(Με αφορμή) Τα πιγκουϊνάκια! – 5

 

ΜΕΡΟΣ Ε΄

ΕργΔημΕργ 

Να εξηγήσω, όμως, κάποια πράγματα ακόμη:

• Το τί ακριβώς είναι ο Ακατονόμαστος.
• Το γιατί ο Ακατονόμαστος προέρχεται κι αυτός από τη Δύση.
• Το γιατί ο Κρόνος «απορρόφησε» τις άλλες τρείς κακοποιές θεότητες.

Λοιπόν…

Ο Ακατονόμαστος υπάρχει μέν, είναι μέν οντότητα, είναι μέν φοβερός καί τρομερός, κάνει μέν άσχημα χουνέρια στους ανθρώπους, αλλά το «κουστούμι» που φοράει (μυτερή ουρά, κέρατα, τρίαινα, κτλ) είναι μιά γελοιογραφική κουρελού, δέ. (Ένα «πάτσγουερκ», που λέν’ καί στο χωριό.  ) Σας έχω ήδη εξηγήσει το γιατί: ο σκοπός της δημιουργίας αυτής της φιγούρας ήταν το «φτύσιμο» της «ερμητικής» σημασίας των τελευταίων γραμμάτων του αλφαβήτου μας.

Κι ο σκοπός …του σκοπού; (Διότι υπήρξε καί τέτοιος.)

Ά, αυτός; Κοιτάχτε… οι Δυτικοί, όταν προετοίμαζαν τις Σταυροφορίες, δεν είχαν μονάχα ως στόχο την απελευθέρωση (την ποιά;  ) των «Αγίων Τόπων»· αλλά καί την κατάκτηση ολόκληρης της καθ’ ημάς Ανατολής!

Αν νομίζετε ότι ξαφνικά τους ήρθε η έμπνευση να ορμήσουν εναντίον των μούσλιμζ της Μέσης Ανατολής, επειδή άκουσαν τα κηρύγματα καποιανού μάλλον ονειροπαρμένου πάπα (καί τα σχετικά τραγουδάκια των χαρτζηλικωμένων βάρδων = το μέσον προπαγάνδας της εποχής εκείνης), κι άλλο τόσο ξαφνικά το να ορμήσουν να καταλάβουν τημΜπόλιν έναν αιώνα (χονδρικώς) μετά, χρειάζεστε επειγόντως διακοπές, γιά να χαλαρώσετε λιγάκι! 

Σας λέω μονάχα ότι το 1070, ένα τέταρτο του αιώνα πρίν την πρώτη ευρεία δημόσια συζήτηση γιά σταυροφορική εκστρατεία, είχει ιδρυθεί στην Τρουά ( = Τροία!) της Καμπανίας σχολή διδασκαλίας …της Καμπάλα!!! (Ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό.)

Όθεν:

• Η προετοιμασία της κατάληψης της Ανατολής απαιτούσε οργάνωση καί χρόνο· δεν έγινε ούτε τυχαία, ούτε βιαστικά, ούτε με το σκεπτικό «ορμάμε καί βλέπουμε». (Ώπα! Διάνα! Έπεσα μέσα! Εδώ λέει ότι η ιδέα των Σταυροφοριών προϋπήρχε αρκετά πρίν το 1095, μόνο που δεν είχε υλοποιηθεί.)
• Μέσα στην προετοιμασία αυτή συμπεριλαμβανόταν καί ο ψυχολογικός πόλεμος εναντίον του πολιτισμού των Ελλήνων… μέρος του οποίου ήταν καί η κατασκευή της καρικατούρας «Ακατονόμαστος». (Η οποία δεν υπάρχει που-θε-νά πρό του 1095 μΧ. Ψάξτε όσο μπορείτε την Ιστορία της Τέχνης· αλλά, αν βρήτε πουθενά απεικόνιση πρό του 1095 ενός κερασφόρου μαυρειδερού με τρίαινα, κερνάω τα τσίπουρα!)

