Από τον αποκλεισμό στον υποχρεωτικό εμβολιασμό........

 

Ο πόλεμος δεν είναι πια ενάντια στην πανδημία αλλά ενάντια σε όσους δεν συμμορφώνονται πλήρως με τη κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική

Του Ιάσονα Κωστόπουλου

Από τον αποκλεισμό και τον στιγματισμό των ανεμβολίαστων, μέχρι την επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού η απόσταση είναι μικρή. Αυτό αποδείχθηκε και στην πράξη έπειτα από την ανακοίνωση του Κ. Μητσοτάκη, ότι από 14 Ιανουαρίου όσοι πολίτες άνω των 60 ετών δεν έχουν εμβολιαστεί θα πρέπει να πληρώνουν πρόστιμο εκατό ευρώ το μήνα. Όπου αξίζει να σημειωθεί, ότι ανεμβολίαστοι δεν είναι όσοι δεν έχουν εν γένει εμβολιαστεί αλλά όσοι δεν έχουν κάνει και την τρίτη δόση του εμβολίου. Με αυτόν τον τρόπο βαθαίνει ο οικονομικός εξαναγκασμός που έχει επιβληθεί σε όσους εμπίπτουν στην κατηγορία των ανεμβολίαστων, αφού πλέον πέρα από την οικονομική αφαίμαξη των ράπιντ τεστ, θα υπόκεινται και στο εν λόγω πρόστιμο. Παράλληλα, η παρουσίαση του προστίμου ως «αντίτιμου υγείας», που πληρώνουν δικαίως όσοι επιβαρύνουν το σύστημα υγείας, εισάγει στον πυρήνα της υγείας την λογική του ιδιωτικού τομέα υπηρεσιών, του κέρδους και της ανταποδοτικότητας, όπου κανείς πρέπει να πληρώνει ανάλογα με το ιστορικό του, τις συνήθειες ή τη συμπεριφορά του. Επιπλέον, προλειαίνεται το έδαφος για την επέκταση της υποχρεωτικότητας και σε άλλες κοινωνικές ομάδες, πράγμα που για μια ακόμη φορά ξεκίνησε να συζητιέται πριν ακόμη εφαρμοστεί το ανακοινωθέν μέτρο. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι όλα αυτά είναι μια «γραμμή» που έρχεται από την Ευρώπη.

Αυταρχικό καθεστώς

Την ίδια στιγμή, έχει αρχίσει να είναι εμφανές ότι το αυταρχικό καθεστώς που στήνεται με πρόσχημα την πανδημία, δεν μπορεί να δώσει λύση από υγειονομικής άποψης. Μόλις μπήκε ο χειμώνας τόσο στην Ελλάδα, όσο και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, υπήρξε έξαρση της πανδημίας. Η εφαρμογή αποκλεισμών με βάση το πράσινο πάσο (υγειονομικό πιστοποιητικό) αλλά και η προώθηση του εμβολιασμού ως μοναδικό και επαρκές μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας, όχι μόνο δεν έχουν μπορέσει να δώσουν λύση αλλά αντίθετα αποτελούν ένα καταστροφικό μείγμα πολιτικής που έχει οδηγήσει πολλές χώρες να βρίσκονται σε ίδια ή και χειρότερη κατάσταση σε σχέση με τον περσινό χειμώνα. Όσο και αν διατείνεται η κυβέρνηση ότι όλα είναι υπό έλεγχο, μια ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στο ΕΣΥ, αλλά και το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι στις 15 χώρες με τον υψηλότερο αριθμό θανάτων ανά εκατομμύριο, αποδεικνύουν το αντίθετο.

Η υποχρεωτικότητα και ο αυταρχισμός, όχι μόνο δεν παράγουν λύσεις, αλλά αντίθετα ενισχύουν την υποτίμηση και τον αποκλεισμό όλων των αναγκαίων μέτρων που θα έπρεπε να ληφθούν για να σωθούν ζωές συμπολιτών μας

Η υποχρεωτικότητα και ο αυταρχισμός, όχι μόνο δεν παράγουν λύσεις, αλλά αντίθετα ενισχύουν την υποτίμηση και τον αποκλεισμό όλων των αναγκαίων μέτρων που θα έπρεπε να ληφθούν. Αφού πλέον κάθε φορά που τίθεται το ζήτημα επιπλέον μέτρων σχετικά με την ενίσχυση του ΕΣΥ, τους χώρους εργασίας, τα ΜΜΜ, την κοινωνική αποστασιοποίηση και την πρόληψη, ομολογείται ωμά ότι κάτι τέτοιο όχι απλά δεν είναι απαραίτητο αλλά είναι και περιττό, καθώς η μοναδική «διέξοδος» είναι ο καθολικός εμβολιασμός με οποιοδήποτε τρόπο. Η μοναδική ενίσχυση που είναι «ρεαλιστική» είναι εκείνη του αποθέματος εμβολίων κάθε χώρας, με το αζημίωτο πάντα, την ίδια στιγμή που η υπερσυσσώρευση εμβολίων στο δυτικό κόσμο και άρα η απουσία τους σε άλλες περιοχές του πλανήτη, αναδεικνύεται σε βασικό πρόβλημα για την ανακοπή της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Στήνεται έτσι ένας πόλεμος όχι ενάντια στην πανδημία, αλλά ενάντια σε όσους δεν συμμορφώνονται πλήρως με την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Όποιος αντιτίθεται, ανεξάρτητα από τον λόγο ή τα επιχειρήματα, είναι παραβάτης και υπόκειται σε κάθε είδους τιμωρητικά μέτρα, τα οποία πλέον δεν έχουν καν υγειονομικό μανδύα. Ενώ αντίθετα δίνονται «προνόμια», εν είδει δώρου από τον ηγεμόνα, σε όσους συμμορφώνονται, ακόμη και αν είναι επιζήμια από υγειονομικής άποψης. Αυτού του είδους το αυταρχικό καθεστώς, σε συνδυασμό με τον εκτεταμένο κοινωνικό έλεγχο που περιλαμβάνει αποτελούν το περιβάλλον διαχείρισης όχι μόνο της πανδημίας, αλλά και όλων των «μεγάλων» ζητημάτων που έπονται. Από την γενικευμένη φτώχεια που προαναγγέλλεται με βάση και την έλευση της μετάλλαξης Ο, μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις, τις απολύσεις και τους νέους αποκλεισμούς που απαιτούνται για να προχωρήσει η ψηφιακή και η πράσινη μετάβαση στην Ελλάδα αλλά και στον ευρωπαϊκό χώρο. Αυτά τα γνωρίζει όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, που συνειδητά λειτουργεί ως υποστύλωμα της ασκούμενης πολιτικής. Είναι ενδεικτικές οι κορώνες για την ταξικότητα των νέων μέτρων, στα όποια όχι απλά δεν εντοπίζεται κανένα δημοκρατικό ζήτημα, αλλά αντίθετα ζητιέται «πιο δίκαιη» υποχρεωτικότητα ώστε να μην μπορεί κανείς να εξαγοράσει την απειθαρχία του.

Χρειάζεται άλλη πολιτική

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, υποστηρίζουμε ότι οποιαδήποτε λύση δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική και να στοχεύει να ενώσει την κοινωνία. Μια τέτοια πολιτική πρέπει να κάνει χρήση όλων των μέσων και των μέτρων, που είναι απαραίτητα για την ανακοπή της πανδημίας. Τέτοια είναι η ενίσχυση των κρατικών υποδομών όπως το ΕΣΥ και τα ΜΜΜ, τα μέτρα για την εξασφάλιση ασφαλούς εργασίας, η δημιουργία μηχανισμών για την πρωτοβάθμια υγεία και την πρόληψη, τα φάρμακα, ο σχεδιασμός εμβολιαστικής πολιτικής που να στηρίζεται στην ενημέρωση και όχι στην αυταρχική υποχρεωτικότητα. Όλα αυτά και άλλα παρόμοια, θα έπρεπε να προωθούνται χωρίς κανέναν αποκλεισμό και με τη μεγαλύτερη δυνατή διαφάνεια και πληρέστερη αιτιολόγηση. Καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την διασφάλιση όχι μόνο της δημοκρατίας αλλά και για την αναγκαία ανάταξη του κοινωνικού φρονήματος, που είναι απαραίτητο για την επιτυχία όλων των προληπτικών μέτρων.

Καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό συζητά η Ευρώπη

Η αντιμετώπιση της πανδημίας μέσα από την επιβολή του πράσινου πάσου (υγειονομικό πιστοποιητικό), τον αποκλεισμό των ανεμβολίαστων και πλέον τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, δεν αποτελούν ελληνική πρωτοτυπία, αλλά προωθούνται παράλληλα σε όλο σχεδόν τον δυτικό κόσμο. Μάλιστα, έπειτα από την έξαρση της πανδημίας με την έλευση του χειμώνα, πολλές χώρες σκοπεύουν να προχωρήσουν σε περαιτέρω σκλήρυνση του ισχύοντος καθεστώτος, με τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό να είναι στην ατζέντα. Έπειτα από την Αυστρία και η Γερμανία, προχώρησε στην επιβολή λοκντάουν για τους ανεμβολίαστους, ενώ συζητιέται και ο καθολικός υποχρεωτικός εμβολιασμός από την αρχή της νέας χρονιάς. Αυτά ανακοινώθηκαν έπειτα από τη συνάντηση της κ. Μέρκελ με τον νέο καγκελάριο Όλαφ Σολτς. Η υιοθέτηση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, ως ενδεδειγμένου μέτρου από τη Γερμανία, αποτελεί σημαντική εξέλιξη που θα επηρεάσει την πολιτική εντός της Ε.Ε. συνολικά. Ως προς αυτό, είναι ενδεικτικές και οι δηλώσεις της πρόεδρου της Κομισιόν, Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν, που έγιναν σχεδόν παράλληλα με αυτές της κ. Μέρκελ, για την ανάγκη συζήτησης για τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό σε όλη την Ε.Ε.

Την ίδια στιγμή, σκληρότερα μέτρα λαμβάνονται και σε άλλες χώρες με την Ιταλία να επεκτείνει τη χρήση πράσινου πάσου στα MMM, τη Σλοβακία και την Ουγγαρία να επιτρέπουν τις απολύσεις ανεμβολίαστων στον ιδιωτικό τομέα και το Ισραήλ να αποφασίζει την παρακολούθηση των κινητών όσων βρεθούν θετικοί στην μετάλλαξη Ο, από την κρατική μυστική υπηρεσία, για λόγους ιχνηλάτησης! Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις ανά κράτος το μοτίβο παραμένει το ίδιο: Με πρόσχημα την πανδημία δοκιμάζονται αυταρχικά μέτρα αποκλεισμού και κοινωνικού ελέγχου, τα οποία έπειτα μεταφέρονται και αλλού. Ωστόσο, κριτήριο για την εφαρμογή των μέτρων και σε άλλα κράτη δεν φαίνεται να αποτελεί το υγειονομικό τους αποτύπωμα, καθώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις «αυστηρών» κρατών που παρά τα μέτρα βρέθηκαν αντιμέτωπα με την επιδείνωση της πανδημίας. Αντίθετα, αυτό που μετριέται είναι οι αντιδράσεις και τα προβλήματα που προκύπτουν, κατά την εφαρμογή τους, αλλά και κατά πόσο αποτελούν ένα αποτελεσματικό πλαίσιο ελέγχου και διαχείρισης εντός της πανδημίας. Καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις, συμπίπτουν και με συνολικότερες αναδιαρθρώσεις είτε άμεσες, όπως οι απολύσεις στην Ουγγαρία είτε έμμεσες όπως είναι το «αντίτιμο υγείας» της Ελλάδας και οι ιδιωτικοποιήσεις στην Ιταλία.

Εμβολιασμός ανά τρίμηνο

Την επίσπευση της αναμνηστικής δόσης του εμβολίου, στους τρεις (3) μετά την ολοκλήρωση του εμβολιασμού ή της νόσησης, αντί στους 6 μήνες που ίσχυε μέχρι σήμερα, αποφάσισε η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών, όπως ανακοίνωσε το απόγευμα της Παρασκευής, ο γενικός γραμματέας Πρωτοβάθμιας Υγείας, Μάριος Θεμιστοκλέους.

Η απόφαση αυτή, έρχεται μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, που πριν μερικές μέρες κάλεσε την επιτροπή να εξετάσει το ενδεχόμενο μείωσης του χρόνου αναμονής μεταξύ των δόσεων. Μια επιστημονική απόφαση κατά παραγγελία της κυβέρνησης. Μια ακόμη πολιτική απόφαση, που εκ των υστέρων, παίρνει τις ευλογίες της επιστημονικής αυθεντίας για να επιβληθεί ως η μόνη ορθολογικά νομιμοποιημένη επιλογή.

Με αυτά και με αυτά, οι εξαγγελίες των φαρμακευτικών εταιριών και των ρυθμιστικών αρχών για την αποτελεσματικότητα και τη διάρκεια κάλυψης των εμβολίων, διαψεύδονται στην πράξη από τις ίδιες τις αποφάσεις τους. Εμβολιασμός ανά τρεις μήνες, για να μην αχρηστευθεί το απόθεμα εμβολίων, για να ενισχυθεί μας λένε η αντοχή απέναντι στις νέες μεταλλάξεις, μέχρι την επόμενη ανακοίνωση που θα διαψεύδει τις προβλέψεις και θα αλλάζει και πάλι τις αποφάσεις.

Η ανάγκη για έκτακτα μέτρα εν’ όψει της νέας επιδημικής έκρηξης, γίνεται αντικείμενο χειρισμού, από τις ελίτ, όχι για να προστατεύσουν την υγεία της κοινωνίας, αλλά για να επιβάλουν την ατομική ευθύνη. Όλοι είμαστε πλέον υγιείς υπό κυβερνητική αίρεση, ανεμβολίαστοι ή εμβολιασμένοι με ημερομηνία λήξης κάθε τρεις μήνες, οπότε και θα επανέρχεται το δίλλημα νέος εμβολιασμός κατ’ εντολή ή αποκλεισμός από το δημόσιο χώρο. Και όλα αυτά ενώ το ΕΣΥ καταρρέει, αναδεικνύοντας τις εγκληματικές ευθύνες του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης.

Δ.Γκ.

Πηγή: edromos.gr

Η ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΦΕΝΑΚΗ ΤΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ.........

 

Η γοητευτική φενάκη της ουτοπίας   

γράφει ο Vagelis Palmos [το κειμενο γράφτηκε το 1916]

Με αφορμή το θάνατο του Κουβανού δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο,είχαμε ξανά την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι “όλοι οι δικτάτορες δεν είναι ίδιοι”.Υπάρχουν οι δικτάτορες με συντηρητικές αντιλήψεις,οι οποίοι γνωρίζουν (δικαίως) τη γενική κατακραυγή και υπάρχουν και οι εξ αριστερών δικτάτορες.Ο Κάστρο ανήκε στους δεύτερους.

Οι αριστεροί δικτάτορες χαίρουν κατ’αρχήν ειδικής επίκλησης: σχεδόν κανείς δεν τους αποκαλεί “δικτάτορες”,αντ’αυτού προτιμώνται άλλοι όροι ποκίλης εξωραϊστικής υφής: “ηγέτης”,”επαναστάτης”,”πατέρας” κλπ. Ενίοτε υιοθετούνται αυτούσιες και οι προσφωνήσεις των υποστηρικτών τους.Έτσι λοιπόν ο Κάστρο ήταν “κομμαντάντε” (αρχηγός)!

Η εκλεκτικά ωραιοποιημένη επίκληση,αντιστοιχεί φυσικά σε μια υπόρρητη ή και ανυπόκριτη συμπάθεια,η οποία συχνά φτάνει στην άνευ όρων αποδοχή! Δε θα ήταν άστοχο να ισχυριστώ ότι οι θαυμαστές του Κάστρο ανέρχονται διεθνώς σε χιλιάδες.Δυστυχώς για τη στατιστική ακρίβεια,δε θα μάθουμε ποτέ πόσοι εξ αυτών ήταν Κουβανοί αφού,ο μακαρίτης καθ’όλη τη διάρκεια της υπερπεντηκονταετούς του ηγεσίας δε θεώρησε σκόπιμο να θέσει την πολιτική του στη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας.Κοινώς,δεν έκανε ποτέ εκλογές και τώρα,είναι φύσει αδύνατον να κάνει...

Η συμπάθεια απέναντι στους σοσιαλιστές/κομμουνιστές δικτάτορες,δεν αποτελεί Ελληνική ιδιαιτερότητα.Η εξωραϊστική ορολογία είναι απέναντί τους διεθνώς ομόθυμη.”Ηγέτη” αποκάλεσε τον Κάστρο το BBC,το Reuters,πλήθος δυτικών εφημερίδων,καθώς και αρκετοί δημοκρατικά εκλεγμένοι βουλευτές και μάλιστα όχι απαραιτήτως αριστερών αντιλήψεων.

Ειδική μνεία πρέπει ασφαλώς να γίνει στον Πρωθυπουργό του Καναδά ο οποίος πλειοδότησε σε κοσμητικά επίθετα για τον θανόντα,σε βαθμό τέτοιο ώστε να έχει προκαλέσει γενικευμένη θυμηδία.

Καταγράφουμε συνεπώς ένα αναμφισβήτητο φαινόμενο: οι σοσιαλιστές δικτάτορες αντιμετωπίζονται από το ευρύ κοινό σε μεγάλο βαθμό επιεικώς,σε σημαντικό δε βαθμό με ανυπόκριτη αποδοχή.Δεν αναφέρομαι στους στρατευμένους σοσιαλιστές,οι οποίοι είναι φυσικό να εκφράζουν το θαυμασμό τους,περιγράφω την τάση που χαρακτηρίζει τον μέσο μη πολιτικοποιημένο πολίτη της Δύσης.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι “γιατί”;

Τι είναι αυτό που ωθεί τον μέσο δυτικό πολίτη μέσου και μεγάλου εισοδήματος να ανέχεται την πρακτική του σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού και να επιστρατεύει ένα σωρό (έωλα) επιχειρήματα για να τη δικαιολογήσει;

Ασφαλώς η απάντηση δεν μπορεί να είναι μονολεκτική ούτε μονοσήμαντη.Εκτιμώ όμως ότι έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με τη γοητεία που ασκεί η “σοσιαλιστική ουτοπία” στη σκέψη μας και την εν γένει ανάγκη του ανθρώπου να προστατέψει τις ουτοπίες του.Το γεγονός ότι διαχρονικά οι ουτοπίες περιέγραψαν ή υλοποίησαν τερατωδίες,ουδόλως είναι αρκετό για να τις απομυθοποιήσει.

Η “νεφελοκοκκυγία” του Αριστοφάνη υπήρξε μία από τις αρχαιότερες κομμουνιστικές ουτοπίες,εκεί γίνονταν λόγος για κοινή ιδιοκτησία της γης.Παρόλο που ο επινοητής της την αποδόμησε,το μήνυμά της παρέμεινε γοητευτικό.

Το “νησί των Μακάρων” περιγράφεται στον Ησίοδο ως μια γη της επαγγελίας στην οποία οι άνθρωποι ζουν ευτυχισμένοι και γεύονται τα αγαθά της φύσης δίχως μόχθο.

Η “Πολιτεία” του Πλάτωνα,αποτελεί μια προσπάθεια περιγραφής ενός ιδεατού τύπου πολιτεύματος.Στο έργο υπάρχουν σελίδες απροκάλυπτου ολοκληρωτισμού,προτρέποντας σε έλεγχο της τέχνης,της πληροφόρησης,της εκπαίδευσης,ακόμη και σημεία τερατώδους ευγονικής αντίληψης που προκρίνουν την ευθανασία των σωματικά και διανοητικά υστερούντων παιδιών! Την αντιμετωπίζαμε όμως ως μεγαλειώδες έργο,ως τη στιγμή που ο Popper τόλμησε να την απογυμνώσει και να μας την αναδείξει ως αυτό ακριβώς που ήταν:μια δυστοπία ολοκληρωτισμού!

Στο ίδιο μοτίβο,πλήθος ουτοπιών του Μεσαίωνα : η “Utopia” του More,η “Civitas Sollis” του Campanella, η προγενέστερη “Civitas Dei” του Αυγουστίνου!

Η εποχή των επαναστάσεων,έδωσε αναρίθμητες ουτοπικές κατασκευές: από την “Icaria” του Cabet,ως τα Φαλανστήρια του Fourrier,από τα καλλιτεχνικά και φιλολογικά ρεύματα του υπερρεαλισμού και του φουτουρισμού,μέχρι τη μεταπολεμική γεννιά της αμφισβήτησης με τα κοινόβια των hippies και των ποικίλων εναλλακτικών ακτιβιστικών κινημάτων της αριστεράς.

Κοινά χαρακτηριστικά κάθε συλλογικής ουτοπίας μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει: αντικαπιταλιστική νοοτροπία,απέχθεια για τον σύγχρονο πολιτισμό,άρνηση του χρήματος και πρόκριση μορφών ανταλλακτικής οικονομίας,ποικίλου βαθμού υπονόμευση της αστικής ηθικής παράδοσης,απόδοση προτεραιότητας στο συλλογικό πνεύμα έναντι της ατομικής ιδιαιτερότητας,ροπή προς κοινωνικούς πειραματισμούς,ολοκληρωτική εξάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.

Με αυστηρά οικονομικά κριτήρια,οι συλλογικές ουτοπίες υπήρξαν ανορθολογικές.Γι’αυτό και οι περισσότερες παρέμειναν θεωρητικές συλλήψεις ενώ,όσες εξ αυτών υλοποιήθηκαν,υπήρξαν βραχύβιες καθώς οδηγήθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο.Ούτε αυτό το γεγονός φαίνεται όμως επαρκές για να τις απομυθοποιήσει στο φαντασιακό πολλών ανθρώπων.

Ασφαλώς η ανάγκη του ανθρώπου να επινοεί φανταστικούς κόσμους που υπερβαίνουν τους περιορισμούς της πραγματικής ζωής,εντάσσεται στα χαρίσματα της διάνοιάς του.Όχι μόνο δεν είναι κατακριτέα,αλλά εμπλουτίζει την ανθρώπινη δημιουργία με την προοπτική της ομορφιάς,έστω και σε υπερβατικό επίπεδο.
Ο μύθος του Ηρός του Πλάτωνα,ο μύθος των πρωτόπλαστων της Αγίας Γραφής,η Θεία Κωμωδία του Δάντη,o "Χαμένος Παράδεισος" του Μίλτον,ο Φάουστ του Γκαίτε,για να περιοριστούμε μονάχα σε ενδεικτικά δημιουργήματα της Δυτικής διανόησης,αποτελούν τυπικά παραδείγματα,αναμφίβολης πνευματικής αξίας.

Το πρόβλημα ωστόσο ξεκινά κάθε φορά που επιχειρείται η “ενθάδε” υλοποίηση της εκάστοτε ουτοπίας.Πολύ απλά,ο κόσμος της καθημερινότητας είναι πολύ σκληρός γι’αυτές! Η δε εμμονική προσήλωση στην υλοποίησή τους,αποβαίνει απάνθρωπη!

Οι θρησκείες είναι κατά τούτο “ειλικρινέστερες” του σοσιαλισμού: υπόσχονται έναν καλύτερο κόσμο “σε έναν άλλον κόσμο” και υπονομεύουν εξ αρχής το όραμά τους με την αμφιβολία της  ύπαρξης του “επέκεινα”.Ο σοσιαλισμός αντίθετα είναι πιο απαιτητικός,επιθυμεί να οικοδομήσει εδώ και τώρα την ουτοπία του.Η απαίτηση είναι ολοκληρωτική,γι’αυτό ίσως και το αποτέλεσμα είναι ιδιάζων ολοκληρωτισμός!

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος πορεύεται στη ζωή με μόνο του εξοπλισμό τη λογική και το συναίσθημα.Τα δυο στοιχεία χρειάζεται να εξισορροπούν,είναι εξίσου αναγκαία.Είναι επιπλέον εξίσου ατελή,όπως και η ανθρώπινη φύση.Υπόκεινται κι αυτά στη βάσανο της διάψευσης,είναι υποχρεωμένα να αντλούν διδαχές από την ανθρώπινη εμπειρία,αδυνατούν σε κάθε περίπτωση να δώσουν απαντήσεις στη βαθύτερη υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου.

Αυθαιρετώντας-κι ας μου συγχωρεθεί-θα υποστήριζα ότι η λογική κυριαρχεί στη διαχείριση των παραστάσεων της ζωής ενώ,το συναίσθημα έχει πρωτεύοντα ρόλο στην αντιμετώπιση της αγωνίας.

Η αγωνία,ίσως είναι το κατεξοχήν χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου.Η αγωνία της επίγνωσης της θνητότητας,του πεπερασμένου της ύπαρξης.

Είναι λοιπόν ανθρώπινο να επιχειρείται η υπέρβαση της καθημερινότητας με όπλο το συναίσθημα.Το κάνουν διαχρονικά οι ερωτευμένοι,όχι χωρίς κόστος κι αυτοί! Μόνο που το κόστος αυτής της επιλογής,σε μαζικότερη κλίμακα,είναι κατά κανόνα τραγικών διαστάσεων.

Όσο γοητευτική λοιπόν κι αν μοιάζει η συναισθηματική προσέγγιση της καθημερινότητας,οδηγεί σε αδιέξοδο.

Ο Κάστρο,υπήρξε τύραννος, παρά την προσωπική του γοητεία.

Η Κούβα,παραμένει ένα φτωχό, ανελεύθερο κράτος,παρά την εξωτική της ομορφιά.

Ο σοσιαλισμός,παραμένει ένα αυταρχικό σύστημα που,παρά τις πανανθρώπινες υποσχέσεις του,οδηγεί σε γενικευμένη φτώχεια και ολοκληρωτισμό!

Για τις θρησκευτικές ουτοπίες δεν θα αποφανθώ,κινδυνεύω να υποπέσω σε θεολογία και δεν έχω τα εφόδια για τέτοιο εγχείρημα.

Ας δώσει καθένας τη δική του απάντηση.

Προσπαθώ να παραμένω,πολιτικά και υπαρξιακά,φιλελεύθερος!

http://nikorestis.blogspot.com/

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΓΙΑ 2η ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ......

 

Ο πάπας Φραγκίσκος γιά 2η φορά στην Ελλάδα

2021/12/06

ΕργΔημΕργ 

Πήγε και στη Λέσβο – και, με την ευκαιρία, πετάχτηκε καί δίπλα, στη Μυτιλήνη! 

. . . . . . . .

Θα ρίξουμε μιά σύντομη ματιά στις πιθανές αστρονομικές / αστρολογικές (κι όχι μόνο) συγκυρίες της επίσκεψης του ποντίφηκα. Υπ’ όψιν, η εικόνα του ουρανού είναι όπως φαίνεται επάνω από κάθε τόπο – τον οποίο ορίζουμε στο Stellarium, πριν μας δείξει τις θέσεις των άστρων. Βέβαια, κι επειδή πρόκειται γιά προβολική Γεωμετρία, Αθήνα με Μυτιλήνη δεν έχουν σημαντικές διαφορές· αλλά δεν παραβλέπουμε τις λεπτομέρειες στον ορισμό τόπου.

. . . . . . . .

Κατ’ αρχήν, το (λεπτομερέστατο) πρόγραμμα της τριήμερης επίσκεψης το έχουν στα ΜΜΕ, κι εμείς (με λίγο διαδικτυακό ψάξιμο) το πήραμε από εδώ. Θα μείνουμε, όμως, στους κατά τη γνώμη μας σημαντικώτερους σταθμούς της περιοδείας, καί μόνο στη μητροπολιτική Ελλάδα. (Δηλ. όχι στην Κύπρο.)

• Πρώτος σταθμός, άφιξη στην Ελλάδα (Αθήνα) από Κύπρο αεροπορικώς, το Σάββατο 04/12/2021 στις 11:15′ τοπική ώρα.

Μας κάνει τρομερή εντύπωση, που τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα ελάμβανε χώραν ολική έκλειψη Ηλίου, αν καί όχι ορατή στην Ελλάδα. (Πάνω από την Ανταρκτική συνέβαινε.)

Η έκλειψη είχε κορυφωθεί περίπου στις 10:30′ ώρα Ελλάδος, πράγμα που σημαίνει ότι βρήκε τον πάπα μέσα στο αεροπλάνο, το οποίο ήδη είχε μπεί στον Ελληνικό εναέριο χώρο, και βρισκόταν περίπου πάνω από τη Ρόδο. (Από Κύπρο μέχρι Αθήνα η πτήση κρατάει περίπου 1 ώρα και 45′.)

Ο ουρανός πάνω από την Αθήνα, τη στιγμή της άφιξης του αεροπλάνου:

Καί σε λεπτομέρεια:

Βλέπουμε πως η Σελήνη δεν περνάει ακριβώς μπροστά από τον Ήλιο, όσον αφορά τη θέαση από Ελλάδα. Βλέπουμε επίσης ότι πολύ κοντά στην έκλειψη αυτή βρίσκεται ο Ερμής.

Αν, πάντως, ενδιαφέρεστε καί γιά τις λεπτομέρειες της έκλειψης, αυτές βρίσκονται σε σχήμα, στο οποίο παραπέμπει η ιστοσελίδα της ΝΑΣΑ γιά τις εκλείψεις.

• Δεύτερος σταθμός, η επίσκεψη στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, να δεί τον Δυσώνυμο.

Η Σελήνη έχει προχωρήσει, κι έχει φτάσει σε ακριβέστατη σύνοδο (conjunction) με τον Ερμή. (Στην εικόνα βλέπετε το ισημερινό πλέγμα συντεταγμένων· τις γαλάζιες γραμμές. Στις άλλες εικόνες έχω το αζιμουθιακό πλέγμα, τις πορτοκαλιές γραμμές.)

• Επόμενος σταθμός, η επίσκεψη στον αρχιεπισκοπικό ναό των καθολικών, τον Άγιο Διονύσιο Αρειοπαγίτη, στις 17:15′.

(Γιατί όχι καί στις 17:17′; lol!!!) Δεν αλλάζει ουσιαστικά κάτι στον ουρανό.

• «Τζίζ» κάνει ο επόμενος (σημαντικός) σταθμός, η (ιδιωτική!) συνάντηση του πάπα με τα μέλη της «Εταιρείας του Ιησού»… τους γνωστούς Ιησουΐτες, στις 18:45′.

Αλλά δεν παρατηρούμε κάτι το αξιοσημείωτο ψηλά.

• Πέμπτος σταθμός της περιοδείας, η επίσκεψη στο ΚΥΤ Μυτιλήνης την Κυριακή, 05/12/2021, στις 10:45′.

Εδώ βλέπουμε ότι η Σελήνη έχει μετακινηθεί περίπου στην περιοχή του Γαλαξιακού κέντρου (κόκκινος κύκλος) :

Βέβαια, αν ήταν να τηρηθεί ακριβές αστρονομικό «πρωτόκολλο» (γιά να πέσει η Σελήνη ακριβώς σε σύνοδο με το Γαλαξιακό κέντρο), η επίσκεψη θα έπρεπε να γίνει στις 05:30′ το πρωΐ. Αλλά δεν μπορούμε να τά ‘χουμε όλα σ’ αυτή τη ζωή, ακόμη κι αν είμαστε πάπες! 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει καί το λογότυπο της επίσκεψης του πάπα (το βλέπουμε εδώ) :

Λογότυπο; Ναί! Γύρευε καί τί αναμνηστικά μπλουζάκια τυπώθηκαν, κτλ. Το Βατικανό είναι κι επιχείρηση, μην ξεχνάτε! Εν πάσει περιπτώσει, το σκίτσο αυτό με την παπική τιάρα που γίνεται καραβάκι (σαν το καπέλλο του Σούπερ Μάριο του υδραυλικού, που γίνεται …διαστημόπλοιο! lol!!!), ήταν μάλλον ατυχής έμπνευση· διότι το μόνο ουράνιο καράβι, η Αργώ, την ίδια ώρα ήταν …βυθισμένο!  (Εννοώ, πολύ κάτω απ’ τον ορίζοντα. Η Αργώ στα γεωγραφικά πλάτη της Ελλάδας δεν φαίνεται στην εποχή μας ολόκληρη. Μόνο τα πανιά της ανεβαίνουν πάνω απ’ τον ορίζοντα. Πρέπει να φτάσεις περίπου μέχρι το Σουδάν, γιά να τη δείς.)

Προχωράμε στον επόμενο σταθμό:

• Στις 16:45′ θεία λειτουργία (καθολική) στο …Μέγαρο Μουσικής Αθηνών!

Τίποτε το ιδιαίτερο εν ουρανοίς.

• Στις 19:00′ ανταποδίδει τα μουσαφιρλίκια ο Δυσώνυμος, στην πρεσβεία του Βατικανού στην Αθήνα (στην «Αποστολική Νουντσιατούρα»).

Παρομοίως τίποτε το ιδιαίτερο.

• Τη Δευτέρα, στις 08:15′ το πρωΐ, επισκέπτεται την πρεσβεία κι ο πρόεδρος της Βουλής.

Πάλι τίποτε.

• Ο τελευταίος σταθμός της παπικής περιοδείας που αναφέρεται, είναι στις 09:45′: επίσκεψη στο καθολικό σχολείο του τάγματος των Ουρσουλίνων.

Πάλι τίποτε.

Επειδή, όμως, «Ουρσουλίνες» σημαίνει -στην κυριολεξία- αρκουδίτσες, έψαξα να βρώ πού πέφτει εκείνη την ώρα η Μικρή Άρκτος. Με το αζιμουθιακό πλέγμα, είναι μακριά από το μεσουράνημα. Με το ισημερινό, το ακραίο αστέρι της ουράς της, ο Πολικός, βρίσκεται πάντα στο ανώτατο σημείο του ουρανού. Δεν μπορούμε, επομένως, να μιλήσουμε γιά συσχετισμό.

Αυτοί ήταν οι σημαντικοί σταθμοί της παπικής περιοδείας στην Ελλάδα. Τα επόμενα, πχ αναχώρηση από Ελλάδα καί άφιξη στη Ρώμη, δεν παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Εκτός, ίσως, από την ακριβή σύνοδο Σελήνης-Αφροδίτης στις 03:00′ της 7ης Δεκεμβρίου 2021 τοπική ώρα Ρώμης, καί την ακριβή σύνοδο Σελήνης-Πλούτωνα δύο ώρες μετά, στις 05:00′, πάλι με τοπική ώρα Ρώμης.

Υπ’ όψιν, όλον αυτόν τον καιρό η Αφροδίτη βρίσκεται σε σύνοδο (όχι ακριβή, όμως, δηλ. όχι στις 0 μοίρες) με τον Πλούτωνα.

. . . . . . . .

Ας θυμηθούμε καί τί παρατηρήσαμε πεντέμιση χρόνια πρίν (16 Απριλίου 2016), στην τότε επίσκεψη του πάπα Φραγκίσκου στη Λέσβο: τη Σελήνη να βρίσκεται κάτω από την πατούσα του (αστερισμού του) Λέοντα…

…Εικόνα που θύμιζε τα παραδοσιακά Κινέζικα λιοντάρια-φύλακες της «Απαγορευμένης Πόλης», που παίζουν με μιά μπάλλα:

Αυτά, όσον αφορά τους αστρονομικούς συσχετισμούς.

. . . . . . . .

Τώρα, αν το πάμε κι ένα βήμα παραπέρα, ά λά Γκόρο Αντάτσι, θα δούμε καί τους εξής συσχετισμούς:

• Η Ρόδος (θυμηθήτε: ώρα μέγιστης έκλειψης / πάπας πετούσε από πάνω της) είχε τον Κολοσσό, δηλαδή τον θεό Ήλιο.
• Η σημαία του Γ’ Ράϊχ απεικονίζει μία έκλειψη Ηλίου, αν καί δακτυλιοειδή (όχι ολική). Έ, λοιπόν…
• …Το Βατικανό φυγάδευσε όσους ναζί μπόρεσε στην Αργεντινή, πατρίδα του πάπα!
• …Καί μιά που μιλάμε γιά φυγή, η «φυγή» (στις 3 Δεκεμβρίου 2021) από την ενεργό πολιτική της αντιπαθέστατης σκατόγριας της Γερμανίας , που είχε το ίδιο αξίωμα με τον Χίτλερ, καγκελάριος (ού μήν καί βιολογική συγγενής του, καταπώς λένε κάτι κακές γλώσσες), συνοδεύτηκε από τελετή καθαρά, καθαρώτατα ναζιστική! (Σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2 – όλο το φίλμ της τελετής. Δεν βάζουν μυαλό οι Γερμανοί, πάει καί τελείωσε.)

Κι αν δούμε καί τ’ αστρολογικά, τί βγαίνει; Πρόχειρα θα λέγαμε ότι ο φορέας σκοτεινών δυνάμεων (έκλειψη) πάει να προσηλυτίσει τον Δυσώνυμο (Σελήνη σύνοδος με Ερμή), καί οι σχετικές συνομιλίες (αφού η Σελήνη παίρνει τη δύναμη του Γαλαξιακού κέντρου) στοχεύουν στην αποκάλυψη παναρχαίων αποκρύφων γνώσεων (Σελήνη σύνοδος με Αφροδίτη), καί δή, δύναμης (Σελήνη σύνοδος με Πλούτωνα), που προέρχονται από πολύ παλιά (παρομοίως).

Είπαμε, όμως, πρόχειρη ανάλυση – στο ποδάρι.

. . . . . . . .

Εντάξει, όλ’ αυτά μπορεί να ισχύουν, αλλά μπορεί καί όχι· μπορεί απλά να γίνονται γιά εντυπωσιασμό των αφελών (ακόμη καί των ψαγμένων: «ερευνητών», «συνομωσιολόγων», ή άλλων). Τά ‘παμε… πρώτοι εμείς εδώ (απ’ όλη την «ερευνητική κοινότητα») αμφισβητήσαμε το αγαπημένο μας παιχνίδι, τις «ματριξιανές» διαιρέσεις του χρόνου.

Εμένα, όμως, μου βασανίζουν το έρμο το μυαλουδάκι μου έτερά τινα, γιά τα οποία απαντήσεις δεν βρίσκω:

• Τί σκατά γυρεύει ο πάψ ειδικά στη Μυτιλήνη, την οποία μάλιστα επισκέφθηκε δύο φορές μέσα σε μιά πενταετία;

(Κι αν δεν ήταν στη μέση η εθιμοτυπία, δηλ. να είναι υποχρεωμένος να δεί πρώτα την Κατίνα καί τον κουκλοχαιρετάκια, πάω στοίχημα πως θα πήγαινε κατ’ ευθείαν εκεί. Δεν θα σταματούσε στην Αθήνα.)

Να θέλει, άρα γε, να μάθουμε καλά το μάθημά μας, ότι πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανοίξουμε σύνορα καί καρδιές (καί σπίτια, καί πορτοφόλια… καί πόδια, καί πισινούς) στο κάθε πιθήκι που μας κουβαλιέται εδώ καί παραβιάζει τα σύνορά μας με το έτσι γουστάρω; (Κι αυτός, τί θα κερδίσει άμα μαντρώσουμε όλ’ αυτά τα ερπετά στη Λέσβο; )

Να ισχύουν πράγματι όλ’ αυτά τ’ αστέρια καί τα φεγγάρια, καί ταυτόχρονα η Μυτιλήνη να παίζει κάποιον πανάρχαιης καταγωγής απόκρυφο ρόλο σε συνδυασμό με δαύτα, τον οποίο εμείς σήμερα αγνοούμε, αλλ’ αυτός τον γνωρίζει;

Ή, τί;

. . . . . . . .

Απαντήσεις δεν βρίσκω· αλλά, ειλικρινά σας λέω, κάτι μέσα μου με προτρέπει να κοιτάζω κυρίως την πρακτική πλευρά του θέματος. Όσο εμείς επιμένουμε πανεθνικώς ν’ ασχολούμαστε με μαλακίες (ιούς, εμβόλια, αλληλοβρισίδια στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», πολιτικές σαχλαμάρες τύπου εκλογές γι’ ανάδειξη αρχηγού πεθαμένου κόμματος, κτλ κτλ)…

…Τα όντως σημαντικά (πχ λαθρομετανάστευση) συνεχίζουν να συμβαίνουν – καί στο τέλος θα μας πνίξουν.

ΤΕΛΟΣ

. . . . . . . .

Υγ: Κι αν όλη αυτή η αστρονομική / αστρολογική ανάλυση είναι άνευ σημασίας, άρα το ιστολόγιο ασχολείται με σκουπίδια;

Τά ‘παμε. Εστιάζουμε στην πράξη, στο πρακτέον – αλλά δεν παραλείπουμε να ρίχνουμε καί μιά ματιά στα «φευγάτα» θέματα. Καί το πρακτέον τώρα σημαίνει:

• Να σταματήσουμε τις ανοησίες με το ολημερίς χάζεμα στα ιντερνέτια καί την ανταλλαγή ύβρεων («ψέκια», καί λοιπές ανοησίες).
• Να κλείσουν οριστικά τις τηλεοράσεις, όσοι τις έχουν ακόμη ανοιχτές.
• Να οργανώσουμε την επιβίωσή μας εν όψει επερχομένων.
• Κι άμα είμαστε μάγκες, να δοκιμάσουμε να προμαντέψουμε πού πάνε τα γεγονότα. (Εδώ ακριβώς παίζει η έρευνα στο παράξενο, ως ισχυρός προβλεπτικός παράγων.)

Αυτά.

H α λα Ενβέρ Χότζα «αθεϊστική προπαγάνδα» .....Ο πιο σκληρός διωγμός χριστιανών και μουσουλμάνων που καταγράφηκε στα χρονικά της μεταπολεμικής Ευρώπης

 

Ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΣΕ, Νικίτα Χρουσ-τσόφ, στο κέντρο, συνομιλεί με τον Αλβανό πρωθυπουργό Μεχμέτ Σέχου, αριστερά, στη διάρκεια επίσκεψής του στα Τίρανα, στις 26 Μαΐου 1959. Δεξιά, ο Ενβέρ Χότζα παρίσταται περιχαρής στη συνάντηση. 

Σταύρος Τζίμας

•  
•  

Τέτοιες μέρες, πριν από 54 χρόνια, στον παγκόσμιο θρησκευτικό χάρτη έκανε την εμφάνισή του το πρώτο αθεϊστικό κράτος στην ανθρωπότητα. Με το διάταγμα 4336 της 13ης Νοεμβρίου 1967, ο Αλβανός δικτάτορας Ενβέρ Χότζα έκλεισε εκκλησίες και τζαμιά, ξύρισε ιερείς και συμπεριέλαβε στο σύνταγμα άρθρο (37), σύμφωνα με το οποίο «το κράτος δεν αναγνωρίζει καμία θρησκεία, συμμερίζεται και αναπτύσσει την αθεϊστική προπαγάνδα, ώστε να ριζωθεί στους ανθρώπους η κοσμοθεωρία του ιστορικού υλισμού».

Ακολούθησε ο πιο άγριος διωγμός χριστιανών και μουσουλμάνων στη μεταπολεμική Ευρώπη, με μεθόδους από την αιματοβαμμένη… Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, στην Κίνα. Ο πόλεμος κατά της θρησκείας  στην Αλβανία είχε ξεκινήσει με την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Χότζα το 1944, και με το πέρασμα του χρόνου οι πιέσεις στους πιστούς γίνονταν αφόρητες, όμως το διάταγμα του 1967 παρείχε και τη θεσμική κάλυψη στο πογκρόμ του καθεστώτος εναντίον του «οπίου του λαού».

Ο ιερέας Μιχάλης Μπάρκας, από το χωριό Δόβριστα του Αργυροκάστρου, περιέγραψε στο ημερολόγιό του, το οποίο το 1998 παρέδωσαν τα παιδιά του στον Αρχιεπίσκοπο κ. Αναστάσιο, τις τελευταίες ημέρες της ιεροσύνης του: «…26 Φεβρουαρίου 1967. Τέλεσα σήμερα την τελευταία θεία λειτουργία. Αμέσως μετά παρέδωσα τα κλειδιά του ναού στην οργάνωση νεολαίας του χωριού…».

Το «ημερολόγιο» του παπα-Μιχάλη ήταν σημειωμένο πάνω στο ευαγγέλιο της εκκλησίας των Ταξιαρχών, όπου ο παπα-Μιχάλης ιερουργούσε μέχρις ότου το καθεστώς Χότζα την κλείσει για πάντα και τη μετατρέψει σε αποθήκη. Εκεί πρόλαβε και κατέγραψε τις τελευταίες του ώρες ως ιερέα: «Σήμερα ημέρα Σάββατο 4 Μαρτίου 1967 μάς συγκέντρωσε ο δεσπότης τους ιερείς της περιφέρειας στη μητρόπολη και μας είπε να κόψουμε τα γένια και να βγάλουμε όλη τη στολή της ιεροσύνης, να γίνουμε τέλειοι πολίτες, και εμείς εκτελέσαμε τη διαταγή του…».

Μετά έκρυψε καλά το ευαγγέλιο-ημερολόγιο, ώστε να μην το βρουν οι άνθρωποι της μυστικής υπηρεσίας «Σιγκουρίμι», και αποκαλύπτοντας μόνο στα παιδιά του την κρύπτη, τα δέσμευσε ενώπιον του Θεού να το παραδώσουν στην εκκλησία μόλις αυτή επαναλειτουργήσει.

Ο σημερινός ιερέας Ευθύμιος Μπιτζιλής, στο χωριό Δρυμάδες της Χειμάρρας, ήταν παιδάκι όταν μετά το διάταγμα λεηλατήθηκε η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα: «Ο πατέρας μου ήταν παπάς και έλαβε εντολή να ξυριστεί και να πετάξει το ράσο. Παραμονή της λεηλασίας έγινε συγκέντρωση νεολαίας του κόμματος και αποφασίστηκε να πάνε το πρωί και να “καθαρίσουν” τον ναό, αφαιρώντας και καταστρέφοντας τα πάντα. Προτού ξημερώσει, μπήκα κρυφά από μια μικρή πίσω πόρτα, πήρα την εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα και τον Αγιο Επιτάφιο, και τα έκρυψα στη θημωνιά. Η ζωή του πατέρα μου και όλων μας έγινε κόλαση έκτοτε. Ερχονταν στο σπίτι για να ελέγξουν αν άφησε γένια και αν φοράει το ράσο. Κυκλοφορούσε σπάνια και σε στενό συγγενικό κύκλο, και κάπου κάπου έκανε καμιά βάφτιση κρυφά. Οταν έπεσε το καθεστώς, έβγαλα τα κειμήλια και τα τοποθετήσαμε στην εκκλησία, την οποία είχαν κάνει αποθήκη και έγινα κι εγώ παπάς».

Το 1967 ήταν η πιο μαύρη χρονιά για τους πιστούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στην Αλβανία του Χότζα. Χριστιανικές εκκλησίες, ορθόδοξες και καθολικές, μουσουλμανικά τεμένη, μετατράπηκαν σε αποθήκες, στάβλους και «πολιτιστικά κέντρα» ή κατεδαφίστηκαν, μοναστήρια λεηλατήθηκαν και έγιναν στρατώνες.

Κάθε θρησκευτική δραστηριότητα απαγορεύτηκε, ο αθεϊσμός έγινε επίσημη ιδεολογία, ιερωμένοι δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εξευτελίστηκαν, και επί δύο και πλέον δεκαετίες οργανώθηκε, καθοδηγήθηκε και συντελέστηκε η μεγαλύτερη επιχείρηση ξεριζωμού της θρησκευτικής πίστης ενός ολόκληρου λαού.

Με την άνοδό του στην εξουσία, ο Χότζα εφάρμοσε στην αρχή πιστά το «σοβιετικό μοντέλο», επιβάλλοντας στην εκκλησιαστική ιεραρχία πειθήνια όργανά του, τα οποία θα εκτελούσαν αδιαμαρτύρητα τις εντολές του.

Σελίδες από το αποκα- λυπτικό ημερολόγιο ενός ιερέα στην Αλβανία για τις συνθήκες ζωής το 1967 στο πρώτο αθεϊστικό κράτος στον κόσμο.

Επέτρεψε, τύποις, τη λειτουργία εκκλησιών και τζαμιών, αλλά ταυτόχρονα έθεσε σε εφαρμογή σχέδιο τρομοκράτησης πιστών και ιερωμένων, ώστε να περιθωριοποιήσει και εντέλει να εξαλείψει από τον σοσιαλιστικό του «Κήπο της Εδέμ» το «όπιο του λαού».

Ο «θείος Στάλιν», όπως φαίνεται από τα γραφόμενα του Χότζα στο βιβλίο του «Με τον Στάλιν…», φρόντιζε να τον συγκρατεί. Οχι γιατί ο Σοβιετικός δικτάτορας κρατούσε μέσα του κάτι από χριστιανισμό από την εποχή που ήταν τρόφιμος ιερατικής σχολής στην Τιφλίδα, αλλά διότι ήξερε καλά πως η νεόκοπη εξουσία του θα ερχόταν αντιμέτωπη με το μεγάλο μέρος του πληθυσμού και αυτό δεν συνέφερε.

«”Εχεις πολλούς χριστιανούς;” με ρώτησε ο σύντροφος Στάλιν. Γύρω στο 300% ορθοδόξους και κάπου 10% καθολικούς, του απάντησα. “Να μη φοβάσαι τους ορθόδοξους, δεν είναι φανατικοί, να φοβάσαι τους καθολικούς γιατί έχουν πίσω τους το Βατικανό…”».

Και σε μια άλλη συνάντησή τους στη Μόσχα ο Στάλιν εμφανίζεται να του λέει: «”Μην παίρνεις μέτρα. Η θρησκεία έχει βαθιές ρίζες στη συνείδηση και στην ψυχολογία του λαού, θα έχεις προβλήματα”, μου συνέστησε».

Οταν όμως ο Στάλιν εξέλειψε και οι «συνθήκες ωρίμασαν», ο Χότζα έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο αφανισμού των θρησκευτικών κοινοτήτων. Η ρήξη με τους «χρουστσοφικούς οπορτουνιστές» είχε επέλθει, η στροφή προς το Πεκίνο είχε γίνει, ο Μάο είχε θεοποιηθεί και ο άνεμος της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα έπνεε και στην Αλβανία.

Ντιρεκτίβες

Με επιστολή της Κεντρικής Επιτροπής προς τις κομματικές επιτροπές των επαρχιών «σχετικά με τον πόλεμο κατά της θρησκείας, των θρησκευτικών εθίμων και προκαταλήψεων», που απεστάλη στις 27 Φεβρουαρίου 1967, δίνονται οι κατευθύνσεις για το μεγάλο πογκρόμ: «[…] Εμείς, δεν έχουμε αφήσει ούτε ένα απ’ τα σχολεία, απ’ όπου έβγαιναν νέοι κληρικοί, για να ερμηνεύουν τη θρησκευτική τους θεωρία. […] Το γκρέμισμα των ναών, των τζαμιών, των τεκέδων και των μοναστηριών εμφανίζει δυσκολίες, για τον λόγο ότι δεν πρέπει να πάμε σε άμεση αντιπαράθεση με το τμήμα εκείνο του λαού που πιστεύει. Γι’ αυτό θα πρέπει να υπάρξει προσοχή και τακτ. Αλλά αρκετά απ’ αυτά έχουν γκρεμιστεί με την πρωτοβουλία της μάζας, χωρίς να δημιουργηθεί καμιά αντίδραση, μερικά άλλα έχουν πέσει, υπάρχουν κάποια που έχουν μετατραπεί σε αποθήκες, έχουν μείνει χωρίς χότζα ή ιερέα και πρακτικά δεν λειτουργούν. Ετσι θα πρέπει να συνεχίσουμε εμείς έως ότου τα ισοπεδώσουμε από προσώπου γης…».

Το έργο θα επωμισθούν οι οργανώσεις της νεολαίας και του κόμματος, αλλά και η ελεγχόμενη από το καθεστώς «εκκλησιαστική» ιεραρχία. Κομματικοί εγκάθετοι και πιστοί στο κόμμα νεολαίοι –στον νότο την ντιρεκτίβα υλοποιούσαν Ελληνες μειονοτικοί– διέτρεχαν πόλεις και χωριά, υποχρεώνοντας παπάδες να ξυριστούν, να πετάξουν τα ράσα, να γίνουν «καλοί πολίτες» και να τους παραδώσουν τα κλειδιά εκκλησιών και μοναστηριών. Οσοι τολμούσαν να αντιδράσουν τούς «έτρωγε το σκοτάδι» των φυλακών, της εξορίας ή και των εκτελέσεων, το ίδιο και όσους χριστιανούς ή μουσουλμάνους αρνούνταν να αποκηρύξουν την πίστη τους.

Το μοναστήρι του Αγίου Βλασίου στο Δυρράχιο εκθεμελιώθηκε από «νεολαίους» του κόμματος, πολλά χριστιανικά και μουσουλμανικά κτίσματα γκρεμίστηκαν, η θρησκευτική συνείδηση των ανθρώπων αφανίστηκε, μια ολόκληρη γενιά, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έπεσε το σύστημα Χότζα, εμφανίστηκε «άγραφο χαρτί» ως προς τη θρησκευτική της πίστη.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΨΕΚΑΣΜΕΝΟΙ Η ΨΙΛΙΑΣΜΕΝΟΙ;;;

 

”Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, η αυταρχική δημόσια υγεία εναντίον της επιστήμης και η επιστήμη έχασε».Αυτή η ρήση του Γιάννη Ιωαννίδη καθηγητή ιατρικής και επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ-Stanford, χρησιμοποιείται ως προμετωπίδα αιχμής σε ένα συγκλονιστικό άρθρο για το ιστορικό λάθος της Αριστεράς στην κρίση και διαχείριση της πανδημίας από 2 Βρετανούς ειδήμονες.. Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 23 Νοεμβρίου 2021 στο UnHerd. Μεταφράστηκε από τον Laurent Mucchielli, διευθυντή έρευνας στο CNRS, και το δημοσιεύουμε με την ευγενική άδεια των συγγραφέων Par Toby GREEN (Kαθηγητής Ιτορίας στο Kings College London, συγγραφέας του The Covid Consensus: The New Politics of Global Inequality) και Thomas FAZI (συγγραφέας, δημοσιογράφος και μεταφραστής Reclaiming the State) Απολογητές της Αριστεράς στην επιδημική κρίση:

Ως συγγραφείς που πάντα τοποθετούνταν στα αριστερά, μας προβληματίζει αυτή η εξέλιξη των γεγονότων. Δεν υπάρχει πραγματικά καμία προοδευτική κριτική για την καραντίνα υγιών ατόμων, όταν η τελευταία έρευνα δείχνει ότι υπάρχει μόνο μια μικρή διαφορά όσον αφορά τη μετάδοση του ιού της νόσου μεταξύ εμβολιασμένων και μη εμβολιασμένων; Η απάντηση της αριστεράς στον Covid φαίνεται τώρα να είναι μέρος μιας ευρύτερης κρίσης στην αριστερή πολιτική και σκέψη – μια κρίση που έχει διαρκέσει τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Είναι επομένως σημαντικό να προσδιοριστεί η διαδικασία με την οποία διαμορφώθηκε αυτή η κρίση.

Η αριστερά υιοθέτησε το lockdown για κακούς λόγους

Κατά την πρώτη φάση της πανδημίας – αυτή των lockdowns – ήταν οι υποστηρικτές της πολιτιστικής και οικονομικής δεξιάς που έτειναν περισσότερο να επισημάνουν την κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική ζημιά που προέκυψε. Την ίδια στιγμή, ο αρχικός σκεπτικισμός του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με αυτό το κοινωνικό lockdown κατέστησε αυτή τη θέση αβάσιμη για τους περισσότερους από αυτούς που κλίνουν προς την πολιτιστική και οικονομική αριστερά. Οι αλγόριθμοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τροφοδότησαν περαιτέρω αυτήν την πόλωση. Πολύ γρήγορα, επομένως, η δυτική αριστερά υιοθέτησε τον lockdown που θεωρείται ως επιλογή «υπέρ της ζωής» και «υπέρ της συλλογικότητας» – μια πολιτική που, θεωρητικά, υπερασπίζεται τη δημόσια υγεία ή το συλλογικό δικαίωμα στην υγεία. Εν τω μεταξύ, οποιαδήποτε κριτική για τα lockdown στιγματίστηκε ως «δεξιά», «υπέρ της οικονομίας» και «υπερατομική» προσέγγιση, κατηγορούμενη ότι δίνει προτεραιότητα στο «κέρδος» και το «business as usual» στις ζωές των ανθρώπων.

Εν ολίγοις, δεκαετίες πολιτικής πόλωσης πολιτικοποίησαν αμέσως ένα ζήτημα δημόσιας υγείας, χωρίς να αφήνουν περιθώρια συζήτησης για το ποια θα ήταν μια συνεπής απάντηση από την αριστερά. Ταυτόχρονα, η θέση της αριστεράς την απομακρύνει από κάθε μορφή βάσης της εργατικής τάξης, καθώς οι εργαζόμενοι με χαμηλό εισόδημα επηρεάστηκαν περισσότερο από τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις των συνεχιζόμενων πολιτικών περιορισμού και ήταν επίσης αυτοί που επηρεάστηκαν περισσότερο ως προς την εργασία ενώ οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις ανακάλυψαν την τηλεργασία και τις συναντήσεις Zoom. Αυτά τα ίδια πολιτικά ρήγματα εμφανίστηκαν κατά τις εκστρατείες εμβολιασμού, στη συνέχεια με την έκδοση των διαβατηρίων υγείας. Η αντίσταση συνδέεται με τη δεξιά, ενώ μέλη της παραδοσιακής αριστεράς γενικά υποστηρίζουν και τα δύο μέτρα. Η αντιπολίτευση δαιμονοποιείται ως ένα μπερδεμένο μείγμα αντιεπιστημονικού ανορθολογισμού και ατομικιστικού ελευθερισμού.

«Οι εργαζόμενοι με χαμηλό εισόδημα επηρεάστηκαν περισσότερο από τις κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις των συνεχών πολιτικών lockdown και ήταν επίσης εκείνοι που ήταν πιο πιθανό να παρεμποδιστούν στην εργασία καθώς οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις ανακάλυψαν την τηλεργασία και τις συναντήσεις Zoom».
Γιατί όμως σχεδόν όλα τα αριστερά κόμματα και συνδικάτα έχουν υποστηρίξει πρακτικά όλα τα μέτρα που προτείνουν οι κυβερνήσεις για τη διαχείριση του Covid;

Πώς προέκυψε μια τόσο απλοϊκή άποψη για τη σχέση μεταξύ υγείας και οικονομίας, που διακωμωδεί δεκαετίες έρευνας των κοινωνικών επιστημών που δείχνει πώς συνδέονται ο πλούτος και η υγεία; Γιατί η αριστερά αγνόησε τη μαζική αύξηση της ανισότητας, την επίθεση στους φτωχούς, στις φτωχές χώρες, στις γυναίκες και στα παιδιά, τη σκληρή μεταχείριση των ηλικιωμένων και την τεράστια αύξηση του πλούτου των πλουσιότερων ατόμων και κοινωνιών που προκύπτει από αυτές τις πολιτικές; Πώς, όσον αφορά την ανάπτυξη εμβολίων, η αριστερά έφθασε να γελοιοποιεί την ίδια την ιδέα, που συνεκτιμά το διακύβευμα χρημάτων, και ενώ οι BioNTech, Moderna και Pfizer κερδίζουν επί του παρόντος και στα τρία από αυτά πάνω από 1.000 $ ανά δευτερόλεπτο με τον Covid εμβόλια, θα μπορούσαν οι κατασκευαστές εμβολίων να έχουν άλλα κίνητρα εκτός από το «δημόσιο αγαθό» που διακυβεύεται; Και πώς είναι δυνατόν η αριστερά, συχνά αντιμέτωπη με την κρατική καταστολή, να φαίνεται τώρα ότι αγνοεί τις ανησυχητικές ηθικές και πολιτικές επιπτώσεις των διαβατηρίων για την υγεία;

Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος συνέπεσε με την εποχή της αποαποικιοποίησης και την άνοδο της παγκόσμιας αντιρατσιστικής πολιτικής, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σηματοδότησε την αρχή μιας υπαρξιακής κρίσης για τα αριστερά πολιτικά κόμματα. Η άνοδος της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ηγεμονίας, η παγκοσμιοποίηση και ο εταιρικός διεθνικισμός έχουν υπονομεύσει την ιστορική άποψη ότι το κράτος οργανώνει την αναδιανομή. Επιπλέον, όπως έγραψε ο Βραζιλιάνος θεωρητικός Roberto Mangabeira Unger, η αριστερά ανέκαθεν ευημερούσε σε περιόδους μεγάλης κρίσης (η ρωσική επανάσταση ωφελήθηκε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο κοινωνικός ρεφορμισμός από τον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Αυτή η ιστορία μπορεί να εξηγήσει εν μέρει την τοποθέτηση της αριστεράς σήμερα: η ενίσχυση της κρίσης και η παράτασή της με ατελείωτους περιορισμούς θεωρείται ίσως από ορισμένους ως ένας τρόπος για την ανοικοδόμηση της αριστερής πολιτικής μετά από δεκαετίες υπαρξιακής κρίσης.

Η αριστερά δεν κατανόησε τον ρόλο του κράτους στη νεοφιλελεύθερη διακυβέρνηση

Η παρανόηση της αριστεράς για τη φύση του νεοφιλελευθερισμού μπορεί επίσης να επηρέασε την απάντησή της στην κρίση. Οι περισσότεροι άνθρωποι της αριστεράς πιστεύουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός περιλάμβανε μια «απόσυρση» ή «κοίλωμα» του κράτους υπέρ της αγοράς. Επομένως, ερμήνευσαν τον κυβερνητικό ακτιβισμό σε όλη την πανδημία ως μια ευπρόσδεκτη «επιστροφή του κράτους», δυνητικά ικανή, είπαν, να ανατρέψει το υποτιθέμενο αντικρατικό σχέδιο του νεοφιλελευθερισμού. Το πρόβλημα με αυτό το επιχείρημα, ακόμη και με την αποδοχή της αμφίβολης λογικής του, είναι ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είχε καθόλου ως αποτέλεσμα τον μαρασμό του κράτους. Αντίθετα, το μέγεθος του κράτους ως ποσοστό του ΑΕΠ συνέχισε να αυξάνεται σε όλη τη νεοφιλελεύθερη εποχή.

Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Ο νεοφιλελευθερισμός βασίζεται στην εκτεταμένη κρατική παρέμβαση όπως και ο «κεϋνσιανισμός», με τη διαφορά ότι το κράτος παρεμβαίνει τώρα σχεδόν αποκλειστικά για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, να αστυνομεύσει τις εργατικές τάξεις, να διασώσει τους μεγάλους, Τράπεζες και επιχειρήσεις που διαφορετικά θα χρεοκοπούσαν κ.λπ. Πράγματι, από πολλές απόψεις, το κεφάλαιο εξαρτάται πλέον από το κράτος περισσότερο από ποτέ. Όπως σημειώνουν οι Shimshon Bichler και Jonathan Nitzan: «Καθώς ο καπιταλισμός μεγαλώνει, οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες επιχειρήσεις γίνονται όλο και πιο αλληλένδετες. (…) Ο καπιταλιστικός τρόπος εξουσίας και οι κυρίαρχοι συνασπισμοί κεφαλαίων που τον κυβερνούν δεν απαιτούν αδύναμες κυβερνήσεις. Στην πραγματικότητα, από πολλές απόψεις χρειάζονται ισχυρότερες κυβερνήσεις». Σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει περισσότερο με μια μορφή κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού -ή κορπορατοκρατίας– παρά με τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς των μικρών κρατών που συχνά ισχυρίζεται ότι είναι. Αυτό εξηγεί εν μέρει γιατί έχει δημιουργήσει όλο και πιο ισχυρούς, παρεμβατικούς, ακόμη και αυταρχικούς κρατικούς μηχανισμούς.

Αυτό από μόνο του καθιστά επαίσχυντη την αφέλεια της Αριστεράς, που χαιρετίζει μια ανύπαρκτη «επιστροφή του κράτους». Και το χειρότερο είναι ότι έχει κάνει το ίδιο λάθος στο παρελθόν. Ακόμη και στον απόηχο της οικονομικής κρίσης του 2008, πολλοί στην αριστερά χαιρέτησαν τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα ως «επιστροφή του Κέινς», όταν, στην πραγματικότητα, αυτά τα μέτρα είχαν ελάχιστη σχέση με τον Κέινς, ο οποίος συνιστούσε την καταφυγή σε δημόσιες δαπάνες για την επίτευξη πλήρους απασχόλησης και στόχευε αντί να στηρίξει τους υπαίτιους της κρίσης, τις μεγάλες τράπεζες. Ακολούθησαν επίσης μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα συστήματα κοινωνικής προστασίας και στα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη.

Σχεδόν το ίδιο συμβαίνει σήμερα, καθώς οι δημόσιες συμβάσεις για τεστ Covid, μάσκες, εμβόλια και τεχνολογίες διαβατηρίων εμβολίων, ανατίθενται σε πολυεθνικές εταιρείες (συχνά στο πλαίσιο σκιερών συμφωνιών που αποπνέουν φιλικότητα και συγκρούσεις συμφερόντων). Εν τω μεταξύ, οι πολίτες βλέπουν τη ζωή και τα προς το ζην τους να ανατρέπονται από τη «νέα κανονικότητα». Ιδιαίτερα απορίας άξιο είναι το γεγονός ότι η αριστερά φαίνεται να αγνοεί τελείως αυτό το φαινόμενο. Εξάλλου, η ιδέα ότι οι κυβερνήσεις τείνουν να εκμεταλλεύονται τις κρίσεις για να ενισχύσουν τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα είναι βασικό στοιχείο της πρόσφατης αριστερής λογοτεχνίας. Ο Pierre Dardot και ο Christian Laval, για παράδειγμα, έχουν υποστηρίξει ότι στον νεοφιλελευθερισμό η κρίση έχει γίνει «μέθοδος διακυβέρνησης». Ακόμη πιο διάσημο, στο βιβλίο The Shock Strategy (2007), όπου η Naomi Klein διερεύνησε την ιδέα του «καπιταλισμού της καταστροφής». Η κεντρική του θέση είναι ότι σε περιόδους φόβου και αποπροσανατολισμού του κοινού, είναι ευκολότερο να αναδιοργανωθούν οι κοινωνίες: δραματικές αλλαγές στην υπάρχουσα οικονομική τάξη, που κανονικά θα ήταν πολιτικά αδύνατες, επιβάλλονται με ταχείς ρυθμούς προτού το κοινό προλάβει να καταλάβει τι είναι σε εξέλιξη.

Παρόμοια δυναμική επικρατεί σήμερα. Πάρτε, για παράδειγμα, τα μέτρα επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας, τα ψηφιακά δελτία ταυτότητας, την καταστολή των δημοσίων διαδηλώσεων και τον ταχύτατο πολλαπλασιασμό των νόμων που θεσπίστηκαν από τις κυβερνήσεις για την καταπολέμηση της επιδημίας του κορωνοϊού. Αν κοιτάξουμε την πρόσφατη ιστορία, οι κυβερνήσεις θα βρουν σίγουρα έναν τρόπο να καταστήσουν μόνιμους πολλούς από αυτούς τους κανόνες έκτακτης ανάγκης, όπως έκαναν με μεγάλο μέρος της μετατρομοκρατικής νομοθεσίας.11 Σεπτεμβρίου. Όπως σημείωσε ο Έντουαρντ Σνόουντεν: «Όταν βλέπουμε να λαμβάνονται έκτακτα μέτρα, ειδικά σήμερα, τείνουν να να παγιώνονται. Η έκτακτη ανάγκη τείνει να εξαπλωθεί». Επιβεβαιώνει επίσης τις ιδέες της «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» που προτάθηκαν από τον Ιταλό φιλόσοφο Giorgio Agamben, ο οποίος έχει υβριστεί από το κυρίαρχο ρεύμα της αριστεράς για τη στάση του κατά του lockdown.

Σε τελική ανάλυση, κάθε μορφή κυβερνητικής δράσης πρέπει να κρίνεται από το τι πραγματικά αντιπροσωπεύει. Υποστηρίζουμε την κρατική παρέμβαση εάν εξυπηρετεί την προώθηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των μειονοτήτων, τη δημιουργία πλήρους απασχόλησης, την παροχή βασικών δημόσιων υπηρεσιών, τον περιορισμό της εταιρικής ισχύος, τη διόρθωση των δυσλειτουργικών αγορών, τον έλεγχο κρίσιμων βιομηχανιών προς το δημόσιο συμφέρον. Όμως, τους τελευταίους 18 μήνες, είδαμε το ακριβώς αντίθετο: μια άνευ προηγουμένου ενίσχυση των πολυεθνικών μεγαθηρίων και των ολιγαρχών τους σε βάρος των ντόπιων εργαζομένων και των επιχειρήσεων. Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα με βάση τα στοιχεία του Forbes έδειξε ότι μόνο οι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Μια άλλη αριστερή φαντασίωση που διαψεύστηκε από την πραγματικότητα είναι η ιδέα ότι η πανδημία θα γεννούσε ένα νέο συλλογικό πνεύμα, ικανό να ξεπεράσει δεκαετίες νεοφιλελεύθερου ατομικισμού.

Αντίθετα, η πανδημία κατακερμάτισε ακόμη περισσότερο τις κοινωνίες: μεταξύ εμβολιασμένων και μη εμβολιασμένων, μεταξύ εκείνων που μπορούν να καρπωθούν τα οφέλη της έξυπνης-σοφιστικέ εργασίας και εκείνων που δεν μπορούν. Επιπλέον, ένας λαός που αποτελείται από τραυματισμένα άτομα, αποκομμένα από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που έχουν γίνει φοβικοί ο ένας έναντι του άλλου ως πιθανοί φορείς ασθενειών, τρομοκρατημένοι από τη σωματική επαφή, δεν αποτελεί πρόσφορο έδαφος για συλλογική αλληλεγγύη. ( σσ το ΣτΕ στο σκεπτικό του απόρριψης του αιτήματος από ενώσεις για άρση αναστολής υγειονομικών κι ΕΜΑΚ επικαλέστηκε την κοινωνική αλληλεγγύη ποιά αλληλεγγύη ποιάς κοινωνίας αυτήν που διέλυσαν οι πολιτικές που υποστηρίζει; Το πειραματικό εμβόλιο όπως επιβλήθηκε όχι ως ιατρική επιλογή αλλά ως μέσο καταστολής καθυπόταξης δια του υποχρεωτισμού δίχασε επικίνδυνα την κοινωνία δεν δουλεύει υπέρ αλληλεγγύης αλλά υπέρ αποδόμησης)

Αλλά ίσως η απάντηση της αριστεράς μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή με ατομικούς και όχι συλλογικούς όρους. Η κλασική ψυχαναλυτική θεωρία έχει δημιουργήσει μια σαφή σύνδεση μεταξύ ευχαρίστησης και εξουσίας: η εμπειρία της μεγάλης ευχαρίστησης (που ικανοποιεί την «αρχή της ευχαρίστησης») μπορεί συχνά να ακολουθείται από μια επιθυμία για ανανεωμένη εξουσία και έλεγχο, που εκδηλώνεται από το εγώ ή την «αρχή της πραγματικότητας». Αυτό μπορεί πράγματι να παράγει μια ανατρεπτική μορφή ευχαρίστησης. Οι δύο τελευταίες δεκαετίες της παγκοσμιοποίησης έχουν δει μια τεράστια επέκταση της «απόλαυσης της εμπειρίας» που μοιράζεται η ολοένα και πιο διεθνική παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη, πολλοί από τους οποίους, παραδόξως με ιστορικούς όρους, έχουν αυτοπροσδιοριστεί ως αριστεριστές. (και μάλιστα όλο και περισσότερο το σφετερίζονται αυτό θέση από τις παραδοσιακές εκλογικές περιφέρειες της αριστερής εργατικής τάξης).

Αυτή η μαζική αύξηση της ευχαρίστησης και της εμπειρίας μεταξύ των πλουσιότερων κοινωνικών κατηγοριών συνοδεύτηκε από την αυξανόμενη κοσμικότητα και την απουσία οποιουδήποτε εξαναγκασμού ή αναγνωρισμένης ηθικής εξουσίας. Από την άποψη της ψυχανάλυσης, η υποστήριξη αυτής της τάξης στα «μέτρα Covid» μπορεί να εξηγηθεί πολύ εύκολα με αυτούς τους όρους: ως η επιθυμητή εμφάνιση μιας σειράς περιοριστικών και αυταρχικών μέτρων που μπορούν να επιβληθούν για τον περιορισμό της ευχαρίστησης, εντός των αυστηρών πλαισίων ενός ηθικού κώδικα που επεμβαίνει εκεί που δεν υπήρχε πριν.

Η αριστερά διατηρεί μια αφελή πίστη στην επιστήμη

Ένας άλλος παράγοντας πίσω από την προσήλωση της αριστεράς στα «μέτρα του Covid» είναι η τυφλή πίστη της στην «επιστήμη». Αυτό έχει τις ρίζες του στην παραδοσιακή πίστη της αριστεράς στον ορθολογισμό. Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι να πιστεύουμε στις αναμφισβήτητες αρετές της επιστημονικής μεθόδου κι άλλο είναι να αγνοούμε πλήρως πώς αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία εκμεταλλεύονται την «επιστήμη» για να προωθήσουν την ατζέντα τους. H δυνατότητα αναγωγής σε ”γερά επιστημονικά δεδομένα” προς δικαιολόγησή των πολιτικών τους επιλογών είναι ένα απίστευτα ισχυρό εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων. Αυτή είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια η ουσία της τεχνοκρατίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιλέξει επιμελώς «τα επιστημονικά δεδομένα » που υποστηρίζουν το πρόγραμμά της και επιθετικής περιθωριοποίησης οποιαδήποτε άλλης γνώμης, ανεξάρτητα από την επιστημονική της αξία. (σσ αυτή η αποδεδειγμένη φοβικότητα στην άλλη άποψη κι ο δογματισμός τους αποδεικνύει και το έωλο της θέσης τους)

Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια στα οικονομικά. Είναι πραγματικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μια τέτοια εταιρική εξαγορά συμβαίνει στην ιατρική επιστήμη σήμερα; Όχι σύμφωνα με τον John Ioannidis-Τζον Ιωαννίδη, καθηγητή ιατρικής και επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ-Stanford. Ο Ιωαννίδης έγινε πρωτοσέλιδο στις αρχές του 2021 όταν ο ίδιος και ορισμένοι από τους συναδέλφους του δημοσίευσαν ένα άρθρο που ισχυριζόταν ότι δεν υπήρχε πρακτική διαφορά σε επιδημιολογικούς όρους μεταξύ των χωρών που είχαν εφαρμόσει σύστημα lockdown και εκείνων που δεν το είχαν κάνει. Οι αντιδράσεις εναντίον αυτού του άρθρου -και ιδιαίτερα κατά του Ιωαννίδη- ήταν σφοδρές, ιδίως μεταξύ των συναδέλφων του επιστημόνων.

«Ο οργανωμένος σκεπτικισμός θεωρήθηκε απειλή για τη δημόσια υγεία. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, της αυταρχικής δημόσιας υγείας εναντίον της επιστήμης – και η επιστήμη χάθηκε».
Σε άρθρο με τίτλο « How the Pandemic Is Changing the Norms of Science »/«Πώς η πανδημία αλλάζει τις νόρμες της επιστήμης», ο Ιωαννίδης σημειώνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι – κυρίως στην αριστερά – φαίνεται να πιστεύουν ότι η επιστήμη λειτουργεί με «νόρμες mertoniennes επιστημονικού κοινοτισμού, οικουμενικότητας, αλτρουισμού και οργανωμένου σκεπτικισμού». Όμως, δυστυχώς, δεν λειτουργεί έτσι πραγματικά η επιστημονική κοινότητα, εξηγεί ο Ιωαννίδης. Με την πανδημία, οι εταιρικές συγκρούσεις συμφερόντων έχουν εκραγεί, ωστόσο το να μιλάμε γι’ αυτό επιφέρει ανάθεμα. Και συνεχίζει: «Σύμβουλοι που έχουν κερδίσει εκατομμύρια δολάρια συμβουλεύοντας εταιρείες και κυβερνήσεις έχουν εξασφαλίσει θέσεις κύρους, εξουσία και δημόσια αναγνώριση, ενώ επιστήμονες που εργάστηκαν pro bono αλλά τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις επικρατούσες αφηγήσεις κατηγορήθηκαν ότι ήταν σε σύγκρουση. Ο οργανωμένος σκεπτικισμός θεωρήθηκε απειλή για τη δημόσια υγεία. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, η αυταρχική δημόσια υγεία εναντίον της επιστήμης – και η επιστήμη έχασε». (σσ κορύφωση αυτού του αυταρχισμού ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αυτού του τύπου εμβολίου υπό αυτούς τους όρους και συνθήκες)

Η αριστερά χάθηκε κινδυνεύει ίσως και με εξαφάνιση

Τελικά, η κατάφωρη περιφρόνηση και η καζούρα της αριστεράς ( με το γνωστό σνομπίστικο ελιτίστικο μπλαζέ ύφος) για τις νόμιμες ανησυχίες των ανθρώπων (σχετικά με τα lockdown, τα εμβόλια ή τα διαβατήρια υγείας) είναι επαίσχυντη. Αυτές οι ανησυχίες όχι μόνο έχουν τις ρίζες τους σε πραγματικές δυσκολίες, αλλά πηγάζουν επίσης από μια νόμιμη δυσπιστία προς τις κυβερνήσεις και τους θεσμούς που έχουν αδιαμφισβήτητα αιχμαλωτιστεί από εταιρικά συμφέροντα. Οποιοσδήποτε σαν εμάς υποστηρίζει ένα πραγματικά προοδευτικό και παρεμβατικό κράτος πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτές τις ανησυχίες και όχι να τις απορρίψει.

Αλλά εκεί που η απάντηση της αριστεράς έχει αποδειχθεί πιο ανεπαρκής είναι στην παγκόσμια σκηνή, σχετικά με τη σχέση μεταξύ περιορισμών στις ελευθερίες και βαθύτερης φτώχειας στο Νότο. Έχει πράγματι κάτι να πει για την τεράστια αύξηση των παιδικών γάμων, την κατάρρευση της παιδείας και την καταστροφή της επίσημης απασχόλησης στη Νιγηρία, όπου η εθνική στατιστική υπηρεσία αναφέρει ότι το 20% των ανθρώπων έχασαν τη δουλειά τους κατά τη διάρκεια των lockdowns; Τι γίνεται με το γεγονός ότι η χώρα με τους υψηλότερους αριθμούς θνησιμότητας από Covid και υπερβολικά ποσοστά θνησιμότητας για το 2020 είναι το Περού, το οποίο έχει βιώσει ένα από τα πιο αυστηρά lockdown στον κόσμο; Για όλα αυτά ήταν σχεδόν σιωπηλή. ….

Να αναφέρουμε ότι ορισμένα αριστερά κινήματα, ριζοσπαστικά και σοσιαλιστικά, έχουν ταχθεί κατά της σημερινής διαχείρισης της πανδημίας. Αυτά περιλαμβάνουν Black Lives Matter στις Ηνωμένες Πολιτείες, τους  Left Lockdown Sceptics του lockdown στο Ηνωμένο Βασίλειο, την αστική αριστερά της Χιλής, τον Wu Ming  στην Ιταλία και, κυρίως, τη συμμαχία των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων που κυβερνά αυτή τη στιγμή τη Σουηδία. Όμως όλο το φάσμα της αριστερής άποψης έχει αγνοηθεί, εν μέρει λόγω του μικρού αριθμού των αριστερών μέσων ενημέρωσης, αλλά και λόγω της περιθωριοποίησης των αντίθετων απόψεων από την ίδια πνευματικά κυρίαρχη αριστερά.

Τελικά είναι μια ιστορική αποτυχία της αριστεράς (σσ στην Ελλάδα είθισται να λέγεται ιστορικό λάθος γιατί δεν είναι το πρώτο) που θα έχει τρομερές συνέπειες π.χ σε πολιτικό επίπεδο. Εν τω μεταξύ, η αριστερά προσκολλάται σε μια τεχνοκρατία ειδημόνων που υπονομεύεται σοβαρά από αυτό που αποδεικνύεται ότι είναι καταστροφικός χειρισμός της πανδημίας από την άποψη του κοινωνικού προοδευτισμού. Καθώς κάθε βιώσιμη και επιλέξιμη μορφή της αριστεράς ξεθωριάζει στο παρελθόν, η αντιπαλότητα και η ελευθερία για διαφωνίες, που βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε αληθινής δημοκρατικής διαδικασίας, είναι πιθανό να εξασθενίσουν μαζί της.

Toby GREEN (καθηγητής ιστορίας στο Kings College του Λονδίνου, συγγραφέας του The Covid Consensus: The New Politics of Global Inequality) και Thomas FAZI (συγγραφέας, δημοσιογράφος και μεταφραστής, συγγραφέας του Reclaiming the State)qg.media

Στο επισυναπτόμενο άρθρο καταπέλτης ο καθηγητής Ιωαννίδης αφήνει σαφέστατους υπαινιγμούς :

Ένας επιστήμονας δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξει τα δεδομένα και τα συμπεράσματά του με βάση το τρέχον δόγμα των πολιτικών κομμάτων ή την καθημερινή ανάγνωση του θερμομέτρου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σε ένα περιβάλλον όπου οι παραδοσιακές πολιτικές διαιρέσεις μεταξύ αριστεράς και δεξιάς δεν φαίνονται πλέον να έχουν πολύ νόημα, τα δεδομένα, οι προτάσεις και οι ερμηνείες αφαιρούνται από το πλαίσιο και χρησιμοποιούνται ως όπλα.…Πολλοί εξαιρετικοί επιστήμονες χρειάστηκε να φιμωθούν μέσα σε αυτό το χάος. Η αυτολογοκρισία τους ήταν μια σημαντική απώλεια για την επιστημονική έρευνα και την προσπάθεια δημόσιας υγείας. Οι ήρωές μου είναι οι πολλοί καλοπροαίρετοι επιστήμονες που κακοποιήθηκαν, κηλιδώθηκαν και απειλήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Εν μέσω πανδημικής σύγχυσης, οι ισχυροί έγιναν πιο ισχυροί .. ενώ εκατομμύρια μειονεκτούντες άνθρωποι πέθαναν και δισεκατομμύρια υπέφεραν.

Ανησυχώ ότι η επιστήμη και οι νόρμες της έχουν μοιραστεί τη μοίρα των μειονεκτούντων. Είναι κρίμα, γιατί η επιστήμη μπορεί ακόμα να βοηθήσει όλους. Η επιστήμη παραμένει το καλύτερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους, υπό την προϋπόθεση ότι μπορεί να είναι και ανεκτική (σσ ο υποχρεωτισμός αντίκειται στην ανεκτικότητα, η ιατρική καταστολή) και ανεκτή.

YΓ Ψεκασμένοι ή ψιλιασμένοι;;

dimpenews.com