Από την Πέμπτη 7 Ιουνίου ως την Κυριακή 10 Ιουνίου, διεξήχθη στο Τορίνο της Ιταλίας η άκρως μυστική συνάντηση της Λέσχης Μπίντελμπεργκ, μια από τις οργανώσεις των διεθνών ελίτ στην οποία συμμετέχουν πολλοί τραπεζίτες, υπουργοί, μάνατζερ και στελέχη πολυεθνικών, δημοσιογράφοι και ακαδημαϊκοί. Η ομάδα συνεδριάζει συνήθως σε πολυτελή ξενοδοχεία πολλών αστέρων, συνήθως απροσπέλαστα για τους κοινούς θνητούς, σε πολλά σημεία του πλανήτη, και σπάνια στην Ευρώπη, ενώ μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια συναντάται στον Καναδά ή τις ΗΠΑ. Όλοι οι συμμετέχοντες υποχρεώνονται σε απόλυτη εχεμύθεια σχετικά με ό,τι συζητείται.
Στη φετινή συνάντηση πρόεδρος ήταν ο Ανρί ντε Καστρίς, πρόεδρος του μη κερδοσκοπικού και διακομματικού Institut Montaigne με έδρα το Παρίσι. Μεταξύ των 131 συμμετεχόντων περιλαμβάνονται ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και νυν πρόεδρος της Goldman Sachs International, ο διευθύνων σύμβουλος της Shell Μπεν φαν Μπόιρντεν, η γενική διευθύντρια της UNESCO Οντρέ Αζουλέ, ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Μάρκ Κάρνεϊ, η εκτελεστική πρόεδρος της Banco Santander Άνα Μποτίν, ο διευθυνων σύμβουλος της Ryanair Μάικλ Ο’Λίρι, ο ιρλανδός υπουργός Οικονομικών Πασκάλ Ντόνοχιου, η διευθύντρια του Εργαστηρίου Βιολογίας Βλαστοκυττάρων Έλενα Κατανέο, ο διευθυντής της εφημερίδας London Evening Standard και πρώην υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας Τζορτζ Όζμπορν, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, ο διευθυντής της τουρκικής εφημερίδας Hurriyet Μουράτ Γετκίν, ο αντιπρόεδρος της τούρκικης κυβέρνησης Μεχμέτ Σιμσέκ, o πρώην Αμερικανός στρατηγός, πρώην αρχηγός της CIA, Ντέιβιντ Πετρέους, ο Χένρι Κίσινγκερ και πολλοί άλλοι.
Από την Ελλάδα συμμετείχαν ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, και ο διευθύνων σύμβουλος της τσιμεντοβιομηχανίας Τιτάν Δημήτρης Παπαλεξόπουλος.
Αναδημοσιεύσουμε παρακάτω, από την ιστοσελίδα contropiano.org, την συνέντευξη του Ντομένικο Μόρο, συγγραφέα του βιβλίου Λέσχη Μπίντελμπεργκ, οι άνθρωποι που διοικούν τον κόσμο, στον Σέρτζιο Καράρο να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα περί τίνος πρόκειται η Λέσχη Μπίντελμπεργκ, ποιοι είναι οι σκοποί της και ιδιαίτερα ποιες οι συνέπειες από τις μυστικές συζητήσεις που διεξάγονται στις συναντήσεις. Με μια προειδοποίηση: οι περίεργοι θα βρουν χρήσιμες πληροφορίες, οι συνωμοσιολόγοι θα απογοητευτούν. Το να γνωρίζεις τον εχθρό σημαίνει και να μαθαίνεις αυτό που πραγματικά είναι.
