ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΩΝ

Γράφει ο αγαπημένος μου φιλος  Ιεροκλής,τόν οποίον καί ευχαριστώ θερμά

Hierocles Mysteriarchus

 

 

 

Στην πρόσφατη αρχαιότητα , ( γιατί υπάρχει και η αρχαιότερη αρχαιότητα στην οποία έχουν πρόσβαση μόνο οι Μύστες ) τα τελειότερα πολιτεύματα ήταν αυτά της Ακκαδικής και Σουμεριακής αυτοκρατορίας , όπως βέβαια και της αρχαίας Αιγύπτου . Τα πολιτεύματα των χωρών αυτών αποτελούσαν τη συνέχεια, έστω και κατά πολύ υποβαθμισμένη , των πολύ αρχαιότερων πολιτευμάτων των Ιερέων-Μυστών-Βασιλέων της Ατλαντίδας . Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν επίσης ανάλογα πολιτεύματα , στη Μινωική και αργότερα στη Μυκηναική περίοδο . Μετά , επεκράτησε στην Ελλάδα ο λαικισμός , η χυδαιότητα και το βοθροπολίτευμα του όχλου ……

Πυθαγόρας και Πλάτωνας προσπάθησαν να εδραιώσουν στο υλικό πεδίο ένα πολίτευμα όπου την εξουσία θα έχουν οι Μύστες και ο απλός λαός θα πρέπει να υπακούει και να εκτελεί με σεβασμό και υπακοή τις εντολές τους ώστε το πολίτευμα αυτό να παράγει παιδεία , αρμονία και πνευματική πρόοδο . Κατηγορήθηκαν και οι δυο ως φασίστες , του πρώτου του έκαψαν τη σχολή και ο ίδιος παρ ολίγο γλύτωσε το θάνατο ενώ τον δεύτερο τον πούλησαν σκλάβο και αργότερα τον φυλάκισαν . Ενας άλλος Ελληνας φιλόσοφος , ο Ηράκλειτος αηδίασε τόσο πολύ με την αισχρότητα και τη βαρβαρότητα του όχλου που κατέφυγε σε απόλυτη απομόνωση μακριά από κάθε κατοικημένη πόλη . 400 χρόνια αργότερα ένας άλλος Μύστης που προσπάθησε να κηρύξει την αγάπη και την συμπόνια άφηνε την τελευταία του πνοή πάνω στο σταυρό , στον οποίο βέβαια δεν τον κάρφωσαν οι Ρωμαίοι , οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τη θρησκεία που ακολουθούσαν τα διάφορα έθνη που διοικούσαν αλλά ο ίδιος ο βάρβαρος όχλος της περιφέρειας που δίδαξε , ο οποίος ακολούθησε τη προηγούμενο παράδειγμα ενός άλλου βάρβαρου όχλου που δολοφόνησε τον Σωκράτη με κάπως πιο σοφιστικέ τρόπο όμως είναι η αλήθεια . Ενας άλλος φιλόσοφος 300 χρόνια αργότερα , ο Πλωτίνος ήθελε και αυτός να δημιουργήσει μια πόλη φιλοσόφων όπου θα ίσχυε το πολίτευμα της μοναρχίας των Μυστών αλλά ευτυχώς γι αυτόν , ο Ρωμαίος αυτοκράτορας είδε με κατανόηση και οίκτο το « γραφικό » του εγχείρημα και τον συγχώρεσε .
Συμπέρασμα , το υλικό πεδίο είναι μια κόλαση όπου η βαρβαρότητα , η αισχρότητα , η κτηνωδία και η ανηθικότητα του όχλου είναι παντοδύναμες και δεν αρκεί ένας σοφός Μυστης για να δημιουργήσει ένα πολίτευμα αριστείας , αρμονίας και πνευματικότητας αλλά ένας παντοδύναμος Μύστης – πολεμιστής - Μονάρχης που θα επιβάλλει ένα τέτοιο πολίτευμα δια της ισχύος της θέλησης και της αποφασιστικότητας του . Σε αρχαιότερες εποχές , στις χρυσές εποχές της ανθρωπότητας , τα πολιτεύματα των Μυστών δεν χρειαζόταν βια για να επιβληθούν γιατί οι ίδιοι οι Θεοί τα εγκαθίδρυσαν στο πεδίο αυτό και οι άνθρωποι υπάκουαν και σεβόντουσαν τους Ιερείς-Μύστες –Βασιλείς τους . Στις εποχές του σιδηρού γένους , στην Κάλι γιούγκα , οι Θεοί αποχώρησαν από το υλικό πεδίο και οι όχλοι των ανθρώπων , παντοδύναμοι πλέον ,μέσα στη βαρβαρότητα και την ανηθικότητα τους επέβαλλαν συστήματα σαπίλας , διαφθοράς και ανωμαλίας , τα οποία και ονόμασαν «δημοκρατικά» δηλαδή πολιτεύματα όπου ο όχλος έχει το δικαίωμα επιβάλλει την βαρβαρότητα και τη χυδαιότητα του σε ολόκληρη τη κοινωνία . Ετσι λοιπόν , στην εποχή αυτή , πολιτεύματα αρμονίας , αριστείας και πνευματικότητας θα πρέπει να επιβληθούν με σιδηρά πυγμή και δυναμική αποφασιστικότητα και θέληση από ισχυρούς Μύστες-Μονάρχες – Πολεμιστές .
Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά στις μυστικές σχολές και τις εσωτερικές αδελφότητες αλλά αυτές όλες επειδή έχουν πλέον παρακμάσει και εκφυλιστεί κηρύττουν και αυτές στους όχλους αυτά που είναι πάντοτε ευχάριστα σε έναν όχλο , όπως ισότητα , ελευθερία , αδελφότητα , ίσα δικαιώματα , ίσες ευκαιρίες εξομοίωση πάντα προς τα κάτω και ποτέ προς τα πάνω , και άλλα ευτράπελα ( τα οποία βέβαια όλοι ξέρουν ότι μέσα στις ίδιες τις αδελφότητες τους δεν ισχύουν ούτε στο παραμικρό ), για να έχουν και αυτές εξουσία και έλεγχο επάνω του και ταυτόχρονα αποκηρύττουν και αυτές με αισχρότητα και αναισχυντία όποιον τολμά να πει την αλήθεια και γι αυτό όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες που παριστάνουν σήμερα την συνέχεια των αρχαίων μυστικιστικών και αποκρυφιστικών σχολών δεν είναι τίποτα παραπάνω από απατεώνες και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι διαφθαρμένοι και ανώμαλοι πολιτικοί , τραπεζίτες και σύγχρονοι διανοούμενοι του κ@λου , ανήκουν στις τάξεις τους .
Η ανθρωπότητα οδεύει πλέον ταχύτατα προς μια νεα αποκάλυψη και έναν νέο κατακλυσμό , που θα δημιουργήσει νέες ηπείρους και νέες φυλές και θα εξαλείψει δια παντός την άρρωστη σημερινή ανθρωπότητα επιφέροντας εξυγίανση , εξαγνισμό , κάθαρση και θεία δικαιοσύνη .

