γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Αποδόμηση, Woke Θεολογία και η Πορνογραφική Μεταμόρφωση του Δυτικού Ανθρώπου! Όταν το πορνό και το Ισλάμ, γίνονται ένα και θερίζουν κάθε έννοια ανθρωπισμού, κάθε έννοια χριστιανικότητας... Μια υπουργός (Δόμνα Μιχαηλίδου, Υπουργός ΝΔ) σε δημόσιο συνέδριο, να συμμετέχει σε συζήτηση για.. την «αναχρονιστικότητα της μονογαμίας»(!) και να αναρωτιέται κι όλας αν η μονογαμία είναι πλέον...ξεπερασμένη! Μια Γερμανίδα πάστορας, σχεδόν την ίδια ημέρα, να «ευλογεί» τέσσερις(!) άνδρες σε ...πολυαμορικό (πολλές...αγάπες μαζί) γάμο! Και μια Ευρώπη, που ψάχνει εναγωνίως νέες ταυτότητες επειδή απώλεσε την ίδια την ψυχή της...
Θεέ μου, τι ζούμε! Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω, δεν είναι μεμονωμένα φαινόμενα. Δεν πρόκειται κάν για «γραφικότητες». Δεν είναι ούτε μεθυσμένες εξαιρέσεις της Ιστορίας. Είναι η ίδια η Ιστορία που ντρέπεται κατάφορα να καταγράψει ό,τι βλέπει. Και η ιστορία, όταν δεν καθοδηγείται από αρετή, οδηγείται από παράκρουση.
O ζόφος της Μεταχριστιανικής Παρακμής...
Ο δυτικός κόσμος μοιάζει, στις μέρες μας, με εκείνα τα πελώρια κτίσματα της αρχαιότητας που αρχίζουν να ραγίζουν όχι από έναν σεισμό, αλλά από μια εσωτερική σήψη, που απλώνεται ύπουλα από θεμέλιο σε θεμέλιο, μέχρις ότου ολόκληρο το οικοδόμημα, που κάποτε έμοιαζε άτρωτο, αρχίζει να γέρνει τόσο ανεπαίσθητα ώστε να μη γίνεται αμέσως αντιληπτό. Κι όμως, αν κανείς σταθεί λίγα μόλις λεπτά και παρατηρήσει τον ορίζοντα, διαπιστώνει ότι η Δύση δεν βρίσκεται στην τοποθεσία του ηλίου αλλά στην τοποθεσία ενός πολιτισμού που δεν θυμάται πια ποιος υπήρξε και κυρίως ποιον πρόδωσε.
Πώς η Δύση έφτασε στη παράνοια της Woke Agenda και στον απόλυτο ξεπεσμό
Η Ευρώπη μοιάζει να τελειώνει.Ή, ίσως πιο σωστά, να έχει ήδη τελειώσει, κι απλώς να μην έχει ακόμη ανακοινωθεί επισήμως ο θάνατός της. Δεν έσβησε σε μια νύχτα, ούτε χάθηκε με μια βίαιη έκρηξη. Ξεψύχησε με τον τρόπο που πεθαίνουν οι πολιτισμοί που λησμονούν τις πνευματικές τους ρίζες. Αργά και διαβρωτικά. Έχασε την πίστη της στον Θεό που τη γέννησε, αποκήρυξε τα ήθη που τη συγκρότησαν, κατέστρεψε τη μνήμη που τη θεμελίωσε. Έτσι, ο πολιτισμός που αναδύθηκε μέσα από τις κοσμογονικές συναντήσεις της ελληνικής σοφίας, του ρωμαϊκού δικαίου και της χριστιανικής αποκάλυψης, σήμερα παραπαίει μέσα σε ένα κενό που δεν είναι απλώς ηθικό, αλλά βαθιά οντολογικό.
Και η εικόνα που έφτασε πρόσφατα από το Βερολίνο - μια πάστορας να «ευλογεί» τέσσερις άνδρες σε έναν τελετουργικό «pop-up γάμο» - όπως τον ονομάζουν τώρα οι αντίχριστοι - δεν είναι απλώς μια γραφικότητα. Είναι το σύμβολο μιας ηπείρου, που απογυμνώνει τη δική της ιστορία, σαν να θέλει να αποσυναρμολογήσει τα θεμέλια που την έκαναν για αιώνες προπύργιο πολιτισμού.
Δεν έχουμε απέναντί μας μια Ευρώπη «προοδευτική», αλλά μια Ευρώπη ανιστόρητη και πνευματικά τυφλή, που επιχειρεί να ξαναγράψει τη θεολογία με όρους ψυχολογίας, τη βιολογία με όρους φαντασίωσης, την ανθρωπολογία με όρους επιθυμίας.
Κι εκεί ακριβώς αρχίζει ο ζόφος.
Για να αντιληφθεί κανείς την ύψιστη παρακμή του παρόντος, πρέπει να ανακαλέσει στη μνήμη του το μεγαλείο του παρελθόντος. Γιατί ο πολιτισμός που καταρρέει σήμερα δεν είναι ένας τυχαίος πολιτισμός∙ είναι ο πολιτισμός που έγινε θεμέλιο της ανθρωπότητας για δύο χιλιετίες.
