κακοήθης Διαδικτυακή επίθεση, που δέχθηκε πρόσφατα η καλή φίλη
Καλλιόπη Σουφλή, έβγαλε ακόμη μία φορά στον αφρό την παθογένεια του εγχώριου (εντός, ή εκτός εισαγωγικών) λεγόμενου
“πατριωτικού” χώρου· η οποία παθογένεια ξεκινάει από ανωριμότητα κι ανοησία, καί φτάνει μέχρι την
προδοσία …με το γάντι.
Αυτά όλα, τώρα, ξύπνησαν στον γράφοντα την επιτακτική ανάγκη ενός άρθρου – ώστε να τα ξεκαθαρίσουμε μία καί καλή. Η πλέον βασική καί κυριώτερη σκέψη: Πού βαδίζουμε (ποιά
“Ελλάδα” υποστηρίζουμε, δηλαδή, καί ποιό μέλλον της χώρας), αν δεν ξέρουμε πρώτα-πρώτα ποιοί είμαστε εμείς οι ίδιοι;
Λοιπόν, υπάρχουν τα κακά νέα, καί τ’ ακόμη χειρότερα. Λέω ν’ αρχίσω από τα πρώτα (καί ν’ αυξάνω τη δόση λίγο-λίγο), μήπως κι αντέξετε τα επόμενα!
α. Ο σημερινός Έλλην μικρο-αυτοκράτωρ
Τελικά, τα πιό έξυπνα άτομα ανάμεσά μας είναι όσα (πήγαν με τη θέλησή τους καί) σπούδασαν
Ψυχολογία! Κάτι είδαν σ’ αυτόν τον απίθανο λαό μας, που εμείς οι υπόλοιποι δεν το βλέπαμε· έστω, δεν το είδαμε εγκαίρως.
Ξεκάθαρα: κάθε σημερινός Έλληνας (ειδικά του πατριωτικού χώρου) φλερτάρει με τη ψυχοπάθεια, γιά εγκλεισμό στην πτέρυγα 14 του Δαφνιού! Εκεί, δηλαδή, όπου κατοικοεδρεύουν οι Μεγάλοι Ναπολέοντες.
Σ’ εμάς εδώ, οι Μεγάλοι Μανιάτες Κορσικανοί σπανίζουν· αλλά διαθέτουμε ποικιλία άλλων τύπων (Μεγάλων) : Μεγαλέξανδρους, Ηρακλείς, καί δε συμμαζεύεται. Έως καί Κολοκοτρώνηδες. (Μέχρι καί Ιάσονα έχουμε, που θέλει να ξαναφτιάξει την Αργώ, αλλά ακόμη δεν έχει πεταχτεί ούτε μέχρι το ξυλουργείο. Καί πώς θα το φτιάξει το καράβι;
«- Συμβολικώς!», λέει. Άκου, τώρα, εσύ, δικαιολογία που βρήκε!)
Γενικώς, οι αρχαίοι ημών ήρωες δεν πέθαναν ποτέ· αλλά συνεχίζουν να ζούν εις τους αιώνας, μέσα από ένα περίεργο είδος μετενσαρκώσεως. Όθεν, η Γοργόνα δέ ρωτάει τζάμπα αν ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος! Κάτι έχει μυριστεί.
Πέρα απ’ το χιούμορ,
όλο το θέμα έγκειται στην τήρηση μιάς πολύ λεπτής ισορροπίας. Ναί μέν, κάθε Έλληνας είναι εξ ορισμού ένας μικρός ηγέτης· κάθε Έλληνας είναι
-καί οφείλει να είναι- ένα αντίγραφο κάποιου αρχαίου (καί πιό σύγχρονου) ήρωα. (Δες πχ καί τα ψευδώνυμα που διάλεγαν οι αντάρτες βουνού καί πόλεων επί Κατοχής.) Όμως, αν αυτή η μίμηση προτύπου ξεφύγει πέρα απ’ τα όρια καί καπελλώσει την πραγματική προσωπικότητα του ατόμου, τότε αναλαμβάνει ο Δαφναίος Απόλλων, μπας καί σιάξει τα πράγματα.
Αυτό το φαινόμενο -δηλ. ο κάθε σημερινός Έλλην να είναι ένας μικρός αυτοκράτωρ- ενδεχομένως να μή μας πειράζει στις καθημερινές μας σχέσεις, διότι τό ‘χουμε όλοι· κι επομένως συνεννοούμαστε μεταξύ μας μιά χαρά! Όμως, δεν είναι εντελώς ανέφελο. Ο κανόνας δείχνει πως η “μικροαυτοκρατορική” αυτή αντίληψη
συνήθως ξεφεύγει εκτός ορίων. Κι εφ’ όσον ξεφεύγει, οδηγεί σε ανατροφοδότηση ενός τελείως ανώριμου εγωϊσμού. Τόσο ατομικού, όσο καί πανεθνικού.
β. Ανώριμος εγωϊσμός του σημερινού Έλληνα
Όσον αφορά τον εγωϊσμό καθ’ εαυτόν, η θέση του γράφοντος (προϊόν μακρόχρονης πείρας) είναι ξεκάθαρη: ο εγωϊσμός στη σωστή δόση (καί γιά τους σωστούς στόχους) είναι κινητήρια δύναμη. Καί κυρίως,
ο εγωϊσμός που βασίζεται σε ικανότητες. (Στο κάτω-κάτω, σας φαίνεται πιό ωραίο να κάθεται κανείς όλη μέρα ξαπλωμένος σ’ ένα κρεββάτι, μην κάνοντας τίποτε, καί χωρίς σκοπό στη ζωή του; )
Ως παράδειγμα: Γιατί να έχει βγάλει πολλά (νόμιμα) χρήματα ο γείτονάς μου, κι όχι εγώ; Θα βγάλω κι εγώ! Μήπως δεν αξίζω;
Αυτό είναι σωστό, καί γιά σωστό σκοπό. Όμως,
ο εγωϊσμός χωρίς θεμέλια ικανοτήτων είναι μιά καταστροφική ανοησία. Αφ’ ενός, αποξενώνει το άτομο από την υπόλοιπη κοινωνία, καθιστώντας το ανυπόφορο. (Ποιός αντέχει έναν μαλάκα, που είναι κι εγωϊστής από πάνω!) Αφ’ ετέρου, καθιστά το άτομο ευάλωτο σε πονηρούς. Εκ τρίτου, το συγκεκριμένο άτομο δεν θα διστάσει να μετέλθει ακόμη καί
παρανομιών, προκειμένου να ικανοποιήσει τον αστήρικτο εγωϊσμό του. (Αφού δεν μπορεί να τον στηρίξει αλλοιώς.)
Με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, θα φέρω ως (αντι)παράδειγμα ακόμη μία φορά τον οικείο μου χώρο,
τα πτυχία! Κι όχι μόνον ως αντιπαράδειγμα, αλλά
“υποδειγματική μελέτη περιπτώσεως” (case study)! Ιδού πώς:
i. Καταστροφική ανοησία
Όταν οι ανοήτως εγωϊστές ημεδαποί γονείς θέλουν να σπουδάσει το επίσης ανοήτως εγωϊστικό μπουμπούκι τους, ποτέ δεν σκέφτονται αν το πτυχίο αξίζει τα λεφτά του… αν δηλαδή είναι
“cost effective”, ως λέγεται (με τουλάχιστον καμιά τριαντάρα χιλιάδες ευρώ κόστος – σε νοίκια, φαγητό, κτλ), ή αν θα μπορέσει ο κάτοχός του να του κάνει απόσβεση ποτέ… με ποιά δουλειά (που η ανεργία φούντωσε) καί σε πόσα χρόνια, τη στιγμή που το εργασιακό του αντίκρυσμα είναι πλέον μηδαμινό.
Καταξοδεύονται καί τρώνε στεναχώριες, απλά επειδή τους κάπνισε να μπούν στο μάτι του γείτονα.
ii. Σκουπίδι των πονηρών
Οι πονηροί εγχώριοι πωλητικοί, αντί να βοηθήσουν στο να φτιαχτούν υποδομές (βιομηχανία, κτλ), που θα δώσουν δουλειά στον κόσμο (καί με μισθό πχ 1,500 ευρώ καθαρά στα 25 σου από την εργασία σου, ποιός χρειάζεται πτυχίο; ), κάνουν κοινωνική πολιτική με τα πτυχία! Πάρε κι εσύ, πάρε κι εσύ, πάρε κι εσύ! Όλοι καλοί, κι ο πωλητικός «μέγας φίλος του λαού»! (Ναί, πώς;!) Δεν κοστίζει τίποτε λίγο τυπωμένο χαρτί παραπάνω, βλέπεις. (Ενώ οι σοβαρές προσπάθειες υπέρ του έθνους κοστίζουν – σε πολλά. Χρόνο, χρήμα, ενεργητικότητα.)
Τώρα, βέβαια, αν γονείς καί μπουμπούκια ανακαλύπτουν με καθυστέρηση κάποιων ετών ότι το πτυχίο δεν άξιζε τελικά τον κόπο, έ, γι’ αυτό οι πωλητικοί δεν φέρουν καμμία ευθύνη! ΕΣΥ ευθύνεσαι (καί μεταξύ μας,
αντικειμενικώς – καί καλά να πάθεις!), που τό ‘παιζες εγωϊστής
“μπορώ κι εγώ”! Δεν ήσουν ανήλικο, στο κάτω-κάτω, όταν έκανες τις επιλογές σου.
iii. Ακόμη καί με παρανομίες
Καί μόνον η φράση
“αντιγραφή στις εξετάσεις” πρέπει να εξηγεί τα πάντα στο θέμα.
Ξαναγυρνάμε στον πατριωτικό χώρο, να δούμε τις τρείς κακές συνέπειες του αστήρικτου εγωϊσμού.
Πρώτον, ο κάθε εγωΐσταρος νομίζει πως είναι κάτι σαν Μεγαλέξανδρος (καί δή, σε πιό επιτυχημένο μοντέλο – βέρσιον δύο, να ‘ούμ’), καί ξεκινάει το στήσιμο
“πατριωτικού” κόμματος. Ή ομάδας. Ή κινήματος. Ή, ό,τι άλλο θές, που -όλα κι όλα!- τον θέτει σε θέση αρχηγού. Γι’ αυτό γεμίσαμε από τέτοιες ομάδες κι ομαδούλες, που έχουν αρχηγούς, αλλά όχι οπαδούς.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, τους πληροφορώ πως ούτε τόσο μεγάλοι ηγέτες είναι, όσο νομίζουν (κανένας τους!), ούτε θα γίνουν ποτέ. (Πολύ φοβάμαι πως δεν έχουν καθρέφτες στα σπίτια τους.) Το μόνο που «προσφέρουν» στον πατριωτικό χώρο, είναι η πολυδιάσπαση. Καί τελικά,
η ζημιά.
Δεύτερον, εφ’ όσον ο πατριωτισμός (αντικειμενικά) ενοχλεί τους εχθρούς της Ελλάδας, κάτι τέτοιοι “μεγαλοηγέτες” (κατά το δοκούν) πέφτουν τελικά θύμα εκμεταλλεύσεως από επιτήδειους. Είτε (αφού φάνε τα μούτρα τους, έχοντας μηδενική απήχηση στο ευρύ κοινό) καταλήγουν απλοί ψηφοφόροι άλλων καί πάνε καί ψηφίζουν λαμόγια (που τους υπόσχονται αγώνα υπέρ πατρίδος), είτε βλέπουν -χωρίς να μπορούν ν’ αντιδράσουν-
κάθε καλή προσπάθεια να διαλύεται από διασπαστικά στοιχεία… που βρήκαν αφελείς καί τους παίζουν μπεγλέρι.
Άμ, τί νομίζατε; ‘Οτι ο Μάτς δεν διαθέτει πρακτόρια εκπαιδευμένα; Ή πως δεν ξέρει κόλπα ψυχολογίας καί προπαγάνδας γιά να πετύχει την εξουδετέρωση των εχθρών του; Όχι μόνο ξέρει, αλλά καί τά ‘χει δουλεμένα στην πράξη! (Σε προηγούμενους αφελείς του είδους.)
Τρίτον… Οι διαπραττόμενες παρανομίες εδώ είναι πάμπολλες. Ξεκινάνε από ύβρεις καί συκοφαντίες (καί διαγραφές) εναντίον όποιου έχει κάπως διαφορετική γνώμη από τον “μέγα αρχηγό” (οι χαρακτηρισμοί
“προδότης”, «λαμόγιο», καί λοιποί παρεμφερείς πάνε σύννεφο), καί φτάνουν μέχρι παραποιήσεις εγγράφων, μέχρι… μέχρι… Αφήστε τα, βρωμάνε πολύ. Κατά τ’ άλλα, αυτοί που τα διαπράττουν αυτά θέλουν να λέγονται καί πατριώτες, τρομάρα τους!
γ. Μηδενική επαφή με την αντικειμενική πραγματικότητα
Ο αστήρικτος εγωϊσμός, όμως, έχει κι άλλες συνέπειες. Η χειρότερη είναι πως ο εγωϊστής, όντας πεπεισμένος πως είναι αλάθητος σε ό,τι καί να κάνει, δεν βλέπει την πραγματικότητα. Δεν θέλει να τη δεί, δεν την ψυχανεμίζεται. Τραβάει μπροστά σαν τον Δόν Κιχώτη, να τα βάλει με τους ανεμόμυλους.
Στον πατριωτικό χώρο, τρείς είναι οι μεγάλες πληγές του είδους:
- Το ατομικό σύνδρομο του ακατανίκητου.
Δηλαδή, ένας τα βάζει με όλους τους κακούς μαζεμένους – καί τους κερδίζει! (Γιατί; Έτσι! Στο σινεμά, δηλαδή, γιατί γίνεται αυτό; )
Το αφήνω ασχολίαστο.
- Το συλλογικό σύνδρομο του ακατανίκητου.
Παναπεί, η εντύπωση πως ενωμένοι οι Έλληνες μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, κι οι εχθροί απλώς θα κοιτάζουν απαθείς καί ανενεργοί.
Δυστυχώς, καί μόνον με την πρόσφατη πυρκαϊά στην ανατολική Αττική, οι εχθροί απέδειξαν (ακόμη μία φορά) πως ούτε κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια, ούτε αδύναμοι είναι, ούτε μας περιμένουν·
προηγούνται στα χτυπήματα, ενόσωι εμείς καθόμαστε καί διαβάζουμε προφητείες.
- Η σχεδόν ανεδαφική εντύπωση πως στο τέλος τους πραγματικούς πατριώτες μας περιμένουν μεγάλα βραβεία. (Έστω, άϋλα – δόξα, κτλ).
Έ, λοιπόν,
βάλτε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ στα μυαλουδάκια σας πως οι πραγματικοί πατριώτες θα φάμε σκατά· καί στη διαδρομή, καί στο -ενδεχομένως νικηφόρο- τέλος της. (Τα κόπρανα του τέλους ονομάζονται
“αχαριστία”. Πάτε να διαβάσετε γιά τον Ιωάννη Καποδίστρια, καί θα συνεννοηθούμε πιστεύω. Η -πτωτική- φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει εύκολα.)
Εάν, λοιπόν, κάποιοι σας υποσχεθούν άνετο πατριωτικό αγώνα καί σίγουρες δόξες καί τιμές (ίσως καί -κρατικά- λεφτά γιά παντελόνιασμα), πλακώστε τους από τώρα στο ξύλο.
Βέβαια, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το καλό εδώ είναι πως η συνειδητοποίηση του ισχυρού ενδεχομένου σκατοφαγίας αποτελεί το αλάνθαστο κριτήριο,
το φίλτρο, που διαχωρίζει οριστικώς τους πραγματικούς πατριώτες από τους γιαλαντζή. (Γι’ αυτό, οι πραγματικοί πατριώτες μήν κλαίτε. Θα βρεθείτε μπροστά σε πολλές περιπτώσεις, όπου θα σας χρειαστούν τα δάκρυα. Μήν τα ξοδεύετε.)
δ. Χρήση ακαταλλήλων πολιτικών εργαλείων
Μέγα κεφάλαιο, ετούτο! Τί να πρωτοπείς… Πάλι κάνει το θαύμα του ο εγωϊστικός ξερολισμός.
Εδώ γίνεται ο κακός χαμός, αυτοκτονίες, φτώχεια, κατασχέσεις, καί μερικοί πατριώτες ακόμη επιμένουν σε σχηματισμό κόμματος, εκλογικές διαδικασίες να μπούν στη Βουλή, άρθρο 120, αλλαγή Συντάγματος, μηνύσεις γιά εσχάτη προδοσία (που θα τις εκδικάσουν
συνεργοί -καί …
αδ:.– των εσχάτων προδοτών), κτλ. Άλλοι, πάλι, “ξύπνιοι” αυτοί, προτείνουν αποχή.
Μού ‘ρχεται να εκραγώ με τόση βλακεία μαζεμένη!!!
Αφ’ ενός, όλα τα παραπάνω αστικοδημοκρατικά έχουν
ήδη γίνει, αλλά
το αποτέλεσμα είναι ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Καί ουδείς δείχνει να παίρνει το μάθημά του – πως, άμα πάρουμε φόρα καί βαρέσουμε το κεφάλι μας σε τσιμεντοκολώνα, θα σπάσει το κεφάλι μας· όχι η τσιμεντοκολώνα. (Γυρνάει ο ένας καταματωμένος απ’ τη σύγκρουση, καί παίρνει φόρα κι άλλος. Σα να μην τρέχει τίποτε.) Τώρα, το να κάτσω να εξηγήσω πως
όλες αυτές οι διαδικασίες μηδενικού αποτελέσματος είχαν ήδη προβλεφθεί εδώ κι αιώνες, …ψιλά γράμματα.
(Από ποιούς είχαν προβλεφθεί; από πονηρούς νομοθέτες, στην πλειονότητά τους
αδ:. . Όπως έχουν οι τράπεζες παραγράφους με …αόρατα γράμματα στις συμβάσεις δανείων. Θέλετε κι άλλες εξηγήσεις;
Θέλετε να σας πω
το αυτονόητο, ότι ο εξουσιαστής δεν έχει καμμία διάθεση να πάει στην κρεμάλα, γι’ αυτό προνόησε ώστε όλα τα εναντίον του τιμωρητικά μέτρα
να μήν έχουν αποτέλεσμα… μέσα από κανόνες
που τους όρισε ο ίδιος; )
Αφ’ ετέρου… Ρέ παίδες, ‘ντάξ’! Να μη σας τη σπάσω, κάντε ό,τι θέλετε με τα πολιτικά, αλλά αυτά τα σχήματα ΔΕΝ περπατάνε στην περίπτωσή μας! Κι ακόμη,
δεν ορίζουμε εμείς τους κανόνες του συγκεκριμένου παιχνιδιού! Ο κοινοβουλευτισμός καί η ευλαβική τήρηση των θεωρητικών κανόνων του είναι τελείως ακατάλληλο εργαλείο μπροστά σε αδίστακτους εχθρούς – καί δή, στην κατάσταση που βρίσκεται το έθνος μας. Είναι ασπιρίνη σε ετοιμοθάνατο. Δεν το καταλαβαίνετε; Πού βαδίζετε, λοιπόν, γυμνοί καί με πισθάγκωνα δεμένα τα χέρια ίσα μέσα στην Κόλαση;
Μόνον αισυμνητεία είναι εφικτή, καί μάλιστα αυστηρότατη. Καί μόνον όταν πέσουν καμιά δεκαριά χιλιάρικα κεφάλια ενόχων, θα δούμε προκοπή. Αλλοιώς,
χάσαμε.
Στα ίδια πλαίσια, βλέπουμε καί στον πατριωτικό χώρο σχεδόν την ίδια παθογένεια του εν γένει πολιτικού χώρου (των κομμάτων), δηλαδή το
να μαζεύονται ετερόκλητα κι άσχετα άτομα, όπως τα κουνούπια στο φώς.
Αφήνοντας στην άκρη τα πανταχού παρόντα πρακτόρια, έχουμε:
“ηγέτες” της συμφοράς, καιροσκόπους, φιλόδοξους, εγωπαθείς, λαμόγια, όσους ακολουθούν την πολιτική μόδα (αφού εσχάτως παίζει πολύ ο πατριωτισμός – όπως παλιότερα ο “σοσιαλισμός”…), καί λοιπούς χαζοβιόληδες. Το ωραίο, βέβαια, είναι πως τον “παλιό καλό καιρό” τα κόμματα υποσχόντουσαν (καί δίνανε επιλεκτικώς) διορισμούς, ροκάνισμα του δημοσίου χρήματος, καί γκόμενες. Ενώ αντιθέτως, η πατριωτική υπόθεση δεν διαθέτει τίποτε από δαύτα! Όθεν, απορώ γιατί δεν μας αδειάζουν τη γωνιά οι ψευτοπατριώτες. Τί επιδιώκουν;
Να σας πω τί ενδεχομένως επιδιώκουν…
- Είτε να σχηματίσουν κυβέρνηση, ώστε να φάνε όσα ψίχουλα άφησαν αφάγωτα οι τωρινοί καί οι προηγούμενοι πωλητικοί τυφώνες.
(Πολύ φτηνατζήδες τους βρίσκω. Δεν έμεινε φαΐ, ωρέεε!!!… Δεν πρόκειται να χορτάσετε!)
- Είτε να καπελλώσουν καί να διαλύσουν το πατριωτικό κίνημα, που γιγαντώθηκε με τα συλλαλητήρια.
(
Είναι κοντά στο να τα καταφέρουν – δυστυχώς.)
- Είτε να διαπράξουν βλακείες, νομίζοντας πως διαπράττουν σοφίες.
Πχ να μας απαλλάξουν μέν από τον
θανάσιμο εναγκαλισμό του ΝΑΤΟ, ρίχνοντάς μας όμως σε άλλον βόθρο του είδους – έστω καί πιό ελαφρύν (με αποσμητικό
“φιλελληνισμού” εκείνον).
(Συγνώμην, αλλά το ν’ αλλάξει η Ελλάδα νταβατζήδες δεν το βρίσκω πατριωτικό. Ουδόλως! Παραμένω παγερά αδιάφορος απέναντι σε ομοδόξους αδελφούς, σχιστομάτηδες, ή όποιους άλλους
“ισχυρούς”. Αυτή είναι
η προδοσία «με το γάντι», που ανέφερα στην αρχή του κειμένου.)
ε. Η έλλειψη στόχων καί στρατηγικής
Ως φαίνεται, οι ξερόλες εγωϊστάκηδες
“πατριώτες” (κι όχι μόνον οι
«Μεγαλέξανδροι version 2 αρχηγοί») από μυαλά είναι ακόμα χειρότεροι, απ’ όσο αφήσαμε να εννοηθεί. Καί τούτο, διότι:
- Δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικώς εφαρμόσιμο σχέδιο δράσεως γιά τώρα καί το άμεσο μέλλον.
- Δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ ρεαλιστικώς εφαρμόσιμο σχέδιο δράσεως γιά μετά τα επερχόμενα γεγονότα.
(Εκτός αν ως ρεαλιστικώς εφαρμόσιμο σχέδιο εννοούμε τους τεμενάδες σε τίποτε …νεκραναστημένους βασιλείς
“Ιωάννηδες εκ πενίας”. Ωραίο μέλλον ονειρεύονται αυτοί γιά τη χώρα μας!… Να προσκυνάει η Ελλάδα μούμιες, μπας καί δεί άσπρη μέρα!)
- Ποιά «σχέδια δράσεως»; καλά-καλά δεν έχουν στόχους, αλλά ούτε καί στρατηγική.
- Δεν συμφωνούν με κανέναν, που ενδεχομένως έχει λίγο διαφορετική γνώμη από την αφεντιά τους.
(Ίσως νομίζουν πως απευθύνονται σε πλήθος από ρομπότ – καί μάλιστα, ίδιο μοντέλο όλα.)
Μόνο μπλά-μπλά καί κείμενα στο Διαδίκτυο μου είναι, οι λεβέντες. (Καί πώς θ’ αρπάξουν το μικρόφωνο σε τίποτε συλλαλητήρια.)
Φυσικά, με τα μυαλά αυτά, το να καταπιούν αμάσητες εχθρικές φόλες είναι το μόνο εύκολο. Όπως πχ το να τσιμπήσουν στο δόλωμα:
“Όλοι μαζί, ενωμένοι!” (Ποιοί
“ενωμένοι” με ποιούς, μωρέ; Οι ιδεολόγοι πατριώτες με τα λαμόγια; Πάτε καλά;
Στα τσακίδια τέτοια “ενότητα”!)
Πεθαμένη υπόθεση εν ολίγοις, αρκεί να μην πεθάνουν κι εμάς μαζί τους.
στ. Καταφανής περιφρόνηση της Ιστορίας
Να πάρ’ η ευχή,
αυτοί που θέλουν να λέγονται πατριώτες, την Ιστορία πρέπει να την ξέρουν απέξω!!!
Γιατί ουρλιάζω;
Επειδή κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν θέλει να δεί τί έγινε πχ με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, με τη Ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας, με το 1204, με το 1453, με το 1821, με… με… Η δοκησισοφία του χαζοαρχηγού τα σβήνει όλα μ’ ένα Κανανταίρ, γεμάτο με διορθωτικό υγρό·
ξεκινάει τα πάντα απ’ το μηδέν (επειδή τόσο του κόβει αυτουνού, καί τόσο μπορεί)·
επομένως, επαναδημιουργεί κι επιβάλλει τις ίδιες συνθήκες, που θα οδηγήσουν νομοτελειακώς στα ίδια λάθη καί τις ίδιες συμφορές.
ζ. Κατινισμός καί «σπασμένο τηλέφωνο»
Το κουτσομπολιό κι οι -με την πρώτη ευκαιρία- επικρίσεις των πάντων γιά τους πάντες είναι μέν νεοελληνική ασθένεια, όμως
ούτε ο πατριωτικός χώρος ξεφεύγει από δαύτην.
Καμμία ανοχή σε σφάλματα νεότητας των άλλων, λες κι οι άνθρωποι γεννηθήκαν εξ ορισμού αναμάρτητοι Υιοί Θεού. Καμμία σκέψη πως κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα της ειλικρινούς αλλαγής. (Της μετάνοιας, αν θέλετε να το πάμε καί θρησκευτικά.) Καμμία ιδέα γιά πρακτικό καί χρήσιμο
γιά τη χώρα μας ωφελιμισμό, αν δηλαδή ο (στραβός, κουτσός, ανάποδος) Τάδε μου κάνει
τώρα ως σύμμαχος στον πατριωτικό μου αγώνα, καί γιά μετά βλέπουμε.
Άσε καί το τελείως νηπιακό
«σπασμένο τηλέφωνο»!… προϊόν επίσης νηπιακής αντίληψης.
«- Ο Τάδε είπε στον Δείνα αυτό, κι ένας φίλος φίλου μου το είπε εμπιστευτικά…», κτλ κτλ. Κι όλ’ αυτά γίνονται αντιληπτά κατά τη διαδρομή σαφώς σε ποσοστό αρκετά μικρότερο του 100%.
Πχ.
Γράφει ένα ιστολόγιο την είδηση ότι φερ’ ειπείν
«οι Παμμακεδονικές Οργανώσεις έκαναν αγωγή εναντίον των πωλητικών».
Εσύ, αναγνώστη μου, τί καταλαβαίνεις απ’ αυτό που διαβάζεις; Αυτό ακριβώς που γράφει μιά τόση δά προτασούλα, έ; Αισιόδοξον σε βρίσκω!
Έλα, όμως, που (στο ρημάδι το Διαδίκτυο, ελεύθερο βήμα ομιλίας του κάθε μουρλού) παίρνει ο πρώτος «πατριώτης» την είδηση, καί σχολιάζει:
«- Κάναν αγωγή, επειδή θέλουν να τα τσεπώσουν! Ωραίοι πατριώτες είναι!»
(Ως γνωστόν, η διαφορά της αγωγής από τη μήνυση είναι πως η πρώτη αφορά χρηματική αποζημίωση κι εκδικάζεται γρήγορα, ενώ η μήνυση μπορεί να πάρει καί δεκαπέντε χρόνια, αν χρειαστεί να τελεσιδικήσει στον Άρειο Πάγο. Καί δεν αφορά τόσο χρηματικά ποσά, όσο παρανομίες.)
Πετάγεται ο δεύτερος:
«- Τί λές, ρέ μαλάκα! Την αγωγή την έκαναν μέσωι Παμμακεδονικών τα εμπορικά επιμελητήρια, επειδή ζημιώνονται τα εμπορικά σήματα!» (Μακεδονικά κρασιά, κτλ.)
«Μάθε πρώτα, καί μετά μίλα!»
Παρεμβαίνει ο τρίτος:
«- Ού ρέ άσχετοι! Δεν είναι αγωγή, είναι μήνυση, καί την κάνανε οι Παγκρήτιες Ενώσεις! Όχι οι Παμμακεδονικές!»
Παίρνει φωτιά το Ιντερνέτι, όμως σχεδόν οίκοθεν νοείται πως
κανένας από δαύτους δεν έχει κάτσει να ψάξει την πηγή της είδησης, κι όλοι βγάζουν απ’ το κεφάλι τους τα όσα λένε. Αλλά είναι φανερό πως μ’ αυτόν τον τρόπο ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε (πατριωτικό) χωριό.
Επίλογος
Τα περιγραφέντα δεν είναι οι μόνες ασθένειες (παιδικές καί μή) του πατριωτικού χώρου. Είμαι σίγουρος πως έχω ξεχάσει αρκετές. Αλλά ειλικρινά, πιστεύω πως αν καθήσουμε να τις βρούμε καί να τις εκθέσουμε όλες, θα γράψουμε σύγγραμμα …επιδημιολογίας! Κι όπως έχω ξαναπεί, απεχθάνομαι τον καταγγελτικό λόγο (ως τελείως άκαιρο πλέον).
Θέλω μονάχα να δουν όλοι οι (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πατριώτες τον άσχημο εαυτό τους στον καθρέφτη –
καί να διορθωθούν.
Καί θέλω
να μήν χάνουμε χρόνο σε μαλακίες, όπως πχ η αναμονή του σούπερ μαγικού ηγέτη. (Αλλοιώς, άμα δηλαδή δεν μας καταδεχτεί ο Μεσσίας, θα κάνουμε μουτράκια, σαν τα νήπια… καί θα συνεχίσουμε να καθόμαστε στους καναπέδες.) Αλήθεια, όλα εκείνα τα (μικρά)
πρακτικά κι εφαρμόσιμα που πρότεινα (σχηματισμός μικρών ομάδων, κτλ), πόσο προχωρήσανε; Πόσο προχωράνε;
Όσον αφορά τη γενική εικόνα, τώρα…
Ναί μέν,
“Έλληνες αεί παίδες”· αλλά στο μεταξύ μερικοί μεγαλώσαμε. Οπότε,
αν η Ελλάδα έχει κάποια ελπίδα, την έχει στους νοητικώς ενήλικές της.
Γιά τους υπόλοιπους, δεν ξέρω – καί δεν με νοιάζει.
