ΕΤΣΙ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ,ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ..

Ἔτσι χάθηκε ὁ τελευταῖος ἀπόγονος τοῦ Μακρυγιάννη! Γράφει η

Χλόη

   Ἦταν 1η Φεβρουαρίου τοῦ 1944 ὅταν ὁ Κῖτσος Μαλτέζος, νεαρός φοιτητὴς Νομικῆς βγαίνοντας ἀπὸ τὸ σπίτι του στην Λεωφόρο Συγγροῦ 8, δολοφονεῖται ἀπὸ μέλη τοῦ ΕΛΑΣ Σπουδάζουσας. Ὁ Κῖτσος Μαλτέζος ἦταν ὁ τελευταῖος ἀπ’ εὐθεῖας ἀπόγονος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη. 

 Ὁ Κῖτσος Μαλτέζος γεννήθηκε στὶς 14 Αὐγούστου τοῦ 1922. Τὰ παιδικὰ του χρόνια ἦταν δύσκολα λόγῳ τῶν ἔντονων προστριβῶν τῶν γονιῶν του, οἱ ὁποῖοι χώρισαν τὸ 1935. Τὴν κηδεμονία του ἀνέλαβαν ὁ παππούς του Γεώργιος Μαλτέζος, καθηγητὴς τοῦ Πολυτεχνείου καὶ ἡ γιαγιά του Αἰκατερίνη. 

Σχολεῖο πῆγε στὴν σχολὴ Μακρῆ, οἱ μαθητὲς τῆς ὁποῖας προέρχονταν κυρίως ἀπὸ τὰ μεσαῖα καὶ ὑψηλότερα κοινωνικὰ στρώματα. Ἐπηρεάστηκε, ὅπως οἱ περισσότεροι συνομήλικοί του, ἀπὸ τὰ μεγάλα εὐρωπαϊκὰ κινήματα τοῦ Μεσοπολέμου χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ διαπράξῃ τὸ λάθος τῆς ξενομανίας καὶ τοῦ μιμητισμοῦ. Τὸ 1938 ἐντάσσεται στὴν Ε.Ο.Ν. καὶ ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους μαθητὲς τῆς σχολῆς Μακρῆ σὲ αὐτὴν τὴν ὀργάνωση νεολαῑας ποὺ ἴδρυσε ὁ Ἰωάννης Μεταξᾱς, ἐπειδὴ τὸ δυναμικὸ τῶν μελῶν της ἀπαρτιζόταν κυρίως ἀπὸ γόνους τῆς ἐργατικῆς τάξης. Γίνεται λοχίτης τῆς Ε.Ο.Ν. καὶ ξεχωρίζει γιὰ τὶς ὀργανωτικές του ἱκανότητες καὶ τὴν ἄψογη ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων του.

   Τὸν Ὀκτώβρη τοῦ 1940, λίγες μέρες πρὶν τὴν ἔναρξη τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ Πολέμου, ὁ Μαλτέζος πετυχαίνει στὶς εἰσαγωγικὲς ἐξετάσεις καὶ μπαίνει στὴν Νομική. Ζητάει, ὅπως καὶ πολλοὶ συνομήλικοί του, νὰ καταταγῇ ἐθελοντὴς ἀλλὰ κανείς τους δὲν γίνεται δεκτὸς λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας των. Ἔτσι, προσωρινᾶ ἀρκεῖται στὴν σύνταξη προκηρύξεων καὶ στὸ μοίρασμά τους.

   Στον δύσκολο χειμῶνα τοῦ 1941-42 καὶ ἐν μέσῳ Κατοχῆς, ὁ Μαλτέζος ἀποφασίζει νὰ ἐνταχθῇ σὲ ἀντιστασιακὴ ὀργάνωση. Τὸ καθεστώς Μεταξᾶ καὶ εἰδικότερα ἡ Ε.Ο.Ν., στηριζόταν κυρίως στὸν αὐθόρμητο πατριωτισμό καὶ τὸ ἐθνικό φρόνημα τῶν μελῶν ἤ τῶν ὑποψηφίων μελῶν, ἐνῷ τὸ Ε.Α.Μ. λόγῳ τοῦ Κ.Κ.Ε., ἦταν πολὺ πιὸ ὀργανωμένο καὶ εἶχε τὸν κατάλληλο μηχανισμό γιὰ νὰ προσελκύῃ καὶ νὰ στρατολογῇ μέλη. Ἂν σὲ ὅλα αὐτὰ προσθέσουμε καὶ τὴν συνεχιζόμενη ἐξαθλίωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ λόγῳ τῆς Κατοχῆς, τότε ἀντιλαμβανόμαστε γιατὶ ἡ δεκτικότητα ἀπέναντι στὰ κομμουνιστικὰ κηρύγματα ὑπὲρ τῶν ἀδυνάτων αὐξανόταν, μὲ ἀποτέλεσμα πολλοὶ νέοι, ὅπως ὁ Κῖτσος Μαλτέζος, νὰ ἐντάσσονται στὸ ΕΑΜ καὶ τὶς παραφυάδες του. Ἔτσι, ἐντάσσεται στὴν Ο.Κ.Ν.Ε. (Ὁμοσπονδία Κομμουνιστικῶν Νεολαίων Ἑλλάδος) καὶ ἡ ἐξέλιξή του ἦταν ταχύτατη. Ἀναλαμβάνει καθήκοντα καθοδηγητοῦ γιὰ τὰ νέα μέλη καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1942 τοποθετεῖται ἐκπρόσωπος τοῦ Πανεπιστημίου σὲ τριμελὴ ἐπιτροπὴ συντονισμοῦ τῶν ἐνεργειῶν τῆς Ο.Κ.Ν.Ε. στὰ πανεπιστημιακὰ ἱδρύματα. Τότε παίρνει τὸ προσωνύμιο «Κόκκινος Τσάρος» χάρις τῶν ἱκανοτήτων του.

 Ἀπὸ τὸ φθινόπωρο ὅμως τοῦ 1942 ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἐπεκτείνονται οἱ ἀντιπαλότητες μεταξὺ τῶν φοιτητικῶν παρατάξεων. Ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ οἱ ὀργανώσεις-παραρτήματα τοῦ Ε.Α.Μ. (Ο.Κ.Ν.Ε., Ε.Α.Μ. Νέων) καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἐθνικὲς ἀντιστασιακές ὀργανώσεις (Π.Ε.Α.Ν., Ἱερᾶ Ταξιαρχία κ.ἂ). Ὁ Μαλτέζος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ἐμφυλιοπολεμικὴ τακτικὴ τῆς ΟΚΝΕ καὶ καταλαβαίνει ὅτι ἀληθινὴ ἐπιδίωξη τοῦ Κ.Κ.Ε. δὲν ἦταν ἡ ἐθνικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδος ἀλλὰ ἡ ἐπιβολὴ τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου. 

   Τὸν Γενάρη τοῦ 1943 ἀποχωρεῖ ἀπὸ τὴν Ο.Κ.Ν.Ε. καὶ οἱ κομμουνιστές, ξεκινοῦν ἀμέσως μία δυσφημιστικὴ ἐκστρατεία έναντίον τοῡ «νεαροῦ ἀποστάτη» (διαδίδουν τὴν φήμη ὅτι εἶναι ρουφιάνος τῶν 'Iταλῶν), τὴν ὁποία ὄμως δὲν στηρίζουν ἐπαρκῶς ἀφοῦ ἡ κατηγορία ἀποδεικνύεται ἀβάσιμη καὶ ψευδής. Χρειάστηκε νὰ ἐπιστρατευτῇ ἡ συνηθισμένη συκοφαντία, πὼς εἶχε τάχα γίνει ἀντιληπτὸς νὰ ὁπλοφορῇ στὸ κτήριο τῆς Νομικῆς Σχολῆς καὶ μάλιστα «κατέδωσε δύο συντρόφους» στὴν Ἀσφάλεια! Ἡ διάθεση ὅμως τοῦ Κίτσου Μαλτέζου γιὰ δράση εἶναι ἀκόρεστη. Τὸν Μάρτιο τοῦ 1943 ἐντάσσεται στην Ρ.Α.Ν., μία ἔνοπλη ἐθνική ἀντιστασιακή ὀργάνωση ποὺ ἰδρύθηκε τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1943 καὶ τὸ ὄνομα της παρέπεμπε στὶς δίκαιες διεκδικήσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ (Ρωμυλία – Αὐλών – Νῆσοι). Ἡ Ρ.Α.Ν. συνεργάζεται στενᾶ μὲ τὴν «Χ» τοῦ Γρίβα, τὸν Ε.Δ.Ε.Σ. Ἀθηνῶν, τὴν Π.Ε.Α.Ν., τὸ Ἐθνικὸ Κομιτάτο, τὴν Τρίαινα καὶ ἄλλες ἐθνικὲς ὀργανώσεις. Ζητεῖ ὁπλισμὸ ἀπὸ τοὺς «Συμμάχους», ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Τελικῶς θὰ ἀγοράσῃ κάποια ὅπλα ἀπὸ τοὺς Ἰταλοὺς ὅταν πλέον αὐτοὶ ἀποχωροῦσαν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1943 ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἀφοῦ εἶχαν συνθηκολογήσει. 

   Ὁ Μαλτέζος, γνώστης πλέον τῶν κομμουνιστικῶν μεθόδων, τοὺς κατηγορεῖ ἀνοικτᾶ γιὰ προδοσία τοῦ ἐθνικοαπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος, διαφθορὰ τῆς νεολαίας καὶ ἐμφυλιοπολεμικὴ τακτική. Ἡ παρουσία του προσελκύει πολὺ κόσμο στὶς ἐθνικὲς ὀργανώσεις, καὶ αὐτὸ δὲν ἀργεῖ νὰ φανῇ στὰ ἀποτελέσματα τῶν φοιτητικῶν ἐκλογῶν. Ταυτόχρονα, τὸ φθινόπωρο τοῦ 1943 γράφει καὶ κυκλοφορεῖ τὸ δοκίμιό του: «Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ ἔρχεται», ἕνα συνοπτικὸ πολιτικὸ μανιφέστο. Σὲ αὐτὸ ἀπορρίπτει τὴν βασιλεία ὡς ξενόφερτη καὶ βλαβερὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα, καταδικάζει τόσο τὸν καπιταλισμὸ ὅσο καὶ τὸν κομμουνισμό, τάσσεται ὑπὲρ τοῦ κρατικοῦ ἐλέγχου σὲ μεγάλες ἐπιχειρήσεις καὶ ἰδιαίτερα στὶς τράπεζες καὶ εἶναι ὑπὲρ τῆς προστασίας τῶν μικροϊδιοκτητῶν.

   Τὴν ἴδια ἐποχή, οἱ ἐμφύλιες διαμάχες κλιμακώνονται στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια. Οἱ κομμουνιστὲς νεολαῖοι ἔχουν πλέον ἐνταχθεῖ στὴν Ε.Π.Ο.Ν., ἡ ὁποία ἐλέγχεται ἐξ' ὁλοκλήρου ἀπὸ τὸ Ε.Α.Μ.. Στὰ Πανεπιστήμια δραστηριοποιεῖται ἐνεργὰ ὁ Ε.Σ.Α.Σ. (Ἐθνικός Σύνδεσμος Ἀνωτάτων Σχολῶν, μία φοιτητικὴ ὀργάνωση ποὺ συγκέντρωσε στὶς γραμμές του πολλὰ νεαρὰ φωτισμένα μυαλὰ τῆς Ἀθήνας γι' αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο βρέθηκε στὸ στόχαστρο τοῦ Ε.Α.Μ.*). Οἱ περισσότεροι φοιτητὲς ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς ὀργανώσεις, καὶ φυσικὰ ὁ Μαλτέζος, ἐντάχθηκαν στὸν Ε.Σ.Α.Σ..

   Στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ 1944, Ἄγγλοι καὶ Ἀμερικάνοι βομβαρδίζουν τὸν Πειραιᾶ, μὲ θύματα ἑκατοντάδες νεκροὺς καὶ τραυματίες. Ὁ Ε.Σ.Α.Σ. κινητοποιεῖται ἄμεσα καὶ ἀναλαμβάνει τὴν περίθαλψη τῶν τραυματιῶν στὸν χῶρο τοῦ Πολυτεχνείου, τοῦ Πανεπιστημίου κ.ἂ. Ὁ Μαλτέζος ἔχει ἐνεργὸ συμμετοχή· κινητοποιεῖ πολὺν κόσμο καὶ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἀποδεικνύει τὶς ἡγετικὲς καὶ ὀργανωτικές του ἱκανότητες. Οἱ κομμουνιστὲς ἀπὸ τὸ περιθώριο, βλέπουν τὶς ἐθνικὲς ὀργανώσεις, μὲ ἡγέτη τὸν Μαλτέζο (τὸν πρώην «δικό» τους) νὰ κυριαρχοῦν. Ἀντιλαμβάνονται ὅτι πρέπει νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν μέση ὁ Κῖτσος Μαλτέζος καὶ ἀποφασίζεται ἡ ἐκτέλεσή του. Ὁργανωτὴς τῆς ἐκτελέσεως τοῦ Μαλτέζου ἦταν ὁ φανατικὸς κομμουνιστὴς Ἄδωνις Κύρου, γόνος μεγάλης καὶ εὔπορης ἀθηναϊκῆς οἰκογένειας. Ὁ πατέρας του, Ἀχιλλέας Κύρου, ἦταν ἐκδότης τῆς γνωστῆς συντηρητικῆς ἐφημερίδος «Ἑστία». Ἡ ἐκτέλεση ἀνατίθεται στὰ ἀδέλφια: 

Μικὲ Κουρουνιώτη (φοιτητὴς Νομικῆς καὶ μέλος τῆς Ε.Π.Ο.Ν.) καὶ

Διονύση Κουρουνιώτη (ὑπεύθυνος Οἰκονομικοῦ τῆς Ε.Π.Ο.Ν. Πειραιᾶ),

στὸν Γιῶργο Ἀντωνόπουλο, φοιτητὴ Πολυτεχνείου καὶ ὁμαδάρχη τοῦ Ε.Λ.Α.Σ. Σπουδαστῶν (Ε.Λ.Α.Σ. Σπουδάζουσας, ἔνοπλο φοιτητικὸ παράρτημα τοῦ Ε.Α.Μ.-Ε.Λ.Α.Σ.)

καὶ στὸν Δῆμο Χλιόβα, ἐπίσης μέλος τοῦ ἔνοπλου τμήματος τῆς Ε.Λ.Α.Σ. Σπουδάζουσας.


Ἀναφέρει ὁ Ἰάσονας Χανδρινὸς στὸ πόνημά του «Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του Ε.Λ.Α.Σ. και της Ο.Π.Λ.Α. στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944)», ἐκδ. Θεμέλιο

«Το ηλιόλουστο πρωινό της Τρίτης, 1 Φεβρουαρίου 1944, μια ομάδα τεσσάρων νεαρών παρακολουθούσε το σπίτι του Μαλτέζου στον αριθμό 8 της Λεωφόρου Συγγρού. Όταν εκείνος βγήκε και κατευθύνθηκε στην κοντινότερη στάση του τραμ επί της Αμαλίας, δύο από τους ενεδρευτές τον ακολούθησαν από απόσταση ενάμισι μέτρου αφού φώναξαν το όνομά του. Ο Μαλτέζος έπεσε νεκρός με μια σφαίρα στο δεξιό κρόταφο και δύο ακόμα τραύματα στο στήθος. 

Ακολούθησαν σκηνές κινηματογραφικές. Οι δύο εκτελεστές προσπάθησαν να διαφύγουν τρέχοντας σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο ένας κατέφυγε στα στενά της Πλάκας και ο άλλος, αφού ξεφορτώθηκε την ιταλική Beretta, έτρεξε προς το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Στο ύψος του «Ομίλου Αντισφαίρισης» η φυγή του πήρε τέλος. Βλέποντας να τρέχουν προς το μέρος του δυο ταγματασφαλίτες, επιχείρησε να σκαρφαλώσει στα συρματοπλέγματα του Ομίλου, χωρίς όμως επιτυχία. Μετά τη σύλληψή του από τους ταγματασφαλίτες οδηγείται στο Β’ Αστυνομικό Τμήμα της οδού Κυδαθηναίων για εξακρίβωση στοιχείων. Εκεί μαθαίνουν πως πρόκειται για τον Μικέ Κουρουνιώτη, φοιτητή Νομικής και μέλος της Ε.Π.Ο.Ν. Στις πολύωρες ανακρίσεις τη Γενική Ασφάλεια θα παραδεχτεί την πράξη χωρίς όμως να κατονομάσει τους συνεργάτες του. 

Αυτοί τελικά ήταν οι Νόνος Κουρουνιώτης, αδελφός του και υπεύθυνος Οικονομικού της ΕΠΟΝ Πειραιά, ο Γιώργος Αντωνόπουλος, φοιτητής Πολυτεχνείου και ομαδάρχης του ΕΛΑΣ Σπουδαστών, και Δήμος Χλιόβας, επίσης μέλος του ένοπλου τμήματος της Σπουδάζουσας. Τους επόμενους μήνες οι Αντωνόπουλος και Χλιόβας θα βρουν μαρτυρικό θάνατο στην Ειδική Ασφάλεια, ενώ και ο ίδιος ο Κουρουνιώτης θα παραδοθεί σύντομα στους Γερμανούς για να εκτελεστεί με άλλους 11 στις 21 Μαρτίου στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.»...

Ὁ Κίτσος Μαλτέζος, ὁ τελευταῖος ἀπ’ εὐθεῖας ἀπόγονος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, τὸ χαρισματικὸ παιδὶ τῆς γενιᾶς τοῦ ’40, δολοφονήθηκε στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, μπροστᾶ στὸ ἅγαλμα τοῦ Βύρωνος. 

   Στὴν κηδεία του, ἡ ὁποία γίνεται τὴν ἐπόμενη μέρα, πλῆθος κόσμου συρρέει γιὰ νὰ τὸν τιμήσῃ καὶ τὸ ἐξοργισμένο πλῆθος, παθιασμένο γιὰ ἐκδίκηση ἐπεδράμει στὸ Χημεῖο ὅπου βρίσκονται οἱ ΕΠΟΝίτες. Γίνονται ἀνελέητες συγκρούσεις καὶ οἱ ΕΠΟΝίτες διαλύονται στοὺς γύρω δρόμους. Ἔκτοτε τὸ γεγονὸς θὰ μυθοποιηθῇ καὶ θὰ μεταμορφωθῇ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρότερα ταμποῦ τῆς πρόσφατης ἑλληνικῆς ἱστορίας. Ἡ «Ἀριστερά» θὰ ἀρνεῖται ἐπίμονα τὴν ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς πιὸ σκοτεινὲς σελίδες τῆς δράσης της, ἐνῷ ἡ σκληρὴ μετεμφυλιακὴ «Δεξιὰ» θὰ προσπαθήσῃ νὰ ἀξιοποιήσῃ πολιτικὰ τὸν θάνατο ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν τῆς ἀνῆκε. 

   Ὅποιος ἐπισκεφτεῖ τὸ μνῆμα τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη στὸ Α΄ νεκροταφείο, ἂς κοιτάξει στὴ βάση του μία μικρή μαρμάρινη ἐπιγραφή ποὺ ἀναφέρει:

ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ 

1922 – 1944 

ΕΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

ΤΗΝ 1ΗΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1944 

   Σὲ συνέντευξή της ἡ Ναταλία Μελᾶ, ἐγγονῆ τοῦ Μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ καὶ τῆς Ναταλίας Δραγούμη, ἀναφέρει γιὰ τὸν Κῖτσο Μαλτέζο: 

«Στη Νομική βρέθηκα με όλους τους πρώην συμμαθητές μου του Μακρή και ήταν όλοι αριστεροί, τότε. Μπήκαμε αμέσως στην ΕΠΟΝ, γραφτήκαμε, βρέθηκα μαζί με τον Κίτσο τον Μαλτέζο που μας οργάνωσε και με τον Αξελό, τον Άρη το Νικολετόπουλο, τον Άδωνι τον Κύρου και το Βίκτωρα το Μελά… […] … Μετά για να μπω στο Κομουνιστικό Κόμμα έπρεπε να αποδείξω ότι ήμουνα ώριμη κομουνίστρια. Τότε πηγαίναμε εκδρομές και περιπάτους. Φαντάσου ότι ο Αξελός και ο Κύρου μ’ έβαλαν να φτύσω επάνω στις εικόνες της Μονής στην Καισαριανή για ν’ αποδείξω ότι δεν πιστεύω. Μετά γράφτηκα στο Κομουνιστικό Κόμμα.
[…]…Έβλεπα τότε τον Κίτσο Μαλτέζο, τον οποίο πολύ θαύμαζα, ήταν και ποιητής και ομορφάνθρωπος, κατά κάποιον τρόπο αυτός μας είχε εγγράψει στο κόμμα. Μια μέρα αυτός κατέβαινε και εγώ ανέβαινα την Ηρώδου του Αττικού και μου λέει
«Ναταλία να φύγεις από το ΚΚ, πρέπει να φύγεις, διότι θα ματοκυλιστούμε».
Και του απάντησα εγώ «Τι σαχλαμάρες λες, θα ματοκυλιστούμε, τι κάνεις τώρα, φιλολογία; » Θα ματοκυλιστούμε! Δεν μ’άρεσε αυτό, εγώ θα έλεγα «θα αιματοκυλιστούμε», όχι πως ήμουν καθαρευουσιάνα, κάθε άλλο. Έφυγε, και επέμενε ότι θα γίνουν φασαρίες. Το διαισθανόμουνα, είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι ορισμένα πράματα δεν μου πήγαιναν καλά, καταλάβαινα ότι δεν τους ενδιέφερε απλώς να διώξουμε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς.
Ο Κίτσος κατέβαινε και συνέχισε το δρόμου του κι έτσι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Διότι περίπου μια βδομάδα μετά τον σκοτώσανε, στη γωνία Όλγας, μπροστά στο άγαλμα του Βύρωνος.
Θυμάμαι ότι εγώ καθόμουν στο μεγάλο» πλάτανο, στο τέρμα του Ζαππείου μαζί με τον Αντρέα τον Καμπά με τον οποίο τα είχα τότε – γιατί είχα αρχίσει να έχω ιστορίες – και ακούσαμε τον πυροβολισμό ή δυο-τρεις πυροβολισμούς και μετά τρεχαλητά μέσα στο δασάκι στο κάτω μέρος του Ζαππείου. Βγήκαμε στη λεωφόρο και είδαμε έναν άνθρωπο να σφαδάζει στο πεζοδρόμιο, εκεί που είναι τώρα το άγαλμα του Βύρωνα.
Δεν κατάλαβα ποιος ήτανε, διότι με άρπαξε ο Ανδρέας και μου λέει «πάμε, πάμε να φύγουμε», φοβόταν, και το βάλαμε στα πόδια, εγώ πήγα σπίτι μου κι εκείνος σπίτι του. Στο σπίτι μου έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη Λίζα τη Σκουζέ, η οποία έμενε απέναντι μου, λέει
«Ναταλία, σκοτώσανε τον τελευταίο Μακρυγιάννη».«Ποιος είναι αυτός;»
Μου λέει «Τον ξέρεις, είναι φίλος, είναι ο Κίτσος ο Μαλτέζος»
«Α», λέω, «δεν είναι δυνατόν». Λέει «Ναι, τώρα, στο Ζάππειο».
Μετά από αυτό το γεγονός έφυγα από το Κόμμα…»

Ναταλία Μελᾶ. Βιογραφία/Συνέντευξη: http://www.nataliamela.gr/bio_andrikopoulou.php

 

- «ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΝΑΤΟΛΩΝ», Κήρυξ, 12 Φεβ. 1944, Ἀρχεῖα ΑΣΚΙ https://archive.is/JQXkI/7e1dbf0796e2dbd1239bf9c4d2f70069b43e8a1f.JPG

***

* Ἀναφέρει ὁ Στάθης Ν. Καλύβας. Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale

http://www.kathimerini.gr/726703/opinion/epikairothta/arxeio-monimes-sthles/to-xarisma-toy-anastoxasmoy

***Βιβλιογραφία – Πηγές:

- ΜΑΚΡΗΣ-ΣΤΑΙΚΟΣ ΣΤ.ΠΕΤΡΟΣ «ΚΙΤΣΟΣ ΜΑΛΤΕΖΟΣ - Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ», ἐκδ. ΕΣΤΙΑ. https://www.politeianet.gr/

- Ιάσονας Χανδρινός «Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944)», εκδόσεις Θεμέλιο.

- Κίτσος Μαλτέζος https://el.wikipedia.org/

- Κίτσος Μαλτέζος: Μια ιστορία άρνησης στο δηλητήριο του διχασμού… https://www.protagon.gr/themata/flashback/kitsos-maltezos-mia-istoria-arnisis-sto-dilitirio-tou-dixasmou-41584000000

- Ιστορία της Κατοχής: Κίτσος Μαλτέζος http://istoriakatoxis.blogspot.com/2011/11/blog-post_21.html

- Σημειώσεις για τον Εμφύλιο: Κίτσος Μαλτέζος https://wp.me/p7aNSk-1dd

Φωτογραφίες

- Φωτογραφίες: Πορταῖτο Κίτσου Μαλτέζου, Ταφικὸς οἴκος Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη, Τάφος/ἐπιγραφή Κίτσου Μαλτέζου © DIMITRIOS CORCODILOS στὸ

 https://www.findagrave.com/memorial/185860259/kitsos-maltezos

Χλόη     https://anihneftes.blogspot.com/

---------------------

         Όταν ο Κίτσος Μαλτέζος ήταν εν ζωή, στην γνωστή εφημερίδα «Εστία» υπήρχαν 2 ιδιοκτήτες, ο Αχιλλέας Κύρου και ο Κύρος Κύρου. Ο καθένας είχε και από έναν γιο, με το όνομα Άδωνις. Ο Άδωνις, γιος του Κύρου Κύρου, ζει ακόμα και είναι φίλος φίλτατος. Ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Κίτσου Μαλτέζου, Άδωνις, γιος του Αχιλλέα Κύρου, μετά την δολοφονία, έφυγε με το πλοίο Mataroa και πήγε το Παρίσι. Εκεί γύρισε και το περίφημο «Μπλόκο της Κοκκινιάς», για το οποίο βραβεύτηκε. Ήλθε στην Ελλάδα, αφού είχε παραγραφεί το αδίκημα για τον φόνο του Κίτσου Μαλτέζου. Πέθανε στο Παρίσι στις 14/11/1985.

Κάποια στιγμή, ο εξάδελφός του Άδωνις Κύρου του Κύρου, πήγε στο Παρίσι, προκειμένου να του αποσπάσει πληροφορίες για τον θάνατο του Κίτσου Μαλτέζου. Η αλήθεια ήταν ότι υπεύθυνος για την οργάνωση ΟΠΛΑ στην Πλάκα ήταν ο Άδωνις Αχ. Κύρου, ο οποίος και οργάνωσε την δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου. Αυτός προσέλαβε και τους εκτελεστές αδελφούς Κουρουνιώτη και παρακολούθησε και την δολοφονία από το απέναντι πεζοδρόμιο. Μετά, τον έναν από τους αδελφούς Κουρουνιώτη και τους δύο μικρούς, τον Αντωνόπουλο και έναν άλλον, τους φυγάδευσε σε στενά της Πλάκας και τους έδωσε καταφύγιο σε μία μαιευτική κλινική στην γωνία των οδών Κυδαθηναίων και Αγγέλου Γέροντα (το κτίριο υπάρχει ακόμα). Η κλινική ανήκε σε κάποιον Νικολακόπουλο, μαιευτήρα, ο οποίος φέρεται ότι κατά τα Δεκεμβριανά ήταν ταγματάρχης του εφεδρικού ΕΛΑΣ, η δε αδελφή του ανήκε στην ΟΠΛΑ. Εκεί παρέμειναν οι δολοφόνοι, μέχρι να ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα, και ύστερα τους βοήθησε να ξεφύγουν και να εξαφανιστούν.

Κατά σύμπτωση, στην ίδια αυτή κλινική, στην διάρκεια των Δεκεμβριανών, όταν κατελήφθη το 2ο Αστυνομικό Τμήμα της Πλάκας, ο διοικητής, ο υποδιοικητής, άλλοι αξιωματικοί και μερικοί αστυφύλακες οδηγήθηκαν στην ίδια αυτή κλινική, όπου παρέμειναν για ένα διάστημα υπό κράτηση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, και μετά οδηγήθηκαν στο Μαρκόπουλο, όπου και εσφαγιάσθησαν.

Μετά το 1974, και με την νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον πρεσβύτερο, δημιουργήθηκε έντονη δυσαρέσκεια μεταξύ των οπαδών της Δεξιάς. Εκ των υστέρων, η νομιμοποίηση φαίνεται να είναι μία σωστή κίνηση, γιατί θα δυνάμωνε το ΚΚΕ, αν παρέμενε στην παρανομία, λαμβανομένων υπόψη των επικρατούντων «φιλειρηνικών» κινημάτων της εποχής, που χρηματοδοτούσε KGB. Όμως, αυτή η νομιμοποίηση είχε και ένα κόστος: το ΚΚΕ, πιστό στην συμφωνία που υπέγραψε παλαιότερα για να γίνει μέλος της Comintern, γνωστής και ως Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν αναγνωρίζει το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, και ας είναι ήδη μέσα στην Βουλή ως κόμμα. Αυτό, σε άλλο ευρωπαϊκό κράτος θα είχε ενεργοποιήσει το Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο θα το έθετε εκτός Βουλής, αλλά, με παρέμβαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αυτό δεν έγινε και στην Ελλάδα, ουδέποτε ιδρύθηκε Συνταγματικό Δικαστήριο, μέχρι σήμερα.

Η προσπάθεια για εθνική ενότητα, που ήταν και το ζητούμενο τότε, έπεσε στο κενό, γιατί όλα τα παρακλάδια της Αριστεράς δεν πιστεύουν στην δημοκρατία. Ακολούθησε μία πλημμυρίδα αριστερών ιστορικών βιβλίων για την εποχή, με ψευδή στοιχεία, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από την «άλλη πλευρά» (δηλ. την Δεξιά), που αδρανούσε και περιοριζόταν στην νομή της εξουσίας. Υπάρχουν και τα «κλειστά αρχεία», που δεν ανοίγουν, για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια και διευκολυνθεί η κυκλοφορία των ψεύδους, το οποίο έτσι γίνεται και πιστευτό. Το βιβλίο για τον Κίτσο Μαλτέζο από τον Πέτρο Μακρή-Στάικο ήταν μία πρώτη πράξη αντίστασης σε αυτήν την κατάσταση. Το 2000 που κυκλοφόρησε δεν υπήρχε κάτι ανάλογο.

O κ. Στάϊκος έχει γράψει ότι δεν είναι αλήθεια ότι το 1989, επί συγκυβερνήσεως, όλοι οι φάκελοι με τα κοινωνικά φρονήματα καταστράφηκαν στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής, όπου στην πραγματικότητα κάηκαν κάποιες παλιές δικογραφίες. Μέχρι το 2000, που βγήκε το βιβλίο για τον Μαλτέζο, όλοι αυτοί οι φάκελοι ήταν στην ΓΑΔΑ, και τους είδε ο ίδιος ο κ. Στάικος. Αυτά τα γράφει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του.

Κάποιος είχε γράψει ότι ο Κουρουνιώτης, ο δολοφόνος του Μαλτέζου, υπήρξε κρατούμενος στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου και από εκεί οδηγήθηκε στην εκτέλεση. Ο συγγραφέας θέλησε να το ψάξει και τελικά βρήκε τον φάκελλο του Κουρουνιώτη στην ΓΑΔΑ. Στον φάκελλό του υπήρχε η έκθεση του Διοικητή του Μηχανοκίνητου Τμήματος, Νίκου Μπουραντά, ό οποίος τον ανέκρινε προσωπικώς και απεκάλυψε το όνομα Άδωνι Κύρου. Οι Γερμανοί έσπευσαν να του αφαιρέσουν τον φάκελλο, πήραν και τον Κουρουνιώτη και αργότερα τον σκότωσαν ως όμηρο, για να του κλείσουν το στόμα. Γενικά, ο κ. Στάικος θέλησε να βρει κάποια στοιχεία από τους φακέλους αυτούς, ήλθε σε επαφή με υψηλώς ιστάμενα πρόσωπα, αλλά συνάντησε κλειστά στόματα και κλειστές πόρτες.

Σε ερώτηση του κοινού, ο κ. Στάικος είπε ότι επέλεξε να γράψει για τον Κίτσο Μαλτέζο, βασικά για να αφήσει ένα έργο για την υστεροφημία του, σημειωτέον ότι ο πατέρας του ήταν παιδικός φίλος και συμμαθητής του Κίτσου Μαλτέζου. Ρώτησε την Πανδώρα Παπαδάτου-Τσαλδάρη, γυναίκα του Αθανασίου Τσαλδάρη, και αυτή του είπε ότι ο πατέρας του κ. Στάικου ήταν ένας από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστευόταν ο Κίτσος. Ψάχνοντας τους φακέλους του πατέρα του, μετά τον θάνατό του, βρήκε ένα ποίημα του πατέρα του, πολύ θλιμμένο για κάποιον (ανώνυμο) φίλο του, που, σύμφωνα με πληροφορία της μητέρας του, πρέπει να ήταν ο Κίτσο Μαλτέζο.

Επίσης, ένας κοινός φίλος του πατέρα του και του Κίτσου Μαλτέζου ήταν ο Θάνος Μονάς, τον οποίον γνώρισε το 1985, και του μίλησε για τον Μαλτέζο. Η συνάντησή τους τον έκανε να αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτόν και ήταν πολύ τυχερός, γιατί ζούσε πολύς κόσμος ακόμα που ήξερε τον Μαλτέζου και δέχθηκε να του μιλήσει. Μάλιστα, ο ίδιος ο Γρηγόρης Φαράκος ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου και είπε: «Οφείλω να εκφράσω την συγνώμη της Αριστεράς, για την δολοφονία αυτού του παιδιού». Επίσης, πριν φύγει για το Παρίσι, ο ηθικός αυτουργός Άδωνις Κύρου, έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας εναντίον του. Τελικά, έφυγε για το Παρίσι, εικάζεται με την άδεια του κόμματος, γιατί αυτό ήταν μία πάγια τακτική τότε.

https://www.e-grammes.gr/

 

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ...

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

 

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ

Ως γνωστόν, οι Γερμανοί διαχρονικά ήταν σύμμαχοι με το φονταμελιστικό ισλάμ και τους Τούρκους και προσπάθησαν πάντα να αξιοποιήσουν τα δυο αυτά στοιχεία για να επεκτείνουν την επιρροή τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, καθώς και για να επιτύχουν την παγκόσμια ηγεμονία. 

 Και ήδη από το 1914, οι Νεότουρκοι, ως σύμμαχοι της Γερμανίας, το 1914 κήρυξαν τον πόλεμο στα κράτη της Αντάντ, εξαπολύοντας εναντίον τους Τζιχάντ (ιερό πόλεμο) με εντολή του Σουλτάνου-Χαλίφη (αλλά και παρότρυνση του Κάιζερ της Γερμανίας), ύστερα από φετφά που εξέδωσε δημοσιά ο σειχοισλάμης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Μέσω της κήρυξης ιερού πολέμου, οι Νεότουρκοι φιλοδοξούσαν να συσπειρώσουν όλους τους μουσουλμάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία τους και παράλληλα να τους στρέψουν ενάντια στους Χριστιανούς (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή ενάντια στα Χριστιανικά κράτη της Αντάντ).

Παράλληλα, τόσο ο Κάιζερ, όσο και οι Νεότουρκοι ήλπιζαν ότι μέσω της τζιχάντ, όλοι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των μουσουλμανικών κρατών που είχαν υπό την κατοχή τους οι Αγγλογάλλοι θα εξεγείρονταν εναντίον τους, και οι δυτικοί θα ήταν για τον λόγο αυτό αναγκασμένοι να αποστείλουν στρατεύματα από την Ευρώπη σε αυτές για να καταστείλουν τις επαναστάσεις αυτές, αποδυναμώνοντας με τον τρόπο αυτό τον στρατό τους στην Ευρώπη.

Ανακουφίζοντας έτσι την Γερμανία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία από την στρατιωτική πίεση αυτών στην Ευρώπη, και διευκολύνατε παράλληλα με τον τρόπο αυτό τα επιθετικά σχέδια των Γερμανών έναντι των συμμάχων της Αντάντ.

Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, οι Νεότουρκοι (όπως και οι Γερμανοί σύμμαχοι τους) είχαν έρθει σε επαφή με πολλούς μουσουλμάνους ηγέτες πολλών ισλαμικών κρατών, τα οποία ήταν υπό την διοίκηση των Αγγλογάλλοι και των Ιταλών.

Έτσι στην Σομαλία, οι Τούρκοι και οι Γερμανοί στήριζαν με όπλα και χρήματα τον Μοχάμεντ Αμπντάλ Αλ Χασάν, τον λεγόμενο και «τρελό μουλά» ο οποίος αντιστεκόταν με επιτυχία μαζί με τον στρατό των δερβίσηδων του ενάντια στους Ιταλούς από το 1890 έως το 1918, ενώ το 1914 οι Νεότουρκοι τον έχρισαν και «Εμίρη της Σομαλίας».

Στην Λιβύη, οι Νεότουρκοι είχαν συμμαχήσει με την ισλαμική και εθνικιστική αδελφότητα των Συνασίγια, η οποία είχε σχεδόν ένα εκατομμύριο μέλη και σχεδίασαν όταν οι Τούρκοι υπό τους Κεμάλ και Άλατά Πασά θα εισέβαλαν στην Αίγυπτο από το Σινά, οι Συνασίγια να επιτίθονταν από την Λιβύη προς την Αίγυπτο ταυτόχρονα.

Μια επίθεση που πραγματοποιήθηκε όντως ενάντια στην Αίγυπτο τόσο από τους Τούρκους, όσο και τους Λίβυους ισλαμιστές, αλλά τελικά απέτυχε, αφού οι Βρετανοί κατάφεραν να νικήσουν τους εχθρούς και στα δυο μέτωπα ταυτόχρονα.

Φυσικά, οι Νεότουρκοι δεν είχαν στηρίξει μόνο τότε τους ισλαμιστές στην Λιβύη. Έτσι, όταν εισέβαλαν οι Ιταλοί στην τότε υπό τουρκική κατοχή Λιβύη το 1911 υπό την κυβέρνηση του πλουσίου φιλελευθέρου Τζολίτι, ο Ενβέρ Πασάς και ο Κεμάλ οργάνωσαν έναν επιτυχημένο ανταρτοπόλεμο εναντίον τους.

Και παρόλο που οι Ιταλοί κατέλαβαν με ευκολία τις παραλιακές πόλεις, οι οποίες ήταν εντός της εμβέλειας των πυροβόλων των πλοίων τους, δεν κατέστη εφικτό να προχωρήσουν προς τα ενδότερα της Λιβύης και να την κατακτήσουν λόγω του ανταρτοπόλεμου των Τούρκων και των ντόπιων κάτοικων που τους στήριζαν πλειοψηφικά.

Μόνο η διατεινόμενη έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων ανάγκασε τότε τους Νεότουρκους να εγκαταλείψουν την Λιβύη, γιατί χρειαζόταν να μεταφέρουν εσπευσμένα τον στρατό τους στην χώρα αυτή στην Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν τον Βαλκανικό Συνασπισμό εναντίον τους.

Παρόλα αυτά, οι Νεότουρκοι άφησαν πολλά όπλα πίσω στους Λίβυους αντάρτες, λέγοντας τους ότι όσο αυτοί αντιστεκόταν στους Ιταλούς θα τους έστελναν όπλα (κάτι που όντως έπραξαν μαζί με τους Γερμανούς συμμάχους τους) και πως θα επέστρεφαν σύντομα για να ανακαταλάβουν την χώρα, όταν θα νίκαγαν τους εχθρούς τους στα Βαλκάνια και τους συμμάχους της Αντάντ στον Α ΠΠ.

Και όντως προσπάθησαν κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Α ΠΠ) να εισβάλουν και να καταλάβουν την Αίγυπτο σε συνεργασία με τους ισλαμιστές αντάρτες συμμάχους τους στην Λιβύη αλλά απέτυχαν.

[Τα ίδια ακριβώς προσπάθησαν να πράξουν στις ημέρες μας οι Τούρκοι στην Λιβύη και την Αίγυπτο μέσω της «Αραβικής Άνοιξης» και την άνοδο στην ηγεσία πολλών Αραβικών κρατών ισλαμιστών ηγετών, προερχόμενων από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά απέτυχαν και πάλι.

Έτσι, μετά την ήττα αυτή των Αδερφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, οι ίδιοι έχασαν την εξουσία στην Τυνησία, ενώ έχασαν και ένα μεγάλο μέρος της Λιβύης, όταν ο υποστηριζόμενος από την Αίγυπτο, Ρωσία και ΗΠΑ, Στρατάρχης Χάφταρ, ξεκίνησε μια αντεπίθεση στην περιοχή (https://www.triklopodia.gr/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BB%CE%B9%CE%B2%CF%85%CE%B7%CF%83-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B9%CE%B4%CF%81%CF%85%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83, https://www.huffingtonpost.gr/entry/o-emfelios-ste-livee-e-ellada-kai-e-toerkia-se-trito-pedio_gr_5d1f03dfe4b04c481411a650), εισβάλλοντας στην Λιβύη (με κατεύθυνση από την Κυρήνη προς την Τρίπολη).

Στην διάρκεια αυτής απελευθέρωσε πολλές περιοχές από την υποστηριζόμενη από τους ισλαμιστές, το Κατάρ και τους Τούρκους, κυβέρνησης της Τρίπολης του Σάρατζ, ο οποίος στηρίζει την εξουσία του σε ισλαμικές πολιτοφυλακές, εκδιώκοντας τους ισλαμιστές από το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Λιβύης, και πολιορκώντας την πρωτεύουσα αυτής, την Τρίπολη.

Και κατά την διάρκεια της πολιορκίας αυτής, ο Στρατάρχης Χάφταρ έδωσε εντολή στις δυνάμεις του να βομβαρδίζουν τα πλοία και τα αεροπλάνα των Τούρκων, τα οποία μεταφέρουν στρατό, όπλα και χρήματα στην φιλοισλαμιστική κυβέρνηση του Σάρατζ (https://www.pentapostagma.gr/2019/06/%ce%b5%ce%ba%cf%84%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%8c%cf%81%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%cf%86%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b1.html).

Παράλληλα όμως, με την εισβολή των Τούρκων στην Λιβύη με όπλα, μισθοφόρους, ναυτικό και αεροπορία, και η Αίγυπτος του Σίσι στέλνει ως σύμμαχος του Λίβυου στρατάρχη Χάφταρ σε αυτόν όπλα, τεθωρακισμένα, ενώ παράλληλα τον προστατεύει και τον ενισχύει με την αντιαεροπορική ομπρελά και την αεροπορία της.

Φυσικά εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι στην Λιβύη (Τουρκία, Κατάρ, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, ΗΠΑ, Ρωσία) κερδίζουν χρήματα με την αποστολή και πώληση οπλών στην πλευρά την οποία υποστηρίζουν.

Επιπλέον, όποια από τις δυο πλευρές αναδειχτεί νικήτρια (ο Χάφταρ ή ο Σάρατζ), ο σύμμαχος και κύριος υποστηρικτής της (Αίγυπτος ή Τουρκία) θα μπορέσει να οριοθετήσει με τον νικητή στον εμφύλιο της Λιβύης, ευνοϊκή για τον ίδιο ΑΟΖ, εις βάρος του ηττημένου και του δικού του υποστηρικτή, μια οριοθέτηση, η όποια αναμένεται να επηρεάσει σημαντικά και τον καθορισμό της ΑΟΖ και της πατρίδας μας με όλες αυτές τις χώρες.

Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι σχεδιάζουν κατά κάποιους αναλυτές μια στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη, αφού αξιωματούχοι τους δήλωσαν πρόσφατα ότι η χώρα τους έχει από παλιά υπογράψει συνθήκη στρατιωτικής υποστήριξης και συμμαχίας με την κυβέρνηση του φιλοισλαμιστής Σάρατζ, ύστερα από πρόσκληση αυτού, στο πρότυπο της Συρίας, οπού η κυβέρνηση Άσαντ κάλεσε το συμμαχικό με τον ίδια Ιράν να επέμβει στρατιωτικά στην Συρία.

Και παράλληλα, λέγεται ότι ο Ερντογάν διάμεσου Λιβύης σκέφτεται να εισάγει μισθοφόρους, ισλαμιστές και πράκτορες στην Αίγυπτο του Σίσι, με στόχο να ξεσηκώσει ταυτόχρονα τα εκατομμύρια των οπαδών των Αδερφών Μουσουλμάνων σε Αίγυπτο και Λιβύη.

Με στόχο όχι μόνο να ρίξει τον Σίσι στην Αίγυπτο και να επαναφέρει τους Αδερφούς Μουσουλμάνους στην διακυβέρνηση του κράτους αυτού, αλλά παράλληλα να ξεσηκώσει τους ισλαμιστές της Λιβύης ενάντια στον Αιγυπτιακό στρατό που εισήλθε στην χώρα για να βοηθήσει τον Χάφταρ, όπως φυσικά και για να αποδυναμώσει τον Λίβυου Στρατάρχη μέσω ανταρτοπόλεμου και πρακτόρων.

Βέβαια, το πιθανότερο είναι αυτή η τυχοδιωκτική στρατηγική του Ερντογάν να του γυρίσει τελικά μπούμερανγκ και τα σχέδια για ταυτόχρονη εισβολή των Τούρκων και των ισλαμιστών μισθοφόρων τους σε Λιβύη και Αίγυπτο να αποτύχουν παταγωδώς, όπως ακριβώς τα αντίστοιχα που είχαν οι Νεότουρκοι στην διάρκεια του Α’ ΠΠ για ταυτόχρονη εισβολή του στρατού τους και του στρατού των ισλαμιστών Λίβυων μισθοφόρων τους.

Και μακροπρόθεσμα, όπως οι στρατιωτικές αποτυχίες των Νεότουρκων σε πολλά μέτωπα (Βαλκάνια, Αίγυπτο, Λιβύη, Μεσοποταμία, Παλαιστίνη) σήμαναν την πτώση του καθεστώτος τους και του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ίσως αντίστοιχα μακροπρόθεσμα οι στρατιωτικές ήττες του Ερντογάν σε πολλά μέτωπα (Λιβύη, Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ) να σήμαναν την πτώση του ισλαμικού καθεστώτος του και του Χαλιφάτου που ο ίδιος ονειρεύεται να ανασυστήσει.

Αντίστοιχα στις μέρες μας, ο ISIS με την υποστήριξη των Καταριανών και των Τούρκων, έχει εξαπολύσει έναν άγριο ανταρτοπόλεμο στην Συρία και το Ιράκ στις μέρες μας, ύστερα από ήττα του από τις ΗΠΑ και την Ρωσία εκεί, ενώ προσπάθησε να ανακαταλάβει εδάφη στις χώρες αυτές και να εκδιώξει με ανταρτοπόλεμο τις δυο αυτές υπερδυνάμεις από την περιοχή αυτή, όπως έγινε με τους ισλαμιστές αντάρτες (τους μουτζαχεντίν) στο Αφγανιστάν με την ΕΣΣΔ και στο Βιετνάμ με τις ΗΠΑ παλαιοτέρα (από τους Βιετκόνγκ)].

Όσο για τις μάχες με τους Ιταλούς, οι ισλαμιστές αντάρτες της Λιβύης, σταύρωναν τους αιχμάλωτους Ιταλούς στρατιώτες, τους έκοβαν τα χέρια και ποδιά, τους ακρωτηρίαζαν, τους βασάνιζαν, ενώ στην διάρκεια του πολέμου, πολλοί Ιταλοί στρατιώτες βρέθηκαν σε πηγάδια νεκροί, με κομμένα τα λαρύγγια των λαιμών τους ή τα κεφαλιά τους και τα χέρια και τα ποδιά τους δεμένα (ακριβώς ότι κάνει δηλαδή και ο ISIS σήμερα στις περιοχές που είχε υπό τον έλεγχο του).

Για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, οι Ιταλοί εφάρμοσαν εξίσου άγριες μεθόδους, με σφαγή του ντόπιου πληθυσμού, βασανιστήρια και κρεμάλες, πάρα το γεγονός πως αρχικά παρίσταναν τους σωτήρες των ντόπιων από τους Τούρκους (όπως ακριβώς παρίσταναν στις μέρες μας οι Αμερικανοί τους ελευθερωτές στο Ιράκ και την Λιβύη πριν αρχίσουν τις σφαγές κατά των ντόπιων).

[Φυσικά τότε, ο πόλεμος έγινε όπως και στις μέρες μας για την γη της Λιβύης, τον έλεγχο των εμπορικών και θαλάσσιων δρόμων της, για λάφυρα και την κατοχή των ορυκτών της πόρων, καθώς και για την απόκτηση νέων υπηκόων-δούλων στην ουσία.

Παράλληλα, η Ιταλία προσπαθούσε να δημιουργήσει όπως και οι Ρωμαίοι στην Αρχαιότητα αποικίες στην εύφορη αυτή περιοχή.

Στην προσπάθεια αυτή των Ιταλών βοηθούσε και η θεωρεία της «Τρίτης Ιταλίας» που είχε γίνει τότε πολύ διάσημη στην Ιταλία.

Σύμφωνα με αυτή, η πρώτη Ιταλία ήταν αυτή των Καισάρων και των Αυτοκρατόρων, η δεύτερη αυτή της Αναγέννησης και των Μεσαιωνικών Ιταλών ηγετών και η τρίτη η νέα Ιταλία μετά την ενοποίηση της χώρας αυτής το 1871, η οποία θα μεταμορφώνονταν με βάση την θεωρεία αυτή σταδιακά σε μια «Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία».

Το μόνο ίσως σωστό στην θεωρεία αυτή, είναι ότι όντως αρχικά οι Ιταλοί κυβερνήθηκαν από τους δικτάτορες στην ουσία Καίσαρες-Αυτοκράτορες, ύστερα από τους μεσαιωνικούς αυταρχικούς τυράννους-άρχοντες της Ιταλίας (https://www.triklopodia.gr/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83/, http://alophx.blogspot.com/2017/09/cola-di-rienzo.html), τους Δόγηδες και τον πάπα της Ρώμης, ενώ στα νεότερα έτη από τον δικτάτορα Μουσολίνι, ενώ στις μέρες μας από ακροδεξιούς ηγέτες (https://www.triklopodia.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%83-%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B8%CE%B5%CF%83/)].

Αντίστοιχα, οι Νεότουρκοι παρά τις προσπάθειες τους, δεν κατάφεραν να κρατήσουν το Ιράκ και γενικότερα την Μεσοποταμία υπό τον έλεγχο τους, πάρα την τζιχάντ που κήρυξαν εκεί κατά των δυτικών (Αγγλογάλλοι), όπως αντίστοιχα και πάλι στις μέρες μας, ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές σύμμαχοι του (ISIS), δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέλαβαν σε Ιράκ και Συρία έναντι των ΗΠΑ και της Ρωσίας.

Την ίδια περίοδο στην Παλαιστίνη και την Συρία, οι Νεότουρκοι, υπό τον υπεύθυνο για την περιοχή στρατηγό Μουστάφα Κεμάλ, άρχισαν να εκτελούν ντόπιους Άραβες ηγέτες και κάτοικους, πιστεύοντας ότι αυτοί θα συμμαχούσαν με τους δυτικούς εχθρούς τους.

(Εδώ μπορεί επίσης να αναφερθεί, ότι κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι Νεότουρκοι είχαν εκδόσεις μαστική διαταγή πλήρους επιστράτευσης των ντόπιων στην Ταρσό, η οποία θα επεκτεινόταν σε όλη την Αυτοκρατορία σε περίπτωση γενικευμένου πολέμου, έναν μόλις μήνα πριν την επίσκεψη και δολοφονία του διάδοχου του Αυστριακού θρόνου, του Φραγκίσκου-Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, λες και ήξεραν ότι κάτι θα συμβεί).

Η καταπίεση αυτών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε σύντομα οι κάτοικοι των περιοχών αυτών ξεσηκώθηκαν και ενώθηκαν με τον γνωστό σε όλους μας «Λόρενς της Αραβίας» (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_36.html), ενάντια στους Τούρκους.

Στην εξέγερση αυτή βοήθησε και ένα άλλο γεγονός. Εν μέσω του πολέμου, έγινε μια επιδρομή πολλών δεκάδων χιλιάδων ακρίδων στην περιοχή, οι οποίες κατέστρεψαν όλα τα σπαρτά της περιοχής και προκλήθηκε λιμός και μεγάλη πεινά.

Ο Κεμάλ, ο οποίος από ότι φαίνεται πειραματίζονταν στην μετέπειτα πολιτική των γενοκτονιών του, αρνήθηκε να δώσει τρόφιμα από τις κρατικές αποθήκες στους ντόπιους, πάρα τον ναυτικό αποκλεισμό των Βρετανών, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα εξόντωνε όλους τους ντόπιους κατά τον ίδιο «ανυπάκουους φιλοδυτικούς πληθυσμούς».

Οι Βρετανοί από την πλευρά τους, δεν ήραν ότι στο ελάχιστο τον ναυτικό αποκλεισμό που είχαν επιβάλει στην περιοχή, πιστεύοντας ότι μέσω της πείνας θα ξεσηκώνονταν οι ντόπιοι κατά των Τούρκων όπως και έγινε στην συνέχεια. Οι δε απώλειες του ντόπιου πληθυσμού από τα «παιχνίδια θανάτου» του Κεμάλ και των Βρετανών ανήλθαν σε 500.000 ψυχές.

Παρόλες όμως τις προσπάθειες του, ο Κεμάλ ηττήθηκε από τον Βρετανό στρατηγό Αλενμπί το 1918 στην τελευταία μάχη της Μεγιδδούς, μέσω της οποίας οι Οθωμανοί έχασαν για πάντα την Παλαιστίνη, την Συρία και την Μεσοποταμία, ενώ ο ίδιος αναγκάστηκε να το σκάσει στην Κωνσταντινούπολη για να σωθεί.

Όσο για τους Βρετανούς, την δεκαετία του 1920, κατά την οποία κατέλαβαν το Ιράκ, κατέστειλαν με σφαγές καθώς και την χρήση χημικών όπλων, υπό τις διαταγές του Τσόρτσιλ, μια εθνικιστική εξέγερση που έλαβε χώρα εκείνη την χρονική περίοδο, όπως ακριβώς στις μέρες μας, οι ΗΠΑ υπό τον πρώην πρόεδρο αυτών, τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο κατέλαβαν το Ιράκ και κατέστειλαν με σφαγές την εξέγερση των εθνικιστών μπααθιστών εκεί.

Παράλληλα, εδώ μπορεί να αναφερθεί εδώ ότι τα προεόρτια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) ήταν αρχικά ο πόλεμος Ιταλίας-Νεότουρκων για την Λιβύη το 1911 και αμέσως μετά οι Βαλκανικοί Πόλεμοι των ετών 1912-1913, πριν ακολουθήσει το 1914 η είσοδος των Νεότουρκων στον Α’ ΠΠ με τον βομβαρδισμό εκ μέρους τους του λιμανιού της ρωσικής Οδησσού.

Υπάρχει και ακόμα μια ιστορική ομοιότητα της εποχής μας με αυτή των Νεότουρκων.

Πριν την άνοδο αυτών στην εξουσία, την ηγεσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε αναλάβει ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ, ο λεγόμενος και «κόκκινος Σουλτάνος», ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, ενώ κατήργησε την Βουλή και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χωρά, όντας φανατικός ισλαμιστής.

Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από την «Επιτροπή Ένωση και Πρόοδος» (πιο γνωστή με το όνομα Νεότουρκοι), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Στο τέλος όμως, οι Νεότουρκοι κατάφεραν να ρίξουν τον Αβδούλ Χαμίτ το 1908 και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας.

Όμως, οντάς φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία, καταπίεσαν τόσο πολύ και εξολόθρευσαν τις άλλες εθνικότητες της Αυτοκρατορίας, ώστε αυτές επαναστάτησαν στο τέλος, ενώ έσυραν και την χώρα τους στον καταστροφικό για την ίδια Α ΠΠ, ενάντια σε Αγγλογάλλοι, Ρωσία και ΗΠΑ, ο οποίος και κατάστρεψε παντελώς την Αυτοκρατορία τους. 

Αντίστοιχα στις μέρες μας, στην την ηγεσία της Τουρκίας έχει αναλάβει ο λεγόμενος και «Σουλτάνος», Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, ενώ αρχικά είχε υποστηρίξει ένα φιλελεύθερο Σύνταγμα, σύντομα έγινε απολυταρχικός, απολυτά καταπιεστικός, και προσπάθησε με την βία να επιβάλει τον ισλαμικό νομό στην χώρα, όντας φανατικός ισλαμιστής.

Παράλληλα, κατάφερε να διαλύσει εν τη γένεσει του μια απόπειρα πραξικοπήματος από Κεμαλιστές το 2016 (οι οποίοι είναι και οι «νόμιμοι» απόγονοι των Νεότουρκων), μέλη της οποίας ήταν πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Τουρκίας.

Είναι δε πολύ πιθανό σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, στο τέλος όμως, οι Κεμαλικοί να καταφέρουν να ρίξουν τον Ερντογάν και να αναλάβουν την ηγεσία της Τουρκίας, με την υποστήριξη των δυτικών, ιδιαίτερα εάν ο Ερντογάν (αυτός ο μανιακός ισλαμιστής «αρπαβούτας πειρατής-κουρσάρος»), στραφεί ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Όμως αυτοί, όντας φανατικοί, ανίκανοι, τυχοδιώκτες και γενοκτονία (όπως και ο ιδρυτής τους ο Κεμάλ), μπορεί να καταπιέσουν τόσο πολύ και εξολοθρεύσουν τις άλλες εθνικότητες της Τουρκίας, ώστε αυτές να επαναστατήσουν, ενώ στο τέλος, μπορεί να σύρουν και την χώρα τους σε έναν τον καταστροφικό για την πόλεμο (κανονικό ή γεωπολιτικό), ενάντια σε Αγγλογάλλοι, ακόμα και την Ρωσία ή τις ΗΠΑ, ο οποίος και θα καταστρέψει παντελώς το κράτος τους.

[Μάλιστα τώρα τελευταία ο Ερντογάν αθώωσε και αποφυλάκισε εκατοντάδες αξιωματικούς της Εργενεκόν, της παράνομης οργάνωσης των Κεμαλικών στρατιωτικών, η οποία σχεδίαζε στημένο πολεμικό επεισόδιο με την Ελλάδα, για να έχει αφορμή, με την δήθεν αυτή «έκτακτη κατάσταση», για να κάνει πραξικόπημα και να ρίξει τον Ερντογάν, με στόχο πιθανώς να τους χρησιμοποιήσει κατά της πατρίδας μας στο Αιγαίο.

Όμως ο Ερντογάν φαίνεται να παίζει με την φωτιά, αφού ξεχνάει ότι οι ίδιοι αξιωματικοί αν επανακτήσουν την ισχύ τους στον τουρκικό στρατό και επανέλθουν σε αυτόν, μπορεί να ξαναδοκιμάσουν επιτυχώς αυτή την φορά να εκτελέσουν πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και να επανακαταβάλουν με την βία την εξουσία στην Τουρκία.

Ειδικά για αδίστακτους και αμετανόητους κεμαλικούς αξιωματικούς πραξικοπηματίες σαν τους παραπάνω ισχύει η γνωστή λαϊκή φράση: «Ο λύκος (γκρίζος στην περίπτωση αυτή) και αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μήτε την γνώμμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του»]. 

Θα είναι άραγε αυτό το μέλλον της περιοχής; Δεν είναι καθόλου απίθανο, αλλά μόνο εάν γνωρίσουμε πλήρως το παρελθόν και τα γεγονότα που συνέβησαν σε αυτό θα αποφύγουμε την επανάληψη του στο μέλλον, αφού όπως λέει και το γνωστό ρητό: «Η γνώση είναι δύναμη». 
  ALOPHX.BLOGSPOT.COΜ

ΝΙΧΙΛΙΣΜΟΣ...ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΤΑΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ..

Doth Multid

Νιχιλισμός: Το καταστροφικότατο δόγμα του μηδενισμού. (work in progress)

Δεν υπάρχει πιο οξύμωρο πράγμα από τον μεταμοντέρνο μηδενιστικό προοδευτισμό.
Όπως είναι φυσικό, δεν είναι μυστικό για τους σύγχρονους φιλόσοφους, κοινωνιολόγους και τους ψυχολόγους ότι ο ίδιος ο άνθρωπος αλλάζει στον βίαιο αιώνα μας, υπό την επίδραση, βεβαίως, όχι μόνο της συνεχούς γνώσης κι επίγνωσης του πολέμου και της κακώς εννοούμενης επανάστασης αλλά και σχεδόν όλων των άλλων που ισχυρίζονται ότι είναι «σύγχρονα» και «προοδευτικά» πράγματα.
Έχουν ήδη αναφερθεί οι πιο εντυπωσιακές μορφές νιχιλιστικού μηδενισμού, δηλαδή αυτές που εξελίσσουν με τον πιο ειλικρινή δυνατό τρόπο τις διαπιστώσεις τους, των οποίων το συσσωρευτικό αποτέλεσμα ήταν να ξεριζώσουν, να αποσυνθέσουν και να «κινητοποιήσουν» το άτομο, πριν το ακυρώσουν ολοκληρωτικά...
Δηλαδή τον εξαναγκασμό του να αντικαταστήσει την κανονική του σταθερότητα και ρίζα, δηλαδή το έθνος του, την πατρίδα του, την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα, τα ήθη και παραδόσεις του και να τον κάνει να ασχοληθεί με μια άσκοπη αναζήτηση εξουσίας και κίνησης. Να μετατρέψει την ύλη ως υπέρτατο αγαθό, σκοπό και αίτιο κάθε δραστηριότητάς του, άσχετα αν αυτό το κυνηγά με τον κολεκτιβιστικό τρόπο ή τον ατομικιστικό. Να αντικαταστήσει τον κανονικό άνθρωπο με ένα συνεχές αίσθημα νευρικής διέγερσης χωρίς νόημα άλλο εκτός από τον αυτοσκοπό της προόδου και την πολιτική ταυτότητας. με τον όρο πολιτική ταυτότητας, εννοούμε εδώ την τεχνητή και μέσω προπαγάνδας ταυτοποίηση με την οικονομική ή εργασιακή τάξη, το γένος, την φυλή, το φύλο του καθενός, την ίδια στιγμή που οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των ατόμων (που ακόμη και ως έννοια απαγορεύονται πλέον) αγνοούνται.
Το έργο του πραγματιστικού μηδενισμού, στην πράξη και θεωρητικά, ήταν παράλληλο και συμπληρωματικό με αυτό του κλασσικού εχθρού της ανθρωπότητας, δηλαδή του αυταρχικού φεουδαρχικού σκοταδισμού: Ένα έργο τυποποίησης, εξειδίκευσης, απλοποίησης, μηχανοποίησης του ανθρώπου.
Αυτός λοιπόν και κανένας άλλος, είναι ο Υπεράθρωπος του Νίτσε, ο Άριος του Αδόλφου και ο Προλετάριος των κολεκτιβιστών: Τίποτα παραπάνω από ένα απρόσωπο γρανάζι στην τεράστια μηχανή του Κράτους ή άλλης εξουσίας, καλοακονισμένο έτσι ώστε να είναι όσο πιο παραγωγικό γίνεται με την καθαρά υλιστική έννοια. Κατά μία έννοια, ο σκοπός επετεύχθη: Η προηγουμένως ανύπαρκτη μυθική υπεραξία του Μαρξ τεχνηέντως έγινε ο απόλυτος αυτοσκοπός της Δύσης και της Ανατολής, παρ όλη την διαφωνία για το πως θα γίνει αυτό και ο Θεός και κάθε άλλη πράγματι υπαρκτή συντηρητική αξία, μετατράπηκαν με την βία σε απαγορευμένες αλήθειες.
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το αποτέλεσμά του προοδευτικού μηδενισμού, το αποτέλεσμα όλης της μεταμοντέρνας φιλοσοφίας του σήμερα, είναι πλέον προφανές: Να «μειώσει» το άτομο στο πιο «πρωτόγονο» και βασικό του επίπεδο, δηλαδή να αντιστρέψει την εξέλιξη κι από νοήμον όν, να οπισθοδρομήσει μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν, προς την θρυλική εκείνη μυθική σούπα της Ζωής, όπου κάθε συστατικό της ήταν όσο πιο μακρυά γινόταν από το ενσυνείδητο πρόσωπο/άτομο. Να κάνει τον άνθρωπο στην πραγματικότητα σκλάβο του περιβάλλοντος του, άβουλο κύτταρο της κοινωνίας, έρμαιο στις διαθέσεις και τάσεις της, χωρίς ψυχή, χωρίς υπερβατικές ικανότητες, χωρίς απρόβλεπτες δεξιότητες, χωρίς εγγενή αξία, ορίζοντάς τον ως θύμα ικανό μόνο να υποδύεται τον τέλειο εργάτη στο παγκόσμιο εργοστάσιο του Λένιν, καθώς και κατώτατο εκτελεστικό όργανο των σχεδίων τη παγκόσμιας κατακτητικής μηχανής του Χίτλερ.


                     Φανταστείτε ότι έχετε μια μηχανή χρόνου. Τι θα βλέπατε αν ταξιδεύατε μπροστά στον χρόνο; Γνωστή η απάντηση θα πουν οι περισσότεροι. Θα βλέπαμε ένα μέλλον με ανεπτυγμένη τεχνολογία και κοινωνία θα πουν οι αισιόδοξοι, ή αντιθέτως, οι απαισιόδοξοι, ίσως ονειρεύονται μια κοινωνία που απλά επιβιώνει μέσα στα ολέθρια αποτελέσματα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου.
Για τους σκοπούς αυτού του κειμένου όμως, δεν εννοούμε αυτό. Ας φανταστούμε πολύ μα πολύ πιο μακρυά στον χρόνο, ας πούμε εκατό εξάκις εκατομμύρια αιώνες, ή αν θέλετε, δέκα στην δύναμη του προηγούμενου αριθμού... Μήπως θα βλέπαμε ακόμη την ανθρωπότητα να ευημερεί; Μεγάλους πολιτισμούς άλλων καταστάσεων ζωής να ζουν σε έναν απερίγραπτο κόσμο; Όχι φίλοι μου. Τότε, θα βλέπαμε το απόλυτο θερμοδυναμικό τέλος. Αυτά μας λέει τουλάχιστον η επιστήμη και μάλιστα μας το λέει με παντοδύναμα επιχειρήματα.
Κάποια στιγμή, θα σταματήσουν οι ήχοι των μηχανών και των άλλων δραστηριοτήτων των ανθρώπων. Η επιστήμη σήμερα μας εξηγεί επακριβώς το πως όλες ανεξαιρέτως οι εμπειρίες των έμβιων όντων, το γέλιο, το κλάμα, η σκέψη, τα συναισθήματα, τα ένστικτα, θα πάψουν οριστικά και χωρίς επιστροφή. Θα σταματήσουν να υπάρχουν ζωντανά όντα, φυτά, ψάρια στην θάλασσα και έντομα. Όλα τους θα εξαλειφθούν. Κάθε οργανική ουσία θα μετατραπεί στα ανόργανα συστατικά της. Αργότερα, κάθε μεταστοιχείωση που λαμβάνει χώρα ακόμη και στους μεγαλύτερους ήλιους θα ολοκληρωθεί. Στο τέλος, όλες οι δυνατές χημικές αντιδράσεις που είναι δυνατόν να γίνουν θα έχουν γίνει. Θα πάρει εκατομμύρια εκατομμυρίων έτη, πολλά περισσότερα απ όσα μπορεί ποτέ να κατανοήσει το μικρό μας μυαλό. Αλλά όλα, μας λένε ότι θα γίνει.
Οι επιστήμονες μας λένε ότι το Σύμπαν διαστέλλεται. Κάθε πράγμα μέσα του, απομακρύνεται συνεχώς από κάθε άλλο. Κι όσο γίνεται αυτό, το Σύμπαν ψύχεται η ενεργειακή του κατάσταση μεταβάλλεται και καταφθάνει συνεχώς όλο και περισσότερο στο απόλυτο Γκρι και την εντροπία, αυτό που λέγεται θερμικός ή θερμοδυναμικός θάνατος. Στο τέλος, όλα τα άστρα, ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά θα έχουν δώσει όλη την ενέργεια που μπορούν να δώσουν και θα στερέψουν. Ακόμη και τα ίδια τα άτομα, κι ακόμη και τα ίδια τα συστατικά τους στοιχεία, θα σταματήσουν να αποδίδουν ενέργεια. Όλη η ύλη του Σύμπαντος, θα καταρρεύσει και θα μετατραπεί σε μια σούπα φτιαγμένη από τα πτώματα των νεκρών πλέον άστρων και μαύρων τρυπών. Φως δεν θα υπάρχει πουθενά. Το απόλυτο σκοτάδι θα βασιλεύει παντού. Θερμότητα τουλάχιστον με την έννοια της διαφορικού, δεν θα υπάρχει, γιατί στο τέλος όλα θα έχουν την ίδια ακριβώς θερμοκρασία. Κάθε μορφή κίνησης θα έχει σταματήσει προ πολλού και κάθε ζωή θα έχει εξαφανιστεί ολοκληρωτικά. Κάθε γωνιά του Σύμπαντος από άκρη σε άκρη θα είναι ένας απέραντος τάφος, ένα Σύμπαν σε κατάσταση απόλυτης ερήμωσης και θερμοδυναμικού θανάτου από τον οποίο δεν υπάρχει επιστροφή.
Κάθε άστρο θα σβήσει και κάθε πλανήτης θα παγώσει. Κάθε μαύρη τρύπα θα έχει ρουφήξει τα πάντα γύρω της. Κάποια χρόνια μετά απ΄αυτόν τον απόλυτο θάνατο όλων των αιωρουμένων αντικειμένων στο διάστημα, το παροδικό εκείνο σημείο όπου το Σύμπαν παρουσίασε ζωή και οποιαδήποτε θερμοδυναμική μετατροπή, δεν θα είναι παρά μια ανωμαλία, μια στιγμή κυριολεκτικά μέσα σε μια αιωνιότητα γεμάτη με ένα απόλυτο τίποτα. Όλα τα δισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων ετών κατά τα οποία υπήρξε η οποιαδήποτε κίνηση και ζωή, δεν θα είναι ούτε καν μια σπίθα, μπροστά στο αχανές και άπειρο Τίποτα της αιωνιότητας.
Η παραπάνω εικόνα δεν είναι επιστημονική φαντασία. Όλες οι γνώσεις μας περί του Σύμπαντος, όλες οι ενδείξεις, όλες οι αποδείξεις, όλες οι θεωρίες, μας δείχνουν ότι αυτή, και καμία άλλη είναι η σκληρή πραγματικότητα. Όσο απίστευτη και άσχετη είναι αυτή η πραγματικότητα του μέλλοντος να μας φαίνεται σήμερα, θα έρθει αυτή η μέρα. Δεν είναι λοιπόν η ζωή μας ως ανθρώπινα όντα ολοκληρωτικά χαμένη και καταδικασμένη να βρει τον θάνατο, αλλά ολόκληρο το Σύμπαν είναι καταδικασμένο στον απόλυτο θάνατο. Όσον αυτά αυτά τα δεδομένα, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για κάποια διαφορετική κατάληξη. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει το Σύμπαν από το μακάβριο τέλος του και πόσο μάλλον από το δικό μας τέλος.
Είναι λοιπόν, επίσημο. Το Σύμπαν, κατά την απόλυτη υλιστική θεώρηση δεν οδεύει απλά προς τον Θάνατο. Όχι φίλοι μου. Το Σύμπαν, εξ ορισμού ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ.
Καταθλιπτικό θα έλεγε κανείς. Αλλά είναι δυνατόν η παραπάνω εικόνα να γίνει ακόμη καταθλιπτικότερη... Κατά την επιστήμη λοιπόν, όχι μόνον δεν έχει καμιά σημασία ολόκληρο το σύμπαν, αλλά ακόμη και τώρα που ζούμε την απερίγραπτα απίθανη κατάσταση ζωής, ούτε και τώρα παροδικά οτιδήποτε κάνουμε ή νοιώθουμε. Κι αυτό, διότι όλη η φύση είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα μιας μηχανικής διαδικασίας με την ευρεία έννοια. Κάθε γεγονός, κατά την επιστήμη, έχει ένα προβλέψιμο αίτιο, το οποίο υπόκειται σε κανόνες και νόμους. Οι φυσικές επιστήμες, κατά την επιστήμη, περιγράφουν κάθε κίνηση/αλλαγή που λαμβάνει χώρα στο σύμπαν. Άρα, καθετί που λαμβάνει χώρα, δεν είναι επιλογή κανενός, αλλά απλό μηχανιστικό αποτέλεσμα φυσικών νόμων.
Η αγάπη που νιώθει η μάνα προς το παιδί της, το μίσος του Χίτλερ, του Τζένκις Χαν, του Στάλιν και του Μάο προς τα εκατομμύρια θύματά τους, δεν είναι φταίξιμο κανενός, αφού κατά την γενικά αποδεκτή θεωρία της επιστήμης, όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι παρά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε μια εξαιρετικά πολύπλοκη αλλά με πλήρως μηχανιστική λειτουργία μηχανή την οποία τυχαίνει να αποκαλούμε σύμπαν. Ο πόνος των πανταχού σκλάβων, το κλάμα των απανταχού φτωχών, καταπιεσμένων ανθρώπων, οι βασανισμοί, οι βιασμοί δεν είναι παρά ψυχρά συμπτώματα ενός σύμπαντος που απλά προχωρά στην πορεία του προς το μεγάλο θάνατο που προαναφέρθηκε. Τα καλά που υποτίθεται ότι έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα, η φιλοσοφία, η φιλανθρωπία, ο πολιτισμός, η τέχνη και η μουσική, οι αξίες και τα ιδανικά, η δημοκρατία, η ευημερία επίσης με την σειρά τους, δεν μπορεί να σημαίνουν κάτι άλλο εκτός από αποτελέσματα μηχανικών και βιοχημικών αντιδράσεων, δεν σημαίνουν δηλαδή απολύτως τίποτα, η αξία τους, είναι απολύτως ίση με την άξια ολόκληρου του σύμπαντος, η οποία όπως είδαμε τείνει προς το μηδέν, σε τόσο άπειρο βαθμό, έτσι ώστε να ισούται πρακτικά με το μηδέν.
Για τον πιστό ακόλουθο της επιστήμης λοιπόν, δεν υπάρχουν ήρωες, αφού ουσιαστικά δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, ούτε αξίες. Οι ήρωες, είναι απλά κρέας, το οποίο τυχαίνει να κινείται, να μιλά, να κάνει διάφορες πράξεις, όπως ακριβώς είναι τα ζώα, τα βρέφη, οι εγκληματίες, κλπ. Η διαφορά ενός έμβιου όντος από ένα νεκρό, είναι απλά και μόνον ότι το πρώτο ακόμη δεν έχει αρκετές αναπόφευκτες βλάβες, ή δεν έχε στερέψει από ενέργεια. Ουσιαστικά λοιπόν, όλοι εμείς, που βαυκαλιζόμαστε περί κοινωνικής δικαιοσύνης και τόσα άλλα ιδανικά, δεν είμαστε τίποτα άλλο από σακούλες με κόκαλα και κρέας ή αν θέλετε κύτταρα και αμινοξέα που όλως τυχαίως τυχαίνει και κινούνται για ένα απειροελάχιστο χρονικό διάστημα. Κι όχι μόνον αυτό. Τίποτα απ όσα αφήσουμε πίσω, ούτε γνώση, ούτε η ιστορία μας, ούτε τίποτε άλλο, κατά τους νιχιλιστές, δεν πρόκειται να επιβιώσει. Απολύτως τίποτε.
Αμφισβήτηση αυτών των αληθειών, ΔΕΝ είναι δυνατή στο υφιστάμενο αθεϊστικό, υλιστικό πλαίσιο των φυσικών/θετικών επιστημών. Κάθε προσπάθεια ανίχνευσης/εξεύρεσης κάποιας αντικειμενικής αξίας, μέσα στον υλιστικό πολιτισμό είναι απολύτως μάταια. Ως εκ τούτου, κάθε ισχυρισμός ύπαρξης ηθικής από πιστούς του δόγματος αυτού, δεν μπορεί παρά να είναι κάποια μορφή ψυχασθένειας ειδάλλως απαιτεί κάποιο επίπεδο υποκρισίας...
Ποια είναι λοιπόν, τα αναπόφευκτα συμπεράσματα για τον άνθρωπο εκείνον που θα συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω τα οποία είναι απολύτως αδιαμφισβήτητα και δεν επιλέξει να υπερβεί την υλική πραγματικότητα;
Μα πολύ απλά: Το Σύμπαν δεν έχει κανέναν σκοπό. Είναι δηλαδή άσκοπο. Και συνεπώς, ούτε εμείς έχουμε κάποιον σκοπό. Κι όχι, γιατί δεν μπορούμε λόγω αδυναμίας, αλλά διότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σκοπός, άλλος από την πορεία μας προς το απόλυτο μηδέν και τίποτα.
Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι αυτές οι μακάβριες αλήθειες κάνουν την ανθρώπινη ύπαρξη παράλογη. Κι έχουν απόλυτο δίκιο, αν μείνουν στην πίστη τους προς το απόλυτο Μηδέν. Διότι, όπως και να το δει κανείς, όποια δικαιολογία και να σκαρφιστεί κανείς, όσο πολύπλοκα και βαθιά και να φτάσει κανείς την σκέψη του, με βάση τον προορισμό μας κατά την επιστήμη, τίποτα, μα απολύτως τίποτα δεν έχει σκοπό εκτός από την καταστροφή και εξαφάνισή μας. Τίποτα δεν έχει αντικειμενική αξία ή οποιαδήποτε σημασία άλλη εκτός από τον φυσικό μας προορισμό ως ανθρώπινα όντα και ως Σύμπαν ολόκληρο, ο οποίος δεν είναι άλλος όπως είδαμε από τον απόλυτος θάνατο και ο δρόμος προς αυτόν το θάνατο, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία ή αξία.
Αυτές οι τρεις ιδέες, ο σκοπός, η αξία και η σημασία, αν και νοηματικά είναι σχετικές, είναι στην πραγματικότητα διακριτές. Ο σκοπός, έχει να κάνει με έναν στόχο, μια αιτία για την οποία γίνεται κάτι. Η αξία, έχει να κάνε με την ηθική συνιστώσα, το αν κάτι είναι αντικειμενικά καλό, ορθό, κακό λανθασμένο ηθικά κλπ. Η σημασία, έχει να κάνει με τους λόγους για τους οποίους κάποιο πράγμα, γεγονός ή πράξη έχει ουσιαστικό νόημα ή/και αποτέλεσμα μεγαλύτερο από κάποιο άλλο. Βεβαίως, πως μπορεί να έχει ουσιαστικά μεγαλύτερο νόημα οποιοδήποτε πράγμα, εφ όσον πιστεύουμε ότι όλοι μας οδεύουμε προς τον θάνατο συλλογικά και ατομικά;
Ο μόνος υπέρτατος σκοπός λοιπόν μας λέει η επιστήμη είναι ο θερμοδυναμικός απόλυτος θάνατος. Κανένας άλλος σκοπός, είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν μπορεί να λάβει υψηλότερη θέση. Η μόνη αξία, το μόνο ήθος, είναι το ήθος του θανάτου που έρχεται για όλους, αναπόφευκτα. Η μόνη σημασία που ουσιαστικά υπάρχει, είναι η εξαφάνιση κάθε σημασίας, αφού η προδιαγεγραμμένη πορεία του σύμπαντος είναι ο η εξαφάνιση κάθε σημασίας.
Ας είμαστε κατ αρχήν απολύτως ειλικρινείς: Ο σκοπός της Ζωής για τον μη αποδέχοντα την υπέρβαση του φυσικού σύμπαντος, είναι ο Θάνατος. Ακόμη κι αν προσωρινά αποδεχθούμε ότι υπάρχουν στην ζωή και άλλοι προσωρινοί στόχοι, αυτοί δεν σταματούν να είναι παρά παροδικοί σταθμοί προς τον απόλυτο και τελικό προορισμό που είναι η απόλυτη και ολοκληρωτική εξαφάνιση και ο θάνατος.
Το ήθος, η πίστη, τα έργα, η εργασία, η τέχνη, η φύση, η οικογένεια, οι πατρίδες, τα πιστεύω, τα δικαιώματα, ο πολιτισμός κλπ κλπ γι αυτόν που «δεν πιστεύει σε τίποτα», δεν μπορεί να είναι παρά ένα βιολογικό χαρακτηριστικό κάποιων ανθρώπων ή ένα παροδικό σύμπτωμα του Σύμπαντος, το οποίο εξελίχθηκε όπως ακριβώς και τα χέρια και τα πόδια μας ή μια μαύρη τρύπα, ή ένα ήλιος εκατοντάδες εκατομμύρια έτη φωτός μακρυά. Δεν αφορούν κανέναν όλα αυτά, κι ούτε αλλάζουν στο ελάχιστο τον απώτατο προορισμό μας. Δεν θα έλεγε κανείς ότι μια τέτοια θεώρηση του ήθους, δηλαδή η θέση ότι το α πράγμα ή το β γεγονός ή η γ πράξη είναι καλά ή κακά, έχει κάποια αντικειμενική βάση. Για τον μη αποδέχοντα το υπερφυσικό και υπερβατικό το να πει κάποιος για παράδειγμα «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν», μπορεί να φαίνεται ότι προέρχεται από κάποια αντικειμενική αποκαλυπτική πηγή, αλλά όμως στην πραγματικότητα γι αυτόν, πρόκειται απλά για ένα αποτέλεσμα μιας μηχανιστικής διαδικασίας, χωρίς όπως είπαμε κανέναν σκοπό, αξία ή σημασία.
Στην πραγματικότητα, ο ειλικρινής άθεος/νιχιλιστής/μηδενιστής, παραδέχεται το γεγονός, ότι ακόμη και τα συστατικά στοιχεία μιας τέτοιας πρότασης δεν έχουν καμιά αξία. Δηλαδή, ούτε το ρήμα "αγάπα" έχει καμιά ουσιαστική σημασία, ούτε τα ουσιαστικά «πλησίον» και «εαυτόν», ούτε αυτός που το λέει, ούτε αυτός που το ακούει. Αυτό που λαμβάνει χώρα, είναι μια κατάσταση όπου ένα βιολογικό αντικείμενο πολύ απλά συμβαίνει να βγάζει κάποιους ήχους, λόγω των νόμων της φύσεως και τίποτα άλλο. Το γεγονός, ότι κάποια άλλα βιολογικά όντα παρουσιάζουν κάποια αντίδραση προς αυτά τα φαινόμενα, είναι επίσης ένα ανούσιο φαινόμενο. Η μόνη ίσως αξία που μπορεί να δοθεί στην οποιαδήποτε ηθική, θα μπορούσε να εκφράσει κάποιος, είναι ότι εκείνη την συγκεμριμένη περίοδο, χρησιμεύει στην επιβίωση και πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου είδους, αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, μόνο ως παροδικός στόχος, διότι όπως είπαμε ο απώτατος και μοναδικός στόχος είναι ο απόλυτος Θάνατος και βεβαίως ισχύει το αιώνιο δόγμα ότι όλα αυτά δεν έχουν καμιά αντικειμενική αξία.
Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, μας το λέει ξεκάθαρα: «Δεν υπάρχει στο τέλος, κανένας σχεδιασμός, κανένας σκοπός, κανένα κακό, κανένα καλό, εκτός από ανελέητη αδιαφορία. Είμαστε μηχανές οι οποίες απλά παράγουν και μεταδίδουν DNA.» Θα ήταν αξιολάτρευτη αυτή του η ειλικρίνεια, εάν δεν συνέχιζε μετά να κρίνει με παθιασμένη οργή διάφορες ανθρώπινες καταστάσεις και πράξεις ως «αντικειμενικά κακές» πράγμα το οποίο κατά τον ίδιο και την θεωρία του, όπως είδαμε δεν υπάρχει.
Πως ένας άνθρωπος που έχει τέτοια κοσμοθεωρία και την έχει πάρει στα σοβαρά, μπορεί να εμπιστευτεί τον συνάνθρωπο του, να δημιουργήσει πολιτισμό, να εκφράσει και να θεσμοθετήσει το καλό; Δεν μπορεί. Κι ακόμη κι αν μπορέσει, θα είναι παροδικό. Δεν μπορεί να κρίνει ότι η αλληλεγγύη, η αγάπη κλπ κλπ είναι αντικειμενικά καλά πράγματα, διότι δεν έχει κάποια υπερβατική αντικειμενική πηγή από την οποία μπορεί να αντλήσει αποδείξεις η επιχειρήματα για κάτι τέτοιο. Δεν μπορεί να πει ότι η πρόοδος στην επιστήμη είναι καλή, διότι ο επηρεασμός αυτών στην κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει το γεγονός ότι οδεύουμε προς τον θάνατο και ότι ουσιαστικά δεν έχουν αξία. Δεν μπορεί ο ιατρός που απαλύνει τον πόνο, να δώσει πραγματική σημασία στην πράξη του, διότι όσο πόνο και να απαλύνει, όσες ασθένειες και να ιάσει, όσο πόνο και να απαλύνει, δεν πρόκειται να βρει κάποιο νόημα, ή σταματήσει τον ερχομό του θανάτου. Ο διπλωμάτης που εργάζεται για την ειρήνη, οι ήρωες απελευθερωτές των λαών, οι συγγραφείς, οι καλλιτέχνες, οι φιλόσοφοι, οι μουσικοί κλπ, όλοι τους στο τέλος, δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα, εκτός από μια παροδική, περιστασιακή κίνηση, η οποία όπως είναι απλά είναι αποτέλεσμα κάποιων ψυχρών κανόνων.
Ναι βεβαίως, συγκριτικά μπορεί κάποιος να έχει προσφέρει περισσότερα από έναν άλλον, αλλά ποια είναι η αντικειμενική αξία και νόημα όλων αυτών των προσφορών; Τι αλλάζει για τον άθεο, ουσιαστικά, η οποιαδήποτε πράξη; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος, να σταθεί ως εμπόδιο μπροστά στην ανίκητη δύναμη που είναι η πορεία του Σύμπαντος προς την ουσιαστική ανυπαρξία; Όχι. Και ποια η ουσιαστική αξία του ανθρώπου; Καμία.
Εφ όσον στην πραγματικότητα για τον άθεο, το υλιστή η κύρια φιλοσοφία είναι ο απόλυτος νιχιλισμός και η πίστη στο μηδέν και το τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά που αποκαλούμε τόσα πράγματα για να δώσουμε νόημα, δεν υπάρχει στόχος, σημασία, νόημα, αξία, ήθος, καλό, κακό κλπ κλπ, ποιός θα κρίνει τι είναι καλό και τι όχι ανά πάσα στιγμή; Κανένας, εκτός από τον ενδιαφερόμενο. Κι ως εκ τούτου, καλώς κάνει ο ενδιαφερόμενος και σκοτώνει, ή φέρνει οποιαδήποτε άλλη δυστυχία στον κόσμο.
Ένας πραγματικός νιχιλιστής χωρίς καμιά πίστη στο υπερφυσικό δεν μπορεί να αποδοκιμάσει ειλικρινά τον πόλεμο, δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει ενάντια στην καταπίεση, δεν χρειάζεται να παλέψει ενάντια στην αδικία διότι αν το κάνει αυτό, τότε θα πρέπει να παραδεχθεί ειλικρινά ότι όντως υπάρχουν αξίες οι οποίες παρά το τραγικό μέλλον του εαυτού του και του Σύμπαντος που σίγουρα έρχεται, υπάρχουν κάποιες αξίες που ζουν και υπάρχουν σε υπερβατικό, υπερφυσικό επίπεδο...
Κι ως εκ τούτου θα το κάνει τελικά, εφ όσον γνωρίζει πρακτικά ότι δεν μπορεί να προχωρήσει με τον τρόπο της απόρριψης των πάντων, και υποκριτικά βάζοντας αξία στην δική του ζωή, θα υποκριθεί, ότι υπάρχουν αξίες, σκοποί και σημασίες ακόμη κι αν το κάνει εμμέσως, χωρίς να το παραδέχεται ανοικτά...
Στον αντίποδα του ειλικρινούς νιχιλιστή έχουμε λοιπόν τον υποκριτή νιχιλιστή. Αυτός, καθημερινά υποκρίνεται ότι αυτά που κάνει έχουν κάποια αντικειμενική αξία, σημασία ή νόημα. «Αγαπώ τα παιδιά μου» θα πει ο ένας προς τον άλλον, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι με βάση την δική τους κοσμοθεωρία δεν υπάρχει απολύτως καμιά αντικειμενική αξία σε αυτό. Κι όμως, και οι δύο τους υποκρίνονται ότι υπάρχει. Το παροδικό αίσθημα (άλλον ένα βιολογικό χαρακτηριστικό του είδους μας και τίποτα άλλο), έχει για κάποιον ανεξήγητο λόγο «αξία», «σημασία», «σκοπό», άλλον από τον θάνατο.
Υποκρίνονται δηλαδή, ότι οι πραγματικά και εξ ορισμού ανούσιες και μικροσκοπικές τους ασχολίες, μικροσκοπικές σε σχέση με τον άπειρο θάνατο που μας περιμένει όλους, έχουν κάποια αξία.
Επισκέπτονται, θέλουν δεν θέλουν, την υπέρβαση. Διότι αν δεν την επισκεφθούν, νόημα ουσιαστικό δεν πρόκειται να υπάρξει.

ΤΑ ΕΘΝΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΤΕΡΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ...

Τα έθνη πρέπει να θέσουν τέρμα στον πόλεμό τους κατά της ιστορίας τους

 

Στέλιος Παπαθεμελής

 

Στα αρνητικά των εκλογών της Κυριακής υπολογίζεται το γεγονός ότι τα εθνικά θέματα δεν μέτρησαν στο βαθμό της αξίας τους στο τελικό αποτέλεσμα. Είναι ολοφάνερες οι ευθύνες γι’αυτό του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Έτσι εξηγείται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθη μεν, αλλά δεν ξεριζώθηκε … σύρριζα και ο κ. Τσίπρας είναι αρχηγός Αξιωματικής αντιπολίτευσης με 32% ποσοστό δόξης λαμπρόν. Το deal των Πρεσπών δυστυχώς «στεφανώνει» τον κ. Τσίπρα και «κυνηγά» τον κ. Μητσοτάκη μήπως και το υποτιμήσει και δεν το «σεβασθεί». Εφ’ώ και ο εκπρόσωπος της Μέρκελ Στέφεν Ζαϊμπερτ συγχαίρει τον νικητή, αλλά περισσεύουν οι έπαινοι της καγκελαρίου προς τον ηττημένο «για τη συνεργασία τους πάντα σε μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοκατανόησης»! Με υπόδειξη προς τη Ν.Δ. ότι «το Βερολίνο ελπίζει πως η νέα κυβέρνηση θα τηρήσει την συμφωνία των Πρεσπών»!!!

Στα θετικά του εκλογικού αποτελέσματος συναριθμείται η μη εκλογή κορυφαίων στελεχών του διεθνιστικού εθνομηδενισμού και της εθνοαποδόμησης όπως: Ρεπούση, Τατσόπουλος, Ψαρριανός, Δανέλλης κ.α.
Στην Εξόδιο από την εξουσία του Αλέξη Τσίπρα μας προέκυψε «να παρουσιάζει όπλα» μια πολλαπλή γερμανική κουστωδία. Ο ηττημένος αποχωρεί με τον «έπαινον του Δήμου και των σοφιστών» (Καβάφης) προεξάρχοντος του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε. Ο ισχυρός γερμανός πρώην Υπ. Οικ. και νυν Πρόεδρος του Κοινοβουλίου έσπευσε πρώτος και μάλιστα προεκλογικά να εγκωμιάσει τον κ. Τσίπρα. Και μάλιστα όχι γιατί από κοινού με τις αποφάσεις τους καταβαράθρωσαν την ελληνική οικονομία, αλλά για το …..deal των Πρεσπών!
«Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξεμπλόκαρε τη σχέση με τη “Βόρεια Μακεδονία” είναι μια αξιοσημείωτη επίδοση ενός statesman- ειδικά αφού υποχρεώθηκε να υποστεί την εσωτερική αντίδραση»!
Η Zeit προέβαλε την δήλωση Σόϊμπλε επαυξάνοντάς την με το ακόλουθο ανάμικτο αισθημάτων θαυμασμού και επίκρισης σχόλιο (το συνηθίζουν αυτό οι γερμανοί): «Υπερβολικά επιτυχημένος για τους Έλληνες ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε τη χώρα του εκτός της κρίσης χρέους, αλλά οι ψηφοφόροι δεν του συγχωρούν τα μέσα που χρησιμοποίησε […] Έμαθε γρήγορα και κατάφερε να βγάλει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα από το μνημόνιο. Ολοκλήρωσε τις ιδιωτικοποιήσεις, αύξησε τους φόρους της μεσαίας τάξης, οδήγησε την χώρα του σε πλεονάσματα και αποκατέστησε την πρόσβαση της Ελλάδας στις αγορές. Αλλά το τίμημα είναι βαρύ, αφού χάθηκε το 25% του ΑΕΠ, η μεσαία τάξη εξαθλιώθηκε και 500.000 νέοι εγκατέλειψαν τη χώρα».
Όσο για τον Σόϊμπλε αποκλείεται ο άνθρωπος να έχει όποια σοβαρή επαφή με την κλασσική ελληνική γραμματεία. Αν είχε την παραμικρή θα απέφευγε αυτήν τη γλοιώδη αναφορά η οποία αντιστρέφεται κατά του εαυτού του τελικά.  Εξηγούμεθα : Δημόκριτος ο Αβδηρίτης έλεγε: “Ευλογέειν επί καλοίς έργμασι καλόν∙ το γάρ επί φλαύροισι κιβδήλου και απατεώνος έργον” (=ο έπαινος για ωραίες πράξεις είναι ωραίο, ενώ ο έπαινος για κακές πράξεις χαρακτηρίζει άνθρωπο κίβδηλο και απατεώνα!)
Τα πρώτα θετικά δείγματα του νέου πρωθυπουργού είναι ο σεβασμός και η αποκατάσταση της Ελληνορθόδοξης παράδοσης του Γένους στην τελετή της ορκωμοσίας,  η προβολή της οικογένειας επίσης και μια πρώτη δήλωσή του «Είμαστε πολύ λίγοι για να είμαστε διχασμένοι!»
Σωστή η αφετηρία του νομοθετικού έργου με τον καταταλαιπωρημένο Ποινικό Κώδικα και το περιβόητο άσυλο των (ανιάτων εγκεφάλων) στα Α.Ε.Ι.
Ευπρόσδεκτες οι διαβεβαιώσεις της εκπροσώπου της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική Φεντερίκα Μογκερίνι: «Η Ε.Ε. θα ανταποκριθεί κατάλληλα και με πλήρη αλληλεγγύη προς την Κύπρο, τα μέτρα αναμένεται να γίνει προσπάθεια να συγκεκριμενοποιηθούν στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών της 15^ης Ιουλίου».
Επείγει: α. η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. (ασφαλώς και θα αφήσουμε ευρείς διαδρόμους για την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο), β. γνωστοποίηση στα Η.Ε. με συντεταγμένες της ελληνικής Α.Ο.Ζ., γ. ανακήρυξη και οριοθέτηση με Κύπρο και Αίγυπτο. Σε αυτά να σπεύσουμε ταχέως.
Στο μεταξύ ο κάκιστος δαίμων της Κύπρου η Βρετανία res in transitu λόγω Brexit για την Ε.Ε. επιμένει ως την τελευταία στιγμή που θα έχει την ευρωπαϊκή ιδιότητα να μειοψηφεί στις υπέρ Κύπρου αποφάσεις της Ένωσης και δυστυχώς είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πράξει το ίδιο στις 15/7/2019 μποϋκοτάροντας τα όποια μέτρα κατά Τουρκίας αποφασίσει η Ε.Ε.
Ο μέχρι προχθες ΥπΕξ. Κατρούγκαλος επανέλαβε και πάλιν και πολλάκις το παραμύθι της «συνδιαχείρισης» στο Αιγαίο ανταγωνιζόμενος το win-win του Ρετζέπ Ταγιπ και του πρέσβη Πάϊατ.
Η νέα κυβέρνηση έχει πολλά να πράξει. Κληρονομεί πλήθος ανοιχτές πληγές στα μείζονα εθνικά θέματα και οφείλει ευθύς αμέσως να δώσει μηνύματα εθνικής αποφασιστικότητας προς τον εξ ανατολών ανισόρροπο γείτονα, αλλά και τους εκ Βορρά Ράμα και Ζάεφ. Ο κ. Μητσοτάκης πριν συναντήσει τον Ζάεφ να συμβουλευθεί την επιστημονική ομάδα η οποία επεξεργάστηκε τους λόγους ακυρότητας της διαβόητης προδοτικής συμφωνίας των Πρεσπών. Το κείμενο βρίσκεται στο γραφείο του και οι συντάκτες του είναι στη διάθεσή του. Όπως βέβαια και άλλοι ειδικοί επιστήμονες που έχουν συντάξει αναλόγου περιεχομένου και διατακτικού κείμενα.
Ο Pierre Manent [Γάλλος Καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας], παραμένει πάντα επίκαιρος : α. «Εκπλήσσομαι με το λήθαργο των Ευρωπαίων που φαίνεται να συναινούν στην εξαφάνισή τους. Και το χειρότερο, ερμηνεύουν αυτήν την εξαφάνιση ως απόδειξη της ηθικής τους ανωτερότητας»!
β. «Τα έθνη μας πρέπει να θέσουν τέρμα στον πόλεμο που διεξάγουν κατά της ιστορίας τους», (Figaro, 4/7/2019, Μεταφρ. Ε. Νιάνιος).

 http://www.antibaro.gr/article/23916