Στα χρονικά της Αρχαίας Ιστορίας, καθώς σχετίζεται με τις απαρχές της Δυτικής Φιλοσοφίας, του Εσωτερισμού και των Μυστικών Εταιρειών, ένας άνθρωπος βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ως ένας από τους ιδρυτές. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Επιμενίδης από την Κνωσό από την Κρήτη που έζησε περίπου τον 7ο ή 6ο αιώνα π.Χ.
Για εκατοντάδες χρόνια, ο Επιμενίδης ήταν ένας από τους πιο διάσημους αρχαίους φιλοσόφους πριν από τους μεγάλους γίγαντας της δυτικής φιλοσοφίας, όπως ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, όλοι οι οποίοι άντλησαν έμπνευση από τα γραπτά του. (1) Σε όλη την ιστορία, οι ιστορικές και οι διδασκαλίες του έχουν μεταδοθεί σε εμάς από μερικούς από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους που έζησαν ποτέ, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στον πολιτισμό και τη φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδας και ολόκληρου του δυτικού κόσμου.
Κατά τη διάρκεια πολλών γενεών, ο Επιμενίδης απαθανατίστηκε στην ελληνική ιστορία με την εξαιρετική πνευματική και μυθική θεϊκή του ιδιότητα, ανεβάζοντάς τον έτσι σε μια θεϊκή θέση. Ως αποτέλεσμα, η ζωή και τα έργα του έχουν αιχμαλωτίσει τη φαντασία μελετητών και αφηγητών για χιλιάδες χρόνια.
Σε αυτό το δοκίμιο, στοχεύω να ρίξω φως στην προέλευση των δυτικών εσωτερικών παραδόσεων μας, αντλώντας από τις οπτικές γωνίες αρχαίων φιλοσόφων και ιστορικών. Σύμφωνα με ορισμένους από αυτούς τους πιο αξιόλογους στοχαστές, οι ρίζες αυτής της παράδοσης εντοπίζονται στους Επιμενίδη και στα αιγυτικά Ορφικά μυστήρια, που προέρχονται από τη γη της Κρήτης και της Ελλάδας.
Τόσο τα Ορφικά όσο και οι διδασκαλίες του Επιμενίδη βρίσκονται στις φιλοσοφίες μερικών από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του κόσμου όπως ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης και των διανοούμενων διαδόχων τους, όπως οι Πυθαγόρειοι και οι Νεοπλατωνικοί γενετικοί που την παράδοση ακολούθησαν αυτή. από τον Ορφέα. . (2) Εξετάζοντας τις δικές τους πηγές για τις φιλοσοφίες τους, όλοι ισχυρίζονται ότι τόσο ο Ορφέας όσο και ο Επεμενίδης είχαν εξηγήσει τις δικές τους ιδέες.
Σύμφωνα με αυτές τις μαρτυρίες, τόσο ο Ορφέας όσο και ο Επεμενίδης έζησαν περίπου την ίδια εποχή και στα ίδια μέρη με πολύ παρόμοια επιτεύγματα. Για παράδειγμα, όπως είχε καταφέρει ο Ορφέας και ο Επεμενίδης, διαπιστώνουμε ότι έχουν αποθανατιστεί με τον ίδιο τρόπο στο μύθο και την ιστορία για τις προσπάθειές τους να φέρουν επανάσταση στα μυστικά μυστήρια για να δημιουργήσουν μια νέα κρατική θρησκεία και επίσης να καθαρίσουν τη γη από μια άλλη. καταστροφική πανούκλα.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Επιμενίδης ανέλαβε το έργο που του ανέθεσε το Μαντείο των Δελφών, το οποίο είχε σημαντική επιρροή στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας. (3) Ο Αριστοτέλης είπε ότι έδωσε τους χρησμούς του όχι για το μέλλον, αλλά για πράγματα στο παρελθόν που ήταν σκοτεινά.
Στο μύθο και την ιστορία, η επιρροή τους τόσο στα αρχαία πολιτικά όσο και στα θρησκευτικά δόγματα έχει χρησιμοποιηθεί ως το ίδιο το θεμέλιο για τη διαμόρφωση της πορείας της δυτικής φιλοσοφίας και εσωτερισμού. Αρχικές έννοιες που βρίσκουμε βαθιά συνυφασμένες στις φιλοσοφικές και θρησκευτικές ιδέες της συλλογικής φαντασίας πολλών από τους πρώιμους Κρητικούς και Έλληνες φιλοσόφους, που έγιναν ο θεμέλιος λίθος του Δυτικού Εσωτερισμού, της Φιλοσοφίας, του Γνωστικισμού και των μεταγενέστερων Αβρααμικών θρησκειών.
Στο επίκεντρο αυτών των ιδεών ήταν το σπίτι του Επιμενίδη και των προγόνων του, το νησί της Κρήτης.
Δύο βιβλία λέγεται ότι έγραψε ο Επιμενίδης που αναφέρθηκαν από αρκετούς επιφανείς αρχαίους συγγραφείς ήταν η Ιστορία της Κρήτης και τα Κρητικά ή Κρητικά. Η «Ιστορία της Κρήτης» είναι μια περιεκτική αφήγηση της προέλευσης, της εξέλιξης και των αξιοσημείωτων γεωνότων του νησιού της Κρήτης.
Ο Επιμενίδης ανιχνεύει την ιστορία του νησιού από τις μυθικές απαρχές του μέχρι την εποχή της γραφής του. Το έργο λέγεται ότι παρέχει πολύτιμες γνώσεις για τον κρητικό πολιτισμό, τις κοινωνικές του δομές, τις θρησκευτικές πρακτικές και την αλληλοεπίδραση διαφόρων πολιτικών επιρροών. Αν και το αρχικό κείμενο της «Ιστορίας της Κρήτης» έχει χαθεί, και οι γνώσεις μας για το περιεχόμενό της προέρχονται κυρίως από αναφορές και αποσπάσματα που βρέθηκαν σε μεταγενέστερα έργα άλλων συγγραφέων.
Τα «Κρητικά ή Κρητικά», από την άλλη πλευρά, είναι μια συλλογή θρησκευτικής και ηθικής διδασκαλίας με τη μορφή ποιημάτων και ύμνων που γιορτάζουν τη δόξα και τις αρετές της Κρήτης. Αυτά τα ποιήματα εξύμνησαν τη φυσική ομορφιά του νησιού, τα επιτεύγματα των ανθρώπων του και την ανδρεία των Κρητικών πολεμιστών.