Συνέντευξη στον Σέρτζιο Καράρο
Στο Τορίνο βρέθηκε η Λέσχη Μπίντελμπεργκ. Κατά τη γνώμη σου ποια ήταν η ατζέντα της συνάντησης; Λέγεται ότι μίλησαν για τον λαϊκισμό. Όμως αυτή είναι η βασική στόχευση των «ισχυρών» φιλοξενουμένων;
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Λέσχης Μπίντελμπεργκ είναι η απόλυτη εχεμύθεια πάνω στα θέματα που συζητούνται. Πράγματι, στις ετήσιες συναντήσεις τους δεν παρευρίσκονται δημοσιογράφοι, εκτός από όσους έχουν κληθεί να παρακολουθήσουν ή να τοποθετηθούν σε κάποιο ζήτημα, πάντα δεσμευμένοι να σεβαστούν την μυστικότητα. Η δέσμευση αυτή είναι προαπαιτούμενο για να μπορούν οι καλεσμένοι να εκφράσουν ελεύθερα τις απόψεις τους. Στην πραγματικότητα επιτρέπει στους παράγοντες των ελίτ να εκφράσουν απόψεις και γνώμες σύμφωνες με τα συμφέροντα τους, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να τις παρουσιάσουν πιο «εύπεπτες» στην κοινή γνώμη.
Συγκεκριμένα, τα θέματα των συναντήσεων είναι πολλά και εκτείνονται από τις διεθνείς πολιτικές σχέσεις μέχρι τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Μέση Ανατολή, Κίνα, πυρηνικά όπλα, κυβερνο-ασφάλεια, παγκοσμιοποίηση, ΝΑΤΟ, συμφωνίες για τα πυρηνικά, ανεργία, είναι μερικά από όσα συζητήθηκαν στις τελευταίες συναντήσεις Η Ε.Ε. σε κάθε περίπτωση, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα τους θέματα. Ακόμη και αν τα περιεχόμενα κρατούνται μυστικά, τα θέματα συζήτησης είναι εκ των προτέρων γνωστά, μέσα από την ιστοσελίδα της Λέσχης.
Όσον αφορά τη συνάντηση του 2018 στο Τορίνο, «Ο λαϊκισμός στην Ευρώπη» ήταν το πρώτο θέμα του προγράμματος. Ίσως δεν είναι απλή σύμπτωση το ότι η ετήσια συνάντηση του Μπίντελμπεργκ θα ασχοληθεί με το θέμα αυτό στη χώρα όπου, για πρώτη φορά στη Δυτική Ευρώπη, σχηματίστηκε λαϊκιστική κυβέρνηση. Ήδη από τη συνάντηση του 2017 στο Τσαντίλι των ΗΠΑ, ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν «Γιατί διογκώνεται ο λαϊκισμός;».
Ας μην μας εκπλήσσει το ενδιαφέρον της Λέσχης Μπίντελμπεργκ για τον λαϊκισμό. Πράγματι ο λαϊκισμός, και η ανάδειξη τρίτων και τέταρτων δυνάμεων που στέκονται κριτικά απέναντι στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ, είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας και του ευρώ – επιλογές και οι δύο των οικονομικών ελίτ. Πάνω απ’ όλα, ο λαϊκισμός συνιστά έναν παράγοντα ρήξης του διπολισμού και του δικομματισμού –που στηρίζεται στο ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και το ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα–, που εξασφάλισε την κυβερνησιμότητα σύμφωνα με τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ ως τα σήμερα. Τέλος το γεγονός ότι μια λαϊκιστική κυβέρνηση σχηματίστηκε στην Ιταλία, έχει ιστορική σημασία, επειδή η Ιταλία ανήκει στον περιορισμένο κύκλο των «κεντρικών» χωρών της καπιταλιστικής οικονομίας-κόσμος.
Πώς γίνεται κανείς μέλος της Λέσχης Μπίντελμπεργκ; Η επιλογή των προς ένταξη μελών βασίζεται σε συγκεκριμένα κριτήρια ή σε μεταβλητές;
Πρέπει να διαχωρίσουμε όσους είναι μόνιμα μέλη της ηγετικής ομάδας της Μπίντελμπεργκ από όσους προσκαλούνται στις συναντήσεις. Οι πρώτοι είναι περίπου 30 και ανήκουν αποκλειστικά στις χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας, το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ, Καναδάς, Δυτική Ευρώπη), που εξάλλου είναι οι ιστορικά «κεντρικές» χώρες της παγκόσμιας οικονομίας. Είναι καθορισμένο το ποσοστό συμμετοχής από κάθε χώρα. Πρόκειται για παράγοντες της οικονομικής ελίτ, ιδιοκτήτες ή κορυφαία στελέχη πολυεθνικών βιομηχανικών εταιριών ή μεγάλων διεθνών χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων, ή διανοούμενοι παγκοσμίου κύρους.
