ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…

[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]




Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρωτοχρονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρωτοχρονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2025

ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ!!!ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!

 

Tου Βασιλείου Χ. Στεργιούλη

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά». Έτσι άρχιζε στα παιδικά και νεανικά μας χρόνια η γιορτή της πρωτοχρονιάς. Υποδεχόμασταν και τότε, όπως και στις μέρες μας, τον καινούργιο χρόνο με ευχές για χαρά και ευτυχία.
Η Πρωτοχρονιά είναι ένας σταθμός στην αέναη πορεία του χρόνου, που οδεύει ολοταχώς προς την ατέρμονη αιωνιότητα. Μοιάζει με το ποτάμι, που κατευθύνει συνεχώς τα νερά του στην απέραντη θάλασσα. Γι’ αυτό οι αρχαίοι έλεγαν: «δις ες τον αυτόν ποταμόν ουκ αν τις εμβαίη». Δηλαδή δεν είναι δυνατό να μπει κανείς δυό φορές στο ίδιο νερό του ποταμού.
Το νερό του ποταμού παρασύρει ό,τι βρει στο πέρασμά του. Το ίδιο και ο χρόνος. Παρασύρει χαρές, λύπες απογοητεύσεις. Λιγότερες βέβαια είναι οι χαρές. Περισσότερες οι θλίψεις και οι απογοητεύσεις. Νεότερος σοφός παρομοίασε επιτυχώς την πορεία της ζωής με κρεμμύδι, που το καθαρίζουμε δακρύζοντες. Και ο μεγάλος διηγηματογράφος μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων», αποφαίνεται: «σα νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου».
Ο χρόνος είναι ο μεγάλος νικητής. Δεν τον αγγίζει το θλιβερό τραγούδι της ζωής. Γιατί δεν νικιέται, αλλά νικάει τα πάντα. Είναι ο μεγάλος δαμαστής. Γι’ αυτό και του αποδόθηκε η προσωνυμία του πανδαμάτορα.
Ο άνθρωπος στέκεται αδύναμος μπροστά στον χρόνο. Παραδομένος στον καιρό. Στην αέναη κίνηση του χώρου, που προσδιορίζει την έννοια του χρόνου. Στη διαρκή ροή και στη φθορά όλων, αφού «τα πάντα ρει» κατά τον αρχαίο φιλόσοφο.
Όλα περνούν και φεύγουν. Έρχονται και παρέρχονται. Όλα αλλάζουν. Ένας μόνο παραμένει αιώνιος και αναλλοίωτος. Εντελώς αμετάβλητος. Εκτός της επιρροής του χρόνου. Και αυτός είναι ο Παντοδύναμος Θεός. Ο Δημιουργός και Κυβερνήτης του κόσμου. Αυτός, που έφερε τα πάντα στην ύπαρξη από την ανυπαρξία. «Εξ ουκ όντων», κατά την ευχή της θείας Λειτουργίας. Αυτός χάρισε ζωή και κίνηση σε όλα. Είναι «το πρώτον κινούν ακίνητον», κατά το μεγάλο Σταγειρίτη φιλόσοφο, Αριστοτέλη.
Τον ύμνο του Θεού ψάλλει με έμπνευση και λυρισμό ο Προφητάναξ Δαυίδ: «Συ κατ’ αρχάς, Κύριε, την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισίν οι ουρανοί αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται και ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και αλλαγήσονται. συ δε ο αυτός ει και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι». (Ψαλμ. 101,26-28).
Δημιουργός του κόσμου ο Θεός. Και συγκεκριμένως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός. Δια του Υιού ο Τριαδικός Θεός, κατά την προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, «και τους αιώνας εποίησεν» (Εβρ. 1,2). Δηλαδή έκανε όλα όσα έγιναν εν χρόνω.
Ο Υιός λοιπόν του Θεού, ο Άχρονος, Αιώνιος και Αναλλοίωτος, ήρθε στη γη και στους ανθρώπους –που ζούμε κάτω από τη φθορά του χρόνου- για να μας χαρίσει την αίσθηση και τη γεύση της αιωνιότητος. Αυτό το βλέπουμε πραγματούμενο στους Αγίους. Παλαιότερους και νεώτερους. (όπως είναι ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος κ.ά). Έβλεπαν τη ζωή κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητος. Προγεύονταν από την εδώ ζωή τη χαρά της αιωνιότητος. Είχαν νικήσει τον χρόνο. Ήταν ουράνιοι άνθρωποι και επίγειοι άγγελοι. Θαυμαστές προσωπικότητες. Χαιρόσουν να τους βλέπεις και να τους ακούς.
Στις μέρες μας όμως η αθεΐα, η πίστη στην απιστία, ζητεί να περιορίσει τον άνθρωπο στα στενά πλαίσια του παρόντος κόσμου. Θέλει να του αφαιρέσει τη ζωογόνο πνοή της πίστης στο Χριστό και στην αιωνιότητα. Να κάνει τη ζωή του «βοσκηματώδη». Να τον κάνει καταναλωτή των υλικών αγαθών. Θηρευτή και θεραπευτή των ενστίκτων. Άθυρμα και παίγνιο των κάθε είδους εκμεταλλευτών και εκμαυλιστών. Έτσι επιτυγχάνεται η υποταγή των συνειδήσεων, η καταστροφή ατόμων και λαών. Έτσι χάνεται η ανθρωπιά και η ανωτερότητα του ανθρώπου. Ξεχνιέται και διαγράφεται ο θείος προορισμός του.
Είναι διαπιστωμένο και ιστορικά επιβεβαιωμένο πως ό,τι μεγάλο και υψηλό επιτεύχθηκε, που οδήγησε στην πρόοδο και στον πολιτισμό, προήλθε από την έμπνευση της πίστης. Και μάλιστα της χριστιανικής. Ενώ η αθεΐα έδειξε το αγριωπό πρόσωπό της και οδήγησε στην απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου. Χωρίς Θεό, έχουμε κόσμο χωρίς ήλιο, σκοτάδι και απελπισία «Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται» κατά τη διακήρυξη του Ντοστογιέφσκι. Κάθε παράβαση, εγκληματικότητα και απανθρωπιά. Καθετί που υποβιβάζει και κτηνοποιεί τον άνθρωπο.
Είναι άξια ιδιαίτερης προσοχής η τοποθέτηση του αγωνιστή της ελευθερίας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν κατά την τελετή βράβευσής του με το βραβείο Νόμπελ: «Αν με ρωτούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο πιο λακωνικά είναι δυνατόν την πρώτη αιτία της καταστροφικής επαναστάσεως που καταβρόχθισε περισσότερα από 60 εκατομμύρια συμπατριωτών μας, δεν θα μπορούσα να απαντήσω ακριβέστερα από το να επαναλάβω: Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει το Θεό και γι’ αυτό συνέβησαν όλα αυτά».
Η τοποθέτηση αυτή του Σολζενίτσιν, την οποία άκουε από μικρό παιδί να επαναλαμβάνουν οι απλοϊκοί ηλικιωμένοι συμπατριώτες του, είναι ιδιαίτερα διδακτική για μας σήμερα, που διερχόμαστε την πιο κρίσιμη περίοδο της Ιστορίας μας. Πορευόμαστε αφασιακά ως λαός. Διατρέχουμε μεγάλους κινδύνους. Κινδυνεύουμε με αφανισμό εξαιτίας του δημογραφικού προβλήματος. Καταρρέουμε οικονομικά. Είμαστε βουλιαγμένοι στα χρέη. Και ζούμε με δανεικά. Έχουμε ευτελιστεί διεθνώς. Και, παρόλα αυτά, γκρεμίζουμε τα ηθικά και πνευματικά μας ερείσματα. Διαλύουμε την εκπαίδευση. Κλονίζουμε την οικογένεια. Αντινομοθετούμε στον αιώνιο νομοθέτη Χριστό και στο ευαγγέλιό του. Νομοθετούμε και εναντίον του φυσικού Νόμου, που απεχθάνεται τις παρά φύσιν σχέσεις ανδρών και γυναικών. Ποιος, αλήθεια, μας βάσκανε; Γιατί αυτός ο λήθαργος; Όταν θεσπίστηκε στην Αγγλία η συμβίωση των ομοφυλοφίλων, ο στρατάρχης Μοντγκόμερι, ο ήρωας του Ελ Αλαμέιν, διαμαρτυρήθηκε εντονότατα. Επέστρεψε τα παράσημά του λέγοντας: «ντρέπομαι που είμαι Άγγλος».
Είθε να εννοήσουμε όλοι τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχουμε ως λαός και ως έθνος. Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργό. Και να αρχίσουμε μια νέα πορεία στην καινούργια χρονιά. Πορεία ηθικοκοινωνικής ανόδου και ευημερίας με πίστη και ελπίδα στο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Τον Μόνο Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Εφημ. ΄΄Ελευθερία΄΄, 31 Δεκεμβρίου 2015

Δευτέρα 1 Ιανουαρίου 2024

ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΧΡΟΝΙΑΣ


 

Γράφει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΛΑΔΑΣ   

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους. 

 

1. ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

  Στα χρόνια που προηγήθηκαν οι κοινωνία έζησε μια άνευ προηγουμένου επίθεση τού κατεστημένου εναντίον της με ποικίλους τρόπους, με αποτέλεσμα τι χαμόγελο και η ελπίδα να έχουν εκλείψει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, ενώ οι περισσότεροι αναμένουν ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση των καταστάσεων.

