Matthew Ehret
Όχι μόνο ο Γιουνγκ πίστευε ότι ήταν η μετενσάρκωση του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Αποστάτη (ένας Μιθραϊκός μυημένος που προσπάθησε να εξαλείψει τον Χριστιανισμό το 364 μ.Χ.), αλλά όπως σημειώνει ο Richard Noll στο The Jung Cult, ο ψυχολόγος είδε κυριολεκτικά τον εαυτό του ως διονυσιακό μεσσία και μυημένο του Μίθρα που προσπάθησε να δημιουργήσει μια νέα ηδονιστική θρησκευτική τάξη.
Μιλώντας για τη σύγκρουση μεταξύ των ρωμαϊκών θρησκειών, ο Jung δήλωσε στο Wandlungen του (aka: «Ψυχολογία του Ασυνείδητου»): «οι δύο μεγάλες ανταγωνιστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός από τη μία πλευρά και ο Μιθραϊσμός από την άλλη».
Τοποθετώντας την προτίμησή του για τον Μιθραϊσμό έναντι του Χριστιανισμού, ο Γιουνγκ δήλωσε ότι η λατρεία του Μίθρα «είναι λατρεία της φύσης με την καλύτερη έννοια της λέξης. ενώ οι πρωτόγονοι Χριστιανοί επέδειξαν καθ' όλη τη διάρκεια μια ανταγωνιστική στάση απέναντι στις ομορφιές αυτού του κόσμου».
«Δέος περιβάλλει τα μυστήρια, ιδιαίτερα το μυστήριο της θέωσης. Αυτό ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μυστήρια - έδωσε βεβαιότητα αθανασίας. Κάποιος παίρνει ένα περίεργο συναίσθημα από το να υποβληθεί σε μια τέτοια μύηση. Το σημαντικό κομμάτι που οδήγησε στη θέωση ήταν η περικύκλωση μου από το φίδι... Το πρόσωπο του ζώου στο οποίο ένιωσα να μεταμορφώνεται το δικό μου ήταν ο περίφημος Θεός Λεοντοκέφαλος των Μιθραϊκών μυστηρίων, η μορφή που παριστάνεται με ένα φίδι κουλουριασμένο γύρω από τον άνθρωπο, το κεφάλι του φιδιού να στηρίζεται στο κεφάλι του ανθρώπου και το πρόσωπο του ανθρώπου αυτό ενός λιονταριού. Αυτό το άγαλμα έχει βρεθεί μόνο στις μυστηριώδεις σπηλιές (τις υποεκκλησίες [Μιθραίο], τα τελευταία απομεινάρια των κατακομβών)». [Jung, Αναλυτική Ψυχολογία, σελ. 98]
Ο μελετητής του Jung Richard Noll σημείωσε την εμμονή του αποκρυφιστή ψυχιάτρου με τον Μίθρα στο ακόλουθο τμήμα του «The Jung Cult- Origins of a Charismatic Movement»: «Όταν ο Jung έγινε ένα με τον Aion στην οραματική εμπειρία μύησης του, στη φαντασία του δεν γινόταν μόνο πλήρης συμμετέχων στα μυστήρια του Μίθρα. Βίωνε μια άμεση μύηση στα αρχαιότερα μυστήρια των Αρίων προγόνων του».
Ο Deus Leontocephalus που περιγράφεται από τον Carl Jung βρίσκεται στην καρδιά της λατρείας του Μίθρα και χαρακτήρισε μια δαιμονική φιγούρα που ονομάστηκε Ariamanus (ή "Ahriman" στο ζωροαστρικό σύστημα). Η φιγούρα απεικονίζει κεφάλι λιονταριού στο σώμα ενός φτερωτού γυμνού άνδρα τυλιγμένο σε ένα φίδι και συχνά περικυκλωμένο από ένα ζώδιο. Εκατοντάδες τέτοια αγάλματα έχουν ανακτηθεί από μιθραϊκούς ναούς και σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Franz Cumont, υποδηλώνουν τον Μιθραϊκό Χρόνο ως θεό σπατάλης αιωνιότητας που χαρακτηρίζεται από θάνατο, κακό και φθορά (σε αντίθεση με τον Κάιρο, τον υπερβατικό χρόνο πέρα από τον Χρόνο).
Λεζάντα: Jan van Kessel the Elder (1626–1679), Saturn Devouring his Children (γ 1660). Wikimedia Commons.
Στη Ρώμη ο Χρόνος έγινε ο θεός Κρόνος, ο οποίος σημειώσαμε στο τρίτο και τέταρτο μέρος, κάθεται στην έβδομη και τελευταία τελετή μύησης των Μιθραϊκών μυστηρίων πριν αξιοποιήσει τον αληθινό Θεό-εαυτό τους. Σε αυτή την εγωιστική διαστροφή της θεότητας, ο νέος «εαυτός» των μυημένων έχει μάθει ότι ο Θεός της Βίβλου που προωθεί το καλό και καταδικάζει το κακό, είναι στην πραγματικότητα ένας κακός δημουργός, ενώ ο αληθινός Θεός πέρα από αυτόν τον δημιούργημα, κατ' εικόνα του οποίου γίνεται ο μυημένος, είναι ένας ανήθικος και πολυσεξουαλικός Θεός, πέρα από το καλό ή το κακό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι τόσο σημαντικό για τους ολιγαρχικούς να διασφαλίσουν ότι ο μόνος ορισμός της κοινωνίας για τον «λόγο» οριοθετείται από αυστηρούς περιορισμούς της γραμμικής αναγωγιστικής λογικής (συνήθως κάποιο μείγμα παραγωγικής / επαγωγικής λογικής). Οι ασφυκτικοί περιορισμοί που αυτή η απατηλή έννοια της «λογικής» επιβάλλει στο μυαλό, και οι σχετικές καντιανές συνέπειες στον ηθικό τομέα (της «επιβολής» της καλής συμπεριφοράς ως κατηγορικών επιταγών στην καλύτερη περίπτωση) οδηγούν σε μια τυραννία της λογικής από την οποία τα θύματα της εν λόγω εξάρτησης πρέπει να επιθυμούν να απελευθερωθούν.
Αυτή η απελευθέρωση από τον ψευδή άκαμπτο λόγο μέσω του αποκρυφισμού και της γνώσης είναι μια ισχυρή συνταγή για τον Εωσφορισμό.
Γράφοντας στον Giuseppe Mazzini, ο Grandmaster Albert Pike εξέθεσε αυτή τη λογική με κάποια λεπτομέρεια γράφοντας: «Η μασονική θρησκεία θα πρέπει, από όλους εμάς τους μυημένους υψηλού βαθμού, να διατηρηθεί στην καθαρότητα του Εωσφορικού Δόγματος. Αν ο Εωσφόρος δεν ήταν Θεός, ο Αδωνάι (ο Θεός των Χριστιανών) του οποίου οι πράξεις αποδεικνύουν τη σκληρότητα, την απιστία και το μίσος του για τον άνθρωπο, τη βαρβαρότητα και την απέχθειά του προς την επιστήμη, θα τον συκοφαντούσαν ο Αδωνάι και οι ιερείς του; Ναι, ο Εωσφόρος είναι Θεός, και δυστυχώς ο Adonay είναι επίσης Θεός. Γιατί ο αιώνιος νόμος είναι ότι δεν υπάρχει φως χωρίς σκιά, δεν υπάρχει ομορφιά χωρίς ασχήμια, δεν υπάρχει λευκό χωρίς μαύρο, γιατί το απόλυτο μπορεί να υπάρξει μόνο ως δύο Θεοί... η αληθινή και αγνή φιλοσοφική θρησκεία είναι η πίστη στον Εωσφόρο, τον ίσο με τον Αδωνάι».
Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο Εωσφόρος είναι ένα ακόμη ανάλογο για τις ηλιακές θεότητες Horus, Marduk, Apollo και φυσικά... Μίθρα.
Nag Hamadi Γνωστικό Ευαγγέλιο
Σήμερα, καταβάλλονται εντατικές προσπάθειες για την αναβίωση των λατρειών της Κυβέλης/Δήμητρας, καθώς και των χριστιανικών γνωστικών συνθετικών λατρειών της αίρεσης (που περιγράφονται στα κείμενα του Nag Hamadi) στα έργα των Elaine Pagels, Brian Muraresku, Diana Pasulka, Graham Hancock και αμέτρητων άλλων.
Η σύνδεση από τις πρώτες χριστιανικές γνωστικές γραφές και τις ευρύτερες αποκρυφιστικές μυστηριακές θρησκείες που εξαπλώθηκαν σε όλο τον αρχαίο κόσμο είναι άμεση και για τουλάχιστον αρκετές εκατοντάδες χρόνια διαχειρίστηκαν οι νεοπλατωνικοί γνωστικοί που είχαν καταλάβει την ακαδημία του Πλάτωνα σαν ιός μετά τον 2ο αιώνα π.Χ.
Αυτοί οι νεοπλατωνιστές που σφετερίστηκαν το όνομα του Πλάτωνα χρησιμοποίησαν την ακόλουθη φόρμουλα: 1) να εξαγάγουν οτιδήποτε αγγίζει μυθολογικό κείμενο από τους διαλόγους του Πλάτωνα χωρίς κανένα πλαίσιο, 2) να επισημοποιήσουν τις έννοιες του Πλάτωνα για τις δύο πραγματικότητες (Είναι και Γίγνεσθαι/πεπερασμένο και άπειρο/χρονικό και αιώνιο) σε αποκρυσταλλωμένους ορισμούς που στερούνται μετασχηματιστικής αλλαγής και 3) να εξαλείψουν την έννοια του καθολικού λόγου από τη σύνδεσή της με την ηθική αρετή, όπως διδάσκεται από τον Πλάτωνα και όλους τους αληθινούς πλατωνιστές.
Μέσα σε αυτό το σύνολο πλάνων, η «γνώση» έγινε κάτι που προοριζόταν μόνο για μια εσωτερική ελίτ που είχε αποσπαστεί από τη διεφθαρμένη επιρροή της λογικής μέσω προσεκτικά οργανωμένων τελετουργιών μύησης.
Γράφοντας στο How Jesus and his Followers Saved Civilization (1980), ο ιστορικός Robert Carmen Dreyfuss γράφει ότι:
«Η λατρεία του ISIS και οι αδελφές λατρείες της [Magna Mater-Cybele/Attis, Mithra κ.λπ.] ήταν αποφασισμένες να καταστρέψουν τον Χριστιανισμό εκ των έσω. Ο γνωστικισμός, υιοθετώντας τον προστατευτικό χρωματισμό του να είναι μια οιονεί ή ψευδο-χριστιανική αίρεση, χρησιμοποίησε αυτή την ικανότητα για να προσπαθήσει να εισαγάγει την αρχαία δομή πίστης των λατρειών πίσω στο χριστιανικό κίνημα.
Μεταξύ των θεμάτων των γνωστικών ευαγγελίων περιλαμβάνονται 1) η σεξουαλικοποίηση του Θεού σε ένα αμφιφυλόφιλο ον κατ' εικόνα του οποίου γίνονται όλοι οι μυημένοι, 2) η εξάλειψη της θεότητας του Χριστού, 3) ο επαναπροσδιορισμός του βιβλικού Θεού ως κακού δημουργού, 4) η εξύμνηση των μυστικών μυστηρίων που είναι προσβάσιμα μόνο μέσω της εγκατάλειψης των λογικών δυνάμεων, Και σε ορισμένες περιπτώσεις, 5) λύτρωση μέσω σεξουαλικής φρενίτιδας και παραισθησιογόνων ποτών.
Μέσα από το πλήθος των παραλλαγών των γνωστικών «ιερών ιστοριών», βρίσκουμε την ύπαρξη σεξουαλικοποιημένων πνευματικών οντοτήτων που ονομάζονται «αιώνες» που δημιουργήθηκαν από μια οντότητα καθαρού φωτός και κενού που δεν διαφέρει από το ζεν βουδιστικό ιδεώδες του «Είναι» ως «Μη-Είναι».
Μετά από πολλαπλές αναπαραγωγές, αυτές οι οντότητες του αιώνα έγιναν πιο πολυάριθμες, και λόγω του διαχωρισμού τους στο «χρόνο» από την πηγή του Όντος, έγιναν πιο ακάθαρτες με αποτέλεσμα ο νεότερος αιώνας που ονομάστηκε «Πίστη Σοφία» (και μερικές φορές «Γαία») που μολύνθηκε από άγνοια και περιφρόνησε την αρσενική ενέργεια τόσο πολύ που τεκνοποίησε με τον εαυτό της δημιουργώντας ένα βδέλυγμα.
Όπως λέει η ιστορία, αυτό το αποβλητικό παιδί έγινε ένα κοινωνιοπαθές και αυταπάτες πολλών φύλων που ονομάζεται «Yaldabaoth», που συνήθως εκφράζεται ως φίδι με κεφάλι λιονταριού. Τυπικά, οι εικόνες του Yaldabaoth μεταφέρονται με έναν ήλιο και ένα φεγγάρι να πλαισιώνουν το τερατούργημα, υποδεικνύοντας τελετουργίες «ανάβασης» και «καθόδου» (ή απολλώνιους/διονυσιακούς τύπους-Bachanalian) που συνδέονται με τελετές των λατρευτών των μυστηρίων.
Αυτός ο κοινωνιοπαθής δημαγωγός εμφύσησε στο σκοτάδι φως δημιουργώντας μια νέα δύναμη κακού για να αντισταθμίσει το καλό και με αυτή την κακή δύναμη, ονόμασε τον εαυτό του «ο ένας και μοναδικός Θεός» που δημιούργησε το σύμπαν σε επτά ημέρες.
Αυτός ο κακός δημαγωγός πήρε τα ονόματα «Yaldabaoth», «Samael και Saklas», και σε όλες τις γνωστικές αιρέσεις αναφέρεται ως «Μεγάλος Άρχων» (από τον Βαλεντίνο), «Αρχιάρχων» (από το Απόκρυφο του Ιωάννη), «Μεγάλος Demiurge» (από τον Βασιλίδη) ή Σατανάς (στο Γνωστικό Ευαγγέλιο του Νικόδημου) και βρίσκεται σε όλες τις γνωστικές γραφές ως ο αδαής και καθαρά κακός Θεός της Βίβλου, που έφτιαξε τον κόσμο κατ' εικόνα του.
Στη γνωστική πραγματεία των Σεθίων που ονομάζεται «Η φύση των αρχόντων», βρίσκουμε τον κακό δημουργό να λέει: «Εγώ είμαι ο Θεός. Δεν υπάρχει άλλος εκτός από μένα». Όταν το είπε αυτό, αμάρτησε εναντίον [του Βασιλείου των Πάντων]. Αυτό το καύχημα ανέβηκε στην Αφθαρσία και μια φωνή απάντησε από την Αφθαρσία και είπε: «Κάνεις λάθος, Σαμαέλ» - που σημαίνει «τυφλός θεός»... Οι σκέψεις του ήταν τυφλές. Εξέφρασε τη δύναμή του, δηλαδή τη βλασφημία που είχε ξεστομίσει, και την καταδίωξε μέχρι το χάος και τη μητέρα του την άβυσσο, με την προτροπή της Πίστης Σοφίας». Καθιέρωσε κάθε έναν από τους απογόνους του σύμφωνα με τη δύναμή του, σύμφωνα με το πρότυπο των αιώνιων βασιλείων παραπάνω. Γιατί το ορατό προήλθε από το αόρατο».
Περιγράφοντας τη συντριβή των ψυχών του Yaldabaoth και των διεφθαρμένων συνδημιουργών του Αρχόντων, από το βασίλειο των πνευμάτων που είναι άφθαρτα όντα φωτός, ο συγγραφέας του κειμένου Sethian δηλώνει: «Η εικόνα της [της Σοφίας] εμφανίστηκε ως αντανάκλαση στα νερά, και οι αρχές [demiurge και κορυφαίοι Άρχοντες] του σκότους την ερωτεύτηκαν. Αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν την εικόνα που τους φαινόταν στα νερά [αφού]... Αυτό που είναι μόνο η ψυχή δεν μπορεί να συλλάβει αυτό που είναι από το πνεύμα. Γιατί οι αυθεντίες [βλέπε άρχοντες-δημιουργοί του υλικού κόσμου και του βασιλείου της λογικής] ήταν από κάτω, αλλά η εικόνα της Αφθαρσίας ήταν από πάνω».
Μέσα σε αυτή τη γνωστική κοσμολογία, η μορφή του Χριστού γίνεται ένας αιώνας/άρχων που παρέδωσε τα μυστικά μυστήρια στην ανθρωπότητα μέσω της μορφής του φιδιού στον Κήπο. Η μορφή του Yaldabaoth ήταν τόσο εξοργισμένη από αυτή την αίρεση που ξεγέλασε τον κόσμο να σκεφτεί ότι το φίδι, ή ο Εωσφόρος ήταν κακός, αλλά στην πραγματικότητα ήταν πάντα ο δρόμος προς το φως. [1]
Στο Ευαγγέλιο του Σηθ (που κατά καιρούς είναι το όνομα του υποτιθέμενου τρίτου γιου του Νώε αλλά και του φιδιού του κήπου), προωθείται ακόμη και τελετουργικό για όποιον επιθυμεί να «γνωρίσει» τους ουρανούς... Απλά κόψτε μια μήτρα από μια ζωντανή έγκυο γυναίκα:
«Ο ουρανός και η γη έχουν σχήμα παρόμοιο με τη μήτρα... και αν... Όποιος θέλει να το ερευνήσει αυτό, ας εξετάσει προσεκτικά την έγκυο μήτρα οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος και θα ανακαλύψει μια εικόνα του ουρανού και της γης.
Το αν αυτό ήταν ή όχι στο μυαλό της σατανικής δολοφονίας της εγκύου συζύγου του Ρομάν Πολάνσκι στα χέρια της οικογένειας Μάνσον που συνδέεται με τη Σαηεντολογία είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί από κανέναν γνωστό ερευνητή κατά τη γνώμη αυτού του συγγραφέα.
Σε ένα άλλο ευαγγέλιο που βρίσκεται ανάμεσα στις γραφές Nag Hamadi στην Αίγυπτο το 1947, έχουμε την Τριμοφική Πρωτοπορία να μιλάει ως η φωνή του Θεού λέγοντας: «Εγώ είμαι η Φωνή... [είναι] Εγώ που μιλάω μέσα σε κάθε πλάσμα... Τώρα ήρθα για δεύτερη φορά με τη μορφή γυναίκας και μίλησα μαζί τους... Έχω αποκαλυφθεί στη Σκέψη της ομοιότητας της αρρενωπότητάς μου». Η «φωνή» συνεχίζει εξηγώντας: «Είμαι ανδρόγυνος. [Είμαι και Μητέρα] και Πατέρας, αφού συνουσιάζομαι με τον εαυτό μου... [και με εκείνους] που με αγαπούν... Είμαι η Μήτρα [που δίνει σχήμα] στα Πάντα... Είμαι η Μειοθέα, η δόξα της Μητέρας».
Στο γνωστικό ευαγγέλιο «Βροντή, Τέλειος Νους» ακούμε την ίδια φωνή να προχωρά ακόμη περισσότερο λέγοντας:
«Είμαι ο πρώτος και ο τελευταίος. Είμαι ο τιμημένος και ο περιφρονημένος. Είμαι η πόρνη και η αγία. Είμαι η σύζυγος και η παρθένος. Είμαι η μητέρα και η κόρη... Είμαι γνώση και άγνοια... Είμαι ξεδιάντροπος. Ντρέπομαι. Είμαι δύναμη και φοβάμαι... Είμαι ανόητος και είμαι σοφός... Είμαι άθεος και είμαι κάποιος του οποίου ο Θεός είναι μεγάλος».
Το θέμα που υιοθετούν όλοι οι προαναφερθέντες είναι η αντίληψη ότι ο «καθαρός Χριστιανισμός» βρισκόταν στις προ της Νίκαιας γνωστικές μυστηριακές λατρείες – οι οποίες στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ψευδο-Μιθραϊκές/Κυβέληδες/Δήμητρα αιρέσεις που υιοθέτησαν ένα απλό χριστιανικό επίχρισμα.
Ο ψυχίατρος που διηύθυνε το πρόγραμμα Psylocibin της CIA MK Ultra στο Χάρβαρντ πραγματοποιώντας ψυχολογικά πειράματα σε φοιτητές που χρησιμοποιούσαν ψυχεδελικά φάρμακα, δεν ήταν άλλος από τον Henry Murray, μαθητή του Carl Jung για πολλά χρόνια. Ο διευθυντής της CIA Allen Dulles, ο οποίος ξεκίνησε και επέβλεψε το MK Ultra με την εκτόξευσή του το 1953, συνεργάστηκε στενά με τον Jung καθ 'όλη τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου.
Carl Jung: Γνωστικός Αρχιερέας
Σε μια επιστολή του 1912 προς τον Φρόιντ, ο ίδιος ο Carl Jung είχε περιγράψει αυτή την αναβίωση των γνωστικών μυστηρίων ως αντικατάσταση του Χριστιανισμού λέγοντας:
«Νομίζω ότι πρέπει να του δώσουμε [αναφερόμενος στη νέα θρησκεία του] χρόνο να διεισδύσει σε ανθρώπους από πολλά κέντρα, να αναζωογονήσει μεταξύ των διανοουμένων ένα αίσθημα για το σύμβολο και τον μύθο, τόσο απαλά να μεταμορφώσει τον Χριστό πίσω στον γαλήνιο θεό της αμπέλου, που ήταν, και με αυτόν τον τρόπο να απορροφήσει αυτές τις εκστατικές ενστικτώδεις δυνάμεις του Χριστιανισμού με μοναδικό σκοπό να κάνει τη λατρεία και τον ιερό μύθο αυτό που κάποτε ήταν - ένας μεθυσμένος Γιορτή χαράς όπου ο άνθρωπος ανέκτησε το ήθος και την αγιότητα ενός ζώου». [McGuire, Freud-Jung Letters σελ. 294- επιστολή 178J]
Ο Γιουνγκ ήταν εξαιρετικά σαφής για την αφοσίωσή του στα μιθραϊκά μυστικά δόγματα του γνωστικού χριστιανισμού, τα οποία είδε ως τη βάση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας.
Στο βιβλίο του Ο Γνωστικός Γιουνγκ, ο θεόσοφος Στέφαν Α. Χέλερ γράφει: «Στον αρχαίο Γνωστικισμό βρίσκουμε πολύ σαφείς δηλώσεις ενός πνευματικού φιλελευθερισμού... που θεωρεί το ανθρώπινο πνεύμα ανώτερο και κυρίαρχο πάνω στον πρωτόγονο νόμο του «Ου» και του «Ου θέλεις» που διακηρύχθηκε από τον δημαγωγό [τον Θεό της Βίβλου]. Το να φανταστεί κανείς ότι το αγνό, θεϊκό πνεύμα κάποιου θα μπορούσε ακόμη και να επηρεαστεί, και ακόμη λιγότερο να χαθεί εξαιτίας της παράβασης των ασήμαντων νόμων ενός κοσμικού τυράννου, φαινόταν γελοίο στους Γνωστικούς.
Ο αληθινός πραγματωμένος εαυτός, ενσωματωμένος στις υποσυνείδητες σκιές, ήταν για τον Jung, απελευθερωμένος από όλες τις ηθικές θεωρήσεις, και όπως ο Crowley (ή ο Francis Dashwood του Hellfire Club νωρίτερα) ήξερε ότι το "Do What Thou Whilst" ήταν ολόκληρος ο Νόμος.
Ο Hoeller γράφει: «Σαν αληθινός Γνωστικός, ο Carl Jung αναγνώρισε ότι, ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση, η καλοσύνη δεν είναι υποκατάστατο της ολότητας. Συχνά έλεγε ότι μακροπρόθεσμα αυτό που έχει σημασία δεν είναι η καλοσύνη ή η υπακοή στους ηθικούς νόμους, αλλά μόνο και απλά η πληρότητα της ύπαρξης.
Η Cynthia Chung, στο πρόσφατο δοκίμιό της «The Shaping of a World Religion: Carl Jung and The Land of the Dead – Descending into the Underworld PART VI» καταδεικνύει κομψά τη νεοπαγανιστική αναβίωση που διέπει ολόκληρη την ενήλικη ζωή του Jung:
(Σημείωση: Ο Carl Jung and the Land of the Dead περιλαμβάνεται ως μέρη 5-7 στο επερχόμενο βιβλίο της Cynthia «The Shaping of a World Religion»)
Τα 7 κηρύγματα του Jung στους νεκρούς
Η αφοσίωση του Γιουνγκ στον χριστιανικό γνωστικισμό καταδείχθηκε ήδη από το 1916, όταν διοχέτευσε τον γνωστικό ιερέα της Αλεξάνδρειας του 2ου αιώνα ονόματι Βασιλίδη στα περίφημα πλέον «Επτά κηρύγματα προς τους νεκρούς». Σε αυτά τα κηρύγματα, ο Γιουνγκ έκανε επτά γνωστικά κηρύγματα στα πνεύματα των νεκρών ιπποτών Ναϊτών λέγοντας: «Οι νεκροί επέστρεψαν από την Ιερουσαλήμ, όπου δεν βρήκαν αυτό που ζητούσαν. Προσευχήθηκαν να τους αφήσω να μπουν μέσα και ικέτευσαν το λόγο μου, και έτσι άρχισα τη διδασκαλία μου».
Ο Jung αφηγείται στα φαντάσματα την ιστορία της δημιουργίας και τη θεμελιώδη ουσία όλων όσων περιγράφει ως «Pleroma» λέγοντας: «Αρχίζω με το τίποτα. Το τίποτα είναι το ίδιο με την πληρότητα. Στο άπειρο το γεμάτο δεν είναι καλύτερο από το άδειο. Το τίποτα είναι άδειο και γεμάτο. Επίσης, θα μπορούσατε να πείτε οτιδήποτε άλλο για το τίποτα, όπως για παράδειγμα, λευκό είναι, ή μαύρο, ή πάλι, δεν είναι, ή είναι. Ένα πράγμα που είναι άπειρο και αιώνιο δεν έχει ιδιότητες, αφού έχει όλες τις ιδιότητες... Αυτό το τίποτα ή πληρότητα το ονομάζουμε PLEROMA. Εκεί τόσο η σκέψη όσο και η ύπαρξη παύουν, αφού το αιώνιο και άπειρο δεν έχει ιδιότητες. Σε αυτό δεν υπάρχει κανένα ον, γιατί τότε θα ήταν διαφορετικό από το πλέρωμα, και θα είχε ιδιότητες που θα τον διακρίνουν ως κάτι ξεχωριστό από το πλέρωμα.
Αυτή η θεμελιώδης ανυπαρξία που ο Γιουνγκ περιγράφει ως την ουσιαστική αγνότητα όλων στην οποία όλοι πρέπει να επιθυμούν να επιστρέψουν είναι και Όλα και τίποτα, και επίσης τόσο καλό όσο και κακό, και κάθε άλλο αντίθετο ρητό: «Οι ιδιότητες [του Πλερώμα] είναι ζεύγη αντιθέτων, όπως: Το αποτελεσματικό και το αναποτελεσματικό, η πληρότητα και το κενό, ζωντανοί και νεκροί, Διαφορά και ομοιότητα, φως και σκοτάδι, ζεστό και κρύο, δύναμη και ύλη, χρόνος και χώρος, καλό και κακό, ομορφιά και ασχήμια, το ένα και τα πολλά. κ.λπ.»
Κατά τη διάρκεια των επτά κηρυγμάτων, ο Βασιλίδης (γνωστός και ως Jung) δηλώνει ότι η μορφή του Αμπράξα είναι ολόκληρος ο ολοκληρωμένος άνθρωπος που ενώνει όλα τα αντίθετα του καλού και του κακού λέγοντας: «Αυτό που λέει ο θεός-ήλιος είναι ζωή. Αυτό που λέει ο διάβολος είναι ο θάνατος. Αλλά ο Αμπράξας λέει αυτόν τον αγιασμένο και καταραμένο λόγο που είναι ζωή και θάνατος ταυτόχρονα. Ο Αμπράξας εκλιπαρεί την αλήθεια και το ψέμα, το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι, με τον ίδιο λόγο και με την ίδια πράξη. Γι' αυτό είναι τρομερός ο Αμπράξας».
Μόλις πραγματοποιήσει τον Abraxas, ο Jung εξηγεί ότι ο άνθρωπος γίνεται «ο δημιουργός και ο καταστροφέας του δικού του κόσμου».
Λεζάντα: Εκτύπωση από το L'antiquité expliquée et représentée en figures του Bernard de Montfaucon (Band 2,2 σελίδα 358) με διαφορετικές εικόνες του Abraxas. Η θεότητα εμφανίστηκε σε διάφορες μορφές που περιγράφηκαν παραπάνω, αλλά συχνά απεικονιζόταν ως ανθρώπινο σώμα με πόδια φιδιού, κεφάλι κόκορα και συνήθως κρατώντας μαστίγιο και ασπίδα.
Περισσότερα για αυτό το θέμα θα περιγραφούν σε μια μελλοντική μελέτη για τα Επτά Κηρύγματα του Jung, αλλά αρκεί να πούμε προς το παρόν ότι το Abraxas αντιπροσωπεύει μια καθαρή συνταγή για να οδηγήσει ένα μυαλό στην παραφροσύνη, τον κατακερματισμό και απηχεί το είδος της σκέψης που εξέφρασε ο Λόρδος Bertrand Russell, ο οποίος αργότερα ζήτησε μια επιστημονική δικτατορία ικανή να πείσει τους μαθητές ότι «το χιόνι είναι μαύρο». [2]
Οι παλαιότεροι διαλογισμοί του Ιγνάτιου Λογιόλα, ο οποίος προσπάθησε επίσης να εκπαιδεύσει Ιησουίτες μύστες, πιστεύουν ότι το λευκό είναι μαύρο, αντικατοπτρίζει επίσης αυτή τη γνωστική τεχνική [3].
Για όσους έχουν διαβάσει το πρώτο, τρίτο και τέταρτο μέρος αυτής της σειράς, η σύνδεση μεταξύ του Μίθρα και των Ιησουιτών θα πρέπει να κάνει αυτή την έννοια να ξεχωρίζει ως εξαιρετικά σημαντική.
Ο ρόλος του Γιουνγκ στην αναβίωση των γνωστικών ευαγγελίων
Στην πραγματικότητα, η πρώτη συλλογή γνωστικών κειμένων που ανακαλύφθηκαν σε αιγυπτιακές σπηλιές το 1945 αγοράστηκε παράνομα από το Ινστιτούτο Γιουνγκ το 1953 και ονομάστηκε Κώδικας Γιουνγκ, για τον οποίο ο βιογράφος του Γιουνγκ Στίβεν Χέλερ δήλωσε: «Η επιρροή του Γιουνγκ είναι σχεδόν αποκλειστικά υπεύθυνη για το ζωτικό έργο της δημοσίευσης της μεγαλύτερης αποθήκης πρωτότυπων γνωστικών γραπτών που ανακαλύφθηκε ποτέ στην ιστορία. τη βιβλιοθήκη Nag Hammadi». [από το The Gnostic Jung and the Seven Sermons to the Dead, 1983.]
Ο Hoeller περιγράφει εκτενώς πώς ο Jung συνεργάστηκε στενά με τον φίλο του Δρ Gilles Quispel, καθώς αργότερα μετέφρασε και δημοσίευσε τα βιβλία υπό τη σημαία του «Κώδικα Jung». Ο Hoeller γράφει: «Αυτός ο κώδικας, που ονομάζεται Jung Codex, παρουσιάστηκε στο Ινστιτούτο Jung στη Ζυρίχη με την ευκαιρία των ογδοηκοστών γενεθλίων του Δρ Jung, και ήταν έτσι το πρώτο στοιχείο από το εύρημα Nag Hammadi που προβλήθηκε ανοιχτά από μελετητές και λαϊκούς έξω από το ταραχώδες και μη συνεργάσιμο περιβάλλον της Αιγύπτου στη δεκαετία του πενήντα. Ο ίδιος ο καθηγητής Quispel δήλωσε ότι ο Jung έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να επιστήσει την προσοχή και να δημοσιεύσει την ανεκτίμητη συλλογή των χειρογράφων Nag Hammadi.
Ο Carl Jung δεν ήταν μόνο ο επίσκοπος της γνωστικής αναζωπύρωσης μέσω της απόκτησης και προώθησης των γραφών Nag Hammadi, αλλά ήταν επίσης υποστηρικτής των ψυχεδελικών που αποδεικνύεται από μια διάλεξη του 1955 που ξεκινά με τον γκουρού να λέει ότι δεν γνώριζε τη διαφορά μεταξύ LSD και μεσκαλίνης. Μέσα σε 10 λεπτά, η ανειλικρινής φύση του Γιουνγκ φάνηκε όταν είπε στους μαθητές του: «Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι οι γιατροί θα τρέφονται καλά με μεσκαλίνη, το αλκαλοειδές της θείας χάρης, έτσι ώστε να μάθουν μόνοι τους το θαυμάσιο αποτέλεσμά της».
Ο Carl Jung σύντομα ανέλαβε την ευθύνη των Συνεδρίων Eranos στην Ασκόνα της Ελβετίας το 1933, τα οποία είχαν συσταθεί από μια φωλιά θεοσοφιστών και Φαβιανών με εντολή να δημιουργήσουν έναν νέο πνευματισμό βασισμένο σε μια σύνθεση της σύγχρονης ψυχολογίας, της θρησκείας, της φιλοσοφίας και του αποκρυφισμού.
Τα συνέδρια του Εράνου θα εμπνεύσουν δύο οπαδούς του Aldous Huxley που ονομάζονται Richard Price και Michael Murphy να δημιουργήσουν μια νέα οργάνωση στην Αμερική, που ονομάζεται «The Esalen Institute» στο Big Sur της Καλιφόρνια το 1962.
Την πρόθεση του Γιουνγκ να ανατρέψει τον Χριστιανισμό, να εγκαθιδρύσει μια νέα γνωστική θρησκευτική τάξη βασισμένη στα ναρκωτικά, να αγκαλιάσει τη σκιά και να απελευθερωθεί από την ηθική (με τον ίδιο ως αρχιερέα) μοιράστηκε ο συνάδελφός του συμμετέχων στην Ασκόνα Άλντους Χάξλεϋ - MK Ultra guiding light, συγγραφέας των Doors of Perception και Brave New World.
Περιγράφοντας τη συνομιλία του με τον Aldous Huxley, γκουρού του LSD, και το μέλος του Esalen Timothy Leary έγραψε στην αυτοβιογραφία του:
«Είχαμε έρθει αντιμέτωποι με την ιουδαιο-χριστιανική δέσμευση σε έναν Θεό, μια θρησκεία, μια πραγματικότητα, που έχει καταραστεί την Ευρώπη για αιώνες και την Αμερική από την ίδρυσή μας. Τα ναρκωτικά που ανοίγουν το μυαλό σε πολλαπλές πραγματικότητες οδηγούν αναπόφευκτα σε μια πολυθεϊστική άποψη του σύμπαντος. Αισθανθήκαμε ότι είχε φτάσει ο καιρός για μια νέα ανθρωπιστική θρησκεία βασισμένη στην ευφυΐα, τον καλοπροαίρετο πλουραλισμό και τον επιστημονικό παγανισμό».
Σε ένα μελλοντικό δοκίμιο, θα εξετάσουμε τον ρόλο του Ινστιτούτου Esalen στην αναβίωση της λατρείας του Μίθρα, της Κυβέλης-Άττιδος, των Ελευσίνιων Μυστηρίων κάτω από ένα νέο παγκόσμιο ιερατείο.
Για να τυλίξετε πραγματικά το μυαλό σας πιο βαθιά γύρω από το ρόλο και τη συστημική «νέα παραφροσύνη» πίσω από τον πνευματισμό της νέας εποχής που πρωτοστάτησε ο Jung, γιατη νέα σειρά της Cynthia που γράφεται παράλληλα με την τρέχουσα σειρά μου (και οι δύο παίζουν στην αναδυόμενη σειρά ταινιών «Hidden Hand Behind UFO». Τα τελευταία της έργα που χτίζουν μέχρι το Esalen and a New World Religion from a different orbital pathway μπορούν να βρεθούν εδώ: The Shaping of a World Religion: From Jesuits, Freemasons &; Anthropologists to MK Ultra &; the Counter-Culture Movement
Υποσημείωση
[1] Από τη Θεοσοφική Επιθεώρηση, τόμος 6, η Μπλαβάτσκυ γράφει: «Ο Ιλνταβαώθ ή Ιαλνταμπαώθ ταυτίζεται με τον Φεταχίλ του Κώδικα Ναζαραίου, τον Ντεμίρ του Βαλεντινιανού συστήματος (Εωσφόρος, vi, 33), τον Πρόαρχο των Βαρμπελιτών (Ειρηναίος, Ι, xxix, 4), τον Μεγάλο Άρχοντα του Βασιλίδη και τον Ελοχίμ του Ιουστίνου, &γ. Ο Ιλνταβαώθ (το παιδί του χάους) ήταν γιος της Σοφίας (Αχαμώθ) στη Γνωστική Κοσμογένεση, με άλλα λόγια, ο Αρχηγός των Δημιουργικών Δυνάμεων και ο εκπρόσωπος μιας από τις τάξεις του Pitris. Αν θεωρήσουμε τη Σοφία-Πάνω (Εωσφόρος, vi, 33, σελ. 231, κ.ε.) ως την Άκδσα, και τη Σοφία-Κάτω (Αχαμόθ) ως το κατώτερο ή υλικό της επίπεδο, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε γιατί ο Ιλνταβαώθ, ο υλικός δημιουργός, ταυτίστηκε με τον Ιεχωβά και τον Κρόνο, και έτσι θα ακολουθήσουμε την ακόλουθη αλληγορία από τον Ειρηναίο (I, xxiii-xxviii). Ο Ildabaoth το παιδί της Μητέρας, η Σοφία, γεννά ένα γιο του εαυτού του, χωρίς τη βοήθεια οποιασδήποτε μητέρας, και ο γιος του ένα γιο με τη σειρά του, και αυτός άλλος, και ούτω καθεξής μέχρι να γεννηθούν έξι γιοι, ο ένας από τον άλλο. Τώρα αυτοί άρχισαν αμέσως να αγωνίζονται με τον πατέρα τους για την κυριαρχία. Κι εκείνος απελπισμένος και οργισμένος κοίταξε τους «καθαρισμούς της ύλης» από κάτω. και μέσω αυτών γεννήθηκε ένας άλλος γιος, ο Οφιόμορφος, ο φιδίσιος, το πνεύμα όλων όσων είναι βασικότερα στην ύλη».
[2] Στο Impact of Science on Society, ο Ράσελ δήλωσε: «Ο Αναξαγόρας υποστήριξε ότι το χιόνι είναι μαύρο, αλλά κανείς δεν τον πίστεψε. Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από τάξεις μαθητών στους οποίους θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση ότι το χιόνι είναι μαύρο. Σύντομα θα προκύψουν διάφορα αποτελέσματα: Πρώτον, ότι η επιρροή του σπιτιού είναι παρεμποδιστική. Δεύτερον, δεν μπορούν να γίνουν πολλά αν η κατήχηση δεν αρχίσει πριν από την ηλικία των δέκα. τρίτον, ότι οι στίχοι που έχουν μελοποιηθεί και τονιστεί επανειλημμένα είναι πολύ αποτελεσματικοί. τέταρτον, ότι η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή γεύση για εκκεντρικότητα. Αλλά αναμένω ότι εναπόκειται στους μελλοντικούς επιστήμονες να κάνουν αυτά τα αξιώματα ακριβή και να ανακαλύψουν ακριβώς πόσο κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστέψουν ότι το χιόνι είναι μαύρο και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τα κάνουν να πιστέψουν ότι είναι σκούρο γκρι. "
[3] «Δέκατος τρίτος κανόνας. Για να είμαστε σωστοί σε όλα, οφείλουμε πάντοτε να θεωρούμε ότι το λευκό που βλέπω, είναι μαύρο, αν το αποφασίσει η Ιεραρχική Εκκλησία»
