Η τεχνοκρατία είναι ένα σύστημα που αντιπαρατίθεται σε όλα τα άλλα, συμπεριλαμβανομένου του καπιταλισμού, του μαρξισμού και του απροκάλυπτου φασισμού. Ωστόσο, θα χρησιμοποιήσει αυτά τα άλλα συστήματα για να επιτύχει τους στόχους της Επιστημονικής Δικτατορίας. Η Τριμερής Επιτροπή ξεκίνησε τη σύγχρονη τεχνοκρατία το 1973 και επινόησε μια πολιτική χρήσης της μαζικής μετανάστευσης ως εργαλείου για τη διάλυση της δυτικής κοινωνίας. Ο Peter Sutherland το έκανε στην Ευρώπη. Ο Antony Blinken το κάνει στην U.S.No άλλη ήπειρος υποφέρει από μεταναστευτική κρίση. Όχι η Κίνα. Όχι η Ασία. Όχι η Νότια Αμερική. Όχι η Αφρική. Όχι η Ινδία ή η Ρωσία. Αυτό που έκανε η τριμερής πολιτική στην Ευρώπη είναι να δουλέψει στην Αμερική, με παρόμοια αποτελέσματα.
Wade αν και αυτό το στοχαστικό έγγραφο και εξετάστε τα συμπεράσματα του συγγραφέα:
- Οι ολιγάρχες που επιθυμούν να δουν την τεχνοκρατία να εγκαθιδρύεται μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τις ασυναρτησίες της πραγματικής ακροδεξιάς μειοψηφίας, πλαισιώνοντας κάθε διαφωνία εναντίον της αναδυόμενης τεχνολογίας ως «εξτρεμισμό».
- Ίσως το πιο κρίσιμο, με τη διαιώνιση του παραδείγματος αριστεράς-δεξιάς, αντιπαραθέτοντας το ταυτοτικό κίνημα με τους υποστηρικτές των πολιτικών ταυτότητας, οι πληθυσμοί μπορούν να βυθιστούν σε άσκοπες συζητήσεις. Αυτός ο άσχετος αντιπερισπασμός, που ενσαρκώνεται από το κενό της κομματικής πολιτικής, αφήνει την παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα ελεύθερη να προωθήσει την ανάπτυξη της τεχνοκρατίας, ενώ οι άνθρωποι εμπλέκονται σε αντιπαραγωγικά επιχειρήματα και συνεχώς αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τον πραγματικό εχθρό τους: τους ολιγάρχες. — Technocracy News &; Trends: Συντάκτης: Patrick Wood
Δημοσιεύτηκε από: Iain Davis μέσω Substack
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η στάση της λεγόμενης ακροδεξιάς για τη μετανάστευση λέγεται ότι καθοδηγείται από τη «θεωρία συνωμοσίας της Μεγάλης Αντικατάστασης». Σύμφωνα με το ισχυρό παγκόσμιο think tank Institute for Strategic Studies (ISD):
Η θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης» επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο συγγραφέα Renaud Camus. Τα ταυτοτικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένης της Αυστρίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας) έχουν χρησιμοποιήσει τη θεωρία για να στρατολογήσουν άλλους στον σκοπό τους, υποστηρίζοντας ότι οι χώρες και οι εθνικές τους «ταυτότητες» απειλούνται λόγω των αυξανόμενων μεταναστευτικών πληθυσμών.
Είναι αλήθεια, εν μέρει, ότι ο Καμύ έκανε αυτό το επιχείρημα. Ορισμένα στοιχεία της φιλοσοφίας του είναι ρατσιστικά και προσφέρουν προφανείς αιτιολογίες για θρησκευτική μισαλλοδοξία. Είναι επίσης αλήθεια ότι ο Καμύ έχει επηρεάσει την άνοδο του ταυτοτικού κινήματος, το οποίο θεωρείται «δεξιό». Ο ταυτοτισμός βρίσκεται σε γενικές γραμμές σε αντίθεση με την πολιτική ταυτότητας, που θεωρείται προοδευτική ή «αριστερή».
Ενώ το ταυτοτικό κίνημα γενικά αντιτίθεται στην πολυπολιτισμικότητα και υπερασπίζεται την εθνο-πολιτισμικότητα, οι πολιτικές ταυτότητας υποστηρίζουν σε μεγάλο βαθμό ότι τα κράτη επιβάλλουν δομική ανισότητα ευκαιριών στους ανθρώπους με βάση τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά – όπως η εθνικότητα, η θρησκεία, το φύλο, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η αναπηρία κ.λπ. Εκείνοι που αντιτίθενται στην πολυπολιτισμικότητα αντιλαμβάνονται τις πολιτικές ταυτότητας ως μια σκόπιμη προσπάθεια να αραιώσουν ή ακόμα και να εξαλείψουν τον πολιτισμό τους.
Αυτές οι κοινωνικοπολιτικές και φιλοσοφικές έννοιες έχουν τεράστια «επιρροή» στην πολιτεία, τον δημόσιο λόγο και την κοινωνία μας. Το παράδειγμα δεξιάς εναντίον αριστεράς δημιουργείται και διαιωνίζεται μέσω της συνεχώς αναφερόμενης σύγκρουσης μεταξύ του ταυτοτικού κινήματος και των πολιτικών ταυτότητας.
Όσοι ασπάζονται τη θεωρία της Μεγάλης Αντικατάστασης συχνά αναφέρουν τα σχόλια του Peter Sutherland (1946 – 2018) ως απόδειξη ότι υπάρχει ένα συνεκτικό «σχέδιο» για την αντικατάσταση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Sutherland είχε «επιρροή» στην καθοδήγηση της ανάπτυξης της ΕΕ και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Ήταν τραπεζίτης, επιχειρηματίας, δικηγόρος και πολιτικός. Ο Sutherland ήταν μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Bilderberg, ήταν πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής του ευρωπαϊκού τμήματος και του κινήματος της Ευρωπαϊκής Στρογγυλής Τραπέζης.
Πίτερ Σάδερλαντ
Ο Sutherland ήταν μέρος αυτού που το μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ (CFR) David Rothkopf αποκάλεσε "Superclass". Σε μια συζήτηση επί σκηνής, που πραγματοποιήθηκε από το παγκόσμιο think tank Carnegie Endowment for International Peace (CEIP), ο Rothkopf όρισε γενναιόδωρα τα μέλη της υποτιθέμενης Superclass ως «ανθρώπους που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων πέρα από τα σύνορα σε τακτική βάση».
Η γνώμη του Rothkopf ευθυγραμμίζεται με έναν κλάδο της πολιτικής επιστήμης που ονομάζεται «θεωρία της ελίτ». Υποστηρίζει γενικά ότι οι ολιγάρχες – εκείνοι που χρησιμοποιούν τον τεράστιο πλούτο τους για να αγοράσουν κοινωνική και πολιτική «επιρροή» – είναι επωφελείς ή απαραίτητοι για τη λειτουργία μιας υγιούς κοινωνίας. Πολλοί αντίθετοι οικονομολόγοι, φιλόσοφοι, πολιτικοί θεωρητικοί και επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι οι ισχυρισμοί των θεωρητικών της ελίτ είναι άθλιες ανοησίες.
Το 2012, μιλώντας στη Βουλή των Λόρδων του Ηνωμένου Βασιλείου στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις Εσωτερικές Υποθέσεις, την Υγεία και την Εκπαίδευση σχετικά με την Παγκόσμια Προσέγγιση της Μετανάστευσης και της Κινητικότητας, ο Σάδερλαντ κλήθηκε από τον Λόρδο Sharkey να εξηγήσει γιατί θεωρούσε απαραίτητη την εσωτερική μετανάστευση. Ο Sutherland ήταν της γνώμης ότι η μείωση και η γήρανση του πληθυσμού στην Ευρώπη χρειάζονται δημογραφικά κίνητρα, έστω και μόνο από οικονομική άποψη.
Ο Sutherland απάντησε:
Έτσι, τα δημογραφικά στοιχεία είναι ένα βασικό στοιχείο της συζήτησης και ένα βασικό επιχείρημα για την ανάπτυξη -διστάζω να χρησιμοποιήσω τη λέξη επειδή οι άνθρωποι της έχουν επιτεθεί- πολυπολιτισμικών κρατών. Είναι αδύνατο να θεωρηθεί ότι ο βαθμός ομοιογένειας που συνεπάγεται το εναλλακτικό επιχείρημα μπορεί να επιβιώσει, διότι τα κράτη πρέπει να γίνουν πιο ανοικτά όσον αφορά τους ανθρώπους που τα κατοικούν, όπως απέδειξε το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τα κακά δίδυμα της τεχνοκρατίας και του μετανθρωπισμού
Ο Λόρδος Judd σημείωσε ότι τα ποσοστά ανεργίας ήταν ιδιαίτερα υψηλά σε όλη την Ευρώπη - σε σύγκριση με την Αμερική και την Ωκεανία - μεταξύ των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ρώτησε τον Sutherland γιατί πιστεύει ότι συμβαίνει αυτό και τι προτίθεται να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση γι' αυτό. Sutherland δήλωσε τα εξής:
[. . .] οι "νωμένες Πολιτείες ή η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία είναι κοινωνίες μεταναστών και, ως εκ τούτου, φιλοξενούν ευκολότερα εκείνους που προέρχονται από άλλα υπόβαθρα από ό,τι εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι εξακολουθούν να τρέφουν μια αίσθηση της ομοιογένειας και της διαφοράς μας από τους άλλους, κάτι που είναι ακριβώς αυτό που η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να υπονομεύσει.
Αυτό ώθησε το BBC -μεταξύ άλλων παλαιών μέσων ενημέρωσης- να γράψει: «Η ΕΕ θα πρέπει να "υπονομεύσει την εθνική ομοιογένεια", λέει ο επικεφαλής μετανάστευσης του ΟΗΕ». Σε μια εξαιρετικά άτυπη στιγμή, το BBC πρόσθεσε ότι ο Σάδερλαντ «έχει παρευρεθεί σε συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, μιας διεθνούς οργάνωσης δικτύωσης υψηλού επιπέδου που συχνά επικρίνεται για την υποτιθέμενη μυστικότητά της».
Οι συναντήσεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ δεν φέρονται να είναι μυστικοπαθείς. Χρησιμοποιούν τον κανόνα του Chatham House και είναι απολύτως μυστικοπαθείς.
Ενώ το BBC εξήγησε επίσης την προσφερόμενη οικονομική λογική του Σάδερλαντ, για το ταυτοτικό κίνημα αυτό ήταν «απόδειξη» του σχεδίου της ΕΕ για την εξάλειψη του πολιτισμού τους. Η πολύ ασυνήθιστη αναφορά του BBC στην ομάδα Bilderberg φάνηκε να αυξάνει σκόπιμα αυτούς τους υποτιθέμενους «ακροδεξιούς» φόβους.
Η διεθνής «φιλανθρωπία» Hope not hate (HNH) μας λέει:
Το λεγόμενο «σχέδιο Καλλέργη» είναι ένα όλο και πιο δημοφιλές στέλεχος της θεωρίας συνωμοσίας της λευκής γενοκτονίας, η οποία ισχυρίζεται ότι υπάρχει ένα εσκεμμένο σχέδιο υπονόμευσης της ευρωπαϊκής λευκής κοινωνίας με μια εκστρατεία μαζικής μετανάστευσης, ενσωμάτωσης και επιμειξίας που διεξάγεται από μοχθηρές (και συχνά εβραϊκές) ελίτ.
Το υποτιθέμενο θεμέλιο αυτού του ακόμη πιο «ακραίου» στελέχους της θεωρίας της «Μεγάλης Αντικατάστασης» είναι η συλλογή δοκιμίων που δημοσιεύθηκε το 1925 από τον κόμη Richard von Coudenhove-Kalergi με τίτλο Πρακτικός Ιδεαλισμός.
Richard von Coudenhove-Kalergi
Ο Καλλέργης ήταν ο ιδρυτής του κινήματος PanEuropa που τελικά οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Ήταν ο πρώτος αποδέκτης του Βραβείου Καρλομάγνου, το οποίο απονέμεται σε άτομα που έχουν συμβάλει στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση. Αυτό σημαίνει ότι έχουν προωθήσει τη διαδικασία βιομηχανικής, οικονομικής, πολιτικής, νομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ολοκλήρωσης των κρατών εντός της ΕΕ. Ο Ουκρανός πρόεδρος Zelenskyy κέρδισε το βραβείο Charlemagne το 2023.
Εκείνοι που επισημαίνουν την υποτιθέμενη «Μεγάλη Αντικατάσταση», ως τη σκόπιμη διάλυση του πολιτισμού τους μέσω της πολυπολιτισμικότητας, επιλέγουν αποσπάσματα από τα γραπτά του Καλλέργη και αγνοούν άλλα. Για παράδειγμα, το ακόλουθο απόσπασμα αναφέρεται συχνά από τους ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ακροδεξιοί:
Ο (Ευρωπαίος) άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι μικτής φυλής. Οι σημερινές φυλές και τάξεις θα εξαφανιστούν εξαιτίας της εξαφάνισης του χώρου, του χρόνου και των προκαταλήψεων. Η ευρασιατική-νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, παρόμοια στην εξωτερική της εμφάνιση με τους αρχαίους Αιγυπτίους, θα αντικαταστήσει την ποικιλομορφία των λαών με μια ποικιλία ατόμων.
Το έργο των Καλλέργη και Καμύ έχει επίσης επικριθεί από πραγματικά ακροδεξιά άτομα και ομάδες. Για να είμαι ειλικρινής, τα περισσότερα από αυτά οφείλονται περισσότερο στην ξενοφοβία και την παράνοια τους παρά σε αποδεικτικά στοιχεία ή, πράγματι, σε οποιαδήποτε πειστική ανάλυση είτε του Καλλέργη είτε του Καμύ.
Αν το σκεφτούμε, η Μεγάλη Αντικατάσταση, όπως ενστερνίζεται ένας μικρός αριθμός ακροδεξιών φωνών, δεν έχει πολύ νόημα. Με όλα τα κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά μέτρα, οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί στις περισσότερες χώρες είναι οι φτωχότεροι και λιγότερο ικανοί να ασκήσουν είτε κοινωνική είτε πολιτική εξουσία. Αν η πολυπολιτισμικότητα είναι η «σχεδιασμένη» αντικατάσταση της αυτόχθονης εθνοκουλτούρας, όπως ισχυρίζεται η περιθωριακή «ακροδεξιά», έχει αποτύχει παταγωδώς.
Φαίνεται αρκετά προφανές ότι η πραγματική κοινωνική και πολιτική καταπίεση ασκείται μέσω του ταξικού συστήματος. Οι άνθρωποι από όλες τις εθνοτικές ομάδες και τα θρησκευτικά δόγματα υποφέρουν από ανισότητα ευκαιριών, πρωτίστως, λόγω της οικονομικής τους κατάστασης και τάξης.
Ενώ οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου ισχυρίζονται σταθερά ότι η κοινωνική κινητικότητα ευδοκιμεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, σχεδόν κάθε, πιο ανεξάρτητη μελέτη δείχνει ότι αυτό είναι εντελώς claptrap:
Το [Ηνωμένο Βασίλειο] συνδέεται με ιδιαίτερη ακινησία μεταξύ των ατόμων με χαμηλά και υψηλά εισοδήματα. Το εκπαιδευτικό σύστημα στο σύνολό του απέτυχε να λειτουργήσει ως ο μεγάλος κοινωνικός ισοπεδωτής. [. . .] Ένα επαναλαμβανόμενο εύρημα είναι ότι ο χώρος εργασίας είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικός με την εκπαίδευση για τον καθορισμό των προοπτικών κινητικότητας. [. . .] Μεγάλα κενά ανά υπόβαθρο παραμένουν στην πιθανότητα αναρρίχησης στην εισοδηματική κλίμακα, καταλήγοντας σε υψηλότερη κοινωνική τάξη ή εξασφαλίζοντας πανεπιστημιακό πτυχίο. Όσον αφορά την απόλυτη κοινωνική κινητικότητα, τα στοιχεία δείχνουν ότι μια προηγούμενη χρυσή εποχή ανοδικής κινητικότητας έχει αντικατασταθεί από μια σύγχρονη εποχή μειούμενων ευκαιριών και πιο περιορισμένης ανοδικής κινητικότητας.
Επιστρέφοντας στο θέμα μας: οι δεξαμενές σκέψης, όπως η ISD, και οι «φιλανθρωπικές οργανώσεις» των ΜΚΟ, όπως η HNH, αγνοούν επίσης τις περισσότερες από τις ιδέες του Kalergi και του Camus. Αν αναφέρονται καθόλου, τείνουν μόνο να τονίζουν την πραγματεία που φαίνεται να είναι ρατσιστική ή μισαλλόδοξη και αγνοούν τις υπόλοιπες.
Όσον αφορά τον Καλλέργη, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι ήταν ένας άνθρωπος της εποχής του και ιδιαίτερα εκκεντρικός. Ο Καλλέργης ήταν μικτής φυλής και το όραμά του για μια ευρωπαϊκή ουτοπία βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην ερμηνεία του για την απαξιωμένη ψευδοεπιστήμη της ευγονικής. Ο Καλλέργης αναζητούσε μια Ευρώπη όπου «το καλύτερο πολιτικό αίμα» θα ανέβαινε στην εξουσία σε μια ακμάζουσα αξιοκρατία:
Ο ευγενής άνθρωπος του μέλλοντος δεν θα είναι ούτε φεουδάρχης ούτε εβραίος, ούτε αστός ούτε προλετάριος: θα είναι συνθετικός. Οι φυλές και οι τάξεις όπως τις καταλαβαίνουμε σήμερα θα εξαφανιστούν, τα άτομα θα παραμείνουν. [. . .] Σήμερα, στο κατώφλι μιας νέας εποχής, μια τυχαία αριστοκρατία παίρνει τη θέση της πρώην κληρονομικής αριστοκρατίας. Αντί για αριστοκρατικές φυλές, θα υπάρχουν ευγενή άτομα: άνθρωποι των οποίων η τυχαία σύνθεση αίματος τους ανυψώνει σε υποδειγματικούς τύπους. [. . .] Μόνο οι ευγενέστεροι άνδρες θα είναι ελεύθεροι να συναναστρέφονται με τις ευγενέστερες γυναίκες και αντίστροφα – οι κατώτεροι θα πρέπει να ικανοποιηθούν με τους κατώτερους. [. . .] Η φυσική ιεραρχία της ανθρώπινης τελειότητας θα πάρει τη θέση της τεχνητής ιεραρχίας, της φεουδαρχίας και του καπιταλισμού. [. . .] Εδώ, στην κοινωνική ευγονική, βρίσκεται η υψηλότερη ιστορική αποστολή της, την οποία ακόμα δεν έχει πραγματοποιήσει σήμερα: να οδηγήσει από την άδικη ανισότητα μέσω της ισότητας στη δίκαιη ανισότητα, πάνω από τα ερείπια κάθε ψευδο-αριστοκρατίας στην γνήσια, νέα αριστοκρατία.
Ο Καλλέργης οραματίστηκε την κατάρρευση του ταξικού συστήματος και, αντιστρόφως, την άνοδο μιας νέας τεχνολογικής ελίτ που θα διοικούσε την τεχνολογία για τη βελτίωση όλων:
Η παγκόσμια αποστολή της Ευρώπης είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας μέσω της τεχνολογίας. [. . .] Η τεχνολογία σηματοδοτεί ένα παρόμοιο σημείο καμπής στην ανθρώπινη ιστορία όπως η φωτιά. Σε δεκάδες χιλιάδες χρόνια η ιστορία θα χωριστεί σε μια προ-τεχνολογική και μια μετα-τεχνολογική εποχή. Ο Ευρωπαίος - ο οποίος μέχρι τότε θα έχει εξαφανιστεί εδώ και πολύ καιρό - θα επαινεθεί σαν σωτήρας από τη μελλοντική ανθρωπότητα ως ο πατέρας της παγκόσμιας τεχνολογικής μετάβασης. Οι πιθανές επιπτώσεις της τεχνολογικής εποχής, στην αρχή της οποίας βρισκόμαστε, δεν μπορούν να παραβλεφθούν. Αυτή η εποχή δημιουργεί την υλική βάση για όλους τους επερχόμενους πολιτισμούς, οι οποίοι θα διαφέρουν σημαντικά από όλους τους προηγούμενους λόγω της αλλαγής της βάσης τους.
Ενώ το ταυτοτικό κίνημα ισχυρίζεται ότι το λεγόμενο «Σχέδιο Καλλέργη» είναι περαιτέρω απόδειξη που υποστηρίζει την ιδέα της εθνο-πολιτισμικής αντικατάστασης, ο Καλλέργης – ίσως εν αγνοία του – στην πραγματικότητα πρόλαβε την προβλεπόμενη μετάβαση σε μια ηπειρωτική τεχνοκρατία.
Τεχνοκρατία είναι η ιδέα ότι οι τεχνίτες – αντί των εθνικών κρατών – μπορούν να σχηματιστούν με τη διάσπαση των «λειτουργιών» της κοινωνίας σε «ειδικές ακολουθίες» που διοικούνται από «ειδικούς» ή τεχνοκράτες – αντί για πολιτικούς – σε ηπειρωτική κλίμακα. Το όλο σύστημα μπορεί θεωρητικά να ελεγχθεί κεντρικά μέσω της διαχείρισης ενός νέου νομισματικού συστήματος βασισμένου στη διανομή των «ενεργειακών πιστοποιητικών», όπως απαιτείται για κάθε «λειτουργία» της Τεχνολογίας.Η τεχνοκρατία έγινε δημοφιλής στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της Προοδευτικής Εποχής (1901-1929). Οδηγήθηκε από τη θεωρία της χρήσης της τεχνολογίας για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας, που υποστηρίχθηκε από τον Frederick Winslow Taylor (Taylorism), και τις οικονομικές θεωρίες κατανομής πόρων οικονομολόγων όπως ο Thorstein Veblan (εμφανής κατανάλωση). Δημοσιευμένο λιγότερο από μια δεκαετία αφότου ο Kalergi έγραψε τον Πρακτικό Ιδεαλισμό, το Technocracy Inc. Study Course εισήγαγε επίσημα την τεχνοκρατία στον κόσμο.
Αντί οι «ευγενέστεροι άνθρωποι» του Καλλέργη να σχηματίσουν μια νέα «φυσική ιεραρχία της ανθρώπινης τελειότητας», η τεχνοκρατία υποτίθεται ότι θα έβλεπε «φυσικά δικαιώματα» να απονέμονται σε όσους είχαν τις απαιτούμενες τεχνικές δεξιότητες και εμπειρογνωμοσύνη. Σύμφωνα με τους τεχνοκράτες, αυτά τα επιλεγμένα άτομα θα προέκυπταν προφανώς από την «αυθόρμητη φυσική προτεραιότητα».
Όπως και ο Καλλέργης, οι τεχνοκράτες πίστευαν ότι μια αταξική κοινωνία ήταν δυνατή. Φαίνεται περίεργο να πιστεύουμε ότι κοινωνίες που κυριαρχούνται από μια τεχνοκρατική αριστοκρατία θα μπορούσαν να ονομαστούν αταξικές. Αλλά υπάρχουν πολλές παράξενες αντιφάσεις που βρίσκονται στις ιδέες και την τεχνοκρατία του Κέργα. Παρ 'όλα αυτά, τόσο ο Kalergi όσο και οι τεχνοκράτες αναγνώρισαν ότι η «παγκόσμια τεχνολογική μετάβαση» ήταν το κλειδί για την εκπλήρωση των ονείρων τους.
Περισσότερο από τρεις δεκαετίες αργότερα, το 1970, ο Zbigniew Brzezinski, συνιδρυτής μαζί με τον David Rockefeller της Τριμερούς Επιτροπής - της οποίας ο Peter Sutherland και ο Keir Starmer ήταν εξέχοντα μέλη - έγραψε το Between Two Ages: America's Role In The Technetronic Era. Ο Μπρεζίνσκι και οι Τριμερείς επιτάχυναν τη μετάβαση στην τεχνοκρατία.
Το 2022, η Τριμερής Επιτροπή ανέφερε τον σημερινό πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου ως πρώην μέλος. Αν και το γιατί αισθάνθηκαν την ανάγκη να συμπεριλάβουν τον Στάρμερ, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν είναι μέλος, στην επίσημη λίστα μελών τους είναι τουλάχιστον συγκεχυμένο.
Η τεχνοκρατία απευθύνεται στην ολιγαρχική τάξη – την «υπερτάξη» του Rothkopf – επειδή είναι το πιο ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικού ελέγχου που επινοήθηκε ποτέ. Χρησιμοποιεί την τεχνολογία ως ένα κεντρικά διαχειριζόμενο εργαλείο για την επιτήρηση και τον έλεγχο της συμπεριφοράς του πληθυσμού. Όπως σημειώνει ο Brzezinski:
Μια τέτοια κοινωνία θα κυριαρχείται από μια ελίτ της οποίας η αξίωση για πολιτική εξουσία θα βασίζεται σε δήθεν ανώτερη επιστημονική τεχνογνωσία. Ανεμπόδιστη από τους περιορισμούς των παραδοσιακών φιλελεύθερων αξιών, αυτή η ελίτ δεν θα δίσταζε να επιτύχει τους πολιτικούς της σκοπούς χρησιμοποιώντας τις τελευταίες σύγχρονες τεχνικές για να επηρεάσει τη δημόσια συμπεριφορά και να κρατήσει την κοινωνία υπό στενή παρακολούθηση και έλεγχο.
Πιο πρόσφατα, ο αρχισυντάκτης του ιατρικού περιοδικού Lancet, Richard Horton, παρατήρησε πώς η κρατική απάντηση στον Covid-19 φάνηκε να έχει επιταχύνει τη μετάβαση στην τεχνοκρατία:
Θα ήταν δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι επιστήμονες έχουν αναλάβει έναν ρόλο στη λήψη πολιτικών αποφάσεων απαράμιλλο στην πρόσφατη μνήμη. [. . .] Η τεχνοκρατία αντικαθιστά τη δημοκρατία. Οι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις είναι κυβερνήσεις κρίσης. Και οι περισσότερες δυτικές δημοκρατίες βρίσκονται σε κρίση και θα παραμείνουν σε κρίση για αρκετά χρόνια ακόμα.
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ λέει ότι αυτές οι κρίσεις - πανδημίες, πόλεμος και ενεργειακές, κόστος ζωής και κλιματικές κρίσεις κ.λπ. - συγκλίνουν για να σχηματίσουν μια υποτιθέμενη «πολυκρίση». Με τη σειρά του, σύμφωνα με τον ΟΗΕ – έναν «εταίρο» του WEF – η μόνη δυνατή λύση στη λεγόμενη πολυκρίση είναι η παγκόσμια τεχνοκρατία:
Δεν γνωρίζουμε ποιο ακραίο συμβάν κινδύνου θα ακολουθήσει· Μπορεί να είναι μια άλλη πανδημία, ένας νέος πόλεμος, μια βιολογική επίθεση υψηλής συνέπειας, μια κυβερνοεπίθεση σε κρίσιμες υποδομές, ένα πυρηνικό γεγονός, μια ταχέως εξελισσόμενη περιβαλλοντική καταστροφή ή κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως τεχνολογικές ή επιστημονικές εξελίξεις που πήγαν στραβά. [. . .] Για να μπορέσουμε να προβλέψουμε καλύτερα και να ανταποκριθούμε σε τέτοιους κινδύνους, θα είναι σημαντικό τα Ηνωμένα Έθνη να αντλήσουν από ένα δίκτυο των καλύτερων στοχαστών και δεδομένων, εξωτερικά και εντός του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, για να υποβάλλουν στα κράτη μέλη μια έκθεση στρατηγικών προβλέψεων και παγκόσμιου κινδύνου κάθε πέντε χρόνια. [. . .] Αυτό θα συνδέεται επίσης με αντίστοιχες ρυθμίσεις διακυβέρνησης για τους εν λόγω κινδύνους, κατά περίπτωση, καθώς και με τα μέτρα που απαιτούνται για την αντιμετώπισή τους. [Ο ΟΗΕ προτείνει] να συνεργαστεί με τα κράτη μέλη για τη δημιουργία μιας πλατφόρμας έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση πολύπλοκων παγκόσμιων κρίσεων. [. . .] Θα ενεργοποιείται αυτόματα σε κρίσεις επαρκούς κλίμακας και μεγέθους, ανεξάρτητα από το είδος ή τη φύση της σχετικής κρίσης. Μόλις ενεργοποιηθεί, θα φέρει σε επαφή ηγέτες από τα κράτη μέλη, το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών, βασικές ομάδες χωρών, διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, περιφερειακούς φορείς, την κοινωνία των πολιτών, τον ιδιωτικό τομέα, θεματικές βιομηχανίες ή ερευνητικούς φορείς και άλλους εμπειρογνώμονες.
Η ετοιμότητα για πολυκρίσεις θα επιβλέπεται από «ένα δίκτυο» τεχνοκρατών που θα επινοήσουν τις απαραίτητες «ρυθμίσεις διακυβέρνησης» και θα αποφασίσουν ποιες «ενέργειες» πρέπει να λάβει η κυβέρνηση. Κεντρικός παγκόσμιος έλεγχος της κυβερνητικής πολιτικής, με άλλα λόγια.
Μέσω της δικτατορίας του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης δημόσιου-ιδιωτικού τομέα του ΟΗΕ, οτιδήποτε θα μπορούσε να κηρυχθεί παγκόσμια κρίση. Μόλις ανακοινωθεί, η πλατφόρμα έκτακτης ανάγκης θα «ενεργοποιηθεί αυτόματα» και ο παγκόσμιος τεχνοκρατικός έλεγχος θα παραδοθεί σε μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα που θα αποτελείται από λίγους ανώτερους πολιτικούς, διεθνείς ΜΚΟ, παγκόσμια χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυεθνικές εταιρείες - συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών - και «άλλους εμπειρογνώμονες».
Ο ισχυρισμός εναντίον του Renaud Camus, που διατυπώθηκε από δεξαμενές σκέψης όπως η ISD, είναι ακριβής μόνο σε περιορισμένο βαθμό. Οι παγκόσμιες δεξαμενές σκέψης παραλείπουν τις επικρίσεις του Καμύ, ουσιαστικά, για την τεχνοκρατία. Αν και όπως ο Καλλέργης, ο Καμύ δεν προσδιόρισε την τεχνοκρατία ονομαστικά.
Ρενό Καμύ
Η κεντρική θέση του Καμύ περιγράφεται καλύτερα ως «αντικατάσταση». Επέκρινε αυτό που αποκάλεσε «υπερδημοκρατία», την οποία χαρακτήρισε ως εμμονική επιβολή της «ισότητας» που οδηγεί στην εξάλειψη «όλων» της κουλτούρας. Πρότεινε ότι αυτό παράγει ένα ανυπεράσπιστο έθνος ανθρώπων οι οποίοι, έχοντας απογυμνωθεί από κάθε πολιτιστική κληρονομιά, δεν είναι σε θέση να αντισταθούν σε εκείνους που επιθυμούν να τους αντικαταστήσουν με οποιονδήποτε ή οτιδήποτε.
Ο Καμύ δεν επιχειρεί πραγματικά να εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτός ο «επαναπατρισμός». Ωστόσο, επισημαίνει ότι, ελλείψει οποιασδήποτε αίσθησης πολιτιστικής ταυτότητας ή ανήκειν, οι άνθρωποι μπορούν να «μετατραπούν σε εταιρικούς διευθυντές ή να αντικατασταθούν από αυτούς». Προτείνει ότι η επίδραση της τυφλής δέσμευσης στην ισότητα, η οποία λέει ότι χαρακτηρίζει την υπερδημοκρατία, αφήνει τους ανθρώπους ανίκανους να διακρίνουν μεταξύ εχθρού ή φίλου. Αυτό, υποστήριξε, καθιστά τους πληθυσμούς λίγο περισσότερο από μια εύπλαστη κοινωνική μάζα.
Ο Καμύ είδε τη μαζική μετανάστευση στην Ευρώπη από τον Παγκόσμιο Νότο ως την αιτία της υπερδημοκρατίας. Αναφέρθηκε σε αυτό ως «γενοκτονία με αντικατάσταση». Αλλά όπως μόλις συζητήσαμε, οι μετανάστες γενικά έχουν λιγότερη δύναμη από τον γηγενή πληθυσμό. Αν εξετάσουμε την ανάλυσή του, μια κριτική που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε είναι ότι η μαζική μετανάστευση είναι στην πραγματικότητα ένα αποτέλεσμα, όχι μια αιτία, της υπερδημοκρατίας.
Ενώ ο Καμύ δεν απευθύνεται άμεσα στην τεχνοκρατία, προσφέρει μια σθεναρή κριτική στον τεϋλορισμό. Θεωρεί την ανύψωση της «αποτελεσματικότητας» του Taylor πάνω από όλες τις άλλες ανησυχίες ως βασικό συστατικό της υπερδημοκρατίας. Ο Καμύ είπε ότι ο Τέιλορ «είναι για να αντικαταστήσει τον Μαρξ ό,τι είναι ο Μαρξ για τον μαρξισμο
Ο Taylor περιέγραψε την αντίληψή του για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της κοινωνίας ως «μια πλήρη διανοητική επανάσταση». Ο Καμύ υποστηρίζει ότι αυτή η φιλοσοφική επαναχάραξη της κοινωνίας σύμφωνα με τον τεϋλορισμό εξυπηρετεί μια ελίτ διευθυντική τάξη που βλέπει το άτομο ως «μηχανή».
Όπως σημειώνει η Mary Harrington στη συναρπαστική εξερεύνηση των ιδεών του Camus:
Ο τεϋλορισμός αναπλαισίωσε ριζικά (ή μάλλον, χωρίς πλαίσιο) τους ανθρώπινους εργάτες ως πόρους, των οποίων η φύση παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνο στο βαθμό που η κατανόησή της συμβάλλει στη μεγιστοποίηση της παραγωγικότητας. Το ότι αυτό δεν ήταν συναινετικό και συνεπαγόταν ένα μέτρο συγκεκαλυμμένης βίας ήταν, σημειώνει ο Καμύ, καλά κατανοητό από τους συγχρόνους του Τέιλορ. [. . .] Ο Καμύ επισημαίνει ότι αυτό αντιπροσωπεύει λιγότερο μια αιτιώδη σχέση από το γεγονός ότι η «επιστημονική διαχείριση» προέκυψε από το ίδιο γενικό παράδειγμα, τόσο στη θεωρία της δουλείας όσο και στη θεωρία διαχείρισης. «Και οι δύο αντικατοπτρίζουν το ίδιο μηχανιστικό όραμα της ανθρώπινης εργασίας», υποστηρίζει, «και οι δύο βασίζονται στην υπόθεση ότι η προσεκτική παρατήρηση θα επιτρέψει την ανακάλυψη φυσικών νόμων που θα εγγυηθούν τη μέγιστη απόδοση». Αυτοί οι φυσικοί νόμοι που εγγυώνται τη μέγιστη απόδοση απαιτούν, με άλλα λόγια, την πλαισίωση των ανθρώπων, και έτσι κατ 'επέκταση την ελαχιστοποίηση ή τον αποκλεισμό όσων δεν μπορούν να αποτιμηθούν οικονομικά. [. . .] Αυτό συνοψίζεται στον τολμηρό ισχυρισμό του Taylor, τον οποίο παραθέτει ο Camus, ότι «Στο παρελθόν, ο άνθρωπος ήταν πρώτος. Στο μέλλον, το σύστημα πρέπει να είναι πρώτο». Αυτό σημαίνει, στην πραγματικότητα, να καταστήσουμε τους εργαζόμενους «όσο το δυνατόν πιο αναλώσιμους, όσο το δυνατόν πιο αναλώσιμους, τόσο αντικαταστάσιμους – εν ολίγοις, όσο το δυνατόν λιγότερο ανθρώπινους».
Ο Renaud Camus έβλεπε τους μηχανισμούς του «αντικατάστασης», που δεσμεύουν την ανθρωπότητα στο καθεστώς ενός αντικαταστάσιμου πόρου που θα χρησιμοποιηθεί από το σύστημα, ως μια μορφή κοινωνικοπολιτικής βίας που ονόμασε «ευγένεια». Ο Καμύ παρατήρησε ότι η «ευγένεια» είναι η επιβολή του «επαναπλασισμού», που ουσιαστικά μας αποκτηνώνει όλους:
Ένα φάντασμα στοιχειώνει την Ευρώπη και τον κόσμο. Είναι ο αντικατακλεισμός, η τάση να αντικατασταθούν τα πάντα με το κανονικοποιημένο, τυποποιημένο, εναλλάξιμο διπλό του: το πρωτότυπο από το αντίγραφό του, το αυθεντικό από τη μίμηση του, το αληθινό από το ψεύτικο, οι μητέρες από τις παρένθετες μητέρες, ο πολιτισμός από τις δραστηριότητες αναψυχής και ψυχαγωγίας, η γνώση από τα διπλώματα, η ύπαιθρος και η πόλη από το παγκόσμιο προάστιο, ο ντόπιος από τον μη ιθαγενή, η Ευρώπη από την Αφρική, Άνδρες από γυναίκες, άνδρες και γυναίκες από ρομπότ, λαοί από άλλους λαούς, ανθρωπότητα από μια άγρια, αδιαφοροποίητη, τυποποιημένη, απείρως εναλλάξιμη μετα-ανθρωπότητα.
Η πραγματική «ακροδεξιά», αν και σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική και ως επί το πλείστον άσχετη, βλέπει αυτό που θέλει να δει στα λόγια του Σάδερλαντ, στα γραπτά του Καλλέργη και στη φιλοσοφία του Καμύ. Χρησιμοποιεί την παρερμηνεία αυτών των ιδεών για να δικαιολογήσει τον ρατσισμό και τη θρησκευτική μισαλλοδοξία της.
Ομοίως, οι υποστηρικτές των πολιτικών ταυτότητας – οι οποίοι είναι κοινωνικά και πολιτικά κυρίαρχοι – επικεντρώνονται αποκλειστικά στη «θεωρία συνωμοσίας της Μεγάλης Αντικατάστασης». Αγνοούν εντελώς τις πιο ορθολογικές ανησυχίες του ταυτοτικού κινήματος που περιγράφεται από τον Καμύ και άλλους. Έτσι, χαρακτηρίζοντας κάθε κριτική του δικού τους ήθους «ακροδεξιά» και σκοντάφτοντας τυφλά προς την τεχνοκρατία.
Ομοίως, οι παγκόσμιες δεξαμενές σκέψης, όπως η ISD και το CEIP, που αναμφίβολα κατανοούν ότι ο Καλλέργης προέβλεψε και υποστήριξε τη μετάβαση στην τεχνοκρατία και ότι ο Καμύ προειδοποίησε εναντίον της, χαρακτηρίζουν επίσης λανθασμένα τέτοιες ιδέες ως τίποτα περισσότερο από μια «ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας». Οι ολιγάρχες που επιθυμούν να δουν την τεχνοκρατία να εγκαθιδρύεται μπορούν να κεφαλαιοποιήσουν τις ασυναρτησίες της πραγματικής ακροδεξιάς μειοψηφίας, πλαισιώνοντας κάθε διαφωνία εναντίον της αναδυόμενης Technate ως «εξτρεμισμό».
Για την παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, που συσπειρώνεται γύρω από τα παγκόσμια συστήματα διακυβέρνησης του ΟΗΕ, που επιδιώκει να χρησιμοποιήσει την «ευγένεια» για να διευκολύνει την «αντικατάσταση» που είναι απαραίτητη για την τεχνοκρατία, η ρατσιστική μισαλλοδοξία της γνήσιας «ακροδεξιάς» είναι ένα δώρο. Είναι σίγουρα προς το συμφέρον τους να προωθήσουν τη λεγόμενη ακροδεξιά απειλή.
Για παράδειγμα, το 1993 το μέλος του CFR Samual P. Huntingdon δημοσίευσε το άρθρο του στο εσωτερικό περιοδικό Foreign Affairs του CFR με τίτλο The Clash of Civilisations. Ο Χάντινγκτον ισχυρίστηκε ότι το Ισλάμ αποτελούσε υπαρξιακή απειλή για τον δυτικό πολιτισμό και υποστήριξε ότι «οι μεγάλες διαιρέσεις μεταξύ της ανθρωπότητας και η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι πολιτιστικές».
Σαφώς, αυτό είναι ένα επιχείρημα που υποστηρίζεται από την «ακροδεξιά». Είναι ακριβώς αυτό που άνθρωποι όπως ο Tommy Robinson ισχυρίζονται ότι είναι το πιο πιεστικό κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας.
Γράφοντας για την Τριμερή Επιτροπή το 1975, ο Χάντινγκτον συνέγραψε το βιβλίο The Crisis of Democracy: On the Governability of Democracies. Σε αυτό, οι Τριμερείς υποστήριξαν ότι η εξουσία μειώνεται από αυτό που αποκαλούσαν «περίσσεια δημοκρατίας» και ότι «το κύρος και η εξουσία των θεσμών της κεντρικής κυβέρνησης» πρέπει να αποκατασταθούν. Αυτές οι περιζήτητες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες είναι εγγενείς στην τεχνοκρατία.
Σε αντίθεση με τις θεωρίες του Καμύ ή τις ιδέες του Καλλέργη, οι απόψεις του Χάντινγκτον δεν δέχονται επίθεση ως «ακροδεξιές». Χαρακτηρίζοντας κάθε αντίθεση σε πολιτικές πρωτοβουλίες που βασίζονται στη νοκότητα ως «ακροδεξιό εξτρεμισμό», η λεγόμενη «Υπερτάξη» δημιουργεί ένα ψεύτικο ηθικό επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να λογοκρίνει, να περιθωριοποιήσει και να ακυρώσει όλες τις επικρίσεις για την παγκόσμια τεχνοκρατία που εγκαθιστούν.
Ίσως το πιο κρίσιμο, με τη διαιώνιση του παραδείγματος αριστεράς-δεξιάς, αντιπαραθέτοντας το ταυτοτικό κίνημα με τους υποστηρικτές των πολιτικών ταυτότητας, οι πληθυσμοί μπορούν να βυθιστούν σε άσκοπες συζητήσεις. Αυτός ο άσχετος αντιπερισπασμός, που ενσαρκώνεται από το κενό της κομματικής πολιτικής, αφήνει την παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού τομέα ελεύθερη να προωθήσει την ανάπτυξη της τεχνοκρατίας, ενώ οι άνθρωποι εμπλέκονται σε αντιπαραγωγικά επιχειρήματα και συνεχώς αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τον πραγματικό εχθρό τους: τους ολιγάρχες.
Ακριβώς όπως προέβλεψε ο Renaud Camus, μεταξύ άλλων.
Διαβάστε ολόκληρη την ιστορία εδώ...
Πηγή: Technocracy News &; Trends