 

---Ερώτηση.Μά είδους μύστης θα ήταν αυτός που δία της βίας θα επέβαλε έστω και το δίκιο? Αγνοώντας εσωτερικούς νόμους που ισχύουν για την εξέλιξη των νοών αλλά και των ψυχών πάνω στον πλανήτη?

 

-----Ιεροκλής.Νομίζω ότι ο Πλάτων έχει ήδη δώσει την απάντηση . Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν διαφέρει πολύ από ένα κοπάδι ζώων . Τα ζωα αν τα αφήσεις χωρίς τσοπάνη θα αρχίσουν να τρώνε το ένα το άλλο , να λιμοκτονούν και να αυτοκαταστρέφονται .Για να υπάρχει εξέλιξη νοών και ψυχών ο όχλος χρειάζεται καθοδήγηση από εξελιγμένους ανθρώπους που μπορούν να δείξουν το δρόμο . Φυσικά ο όχλος δεν θέλει ούτε εξέλιξη νοών ούτε ψυχών . Ο όχλος θέλει παρακμή και σαπίλα . Αρα ο Μύστης πρέπει να είναι ηγέτης και πολεμιστής . Εχουμε συνηθίσει όταν ακούμε Μύστης το μυαλό μας να πηγαίνει σε κάποιο βουδιστή που κάνει όλη μέρα διαλογισμό ή σε κάποιο Χριστό που αυτοθυσιάζεται για τη δήθεν πρόοδο της ανθρωπότητας . Δεν είναι καθόλου έτσι όμως . Ο Μύστης μπορεί κάλλιστα να είναι και πολέμαρχος και στρατηγός και μιλιταριστής όταν οι συνθήκες το απαιτούν . Στη πολιτεία του Πλάτωνα οι βασιλείς προέρχονται από τη τάξη των πολεμιστών . Αρα κάποιες λάθος αντιλήψεις μας πρέπει να αλλάξουν.... Παράδειγμα θα μπορούσα να αναφέρω τους Πατριάρχες του Ισραήλ που ήταν όλοι πολεμιστές και Μύστες , τους μεγάλους τραγωδούς της αρχαίας Ελλάδας που ήταν στρατηγοί , τον Μέγα Αλέξανδρο που ήταν το υπόδειγμα του Μύστη Πολεμιστή , τον Ιούλιο Καίσαρα , τον Μαρκο Αυρήλιο , τον Ιουλιανό , πολλούς μεγάλους αγίους των Σιχ που θεωρούνται από αυτή τη θρησκεία ως θεάνθρωποι και ήταν στρατηγοί , πεφωτισμένους μονάρχες στην Ευρώπη της αναγέννησης και άλλους που δεν μπορώ τωρα να θυμηθώ . Φυσικά δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα γιατί η αναπόφευκτη κατάληξη κάθε τέτοιου Μύστη είναι ο θάνατος και πολλές φορές μαρτυρικός . Οπως προείπα στις αρχαίες εποχές δεν χρειαζόταν έπιβολή γιατί το να έχει εξουσία ένας μύστης θεωρείτω φυσιολογικό . Δυστυχώς σήμερα ο Μύστης εχει ταυτιστεί με το φασίστα που θέλει να στερήσει τις ελευθερίες του ΄΄οχλου . Αρα μόνη λύση η επιβολή βίας

 

---Ερώτηση    Σέ τι εξυπηρετεί ο όχλος και ποια η αναγκαιότητα του?.. η πρόκειται απλά για τυχαία γενετικά "ατυχήματα :?
----Ιεροκλής Ο όχλος είναι άνθρωποι στα πρώτα στάδια της εξέλιξης τους . Δεν γεννιέται κανείς Μύστης ούτε γίνεται Μύστης εκ θααύματος . Ολοι περνούν από το στάδιο του όχλου πριν να αποκτήσουν ανώτερα χαρακτηριστικά , Ο όχλος όμως χρειάζεται καθοδηγητές και δασκάλους όπως τα ζωα χρειάζονται τσοπάνηδες .

ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το Ιδανικό Πολιτικό Σύστημα



Αποτελεί συνισταμένη τριών αρχέτυπων πολιτικών συστημάτων. 

Οι αναλογίες των συστημάτων ακολουθούν την αναλογία των βασικών ενστίκτων Ανήκειν - Διαιώνισης - Επιβίωσης που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία, ως αποτέλεσμα της ιδιοσυγκρασίας της και της ιστορικής συγκυρίας. Η εξέτασή μας θα περιορισθεί στο πλαίσιο του Δυτικού Πολιτισμού, καθ' ότι στο πλαίσιο του γενικότερου ανθρώπινου πολιτισμού οι συσχετίσεις διαφοροποιούνται.

Σε κοινωνίες όπως η Ελληνική και η Γαλλική όπου το ένστικτο του Ανήκειν εμφανίζεται ιδιαίτερα ισχυρό, υφίσταται μια δυναμική ισορροπία μεταξύ Πολίτη και Προσώπου. Στην Ελληνική κοινωνία το κέντρο βάρους κλίνει προς τον Πολίτη, ενώ στην Γαλλική κοινωνία προς το Πρόσωπο. Αντίστοιχα στον αναπόφευκτο δικομματισμό, το ένα κόμμα θα παίζει τον ρόλο του Πολίτη και το άλλο του Προσώπου. 

Το κόμμα του Πολίτη δίνει έμφαση στις οριζόντιες υπαρξιακές σχέσεις, προσδοκώντας την Πληρότητα μέσα από την σχέση με το Κοινό, βλέπει την κοινωνία οριζόντια και κατ' έκταση, θέτοντας ασφαλιστικές δικλείδες σε ενδεχόμενο Μηδενισμό, ενώ αναπόφευκτα στην αδυναμία του καταφεύγει σε αμυντικά σύνδρομα.

Το κόμμα του Προσώπου δίνει έμφαση στις κάθετες υπαρξιακές σχέσεις, προσδοκώντας την Πληρότητα μέσα από την σχέση με τον Άλλον, βλέπει την κοινωνία κάθετα και σε βάθος, θέτοντας ασφαλιστικές δικλείδες σε ενδεχόμενο ολοκληρωτισμό, ενώ αναπόφευκτα στην αδυναμία του καταφεύγει σε κοινωνικό κατακερματισμό. Το φυσικό σύμβολο του κόμματος του Πολίτη είναι ένα καρποφόρο δένδρο λόγω Μύθου, ενώ του κόμματος του Προσώπου ένα πολύχρωμο λουλούδι λόγω Κάλλους. Και στα δύο πολιτικά κόμματα οι πολιτικές ιδεολογίες είναι σχεδόν αδιάφορες, αποτελούν απλό πρόσχημα.

Σε κοινωνίες όπως η Γερμανική, η Ρωσική, η βορειοϊταλική κ.α., όπου το ένστικτο της Διαιώνισης εμφανίζεται ιδιαίτερα ισχυρό, το δίπολο Πολίτης-Πρόσωπο αντικαθίσταται από το δίπολο Αξιωματούχος-Σοφία. Η προτεραιότητα του Μύθου και του Κάλλους αντικαθίσταται από τον Λόγο και την Τάξη. Η έμφαση από το Κοινό και τον Άλλον μετατοπίζεται στο Ιερό και το Επιστητό. Η Αρετή, ως προϋπόθεση ένταξης στο Κοινό, παραχωρεί την θέση της στην ατομική ηθική του Καθήκοντος. 

Ο Πολίτης μετέχει ισότιμα σε ένα είδος Συλλογικής Ευφυϊας, ενώ ο Αξιωματούχος μετέχει ανισότιμα σε μια κοινωνική ιεραρχία. Ο Πολίτης αναζητεί τα κριτήρια του Δικαίου στα Αρχέτυπα, ενώ ο Αξιωματούχος στις Αξίες της κοινωνίας. Αγαθό για τον Πολίτη είναι η Ευδαιμονία (δηλαδή το να έχει μέσα του την Πόλη), ενώ για τον Αξιωματούχο η Αυτονομία. Το αιώνιο και αναλλοίωτο "Όντως Ον" για τον Πολίτη είναι η Πόλις, ενώ για τον Αξιωματούχο ένας θεάνθρωπος, και οι δύο έχουν ξεκάθαρα τάσεις ολοκληρωτικές. 

Αντίβαρο στην Συλλογικότητα του Πολίτη και του Αξιωματούχου αποτελούν αντίστοιχα το Πρόσωπο και η Σοφία ως εκφράσεις της Μοναδικότητας. Εικόνα του Θεού για το Πρόσωπο αποτελεί η "Αγάπη για τον Άγνωστο", ενώ για την Σοφία η "Γνώση του Απείρου", και οι δύο έχουν ξεκάθαρα τάσεις μηδενιστικές. Πολίτης και Πρόσωπο αναζητούν την Πληρότητα, ενώ ο Αξιωματούχος και η Σοφία αναζητούν το Νόημα.

Η εμμονή της υπαρξιακής σχέσης με το Κοινό στον Πολίτη και με τον Άλλον στο Πρόσωπο, αντικαθίσταται από την εμμονή της οργάνωσης του εσωτερικού ανθρώπινου κόσμου από τον Αξιωματούχο και του εξωτερικού κόσμου από την Σοφία.

Το κόμμα του Αξιωματούχου δίνει έμφαση στην εσωτερική οργάνωση του ανθρώπου, αναζητώντας το Νόημα στον εσωτερικευμένο Λόγο, ο οποίος επιρεάζεται κυρίως από την επικρατούσα Φιλοσοφία.  

Το κόμμα της Σοφίας δίνει έμφαση στην εξωτερική οργάνωση του Επιστητού, αναζητώντας το Νόημα στην κοσμική Τάξη, η οποία ερμηνεύεται μέσα από τις δέλτους μιας πολιτικής Ιδεολογίας. Τα πολιτικά κόμματα του Αξιωματούχου και της Σοφίας δεν κοιτάζουν τον άνθρωπο απευθείας, αλλά μέσα από ιδεολογικά και φιλοσοφικά φίλτρα. Ο άνθρωπος, ως ετερότητα σχέσης, τους είναι αδιάφορος. Το φυσικό σύμβολο του πολιτικού κόμματος του Αξιωματούχου είναι ο γαλάζιος ουρανός λόγω του Λόγου, ενώ του πολιτικού κόμματος της Σοφίας είναι η έναστρος ουρανός λόγω της Τάξης. Στην Ρωσική κοινωνία το κέντρο βάρους κλίνει προς τον Αξιωματούχο, ενώ στην Γερμανική κοινωνία κλίνει προς την Σοφία. 

Σε κοινωνίες όπως η Βρετανική και η Αμερικανική όπου το ένστικτο της Επιβίωσης εμφανίζεται ιδιαίτερα ισχυρό, το δίπολο Αξιωματούχος-Σοφία αντικαθίσταται από το δίπολο Συνεργάτης-Άτομο. Η προτεραιότητα του Λόγου και της Τάξης αντικαθίσταται από την Ιστορία και την Επιθυμία. Η έμφαση από το Ιερό και το Επιστητό μετατοπίζεται στην Κοινότητα και στην Φύση. Η ατομική ηθική του Καθήκοντος παραχωρεί την θέση του στους κοινωνικούς Εθισμούς. Ενώ ο Αξιωματούχος μετέχει ανισότιμα σε μια κοινωνική ιεραρχία, ο Συνεργάτηςσυμμετέχει αξιοκρατικά σε μια Συλλογική Βούληση. Ενώ ο Αξιωματούχος αναζητεί τα κριτήρια του Δικαίου στις Αξίες της Κοινωνίας, ο Συνεργάτης τα αναζητεί στους Κανόνες της. Αγαθό για τον Αξιωματούχο είναι η Αυτονομία, ενώ για τον Συνεργάτη η Συνέχεια ενός Θεσμού. Ενώ το αιώνιο και αναλλοίωτο "Όντως Ον" για τον Αξιωματούχο είναι ο θεάνθρωπος, για τον Συνεργάτη είναι η Ιστορική Ασυνέχεια, και οι δύο έχουν ξεκάθαρα τάσεις ολοκληρωτικές. 

Αντίβαρο στην Συλλογικότητα του Αξιωματούχου και του Συνεργάτη αποτελούν αντίστοιχα η Σοφία και το Άτομο, ως εκφράσεις της Μοναδικότητας. Ενώ εικόνα του Θεού για την Σοφία είναι η "Γνώση του Απείρου", για το Άτομο είναι η "Υπέρβαση της Νομοτέλειας". Ενώ Αξιωματούχος και Σοφία αναζητούν το Νόημα, ο Συνεργάτης και το Άτομο αναζητούν την Ελευθερία. Η εμμονή του Αξιωματούχου και της Σοφίας με την οργάνωση του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου αντικαθίσταται με την εμμονή του Συνεργάτη και του Ατόμου στις ανταλλακτικές σχέσεις με περισσότερους ή λιγότερους Κανόνες (διάβαζε περισσότερο ή λιγότερο Κράτος).

Το κόμμα του Συνεργάτη δίνει έμφαση στις ανταλλακτικές σχέσεις με πληθώρα Κανόνων, επιδιώκοντας την Ελευθερία μέσα από οικονομίες κλίμακος και υλικών αγαθών. Το κόμμα του Ατόμου δίνει έμφαση στις ανταλλακτικές σχέσεις με ελάχιστους Κανόνες, επιδιώκοντας την Ελευθερία μέσα από την Καινοτομία και τα υλικά αγαθά. Το φυσικό σύμβολο του κόμματος του Συνεργάτη είναι μια φουρτουνιασμένη θάλασσα λόγω της Ιστορίας, ενώ του κόμματος του Ατόμου είναι τα απόκρυμνα βουνά λόγω της Επιθυμίας. 

Στην Βρετανική κοινωνία το κέντρο βάρους κλίνει προς τον Συνεργάτη, ενώ στην Αμερικανική κοινωνία προς το Άτομο.

 Δημήτρης Ζιαμπάρας

πηγή: Aντίφωνο