Η Ρωμανία, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Ελληνικού Έθνους που οι Φράγκοι πολύ αργότερα ονόμασαν «Βυζάντιο» γιατί έτσι τους σύμφερε, υπήρξε η μοναδική αυτοκρατορία που συνδύασε τον ελληνικό λόγο, τη ρωμαϊκή πολιτειακή δομή και ασφαλώς την ορθόδοξη χριστιανική αλήθεια.
Δεν ήταν μια αυτοκρατορία δόρατος και αίματος, όπως οι αυτοκρατορίες της Δύσης. Ήταν μια αυτοκρατορία νοήματος. Μια αυτοκρατορία που πίστευε ότι η πολιτική είναι προέκταση της θεολογίας και ότι η εξουσία είναι ευθύνη, όχι λάφυρο.
Το ελληνικό πνεύμα, που είχε διδάξει τον κόσμο πώς να συλλογίζεται, συνάντησε τον χριστιανικό λόγο που δίδαξε στον κόσμο πώς να σώζεται. Και αυτή η συνάντηση έγινε το σπουδαιότερο πολιτισμικό γεγονός της ιστορίας.
Αυτός ο κόσμος έπεσε στις 29 Μαΐου 1453. Οι τοίχοι έσπασαν, αλλά η κοσμοαντίληψη κράτησε για αιώνες ακόμη, μέχρι που η σύγχρονη Δύση αποφάσισε να την ξεριζώσει από τη μνήμη της. Το Σχίσμα του 1054, δεν ήταν μια θεολογική λεπτομέρεια, αλλά μια κοσμοϊστορική τομή. Η Δύση αποφάσισε, ουσιαστικά, να διακόψει τον ομφάλιο λώρο με την ορθόδοξη παράδοση και να αυτονομηθεί.
Από την ώρα που ο Πάπας απαίτησε να καταστεί μοναδική αυθεντία, η Δύση άλλαξε ρότα. Οι μεγάλοι των Πατέρων - ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος - δεν την ενέπνεαν πια. Ή μάλλον, τους θεωρούσε "γραίκικα μιάσματα". Τη θέση τους πήραν οι σχολαστικοί, οι νομικίστικες διατυπώσεις και η θεολογία που γίνεται εξουσία αντί για θεραπεία.
Αργότερα, η Θρησκευτική Μεταρρύθμιση θα τραυματίσει ακόμη βαθύτερα το σώμα της Δύσης. Όπως επισημαίνει ο ρωσο-γερμανός θεολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου Johann Meyendorff, «η Μεταρρύθμιση ήταν πραγματικά μια απόπειρα για την απελευθέρωση του Δυτικού Χριστιανισμού από το σχολαστικό περίγραμμα της σκέψης και για την επαναφορά του στην Αγία Γραφή και τον πρώιμο Χριστιανισμό».
Ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και οι επιγόνοι τους δεν ζήτησαν απλώς ανανέωση. Ζήτησαν αυτοθέωση του πιστού. Ο καθένας με το βιβλίο του στο χέρι και την επιθυμία του στην καρδιά έγινε «εκκλησία». Και όταν ο καθένας γίνεται εκκλησία,τότε καμία Εκκλησία δεν υπάρχει.
Αυτό ήταν το πρώτο τεράστιο ρήγμα. Έκτοτε, ο Θεός στη Δύση άρχισε να μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Δεν ήταν πλέον Πατέρας που σώζει, αλλά μια αφηρημένη ιδέα που χωρούσε μέσα σε φιλοσοφικά σχήματα ή σε προσωπικές ερμηνείες.
Μαζί με τη Θεότητα, από το κέντρο της Δύσης άρχισε να φεύγει και η ανθρωπολογία. Ο άνθρωπος δεν ήταν πλέον πρόσωπο, ήταν υποκείμενο επιθυμιών.
Και όταν η επιθυμία γίνεται κανονιστικό μέτρο της ζωής, τότε η κοινωνία παύει να δομείται πάνω σε σταθερά θεμέλια και αρχίζει να χτίζεται πάνω στην ψυχολογία των στιγμών.
Σ’ αυτό το σαθρό "έδαφος", η οικογένεια γίνεται "συμβόλαιο" (τα περίφημα συμβόλαια γάμου), ο γάμος γίνεται "δικαίωμα", ο έρωτας μετατρέπεται σε "διαπραγμάτευση" και η ταυτότητα "ρευστοποιείται". Και μέσα από τα ερείπια αυτού του κόσμου ξεπηδά το woke φαινόμενο.
Η Woke Θρησκεία: Η νέα «Μεταρρύθμιση» της Δύσης
Η woke agenda ως ιδεολογία, δεν είναι την ουσία της κοινωνικό ρεύμα. Πρόκειται για κάποια καινούργια θρησκεία. Έχει τα δόγματά της, τη "θεολογία" της, τους "μάρτυρές" της, ακόμη και τις ιερές της τελετουργίες. Τα τρία μεγάλα πιστεύω της, είναι αυτά που περίπου έχουν γραφτεί κατά καιρούς αλλά με άλλο τρόπο. Εγώ απλά τα αποκωδικοποιώ. Το πρώτο και σπουδαιότερο, είναι και το σημείο ζέσης. "Ο άνθρωπος αυτοδημιουργείται". Δηλαδή, μας λένε λίγο-πολύ πως δεν υπάρχει φύση, άρα και δεν υπάρχει κάτι δεδομένο. Όλα είναι ζήτημα αυτοδημιουργίας. Το δεύτερο, έχει να κάνει με την επιθυμία. "Η επιθυμία είναι ιερή". Ό,τι αισθάνομαι ότι είμαι, κοινώς σε ό,τι αυτοπροσδιορίζομαι, πρέπει να αναγνωριστεί θεσμικά. Είμαι άντρας αλλά αισθάνομαι γυναίκα; Πρέπει ο άλλος και φυσικά το κράτος να το δεχθεί. Είμαι γυναίκα αλλά νιώθω ότι είμαι...ερμαφρόδιτη και έχω μόνο γυναικείο όνομα; Έχω το δικαίωμα να προσθέσω και ένα αντρικό όνομα δίπλα στο πρώτο.
Και τέλος, με βάση τα πρώτα δύο, "Η ταυτότητα είναι θεότητα" και ως εκ τούτου, πρέπει να λατρεύεται, να προστατεύεται, να θεσμοθετείται.
Η woke ιδεολογία, είναι το πλέον τελειότερο όπλο των Σατανιστών-Καμπαλιστών Νεοταξιτών. Οι προθέσεις της είναι πάρα πολύ απλές. Επιχειρεί να φτιάξει έναν νέο άνθρωπο, χωρίς παρελθόν, χωρίς οικογένεια, χωρίς πίστη, χωρίς όρια στον εσωτερικό του κόσμο.
Ο μόνος περιορισμός που αναγνωρίζει αυτή η νέα «θρησκεία» είναι το δικαίωμα της επιθυμίας. Όλα πρέπει να υποταχθούν σε αυτό. Νομοθεσίες, θεσμοί, Εκκλησίες, σχολεία, τα πάντα ως κοινωνική διαμόρφωση.
Και με βάση την ανωτέρω επεξήγηση, αντιλαμβανόμαστε και από πού πηγάζουν ή και πώς εμφανίζονται τελετές σαν αυτή στο Βερολίνο ή σαν αυτό το τερατούργημα της περσινής Ολυμπιάδας του Παρισιού.
Μια πάστορας με ροζ μαλλιά, τέσσερις άνδρες, ευλογίες "πολύχρωμες" που θυμίζουν περισσότερο φεστιβάλ παρά μυστήριο και άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια. Και η αποθέωση σε μια ερώτηση που θα έκανε τους Άγιους Πατέρες της Ορθοδοξίας να δακρύσουν:
«Τι θα είχε ο Θεός να πει αν αντί για δύο ήταν τέσσερις;»
Η φράση αποτυπώνει με ανατριχιαστική ακρίβεια, τη μετάλλαξη της δυτικής θεολογίας.
Ο Θεός δεν είναι πια Αποκάλυψη, είναι ψυχολογικό εργαλείο. Δεν είναι Πατέρας που εκφέρει αλήθεια, είναι καθρέφτης επιθυμιών.
Ο γάμος, ο "pop up" γάμος, δεν είναι πλέον ένωση δύο προσώπων σε μία αρχέγονη ενότητα, με σκοπό τη δημιουργία οικογένειας και γέννησης νέων ανθρώπων, αλλά γίνεται «διαπραγμάτευση μεταξύ ενδιαφερομένων μερών» που δεν έχουν κανένα σκοπό, παρά μόνο τη "διασκέδαση" μέσω ενός βρώμικου και εμετικού "σεξ", όπως ακριβώς υπάρχει μέσα στα πορνοσάιτ με τον τίτλο "Family Sex Therapy".
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως μυστήριο. Το μόνο "μυστήριο" που υπάρχει είναι ένα κακέκτυπο της έννοιας του performance. Η Εκκλησία γίνεται σκηνή κι ο "ιερέας" γίνεται εμψυχωτής με καρναβαλική εμφάνιση.
Και ο Θεός; Ο Θεός εξορίζεται με ευγένεια από τον ίδιο Του τον οίκο.
H Δύση καταρρέει έχοντας ως σημαία της τη πορνογραφία
Αν υπάρχει ένα στοιχείο που αποτυπώνει το βάθος της παρακμής, αυτό είναι η πορνογραφία. Όχι μόνο ως εικόνα, αλλά ως ολόκληρο οικοδόμημα εξουσίας.
Η πορνογραφία, πολύ πιο πέρα από μια βιομηχανία εικόνων, λειτουργεί πλέον σαν ένας λεπτός και ύπουλος μηχανισμός εξουσίας και ελέγχου. Ένας μηχανισμός που δεν κατακτά με βία, αλλά με υπνωτισμό. Που δεν επιτίθεται στο σώμα, αλλά στο βλέμμα και στο υποσυνείδητο και που δεν χειραγωγεί τον άνθρωπο από έξω, αλλά τον αφοπλίζει από μέσα.
Η πορνογραφία, αναπτύχθηκε υπόγεια, μέσα από τις δήθεν ταινίες τέχνης και τη γαλλική " nouvelle vague". Στην αρχή, υπήρχε μόνο ένα γυμνό γυναικείο κορμί και μια εικόνα που παρέπεμπε σε αλλες "εικόνες" νοερά. Στη συνέχεια, μέσω της "σεξουαλικής επανάστασης", τα γερμανικά κυρίως και τα σκανδιναβικά κινηματογραφικά στούντιο από το 1965, άρχισαν δειλά δειλά να δημιουργούν ταινίες μικρού μήκους που προβάλλονταν ως ... "τσόντες" σε κινηματογράφους καταγωγίων, συνήθως μετά από ταινίες γουέστερν σπαγγέτι (άνδρες η πλειοψηφία των θεατών).
Στις αρχές της δεκαετίας του '70, το πορνό είχε ήδη αναπτυχθεί ταχύτατα. Η Γερμανία του Προτεσταντισμού, δημιουργεί ολοκληρωμένες πλέον ταινίες, τόσο για τα καταγώγια (καθαρό πορνό με συνεχή δράση) αλλά και ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ (ενήλικα ζευγάρια) όπου υπάρχουν διάφορες ιστορίες με σεξουαλικές πράξεις straight. Η Γαλλία δημιουργεί το δικό της "πορνό", με το γαλλικό στυλιζάρισμα και το προωθεί σε όλη την Ευρώπη, ενώ η Αγγλία παραμένει θεατής, εισάγοντας μόνο ταινίες από τις εν λόγω χώρες λόγω του βρετανικού πουριτανισμού. Το πορνό όμως που προσπαθεί να εισβάλλει και στην οικογενειακή ψυχαγωγία (άνδρας-γυναίκα, σύζυγοι) για να διαβρώσει καί την ίδια την οικογένεια, τα κατάφερε στην περίπτωση της "θρυλικής" πλέον ταινίας "Βαθύ Λαρρύγι" με τη γνωστή σε όλους μας, μακαρίτισσα πλέον Λίντα Λάβλεϊς. Ήταν η ταινία που απενοχοποίησε το πορνό στην Αμερική και έγινε η πρώτη πετυχημένη εμπορικά δημιουργία του είδους. Το «Βαθύ Λαρύγγι» έσπασε κυριολεκτικά τα ταμεία (περιλήφθηκε στη λίστα με τις 10 εμπορικότερες ταινίες της χρονιάς!), απογείωσε το πορνογραφικό σινεμά και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για το οικογενειακό πορνό. Μ' άλλα λόγια, σκοπός των "ιθυνόντων" που βρίσκονταν πίσω απ την προώθηση της ταινίας, ήταν καθαρά η απελευθέρωση, ή αν θέλετε, η πλήρης ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των ηθών, καθώς όλοι την είδαν και μάλιστα παραδέχονταν ανοιχτά πια ότι την είχαν δει.
Η βιομηχανία πλέον του πορνό εγκαταστάθηκε στο Χόλυγουντ για τα καλά και παρήγαγε κάθε χρόνο 60-100 ταινίες για να προμηθεύσει την αγορά όλης της Δύσης, οι οποίες πλέον προβάλλονταν σε "ειδικούς" κινηματογράφους, στους οποίους σύχναζαν κυρίως μοναχικοί άνδρες κάθε ηλικίας, ακόμη και υπερήλικες! Μετά από κάποια χρόνια, εκεί σύχναζαν και πόρνες, οι οποίες ψάρευαν "πελάτες" για στοματικό έρωτα με φόντο το...πανί!
Στην Ελλάδα, το πορνό ήρθε σχεδόν την ίδια περίοδο με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή Δύση. Ο εμπορικός κινηματογράφος μετά την εισβολή της τηλεόρασης στα σπίτια των Ελλήνων, υπέστη μια τεράστια κρίση και οι παραγωγοί - πλην της Φίνος Φίλμ - για να επιβιώσουν, γύριζαν φτηνές ταινίες soft porn δημιουργώντας νέους πρωταγωνιστές αλλά και...θεατές που δεν έχαναν την ευκαιρία να δουν την Αννα Φόνσου γυμνή, την εκρηκτική Μαρία Ιωαννίδου σε αισθησιακό στριπτίζ στη ταινία "Γυναικοκρατία" και τις δευτεροκλασάτες Γκιζέλα Ντάλι, Ρένα Κοσμίδου, Νατάσα Ο'φρει, Τίνα Σπάθη κλπ.
Ο στόχος όμως των "ιθυνόντων" που το προωθούσαν δεν είχε επιτευχθεί. Οι κινηματογράφοι που πρόβαλλαν τις ταινίες αυτές, δεν ήταν χώρος για ζευγάρια, αλλά για μοναχικούς άνδρες υπόπτων προθέσεων.
Έτσι, με την επανάσταση των οικιακών συσκευών βίντεομαγνητόφωνων, το πορνό εισέβαλλε μέσα στα σπίτια των Ευρωπαίων και των Αμερικανών και...γκρέμισε την ίδια την οικογένεια, διαφθείροντας την. Τα videoclub δημιουργούσαν "ειδικούς" χώρους για τις ταινίες αυτές και οι εταιρίες εκμετάλλευσης τους γέμιζαν με ζεστό χρήμα. Και η διαφθορά και η πτώση της ηθικής, έκαναν τις πρωτες τους εμφανίσεις.
Οι γυναίκες πλέον, ως χειραφετημένες και απαλλαγμένες από την πατριαρχία, παράλληλα με τη δημιουργία των γνωστών club, ντυνονται προκλητικά και μετατρέπονται σε ...κάτι άλλο. Πάντως όχι στο πρότυπο της συζύγου, μητέρας και νοικοκυράς. Παράλληλα με όλα τα παραπάνω και την βαθιά επήρεια του οικικακού πλέον πορνό, δημιουργούνται κλειστά Club ανταλλαγής συζύγων(!) τα οποία ικανοποιούν τις ερωτικές φαντασιώσεις των ζευγαριών, ελεύθερου σεξ και...με τη συνοδεία ελαφρών ναρκωτικών πάντα.
Η Νεά Εποχή των σατανοκρατούμενων Νεοταξιτών, έχει ήδη διαφθείρει πλέον τον φορέα της ζωής, τη γυναίκα δηλαδή με ανυπολόγιστα αποτελέσματα...
Μετά την είσοδο πλέον της ψηφιακής εποχής, το πορνό γίνεται...δημόσιο θέαμα σε όλη τη Δύση. Τα πορνοσάιτ ανοίγουν το ένα μετά το άλλο και δεν "εκπαιδεύουν" μόνο...ενήλικες και ζευγάρια, αλλά και εφήβους! Από το 2005 και μετά, όπου η παρουσία των smart τηλεφώνων που έκαναν και καταγραφές βίντεο, οι έφηβοι δημιουργούν τις δικές τους "πορνοταινίες" κάνοντας ακατανόμαστες πράξεις μέσα στις σχολικές αίθουσες με τις συμμαθήτριες τους οι οποίες συμμετείχαν με μεγάλη προθυμία και τις διοχέτευαν στο ιντερνετ με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σκάνδαλο, που ...γρηγορα κουκουλώθηκε για να μην υπάρξουν περαιτέρω συνέπειες.
Επίσης, σε ρεπορτάζ της εφημερίδας "Τα Νέα" ( https://www.in.gr/2009/05/19/plus/kid/gyrw-sta-15-i-prwti-gnwrimia-twn-efibwn-me-to-seks-2/ ) της 19ης Μαΐου 2009, διαβάζουμε πως οι έφηβοι πλέον από τα 15 τους κυρίως (αγόρια) ή από τα 14 τους (κορίτσια), είχαν πλέον...σεξουαλική ζωή και μάλιστα στην πιο σκληρή της φάση, μιας και τα παιδιά μιμούνται ό,τι βλέπουν. Το αποτέλεσμα, τουλάχιστον τραγικό. Οι περισσότερες κοπέλες που σήμερα διανύουν τα 30 τους χρόνια, να βρίσκονται με σχεδόν κατεστραμμένες μήτρες από τη διαδοχική αλλαγή συντρόφων και να έχουν σοβαρά προβλήματα με τις εγκυμοσύνες τους. Ένα σοβαρό ποσοστό μάλιστα των γυναικών αυτής της γενιάς, αδυνατεί να κυοφορήσει και καταφεύγει στην εξωσωματική γονιμοποίηση με δραματικές συνέπειες...
Σήμερα, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι καταναλώνουν πορνογραφία καθημερινά στις πορνοσελίδες. Ολόκληρες γενιές εθίζονται, πριν καν μπουν στην εφηβεία, η σεξουαλικότητα αποσπάται από την οικειότητα και γίνεται βιομηχανικό προϊόν.
Συνεπώς, η πορνογραφία δεν εμφανίστηκε τυχαία. Ήταν και είναι προϊόν των Νεοταξιτών-Καμπαλιστών για να μπορέσουν να δημιουργήσουν την νέα γενιά μέτα-ανθρώπων που στην ύπαρξη τους η λέξη "ηθική" όχι μόνο δεν θα υπάρχει, αλλά και θα είναι και απαγορευμένη.
"Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος" του Χάξλευ είναι πλέον εδώ. Η Πορνογραφία δεν "διασκεδάζει" τον άνθρωπο. Τον αποσυνθέτει. Του αφαιρεί την ικανότητα για πραγματική σχέση, ευτελίζει το σώμα σε αντικείμενο, καταστρέφει την αιδώ - αυτό το λεπτό πέπλο που φυλάει την ψυχή - και καλλιεργεί μοναξιά, εθισμό και κυρίως, αποπροσανατολισμό.
Και το χειρότερο; Δεν στηρίζεται σε περιθωριακά δίκτυα, αλλά σε κολοσσιαίους πολιτικούς και οικονομικούς μηχανισμούς που συνδέονται με τα ίδια κέντρα ισχύος των Διεθνιστών που προωθούν την woke agenda.
Δεν είναι ούτε πρόοδος, ούτε καν κοινωνική κατάκτηση. Είναι μια καθαρότατη στρατηγική διάλυσης του ατόμου και της ίδιας της έννοιας της παραδοσιακής οικογένειας, σε παράλληλο δρόμο με την δημιουργία της "νέας μορφής οικογένειας", όπου οι σύζυγοι δεν θα είναι πλέον δύο, αλλά...μπορεί και τρείς ή τέσσερις! Και φυσικά για τεκνοποίηση, ούτε λόγος. Υπάρχουν πλέον τα νέα κέντρα τεχνητής μήτρας, όπου και θα...αναπτύσσεται πλέον το έμβρυο, για να...μη χαλάσει φυσικά το σώμα της γυναίκας ή των...γυναικών των νέων "ανοιχτών" οικογενειών!
Θεέ μου...
Η Ισλαμική Διείσδυση: Το Κενό ποτέ δεν μένει άδειο
Όταν ένας πολιτισμός εγκαταλείπει την ταυτότητά του, κάποιος άλλος την κληρονομεί. Η Ευρώπη δεν δέχεται μια «ειρηνική είσοδο» νέων πληθυσμών. Δέχεται μια μακράς διάρκειας δημογραφική και πολιτισμική εκτόπιση, η οποία εξελίσσεται όχι τυχαία, αλλά στη βάση μιας συνεκτικής, βαθιά ριζωμένης, θεολογικής και πολιτισμικής στοχεύσεως του Ισλάμ.
Γιατί το Ισλάμ, όπως και κάθε θρησκεία που διαθέτει συνολική κοσμοαντίληψη, θεολογική βεβαιότητα και ιστορική μνήμη, δεν βλέπει τον εαυτό του ως «μία θρησκεία ανάμεσα σε άλλες», αλλά ως το τέλος της ιστορίας, δηλαδή την τελική μορφή πίστης και κοινωνικής οργάνωσης που οφείλει, σύμφωνα με τη δική του δογματική, να αντικαταστήσει όλες τις προηγούμενες.
Από αυτήν την οπτική, η σημερινή Ευρώπη που άνοιξε τις...πύλες της για να εισέλθει ό,τι υπήρχε από μουσουλμανικά ανθρώπινα κατακάθια με σκοπούς, καθόλου καλούς, δεν αποτελεί… ξένο έδαφος. Αποτελεί στόχο, και μάλιστα έναν στόχο που έχει ήδη αδυνατίσει θεσμικά, δημογραφικά, πνευματικά και πολιτισμικά.
Η Ευρώπη, όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχθεί, βρίσκεται σήμερα μπροστά σε μια θεμελιώδη ιστορική ειρωνεία. Καθώς απαρνιέται το χριστιανικό της υπόβαθρο στο όνομα μιας «προοδευτικής» υπερατομικότητας, ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε έναν πολιτισμό που δεν έχει καμία πρόθεση να αφομοιωθεί, αλλά κάθε πρόθεση να αντικαταστήσει.
Το Ισλάμ δεν εισέρχεται στην Ευρώπη ως φιλοξενούμενος. Εισέρχεται ως ανταγωνιστικός πολιτισμός – με εντυπωσιακή συνοχή, αδιαπραγμάτευτες αρχές, ισχυρή δημογραφία και ένα νομικο-θρησκευτικό σύστημα που δεν επιθυμεί συνύπαρξη, αλλά κυριαρχία.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο σημείο που συνδέει τη woke πολυαμορικότητα με την ισλαμική πολυγαμία. Η νεοταξική ατζέντα νομιμοποιεί, ηθελημένα βεβαίως, ένα μοντέλο οικογενειακής αποδόμησης που λειτουργεί ως προθάλαμος για τη θεσμική εισβολή της ισλαμικής πολυγαμίας.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, από το Παρίσι μέχρι τη Στοκχόλμη, η δημογραφική εικόνα είναι τραγικά αμείλικτη. Ο γηγενής ευρωπαϊκός πληθυσμός συρρικνώνεται, γερνάει και χάνει τις νεαρές του ηλικίες, την ίδια στιγμή όπου, οι μουσουλμανικές κοινότητες εμφανίζουν τριπλάσιους έως πενταπλάσιους δείκτες γεννήσεων, πρότυπα οικογένειας συλλογικά και παραδοσιακά, μηδενική εγκατάλειψη θρησκευτικής ταυτότητας και σαφέστατα διαγενεακή συνοχή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, του Βελγίου και της Γερμανίας, οι μουσουλμάνοι κάτω των 20 ετών αγγίζουν ή ξεπερνούν το 30–40% του τοπικού πληθυσμού!
Σε έναν αιώνα όπου η δημογραφία ισοδυναμεί με γεωπολιτική ισχύ, η Ευρώπη ήδη βρίσκεται σε αποδόμηση γενετική και χάνει, επειδή αρνείται να συνεχίσει τον εαυτό της, ενώ το Ισλάμ κερδίζει επειδή επιμένει να παραμένει αυτό που ήταν πάντα.
Η μέση ευρωπαϊκή συνείδηση βεβαίως, αντιμετωπίζει την πολυγαμία ως εξωτικό κατάλοιπο. Στον ισλαμικό πολιτισμό όμως δεν είναι «εξαίρεση» ή «παρέκκλιση», αλλά επιλογή που εγκρίνεται θεολογικά και νομικά. Το Ισλάμ επιτρέπει στους άνδρες έως τέσσερις συζύγους, άμεση και απεριόριστη τεκνοποίηση καθώς και και οικογενειακές δομές που λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές δημογραφίας.
Και εδώ εμφανίζεται το κρίσιμο σημείο. Η Ευρώπη απαγορεύει μεν την πολυγαμία στα χαρτιά, αλλά ...επιτρέπει την εισαγόμενη πολυγαμία στην πράξη μέσω της...woke agenda και της νέας μόδας του πολυαμορικού "γάμου"! Χιλιάδες οικογένειες μουσουλμάνων ζουν σε de facto πολυγαμικές δομές με σύζυγο στην Ευρώπη και δεύτερη/τρίτη σύζυγο στην πατρίδα τους, με παιδιά σκόρπια σε διαφορετικές χώρες, με επιδόματα που καλύπτουν ολόκληρες οικογενειακές ομάδες και φυσικά με θρησκευτικούς «γάμους» που δεν ελέγχονται από καμία ευρωπαϊκή αρχή.
Η υπόθεση Khaled Al Anesi στην Ολλανδία δεν ήταν τυχαία. Ήταν η πρώτη μεγάλη, συνειδητή προσπάθεια να αξιοποιηθεί το νομικό πλαίσιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να μπει η πολυγαμία από την πίσω πόρτα.
Και το χειρότερο είναι πως…το νομικό οπλοστάσιο που την διευκολύνει, το παρέχει η ίδια η woke σκέψη!
Η Woke Πολυαμορικότητα – Ο Δούρειος Ίππος της Θεσμικής Πολυγαμίας
Εδώ βρίσκεται η ουσία που θέλω να αναπτύξω. Η woke νομιμοποίηση των πολυαμορικών σχέσεων λειτουργεί ως πολιτική, νομική και γλωσσική προεργασία για την αποδοχή της ισλαμικής πολυγαμίας.
Γιατί; Διότι η ρητορική είναι ...η ίδια! "Την ...Αγάπη δεν μπορείς να περιορίσεις στο δύο"! "Ο αριθμός των συντρόφων είναι κοινωνικό κατασκεύασμα"! "Η μονογαμία είναι αναχρονιστικό κατάλοιπο πατριαρχίας!" "Η οικογένεια πρέπει να ορίζεται από επιθυμίες, όχι από θεσμούς"! "Η πολυσυντροφικότητα είναι ζήτημα ...ανθρωπίνων δικαιωμάτων"!
Αν αυτή η γλώσσα μπολιαστεί στο νομικό σύστημα, τότε η ισλαμική πολυγαμία θα μπορεί να εμφανιστεί ως πολιτισμικό δικαίωμα, θρησκευτική ελευθερία, πλαίσιο ένταξης (συμπερίληψη), ατομική επιλογή, σεβασμός στη διαφορετικότητα και πάει λέγοντας.
Με άλλα λόγια, το woke πλαίσιο χτίζει τις δικαστικές και πολιτικές προϋποθέσεις για να γίνει η πολυγαμία "νόμιμη εξαίρεση" και τελικά, πλήρης θεσμός.
Το Βερολίνο, με την πάστορα που ευλόγησε τέσσερις άνδρες, κάνει ακριβώς αυτό. Ξεκλειδώνει το λεξιλόγιο και το συναισθηματικό πλαίσιο για μια μελλοντική "αναγνώριση οικογενειακών μορφών πέραν των δύο ατόμων". Και όταν η Ευρώπη το υιοθετήσει αυτό,
ποιος πιστεύετε ότι θα το αξιοποιήσει πρώτος και αποτελεσματικότερος; Ο μέσος Γερμανός; Ο μέσος Σουηδός; Ή μήπως οι θρησκευτικά δομημένες ισλαμικές κοινότητες που ήδη το εφαρμόζουν, και απλώς περιμένουν τη νομιμοποίηση για να το εδραιώσουν;
Η σύμπτωση ανάμεσα στη woke αποδόμηση της οικογένειας και στην ισλαμική εμμονή στην πολυπληθή, ιεραρχική, πατριαρχική οικογένεια δεν είναι τυχαία. Πίσω από την αποδόμηση της παραδοσιακής δυτικής κοινωνίας βρίσκεται η νεοταξική λογική που επιδιώκει έναν κόσμο χωρίς ντόπιες "ταυτότητες", χωρίς εθνική συνοχή, χωρίς θρησκευτική συνέχεια και χωρίς δομές σταθερότητας. Έναν κόσμο «υγρό», όπου οι άνθρωποι είναι εύκολα μετακινήσιμοι, πολύ πιο εύκολα χειραγωγήσιμοι και ασφαλώς, πολύ εύκολα αντικαταστάσιμοι.
Σ’ αυτό το μοντέλο, η woke ιδεολογία διαλύει την παραδοσιακή χριστιανική ευρωπαϊκή οικογένεια ενώ το Ισλάμ, εισάγει έναν πληθυσμό που δεν επηρεάζεται από τη woke αποδόμηση. Με αποτέλεσμα η δημογραφική ανισορροπία να πολλαπλασιάζεται και η Ευρώπη, μεταμορφώνεται όχι σε πολυπολιτισμική ήπειρο, αλλά σε ήπειρο με δύο αντίρροπους πληθυσμούς. Έναν αποδομημένο και έναν υπερσυγκροτημένο.
Αποτέλεσμα; Η πλάστιγγα γέρνει όχι προς τον «ψευτοπροοδευτισμό», αλλά προς την πιο σκληρή πολιτισμική κυριαρχία. Και έτσι κλείνει ο κύκλος. Η Ευρώπη σκάβει τον λάκκο της και καταρρέει κοινωνικά και πολιτισμικά.
Η ίδια ήπειρος που θεσπίζει «τρίτους γονείς», υπογράφει νόμους «πολυγονεϊκότητας», προωθεί πολυαμορικές δομές, αποδομεί την έννοια του άνδρα και της γυναίκας ως ζευγάρι, διαλύει την οικογένεια και θεωρεί τη μονογαμία «αναχρονισμό» (Δόμνα Μιχαηλίδου, υπουργός Οικογένειας και κοινωνικής συνοχής) είναι η ήπειρος που βλέπει μπροστά της - μαθηματικά, στατιστικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά - την άνοδο ενός πληθυσμού που ούτε αποδομείται, ούτε ενσωματώνεται, ούτε υποχωρεί. Αυτός ο πληθυσμός δεν θα γεμίσει απλώς τις πόλεις. Θα γεμίσει τις κούνιες των πάρκων, τις σχολικές τάξεις, τον δημόσιο τομέα, τα κοινοβούλια κλπ. Οπως ακριβώς έγινε στη Βρετανία με πολλές πόλεις, συμπεριλαμβανομένου του Λονδίνου, στις οποίες δήμαρχοι και άρχοντες είναι...αλλοδαποί, Ινδοί και μουσουλμάνοι.
Και όταν έρθει η ώρα να τεθεί το ζήτημα της «πολυγαμικής εξαίρεσης» ΔΕΝ θα ανοίξει ο δρόμος από έναν μουφτή. Θα τον ανοίξει ένα ...τυχαίο woke συνέδριο, ένα δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή μια «πεφωτισμένη» επιτροπή ισότητας.
Η πολυαμορικότητα θα είναι το προκάλυμμα, Η πολυγαμία θα είναι το θεσμικό πέρασμα. Και ασφαλώς, η δημογραφική ανατροπή θα είναι το αποτέλεσμα. Η Δυτική Ευρώπη δεν θα χρειαστεί να...κατακτηθεί. Μπορεί ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής να απέτυχε στην πρώτη πολιορκία της Βιέννης τον Οκτώβρη του 1529, μπορεί να απέτυχε και ο Βεζύρης Καρά Μουσταφά έναμισι αιώνα αργότερα (Σεπτέμβριος 1683) στο ίδιο σκηνικό, μπορεί ο Θεός να γλύτωσε τον δυτικό κόσμο από τη χατζάρα του τουρκικού Ισλάμ αλλά σήμερα, είναι αλλιώς.
Έχει παραδώσει μόνη της τον θρόνο, προδομένη από τους χυδαίους και διεφθαρμένους ηγέτες της...
Επίλογος
Όσο κι αν ακούγεται απλό ή ακόμη και παράδοξο, ο δυτικός κόσμος τελειώνει. Φτάσαμε ίσως στο "δια ταύτα" της ίδιας της Ιστορίας. Ή, αν θέλουμε μεγαλύτερη ακρίβεια, τελείωσε ήδη προ πολλού. Όχι από ξίφη, όχι από πολέμους (οι Τουρκοι εξ άλλου έφαγαν τα κεφάλια τους πριν πέντε αιώνες στη πολιορκία της Βιέννης) αλλά ούτε και από άλλες "εισβολές", όπως δήθεν "φοβάται" το ραμολιμέντο, η διεφθαρμένη Ούρσουλα.
Αλλά από μια αργή, σχεδόν τελετουργική αυτοχειρία, που κράτησε αιώνες.
Η Δυτική Ευρώπη που κάποτε πήρε φως από τον Χριστό, πέθανε από την ίδια της την αποχριστιανοποίηση. Και όσο πιο επίμονα προσπαθεί να χτίσει έναν νέο κόσμο χωρίς Θεό, τόσο πιο βαθιά βυθίζεται στο κενό.
Κι όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, διακρίνεται σαν αχνή, αλλά επίμονη λάμψη, η μνήμη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του ελληνικού έθνους, της χιλιοτραγουδισμένης Ρωμανίας, ενός κόσμου που δεν πέθανε πραγματικά, αλλά περιμένει να ανακληθεί.
Γιατί η ιστορία ποτέ δεν αφήνει ανεκμετάλλευτα τα κενά της. Και όταν τα φωτεινά μέρη ενός πολιτισμού σβήνουν, η φλόγα εκείνων που άντεξαν στον χρόνο, επιστρέφει για να ζητήσει τον λόγο.
Η Δύση χάνεται. Όχι όμως και όλη η Ευρώπη. Ο ελληνικός/ρωμαϊκός κόσμος, αυτός που τροφοδοτήθηκε από την Ορθοδοξία, δεν είπε ποτέ την τελευταία του λέξη.
Και ίσως - τολμώ να πω - αυτή η παράξενη έως και μεταφυσικής χροιάς ιστορική κατάρρευση, να είναι πράγματι η αρχή της δικής μας μεγάλης επιστροφής. Γιατί όταν τα πάντα γύρω σου σκοτεινιάζουν, ακόμη και μια σπίθα από την Ανατολή αρκεί για να δείξει τον δρόμο. Τον δρόμο που ο Θεός έχει χαράξει για τη Ρωμιοσύνη.
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου