Οι διαφορές μας είναι τεράστιες. Και δεν είναι μόνον λειτουργικές, πολιτιστικές και πολιτικές.
Δεν τα πολυσυζητώ αυτά, διότι δεν απαντούν στις δικές μου φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Η ζημία που έκαναν στην Εκκλησία είναι τεράστια και δεν αφορά μόνο σε παραστατικές παραφράσεις με μήλα που δήθεν έφαγε η Εύα και τέτοιες βλακείες (που , δυστυχώς, έχουμε αφομοιώσει και εμείς οι ορθόδοξοι) ή παραστάσεις της κολάσεως με καζάνια που βράζουν και τέτοια.
Ακόμη και την κόλαση προσπαθούν να την περιγράψουν καταφατικά με σχολαστική προσέγγιση. Για εμάς τους ορθοδόξους η περιγραφή της κολάσεως είναι αποφατική:
Η α-πουσία Θεού, η κοινωνία με τον αντίδικο. Αυτό δε δύναται να περιγραφθεί ούτε με καζάνια ούτε με τσιγκέλια.
Το δε δέντρο της γνώσεως το έκαναν μήλο. Αυτός είναι ο δυτικόστροφος τρόπος σκέψης: αναπαριστούν, παραφράζοντας και αλλοιώνοντας.
Είναι βαθιά φιλοσοφικές και δογματικές οι διαφορές μας και σε αυτές μένω. Αυτές μονάχα με ενδιαφέρουν στο βάθος του θεολογικού και φιλοσοφικού στοχασμού.
Διαχωρίζω βέβαια την πολιτική από τη θεολογία.
Από πολιτικής άποψης, καλώς συναντήθηκαν, καλώς να υπάρξει συνεργασία, όμως προς συμφέρον της Ορθοδοξίας και μόνον. Όχι συμβιβασμός και μάλιστα σε ζητήματα δογματικής και θεολογίας. Πολιτική συνεργασία με ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, χωρίς εκπτώσεις σε θέματα δογματικής.
Όταν οι Δυτικοί "παραχωρούν" κάτι, το κάνουν με αντάλλαγμα. Οπότε η μη αναφορά στο Φιλιόκβε κατά την κοινή προσευχή, δε με συγκινεί, όπως κάποιους αφελείς.
Να υπάρξει συνεργασία όμως κατονομάζοντας και τον κοινό εχθρό: το ισλάμ. Αυτό που προσπαθεί να εξαλείψει και τους δυο μας. Σε αυτό, ναι, έχουμε κάτι κοινό, είμαστε και οι δύο εχθροί του τζιχάντ.
Η ενότητα της Πίστεως προϋποθέτει ενότητα διδασκαλίας. Δε διαφέρουμε μόνο θεολογικά, αλλά και φιλοσοφικά και αυτό το στοιχείο με κάνει να νιώθω απέχθεια, χωρίς ίχνος διάθεσης για συνεργασία σε θεολογικό επίπεδο και καταδικάζω τα συλλείτουργα δια ροπάλου. Συνεπώς, τυχόν "παραχωρήσεις" τους όπως η συμπροσευχή χωρίς το Φιλιόκβε δε με συγκινεί.
Καλό στον εαυτό τους κάνουν και όχι σ' εμάς. Αλλά κάποιοι μαλάκες θα βγουν και θα πουν, ότι να, είναι καλό για μας.
Η θεολογική τους προσέγγιση είναι σχολαστική, δηλαδή πιστεύουν στην ορθολογική-λογική θεολογία και το λατρευτικό τους έθος είναι γεμάτο από συμβολισμούς.
Αν διαβάσετε τον Θωμά τον Ακινάτη, αυτόν δηλαδή που επιβεβαίωσε και εδραίωσε φιλοσοφικά την καταφατικότητα και σχολαστικότητα της θεολογίας τους, θα τραβάτε τα μαλλιά σας από τη διάρροια μπουρδολογίας και ανερμάτιστη κενολογία. Θεώρησε το απλό, απλοϊκό και για να περιγράψει οντολογικές έννοιες με ορθολογικό και πραγματολογικό τρόπο, μπέρδεψε τα μπούτια του και τα έκανε όλα σαλάτα. Τον έκαναν κι αυτόν άγιο, αυτόν που αποαγιοποίησε την αγιότητα και την "εκλογίκεψε".
Η δική μας θεολογία είναι αποφατική, αφαιρετική και λειτουργεί αντί με συμβολισμούς, με τη μυστηριακή εμπειρία, με το α-νεξήγητο μυστήριο. Είναι η πραγματική κοινωνία με το α-διανόητο και όχι απλώς η συμβολική συμμετοχή.
Γι' αυτόν τον λόγο, σε αυτούς τα μυστήρια είναι 7. Σ' εμάς είναι 7+ά-πειρα. Βεβαίως και η Εξόδιος Ακολουθία είναι μυστήριο, βεβαίως το Τρισάγιο είναι μυστήριο, βεβαίως και το Μνημόσυνο είναι μυστήριο, βεβαίως και η απλή προσευχή είναι μυστήριο, κι ας τη λέμε "από μέσα μας" και όχι φωναχτά για να μπορεί να μας ακούει ο Θεός.
Κάθε πράξη της Εκκλησίας μας συνιστά μυστήριο. Ακόμη και η απλή ευλογία που παίρνουμε από τον παπά είναι μυστήριο. Μία παρακλητική ευχή είναι μυστήριο.
Δεν υπάρχει τίποτε που να συμβολίζεται και δεν υπάρχει τίποτε που να συμβολίζει.
Όλα "είναι" και όλα συμβαίνουν αληθινά ως μυστηριακή πραγματικότητα.
Δεν υπάρχει λέξη ή έννοια για να περιγράψει τον Θεό. Η θεολογία μας δεν είναι καταφατική, αλλά εξόχως οντολογική, διότι η φιλοσοφία μας είναι αποφατική, δηλαδή κατά βάση δημοκρατική.
Στη Ορθοδοξία λέμε δηλαδή κατά παρέκκλιση τι είναι Θεός εν είδει εκλαΐκευσης θεολογικών εννοιών (π.χ. παντοδύναμος. Τί θα πει παντοδύναμος; Κι εμένα ο σκύλος μου παντοδύναμο με θεωρεί, στο δικό του περιορισμένο πεδίο της δικής του αντιληπτικής ικανότητας).
Κατά κανόνα όμως περιγράφουμε τον Θεό κυρίως ως τι δεν είναι:
A-περινόητος, άρ-ρητος, ά-ναρχος, α-ΐδιος, ά-φθαρτος, ά-φθορος, α-περίγραπτος, α-κατάληπτος, ά-κτιστος, ά-χρονος, ά-πειρος, είναι δηλαδή κατά την ουσία Του ά-γνωστος.
Κατ' επέκταση τούτου, οι καθολικοί προσπαθούν να εκλογικεύσουν με ανθρώπινες λέξεις και πραγματολογικές έννοιες ακόμη και τη Χάρη του Θεού και αυτό τους καθιστά αίρεση, διότι την αλλοιώνουν και την περιορίζουν στις δυνατότητες και τους περιορισμούς της ανθρώπινης διανόησης.
Η Χάρις είναι κατ'αυτούς κτιστή, δηλαδή δεν είναι ο ίδιος ο Θεός, αλλά ένα αποτέλεσμα που ο Θεός δημιουργεί και ενίοτε με αυτή ευεργετεί και αντιπαρέχει για καλές πράξεις. Είναι δηλαδή η ανταπόδοση και βοήθεια του Θεού στον άνθρωπο.
Συνεπώς και η Σωτηρία για αυτούς είναι η ηθική δικαίωση και η αποκατάσταση της σχέσης με τον Θεό.
Η Χάρις για εμάς, αντίθετα, είναι η άκτιστη ενέργεια του Θεού και η Σωτηρία είναι η θέωση! Ο άνθρωπος ενώνεται πραγματικά με τον Θεό, όχι απλώς συμβολικά ως ηθική ανταμοιβή, αλλά γίνεται «κατά χάριν Θεός» (προσοχή όμως: όχι κατά ουσία).
"Αυτός ενανθρώπισεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν".
Η Χάρις είναι για αυτούς δώρο, για εμάς είναι μετοχή. Δεν είναι συμβολική, αλλά πραγματική.
Διαφέρουμε λοιπόν, ουσιαστικά, ανάμεσα στην ουσία και πορεία της πνευματικής ζωής και μιας ζωής καλών πράξεων και ανταμοιβής γι' αυτές.
Παραφράζοντας όμως την ίδια τη Χάρη του Θεού, ουσιαστικά αυτό που αλλοιώνουν είναι η έννοια της κοινωνίας με τον Θεό. Υπάρχει η αντίληψη μιας συμβατικής σχέσης ως αμφίδρομη περαίωση παροχής υπηρεσιών, αναγνώρισης και ανταπόδοσης.
Δε μπορούν συνεπώς να ερωτευθούν τον Θεό, αλλά το μόνον που τους μένει είναι να τον "αγαπήσουν". Πώς όμως να αγαπήσεις την ίδια την Αγάπη; Θεός αγάπη εστί. Όταν δηλαδή προσπαθείς να αγαπήσεις την ίδια την Αγάπη, είναι σαν να προσπαθεί ο εγκέφαλός σου, να σκεφθεί πώς σκέφτεται. Δε θα το καταφέρεις ποτέ.
Δε με συγκινεί ο καθολικισμός τους. Είμαι δημοκράτης για να με συγκινεί. Τη θεολογική εξουσία έχει πάντα και μόνον η Οικουμενική Σύνοδος και κανείς "α-λάθητος" άνθρωπος.
Μια ευκαιρία τους δόθηκε να εκφράσουν αποφατικότητα κι αυτή την εξάντλησαν στον πάπα, αντί για τον Θεό.
"ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"
"Ούτε καισαροπαπισμός, ούτε παποκαισαρισμός στο Βυζάντιο.Αυτός είναι ο ειδοποιός χαρακτήρας της ρωμαϊκής βυζαντινής εξουσίας και της ορθόδοξης εκκλησίας, αυτό εξηγεί τη συγκρότηση δύο παράλληλων ιεραρχιών, του κράτους και της εκκλησίας.........
Έτσι όλη η αυτοκρατορία διοικείται από αντιπροσώπους των δύο άμεσων αντιπροσώπων του Θεού , τον αυτοκράτορα και τον πατριάρχη.
Δηλαδή όλη η αυτοκρατορία τελεί υπό την προστασία του Θεού.Γι' αυτό και είναι απαραβίαστη και το κράτος της είναι θεοστήρικτο"
(Ελένη Γλύκατζη Αρβελλέρ-Βιβλίο:Γιατί το Βυζάντιο)
Ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ (Ὀρθόδοξος) καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία κατέκρινε τὸν Παπισμὸν ὡς αἵρεσιν, καὶ τοὺς ὀπαδοὺς ταύτης παπικοὺς ὡς αἱρετικούς...
(Ἀπόσπασμα Ἐγκυκλίου Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν 1848, Μ. 385)
Επί της ευκαιρίας της πρόσφατης κοινής παρουσίας και προσευχής του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και Πάπα Λέων ΙΔ' στην Νίκαια
καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα που δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των Ορθοδόξων χριστιανών δεν τα γνωρίζουν,ακόμη και η Ελληνική Κρατική τηλεόραση αποκαλεί λανθασμένα τους Λατίνους εις βάρος της Ανατολικής Ορθοδόξου εκκλησίας μας.Δυστύχως συνηθίζεται να αποκαλούνε την Εκκλησία των Λατίνων «Καθολική» και τους πιστούς της «Καθολικούς» όπως ακριβώς και αυτοί επιθυμούν δίνοντας τους έστω και άθελά τους τα πρωτεία.
Αυτό είναι μεγάλο λάθος γιατί σύμφωνα και με το δικό μας Σύμβολο Πίστεως (το Πιστεύω, που θεσπίστηκε από την Ά και Β' οικουμενική σύνοδο από τους Αγίους Πατέρες) η δικιά μας Εκκλησία, η λεγόμενη και Ορθόδοξη, είναι η «μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», δηλαδή η μοναδική, ενιαία και γνήσια Χριστιανική Εκκλησία.Οπότε το ορθόν είναι να τους αποκαλούμε είτε Παπικούς είτε Λατίνους(Λατινική εκκλησία).
Έτσι ακριβώς τους αποκαλούσε και ο Άγιος Παϊσιος όπως θα δούμε και στην προσωπική του επιστολή που παραθέτω αμέσως παρακάτω πάνω από μισό αιώνα πριν παίρνοντας θέση στην προσπάθεια ένωσης του τότε Πατριάρχη Αθηναγόρα με τους Παπικούς.Σε αυτή την επιστολή μιλάει και για άλλα πολλά θέματα που ταλανίζουν μέχρι και σήμερα την Ορθόδοξη εκκλησία μας όπως τον ζηλωτισμό,αποτείχιση, υπερορθόδοξων κτλ. που είναι το "αντίπαλο δέος" των άκριτα φιλ-ενωτικών και άξιζει να διαβάστει από όλους μας για πολλούς και διάφορους λόγους:
η επιστολή του ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ
"Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ενα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός μοναχός), δια να χρησιμοποιηθή κι αυτό, έστω και για μια βελονιά, δια το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας.
Πιστεύω ότι θα κάμετε αγάπην και θα το χρησιμοποιήσετε δια μέσου του θρησκευτικού σας φύλλου. Σας ευχαριστώ.
Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος.
Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς, του πατέρα μας κ. Άθηναγόρα.
Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή. Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Άλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας : η οικογένεια να χάση το ιερό νόημα της από τέτοιου είδους αγάπες, που ως σκοπόν εχουν την διάλυσιν και οχι την ένωσιν.
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά. Τό αποτέλεσμα ήταν να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμον και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα τέκνα της ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού…
Μετά λύπης μου από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό.
Ξέρουν όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας :
Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι που προσφέρανε καί προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.
Ας γνωρίζωμεν οτι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης, ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές.
Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί. Όμως δεν είναι ανησυχητικόν. Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει.
Δεν είναι Ναός, που κτίζεται από πέτρες, άμμο και ασβέστη από ευσεβείς και καταστρέφεται με φωτιά βαρβάρων, αλλά είναι ο ίδιος ο Χριστός. «Και ο πεσών επί τον λίθον τούτον συνθλασθήσεται, εφ ον δ’ αν πέση λικμήσει αυτόν» (Ματθ. καί 44-45).
Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσίαση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγόριους Παλαμάδες, δια να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, δια να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας.
Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας μοναχοί και λαϊκοί, έχουν, δυστυχώς, αποσχισθή από αυτήν, εξ αιτίας των φιλενωτικών. Έχω την γνώμην οτι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζώμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης.
Αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον και υποχρέωσι ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν δια την α ή την β λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες Θεός φυλάξει! – θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη.
Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει…
Δυστυχώς, έχουμε πολλές « εκκλησίες » στην εποχή μας. Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη. Επειδή συνέβη στο καλύβι των (ομιλώ δια τα εν Αγίω Όρει συμβαίνοντα) να υπάρχη και ναός, ενόμισαν οτι μπορούν να κάνουν και δική τους ανεξάρτητη Εκκλησία.
Εάν οι φιλενωτικοί δίνουν το πρώτο πλήγμα στην Εκκλησία, αυτοί, οι ανωτέρω, δίνουν το δεύτερο.
Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τόν Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν δια να γίνη πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών και κατόπιν ας γίνη σκέψις δια την ένωσιν μετά των άλλων «Όμολογιών», εάν και εφ όσον ειλικρινώς επιθυμούν να ασπασθούν τό Ορθόδοξον Δόγμα.
Θα ήθελα ακόμη να ειπώ, οτι υπάρχει και μια τρίτη μερίδα μέσα εις την Εκκλησίαν μας. Είναι εκείνοι οι αδελφοί, που παραμένουν μεν πιστά τέκνα Αυτής, δεν έχουν όμως συμφωνίαν πνευματικήν αναμεταξύ τους.
Ασχολούνται με την κριτικήν ο ένας του άλλου και όχι δια το γενικώτερον καλόν του αγώνος. Παρακολουθεί δε ο ένας τον άλλον (περισσότερον από τον εαυτόν του) εις το τι θα ειπή ή τι θα γράψη δια να τον κτυπήση κατόπιν αλύπητα.Ενώ ο ίδιος αν έλεγε ή έγραφε τό ίδιο πράγμα, θα το υπεστήριζε και με πολλές μάλιστα μαρτυρίες της Αγίας Γραφής και των Πατέρων.
Το κακό που γίνεται είναι μεγάλο, διότι αφ ενός μεν αδικεί τον πλησίον του, αφ ετέρου δε και τον γκρεμίζει μπροστά στα μάτια των άλλων πιστών. Πολλές φορές σπέρνει και την απιστία στις ψυχές των αδυνάτων, διότι τους σκανδαλίζει.
Δυστυχώς, μερικοί από εμάς έχουμε παράλογες απαιτήσεις από τους άλλους. Θέλουμε οι άλλοι να έχουν τον ίδιο με εμάς πνευματικόν χαρακτήρα. Όταν κάποιος άλλος δεν συμφωνεί με τον χαρακτήρα μας δηλαδή ή είναι ολίγον επιεικής ή ολίγον οξύς, αμέσως βγάζομε το συμπέρασμα ότι δεν είναι πνευματικός άνθρωπος.
Όλοι χρειάζονται εις την Έκκλησίαν.
Όλοι οι Πατέρες προσέφεραν τας υπηρεσίας των εις Αυτήν. Και οι ήπιοι χαρακτήρες και οι αυστηροί.
Όπως δια το σώμα του ανθρώπου είναι απαραίτητα και τα γλυκά και τα ξινά και τα πικρά ακόμη ραδίκια (τό καθένα έχει τις δικές του ουσίες και βιταμίνες), έτσι και δια το Σώμα της Εκκλησίας.
Όλοι είναι απαραίτητοι.
Ο ένας συμπληρώνει τον πνευματικόν χαρακτήρα του άλλου καί όλοι είμεθα υποχρεωμένοι να ανεχώμεθα όχι μόνον τον πνευματικόν του χαρακτήρα, αλλά ακόμη και τις αδυναμίες, που έχει σαν άνθρωπος.
Και πάλιν έρχομαι να ζητήσω ειλικρινώς συγγνώμην από όλους, διότι ετόλμησα νά γράψω. Εγώ είμαι ένας απλός μοναχός και το έργον μου είναι να προσπαθώ, όσο μπορώ, να απεκδύωμαι τόν παλαιόν άνθρωπον και να βοηθώ τους άλλους και την Εκκλησίαν, μέσω του Θεού δια της προσευχής.
Αλλά επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να γράψω αυτά που ένοιωθα.
Ας ευχηθούμε όλοι να δώση ο Θεός την χάριν Του και ο καθένας μας ας βοηθήση με τον τρόπον του δια την δόξαν της Εκκλησίας μας.
Μέ πολύν σεβασμόν προς όλους
Εν Αγίω όρει τη 23η Ιανουαρίου 1969
Παϊσιος μοναχός"
( επιστολή πού στάλθηκε πρός τόν Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, προηγούμενο τότε τής Ιεράς Μονής Πετράκη καί ιδρυτή τού ” Ορθόδοξου τύπου” απ΄ όπου τελευταία ή επιστολή αυτή δημοσιεύτηκε)
Στυλ. Καβάζης
Πατριάρχης Αθηναγόρας και Παπάς Παύλος ο ΣΤ' το 1967 στο Φανάρι, ποζάρουν λίγο μετά την επίσημη άρση των αναθεμάτων του μεγάλου σχισμάτος από το 1054 μ.Χ, γεγονός που δείχνει ότι οι "ενωτικές" προσπάθειες δεν αποτελούν κάτι καινούργιο..**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου