ΔΥΣΕ ΗΛΙΕ [ΖΑΙΝΤΙ ΖΑΙΝΤΙ..]

Τήν χολυγουντιανή υπερπαραγωγή οι 300,επένδυσε μουσικα ο συνθέτης

Tyler Bates    ..το τραγουδι που επελεξε για την σκηνή που η Γοργω μαθαίνει τον θάνατο του Λεωνίδα,ειναι ενα Βαλκανικο δημοτικό..κι εδω αρχίζει το πρόβλημα ή μάλλον τό Βαλκανικό πανηγυράκι ...Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή...στα πλαίσια του νεοσύστατου folk,ενας Σκοπιανός συνθέτης ο Αλεξαντερ Σαριεφσκι.διασκεύασε πατώντας στα ιδια μουσικά μοτίβα και στίχους,δύο  παλια δημοτικα τραγουδια της περιοχής και παρουσίασε το τραγούδι Ζαίντε Ζάιντε...ως εδω καλα,μέχρι που καποιος πρότεινε στον Τάιλερ να το χρησιμοποιήσει στην ταινία...γυρίζεται η ταινία,εμφανίζεται στις αιθουσες και οποία έκπληξη για τους Σκοπιανούς που τέτοιες ευκαιρίες ψάχνουν,ακουνε το τραγούδι  και ενθουσιάζονται...βάζουν τον πιο καλό τους νεαρο τραγουδιστη 

Τόσε Προέσκι

  και πιο γνωστο ,διότι ηδη εκανε διεθνη καριερα και το προμοτάρουν σε ολον τον κόσμο[ο νεαρός ηταν πράγματι εξαιρετικός,δυστυχως πεθανε στα 26 χρόνια του]..διότι επιβάλεις ευκολα ενα νεοσύστατο κράτος,αλλά πως να επιβάλλεις ανυπαρκτο εθνος με πολιτισμο και πολιτισμικα στοιχεία...πιάστηκαν απο αυτο[ναι από ενα τραγουδάκι...υπερβολλή;;καθόλου!!!] κι αρχισαν να μιλάνε,για την παλαιότητα της υπαρξής τους στην περιοχή και τον λαικό πολιτισμό τους....ως που τους εκοψαν την φορα οι Βούλγαροι  κι αρχισε μια απίστευτη διαμάχη..σε επιστημονικο αλλα και πολιτικο επίπεδο...διοτι το τραγουδι ειναι Βουλγαρικό  και

μαλιστα καταγεγραμμένο από το 1800 σε συλλογη,απο τον λαογράφο Λιούμπεν Καραβέλλο που το κατατάσσει στα τραγούδια της ταβέρνας,στα επιτραπέζια,της ευρύτερης περιοχης των Βαλκανίων[αρα στά Σκόπια λογικό να το εχει μεταφερει η Βουλγαρικη εθνοτικη ομάδα-ειπαμε τα εθνη παραγουν πολιτισμο και μεταφερουν στοιχεια του οπου βρίσκονται εκτος του κύριου εθνικου χώρου τους,ελα ομως που οι Σκοπιανοι δεν δεχονται πως υπάρχει τετοιο εθνος και πως στα Σκοπια κατοικουν Μακεδονες και μόνο]

Στο παιγνίδι της διεκδίκησης μπήκαν και οι Σέρβοι,δικαίως και αυτοί,διότι το μοτίβο και το στιχουργικο και το μελικο,ειπαμε ειναι κοινο..τελος παντων ο καυγάς ηταν τρικούβερτος και κράτησε επι μακρον[ευτυχως δεν εφτασε στα λιανοντούφεκα,διοτι εδω ειναι Βαλκάνια και μπορουμε να παρουμε φωτια και για λιγοτερο σοβαρους λόγους]....μονο εμείς δεν συμμετείχαμε ,διοτι ειμαστε υπεράνω βεβαίως βεβαίως και μονο χαριζουμε[γλωσσα,ιστορία,πολιτισμο]ουτε που το πήραμε χαμπάρι αλλωστε, ...κι εγω το ειχα παρακολουθήσει το θεμα εντελως τυχαία και οχι δεν ηταν ενας χωριάτικος καυγας χωρις λόγο,στον κατω μαχαλά της Ευρώπης...τελος πάντων η πλάκα ειναι πως ενας Αμερικανός συνθέτης,πήρε ενα Βουλγάρικο τραγούδι,το οποιο ερμηνευσε μια Περσίδα!![ναι Περσίδα-η Αζάμ Αλί- το ερμηνευει στην ταινια]ως θρήνο για ενα Ελληνα ηρωα!!!τι να πεις Αμερικάνοι!!! και νά οι στίχοι

Δύσε, δύσε, ήλιε αστραφτερέ, / δύσε και σκοτείνιασε. / Κι εσύ, λαμπερό φεγγάρι, / φύγε, βυθίσου στη θάλασσα. / Βάλε τα μαύρα, δάσος, αδέρφι μου, / κι οι δυο μας ας πενθήσουμε, / εσύ για τα φύλλα σου, δάσος, / κι εγώ για τα νιάτα μου. / Όμως τα φύλλα σου, δάσος, αδέρφι μου, / θα έρθουν πάλι, / μα η νιότη μου, δάσος, αδέρφι μου, / δε θα ξαναγυρίσει.

 

Θράκη : όψεις εθνικής υποτέλειας

Του Κώστα Καραΐσκου

 

Προσπαθώντας να μιλήσει κανείς πειστικά για το πώς εκδηλώνεται η υποτέλεια του εθνικού  κράτους μας στη Θράκη, αλλά και γενικότερα, συναντά ένα σοβαρό πρόβλημα. Τα γεγονότα που εντοπίζονται, στην τρέχουσα ή τη λίγο παλαιότερη ιστορία μας, ως αποδείξεις μιας τέτοιας παθογένειας, μπορούν να ερμηνευτούν από κάποιους διαφορετικά, ως αποτέλεσμα εσφαλμένων αποφάσεων ή ως αναγκαιότητες που επέβαλλε η εκάστοτε συγκυρία. Χωρίς να είναι άμοιρες αλήθειας αυτές οι οπτικές σε ορισμένες περιπτώσεις, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι θεωρώ την  υποτέλεια του ελλαδικού κράτους στο δυτικό παράγοντα τουλάχιστον καθοριστική και πλήρως αποδεδειγμένη.

Τα πλαίσια εντός των οποίων κινείται η πολιτική μας, γενικά αλλά και ειδικότερα στη Θράκη, οριοθετούνται αποφασιστικά από τους δυτικούς εντολείς και τη γειτονική Τουρκία. Μάλιστα η πρόσφατη «καραμπόλα» που ξεκίνησε με το AUKUS και κατέληξε κατά τρόπο αίσιο, πλην τυχαίο, στην ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία έδειξε, πέραν πάσης αμφιβολίας, τη ντροπιαστική ανεπάρκεια του πολιτικού μας συστήματος που διαχειρίζεται τις τύχες της πατρίδας μας. Για όσα έχουν γίνει κι ακόμα γίνονται στη Θράκη έχουν γραφτεί πολλά, ενίοτε επιπόλαια ή υπερβολικά, αλλά, η δυσάρεστη πραγματικότητα μιας διαχρονικά μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας είναι πασιφανής. Θα αναφερθώ σε δύο ιστορικά παραδείγματα και θα κάνω στο τέλος μία αναφορά στα τελευταία χρόνια.

Στη δεκαετία του ‘30

Είναι γεγονός πως η καταστροφή του μικρασιατικού Ελληνισμού άλλαξε ριζικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλά και τις εθνικές μας προσλαμβάνουσες, κάτι που είναι ευδιάκριτο και στον ίδιο τον Βενιζέλο πριν το 1922 και στον Βενιζέλο μετά από αυτό. Όσα είχαν απομείνει άλλωστε, εκτός ελλαδικών συνόρων, προς διεκδίκηση μετά τη Λωζάννη ήταν τα Δωδεκάνησα από την Ιταλία, η Κύπρος από την Αγγλία, η Βόρεια Ήπειρος από την Αλβανία – σίγουρα χωρίς στρατιωτικά μέσα, τουλάχιστον  για τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Η 100χρονη διαδικασία εθνικής ολοκλήρωσης είχε κοπεί δραματικά και οριστικά στο εδαφικό επίπεδο και πλέον η αποκατάσταση των σχέσεων με τους γείτονες ήταν επιβεβλημένη ώστε να προχωρήσουν τα έργα ειρήνης στο εσωτερικό της χώρας.

Αυτή η κατάσταση οδήγησε στο Σύμφωνο Φιλίας Βενιζέλου – Κεμάλ το 1930, με όρους όμως βαρείς για την Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο η εξίσωση των άνισων περιουσιών των εκατέρωθεν προσφύγων, δεν ήταν μόνο οι 425.000 λίρες Αγγλίας που πληρώσαμε στους φυγάδες Τούρκους για να παραμείνουν στην Πόλη οι Έλληνες, δεν ήταν μόνο η επίσημη ίδρυση του τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή. Όλα αυτά, μέσα σε μιαν ανταποδοτική λογική, μπορεί κάποιος να τα θεωρήσει αναμενόμενα για την πλευρά του ηττημένου. Όμως η Ελλάδα προχώρησε πολύ παραπέρα, νομιμοποιώντας, την πανταχόθεν κατηγορούμενη για τις αγριότητες κατά των Χριστιανών, Τουρκία: Βοήθησε στην ένταξή της στην Κοινωνία των Εθνών (1932), και ο Βενιζέλος πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης (1934) τον Κεμάλ, τον πρωτεργάτη δηλαδή της εξόντωσης του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού, που μετά το ’22 είχε να τσακίσει τα επαναστατικά κινήματα των Κούρδων.

Παράλληλα για τη Θράκη είχαμε την άθλια συμφωνία να εκτοπίσουμε τους αντιφρονούντες Τούρκους και Κιρκάσιους (τους γνωστούς ως «150») οι οποίοι είχαν καταφύγει στη χώρα μας και είχαν κατά πλειοψηφία εγκατασταθεί στη Ροδόπη και στην Ξάνθη. Μία δεσπόζουσα μορφή αυτών των ανθρώπων ήταν ο τελευταίος Οθωμανός σεϊχουλισλάμης, ο Μουσταφά Σαμπρή Εφέντη, που μεταξύ άλλων εξέδιδε στην Κομοτηνή την μαχητικά αντικεμαλική εφημερίδα «Γιάριν» και ηγείτο των παλαιομουσουλμάνων. Το αρχείο της εφημερίδας του εξακολουθεί να παραμένει στα αζήτητα και μόνο στον 15ήμερο «Αντιφωνητή» που προσωπικά εξέδιδα επί 18 χρόνια είχαν δημοσιευθεί άρθρα της «Γιάριν» μεταφρασμένα από φίλο τούρκο, πολιτικό πρόσφυγα, ο οποίος τελικά είχε επίσης την τύχη του Σαμπρή, καθώς υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη Θράκη και την Ελλάδα. Αυτό λοιπόν το εμπόδιο, τους «150», που συναντούσε η τουρκική πολιτική στη Θράκη, η ελλαδική πλευρά ανέλαβε το 1930 να το απομακρύνει και πράγματι απέπεμψε τους σημαντικότερους εξ αυτών στην Αίγυπτο και στη Συρία.

Σημειώνεται ότι το 1927 οι ελληνικές υπηρεσίες στη Ροδόπη είχαν καταρτίσει έναν κατάλογο 42 μουσουλμάνων που δε θα έπρεπε να λάβουν πιστοποιητικό εγκατάστασης (etablis), άρα θα έπρεπε να αποπεμφθούν στην Τουρκία και μεταξύ αυτών περιλαμβανόταν και οι αντίπαλοι του Μουσταφά Σαμπρή (Μεχμέτ Χιλμή, Σαμπρή Αλή, Μουσταφά Νακάμ…). Ήρθε όμως η πολιτική ηγεσία από την Αθήνα να αποφασίσει το ακριβώς αντίθετο από τις εισηγήσεις των αρμοδίων υπηρεσιών και να στηρίξει τους κεμαλικούς στην διαμάχη τους με τους παλαιομουσουλμάνους, κάνοντας στροφή 180ο , τη στιγμή που ο Κεμάλ στήριζε τον παπα-Εφτύμ και το λεγόμενο τουρκορθόδοξο πατριαρχείο.

Ο Βενιζέλος απτόητος μιλούσε για μια «Ανατολική Ομοσπονδία» και τον σιγοντάριζε ο τούρκος ΥΠΕΞ Ρουστού Αράς μιλώντας για τις δύο χώρες που «έχουν γίνει σχεδόν μία»! Δίπλα λοιπόν στους απογοητευμένους έλληνες πρόσφυγες, οι οποίοι προσδοκούσαν πολλά από τον Βενιζέλο, που τους διέψευσε οικτρά, προστέθηκαν και απελπισμένοι μουσουλμάνοι, που είδαν τη χώρα στην οποία υπολόγιζαν, να τους αδειάζει χάριν της Τουρκίας. Τις ίδιες ακριβώς απογοητευτικές εμπειρίες ζούμε στη Θράκη τακτικά και στις μέρες μας.

Ήταν η αναξιοπρεπής στάση της χώρας μας απόρροια της τότε αδυναμίας της ή ήταν το αποτέλεσμα μιας υποτελούς πλέον πολιτικής έναντι της Τουρκίας, απότοκο της στρατιωτικής ήττας μας; Κατά τη γνώμη μου συνυπήρχαν και τα δύο, με το δεύτερο στοιχείο να εκδηλώνεται κυρίως στη Θράκη.

Στη δεκαετία του ’50

Μεταπολεμικά, αμέσως μετά το Δόγμα Τρούμαν (1947) και ιδίως τα χρόνια 1951 -1955, όταν Ελλάδα και Τουρκία εντάσσονταν μαζί στο ΝΑΤΟ, η Αθήνα όχι μόνο ξέχασε τους ποταμούς αίματος που από αιώνες χωρίζουν τα δύο έθνη αλλά φτάσαμε στο σημείο να μιλάει ο Πλαστήρας σε τούρκους δημοσιογράφους για δημιουργία «Ελληνοτουρκικής Ομοσπονδίας», προβάλλοντάς την ως παράδειγμα προς μίμηση, ώστε να συσταθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης! Το δυτικό αφεντικό είχε συσταυλίσει τα δύο κράτη απέναντι στην «κομμουνιστική απειλή» και καθετί που ηχούσε παράφωνα απλώς εξαφανίστηκε. Ας δούμε όμως τι ακριβώς πλήρωσε η χώρα μας στη Θράκη ως κόστος για την ελληνοτουρκική αυτή «φιλία» που επιβλήθηκε από την πέραν του Ατλαντικού δύναμη, γιατί η τετραετία εκείνη δεν πέρασε μόνο με λόγια.

Μέχρι τότε είχε γίνει συνείδηση στην Ελλάδα πως αναφερόμαστε σε «μουσουλμανική μειονότητα», τόσο για λόγους εθνικού συμφέροντος όσο και με βάση την αλήθεια των πραγμάτων. Ξαφνικά βρεθήκαμε να μιλάμε επισήμως για «τουρκική μειονότητα» και «τουρκικά σχολεία», καθώς συζητήθηκε στην Μικτή Υποεπιτροπή για τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Είναι γνωστό το διάταγμα Φεσσόπουλου με το οποίο τοποθετήθηκαν επιγραφές που μιλούσαν για τουρκικά σχολεία. Υπογράφηκε η Ελληνοτουρκική Μορφωτική Συμφωνία που έφερε μία σειρά από καινοτομίες ζωτικής σημασίας για τον εκτουρκισμό της μειονοτικής κοινωνίας, επιβλήθηκε το λατινικό αλφάβητο αντί του αραβικού, επιβλήθηκε η αργία της Κυριακής αντί της Παρασκευής (όπως γινόταν δηλαδή ήδη στην κοσμική Τουρκία), πολλαπλασιάστηκαν οι επιχορηγήσεις του ελληνικού κράτους για τα υφιστάμενα μειονοτικά σχολεία, καθιερώθηκαν υποτροφίες του τουρκικού προξενείου για σπουδές μειονοτικών στην Τουρκία, συμφωνήθηκε ο θεσμός των μετακλητών δασκάλων, ιδρύθηκε το μειονοτικό Γυμνάσιο «Τζελάλ Μπαγιάρ» (και αργότερα έγινε δεκτός τούρκος πολίτης ως διευθυντής) κτλ. Μέχρι που ζητήθηκε ξαφνικά από την Τουρκία και η αποστολή 10 δασκάλων της στα …Δωδεκάνησα! Κι ακόμη δημιουργήθηκε η Μικτή Ελληνοτουρκική Επιτροπή (Μάρτιος 1952) με επικεφαλής τον ενδοτικό Κομοτηναίο υπουργό Αναστάσιο Μπακάλμπαση, για να επιληφθεί μιας σειράς ζητημάτων όπως η διαμόρφωση κοινής πολιτικής καπνού, η κατάργηση της βίζας, η Ε/Τ τελωνειακή ένωση, η δημιουργία ζώνης ελεύθερων συναλλαγών στα Ε/Τ σύνορα, με τελικό στόχο την Οικονομική Ένωση Ελλάδος –Τουρκίας!

Όλη αυτή η κατάσταση βέβαια έληξε «ξαφνικά» τον Σεπτέμβριο του 1955. Τότε ξέσπασε ο αγώνας της ΕΟΚΑ στην Κύπρο και η Τουρκία (μετά από επίμονη αγγλική υπόδειξη) ενεπλάκη στις εξελίξεις για την τύχη της ελληνικής Μεγαλονήσου. Το θέατρο σκιών έλαβε τέλος. Ο βρετανός πρεσβευτής Σερ Τσαρλς Πηκ, είχε ήδη προειδοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση πως αν δε σταματήσει ο Κυπριακός Αγώνας, η Αγγλία επρόκειτο να ανακινήσει το «Μακεδονικό».

Τελικά φαίνεται πως η εμπλοκή της κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν εύκολη (ή ήταν ένα σχήμα λόγου) και προτιμήθηκε η δοκιμασμένη ασιατική λύση. Παρότι λοιπόν η Ελλάδα δέχθηκε την απαράδεκτη εμπλοκή της Τουρκίας στην Τριμερή Διάσκεψη στο Λονδίνο, δεν άργησαν τα επίχειρα: Με αφορμή μια κατασκευασμένη φήμη για επίθεση στο σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, ένα ασύλληπτο πογκρόμ διέλυσε τον εναπομείναντα Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Ζημιές μισού δισεκατομμυρίου, πάνω από 8.000 περιουσίες κατεστραμμένες, 16 νεκροί, εκατοντάδες βιασμοί, όλα μεθοδευμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια από το βαθύ κράτος και την οργάνωση Kibris Turktur («H Κύπρος είναι τουρκική»).

Έχουν όμως τη σημασία τους οι θρακικές λεπτομέρειες της μεθοδευμένης προβοκάτσιας: Στις 5 Σεπτεμβρίου 1955 ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο του Προξενείου έφερε από την Τουρκία κρυφά τον εκρηκτικό μηχανισμό. Τα μεσάνυχτα της 5ης προς 6η Σεπτεμβρίου εξερράγη η «βόμβα» (το ένα από τα τρία καψούλια) στον κήπο του τουρκικού Προξενείου, έξω από το φερόμενο ως σπίτι του Κεμάλ, το οποίο δεν έπαθε καμιά ιδιαίτερη ζημιά, έσπασαν κάποια τζάμια και παράθυρα. Οι Ελληνικές Αρχές συνέλαβαν τον κλητήρα του Προξενείου, τον τούρκο πολίτη Χασάν Ουτσάρ, που ομολόγησε ότι τοποθέτησε τη βόμβα που του έδωσε ο μουσουλμάνος από την Κομοτηνή, υπάλληλος του Προξενείου, ονόματι Οκτάι Ενγκίν. Αυθημερόν συνελήφθη κι αυτός κι ομολόγησε. Ο Οκτάι Ενγκίν ήταν φοιτητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και εργαζόταν στο τουρκικό Προξενείο της πόλης. Η Ελληνική πολιτεία τον είχε εισαγάγει στο Πανεπιστήμιο από το παράθυρο κι εκείνος, όντας μέλος της οργάνωσης Kibris Turktur, πυροδότησε την καταστροφή του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης! Μάλιστα ο παππούς του ήταν μουφτής κι ο πατέρας του δάσκαλος στη Θράκη, στο χωριό Σαλμώνη και είχε υπάρξει υποψήφιος βουλευτής με το Κόμμα των Φιλελευθέρων (1952)… Η δίκη των συλληφθέντων έγινε μετά από δύο χρόνια ερήμην, γιατί είχαν αφεθεί ελεύθεροι (!) όταν η έφεσή τους κατά του πρώτου βουλεύματος (Δεκέμβριος 1955) έγινε δεκτή και ο Ενγκίν είχε διαφύγει τον Σεπτέμβριο του 1956 στην Τουρκία, μέσα στο πορτμπαγκάζ προξενικού αυτοκινήτου. Εκεί εντάχθηκε στην Κρατική Ασφάλεια κι αναρριχήθηκε σε κρατικά αξιώματα, στην Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων και αργότερα έγινε νομάρχης στην Καππαδοκία (Νέβσεχιρ).

Κορωνίδα της ιστορίας η επιστολή του τότε αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Τζων Φόστερ Ντάλλες σε Παπάγο και Μεντερές, όπου προκλητικά εξομοίωνε θύτη και θύμα, καλώντας τους να αρθούν υπεράνω των διαφορών τους «προς το συμφέρον της ενότητας του ελευθέρου κόσμου», χωρίς καν να αναφέρει το τουρκικό έγκλημα στην Πόλη! Βεβαίως η πλευρά μας τήρησε «άψογον στάση», γιατί όχι μόνο δε προέβη σε αντίποινα στη Θράκη αλλά και εμπόδισε τους τουρκογενείς πολίτες της, που φοβήθηκαν για τυχόν αντίποινα, να φύγουν από την ελληνική επικράτεια. Εκείνη την τετραετία ζήσαμε την πιο ταπεινωτική διάψευση και το κερασάκι στην τούρτα της υποτέλειας το έβαλε ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, άμα τη εμφανίσει του, ρίχνοντας στα μαλακά τους δράστες της προκλητικής προβοκάτσιας. Άλλωστε και σε άλλους τομείς εκείνη την περίοδο έδωσε ίδιο δείγμα γραφής και αναφέρω ενδεικτικά το Κυπριακό ή την υπόθεση Μέρτεν.

Σήμερα στη Θράκη

Τι συμβαίνει όμως τώρα στην περιοχή; Αρχής γενομένης το 1999, με τα αλήστου μνήμης ζεϊμπέκικα του ΓΑΠ και τη διπλωματία των σεισμών, ξαναζήσαμε το 1952, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ήταν πάλι ο δυτικός παράγων, αυτή τη φορά η υπερεθνική ελίτ, που ενέταξε την Τουρκία σε «ευρωπαϊκή τροχιά», μια τροχιά που έπρεπε να περάσει από πάνω μας. Μέσα σ’ ένα κλίμα  επιδοτούμενης ευωχίας, ελήφθησαν αποφάσεις που προκάλεσαν μεγάλη ζημία στο εθνικό συμφέρον και κάποιο πρόσκαιρο όφελος στους δράστες. Παράδειγμα, η ανάδειξη της πομακικής ιδιοπροσωπείας, που είχε ξεκινήσει ενθουσιωδώς το 1995, φρέναρε άνωθεν το 1999. Χαρακτηριστικά επετράπη το τούρκικο καπέλωμα στους πομάκικους θεσμούς (πανηγύρια) ενώ οι εκδόσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που αποσιωπούσαν την ύπαρξη των Πομακοχωρίων μιλούσαν για «χωριά στον ορεινό όγκο», με αντίδωρο κάποια εκλογική στήριξη των πλειονοτικών αρμοδίων από τον προξενικό μηχανισμό.

Τα ίδια και με τους Ρομά, μια υπόθεση που έμεινε ζωντανή χάρη στην μαχητικότητα ελαχίστων ανθρώπων. Επετράπη η εισαγωγή τουρκικών εθίμων και στοιχείων παραδοσιακού πολιτισμού προκειμένου να στηριχθεί η ανύπαρκτη αυτοχθονία των μουσουλμάνων στην περιοχή. Κατάντησε ρουτίνα η συμμετοχή των φανατικότερων μειονοτικών στοιχείων στα ψηφοδέλτια των μεγάλων κομμάτων, με αποτέλεσμα να επιβραβεύεται όχι η νομιμοφροσύνη έναντι της χώρας μας, αλλά ο τουρκικός σωβινισμός. Αυτός ο τελευταίος βγήκε στο προσκήνιο με επισκέψεις «Γκρίζων Λύκων» από την Τουρκία, με μνημόσυνα για τούρκους στρατιώτες που σκοτώνονταν από τους Κούρδους αντάρτες, με δημόσιες απαγγελίες ύμνων για την Τουρκία κτλ.

Ήρθε και η κρατική τράπεζα Ziraat Bankasi στα μέρη μας. Μάθαμε για ανώτατους αξιωματούχους που ζητούσαν ρουσφέτια από πράκτορες της Άγκυρας που διέθεταν και άκρες στην Αθήνα. Στήθηκε «Δίκτυο Δήμων Ανατολικής – Δυτικής Θράκης» που θα συνέτασσε σχέδια συνεργασίας, θα σχεδίαζε συνοριακές δράσεις, θα προωθούσε την διασυνοριακή και διαπεριφερειακή συνεργασία κτλ.

Σήμερα η κατάσταση κάπως εξομαλύνθηκε, κυρίως λόγω του γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού και των εσωτερικών προβλημάτων της γείτονος, οπότε φαίνονται καθαρά οι δυνατότητες που διαθέτουμε ως Ελλάδα για ανάταξη του σκηνικού. Ανέκαθεν το λέγαμε πως είναι μόνο θέμα δικής μας πολιτικής βούλησης, όμως ακόμα δεν έχουμε δει μια κυβέρνηση ελληνική που θα κάνει πράξη τα δέοντα με τρόπο συνεπή και συστηματικό.

Θα εξηγήσω αυτό το τελευταίο, με μια λακωνική αναφορά στα δύο θετικότερα μέτρα που έλαβε η χώρα μας για τη Θράκη στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αναφέρομαι στην ίδρυση του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης (1974) και στην εγκατάσταση των Ποντίων νεο-προσφύγων στη Θράκη (1991). Αμφότερα τα μέτρα, που στόχευαν στην ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού και στην τόνωση της τοπικής κοινωνίας, ήταν απολύτως σωστά στη σύλληψή τους, αλλά στην πράξη τελικά απέδωσαν πολύ λιγότερο από τις προσδοκίες που γέννησαν. Το Πανεπιστήμιο κατάντησε άθυρμα στα χέρια μιας κλίκας που με τις παρασκηνιακές της μεθοδεύσεις, συν τω χρόνω, το υποβάθμισε δραματικά παρά τη γιγάντωσή του, το ενέταξε στην τοπική διαπλοκή και το μόνο που προσφέρει στη Θράκη είναι κάποια στοιχειώδη οικονομικά οφέλη.

Η δε παρουσία του ποντιακού στοιχείου, επειδή δε βασίστηκε σε κάποιο σχέδιο και δε συνδυάστηκε με δημιουργία θέσεων εργασίας, είχε πολύ μικρό χρονικό ορίζοντα. Οι πιο δραστήριοι από τους ανθρώπους αυτούς φύγανε γρήγορα προς Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ μετά την δεκάχρονη μνημονιακή κατάρρευση οι οικισμοί τους έχουν μισοαδειάσει από μια μαζική φυγή προς κάθε πιθανή και απίθανη χώρα.

Εδώ πια, μιλώντας για ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, το άμεσο πρόβλημα δεν είναι η υποτέλεια αλλά η κομματική αβελτηρία και η γενικευμένη διαφθορά που έχουν ρημάξει την ελληνική κοινωνία. Μήπως όμως κι αυτές προέρχονται από την συνειδητοποίηση και την κυνική αποδοχή πως ζούμε σε ένα κράτος εξαρτημένο κι άρα ο δημόσιος βίος δεν μπορεί να ιδωθεί παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της ιδιοτέλειας ή είναι αντιστρόφως η ελλαδική παρακμή – ιδίως των ελίτ – που διαιωνίζει την κρατική μας υποτέλεια; Το ερώτημα είναι σίγουρα δύσκολο κι επαφίεται στον καθέναν να βρει την απάντηση.

 

Το κείμενο αυτό αποτέλεσε τη βάση της εισήγησης του Κώστα Καραΐσκου στ 4ο Διαδικτυακό Συνέδριο με θέμα «Οι συνέπειες της υποτέλειας στη διαμόρφωση των εθνικών θεμάτων μας» που διοργάνωσε η Επιτροπή «Τιμή στο ‘21» στις 23-24 Οκτωβρίου 2021.

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Ποιός; Ποιός; Ποιός, Μπενίτο μ’, ποιός;

Ποιός; Ποιός; Ποιός, Μπενίτο μ’, ποιός;

2021/10/28

ΕργΔημΕργ 

«- Άχ, Τσιάνο!

Θα τρελλαθώ, Τσιάνο!

Με τους τσολιάδες ποιός μου είπε να τα βάνω!»

. . . . . . . . .

Έλα, τώρα, Μουσσολινάκο, που δεν ήξερες ποιός σ’ έβαλε! Η σκατοαγγλίτσα δεν ήταν;

Δεν ήσουν έμμισθος πράκτοράς της στον Α’ΠΠ; Άρα, γιατί να μην ήσουν καί το 1940;

Δεν ήθελε η αγγλίτσα να φτιάξει την μεταπολεμική τάξη πραγμάτων μετά τον Β’ ΠΠ, καταπώς ήθελαν οι (από την εποχή της Ελισσάβετ της Α’ ακόμη) ιουδαίοι συνεταίροι της (τόσο οι δικοί της, όσο καί των ηπαπάρα) ; Ακόμη καί θυσιάζοντας τα δικά της συμφέροντα (δεχόμενη να ξηλωθεί η τρισήμισυ αιώνων αυτοκρατορία της) ;

Ακόμη καί θυσιάζοντας ασκόπως τους φαντάρους της;

Δεν ήταν (καί δεν είναι) η Ελλάδα όχι μόνο μαγαζί-γωνία, αλλά καί το «κλειδί» στα γεωπολιτικά σας σχέδια, Δυτικών τε καί Ανατολικών, Βορείων καί (ίσως όχι ακόμη) Νοτίων;

Άρα, γιά να έρθει η μεταπολεμική τάξη πραγμάτων, δεν έπρεπε η Ελλάδα να υποδουλωθεί με τον έναν, ή τον άλλο τρόπο; Άλλως τε, το 1922 ήταν πολύ κοντά… κι όσον αφορά τις εθνικές μας διεκδικήσεις (που τις ψιλοχάσαμε τότε), που μπορούσαμε να τις ξαναεγείρουμε επιτυχώς μέσα σε πολεμική εμπλοκή …των άλλων, έπρεπε να βγάλουμε το σκασμό… διότι, κατά τη σκατογνωμούλα σας, οι Έλληνες δεν έχουμε θέση πουθενά στον πλανήτη – ουδέ κάν στην ίδια μας την πατρίδα.

Άρα, ο μόνος δρόμος που σας απέμενε, ήταν να μπλέξετε κι εμάς σ’ έναν πόλεμο που δεν μας αφορούσε, καί να μας αποδιαλύσετε 100%, πρίν προλάβουμε να συνέλθουμε από το 1922. Σωστά;

Έ;

Γιά πέ! Γιάααα πέ!!!

. . . . . . . . .

Ούτε καί το Βατικανό σου είπε τίποτε, Μπενιτάκο;

Έλα, μολόγα το! Μεταξύ μας, τώρα! Πες το σ’ εμένα! Δεν μας ακούει κανείς! 

. . . . . . . . .

Ούτε κι οι μασώνοι οι δικοί σας σου είπαν τίποτε, ρέ Καραγκιόζη; αφού τους είχες αφήσει αμολητούς καί δεν τους κυνήγησες! Παραιτήθηκαν, λες, ξαφνικά απ’ τις βλέψεις τους να κατευθύνουν την κοινωνία;

Κι ούτε συνεννοήθηκαν με τους δικούς μας, εδώ! Μπάαααα!!! Πού τέτοια πράγματα! 

Εδώ, δέ λέω, οι δικοί μας είχαν απλωμένον τον τραχανά· ο Μεταξάς, αν καί μασώνος 25ου βαθμού ο ίδιος, τους έκλεισε το «φιλανθρωπικόν ίδρυμα», κι ήθελε να το ξανανοίξει ως καθαρά Ελληνικού εθνικού προσανατολισμού. Μεγάλο λάθος του, διότι μάλλον αγνοούσε ότι κι ο τσάρος της Ρωσσίας του 1800 ήθελε να κάνει το ίδιο στις στοές (να τις κάνει καθαρά Ρωσσικού συμφέροντος, παναπεί), κι έφαγε το κεφάλι του: τον καθάρισαν -κοτζάμ τσάρο- οι αγγλιτσόφρονες τέκτονες συμπατριώτες του, συνεπικουρούμενοι απ’ την εκεί …αντιπροσωπεία του «φιλανθρωπικού ιδρύματος».

Τέλος πάντων, τα λάθη γιά τους ανθρώπους είναι, Μπενιτάκο. Μόνο τα πτώματα δεν κάνουν λάθη. Εσύ το ξέρεις καλά αυτό! Είδες; επί της ουσίας, δεν σε βοήθησε ούτε ο αγριοχωριάταρος ο Σκορτσένυ να συνεχίσεις να …κάνεις λάθη!

Αλλά, την επίθεση στην Ελλάδα, το παίζω στο Στοίχημα με απόδοση 1.01 ότι ΔΕΝ τη σκέφτηκες μόνος σου!

Καλά τα είπα, ρε καθήκι; Σου έλυσα τώρα την απορία, ποιός σου είπε να τα βάνεις με τους τσολιάδες;

. . . . . . . . .

Από μέν τον Μουσσολίνι ξεβρώμισε ο τόπος, πρίν κάν δεί την Καγκελαρία του συνεταίρου του πάρκινγκ Σοβιετικών αρμάτων μάχης… αλλά υπάρχουν αρκετοί φιλόδοξοι συνεχιστές του σήμερα.

(Καλά τα λέω, «κύριε» πρέσβυ; )

Έ, λοιπόν, καί γιά δαύτους, μέρα που είναι, έχω να πω ότι τους περιμένει κι αυτούς κλύσμα τσολιάδικο!

Τά ‘παμε, τρίτη φορά ΔΕΝ την πατάμε.

• Είτε θα κάτσουμε στ’ αυγά μας, γελώντας με όσα περιμένουν τους «εταίρους» / «φίλους» / «συμμάχους» – διότι, σιγά μην πάμε να σκοτωθούμε γιά χάρη τους!

Ούτε 1954 έχουμε, ούτε Κορέα είν’ εδώ. Ούτε καί η εποχή επιδεικνύει πολλή -έστω καί κακώς νοούμενη- φιλοπατρία. (Δεν μπαίνουμε δυό φορές στο ίδιο ποτάμι, «κύριε» πρέσβυ. Διάβασε Ηράκλειτο, να ξεστραβωθείς. Ενός απογεύματος δουλειά είναι, δεν άφησε πολλά πίσω του.)

• Είτε κάτι θα συμβεί καί ξαφνικά θ’ αποκτήσουμε υπερισχύ (βλέπε πχ Εχετλαίο).

Καί μετά… ούτε ψύλλος στον κόρφο τους!!!

. . . . . . . . .

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!!!

Καί σκατά στους εχθρούς μας!

. . . . . . . . .

Υγ 1: Επίσης 28 Οκτωβρίου έγινε η μάχη στη Μουλβία Γέφυρα – μετά την οποία άνοιξε ο δρόμος γιά να επιβληθεί ο χριστιανισμός.

Να υποθέσω ότι η επίθεση των Ιταλών του 1940 ήταν κατά κάποιο τρόπο συμβολιστική αναστροφή του γεγονότος εκείνου, ή πάμε μακρυά;

Πάντως, αν ναί, τότε στα σίγουρα δεν τη σκέφτηκε μόνος του ο Μουσσολινάκος. Ούτε κάν το στρατιωτικό επιτελείο του!

Υγ 2:

Δέλβινο καί Τσαμουριά

Άειντε μας τα πήραν τα παιδιά

Δέλβινο κι Άγιοι Σαράντα

Άειντε μας τα πήρανε γιά πάντα

Θρηνητικό δημοτικό τραγούδι, αφιερωμένο στους πεσόντες του 1940-41. Μέχρι πρότινος, ας πούμε δυό, τρείς δεκαετίες πρίν, άνοιγαν τους χορούς στα πανηγύρια οι επιζώντες παππούδες της εποχής εκείνης – καί μόνον αυτοί.

Πόσοι απ’ αυτούς ζούν ακόμη σήμερα;

Μου φαίνεται δεν (εκ)τιμούμε την «ζώσα Ιστορία» όσο πρέπει – όσο την έχουμε κοντά μας

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!!!ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!! 

Το Έπος του ’40 στη νεοελληνική λογοτεχνία

Επιμέλεια: Λίτσα Ι. Χατζηφώτη

 

Για το Έπος του ’40 η λογοτεχνία ίσως είναι η μοναδική οπτική γωνία μέσα από την οποία είναι πλέον σήμερα δυνατόν να προσεγγίσουμε σωστά όσα συνέβησαν τότε στην Ελλάδα, χωρίς να διακινδυνεύουμε να παρασυρθούμε από συμφέροντα, έξωθεν επεμβάσεις, αδελφοκτόνες συγκρούσεις και προ πάντων ανιστόρητες τοποθετήσεις.

Ο Στράτης Μυριβήλης έλεγε στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου 1960, ότι υπάρχουν στη ζωή των λαών ορισμένες ημερομηνίες κρίσιμες, ορόσημα και σταθμοί, που υψώνονται σαν βίγλες. Από την υψηλότατη κορυφή τους μπορεί ένα έθνος να αγναντεύει εποπτικά όλη την περιπέτεια της ιστορικής του διαδρομής.

Το βλέμμα του καλλιτέχνη, και εν προκειμένω του λογοτέχνη, είναι εκείνο που απορροφά από τα γεγονότα ό,τι και όπως αυτό αγγίζει την ψυχή του. Οι εντυπώσεις καταγράφονται και διατηρούνται αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες, γιατί ο λογοτέχνης δεν αποβλέπει ούτε στην ενημέρωση ούτε στη διαπαιδαγώγηση. Τα επιτυγχάνει όμως χωρίς προγραμματισμό και τα δύο. Όπως έγραφε ο Πέτρος Χάρης στο περιοδικό «Νέα Εστία», «Τα λογοτεχνικά κείμενα μας δίνουν την κρυφή, την εσωτερική δύναμη των γεγονότων ή, αν θέλετε, την ψυχή των ανθρώπων που τα πραγματοποίησαν. Και οι νέοι κερδίζονται μόνον όταν αισθάνονται ότι επικοινωνούν με τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, με τον ψυχικό κόσμο που τα προετοίμασε και τα διαμόρφωσε».

Από τον Όμηρο και τον Ησίοδο ο ποιητικός λόγος μετέφερε τα γεγονότα ως παραμύθι. Διατηρούσε την ιστορία φυλαγμένη καλά μέσα σε ένα παχύ επίστρωμα μύθων και διηγήσεων, που έκανε τον ακροατή να αφουγκράζεται και να αφομοιώνει όσα μπορούσε. Εκείνοι που γνωρίζουν να θραύουν το περίβλημα μπορούν και να διαβάζουν και να μαρτυρούν την ιστορία. Η παραπληροφόρηση δεν έγινε καθεστώς στην εποχή μας.

«Είναι δύο εβδομάδες τώρα που μ’ ένα τελεσίγραφο, μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των εθνών, για το περιεχόμενο, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασαν, η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώσει τα εδάφη της, ν’ αρνηθεί την ελευθερία της και να κατασπιλώσει την τιμή της. Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτή τη στιγμή, κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των μακεδονικών βουνών, πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να πεθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτόν τον άνισο και σκληρότατο, αλλά και πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζει κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίει, να σκοτώνει, ν’ ακρωτηριάζει, να διαμελίζει τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες κι άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία όλων εκείνων των υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε ν’ απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σ’ εμάς τους Έλληνας διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του κόσμου, για να ζητήσουμε, όχι την υλική, αλλά την ηθική βοήθειά τους: Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων, την εργασία, το κήρυγμα, την άμεση επίδραση, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθηση και την ενέργεια για έναν καινούριο πνευματικό Μαραθώνα, που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που είδε ποτέ ο κόσμος. Όταν μια τέτοια επανάσταση συντελεσθεί, η Νίκη θα στεφανώσει το μέτωπο και του τελευταίου, του πιο ταπεινού εργάτη. Με τη μεγάλη και σταθερή αυτή ελπίδα, σας στέλνουμε τον πιο αδελφικό μας χαιρετισμό: Κωστής Παλαμάς, Σπ. Μελάς, Άγγ. Σικελιανός, Σωτ. Σκίπης, Δημ. Μητρόπουλος, Νίκος Βέης, Κ. Δημητριάδης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στράτης Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγ. Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Άριστος Καμπάνης».

Ήταν το κείμενο της εκκλήσεως που απηύθυναν μερικοί από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής προς τους συναδέλφους τους στον κόσμο, δίνοντας το στίγμα, το νόημα και το περιεχόμενο του Αγώνα του Σαράντα. Ακολούθησαν με ένα αναλόγου περιεχομένου μανιφέστο και άλλοι πολλοί, εξίσου, τότε ή λίγο αργότερα, διάσημοι Έλληνες λογοτέχνες. Στο κείμενο του μανιφέστου αυτού μεταξύ άλλων τονιζόταν: «Ο ιταλικός φασισμός βαδίζει προς τον θάνατο κι εμείς οι Έλληνες σκάβουμε τον τάφο του. Μπορεί να πεθάνουμε, αλλά θα πεθάνει κι αυτός. Θα τον σκοτώσει το ελληνικό πνεύμα, που έχει σκοτώσει εχθρούς μεγαλύτερους και φοβερώτερους απ’ αυτόν. Ελεύθεροι άνθρωποι όλων των εθνών, συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, ιδεολόγοι, μην ξεχνάτε ότι η Ελλάδα πολεμά για τη μοίρα του κόσμου».

Κι ακολουθούν οι υπογραφές των Έλλης Αλεξίου, Ηλία Βενέζη, Νικ. Βρεττάκου, Αλκιβιάδη Γιαννόπουλου, Κ. Δημαρά, Οδ. Ελύτη, Γ. Θεοτοκά, Άλκη Θρύλου, Λιλής Ιακωβίδη, Μ. Καραγάτση, Σωκρ. Καραντινού, Θράσου Καστανάκη, Γ. Κατσίμπαλη, Γ. Κοτζιούλα, Λέοντα Κουκούλα, Φάνη Μιχαλόπουλου, Γ. Μυλωνογιάννη, Λιλίκας Νάκου, Μελή Νικολαΐδη, Τ. Μπαρλά, Ασημάκη Πανσέληνου, Σοφίας Παπαδάκη, Κλέωνα Παράσχου, Θανάση Πετσάλη-Διομήδη, Γ. Σεφέρη, Τατιάνας Σταύρου, Άγγελου Τερζάκη, Κ. Τσάτσου, Δημ. Φωτιάδη, Πέτρου Χάρη, Γιάννη Χατζίνη, Αιμίλιου Χουρμούζιου, Δ. Νικολαρεΐζη και Μήτσου Παπανικολάου.

Όλοι αυτοί κατόπιν έγραψαν σημαντικά, γνωστά περισσότερο ή λιγότερο έργα, εμπνευσμένα από τις εμπειρίες τους στον πόλεμο ή στα μετόπισθεν. Ο Μυριβήλης έδωσε από τις εκπομπές του στο ραδιόφωνο το βιβλίο «Ώρα της Ιστορίας», ο Βενέζης το «Χρονικό του Σαράντα» κι ακόμη ο Άγγελος Βλάχος, ο Λουκής Ακρίτας και ο Πέτρος Χάρης. Πώς άραγε να χωρέσουν όλα αυτά σε λίγες γραμμές; Ο Παλαμάς είχε σωπάσει μερικά χρόνια πριν από το ’40. Παρ’ όλα αυτά, λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου, πέρα από το ποίημα που αφιέρωσε «Στη Νεολαία μας»,

 

Αυτό κρατάει ανάλαφρο μέσ’ στην ανεμοζάλη

Το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

Τούτο το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα

μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα.

 

έγραψε και ένα άλλο που φέρει τον τίτλο «Νίκη»:

 

Η Ελλάδα είναι αβασίλευτη, με δάφνες και με κρίνα,

της νίκης. Παντοδύναμος την έπλασε τεχνίτης.

Η δόξα, το καμάρι της, η αλήθεια είναι δική της.

Κι αν είναι και στον πόλεμο μέσα, η ζωή θυσία

ο τάφος είναι πέρασμα προς την Αθανασία.

 

Ο Άγγελος Σικελιανός, προϊδεασμένος από τα διεθνή γεγονότα που είχαν προηγηθεί της ιταλικής εισβολής στην Ελλάδα και τον τορπιλισμό της «Έλλης» τον Δεκαπενταύγουστο του Σαράντα στην Τήνο, έγραψε εκείνον τον Αύγουστο την τραγωδία του, «Σίβυλλα», όπου προφητικά παρουσιάζει τον λαό να αναζητεί τη σωστή κατεύθυνση, τον «όρθιο σκοπό». Αμέσως μετά την 28η Οκτωβρίου έγραψε και το ακόλουθο κείμενο, που φαίνεται πεζό, αλλά διαπνέεται από μια σπάνια ποιητική έξαρση κι είναι εν πολλοίς γνωστό:

«Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε: ακόμα ένα Εικοσιένα! Και ήρτες τέλος Συ, Μητέρα-Μέρα, όπου αγκάλιασες κι ανύψωσες ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατό τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!.... Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ’ τα χαράματα των Εικοσιοκτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως τώρα με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ’ όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκόμαστε στα σπλάγχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί».

Πώς να παραβλέψουμε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη για τον εικοσιεννιάχρονο χαλκίτη πρώτο νεκρό αξιωματικό του Αλβανικού Πολέμου (Στ΄);

 

Ήταν γενναίο παιδί∙

Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του

Με τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά

Και με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι

(Φτάσανε τόσο εύκολα μέσ’ στο μυαλό

Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)

Με τους στρατιώτες του ζερβά-δεξιά

Και την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του

Φωτιά στην άνομη φωτιά-

Με το αίμα πάνω από τα φρύδια

Τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε

Ύστερα λυώσαν χιόνι να ξεπλύνουν

το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής

Και το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο

Και τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας

Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας

Δεν τον έκλαψαν

Γιατί να κλάψουν

Ήταν γενναίο παιδί!

 

Λιτό, μα παραστατικό το «Επίγραμμα» του Λέοντα Κουκούλα:

 

Δε χάθηκες, μα κι ούτε θα χαθείς

Κι ας έρθουν πάλι οι Πέρσες και οι Λατίνοι.

Δεν είσαι κάστρο για να πατηθείς.

Είσαι το φως, Ελλάδα, που δεν σβήνει.

 

Επίσης το «Μάνα και γιος» (1940) του Νικηφόρου Βρεττάκου:

 

Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε

κι η μάνα κράταε τα βουνά, ορθός να στέκει ο γιος της, μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος

σα να ’χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν

τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χορεύαν

οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν «Ίτε, παίδες Ελλήνων…».

Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταυρώναν στον ορίζοντα,

Ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.

Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμιά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν.

Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν

Και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες

Κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους

Κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,

 μ’ αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα

κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα

χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω από την άλλη.

Η πρώτη εντύπωση από την απόφαση των Ελλήνων να αντισταθούν στην επίθεση του Άξονα ακολουθήθηκε από αισθήματα θαυμασμού και ευγνωμοσύνης. Περιοριζόμαστε στον χώρο των Γάλλων διανοουμένων. Ο Roger Milliex, καθηγητής στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο μαρτυρίες και σκέψεις Γάλλων διανοουμένων, που είδε το φως πολύ αργότερα, το 1979. Σε αυτό περιέχονται κείμενα του Andre Gide, Octave Merlier, Francois Mauriac, Georges Bernanos, Albert Camus, Paul Eluard, Jean Paul Sartre, Andre Maurois και Andre Mirambel. Κάποιοι από αυτούς είναι γνωστοί στο ευρύτερο ελληνικό κοινό, άλλοι είναι περισσότερο γνωστοί στους ειδικούς μελετητές - ασφαλώς όλοι, μορφές στον πνευματικό και συγγραφικό κόσμο της πατρίδας τους.

Αυτό στο οποίο συμφωνούν όλοι εκείνοι που έτσι ξερά αναφέρθηκαν είναι η σκέψη που είχε διατυπώσει ο Ευάγγελος Παπανούτσος λέγοντας πως «Εμείς αυτή την ημέρα έχομε να κάνομε κάτι άλλο, πολύ μεγάλο: να ξαναζωντανέψουμε στη μνήμη μας την 28η Οκτωβρίου του 1940, να θυμηθούμε σε ποιους θριάμβους οδηγεί η ομοψυχία έναν λαό (όσο μικρός και να είναι, όποιους κι αν έχει αντιπάλους) και σε ποιες αθλιότητες η αδελφική διένεξη». Κι ακόμη εκείνο που για τον Σικελιανό είχε μεγάλη σημασία: ότι η αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στον δόλιο επιδρομέα ξεπερνούσε κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα και αναδεικνυόταν σε παγκόσμιο ορόσημο στον αγώνα όλων των λαών για την ελευθερία τους. Τούτο ακριβώς διατράνωναν και η έκκληση και το μανιφέστο.

Η επιγραμματική παρατήρηση του Αντρέ Ζιντ σε απόσπασμα επιστολής του προς τον Κ. Δημαρά επιβεβαιώνει την άποψη αυτή: «Ξαναγίνεστε για μας ο θρίαμβος της αρετής, της αληθινής αξίας του απλού ανθρώπου. Και πόση ευγνωμοσύνη σας χρωστάμε! Έχετε ξαναδώσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα κάποιες αφορμές εμπιστοσύνης προς τον άνθρωπο, θαυμασμού, αγάπης και ελπίδας».

Τα κείμενα της λογοτεχνίας, τα εμπνευσμένα όχι μόνον από το Έπος του Σαράντα, αλλά και από τις άλλες εποποιίες, μα και τις καταστροφές του Έθνους στη διάρκεια του εικοστού αιώνα, αποτελούν πηγές για νερό καθαρό. Ας μην περιμένουμε την Πολιτεία και ας μην την κατηγορούμε μεμψιμοιρώντας. Πολιτεία είναι ο καθένας από εμάς και εμείς ανατρέφουμε για την ευκολία μας γενίτσαρους. Είναι καιρός του ποιείν, αν πραγματικά θέλουμε να μη σβήσει η εθνική μας μνήμη ή να έχουμε απάντηση για όσους «δεν γνωρίζουν» ή δεν τους «συμφέρει» να γνωρίζουν.

 

ΤΙ Μ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ...

 Τί μ’ εξοργίζει

2021/10/26

ΕργΔημΕργ

…Πολλά.

. . . . . . .

Έχουμε τη νεκρανάσταση του ΓΑΠατου, αλλά και άλλων πασόκων· πχ του χοντρο-Τούρκογλου (συνεντεύξεις στην τηλεόραση – αλήθεια, ως τί τον καλούν; ο ίδιος δεν είχε πεί ότι δεν ξανασχολείται με την πολιτική; ). Φυσικά, υπάρχουν και οι εν ενεργείαι πασόκοι (πχ Χυσοχοΐδης – δεν θυμάμαι, ξέχασα κάποιο γράμμα; ), που όλοι μαζί περιμένουν τη νεκρανάσταση του πάλαι ποτέ Πασόκ.

Εννοείται ότι όλη αυτή η κασκαρίκα στήνεται από ξένα κέντρα αποφάσεων.

Γιατί;

Διότι ο δαιμονοκατειλημμένος και το γκουβέρνο του πέφτουν, αλλά το Αλεκσάκι δεν τραβάει.

Όθεν, πρέπει να βρεθεί η διάδοχη κατάσταση (Πασόκ), η οποία: καί αποδοχή ενός μεγάλου μέρους των ψηφοφόρων θα έχει, καί των ξένων τσουλάκι θα είναι.

Τώρα, θα μου πείς, θα βρεθούν ψηφοφόροι να ψηφίσουν (ξανά) ΓΑΠατο; ειδικά οι πρώην πασόκοι θα ψηφίσουν ξανά αυτόν, που τους διέλυσε το κόμμα;

Φοβάμαι πως ναί.

Μ’ εξοργίζει, λοιπόν, που οι ξένοι κουμανταδόροι της χώρας μου μας θεωρούν -ως λαό- προβλέψιμους, δεδομένους, χειραγωγήσιμους, καραμαλάκες, καί ντίπ Ζά…

…κι έχουν απόλυτο δίκιο.

. . . . . . .

…Ενώι δεχόμαστε -ως λαός- ατελείωτα βρώμικα χτυπήματα κάτω απ’ τη ζώνη, ο Θεός καί οι Θείες Δυνάμεις πρώτον δεν ασχολούνται μ’ εμάς (ώστε να σταματήσουν τους αδικούντες καί ν’ αποκαταστήσουν τη δικαιοσύνη), καί δεύτερον δεν μας επιτρέπουν ν’ ανταποδώσουμε. (Ξέρουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ «άνωθεν» τί εννοώ. Καί ναί, παραδέχομαι ότι αυτό που ήθελα να κάνω είναι υπερβολικό.)

Είμαι, λοιπόν, εξοργισμένος καί με τον Θεό.

Διότι, όπως έγραψε κάποτε ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης (έ, όχι καί: «- Ποιός ήταν αυτός;»! – να πάτε να μάθετε!) : «- Ο φίλος του Θεού Ρωμιός ακόμη καί με τον Θεό ερίζει, αλλά όχι γιά το δικό του το συμφέρον, μά γιά το συμφέρον …των άλλων!»

(Αν το «Ρωμιός» το αποδώσεις σωστά ως «Έλλην», το υπόλοιπο νόημα είν’ εντάξει.)

Εδώ, λοιπόν, δεν ζητάω από τον Θεό να έρθει να μου βάψει το σπίτι· δεν ζητάω ούτε κάν προστασία της Ελλάδας. Αλλά να μην επέμβει, όταν εμείς οι Έλληνες ζητήσουμε να πάρουμε τα κρυμμένα υπερόπλα των προγόνων μας, καί ν’ αλλάξουμε τα φώτα του κάθε αλήτη.

[Θα μου πείς… και στην Ατλαντίδα κάναμε το ίδιο, καί το ακριβοπληρώσαμε. Με καταστροφικές πλημμύρες, με «πυρηνικό χειμώνα», με δραματική αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος, με σεισμούς καί καταποντισμούς, με…

Κι αυτοί κακό χερόβολο, κι εμείς κακό δεμάτι.

Αλλά, τί θέλατε να γίνει; ν’ αφήσουμε τους Άτλαντες να γεμίσουν τον πλανήτη υβρίδια, τέρατα, σπαρτούς, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν; Αυτό έπρεπε να γίνει;

Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τους σταματήσουμε.]

Αντιθέτως, τί βλέπουμε;

Βλέπουμε την Ελλάδα να τρώει συνεχώς φάπες που ΔΕΝ τις αξίζει, καί -μεταξύ των άλλων- να ισοπεδώνονται Ελληνικές πόλεις καί χωριά.

Ειλικρινά, δεν ήξερα ότι η Ελασσόνα καί το Αρκαλοχώρι είναι παγκόσμια κέντρα μαύρης εξουσίας, στύλ Βατικανού καί Φρανκφούρτης να ‘ούμ’. Δεν μου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό. (Να το σκεφτούν, επομένως, οι Αρκαλοχωρίτες, να στήσουν χρηματιστήριο γιά παπατζηλίκια παγκόσμιας εμβέλειας – αφού πρώτα ξαναχτίσουν τα σπίτια τους.)

Καί, βέβαια, το Βατικανό κι η Φρανκφούρτη… κι η Τζιού Γιάρκ, καί γενικώς, οι νεο-Άτλαντες (με τα ξανά τα ίδια γενετικά τερατο-πειράματά τους καί με τα Χαάρπια τους, που γαργαλάνε άσχημα τη Γαία), ούτε σεισμούς, ούτε τίποτε.

Είμαι, λοιπόν, εξοργισμένος καί με τον Θεό, καί με τους «Άνωθεν».

. . . . . . .

Κι η εξήγηση γιά τα παραπάνω;

Άααα… «οι αμαρτίες των Ελλήνων»!!! Καί δή, οι διαβόητες «τριακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις τον χρόνο», που υποτίθεται κάνουν οι Ελληνίδες.

Ειδικά γιά τις εκτρώσεις, έχω να πω όχι πως δεν γίνονται, αλλά πως δεν είναι τόσες. Είναι πολύ λιγώτερες. Καί, ακόμη καί γι’ αυτές τις λιγώτερες, φταίνε (σκασμός, εδώ!) κάποια άτομα «της Εκκλησίας» (ιερωμένοι καί μή), που μας κουβαλήσανε απ’ την Αμέρικα προτεστάντικα ήθη κι έθιμα – την Παλιοδιαθηκική δήθεν τάχαμου «αυστηρότητα», αλλά ταυτόχρονα καί την υποκρισία. (Όπου στα φανερά όλοι κι όλες κάνουν πως δεν γουστάρουν το σέξ, αλλά στα κρυφά του δίνουν καί καταλαβαίνει.)

Κι έτσι, όταν καταπιέζεις τη φυσιολογική ένωση άντρα καί γυναίκας, το ελατήριο θα τιναχτεί προς το άλλο άκρο. Δυστυχώς, ο ίσιος δρόμος της γκαμήλας δεν περνάει απ’ το μυαλό των «ηθικολόγων».

Τώρα, όσο γιά τις αμαρτίες των Ελλήνων… ναί, εντάξει, αμαρτίες μόνο τα πτώματα δεν κάνουν, αλλά τί να πούν κι οι άλλοι; Κάτι ηπαπαραίοι, κάτι τουρκαλάδες, κάτι γερμαναράδες σκυλοβάτες… Αυτοί τίποτε από φάπες καί τιμωρίες, έ;

Εδώ, λοιπόν, πετάγεται ο «ηθικολόγος», καί σου λέει: «- Μην κοιτάς, έτσι είναι το σχέδιο του Θεού! Κι αυτοί θα τιμωρηθούν! Περίμενε, καί θα το δείς!»

Θά.

ΘΑ.

«ΘΑ»!!!

(Πολύ ισχυρή η νοοτροπία του Πασόκ, ως φαίνεται! Εμπότισε μέχρι καί τους «ηθικολόγους», ιερωμένους καί μή!)

Πότε «θά!», ρέ κοπρίτες; Όταν δεν θα υπάρχει Έλληνας κι Ελληνίδα ούτε γιά δείγμα;

Δεν χρειάζεται να σας πω ότι είμαι άκρως εξοργισμένος καί μ’ όσους διαδίδουν τέτοιες ιδέες.

. . . . . . .

Κι έχουμε καί κάποιους (ειλικρινείς κι έντιμους, δέ λέω) συμπατριώτες μας, που ως αντίδραση στα παραπάνω προτείνουν τη μετάνοια καί την καθημερινή ανάγνωση του Ψαλτηρίου!!!

Γιά τη μετάνοια τα είπαμε· αν είσαι άνθρωπος, απλά αν είσαι άνθρωπος, παραδέχεσαι τα λάθη σου, ζητάς συγνώμη απ’ όσους έβλαψες χωρίς να φταίνε, καί κοιτάς να προλάβεις / διορθώσεις τις συνέπειες.

Πράγμα το οποίο πράττουν κατά κόρον οι ηπαπαραίοι, οι γερμαναράδες, κι οι λοιποί παρεμφερείς. Μετανοούν καθημερινώς. Σωστά;

Ρέ λεβέντες συμπατριώτες μου!… Ρέ απίθανοι!!!… Ο Θεός μας έδωσε κι ένα πράγμα που λέγεται «μυαλό»· ώστε πρώτα να σκεφτόμαστε, κι ύστερα να μιλάμε! Εσείς, όμως, δεν το πολυχρησιμοποιείτε, απ’ ό,τι βλέπω. Επομένως, βλασφημείτε λιγάκι (μή σκεπτόμενοι), ή μου φαίνεται;

Κι όσο γιά το Ψαλτήριον… Ειλικρινά, δεν βλέπω στο τί είναι χρήσιμη η (καθημερινή) απαγγελία στίχων πού ‘γραψε ένας περιτετμημένος, που έστειλε τον στρατηγό του να σκοτωθεί, ώστε να μπορεί με την άνεσή του να πηδάει τη στρατηγίνα… καί μετά τον έπιασαν οι τύψεις κι έγραφε στιχάκια. (Αν κατάφερε τελικά καί την πήδηξε, αλλά του βγήκε ξυνό… συγχωρημένος! lol!!!)

Θά ‘λεγα ότι χρειάζονται πιό δραστικά αντίμετρα, ώστε να ξεκολλήσει η Ελλάδα απ’ τον βούρκο.

Ενδεχομένως να είναι απλά ιδέα μου αυτό γιά τα δραστικά αντίμετρα· αλλά, λεβέντες συμπατριώτες μου, είμαι λίαν εξοργισμένος καί μ’ εσάς!

. . . . . . .

Τέλος, είμαι διαρκώς εξοργισμένος με τους ηλίθιους.

Όπως, ας πούμε, οι προδότες, οι αρνησιπάτριδες, οι αδιάφοροι, οι μπάχαλοι, καί γενικώς όσοι (εντός ή εκτός εισαγωγικών «δικοί μας») φτύνουν το έθνος μας.

Άντε φτιάξε μόνος σου το ψωμί σου, ρέ!

Άντε βρες τροφή καθημερινά καί μαγείρεψέ την με φωτιά, που επίσης θα βρείς εσύ!

Όοοοχι να τ’ αγοράζεις απ’ το μάρκετ καί τα φαγάδικα, αλλά να τρέχεις να τα βρίσκεις. Κάθε μέρα. Εσύ. Μόνος σου.

Κατάλαβες, τώρα, ρέ ΖΩΟΝ, τί χρειάζεται η ομαδοποίηση των ανθρώπων;

Αρχίζεις να καταλαβαίνεις τί χρειάζεται το έθνος, το οποίο βρίζεις καί φτύνεις νυχθημερόν;

Άει σιχτήρ, ζώον, που δεν ξέρεις ούτε τα στοιχειώδη, καί περιμένεις να σε πάρουμε στα σοβαρά!

. . . . . . .

Εσείς, τώρα, οι υπόλοιποι, μή δίνετε σημασία σ’ αυτά που γράφω. Έτσι είμ’ εγώ: θυμώνω τώρα, ξεθυμώνω σε πέντε λεπτά. Θα μου περάσει.

Μόνο με την Ελλάδα δεν ξέρω τί θα γίνει, με τέτοια μυαλά που κυκλοφορούν.