Η γιγαντομαχία αρχίζει ξανά: η Ευρώπη συνθλίβει τα φιλελεύθερα φίδια κάτω από μαρμάρινα πόδια.-Η πολυπολικότητα είναι αποαποικιοποίηση για τα Ευρωπαικά έθνη

 Κονσταντίν φον Χοφμάιστερ

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος κατέκτησε κάποτε τον κόσμο με πλοία. Τώρα διεκδικεί τον εαυτό του με μνήμη. Αυτός είναι ο πρώτος πόλεμος που διεξάγεται για την ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια μετά τις Θερμοπύλες

Τα τύμπανα της αποαποικιοποίησης χτύπησαν ξανά, αυτή τη φορά σε λευκό έδαφος. Δεν περιορίζεται πλέον στις σαβάνες της Αφρικής ή στις ζούγκλες της Ινδοκίνας, αλλά η κραυγή για κυριαρχία αντηχεί τώρα σε όλα τα Καρπάθια, στον Δούναβη και στις ομιχλώδεις κοιλάδες της Θουριγγίας. Ένας Αυστριακός ξυλουργός σηκώνει ένα κέρατο στα χείλη του κάτω από τη σκιά ενός ερειπωμένου καταφυγίου των Αψβούργων. Ούγγρος υπουργός κλείνει τις πύλες στο φιλελεύθερο χάος και την κατασκευασμένη μαζική μετανάστευση. Ένας Σέρβος πατριάρχης θυμάται τους μάρτυρες των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Αυτοί είναι οι νέοι μαχητές της ελευθερίας: αμετανόητα Ευρωπαίοι, ανυποχώρητα πολυπολικοί.

Εκεί που κάποτε στέκονταν κυβερνήτες στο χακί, τώρα περιφέρονται ΜΚΟ με χρήματα επιχορηγήσεων και σημαίες ουράνιου τόξου. Η φιλελεύθερη κυριαρχία προσφέρει κοινοβούλιο, παρελάσεις υπερηφάνειας και φόρμουλες του ΔΝΤ, όλα ντυμένα με ψεύτικη καλοσύνη. Πουλάει τη χειραφέτηση υποδουλώνοντας τη μνήμη, παραμορφώνοντας την κληρονομιά και εξυψώνοντας την αφαίρεση πάνω από το αίμα. Η Γαλλική Επανάσταση φορούσε κόκκινα. Η επανάσταση των Βρυξελλών φοράει παστέλ. Και οι δύο γκιλοτίνα το ιερό με χαμογελαστή ακρίβεια.

Η Αφρική είχε τον Λουμούμπα. Η Ασία είχε τον Σουκάρνο. Η Ευρασία έχει τώρα τον Όρμπαν και τον Πούτιν: άνδρες που μιλούν τη γλώσσα της ανυπακοής, που απαντά ο Τραμπ στην άλλη πλευρά των θαλασσών. Τα λόγια τους διαφέρουν, αλλά το μήνυμά τους είναι το ίδιο: η Δύση κυβερνά μόνο μέσω ψευδαισθήσεων, μέσω της «ελευθερίας» ως έκστασης, μέσω ναρκωτικών «δημοκρατίας» αραιωμένων στα όνειρα του Netflix. Εκεί που κάποτε η Ουάσιγκτον κήρυττε τα «ανθρώπινα δικαιώματα», η φιλελεύθερη μηχανή εγκαθιστά την τεχνοκρατία. Όπου οι Βρυξέλλες προσφέρουν «ένταξη», απαιτούν υποταγή. Η αντίσταση προέρχεται από εκείνους που θυμούνται, που απορρίπτουν αυτή τη συναισθηματική παρωδία και στεφανώνονται με μύθους.

Ο Γάλλος προφήτης της Νέας Δεξιάς Guillaume Faye προέβλεψε αυτή τη ρήξη: τη συντριβή του φιλελεύθερου χρόνου, όπου το αρχαϊκό πνεύμα εκρήγνυται μέσα στον τεχνο-βιομηχανικό κόσμο. Στο όραμά του, η Ευρώπη γίνεται φρούριο και σφυρηλατημένο. Σπάει τις αλυσίδες της με ρομποτικούς βραχίονες. Καλεί την πανίδα και το cyborg σε ένα ξόρκι. Ο αρχαιοφουτουριστής ξυπνάει: ξυπόλητος σε μια φάρμα διακομιστών, συζητώντας για τον Οράτιο μέσω οπτικών ινών. Αυτή είναι η μεταφυσική της λευκής αποαποικιοποίησης. Δεν μιμείται την απελευθέρωση του παρελθόντος. Το υπερβαίνει με βροντή.

Ο Ρώσος ευρασιανιστής στοχαστής Αλεξάντερ Ντούγκιν, ο χαρτογράφος της εξέγερσης, χαρτογράφησε αυτή την έξοδο εδώ και πολύ καιρό. Κάλεσε για μια ευρασιατική ανατολή ενάντια στο σούρουπο του Ατλαντικού. Ο φιλελευθερισμός, στον χρηστικό του λόγο, στέκεται ως το τελευταίο βδέλυγμα: χωρίς έδαφος, χωρίς ταυτότητα, μόνο αλγόριθμοι και αφαιρέσεις. Η πολυπολικότητα διαπερνά αυτό το πέπλο σαν επίθεση ιππικού των Τατάρων. Επανεγκαθιστά τη διαφορά, την ανδρεία και το πεπρωμένο. Η θεολογία του αρχίζει εκεί όπου διαλύονται τα κοινωνικά συμβόλαια.

Η αποαποικιοποίηση σε αυτή την εποχή σημαίνει εκθρόνιση του Χάρβαρντ, γέλιο με το Νταβός, εκταφή των θαμμένων θεών. Δηλαδή: ο Διαφωτισμός ήταν μια φυλακή ντυμένη ως πρόοδος. Οι ιδρυτές της μίλησαν για «δικαιώματα»· Οι απόγονοί τους έχτισαν δίκτυα επιτήρησης. Η εξέγερση της Ουγγαρίας είναι η εξέγερση του Κονγκό. Ο ισχυρισμός της Ρωσίας είναι ο ισχυρισμός της Περσίας. Ο θρήνος του Ντόνετσκ ήταν ο θρήνος κάθε φυλής απογυμνωμένης από τελετουργίες.

Ο Ευρωπαίος άνθρωπος κατέκτησε κάποτε τον κόσμο με πλοία. Τώρα διεκδικεί τον εαυτό του με μνήμη. Αυτός είναι ο πρώτος πόλεμος που διεξάγεται για την ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια μετά τις Θερμοπύλες. Η πολυπολικότητα δεν αποκαθιστά το παρελθόν. Ανασταίνει την ουσία. Ρίχνει πνεύμα στο μηχάνημα. Φυτεύει τη βελανιδιά δίπλα στο κέντρο δεδομένων.

Η Ουκρανία στέκεται ως ο σταυρός, θυσιασμένος στο βωμό της δυτικής υστερίας. Οι φιλελεύθεροι ιερείς το ανακήρυξαν άγιο και μετά το αφαίμαξαν. Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της μεταμοντέρνας σταυροφορίας: χτυπήματα drones τυλιγμένα σε βελούδινες λέξεις, εξορία που προσφέρεται ως ένταξη, κατακερματισμός που παρελαύνει ως ελευθερία. Ωστόσο, από αυτή τη σταύρωση, η Ευρώπη αρχίζει και πάλι.

Η αποαποικιοποίηση δεν ήταν ποτέ φυλετική. Ήταν πάντα μεταφυσικη. Ο Λευκός κόσμος ξέχασε τους θεούς του και κληρονόμησε κατευθυντήριες γραμμές. Τώρα το εκκρεμές ταλαντεύεται προς τα πίσω. Η Δύση κήρυττε την καθολικότητα και παρήγαγε ομοιομορφία. Η Ανατολή θυμάται την ιδιαιτερότητα και καλεί τον πλουραλισμό. Το μέλλον δεν ανήκει στα δίκτυα. Το μέλλον ανήκει στους πολιτισμούς.

Έτσι το φάντασμα του Περικλή περπατά με το πνεύμα του Shaka Zulu. Και οι δύο γνέφουν καθώς τα αστέρια αναδιατάσσονται. Η πολυπολικότητα αυξάνεται: αυτοκρατορική και οικεία, οπλισμένη με μνήμη, ευλογημένη από τη φωτιά.

Η γιγαντομαχία αρχίζει ξανά: η Ευρώπη συνθλίβει τα φιλελεύθερα φίδια κάτω από μαρμάρινα πόδια.

 Home | Substack

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων