Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΟΥ[ΣΠΟΥΡΓΟΣ Ο ΑΝΩΦΕΛΗΣ,Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ...]

Σπούργος ,ο Ανωφελής. ο Καπιταλιστικός

H φονική εκστρατεία κατά των σπουργιτιών στην Κίνα του 1958

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 154
Στην ανθρώπινη ιστορία έχουν υπάρξει πόλεμοι για πολύ παράξενους λόγους οι οποίοι, πέρα από τις καταστροφές στα πεδία των μαχών, είχαν δυσμενέστατες δευτερεύουσες επιπτώσεις στην οικολογική ισορροπία ολόκληρων περιοχών.
Σε συμφωνία, λοιπόν, με το ανθρώπινο υπόδειγμα, στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας στη διετία 1958-60 διεξήχθη ένας αμείλικτος πόλεμος μέχρι τα πρόθυρα του αφανισμού κατά ενός ζωικού είδους που δύσκολα κάποιος θα κατέτασσε στους εχθρούς των ανθρώπων. Ο «εχθρός» δεν ήταν άλλος από τον ευρασιακό δενδροσπουργίτη Passer Montanus, είδος παρόμοιο με τον δικό μας σπιτοσπουργίτη Passer Domesticus, αλλά μικρότερο και λιγότερο επιθετικό, ένα πουλάκι που έφτανε μετά βίας τα 24 γραμμάρια βάρος και είχε την ατυχία να περιληφθεί στην «Εκστρατεία κατά των τεσσάρων πληγών».
Βλέπεις, η χώρα ετοιμαζόταν για το «μεγάλο άλμα προς τα μπρος» και το ΚΚ Κίνας μέσα στην άπειρη σοφία του, είχε στοχοποιήσει τα σπουργίτια, διότι έτρωγαν «ύπουλα» τα σιτηρά στους αγρούς και τα στερούσαν από τον ανθρώπινο πληθυσμό. Κάποιο κομματικό στέλεχος μάλιστα είχε υπολογίσει με ζηλευτή ακρίβεια ότι κάθε σπουργίτης κατανάλωνε 4 κιλά σπόρους σιτηρών τον χρόνο, άρα για κάθε ένα εκατομμύριο νεκρά σπουργίτια θα σιτίζονταν ετησίως 60 χιλιάδες Κινέζοι. Χωρίς αμφιβολία, το ζήτημα ήταν εξόχως ιδεολογικό. Το 1956, ο «μεγάλος τιμονιέρης» Μάο Τσε Τουνγκ είχε αποκαλέσει όλα τα πουλιά «δημόσια ζώα του καπιταλισμού». Επιπλέον, αγνοούσε πεισματικά τις απόψεις των ειδικών επί του θέματος διότι, κατά τα λεγόμενά του «είναι προτιμότερο να είσαι κόκκινος παρά επιστήμονας», οπότε είχε έρθει η ώρα να δοθεί στα συγκεκριμένα πουλιά ένα καλό ταξικό μάθημα. Οι τρεις υπόλοιπες πληγές-στόχοι της εκστρατείας υγιεινής ήταν τα ποντίκια, τα κουνούπια και οι μύγες.
 
Τον Φλεβάρη του 1958 η Λαϊκή Ημερησία του Πεκίνου ανακοίνωσε την έναρξη του πολέμου κατά των σπουργιτιών με τα χαρακτηριστικά λόγια του ουράνιου ηγέτη: «Κανείς πολεμιστής δεν θα κάνει πίσω μέχρι να επιτευχθεί η τελική νίκη. Πρέπει να δώσετε όλες σας τις δυνάμεις με αυταπάρνηση και γενναιότητα και να επιμείνετε με επαναστατικό ζήλο». Ο εν λόγω πόλεμος δεν ήταν κάποια συνοριακή μικροσυμπλοκή, αλλά αφορούσε και τα 630 εκατομμύρια των Κινέζων πολιτών της εποχής. Στη μάχη θα έπαιρναν μέρος ο στρατός, η πολιτοφυλακή, οι εργάτες και οι αγρότες, οι μαθητές όλων των τάξεων, οι φοιτητές, αλλά και οι ηλικιωμένοι. «Απαιτείται κάθε πολίτης να σκοτώνει αμείλικτα τους εχθρούς και κάθε σκοτωμός θα καταγράφεται για να διαπιστώνεται πως οι πολεμιστές φέρουν εις πέρας το πατριωτικό τους καθήκον στο ακέραιο». Στην Κίνα του 1958, το να μείνεις πίσω σε μια κυβερνητική εκστρατεία μπορεί να είχε σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία σου, οπότε, θέλοντας και μη, ο πληθυσμός οπλίστηκε και άρχισε να σκοτώνει σπουργίτια, η αλήθεια είναι με μεγάλο ενθουσιασμό, διότι «ο εχθρός» δεν ήταν επικίνδυνος, καθώς δεν είχε με τι να αντεπιτεθεί.
 
Οι εντολές του Μάο ήταν σαφείς: «Αποφασίζουμε, συντονίζουμε τις δράσεις μας, μοιράζουμε τα καθήκοντα, κόβουμε την πρόσβαση του εχθρού σε τροφή, στήνουμε την παγίδα και συνεχίζουμε την καταστροφή». Ο πληθυσμός ξεχύθηκε στους δρόμους των πόλεων και στην ύπαιθρο χτυπώντας τύμπανα και κατσαρολικά, με αποτέλεσμα τα δύσμοιρα σπουργίτια να μην μπορούν να προσγειωθούν και να πετούν μέχρι που έπεφταν στο έδαφος εξαντλημένα, όπου συνθλίβονταν από τις αρβύλες και τα σανδάλια των «πολεμιστών». Στην εκστρατεία κατά των σπουργιτιών χρησιμοποιήθηκαν σφεντόνες, αεροβόλα όπλα, δίκαννα, δίχτυα, δηλητήρια, παγίδες με κόλλα και γενικά οτιδήποτε μπορούσε να σκοτώσει και να παγιδεύσει πουλιά. Τα νεκροταφεία, τα πάρκα και τα χωράφια, όπου η ανθρώπινη παρουσία ήταν μικρότερη, χαρακτηρίστηκαν «ζώνες ελευθέρου πυρός» όπου αποσπάσματα πύρκαυλων κυνηγών πυροβολούσαν κατά βούληση ότι πετούσε χωρίς να λείψουν και τα ευτράπελα με ουκ ολίγους θανάτους «συμπολεμιστών» από φίλια πυρά. Παρέες παιδιών κατέστρεφαν τις φωλιές, έσπαζαν τα αυγά και έλιωναν τους νεοσσούς με ξύλα και πέτρες.


 
Με τον δολοφονικό οργασμό στο ζενίθ του, δεν άργησε να παρουσιαστεί και το φαινόμενο της «ευγενούς άμιλλας» μεταξύ σχολείων, εργοστασίων, στρατιωτικών μονάδων και κυβερνητικών υπηρεσιών για τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό νεκρών σπουργιτιών και τα ανάλογα μετάλλια υπερκάλυψης της ημερήσιας, μηνιαίας και ετήσιας νόρμας εξολόθρευσης. Όταν οι αξιωματούχοι της πολωνικής πρεσβείας στο Πεκίνο αρνήθηκαν να επιτρέψουν την είσοδο στις ομάδες εφόδου που σκόπευαν να σκοτώσουν τα πουλιά που είχαν βρει καταφύγιο στη σκεπή του κτηρίου, η πρεσβεία περικυκλώθηκε για δύο ολόκληρες ημέρες από εξαγριωμένα πλήθη, που ανέμιζαν κόκκινες σημαίες και χτυπούσαν ακατάπαυστα κάθε είδους κρουστά. Με το πέρας της πολιορκίας οι Πολωνοί αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν φτυάρια για να αδειάσουν τον περίβολο από τα χιλιάδες νεκρά σπουργίτια.
 
Κανείς δεν ξέρει πόσα ήταν τα φτερωτά θύματα του διετούς ολοκληρωτικού πολέμου κατά των σπουργιτιών, αλλά υπολογίζονται σε πολλά εκατομμύρια και το είδος είχε σχεδόν εξαλειφθεί στην Κίνα, όταν το 1960 άρχισε να γίνεται αντιληπτό το κολοσσιαίο λάθος της κομματικής γραμμής. Συγκεκριμένα, ο ορνιθολόγος Τσο Σιν Τσεν προχώρησε σε νεκροψία ικανού αριθμού νεκρών σπουργιτιών από διάφορα μέρη της χώρας για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα σπουργίτια βασικά τρέφονταν με έντομα και ειδικότερα με φυτοφάγα έντομα που λυμαίνονταν τις καλλιέργειες. 

Με απλά λόγια, τα έντομα που έτρωγαν τα σπουργίτια ήταν απείρως καταστρεπτικότερα για τις καλλιέργειες από τα ίδια τα σπουργίτια. Οι αναφορές από την επαρχία έκαναν λόγο για κάθετη μείωση της συγκομιδής ρυζιού και σιταριού αντί για την πολυαναμενόμενη αύξησή της καθώς η εξάλειψη των σπουργιτιών ανέτρεψε την οικολογική ισορροπία, με τα έντομα να κατατρώγουν ανενόχλητα τα σπαρτά λόγω της απουσίας των φυσικών θηρευτών τους. Πανικόβλητος ο Μάο διέταξε τους κομματικούς ιθύνοντες να θέσουν τέρμα στην εκστρατεία κατά των σπουργιτιών, αλλά ο παρανοϊκός πόλεμος κατά των μικρών πουλιών είχε αποκτήσει τη δική του δυναμική. Τα γρανάζια του γραφειοκρατικού μηχανισμού είχαν αρχίσει να γυρίζουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και θα έπαιρνε καιρό μέχρι οι αλλαγές να λάβουν χώρα.
 
Έτσι κι αλλιώς ήταν ήδη αργά. Χωρίς σπουργίτια να ελέγχουν τον πληθυσμό τους ο αριθμός των ακρίδων εκτοξεύτηκε στα ύψη και τεράστια νέφη από αυτές επέπεσαν στις καλλιέργειες με αποτέλεσμα μια τραγική καταστροφή που ήρθε να προστεθεί στα ακραία περιβαλλοντικά προβλήματα που επέφερε το άλμα προς τα μπρος, όπως η ολοσχερής αποδάσωση και η εκτεταμένη ρύπανση των ποταμών και υδάτινων πόρων της χώρας με την αλόγιστη χρήση δηλητηρίων και εντομοκτόνων. Η συνέπεια της άνευ προηγουμένου οικολογικής απορύθμισης που ακολούθησε ήταν ο μεγάλος λιμός της Κίνας (1959-1961), ένας από τους χειρότερους στην ανθρώπινη ιστορία, που στοίχισε τη ζωή κατά τα επίσημα κινέζικα αρχεία σε 15 εκατομμύρια ανθρώπους. Τα στοιχεία ανεξάρτητων πηγών δίνουν μια κατά πολύ τραγικότερη εικόνα, με τον αριθμό των νεκρών να ανέρχεται σε 30-45 εκατομμύρια.
 
Φυσικά, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία που η στρεβλή πολιτική ενός κράτους είχε ως συνέπεια μια περιβαλλοντική καταστροφή εις βάρος των πολιτών του. Παρά ταύτα, η τελείως βλακώδης και ταυτόχρονα απίστευτα δολοφονική εκστρατεία κατά των σπουργιτιών στην Κίνα αποτελεί μέγιστη ύβρη κατά της φυσικής ισορροπίας στον πλανήτη. Ο Μάο μπορεί να είχε δηλώσει αυτάρεσκα ότι «ο άνθρωπος θα κατακτήσει τη φύση», αλλά ο αφανισμός των σπουργιτιών έφερε μαζί του τον αφανισμό των ανθρώπων.

 http://ardin-rixi.gr/archives/213276

Ο ΜΠΙ ΜΠΙ ΚΙΝΓΚ,Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΜΠΛΟΥΖ...

Μπι Μπι Κινγκ

 

Αμερικανός τραγουδoποιός και κιθαρίστας, ο «βασιλιάς του μπλουζ», όπως αποκλήθηκε. Το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε στην 6η θέση στον κατάλογο με τους 100 μεγαλύτερους κιθαριστές όλων των εποχών.

 

O Ρίλεϊ Κινγκ (Riley B. King), όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Μπι Μπι Κινγκ (B.B. King), γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1925 στη βαμβακοφυτεία Μπερκλέρ, κοντά στην πόλη Ίτα Μπένα της πολιτείας του Μισισιπή. Έζησε και μεγάλωσε με τη γιαγιά του στο Δέλτα του Μισισιπή, γαλουχημένος από την εκκλησιαστική μουσική των μαύρων (γκόσπελ και σπιρίτσουαλ).
Στα 12 χρόνια του αγόρασε την πρώτη του κιθάρα και στα 18 του άρχισε να δουλεύει ως οδηγός τρακτέρ, ενώ στις ελεύθερες ώρες του έπαιζε κιθάρα σε κλαμπ της περιοχής. Στο Μέμφις του Τενεσί, όπου μετακόμισε, δούλεψε για κάμποσο καιρό ως ντισκ-τζόκεϊ, αρχικά με το όνομα Beal Streat Blues Boy, το οποίο αργότερα περιόρισε σε Blues Boy και τελικά σε Β.Β.
Το 1949 ηχογράφησε ένα 45άρι με το τραγούδι «Three Ο’ Clock in the Morning», που ήταν η απαρχή μιας μεγάλης καριέρας, η οποία κράτησε περισσότερα από 60 χρόνια. Τη δεκαετία του ‘50 αναδείχθηκε σ’ ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα της R&B μουσικής, με σπουδαία τραγούδια, όπως τα: «You Know I Love You», «Woke Up This Morning», «Please Love Me», «When My Heart Beats like a Hammer», «Whole Lotta Love, «You Upset Me Baby», «Every Day I Have the Blues», «Sneakin Around», «Ten Long Years, Bad Luck», «Sweet Little Angel», «On My Word of Honor» και «Please Accept My Love».

 

Η φήμη του απογειώθηκε το 1969, όταν άνοιγε τις συναυλίες των Rolling Stones. Η επιτυχία τον ακολούθησε και τη δεκαετία του ‘70, ενώ από το 1951 έως και το 1985 εμφανίστηκε 74 φορές στον πίνακα επιτυχιών του Billboard για την R&B. Τις επόμενες δεκαετίες  ηχογραφούσε ολοένα και λιγότερα νέα τραγούδια, καθώς είχε επιλέξει να αφιερωθεί σε εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες και κυρίως στις συναυλίες. Το 1988 συνεργάστηκε με τους U2 στο άλμπουμ «Rattle and Hum» με το σινγκλ «When Love Comes To Town». Το 1997 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Deuces Wild» με τη συμμετοχή πλειάδας σπουδαίων ονομάτων της σύγχρονης μουσικής (Βαν Μόρισον, Έρικ Κλάπτον, Μπόνι Ράιτ, Rolling Stones, Dr. John, Τζο Κόκερ, Τρέισι Τσάπμαν κ.ά.) και τον επόμενο χρόνο το βραβευμένο με Γκράμι και ιδιαίτερα επιτυχημένο  εμπορικά «Blues On The Bayou», φόρο τιμής στον τραγουδιστή και σαξοφωνίστα Λούις Τζόρνταν. Το 2000 συνεργάστηκε με τον κιθαρίστα Έρικ Κλάπτον στην ηχογράφηση του «Riding With the King».
Ο Μπι Μπι Κινγκ υπήρξε ένας ζωντανός θρύλος των μπλουζ, μουσικός ιδιαίτερα επιδραστικός, που έχτισε γέφυρες ανάμεσα στους bar - band ήχους του ‘50, τη σοφιστικέ σχολή του Λος Άντζελες (Τι - Μπόουν Γουόκερ) και το υβριδικό περιβάλλον του Μέμφις, απ’ όπου ξεκίνησε και ο ίδιος την καριέρα του. Οι κύριες επιρροές του υπήρξαν οι μουσικοί του country-blues (Μπλάιντ Λέμον Τζέφερσον) και οι κιθαριστές της τζαζ (Τζάνγκο Ράινχαρτ, Τσάρλι Κρίστιαν).
Τόσο το δραματουργικά φορτισμένο τραγούδι του (που αντλούσε στοιχεία από πολύ διαφορετικά στιλ, όπως αυτά του Γουόκερ και του Ρόι Μπράουν, όσο και η εκλεκτική του ερμηνεία στην κιθάρα (με ρίζες και πάλι στον Γουόκερ, αλλά και τον Λόνι Τζόνσον), ουσιαστικά δημιούργησαν μία δική του παράδοση στο χώρο του μπλουζ.

 

Η χαρακτηριστική κιθάρα του μάρκας «Γκίμπσον», που ο Κινγκ έπαιζε από αμνημονεύτων χρόνων (η γνωστή Λουσίλ), η επιβλητική σκηνική του παρουσία, το βαρύτονο γρύλισμα της φωνής του, έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα της επιρροής τους σε αναρίθμητους κιθαριστές του ροκ (Έρικ Κλάπτον, Μάικ Μπλούμφιλντ, Ντέιβιντ Γκίλμορ, αλλά και σε νεότερους μπλουζίστες, όπως ο Μπάντι Γκάι.
Η ιδιαίτερη τεχνοτροπία του παντρεύει τα παραδοσιακά μπλουζ, την τζαζ, το σουίνγκ και την ποπ του κύριου ρεύματος, σ’ ένα μοναδικό ήχο, ο οποίος στηρίζεται πότε στα φωνητικά του και πότε στη «Λουσίλ», χωρίς όμως ποτέ να τραγουδά και να παίζει κιθάρα ταυτόχρονα, σύμφωνα και με τα δικά του λόγια: «Όποτε τραγουδώ, παίζω κιθάρα στο μυαλό μου και από τη στιγμή που σταματώ να τραγουδώ με το στόμα, αρχίζω να τραγουδώ παίζοντας τη Λουσίλ».
Στην προσωπική του ζωή, παντρεύτηκε δύο φορές, με τη Μάρθα Λι Ντέντον (1946-1952) και τη Σου Κάρολ Χολ (1958- 1966). Οι αποτυχίες και των δύο γάμων του οφείλονται εν πολλοίς στην εξαντλητική καλλιτεχνική δραστηριότητά του, καθώς μόνο οι συναυλιακές του υποχρεώσεις ξεπερνούσαν τις 200 ετησίως. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1956 εμφανίστηκε επί σκηνής 342 φορές. Έχει αναφερθεί ότι απέκτησε 15 παιδιά και 50 εγγόνια.

Ο Μπι Μπι Κινγκ πέθανε στις 14 Μαΐου 2015 στο Λας Βέγκας, σε ηλικία 89 ετών. Έπασχε από διαβήτη τύπου Β και το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας.[Από την βικιπαιδεία]

 

ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ,ΑΠΟ ΤΟΝ Γ.ΑΔΑΛΗ, ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΒΑΛΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Αδαλής    George Adalis B.

 

Saudi Incorporated !!!
ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΒΑΛΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
-
Εδώ και εννέα μήνες σας βομβάρδιζαν με «αποκλειστικά» ότι έρχεται πόλεμος στο Αιγαίο και στην Κύπρο για τους υδρογονάνθρακες. Πότε το Πάσχα, πότε του Αγιού Γιωργιού, πότε το καλοκαίρι και πότε της Παναγιάς! Από την πλευρά μου, σε δεκάδες συνεντεύξεις μου και στην αρθογραφία μου, είχα διατυπώσει την πεποίθηση ότι για τους επόμενους 6 με 12 μήνες δεν πρόκειται να συμβεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ διότι οι ενεργειακοί κολοσσοί στην περιοχή αναδιατάξουν τα ενεργειακά πεδία και την δράση τους ενώ χαρτογραφούν με σύγχρονα drones τα κοιτάσματα. Ειδικά για τις επιθέσεις σε τάνκερ στον Περσικό και τις αιχμαλωσίες πλοίων εκατέρωθεν, σας είχα διευκρινίσει ότι ο αντίκτυπος στις αγορές ήταν μηδενικός λέγοντας χαρακτηριστικά σε συνέντευξή μου στον έγκριτο δημοσιογράφο κ. George Sachinis ότι "οι αγορές φταρνίστηκαν".
Όμως προ ημερών, είχαμε την «επίθεση» στις πετρελαιοπηγές της Aramco στην Σαουδική Αραβία. Θα σας δώσω κατ αρχάς μερικές αποκλειστικές (για την Ελλάδα κι όχι για το Εξωτερικό) πληροφορίες έτσι ώστε να κατανοήσετε την βάση της ανάλυσής μου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, η Σαουδική Αραβία άλλαξε ΤΡΕΙΣ υπουργούς πετρελαίου. Το κλίμα αυτό της νευρικότητας ολοκληρώθηκε με την αλλαγή του ίδιου του Προέδρου του κολοσσού της Aramco. Ετσι η Βασιλική οικογένεια, κατέληξε σε ένα σχήμα το οποίο πριν δύο Δευτέρες ανακοίνωσε το σχέδιο Vision 2030. Ένα σχέδιο το οποίο θα αναδιατάξει την οικονομία της χώρας. Βασικός άξονας του σχεδίου αυτού, είναι η εξοικονόμηση 2 τρις δολαρίων έτσι ώστε η χώρα να αλλάξει παραγωγική σύνθεση και να πάψει το πετρέλαιο να αποτελεί τον κύριο άξονα του ΑΕΠ της χώρας.
Ετσι για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τοποθέτησαν στο υπουργείο Πετρελαίου, ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας και συγκεκριμένα έναν γιο του Βασιλιά.
Το Vision 2030 προϋποθέτει ότι για να πετύχει, οι τιμές του πετρελαίου πρέπει να κυμαίνονται πέριξ των 85$ το βαρέλι. Αλλά πώς να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο όταν το 2016 το πετρέλαιο είχε πέσει ακόμα και στα 26$/βαρέλι;
Την προ-προηγούμενη Δευτέρα, στο Αμπού Ντάμπι διεξήχθη το Παγκόσμιο Συνέδριο Ενέργειας. Όπου ο νέος υπουργός πετρελαίου γιος του Βασιλιά, πρίγκιπας Αμπντουλάζιζ Μπιν Σαλμάν Μπιν Αμπντουλάζιζ Αλ Σαούντ, έδωσε συνέντευξη στον Ελληνα Χριστιανό ορθόδοξο αναλυτή του CNN, Τζων Ντεφτέριο (απ ότι βλέπετε δεν ήταν καθόλου τυχαία η χτεσινή μου αναφορά σε αυτόν!) λέγοντας ότι το vision 2030 αποτελεί ένα σαρωτικό πρόγραμμα που θα διαφοροποιήσει την οικονομία της Σ.Αραβίας.
Και δέκα μέρες μετά , ήρθαν οι Χούτι !!!
Οι Σιίτες Χούτι της Υεμένης που υποστηρίζονται από τους επίσης Σιίτες του Ιράν καθώς και μερίδα Σιιτών που διαβιούν εντός της Σ.Αραβίας. Αντιμάχονται τους Σουνίτες Τούρκους καθώς και τις ΗΠΑ. Βρίσκονται σε πόλεμο από το 2014 με τους Σαουδάραβες!
Οι Χούτι, δεν είχαν τέτοιους βαλλιστικούς πυραύλους με ικανό βεληνεκές, ώστε να πλήξουν από το έδαφός τους τις πετρελαιοπηγές της Aramco. Το έκαναν -λένε- "από το έδαφος της Σ.Αραβίας υποβοηθούμενοι από καλούς ανθρώπους εκεί" (Σιίτες). Και δεν τους πίστεψε κανείς. Ετσι όλοι έστρεψαν το βλέμμα στο Ιράν, το οποίο έχει αναπτύξει σε συνεργασία με τη Ν.Κορέα τέτοιους βαλλιστικούς πυραύλους.
Όπως και να έχει όμως, το χτύπημα ήταν στην … καρδιά του προβλήματος. Οι 17 πετρελαιοπηγές που επλήγησαν, παράγουν ένα μεγάλο τμήμα της διεθνούς αγοράς πετρελαίου. Συγκεκριμένα ο βομβαρδισμός αυτός σταμάτησε αυτομάτως την παραγωγή 5.1 εκατομμυρίων βαρελιών πετρελαίου ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ.
Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα από την στιγμή που η ποσότητα αυτή η πρέπει να αντικατασταθεί άμεσα. Προσέξτε τώρα τι θα συμβεί στις προσεχείς ημέρες και εβδομάδες.
Αμέσως μετά το χτύπημα οι αγορές αντέδρασαν και η τιμή του πετρελαίου χτύπησε ακόμα και 70$ το βαρέλι. Για να διορθώσουν λίγο αργότερα τις τιμές ρίχνοντάς τες στα 62$ το βαρέλι.
Αν η Σαουδική Αραβία αποκαταστήσει τις ζημιές στις πετρελαιοπηγές μέχρι την επόμενη εβδομάδα, η τιμή του βαρελιού θα αυξηθεί μόνο κατά 2 με 4 δολάρια το βαρέλι και θα μείνει εκεί.
Αν η χώρα αυτή κάνει 2 με 3 εβδομάδες να αποκαταστήσει τις ζημιές, τότε η τιμή θα αυξηθεί κατά 6 με 9 δολάρια το βαρέλι.
Ενώ αν κάνει 4 με 6 εβδομάδες, τότε το βαρέλι θα πάρει 12 με 14 δολάρια πάνω στην τιμή του.
Είναι λοιπόν εκπληκτικό, το γεγονός ότι οι εχθροί της Σαουδικής Αραβίας, οι Χούτι, βοηθούν τον νέο υπουργό πετρελαίου, να φτάσει τις τιμές του πετρελαίου εκεί που χρειάζεται το σαρωτικό σχέδιο Vision 2030 των Σαουδαράβων, για να εξοικονομήσουν τα 2 τρις δολάρια που χρειάζονται για να αναδιατάξουν την οικονομία τους!!!
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ;;;
ΥΓ.
Πάντως μέχρι να κάνουν ό,τι κάνουν οι Σαουδάραβες, αυτοί που θα καλύψουν το παγκόσμιο κενό στο αποθεματικό πετρελαίου, είναι η Ρωσία και οι ΗΠΑ. Οι οποίοι θα κερδίζουν από αυτή την ιστορία, όσο οι Σαουδάραβες επεξεργάζονται το … όραμά τους! Και όποιος κατάλαβε….κατάλαβε!

 

ΤΖΟΝ ΜΠΟΛΤΟΝ...Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΚΙΝΑ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ...

Τζον Μπόλτον: Ο άνθρωπος που έφερε την Κίνα στη Μέση Ανατολή

Άρης Χατζηστεφάνου

Ένας από τους πιο επικίνδυνους ανθρώπους, που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν θα μας ενοχλήσει, τουλάχιστον για το επόμενο χρονικό διάστημα.

Ο Τζον Μπόλτον, απολύθηκε με εντολή του Αμερικανού προέδρου από τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας, αφού πρώτα πρόλαβε να φέρει τις ΗΠΑ στα πρόθυρα ολοκληρωτικού πολέμου με το Ιράν και τη Βενεζουέλα, να δυναμιτίσει τις προσπάθειες προσέγγισης με τη Βόρεια Κορέα και -σύμφωνα με αρκετές ενδείξεις- να ακυρώσει τις διαπραγματεύσεις του Λευκού Οίκου με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.

Κάθε λογικός άνθρωπος στις ΗΠΑ θα έπρεπε να χορεύει μεθυσμένος από χαρά για την (έστω και εγκληματικά καθυστερημένη) απόφαση του Τραμπ. Σε αρκετά γραφεία πολιτικών του Δημοκρατικού κόμματος, όμως, όπως και σε ορισμένες από τις φιλελεύθερες ναυαρχίδες του αμερικανικού Τύπου, επικρατούσε κατήφεια.

«Ο Μπόλτον ήταν πάντα καλά ενημερωμένος και σταθερός στις απόψεις του» έγραψε στο twitter o αρθρογράφος των New York Times Νίκολας Κριστόφ, συμπληρώνοντας ότι ο επόμενος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας μπορεί να είναι ένα υποχείριο του Τραμπ.

Τι βρίσκεται λοιπόν πίσω από την κρυφή λατρεία των λεγόμενων «προοδευτικών» της Ουάσιγκτον για ένα από τα πιο αιμοδιψή γεράκια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και γιατί ο Τραμπ αποφάσισε την απομάκρυνσή του;

Ο Μπόλτον, ήταν κυνικός και ανήθικος όσο και ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Νίξον, Χένρι Κίσσινγκερ, χωρίς όμως να διαθέτει το βάθος της στρατηγικής σκέψης του λεγόμενου «μάγου της αμερικανικής διπλωματίας».

Οι αποφάσεις του Μπόλτον ήταν τόσο ακραίες στη σύλληψη, ώστε για να υλοποιηθούν απαιτούνταν η άμεση στρατιωτική εμπλοκή του Πενταγώνου – μια απόφαση για την οποία ο Τραμπ δεν έδινε το πράσινο φως, παρά τις πομπώδεις απειλές που εξαπέλυε και ο ίδιος. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα καταστροφικό για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η στάση της υπερδύναμης απέναντι στο Ιράν.

Ο Μπόλτον έστησε την πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τεχεράνη σε τρία βήματα: απέδωσε, χωρίς καμία απόδειξη, στην Τεχεράνη τις επιθέσεις που σημειώθηκαν σε ξένα δεξαμενόπλοια στα στενά του Ορμούζ, κάλεσε τη Βρετανία να κατασχέσει το ιρανικό δεξαμενόπλοιο και δημιούργησε τις συνθήκες ενός θερμού επεισοδίου. Όταν όμως ο Τραμπ ακύρωσε την τελευταία στιγμή τα στρατιωτικά αντίποινα για την κατάρριψη ενός αμερικανικού drone που είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο του Ιράν, η μπλόφα του Μπόλτον τινάχτηκε στον αέρα.

Το αποτέλεσμα των νέων κυρώσεων προς την Τεχεράνη που υπέγραψε ο Τραμπ και των απειλών, χωρίς αντίκρισμα, που εξαπέλυε ο Μπόλτον, ήταν ότι το Ιράν άρχισε να περνά σταδιακά στη σφαίρα επιρροής της Κίνας. Το Πεκίνο υποσχέθηκε επενδύσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων και σύμφωνα με πληροφορίες προτίθεται να στείλει και στρατιωτικές δυνάμεις για την προστασία τους. Οι ΗΠΑ, δηλαδή, κατάφεραν να απομακρύνουν από την περιοχή τους Ευρωπαίους επιχειρηματίες (στους οποίους μπορούν να ασκούν ευκολότερα έλεγχο) και έφεραν μέσα στα πόδια τους τον βασικό στρατηγικό τους αντίπαλο.

Παρά τις τρομακτικές συνέπειες που έχουν για τον λαό του Ιράν οι δολοφονικές κυρώσεις των ΗΠΑ, η Τεχεράνη βγαίνει σαφώς κερδισμένη από την πρόσφατη αντιπαράθεσή της με την Ουάσιγκτον - και σε μεγάλο βαθμό το οφείλει στον Μπόλτον. Ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφαλείας εξυπηρετούσε ίσως τις επιδιώξεις τοπικών δυνάμεων όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, που θέλουν να σύρουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο με το Ιράν, αλλά προκαλούσε τρομακτική ζημιά στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον.

Παρόμοιες συνθήκες δημιουργήθηκαν, σε μικρογραφία, και με τη Βενεζουέλα. Ο Ντόναλντ Τραμπ φέρεται να είχε εξοργιστεί με τις διαβεβαιώσεις του Μπόλτον ότι ο Μαδούρο θα έπεφτε μέσα σε 48 ώρες μετά το πραξικόπημα που επιχείρησε ο Γκουαϊδό, και σύρθηκε σε μια αντιπαράθεση για την οποία δεν είχε προετοιμαστεί. Οι ΗΠΑ απέτυχαν να ανατρέψουν μια εχθρική κυβέρνηση στη Νότια Αμερική – ίσως το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν με επιτυχία από το 1954, όταν η CIA πραγματοποίησε το πρώτο της πραξικόπημα στη Γουατεμάλα.

Δεν αποτελεί έκπληξη φυσικά ότι και σε αυτή την περίπτωση ενισχύθηκαν εχθρικές για τις ΗΠΑ χώρες, όπως η Κίνα, που έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια και διευκολύνσεις στην αποκλεισμένη κυβέρνηση του Μαδούρο. Αντίθετα οι χώρες, όπως η Ελλάδα, που έσπευσαν να υπακούσουν στις εντολές Μπόλτον για την αναγνώριση του Γκουαϊδό οδηγήθηκαν σε διπλωματικό αδιέξοδο.

Η σταγόνα, όμως που φαίνεται να έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει για τον Ντόναλντ Τραμπ, ήταν η προσπάθεια του Μπόλτον να ακυρώσει τις μυστικές συνομιλίες που πραγματοποιούσε ο Λευκός Οίκος με τους Ταλιμπάν. Ο Αμερικανός πρόεδρος χρειαζόταν απεγνωσμένα μια συμφωνία η οποία θα του επέτρεπε να επιστρέψει στρατιωτικές δυνάμεις στις ΗΠΑ πριν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές.

Υπό μια έννοια, η εικόνα που είχε ο Αμερικανός πρόεδρος, μέσα στο θολωμένο του μυαλό, για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ήταν πολύ πιο ρεαλιστική και συνεκτική από αυτή του πρώην συμβούλου εθνικής ασφαλείας. Αναγνωρίζοντας ότι ο εχθρός, που απειλεί υπαρξιακά την αμερικανική παντοκρατορία, είναι η Κίνα, έστρεφε σταδιακά όλες τις δυνάμεις του εναντίον του Πεκίνου επιχειρώντας να απαγκιστρωθεί από άλλα ανοιχτά μέτωπα. Με αυτό τον τρόπο, θα έμενε πιστός στις προεκλογικές του εξαγγελίες για μια πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική χωρίς όμως να χάνει τον στόχο της ενίσχυσης του αμερικανικού imperium.

Προφανώς, η αντιπαράθεση Τραμπ-Μπόλτον δεν αφορά τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι η αντανάκλαση μιας λυσσαλέας μάχης που διεξάγεται στην Ουάσιγκτον ανάμεσα σε δυο αντίπαλα στρατόπεδα με διαφορετικές προτεραιότητες στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυο πλευρές τέμνει και τα δυο πολιτικά κόμματα, γεγονός που εξηγεί και τη δυσφορία μεγάλου τμήματος των Δημοκρατικών για την απομάκρυνση του Μπόλτον.

Το πρόβλημα για εμάς είναι ότι όποια πλευρά και αν επικρατήσει η αμερικανική επιθετικότητα θα παραμείνει σταθερή, ακόμη και αν εστιάζεται σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη. Ίσως, η καλύτερη απόδειξη για το ότι δεν υπάρχει σωτηρία από την πολιτική των ΗΠΑ είναι ότι ως προσωρινός αντικαταστάτης του Μπόλτον στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφαλείας διορίστηκε ο Τσάρλς Κούπερμαν, πρώην στέλεχος της πολεμικών βιομηχανιών όπως η Lockheed Martin και η Boeing. Των εταιρειών, δηλαδή, που έβλεπαν την αξία των μετοχών τους να εκτινάσσεται στα ύψη, ύστερα από κάθε επιθετική ενέργεια που αποφάσιζε ο Τζον Μπόλτον.

Πηγή: sputniknews.gr

ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΡΗ-ΠΡΟΣ ΤΙ;

Εποικισμός του πλανήτη Άρη – προς τί;

  

ΕργΔημΕργ          

άν παρακολουθείτε σε καθημερινή βάση την ειδησεογραφία, θα έχετε διαπιστώσει πολύ πρόσφατο κουβεντολόϊ γιά τον αποικισμό του πλανήτη Άρη – λες κι έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα εδώ στη Γή, καί μας μάρανε ο εποικισμός άλλων πλανητών. Κι όλ’ αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα ευφορίας· βλέπε πρόσφατη προβολή από τηλεοράσεως της ταινίας «Η διάσωση».
Μόνο που η ευφορία αυτή καθόλου δεν αντανακλά την πραγματικότητα.
Τέλος πάντων, αν καί οι σκέψεις γιά εποικισμό του Άρη είναι ήδη αρκετά παλιές (δεκαετιών), θα δούμε μαζί μερικές καθόλου ευχάριστες πλευρές αυτού του σχεδίου. Καί δεν μιλάω θεωρητικά, ή αυστηρά μέσα σε επιστημονικά καί τεχνολογικά πλαίσια. Μιλάω γιά ένα σχέδιο, το οποίο πιθανώτατα θα εξαφανίσει μία καί καλή την Ελλάδα καί τους Έλληνες…
…αν -μέχρι να υλοποιηθεί- δεν έχουν ήδη πετύχει τον σκοπό αυτόν τα τρέχοντα σχέδια «αυτών».
Αυτό μας ενδιαφέρει, καί απολύτως τίποτ’ άλλο (όπως πχ το χαμόγελο-διαφήμιση οδοντόκρεμας του «οραματιστή» Ήλον …Μόσχου).
Ό,τι ακολουθεί, λοιπόν, είναι -κατά την αποψάρα μου- η απάντηση στο αίνιγμα που έθεσα (ως πρόσθετο στο ερώτημα του Παλαιού περί Γής-σκουπιδότοπου).

Είναι εξ αρχής φανερό ότι ο εποικισμός του Άρη -με τη σημερινή τεχνολογία- θα είναι δύσκολος, καί καθόλου μα καθόλου μαζικός.

α1. Δύσκολος…
…Διότι μιλάμε γιά ταξίδι ενάμιση χρόνου περίπου, έως εικοσιδύο μηνών (με τα σημερινά πυραυλικά μέσα).
Ο συντομώτερος χρόνος, φυσικά, αναφέρεται στην πλησιέστερη απόσταση Άρη-Γής, κι ο πιό μακρύς στην μέγιστη απώτερη. Εννοείται, επίσης, ότι το μακρύτερο ταξίδι θα επιλεγεί, αν δεν γίνεται αλλοιώς (λόγωι κάποιας ανωτέρας βίας με το διαστημικό κέντρο, το προσωπικό, κτλ κτλ). Εννοείται, ακόμη, ότι το ταξίδι αυτό θα σχεδιαστεί σαν τροχιά σφαίρας από πυροβολισμό κινούμενου σκοπευτή εναντίον κινούμενου στόχου – διότι η Γή κι ο Άρης κινούνται διαρκώς. Οπότε, το διστημόπλοιο πρέπει να φύγει στην κατάλληλη στιγμή πρίν Γή καί Άρης φτάσουν στην μέγιστη εγγύτητά τους.
Γιά να καταλάβετε κάπως καλύτερα την απόσταση: εάν μπορούμε να πάρουμε τηλέφωνο κάποιον στον Άρη, αυτός θ’ ακούσει όσα λέμε με χρονική διαφορά δώδεκα πρώτα λεπτά της ώρας (στο «περίγειον» του Άρη), έως 22 λεπτά (στο «απόγειον»). Δεν θα μπορούμε, δηλαδή, να κάνουμε τηλεφωνικό «τσάτ»! Lol!!! Η συνομιλία μας θα είναι κάπως, όπως συνομιλούσαν οι ναυτικοί μας με την Ελλάδα στη δεκαετία του 1960: οι τηλεφωνικές καθυστερήσεις (στα τότε τηλεφωνικά κέντρα καί τους τότε ασυρμάτους των πλοίων) επέβαλαν να περιμένεις να μιλήσει ο άλλος, καί δεν μπορούσες να μιλάς ταυτόχρονα. Με τον Άρη, βέβαια, αυτό το φαινόμενο θα παρουσιάζει τρίς χειρότερη καθυστέρηση! Οπότε, θα μπορούν ν’ ανταλλάσσονται μόνο μηνύματα «όχι πραγματικού χρόνου» (πχ ημέηλς, sms’s, βιντεομηνύματα, κτλ)· καί, πρακτικά, το τηλέφωνο δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

Τα παραπάνω οδηγούν σ’ ένα καί μοναδικό συμπέρασμα:
Ότι το διαστημικό σκάφος που θα πάει εκεί, πρέπει να έχει μέσα του τα πάντα: φαγητό, νερό, εργαλεία, ανταλλακτικά, φάρμακα. Ένα κανονικώτατο εξερευνητικό σκάφος, δηλαδή.
Μιά καινούργια Αργώ!!!
Βλέπετε, εδώ δεν πρόκειται γιά τη Σελήνη – όπου σε τυχούσα βλάβη του διαστημοπλοίου κοιτάς τί μπορείς να κάνεις με τα υπάρχοντα μέσα, καί ταυτόχρονα σφίγγεις τα δόντια μέχρι να ξανακατεβείς στη Γή. Εδώ, όμως, δεν έχει «στρίβουμε γιά πίσω»! Εδώ, ή θα τα φτιάξεις όλα επί τόπου, ή χάθηκες!
Μίλησα παραπάνω γιά Αργώ, επειδή -τηρουμένων των αναλογιών- η Αργώ τα είχε όλ’ αυτά μέσα της, συν όπλα. Δεν ήταν μιά απλή πεντηκόντορος, όπως φαντάζονται καί την αναπαριστούν διάφοροι αλαφροί. Ήταν μεγαλούτσικο πλοίο, καί μάλιστα σχεδιασμένο γιά να πηγαίνει καί σε αβαθή (ν’ ανεβαίνει ποτάμια). Άρα, με την ίδια λογική, καί το σκάφος που θα πάει τους πρώτους εποίκους στον Άρη, πρέπει να είναι μεγαλούτσικο. Αναγκαστικά.
Πράγμα που σημαίνει πάρα πολλά καύσιμα γιά την εκτόξευση, καί μέγεθος ανυψωτικών πυραύλων σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί. Εκτός αν προκριθεί η τεχνολογική λύση ν’ ανεβάζουν ένα-ένα τα κομμάτια του στη Σελήνη, καί να το συναρμολογήσουν εκεί – καί να το εκτοξεύσουν (συναρμολογημένο πλέον) από τη Σελήνη. Καί, γιά να θυμηθούμε τον Γιώργο-Χέλλενε, αυτό το σκάφος δεν θα έχει μεν όπλα (δεν θα έχει;…), αλλά πρέπει να έχει ένα μεγάλο κι ενεργοβόρο κλιματιστικό σύστημα. Δεν σηκώνει καραβανάδικα χαζοπαραμύθια τύπου Νήλ Άρμστρονγκ αυτή τη φορά! Κρίνοντας, όμως, από τα εργοστάσια παραγωγής ολοκληρωμένων κυκλωμάτων (που το μισό εργοστάσιο είναι το κλιματιστικό), ο αρχικώς σχεδιασμένος όγκος του διαστημοπλοίου (που θα έχει τα τρόφιμα, κτλ) πρέπει να διπλασιαστεί! (Γιά να σηκώσει καί το κλιματιστικό.)

Αυτά όλα με τη σειρά τους σημαίνουν ότι οι επιβάτες του εποικιστικού διαστημοπλοίου αυτού δεν θα είναι πολλοί. Επίσης, δύο τινά:

• είτε θα φάνε ενέσεις με το τσουβάλι, ώστε να πέσουν σ’ ένα είδος χειμερίας νάρκης (καί να ξυπνήσουν όταν φτάσουν),
• είτε πρέπει να είναι πολύ ειδικής ψυχολογίας άτομα, δηλαδή με ατσάλινα νεύρα.

Επειδή, τώρα, δεν γίνεται να παρουσιαστεί κάποια ανάγκη εν πτήσει, καί το πλήρωμα να τό ‘χει ρίξει ντίπ στον ύπνο, τότε προκρίνεται η δεύτερη λύση: το επιλεγμένο ψυχολογικό προφίλ. Έ, λοιπόν, γαϊδουρινή υπομονή (θέλοντας καί μή…) έχουν οι εξής κατηγορίες ανθρώπων:

• οι ναύτες των υποβρυχίων
• κάποιοι κομμάντος
• κάποιοι φιλόσοφοι καί μύστες (ή παπαδαριοί, ή κατά προτίμηση αρχιπαπαδαριοί)
• κι όσοι έχουν λυμένα όλα τους τα προβλήματα!

Μπορεί οι πρώτες καναδυοτρείς αποστολές να έχουν πλήρωμα από τις πρώτες δύο κατηγορίες (γιά να φτιάξουν τις υποδομές), αλλά αργότερα θα έρθουν άτομα-συνδυασμός των δύο τελευταίων: με λυμένα τα προβλήματά τους (παναπεί: πλούσιοι) …μύστες καί …μυημένοι με πλούτο!
Ποιοί;
Έ, όχι καί «ποιοί»! Τί κάνει νιάου-νιάου; συγκεκριμένου θρησκεύματος θα είναι καί οι πλούσιοι, καί οι «μύστες»! Άειντε, σκεφτήτε κι εσείς τίποτε από μόνοι σας! Όπως επί Γής τους εξυπηρετούν «αυτούς» τα ηπαπαραίϊκα όπλα καί τα Νάτα, έτσι καί επί Άρεως θα τους γλείψουν τις σόλες των παπουτσιών τους όλες οι ηπαπαραίϊκες στρατο-τεχνολογο-επιστημονικές υποδομές καί το προσωπικό αυτών.

α2. Καθόλου μα καθόλου μαζικός (ο εποικισμός του Άρη)
Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα το αν υπάρχει σοβαρότητα σε κάτι σκέψεις, που κυκλοφορούν στην πιάτσα γιά (πρώτους εποικιστές) τίποτε «ηρωϊκούς πρωτοπόρους, που δεν θα γυρίσουν πίσω» (γιά να ελαφρώσει το βάρος του διαστημοπλοίου, αυτό θα κάνει ταξίδι «μιά-κι-έξω» καί μετά στα παλιοσίδερα), δίκην πιονιέρων του Φάρ Ουέστ: αυτά είναι θρίχες περμανάντ… σαν τα «οράματα» του κυρ-Ήλον. (Οράματα είχαμε κι εμείς, παιδιόθεν – αλλά δεν μας κάλεσαν στις ηπαπάρα να τα υλοποιήσουμε, ούτε μας χρηματοδότησαν. Το γιατί επέλεξαν τον -καί ξένο υπήκοο– «χαμόγελο», είναι άλλη ιστορία. Γκότ ίτ; )
Ας μην ξεχνάμε ότι στο Φάρ Ουέστ οι «ηρωϊκοί πιονιέροι» πιστόλιζαν με το παραμικρό όποιον τους στραβοκοίταζε. (Καί κάνανε δικές τους τεράστιες εκτάσεις – με τον τσαμπουκά.) Οπότε, θες να πάνε πρώτοι αυτοί, καί μετά να καθαρίσουν τους επόμενους που θά ‘ρθουν; Κι οι …μυημένοι τί θα γίνουν μετά; Πού θα κατσικωθούν;
Ά-πά-πάααααα!!!… Τέτοια πράγματα δεν γίνονται!  🙂
Οπότε, θα υπάρξει τρομερά προσεκτική επιλογή των πληρωμάτων, καί δεν θ’ανέβει ο πάσα είς εκεί πάνω. Ά, ξέχασα! Οι «μυημένοι» θα είναι γέροι, διότι οι γέροι δεν έχουν ανάγκη γιά σέξ. (Ενώι με πληρώματα νέων ηλικιών, που θα περιλαμβάνουν καί τίποτις ξανθιές αξιωματικίνες-μπίμποζ, όπως βλέπουμε στις ταινίες, το διαστημόπλοιο συντόμως θα μεταβληθεί σε μπουρδέλλο, με το συμπάθειο. Κι άμα ξεχάσουν καί καμιά κάμερα ασφαλείας ανοιχτή, θα γίνουν παγκοσμίως ρόμπα. Μέχρι κι ο Κίμ Γιόνγκ Ούν θα γελάει μ’ αυτά τα χάλια.)
Όμως, πρέπει ν’ αναρωτηθούμε:

β. Τί θα γυρεύουν «αυτοί» στον Άρη;
Μη σπάτε τα κεφάλια σας, η απάντηση είναι απλή καί το κόλπο παμπάλαιο.

• Οι Βερσαλλίες απέχουν καμιά τριανταριά χιλιόμετρα απ’ τα Παρίσια. (Τον καιρό των αμαξών, αυτό ήταν σαν Βόλος-Αθήνα με το Κτέλ σήμερα. Περιλάμβανε καί στάση σε πανδοχείο γιά φαΐ -του σκασμού- καί χέσιμο.)
• Το «ανάκτορο» του δικτάτορα Φράνκο, το Έλ Πάρντο, απέχει καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα απ’ τη Μαδρίτη.
• Οι έδρες των πολυεθνικών βρίσκονται σε απίθανα μέρη, που θες αεροπορικό ταξίδι δέκα ωρών να τα φτάσεις.

Γιατί;
Γιά να είναι όλ’ αυτά τα μέρη (καί οι ένοικοί τους, εννοείται) απρόσιτα από παράπονα / διαμαρτυρίες / επιθέσεις της πλέμπας, αλλά ταυτόχρονα να μπορούν ανεμποδίστως να δίνουν διαταγές… Διαταγές μεταφερόμενες προς την πλέμπα, κι εκτελούμενες από μιά ιεραρχία ενδιαμέσων παρακατιανών.
Ναί, αλλά θα μου πείς: το καταλάβαμε! Αλλά δεν μπορούν να πάνε «αυτοί» πχ στο Θιβέτ, γιά να μην τους φτάνουν; Γιατί στον Άρη, ντέ καί καλά;
Διότι εκεί: πρώτον, θα είναι τελείως απρόσιτοι· καί δεύτερον, κάτι που δεν έχει πεί κανείς:
Ο Άρης έχει την ικανότητα να παρατείνει την ανθρώπινη ζωή!
Θες επειδή η (αναπνεύσιμη) ατμόσφαιρά του είναι καθαρή, σαν των ψηλών βουνών εδώ στη Γή, θες επειδή είναι πιό μακριά απ’ τον Ήλιο (πιό λίγη υπεριώδης ακτινοβολία)… αλλά κυρίως επειδή το ανθρώπινο βάρος στον Άρη είναι το 30% του βάρους που έχουμε στη Γή.
Αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι ο οργανισμός μας (καρδιά κτλ) έχει λιγώτερο φόρτο, άρα κουράζεται λιγώτερο, άρα νά ‘την η μακροζωΐα αμέσως-αμέσως! Πιστεύω ότι, γι’ αρχή, οι πρώτοι έποικοι θα χτυπάνε εκατόν είκοσι χρόνια ζωής, καί δή χωρίς προσπάθεια. Αν βάλουμε, τώρα, στον λογαριασμό καί τίποτις διαφορετικά ηλεκτρομαγνητικά γεωπεδία («αρεωπεδία»; ), μπορεί να φτάσουμε καί στην πεντακοσάρα ετών ζωής – γιά πλάκα.
Αυτό είναι το μυστικό του Άρη! Που, είτε δεν το πρόσεξαν οι διάφοροι «οραματιστές», είτε δεν θέλουν να το πούν στα ίσα καί δημοσίως.

Τώρα, θα με ρωτήσεις: καί τί να την κάνει κάποιος (πχ οι έποικοι του Άρη) την τόσο μεγάλη ζωή;
Ο x ποδοσφαιριστής ή η y μοντέλα, τίποτε. Άχρηστη θα τους είναι. (Απλώς, με παρατεταμένη ζωή, θα κάνουν περισσότερες μαλακίες. Lol!!!) Το φυλετικό ιερατείο των ιουδαίων, όμως, τη χρειάζεται!
Γιατί;
Διότι, γιά να στηθεί / σταθεί ένα φυλετικό ιερατείο, είτε πρέπει να ζεί αιώνια, είτε πρέπει οι βιολογικοί καί πνευματικοί διάδοχοί του να μην παρεκκλίνουν ούτε χιλιοστό απ’ τις αρχές του. Αλλά, έχεις εμπιστοσύνη σε διαδόχους; όχι εύκολα. Φερ’ ειπείν, το δικό μας παμπάλαιο «φυλετικό ιερατείο» (το αριστοσυμβούλιό μας, γιά την ακρίβεια) έβγαλε διαδόχους σκατούληδες… που σκόρπισαν τις γνώσεις μας καί άνοιξαν τα σύνορά μας σε βαρβάρους – με τα γνωστά αποτελέσματα. (Λόγωι μιάς ηλίθιας καί παντελώς άχρηστης ευσπλαχνίας, που μας τρώει -ως έθνος- σα λέπρα μέχρι καί σήμερα.)
Προφανώς αυτά όλα κάπου τά ‘χουν ακουστά «αυτοί», καί τραβάνε μεγαλύτερο ζόρι από μας – διότι είναι πολυφυλετικοί. Κι όσο κι αν καμώνονται προς τα έξω ενότητα καί ομόνοια, αλληλοτρώγονται σαν τα σκυλιά ακόμη καί τώρα, επάνω στη Γή! Οπότε, όποιοι από δαύτους πάνε τελικά στον Άρη, θα προτιμήσουν τη λύση της μακροζωΐας των ίδιων, παρά το να εκπαιδεύσουν / ορίσουν διαδόχους.
[Παρένθεση: Καί οι λεγόμενοι (σημερινοί) Κινέζοι πολυφυλετικοί είναι, αλλά η ηγέτιδα τάξη τους είναι μία – καί της ίδιας φυλής. Το δέ φυλετικό τους ιερατείο παίρνει βραβείο στη διατήρηση των μυστικών του ανά τους αιώνες. Είναι, ίσως, το μόνο παγκοσμίως, που δεν ξανοίγεται καί δεν έχει εκφυλιστεί.]
[Παρένθεση δύο: Πιστεύω ότι τελικά θα προκριθούν γιά διαμονή «επάνω» οι κατ’ ευθείαν βιολογικοί απόγονοι του Ατλάντειου Κρόνιου φυλετικού ιερατείου, κι όχι τίποτις απλοί παπαδαριοί των ιουδαίων. Κατακεί πάει η δουλειά.]

γ. Παραλειπόμενα
Εδώ θα παρατηρήσει κάποιος, ότι είναι ο φουκαράκης, που είχε πρωτομιλήσει γιά μιά τέτοια δουλειά… προσθέτοντας ότι το ιερατείο «αυτών» θα επιστρέψει στη Γή γιά να βασιλεύσει στους ολίγους «εκλεκτούς» του. (Τους υπόλοιπους στο μεταξύ θα τους έχει φάει η μαρμάγκα, με εξόντωση με πυρηνικά, κτλ κτλ.)
Άμ, δέ!
Συμφωνώ σε όλα με τον φουκαράκη, εκτός απ’ την επιστροφή του ιερατείου «αυτών» ξανά στη Γή – καί σας εξέθεσα καί τον λόγο.
Υπάρχει, όμως, κι άλλος λόγος… μάλλον πολύ σοβαρώτερος από μιά επί Γής απόλυτη βασιλεία:
Στον Άρη βρίσκεται ξεχασμένο ένα πανάρχαιο παρελθόν… με υπολείμματα τεχνολογικώς καί πνευματικώς πολύ προχωρημένων νοημόνων κατοίκων. Οπότε, όποιος τα ξαναπιάσει αυτά στα χέρια του… καταλαβαίνετε πού μπορεί να φτάσει:
Πολύ πέρα απ’ το Ηλιακό μας Σύστημα!!!
Όθεν, όποιος προλάβει τον Κύριο βλέπει! Lol!!! Δεν είναι τυχαίο,άλλως τε, που οι προσπάθεις γιά «στρατιωτικοποίηση» της αποστολής εποίκων στον Άρη ξεκίνησαν από νωρίς – από τη δεκαετία του 1980.
Τώρα, βέβαια, θα με ρωτήσεις: κι αφού ήταν τόσο γατόνια οι παλαιοί κάτοικοι του Άρη, γιατί το κάναν θερινό το μαγαζί;
Η απάντηση δεν είναι απλή, καί δεν θα την ξεκινήσουμε εδώ. Ο καθένας, όμως, μπορεί να σκεφτεί.

Σαν υστερόγραφα.
Υπάρχει μιά πιθανότητα εκεί πάνω να βρίσκονται ήδη άνθρωποι… κι όχι τα συνομωσιολογικά, που λένε γιά μυστικά σκάφη των ηπαπαραίων, Έηρια 51 καί τα ρέστα. Αλλά κάτι, που δεν θ’ αρέσει σε πολλούς: «Σβαστικαίοι!» Κι από αρκετές δεκαετίες πρίν! Μην ξεχνάτε καί το βλήμα που έφαγε το Σοβιετικό διαστημόπλοιο (του 1982; δεν θυμάμαι), καί καταγράφηκε στην κάμερά του – πρίν την απότομη διακοπή της μετάδοσης του βίντεο.
Αυτό, τώρα, από μόνο του είναι αρκετά περίπλοκο θέμα, ακόμη κι αν το δεχθούμε σαν βεβαιότητα· ούτε αυτό θα το σκαλίσουμε τώρα. Πάντως, σιγά να μην αφήσουν αυτοί οι συγκεκριμένοι τους νέους εποίκους να κατσικωθούν εκεί! (Διότι το συγκεκριμένο παρακλάδι είναι ειλικρινώς αντιτζιού, κι όχι μαϊμού.)
Επίσης, σας λέω ότι «αυτοί» βιάζονται, διότι γιά τους δικούς τους λόγους) καταλαβαίνουν πως δεν θα προλάβουν.
Εννοείται, όμως, ότι τον τελικό λόγο γιά τον Άρη θα τον έχουμε εμείς οι Έλληνες…
…καί το πρώτο σκάφος μας προς τον Άρη θα ονομαστεί επίσης «Αργώ»!!!

Το μέλλον της εποικιστικής εποποιΐας προς τον Άρη θα είναι πολύ ενδιαφέρον!

ΚΡΥΟΣ ΙΔΡΩΤΑΣ ΛΟΥΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΧΟΥΘΙ

Κρύος ιδρώτας λούζει τους Αμερικανούς μετά την επίθεση των Χούθι

Μπορεί να περισσεύουν στον τόπο μας οι μετά Χριστόν προφήτες, ωστόσο όταν τα περισπούδαστα συμπεράσματα στα οποία καταλήγουν, αρκούνται στο να παραθέτουν απλώς τα αυτονόητα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Και όταν ο καημός εκείνων που παραδίδονται στην κρυφή γοητεία της ανύπαρκτης πλέον παντοδυναμίας των Αμερικανών, επιχειρείται να επαναπροβληθεί ως το καινούριο βαρύγδουπο στοιχείο των εξελίξεων, τότε είναι βέβαιο πως και οι ίδιες οι «αναλύσεις» αδυνατούν να δραπετεύσουν από τον φαύλο κύκλο της φαιδρότητας, κι αυτό έχει πολλαπλές επιπτώσεις στο «δια ταύτα». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

• Το χτύπημα των ανταρτών Χούθις στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της ARAMCO, υπήρξε συντριπτικό. Η μείωση επομένως της παραγωγής κατά 50% μετά από το χτύπημα, είναι αυτονόητο πως θα οδηγούσε σε εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου και στα συνακόλουθα γεωοικονομικά παιχνίδια που έπονται σε περιστάσεις αντίστοιχες.

Επομένως η εκτίναξη του μπρέντ στα 71,95 δολάρια το βαρέλι και του Αμερικανικού αργού στα 63,64 αντίστοιχα, υπήρξε αναμενόμενη… Είναι το αυτονόητο που θα μπορούσε να συμβεί… Και ως εκ τούτου ΔΕΝ συνιστά την «καρδιά» της ειδησεογραφίας της επόμενης μέρας.

Η πραγματική είδηση, είναι η πραγματική επιχειρησιακή δυνατότητα των ανταρτών Χούθις, στην οποία δικαίως ή αδίκως έχουν πιστωθεί πολλαπλά καταστροφικά πλήγματα την τελευταία περίοδο στον Κόλπο, και αυτό μάλλον με κρύο ιδρώτα ισοδυναμεί για...
τους Αμερικανούς, παρά για παράπλευρη στρατηγική δυνατότητα που σε αυτήν την φάση μπορεί να αξιοποιήσει στο πλαίσιο μιας συνολικής στρατηγικής που διαθέτει σχέδιο και απαντήσεις.

Η ARAMCO προφανώς είναι συνώνυμο της Σαουδικής Αραβίας ως κορυφαίος ενεργειακός κολοσσός με απολύτως καθαρή οικονομική θέση και με σχεδόν ανύπαρκτες δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις. Η Σαουδική Αραβία προφανώς και επιδιώκει να αναβαθμίσει τον ρόλο της στον διεθνή οικονομικό της σχεδιασμό και αυτό φυσικά δεν είναι καινούριο στοιχείο. Δυο πράγματα έχουν την σημασία τους και αξίζει τον κόπο να τα επισημάνει κανείς:

• Με την μέθοδο των κατά λάθος ή  των σκοπούμενων διαρροών, τόσο ο Fitch όσο και ο Bloomberg, απέκτησαν πρόσβαση αλλά και δέος μπροστά στα πραγματικά οικονομικά στοιχεία της εταιρείας εν όψει εξελίξεων…
• Εν όψει επίσης εξελίξεων η Σαουδική Αραβία ήδη από το 2017 μείωσε τον φόρο εισοδήματος που καταβάλει η ARAMCO, από το 85% στο 50%, καθιστώντας έτσι την κερδοφορία της ακόμη μεγαλύτερη και το προφίλ της ακόμη πιο δελεαστικό στην χρηματιστηριακή αγορά.

Η Σαουδική Αραβία προφανώς και επιδιώκει να διασφαλίσει πιο ισορροπημένα δημοσιονομικά, και στο επίπεδο της διαπίστωσης, γνωρίζει πως αυτό το στοίχημα μπορεί να περπατήσει μόνο στο βαθμό που καταφέρει να διευρύνει την οικονομική της βάση, πέρα από την ασταθή και με πολλά σκαμπανεβάσματα πετρελαϊκή αγορά. 

Μόνο που αυτή η διαπίστωση από μόνη της δεν αρκεί, αφού χρειάζεται να συνοδεύεται και από ολοκληρωμένο σχεδιασμό για τα καινούρια περιβάλλοντα διεθνούς και εσωτερικής οικονομικής στόχευσης. Υπάρχει αυτός ο σχεδιασμός;;;

Κατασκευές, τουριστικές επενδύσεις ή κάτι άλλο, προφανώς δεν είναι αποσαφηνισμένο σε ότι αφορά στους Σαουδαραβικούς επενδυτικού σχεδιασμούς. Η ίδια η ARAMCO πάντως, επιμένει να στοχεύει στην πετροχημική βιομηχανία και εξ αυτού του λόγου, αντιμετωπίζει ως φιλέτο την αγορά πλειοψηφικού πακέτου, του ομίλου SABIC.

Ας επιστρέψουμε όμως στα γεγονότα…

Ο Αμερικανός πρόεδρος αμέσως μετά το χτύπημα, έσπευσε κατά την προσφιλή του συνήθεια να στοχοποιήσει και πάλι το Ιράν. Ω τι πρωτότυπο…

Οι εμμονικοί υποστηρικτές των Αμερικανών, που επιμένουν να βαυκαλίζονται με το όνειρο της Αμερικανικής παντοδυναμίας, σπεύδουν με την σειρά τους να πανηγυρίσουν διότι ο Αμερικανός πρόεδρος (λένε) στριμώχνει έτσι το Ιράν και θα το υποχρεώσει σε διαπραγματεύσεις πλήρως αποδυναμωμένο. Ω τι πρωτότυπο ΚΑΙ αυτό…

Είναι το έργο που ξαναζήσαμε… Με τα πέντε βαπόρια στον Περσικό… Με το γνωστό Adrian Darya 1 που το μάξιμουμ της αμερικανικής μαγκιάς εξαντλήθηκε στον κατεξευτελισμό της Ελλάδας… Με τα αμερικανικά προεδρικά τσαλίμια στους G7 και με την πρωτοβουλία Μακρόν σχετικά με την παρουσία του Ιρανού ΥΠΕΞ Τζαβάντ Ζαρίφ… Μέχρι και με τις φήμες που κυκλοφορούν τα τελευταία 24ωρα περί επικείμενης συνάντησης του κ. Τραμπ με τον Ιρανό ηγέτη Χασάν Ρουχανί.

Και ενώ οι επιδόσεις στην… πρωτοτυπία ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, τα μοναδικά πραγματικά δεδομένα μετά και από την συγκεκριμένη εξέλιξη έχουν ως εξής:

Προσωρινό κερδοσκοπικό delirium με τις τιμές του αργού. Φυσικά οι Αμερικανικές εταιρείες του κλάδου έχουν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένες με τον πρόεδρό τους. Ομοίως έχουν κάθε λόγο να κάνουν την καρδιά τους πέτρα και οι υπόλοιποι του βιομηχανικού κλάδου αφού…

• Το κακό το έκαναν οι Χούθις…
• Και ο καλός πρόεδρος αποδέσμευσε ποσότητα από τα αποθέματα για να περιορίσει το εύρος της ζημιάς στην τιμή…

Συντριπτικό παράπλευρο πλήγμα στην οικονομία της Σαουδικής Αραβίας αναφορικά με την νέα αποτίμηση της ARAMCO, το οποίο φαίνεται εξ επαγωγής να ευνοεί τους Αμερικανούς. Η σχέση όμως της Σ. Αραβίας με την Αμερικανική διοίκηση ως προς αυτήν την εξέλιξη, θα κριθεί στο χρηματιστηριακό παρασκήνιο.

Να θυμίσουμε ωστόσο (μιας και πολλοί σκόπιμα το ξεχνούν), ότι η γεωπολιτική εκκρεμότητα που ακούει στο όνομα Τζαμάλ Κασόγκι, παραμένει ως τέτοια, και σε ένα περιβάλλον συνολικότερων ανατροπών ουδείς μπορεί να αποκλείσει την εμφάνιση απρόβλεπτων τάσεων ακόμη και στην βασιλική οικογένεια της Σαουδικής Αραβίας.

Όσοι πάντως σπεύδουν να πανηγυρίσουν ντοπαρισμένοι από την Αμερικανική αντίδραση, καλό θα είναι να κρατήσουν μικρό καλάθι, διότι το όποιο αποτέλεσμα έχει πάψει πλέον από καιρό να κρίνεται στο επίπεδο των λεονταρισμών, και αυτό το στοίχημα η Αμερικανική υπερδύναμη, φαίνεται πως το έχει χάσει πλέον οριστικά και αμετάκλητα.

Οι Χούθις βγαίνουν πολλαπλά αναβαθμισμένοι ταπεινώνοντας την Σαουδική Αραβία ΚΑΙ στην Υεμένη αλλά ΚΑΙ εντός της ίδιας της επικράτειάς της…

Η αφελής παρέμβαση του Αμερικανού προέδρου, αναβαθμίζει πολλαπλά και την επιχειρησιακή ικανότητα του Ιράν, ταπεινώνει για μία ακόμη φορά τις ΗΠΑ, και ταυτόχρονα πιστοποιεί ότι ένας φοβικός Αμερικανός πρόεδρος, ιδιαίτερα τώρα δεν πρόκειται να αποτολμήσει οτιδήποτε σε βάρος της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Κατά τα λοιπά αναμένονται εξελίξεις που δεν χωρούν εύκολα στο μυαλό των "αναλυτών". Θα επανέλθουμε...

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΓΟΝΑΤΙΣΕΙ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΕΜΟ....

Η Τουρκία επιδιώκει να γονατίσει Κύπρο και Ελλάδα χωρίς πόλεμο

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η Τουρκία δεν θα επιτεθεί στην Ελλάδα, ούτε καν στην ευάλωτη Κύπρο, παρά την ένταση της ρητορικής και των απειλών της. Οι φραστικές προκλήσεις είναι πανάρχαια μέθοδος εκφοβισμού. Π.χ. οι Πέρσες έστειλαν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη ότι πρέπει να παραδοθούν γιατί αν έρθει ο Πέρσης βασιλιάς θα τους βρουν συμφορές. Οι Σπαρτιάτες απάντησαν ψύχραιμα και μονολεκτικά: ΑΝ…

Στην εποχή μας ο Τραμπ έχει εξαπολύσει μύδρους εναντίον χωρών που θεωρεί αντίπαλες με κορυφαίο παράδειγμα τη Βόρειο Κορέα. Ωστόσο οι απειλές που εκτοξεύθηκαν (εκατέρωθεν) αποδείχθηκε ότι ήταν η εισαγωγή διαπραγματεύσεων και όχι προάγγελος σύγκρουσης. Αρκεί η ψυχραιμία για να αντιμετωπιστούν, σε επίπεδο τακτικής, τέτοιου είδους προκλήσεις. Αν βέβαια η ψυχραιμία συνοδεύεται από προφανή απόφαση ανταπόδοσης με όλα τα διαθέσιμα μέσα, στην περίπτωση που η άλλη πλευρά ξεπεράσει τα όρια.

Με δυο λόγια: Η Τουρκία απειλεί, αλλά δεν θα διαβεί τον Ρουβίκωνα. Όχι πριν από την επίσκεψη Πομπέο και, πιθανότατα, Λαβρόφ μέσα στο φθινόπωρο στην Αθήνα. Πομπέο και Λαβρόφ δεν έρχονται προφανώς για να επικυρώσουν τα τετελεσμένα Ερντογάν. Έρχονται για να ανακοινώσουν εκ του σύνεγγυς τις αποφάσεις τους για την περιοχή και ειδικά για τη χώρα μας.

Η προηγούμενη φορά που οι Μεγάλοι συμφώνησαν για τη μοίρα της χώρας μας ήταν στη Γιάλτα πριν από σχεδόν ογδόντα χρόνια. Ο Ερντογάν δεν είναι ο "τρίτος συμβαλλόμενος" στη διαμόρφωση των αποφάσεων. Δεν έχει την απαιτούμενη ισχύ, ούτε θα την αποκτήσει. Ο Ερντογάν διεκδικεί για την Τουρκία μερίδιο εξουσίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων, αλλά ΗΠΑ και Ρωσία δεν έχουν λόγο να αδειάσουν το πιάτο τους για να γεμίσουν το δικό του.

Δεν έχουν λόγο, όμως, ΗΠΑ και Ρωσία να διαφωνήσουν ούτε για την τύχη της Ελλάδας που έχει επιλέξει (με δεξιές και "αριστερές" κυβερνήσεις) την πεπατημένη της άνευ όρων σύμπλευσης με τις ΗΠΑ. Η Ελλάδα, για την ακρίβεια η κυρίαρχη ελίτ, βολεύτηκε με την συμφωνία της Γιάλτας και άραξε. Βολεύτηκαν, ως φαίνεται, και οι δυο Μεγάλοι, δεδομένου ότι η Γιάλτα απλώς επιβεβαίωνε το καθεστώς της χώρας ως προτεκτοράτο της Δύσης, από τον Καποδίστρια και μετά, έως και σήμερα.

Ο κήρυκας της εθελούσιας παράδοσης στην Τουρκία

Είναι, λοιπόν, εξαιρετικά μειωμένες έως ανύπαρκτες οι πιθανότητες ο Λαβρόφ να έρχεται με δώρα στην Αθήνα. Και είναι ακόμα λιγότερες οι πιθανότητες η Αθήνα να αποδεχθεί ρωσική σανίδα σωτηρίας, αν αυτή προσφέρονταν. Επειδή δεν υπάρχει καμία κοινωνική και πολιτική προϋπόθεση για να στηριχθεί μια τέτοια απόφαση.

Οι απειλές του Ερντογάν απευθύνονται, όμως, και προς τους Ρώσους και Αμερικάνους. Ο Ερντογάν έχει ως ύστατο χαρτί πίεσης την απειλή ότι θα χαλάσει τους σχεδιασμούς τους αν δεν του δώσουν "κάτι" από όσα διεκδικεί στην περιοχή, γιατί ως τώρα έχει κερδίσει αέρα κοπανιστό. Στη Συρία δεν πήρε τίποτα απτό και σταθερό. Αντιθέτως, οι Κούρδοι παραμένουν ζωντανοί παίκτες και ο Άσαντ διατηρεί τη θέση του.

Οι τζιχαντιστές, οι μόνοι σύμμαχοι της Τουρκίας, υπάρχουν επειδή οι ΗΠΑ τους χρειάζονται (ακόμα) και επιτρέπουν να τους τροφοδοτεί ο Ερντογάν. Τα ψωμιά τους, όμως, κάθε μέρα λιγοστεύουν, καθώς ο Τραμπ συγκλίνει με τον Πούτιν και η προοπτική σύγκρουσης με τη Ρωσία εξασθενεί. Η Τουρκία αργά ή γρήγορα θα φύγει με το καλό ή με καρπαζιές από τη Μέση Ανατολή.

Τι μένει λοιπόν στον Ερντογάν; Να πείσει ΗΠΑ και Ρωσία να καταδείξουν στην Αθήνα ότι δεν θα την στηρίξουν έναντι των τουρκικών απαιτήσεων. Και να απειλεί την ΕΕ με τους μετανάστες. Αποκλεισμένος από τη Μέση Ανατολή, ο Ερντογάν στοχεύει πλέον σε Κύπρο και Ελλάδα. Και τις απαιτήσεις του ενισχύουν η βλακώδης, λιπόψυχη ελληνική ελίτ με κορυφαίο δημόσιο κήρυκα της εθελούσιας παράδοσης τον Σημίτη. Μόνο που το κήρυγμά του βρίσκει απήχηση σε όλη την πολιτική τάξη, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Ο Μητσοτάκης κινδυνεύει να τα χάσει όλα

Οι σχετικά θετικές πρώτες εντυπώσεις και εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη θα σαρωθούν, συμπαρασύροντας και την ίδια αν, μετά τις Πρέσπες, οι ιθύνοντες υποκύψουν στις παράνομες, παράλογες και εκβιαστικές απαιτήσεις του Ερντογάν. Δεν θα σαρωθεί, όμως, μόνο η κυβέρνηση. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν το πολιτικό σκηνικό θα αντέξει στη θέση του.

ΗΠΑ και Ρωσία αντιλαμβάνονται πλήρως τη στρατηγική και την τακτική Ερντογάν. Τα έχουν κάνει οι ίδιες πολλές φορές, επί τουλάχιστον δυο αιώνες, ως φιλελεύθεροι, με ή χωρίς Τσάρο, ως κομμουνιστές, ως αποικιοκράτες, ως "απελευθερωτές", ως δημοκράτες κλπ. Κανείς Ερντογάν δεν μπορεί να τους ξεγελάσει. Η Τουρκία, ωστόσο, δεν χάνει τη στρατηγική αξία της και για τις ΗΠΑ και για τη Ρωσία.

Η Τουρκία ήταν ο "επιτήδειος ουδέτερος" στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όχι γιατί ήταν επιδέξια, αλλά επειδή αυτό βόλευε τις Μεγάλες Δυνάμεις. Η Τουρκία ήταν τυπικά ουδέτερη, αλλά είχε ζωτικό ρόλο: ήταν φράχτης της Ρωσίας και μετά της Σοβιετικής Ένωσης προς τη Μεσόγειο, αλλά έφραζε και τον δρόμο της Δύσης προς τη Ρωσία. Γι' αυτό στήριξαν τον Κεμάλ και ο Λένιν και οι Άγγλοι. Η διαμάχη με τους S-400 προκαλεί προβλήματα χωρίς, ως τώρα, να ανατρέπει τις συμμαχίες.

Οι απειλές Ερντογάν έχουν λόγο ύπαρξης. Απευθύνονται στην Ελλάδα για να γονατίσει από μόνη της, χωρίς καν παρέμβαση του ξένου παράγοντα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συναντήθηκε ως πρωθυπουργός με τον ομόλογό του Γιλμάζ στο Παρίσι τη δεκαετία του 1990 και συνομίλησαν για τα ελληνοτουρκικά. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ανέκαθεν υπέρ του να τα βρούμε με την Τουρκία, τον θεωρούσαν ενδοτικό.

Όταν, όμως, ο Γιλμάζ του έδειξε πάνω σε χάρτες τι ακριβώς απαιτούσε, ο Έλληνας πρωθυπουργός του έκοψε τη φόρα, του είπε ότι αυτά δεν γίνονται. Ο γιος και σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης θα αντιμετωπίσει ακριβώς το ίδιο πρόβλημα όταν συναντήσει τον Ερντογάν στις ΗΠΑ στις 25 του μηνός. Η Τουρκία τα θέλει όλα, όπως τότε. Το τι θα κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι αποφασιστικό για τη μοίρα του ίδιου και της χώρας.

Πηγή: slpress.gr