Στις ετήσιες συναντήσεις συμμετέχουν γύρω στα 130 άτομα, που σχεδόν πάντα προέρχονται από τις χώρες της Ατλαντικής Συμμαχίας. Υπερτερούν οι Αγγλοσάξωνες, οι Βορειοαμερικανοί και οι Βρετανοί, ενώ πολλοί είναι οι Ιταλοί και οι Γάλλοι. Εκτός από τους εκπροσώπους των οικονομικών και πνευματικών ελίτ, υπάρχουν και οι εκπρόσωποι των πολιτικών και κρατικών ελίτ, που προφανώς δεν συμμετέχουν στην ηγετική ομάδα. Γενικά πρόκειται για πρωθυπουργούς και υπουργούς οικονομικών, αλλά υπάρχουν και υψηλόβαθμα στελέχη κεντρικών τραπεζών και υπερεθνικών οργανισμών, σαν την ευρωπαϊκή Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΝΑΤΟ, την Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.
Συχνά ένας πολιτικός παράγοντας, προτού αναλάβει μια σημαντική κυβερνητική θέση, καλείται στη συνάντηση της Μπίντελμπεργκ, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ενρίκο Λέτα (ΣτΜ: πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας).Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη συμμετοχή παραγόντων από τον χώρο των επικοινωνιών, όχι μόνο δημοσιογράφων, αλλά και ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων. Από τους συμμετέχοντες μερικοί πηγαίνουν συχνά (π.χ. τα τελευταία χρόνια από την Ιταλία οι Τζον Έλκαν –ΣτΜ: διάδοχος του Ανιέλι στη FIAT– και Λίλι Γκρούμπερ, δημοσιογράφος, πρώην πολιτικός) αλλά συνήθως είναι διαφορετικοί σε κάθε συνάντηση.
«Η Λέσχη Μπίντελμπεργκ είναι μια από τις οργανώσεις των δυτικών οικονομικών ελίτ, που εκπροσωπούν το ανώτερο στρώμα του κεφαλαίου, το διεθνικό και κοσμοπολιτικό δηλαδή. Η οργάνωση αυτή συζητά και καθορίζει τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων των δυτικών κοινωνιών, από την πλευρά του κεφαλαίου»
Υπάρχει αλληλοκάλυψη ανάμεσα στη Λέσχη Μπίντελμπεργκ και άλλες παρόμοιες δομές, όπως π.χ. η Τριμερής Επιτροπή ή το Ινστιτούτο Bruegel, ή καθεμία από αυτές αναφέρονται σε διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες;
Η Τριμερής Επιτροπή είναι κόρη της Λέσχης Μπίντελμπεργκ, επειδή ιδρύθηκε το 1973 από ορισμένα σημαντικά μέλη της Μπίντελμπεργκ, τους Τζιάνι Ανιέλι, Ντέιβιντ Ροκφέλερ και Χένρι Κίσινγκερ. Η βασική διαφορά με την Μπίντελμπεργκ συνίσταται στο ότι δεν συμμετέχουν σε αυτή μόνο οι ατλαντικές χώρες. Σκοπός της δημιουργίας της Τριμερούς είναι η διεύρυνση της συμμετοχής με την τρίτη συνιστώσα της καπιταλιστικής τριάδας, την Ιαπωνία, η βαρύτητα της οποίας στην παγκόσμια οικονομία ήταν αναγνωρισμένη τότε που ιδρύθηκε η Επιτροπή.
Ουσιαστικά, σε μια οικονομία όλο και πιο αλληλοεξαρτώμενη, οι λευκές και ατλαντικές ελίτ αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα συμμετοχής σε ορισμένες συζητήσεις και των εκτός Ευρώπης ελίτ . Με τον καιρό προστέθηκαν συμμετέχοντες από τη Νότια Κορέα και άλλες αναπτυσσόμενες ασιατικές χώρες, της Κίνας συμπεριλαμβανόμενης. Άλλη διαφορά είναι η μη μυστικότητα στις συζητήσεις. Όχι πάντα, ωστόσο συχνά, παρατηρείται αλληλοεπικάλυψη ρόλων και συμμετοχών ανάμεσα στην Τριμερή και την Μπίντελμπεργκ. Για παράδειγμα, εκτός από την περίπτωση του Τζιάνι Ανιέλι παλιότερα, πρόσφατα είχαμε και την περίπτωση του Μάριο Μόντι που είχε οριστεί στην ηγεσία και των δύο οργανώσεων.
Όπως καταλαβαίνεις, μόλις αναφερθεί κανείς στη Λέσχη Μπίντελμπεργκ, έρχονται στο νου διάφορα αφηγήματα, άλλα ευφάνταστα και άλλα όχι. Εσύ έχεις γράψει και σχετικό βιβλίο. Πώς θα περιέγραφες τη Λέσχη Μπίντελμπεργκ;
Η μυστικότητα των συζητήσεων ευνόησε τη διάδοση μιας μυθολογίας σχετικά με την Μπίντελμπεργκ, οι τύχες της οποίας έχουν τις ρίζες τους στη λογική της συνομωσίας προκειμένου να ερμηνευτεί ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Για να συνεννοηθούμε, συνομωσίες υπάρχουν, αλλά δεν είναι αυτές που καθορίζουν τις παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις, ενώ είναι οι δεύτερες –οι παραγωγικές και κοινωνικές σχέσεις– που επιτρέπουν ή αναχαιτίζουν την έκβαση των συνομωσιών. Η Λέσχη Μπίντελμπεργκ δεν είναι αυτή που κινεί τα νήματα του δυτικού κόσμου.
Η Λέσχη Μπίντελμπεργκ είναι μια από τις οργανώσεις των δυτικών οικονομικών ελίτ, που εκπροσωπούν το ανώτερο στρώμα του κεφαλαίου, το διεθνικό και κοσμοπολιτικό δηλαδή. Η οργάνωση αυτή συζητά και καθορίζει τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων των δυτικών κοινωνιών, από την πλευρά του κεφαλαίου. Η πιο σημαντική ίσως πλευρά της Μπίντελμπεργκ είναι πως συγκεντρώνει και φέρνει σε επαφή τους οικονομικούς παράγοντες του κεφαλαίου με τους πολιτικούς και πνευματικούς παράγοντες (και τα στελέχη της τέταρτης εξουσίας των ΜΜΕ), με άλλα λόγια, για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του Μαρξ, συνδέει την οικονομική δομή με το ιδεολογικό (πολιτικό, πολιτισμικό και επικοινωνιακό) εποικοδόμημα.
Ακριβώς σαν παράδειγμα της ικανότητας της Λέσχης Μπίντελμπεργκ να χαράξει τις κατευθυντήριες γραμμές που προχωρούν πολύ πέρα από τη συγκυρία, αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε ότι στη Σύσκεψη του Μπούξτον το 1958 έγιναν συζητήσεις πάνω στο ενδεχόμενο ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος σαν εργαλείο παγίδευσης-δέσμευσης των κοινοβουλίων και επιρροής της δημόσιας πολιτικής – αυτό αναφέρεται σε αποκρυπτογραφημένο μήνυμα από τα Wikileaks
Οι Έλληνες της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ
Αλογοσκούφης Γεώργιος (2005, 2006, 2007, 2008, 2009), υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών. Μέλος του Κοινοβουλίου.
Αράπογλου Τάκης (2009), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας.
Αργυρός Στυλιανός (1993), πρόεδρος των Ελλήνων Βιομηχάνων.
Αρσένης Γεράσιμος (1994), υπουργός Αμύνης.
Βαρβιτσιώτης Θωμάς (2008), συνιδρυτής και πρόεδρος στην V+O Communication.
Βερεμής Θάνος (1993, 1999), καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, πρόεδρος τού ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής).
Βώκος Θεμιστοκλής (1993), επιχειρηματίας, πρόεδρος της Seatrade Organisation.
Δαυίδ Γεώργιος (1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2009, 2010, 2011, 2012), πρόεδρος της Coca -Cola 3Ε (είναι ισόβιο μέλος της Λέσχης).
Διαμαντούρος Νικηφόρος (2000), εθνικός διαμεσολαβητής.
Διαμαντοπούλου Άννα (2004, 2005, 2007, 2008, 2009), πρώην Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις κοινωνικές υποθέσεις, μέλος του Κοινοβουλίου.
Ζαννιάς Γιώργος (2014), πρόεδρος του ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας.
Καραμανλής Κώστας (1998), πρόεδρος της Ν.Δ. και μετέπειτα πρωθυπουργός.
Καρράς Κώνσταντινος (1993, 1994, 1995, 1996, 1997), διευθυντής επιχειρήσεων, εφοπλιστής.
Κρανιδιώτης Γιάννος (1997, 1999), αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών.
Κουλουμπής Θεόδωρος (1995), πρόεδρος στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
Κυριακόπουλος Οδυσσέας (2009, 2013). Πρόεδρος και μέλος τού συμβουλίου των θυγατρικών εταιριών τού S&B Group.
Κωστόπουλος Ιωάννης (1993), πρόεδρος στην Τράπεζα Πίστεως.
Λιβανός Γεώργιος (1993), εφοπλιστής και πλοιοκτήτης.
Λογοθέτης Γιώργος (2016), πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Libra Group
Μάνος Στέφανος (1993, 2001), υπουργός Οικονομικών, μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας.
Μητσοτάκη Αλεξάνδρα (2014), πρόεδρος της Action Aid Hellas
Μητσοτάκης Κυριάκος (2016, 2018), πρόεδρος της Ν.Δ.
Μητσοτάκης Κωνσταντίνος (1993), πρωθυπουργός.
Μπακογιάννη Ντόρα (2003, 2009), Δήμαρχος Αθηναίων, υπουργός Εξωτερικών.
Πάγκαλος Θεόδωρος (1993, 1996), υπουργός Εξωτερικών.
Παντελίδης Λεωνίδας (2004), πρέσβης της Κύπρου στην Ελλάδα.
Παπαθανασίου Ιωάννης (2009), υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών.
Παπακωνσταντίνου Γεώργιος (2010, 2011, 2012), υπουργός Οικονομίας.
Παπακωνσταντίνου Μιχαήλ (1993), υπουργός Εξωτερικών.
Παπαλεξόπουλος Δημήτριος (1993, 2008, 2009, 2015, 2016, 2017, 2018), διευθύνων σύμβουλος στην εταιρεία ΤΙΤΑΝ Τσιμέντα Α.Ε.
Παπανδρέου Γεώργιος (1995, 1998, 2000, 2005), υπουργός Εξωτερικών, πρόεδρος ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρωθυπουργός
Παπαχελάς Αλέξης (2002, 2008, 2009, 2013, 2017), διευθυντής στην Καθημερινή.
Περατικός Μιχαήλ (1993), εφοπλιστής, πρόεδρος στην Pegasus Ocean Services.
Πικραμένος Παναγιώτης (2015), πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός της Ελλάδας και πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας
Στουρνάρας Ιωάννης (2009), διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας
Τσουκάλης Λουκάς (2003, 2006, 2009, 2010, 2011, 2012, 2014, 2015), πρόεδρος τού ΕΛΙΑΜΕΠ
Χαρδούβελης Γκίκας (2011), πρώην διευθυντής του οικονομικού γραφείου των πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Λ. Παπαδήμου, πρώην υπουργός Οικονομικών.
Ανάρτηση από: https://www.e-dromos.gr