  Από μια δεύτερη ανάγνωση των εξελίξεων όμως οι προοπτικές δεν είναι καθόλου ζοφερές για το μέλλον, σε αντίθεση με όσα δείχνει η επιφάνεια των πραγμάτων. Η φύση τού δυτικού “πολιτισμού” έχει αποκαλυφθεί πλήρως, ως ένα σύστημα που στοχεύει ενάντια στην ευημερία, την ελευθερία, την ηθική και συνειδησιακή εξύψωση των ανθρώπων. Οι μηχανισμοί επιβολής βίας αυτού τού συστήματος απέδειξαν στην πράξη, ότι αυτό που αποσκοπούν, είναι η αυθαίρετη μετατροπή σε μπάζα μεγάλων περιοχών τού πλανήτη κατά το δοκούν, η επιβολή τής κυριαρχίας τού μίσους μεταξύ των λαών, η κατάργηση τής κυριαρχίας των εθνών και η προσάρτησή τους σε ένα παγκόσμιο δυστοπικό κέντρο. Τι ίδιο το σύστημα επέλεξε εκουσίως κατά την διάρκεια των δύο προηγούμενων δεκαετιών να καταστρέψει την οικονομική του βάση, με στόχο να επιφέρει μια αίσθηση πανικού στούς πολίτες, για να τούς οδηγήσει σε πλήρη αμηχανία και νοητική αγκύλωση, ώστε αυτοί να αποδεχθούν παθητικά τα σχέδια επιβολής τού αρμαγεδώνα. Ταυτοχρόνως αξαπολύθηκε από τα εωσφορικά ιερατεία τής δύσεως μια κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στούς μέχρι πρότινος ισχύοντες κοινωνικούς θεσμούς και νόρμες ηθικής. Η ομοφυλοφιλία και το εμπόριο παιδιών για υποτιθέμενες υιοθεσίες θεσμοθετήθηκαν στις δυτικές χώρες, ως δήθεν προωθημένη εγγύηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σφράγισαν τις προσωπικές επιλογές μεγάλου μέρους των κομματικών ιθυνόντων, καταδεικνύοντας στην πράξη, ότι η στοχευμένη πολυδιάσπαση τής κοινωνίας με ιδεολογήματα και παραταξιακούς φανατισμούς διαμορφώνει τον ονειδισμό της, ποδοσφαιροποιώντας την πολιτική σκέψη. Εξ ίσου παραπλανητική και απάνθρωπη υπήρξε η παρέμβαση τού εωσφορισμού στα πλαίσια των ισχυόντων θρησκειών σε παγκόσμιο επίπεδο. Η παρέμβαση αυτή είχε σαν στόχο να μετατραπούν οι αντίστοιχοι θρησκευτικοί θεσμοί σε υποχείρια επιβολής των επιλογών τού κατεστημένου. Από χώροι, που εκ φύσεως καλούνται να λειτουργήσουν ως φυτώρια τής πνευματικής ανάπτυξης τω ανθρώπων, τής καλλιέργειας τής αγάπης, τής συμπόνοιας τής αμοιβαίας αλληλεγγύης μεταξύ των προσώπων, των κοινωνικών ομάδων, των λαών και των φυλών τού πλανήτη, μετατράπηκαν σε σημαντικό βαθμό σε κυψέλες ανάπτυξης μισαλλοδοξίας και προώθησης συγκρουσιακών προγραμματισμών, που προπαγανδίζουν την αμοιβαία εξόντωση. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την κατεύθυνση διεκπεραίωσε η δύση, με την ατζέντα τής “σύγκρουσης των πολιτισμών” τού σάμουελ χάττινγκτον, ενισχυόμενη κατά πόδας από την προπαγάνδα των σιωνιστών, ότι όσοι δεν ανήκουν στο σινάφι τους είναι ζώα και αρμόζει να υφίστανται την χειρότερη δυνατή μεταχείριση, ενώ εξίσου απάνθρωπη στάθηκε η προπαγάνδα και η πρακτική των ισλαμοφασιστικών κυκλωμάτων, που παρεισέφρησαν και στις δυο κατευθύνσεις τού ισλάμ, την σουνιτική και την σιιτική. Η εργαλειοποίηση των ιδεολογιών και των θρησκειών οδήγησε στην ηθική απαξίωση των κάθε είδους ταγών και ιθυνόντων τού πάλαι ποτέ κατεστημένου, ενώ η ανθρωπότητα καλείται στο κατώφλι τής νέας χρονιάς να βρει ένα νέο βηματισμό, στην βάση τής αποκατάστασης των διαχρονικών αξιών. Τα κάθε λογής τερτίπια, που σκαρφίζεται και προτείνει το κατεστημένο, ως μοντέλα οικονομικής και κοινωνικής αναπαραγωγής, όπως η επιβολή των ενέσιμων δηλητηρίων, η ψευδεπίγραφη “κλιματική αλλαγή”, η ατζέντα λοάτκι και η μετατροπή των ανθρώπων σε βιολογικά ρομπότ με τον “μετανθρωπισμό”, προσκρούουν πλέον στην σύνολη και πλήρη αναγούλα των κοινωνιών, που αρνούνται να συμβαδίσουν με τα συστημικά σενάρια. Και ενώ ένα τεράστιο κύμα διεθνούς αφύπνισης διογκώνεται όλο και περισσότερο ενάντια στα συστημικά σενάρια και προγραμματισμούς, ένα πολύ μεγάλο μέρος των κοινωνιών παραμένει εγκλωβισμένο στην απόγνωση και στην έλλειψη προοπτικής, με αποτέλεσμα την έξαρση των ναρκωτικών, την μετατροπή των κέντρων των μεγάλων πόλεων σε μέρη αθλιότητος αστέγων, την υπερβολική εκδήλωση οπαδικής βίας, την έξαρση τής ενδοοικογενειακής βίας με αλλεπάλληλους φόνους και την κυριαρχία των εγκληματικών συμμοριών, που προβαίνουν σε εκτελέσεις παντού κατά το δοκούν.

  Η πρώτη ημέρα αυτού τού χρόνου σφραγίζεται από την ζοφερή απειλή τού σιωνισμού και των δυτικών υπηρετών τους, να μετατρέψουν την υφήλιο σε πυρηνικό ολοκαύτωμα, μαγαρίζοντας σε απεριόριστο βαθμό τον εορταστικό χαρακτήρα αυτής τής ημέρας. Υπό την απειλή τής ρίψης πυρηνικών όπλων εφαρμόζουν δυτικοί και σιωνιστές τον πλέον ειδεχθή εκβιασμό σε βάρος τής σύνολης ανθρωπότητος, με την καταδίκη στο μαρτύριο τής πείνας και τής δίψας εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων στην Γάζα και την ισοπέδωση αυτής τής περιοχής με βομβαρδισμούς. Αυτή την κατάσταση υφίσταται με σφιγμένα δόντια σύνολη η ανθρωπότητα, βλέποντας την φοβερή επιθετικότητα τού εωσφορικού θηρίου, στην φάση που αυτό οδεύει προς την τελειωτική του εξόντωση. Γι αυτό τον λόγο εκδηλώθηκαν εχθές οι εορτασμοί τής πρωτοχρονιάς σε πολύ περιορισμένο βαθμό σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς η ανθρωπότητα αισθάνεται να βρίσκεται υπό ομηρία στην πρακτική ενός σχετικά περιορισμένου αριθμού εωσφοριστών. ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΒΕΒΑΙΟ. ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΗΔΗ ΝΑ ΑΝΑΤΕΛΕΙ, ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ ΟΠΩΣ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΥ, Ο “ΔΥΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ”, ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΟΛΕΜΩΝ, Η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΛΙΚΕΣ, Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΛΑΩΝ ΑΠΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΛΙΚΕΣ, Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ, ΟΙ ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΜΟΙ, Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΑΝΩΜΑΛΩΝ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΟΠΛΟΣΤΑΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΔΙΑΚΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ, ΑΡΧΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ. 

 

2. ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ

  Παρά την ζοφερή εικόνα τής κατάστασης που χαρακτηρίζει την σημερινή πρωτοχρονιά, μια σύντομη απαρίθμηση των θετικών εξελίξεων που έχουν συντελεσθεί ήδη, μπορεί να πείσει, ότι η συσπείρωση και η ενεργοποίηση των κοινωνιών με στόχο την χειραφέτηση, την απελευθέρωση, την συνειδησιακή τους ωρίμανση και την πνευματική τους ανάταση μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα και μάλιστα από πολύ ευνοϊκότερες θέσεις σε σχέση με το παρελθόν.

   - Ήδη από το 2015 φάνηκε ξεκάθαρα στα μέτωπα τής Συρίας, ότι η υπεροπλία των δυτικών είναι πλέον τελείως ξεπερασμένη από τα Ρωσικά οπλικά συστήματα, οπότε η δύση δεν έχει άλλη επιλογή, από το να υποστεί την τελειωτική ήττα μέσα σε μια πορεία. Οι Ρώσοι έχουν δηλώσει βέβαιοι για την ολοκλήρωση αυτής τής πορείας και εργαζόμενοι επί μακρόν για την επίτευξη και ολοκλήρωσή της, έχουν εξαγγείλλει, ότι αυτή θα συντελεστεί με ομαλό τρόπο. Αναφερόμενοι σε "ομαλό” τρόπο δεν αποκλείουν επί μέρους συγκρούσεις, όπως συμβαίνει στην Ουκρανία, οι οποίες οδηγούν βήμα προς βήμα στην ολοκληρωτική οικονομική και στρατιωτική χρεωκοπία των δυτικών. Με αυτόν τον όρο εννοούν, ότι δεν πρόκειται να μπορέσουν οι εωσφοριστές να επιβάλλουν τα σχέδιά τους για ένα 3.ΠΠ, όπως εξήγγειλαν το 1871 και κλιμάκωσαν τις καταστάσεις για την επιβολή του με τούς δυο προηγούμενους παγκοσμίους πολέμους. Έχοντας διαπιστώσει, ότι έχει υποστεί ήδη βαριά διάβρωση η κεφαλή τού τέρατος, προωθούν μεθοδικά και άλλα βήματα, μέχρι να επέλθει η τελειωτική του κατάρρευση.

  - Ενώ η δυτική μονοκρατορία καταρρέει ημέρα με την ημέρα, νέες πανίσχυρες δυνάμεις επιχειρούν πλέον στα πλαίσια τής διεθνούς πολιτικής, που στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου εκμηδενίζουν την δυτική κυριαρχίας σε όλους τούς τομείς.

  - Η οικονομική βάση τού δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, που στηρίχθηκε στην υπερχρέωση των εθνών καταρρέει. Αυτή η πρακτική στάθηκε εν τέλει μοιραία για την ίδια την δυτική κυριαρχία, που απωθείται συνεχώς από τα πλαίσια τού διεθνούς εμπορίου και των παγκόσμιων συναλλαγών, απειλούμενη με ανερχόμενη χρηματοπιστωτική ασφυξία. Ακολουθώντας ατελέσφορες οικονομικές ατζέντες, όπως η στήριξη στην πολεμική βιομηχανία, τούς πολέμους και την “κλιματική αλλαγή”, οι οικονομία των ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών χωρών βρίσκεται σε κάθετη πτώση, ενώ τα νομίσματά τους αρχίζουν να θεωρούνται κουρελόχαρτα, ως αποθεματικές αξίες. 
 
  - Μέσα στις ΗΠΑ έχει συντελεστεί ήδη η επιβολή βήμα προς βήμα ενός νέου συσχετισμού δυνάμεων, που έχει αποβεί σε βάρος τού προτεσταντικού αγγλοσαξονικού κατεστημένου, των χαζαροσιονιστών και τού όλου συμπλέγματος στρατοκρατικής επιβολής και ενεργειακού ελέγχου τής οικουμένης, που αυτοί προωθούν. Βασική κινητήρια δύναμις στην πορεία αυτής τής αλλαγής, είναι οι καθολικοί Ιρλανδοί, που κατόρθωσαν να διεισδύσουν μέσα στον στρατό των ΗΠΑ σε σημαντικό βαθμό, εκτοπίζοντας από σημαντικές θέσεις κλειδιά τού στρατού τα στελέχη με προέλευση από περιοχές τής Ιταλίας, που ελέγχει παραδοσιακά η μαφία, τα οποία προωθούσαν οι αγγλοσάξονες στο πεντάγωνο. Σε συμμαχία με τούς Ιρλανδούς έχουν προσχωρήσει χιλιάδες μονοθεϊστές Εβραίοι, που αντίκεινται στον σιονισμό, αλλά και σημαντικός αριθμός μεσαίων επιχειρηματιών, που δεν εντάσσονται στα πλαίσια τού τουρμποκαπιταλισμού και τής εξουθένωσης τής παραγωγικής οικονομίας εκ των έσω μέσω τής γουώλλ στρητ. Επικεφαλής αυτών των δυνάμεων είναι η σύμπραξη γύρω από τον Πρόεδρο Τραμπ. Μετά την δολοφονία των Κένεντυ κατέστη σε σημαντικές δυνάμεις τω ΗΠΑ σαφές, ότι η αντιμετώπιση τού βαθέως κράτους στις ΗΠΑ καθιστούσε αναγκαία την σύμπραξη δυνάμεων, που ενήργησε μεθοδικά, παίρνοντας μέτρα συγκάλυψης κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων. Το αδιέξοδο, που είχε επιφέρει η ήττα των δυτικών στην Συρία, υποχρέωσε αυτές τις δυνάμεις να παραχωρήσουν την διακυβέρνηση στην ομάδα γύρω από τον πρόεδρο Τραμπ, με στόχο να περάσουν αυτές οι δυνάμεις σε ανασύνταξη, για να μπορέσουν να επιτεθούν στην συνέχεια εκ νέου. Η Διοίκηση Τραμπ έδωσε κατά την περίοδο τής διακυβέρνησής της ένα πολύ αξιόλογο δείγμα γραφής, σχετικά με πολύ σημαντικά βήματα, που μπόρεσαν να προωθηθούν στην πολιτική των ΗΠΑ, παρά την έντονα υποθαλπτική δράση, που εξασκούσε το βάθύ κράτος, ελέγχοντας ένα σημαντικό μέρος των μηχανισμών αυτής τής διοίκησης. Τα επιτεύγματα όμως τής Διακυβέρνησης Τραμπ, καθιέρωσαν μια σειρά πολύ βασικές πρακτικές, που ναρκοθέτησαν την κυριαρχία τού βαθέως κράτους στις ΗΠΑ. Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ δεν επέβαλαν τότε σε διεθνές επίπεδο κανένα πόλεμο, αποδεικνύοντας στην πράξη, ότι είναι δυνατή μια τελείως διαφορετική πολιτική σε φιλειρηνική βάση, επιφέροντας μάλιστα και σημαντικά οικονομικά οφέλη και συμβάλλοντας θετικά στην ανόρθωση τής οικονομίας. Το δεύτερο πολύ μεγάλο επίτευγμα τής διοίκησης Τραμπ, ήταν οι αποκαλύψεις των παιδοβιασμών και ανθρωποθυσιών, που εφάρμοζε το πολιτικό και γενικότερο εξουσιαστικό κατεστημένο στις ΗΠΑ. Με αυτό τον τρόπο ξεσκεπάστηκε ο εωσφορικός χαρακτήρας τού συστήματος. Το τρίτο μεγάλο επίτευγμα τής Διοίκησης Τραμπ ήταν το ξεσκέπασμα τής καλπονοθείας στις προηγούμενες εκλογές. Με αυτό τον τρόπο αποδείχθηκε, ότι αυτό που πλασάρουν ως “κοινοβουλευτική δημοκρατία” οι δυτικές χώρες, δεν είναι περισσότερο από ένα πλέγμα με χούντες, που επιβάλλονται μέσω ενός ισραηλινού προγράμματος νοθείας στην καταμέτρηση ψήφων. Η υποχώρηση τής Διοίκησης Τραμπ απέναντι στα αποτελέσματα τής καλπονοθείας, αφού όμως προηγουμένως αποκάλυψε αυτόν τον μηχανισμό, ήταν μια σοφή επιλογή. Με αυτόν τον τρόπο αποκαλύφθηκε η βαθύτατη διάβρωση των κρατικών θεσμών των ΗΠΑ και πριν όλων αυτή των δικαστηρίων σε κάθε επίπεδο, που αποδείχθηκαν συμμορίες τού βαθέως κράτους. Αφήνοντας όμως την δυνατότητα διακυβέρνησης στην διοίκηση μπάιντεν, εφαρμόστηκε και το σχέδιο αποκάλυψης ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ. Με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων αποκαλύφθηκε ο δόλιος ρόλος των λεγόμενων “φαρμακευτικών” εταιριών και των ομοσπονδιακών οργανισμών ελέγχου και έγκρισης παρασκευασμάτων, που αποδείχθηκε, ότι μοναδικό στόχο έχουν να φαρμακώνουν δια τής βίας τον πληθυσμό. Η στρατιωτικές ήττες στο Αφγανιστάν και στην Ουκρανία κατέδειξαν πόσο άχρηστη είναι η ηγεσία τού στρατού, που ελέγχεται από το βαθύ κράτος. Σε συνδυασμό με την ασφυξία στην αύξηση τού περαιτέρω κρατικού δανεισμού, που επέβαλε το κογκρέσο καταδεικνύεται πλέον ο ολοκληρωτική χρεωκοπία των ΗΠΑ σε όλους τούς τομείς, καθιστώντας πλέον ορατό, ότι αυτό το εξουσιαστικό μόρφωμα δεν επιδέχεται επισκευές, αλλά διάλυση και εκ βάθρων επανασύσταση σε τελείως νέα βάση.  

  - Ολόκληροι ήπειροι αποτινάσσουν πλέον την βάναυση κυριαρχία των δυτικών, που τις είχε μετατρέψει σε απέραντα πτωχοκομεία λιμοκτονούντων. Στην Αφρική σαρώνει ο άνεμος ελευθερίας την μια χώρα μετά την άλλη, ενώ οι γάλλοι τα μάζεψαν κακήν κακώς και ξεκουμπίστηκαν από τον Νίγηρα και η Λατινική Αμερική ορθώνει πλέον το ανάστημά της στην καταρρέουσα δύση. Το φιάσκο τής Αργεντινής, με τον λεγάμενο, που επιμένει στην δυτική υποδούλωση αυτής τής χώρας, πρόκειται να καταγραφεί ως το τελευταίο ανέκδοτο στις ταλαιπωρίες αυτής τής πολύπαθους χώρας, πριν ο πληθυσμός τής τοποθετήσει πίσω από τα κάγκελα και τούς τελευταίους "σωτήρες", που εκθειάζουν τον πινοσέτ.

  - Παραφωνία στο όλο σκηνικό είναι ο εκβιασμός, που εξασκούν οι πέντε ανώμαλοι τού σιονισμού ενάντια στα εκατομμύρια των γειτονικών χωρών. Το ερώτημα είναι, μέχρι πότε θα έχουν αυτοί την ανοχή τού εσωτερικού πληθυσμού, σε ένα κόσμο που αλλάζει με γεωμετρική ταχύτητα, καθώς και το ποιος θα τούς ορμήσει πρώτος. Είναι να μην ξεκινήσει το ξήλωμα τού πουλόβερ. Η Συμμαχία Αντιδυνάμεων ακολουθεί την πρακτική τής σήψης. Και η πτωμαΐνη, που εκπέμπει πλέον το μόρφωμα σκεπάζει όλη την οικουμένη. Όταν ξεκινήσουν τα άγρια ραπίσματα, δεν θα βρεθεί ούτε ένας στην οικουμένη να τούς λυπηθεί.

 

3. NOMEN EST OMEN

 Το τέλος τής περασμένης χρονιάς σφραγίστηκε από τον θάνατο τριών διεθνών καθαρμάτων, που απεργάστηκαν τον εξανδραποδισμό τής οικουμένης, σημαίνοντας το τέλος τού παλιού κόσμου. Αυτή η συγχρονικότητα δείχνει το τέλος τής εποχής των πολιτικών κανιβάλων και την είσοδο σε μια νέα παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση, που θα λειτουργήσει προς όφελος τής ανθρωπότητος. κίσιγκερ, σόιμπλε και νελόρ απεργάστηκαν την βίαιη υποταγή τής ανθρωπότητος στο στρατοκρατικό και χρηματιστικό κατεστημένο, πτωχοποιώντας και ποδοπατώντας με νοσηρή αλαζονεία, ότι βρέθηκε κάτω από την επικυριαρχία τους.

  Το νοσηρό κατεστημένο τής Ελλάδος είναι τόσο ρυπαρό, που σιχαίνεται πλέον κάποιος να εξασκήσει κριτική σε αυτό. Οι πλάτες αυτών που τούς στηρίζουν σύντομα θα πάνε περίπατο, αφήνοντας τους χωρίς τις ασπίδες των πραιτοριανών στην δικαιοδοσία τής λαϊκής δικαιοσύνης. Σύντομα δεν θα υπάρχουν περιοχές για να αποδράσουν αυτοί, όπως συνέβει σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, με ελικόπτερα. Οπότε, τότε θα φανεί, πόσο απροσμέτρητα δειλό είναι το θρασύ βλέμμα και οι προκλητικές εκφράσεις, που εφαρμόζουν προς ώρας.

  Από τις 20 Ιανουαρίου με την είσοδο τού Πλούτωνα στον Υδροχόο θα καταγραφεί ως κοσμικό δεδομένο το άνοιγμα τής αυλαίας σε όσους προσβλέπουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Και η παρουσία τού Κρόνου στο τελευταίο ζώδιο τού ζωδιακού κύκλου, των Ιχθύων σηματοδοτεί την λήξη κάθε παρωχημένης σχέσης και διαδικασίας. Στα χέρια τής κοινωνίας θα περάσει σύντομα η σκυτάλη των αλλαγών, ώστε να μπορέσει να πραγματώσει αυτή την απόφασή της να οικοδομηθεί ένας νέος υγιής κόσμος, ή να παραμείνει εγκλωβισμένη στα παλαιά σχήματα τής αυταπάτης και των εμμονών. Σε αυτά τα πλαίσια καλούνται οι πάντες να επιλέξουν. Και πρώτιστα οι αποφασισμένοι καλούνται να εντείνουν τις προσπάθειές τους. 

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ.

Ήθη και έθιμα της Πρωτοχρονιάς: Το ρόδι και η βασιλόπιτα







Γράφει η Γιώτα Χουλιάρα



Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο εορτασμός του νέου έτους αποτελούσε σημαντική εορτή για τους λαούς και συνδεόταν με ήθη και έθιμα που είχαν ως σκοπό να φέρουν την καλοτυχία και να πάρουν μακριά ό,τι κακό είχε σηματοδοτήσει η προηγούμενη χρονιά. Για το λόγο αυτό, η Πρωτοχρονιά, ή αρχιχρονιά, ή πρώτη του έτους ή αρχιμηνιά, θεωρείται μια ημέρα με ιδιαίτερη δυναμική αλλά και κομβικό χρονικό σημείο για τα όνειρα, τις ελπίδες και τα σχέδια λαών και πολιτισμών.

Οι Βυζαντινοίθεωρούσαν πως ό,τι έκανες αυτή την ημέρα, θα το έκανες όλο το χρόνο, γι΄αυτό φρόντιζαν να περνούν ευχάριστα την 1η Ιανουαρίου (η οποία λεγόταν kalendae από τους Ρωμαίους) και μεταμφιέζονταν σε κάτι εύθυμο με σκοπό να κάνουν επισκέψεις σε φιλικά σπίτια. Μάλιστα δεν πήγαιναν με άδεια χέρια, αλλά πάντα κρατούσαν ένα μήλο ή ένα πορτοκάλι για να το προσφέρουν ως δώρο στο νοικοκύρη του σπιτιού. Αν και οι πατέρες της εκκλησίας ήθελαν να απομακρύνουν τους Χριστιανούς από τα έθιμα αυτά, κατάλοιπα των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών εορτών, πολλά έχουν παραμείνει αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου, λαμβάνοντας και το κατάλληλο πλέον χριστιανικό υπόβαθρο.

Ξεκινώντας λοιπόν από την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς με τα κάλαντα των παιδιών που έχουν την αφετηρία τους στα χελιδονίσματα της αρχαίας Ελλάδας (κάλαντα της εαρινής πρωτοχρονιάς), οι Έλληνες τηρούν ήθη και έθιμα που συνδέουν άρρηκτα το σήμερα με τις προσφορές του παρελθόντος, αποδεικνύοντας ότι μπορούμε, αν ανατρέξουμε στις όμορφες παραδόσεις, να έχουμε μέλλον. 


Το σπάσιμο του ροδιού






Στις μέρες μας, η παράδοση θέλει να σπάμε το ρόδι κάθε πρωτοχρονιά για να εξασφαλίσουμε πλούτο, ευεξία και ευημερία όλο το χρόνο.

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία και ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι. Γυρνώντας σπίτι, πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας – η παράδοση λέει πως δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του – και έτσι να είναι ο πρώτος που θα μπει μέσα στο σπίτι, για να κάνει το καλό ποδαρικό, με το ρόδι στο χέρι.

Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα, το ρίχνει δηλαδή κάτω με δύναμη, για να σπάσει και να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: ”με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά”.

Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες, αν είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες, τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.



Οι αρχαίοι Έλληνες αγάπησαν πολύ το ρόδι και το αφιέρωσαν στη θεά Ήρα, προστάτιδα του γάμου. Βέβαια υπάρχει και ο μύθος που θέλει τη θεά της ομορφιάς και του έρωτα, Αφροδίτη, να φυτεύει την πρώτη ροδιά και να προσφέρει στους αγαπημένους της ρόδια ως δώρα αγάπης. Η ροδιά συμπεριλαμβάνεται στα επτά είδη δένδρων που αναφέρονται στη Βίβλο και θεωρείται καρπός ιερός σε όλες τις κυρίαρχες θρησκείες.

Όπως είναι κατανοητό, το ρόδι αποτελούσε ισχυρό σύμβολο του πάθους και της γονιμότητας, της ζωής και της ευκαρπίας, ενώ η συνήθεια να σπάζουν οι νεόνυμφοι ένα ρόδι στο κατώφλι του σπιτιού τους φαίνεται ότι κρατάει από τα ομηρικά χρόνια.

Περισσότερο συνδέθηκε με το μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα, καθώς ο θεός του Κάτω Κόσμου της πρόσφερε να φάει εφτά καρπούς και την έδεσε μαζί του με το ισχυρό δέσιμο που δημιουργεί το αρχετυπικό αυτό σύμβολο.

Στη συνέχεια το ρόδι ως σύμβολο συνδέθηκε με την καρποφορία της Γης και τον ερχομό της Άνοιξης καθώς το κόκκινο ζουμερό χρώμα του και οι πολλοί καρποί του κάτω από έναν μανδύα έδωσαν μια μυστικιστική χροιά στο φρούτο.  



Το έθιμο της βασιλόπιτας


Ένα ακόμη αρχαίο ελληνικό έθιμο, είναι αυτό της βασιλόπιτας. Βασιλόπιτα ονομάζεται η πίτα που παρασκευάζεται τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς και κόβεται (μοιράζεται) λίγο αφότου αλλάξει ο χρόνος ή στο μεσημεριανό τραπέζι της Πρωτοχρονιάς όπου συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια.

Το έθιμο της βασιλόπιτας είναι πολύ παλαιό, προέρχεται από εκείνο το τελούμενο στην αρχαία ελληνική εορτή των «Κρονίων» προς τιμή του θεού Κρόνου (Χρόνου) και αργότερα των ρωμαϊκών «Σατουρναλίων», όπου έφτιαχναν γλυκά ή πίτες και τοποθετούσαν μέσα χρυσά ή αργυρά νομίσματα.

Σύμφωνα με τον Δημοσθένη (στο λόγο του Κατὰ Τιμοκράτους ) ο εορτασμός γινόταν τη νύκτα της 12ης μέρας του Εκατομβαιώνος. Ανήμερα της συγκεκριμένης γιορτής οι δούλοι είχαν αργία, μπορούσαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τους αφέντες τους και γενικότερα είχαν περισσότερη ελευθερία, σε ανάμνηση της Χρυσής Εποχής του ανθρώπινου γένους, όταν δεν υπήρχε δουλεία και βαριές εργασίες.

Στην Αθήνα ο εορτασμός γινόταν προς τιμή του Κρόνου και της Ρέας και διαρκούσε μια ημέρα. Η ημέρα αυτή ήταν αργία, αφού οι δημόσιες εργασίες (ή οι δημόσιες υπηρεσίες όπως θα λέγαμε σήμερα) παρέμεναν κλειστές και η βουλή δεν συνεδρίαζε.

Στο Κρόνιον Ιερό, στον Ιλισό, κοντά στο Ναό του Ολυμπίου Διός, τελούνταν οι ευχαριστήριες θυσίες για το τέλος της συγκομιδής. Σύμφωνα με τον Φιλόχορο, ο βωμός αυτός είχε χτιστεί από τον Κέκροπα, ο οποίος και όρισε ότι κάθε νοικοκυριό θα έπρεπε να προσφέρει θυσία στον Κρόνο στο τέλος της συγκομιδής των δημητριακών και των καρπών των δέντρων. Όρισε δε ότι, αυτή την ημέρα, οι δούλοι θα έπρεπε να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με το αφεντικό ως αποζημίωση για τον τόσο κόπο που έκαναν στην συγκομιδή της σοδειάς.

Η γιορτή δεν περιελάμβανε αιματηρές θυσίες, ούτε και σφαγή ζώων. Γίνονταν όμως προσφορά άρτου και φρούτων. Είχε γενικά εξοχικό και αγροτικό χαρακτήρα. Ο Lucius Accius αναφέρει ότι γινόντουσαν στους αγρούς, ενώ ο Φολόχορος αναφέρει μόνο την εξοχή της Αττικής χωρίς ποτέ να αναφέρει την πόλη των Αθηνών.

Αργότερα, το αγροτικό στοιχείο της εορτής άρχισε να εκλείπει και τα Κρόνια θεωρούνταν γιορτή θορυβώδης και ημέρα ακολασιών, ιδιαίτερα από την υιοθέτηση της εορτής από τους Ρωμαίους ως Σατουρνάλια, προς τιμήν του ρωμαϊκού θεού Σατούρνους που αντικατέστησε τον Κρόνο. Η κακή τους φήμη επέζησε μέχρι τη βυζαντινή περίοδο. Μάλιστα ο Νικήτας Χωνιάτης (ο σημαντικότερος βυζαντινός ιστορικός του 12ου αιώνα, όντας αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους στις 13 Απριλίου του 1204.) παρομοιάζει τη συμπεριφορά και τις ερωτικές περιπέτειες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου του Κομνηνού με τις ακολασίες της γιορτής.

Η ορθόδοξη παράδοση συνέδεσε το έθιμο με τη βασιλόπιτα και την ιστορία του Άγιου Βασιλείου. Όταν στη Καισαρεία της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία που επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος ήλθε ο Έπαρχος της Καππαδοκίας με πρόθεση να λεηλατήσει τη περιοχή. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ό,τι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως ”λύτρα” στον επερχόμενο κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε επειδή έγινε θαύμα και ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος απάλλαξε την πόλη από επικείμενη καταστροφή. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους, μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι εντός των οποίων τοποθέτησε ανά ένα των νομισμάτων ή τιμαλφών και τα διένειμε στους κατοίκους την επομένη του εκκλησιασμού. Το γεγονός αυτό απέληξε σε διπλή χαρά από της αποφυγής της καταστροφής της πόλης και συνεχίσθηκε η παράδοση αυτή κατά τη μνήμη της ημέρας του θανάτου του (εορτή του Αγίου και του Μεγάλου Βασιλείου).


Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος,
εκκλησιά, εκκλησιά με τ΄ άγιο θρόνος.
Αρχή που βγήκε ο Χριστός, Άγιος και πνευματικός,
στη γη, στη γη να περπατήσει
και να μας, και να μας καλοκαρδίσει.
Άγιος Βασίλης έρχεται, άρχοντες το κατέχετε,
από, από την Καισαρεία, ζησ΄ αρχό, ζήσ′ αρχόντισσα κυρία.
Βαστάει εικόνα και χαρτί, με το Χριστό το Λυτρωτή,
χαρτί, χαρτί και καλαμάρι, δες και με, δες κι εμέ το παλικάρι.
Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε, πέτρα, πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χίλια, χίλια χρόνια να ζήσει!


Χρόνια Πολλά σε όλους και Καλή Χρονιά!


Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη στήλη της συγγραφέως στη Huffpost Greece 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2024!!Μέ υγεία,χαρά,ευτυχία δημιουργικότητα,τύχη!!και η Ελλαδα μας να λάμψει ξανά στό στερέωμα,οπως της πρέπει!!!

 



«Καινούργιε χρόνε, φέρε μας ξανά το παραμύθι

κι άναψε δυνατή φωτιά στο τζάκι το σβησμένο.
Φέρε μας πάλι στην καρδιά το γέλιο της ελπίδας
την όμορφη απαντοχή για κείνα που θα ‘ρθούνε.
Κάποιο παιχνίδι, ένα πουλί, που να μιλά για Αγάπη
Μια κούκλα σαν Βασίλισσα, φέρε την στολισμένη
τ’ όμορφο τ’ αρχοντόπουλο, καβάλα στ’ άλογό του.
Καινούργιε χρόνε τ’ όνειρο, που οι καιροί το πήραν
κάνε απόψε να φανεί για μια στιγμή μπροστά μας.
Κι’ αν δεν μπορείς σ’ όλα αυτά τίποτα να μας φέρεις
που την ψυχή μας τη βαριά μια νύχτα ν’ αλαφρώσει
λυπήσου χρόνε τα παιδιά και μη τα ξεγελάσεις
σου τραγουδούν χαρούμενα και σε καλωσορίζουν,
Αρχιμηνιά κι’ αρχή χρονιά κι’ αρχή καλός μας Χρόνος…







Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2023

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!!



Roberto Pecchioli


Έχω τρομερή σχέση με το τέλος της χρονιάς. Ακόμα και ως παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να γιορτάζουμε το πέρασμα του χρόνου. Οι παιδικοί φιλοσοφικοί προβληματισμοί δεν θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τον ξορκισμό του θανάτου και, αντίθετα, την ανάγκη για ελπίδα, την ψευδαίσθηση μιας νέας αρχής. Ωστόσο, ήθελα να συμμετάσχω στην εκδήλωση της γέννησης του νέου έτους, που στον μαγεμένο μου κόσμο δεν σήμαινε μπαμ και τοστ, αλλά την πεποίθηση ότι ακριβώς τα μεσάνυχτα θα γινόταν μια πραγματική ρελέ ανάμεσα σε έναν αφοπλισμένο γενειοφόρο γέρο - τον παλιά χρονιά - και ένας τολμηρός νέος που πήρε τη θέση του τη νέα χρονιά.

Στην οικογένεια δεν επιτρεπόταν τα παιδιά να κάνουν «μεγάλα» πράγματα και έπρεπε να πάω για ύπνο τη συνηθισμένη ώρα. Θα ήταν η μητέρα μου που θα μου έλεγε, εκ των υστέρων, τι είχε συμβεί τη μαγική ώρα. Έφτασε λοιπόν η νέα χρονιά ερήμην μου. Η μητέρα μου μου είπε κάποτε ότι η παλιά χρονιά δεν ήθελε να φύγει, γιατί πίστευε ότι έπρεπε να κάνει πολλά πράγματα ακόμα, και ότι η νέα χρονιά, πιο δυνατή, τον έδιωξε με αγενή τρόπο, με το ραβδί. Ήμουν έξι χρονών και ο φτωχός γέρος ήταν μόνο ενός. Τον συμπονούσα –ίσως ήμουν αντιδραστικός από εκείνη την ημέρα– που τον έδιωξαν μετά από μόλις ένα χρόνο υπηρεσίας. Και τότε, γιατί ήταν ξεφτιλισμένος κι εγώ ακόμη μικρός; Παιδικά μυστήρια που αναδύονται στο τέλος κάθε χρόνου, ειδικά όταν η ηλικία προχωρά, ο χρόνος περνάει και νιώθω σαν να μοιάζω με την παλιά χρονιά.

Ωστόσο, πρέπει να υποταχτούμε σε συνήθειες και να κάνουμε κάποιες εκτιμήσεις στο τέλος του έτους. Βοηθούν οι στίχοι -όμορφοι και εκπληκτικοί- του Anno che, το τραγούδι του Lucio Dalla. Αγαπητέ φίλε, σου γράφω, αρχίζει (γράφω και στον εαυτό μου τότε) γιατί «η παλιά χρονιά τελείωσε τώρα, αλλά κάτι δεν πάει καλά εδώ». Ήταν το 1979 όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ και η απάτη ήταν ήδη ξεκάθαρη: «Αλλά η τηλεόραση είπε ότι η νέα χρονιά / θα φέρει μια μεταμόρφωση. Και όλοι περιμένουμε ήδη». Ο καλλιτέχνης προσποιείται ότι πιστεύει στις ελπίδες: «Θα είναι Χριστούγεννα τρεις φορές και γιορτή όλη μέρα, κάθε Χριστός θα κατέβει από το σταυρό, ακόμη και τα πουλιά θα επιστρέψουν. Θα υπάρχει φαγητό και φως όλο το χρόνο. ακόμη και οι βουβοί θα μπορούν να μιλήσουν ενώ οι κωφοί το κάνουν ήδη». Μυθοπλασία, ψευδαίσθηση, το μέλλον ως αναβολή ελπίδας. Ίσως το παιδί τότε να είχε δίκιο που δεν κατάλαβε: «δες αγαπητέ φίλε τι έχεις να επινοήσεις, να μπορείς να γελάς με αυτό, να συνεχίσεις να ελπίζεις».
Είναι αλήθεια: αφού σταματήσαμε να πιστεύουμε ότι η ζωή έχει νόημα, πρέπει να λέμε περισσότερα ψέματα, να εφευρίσκουμε ιστορίες που προσποιούνται ότι είναι αληθινές, μακρινούς παραδείσους για να αντέξουμε την ύπαρξη και να ξεχάσουμε το ολοένα λεπτότερο νήμα, που προορίζεται να σπάσει. Αυτό το γνώριζαν οι αρχαίοι, οι οποίοι επινόησαν τις Μοίρες - Μοίραι στα ελληνικά - κόρες του Δία και της Θέμιδος (Δικαιοσύνη), οι θεότητες που καθιέρωσαν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Ήταν τρεις από αυτούς: ο ένας έστριβε το νήμα της ζωής. ο δεύτερος όρισε την τύχη και τη διάρκεια. ο τρίτος έκοψε την κλωστή. Ούτε οι θεοί δεν μπορούσαν να αλλάξουν τις αποφάσεις τους. Τελικά, η ζωή μας μπορεί να θεωρηθεί ως ο άνισος αγώνας ενάντια στη μοίρα και την παροδικότητα, σύμβολο της οποίας είναι το τέλος του ενός έτους και η αυγή του επόμενου.

Κάθε φορά που πρέπει να ελπίζουμε, να προσποιούμαστε ότι γιορτάζουμε για να ξεχάσουμε, να φανταστούμε νέα ξεκινήματα. Θα έπρεπε να είναι πιο εύκολο -αλλά δεν είναι, ο μηδενισμός κοστίζει ακριβά- για τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, ο οποίος, έχοντας εγκαταλείψει όλες τις άλλες πεποιθήσεις, έχει προσκολληθεί στον μύθο της προόδου. Το αύριο θα είναι αναπόφευκτα καλύτερο από χθες. Γιατί λοιπόν να κοιτάξουμε πίσω, να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε παραδόσεις, τρόπους ζωής, αξίες που η πρόοδος θα καταστήσει παρωχημένες, ακόμη και γελοίες αύριο; Για τον Jean Paul Michéa, οι θιασώτες της προόδου μοιάζουν με τον Ορφέα, τον μυθικό τραγουδιστή που προσπάθησε να επαναφέρει τη γυναίκα του Ευρυδίκη στην επίγεια ζωή. Συγκινημένοι από το τραγούδι του, οι Ερινύες, ζοφεροί φύλακες του Άδη -του κάτω κόσμου των αρχαίων- επέτρεψαν στον Ορφέα να πάρει μαζί του την Ευρυδίκη. Η προϋπόθεση ήταν να μην κοιτάξει ποτέ πίσω. Στις πύλες του Άδη ο Ορφέας δεν μπορούσε να αντισταθεί στην αμφιβολία: ήταν ακόμα πίσω του η Ευρυδίκη; Υπήρχε, αλλά η υπόσχεση αθετήθηκε και η κοπέλα επέστρεψε στο πεπρωμένο της.

Παράξενες σκέψεις, ροκανίδια μύθου που είναι καλό για να μην αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα, μεταφορές, σύμβολα του ανθρώπινου αινίγματος, η παρανόηση του πεπρωμένου, η εξέγερση του σοφού ζώου ενάντια στην τάξη πραγμάτων, σύμβολο του οποίου είναι οι εορτασμοί του τέλους του χρόνου, η ταραχή. που σβήνει τις σκέψεις, τις προπόσεις, την προσταγμένη, πολλές φορές τρανταχτή χαρά, τις ανανεωμένες ελπίδες παρά τη βεβαιότητα ότι σύντομα θα διαψευστούν. Η παλιά χρονιά και η νέα χρονιά μοιάζουν πολύ, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Τα εφεύραμε για να μετρήσουμε, μέσα από την πορεία του ήλιου, το μοναδικό αστέρι που βλέπουμε κάθε μέρα, μια αφαίρεση που ονομάζουμε χρόνο.

Ο αναγνώστης είναι ανυπόμονος: γιατί ξεφεύγει, γιατί αποφεύγει το θέμα του τίτλου; Το επόμενο έτος. Έχεις δίκιο, συνάδελφε αναγνώστη: παρεκκλίνομαι, περιφέρομαι γύρω από το θέμα γιατί το φοβάμαι. Η διάθεση είναι ίδια με αυτή του Leopardi στο The Night Song of a Wandering Shepherd of Asia. Τι κάνεις, Φεγγάρι στον παράδεισο, πες μου τι κάνεις, σιωπηλή Σελήνη; Η ερώτηση που κάνει είναι η ίδια που πεισματικά αποφεύγουμε, αγγίζουμε, κυνηγάμε κάθε στιγμή και ειδικά στην αλλαγή της χρονιάς: « Πες μου, φεγγάρι: τι αξίζει η ζωή του / στον βοσκό / η ζωή σου για σένα ? πες μου: πού τείνει αυτή η σύντομη περιπλάνησή μου, η αθάνατη πορεία σου; «Δηλαδή, γιατί κοπιάζουμε στα όρια του τίποτα, αφού πάψουμε να πιστεύουμε στον Θεό, ακόμη και με τη μορφή μιας υπόθεσης, πιθανότητας ή στοιχήματος ( παρ. του Blaise Pascal ).

Τι σημασία έχει για την επόμενη χρονιά; Μάλλον θα είναι παρόμοιο με αυτό που πήρε άδεια, που με τη σειρά του ακολούθησε άλλα χρόνια στο chiaroscuro, με επικράτηση του σκότους. Γι' αυτό διστάζω να πω τη γνώμη μου για το εγγύς μέλλον, να ξαναμπώ στην πραγματικότητα καταφεύγοντας στην παιδική ηλικία Eldorado ή στις μεταφορές του πολιτισμού του οποίου είμαι μεταθανάτιος κληρονόμος, αφού ο μεταμοντέρνος Ορφέας, γιος κανενός, έχει μάθει το μάθημά του και δεν κοιτάζει πια πίσω. Χωρίς να γνωρίζει το παρελθόν, κάνει κύκλους στο παρόν.

Για να πούμε την αλήθεια, το 2023 δεν θα είναι πολύ λυπηρό. Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίστηκε, με το βάρος του θανάτου, της καταστροφής και του φόβου. Σε σύγκριση με πριν από ένα χρόνο, ακόμη και οι πιο ευκολόπιστοι κατάλαβαν ότι η ρωσική αρκούδα θα κερδίσει και ότι οι δυστυχείς «απλοί» Ουκρανοί (όχι οι υπηρεσιακές άρχουσες τάξεις...) είναι τα θύματα της δυτικής επιθυμίας να κρατήσουν τη Ρωσία υπό έλεγχο. Παλιά γεωπολιτική, νέες δικαιολογίες. Το επόμενο έτος θα δούμε πιθανώς αυτή τη σύγκρουση να τελειώνει και θα ανακαλύψουμε την έκταση των ερειπίων, τον αριθμό των θυμάτων, τον απολογισμό στο τέλος της λίστας.

Θα αξίζει τον κόπο; Όχι, βασική απάντηση. Ωστόσο, αν ήμασταν Black Rock, Vanguard, State Street ή κάποιος άλλος από τους δυτικούς οικονομικούς γίγαντες, θα σκεφτόμασταν διαφορετικά. Θα είχαμε αγοράσει την ουκρανική επικράτεια και τους πόρους της σε τιμές ευκαιρίας, θα κοιτούσαμε τα ερείπια και θα τρίβαμε τα χέρια μας προετοιμάζοντας την ανοικοδόμηση. Πόσες συμφωνίες και ανησυχίες: είναι πάντα έτσι μετά τους πολέμους. Και τι θα γίνει με εμάς, την Ιταλία που προμηθεύει όπλα; Όχι πολύ, φοβόμαστε. Η Γερμανία κερδίζει το Όσκαρ Χειρότερου Β' Ανδρικού Ρόλου. Για άλλη μια φορά αποστασιοποιήθηκε από τη φυσική συμφωνία με τη Ρώσο γείτονά της, στερημένη ενέργειας για τη μεταποιητική βιομηχανία της, ηττημένη από τον πολιτικοστρατιωτικό νανισμό, αποτέλεσμα της ήττας πριν από ογδόντα χρόνια. Η Ευρώπη θα έχει χάσει, ο Big Brother με τα αστέρια και τις ρίγες όχι. Σε δυσκολία σε όλα τα σενάρια του κόσμου, ενισχύει τη λαβή της στους Ευρωπαίους υποτελείς (ή δουλοπάροικους).

Θα ξυπνήσουν του χρόνου; Αμφιβάλλουμε, αν «το νόημα πρέπει να αντληθεί από τα γεγονότα». Επίσης, ευθυγραμμισμένοι και καλυμμένοι για την υποστήριξη της απεχθούς επιχείρησης στη Γάζα, του τελευταίου δηλητηριώδους καρπού του 2023, οι Ευρωπαίοι εγκαταλείπουν όλο και περισσότερο την ιστορία. Καλυμμένοι με χλευασμό, λίγο φτωχότεροι, τον επόμενο χρόνο θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης και θα σπάσουν νέα ρεκόρ στον αγώνα για να απαλλαγούν από τον πολιτισμό τους. Όλοι θα βιώσουν τις απολαύσεις του συμφώνου σταθερότητας Europoid, τη χρηματοοικονομική συμπίεση που θα αποτρέψει κάθε αυτόνομη πολιτική για χρόνια και θα εμπλουτίσει περαιτέρω τους (ψευδείς) οικονομικούς πιστωτές.

Η Ιταλία θα βιώσει τις απολαύσεις της ελεύθερης αγοράς ενέργειας. Αυξήσεις φυσικού αερίου εβδομήντα με ογδόντα τοις εκατό. Τον επόμενο χρόνο κάποιος θα πρέπει να επιλέξει αν θα ζεσταθεί ή θα δειπνήσει. Το επόμενο έτος η κυβέρνηση δεν θα αλλάξει. Αν γινόταν, μετά την κυβέρνηση Ντράγκι και την κυβέρνηση Ντράγκι-Ντραγκέτι (Ντράγκι συν Μελόνι και Τζορτζέτι) θα είχαμε το (ουπ...) ντουλάπι Dragh-schlein, με μπογιά ουράνιου τόξου και ένα δωμάτιο LGBT. Για τα υπόλοιπα, business, as usual , business as usual. Από την άλλη, πέθανε ο σχεδόν αιωνόβιος Ζακ Ντελόρ, ο αρχιτέκτονας της πραγματικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός κολασμένος που στραγγάλισε την Ελλάδα το 2011. Σεβασμός στο τέλος του, όχι στη θεραπεία που επέβαλε: ο ασθενής πέθανε . Μόνο η μαζική μετανάστευση μείωσε την ανεργία, ο άρρωστος Έλληνας δεν έχει συνέλθει. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το έθνος που εφηύρε τον ευρωπαϊκό πολιτισμό πριν από τριάντα αιώνες σκοτώθηκε πρώτο.

Η χρονιά που έρχεται θα φέρει το τέλος ακόμα πιο κοντά και αυτό που εκπλήσσει περισσότερο είναι η αδιαφορία, η αυτοκτονική ηδονία των τελευταίων followers. Ο Ορφέας, έχοντας γίνει ρευστός, δεν θα γυρίσει, δεν αγαπά πια την Ευρυδίκη, πράγματι δεν ξέρει καν ποια είναι. Τι θα μπορούσαν να αλλάξουν οι επόμενοι δώδεκα μήνες; Α, ναι, θα ανανεώσουμε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το πιο άχρηστο θεσμικό όργανο στη Γη, μια Μέκκα για τα επτακόσια μέλη του, τους βοηθούς τους και την πλούσια, παντοδύναμη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Θα διασκεδάσουμε με το μακρύ ταξίδι των αμερικανικών εκλογών, ανάμεσα σε χαμηλά χτυπήματα, την απόδειξη ότι η δημοκρατία είναι ολοένα και περισσότερο μια φάρσα και ότι στο επίκεντρο του χρήματος της αυτοκρατορίας και της κυριαρχίας του βαθέως κράτους, η συμμαχία μεταξύ βιομηχανίας, οικονομικών, στρατιωτικών μηχανισμών και ιδιωτικών γραφείων. Ένας πρόεδρος που προερχόταν από τον στρατό, ο Αϊζενχάουερ, το ανακάλυψε εις βάρος του ακόμη και το 1960. Οι προειδοποιήσεις του δεν εισακούστηκαν. Η ελευθερία της σκέψης, του τύπου και του λόγου θα υποστεί βαριές καταστολές. Η Ευρώπη είναι στην πρώτη γραμμή με το φίμωμα του νόμου για τις ψηφιακές υπηρεσίες.Ναρκωτικός ύπνος των θυμάτων: όσο κανείς δεν απαγορεύει τους εθισμούς που αγαπούν τόσο πολύ, το σεξ, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τον τζόγο, τα ψηλά, τα «δικαιώματα».

Θα είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τους σπασμούς της Καθολικής εκκλησίας. Οι ιερείς κηρύττουν στην έρημο - την Boxing Day ήταν δώδεκα παρόντες, συμπεριλαμβανομένου του γραμματέα σας, για την πρωινή λειτουργία του επισκόπου του Chiavari - αλλά ακόμα καταφέρνουν να κάνουν ζημιά. Ποιος χρηματοδοτεί λαθρέμπορους, που φτιάχνει σκηνές της φάτνης στην εκκλησία με δύο μητέρες γύρω από το παιδί, που γράφει τους κανόνες για τις ευλογίες των ομοφυλοφίλων, που -ο καρδινάλιος Zuppi- λυπάται που η φάτνη είναι «διχαστική», αλλά δεν ξοδεύει λέξη για να την υπερασπιστεί. Θα διασκεδάσουμε βλέποντας τη νέα Εκκλησία να λειτουργεί, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν είμαστε πιστοί. Αφού υπήρξε πρωταγωνιστής της ιστορίας για πολλούς αιώνες, και στη συνέχεια ανταγωνιστής για άλλους αιώνες, η Εκκλησία, έγραψε ένας απομονωμένος, οξυδερκής Ιταλός στοχαστής, ο Αντρέα Έμο, έγινε ένας ευγενής της ιστορίας, μια ηλικιωμένη κοκοτέ με βαρύ μακιγιάζ. η χαμηλή υπηρεσία μιας «δύναμης που δεν το θέλει πια» (PP Pasolini).

Οι κουδουνίστρες του ρολογιού στις 31 Δεκεμβρίου δεν θα αλλάξουν τα πράγματα μετά τα μεσάνυχτα. Η διαίσθηση των καλλιτεχνών είναι πιο καταιγιστική από τα πιστόλια των σοφών: «η χρονιά που έρχεται θα περάσει σε ένα χρόνο. Ετοιμάζομαι, αυτά είναι τα νέα».

Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

https://www.ariannaeditrice.it/prodotti/george-soros-e-la-open-society

Κυριακή 1 Ιανουαρίου 2023

"ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΗΘΙΚΟ ΣΚΟΠΟ"ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ[Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΗ-ΒΑΣΙΛΗΣ]!!!!!

 


Κάτι που πραγματικά αξίζει να διαβάσετε.
"ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑΝ ΗΘΙΚΟ ΣΚΟΠΟ"
(Βασίλειος ο Μέγας)
Σήμερα του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου,
του "αγίου με τα δώρα".
Αυτό που ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουν όμως είναι ότι το συγγραφικό και θεολογικό του έργο ήταν τεράστιο, πράγμα που τον κατατάσσει σε κορυφαίο εκπρόσωπο της πατερικής θεολογίας.
Για τους επιστήμονες όμως, φυσικούς και αστρονόμους, το σύγγραμμα του Αγίου Βασιλείου που είχε ιδιαίτερη γοητεία και ενδιαφέρον ήταν
Η ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ!
Για μένα προσωπικά, η μελέτη αυτού του έργου, έχει ιδιαίτερη σημασία και ως ερασιτέχνη αστρονόμο.
Διότι πέρα από τις σύγχρονες και αρχαίες επιστημονικές θεωρίες σχετικά με τη δημιουργία του κόσμου, η μελέτη και η επεξήγηση της ΓΕΝΕΣΕΩΣ της Αγίας Γραφής έχει οπωσδήποτε ένα κορυφαίο ενδιαφέρον, ειδικά τότε όταν ο συγγραφέας άγιος προσπαθεί να εξηγήσει οντολογικά φαινόμενα της του Θεού κτήσης με πραγματολογική προσέγγιση χωρίς αλληγορίες.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον γίνεται όταν ο πατερικός θεολόγος αντλεί στοιχεία από τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο!
Είναι άξιο να ειπωθεί επίσης, ότι ύστεροι μελετητές άντλησαν από το εν λόγω έργο του Αγίου Βασιλείου στοιχεία σχετικά με τί θα μπορούσε να διδάσκεται στη φιλοσοφική σχολή των Αθηνών (στη σχολή όπου φοίτησε και ο ίδιος ρητορική, φυσική, μαθηματικά και αστρονομία!) και ποια ήταν η διδακτέα ύλη για τους σπουδαστές της!
Την ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ του Αγίου Βασιλείου δε την γνώριζα. Ούτε γνώριζα ότι ήταν πολυγραφότατος πατερικός θεολόγος. Αυτό που γνώριζα ήταν ότι μου έφερνε τα δώρα όταν ήμουν μικρός και ότι είναι αφέλεια να πιστεύω στον Αη Βασίλη, όταν μεγάλωσα.
Την ύπαρξη της ΕΞΑΗΜΕΡΟΥ έμαθα από ένα κήρυγμα του παπά στην εκκλησία. Εκκλησίασμα περσινής Πρωτοχρονιάς και αναπόφευκτη η αναφορά του παπά στον Άγιο της ημέρας.
Εκεί μίλησε για την ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ κατά τρόπο τόσο γλαφυρό που με ιντρίγκαρε να μάθω περισσότερα κι έτσι όταν έφτασα σπίτι στρώθηκα να τη μελετήσω. Ως ερασιτέχνης αστρονόμος ήθελα "να ακούσω και την άλλη άποψη".
Βέβαια τη διάβασα, αλλά δεν τη μελέτησα ποτέ. Στα πεταχτά. Είχα δώσει όμως την υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα επανέλθω, ότι θα τη μελετήσω, κι αυτή τη φορά, μετά προσοχής, διότι πράγματι, με ιντρίγκαρε.
Έτσι στρώθηκα πάλι γιατί οι ημέρες μου θύμισαν αυτό που ξέχασα.
Η 15χρονη ιδιοφυϊα Βασίλειος Μαϊλης είχε πει κάποτε σε μια απάντησή του στον Stephen Hawking, ότι «οι άθεοι προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπάρχει Θεός, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται περισσότερη πίστη για να πιστέψει κανείς ότι δεν υπάρχει Θεός παρά για να πιστέψει ότι υπάρχει!».
Ο Βασίλειος ο Μέγας έγραψε ότι "ακόμη κι μπορέσουμε να εξηγήσουμε αυτά που θεωρούμε παράδοξα και τα ερμηνεύσουμε ως θαύμα, δεν μειώνεται στο ελάχιστο ο θαυμασμός μας για τα μέγιστα, επειδή η απλή πίστη είναι ισχυρότερη από τις
λογικές αποδείξεις".
ΚΑΠΑΛΗΚΤΙΚΟ;
Οι επιστημονικές θεωρίες πράγματι, πολλές φορές, αλληλοαναιρούνται. Σχετικά με την κοσμολογία (αρχ. κοσμογονία) που ασχολείται με τις πρώτες στιγμές μετά τη Μεγάλη Έκρηξη υπάρχει πάντα ένα επιστημονικό όριο το οποίο δε μπορούμε ακόμη και σήμερα να υπερβούμε.
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΙΝ από αυτήν!
Εφόσον έξω από το "αβγό της Δημιουργίας" (δηλ. το υποατομικό σωμάτιο, το οποίο διαστάλθηκε ταχέως και δημιούργησε το σύμπαν) δεν υπήρχε ούτε χώρος ούτε χρόνος (παρά μόνο μέσα σε αυτό), τότε το "αβγό"
ήταν στο πουθενά και δεν υπήρξε ποτέ!
Αν υπήρχε χώρος και χρόνος γύρω από αυτό, τότε δε μιλάμε για δημιουργία του σύμπαντος, διότι εξ ορισμού το σύμπαν είναι χώρος και χρόνος και άρα δε δημιουργήθηκε αλλά προϋπήρχε!
Ακόμη κι αν ξέρουμε τί έγινε αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα μάθουμε τί υπήρξε πριν. Και αυτό διότι δε θα είμαστε ποτέ σίγουροι σχετικά με τη φυσική που επικρατούσε πριν το σημείο μηδέν!
Οι φυσικοί νόμοι υπήρχαν μέσα στο αβγό. Δεν ξέρουμε όμως αν ήταν οι ίδιοι και έξω από αυτό! Ούτε θα μπορέσουμε να έχουμε ποτέ πειραματική απόδειξη!
Μπορούμε να προσομοιώσουμε τις συνθήκες του ΜΕΤΑ (βλ. Cern), δε μπορούμε να προσομειώσουμε όμως τις συνθήκες του ΠΡΙΝ.
ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΤΙΝΙΚΟ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΣ ΟΡΙΟ ΓΝΩΣΗΣ!
Ο Βασίλειος ο Μέγας έγραψε την ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ το 370 μ.Χ.
Τότε δεν υπήρχε ακόμη η Θεωρία της Σχετικότητας του Einstein.
Εμένα με έχει καθηλώσει. Είμαι βέβαιος θα βρείτε κι εσείς ενδιαφέρον.
Καλό διάβασμα λοιπόν σε κάτι που πραγματικά αξίζει να διαβάσετε.
Την κριτική μελέτη θα τη βρείτε εδώ (δεν το έχω ολοκληρώσει ακόμη. Ευπρόσδεκτα τα σχόλιά σας):
Tην ΕΞΑΗΜΕΡΟΝ σε αττική διάλεκτο θα τη διαβάσετε εδώ (μπορείτε να τη βρείτε και στη δημοτική):
-------
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΩΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΩΝ![ΞΕΡΕΤΕ,ΜΑ "Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ",ΜΑ "ΚΑΤΕΣΤΡΑΦΗ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟς"κ.λ.π....
Η θέση μου και ως "χλιαρός" χριστιανός που έχει να πατήσει στην εκκλησία κάτι μήνες, ούτε νηστεύει ούτε ζει κατά το χριστιανικό έθος.
Αγαπητέ , αυτό που εσύ λες "ελληνισμό" και εννοείς φυσικά τον αρχαίο κόσμο (είναι δυο διαφορετικά πράγματα), κατέρρευσε επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να καταρρεύσει.
Ο ίδιος ο Λιαντίνης το είχε χαρακτηρίσει "θεία δίκη". Ο χριστιανισμός δεν ήταν η αιτία της πτώσης. Η πτώση ήταν μια "φυσική διαδικασία" στην ανθρωπότητα, όπως ένα δάσος που αυτοαναφλεγεται για να ανανεωθεί.
Ο χριστιανισμός την επιτάχυνε.
Ο αρχαίος κόσμος θα εξαφανιζόταν έτσι κι αλλιώς, διότι ολοκλήρωσε έναν κύκλο δημιουργίας και άρχισε να γίνεται αυτοκαταστροφικός. Άρχισε να τρώει τις σάρκες του.
Το ερώτημα λοιπόν δεν ήταν αν θα αφανιζόταν, αλλά από τί θα αντικαθίσταντο!
H αναρχία που με βεβαιότητα θα τον διαδεχόταν, θα χρειαζόταν μια αυστηρή δογματική για να κρατήσει τον κόσμο σε ισορροπία.
Αυτό που μάλλον ξεχνάς είναι, ότι ναι μεν επι χριστιανισμού αφανίστηκε ο αρχαίος κόσμος, αλλά ο ίδιος ο χριστιανικός κόσμος τον ανακάλυψε εκ νέου και τον επανανέδειξε, εφόσον πέρασε μια διαδικασία ωρίμανσης και από την "άγρια εφηβεία" της αμφισβήτησης, στην Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό και τελικά στη Γαλλική και Βιομηχανική Επανάσταση.
Όλα αυτά επί χριστιανισμού συνέβησαν.
Και αυτή η "διαδικασία ωρίμανσης" (όπως την ονομάζω) είναι για μένα η φράση κλειδί.
Ο χριστιανισμός πέρασε από μια ιστορική και πνευματική πορεία ωρίμανσης που δε βρίσκει παράδειγμα σε άλλη θρησκεία, πράγμα που θεωρώ πλεονέκτημα.
Πήγε πρώτα στο νηπιαγωγείο, μετά στο Δημοτικό, μετά στο Γυμνάσιο, μπήκε στην ατίθαση εφηβεία, έκανε τις "αλητείες" του, μετά μπήκε στο λύκειο, μετά στο πανεπιστήμιο, έκανε διδακτορικό του και φτάσαμε στο σήμερα.
Το Ισλάμ πχ δεν έχει να επιδείξει κάτι αντίστοιχο. Ένας τεράστιος πολιτισμός, αυτός των Αράβων, έμεινε στην εποχή του “προφήτη” από όταν έπιασε το Κοράνι στα χέρια του! Σταμάτησε οποιαδήποτε εξέλιξη, χωρίς να επενεκκινηθεί ποτέ! Το Ισλάμ ζει έναν διαρκή μεσαίωνα!
Με τον χριστιανισμό δε συνέβη το ίδιο.
Ο χριστιανισμός αμφισβήτησε αρχικά την επιστήμη, εκδίωξε τους “εθνικούς” και κατόπιν τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα συνέβησαν επι χριστιανισμού στον κόσμο.
Αυτή η τεχνολογική εξέλιξη δε θα ήταν ποτέ εφικτή με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Θεωρούνταν ύβρις στη δική τους κοσμοθεωρία και ίσως όχι αδίκως. Η τεχνολογία απαιτούσε φυσικούς πόρους, το γνώριζαν πολύ καλά αυτό, έπρεπε να κόψουν ξύλα για να φτιάξουν μηχανές και πλοία, να αποψιλώσουν βουνά και δάση, να επιτεθούν δηλαδή στη φύση! Και η φύση, στον ειδωλολατρικό κόσμο, ήταν ο δικός του θεός!
Όλοι αυτοί, όπως ο Βασίλειο ο Μέγας, γράψανε όλα αυτά περί μοιχαλίδων ως παιδιά της εποχής τους
Ο χριστιανισμός όμως τα αναθεώρησε όλα αυτά και μάλιστα παρότι τους θεωρεί ιερούς πατέρες! Αυτό είναι υπέρβαση, φίλε μου και η υπέρβαση αυτή δε θα ήταν δυνατή χωρίς τη διαδικασία ωρίμανσης.
Ειπωθήκαν αυτά περί μοιχαλίδων; ΝΑΙ.
Συνέβησαν όλα αυτά, και οι διωγμοί και η μη τήρηση ανεξιθρησκείας κτλ; ΝΑΙ
Κατέστρεψε ο χριστιανισμός; ΝΑΙ.
Τίποτα δεν αμφισβητώ.
Δεν έμεινε όμως εκεί! Αναθεώρησε. Και όποιος δεν το βλέπει αυτό, είναι εμπαθής. Έκανε υπέρβαση μέσα από διαδικασία ωρίμανσης.
Αλλά έγιναν για να μάθει, για να ωριμάσει, για να αναθεωρήσει και εξελιχθεί, για να φέρει τον κόσμο εκεί τελικά που τον έφερε.
Και η δική μου Πατρίδα κάποτε έφτιαχνε στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους κομμουνιστές, τί να κάνω να τη μισήσω;
Γράφει ο Χέρμαν Έσσε στον “Γκαουταμα Σιντάρτα” στην πορεία του αναχωρητή πριν γίνει Βούδας και φτάσει στη Νιρβάνα:
“Όταν ήμουν μικρός έβλεπα τα βουνά ως βουνά και τις θάλασσες ως θάλασσες. Όταν μεγάλωσα λίγο τα βουνά δεν ήταν πια βουνά και οι θάλασσες δεν ήταν πια θάλασσες. Ήταν αυτό που ήθελα εγώ να είναι. Όταν γέρασα, είδα ότι τα βουνά ήταν και πάλι βουνά και οι θάλασσες ήταν ξανά θάλασσες.
Αυτό έπαθε ο χριστιανισμός.
Η χριστιανική διδασκαλία, δηλαδή η διδασκαλία της αγάπης, η εμφάνιση του Χριστού, ενός Επαναστάτη της αγάπης, κατά έναν παράδοξο τρόπο, δεν εκτόξευσε τον κόσμο σε ηθική κορυφή. Δεν τον εξωράισε αμέσως. Τον έβαλε όμως σε διαδικασία μακράς ωρίμανσης. Και τελικά, ίσως αυτό να είναι και το νόημα.
Νομίζω το "σχέδιο" ήταν τελικά αυτό. Να μπει το κρασί στο βαρέλι να ωριμάσει για καιρό μέχρι να βγει καλό. Αλλιώς θα ήταν αναψυκτικό.
Όσον αφορά τώρα στον "ελληνισμό", που για μένα είναι ο τρόπος του σκέπτεσθσαι, δηλαδή πνευματικό έθος που έδωσε στην ανθρωπότητα την καλύτερη στιγμή της, δεν καταργήθηκε από τον χριστιανισμό, αλλά συμπληρώθηκε.
Συμπληρώθηκε η διαλεκτική λογική και η αποδεικτική μεθοδολογία από την αποφατική φιλοσοφία που συνιστούσε κενό στην ανθρώπινη διανόηση μέχρι τότε.
Επίτηδες προκλητικά έγραψα σε ένα από τα παρακάτω post ότι “ πάντα ήμασταν Ρωμιοί, ακόμη και στην αρχαιότητα”. Προφανώς δεν ήμασταν πάντα, το έγραψα για να προκαλέσω εν είδει υπερβολής για να πω τί; Ότι τελικά, και αυτό που μας διδάσκει το βάθος χρόνου της ιστορίας, η χριστιανική κοσμοθεωρία συμπλήρωσε την αρχαία πραγματολογική γραμματεία με την χαμένη της οντολογία!
Έδωσε δύο αριθμούς στο πλήθος των μέχρι τότε γνωστών αριθμών. Το μηδέν και το άπειρο! Διεύρυνε την επιστημονική διανόηση.
Και μην παρασύρεσαι από το γεγονός ότι ο ελληνισμός δεν έλαμψε ακόμη και σε αυτό επειδή ήταν αφανής για μισή χιλιετία υπό έναν πνευματικά κατώτερο και πολιτισμικά πρωτόγονο ξένο ζυγό. Μη σε παρασύρει αυτό το γεγονός ότι οι φραγκογιακάδες είχαν πεδίο ελεύθερο με τους Έλληνες σκλαβωμένους και προσάρμοσαν την αρχαία ελληνική πραγματεία στο δικό τους κόσμο αντί τελικά να κάνουν το αντίστροφο.
Αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να θέσει ο Carl Sagan! Έθεσε την λάθος ερώτηση λοιπόν. Όχι δηλαδή, ποια θα ήταν η ανθρώπινη εξέλιξη αν δεν υπήρχε ο χριστιανισμός, αλλά τί θα γινόταν αν οι κουτόφραγκοι δεν παίζανε μπάλα μόνοι τους χωρίς τους Έλληνες! Αν είχε πραγματική γνώση του δικού του πολιτισμού, αυτό θα έπρεπε να τον απασχολεί περισσότερο.
Τελικά όμως, και με τον χριστιανισμό θα συμβεί ό,τι συνέβη και με τον αρχαίο κόσμο. Θα αφανιστεί, διότι πάντα επέρχεται η "θεία δίκη". Η χριστιανική Δύση αφήνει πίσω της μια εποχή εξέλιξης και δημιουργίας και γίνεται αυτοκαταστροφική.
Φτηνά τη γλύτωσε αρκετές φορές.
Και το ερώτημα δεν είναι αν αφανιστεί, αλλά από τί θα αντικατασταθεί!
Και όσον αφορά σε αυτό, τούτο προβλέπω για το τέρας που έρχεται:
θα ακούτε χριστιανισμό και θα κλαίτε!
------
ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ ΤΩΡΑ
Κάθε γνώση προϋποθέτει πίστη.
Γιατί.
Διότι, όπως έχω ξαναπεί και επαναλαμβάνω, ο επιστήμονας έχει πιο μεγάλη εμπειρία στην άγνοια παρά στην αυθεντία. Αυτή η αμφιβολία και αβεβαιότητά του είναι η προϋπόθεση για την επιστημονική πρόοδο. Πιστεύει στη λύση. Χωρίς την πίστη στη λύση δεν υπάρχει το κίνητρο έρευνας. Δεν μπορείς να πιστεύεις σε κάτι μόνο όταν αυτό αποδειχθεί, διότι έτσι θα εκλείψει και το κίνητρο να αποδειχτεί. Η διορατικότητα, η διαίσθηση, το ένστικτο, η εικασία, η τυχαιότητα, η ασυναίσθητη διαδικασία συσχέτισης είναι επίσης εργαλεία έρευνας για αχαρτογράφητα νερά, εκεί όπου η γνώση δεν έχει ακόμη σημείο αναφοράς. Το ιδεαλιστικό επιστημονικό κίνητρο της έρευνας λοιπόν, είναι πάντα ένα κίνητρο πίστης. Η πίστη, ως έννοια προϋποθέτει την ανησυχία! Αν δεν ήμουν ανήσυχος δε θα πίστευα! Η πίστη για να είναι στέρεα προϋποθέτει την αμφισβήτηση, την έρευνα και κατόπιν την επιβεβαίωση και τέλος τη συνειδητοποίηση.
Από την άλλη, πολύ σωστά λέτε, ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή και η πίστη προϋποθέτει γνώση.
Γιατί;
Διότι πίστη χωρίς γνώση, δε θα ήταν πίστη, θα ήταν ευπιστία και θα δημιουργούσε έναν τυφλό οπαδό και όχι έναν συνειδητοποιημένο και ταπεινό πιστό. Πίστη χωρίς γνώση δημιουργεί έπαρση, φανατισμό. Σε μια πίστη χωρίς γνώση θα ήταν περιττή η θεολογία και η θεολογία παρότι κάνει οντολογικές αξιωματικές παραδοχές, τεκμηριώνει πάντα με επιστημονική μεθοδολογία και διαλεκτική λογική. Οι αιρέσεις πχ δεν έχουν θεολογία. Δεν υπάρχει θεολογία πχ στη σαϊεντολογία ή στον χιλιασμό και τούτο δεν είναι τυχαίο, διότι αντλούν την πίστη τους από συναισθηματικές παραδοχές σε ασυνάρτητη συσχέτιση μεταξύ τους. Αυτή η λογική συσχέτιση όμως είναι αντικείμενο της θεολογίας, αλλά για να γίνει, προϋποθέτει γνώση. Εφόσον ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με νόηση, λογική και διάνοια, δε θα είχε νόημα να του ζητά να παραιτηθεί από αυτές. Χωρίς γνώση, η πίστη θα ήταν αντικείμενο μόνο του φόβου μας. Η γνώση όμως κάνει την πίστη μας αντικείμενο ταπεινότητας.
Ο Καρτέσιος είχε πει «σκέπτομαι, άρα υπάρχω. Σκέπτομαι, άρα υπάρχει Θεός».
Αναφερόμενος στη Σταύρωση, ο Απόστολος Παύλος είχε πει "επειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν...". Δηλαδή τους είπε τί; Ελάτε να σας πω ποια λογική υπάρχει πίσω από τη θυσία του Θεού προς τον άνθρωπο! Έπρεπε να τους εξηγήσει γιατί αυτό ήταν το λογικό και ταυτόχρονα να τους πει γιατί ήταν άλογο αυτό που κάνανε μέχρι τότε, αντίστροφα δηλαδή, να θυσιάζουν (βλ Ιφιγένεια) ανθρώπους για έναν θεό! Τους είπε, ελάτε να σας πω, ποια είναι η λογική πίσω από αυτό το θαύμα! Δεν τους έδειξε μόνο το σημάδι, έπρεπε να τους το εξηγήσει κι όλας δια της λογικής!
Ο Χαϊζεμπεργκ, πατέρας της αρχής της απροσδιοριστίας, είχε πει «η φυσική είναι ένα ποτήρι γεμάτο με νερό που κάθε γουλιά του σε κάνει άθεο, αλλά στον πάτο σε περιμένει πάντα ο Θεός».
Θαυμαστό γεγονός (για τους ένθεους και πιστούς) είναι το ανεξήγητο μυστήριο. Ως μυστήριο είναι ένα ορατό σημείο της αόρατης Χάρης. Ασύλληπτο γεγονός για την ανθρώπινη διανόηση, αλλά υπαρκτό, εξού και μυστήριο, να είναι δηλαδή ταυτόχρονα και υπαρκτό και ασύλληπτο. Αυτή είναι η αρχή της οντολογίας και αυτή η οντολογία δεν είναι μόνο αντικείμενο απαιτητικής και υψηλής ανθρώπινης διανόησης, της τέχνης, της ποίησης, της φιλοσοφίας και της θεολογίας. Είναι αντικείμενο της καθημερινότητάς μας. Όλες οι αποφάσεις και δράσεις της ζωής μας είναι οντολογικές. Σπανίως σκεφτόμαστε επιστημονικά. Θέλω να πω, η οντολογία δεν είναι επιλογή, δηλαδή τη δέχεσαι ή δεν τη δέχεσαι, αλλά είναι η πραγματικότητά μας. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους για την πίστη σε αυτή.
Δείτε, η μάνα μου δεν ήξερε πώς λειτουργεί η κουζίνα για να μαγειρέψει φαγητό, δε γνώριζε πώς μια μηχανή μετατρέπει την ηλεκτρική ενέργεια σε θερμική. Αυτό όμως δεν την δυσκόλευε καθόλου να μαγειρεύει τα καλύτερα φαγητά του κόσμου! Ούτε ο Μότσαρτ ήξερε τί υπάρχει μέσα σε ένα πιάνο όταν σε ηλικία 7 ετών έπαιξε σε αυτό! Ο Μπετόβεν δε γνώριζε τη δομή του για να γράψει τις σονάτες του. Όταν οδηγούμε δεν ξέρουμε πώς, πατώντας γκάζι μια μηχανή επιταχύνει ούτε κάνουμε υπολογισμούς στο χαρτί για να υπολογίσουμε με βάση τον νόμο της τριβής πότε και πόσο θα φρενάρουμε. Κλάφτα Χαράλαμπε. Το κάνουμε ασυναίσθητα. Δε σπουδάσαμε μηχανολόγοι μηχανικοί στο Πολυτεχνείο για να πάρουμε δίπλωμα οδήγησης. Η αφαιρετική σκέψη λοιπόν, η οντολογία, είναι η καθημερινότητά μας. Δε χρειάζεται να ξέρουμε πώς λειτουργεί μια μηχανή για να την χρησιμοποιήσουμε, όπως δε χρειάζεται να ξέρουμε ΤΙ είναι Θεός, από τί “αποτελείται”, πώς “λειτουργεί”, ως προϋπόθεση πίστης. Έχουμε όμως ένα χειροπιαστό γεγονός, την κτήση Του ως αντικείμενο θαυμασμού.
Κάποτε θα σας πάρω να πάμε να κάνουμε αστροπαρατήρηση με τηλεσκόπιο και πιστεύω θα ανατριχιάσετε σαν κι εμένα. Θα είχε το σύμπαν λόγο ύπαρξης χωρίς εμάς; Θα υπήρχε τότε για ποιον λόγο; Εμείς είμαστε η συνείδηση του σύμπαντος. Το βλέπουμε, το παρατηρούμε, το μελετούμε, προσπαθούμε να το εξηγήσουμε. Εμείς σκεφτόμαστε για το σύμπαν. Ποιος ο λόγος να υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο; Χωρίς κάποιον να γνωρίζει την ύπαρξή του; Ένα τέτοιο σύμπαν θα ήταν ανήθικο, άλογο!
Η οντολογία είναι το όχημα της πίστης, έχει αφετηρία της το απροσδιόριστο και άπειρο, διαλογίζεται αφαιρετικά. Η γνώση αντίθετα, έχει ως αφετηρία της το δεδομένο και το μηδέν και κάθε νέα γνώση προστίθεται στην προηγούμενη κατά τρόπο προσθετικό. Η μία υπάρχει για να συμπληρώσει την άλλη, όχι για να την αναιρεί. Η γνώση δεν τρομάζει την πίστη. Κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ίσως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσουμε το γεγονός, ότι με την οντολογία που φαντάζει τόσο ανυπέρβλητη, έχουμε μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωή μας, παρά με την γνωσιολογία κι επιστήμη.
Θέλω να πω, πολλά που δε γνωρίζαμε κάποτε, τα γνωρίζουμε σήμερα και πολλά που δε γνωρίζουμε σήμερα θα τα μάθουμε αύριο. Αυτό θα πρέπει να κλονίσει την πίστη; Όχι, δε θα κλονιστεί, διότι αυτός που πιστεύει γνωρίζει και τη συνάφεια μεταξύ πίστης και γνώσης. Πότε όμως θα τα ξέρουμε όλα; Μπορείτε να φανταστείτε μια ανθρωπότητα που δε θα έχει πια κανένα ερώτημα και για τίποτα; (Οεο;)
Αυτό είπε ο Μέγας Βασίλειος λοιπόν, όπως το αντιλαμβάνεται η αφεντιά μου. Ακόμη κι αν μπορέσουμε να εξηγήσουμε αυτά που θεωρούμε παράδοξα, δε μειώνεται στο ελάχιστο ο θαυμασμός μας για τα μέγιστα, επειδή η πίστη δεν απαιτεί την απόδειξη του μυστηρίου, αλλά η πίστη ακριβώς σε αυτό το μυστήριο είναι πιο εύκολη και λογική από οποιαδήποτε ματαιόπονη απόδειξή της. Αλλά και διότι οποιοδήποτε νέα γνώση την κάνει ακόμη πιο θαυμαστή, αντί να την καταργεί! Δεν την προϋποθέτει για να την κάνει γοητευτική. Ακόμη κι αν σήμερα ερμηνεύουμε ως “θαύμα” κάτι που αύριο θα αποδειχθεί ότι τελικά δεν ήταν τέτοιο, η απόδειξη τούτη δε θα μειώσει τον θαυμασμό μου. Άλλο θαύμα, άλλο θαυμασμός. Προσωπικά πιστεύω ότι η σύλληψη και γέννηση του ανθρώπου είναι θαύμα. Βάλτε τη λέξη και σε εισαγωγικά, δεν έχω πρόβλημα. Θαύμα είναι η σκέψη. Για προσπαθήστε να σκεφτείτε πώς σκέφτεστε! Ας εξηγηθούν. Θα θαυμάσω ακόμη περισσότερο και τότε θα ρωτήσω ακόμη περισσότερα! Δε θα σταματήσω ποτέ.
Μη φοβάστε την απόδειξη. Αυτό ουσιαστικά είπε. Η πίστη χρειάζεται την απόδειξη, όπως συμβαίνει και το αντίστροφο.
Όσο περισσότερο μαθαίνω, τόσο περισσότερο θαυμάζω. Σας είχα πει κάποτε που θυμώσατε ότι ο Θεός θα επιτρέψει στον άνθρωπο να μπορέσει να εξηγήσει τον κόσμο ακόμη και χωρίς Αυτόν! Αυτή είναι η Δημοκρατία του Θεού και αυτή η γοητεία της επιστήμης, να μπορεί και να θέλει να εξηγήσει τα πράγματα ακόμη και χωρίς Θεό! Αυτή είναι η δουλειά της και αυτή η δική Του. Διότι έβαλε μέσα στο ανθρώπινο κεφάλι νιονιό, ώστε να μπορεί να συλλογάται λεύτερα.
Αυτή είναι η γοητεία της επιστήμης. Για κάθε μία απάντηση που δίνει, δημιουργεί χίλιες μύριες νέες ερωτήσεις. Κάθε καινούρια απάντηση, ακολουθεί μια νέα ερώτηση. Αυτό δε θα σταματήσει ΠΟΤΕ! Ο πάτος στο ποτήρι του Χαϊζεμπεργκ δεν υπάρχει. Το νερό είναι άπειρο. Αυτό το άπειρο όμως και υπερβατικό είναι η πίστη στο θείο.
Ο Λόγος όμως είναι ισχυρότερος από το σημάδι. Αυτή είναι η θέση μου. Η δική μου ιδεολογία. Τρέχουν στις εκκλησιές να δουν -λέει- το θαύμα. Δε χρειάζομαι θαύματα για να πιστέψω. Λόγο γυρεύω. Θαυματουργή -λέει- αυτή η εικόνα! Γιατί, οι άλλες δεν είναι; Όπου ακούω για θαύματα τρέχω μακριά. Λόγο θέλω να ακούσω και Λόγο να διαβάσω. Τη λογική θέλω να δω πίσω από το άλογο. Σημεῖον αἰτοῦντες, δυστυχώς, οι σημερινοί Έλληνες. Όλοι έχουν να πουν κι από ένα θαύμα! Κάτι θείτσες που έχουν δει πολλά. Λες, κι αν δεν είχαν δει κανένα, δε θα πίστευαν! Διότι ουσιαστικά, αυτό λενε!
Δεν είδα και πίστεψα είναι το σωστό. Και αυτό προϋποθέτει διδασκαλία, μύηση, δηλαδή γνώση.
Πνευματική άσκηση είναι η πίστη.
Ο μύστης είναι ο κοινωνός το μυστηρίου, όχι ο αυτόπτης μάρτυρας.
Αυτή πάλι, είναι η γοητεία της οντολογίας. Να μη γνωρίζω, αλλά να τη χρησιμοποιώ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