Έτσι έχουν τα πράγματα. Αν, τώρα, αμφιβάλετε, καί ζητάτε καί ντοκουμέντα γιά να πειστήτε (μεσαιωνική επιστολογραφία του Βατικανού, ξέρω ‘γώ), αυτό ξεφεύγει της αρμοδιότητάς μου. Θα σας παραπέμψω σ’ έναν φτωχό καί μόνο καουμπόη, κατά Αυστραλία μεριά! 

[Παρενθετικώς: Ψυχολογικός πόλεμος -αλλά καί με δυσάρεστες πρακτικές συνέπειες γιά εμάς- εναντίον των Ελλήνων καί του πολιτισμού μας έχει ξαναγίνει. Αμφιβάλλετε; Το μεσαιωνικό δυτικό υβρεολόγιο στα μούτρα μας: «- Αιρετικοί!» καί τα ρέστα, μεταλλάχθηκε στα σημερινά «μνημονιακά»: «- Τεμπέληδες!», «- Κλέφτες!», καί λοιπά. Ενώι οι Δυτικές κοπριές ανέκαθεν υπήρξαν …ηθικά στοιχεία καί πρότυπα ανθρώπων, τί να σας πω;!   Μάλλον δεν διαθέτουν καθρέφτες στα σπίτια τους… αφού τους χάρισαν όλους στους μαύρους της Αφρικής! 

Τα ίδια διέπραξε καί ο Έρασμος: αφού είχε πέσει η μΠόλις στα χέρια των μεμέτηδων, οι Δυτικοί (της Αναγέννησης) ετοιμαζόντουσαν: στην καλύτερη περίπτωση, ν’ αγοράσουν «μπίρ παρά» τις τέως Ελληνικές περιοχές από τον Μεχμέτ Β’ «Πορθητή», καί στη χειρότερη (αφού ο Μεχμέτ τους την έφερε καί δεν ξεπούλαγε «πάρε κόσμε») να τον πολεμήσουν, γιά να του τις πάρουν. Ό,τι καί να συνέβαινε, όμως, καλού-κακού προετοίμασαν καί την «ερασμιακή» επίθεση εναντίον της γλώσσας μας. ]

Ήξεραν οι Δυτικοί άριστα τον συμβολισμό του αλφαβήτου μας, βλέπετε… (Αν καί αγνοώ πόθεν τον ήξεραν, κι από πότε.) Τον οποίο δυστυχώς εμείς (…«αεί παίδες»…) είτε είχαμε ξεχάσει, είτε είχαμε ξεπουλήσει.

[Παρενθετικώς, ξανά:

Ενώι της αρχαίας Αθήνας «καιγόταν ο πισινός» με τα λυπηρά μεθεόρτια του Πελοποννησιακού Πολέμου, το -επείγον- ζόρι των Αθηναίων αρχόντων της εποχής (403 πΧ) ήταν να αφαιρέσουν από το αλφάβητο το δίγαμμα, το κόππα, καί το σαμπί!!! (Σας θυμίζει λιγάκι τη φάση, όπου αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή καί το πλήθος των εδώ συγκεντρωμένων δυστυχισμένων προσφύγων Ελλήνων της Μ. Ασίας, το επείγον ζόρι της πολιτείας ήταν να επιβάλει …το νέο ημερολόγιο; )

Οι φιλόλογοι πάνε (βλακωδώς) να αιτιολογήσουν αυτή την ενέργεια, με το σκεπτικό ότι η προφορά αυτών των γραμμάτων δεν ήταν πλέον σε χρήση.

Ναί; σοβαρά;

Η κόππα μπορεί πλέον να μήν γράφεται εδώ καί 2,400 (καί κάτι) χρόνια, αλλά προφέρεται μέχρι σήμερα· στην Κρήτη, όπου (ως παράδειγμα) η κατάληξη των επιθέτων «-άκης» προφέρεται από τους ντόπιους «-άqης». Άρα, αυτό το σκεπτικό (της μή χρηστικής προφοράς) είναι εσφαλμένο. Η αλήθεια είναι… ποιός ξέρει πόσα λεφτά πήραν κι από ποιούς (Γεφυραίους; Φοίνικες; ), γιά να μπαλώσουν τα μεταπολεμικά ερείπεια καί τα κουρέλια τους οι αρχαίοι Αθηναίοι ημών… καί πριόνισαν τα τρία γράμματα «έναντι». (Παράβαλε καί το -επί των ημερών μας- ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της χώρας μας από τους πολιτικάντηδες, έναντι κάποιων μάλλον αστείων χρηματικών ποσών.)

Παρακάτω, βέβαια, επί Βυζαντίου, συνέβησαν κι άλλες αλφαβητικές αυθαιρεσίες (άγνωστο σ’ εμένα με ποιανού έμπνευση κι εντολή), όπου το Σ έγινε C, καί το δίγαμμα F έγινε στ’, γιά την ακρίβεια ς. Η δέ προφορά του διγάμματος (ακούγεται σαν ξεφύσημα) είναι τελείως διαφορετική από την του «στ».]

Είναι προφανές, νομίζω, ότι από τα παραπάνω συμπεραίνουμε πως κι ο Ακατονόμαστος (η απεικόνισή του, δηλαδή) είναι δυτικό προϊόν. Μόνο που είναι πιό …κοντοχωριανός μας: όχι από Ατλαντίδα, αλλά από το Βατικανό. Το -κατά τη γνωμάρα μου- άντρον της σύγχρονης Κρόνιας λατρείας.

Σημειώστε, ακόμη, καί το ότι μιά όρθια κατσίκα (που μασουλάει τα φύλλα ενός δέντρου) δεν είναι μονάχα ο …μισός Πάν, αλλά ολόκληρο το ζώδιο του Κρόνου, ο Αιγόκερως. (Αν θέλετε να το δήτε, ψάξτε κυρίως παλιότερες αστρολογικές απεικονίσεις, πχ γκραβούρες. Η μοντέρνα απεικόνιση διαφέρει.)

Τώρα, γιά το ότι ο Κρόνος ενήργησε σαν ηλεκτρική σκούπα, κι απορρόφησε τις άλλες τρείς κακοποιές θεότητες, είναι -νομίζω- απλό: επειδή τυγχάνει η χειρότερη μορφή από τις τέσσερεις.

Βλέπετε, ο Ακατονόμαστος κάνει τα μύρια όσα, αλλά δεν τρώει παιδιά. Ίσα-ίσα, κάτι αγάλματα οπαδών του στις ηπαπάρα (κι αλλού) τον απεικονίζουν στη μορφή «Μπαφομέτ«, με ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι στα πλευρά του. (Δείγμα -κατ’ εμέ- του πόση σημασία έχει το «ψήσιμο» των μυαλών των μικρών παιδιών προς μία ορισμένη κατεύθυνση.) Τα ίδια κι ο Σέτ με τον Τυφώνα: είναι τρομεροί εχθροί, αλλά δεν τρώνε παιδιά.

Στο κάτω-κάτω, κανένας εχθρός δεν θα σου φερθεί «με το σείς καί με το σάς», πράγμα κατανοητό. Οι (καρα-κρόνιες) παιδοθυσίες καί οι αιμοποτικές παιδοφαγίες, όμως, είναι το κάτι άλλο· απαιτούν εκμηδενισμό αυτού που αποκαλούμε «συνείδηση», πράγμα που δεν το έχει ο πολεμιστής του εχθρού – ακόμη κι ο σκληρός, ή ο τελείως βάρβαρος. (Αυτών η συνείδηση μειώνεται, αλλά δεν εκλείπει τελείως.)

Μ’ αυτά καί μ’ αυτά, συμπεραίνουμε πως ναί μέν, μπορεί ανέκαθεν η ανθρωπότητα να προσκυνούσε το κακό, αλλά στην εποχή των Ιχθύων (με τον Κρόνο / Ακατονόμαστο) το παράκανε. Άρα, τί μας μένει; τί μπορούμε να κάνουμε;

Μία λύση είναι η «φυγή προς τα εμπρός», προς την εποχή του Υδροχόου.

Μόνο που δεν έρχεται, όσο κι αν την τραβήξουμε με το ζόρι. Θα έρθει όταν πρέπει.

Ας ελπίσουμε ότι θα έχει διασωθεί -καί σε καλή κατάσταση- το Γένος των Ελλήνων μέχρι τότε.

Διάλειμμα, ξανά

Το ότι τα μεσοδιαστήματα των ζωδιακών «εποχών» είναι καιροί με αυξημένο δυναμικό, που ευνοεί τις αλλαγές προς την ανέλιξη ( ; ) της ανθρωπότητας, φαίνεται καί από το ότι στο τελείωμα της εποχής του Ταύρου (προς την έναρξη της εποχής του Κριού) έχουμε:

• την μετεξέλιξη των Πελασγών προς Έλληνες,
• με ταυτόχρονη «κατάργηση» της Πελασγικής γλώσσας, καί «έναρξη» της Ελληνικής (καί της Λατινικής).

Βέβαια, υπάρχουν λέξεις πανάρχαιες, που χρησιμοποιούσαν οι Πελασγοί πρόγονοί μας, καί χρησιμοποιούμε ακόμη, όπως η λέξη «μαράζι». (Βρέθηκε σε πελασγική επιγραφή σε πλάκα, ως «μαράζζ» – δες στο δυσεύρετο, πλέον, βιβλίο «Τα Πελασγικά», του Θωμόπουλου. Τα δύο ζ δείχνουν βαρειά προφορά – καί όντως, οι Πελασγοί είχαν προφορά πιό βαρειά από τα σημερινά χωριάτικα. Παράβαλε καί: Κραυσίδων, που κανονικά είναι Θραυσίδων – έχει, δηλαδή, πολλά καταρρακτάκια, όπου το νερό «θραύεται».)

Όμως, στον Όμηρο βλέπουμε καί κάτι λέξεις τελείως «ξεκρέμαστες» (καί μή χρησιμοποιούμενες σήμερα), όπως «όαρ», «αόρ», κτλ κτλ, που καί γιά τον Όμηρο ήταν ήδη αρχαίες. Άσε που, αν δεν υπήρχαν οι Βυζαντινοί χρονικογράφοι παύλα σχολιαστές (καί) στον Όμηρο (ξέρω ‘γώ ο Στέφανος Βυζάντιος, ο Ησύχιος, καί λοιποί), ανάθεμα κι αν θα ξέραμε (ή θα μπορούσαμε να καταλάβουμε) πχ ότι Αλαμάνα σημαίνει πύλη θερμή ( = άλα μάνα, όπως η «Σάμα άλα» είναι η Υψιπύλη) στα Πελασγικά. (Άντε, τώρα, τρέχα γύρευε ποιανής ετυμολογίας καί ερμηνείας, αν έστω την τελευταία δεν σου τη δώσουν έτοιμη!…) Διότι δεν υπάρχει καμμία συνέχεια τέτοιων λέξεων προς το σήμερα.

[Αυτές οι επισημάνσεις ΔΕΝ είναι αφορμή καί πάτημα να λέγονται ανοησίες, ότι δηλαδή οι Έλληνες ήρθαμε από αλλού, «Ινδοευρωπαίοι» ξέρω ‘γώ (που εκτοπίσαμε κάποιους …μυστηριώδεις ντόπιους), καί λοιπά ανεδαφικά καί βλακώδη. Άλλο η «εσωτερική» διευθέτηση της γλώσσας μας, που είναι μέγα ζήτημα, που ακόμη απέχει πολύ από το να το έχουν τακτοποιήσει οριστικώς οι ακαδημαϊκοί φιλόλογοι, κι άλλο τα εξυπναδίστικα ψέμματα της προπαγάνδας των ξένων.]

Δηλαδή, όλ’ αυτά δείχνουν πως η εποχή γύρω από το 2200 πΧ υπήρξε «σημείο καμπής / θραύσεως», έστω καί γιά μονάχα τη γλώσσα μας.

Τα παραπάνω είναι ένας από τους λόγους, που δίνω ιδιαίτερη σημασία στα μεσοδιαστήματα των ζωδιακών «εποχών», προσπαθώντας ν’ αντλήσω ερευνητικά συμπεράσματα.

Μηλιές

Χωριό του Πηλίου, ιδρυμένο από επί Τουρκοκρατίας πρόσφυγες από τη Βόρεια Εύβοια. (Στο Πήλιο βρήκαν -σχετικά- την ησυχία τους από τις διώξεις των Τούρκων στο πρώην μέρος τους.)

Το χωριό έχει ενδιαφέρουσα ιστορία (πχ δες εδώ), έχει σιδηροδρομική σύνδεση με Βόλο με τον περίφημο «Μουτζούρη», έχει καλό φαγητό, έχει κι αξιοθέατα. Ένα απ’ αυτά, είναι ο (ειδικής αρχιτεκτονικής) ναός των Ταξιαρχών…

…όπου στον πρόναο περιμένει τον επισκέπτη μία έκπληξη:

Ένας (ζωγραφισμένος κατά τα αγιογραφικά πρότυπα) ζωδιακός κύκλος!!!

(Κάποιες λεπτομέρειες γιά το ποιός τον σχεδίασε, στον σύνδεσμο αμέσως παραπάνω.)

Θα μου πείς ότι δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Κι άλλοι ορθόδοξοι ναοί έχουν απεικονίσεις ζωδιακών, μάλιστα τους έχουν επάνω στον τρούλλο (ως εικόνα του ουρανού), καθώς καί (ανάμεσα στους αγίους) απεικονίσεις αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων. Άλλως τε, οι τέσσερεις Ευαγγελιστές αντιστοιχούν στα τέσσερα «σταθερά» ζώδια: ο Ματθαίος στον Ταύρο, ο Μάρκος στον Λέοντα, ο Λουκάς στον Σκορπιό, καί ο Ιωάννης στον Υδροχόο. (Με τις ανάλογες απεικονίσεις των αντιστοίχων ζώων των ζωδίων, πλην του Ιωάννη που έχει δίπλα του έναν μαθητή του. Καί στους αντίστοιχους τέσσερεις στύλους των βυζαντινού ρυθμού ναών, που αντιστοιχούν στις θέσεις των ουρανίων ζωδίων, ξεκινώντας από τον Ταύρο στα ΒΑ.)

Ναί, αλλά το ασυνήθιστο δεν το πιάνει το μάτι του …ασυνήθιστου παρατηρητή!

Σας το κάνω «ψιλά».

Εάν η κορυφή είναι ο βορράς (προς τον οποίο στεκόμαστε με την πλάτη γυρισμένη), τότε, σηκώνοντας το βλέμμα μας ψηλά, μπροστά μας βρίσκεται ο νότος, καί στο αριστερό μας χέρι βρίσκεται η ανατολή. (Καί στο δεξιό, η δύση.) Σωστά; σωστά.

[Στην χαρτογραφία, η ανατολή καί η δύση σημειώνονται ανάποδα απ’ ό,τι μόλις είπαμε, αλλά εδώ έχουμε εικόνα του ουρανού με συγκεκριμένη θέση του παρατηρητή.]

Πού πέφτει η ανατολή, λοιπόν;

Επειδή σήμερα η ανατολή κατά την εαρινή ισημερία πέφτει κάπου στις 3° Ιχθύων, καταλαβαίνουμε ότι η ζωγραφιά δεν μας «μιλάει» γιά πρόσφατους καιρούς.

Αλλά γιά το κάτω άκρο του «κατόπτρου των θρησκειών», περίπου κατά το 3300 μΧ, όπως προείπαμε!!!

Τότε θα αντιστοιχεί αυτή η αγιογραφική εικόνα στην εικόνα του ουρανού.

Τί μπορεί να σημαίνει, όμως, αυτή η χρονιά; τί το τόσο σημαντικό έχει, καί την επισημαίνει (πλήν του ημιπάλαβου αρθρογράφου σας) μέχρι κι ο ανώνυμος αγιογράφος, τουλάχιστον δυόμιση αιώνες πρίν;

Κάθεστε καλά σε γερή καρέκλα;

Θα σας πω.

Σημαίνει την εποχή της Δευτέρας Παρουσίας!!!!!

(συνεχίζεται

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων