ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ!!!ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ Ο ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ,ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ!!!-ΜΕΡΟΣ Β΄

ΜΕΡΟΣ Β΄ 

Ο ΙΟΥΔΑΙΣΜΟΣ!! 

Η Γαλλία έχει αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες εβραϊκής πίστης: ποια είναι η θέση του Ιουδαϊσμού για το τέλος της ζωής, την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και την ευθανασία; Οι αρχές αυτής της χώρας πιέζουν πολύ διαφορετικές θρησκείες και πολιτισμούς να συνυπάρξουν εδώ και δεκαετίες (με δυσκολία), αλλά η Δημοκρατία, η οποία αρνείται ταυτότητες, λαούς και θρησκείες, παραδόξως αρνείται να ακούσει τις απαντήσεις των μεγάλων θρησκευτικών παραδόσεων. Και αυτή του Ιουδαϊσμού δεν πάσχει, με την πρώτη ματιά, από καμία ασάφεια: η ευθανασία, ενεργητική και παθητική, απαγορεύεται επίσημα.

Σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο, «η επίσπευση του θανάτου ενός αρρώστου, ακόμη και αν υποφέρει φρικτά, εξομοιώνεται με φόνο». Αυτή η αρχή είναι σφυρηλατημένη στα κλασικά κείμενα halachic, από το Shulchan Aruch στο Aruch HaShulchan, στο σύγχρονο Responsa. Γιατί; Γιατί η ζωή δεν ανήκει στον άνθρωπο, αλλά στον Θεό. Όπως λέει ο προφήτης Ιεζεκιήλ, «Όλες οι ζωές είναι δικές μου». Η δολοφονία, ακόμη και από συμπόνια, παραμένει ανθρωποκτονία.

Η απόλυτη ιερότητα της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της «μιας στιγμής»

Από αυτή την άποψη, κάθε ανάσα, κάθε χτύπος της καρδιάς έχει ανεκτίμητη αξία. Ακόμη και μια «ζωή μιας στιγμής» δικαιολογεί την παράβαση του Σαμπάτ σε μια προσπάθεια να τη σώσει. Και η ποιότητα ζωής; Δεν λαμβάνεται υπόψη. Η ανθρώπινη ζωή, όποια κι αν είναι η κατάστασή της – φυτική, ανάπηρη, πάσχουσα – είναι αδιαίρετη, επειδή είναι απείρως πολύτιμη. Το να κλείνεις τα μάτια ενός ετοιμοθάνατου, μας διδάσκει το Ταλμούδ, ισοδυναμεί με το να φυσάς πάνω σε μια φλόγα που τρεμοπαίζει: είναι να την σβήσεις πρόωρα.

Αυτός ο ριζοσπαστισμός μπορεί να είναι προσβλητικός σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η αυτονομία και η υποκειμενική αξιοπρέπεια. Και όμως, ο Ιουδαϊσμός δεν κωφεύει στον πόνο. Επιβάλλει μάλιστα, δυνάμει της εντολής «Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου», τη χορήγηση ισχυρών αναλγητικών για την ανακούφιση του πόνου – ακόμη και αν, σε σπάνιες περιπτώσεις, αυτά τα φάρμακα μπορούν έμμεσα να επιταχύνουν το τέλος. Η πρόθεση εδώ είναι κρίσιμη: να ανακουφίσουμε, όχι να σκοτώσουμε.

Η κόκκινη γραμμή: μην προκαλείτε θάνατο

Ο Ιουδαϊσμός κάνει σαφή διάκριση μεταξύ ενεργητικής (απαγορευμένης) ευθανασίας και ορισμένων εξαιρετικά ρυθμιζόμενων μορφών παθητικής ευθανασίας. Αποσυνδέετε μια ζωτικής σημασίας συσκευή; Απαγορευμένος. Αφαιρείτε οικειοθελώς τροφή ή οξυγόνο; Απαγορεύεται επίσης. Αλλά η μη έναρξη εξαιρετικά επεμβατικής φροντίδας (χειρουργική επέμβαση, ανάνηψη) σε μια απελπιστική κατάσταση μπορεί να γίνει ανεκτή. Η συνεχής βαθιά καταστολή, όπως περιγράφεται στην ισχύουσα γαλλική νομοθεσία, παραμένει υπό συζήτηση, καθώς όλα εξαρτώνται από την πρόθεση και τις συνέπειες.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα σημείο σύγκλισης με τους υποστηρικτές ενός πιο ανθρώπινου τέλους της ζωής: η απόρριψη της θεραπευτικής αδυσώπητης. Διότι η τεχνητή διατήρηση μιας ζωής ακραίας οδύνης, χωρίς ιατρική ελπίδα, μπορεί να θεωρηθεί αντίθετη με το πνεύμα του Ιουδαϊκού νόμου. Η φροντίδα δεν είναι πάντα υποχρέωση. Μπορεί να είναι ένα δικαίωμα που αναστέλλεται αν η ψυχή επιδιώκει μόνο να εγκαταλείψει ένα σώμα που έχει γίνει φυλακή.

Δεν υπάρχει «δικαίωμα στο θάνατο» στο halakha

Σε μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, το επιχείρημα του «δικαιώματος να πεθάνεις με αξιοπρέπεια» έχει πάρει μια άνευ προηγουμένου διάσταση. Αλλά για την εβραϊκή παράδοση, αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει. Ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο γιατρός, ούτε ο νομοθέτης μπορούν να διατάξουν τη στιγμή του θανάτου. Ο ασθενής δεν είναι ο ιδιοκτήτης της ζωής του σε σημείο που να μπορεί να την απορρίψει οικειοθελώς. Μπορεί να προσεύχεται, να ικετεύει, να ζητά να μην υποφέρει. Αλλά ποτέ μην ζητάτε να πεθάνετε. Η ιστορία που διηγείται ένας Ισραηλινός καθηγητής ο οποίος, αφού αποσύνδεσε έναν ασθενή, είδε τον ασθενή να του εμφανίζεται σε ένα όνειρο για να τον κατηγορήσει ότι διέκοψε τη διαδικασία πνευματικής αποκατάστασης, απεικονίζει αυτό το όραμα: ακόμη και ο πόνος έχει νόημα στον Ιουδαϊσμό.

Ο γαλλικός νόμος φαίνεται έτοιμος να κάνει ένα νέο βήμα, υπό την πίεση ενός μέρους της κοινής γνώμης που λέγεται ότι είναι υπέρ της ευθανασίας. Αλλά οι θρησκείες μας θυμίζουν μια άλλη λογική. Εκείνη στην οποία το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ιερό, όχι μόνο επειδή πάσχει ή δεν πάσχει, αλλά επειδή είναι κατ' εικόνα Θεού.

Επομένως, ο Ιουδαϊσμός, στις αποχρώσεις και την ακαμψία του, δεν προορίζεται να κολακεύσει τις κοινωνικές εξελίξεις. Φωνάζει. Και μας υπενθυμίζει, σε αυτή την ουσιαστική συζήτηση, όπως το Ισλάμ, όπως ο Χριστιανισμός, ότι η συμπόνια δεν μετριέται με την ικανότητα να διακόπτουμε τη ζωή, αλλά με την ικανότητα να συνοδεύουμε μέχρι το τέλος.

------

ΤΟ ΙΣΛΑΜ

τι σκέφτονται τα εκατομμύρια μουσουλμάνων που ζουν τώρα στη Γαλλία (8-10% του πληθυσμού;), των οποίων το κοινωνικό, πολιτιστικό και πολιτικό βάρος συνεχίζει να αυξάνεται, αυτού του νέου σταδίου στη σχέση με το θάνατο; Διότι σε μια εποχή που η δημοκρατία ισχυρίζεται ότι ακούει όλες τις φωνές, συμπεριλαμβανομένης της πιο μειοψηφικής, θα ήταν κωμικό — για να μην πω ειρωνικό — να αγνοήσουμε εκείνη μιας κοινότητας η οποία, σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες, μπορεί τώρα να δημιουργήσει ή να σπάσει εκλογικές πλειοψηφίες. Και είναι σαφές ότι τα κείμενα του Ισλάμ δεν πηγαίνουν ειλικρινά προς την κατεύθυνση των σκέψεων των ακτιβιστών του LFI, για παράδειγμα...

Μια σαφής θέση: η ζωή ανήκει στον Θεό

Η θεμελιώδης αρχή της ισλαμικής θέσης για το τέλος της ζωής είναι σαφής: η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή επειδή είναι δώρο από τον Θεό. Κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να απαλλαγεί από αυτό ή να διαθέσει την περιουσία άλλου, ακόμη και με τη συγκατάθεσή του. Το Κοράνι μας υπενθυμίζει σταθερά: «Μην σκοτώνετε τη ζωή που ο Αλλάχ έχει κάνει ιερή, παρά μόνο στο νόμο» (Σούρα 17, στίχος 33). Η Σαρία, με τη δική της λογική, βασίζεται σε πέντε θεμελιώδεις στόχους, η διατήρηση των οποίων αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα.

Από αυτή την άποψη, η ενεργητική ευθανασία, δηλαδή η πράξη της σκόπιμης πρόκλησης θανάτου, ακόμη και σε ιατρικό πλαίσιο ή υπό το πρόσχημα της συμπόνιας, εξομοιώνεται νομικά με την ανθρωποκτονία. Κανένας γιατρός, καμία ανθρώπινη εξουσία, κανένας ασθενής ο ίδιος δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον Θεό για να το αποφασίσει αυτό.

Παθητική ευθανασία: ανεκτή σε ορισμένες περιπτώσεις

Παρ 'όλα αυτά, η ισλαμική νομολογία είναι λιγότερο άκαμπτη από ό, τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί για τη λεγόμενη «μάταιη» φροντίδα. Πολλοί μελετητές παραδέχονται ότι η τεχνητή συντήρηση ενός ατόμου ζωντανού, με μηχανήματα ή θεραπείες χωρίς ελπίδα θεραπείας, δεν είναι υποχρέωση. Με άλλα λόγια, η μη ιατρική δίωξη μπορεί να είναι επιτρεπτή ή ακόμη και προτιμότερη, ειδικά εάν επιτρέπει στον ασθενή να πεθάνει φυσικά, χωρίς περιττό πόνο.

Αυτή η διάκριση μεταξύ του «αφήνω να πεθάνει» και του «προκαλώ θάνατο» είναι κρίσιμη. Το Ισλάμ επιτρέπει την παύση της περίθαλψης σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, αλλά ποτέ δεν επιτρέπει την ενεργό πρόκληση θανάτου. Ο ετοιμοθάνατος, αν έχει ακόμα τις αισθήσεις του, πρέπει να είναι σε θέση να απαγγείλει τη shahada, την ισλαμική ομολογία πίστης. Και αν δεν μπορεί να μιλήσει, ένα αγαπημένο πρόσωπο πρέπει να το πει στο αυτί του. Η αγωνία είναι μια ιερή στιγμή, μια έσχατη δοκιμασία που πρέπει να βιωθεί με υπομονή και αξιοπρέπεια.

Να θεραπεύσει ή να περιμένει; Μια αρχαία συζήτηση στο Ισλάμ

Οι μεγάλοι μουσουλμάνοι νομικοί έχουν από καιρό συζητήσει το ζήτημα της φροντίδας. Ήταν πάντα απαραίτητο να φροντίζει τον εαυτό του; Ή μήπως μερικές φορές έπρεπε να αποδεχθεί την ασθένεια ως δοκιμασία που σώζει ζωές; Προσωπικότητες όπως ο Abu Darr ή ο Ubay ibn Ka'b αρνήθηκαν ορισμένες θεραπείες, προτιμώντας την αντοχή από τη συστηματική ιατρικοποίηση. Άλλοι, όπως ο ιμάμης αλ-Γκαζάλι, το είδαν ως ευθύνη προς το σώμα, που δάνεισε ο Θεός.

Η συζήτηση αυτή οδηγεί σε τρεις μείζονες τάσεις:

• Όσοι πιστεύουν ότι η θεραπεία επιτρέπεται (πλειοψηφία),
• Εκείνοι για τους οποίους συνιστάται (μειοψηφία),
• Και εκείνοι, σπανιότερα, που το θεωρούν υποχρεωτικό.

Σε κάθε περίπτωση, η έννοια της θεραπευτικής αδυσώπητης, όταν στερεί από το άτομο την αξιοπρέπειά του και δεν αφήνει περιθώρια θεραπείας, αποδοκιμάζεται.

Μια καταδίκη κοινή με άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες

Το 2019, στο Βατικανό, εκπρόσωποι του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ υπέγραψαν κοινή δήλωση κατά της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Ισχυρίστηκαν ότι αυτές οι πρακτικές ήταν «εγγενώς και ηθικά κατακριτέες» και υπενθύμισαν ότι ο ρόλος του γιατρού ήταν να θεραπεύει, όχι να σκοτώνει. Ζήτησαν επίσης την ανάπτυξη της ανακουφιστικής φροντίδας, της μόνης πραγματικά συμβατής με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η τρέχουσα κοινοβουλευτική συζήτηση, που συχνά περιορίζεται σε μια αντίθεση μεταξύ της δημοκρατικής «συμπόνιας» και των «θρησκευτικών αρχαϊσμών», θα ωφεληθεί από την αναγνώριση της πολυπλοκότητας των πνευματικών και φιλοσοφικών παραδόσεων. Ο νόμος μπορεί κάλλιστα να εξελιχθεί, αλλά τώρα θα πρέπει να ασχοληθεί με αυτή την άλλη φωνή που οι πολιτικές οικογένειες των βουλευτών υπέρ της ευθανασίας έχουν δημιουργήσει και αναπτυχθεί στη χώρα: αυτή ενός βαθιά ριζωμένου, δομημένου Ισλάμ, του οποίου ο λόγος - είτε μας αρέσει είτε όχι - έχει βαρύτητα στη δημόσια συζήτηση, ίσως ακόμη περισσότερο από τον καθολικισμό σήμερα, ο οποίος, Αν και στην πλειοψηφία, είναι πολύ λιγότερο μαχητική και εκδικητική επειδή κυριαρχείται από μαλακούς ανθρώπους.

Είναι πιθανό να υπάρξουν κάποιες έντονα αντιφατικές συζητήσεις και πολλά 404 λάθη, ειδικά στην αριστερά, τα επόμενα χρόνια σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα.

--------

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ!

Ενώ η κοινοβουλευτική συζήτηση για το τέλος της ζωής λαμβάνει χώρα εδώ και εβδομάδες στην Εθνοσυνέλευση, με μια πιθανή νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας ή της ευθανασίας στο στόχαστρό της (ψηφοφορία σε πρώτη ανάγνωση αυτή την Τρίτη), η θέση του Χριστιανισμού – και ειδικά αυτή της Καθολικής Εκκλησίας – παραμένει ξεκάθαρη: δεν σκοτώνουμε. Ούτε ενεργά, ούτε παθητικά. Επειδή όλη η ανθρώπινη ζωή, ανεξάρτητα από το πόσο μειωμένη, παραμένει ιερή.

Μια αμετάκλητη ηθική και θεολογική καταδίκη

Από τους πρώτους αιώνες της ιστορίας της, η Εκκλησία ανέκαθεν επιβεβαίωνε το απαραβίαστο της ανθρώπινης ζωής, από τη σύλληψη μέχρι το φυσικό της τέλος. Στον απόηχο της βιβλικής εντολής «Δεν θα φονεύσεις» (Εξ 20:13), το καθολικό δόγμα επιβεβαιώνει ότι ο φόνος – ακόμη και με το πρόσχημα της συμπόνιας ή του πόνου – παραμένει μια σοβαρά ανήθικη πράξη. Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας είναι σαφής: «Η άμεση ευθανασία συνίσταται στον τερματισμό της ζωής των ανθρώπων που είναι ανάπηροι, άρρωστοι ή πεθαίνουν. Είναι ηθικά απαράδεκτο» (αρ. 2277). Περιγράφεται ως «σκόπιμη δολοφονία» και «σοβαρή παραβίαση του Νόμου του Θεού» από τον Ιωάννη Παύλο Β ́ στο Evangelium Vitae (1995).

Η απαγόρευση αυτή ισχύει όχι μόνο για τις ενεργητικές χειρονομίες (θανατηφόρα ένεση), αλλά και για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, ακόμη και αν ο ασθενής το ζητήσει ρητά. «Ακόμα κι αν ένας ασθενής εκφράσει τη βούληση να το πράξει, η αφαίρεση της ζωής του δεν αποτελεί ένδειξη σεβασμού της ελευθερίας του, αλλά άρνηση της αξιοπρέπειάς του», συνοψίζει η Σύνοδος για το Δόγμα της Πίστης στη δήλωση Samaritanus Bonus (2020).

Μια αντιπολίτευση που δεν αρνείται τον πόνο

Αυτή η άρνηση της ευθανασίας δεν σημαίνει αδιαφορία για τον ανθρώπινο πόνο. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Χριστιανισμός, και ιδιαίτερα ο Καθολικισμός, μας υπενθυμίζει ότι η αληθινή συμπόνια συνίσταται στη συνοδεία, την ανακούφιση, το περιβάλλον. Να μην διαγραφεί. Έτσι, η παρηγορητική φροντίδα ενθαρρύνεται ως φυσική προέκταση της φιλανθρωπίας. Είναι ηθικά θεμιτό να χρησιμοποιούνται ισχυρά παυσίπονα, ακόμη και αν μπορούν έμμεσα να συντομεύσουν τη ζωή, εφόσον η πρωταρχική πρόθεση είναι να ανακουφίσουν τον πόνο, όχι να προκαλέσουν θάνατο.

Ομοίως, η Καθολική Εκκλησία αντιτίθεται στη θεραπευτική αδυσώπητη. Η χρήση δυσανάλογων, επεμβατικών ή περιττών θεραπειών μπορεί νομίμως να ανασταλεί, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υποκινείται από επιθυμία πρόκλησης θανάτου. Αυτή είναι η έννοια της «αναλογικότητας της φροντίδας»: φροντίδα, ναι· Για να διατηρηθεί η τεχνητή επιβίωση με κάθε κόστος, όχι. Ο Πάπας Πίος XII το είχε ήδη επιβεβαιώσει ήδη από το 1957: «Δεν υπάρχει ηθική υποχρέωση να χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα μέσα, ειδικά αν είναι δυσανάλογα».

Ένα ανθρωπολογικό όραμα: η ζωή είναι δώρο, όχι ιδιοκτησία

Στην καρδιά αυτής της θέσης βρίσκεται μια ριζικά χριστιανική αντίληψη του ανθρώπου: η ζωή του δεν του ανήκει. Του την εμπιστεύεται ο Θεός. Από εκεί και πέρα, κανείς – ούτε ο ιδιώτης, ούτε ο γιατρός, ούτε το κράτος – δεν μπορεί να αποφασίσει για τη θητεία του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αυτοκτονία, συμπεριλαμβανομένης της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, απορρίπτεται επίσης ως ηθική παράβαση. Η θεία εντολή, «Ου φονεύσεις», ισχύει και για τον εαυτό μας.

Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο η ευθανασία, ακόμη και αν παρουσιάζεται ως «πράξη ελευθερίας», στην πραγματικότητα γίνεται αντιληπτή ως ηθική και πνευματική ήττα. Ο Ιωάννης Παύλος Β ́ το είδε ως ένα από τα πιο ανησυχητικά συμπτώματα της «κουλτούρας του θανάτου», όταν η κοινωνία, στο όνομα της αποτελεσματικότητας ή της αυτονομίας, έρχεται να κρίνει ότι μερικές ζωές δεν αξίζουν πλέον να τις ζεις.

Αρνούμενοι την ευθανασία, επιβεβαιώνοντας έναν πολιτισμό

Τέλος, οι χριστιανικές φωνές – και ιδιαίτερα οι καθολικοί – επιμένουν στον συλλογικό αντίκτυπο μιας τέτοιας ηθικής αλλαγής. «Η ελευθερία είναι πάντα μια ελευθερία στις σχέσεις», θυμούνται οι επίσκοποι της Γαλλίας. Η νομιμοποίηση της ευθανασίας στέλνει ένα επικίνδυνο μήνυμα στους πιο ευάλωτους: τους ηλικιωμένους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα εξαρτώμενα άτομα. Αυτό ισοδυναμεί με την υπόδειξη σε αυτούς ότι είναι ένα βάρος, ένα περιττό βάρος, ότι η εξαφάνισή τους θα ήταν μια ανακούφιση – για αυτούς, αλλά ειδικά για τους άλλους.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, λένε οι Χριστιανοί, δεν έγκειται στην αυτονομία ή την απόδοση, αλλά στην απλή πραγματικότητα του να είσαι ένα ζωντανό ον, αγαπητό από τον Θεό. Είναι αυτό το ριζοσπαστικό όραμα, αδιάλλακτο ίσως, αλλά βαθιά ανθρώπινο, που ο Χριστιανισμός συνεχίζει να αντιτίθεται στην ολοένα και πιο διαδεδομένη ιδέα ότι είναι «άξιο» να επιλέξει κανείς τον θάνατό του. Το να πεθάνει κανείς με αξιοπρέπεια, για την Εκκλησία, δεν σημαίνει να επιλέξει τον θάνατό του: πρέπει να συνοδεύεται, να σέβεται και να αγαπιέται μέχρι την τελευταία του πνοή.

[cc] Breizh-info.com, 

ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Τα ύψιστα αγαθά της ελευθερίας του προσώπου και της ιερότητας της ζωής είναι απαραβίαστα και σε κανένα δεν επιτρέπεται να τα κακομεταχειρίζεται και να τα εκμεταλλεύεται. Κάθε ανθρώπινο πρόσωπο είναι εικόνα του Θεού και πρέπει να προστατεύεται απόλυτα, δηλαδή ανεξάρτητα από την ποιότητά του και από την βούλησή του. Αν θεωρηθεί το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως ως έκφραση ελευθερίας του προσώπου, θα δημιουργήσει ρωγμή στο σύστημα απόλυτης προστασίας της προσωπικότητας. Η ζωή μας είναι το υπέρτατο Δώρο του Δημιουργού μέσα στην οποία συναντάται η Χάρη του Θεού με την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και επιτελείται το μυστήριο του αγιασμού και της σωτηρίας.

Με τον θάνατο διασπάται η ενότητα ψυχής και σώματος και το μεν σώμα επανέρχεται στη γη (εις τα εξ’ ων συνετέθη) η δε ψυχή πηγαίνει στον κόσμο των πνευμάτων εν αναμονή της επανενώσεώς της με το αναστημένο σώμα κατά την ώρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Οι τελευταίες στιγμές προ της αναλύσεως είναι οι πιο ιερές στιγμές της ζωής, διότι τότε κρίνεται η ζωή και πολλά μπορούν να αναθεωρηθούν έστω και με ένα δάκρυ μετάνοιας. Η παρηγορητική θεραπεία, η εκδήλωση αγάπης και ενδιαφέροντος προς τους πάσχοντες, η ενίσχυση των ασθενών με τη δύναμη της πίστεως, η εξάσκηση στην υπομονή και καρτερία, μπορούν να μεταπείσουν και να αποτρέψουν τους απελπισμένους και απογοητευμένους. Ο πόνος εξαγιάζει εκείνον που τον δέχεται ως παιδαγωγικό μέσον προς σωτηρία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει στην ευθανασία υπό την γνήσια έννοια της και πάντοτε εύχεται υπέρ ειρηνικού και ευλογημένου τέλους από τον Θεό και όχι από τον άνθρωπο. Απορρίπτει και καταδικάζει την τεχνητή ευθανασία ως “ύβριν” κατά του Θεού και απειλή κατά της ελευθερίας του προσώπου και της μοναδικότητας της ζωής. Εμπνέει τους πιστούς να καρτερούν και να υπομένουν σε κάθε δοκιμασία προσωπική ή συνανθρώπων τους και παρακαλεί τον ιατρό των ψυχών και των σωμάτων να απαλύνει τον πόνο και την δοκιμασία κάθε ανθρώπου. Υποδεικνύει τον τρόπο υπερβάσεως του θανάτου με την εν Χριστώ ζωή και χειραγωγεί τους πιστούς προς ένα χριστιανικό τέλος με το όνομα του Αναστάντος Χριστού στην τελευταία πνοή τους.| Κατάνυξη

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

«Eντροπία»: Τι είναι και γιατί η ζωή μας γίνεται «χαοτική»

Δύσκολα να βρεθεί άνθρωπος αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον πλανήτη που να μην έχει νιώσει στο πετσί του την χαοτική κατάσταση που βιώνουμε, εκτός κι αν ανήκει σε εκείνη την ομάδα που έχει οφέλη ή ακόμα συνδράμει σε αυτήν.Ωστόσο η δημιουργία αταξίας είναι ένα αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο με μια τάση προς το χάος, και απαιτείται μια εκ νέου παροχή ενέργειας για να αποφευχθεί η πλήρης αποδιοργάνωση. Αυτός ο νόμος ονομάζεται «Eντροπία» και είναι ο 2ος νόμος της Θερμοδυναμικής.

Ένα απλό παράδειγμα που συνήθως δίνεται, είναι το συγύρισμα ενός δωματίου. Απαιτείται ενέργεια και χρόνος για αυτό, αλλά σύντομα θα βρεθεί εν αταξία όσο ζούμε και δραστηριοποιούμαστε μέσα σε αυτό, ακόμα κι όταν παραμείνει εντελώς κλειστό, όταν π.χ. σκόνη, υγρασία και έλλειψη καθαρού αέρα θα συμβάλλουν στην έστω αργή αλλοίωση της κατάστασης που το αφήσαμε.

Επίσης, ο νόμος του Murphy, μια από τις βασικότερες έννοιες της φυσικής, βασίζεται στην εντροπία.

Ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε την έννοια της εντροπίας: Ας θεωρήσουμε ότι έχουμε ένα κουτί γεμάτο με όλα τα κομματάκια ενός παζλ που πέφτουν κάτω. Μπορούν να διασκορπιστούν στο πάτωμα με άπειρους διαφορετικούς τρόπους, αλλά η πιθανότητα να μπουν αυτόματα στην θέση τους είναι από απειροελάχιστη έως μηδενική.

Κι αυτό συμβαίνει, επειδή αν αφεθεί μόνο του στο σύστημα, υπάρχει μόνο μια κατάσταση όπου το παζλ μπορεί να είναι συμπληρωμένο, δηλαδή σε τάξη, ενώ άπειρες τυχαίες καταστάσεις σε αταξία. Οπότε για να συμπληρωθεί το παζλ χρειάζεται να επέμβουμε εμείς, βάζοντας τη δική μας ενέργεια. Δηλαδή χρειάζεται προσπάθεια για τάξη και αρμονία.

Η εντροπία, μια από τις σημαντικότερες έννοιες της φυσικής, είναι ένα φυσικό μέγεθος που εκφράζει το μέτρο της αταξίας ή το μέγεθος της αποδιοργάνωσης ενός συστήματος. Και ο δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής έρχεται να τονίσει ότι σε ένα κλειστό, απομονωμένο σύστημα, η εντροπία αυξάνει ΠΑΝΤΑ -δηλαδή τείνει προς αποδιοργάνωση.

Ένας πύργος στην άμμο που φτιάξαμε με κόπο καταστρέφεται, ένας κήπος θα γεμίσει αγριόχορτα, τα κτήρια καταρρέουν χωρίς συντήρηση, τα αυτοκίνητα χαλούν και σκουριάζουν.

Γιατί η εντροπία είναι σημαντική στη ζωή μας;

Διότι, και στη ζωή μας, τα πάντα τείνουν προς αποδιοργάνωση εκτός αν επέμβουμε. Ο 2ος νόμος της θερμοδυναμικής που αφορά την εντροπία, την τάση για αποδιοργάνωση όταν δεν επέμβουμε, συμπεριλαμβάνει τα πάντα στη ζωή μας.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, οι καταστάσεις τείνουν να ολισθαίνουν σε φάσεις αταξίας εκτός και αν καταβληθεί προσπάθεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ο νόμος του Murphy πιθανόν να ισχύει, η εντροπία μπορεί να θέλει να αυξάνεται από μόνη της, ή ακόμα και κάποιος να βάζει το «χεράκι» του στην αύξηση κι επιτάχυνση της, αλλά αν δεν αντισταθούμε, δεν επέμβουμε για να τη μειώσουμε, τότε το χάος είναι αναπόφευκτο.

Στη σύγχρονη κοινωνία, ειδικά της Δύσης, η αποχή από τα κοινά έχει δώσει μια ακόμα ώθηση στην επιτάχυνση του νόμου της Εντροπίας. Ο καθένας έμαθε να ασχολείται με τα του οίκου του, με… τις selfie του, και οι περισσότεροι διακατέχονται από Απάθεια – έλλειψη πάθους, έλλειψη δράσης ή αντίδρασης. Είναι συνώνυμο της αδιαφορίας. Αλλά ακόμα κι αν επιθυμούν να ξεφύγουν από αυτό, το ίδιο το σύστημα που επισπεύδει την εντροπία ανατρέποντας τις ισορροπίες, έχει τεχνηέντως αφήσει τον κόσμο μετέωρο, κι απροετοίμαστο για νέες λύσεις και διεξόδους, εφόσον δεν έχουν εκπαιδευτεί στο να παίρνουν τις τύχες στα χέρια τους. Άρα αυτό που μπορεί σε πολλούς να μοιάζει ως παραίτηση, αδιαφορία, άρνηση, τεμπελιά ή βαρεμάρα, ή ακόμα όπως λέμε, καλοπερασιά, μπορεί να μην είναι τίποτε περισσότερο από απλά εμπόδια και αδιέξοδους αντίδρασης, τα οποία έχει στήσει έντεχνα το ίδιο το κατεστημένο ως ασπίδα και ανάχωμα.

Όπως λέει ο καθηγητής στο Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Harvard, Steven Pinker:

«απώτερος σκοπός της ζωής μας, πρέπει να είναι καταβάλουμε ενέργεια και προσπάθεια ώστε να νικήσουμε την παλίρροια της εντροπίας και να προκύψει τάξη στη ζωή μας»

Κι αυτή η «πανδημία» που εξελίσσεται σε κανονικό Αρμαγεδδώνα εναντίον των κοινωνιών, ίσως είναι η καλύτερη ευκαιρία να βγούμε από τον λήθαργο και το «μούδιασμα» και να αρχίσουμε να δραστηριοποιούμαστε βρίσκοντας τρόπους «συγυρίσματος» του χώρου μας. Ή της χώρας μας…

Για όσους θέλουν να κατανοήσουν την Εντροπία ως νόμος της Φυσικής, βρήκαμε δυο πολύ όμορφα και απλουστευμένα βιντεάκια που θα σας βοηθήσουν να την κατανοήσετε:

https://antimedia.gr/

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.

Η Ρωσία στό παγκόσμιο σχέδιο

 

Ρώσος πρέσβης Alexander Yakovenko

Εισαγωγή

Υπό το φως των γεγονότων των τελευταίων ετών, οι ειδικοί έχουν εστιάσει την προσοχή τους στο ερώτημα τι αντιπροσωπεύει το νέο παγκόσμιο σχέδιο, τώρα που η κατάρρευση του φιλελεύθερου-παγκοσμιοποιητικού σχεδίου είναι εμφανής. Μια επιβαρυντική περίσταση είναι η κρίση της ίδιας της φιλελεύθερης ιδέας, η οποία, ιδίως στις πολιτικές της κυβέρνησης Μπάιντεν, αποκάλυψε το έμφυτο ολοκληρωτικό έντερό της, γεγονός που οδήγησε τους πολιτικούς επιστήμονες να μιλήσουν για την καθολική σημασία των προφητειών του Ντοστογιέφσκι, και όχι μόνο στο "Μπεσ", αλλά και του Όργουελ.

Το συντηρητικό σχέδιο του Τραμπ, στο βαθμό που μπορεί να κριθεί από τους πρώτους μήνες της προεδρίας του, σημαίνει επιστροφή στην πολιτική των μεγάλων δυνάμεων του 19ου αιώνα και συρρίκνωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, ίσως σε μια αγγλοσαξονική συνομοσπονδία. Οι ιδέες και οι αρχές του καπιταλισμού της αγοράς, που διαμορφώθηκαν στις παραμονές της Μεγάλης Ύφεσης, παραμένουν. Αυτό το σχέδιο, κατά βάση προτεσταντικό, δεν ισχυρίζεται ότι είναι παγκόσμιο, αλλά μάλλον εξαιρετικό - ένα παραδοσιακό χαρακτηριστικό της απομονωτικής αυτοσυνειδησίας των Αμερικανών.

Τι είναι λοιπόν; Η οικουμενικότητα του Χριστιανισμού είναι αυτή που μπορεί να χρησιμεύσει ως βάση για ένα ποιοτικά νέο παγκόσμιο σχέδιο που δεν θα επαναλάβει τις αποτυχίες της ιστορικής εμπειρίας του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος έχει ξεμείνει από δυνάμεις στις δύο υποστάσεις του. Μέσω της Ορθοδοξίας, όπως αναγνώρισε ο S. Huntington, ο ρωσικός πολιτισμός εισήλθε στην παγκόσμια σκηνή. Αυτή η συζήτηση που είχε καθυστερήσει εδώ και καιρό ξεκίνησε με την αναγνώριση της Ρωσίας - 300 χρόνια μετά τον πετρινό εκσυγχρονισμό - ως "διακριτού κράτους-πολιτισμού" (στην Έννοια Εξωτερικής Πολιτικής της 31ης Μαρτίου 2023).

Ταυτότητα: Η ρωσική ιδέα

Ο Ф. Ι. Τιούτσεφ ήταν ένας από τους πρώτους που διατύπωσε μια θέση σχετικά με την πορεία της Ρωσίας στην ιστορία. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, οι δυτικές ελίτ δείχνουν να συμφωνούν με τον ευρύχωρο ορισμό του: "Η Ρωσία αρνείται το μέλλον της Δύσης". Διαφορετικά είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς πώς είναι δυνατόν να "ακυρωθεί" ο ρωσικός πολιτισμός, στον οποίο το καλύτερο του ευρωπαϊκού/δυτικού πολιτισμού έχει βρει μια δεύτερη πνοή. Δεν είναι θέμα γεωγραφίας, αν και μας δίνεται από ψηλά. Όπως σημείωσε ο Τιούτσεφ, το Βυζάντιο κατέλαβε "μόνο την άκρη του κόσμου που είχε προετοιμάσει γι' αυτό η Θεία Πρόνοια. Και η Ορθοδοξία απέκτησε "εδαφική στερεότητα" (ή, όπως λέμε σήμερα, στρατηγικό βάθος) στη Ρωσία μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης.

Η πνευματικότητα είναι πολύ πιο σημαντική για την ταυτότητά μας. Ο Τιούτσεφ έγραψε ότι "ο ρωσικός λαός είναι χριστιανικός όχι μόνο λόγω της ορθοδοξίας των πεποιθήσεών του, αλλά λόγω κάτι ακόμη πιο οικείου. Είναι τέτοιος λόγω της ικανότητας για αυταπάρνηση και αυτοθυσία, η οποία είναι σαν να αποτελεί τη βάση της ηθικής του φύσης".

Ο Γερμανός Όσβαλντ Σπένγκλερ, ο οποίος, χωρίς να το επιθυμεί ο ίδιος, εξέθεσε τη "φαουστική ψυχή" της Δύσης και τη "φυγή της στο άπειρο διάστημα", έγραψε στον δεύτερο τόμο του έργου του "Η παρακμή της Ευρώπης" ότι "μόνο η λέξη "Ευρώπη" έχει συνδέσει τη Ρωσία και τη Δύση στην ιστορική μας συνείδηση σε μια αδικαιολόγητη ενότητα". Κατά την αντίληψή του, "ο χριστιανισμός του Ντοστογιέφσκι ανήκει στη μελλοντική χιλιετία".

Ο Νικολάι Μπερντιάεφ όρισε τη Ρωσική Ιδέα ως εξής: "κοινοτισμός (αλλιώς - sobornost) και αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων και των εθνών". Η Ρωσία δεν υπήρξε ποτέ ένα εθνοκεντρικό κράτος, αλλά αντίθετα - μια πολυεθνική και πολυθρησκευτική οντότητα καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας της.

Η γεωγραφική επέκταση της Ρωσίας στην προσπάθειά της να έχει ασφαλή σύνορα αντιστοιχούσε στην πνευματική της επέκταση. Εξ ου και η ιδέα του Ντοστογιέφσκι για την "απανθρωπιά" της Ρωσίας και την "καθολική της ανταπόκριση". Ούτε ο γερμανοφιλισμός ούτε ο αγγλοφιλισμός των πρώην ρωσικών ελίτ, ούτε η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση των μπολσεβίκων, αλλά ο διεθνισμός που κληρονομήσαμε από το σοβιετικό καθεστώς.

Ιστορία: αυτοθυσία

Με τις μεταρρυθμίσεις του Πέτρου, η Ρωσία εισήλθε σε ένα σύστημα συντεταγμένων ξένο προς τη Δύση - εκείνη την εποχή ονομαζόταν ευρωπαϊκή πολιτική. Και αυτό το παιχνίδι σύμφωνα με τους κανόνες που της επιβλήθηκαν ήταν ένα πραγματικό "περπάτημα στον πόνο". Έπρεπε να συμμετάσχει στις διχοτομήσεις της Πολωνίας με πρωτοβουλία άλλων πρωτευουσών, πράγμα που ήταν αρκετά σύμφωνο με το πνεύμα της εποχής. Μόνο η Ρωσία μπόρεσε να νικήσει τον Ναπολέοντα σχηματίζοντας συνασπισμούς το 1805 και μετά τον πόλεμο του 1812. Χωρίς τη Ρωσία, όλοι οι άλλοι ήταν έτοιμοι να ζήσουν υπό τον Ναπολέοντα ή υπό τον φόβο του. Στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815, με πρωτοβουλία του Αλέξανδρου Α', δημιουργήθηκε το πρώτο σύστημα συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη - η Ιερή Συμμαχία και το "Ευρωπαϊκό Κονσέρτο" με την πλήρη συμμετοχή της ηττημένης Γαλλίας.

Αυτή η πανευρωπαϊκή τάξη καταστράφηκε από τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854-1856) - τον "μηδενικό παγκόσμιο πόλεμο", που ήταν η πρώτη εκδήλωση της δυτικής πολιτικής ανάσχεσης της Ρωσίας. Ως άμεσο αποτέλεσμα της ταπείνωσης της Ρωσίας, η Γερμανία ενώθηκε ως πρωσική αυτοκρατορία και όχι ως ομοσπονδία που είχε γίνει ως αποτέλεσμα των δύο παγκόσμιων πολέμων. Το Λονδίνο, το οποίο νωρίτερα είχε υιοθετήσει μια πολιτική "λαμπρής απομόνωσης" - ένα είδος φύλακα για τη διατήρηση της ισορροπίας στην ήπειρο, κατέληξε σχεδόν μόνο του με το Βερολίνο, το οποίο το ξεπερνούσε σε βιομηχανική ανάπτυξη.

Η Ρωσία προσπάθησε δύο φορές -στις ειρηνευτικές διασκέψεις της Χάγης το 1899 και το 1907- να αποτρέψει έναν ευρωπαϊκό πόλεμο, αλλά μάταια: ήταν στο πνεύμα των ευρωπαϊκών ελίτ να ξεκαθαρίσουν τις σχέσεις με τη βία. Και η ίδια η βία, που είχε ακονιστεί στις αποικίες, αργά ή γρήγορα έπρεπε να φτάσει στην πηγή της. Η κρίση της ευρωπαϊκής κοινωνίας, της οποίας οι ελίτ δεν ήταν κατά τα άλλα έτοιμες να μοιραστούν με άλλα κοινωνικά στρώματα, οδήγησε επίσης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ως απάντηση στην "πρόκληση της Σοβιετικής Ένωσης" οι οικονομίες των δυτικών χωρών υπέστησαν "κοινωνικοποίηση".

Αυτό όμως απαιτούσε την εμπειρία του φασισμού/ναζισμού και του επιθετικού εθνικού εθνικισμού γενικότερα ως αντίδοτο στον κομμουνισμό, που αποδείχθηκε χειρότερο από την ίδια την ασθένεια. Παρ' όλα αυτά, πολλοί στην Ευρώπη συμφώνησαν να ζήσουν υπό τους Ναζί. Χρειάστηκε η Ρωσία στη σοβιετική της μορφή για να αποκαταστήσει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ό,τι είχε απομείνει από τα ιδανικά του Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Για άλλη μια φορά υπήρχε η απαίτηση για "ένα σθένος και ένα πνεύμα αυτοθυσίας ανέφικτο στις δυτικές δημοκρατίες" (Βρετανός στρατιωτικός ιστορικός Max Hastings).

Η ουκρανική σύγκρουση: η "τελευταία και αποφασιστική μάχη" της ιστορικής Δύσης

Η Επανάσταση του 1917, η οποία ήταν άμεσο αποτέλεσμα της συμμετοχής της Ρωσίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο (ο οποίος με τη σειρά του αποσκοπούσε και πάλι στον περιορισμό της Ρωσίας), και η νίκη επί της ναζιστικής Γερμανίας έφεραν τη Ρωσία σε μια θέση όπου θα μπορούσε να αρχίσει να θεσπίζει πολιτισμικά συγκεκριμένους κανόνες του παιχνιδιού στις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτό εκδηλώθηκε με την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, την Ασιατική Αφύπνιση και την αποαποικιοποίηση (παρόλο που ο Τσόρτσιλ ήταν ξεκάθαρος αποικιοκράτης και ήθελε να "απαλλαγεί από τον Μ. Γκάντι").

Ωστόσο, οικονομικά, η ΕΣΣΔ συνέχισε να υφίσταται στο δυτικό σύστημα συντεταγμένων - οι θεσμοί του Bretton Woods, το δολάριο και ο ΟΟΣΑ κυβερνούσαν τη μπάλα. Αργότερα, η σοβιετική ηγεσία χαλάρωσε στην αποκλιμάκωση, παίρνοντάς την τοις μετρητοίς (αντί για την αντίδραση της Ουάσινγκτον στην ήττα στον πόλεμο του Βιετνάμ και την παρατεταμένη κρίση της δεκαετίας του '70). Από εδώ ήταν ο άμεσος δρόμος προς την κατάρρευση στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν δεν υπήρχε καν αρκετή κοινή λογική για να διαπραγματευτούμε με σαφήνεια την έξοδό μας από τον Ψυχρό Πόλεμο και να επισημοποιήσουμε μια νέα διευθέτηση στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία έλαβε ένα νέο σχήμα για την ανάσχεση της ανάπτυξής της από την πλευρά της Δύσης: την απόφαση για τη διπλή διεύρυνση του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, όπως έδειξε η ουκρανική κρίση, αποδείχθηκε ότι ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως μας είπε πρόσφατα ο Τζέφρι Σακς, η Δύση δεν ήθελε ούτε την επιτυχία των φιλοδυτικών μεταρρυθμίσεων της Ρωσίας - ήθελε κάτι διαφορετικό για μια αδιόρθωτα ξένη χώρα, όσο κι αν προσπάθησε με τον δυτικοκεντρισμό της τα τελευταία 300 χρόνια της δικής της ιστορίας.

Δεν μπορεί παρά να αποδώσει κανείς στην κρίση του φιλελευθερισμού και στην απελπιστική κατάσταση της ίδιας της Δύσης, οι ελίτ της οποίας έχουν αρχίσει να αποτίουν φόρο τιμής στα βιοπολιτικά τους ένστικτα με τη μορφή του τρανς/μετα-ανθρωπισμού, το γεγονός ότι η Δύση δεν ακολούθησε τον δρόμο της μετατροπής της Ουκρανίας σε "βιτρίνα της δυτικής δημοκρατίας", αλλά προτίμησε να τη χρησιμοποιήσει με τον παλιό τρόπο - ως εθνοκεντρικό σχέδιο με επιθετικά εθνικιστικά κίνητρα για την επίλυση του "ρωσικού ζητήματος", αυτή τη φορά οριστικά.

Αυτή θα είναι η τρίτη ήττα της αντιρωσικής πολιτικής της Δύσης - μετά τον Ναπολέοντα και τον Χίτλερ. Και πράγματι, θα είναι ιστορική, διότι όχι μόνο έχουν στερέψει οι πόροι της Δύσης, αλλά η Ρωσία έχει αφυπνιστεί στις πολιτιστικές και πολιτισμικές της ρίζες και επανεξετάζει την αποστολή της στην ιστορία - χωρίς τους προηγούμενους γνωστικούς περιορισμούς, δανεισμένους κυρίως από τα προϊόντα της δυτικής πολιτικής σκέψης.

Όσο για την τύχη της Ουκρανίας, αυτή καθορίζεται από το γεγονός ότι, έχοντας απορρίψει τα θεμέλια της σοβιετικής κοινωνίας, τα οποία συμπίπτουν με τις διακηρυγμένες ευρωπαϊκές αξίες, πληρώνει το τίμημα της προσπάθειάς της να μην είναι Ρωσία. Για τον ρατσισμό, για την αθεΐα (Zaluzhny: "Η θρησκεία μας είναι να σκοτώνουμε τους Ρώσους"), για την αναγκαστική ουκρανοποίηση, για την απουσία θετικής ατζέντας, για το ότι είναι δευτερεύουσα στη Ρωσία και κλειστή στον ευρύτερο ευρωπαϊκό πολιτισμό που έφτασε σε αυτήν ως μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Η Δύση, από την άλλη πλευρά, πρόδωσε τα ιδανικά της επιμένοντας σε μια εδαφική αφήγηση της σύγκρουσης, ενώ θα έπρεπε να είχε επιλέξει την προφανή αφήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο μοναδικός ρόλος της Ρωσίας

Μια ανασκόπηση του ορίζοντα του παγκόσμιου μετασχηματισμού που τέθηκε σε κίνηση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την παγκοσμιοποίηση οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Δύση δεν είναι σε θέση να ξεκινήσει ένα νέο παγκόσμιο σχέδιο: ούτε ιδέες, ούτε πόροι - συν την αποχριστιανοποίηση της Ευρώπης. Η Pax Americana ήταν η τελευταία αυτοκρατορία. Ο εθνικισμός του Τραμπ, όπως και κάθε άλλος, δεν μπορεί συνειδητά να χρησιμεύσει ως παγκόσμιο σχέδιο. Το Βατικανό μπορεί κατ' αρχήν να στηριχθεί στις θέσεις του στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία, αλλά ο "καπιταλισμός χωρίς αποκλεισμούς" απέχει πολύ από το να λύσει το πρόβλημα της νεοαποικιακής εξάρτησης των αναπτυσσόμενων χωρών.

Είναι το πρόβλημα της νεοαποικιοκρατίας που βρίσκεται στην ατζέντα της παγκόσμιας ανάπτυξης - ως η τρίτη πράξη της παγκόσμιας χειραφέτησης, η οποία ξεκίνησε με την Επανάσταση του 1917 και η οποία και πάλι δεν μπορεί να κάνει χωρίς τη Ρωσία και τις εγγενείς πολιτιστικές της ιδιότητες. Ο Ευρασιάτης N. S. Trubetskoy σημείωνε στην εξορία πριν από εκατό χρόνια: "Στο ομιχλώδες βάθος, φαίνεται σαν να ανοίγονται οι προοπτικές της επερχόμενης απελευθέρωσης της καταπιεσμένης ανθρωπότητας από το ζυγό των ρωμαιογερμανικών αρπακτικών. Η Ρωσία μπορεί να γίνει αμέσως επικεφαλής αυτού του παγκόσμιου κινήματος. <...> Και πρέπει να αναγνωριστεί ότι οι Μπολσεβίκοι <...> ταυτόχρονα προετοίμασαν τη Ρωσία για το νέο ιστορικό της ρόλο". Ο βρετανός ιστορικός A. Toynbee, ο οποίος μετά τον πόλεμο προέβλεψε τη σύγκρουση του δυτικού πολιτισμού με τον υπόλοιπο κόσμο, συμφωνούσε επίσης μαζί του. Έγραψε επίσης για την πνευματική διάσταση αυτής της σύγκρουσης και τον σημαντικό ρόλο του "Ορθόδοξου Χριστιανισμού στη Ρωσία" σε αυτήν.

Ούτε η Κίνα (αν και η Ουάσιγκτον της το αποδίδει), ούτε η Ινδία, ούτε ο αραβοϊσλαμικός κόσμος προτείνουν δικά τους παγκόσμια σχέδια. Αν μη τι άλλο, πρόκειται περισσότερο για ποικίλου βαθμού απόρριψη της δυτικής ηγεμονίας, είτε μέσω της παραδοσιακής μη συμμόρφωσης είτε μέσω της διαφοροποίησης των οικονομικών δεσμών, όπως εκδηλώθηκε στην άρνηση του Παγκόσμιου Νότου να συμμετάσχει στην ανάσχεση της Ρωσίας με κυρώσεις για τη σύγκρουση στην Ουκρανία.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η παγκόσμια στρατηγική μας (χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει παγκόσμιο σχέδιο) -δηλαδή η πορεία προς μια πολυπολική παγκόσμια τάξη- προϋποθέτει τη διαμόρφωσή της σε διαπολιτισμική βάση. Θα πρέπει να αντανακλά και να εκφράζει την πολιτισμική και πολιτισμική ποικιλομορφία του κόσμου, η οποία επί αιώνες καταπιέστηκε από τη δυτική κυριαρχία.

Ως εκ τούτου, η κύρια προϋπόθεση για τον πρωτεργάτη του νέου παγκόσμιου σχεδίου είναι η πολιτιστική και πολιτισμική συμβατότητα, η οποία είναι ξένη προς τη Δύση, η οποία λειτουργεί με μεθόδους υπαγόρευσης και ελέγχου. Η φύση και η κλίμακα των καθηκόντων που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα απαιτούν από τον ηγέτη ιδιότητες όπως η έλλειψη αποικιοκρατικής εμπειρίας, οι δεξιότητες του κολεκτιβισμού, η τάση για άσκηση μετριοπαθούς πολιτικής και αναζήτηση συμφωνίας, η άρνηση να θέσει απαγορευτικούς "τελικούς" στόχους. Η Ρωσία έχει επίσης το πλεονέκτημα ότι η Δύση, μέσω της πίεσης των κυρώσεων, μας έχει ουσιαστικά απομακρύνει από το σύστημα συντεταγμένων της. Κατά συνέπεια, δεν έχουμε καμία συμμετοχή σε αυτό (ας πούμε, σε αντίθεση με την Κίνα), και μπορούμε να το δούμε από έξω. Αυτή η αποστασιοποίηση που δείχνουν οι χώρες της παγκόσμιας πλειοψηφίας απέναντι στην πίεση των κυρώσεων της Δύσης γίνεται η πιο καταστροφική και συνάμα μη επιθετική μέθοδος αντιμετώπισης των δυτικών πολιτικών.

Αλλά η συμβατότητά μας βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορικής ύπαρξης της Ρωσίας και της διπλωματίας της τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τίποτα. Η Ρωσία, όπως την αντιλαμβανόμαστε τώρα, είναι ένα παγκόσμιο σχέδιο χωρίς την κυριαρχία κανενός: η επιβεβαίωση στην πράξη των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου, που κατοχυρώνονται κυρίως στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, η προώθηση της αποστρατιωτικοποίησης και της αποϊδεολογικοποίησης των διεθνών σχέσεων, οι αρχές του αδιαίρετου της ασφάλειας στη σύγχρονη ανάγνωσή της, δηλαδή η ασφάλεια της ανάπτυξης όλων των κρατών χωρίς εξαίρεση και η συνεργασία τους σε δίκαιη και δημοκρατική βάση (το ίδιο το μεταναστευτικό πρόβλημα της Δύσης πρέπει να λυθεί στην πηγή του - με τη βοήθεια της διεθνούς κοινότητας).

Αυτό είναι το νόημα της γεωγραφίας μας και της βασικής μας αυτάρκειας, που μας επέτρεψε να ανταλλάξουμε το χώρο με το χρόνο σε μια σύγκρουση με τη Δύση, να πούμε "όχι" στις προσπάθειές της και να απαντήσουμε στις κοινότοπες στρατηγικές της με μοιραίες στρατηγικές που έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία και το πεπρωμένο (σύμφωνα με την ιδέα του Jean Baudrillard για την "ειρωνεία του αντικειμένου"), όπως συμβαίνει τώρα και στην Ουκρανία.

Η νέα τάξη πραγμάτων θα αρνηθεί, όπως πάντα προσπαθούσε να κάνει η Ρωσία, όλα τα βασικά στοιχεία της πολιτικής και της κοσμοθεωρίας του δυτικού πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της εξάρτησής του από τη βία ή την "πολιτική από θέση ισχύος" (φαντασιώσεις σχετικά με αυτό φαντασιώνονται στο Κίεβο). Ακόμη και η Δύση δεν μπορεί να μας κατηγορήσει ότι επιδιώκουμε την παγκόσμια ηγεμονία - με τα δικά της κριτήρια, έχουμε λίγους οικονομικούς και τεχνολογικούς πόρους, αλλά αυτό είναι το πλεονέκτημά μας. Μπορούμε όμως να πανηγυρίζουμε, φέρνοντας όλα τα μεγάλα πολιτισμικά κέντρα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Κίνας, σε έναν κοινό παρονομαστή. Η αυτάρκεια που ενισχύουμε ως απάντηση στη δυτική επιθετικότητα, για πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια πραγματικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη στρατηγική εξωτερικής πολιτικής - σε πλήρη αρμονία με τους πολιτιστικούς μας κώδικες - το πρωτότυπο της οποίας ήδη διαμορφώνεται στο πλαίσιο των εγγράφων των BRICS.

Επίλογος

Η διεθνής κοινότητα δεν έχει ακόμη αντιμετωπίσει την κληρονομιά του δυτικού πολιτισμού στην παγκόσμια πολιτική και την παγκόσμια ανάπτυξη - με τις συνέπειες της πολιτικής της κυριαρχίας (η νιτσεϊκή "θέληση για ισχύ/δύναμη"). Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια διπλή/διπλή Δύση - τις φιλελεύθερες/παγκοσμιοποιητικές ελίτ που ελπίζουν σε εκδίκηση στις στρατηγικές του μετα-ανθρωπισμού τους και τη νέα, πράσινη/κλιματική διάσταση της νεοαποικιακής τεχνολογικής εξάρτησης του υπόλοιπου κόσμου, και ο αμερικανικός εθνικισμός με τη μορφή του Τραμπ με τη στρατηγική της καμένης γης εναντίον όλων των στοιχείων της καθιερωμένης παγκόσμιας διακυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων του ΟΗΕ και των αμερικανικά ελεγχόμενων θεσμών του Bretton Woods (ΔΝΤ-ΔΒ, ΟΟΣΑ και ΠΟΕ), του δολαρίου και της υποδομής πληρωμών. Δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ΗΠΑ, αφού αρνήθηκαν να συνυπολογίσουν κορυφαίες μη δυτικές χώρες στους θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης επί ίσοις όροις, θα κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν την επικράτηση της ίδιας της Κίνας ως φυσικής τάξης πραγμάτων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης που ο Τραμπ προσπαθεί να "κλείσει" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το μπλοκάρισμα από την Ουάσινγκτον του οργάνου επίλυσης διαφορών του ΠΟΕ αποτελεί σαφή απόδειξη αυτού.

Η μη δυτική παγκόσμια πλειοψηφία / ο Παγκόσμιος Νότος θα πρέπει τότε να βασιστεί στη δημιουργία της δικής της, εναλλακτικής αρχιτεκτονικής. Οι προσπάθειες των δυτικών ελίτ να οικοδομήσουν διαφόρων ειδών "τεχνοκρατικά" σχήματα για να οργανώσουν την "υπόλοιπη" ανθρωπότητα και να οδηγήσουν τις χώρες τους (ή μόνο την Αμερική) πέρα από αυτές δεν πρέπει να υποτιμηθούν.

Τα παγκόσμια προβλήματα δεν πρόκειται να πάνε πουθενά - και το έργο της "συρραφής" του παγκόσμιου χώρου, ο οποίος αποσυντίθεται σε περιφέρειες και μακροπεριφέρειες, προς το συμφέρον της εξεύρεσης μιας συλλογικής απάντησης σε αυτά. Έτσι, το επίπεδο κατανάλωσης πόρων από τις δυτικές χώρες είναι ικανό να υπονομεύσει τις όποιες συλλογικές προσπάθειες σε διάφορους τομείς. Ο ανταγωνισμός στη δημιουργία νέων τεχνολογικών ζωνών/βρόχων, συμπεριλαμβανομένης της ψηφιοποίησης και της τεχνητής νοημοσύνης, θα πρέπει να ενταχθεί σε ένα πολιτισμένο πλαίσιο.

Είναι απαραίτητο να διατηρηθεί η κύρια κληρονομιά του ΟΗΕ - ο καταστατικός του χάρτης (οι αρχές της Βεστφαλίας του έβαλαν κάποτε μια γραμμή κάτω από την εποχή των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη, η οποία στη συνέχεια βρήκε διέξοδο για την επιθετική της ενέργεια στην αυτοκρατορική οικοδόμηση και την αποικιοκρατία) και το σώμα του διεθνούς δικαίου ως υποστηρικτικός κανονιστικός και νομικός πυλώνας του νέου πολυπολικού συστήματος, που αντανακλά την πολιτιστική και πολιτισμική ποικιλομορφία του κόσμου. Η Ρωσία έχει μακρά παράδοση δέσμευσης στην ενίσχυση της διεθνούς έννομης τάξης, όπως αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά της Ρωσίας στην ουκρανική κρίση.

Ενώ η Ρωσία αρνείται, μεταξύ άλλων και στην Ουκρανία, την κυριαρχία της δυτικής πολιτικής ισχύος, η Δύση, με το να εκλαμβάνει την ουκρανική σύγκρουση πέρα από την αφήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να μην αναγνωρίζει τη φύση της ως εσωτερική εμφύλια σύγκρουση, αρνείται τη δική της φιλελεύθερη πρωτοκαθεδρία. Μεταξύ άλλων, αυτό υποδηλώνει ότι οι δυτικές ελίτ αναγνωρίζουν την απελπιστική τους κατάσταση. Είναι πιθανό ότι, για αρχή, η Ευρώπη σκοπεύει να λύσει το πρόβλημα της διατήρησης της ενότητας της Δύσης διαταράσσοντας την ουκρανική διευθέτηση, η οποία, κατά τη γνώμη τους, θα συμβάλει στην υπονόμευση της προεδρίας του Τραμπ. Όπως παραδέχονται ανεξάρτητοι δυτικοί εμπειρογνώμονες, μιλάμε για τον "Καισαρισμό" που προέβλεψε ο Σπένγκλερ ως αναπόσπαστο μέρος της παρακμής του δυτικού πολιτισμού με "τη διείσδυση πρωτόγονων κρατών σε έναν άκρως πολιτισμένο τρόπο ζωής".

Το μόνο που μπορεί να υποθέσει κανείς είναι ότι η νέα ποιότητα της σημερινής κατάστασης θεωρείται από τις ελίτ στο γεγονός ότι με τις πολιτικές του Τραμπ βιώνουμε πλέον το πραγματικό τέλος της αυτοκρατορικής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας. Η μεταπολεμική αποαποικιοποίηση "αμβλύνθηκε" από το γεγονός ότι η Pax Americana απορρόφησε στην πραγματικότητα τις αποικιακές αυτοκρατορίες άλλων δυτικών κρατών και δημιούργησε ένα καθεστώς νεοαποικιακής εκμετάλλευσης των χωρών που ανήκαν σε αυτές, προς το συλλογικό συμφέρον της Δύσης. Αυτό είναι ίσως το βασικό στοιχείο της εξάρτησης των ίδιων ευρωπαϊκών ελίτ από την "αμερικανική ηγεσία". Η προοπτική μιας τέτοιας "ορφάνιας", για την οποία η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη ψυχολογικά, υλικά ή στρατηγικά, μπορεί να εξηγήσει την επιθυμία των ελίτ της να προχωρήσουν σε κάθε είδους ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων των βημάτων που ενέχουν τον κίνδυνο να ξεπεράσει η σύγκρουση τα ουκρανικά σύνορα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο παρελθόν τέτοιου είδους παγκόσμιοι μετασχηματισμοί - και ο σημερινός είναι απλώς πρωτοφανής ως προς την κλίμακα και τις συνέπειές του - δεν γίνονταν χωρίς έναν "μεγάλο πόλεμο".

Η επιτυχία της συντηρητικής επανάστασης του Τραμπ δεν είναι καθόλου εγγυημένη: έχει αναπόφευκτα γίνει μια πανοδυτική υπόθεση. Μπορεί να διαταραχθεί από αυτό που ο Φουκουγιάμα ονόμασε "βετοκρατία", υποστηρίζοντας ότι ο μετασχηματισμός της χώρας υπό τις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολα εφικτός χωρίς "θεσμική αναταραχή", πράγμα που σημαίνει τη μετάβαση του "πολέμου των ταυτοτήτων" σε μια θερμή φάση εμφυλίου πολέμου. Ως εκ τούτου, ο εξαναγκασμός και άλλες ριζοσπαστικές μέθοδοι για την επίτευξη των στόχων τους είναι αρκετά πιθανές και από τις δύο πλευρές. Με άλλα λόγια, ο πόλεμος έχει κηρυχθεί στον Τραμπ από τις δυτικές φιλελεύθερες-παγκοσμιοποιητικές ελίτ και η έκβασή του είναι απολύτως απρόβλεπτη, γεγονός που αποτελεί τον κύριο παράγοντα της σημερινής γεωπολιτικής αβεβαιότητας. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: οι δυτικές ελίτ είναι καθηλωμένες στον τοίχο στην επιθετική κοσμοθεωρία τους - δεν πρόκειται για κάποια στιγμιαία αναγέννηση, αλλά η ουσία τους, οι μάσκες τους έχουν πέσει και δεν υπάρχουν γι' αυτές αποδεκτές εναλλακτικές λύσεις στο status quo. Γι' αυτό συμπεριφέρονται παράλογα, έτοιμοι να "επαναλάβουν την ιστορία" και να επιστρέψουν την Ευρώπη και στη συνέχεια ολόκληρο τον κόσμο στον μεσοπόλεμο με τον φασισμό/ναζισμό. Από αυτό πρέπει να ξεφύγει η Ρωσία και οι εταίροι της στην παγκόσμια πλειοψηφία.

https://ria.ru/20250602/rossiya-2020288711.html

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.