Ο Επιμενίδης έγραψε·
«Υπάρχει μια γη που λέγεται Κρήτη εν μέσω της σκοτεινής θάλασσας, μια γη ωραία και μια πλούσια, γεμάτη νερό, και σ' αυτήν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι αναρίθμητοι και ενενήντα πόλεις. Και όλοι δεν έχουν τον ίδιο λόγο, αλλά υπάρχει σύγχυση των γλωσσών. εκεί κατοικούν Αχαιοί και εκεί Κρήτες της Κρήτης, ψηλόκαρδοι, και Κύδωνες εκεί και Δωριείς με κυματιστά λοφία και καλοί Πελασγοί».
Τα «Κρητικά» χρησίμευσαν ως μέσο για την προώθηση της βαθιάς κατανόησης των θρησκευτικών πεποιθήσεων και πρακτικών που επικρατούσαν στην αρχαία Κρήτη. Ωστόσο, όπως και η «Ιστορία της Κρήτης», το πρωτότυπο κείμενο των «Κρητικών» δεν έχει διασωθεί και οι γνώσεις μας για το περιεχόμενό του βασίζονται σε αποσπάσματα και αναφορές σε άλλα αρχαία κείμενα.
Ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο ιστορικός της αρχαίας Ελλάδας του πρώτου αιώνα π.Χ., είπε ότι βασίστηκε στο έργο του Επιμενίδη για την Bibliotheca historica υποστηρίζοντας ότι, «Ακολούθησα τις πιο αξιόπιστες αρχές για τα Κρητικά θέματα, τον Επιμενίδη τον Θεολόγο, τον Δοσιάδη, τον Σωσικράτη και τον Λαοσθένη. » (4)
Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Πλούταρχος συμπεριέλαβε τον Επιμενίδη στην περίφημη ομάδα που είναι γνωστή ως οι Επτά Σοφοί σύμφωνα με την αρχαία παράδοση. Οι Επτά Σοφοί κατέχουν σημαντική θέση στα πρώτα στάδια της ελληνικής ιστορίας, καθώς έπαιξαν καθοριστικός ρόλος στη διαμόρφωση και την εδραίωση του ελληνισμού.
Ο Πλούταρχος έγραψε·
«Υπό αυτές τις συνθήκες, κάλεσαν σε βοήθειά τους από την Κρήτη τον Επιμενίδη της Φαιστού, ο οποίος θεωρείται ο έβδομος Σοφός από κάποιους από αυτούς που αρνούνται στον Περίανδρο μια θέση στον κατάλογο. Είχε τη φήμη ότι ήταν ένας άνθρωπος αγαπημένος των θεών και προικισμένος με μια μυστικιστική και ουράνια σοφία σε θρησκευτικά θέματα.
Γι' αυτό οι άντρες της εποχής του είπαν ότι ήταν γιος μιας νύμφης που λεγόταν Balte, και τον αποκαλούσαν νέο Cures. Όταν ήρθε στην Αθήνα έκανε τον Σόλωνα φίλο του, τον βοήθησε με πολλούς τρόπους και άνοιξε το δρόμο για τη νομοθεσία του.»(5).
Το σίγουρο είναι ότι πολλές αξιότιμες αρχές, από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και μετά, τόνισαν τις θρησκευτικές, πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις που προέκυψαν από τη ζωή και το έργο του Επιμενίδη. Άλλοι φιλόσοφοι, όπως ο Παρμενίδης και ο Ηράκλειτος, βασίστηκαν στις ιδέες του για να διαμορφώσουν τις δικές τους φιλοσοφίες.
Ο Παρμενίδης, όπως συζητείται στο «Metaphysics and Ethics in Epimenides' Teachings» του A. Turner, υιοθέτησε την έμφαση του Επιμενίδη στην ύπαρξη μιας μοναδικής πραγματικότητας, στην περίπτωσή του, της έννοιας του Είναι. Ο Ηράκλειτος, γνωστός για τη φιλοσοφία της αλλαγής και της ροής, ενσωμάτωσε τις ιδέες του Επιμενίδη στη φύση της πραγματικότητας και στα παράδοξα της ύπαρξης. (6)
Η καταμέτρηση ως κύρια αυθεντία για τον Σικελό και μεταξύ των Επτά Σοφών στην πρώτη παράδοση όχι μόνο μαρτυρεί την εξουσία του Επιμενίδη στους αρχαίους φιλοσόφους της Ελλάδας, αλλά και τη συμβολή του στη φήμη και τη συλλογική μνήμη του φοινικού και του ελληνικού λαού.
Τώρα, ας εξετάσουμε αυτές τις εσωτερικές συνδέσεις.
ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΚΑΙ ΚΡΗΤΕΣ ΨΕΥΤΕΣ
Ίσως ο Επιμενίδης θυμάται συχνότερα για το διάσημο απόφθεγμα του γνωστό ως «Παράδοξο του Ψεύτη», το οποίο αμφισβητεί τα ίδια τα θεμέλια της αλήθειας και της λογικής. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του με τίτλο Cretica (Κρητικά) όταν ο Μίνωας απευθύνεται στον θεό Δία.
Βρίσκουμε αυτό το εδάφιο να εμφανίζεται αρχικά στον Ύμνο στη Δία/Δία του Καλλίμαχου (270 π.Χ.) (στίχοι 8-11):
«Λένε ότι εσύ, Δία, γεννήθηκες στα βουνά της [Κρητικής] Ίδης και ότι γεννήθηκε στην Αρκαδία. Ποια, ω Πατέρα, μίλησε ψέματα; Οι Κρήτες είναι πάντα ψεύτες· και αυτό το ξέρουμε, για τον τάφο σου, Βασιλιά, οι Κρήτες έφτιαξαν· αλλά δεν πέθανες, γιατί πάντα υπάρχεις».
Το παράδοξο του Επιμενίδη αναφέρεται από τον ίδιο τον Επιμενίδη, όπως καταγράφει ο Διογένης Λαέρτιος στο «Βίοι και απόψεις επιφανών φιλοσόφων» (3ος αι. μ.Χ.). Ωστόσο, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η απόδοση του παραδόξου στον Επιμενίδη δεν ήταν και θα μπορούσε να του είχε αποδοθεί αργότερα. (7)
Και αργότερα, κατά τη χριστιανική εποχή, ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στο παράδοξο του Επιμενίδη στην Καινή Διαθήκη και συγκεκριμένα στην «Επιστολή προς Τίτο» (Τίτο 1:12). Ο Παύλος λέει για τη φήμη των Κρητικών.
«Ένας από τους εαυτούς τους, ένας δικός τους προφήτης, είπε: «Οι Κρήτες είναι πάντα ψεύτες, κακά θηρία, αδρανείς κοιλιές» (κατά θηρία, gasteres argai)», που είναι μια νύξη για το παράδοξο.
Αυτή η σύνδεση με τον Παύλο, την Κρήτη και τη Βίβλο δείχνει ότι ο Επιμενίδης επηρέασε ενεργά και πιθανώς συμμετείχε σε αυτά τα Γνωστικά κινήματα. Όπως εξήγησα, επηρέασε επίσης πολλούς από τους πρώιμους Έλληνες φιλοσόφους και ιστορικούς όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος και ο Διόδωρος Σίκλος, για να αναφέρουμε μερικούς.
Βρίσκουμε επίσης το Παράδοξο του Επιμενίδη σε μια συζήτηση για τους ψεύτες στον «Σοφιστή» του Πλάτωνα (4ος αιώνας π.Χ.). Στην ενότητα 231, ο Πλάτωνας αναφέρει τον Επιμενίδη ως παράδειγμα ψεύτη που παραδόξως ισχυρίζεται ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες. Αν και αυτό το συγκεκριμένο απόσπασμα δεν αναφέρεται άμεσα στη δήλωση του Επιμενίδη, εμπλέκεται στην ιδέα του παραδόξου.
Ο Πλάτων έγραψε. «Οι Κρήτες, σύμφωνα με τη διήγηση μας, όχι μόνο έχουν επινοήσει την ιστορία της γέννησης του Δία, αλλά έχουν επίσης, όπως λέει ο Επιμενίδης, κήρυξαν όλους τους ανθρώπους ψεύτες». (8)
Ο μαθητής και προκάτοχος του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης επίσης αναφέρει το ίδιο απόφθεγμα στη «Μεταφυσική» του.
«Αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να ρωτήσει αν αυτό που λέγεται πρέπει να θεωρείται ως γενικά ψευδείς ή μόνο ως μη καθολικά αληθινό. γιατί αν είναι αλήθεια αυτό που λέει ο Επιμενίδης, είναι ψευδές, και αν είναι ψευδές, είναι αλήθεια». (9)
Επιπλέον, το νησί της Κρήτης είχε μια σημαντική θέση στις καρδιές των Κρητικών και των Ελλήνων, καθώς τιμούνταν ως το ίδιο το λίκνο των ελληνικών μύθων και θρησκειών. Ειδικότερα, θεωρούνταν η ιερή γενέτειρα του Δία, του σεβάσμου πατέρα των θεών και των ανθρώπων.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ:
Ο Πυθαγόρας, ο διάσημος μαθηματικός και φιλόσοφος, λέγεται ότι συνάντησε τον Επιμενίδη στα ταξίδια του στην Κρήτη. Μας λένε ότι ήταν μαθητής του Επιμενίδη. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Πυθαγόρας έπαιξε καθοριστικός ρόλος στην ιστορία του δυτικού εσωτερισμού επεκτείνοντας το φιλοσοφικό και μαθηματικό δόγμα με τους οπαδούς του, τους Πυθαγόρειους.
Ο Πυθαγόρας μιλούσε και γράφτηκε πολύ πιο συχνά. Η μεγάλη του φήμη είχε το δίδυμο αποτέλεσμα να καταστήσει το όνομά του το επίκεντρο των θρύλων, που πολλαπλασιάστηκαν στο πέρασμα των αιώνων, και να διατηρήσει τη μνήμη των ιστορικών γεγονότων της εποχής του.
Αν και ο Επιμενίδης δεν συνδέθηκε άμεσα με την Πυθαγόρεια σχολή, αρκετά πυθαγόρεια θραύσματα και μαρτυρίες αναφέρουν μια σχέση μεταξύ του Πυθαγόρα και του Επιμενίδη. Αυτά τα θραύσματα, που συλλέχθηκαν από διάφορους αρχαίους συγγραφείς, παρέχουν έμμεσα στοιχεία για την επίδραση του Επιμενίδη στον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του.
Οι πρωτογενείς πηγές για τον Πυθαγόρα, όπως τα έργα του Διογένη Λαέρτιου, του Ιάμβλιχου και του Πορφύριου, αναφέρουν το ταξίδι του Πυθαγόρα στην Κρήτη. Επιπλέον, ο διάλογος του Πλάτωνα «Φαίδρος» απεικονίζει τον Σωκράτη να συζητά την πιθανή επιρροή της Πυθαγόρειας σκέψης, υποδηλώνοντας μια σύνδεση μεταξύ του Πυθαγόρα και της κρητικής φιλοσοφίας. (10)
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η κύρια πηγή αυτής της αφήγησης είναι το βιβλίο της Διογένης Λαέρτιου για τον Πυθαγόρα. Ο Λαέρτιος, ένας δοξογράφος που έζησε γύρω στα 200 με 250 μ.Χ., έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διατήρηση των βιογραφιών των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων μέσω του αξιοσημείωτου έργου του, Βίος επιφανών φιλοσόφων. Το βιβλίο αποτελείται από δέκα βιβλία που παρέχουν πληθώρα πληροφοριών από τη ζωή σχεδόν εκατό φιλοσόφων, συμπεριλαμβανομένου του Πυθαγόρα και 45 σημαντικών προσωπικοτήτων που εκτείνονται από τον έβδομο αιώνα π.Χ. έως τα τέλη του δεύτερου αιώνα Κ.Χ. (11).
Η πλειονότητα των βιογραφιών του Λαέρτιου κατονομάζει τον δάσκαλο και τον μαθητή κάθε φιλοσόφου και τα άτομα με τα οποία είχαν προσωπικές συναντήσεις. Για να δημιουργήσει αυτή την περιεκτική αφήγηση, ο Λαέρτιος άντλησε πληροφορίες από πολυάριθμα προηγούμενα έργα, πολλά από τα οποία έχουν χαθεί με την πάροδο του χρόνου.
Σύμφωνα με τον Λαέρτιο, ο Πυθαγόρας ξεκίνησε εκτεταμένα ταξίδια σε όλο τον γνωστό κόσμο κατά την αναζήτησή του για γνώση με σκοπό να αποκτήσει σημαντικές μυήσεις από διάφορες πηγές. Στο πλαίσιο του ταξιδιού του, ο Πυθαγόρας έκανε μια σημαντική στάση στην Κρήτη για να συναντήσει τον Επιμενίδη, μια φημισμένη προσωπικότητα της εσωτερικής γνώσης.
Ο Επιμενίδης διέθετε τόσο πολύτιμη εσωτερική σοφία που ο ίδιος ο Πυθαγόρας ζήτησε τη μύηση από αυτόν. Η συνάντησή τους στην Κρήτη ήταν μια κομβική στιγμή, καθώς ο Πυθαγόρας φιλοδοξούσε να κλείσει τη μύησή του υπό την καθοδήγηση του Επιμενίδη. Μαζί, μπήκαν στο περίφημο «Ιδαίον άνδρον», ένα σπήλαιο μεγάλης σημασίας. Αυτό το σπήλαιο πιστεύεται ότι ήταν η γενέτειρα του Δία, της υψηλότερης θεότητας της ελληνικής μυθολογίας.
Πολλές βιογραφικές παραδόσεις αφηγούνται τη μύηση του Πυθαγόρα στα μυστήρια στο Ιδαίο Σπήλαιο στον όρο Ίδη στην Κρήτη μαζί με τα ταξίδια του σε πολιτιστικά προηγούμενες ανατολικές χώρες όπως η Αίγυπτος και η Βαβυλώνα, καθώς και η Ιταλία. Αυτή η παραλλαγή στις αφηγήσεις προσθέτει ένα ενδιαφέρον στρώμα στην κατανόηση του ρόλου του Επιμενίδη και των ιερών σπηλαίων που συνδέονται με τον Δία.
Ο Λαέρτιος έγραψε:
«Όταν ήταν στην Κρήτη με τον Επιμενίδη, κατέβηκε στο Ιδαίον άνδρο
Στη συνέχεια (ο Πυθαγόρας) επισκέφτηκε την Κρήτη και κατέβηκε στο Ιδαίον Άντρο συνοδευόμενος από τον Επιμενίδη, αλλά και στην Αίγυπτο στα βάθη.
αλλά επισκέφτηκε και τα καταφύγια των ναών της Αιγύπτου. Και έμαθε για τους θεούς στα κρυφά».
Ο Πορφύριος της Τύρου, ένας νεοπλατωνικός φιλόσοφος που γεννήθηκε στον Τύρο (Ρωμαϊκή Φοινίκη), ανέφερε τη μύηση του Πυθαγόρα στο νησί της Κρήτης στο σπήλαιο που βρίσκεται στον όρο Ίδη, το οποίο ήταν το αρχικό σπίτι της Βιβλικής Φυλής του Ιούδα (Ιδουμαίους, Ιουδαίοι) .
Ο Πορφύριος έγραψε στον «Βίο του Πυθαγόρα».
«Πηγαίνοντας στην Κρήτη, ο Πυθαγόρας ζήτησε μύηση από τους ιερείς του Μοργού, έναν από τους Ιδαίους Δακτύλους, από τους οποίους εξαγνίστηκε με τον μετεωρίτη κεραυνό. Το πρωί ξάπλωσε τεντωμένος με το πρόσωπό του δίπλα στη θάλασσα. τη νύχτα, ξάπλωσε δίπλα σε ένα ποτάμι, στεφανωμένος με ένα μαύρο μάλλινο στεφάνι αρνιού.
Κατεβαίνοντας στο σπήλαιο του Ιδαίου, τυλιγμένος με μαύρο μαλλί, έμεινε εκεί είκοσι επτά ημέρες, σύμφωνα με το έθιμο. θυσίασε στον Δία και είδε τον θρόνο που του φτιάχνουν κάθε χρόνο. Στον τάφο του Δία, ο Πυθαγόρας έγραψε ένα επίγραμμα, «Πυθαγόρας στον Δία», που αρχίζει: «Ο Δίας αποθανών κείται, τον οποίο οι άνθρωποι αποκαλούν Jove». (11)
Η ονομασία «Ιδαία Δακτύλη» αναφέρεται στον όρο Ίδη. Ο Στράβων, Έλληνας γεωγράφος και ιστορικός, παρέχει γεωγραφικές και ιστορικές πληροφορίες για την Κρήτη στο έργο του «Γεωγραφία». Ο Στράβων είχε γράψει , ότι οι ιερείς από την Κρήτη που ονομάζονταν Κουρήτες (Κουρήτες)
Υπάρχουν περισσότερες μυθολογικές συνδέσεις μεταξύ του Δία, των όρων Ίδη και του νησιού της Κρήτης. Όταν ο βρέφος Δίας γεννήθηκε από τη μητέρα τουΡέα, ο εκδικητικός πατέρας του Κρόνος είχε μάθει από τη Γαία και τον Ουρανόότι ο δικός του γιος ήταν προορισμένος να τον νικήσει και να γίνει Βασιλιάς. Η Ρέα, γνωρίζοντας τι έκανε ο πατέρας του, είχε καταστρέψει ένα σχέδιο για να κρύψει τον πραγματικό Δία σε μια σπηλιά στοόρος Ίδη στην Κρήτη, και στο οποίο εμπιστεύτηκε τη φροντίδα του στο ιερατείο των Κουρήτων, οι οποίοι ήταν επίσης γνωστοί ως «Υπουργοί». της Κυβέλης».
Αν και η γραφή του δεν εξετάζει την επιρροή του Επιμενίδη σε άλλους φιλοσόφους, προσφέρει συμφραζόμενες πληροφορίες για τον χρόνο και τον τόπο στον οποίο έζησε ο Επιμενίδης και ο Πυθαγόρας, βοηθώντας στην κατανόηση του πολιτιστικού και πνευματικού περιβάλλοντος που διευκόλυνε τις φιλοσοφικές ανταλλαγές.(12). ).
Οι ιδέες του Επιμενίδη για τα παράδοξα και τη φύση της αλήθειας επηρέασαν βαθιά τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του Πυθαγόρα. Ο Πυθαγόρας, γνωστός για τη γοητεία του με τους αριθμούς και τις μυστικές τους, κεντρισε το ενδιαφέρον στο παράδοξο του Επιμενίδη και την κατανόηση των θεμελίων της γνώσης και της λογικής.
Σύμφωνα με το «The Influence of Epimenides on Pythagorean Philosophy» του M. Williams, ο Πυθαγόρας αναγνώρισε την αξία των διδασκαλιών του Επιμενίδη για τη θρησκευτική αφοσίωση και την έννοια της ψυχής. Η πίστη του Επιμενίδη στη διασύνδεση μεταξύ του θεϊκού και του θνητού βασιλείου είχε βαθιά απήχηση με την εξερεύνηση της αρμονίας και της τάξης που κρύβεται κάτω από το σύμπαν από τον ίδιο τον Πυθαγόρα. (13)
Η επίδραση του Επιμενίδη είναι ιδιαίτερα εμφανής στη θεωρία του Πυθαγόρα για τη μετεμψύχωση των ψυχών, όπου υπέθεσε ότι η ψυχή είναι αθάνατη και μπορεί να υποστεί διαδοχικές μετενσαρκώσεις.
Μια αξιοσημείωτη έννοια που υιοθέτησε ο Πυθαγόρας από τον Επιμενίδη ήταν η έννοια της κάθαρσης της ψυχής. Ο Επιμενίδης δίδασκε ότι η ψυχή μπορούσε να καθαριστεί μέσω πνευματικών πρακτικών και τελετουργιών, οδηγώντας σε μια αρμονική ύπαρξη. Ο Πυθαγόρας ασπάστηκε αυτή την ιδέα, ενσωματώνοντας τη θεωρία του για τη μετεμψύχωση των ψυχών και την επίδοση ηθικών και διανοητικών αρετών που οδηγούν στη λογική.
Αυτή η έννοια μπορεί να βρεθεί στις Αβρααμικές θρησκείες όπως στον Χριστιανισμό με τη διάσωση της ψυχής σας ή την αναγέννηση. Δεν είναι όλοι όσοι βαδίζουν σε λάθος δρόμο ή ζουν με άγνοια, ανήθικα και ανήθικα είναι καταδικασμένοι σε μια ζωή μυζέριας.
Πιστεύεται ότι ο Πυθαγόρας ενσωμάτωσε στοιχεία των παραδόξων του Επιμενίδη στις δικές του διδασκαλίες, που έδωσαν έμφαση στην αναζήτηση της αλήθειας και στη διασύνδεση όλων των πραγμάτων. Η πυθαγόρεια φιλοσοφία, με την έμφαση στην αρμονία, την αιώνια φύση της ψυχής και τα μαθηματικά του σύμπαντος, οφείλει ένα χρέος στη σκέψη του Επιμενίδη.
ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ
Ο Πλάτωνας, ο διάσημος φιλόσοφος και μαθητής του Σωκράτη, επηρεάστηκε επίσης από τον Επιμενίδη. Αν και υπάρχουν περιορισμένες άμεσες ενδείξεις για την αλληλεπίδρασή τους, τα έργα του Πλάτωνα αντικατοπτρίζουν την επιρροή του Επιμενίδη μέσω κοινών φιλοσοφικών θεμάτων και ιδεών. Η πίστη του Επιμενίδη στην ύπαρξη θεϊκών δυνάμεων, η σημασία του μύθου και του συμβολισμού και η αναζήτηση ανώτερων αληθειών αντιχούσαν έντονα στις φιλοσοφικές έρευνες του Πλάτωνα.
Στο Βιβλίο 10 των «Νόμων, η απεικόνιση του Επιμενίδη από τον Πλάτωνα στους «Νόμους» αντλεί σε μεγάλο βαθμό από τις μυθολογικές παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδας για να συζητήσει τη φύση του θείου νόμου, την προφητεία και τα ηθικά θεμέλια της κοινωνίας. Παρουσιάζει τον Επιμενίδη ως ένα σοφό και ένα άτομο που έχει κατανόηση της θείας τάξης και της σημασίας των τελετουργιών και των θυσιών. (14)
Ο Πλάτων περιγράφει τον Επιμενίδη ως μάντη, κάποιον που έχει βαθιά σύνδεση με το θεϊκό και το υπερφυσικό. Ο χαρακτήρας του Επιμενίδη χρησιμοποιεί ως αυθεντία στις θρησκευτικές τελετουργίες και στην ερμηνεία σημείων από τους θεούς. Υποστηρίζει ότι αυτές οι τελετουργίες είναι κρίσιμες για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και τάξης.
Μια από τις πιο διάσημες συνεισφορές του Επιμενίδη, το παράδοξο του «Κρητικού Ψεύτη», είχε επηρεάσει τον φιλοσοφικό λόγο του Πλάτωνα. Το παράδοξο έθεσε το ερώτημα εάν μια δήλωση που έκανε ένας Κρητικός που ισχυριζόταν ότι όλοι οι Κρητικοί ήταν ψεύτες που θα μπορούσαν να είναι αληθινή. Αυτό το παράδοξο αμφισβήτησε τις έννοιες της αλήθειας, της γλώσσας και της αυτοαναφοράς, εμπνέοντας την εξερεύνηση αυτών των εννοιών από τον Πλάτωνα στους διαλόγους του.
Οι ιδέες του Επιμενίδη για την ύπαρξη μιας έσχατης πραγματικότητας πέρα από την αισθητική σφαίρα επηρέασαν βαθιά τη θεωρία του Πλάτωνα για τις Μορφές ή τις Ιδέες. Ο Πλάτων ενσωμάτωσε την έννοια ενός αιώνιου και αμετάβλητου βασιλείου τελείων μορφών, που ευθυγραμμίστηκε στενά με την έμφαση του Επιμενίδη στην υπερβατική φύση της αλήθειας. Επιπλέον, οι διδασκαλίες του Επιμενίδη για τη σημασία της ηθικής και την επίγνωση της αρετής επηρέασαν την ηθική φιλοσοφία του Πλάτωνα, ιδιαίτερα την αντίληψή του για τον φιλόσοφο-βασιλιά και την πόλη-κράτο.
Ο Πλάτωνας αναφέρει τον Επιμενίδη στους Νόμους του στη συζήτηση μεταξύ του Μέγιλλου και της Κλινίας, όπου ο Κλινίας ισχυρίζεται ότι έχει οικογενειακή σχέση με τον Κρητικό προφήτη:
ΚΛΙΝΙΑΣ: Και η ιστορία μου, Ξένο, όταν την ακούσεις, θα δείξεις ότι μπορείς να πεις με τόλμη ό,τι θέλεις. Πιθανότατα έχετε ακούσει πώς αυτός ο εμπνευσμένος άντρας Επιμενίδης, που ήταν οικογενειακός μας δεσμός, γεννήθηκε στην Κρήτη. Και πώς δέκα χρόνια πριν από τον Περσικό πόλεμο, υπακούοντας στο μαντείο του θεού, πήγε στην Αθήνα και πρόσφερε ορισμένες θυσίες που είχε ορίσει ο θεός. και πώς, επιπλέον, όταν οι Αθηναίοι τρόμαξαν με το εκστρατευτικό σώμα των Περσών, [642e] έκανε αυτή την προφητεία —
«Δεν θα έρθουν για δέκα χρόνια, και όταν έρθουν, θα επιστρέψουν ξανά με όλες τους τις ελπίδες ματαιωμένες και αφού υποφέρουν περισσότερα δεινά από όσα προκαλούνται». Τότε οι προπάτορες μας έγιναν φιλοξενούμενοι φίλοι σου, και έκτοτε και οι πατέρες μου και εγώ ο ίδιος.
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ
Μια αξιοσημείωτη πτυχή της φήμης του Επιμενίδη στους Κρητικούς ήταν η πίστη τους στη θεϊκή καταγωγή του. Η μυθική καταγωγή του μπορεί να βρεθεί στον θρυλικό βασιλιά Μίνωα, διάσημο για τον λαβύρινθο του και τον Μινώταυρο.
Από την ηλικία, λέγεται ότι νεαρή επέδειξε εξαιρετική ευφυΐα και έδειξε μια βαθιά σύνδεση με τη φύση, περνώντας ώρες περιπλανώμενοι στους λόφους και τις σπηλιές που περιβάλλουν το σπίτι του. Ύστερα κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις εκδρομές που συνάντησε μια αινιγματική φιγούρα, μια θεόμορφη παρουσία που του χάρισε ένα εξαιρετικό δώρο.
Η φήμη του Επιμενίδη ως σοφού αυξήθηκε εκθετικά όταν μπήκε στον περίφημο Λαβύρινθο της Κνωσού, αναζητώντας απαντήσεις στα μυστήρια της ύπαρξης. Ο θρύλος λέει ότι περνούσε μέρες περιπλανώμενος στους ελικοειδή διαδρόμους του, συναντώντας μυθικά πλάσματα και ξετυλίγοντας τα μυστικά που κρύβονταν μέσα του. Κάποιες μαρτυρίες υποδηλώνουν μάλιστα ότι κοινωνούσε με τον Μινώταυρο, μεταμορφώνοντας τον από τρομακτικό τέρας σε πειθήνιο πλάσμα.
Υπάρχει ένας διάσημος θρύλος γύρω από την προέλευση των προφητικών ταλέντων του Επιμενίδη που οι Έλληνες είχαν συνήθως εξωραΐσει στη μυθολογία. Ο θρύλος λέει ότι ενώ ο Επιμενίδης είχε τα προβλήματα του πατέρα του, λέγεται ότι αποκοιμήθηκε για 40 ή 57 χρόνια (στον όρο Ίδη, στο νησί της Κρήτης) σε μια σπηλιά που ήταν ιερή στη Βασιλιά των Θεών και των Ανθρώπων, και μετά. από την οποία φέρεται να ξύπνησε με το χάρισμα της προφητείας.
Η ιστορία φαίνεται να είναι μια αλληγορία, που μας δείχνει ότι ο Επιμενίδης κοιμόταν «μεταφορικά» μέχρι που έφτασε στα μεγάλα του χρόνια, οπότε και φωτίστηκε.
Αυτή τη στιγμή, τελικά ξύπνησε από το μεταφορικό του λήθαργο μέσα στη σπηλιά και πέτυχε την εσωτερική φωτογραφία ή τη Γνώση, έγινε εξαιρετικά σοφός σε διάφορους κλάδους και αποκτώντας μια θεϊκή θέση. Αυτό ακριβώς το σπήλαιο κέρδισε παγκόσμια φήμη καθώς φαίνεται ότι χρησίμευε ως αποκλειστικός χώρος μύησης στις ορφικές τελετές και στα μυστικά μυστήρια.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις του αρχαίου ιστορικού Θεόπομπου, ο Επιμεμινίδης λέγεται ότι είχε θεόπνευστη την κατασκευή ενός ιερού ναού αφιερωμένου στον Δία. Αναφέρεται στους Creatn Προφήτες ως οι νέοι Κούροι ή Κούρες, οι οποίοι είχαν σημαντική σχέση με τον Δία Κρηταγένη, πιθανόν να υπηρετούσαν ως συνοδός ή ιερέας του.
Αν και η ακριβής φύση της συσχέτισης τους παραμένει κάπως εικαστική, είναι εύλογο ότι ο Επιμενίδης υπηρέτησε ως συνοδός ή ιερέας, εκτελώντας ιερές τελετουργίες και τελετουργίες για λογαριασμό του θεού. Οι πράξεις του και η καλά τεκμηριωμένη ιστορία του αποτελούν παράδειγμα του ρόλου του ως υπερασπιστή και οπαδού του Δία, αλλά και ως ένας από τους ιδρυτές των μυστηριακών σχολών, που άφησαν αθάνατο στίγμα στο θρησκευτικό τοπίο της αρχαίας Κρήτης και στους αρχαίους φιλοσόφους της Ελλάδας.
Στην ελληνική μυθολογία, ο Δίας ταυτιζόταν με τον Δία, τον βασιλιά των θεών. Ο πλανήτης Δίας έχει συσχετιστεί με διάφορα ονόματα σε διαφορετικές μυθολογίες σε όλη την ιστορία. Οι Ρωμαίοι ταύτισαν επίσης τον πλανήτη με την υπέρτατη θεότητά τους, δίνοντάς του το ίδιο όνομα. Αυτές οι συσχετίσεις μπορούν να ενωθούν στους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους που παρατήρησαν τον πλανήτη και απέδωσαν τα χαρακτηριστικά του στους αντίστοιχους θεούς τους.
Ο Πλούταρχος τον αναφέρει ως «Νέους Κουρήτες» και οι Κρήτες θεωρούσαν τη μητέρα του ως τη νύμφη Βάλτη [2]. Η θεϊκή σύνδεση που αποδίδεται στον Επιμενίδη αντικατοπτρίζει την υψηλή εκτίμηση στην οποία είχαν οι συμπατριώτες του Κρήτες.
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι τόσο ο Επιμενίδης όσο και ο Σόλων βρίσκονταν στην Αθήνα ταυτόχρονα και με φιλικούς όρους. Η κάθαρση της Αθήνας από τον Επιμενίδη ανατίθεται γενικά στο 596-595 π.Χ., λίγο πριν από την αρχονταρχία του Σόλωνα το 594. (15)
Ο Επιμενίδης βοήθησε με τις κατάλληλες μεθόδους για τη ρύθμιση της Αθηναϊκής Κοινοπολιτείας για την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης. Η πείρα του στις θυσίες και στη μεταρρύθμιση των ταφικών πρακτικών βοήθησε πολύ τον Σόλωνα στις προσπάθειές του να μεταρρυθμίσει το αθηναϊκό κράτος.
Ο Πλούταρχος είπε επίσης ότι ο Επιμενίδης ήταν σχεδόν σαν μεσσίας για τους Έλληνες εκείνη την εποχή, επειδή είχε εξαγνίσει την Αθήνα και ότι η μόνη ανταμοιβή που θα δεχόταν ήταν ένα κλαδί της ιερής ελιάς και μια υπόσχεση αιώνιας φιλίας μεταξύ Αθήνας και Κνωσού.
Ο Πλούταρχος έγραψε·
«Ο Επιμενίδης καθάρισε την Αθήνα μετά τη ρύπανση που έφερε οι Αλκμεωνίδες και ότι η τεχνογνωσία του μάντη στις θυσίες και στη μεταρρύθμιση των ταφικών πρακτικών βοήθησε πολύ τον Σόλωνα στη μεταρρύθμιση του αθηναϊκού κράτους. Η μόνη ανταμοιβή που θα δεχόταν ήταν ένα κλαδί της ιερής ελιάς και μια υπόσχεση αιώνιας φιλίας μεταξύ Αθήνας και Κνωσού».
Ο Μάξιμος της Τύρου επιβεβαιώνει αυτό το γεγονός τον 2ο αιώνα μ.Χ.
«Ήρθε στην Αθήνα και ένας άλλος Κρητικός, ο Επιμενίδης. Ήταν θαυμάσια επιδέξιος στα πράγματα του Θεού, έτσι ώστε να έσωσε την πόλη των Αθηναίων όταν καταστραφεί από επιδημία και αναταραχή. και ήταν επιδέξιος σε αυτά τα θέματα, όχι επειδή τα είχε μάθει, αλλά, όπως είπε, ο πολύς ύπνος και το όνειρο ήταν η έμπνευσή του… ήρθε σε σχέσεις με τους θεούς και τους χρησμούς των θεών και την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη.
Διότι ο Σόλων είχε διακηρύξει εκείνη την εποχή·
«Την ημέρα της εκδίκησης, η σκοτεινή Γη, η ισχυρότερη μητέρα των θεών του Ολύμπου, θα είναι η πιο σίγουρη μάρτυρά μου γι' αυτό, η αφήγηση του Σόλωνα από τον οποίο αφαίρεσα στύλους που είχαν φυτευτεί σε πολλά μέρη και τον ελευθερώσα από τα δεσμά. της. Πολλοί πολίτες, που είχαν πουληθεί ως σκλάβοι βάσει του νόμου ή εναντίον του, έφερα πίσω στην Αθήνα το σπίτι τους. Μερικοί από αυτούς δεν μιλούσαν πια αττικά, ο λόγος τους άλλαζε στις πολλές περιπλανήσεις τους. Άλλους που είχαν μάθει τις συνήθειες των σκλάβων στο σπίτι, και έτρεμαν μπροστά σε έναν αφέντη, τους έκανα ελεύθερους ανθρώπους.
Όλα αυτά τα κατάφερα με την εξουσία, ενώνοντας τη δύναμη με τη δικαιοσύνη και εκπλήρωση την υπόσχεσή μου». (16)
Ο Επιμενίδης λέγεται ότι ίδρυσε πολυάριθμες θρησκευτικές οργανώσεις και είχε τοποθετήσει αγάλματα των θεών σε όλους τους δρόμους της Αθήνας. Η πρόθεσή του ήταν να ενσταλάξει στο μυαλό των Αθηναίων τη συνεχή παρουσία της θεϊκής φύσης με διάφορες μορφές, όπου δεν επιτρέπεται καμία απάντηση και τα πάντα πρέπει να θεωρούνται ιερά και αμόλυντα.
Απώτερος στόχος και αποτέλεσμα ήταν η άρτια κάθαρση της πόλης και η καθιέρωση ενάρετων κατευθυντηρίων γραμμών για την κοινοτική ύπαρξη. Η επιτακτική ανάγκη για τους πολίτες να κατοικήσουν στην πανταχού παρούσα αύρα του θείου.
Ο Παυσανίας αναφέρει ότι όταν πέθανε ο Επιμενίδης, το δέρμα του βρέθηκε καλυμμένο με τατουάζ. Μερικοί σύγχρονοι μελετητές το έχουν δει ως απόδειξη, ότι ο Επιμενίδης ήταν κληρονόμος των σαμανικών θρησκειών της Κεντρικής Ασίας, επειδή το τατουάζ συνδέεται συχνά με τη σαμανική μύηση».
Τοποθετεί επίσης τον Επιμενίδη στην Κνωσό και ισχυρίζεται ότι σκοτώθηκε και θάφτηκε κοντά στο άγαλμα της Αθηνάς. Ο Παυσινίας έγραψε:
«Η Δίπλα στο κουβούκλιο είναι ένα κυκλικό κτίριο [στη Σπάρτη], και σε αυτές τις εικόνες της Δίας και της Αφροδίτης με το επώνυμο Ολύμπιοι. Αυτό, λένε, το έστησε ο Επιμενίδης, αλλά η αφήγηση τους για αυτόν δεν συμφωνεί με αυτή των Αργείων, γιατί οι Λακεδαιμόνιοι αρνούνται ότι πολέμησαν ποτέ με τους Κνωσίους».
[2.21.3] Ένα ιερό της Αθηνάς Τρομπέτας λένε ότι ιδρύθηκε από τον Εγκέλεο. Αυτός ο Ηγέλεως, σύμφωνα με την ιστορία, ήταν γιος του Τυρσένου, και ο Τυρσένος ήταν γιος της Ηρακλής και της Λυδίας. Ο Τυρσήνος επινόησε την τρομπέτα και ο Εγκέλεος, ο γιος του Τυρσένου, δίδαξε με τον Τήμενο στους Δωριείς πώς να παίζουν το όργανο και γι' αυτό έδωσε στην Αθήνα το επώνυμο Τρομπέτα.
Πριν από τον ναό της Αθηνάς είναι, λένε, ο τάφος του Επιμενίδη. Η ιστορία των Αργείων είναι ότι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν πόλεμο εναντίον των Κνωσίων και πήραν ζωντανό τον Επιμενίδη. μετά τον θανάτισαν επειδή δεν τους προφήτευσε καλή τύχη και οι Αργείοι που πήραν το σώμα του το έθαψαν εδώ».
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ο Επιμενίδης από την Κρήτη, με τα παράδοξα και τις φιλοσοφικές του ιδέες, άφησε μια κληρονομιά στην ανάπτυξη της δυτικής φιλοσοφίας. Μέσω της επιρροής του στον Σωκράτη, τον Πυθαγόρα, τον Πλάτωνα και άλλους μεγάλους φιλοσόφους, η εξερεύνηση της αλήθειας, της γλώσσας και της μεταφυσικής από τον Επιμενίδη συνέβαλε τόσο στην ίδρυση όσο και στην εξέλιξη της φιλοσοφικής σκέψης.
Ως ενδιάμεσος ανάμεσα στο γήινο και το θεϊκό βασίλειο, η επιρροή του Επιμενίδη έφτασε πολύ πέρα από τα όρια του άμεσουτός του. Η φήμη του ως φιλόσοφου, θρησκευτικού ηγέτη και οραματιστή επεκτάθηκε σε όλη την Ελλάδα και στην Ιταλία, τραβώντας την προσοχή και τον θαυμασμό ανθρώπων από διάφορα μέρη του κόσμου.
Καθώς εμβαθύνουμε στα έργα αυτών των φιλοσόφων και εξετάζουμε τις ιδέες τους, μπορούμε να εντοπίσουμε τα νήματα της επιρροής του Επιμενίδη, αναδεικνύοντας τη διαφορά της συμβολής του στον φιλοσοφικό λόγο ανά τους αιώνες. Αν και οι άμεσες αναφορές στον Επιμενίδη μπορούν να είναι σπάνιες, οι παραλληλισμοί μεταξύ των ιδεών τους, όπως βρίσκονται σε πρωτογενείς πηγές όπως ο Διογένης Λαέρτιος, οι διάλογοι του Πλάτωνα και τα έργα του Αριστοτέλη, υποδηλώνουν μια βαθιά και διαρκή επιρροή.
Επιπλέον, πυθαγόρεια θραύσματα, μαρτυρίες και ανέκδοτα που συλλέχθηκαν από συγγραφές όπως ο Aelian προσφέρουν έμμεσες αποδείξεις για τη σύνδεση μεταξύ του Επιμενίδη και του Πυθαγόρα. Ενώ η ακριβής έκταση της επιρροής του Επιμενίδη μπορεί να παραμείνει θέμα εικασίας, η αλληλεπίδραση των φιλοσοφικών ιδεών τους καταδεικνύει τα πλούσια και αλληλένδετα φιλοσοφικά θέματα και έννοιες στα τους, υπογραμμίζοντας τα έργα στον δυτικό εσωτερισμό.
Ο ρόλος του Επιμενίδη στη διαμόρφωση του μεταφυσικού και πνευματικού τοπίου της εποχής ήταν ευρέως αναγνωρισμένος και σεβαστός. Η παρουσία και η επιρροή του ήταν η επιτομή της βαθιάς σύνδεσης ανάμεσα στο θνητό και το θεϊκό βασίλειο, αφήνοντας ένα ανεξάρτητο σημάδι στη θρησκευτική συνείδηση του αρχαίου κόσμου που διαρκεί μέχρι σήμερα.
Πιστεύω ότι η αθάνατη ιστορία του Επιμενίδη που κατοχυρώνεται ως ο μυθικός Ορφέας αποδεικνύει την προέλευση των δυτικών θρησκευτικών και εσωτερικών παραδόσεων μας. Ένα πανάρχαιο έθιμο που συνδέεται και με την ιερή ιστορία του νησιού της Κρήτης, στερεώνοντας την ιδιότητά του ως πνευματικού επίκεντρου για τις διάφορες γνωστές και φιλοσοφικές σχολές που ακολούθησαν κατά τη διάρκεια της ιστορίας.
ΠΗΓΕΣ:
1. Guthrie, WKC «A History of Greek Philosophy, Volume 1: The Earlier Presocratics and the Pythagoreans». Cambridge University Press, 1962.
2. Forsyth, Neil. «Επιμενίδης της Κνωσού». Στο «The Oxford Classical Dictionary», επιμέλεια των Simon Hornblower και Antony Spawforth, 4η έκδ., 525-526. Oxford University Press, 2012
3. ΝΟΜΟΙ ΠΛΑΤΩΝΑ – § 642
4. Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκη της Ιστορίας», Βιβλίο 5.77-78.
5. Πλούταρχος, «Βίος του Σόλωνα», στο Plutarch's Lives, μετάφρ. Bernadotte Perrin (Cambridge, MA: Harvard University Press, 1914
6. Μεταφυσική και Ηθική στις διδασκαλίες του Επιμενίδη» του A. Turner
6. Guthrie, WKC (1980). «A History of Greek Philosophy: Volume 1, The Earlier Presocratics and the Pythagoreans.
7. Λαέρτιος, Διογένης. «Ζωές επιφανών φιλοσόφων». Μετάφραση RD Hicks, Harvard University Press, 1925
8. Πλάτων, «Φαίδρος», 260d
9. Αριστοτέλης, «Μεταφυσική», Βιβλίο 4, Μέρος 7
10. Βίος Πυθαγόρα (1920). αγγλική μετάφραση
9. Cambridge, MA: Harvard University Press, 1924), 10.4.14
10. The Influence of Epimenides on Pythagorean Philosophy by M. Williams
11. Λαέρτιος, Διογένης. «Ζωές επιφανών φιλοσόφων». Μετάφραση RD Hicks, Harvard University Press, 1925
12. Στράβων, «Γεωγραφία», στο The Geography of Strabo, μετάφρ. Οράτιος Λέοναρντ Τζόουνς
13. The Influence of Epimenides on Pythagorean Philosophy» του M. Williams
14. Πλάτων. "Του νόμου." Μετάφραση Trevor J. Saunders, Penguin Classics, 1970
15. Πλούταρχος, Βίος Σόλωνος, 12; Αριστοτέλης, Αθ. Πολ. 1
16. Asianic Elements in Greek Civilisation: The Gifford Lectures in the University of Edinburgh – Chapter 3 1915-16: Sir Ramsay
από τον
