ραία!… Αυτό το καταλάβαμε: μπροστά στον έσχατο θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει το έθνος μας, ήρθε ο καιρός ν’ αφήσουμε το “εγώ” καί να πιάσουμε το “εμείς”. Να ομαδοποιηθούμε όλοι οι ομόφρονες. Σύμφωνοι μέχρις εδώ.
Αλλά τί σημαίνει αυτό το “εμείς”;
Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως ναί μέν, ξεκινάμε την ομαδική μας δραστηριότητα ως πατριώτες Έλληνες, αλλά έλειπε ένας οδηγός, που ν’ αναγράφει τις πέντε-δέκα θεμελιώδεις αρχές, βάσει των οποίων θα κινηθούμε. Οδηγός σύντομος, αλλά κυρίως πρακτικός.
Γιατί;
Διότι, ενώ έχω ήδη δημοσιεύσει ποιές αρχές οφείλουν να μας διέπουν, αυτές μάλλον φαντάζουν πολύ θεωρητικές. Κι ακόμη, ένα σχόλιο που έκανα, ότι δηλαδή απευθύνομαι μόνο στους ήδη πεπεισμένους, ίσως να φαντάζει κάπως αυταρχικό – άρα, οφείλω να διασαφήσω.
“- Μά, λες να μην ξέρουμε τί ζητάμε;”, θ’ αναρωτηθεί κανείς. Δυστυχώς, όχι – είναι η απάντηση. Τουλάχιστον όχι όλοι.

Την αφορμή γιά το παρόν κείμενο την πήρα από τα σχόλια που γράφτηκαν κάτω από τις αναδημοσιεύσεις των “αισυμνητικών” κειμένων (κυρίως των δικών μου) σε άλλα ιστολόγια. Σχόλια αλλού ‘ντ’ αλλού! Δεν αναφέρομαι στα κακόβουλα σχόλια εμμίσθων τρόλλς καί διαφόρων ηλιθίων, αλλά σε ανοησίες καλοπροαιρέτων (πιστεύω) ανθρώπων. Πχ ρωτάει ένας ποιούς …αντιπροσωπεύουμε! Άλλος, πάλι, λέει: “- Ακόμη μία ομάδα Έψιλον! Άσε, δεν θα πάρουμε!” Δηλαδή, ενώ ο πρώτος πολύ θα ήθελε να …αντιπροσωπεύουμε τίποτε -ξέρω ‘γώ- Ανδρομέδιους Έλ, ο δεύτερος …δε θέλει! (Κι άντε να τους ικανοποιήσεις αυτούς ταυτόχρονα! Lol!!!)
Το θέμα είναι πως, εκτός του πολύ στενού αρχικού πυρήνα, φαίνεται πως κανείς δεν κατάλαβε τί ακριβώς συμβαίνει καί τί ακριβώς πρέπει να γίνει. Πράγμα που -δυστυχώς- δεν οδηγεί πουθενά.
Σύντομος πρακτικός οδηγός, λοιπόν!

Εν αρχήι…
(α) Πάνω απ’ όλα, το έθνος.
…Αλλοιώς, γιά ποιό πράγμα προσπαθούμε;

Μόνο γιά το εξής:
(β) Προς το παρόν δεν υποσχόμαστε τίποτε, παρά μόνον την επιβίωση του έθνους μας.
Αυτό είναι παραπάνω από ξεκάθαρο. Αποτελεί κίνητρο γιά τους πραγματικούς Έλληνες, κι αντικίνητρο γιά τα λαμόγια.
Όσοι νομίζουν πως μιλάμε γιά (κομματικές, ή τύπου σέχτας) συνάξεις με:
  • κρατικές επιχορηγήσεις
  • δάνεια …αγύριστα
  • χρηματικές συνεισφορές αφελών
  • αρχηγηλίκια
  • κολλητηλίκια με αρδ
  • ντόλτσε βίτα σε μέρη πολυτελείας
καί ήδη τους τρέχουν τα σάλια, λάθος πόρτα χτύπησαν.

Άρα, τί είμαστε;
(γ) Είμαστε το έθνος των Ελλήνων. Εμείς.
Δεν “αντιπροσωπεύουμε” πρόσωπα / ομάδες / καταστάσεις / συμφέροντα / έννοιες ξένα προς το έθνος μας. Δεν είμαστε πρωταγωνιστές μυθιστορημάτων. (Πχ ξανθοί καί ψηλοί φιλικοί εξωγήϊνοι, μέλη υπερμυστικών ομάδων με υπερόπλα, καί λοιπά ευφάνταστα.) Δεν είμαστε –θού, Κύριε, φυλακήν τώι στόματί μου!– κομματόσκυλα. Δεν είμαστε απατεώνες, διότι δεν μας νοιάζει να πάρουμε, αλλά να δώσουμε.
Είμαστε, όμως, οι εκπρόσωποι του έθνους των Ελλήνων, διότι εμείς το σηκώνουμε στις πλάτες μας. (Τώρα που οι πολλοί το παρατάνε.)
Όποιος θέλει να κρατήσει κι αυτός ψηλά το ιστορικό αυτό βάρος, ευπρόσδεκτος.

Θα δράσουμε με / μέσα σε συμβατικά σχήματα, ή όχι;
(δ) Οι πολιτικοί καί τα κόμματα είναι υπόθεση πεθαμένη οριστικά.
Επιτέλους, κατανοήστε πως αυτά τα άτομα δεν ενεργούν γιά το καλό της Ελλάδας! Είτε επειδή είναι ύποπτης (μή Ελληνικής) καταγωγής, είτε επειδή (γιά τους χ, ψ λόγους) σιχαίνονται τη χώρα μας καί τον λαό μας (καί θέτουν τα σημεία αναφοράς τους σε ξένους, γινόμενοι ξενοκίνητοι οι ίδιοι), είτε επειδή ξεκίνησαν με καλές προθέσεις μέν, αλλά στην πορεία άλλαξαν καί ξέχασαν ό,τι καλό.
Αυτή την αλλαγή την παρουσιάζουν γιά δύο κυρίως λόγους:
  • Είτε επειδή εκβιάζονται.
Πχ στη λέσχη “Κρανίο καί οστά” δεν αυνανίζονται μονάχα (ο καθένας μπροστά σ’ όλους τους υπόλοιπους)… κάνουν κι άλλα πράγματα. Άσχετο αν δεν τα λένε παραέξω καί παραδέχονται μόνο τον αυνανισμό, τάχαμου ως εφηβική τρέλλα. (Αν απορείτε, κάνουν αυτά ακριβώς που έκανε καί το υπουργικό συμβούλιο του σουλτάνου στο “Εντερούν”.) Κι η κρυμμένη κάμερα γράφει – οπότε, αργότερα δεν τολμάει κανείς τους να ξεφύγει από την …ευθεία οδό του εκβιαζόμενου πολιτικού.
(Πατρίδα; Ποιά “πατρίδα”; Τ’ είν’ αυτό; Κάτσε να μη βγεί παραέξω το φίλμ με το “τραινάκι” στη λέσχη, καί δε μας χωράει ο τόπος μετά…)
(Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι -στις δυτικές κωλοκοινωνίες- ο ιδανικός πολιτικός είναι ο εκβιαζόμενος από σκοτεινά κέντρα εξουσίας του παρασκηνίου.)
  • Είτε επειδή γουστάρουν παραδάκι καί καλοπέραση, μπροστά στα οποία ξεπουλάνε τα πάντα.
Πχ -καί σε μας, καί αλλαχού εις τας Ευρώπας- πόσοι καί πόσοι στα νιάτα τους αριστεροί ( ; ) επαναστάτες ( ; ) (αυτοί, ντέ, οι «οργισμένοι» με την κοινωνική αδικία, που σηκώνουν τη γροθιά ψηλά!) βούτηξαν μετά τα 25 τους στο χρήμα καί πήγαν στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος!… Σ’ αυτό που κάποτε κατηγορούσαν, δηλαδή. Ξεχνώντας τη ρήση του Άρθουρ Καίσλερ, ότι -δυστυχώς- ο προλετάριος, αντί να γκρεμίσει τη σάπια κλίμακα των αξιών, κοιτάζει να την ανεβεί.
Κατανοήστε πως οι πολιτικοί καί τα κόμματα δεν πρόκειται ποτέ τους να συνεισφέρουν κάτι θετικό στην επιβίωση του έθνους μας. Άρα όσοι (εξακολουθούν να) τρέφουν ελπίδες γιά πολιτικούς / κόμματα, κακώς τις τρέφουν. Κι όσοι γλείφουν (γιά ίδιον συμφέρον) τα αναφερθέντα πτώματα, κακώς τα γλείφουν. Τζάμπα κόπος! Τα πτώματα σάπισαν καί θα διαλυθούν. Δεν προβλέπεται …ανάσταση γι’ αυτά!

Δυστυχώς, σύμφωνα με τα στατιστικά των 3-4 προσφάτων εκλογών, τα κόμματα τα βλέπει σαν καλούς καγαθούς θεούς ή/καί σαν κότα με τα χρυσά αυγά το 40% του πληθυσμού. Μ’ άλλα λόγια -καί είτε μας αρέσει, είτε μας ξυνίζει-, οι 4 στους 10 είναι αθεράπευτοι βλάκες, ή αθεράπευτα λαμόγια. Καί, όσον αφορά την εθνική υπόθεση, αποτελούν τελείως αχρείαστα βαρίδια. Έρμα! Σαβούρα!
(Νά πώς αιτιολογείται το 40% των εχθρικώς διακειμένων, που λέω. Το δέ 25% της ίδιας ανάρτησης -πραγματικό 45%- των αδιαφόρων γιά την εθνική υπόθεση, είναι αυτό που αδιαφορεί τελείως καί γιά τη συμμετοχή στα κοινά. Οι απέχοντες! Αυτοί που την ημέρα των εκλογών πάνε εκδρομή, αντί πρώτα να περάσουν από την κάλπη καί να χώσουν σιδερολοστό κάθετα στις ακτίνες των τροχών του κατεστημένου.
Όπως βλέπετε, τα νούμερα αυτά δεν τα έβγαλα απ’ το μυαλό μου.)
Φυσικά, την οριστική καί τελειωτική αποκήρυξη των κομμάτων δεν τη ζητάω απ’ αυτούς. Αλλά από τους τυχόν συνειδητούς πατριώτες, που ακόμη ( ! ) αμφιταλαντεύονται – λες καί δεν τους φτάσανε όσα τραβάμε, ώστε να πειστούν επιτέλους. (“- Βρέ, μήπως αυτός εκεί είναι καλός άνθρωπος καί πατριώτης πολιτικός, καί τον παρεξηγήσαμε; Να του δώσουμε μιά ευκαιρία!…” ΟΧΙ, καλέ μου άνθρωπε, ΔΕΝ είναι. Καί να ΜΗΝ του δώσεις καμμία. Τέλος.)
Σκοτώστε μία καί καλή τις όποιες ελπίδες εξακολουθείτε να εναποθέτετε στα κόμματα καί τα κομματόσκυλα. Πριν σας σκοτώσουν αυτές.
Δεν είναι σχήμα λόγου το ότι οι ψεύτικες ελπίδες σκοτώνουν. Αν σας φαίνεται υπερβολικό αυτό, θυμηθήτε τον λόγο, γιά τον οποίο είχαμε τόσες χιλιάδες αυτοκτονίες τα τελευταία χρόνια.

(Ακόμη ένα συμπέρασμα από τον βίο καί την πολιτεία των κομμάτων: Η ζωή καί η κοινωνία είναι άδικες, οι δε καλές θέσεις είναι πιασμένες από πρίν – καί δή, με αδιαφανείς διαδικασίες! Ακόμη απορείς, αναγνώστη μου, γιά το ότι εσύ δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ σου αρχηγός κόμματος εισηγμένου στη Βουλή;
Να μην ξεκινήσω καί το θέμα με τα κόμματα-νταβατζήδες, που δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσουν, αλλά υπάρχουν ως δεκανίκια των εξ ορισμού κυβερνητικών κομμάτων. Γιά να «καπελλώνουν» -ως τάχαμου ακλόνητα σημεία αναφοράς- κάθε είδους πολιτική έκφραση  του εκλογικού σώματος.)

(ε) Θα πορευτούμε σε διαφορετικό δρόμο από το κατεστημένο του 1789.
Εφ’ όσον καταλάβαμε κι ενστερνιστήκαμε την ανωτέρω αρχή (δ), τότε η παρούσα αρχή (ε) είναι άμεσο πόρισμα. Δεν χρειάζεται επεξήγηση. Μή χάνετε τον χρόνο σας ασχολούμενοι με δεξιές, κέντρα, αριστερές. Μη μπλέκεστε σε τέτοιες συζητήσεις καί μην προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τις επιλογές σας. Δεν οφείλετε απολογία σε κανέναν. Αποτρέψτε άλλους ανθρώπους από το να σπαταλάνε χρόνο απ’ τη ζωή τους, ασχολούμενοι με τα πτώματα αυτά.
Το 1789 είναι πεθαμένο καί σάπιο. Καταλάβετέ το! Χωνέψτε το! Εδώ αλλάζουμε κινητό κάθε εξάμηνο, θα μείνουμε σε αποτυχημένα πολιτικά σχήματα ηλικίας δύο αιώνων καί πλέον; Σ’ αυτά, γιατί δεν ισχύει η διάθεση γι’ αλλαγή; Γιατί σ’ αυτά δεν λαμβάνει χώραν μιά κάποια πρόοδος; Γιατί δεν μιλάει κανείς δήθεν ειδικός γιά την ανάγκη αλλαγής του σάπιου καί σαφώς παρωχημένου κοινοβουλευτισμού; Σ’ αυτή την περίπτωση, ποιά γατούλα τρώει τη γλωσσίτσα; Έ;
Το ερώτημα δεν είναι πλέον “ποιό κόμμα”. Το ερώτημα-απόλυτο δίλημμα είναι: “έθνος ή όχι έθνος”.

Ωραία, τα συμβατικά σχήματα (κοινοβουλευτικά κτλ παρόμοια) είναι εξωτερικά εμπόδια. Από εσωτερικά εμπόδια, τί παίζει;
(στ1) Παραμερίζουμε τους εγωϊσμούς μας.
…Αφού θα δράσουμε όλοι μαζί. Αφού παίρνει μπρός το “εμείς”.

(στ2) Καταπνίγουμε τη δυσπιστία προς άλλους πραγματικούς Έλληνες.
Όλοι έχουμε ελαττώματα! Δεν υπάρχει άνθρωπος στερούμενος ελαττωμάτων. Ο “τέλειος” άνθρωπος απλά δεν υφίσταται.
Όμως, θα ενωθούμε γιά την επιβίωση του έθνους μας, όχι γιά να βάλουμε στο κρεββάτι του Προκρούστη τους συν-Έλληνες. Σίγουρα ο ένας πχ μιλάει πολύ, ο άλλος είναι υπερκινητικός, ο τρίτος αρκετά αργός στις σκέψεις, ο τέταρτος έχει μιά τάση γιά αφηρημάδα, ο πέμπτος λιγομίλητος, ο έκτος τρελλάρας, ο έβδομος δεν πολυακούει τί λέμε, αλλά κοιτάζει πολύ …τις Ελληνίδες της ομάδας, καί τα λοιπά καί τα λοιπά.
Έ, καί λοιπόν; Αφού είναι πραγματικοί Έλληνες πατριώτες, θα δράσουμε όλοι μαζί γιά να επιβιώσει το έθνος μας. Ούτε θα τους βάλουμε στα δικά μας απόλυτα καλούπια, ούτε (με την πρώτη διαφωνία) θ’ αρχίσουμε ν’ αποκαλούμε τον έναν “πράκτορα”, τον άλλον “βλάκα”, τον τρίτον “άχρηστον”, καί ούτω καθ’ εξής. Στο κάτω-κάτω, έχουμε μυαλό να κρίνουμε – καί δή, σε σύντομο χρονικό διάστημα γνωριμίας. Όποιος είναι να έρθει μαζί μας, θα έρθει. Όποιος είναι ν’ αποκλειστεί, θ’ αποκλειστεί.
Η εξ ορισμού δυσπιστία προς τον συν-Έλληνα είναι νοητικός ιός, φυτεμένος στο κεφάλι μας τα τελευταία δυό χιλιάδες χρόνια. Πρέπει να εξοντωθεί. (Αν θέλουμε να προχωρήσουμε ως έθνος.)

(στ3) Ξεχνάμε οριστικώς την εριστική διάθεση.
Ελάττωμα της φυλής μας οι συχνοί καυγάδες, ναί. Αλλά, υπό τις παρούσες συνθήκες, ή το τρώμε, ή μας τρώει αυτό. Μέσος δρόμος δεν χωρεί.
Όταν αρχίσει να μας γαργαλάει να την πούμε στον συν-Έλληνα, το πνίγουμε αλύπητα αυτό το φίδι καί μιλάμε ευγενικά.

(στ4) Κάτω ο ξερολισμός!
Έτερο χαριτόβρυτο ελάττωμα της φυλής μας… Κατανοήστε, όμως, πως ο καθένας μας ΔΕΝ τα ξέρει όλα! Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να τα ξέρει όλα. Συνεπώς, όταν δεν γνωρίζετε κάτι, να μάθετε να λέτε: “- Δεν γνωρίζω.” Δεν θα σας πέσει η υπόληψη! (Καί πιστέψτε με: εάν κάποιος σας κρίνει σύμφωνα με το πόσο κινητή εγκυκλοπαίδεια είσαστε, είναι μεγάλος μαλάκας.) Ίσα-ίσα που θα έχετε την ευκαιρία να μάθετε, ακούγοντας καί ρωτώντας.
Στα πλαίσια αυτά, καλό είναι να δοκιμάσετε την αντοχή των καθιερωμένων αντιλήψεών σας. Ο δοκιμαστής τους είναι η ίδια η πραγματικότητα. Η ίδια η ζωή. Μάθετε (ή ξαναμάθετε) να σκέφτεστε – καί θα διαπιστώσετε πως κάποιες αλήθειες, εκλαμβανόμενες ως δεδομένες, είναι σκέτα ψεύδη.
Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο το τσάκισμα του πνευματικού εγωϊσμού των συν-Ελλήνων. Είναι σα να ζητάω από παχύσαρκο μανιώδη καπνιστή να κόψει το χλαπάκιασμα καί το κάπνισμα τώρα αμέσως, γιά να πάμε αύριο τα ξημερώματα ορειβατική πορεία μαζί. Όμως, πρέπει χωρίς αναβολή να κάνουμε όλοι τη συγκεκριμένη υπέρβαση. Δεν γίνεται αλλοιώς.

(στ5) Οι επί μέρους διαφορές πεποιθήσεων των συν-Ελλήνων είναι μηδαμινής σημασίας στην τρέχουσα φάση.
Ορθόδοξοι ή αρχαιολάτρες; Αθλητικοί τύποι, ή καναπεδόβιοι; Ροκάδες ή σκυλάδες; Χαμουτζήδες ή καρντάσια; Άντρες, ή γυναίκες;
…Λέτε να έχουν κάποια σημασία όλ’ αυτά, στα πλαίσια του κοινού μας αγώνα; Καί δή, τώρα – που το πάν απόλλυται;
Το μόνο σημαντικό: το “ή” ν’ αντικατασταθεί με “καί”.

Αφού σκοτώσουμε τα μέσα μας τέρατα, πώς θα προχωρήσουμε;
(ζ1) Θα πορευτούμε με όσα ήδη έχουμε καί μπορούμε. Εκ των ενόντων.
Χωρίς γραφειάρες καί γραμματείες (καί ιδιαίτερες γραμματείς με …ιδιαίτερα προσόντα) καί πρωτόκολα. Χωρίς λεφτά. Χωρίς προβολή στα κατεστημένα ΜΜΕ. Δεν τα έχουμε ανάγκη αυτά όλα!
Αλλά όντας οι πραγματικοί εαυτοί μας. Παραμένοντας αυτό που ήδη είμαστε. Κάνοντας ο καθένας αυτό που ήδη ξέρουμε καλά. Κι επειδή είμαστε ομάδα, σαφώς με αλληλοβοήθεια.

(ζ2) Σχηματίζουμε πρώτες τις θεμελιώδεις (πρωτοβάθμιες) ομάδες μας.
Πάντα ολιγομελείς. Επαναλαμβάνω, οι “ιδανικοί” αριθμοί μελών γι’ αυτές είναι: 5, 12, 20, 30. Αν κι ο τελευταίος είναι δύσκολα διαχειρίσιμος, οπότε καλύτερα οι τρείς πρώτοι. (Γιά ν’ απαντήσω σε τυχόν απορίες: 12 είναι οι πλευρές του 12έδρου, 20 είναι οι γωνίες του καί 30 οι ακμές του. Καί 5 οι πλευρές κάθε έδρας του. Το δε αιθερικό ίχνος του 12έδρου “καλεί” τον ίδιο τον αιθέρα – με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.)
Θεμελιώδης ομάδα που μεγαλώνει καί ξεπερνάει τα αριθμητικά όρια, αναγκαστικά σπάει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ενωθούν καί δεν θα δράσουν μαζί όλες αυτές οι ομάδες, όταν χρειαστεί. Αλλά η προετοιμασία καλύτερα να γίνεται σε ομάδες με μικρούς αριθμούς μελών. Έτσι θ’ αναδειχθούν καί οι ηγέτες του πρωτοβαθμίου επιπέδου.
Όσοι δεν φροντίσατε γιά δημιουργία ομάδας, σπεύσατε. Δίχως αναβολή. Τώρα!

(ζ3) Προχωράμε με το «βιολογικό» μοντέλο.
Οι θεμελιώδεις ομάδες ενώνονται σε δευτεροβάθμιες, αυτές σε τριτοβάθμιες… μέχρις ότου χτυπήσουμε τα όρια του έθνους. Όπου “έθνος” είναι το σύνολο των συνειδητοποιημένων Ελλήνων πατριωτών.
Όπως ακριβώς συνενώνονται τα βιολογικά κύτταρα προς δημιουργία ζώντος οργανισμού. Όπως διπλασιάζεται το dna. Καί όπως ακριβώς μία μικρή ποσότητα βιολογικής ζύμης μετατρέπει όλο το περιβάλλον της.

Καί ποιός θα είναι αρχηγός;
(η) Ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει γιά ηγέτης. Αλλά κι ο ίδιος θα δοκιμαστεί.
Η ηγεσία αναδεικνύεται καί σμιλεύεται στο πύρ της δράσης. Δεν γίνεται αλλοιώς!
Ωστόσο, ο υποψήφιος ηγέτης ξεκινάει από πολύ ευνοϊκή θέση, αν γνωρίζει Ιστορία (καί Μυθολογία). Τότε, θ’ αποφύγει τον (κατά κανόνα ολέθριο σε συνθήκες μάχης) αυτοσχεδιασμό καί θα προπορεύεται χρονικώς του εχθρού. Που σημαίνει ότι θα έχει πρωτοβουλία -οργανωμένων- κινήσεων.
Το φίλτρο της πρακτικής δοκιμασίας αφορά κάθε ηγέτη. Είτε πρωτοβάθμιο, είτε ανωτέρου επιπέδου.

Καί πότε όλ’ αυτά τα ωραία;
(θ) Δρούμε το συντομώτερο. Δεν καθυστερούμε.
Δεν υπάρχει πλέον χρόνος γιά χάσιμο. Ό,τι σκεφτούμε, το κάνουμε πράξη (καί μόνοι, καί μετά πολλών) αμέσως, χωρίς καθυστέρηση.
(Καί το ανακοινώνουμε διαδικτυακώς στους συν-Έλληνες – αν είναι ανακοινώσιμο μ’ αυτόν τον τρόπο. Αλλοιώς, προφορικά κι από κοντά.)

Κι αν δεν μας ακολουθήσει κανείς;
(ι) Όποιος δεν ακολουθήσει, είναι τελειωμένος.
Βέβαια, ο εχθρικός / ο αναβλητικός / ο ακατάδεχτος εγωϊστής παρτάκιας είναι τελειωμένοι κι από τώρα (άσχετο αν το συνειδητοποιούν, ή όχι), καί μπορεί μέν να κάθονται απαθείς στο κατάστρωμα του βυθιζόμενου Τιτανικού πίνοντας ακριβό παλιό ουΐσκυ, αλλά η μόνη μάχη που σίγουρα χάθηκε, είναι αυτή που δεν δόθηκε ποτέ.
Κι εμείς θα δώσουμε τη μάχη μας!

Αυτά έχουμε κατά νούν καί πράττουμε σ’ αυτή τη φάση. Νομίζω πως τα ανέφερα όλα, πως δεν ξέχασα κάτι σημαντικό. Καί πιστεύω πως τα σημεία-κλειδιά του “οδηγού” μας είναι λίγα, απλά, κατανοητά, ευκολομνημόνευτα.

Υγ 1: Επειδή αρκετοί συν-Έλληνες συνεχίζουν να σκέπτονται με συμβατικό τρόπο στην πολιτική τους έκφραση, έχει ήδη πέσει στο τραπέζι η ιδέα να φτιάξουμε κόμμα καί να διεκδικήσουμε εκλογική νίκη στο άμεσο μέλλον. (Καί -μετά απ’ αυτήν- τα υπόλοιπα της αισυμνητείας έπονται.)
Προσωπικώς δεν το υποστηρίζω καθόλου (ανέπτυξα παραπάνω το γιατί), αλλά -εφ’ όσον κάποιοι πατριώτες δείχνουν ενδιαφέρον- του αφήνω ένα μικρό παράθυρο γιά δοκιμή. Εάν κάποιοι συν-Έλληνες θεωρούν εαυτούς ικανούς ν’ αντιπαλαίψουν την εκλογική Λερναία Ύδρα, από μένα παίρνουν το καλώς έχειν. Καί την ευχή μου. Καί τη μία καί μοναδική ψήφο μου. Το αφήνω, όμως, σε όσους συν-Έλληνες θέλουν οπωσδήποτε να δοκιμάσουν αυτόν τον τρόπο… καί δεν κρατιούνται!
Εντάξει, καλό είναι στον αγώνα μας να χρησιμοποιήσουμε όλα τα διαθέσιμα μέσα καί όπλα (μή αποκλείοντας εξ αρχής κάποιο), όμως εξ ίσου καλό είναι να μην κάνουμε διασπορά δυνάμεων σε ανέλπιδες προσπάθειες. Εάν μπορούμε να βρούμε τη σωστή αναλογία, τότε προχωράμε. (Καί εάν είμαστε λιγάκι τυχεροί, να βγάλουμε λαγό από εκεί που δεν το περιμένουμε. Αλλά ποιός βασίζεται στην τύχη, προκειμένου γιά την εθνική μας επιβίωση; )

Υγ 2: Καλές οι εκθέσεις ιδεών, αλλά τί εκτιμώ προσωπικώς ότι θα επιτύχουμε; Έστω ότι μιλάμε γιά τώρα άμεσα. Γιά πολύ βραχυπρόθεσμα.
Διόλου δεν αποφεύγω το ερώτημα.
Λοιπόν, με πάσα ειλικρίνεια: εκτιμώ ότι αυτές όλες οι προτάσεις θα συγκινήσουν ελάχιστους από το ευρύ πλήθος. Του οποίου το συντριπτικό ποσοστό θα συνεχίσει τον χαβά του στον δημόσιο βίο: ξανά γλείψιμο καί ξανά ψήφος στα κατεστημένα κόμματα. Στα δέ σχόλια καί στα φόρα του Διαδικτύου, ο εμετός του «συντριπτικού ποσοστού» θα συνεχιστεί. Ειρωνείες, βρισίδια, τρολλάρισμα, επίδειξη ξερολίστικης βλακείας, παμπάλαια πρακτορίστικα κολπάκια ψυχολογικού πολέμου, όπως πχ υποκατάσταση θέσης με άρνηση (“- Αυτά δεν ισχύουν!” – καί τί ισχύει, ρέ ζωντόβολο; γιατί το κρύβεις καί δεν μας το λες; ), τα ίδια καί τα ίδια καί τα ίδια ξερατά καί κόπρανα, ξανά καί ξανά. Δεν θ’ αλλάξει κάτι σ’ αυτούς όλους. Δεν γίνονται άνθρωποι οι μαϊμούδες, παρ’ ό,τι έχουμε σχεδόν τα ίδια γονίδια.
Αλλά το παρόν κειμενάκιον θέλω να πιστεύω πως θ’ αποτελέσει συγκολλητικό ιστό γιά όσους συν-Έλληνες τυγχάνουν ήδη πεπεισμένοι πως πρέπει ν’ αναλάβουμε δράση εναντίον των εθνοκτόνων δράσεων των εχθρών μας.
Υπολογίζω / ελπίζω / εύχομαι να σχηματισθεί ένας πρώτος πυρήνας κάπου διακοσίων ατόμων (το μέγιστο, λέμε – ως ρεαλιστικός στόχος) σ’ όλη την Ελλάδα, καί σε χρονικό ορίζοντα μέχρι το τέλος του παρόντος έτους.
Γιά μετά, βλέποντας καί κάνοντας. (Εννοώ επιλογή από ήδη έτοιμα σχέδια δράσης. Όχι αυτοσχεδιασμό.)

Υγ 3: Πάμε ακόμη μία φορά, να τα εμπεδώσουμε  – μόνο τους τίτλους:
  • (α) Πάνω απ’ όλα, το έθνος.
  • (β) Προς το παρόν δεν υποσχόμαστε τίποτε, παρά μόνον την επιβίωση του έθνους μας.
  • (γ) Είμαστε το έθνος των Ελλήνων. Εμείς.
  • (δ) Οι πολιτικοί καί τα κόμματα είναι υπόθεση πεθαμένη οριστικά.
  • (ε) Θα πορευτούμε σε διαφορετικό δρόμο από το κατεστημένο του 1789.
  • (στ1) Παραμερίζουμε τους εγωϊσμούς μας.
  • (στ2) Καταπνίγουμε τη δυσπιστία προς άλλους πραγματικούς Έλληνες.
  • (στ3) Ξεχνάμε οριστικώς την εριστική διάθεση.
  • (στ4) Κάτω ο ξερολισμός!
  • (στ5) Οι επί μέρους διαφορές πεποιθήσεων των συν-Ελλήνων είναι μηδαμινής σημασίας στην τρέχουσα φάση.
  • (ζ1) Θα πορευτούμε με όσα ήδη έχουμε καί μπορούμε. Εκ των ενόντων.
  • (ζ2) Σχηματίζουμε πρώτες τις θεμελιώδεις (πρωτοβάθμιες) ομάδες μας.
  • (ζ3) Προχωράμε με το «βιολογικό» μοντέλο.
  • (η) Ο καθένας μπορεί να δοκιμάσει γιά ηγέτης. Αλλά κι ο ίδιος θα δοκιμαστεί.
  • (θ) Δρούμε το συντομώτερο. Δεν καθυστερούμε.
  • (ι) Όποιος δεν ακολουθήσει, είναι τελειωμένος.
Τα μαθαίνουμε απέξω!