το τελος. Οι φαλαγγιτες χανοντας καθε συνοχη, πεταξαν τις σαρισσες, και εκτος απο μερικες συμπαγεις ομαδες που αποφασισαν να εμπλακουν "με καθε κοστος" με τους λεγεωναριους που πλησιαζαν πλεον με γυμνα ξιφη, αρχισαν να τρεχουν προς τα πισω, συμπαρασυροντες και τους 6.000 ψιλους τους, ενω οι μαινομενοι και εξαγριωμενοι απο τα τραυματα τους ελεφαντες ποδοπατουσαν Ρωμαιους και Ελληνες "ανεξαιρετως".

Ενω διαδραματιζοταν ολα αυτα, ο Αντιοχος, 2,5 χιλιομετρα μακρια, ειχε διαταξει ορμητικη επελαση με τους 6.200 ιππεις του, που με αιχμη του 3.000 καταφρακτους, "σαρωσε" τους 10.800 Ρωμαιους πεζους και αναγκαζοντας τους να καταφυγουν εντρομοι στο Ρωμαικο στρατοπεδο, υφισταμενοι βαριες απωλειες.

Ο Αντιοχος ενθουσιασμενος επιτεθηκε εναντιον του εχθρικου στρατοπεδου και μαλλον θα το κατελαμβανε, αν δεν επενεβαινε ο επικεφαλης Ρωμαιος χιλιαρχος Μαρκος Λεπιδος, ο οποιος διεταξε τους 2.000 Μακεδονες και Θρακες που διεθετε να εκτελουν επιτοπου καθε Ρωμαιο φυγαδα, κατι το οποιο επιτελεσαν με ιδιαιτερη... ευχαριστηση. Η απεγνωσμενη κινηση του Ρωμαιου χιλιαρχου διεσωσε το στρατοπεδο και ανεκοψε την Ρωμαικη υποχωρηση, ηταν ομως πασιφανες οτι το Ρωμαικο δεξιο ηταν πρακτικα εκτος μαχης.

Ο ανυποπτος Αντιοχος ομως ειχε προωθηθει παρα πολυ, βρισκοταν πεντε χιλιομετρα(!) απο τον υπολοιπο στρατο του, ενω αναρωτιοταν γιατι το κεντρο και το αριστερο του δεν ειχαν προωθηθει για να "τελειωνουν" με τους μισητους Ρωμαιους.

Οταν μετα απο εντονο καλπασμο, επεστρεψε πισω, βρηκε μια πεδιαδα σπαρμενη απο χιλιαδες πτωματα, νεκρα αλογα, σπασμενα αρματα και εξαλλους ελεφαντες να τρεχουν περα- δωθε. Αντιλαμβανομενος οτι ολα ειχαν τελειωσει, περιμαζεψε οτι ανδρες και ελεφαντες μπορουσε να συγκεντρωσει και υποχώρησε συντεταγμένα προς τις Σάρδεις, οπου διανυκτέρευσε.

Ηταν μια απίστευτη επιτυχία για τους Ρωμαίους, που την καρπωθηκαν εξ'ολοκληρου οι αδερφοι Σκιπίωνες, και σχεδον καθολου ο αθλιος Ευμένης, αν και στην ουσια αυτος......κέρδισε τη μαχη, αφου οι λεγεώνες ηταν μάλλον ωσεί παρούσεςς.

Ο Αντίοχος, παρ'οτι εκπληκτικός στρατιώτης και μεγάλος οραματιστής, αποδειχθηκε κατωτερος των περιστασεων, αφου το σχεδιο μαχης του οσο αφορα την διαταξη της φαλαγγος ηταν το λιγοτερο παρανοϊκό, αφου κανενας σώφρων διοικητης δεν τοποθετει .....ελεφαντες μεσα σε φαλαγγα σαρισσοφορων, ξεροντας ποσο ευαισθητα και επιφοβα ειναι αυτα τα ζωα, ειδικα οταν δεχονται βροχη βληματων.Η αλήθεια ειναι βέβαια, οτι κανεις δεν περιμενε να δρασει ετσι έξυπνα ο Ευμένης, ενω η χαωδης σε μηκος (3χλμ) ελληνικη παραταξη επαιξε και αυτη σημαντικό ρολο στην έκβαση της μαχης.

Οι Ρωμαικες απώλειες ξεπέρασαν τις 2.000 νεκρούς αφου σαρώθηκε τελείως το Ρωμαικό αριστερό ερας απο τους κατάφρακτους του Αντιοχου, ενω το Ρωμαικο κεντρο ειχε 349. Του δε Ευμένη, αμελητεες. Συνολο: Περι τους 2.500 ανδρες. Ο Αντιοχος ομως εχασε πανω απο 20.000, οπως και καθε σκεψη για συνεχιση του πολεμου.

Η μάχη της Μαγνησίας, οπως και αυτή των Κυνός Κεφαλών λιγα χρονια πριν, ηταν αλλη μια Ρωμαικη νίκη που οι Ελληνες σύμμαχοι της (Αιτωλοί και Περγαμηνοί αντιστοίχως) επαιξαν σημαντικό ρόλο στην έκβαση της.

Η βαρια ήττα του Αντιόχου στη Μαγνησία σε συνδυασμο με την τραγική απο καθε αποψη συνθηκη της Απαμειας που ακολουθησε (188) αποτελεσαν την ταφοπλακα των ονειρων του Μεγάλου Σελευκίδη, την υπερχρεωση του κρατους του (αφού η πολεμικη αποζημιωση προς το Ρωμαικο δημοσιο εφθανε τα 15.000(!) ταλαντα αργυρου), την υπονόμευση του κυρους των Σελευκιδων στην Ασια και το κυριοτερο, το οτι αφεθηκε το πιο πατριωτικο Ελληνικο κρατος της Αρχαιοτητας, η Μακεδονια, να αντιμετωπίσει μόνο του την κοσμοκράτειρα Ρωμη, που ερχοταν ακαθεκτη να τελειωσει οτι αρχισε στους Θεσσαλικους λοφους των Κυνος Κεφαλων, λιγα χρονια πριν...

Στην εικονα βλεπουμε Σελευκιδες Εταιρους και ιππεις του Αγηματος (με το προσωπειο) να καταπατουν τους λεγεωναριους του Ρωμαικου αριστερου κερατος εκεινο το παγωμενο πρωινο του 190 πΧ..

Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ...

 

Σαράντος Ι. Καργάκος

  «Ὁ Λάμπρος δὲν ὑπογράφει»

Μπορεῖ ἡ κυβέρνηση καὶ κάποιοι βουλευτὲς ἄλλων κομμάτων νὰ συναινοῦν στὴν ὑπογραφὴ μιᾶς συμφωνίας ταπεινωτικῆς μὲ τὰ Σκόπια, ὡστόσο ὁ ἑλληνικὸς λαὸς πρέπει νὰ μιμηθεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Λάμπρου Κατσώνη ποὺ ὅταν ἔμαθε ὅτι ἡ Μεγάλη Αἰκατερίνη ὑπέγραψε συνθήκη μὲ τοὺς Τούρκους ἀγέρωχα ἀποκρίθηκε: «Ἂν ἡ Αἰκατερίνη ὑπέγραψε, ὁ Λάμπρος δὲν ὑπογράφει».

 

Ἐάν τό Σκοπιανό ζήτημα εἶχε ἀντιμετωπισθεῖ ἀπό τή διεθνῆ κοινωνία μέ τούς κανόνες τῆς ὀρθῆς λογικῆς, ἡ λύση τοῦ ὀνόματος θά εἶχε βρεθεῖ ἀμέσως μετά τήν κατάρρευση τῶν τιτοϊκῶν κατασκευῶν. Στό μάθημα τῆς Λογικῆς, πού διδαχθήκαμε οἱ παλαιότεροι, μάθαμε ὅτι ὑπάρχουν ἔννοιες ΟΛΟΥ καί ΜΕΡΟΥΣ. Ἡ Ἑλλάς, ὡς κράτος, εἶναι ἔννοια ὅλου πού ἐμπεριέχει καί τήν Μακεδονία ἀλλά ὡς ἔννοια μέρους. Ἐπί Γιουγκοσλαβίας, τό νῦν κράτος τῶν Σκοπίων ἦταν ἔννοια μέρους πού δέν τό νιώθαμε –καί πολύ κακῶς– σάν κάτι ἔντονα ἐνοχλητικό. Μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἡ σκοπιανή κατασκευή, ὡς ἀνεξάρτητο κράτος, ἔκανε τό ὄνομα Μακεδονία ἔννοια ὅλου ἀλλά γιά τόν ἑαυτό της. Ἔτσι, μονοπώλησε τό ὄνομα Μακεδονία, κάτι πού κάνει τή δική μας Μακεδονία στά μάτια τῆς διεθνοῦς γνώμης νά φαίνεται σάν μιά ἑλληνική κατάκτηση καί ὄχι ὡς ἑλληνικό ἔδαφος. Διότι, ἐφόσον τά Σκόπια θά ἔχουν τό μονοπώλιο τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἠθικά θά φαίνονται σάν κληρονόμοι ὅλης τῆς Μακεδονίας, δηλαδή ὅλης σχεδόν τῆς Βορείου Ἑλλάδος. Τό ὄνομα ἀπό μόνο του ἐγκρύπτει τόν ἀλυτρωτισμό.Συνεπῶς, ἄς ἀφήσουμε τίς ἀερολογίες, ὅτι θά δεσμευθοῦν πώς δέν θά ἔχουν ἀλυτρωτικές τάσεις. Ἀλλά ἄς ποῦμε ὅτι ἔχουν. Αὐτό μᾶς φοβίζει; Εἶναι ἐντροπή γιά τή χώρα μας νά μᾶς τρομάζει μιά τέτοια ἀπειλή ἀπό ἕνα ἑτοιμόρροπο μόρφωμα 2,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων. Ἄν οἱ Σκοπιανοί ἐκδηλώσουν ἀλυτρωτικές τάσεις, τότε μπορεῖ νά ἐκδηλώσουμε κι ἐμεῖς. Τό Μοναστήρι ἦταν μέχρι τό 1912 τό ἑλληνικό Παρίσι τῆς Βαλκανικῆς. Κάποιοι δικοί μας μέ βολική συνείδηση διατυπώνουν τή θεωρία περί «καινούργιου ἔθνους». Καί ἀπορῶ: γιατί αὐτή ἡ θεωρία δέν προεκτείνεται μέχρι τή δημιουργία ἑνός καινούργιου ὀνόματος; Γιατί αὐτοί οἱ τάχα νεοφανεῖς γείτονες θέλουν νά μονοπωλοῦν τό πανάρχαιο ὄνομα τῆς Μακεδονίας, πού πάντα θά τούς φέρνει σέ ἀντιπαράθεση –πιθανῶς καί σέ σύγκρουση– μέ τούς Ἕλληνες καί αὔριο μέ τούς Βουλγάρους; Μέ τούς Ἀλβανούς βρίσκονται ἤδη σέ ρήξη. Καί μιά ἀκόμη ἀπορία: ἀφοῦ ἡ ἀλβανική γλῶσσα ἀναγνωρίστηκε πρόσφατα σάν ἰσότιμη τῆς σλαβικῆς, πού βαφτίστηκε ἀπό αὐτούς σάν μακεδονική, μήπως καί οἱ Ἀλβανοί τοῦ κρατιδίου θά συγκαταλεχθοῦν στούς Μακεδόνες; Καί μιά ἐπιπρόσθετη ἀπορία: ὅταν οἱ Σκοπιανοί μιλοῦν μέ τούς Σέρβους καί τούς λοιπούς Σλάβους, μιλοῦν μακεδονικά; Ἄν ναί, τότε ὅλοι οἱ Σλάβοι –ἄρα καί ὁ Πούτιν– εἶναι... Μακεδόνες;
Ὅλα αὐτά τά παράλογα, τά παρά τήν ἱστορία, τήν πληθυσμιακή σύνθεση καί τή νεώτερη γεωγραφική δομή, χάρη στήν εὐφυῆ ὄντως σκοπιανή προπαγάνδα καί τήν ὑπναλέα δική μας πολιτική, θεωρήθηκαν ἀπό τή διεθνῆ κοινότητα λογικά. Καί ἔτσι, οἱ Σκοπιανοί ἰδιοποιήθηκαν de facto καί de jure τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας, μέ ἐκείνη τήν ἐνδιάμεση συμφωνία μέ τήν δῆθεν προσωρινή ὀνομασία. Δέν μπορῶ νά εἶμαι ἱκανοποιημένος ἀπό τή δική μας διπλωματία. Θυμᾶμαι τό «κάζο» μιᾶς ἐρίτιμης κυρίας πού ἦταν πρόξενος ἤ πρέσβυς στά Σκόπια, πού, γιά νά γίνει πιό φιλική, ἔγινε σκοπιανικώτερη τῶν Σκοπιανῶν. Δέν λείπουν ἀκόμη κάποιες ἄτσαλες ἐνέργειες. Ἄν ὄντως ὁ κ. ὑπουργός τῶν ἐξωτερικῶν ἐκφράστηκε μέ ἕνα τόσο βαρύ τρόπο κατά τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μποροῦμε νά καταλάβουμε τό γιατί τά κάναμε μούσκεμα στόν διπλωματικό μας τομέα. Ἄν ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας ἐκφράζεται ὅπως ἐκφράστηκε κατά τοῦ Ἱερωνύμου, τότε «κλαύσατε πικρῶς, διότι ἔρχεται ὁ νεκρός», ὅπως ἔλεγε καί ὁ Μπόστ. Καί ἔρχομαι στόν εὐφυέστατο κυβερνητικό ἐκπρόσωπο πού, ἔχοντας σπουδάσει τήν τεχνική τῆς ταμπέλλας, ἔσπευσε νά δώσει στό συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ἀκροδεξιά ἀπόχρωση. Ὥστε, λοιπόν, εἶναι ἀκροδεξιοί οἱ χιλιάδες πολῖτες πού, ὑπό δυσμενεῖς συνθῆκες (κακοκαιρία καί προβοκάτσιες), συμμετεῖχαν στό ἐκπληκτικό σέ ὄγκο συλλαλητήριο; Καί εἶναι δημοκρατικοί οἱ οὐδέποτε συλλαμβανόμενοι λιθοβολιστές, βομβιστές καί σημαιοκάφτες; Ἄν ὑπῆρχε ἐθνικό φιλότιμο, ἔπρεπε ὅλοι σύσσσωμοι νά ἀπαιτήσουμε τήν ἐκδίωξη τοῦ ἀνεκδιήγητου σκοπιανόφρονα Νίμιτς πού, πέρα ἀπό τά τωρινά ἀτοπήματά του, εἶχε πρό ἐτῶν ὀνομάσει τόν Ἀλέξανδρο σφαγέα τῶν λαῶν, λές καί ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν συμπατριώτης του! Αὐτή ἡ δική μας παθητικότητα φέρνει στή μνήμη μου τό ἐπιφώνημα ἀπογοητεύσεως τοῦ μεγάλου τοῦ Γένους δασκάλου Βενιαμίν τοῦ Λεσβίου: «Ὤ, πόσο νήπιοι καί ψοφοδεεῖς εἴμεθα.» Καί κάτι τελευταῖο γιά τόν κυβερνητικό ἐκπρόσωπο: τόν ἀκροδεξιό δέν τόν γεννᾶ ἡ μάνα του, τόν γεννᾶ ἡ ἀναπηρία ἤ ὁ σαλτιμπαγκισμός τῶν δῆθεν δημοκρατικῶν κυβερνήσεων. Ἄν δέν τοῦ ἀρέσει ὁ λαός, τότε ἄς ἀλλάξει τόν λαό, κατά τήν εἰρωνική σύσταση τοῦ Μπρέχτ. Ὅσο γιά τόν ἀρχιεπίσκοπο, πού τόσο συχνά χαμηλώνει τά φτερά γιά νά μή δυσαρεστήσει τόν πρωθυπουργό, ἄς θυμηθεῖ πόσες φορές μέ εἶχε καλέσει ὡς μητροπολίτης νά μιλήσω γιά τό Σκοπιανό στή Θήβα καί στή Λειβαδιά ἀλλά καί τίς πιέσεις πού δέχθηκε καί στίς ὁποῖες ὑπέκυψε γιά νά μήν εἶμαι ὁμιλητής σέ μιά ἀνοιχτή συγκέντρωση στή Λειβαδιά. Βέβαια, ὅπως ἔλεγε ὁ στρατηγός Ντέ Γκώλ, τά γηρατειά εἶναι ναυάγιο. Γιά μένα, πάντως, ὄχι. Ταῦτα ἔλεγα καί πρίν, ταῦτα λαλῶ καί νῦν.
Τό ὅτι χρειάζεται προσοχή στίς λαοσυνάξεις, εἶναι ἀναμφισβήτητο. Μπορεῖ ἀπό αὐτές νά προκύψει ἕνας δημεγέρτης πού νά ὁδηγήσει τή χώρα στήν καταστροφή. Ἀλλά ὁ κ. Τσίπρας ἀπό ποῦ βγῆκε; Δέν εἶναι γέννημα λαοσυνάξεων; Καί ἐκεῖνο τό «φωνή λαοῦ» θά πεταχτεῖ στά σκουπίδια; Πρό ἐτῶν στήν «Ἑστία» εἶχα γράψει τήν ἀρχαία φράση: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο». Εἶχα ὑποσχεθεῖ νά τήν ἐξηγήσω. Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία. Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα. Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους. Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση. Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν. Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό. Μήπως κάποιοι τέτοιο πάθημα μᾶς ἑτοιμάζουν καί στόν παρόντα καιρό    https://www.facebook.com/1424667064443215/photos/a.1438362346407020.1073741829.1424667064443215/2076837169226198/?type=3&theater

ΠΩΣ ΧΑΘΗΚΕ Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΗΓΕΤΩΝ ΤΟ 1993

Πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε την "μάχη" της ονομασίας των Σκοπίων...
Ο ύποπτος ρόλος Ελληνοαμερικανών "ηγετών" (1993)
Απόσπασμα ομιλίας του Κρις Σπύρου, πρ. πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας Νιού Χαμσάιρ, ΗΠΑ και πρ. υποψήφιου κυβερνήτη της, σ' εκδήλωση της "Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων" στην Αθήνα...

«... Στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πόλ Τσόγκα, Φίλ Αγγελίδη, Μάϊκ Πάνο, 'Aγγελο Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζόρτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.
Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.
Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά, στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004.
"Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;
Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λές άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει".
Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρούν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.
Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;
Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» FYROM.
Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι!!
Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπίλ Κλίντον.
Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!
Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπίλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπίλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.
Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!

Ιδού τι έγινε.
Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπίλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.
Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!
Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπίλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».
Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.
Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ 'Aγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens ('Aντριου 'Aθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του "Red Apple Groups". Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, dr. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχάρης), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos ('Aντριου Μανάτος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Νάθενας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos ('Αγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.
Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake ('Αντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.
Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου "Ώρα καλή Μακεδονία μας". Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη "Μακεδονία" θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία "Μακεδονία" και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα "Μακεδονία" και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστη νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. 'Αλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!
Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι "αγώνες" περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.
Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!
Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.
Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.
Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!
Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.
Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!
Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην (τότε) ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης, λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.
Είπε ο κύριος Χάμιλτον:
«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ. ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»
Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.
Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος 'Αντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.
Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζόρτζ Μπούς.
Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.
Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.
Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου».
Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου,
Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος.
Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».
Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε:
Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ !...»
(Σημ. σύνταξης "Κ": Τα όσα αναφέρει παραπάνω ο κ. Σπύρου, δυστυχώς, τα προσυπογράφουμε γιατί τα ζήσαμε κι εμείς από "πρώτο χέρι")kalami.net/USA: Δυσάρεστες εξελίξεις στο ζήτημα ''όνομα χώρας Σκοπίων''

https://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

"Μακεδονικό"; προσβάλλει το έθνος ακόμα και η απλή παραδοχή της ύπαρξης τέτοιου ζητήματος!

ΑΠΟ  http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr
 "...αυτήνη η πατρίδα δε λευτερώθη με παραμύθια, λευτερώθη με άρματα και θυσίες..."

"Μακεδονικό"; προσβάλλει το έθνος ακόμα και η απλή παραδοχή της ύπαρξης τέτοιου ζητήματος!

«Η θέση για ανεξάρτητη Μακεδονία πρέπει να καταδικαστεί ρητά και ανεπιφύλακτα.

Αποτελεί περιφρόνηση προς το πάγκοινο εθνικό αίσθημα των Ελλήνων... κανένα θεωρητικό φρασεολογικό κατασκεύασμα δεν μπορεί να δικαιολογήσει ή να αμφισβητήσει ούτε καν απλή σύγχυση πάνω στην στοιχειώδη αλήθεια.

Δεν υπάρχει ζήτημα Μακεδονικό, όπως δεν υπάρχει Πελοπονησιακό ή Θεσσαλικό... με κανένα πρόσχημα κανένας δεν θα δεχτεί ποτέ να αποσπάσει απο την Ελλάδα ούτε μια σπιθαμή γής... προσβάλλει το έθνος ακόμα και η απλή παραδοχή της ύπαρξης τέτοιου ζητήματος».

Αλέξανδρος Σβώλος

 Πρωθυπουργός «Κυβέρνησης του Βουνού»

Πηγή: Αλέξανδρος Σβώλος. Ο συνταγματολόγος, ο πολιτικός, ο οραματιστής, επιμέλεια Γ. Κασιμάτης/Γ. Αναστασιάδης, Εκδόσεις Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, 2009, σελ. 257.

Αλέξανδρος Ι. Σβώλος (1892 – 1956) ήταν διαπρεπής Έλληνας νομικός, πανεπιστημιακός καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και πολιτικός, ηγετική φυσιογνωμία.
Κατά την περίοδο της Κατοχής, διετέλεσε πρόεδρος («πρωθυπουργός») της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ, γνωστής και ως «Κυβέρνησης του Βουνού»).

«Ολες οι εξουσίες πηγάζουν και ασκούνται απ' το λαό...»

Εθνικό Συμβούλιο (Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης-ΠΕΕΑ)... Βουλή της Κυβέρνησης του Βουνού

Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ...

* Ανδρέας Παπανδρέου: "Το ονομά μας είναι η ψυχή μας"!

Και τώρα οι νεοταξίτες αμερικανοτσολιάδες Τσίπρας, Κοτζιάς, ο εθνικός ολετήρας και πατροκτόνος Γιωργάκης, η υπουργός του Σαμαρά Φώφη, ο Σταύρος του Μπόμπολα, ο Μητσοτάκης (του Κυριτσάκη... αυτό για "ψαγμένους"), το σημερινό ΚΚΕ, και κάθε άλλη "αριστερή" τσούλα των ΗΠΑ... θα μας πουν κι ακροδεξιούς!

Θα μας πουν ακροδεξιούς οι ελληνόφοβες, εθνομηδενιστικές τσούλες του 4ου Ράιχ! 

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2018/01/blog-post_192.html

 

 

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, η περιοχή της Μακεδονίας μας, διεκδικούταν στο διάβα των αιώνων από πολλούς γειτονικούς και εχθρικούς για την χώρα μας λαούς, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της, τον ορυκτό της πλούτο, το γεγονός ότι η περιοχή ήταν καίριος ενδιάμεσος σταθμός εμπορίου καθώς και το ανθρώπινο δυναμικό της.

Συγκεκριμένα, τα εμπορεύματα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων (αλλά και της  ΕΕ), μεταφέρονται μέσω σημαντικών αυτοκινητοδρόμων διακίνησης αγαθών, οι οποίοι διασχίζουν την Μακεδονία (π.χ. η Εγνατία), όσο και μέσω του σπουδαίου λιμανιού της Θεσσαλονίκης, από το οποίο εξάγονται και εισάγονται εμπορικά προϊόντα στην υπόλοιπη Ελλάδα, τα οποία και διακινούνται οδικώς στην Ευρώπη μέσω της Εγνατίας Οδού.

Ταυτόχρονα, με βάση μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, έχει βρεθεί ότι αυτή διαθέτει σε μεγάλες ποσότητες πληθώρα πολυτιμότατων ορυκτών πόρων (π.χ. χρυσάφι).

Ο πρώτος λαός που προσπάθησε να καπηλευτεί την Μακεδονία και την να καταλάβει μόνιμα, με «συστηματικό τρόπο», μέσω πάντα της βίας, ήταν από την εποχή του Μεσαίωνα, ήταν ο λαός των Τουρκογενών Βουλγάρων, ο οποίος με τις συνεχείς σφαγές που πραγματοποιούσε έναντι των αυτόχθονων Ελλήνων της περιοχής.

Μέσω αυτών, προσπαθούσε, είτε να αναγκάσει τον ντόπιο πληθυσμό να υποταχτεί μονιμά σε αυτούς και να «δηλώσει Βούλγαρος υπήκοος», γενόμενος στην πραγματικότητα και σκλάβος τους ή αν αντιστεκόταν να σφαγιαστεί πλήρως και την θέση του στην περιοχή, να πάρουν Βουλγάροι ή Σλάβοι άποικοι.

Οι συνεχείς επιθέσεις των Βουλγάρων στο Βυζάντιο, παρά τις πρόσκαιρες αρχικά επιτυχίες τους κατά διαστήματα, αποκρούστηκαν πάντα στο τέλος από αυτό, με τίμημα όμως χιλιάδες νεκρών Ελλήνων και καταστροφών στις περιοχές που είχαν πρότερα καταλάβει οι Βουλγάροι.

Στην συνέχεια, όταν οι Βούλγαροι αποδυναμώθηκαν (λόγω των νικών των Βυζαντινών εναντίον τους), την θέση τους στην προσπάθεια κατάκτησης της Μακεδονίας, την πήραν οι Σέρβοι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον δεύτερο εμφύλιο των Παλαιολόγων (του Ιωάννη του Ε’ με τον Ιωάννη τον Κατακουζηνό), κατόρθωσαν τελικά να καταλάβουν (πρόσκαιρα) μεγάλο μέρος της.

Υπό τον ηγέτη τους, τον Στέφανο Ντουσάν, οι Σέρβοι φιλοδοξούσαν να καταλάβουν όλα τα ευρωπαϊκά (τουλάχιστον) εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και να σφετεριστούν τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και του Καίσαρα για τους ίδιους (όπως ακριβώς έπραξαν και οι Φράγκοι στην Δύση από τον Καρλομάγνο και μετά- https://alophx.blogspot.gr/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_96.html), έναντι των νόμιμων κληρονόμων τους, που ήταν οι Βυζαντινοί.

Τελικά, όλες οι προσπάθειες αυτών των επίδοξων κατακτητών της Μακεδονίας, απέτυχαν και έπαυσαν οριστικά στην διάρκεια του Μεσαίωνα, όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι νίκησαν τους στρατούς των Σέρβων και των Βουλγάρων.

Στην συνέχεια, ένωσαν με την βία όλα τα Βαλκάνια υπό την ηγεσία τους, ενώ εξόντωσαν (στην συντριπτική τους πλειοψηφία) και τα στρατιωτικά τμήματα των Σερβοβουλγάρων (η και τα μικρά σώματα εποίκων τους σε αυτά), σε όσα Βυζαντινά εδάφη είχαν πριν καταλάβει αυτοί, θεωρώντας τα επικίνδυνα για ενδεχόμενες μελλοντικές (νέες) στρατιωτικές εξεγέρσεις εναντίον τους.

Στην συνέχεια, η περιοχή της Μακεδονίας, παρέμεινε υπό την βάρβαρη Οθωμανική κατοχή για σχεδόν τέσσερις αιώνες, στους οποίους πραγματοποιήθηκαν συνέχεις επαναστάσεις του Ελληνικού πληθυσμού της έναντι των Τούρκων (ανεπιτυχείς όμως), προκειμένου αυτοί να απελευθερωθούν από τον βάρβαρο Οθωμανικό ζυγό και στις οποίες χύθηκε πάρα πολύ Ελληνικό αίμα.

Η απελευθέρωση των Βουλγάρων και των Σέρβων, στην σύγχρονη εποχή, επήλθε υστέρα από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, έναντι των Οθωμανών, αποτέλεσμα του οποίου ήταν, η υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου στις 3 Μαρτίου του 1878.

Βάσει αυτής, θα σχηματιζόταν μια Μεγάλη Βουλγαρία, της οποίας τα εδάφη θα εκτεινόταν σε όλη την περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας, των Σκοπίων και της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, μέσω των οποίων η Βουλγαρία (και μαζί με αυτή ο «κηδεμόνας» της η Ρωσία), θα αποκτούσε παράλληλα πρόσβαση στο Αιγαίο.

[Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι η θεωρία του πανσλαβισμού, όπως και της αιρετικής Βουλγαρικής εξαρχίας στην συνέχεια, διακινούταν από τους Ρώσους, δήθεν «φίλους» μας, οι οποίοι παράλληλα, υποστήριζαν (μόνιμα) τις άδικες διεκδικήσεις των Βουλγάρων και των Σέρβων στην Μακεδονία μας.

Μάλιστα, για τον σκοπό αυτό,  οι Ρώσοι (όπως και οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι στην συνέχεια) υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό, τους παντελώς ψευδείς ιστορικά ισχυρισμούς του Φαλμεράγιερ για τον υποτιθέμενο πλήρη εκσλαβισμό της Μακεδονίας, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας (ο οποίος «συνέβη» στην ουσία μονάχα στο μυαλό του και ποτέ στην πραγματικότητα)].

Στην προκλητική και συνάμα άδικη αυτή συνθήκη, αντέδρασαν τα θιγόμενα βαλκανικά κράτη, όπως και οι Μεγάλες Δυνάμεις,  οι οποίες σύντομα διεξήγαγαν ένα νέο συνέδριο στο Βερολίνο (1878).

Σε αυτό, αποφάσισαν την αυτονομία (και όχι η ανεξαρτησία της Βουλγαρίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), καθώς και τον χωρισμό της σε δυο μέρη, το αυτόνομο Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας (σημερινή Βόρεια Βουλγαρία), καθώς και την αυτόνομη επαρχία της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινή Νότια Βουλγαρία).

Η  Ελληνική Μακεδονία, επεστράφη στους Οθωμανούς, κάτι που ανέτρεψε πλήρως τα ρωσικά σχέδια για μια ανεξάρτητη και ρωσόφιλη «Μεγάλη Βουλγαρία» (και μαζί με αυτά, τα αντίστοιχα σχέδια των Βουλγάρων εθνικιστών).

Οι Βουλγάροι εξοργίστηκαν και ορκίστηκαν να δημιουργήσουν με τα όπλα την Μεγάλη Βουλγαρία.

Στην συνέχεια, απέστειλαν εγκληματικές βουλγάρικες συμμορίες στα εδάφη της Μακεδονίας, οι οποίες είχαν ως σκοπό να αναγκάσουν με την βία τους Ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής, να δηλώσουν μέλη της Βουλγαρικής εξαρχίας.

Η Βουλγαρική εξαρχία, ήταν μια σχισματική (και συνάμα αιρετική και εθνικιστική) Βουλγαρική Εκκλησία, η οποία αποσχίστηκε (με Εκκλησιαστικά παντελώς παράνομο τρόπο) από την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.

Όλα αυτά, με την «βοήθεια» των Βούλγαρων εθνικιστών, αλλά και των Ρώσων, οι οποίοι απέβλεπαν στην σταδιακή αποδυνάμωση και κατάργηση του, και την αντικατάσταση του με το πάντα φιλικό προς την Ρωσική πολιτική ηγεσία (καθώς και τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπούσε), Πατριαρχείο Μόσχας. 

Εκείνη, την εποχή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ίσχυε το σύστημα των μιλιέτ, το οποίο ήταν κατά βάση θρησκευτικό, και στο κάθε μιλιέτ, Εθνάρχης (ουσιαστικά πολιτικό αρχηγός και εκπρόσωπος) ήταν ο αντίστοιχος θρησκευτικός αρχηγός του.

Έτσι, για το Ορθόδοξο μιλιέτ και γενικά για όλους τους Ορθοδόξους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπεύθυνος ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης, για τους μουσουλμάνους ο σειχοισλάμης, για τους Ιουδαίους ο Αρχιραββίνος και στους Αρμένιους, ο Αρμένιος Πατριάρχης.

Όπως φαίνεται, το κάθε μιλιέτ, μπορούσε αφού ήταν θρησκευτικός ο διαχωρισμός των υπόδουλων λαών της Αυτοκρατορίας, να περιλαμβάνει και πολλούς εθνολογικά ανόμοιους λαούς σε αυτό.

Ιδιαίτερα, στο Ορθόδοξο μιλιέτ, όλοι οι «υπήκοοι» του, ονομαζόταν Ρωμιοί και υπαγόταν στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Και κάθε Οθωμανός πολίτης, μπορούσε να διαλέξει σε πιο μιλιέτ θα υπαγόταν.

Οι Βουλγάροι (όπως και οι Ρώσοι και οι Σέρβοι), ήξεραν πως οι περισσότεροι Ορθόδοξοι θα προτιμούσαν την καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη, έναντι των ίδιων, και για τον λόγο αυτό, υποδαύλισαν τον εθνικισμό στους σλάβικους πληθυσμούς του Ορθοδόξου μιλιέτ και συνάμα κατασυκοφάντησαν το Πατριαρχείο ως τον υποτιθέμενο καταπιεστή τους και μονιμά «πράκτορα» των συμφερόντων των Ελλήνων.

Έτσι, αφού τους έπεισαν με όλα αυτά, να αρχίσουν να διατίθενται εχθρικά προς το Πατριαρχείο, πίεσαν και τους Τούρκους να αναγνωρίσουν την δημιουργία ενός νέου Βουλγαρικού ψευδο-Πατριαρχείου, την γνωστή Βουλγαρική εξαρχία.

Σε αυτή, θα μπορούσαν να υπάγονται, οι υποτιθέμενα «καταπιεσμένοι από το Πατριαρχείο», Βουλγαρικοί πληθυσμοί της Αυτοκρατορίας. Υστέρα, το σχέδιο ήταν να αναγκάσουν με την βία, τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, να δηλώσουν μέλη της Βουλγαρικής εξαρχίας, αντί του Πατριαρχείου.

Έτσι, σε μια μελλοντική απελευθέρωση της περιοχής, οι Βουλγάροι (και οι σύμμαχοι τους Ρώσοι), να μπορούν να ισχυριστούν, ότι αφού οι κάτοικοι της, υπάγονται στην Βουλγαρική εξαρχία, είναι Βουλγάροι λόγω της δήλωσης τους αυτής, και θα πρέπει να ενωθούν με την Βουλγαρία και όχι με την Ελλάδα, αφού δεν υπάγονται στο Ελληνικό Οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Για τον λόγο αυτό, απέστειλαν τις εγκληματικές ομάδες των κομιτατζήδων, προκειμένου να αφελληνίσουν με την βία και τις σφαγές την Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας (όπως έκαναν σε όλη την ιστορία τους έναντι των Ελλήνων) και να αναγκάσουν με την βία τους κάτοικους τους, να «ενταχθούν» στην Βουλγαρική εξαρχία.

Για να μπορούν, στην συνέχεια, να ισχυριστούν, όταν θα μπορούσαν να καταλάβουν την περιοχή αυτή με την βία, ότι απελευθέρωσαν τάχα «Βουλγάρους» και επομένως όλα τα εδάφη της Μακεδονίας, ανήκουν λόγω εθνολογίας και δηλώσεων μονάχα σε αυτούς.

Όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό τον Πατριάρχη, Ιωακείμ τον Γ’ τον Μεγαλοπρεπή, αντέδρασε άμεσα στα σχέδια αυτά και απέστειλε σε αυτά άξιους ιερωμένους, όπως π.χ. τον ηρωικό Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, και τους μετέπειτα ηρωικούς μητροπολίτες Τραπεζούντας και Σμύρνης, Χρύσανθο και Χρυσόστομο, προκειμένου να βοηθήσουν, να εμψυχώσουν (αλλά και να προστατεύσουν) τους Ορθοδόξους Έλληνες της περιοχής.

Και αυτοί, σε συνεργασία, με στους ικανούς ηγέτες του Μακεδονικού Αγώνα, όπως π.χ. του πασίγνωστου σε όλους μας (και ηρωικότατου) Παύλου Μελά, να καταφέρουν τελικά να αποκρούσουν οριστικά τους Βουλγάρους με αποτέλεσμα την πλήρη νίκη των Ελλήνων, και μαζί με αυτήν, την διάσωση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας μας και όλων των κάτοικων της. 

Ταυτόχρονα, με όλα αυτά, οι Βουλγάροι, προώθησαν και την θεωρεία του «Μακεδονισμού» (πιο σωστά του Ψευσομακεδονισμού), με βάση την οποία, η περιοχή, δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες, ούτε στους Βουλγάρους, ούτε στους Σέρβους, αλλά στους αυτόχθονες κάτοικους της, τους «Μακεδόνες», οι οποίοι δήθεν δεν σχετίζονται με κανέναν από τους παραπάνω λαούς, αλλά αποτελούν τους καθαρούς απογόνους του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Στην συνέχεια, ιδρύσαν και κόμμα για τον επίτευξη του σκοπού αυτού, την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ), το 1893, και οργάνωσαν την αποτυχημένη εξέγερση του Ίλιντεν, με σκοπό την «ανεξαρτησία» τάχα της περιοχής.

Φυσικά, όλα τα μέλη της οργάνωσης αυτής, αποτελούταν από Βουλγάρους, βουλγαρόφιλους ή πρακτορες της Βουλγαριας, οι οποίοι σκόπευαν, μετά την υποτιθέμενη επιτυχία της εξέγερσης αυτής, να την παραδώσουν στην Βουλγαρία.

Απλά, ήθελαν αρχικά να «μαζέψουν» και πιθανούς υποστηρικτές από άλλες εθνότητες για να πέτυχουν τον στόχο τους αυτό (και συνάμα να κρύψουν τα φιλοβουλγαρικά σχέδια τους) και για τον λόγο αυτό, προσπαθούσαν να κρύψουν την βουλγαρική τους προέλευση.

Στην συνέχεια, στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο, οι Βουλγάροι κατέλαβαν μέρος της Μακεδονίας (όπου διέπραξαν πράξεις και πάλι γενοκτονίας έναντι των Ελλήνων, προσπαθώντας παράλληλα να φέρουν Βουλγάρους εποίκους σε αυτή).

Η δε «προσπάθεια» τους στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο που ακολουθήσε, να καταλάβουν και  την υπόλοιπη Μακεδονία, επιτιθέμενοι ταυτόχρονα αιφνιδιαστικά (και συνάμα προδοτικά) έναντι των συμμάχων τους Ελλήνων και Σέρβων, κατέληξε τελικά στην πλήρη ήττα και καταστροφή τους, καθώς και στην απελευθέρωση του βάναυσα βουλγαροκρατούμενου μέρους της Μακεδονίας από τον ηρωικό Ελληνικό στρατό.

[Οι δε Σέρβοι, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν επίσης την Μακεδονία, κατάφεραν να καταλάβουν κάποια βορειά εδάφη της μονάχα, καθώς και τα σημερινά Σκόπια].

Αλλά οι Βούλγαροι, δεν τα «παράτησαν» ευκολά. Στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμάχησαν με τους Γερμανούς (αλλά και τους Αυστροούγγρους και τους Τούρκους), εναντίον της Αντάντ και της πατρίδας μας.

Από αυτή, εκμεταλλευόμενοι τον Εθνικό διχασμό που κυριαρχούσε τότε σε αυτή (https://alophx.blogspot.gr/2017/01/1914-1917.html), κατάφεραν να καταλάβουν κάποια εδάφη της Μακεδονίας (στα οποία διέπραξαν τις «συνήθεις» σφαγές τους έναντι των Ελλήνων), αλλά όταν αυτή «αναδιοργανώθηκε και επανενώθηκε», αντεπιτέθηκε άμεσα ενάντια στους Βουλγάρους, συντρίβοντας τους στην μάχη του Σκρα και αναγκάζοντας τους να παραδοθούν και να βγουν από τον πόλεμο αυτό.

Ούτε αυτή τους η ήττα, τους έκανε να αλλάξουν μυαλά και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολουθήσε, συμμάχησαν ξανά με τους Γερμανούς ενάντια στην πατρίδα μας, ενώ στα εδάφη της Μακεδονίας που τους «αποδοθήκαν» από τους συμμάχους τους, διενήργησαν και πάλι συνέχεις σφαγές τους έναντι των Ελλήνων κάτοικων τους.

Στον Ψυχρό Πόλεμο, κάθισαν σχετικά «ήσυχοι» και δεν ξαναπροσπάθησαν να καταλάβουν την Ελληνική Μακεδονία, υποστηρίζοντας τον Ψευτομακεδονισμό τον οποίο πρέσβευαν ως τότε (πως τάχα δηλαδή οι κάτοικοι της σημερινής Μακεδονίας είναι όλοι Σλάβοι Βούλγαροι και επομένως τα εδάφη αυτά, θα πρέπει να «αποκοπούν από την Ελλάδα» και να ενωθούν με την Βουλγαρία).

Τον ρολό του υποστηρικτή του Ψευτομακεδονισμού, τον υιοθέτησαν στην συνέχεια, με μια μικρή παραλλαγή της ιδεολογίας του, οι Γιουγκοσλάβοι υπό την ηγεσία του Τίτο.

Και αυτοί, όπως ακριβώς και οι Βουλγάροι πριν από αυτούς, υποστήριζαν την τάχα μη  Ελληνική καταγωγή των κάτοικων της Ελληνικής μας Μακεδονίας και ως εκ τούτου, θα έπρεπε τα εδάφη της Μακεδονίας να αποσχίσουν από την Ελλάδα και να ενωθούν με την «πραγματική για αυτούς Μακεδονία», δηλαδή τα Σκόπια, τα οποία ήταν «όλος τυχαία» μέλη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.

[Φυσικά, οι Γιουγκοσλάβοι, ήθελαν αυτά τα εδάφη για τους ορυκτούς τους πόρους, την καίρια εμπορική και γεωπολιτική τους θέση, αλλά και για να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη και να βγουν στο Αιγαίο.

Αλώστε, όπως παραδέχθηκε και ο πρώην πρόεδρος των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόρωφ, οι Σκοπιανοί, δεν έχουν καμμιά εθνολογική και ιστορική σχέση με τον Μεγάλο Αλέξανδρο, αλλά αποτελούν απογόνους Σλάβων, οι οποίοι έφτασαν στην Βαλκανική τον 6^ο αιώνα μ.Χ.

Όμως, τις αθλείς και παντελώς ανιστόρητες φιλοσκοπιανές «θέσεις», υποστηρίζει προδοτικά στις μέρες μας στην χώρα μας, το τάχα Ελληνικό κόμμα του «Ουράνιου Τόξου», το οποίο πιθανόν χρηματοδοτείται από το εξωτερικό, κυρίως για τον «σκοπό» αυτό].

Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι Σκοπιανοί στις μέρες μας, συνεχίζουν να υποστηρίζουν το παλαιό παραμύθι του Τίτο, με τους ιδίους ακριβώς σκοπούς με αυτόν, αλλά και για να βρουν μια ψεύτικη εθνολογική ταυτότητα, γιατί το κρατίδιο αυτό, αποτελεί ένα στην πραγματικότητα ένα συνονθύλευμα εθνοτήτων (π.χ. Σλάβων, Βουλγαρικής ή Σέρβικης καταγωγής, Αλβανών, αλλά ακόμα και Ελλήνων).

Με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην χώρα αυτή, τα Σκόπια προστέθηκαν στο Αμερικανικό άρμα (από το ρωσικό-σοβιετικό άρμα που ήταν πριν), ενώ σε αυτά, κυριαρχούσε η φτώχεια, η πορνεία, η μαφία και γενικότερα ο υπόκοσμος. 

 

Ο πρώην πρωθυπουργός τους, ο Γκρουέφσκι, υποστήριζε ένα έντονο εθνικιστικό πολιτικό πρόγραμμα για την χώρα, και φιλοδοξούσε να ενσωματώσει εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας στο κράτος του, μέσω της θεωρίας του Ψευδομακεδονισμού. 

Για να πέτυχει δε τον στόχο του αυτό, προσπάθησε για ένα διάστημα να συμμαχήσει με τους Τούρκους έναντι της χωράς μας, αλλά όταν είδε ότι αυτοί αντίθετα υποστηρίζουν την ανεξαρτησία των Αλβανών των Σκοπίων, άλλαξε γνώμη.

Όμως, έχασε τελικά τις βουλευτικές εκλογές στα Σκόπια το 2017, και ένας συνασπισμός σοσιαλιστών μαζί με Αλβανούς, εθνικιστές, ανέλαβε την ηγεσία της χωράς αυτής, που για πολλούς πάει προς διάλυση.

Γιατί, αν δεν υπάρχει κάποια ισχυρή ενοποιητική «εθνολογική ταυτότητα», το κράτος αυτό, θα σπάσει στα εξ΄ων συνετέθη. Μόνο ο σχεδιασμός να περάσουν αγωγοί από αυτό (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html, http://www.triklopodia.gr/pgdm-vaftizetai-ksana-stis-arxes-dekemvriou-8211-poio-einai-onoma-protasi-mnimits/#), το «σώζει» για την ώρα από την πλήρη καταστροφή.

Αν αυτοί δεν υλοποιηθούν, σύντομα το κράτος αυτό, το οποίο δεν θα έχει πια, καμμιά απολύτως χρησιμότητα για καμμιά Μεγάλη Δύναμη, θα διαλυθεί και διαμοιραστεί μεταξύ όλων των γειτονικών με αυτό κρατών.

 ALOPHX.BLOGSPOT.COM