ΕΜΜ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ....

 

Ελένη Παπαδοπούλου

Ακουσα στο Σκάι ότι η Κομισιόν ενέκρινε δάνειο 2,5 δις, αλλά η αναλύτρια μας είπε ότι εντάξει δεν είναι και τίποτα φοβερό, θα το πληρώσουμε βέβαια, αλλά σε βάθος χρόνου και φυσικά θα το χρησιμοποιήσουμε, αλλά ΟΚ όλα, δεν τρέχει και τίποτα που παίρνουμε συνέχεια δάνεια.

Όταν θα καταλάβουν οι καραντινάκηδες ότι τα λοκντάουν δεν είνα τζάμπα και ότι έχουν ένα κόστος και κάτι μνημόνια να τρέχουν μαζί με τα δανεικά, τότε θα είναι σε καλό δρόμο. Μέχρι τότε όσοι πιστεύουν στα λεφτόδεντρα, οι καραντινάκηδες δηλαδή, να φορέσουν την διπλή μασκούλα τους και να το βουλώσουν. 2,5 δις καινούριο φέσι, γιατί κλείσαμε τις δουλειές του κόσμου, γιατί δεν ξέρουμε που μας πάνε τα τέσσερα, γιατί η κάθε Μαριγούλα νόμιζε ότι με κλειστά μαγαζιά και ένα σωρό δραστηριότητες ο ιός εξαφανίζεται ως διά μαγείας.

Και να μην ξεχάσω ότι στο μεταξύ παίρνουμε και τα 30 αργύρια της καμήλας της Γιόχανσον, 250 εκατομμύρια για να γκριζάρουμε νησιά και να γεμίσουμε λάθρο, αλλά το πουλάμε ως χρήμα που μπαίνει στην χώρα και ως ανάπτυξη.

Εξαιρετική οικονομική σκέψη το επιτελείο.

Καταστροφή, αλλά εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Ετσι λέει το ΣΚΑΙ και το iefimerida. Και οι δημοσκοπήσεις Κιμ Γιονκ Ουν.

Στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας – Διακόσια χρόνια επιλογών (;) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής......

 Προς τιμήν της φοράδας που αφόδευσε, ενώπιον των εγχώριων επισήμων και των εκλεκτών (τους) καλεσμένων που ήταν «στημένοι» για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την παλιγγενεσία, αξίζει να θυμηθούμε κάποιες στιγμές που χαρακτηρίζουν τη φυσιογνωμία του ελληνικού κράτους και των πολιτικών/οικονομιών ελίτ που το έχουν «σβερκώσει» πριν ακόμη από τη γέννησή του.

Το κυρίαρχο αφήγημα (των ελίτ) μιλάει περί του αγώνα που οδήγησε στη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Το βασικό κενό αυτής της άποψης εντοπίζεται στη λέξη ανεξαρτησία, καθώς είναι πασίγνωστό ότι αγώνας υποθηκεύτηκε εξ αρχής με τα περιβόητα δάνεια της ανεξαρτησίας. Τα λαμόγια εκείνου του καιρού φρόντισαν (εκτός από το να ξεκοκαλίσουν τα δάνεια) να υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας που επρόκειτο να  δημιουργηθεί και του λαού της για πολλές γενεές.

Προτεκτοράτο εκ γενετής

Το ελληνικό κράτος, λοιπόν, εμφανίστηκε χρεωμένο και ως προτεκτοράτο στη διεθνή σκηνή. Οι ελίτ του τόπου (από τότε μέχρι και σήμερα) σε οικονομικό επίπεδο πρακτόρευαν κατά κύριο λόγο συμφέροντα ξένων, ενώ σε πολιτικό επίπεδο ήταν ευθέως και άμεσα συνδεδεμένες με τις πρεσβείες που διατηρούσαν οι ισχυροί της εποχής στην Αθήνα. Το Γαλλικό, το Ρωσικό και το αγγλικό κόμμα ήταν τα κόμματα που κυριάρχησαν μετά την επανάσταση, συνδέοντας την πολιτική τους δράση με την εξυπηρέτηση της προστάτιδας δύναμης στην οποία αναφέρονταν.

Ετσι, από την αρχή της ύπαρξης του ελληνικού κράτους είναι προφανής (και ιστορικά καταγεγραμμένη) η βαθιά εξάρτηση και η απόλυτη υποτέλεια σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτή η εξάρτηση και υποτέλεια χάραξαν τον δρόμο που ακολούθησε αυτά τα 200 χρόνια.

Υποθηκευμένο οικονομικά- πολιτικά, εξ υπαρχής, το ελληνικό κράτος πλήρωσε (πολύ) χρήμα στους τοκογλύφους- προστάτες, που δημιουργούσαν συνθήκες μόνιμου διχασμού στο εσωτερικό της ψωροκώσταινας, και ποτάμια αίματος στα παιχνίδια των μεταξύ τους ανταγωνισμών.

Αιώνιες υποθήκες

Έτσι από τις δόξες και τα θεάματα της εποχής των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων  στην Αθήνα του 1896 (ποιος είπε ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται;) η χώρα οδηγήθηκε στο «δυστυχώς πτωχεύσαμε» του Τρικούπη. Κι επειδή όπου φτωχός και η μοίρα του, οι υποθήκες (οικονομικές και πολιτικές) συνεχίστηκαν να εγγράφονται με νέα δάνεια, με νέες συμμετοχές στα γεωπολιτικά παίγνια εκείνων των καιρών.

Η Ελλάδα, πράγματι, διπλασιάστηκε με τους βαλκανικούς και των πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά το τίμημα που πλήρωσε εξ αιτίας της συμμετοχής της στο παιχνίδι της διανομής των ιματίων του μεγάλου ασθενούς σουλτάνου, ήταν η εκρίζωση, μετά από χιλιάδες χρόνια παρουσίας, των ελληνικών πληθυσμών από τα μικρασιατικά παράλια.

Λίγο νωρίτερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι πολιτικές μαριονέτες που κυβερνούσαν το τόπο, στο πλαίσιο των εξυπηρετήσεων προς τους προστάτες τους, έστειλαν εκστρατευτικό σώμα το οποίο συμμετείχε στον πόλεμο που η Δύση εξαπέλυσε κατά της νεαρής, τότε, Σοβιετικής Ενωσης. Η εν λόγω αθλιότητα, που διέπραξε το πολιτικό σύστημα του ανεξάρτητου (;) ελληνικού κράτους, δεν διέσωσε τον μικρασιατικό ελληνισμό…

Ταγμένοι στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας όλοι αυτοί δεν είχαν πρόβλημα να στείλουν ελληνικό στρατό στη άλλη άκρη της γης, για να πάρουν μέρος σε έναν άλλον εμφύλιο που πότισε με αίμα τη Κορεατική χερσόνησο…Στη συνέχεια, για να παραφράσουμε τον Τσώρτσιλ, οι Έλληνες δίδαξαν πώς πρέπει να πολεμούν οι ήρωες γράφοντας χρυσές σελίδες δόξας στον πόλεμο κατά του φασισμού. Οι εξαρτήσεις και η υποτέλεια ως πάγια πια χαρακτηριστικά της ελληνικής πραγματικότητας υποχρέωσαν την τοποθέτηση της Ελλάδας στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, οδηγώντας στον εμφύλιο, στις πρώτες επί του πεδίου δοκιμές των αμερικανικών ναπάλμ,  στους διωγμούς και στα εκτελεστικά αποσπάσματα αυτούς ακριβώς οι οποίοι ουδέποτε παραδόθηκαν στους ναζί και τους φασίστες. Οι υποτελείς («ιδού ο στρατός σας αρχιστράτηγε Βαν Φλιτ») μαριονέτες, που μεταπολεμικά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, δημιούργησαν το κράτος τη «δεξιάς» στελεχωμένο από πρώην ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόρους και μαυραγορίτες της Κατοχής.

Πάντα, ευρισκόμενες στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, οι πολιτικές/οικονομικές ελίτ του τόπου έδεσαν τη χώρα με το ΝΑΤΟικό σύμπλεγμα που θα την προστάτευε υποτίθεται από τον εκ βορρά κίνδυνο. Το εν λόγω σφιχταγκάλιασμα, ωστόσο, δεν έσωσε το λαό από τη χούντα των συνταγματαρχών και την τραγωδία της Κύπρου…

Εντιμότατοι τοκογλύφοι

Παραμένοντας πάντα στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας οι πολιτικές/οικονομικές ελίτ εμβάθυναν τους δεσμούς εξάρτησής τους, ξεπουλώντας και τις τελευταίες πιθανότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης με την τοποθέτηση της χώρας στο αμερικανικό «παραμάγαζο» της ΕΕ.

Το επιχείρημα της πολιτικής προστασίας που υποτίθεται θα πρόσφερε η ΕΕ έναντι της τουρκική απειλής κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος από την πραγματικότητα. Οι Ευρωπαίοι Εταίροι, μαζί με του Αμερικανούς πάτρωνες, παρακολουθούν ασυγκίνητοι μέχρι και σήμερα την πειρατική τουρκική πολιτική στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Οι ευρισκόμενοι στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας «λάμογες» κυβερνήτες της χώρας και τα εγχώρια επιχειρηματικά παράσιτα, που εξουσιάζουν, θησαύρισαν, ματώνοντας την οικονομία και ζητώντας από το λαό να καταβάλλει το τίμημα της προστασίας με θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιούνταν με ζεστό τραπεζικό δανεισμό και με γνώμονα το ύψος της μίζας.

Τα πήλινα πόδια της «ισχυρής Ελλάδας» δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το βάρος των απαιτήσεων των ξένων (και εγχώριων) Tραπεζών στην τελευταία των ελληνικών χρεοκοπιών το 2010. Μια χρεωκοπία της οποία το κόστος εξακολουθεί να καταβάλλει ο λαός στον οποίο μάλιστα έντεχνα (μαζί τα φάγαμε) έχει φορτωθεί και το βάρος της ευθύνης των παρασίτων που κυριάρχησαν επί δεκαετίες στο πολιτικό σκηνικό.

Βαστάζοι των τυχοδιωκτών

Ταυτόχρονα, πάντα στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας ευρισκόμενες οι ελίτ συμμετείχαν ως βαστάζοι σε κάθε τυχοδιωκτική αλητεία των προστατών τους. Από τον βομβαρδισμό και τoν διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι τις εισβολές στο Ιράκ, τη Λιβύη και τη διάλυση της Συρίας. Μάλιστα εσχάτως, ως αντάλλαγμα του … φιλελληνισμού του Μακρόν στρατιωτικές ελληνικές δυνάμεις ετοιμάζονται να  συμμετέχουν στο μακρινό Μάλι,  εκεί που η -με αποικιοκρατικές περγαμηνές- γαλλική λεγεώνα των ξένων διδάσκει την ειρηνική επίλυση των διαφορών.

Ενδεχομένως, θα πουν κάποιοι, η κατάσταση για τη χώρα θα ήταν χειρότερη ΑΝ οι επιλογές στην εξωτερική πολιτική ήταν διαφορετικές. Ωστόσο, το «αν» αυτό δεν υπάρχει, όχι μόνο γιατί με αν δεν γράφεται η ιστορία, αλλά γιατί ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος με μη υποτελείς κυβερνήτες που θα διεκδικούσαν τα λάθη των δικών τους- και όχι των αφεντικών τους- επιλογών.

…Κάπως έτσι δεν είναι καθόλου περίεργη η συγκίνηση που αισθάνθηκε η φοράδα περνώντας μπροστά από τη Γιάννα τον Κυριάκο και τους εκλεκτούς παρισταμένους που κορδώνονταν εμπρός από το μνημείο των μυριάδων άγνωστων στρατιωτών που πρόσφεραν το αίμα τους για την πατρίδα. Το ζωντανό, ενδεχομένως να αντιλήφθηκε (ή να άκουσε τα κόκκαλα που έτριζαν)  βαθύτερα την αξία της ύπαρξης της πατρίδας στην ΙΣΤΟΡΙΑ, από κάποια ζώα που βόσκουν ανέμελα τριγύρω, χάρη στο αίμα που άλλοι έχυσαν.

πηγή ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ;;;;;

 

Είμαστε έτοιμοι για το «δυτικό ζήτημα»;

 

Η Ελλάδα απειλείται από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται την ελληνική ασφάλεια.

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος

διεθνολόγος

Το ζήτημα της σχέσης του Ελληνισμού, ιστορικού και σύγχρονου, με τον δυτικό κόσμο και πολιτισμό, είναι παλαιότατο όσο και περιπλοκότατο. Περνάει μέσα από κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα σαν το Σχίσμα και τη Δ΄ Σταυροφορία, νεώτερες εξελίξεις όπως η Επανάσταση του 1821 και η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ, διαφορές στη φιλοσοφία, την τέχνη και τον τρόπο ζωής, μέχρι ερωτήματα για τον τρέχοντα γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Την αχανή έκταση και τις λεπτές διαφορές συμπληρώνει επί τα χείρω και η ασάφεια των όρων, καθώς, για κάθε Έλληνα, υπάρχουν ισάριθμες γνώμες περί του τι εστί «Δύση», «Ανατολή», «Ευρώπη», «Ελληνισμός», «πολιτισμός» κ.ο.κ. Μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και του πνεύματος καταπιάστηκαν με το θέμα, από τους λογίους του ύστερου Βυζαντίου μέχρι τους Έλληνες διαφωτιστές, τους κολλυβάδες, τη γενιά του ’30 κ.λπ. Ειδικά μετά το 1990, οπότε η λήξη του Ψυχρού Πολέμου ξεπάγωσε τα απανταχού ταυτοτικά ζητήματα, έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων για όλες τις σχετικές πτυχές, συχνά εξαιρετικά γόνιμες.

Ένας από τους παράγοντες του ζητήματος είναι η διπλή κριτική από πλευράς της ελληνικής παράδοσης τόσο της Δύσης ως γερμανολατινικού χριστιανικού Μεσαίωνα, όσο και ως νεωτερικότητας.

Τούτη η διάκριση έχει σημασία διότι το πρώτο σκέλος αποτελεί αντιπαράθεση πολιτισμών και κοινωνιών εντοπισμένων σε συγκεκριμένο χώρο και ιστορικό πλαίσιο, ενώ το δεύτερο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ίδιας της δυτικής σκέψης αναστοχαζόμενης. Με την αποικιοκρατία και την παγκοσμιοποίηση, η δυτική νεωτερικότητα κατέκλυσε όλον τον κόσμο, αλλάζοντας ριζικά τους άλλους πολιτισμούς, οι οποίοι αντιστάθηκαν ή/και προσαρμόστηκαν με διαφορετικούς τρόπους. Συνεπώς, η κριτική της δυτικής νεωτερικότητας (όπως την εξέφρασε ο Νίτσε, οι χριστιανοί συντηρητικοί, οι παραδοσιοκράτες του μεσοπολέμου, οι μεταμοντέρνοι κ.ο.κ.) έχει πανανθρώπινο ενδιαφέρον.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι Έλληνες, που υπερασπίστηκαν την «ιδιοπροσωπία» του ημετέρου πολιτισμού έναντι της Δύσης, και κάλεσαν σε αντίσταση στην αφομοίωση, είχαν πολύ βαθιά δυτική-ευρωπαϊκή παιδεία, σπουδές στο εξωτερικό κ.α. Αυτό ισχύει για τις γενιές του ’30 και του ‘60, φιλοσόφους, καλλιτέχνες, ποιητές (Σεφέρης, Κόντογλου, Λορεντζάτος κ.ο.κ.). Η στροφή στην παράδοση δεν υπήρξε απόρροια φοβικής άμυνας μίας κοινωνίας αποκομμένης και απολιθωμένης. Αντίθετα, βαπτισμένοι στα ύδατα της δυτικής νεωτερικότητας, οι στοχαστές αυτοί είδαν κάποια σημαντικά αδιέξοδα και στράφηκαν, υστερόχρονα, στις απαντήσεις που προτείνει ο ελληνικός «τρόπος» και η ορθόδοξη πνευματικότητα. Από αντίστοιχα αδιέξοδα πολλοί Δυτικοί άνθρωποι σπεύδουν στη σοφία του Ντοστογιέφσκι ή στη θρησκευτικότητα του βουδισμού, ακόμη και του ισλάμ. Ορισμένοι, όπως ο Φίλιππος Σέρραρντ και ο Λαυρέντιος Γκεμερέυ, βρήκαν αυτό το καταφύγιο στον ορθόδοξο Ελληνισμό.

Η φθορά της Δύσης

Τούτες οι διανοητικές ζυμώσεις συνέβαιναν σε μία εποχή που η Δύση ναι μεν ταλανιζόταν από κρίσεις, παρέμενε όμως στην κορυφή των ιστορικών εξελίξεων. Σήμερα όμως η κατάσταση διαφέρει από το 1930 ή το 1990. Οι οικονομικές, δημογραφικές και πολιτικές εξελίξεις δείχνουν τον δρόμο για έναν πλανήτη πολυκεντρικό, στον οποίο η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική όχι απλώς δεν θα ηγεμονεύουν, αλλά σταδιακά θα υποχωρούν υπό τον ανταγωνισμό άλλων δυνάμεων και σχηματισμών.

Κάποτε η Ευρώπη εξήγαγε το πληθυσμιακό της πλεόνασμα αποικίζοντας ολόκληρες ηπείρους,  τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Δεν υπάρχει πια το σαρωτικό τεχνολογικό πλεονέκτημα του 19ου και του 20ού αιώνα. Παρά τη συνεχιζόμενη τεχνοεπιστημονική συσσώρευση – η οποία όμως αποτελεί πλέον παγκόσμια υπόθεση – ο δυτικός κόσμος δείχνει έντονα σημάδια πνευματικής κόπωσης, παραπατώντας από κρίση σε κρίση.  Η υποχώρηση είναι αργή και σταδιακή, δεν γίνεται υπό την απειλή κάποιας μεγάλης τρίτης δύναμης, δεν έχει χαρακτηριστικά κατάρρευσης.  Είναι όμως σταθερή.  Στο εσωτερικό, ο κατακερματισμός των κοινωνιών, η αποξένωση, η αυξανόμενη ανισότητα, η υπογενητικότητα, η αξιακή σύγχυση και η αποτελμάτωση της διανόησης δεν φανερώνουν ζωντάνια ή έστω ελεγχόμενη διαχείριση. 

Η οικονομική κρίση και τώρα η πανδημία έδρασαν ως ισχυροί καταλύτες στα υπάρχοντα προβλήματα.  Πάνω και πέρα από αυτά, το οξυνόμενο περιβαλλοντικό πρόβλημα και οι παρενέργειες της τεχνολογικής υπερανάπτυξης στις ελευθερίες, την ψυχολογία και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, γεννούν σε πολλούς ανθρώπους την εικόνα ενός δυστοπικού μέλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι, με εξαίρεση τους θεράποντες της μετανθρώπινης τεχνοθεολογίας, οι δυτικές κοινωνίες παράγουν σκέψεις, θεωρίες και έργα τέχνης γύρω από το τέλος του κόσμου ή άλλες καταστροφές, όταν πριν από κάποιες δεκαετίες ευελπιστούσαν στην κομμουνιστική ουτοπία, το «τέλος της ιστορίας», ή τα θαύματα της «διαστημικής εποχής».

Οι τάσεις αυτές έχουν και γεωπολιτικές επιπτώσεις. Η Ελλάδα, ευρισκόμενη σε ένα από τα σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη, ποτέ δεν μπορούσε να παρακολουθεί τον κόσμο από την ένοπλη ασφάλεια μίας Αγγλίας ή την εθελοντική απομόνωση μίας Ιαπωνίας. Το λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, η αναδιαμόρφωση δηλαδή της τάξης της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης μετά την παρακμή των Οθωμανών, διαιωνίζεται στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, του ανταγωνισμού στον μετασοβιετικό χώρο, του τουρκικού επεκτατισμού, των ερευνών για υδρογονάνθρακες στη Μεσόγειο, της πάλης σουνιτών σιιτών κ.ο.κ.  Η Ελλάδα, σταθερά τοποθετημένη στους ευρωατλαντικούς θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ), βρίσκεται διαρκώς απέναντι στις νεοθωμανικές λόγχες δίχως την αξιόπιστη ασπίδα των συμμάχων της. Από την άλλη, δεν έχει σοβαρές προοπτικές αλλαγής προσανατολισμού, καθώς κανένας άλλος πλανητικός παίκτης (Ρωσία, Κίνα) δεν ενδιαφέρεται να ανατρέψει το καθεστώς της Γιάλτας, ακόμη και εάν η Αθήνα το ζητούσε. Τούτη είναι η ελληνική τραγωδία: η Ελλάδα απειλείται πολύ σοβαρά από τυχόν αποσύνθεση της δυτικής ισχύος, αλλά η αποτροπή αυτού του ενδεχομένου δεν εγγυάται αφ’ εαυτή την ελληνική ασφάλεια.

Οι κύριοι του κόσμου τούτου, βέβαια, δεν είναι τυφλοί μπροστά στις κρίσεις. Η πλήρης αποκοπή τους όμως από το κοινωνικό σώμα και την ιδέα της εθνικής κοινότητας τούς οδηγεί σε οράματα απαλοιφής των λαών, των κρατών και των πολιτισμών, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες της ακώλυτης μεταφοράς αγαθών, υπηρεσιών και εργαζομένων, της διάλυσης των συλλογικοτήτων προ του απομονωμένου ατόμου-καταναλωτή-υπηκόου. Οι φωνές αντίδρασης, μέσα από τον εθνικισμό, λαϊκισμό κ.α. ορίζονται περισσότερο από την αντίθεσή τους σε κάτι και όχι από εσωτερική ωριμότητα για αλλαγή παραδείγματος (paradigm). 

Ενδιαφέρον έχει η περίπτωση του Γάλλου προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν, ανθρώπου του κατεστημένου, ο οποίος όμως διαβλέπει τους κινδύνους για τη διάρρηξη της εσωτερικής ενότητας από τον θρησκευτικό σεκταρισμό και εξτρεμισμό.  Ο αγώνας του κατά του φονταμενταλισμού με όπλο τη φιλελεύθερη γαλλική και ευρωπαϊκή παράδοση, τον Διαφωτισμό και την κοσμικότητα, περιορίζεται αναγκαστικά από την κόπωση και τα αδιέξοδα του νεωτερικού τρόπου. Ακόμη και εάν δεν υπήρχε, όμως, το μεταναστευτικό ζήτημα ή η τρομοκρατία, η δυτική παρακμή δεν θα εξαφανιζόταν. 

Ενώπιον του «Δυτικού Ζητήματος;»

Προσπαθώντας να αποσαφηνίσουμε την σχέση της Ελλάδας με τη Δύση, είναι πιθανό μεσοπρόθεσμα να βρεθούμε ενώπιον ενός Δυτικού Ζητήματος*, τμήματος μίας άνευ προηγουμένου παγκόσμιας αναδιάταξης και προκλήσεων όχι απλώς εθνικών, αλλά ανθρωπολογικών.  Η περίσκεψη για όλα τα συναφή θέματα γίνεται επείγουσα και επιβάλλεται να δώσει πρακτικές απαντήσεις καθημερινού τρόπου ζωής. Η αναθεώρηση των εν μέρει απαρχαιωμένων σχημάτων εκσυγχρονιστών-παραδοσιοκρατών της δεκαετίας του 1990 θα μπορούσε να είναι ένα καλό πρώτο βήμα.

Επειδή μέσα από ένα άρθρο πολλά μπορούν να προταθούν, είναι καλό να υπομνησθεί, ως υστερόγραφο, η σχετικότητα των ημετέρων δυνατοτήτων. Ακόμη και εάν οι Έλληνες ιθύνοντες αντιλαμβάνονταν την κρισιμότητα των συνθηκών, θα μεριμνούσαν για την ελληνική άμυνα, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την αναγέννηση της παιδείας. Πολλές διαδικασίες όμως είναι έξω από τις δυνάμεις της μικρής Ελλάδας – κάποιες είναι πολύ μεγάλες και απρόβλεπτες ακόμα και για τους ποικιλόμορφους πλανητάρχες. Οπότε ένα μέρος της προετοιμασίας ανθρώπων, οικογενειών, κοινοτήτων και του κράτους στο τέλος, είναι η προετοιμασία για όσα επίκεινται και δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Εφημερίδα Ρήξη φ. 166, Μάρτιος 2021

*τον όρο δανείζεται ο γράφων από το άρθρο του Γεωργίου Χ. Τορνικάντη. “Το Δυτικό Ζήτημα και οι Μεγάλες Ελληνικές Δυνάμεις“

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΟΡΑΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ....

 

Το μίσος του Κοραή προς τον Καποδίστρια!

 Ένα πολύτιμο μάθημα για τους Έλληνες, από τον Βρετανό Christopher Woodhouse

Γράφει ο Παναγιώτης Γ. Παύλος

Πανεπιστήμιο του Όσλο

Υπάρχουν προσωπικότητες των οποίων το έργο όχι μόνον είναι συνυφασμένο με μερικές από τις πιο κρίσιμες σελίδες της ελληνικής ιστορίας αλλά και παρέχει τεκμήρια πολύτιμα για την αυτοσυνειδησία ημών των Ελλήνων και την ορθή θέαση του μέγιστου ιστορικού γεγονότος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που εορτάζει σήμερα όλος ο Ελληνισμός.

Τέτοια ήταν και η προσωπικότητα του Βρετανού πολιτικού, στρατιωτικού, αγωνιστή της Αντίστασης κατά του Ναζισμού, μέλους των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διπλωμάτη και ιστορικού, Christopher Montague ‘Monty’ Woodhouse, Βαρώνου του Terrington, ο οποίος πέθανε το 2001 σε ηλικία 83 ετών.

Όσον αφορά στα ελληνικά πράγματα, η συνεισφορά του Woodhouse είναι εκπληκτικά ευρεία. Σε επιχειρησιακό επίπεδο σχετίζεται με σειρά γεγονότων κατά την διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής. Το 1941 ήταν εκ των Εκτελεστικών αξιωματούχων των Βρετανικών Αποστολών (Special Operations Executive) που στάλθηκαν στην Κρήτη προκειμένου να οργανώσουν τις δυνάμεις Αντίστασης. Τον Σεπτέμβριο του 1942 τον συναντούμε ως αλεξιπτωτιστή στην ηπειρωτική Ελλάδα, υποδιοικητή της Δύναμης Harling όταν μαζί με τον Διοικητή Eddie Myers, είχαν ως αποστολή την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Μετά την επιτυχή έκβασή της, ο Woodhouse παρέμεινε στην Ελλάδα, καθώς ήταν από τους λίγους Βρετανούς αξιωματικούς που μιλούσαν ελληνικά και συχνά συνομιλούσε με ελληνικούς πολιτικούς παράγοντες στην Αθήνα, ενώ τον Ιούλιο του 1943 το Foreign Office τον όρισε επικεφαλής της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον, ωστόσο του Woodhouse για την Ελλάδα, δεν περιορίζεται στην στρατιωτική συνδρομή του. Έχοντας μετά τον πόλεμο ήδη διατελέσει Βουλευτής των Συντηρητικών (1959-1966), όταν παράλληλα υπήρξε και Fellow στο Nuffield College στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου άλλωστε είχε πραγματοποιήσει Κλασσικές Σπουδές, υπήρξε πολυγραφότατος συγγραφέας πληθώρας έργων που περιστρέφονται γύρω από τον Ελληνισμό και την Ελλάδα.

Από την εκτενή βιβλιογραφία του, σταθμός είναι το έργο του, Καποδίστριας: Ο Θεμελιωτής της Ελληνικής Ανεξαρτησίας (Capodistria, The Founder of Greek Independence), που εκδόθηκε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 1973, δηλαδή ένα έτος πριν o Woodhouse ολοκληρώσει την δεύτερη Κοινοβουλευτική θητεία του ως Βουλευτής Οξφόρδης (1970-1974). Πρόκειται για μια ογκωδέστατη μελέτη, αποτελούμενη από 21 Κεφάλαια που κατανέμονται σε 6 τμήματα μιας έκδοσης 500 σελίδων, με εκτενέστατη βιβλιογραφία πρωτογενών και δευτερογενών πηγών, υποστηριζόμενη από πίνακες και χάρτες.

Αυτό που έχει εκπληκτικό ενδιαφέρον είναι η αναφορά του ιδίου του Woodhouse στο πώς αποφάσισε να ασχοληθεί συστηματικά με τον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας. Γράφει χαρακτηριστικά ο Woodhouse (σελ. vii / μετάφραση Π.Γ.Π.):

‘‘Tο ενδιαφέρον μου για τον Καποδίστρια ξεκίνησε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Βαδίζοντας στα βουνά της Πίνδου τον Νοέμβριο του 1942, συνοδευόμενος από αντιστασιακό σώμα υπό την διοίκηση του Ναπολέοντα Ζέρβα, τον επάξιο απόγονο των Σουλιωτών ηρώων του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, σμίξαμε με ένα άλλο επαναστατικό σώμα στο χωριό Βίνιανη. Επικεφαλής του ήταν ένας Κομμουνιστής ονόματι Αθανάσιος Κλάρας, ο οποίος είχε το ψευδώνυμο Άρης Βελουχιώτης: ῾ο θεός του πολέμου από το Βελούχι᾽, άλλως γνωστό και ως Τυμφρηστός, το υψηλότερο βουνό της κεντρικής Πίνδου (σσ.: η συνάντηση Γούντχαουζ – Βελουχιώτη έλαβε χώρα την 14η Νοεμβρίου). Η συνδυασμένη δύναμή μας, συνέχισε τον δρόμο προς την αποστολή της, που ήταν η καταστροφή της σιδηροδρομικής οδογέφυρας στον ποταμό Γοργοπόταμο. Αισθανόμασταν ήδη την επιτυχία, και δεν κωλυσιεργήσαμε στην διάβασή μας από τα ελληνικά όρη. Μετά από κάθε χωριό, σταματούσαμε λιγάκι και δίναμε εμπνευσμένες ομιλίες σε ενθουσιώδη ακροατήρια, διακηρύσσοντας το καθήκον της αντίστασης και το επικείμενον της απελευθέρωσης. Ήταν μια συναρπαστική αλλά παροδική εμπειρία.

Ο Ζέρβας κι εγώ περιορίσαμε τις ομιλίες μας κυρίως σε πατριωτικές κοινοτοπίες, αλλά οι ομιλίες του Άρη ήταν διαφορετικές. Ειπωμένες με μια σκληρή μονοτονία, με μεγάλη ταχύτητα αλλά ωσάν να σκεφτόταν φωναχτά, ήταν περισσότερο διαλέξεις στην Ιστορία της Φιλοσοφίας παρά πατριωτικές ομιλίες. Σχεδόν το μόνο που θυμάμαι λεπτομερώς από αυτές σήμερα είναι η επιμονή με την οποίαν επιτίθετο στους προηγούμενους κυβερνήτες της σύγχρονης Ελλάδας. Δύο ονόματα ήταν ανάθεμα για αυτόν: Γλύξμπουργκ (το όνομα που χρησιμοποιούσε για την βασιλική οικογένεια, σκόπιμα επιλεγμένο για να δίνει έμφαση στις Γερμανικές διασυνδέσεις της), και Καποδίστριας. Τον τελευταίο τον καταδίκαζε ως έναν αδίκαστο αλλοδαπό τύραννο ο οποίος είχε διαφθείρει την Ελλάδα και αποστερήσει τον ελληνικό λαό από την ανεξαρτησία για την οποία είχαν πολεμήσει. Καθώς γνώριζα τον Άρη Βελουχιώτη καλύτερα, πειθόμουν ολοένα και περισσότερο ότι, τον οποιονδήποτε κι εάν μισούσε με τόση ένταση, περισσότερο από έναν αιώνα μετά τον θάνατό του, θα είχε περισσό ενδιαφέρον να τον μελετήσω περαιτέρω’’.

Ο λόγος που τα γράφουμε αυτά, είναι διότι σε αυτή την πολύτιμη επιστημονική συνεισφορά του Woodhouse συναντιόμαστε με μια συγκλονιστική αναφορά στην αντίδραση που προκάλεσε η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια στον Αδαμάντιο Κοραή. Μια αναφορά, την οποία αξίζει να παραθέσουμε αυτοτελώς όχι μόνον διότι είναι πολλοί οι Έλληνες που την αγνοούν, αλλά και διότι θεωρούμε ότι σε αυτήν βρίσκονται ορισμένα πολύ χρήσιμα εξαγόμενα που έχουν άμεση σχέση τόσο με τον εορτασμό του Ιωβηλαίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με την απόπειρα πλήρους αποδόμησης της προσωπικότητας του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, τον οποίο οι σημερινοί τυφλοί οπαδοί του Κοραή διακηρύττουν διαπρυσίως ως δικτάτορα, αλλά και με την συνολική και πολύχρονη προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής αλήθειας αναφορικά με την Επανάσταση του 1821.

Ας δούμε τί ακριβώς γράφει ο Woodhouse, αναφερόμενος στην αντίδραση του Κοραή κατά το άκουσμα της δολοφονίας του Καποδίστρια (σελ. 502-503):

‘‘Δεν προξενεί εντύπωση το γεγονότος ότι υπάρχει καταγραφή στα Ελληνικά Αρχεία των εγκάρδιων συλλυπητηρίων του Μακρυγιάννη. Μόνον ο Κοραής ήταν αδυσώπητος. Είχε ήδη στο τυπογραφείο προς εκτύπωση -με ημερομηνία 17 Οκτωβρίου 1831- ένα φυλλάδιο με το οποίο επιτίθετο στον Καποδίστρια, όταν έμαθε στο Παρίσι τα νέα της δολοφονίας. Αντί να το περιορίσει κόσμια και ευπρεπώς, ο Κοραής προσέθεσε έναν πρόλογο κι έναν επίλογο, όπου διακήρυττε ότι, ο Καποδίστριας, ως ῾παραβάτης των νόμων της Ελλάδας᾽, άξιζε μια ακόμη χειρότερη μοίρα -να εξοριστεί από την ίδια την χώρα του- και ότι, οι δολοφόνοι του ήταν άξιοι μομφής διότι φταίνε που τον προφύλαξαν από αυτήν την μοίρα. Το φυλλάδιο αυτό, το οποίο ήταν γραμμένο στη συνήθη μορφή διαλόγου, έβριθε ακόμη περισσότερου δηλητηρίου κατά του Καποδίστρια, από ότι περιείχε στην αρχική μορφή του. Μιλούσε για την ῾Ιησουιτική διακυβέρνησή᾽ του, την άθλια τυραννία του, και τον κίνδυνο που διέτρεχε η Ελλάδα, ῾της Φαναριώτικης λέπρας ή της πλημμύρας των Κοζάκων᾽. Επαναλάμβανε επίσης, τις γνωστές παραποιήσεις και νοθεύσεις σχετικά με την άρνηση του Καποδίστρια να επιτρέψει την διδασκαλία των Αρχαίων Κλασσικών, και τις απόπειρές του να πείσει τις Δυνάμεις ότι η Ελλάδα ήταν γεμάτη ταραχοποιούς, κλέφτες και πειρατές. Τέτοιες ποταπές ανοησίες δεν θα είχαν καμία αξία να αναφερθούν, εάν δεν επρόκειτο για το γεγονός ότι, καθώς προέρχονται από έναν από τους μεγαλύτερους μελετητές και δημοσιογράφους (δημοσιολόγους) της Ελλάδας, μαρτυρούν το βάρος και τα φαρμάκια της αντιπολίτευσης την οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει ο Καποδίστριας. Ακόμη και σε μεταγενέστερα γράμματά του σε φίλους, ο Κοραής έδειξε ότι δεν μετάνιωσε ποτέ για αυτήν την φριχτή συμπεριφορά του’’.

Διαβάζοντας κανείς αυτές τις γραμμές, τούτες μάλιστα τις ημέρες που η Ελλάδα τελεί υπό μια πολύ ιδιάζουσα κατάσταση εορτασμού του Ιωβηλαίου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, με εγκλεισμό των Ελλήνων δια της επιβολής μεροληπτικά περιοριστικών μέτρων με το πρόσχημα του κορωνοϊού, και κυρίως έχοντας υποστεί μια συστηματική απόπειρα πλύσης εγκεφάλου από την αρμόδια Κυβερνητική Επιτροπή ῾Ελλάδα 2021᾽ και την περί αυτήν δορυφόρους αλλοιωτές της ιστορικής αλήθειας, γεννιώνται αβίαστα ορισμένα συμπεράσματα που έχουν, θεωρώ, κάποια αξία να αναφερθούν.

Το αβυσσαλέο μίσος με το οποίο ο Αδαμάντιος Κοραής, εκ των πλέον προβεβλημένων σήμερα δήθεν πρωτεργατών του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, στην πραγματικότητα όμως προσβολέα των βαθύτερων πτυχών της ελληνικής ταυτότητας και του Έλληνα τρόπου, καταφέρεται κατά του νεκρού Ιωάννη Καποδίστρια, δείχνει ότι οι αξίες του Διαφωτισμού, στις οποίες είχε ο ίδιος υπερεκτεθεί, πόρρω απέχουν από την πρωταρχική αξία του ελληνικού ήθους. Της απόδοσης δηλαδή, τιμών στον νεκρό, για τις οποίες η Αντιγόνη γίνεται ο αριστουργηματικός ύμνος του Σοφοκλή. Το γεγονός αυτό από μόνο του δείχνει τις τεράστιες εσωτερικές εντάσεις με τις οποίες αντιπάλευε ο Ελληνισμός τις κρίσιμες ώρες του Αγώνα, πλέον των καθημερινών διακυβευμάτων ζωής και θανάτου.

Το γεγονός ότι ο Κοραής ουδέποτε επέδειξε ένδειξη μεταμέλειας για την υβριστική και απεχθή στάση του έναντι του νεκρού Καποδίστρια, μας υποψιάζει απολύτως δικαιολογημένα για το μένος κατά του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, όπως πολλαπλά εκφράζεται και σήμερα από θιασώτες του Κοραϊσμού και του Διαφωτισμού, που στο πρόσωπο του Καποδίστρια είδαν τον μεγαλύτερο δικτάτορα που γνώρισε ποτέ το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Άραγε, υπήρξε ποτέ άλλος δικτάτορας στην παγκόσμια πολιτική ιστορία ο οποίος δολοφονήθηκε, μη έχοντας παρά μόνον δύο φρουρούς -και τον ένα μάλιστα ημιανάπηρο- αρνούμενος να δεχθεί τον πολυάριθμο στρατό που προόριζε ως φρουρά του το ελληνικό κράτος;

Το ότι ένας σύγχρονος Βρετανός ιστορικός, μια πολυσχιδής προσωπικότητα του 20ου αιώνα, με έμπρακτα κατατεθειμένα τα διαπιστευτήρια της φιλοπατρίας και του Φιλελληνισμού του, χαρακτηρίζει τις συνήθεις μέχρι σήμερα, και προερχόμενες από τον Κοραή, κατηγορίες εις βάρος του Καποδίστρια, ως ‘‘ποταπές ανοησίες άνευ αξίας’’, είναι άραγε λόγος ικανός να μας κάνει να σκεφθούμε έξυπνα για τους λόγους που από την Επιτροπή ‘Ελλάδα 2021’ εξέλιπαν ανάλογες προσωπικότητες;

Το εκπληκτικό γεγονός ότι, ο λόγος που ο Christopher Woodhouse παρακινήθηκε και αποφάσισε να αφιερωθεί στην μελέτη του φαινομένου Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν — -κατά την μαρτυρία του ίδιου του Γούντχαουζ- οι υβριστικές αναφορές του Άρη Βελουχιώτη προς το πρόσωπο του Καποδίστρια -τον οποίο o Βελουχιώτης θεωρούσε ῾῾αδίστακτο ξένο τύραννο ο οποίος είχε διαφθείρει την Ελλάδα και αποστερήσει τον ελληνικό λαό από την ανεξαρτησία για την οποία πολέμησε᾽᾽- ενώ ταυτόχρονα ο Woodhouse καταγράφει τον Βελουχιώτη ως έναν κατά βάσιν μάλλον θεωρητικό του Μαρξισμού που στα κηρύγματά του δεν τον ενδιέφερε η πατριωτική αφύπνιση των κατακτημένων Ελλήνων, αλλά η προπαγάνδα της Εγελιανής και Μαρξιστικής θεώρησης της Ιστορίας και η μέσω αυτών επιβολή του απάτριδου Κομμουνισμού, τον οποίο βιώνουμε μέχρι τώρα, λέει κάτι σε εμάς σήμερα άραγε;

Και για να πάμε και λίγο παραπέρα, μήπως η έμμεση μεν, προφανής, δε ετερόκλητη συσχέτιση μεταξύ Κοραή και Βελουχιώτη, όπως εξάγεται από τα ανωτέρω βιογραφικά αποσπάσματα του Woodhouse, δεν απέχει καθόλου από την σημερινή ταύτιση των εθνομηδενιζόντων οπαδών του Διαφωτισμού και υπέρμαχων της φιλελεύθερης θεώρησης του Αγώνα του 1821 για την Λευτεριά, με τον ανεκδιήγητο όχλο των αριστεριζόντων πολεμίων της ελληνικής ταυτότητας και της υπερτρισχιολιόχρονης εθνικής υπόστασης και παράδοσης του Ελληνισμού;

Ας είναι αυτές οι καταληκτήριες σκέψεις, την παραμονή της 25ης Μαρτίου 2021, τόσο ένα μικρό μνημόσυνο στην σπουδαία αυτή προσωπικότητα του Christopher Woodhouse για τα όσα προσέφερε στην Ελλάδα, τον Ελληνισμό και την ιστορία του, όσο κι ένα λυχνάρι εορταστικού φωτός και πρόσκλησης για επίγνωση και ομόνοια όλων των Ελλήνων, στο ξημέρωμα της μέγιστης Διπλής Εορτής του Ελληνισμού, της Λευτεριάς από την Οθωμανική σκλαβιά, και της Απαλλαγής από την Φθορά του Θανάτου, που Ευαγγελίζεται ο Αρχάγγελος στην Παναγία.   https://infognomonpolitics.gr/       http://peritexnisologos.blogspot.com/

  *Μπορείτε νά δείτε κι εδώ την κ.Μαντούβαλου νά δίνει λεπτομέρειες γιά τήνστάση τού Κοραή  https://www.youtube.com/embed/5V0mAthYBCA?fbclid=IwAR06JNPQHzKcNBtJBnKxY9CkXzK6KLcHBJVqiawm-FY7y2aQKWszv3g_zzg

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ....

 

 

Γεώργιος Μουστάκας

 

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΡΑΓΙΑΔΕΣ !

Κακώς μερικοί ειρωνεύονται κι αναφέρουν υποτιμητικά τους σκλαβωμένους Έλληνες της Τουρκοκρατίας, ως Ραγιάδες. Φτάνει πια η Υβρίς απέναντι στους σπουδαίους Ραγιάδες προγόνους μας! Χάρις στους Ραγιάδες υπάρχει ο Ελληνισμός! Τι πάει να πει Ραγιάς; Ραγιάς είναι ο υποτελής, ΜΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ υπήκοος στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Έπρεπε να έχεις πολλά κότσια για να επιλέξεις να είσαι Ραγιάς! Στην Τουρκοκρατία είχες δύο επιλογές. Ή ν’ αποφασίσεις να γίνεις ελεύθερος Μουσουλμάνος και να έχεις ίσα δικαιώματα με τους κατακτητές Τούρκους, είτε ν’ αποφασίσεις να βαστήξεις την πιστή σου στην Ορθοδοξία και στην Ελλάδα και να γίνεις υπόδουλος Ραγιάς! Να πληρώνεις κεφαλικό χαράτσι για να παραμένει το κεφάλι στους ώμους σου, να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή η ζωή σου, να κινδυνεύουν τα παιδιά σου. Κι αν ανήκεις στη μειοψηφία και σου πάνε καλά τα πράγματα, αντί για μόνιμα δικαιώματα να παίρνεις προσωρινά προνόμια. Τα προνόμια δεν είναι μόνιμα δικαιώματα, ανά πάσα στιγμή αίρονται αν δυσαρεστηθεί ο Σουλτάνος ή ο τοπικός Τούρκος Πασάς. Και πόσους προνομιούχους Έλληνες ξαφνικά αποκεφάλισαν ή καθαίρεσαν οι Τούρκοι που θα μπορούσαν να μην είχαν χάσει τη ζωή τους ή τα προνόμιά τους, αν γίνονταν Μουσουλμάνοι. Κι ενώ μερικοί δεν ήταν προλετάριοι κι είχαν να χάσουν μια καλή ζωή, επέλεγαν να τη θυσιάσουν για την Πιστή και την Πατρίδα. Και είναι μύθος ότι οι ραγιάδες 400 χρόνια δεν έκαναν τίποτα. Έκαναν πάνω από 100 προσπάθειες επανάστασης! Αλλά η ουσία είναι άλλη… Πόσα χρόνια ήταν η Οθωμανική κατοχή; 400. Ο χρόνος έχει 365 μέρες. 400 επί 365 = 146.000 μέρες. Οι Ραγιάδες έκαναν 146.000 επαναστάσεις! Ήταν καθημερινή δοκιμασία, ήταν καθημερινή επαναστατική πράξη, να επιλέγεις αντί για ελεύθερος Μουσουλμάνος να παραμένεις σκλαβωμένος Χριστιανός! Είναι καθημερινός Σταυρός, αντί για ελεύθερος Τούρκος να επιλέγεις να παραμένεις υποτελής Έλληνας! Κάποιοι δεν άντεξαν κι έγιναν εξωμότες και Τούρκεψαν. Και κάποιοι άλλοι αντισταθήκαν και Δόξα Τω Θεώ παρέμειναν Ραγιάδες! Αυτοί ήταν οι πρόγονοί μας! Ήταν οι παππούδες μας που παρέμειναν μέσα στις αντιξοότητες, Ορθόδοξοι Έλληνες Ρωμιοί! Οι Ραγιάδες ήταν το σωτήριο εμβόλιο απέναντι στον τουρκικό καρκίνο που πήγε να εξαφανίσει το γένος! Ήταν τα συνειδησιακά κύτταρα που δεν αλλοιώθηκαν, ήταν τα δέντρα που όσο και να λύγιζαν, δεν έσπασαν. Ήταν τα κορμιά που άντεξαν το ξύλο, το γδάρσιμο, το παλούκωμα, τους βιασμούς, το κάψιμο, την μόνιμη ψυχοσωματική βία. Αυτοί που δεν ήταν πλέον Ραγιάδες, επειδή είχαν Τουρκέψει βρώμισαν και χάθηκαν για πάντα. Δεν είχαν λόγο να επαναστατήσουν εναντίον των Τούρκων, αφού πλέον γεννούσαν ελεύθερους Τούρκους. Οι Χριστιανοί Ραγιάδες, όμως, πάντα θα προσπαθούσαν να ελευθερωθούν και να μην γεννούν σκλαβωμένους Ραγιάδες. Μισούσαν τον ραγιαδισμό τους, αλλά θα προσπαθούσαν να μην είναι Ραγιάδες, χωρίς να γίνουν Τούρκοι, θα προσπαθούσαν με τον δύσκολο τρόπο! Η Τουρκιά ήταν ένα βρώμικο λάδι που όπου έπεφτε λέρωνε και λίγδιαζε τα πάντα. Οι περήφανοι Ραγιάδες ήταν το καθαρό νερό που όσο και να προσπάθησαν οι ισλαμιστές Τούρκοι δεν μπορούσαν να το ανακατέψουν με το βρώμικο λάδι τους. Βάλτε σ’ ένα ποτήρι νερό με λάδι. Το νερό θα πάει από κάτω και το λάδι από πάνω. Έτσι και οι Ορθόδοξοι Έλληνες Ραγιάδες. Προτίμησαν να παραμείνουν αναφομοίωτο, καθαρό νερό, κάτω από το βρώμικο λάδι. Και το βράδυ οι Έλληνες, στο καντήλι τους, θυσίαζαν το δικό τους καθαρό λάδι, Στον Χριστό, για ν’ αναπαυτεί ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς και να του υπενθυμίσουν ότι η θυσία του δεν πήγε χαμένη, γιατί το αίμα του έσπειρε τους βασανισμένους Ραγιάδες που θα ελευθερώσουν το Γένος...

Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.....

 

Hariton Haritonidis

· 

Η ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

Σε πράγματα σαν αυτό, είναι που αναγνωρίζω το χέρι του Θεού.

1806. Από την Τουρκοκρατούμενη Πελοπόννησο ένας Κλεφτοκαπετάνιος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, γόνος περιώνυμης οικογένειας Κλεφτών –δηλαδή ελεύθερων Ελλήνων,- καταδιωκόμενος από τους Τούρκους, περνάει στην Ζάκυνθο που είναι υπό ρωσικό έλεγχο. Για λίγο καιρό βιοπορίζεται ως ζωέμπορος, και στο μεταξύ το νησί περνάει στα χέρια των Άγγλων. Αυτοί, που ως αυτοκρατορία έχουν καλό μάτι για το ταλέντο, τον εντάσσουν στον στρατό τους, λοχαγό σε ένα τάγμα Ελλήνων εθελοντών. Στην διάρκεια της θητείας του ο Κολοκοτρώνης θα διευρύνει τους ορίζοντές του. Θα διαβάσει βιβλία Ιστορίας και θα γνωρίσει ανθρώπους από την Ευρώπη. Έτσι θα αντιληφθεί το ελληνικό έθνος ως μια οντότητα μέσα στον χρόνο, και την ιδέα της απελευθέρωσης του Γένους σε συνάρτηση με τις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Θα γίνει επίσης μέλος της μυστικής εταιρείας της Επανάστασης –της επονομαζόμενης Φιλικής,- και θα αποκτήσει γνώσεις στον πόλεμο με τακτικό στρατό. Πλάι σ’ αυτά θα συμβεί και κάτι προσώρας ασήμαντο. Θα βγάλει τη μαντηλοδεσιά του Κλέφτη και θα φορέσει το κράνος του Άγγλου αξιωματικού, που υπό την επιρροή του κλασικισμού, έχει σχήμα αρχαιοελληνικής περικεφαλαίας. Ούτε οι Άγγλοι, ούτε ο Κολοκοτρώνης γνωρίζουν ότι αυτός που το φορά είναι ο μέλλων Αρχιστράτηγος της Ελληνικής Επανάστασης.

Τα χρόνια περνούν. Η Ελλάδα βράζει από τον επικείμενο ξεσηκωμό, οπότε ο Κολοκοτρώνης επιστρέφει στην Πελοπόννησο για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα: να οργανώσει τον αγώνα. Βγάζει την αγγλική στολή και φοράει πάλι την φουστανέλα, αλλά χάρη στο αλάνθαστο ένστικτό του, κρατάει την περικεφαλαία. Μάλιστα της καρφώνει στο μέτωπο ένα μεγάλο σταυρό. Κι εκεί γίνεται η μεταμόρφωση. Το αγγλικό κράνος στο κεφάλι του φουστανελά Στρατηγού γίνεται το σύμβολο του αδιαίρετου Ελληνισμού. Η περικεφαλαία και ο σταυρός. Η αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Εκατό συγγράμματα για την συνέχεια του ελληνικού έθνους και εκατό λάβροι ρήτορες και διπλωμάτες που θα γύρναγαν πάνω-κάτω την Ελλάδα και τις ευρωπαϊκές αυλές για να την κηρύξουν, δεν θα κατόρθωναν ό,τι αυτή η σιλουέτα με την φουστανέλα και την περικεφαλαία, πάνω στο άλογο, επικεφαλής του στρατού των Ελλήνων.

Η περικεφαλαία έγινε η στέγη της Επανάστασης, και στη συνέχεια του αναγεννημένου Ελληνικού έθνους. Ήταν η μορφή του Κολοκοτρώνη που ενέπνευσε στον Θεόφιλο τους υπερχρονικούς ήρωές του. Κι απ’ τον Θεόφιλο πέρασε σε όλη την ελληνική εικονογραφία: στον Τσαρούχη, τον Εγγονόπουλο, τον Μποστ, ως τον Μεγαλέξανδρο του Αγγελόπουλου. Αυτά που θα έπρεπε να ανακαλύψουμε, η μορφή του Κολοκοτρώνη τα έκανε ορατά. Ένωσε την Ιστορία μας κι ένωσε κι εμάς μαζί της.

Έχοντας πει αυτά, πάμε τώρα πάλι στην αρχή. Ένας κλεφτοκαπετάνιος του Μοριά καταδιωκόμενος από τους Τούρκους περνάει στην Ζάκυνθο. Κατατάσσεται στον αγγλικό στρατό και φοράει τη στολή και το αρχαιοπρεπές κράνος του Άγγλου αξιωματικού. Ο κλεφτοκαπετάνιος αυτός αργότερα θα γίνει ο Αρχιστράτηγος της Επανάστασης των Ελλήνων. Το αναγνωρίζετε;;;

Σχόλιο τού Γεώργιος Μουστάκας

ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ στο ΣΠΟΥΔΑΙΟ κείμενό του Χαρίτων Χαριτωνίδη!!!

Το αφιερώνω στους κουτοπόνηρους που προσπαθούν ν’ ανακαλύψουν διχασμό μεταξύ Αρχαίας Ελλάδας, Ορθοδοξίας, Βυζαντίου και Νεοελλήνων. Είναι ενοχλητικός για τα σχέδιά τους ο αδιαίρετος πολιτιστικός ιστορικός Ελληνισμός! Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πέσαμε στην περιοχή με αλεξίπτωτο...

Ο Κολοκοτρώνης ένωσε την Ιστορία μας κι ένωσε κι εμάς μαζί της!

Μέρκελ όπως Μετέρνιχ; Η σιωπή της Γερμανίας για την επέτειο του 1821.............

«Είμαστε όλοι Έλληνες», έγραφε πριν από μερικές μέρες η γερμανική Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ. Η ηγεσία, όμως, της χώρας φαίνεται ότι έχει διαφορετική άποψη. Γι’ αυτό και η Γερμανία ήταν από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης, και ευρύτερα του κόσμου, που δεν απέστειλε καν μήνυμα για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 2021. Είναι αλήθεια, ότι ακόμα και οι “κατεψυγμένοι” Φινλανδοί απεδείχθησαν… θερμότεροι από τους υποτιθέμενους «φίλους» και «συμμάχους» Γερμανούς.

Προφανώς, η Άνγκελα Μέρκελ επίλεξε τον δρόμο της σιωπής γιατί δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την περισσότερο φίλη και σύμμαχο, Τουρκία. Εξ άλλου, την ίδια ημέρα, το γερμανικό πολιτικό σύστημα επιφύλασσε και άλλη διπλωματική σφαλιάρα στην Ελλάδα: Η Μπούντενσταγκ, για την ακρίβεια οι Χριστιανοδημοκράτες-Χριστιανοκοινωνιστές, οι Σοσιαλδημοκράτες και η Εναλλακτική για την Γερμανία, απέρριψαν δυο χωριστά ψηφίσματα από τους Πράσινους, για την επιστροφή του Κατοχικού Δανείου στην Ελλάδα, και της Αριστεράς του Die Linke, για τις επανορθώσεις. Αντί για αυτές, που σε άλλες χώρες έχουν καταβάλει οι Γερμανοί κανονικά, προκρίθηκε από το γερμανικό κατεστημένο μια πολιτική διατήρησης της μνήμης, η οποία θα έχει ως αιχμή της το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας. Που στην ουσία είναι ένα όργανο γερμανικής επιρροής, το οποίο χρησιμοποιεί την ‘κουλτούρα της μεταμέλειας’ προκειμένου να εξαπλώσει δίκτυα φιλογερμανισμού στην ελληνική κοινωνία και ιδίως την νεολαία.

Σαν να μην έφτανε, όμως, αυτό η ίδια η Μέρκελ έδειξε με την στάση της στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής που πραγματοποιήθηκε μέσω διαδικτύου ανήμερα της επετείου, που κλίνει τις προτιμήσεις της. Αφήνοντας τον Γερμανό Πρόεδρο να σώσει το τυπικό σκέλος της υπόθεσης, με ένα ψυχρό και διαδικαστικό μήνυμα προς την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η ίδια θα δηλώσει ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών: «Εμείς οι Γερμανοί έχουμε πολύ ιδιαίτερες στενές σχέσεις με την Τουρκία». Γι’ αυτό εξάλλου η ίδια θα διαπιστώσει αποκλιμάκωση της έντασης με την Ελλάδα, θα τονίσει την στρατηγική σημασία που έχει η Τουρκία για την Ευρώπη, σε μια προσπάθεια υποβάθμισης των ελληνικών θέσεων για το ζήτημα.

Γεωπολιτικό χάσμα μεταξύ «θαλάσσιας» και «ηπειρωτικής» στρατηγικής
Η αποστροφή της Γερμανίας προς τις ελληνικές θέσεις –όχι πια για την οικονομία, αλλά κυρίως για τα ελληνοτουρκικά, την ταυτότητα και ιστορία της χώρας υπομνηματίζει ένα βαθύ γεωπολιτικό χάσμα. Αυτός, δεν υφίσταται μόνον μεταξύ των δυο χωρών, καθώς η Ελλάδα αντιπαρατίθεται στην εξ Ανατολών πίεση του τουρκικού επεκτατισμού, την ίδια στιγμή που η Γερμανία τον έχει αναδείξει ως στρατηγικό της εταίρο, γιατί την βοηθάει να αποκτήσει ευρύτερους περιφερειακούς ορίζοντες προς την Μέση Ανατολή τους οποίους ειδάλλως δεν θα διέθετε.

Εκφράζει και μια ευρύτερη “στρατηγική απόκλιση” μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς η Γερμανία δείχνει ότι παράλληλα με αυτήν διαθέτει και μια “ηπειρωτική”, Ευρασιατική ατζέντα. Εξ ου και η συμφωνία με την Ρωσία για τον Nord Stream ΙΙ (ας μην ξεχνάμε ότι ο πρώην Καγκελάριος, Γκέρχαντ Σρέντερ, είναι ο πρόεδρος της εταιρείας διαχείρισης του Nord Stream I, αλλά και της ρωσικής Ρόσνεφτ), την οποία τώρα οι ΗΠΑ θέλουν να αποτρέψουν. Εξ ου και η θεαματική επαναφορά της Μέρκελ στην γερμανοτουρκική πολιτική που θυμίζει πάρα πολύ εκείνην του Κάιζερ κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι εξελίξεις αυτές, όμως, δείχνουν ότι απειλείται πολύ σοβαρά και στην βάση της η ενότητα συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ευρύτερα της Δύσης: Η Γαλλία προσανατολίζεται σε μια πολιτική «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» που έχει ως αιχμή της τον έλεγχο της Μεσογείου, κάτι που την φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης με την Τουρκία· οι ΗΠΑ εντείνουν τον ανταγωνισμό τους με τον άξονα Κίνας-Ρωσίας, και εκφράζουν ολοένα και πιο έντονα την δυσαρέσκειά τους για το ότι οι Τούρκοι τον έχουν επιλέξει στρατηγικά· την ίδια στιγμή, οι Γερμανοί, δείχνουν ότι εγκαταλείπουν την “συλλογική αρχή” της Ευρώπης, ότι επιθυμούν μια πολιτική δίκης τους ενδυνάμωσης στις γραμμές που περιγράψαμε παραπάνω, και ότι επιδιώκουν να δεσμεύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια γεωπολιτική ατολμία προκειμένου να μην σταθεί εκείνη εμπόδιο, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τις γερμανοτουρκικές σχέσεις.

Η τουρκική μειονότητα στην Γερμανία ψηφίζει Χριστιανοδημοκράτες
Πέραν της γεωπολιτικής, όμως, υπάρχει και ο στυγνός πολιτικός υπολογισμός: Οι Χριστιανοδημοκράτες, τους οποίους η Μέρκελ επιθυμεί να δεσμεύσει στην πολιτική της προτού αυτή αποχωρήσει, χάνουν τα τελευταία χρόνια μεγάλα κομμάτια της λαϊκής εκλογικής τους βάσης από την Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD). Όντας συνέπεια του υπερπολυπολιτισμικού, και νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα της μερκελικής πολιτικής, το γεγονός αυτό αντιμετωπίζεται με μια “φυγή προς τα μπρος”: Οι απώλειες που καταγράφονται στις γερμανικές μεσαίες και κατώτερες τάξεις, εξισορροπούνται με την ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή των Χριστιανοδημοκρατών μέσα στην τουρκική μειονότητα που βρίσκεται στην Γερμανία, η οποία είναι όργανο –ως γνωστόν– του Ερντογάν και ψηφίζει μαζικά το κόμμα της στενής του φίλης, και εκδουλεύτριας των τουρκικών θέσεων μέσα στην Ε.Ε.

Και η Ελλάδα;
Υπό το πλαίσιο των εξελίξεων και των συνθηκών αυτών, είδηση θα ήταν αν η Μέρκελ έστελνε μήνυμα στην Ελλάδα για την επέτειο του 1821, όχι ότι επέλεξε να σταθεί στο πλευρό της Τουρκίας διά της σιωπής της. Αυτή, εξ άλλου, φέρνει πιο κοντά τις ελληνικές θέσεις στις γαλλικές, περί ευρωπαϊκής κυριαρχίας και ακεραιότητας των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Το ζήτημα είναι αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που κατά την προηγούμενη, και την προ-προηγούμενη δεκαετία προσδέθηκε αποφασιστικά στο γερμανικό άρμα από κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων διαθέτει το θάρρος, το φρόνημα, και τους στρατηγικούς ορίζοντες ώστε να διαχειριστεί την αντίθεση των ελληνικών συμφερόντων με τα γερμανικά επιτυχώς;

ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ     «Δεκεμβριστής»

ΚΑΣΙΩΤΕΣ!!!!!ΟΙ ΠΙΟ ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ!!!!!!!!!

 

The know it owl.

 

Κασιώτες: οι πιο θεούληδες ήρωες του επαναστατικού αγώνα.

Σήμερα θα μάθουμε για την πιο yolo νησάρα του 1821, και τις φανταστικές πράξεις από τους κατοίκους αυτού του μικρού βράχου του Αιγαίου.

Στις 25 του Μάρτη ξέσπασε λοιπόν η επανάσταση στον Μοριά και τη Ρούμελη και μερικές εβδομάδες αργότερα τα νέα έφτασαν και στην Κάσο όπου όλοι ήταν καραβοκύρηδες και ναυτικοί και ζούσαν από το εμπόριο.

Στέλνουν μήνυμα οι Κασιώτες στα κεντρικά στην πατρίδα αν όλο αυτό δεν είναι μούφα και μόλις μαθαίνουν ότι παιδιά ξεκινήσαμε επανάσταση ορμάνε στα καράβια φορτώνουν τα κανόνια και πάνε να μακελέψουν Τούρκους. Έτσι χύμα δίχως σχέδιο, δίχως καθοδήγηση, δίχως μπούσουλα, ξαμολήθηκαν για να κυνηγήσουν Τούρκους. Έτσι γενικώς και αορίστως (πόσο yolo ρε φίλε;).

Και αντί να πάνε δυτικά προς την κεντρική Ελλάδα, αυτοί πάνε ανατολικά! Γιατί έτσι… Σκάνε στο Καστελόριζο, βρίσκουν κάτι Τούρκικα καράβια, τα καταστρέφουν και απελευθερώνουν το νησί.

In the meanwhile πέφτει σήμα ότι οι Τούρκοι έχουν μαζέψει καράβια στην Αττάλεια και φορτώνουν στρατό, οι Κασιώτες νομίζουν ότι ο στρατός έρχεται στο Καστελόριζο αλλά στην πραγματικότητα ο στρατός και τα καράβια είναι ανεφοδιασμός των Τούρκων για την κεντρική Ελλάδα. Ε και; Ορμάνε τα Κασιωτάκια στα παράλια της Τουρκίας και τα κάνουν γης μαδιάμ, οι αντίπαλοι φοβισμένοι με τα καράβια τους φεύγουν μέχρι την Κύπρο και οι θεούληδες τους παίρνουν στο κυνήγι.

Αρχίζουν να κανονιοβολούν το κάστρο της Αμμοχώστου και φοβισμένοι οι Τούρκοι την κοπανάνε στα χωράφια. Οι Κασιώτες μπαίνουν στο φρούριο και παίρνουν τα βαριά κανόνια, τα πυρομαχικά, τα τρόφιμα, καίνε ότι βρίσκουν και φεύγουν. Περνούν από τη Ρόδο, ρίχνουν κάτι κανονιές στο φρούριο, το ίδιο στην Πάτμο και μετά επιστρέφουν στο νησί τους.

Μοίρασαν τα λάφυρα στον πληθυσμό, έβγαλαν τα μισά Τούρκικα κανόνια στο νησί για να μπορούν να αμυνθούν σε πιθανή τουρκική επίθεση και τα υπόλοιπα τα έστειλαν στον Κολοκοτρώνη μαζί με πολλά βόλια, πυρομαχικά και αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

Γιατί απλά μπορούσαν

------------

*τελικά είμαστε του γιούργια!!!τής στιγμής!!!και κανουμε θαυματα!!!οταν αρχίζει η σκεψη,ο σχεδιασμός καί κυρίως η επιλογή αρχηγού,ε τότε......κλαψε καρδιά μου πικρά την χαμένη λεβεντιά!!!!τωρα,το γιατί συμβαίνει αυτό,ειναι μια μεγάλη συζήτηση....Φ.