ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ – ΜΕΡΟΣ Α΄

Χάρτης που δημοσιεύθηκε στο Courrier international στις 18 Μαΐου 2024.

ΜΕΡΟΣ Α΄-Εισαγωγή στην Αυτοψία ενός Κόσμου Υπό Ύπνωση

Καλώς ήρθατε στους Masters of Chaos!

Το 2025, η ανθρωπότητα σταμάτησε να πέφτει και τώρα σκάβει. Στον ζεστό πηλό του κυνισμού, έχει βρει μια φλέβα μαύρου χρυσού και το αίμα αθώων, ποτίζοντας συνεχώς εκείνη του οργανωμένου χάους. Ο πόλεμος δεν είναι πλέον μια ηθική ήττα, αλλά μια σειρά προϊόντων. Εξάγεται, διαμεσολαβείται, πωλείται, προβάλλεται και προωθείται. Διατίθεται σε περιορισμένες εκδόσεις, στρατηγικές αγοράς, τεχνολογικές καινοτομίες όπου δίνει στον εαυτό του την εμφάνιση της προόδου. Αξιολογείται σε ποσοστά ανάπτυξης και ενεργοποιείται με διάταγμα, χωρίς θυμό ή μίσος. Απλά με ένα κλικ και ακολουθώντας μια πολύ συγκεκριμένη σειρά όπου το αίμα είναι πλέον ένας πόρος. Πόνος, μια μεταβλητή. Θάνατος, μέρισμα. Ένας κόσμος όπου το χάος δεν είναι πλέον μια τραγωδία αλλά ένα επιχειρηματικό μοντέλο. Έχει γίνει μια ακμάζουσα εταιρεία της οποίας το μόνο κόστος είναι ανθρώπινο και τα κέρδη αδιανόητα για τον μέσο άνθρωπο. Και όπως κάθε εταιρεία, έχει τα διοικητικά της συμβούλια. Οι μέτοχοί της κρύβονται στους γυάλινους πύργους. Τα τμήματα επικοινωνίας της που ξαναζωγραφίζουν εγκλήματα σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις. Οι οίκοι αξιολόγησης που αξιολογούν το χάος σύμφωνα με τη «σταθερότητά του».

Η ιστορία, όπως πάντα, επαναλαμβάνεται σαν φθαρμένο ρεφρέν και αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας για λίγο για να δούμε ότι αυτό που μας επιβάλλεται σήμερα είναι μόνο ένα συγκαλυμμένο είδωλο των κακών του χθες. Κάθε κίνηση αυτού του συστήματος, κάθε ενέργεια που κάνει, είναι μια ανανεωμένη εκδοχή ενός αρχαίου κακού. Δεν είναι ένα απλό ατύχημα που γινόμαστε μάρτυρες σε αυτή την επανάληψη των ίδιων λαθών, αλλά μια εθελοντική πράξη εκείνων που τρέφονται από αυτή τη στασιμότητα, αυτή τη συλλογική αδράνεια που πνίγει τη σκέψη. Είναι επομένως καιρός να ρίξουμε τις κουρτίνες, να κονιορτοποιήσουμε το τοπίο, να σβήσουμε, μια για πάντα, αυτή την επίμονη ψευδαίσθηση ενός κόσμου που διέπεται από τη λογική, τους νόμους και την παγκόσμια ηθική. Αυτός ο κόσμος, αυτός που μας πωλείται κάθε βράδυ στις ειδήσεις των 8 μ.μ., δεν υπάρχει! Δεν υπήρξε καν. Πίσω από το διπλωματικό επίχρισμα, τα χαμόγελα με κοστούμια και τις ομιλίες γλυκές προς την ελευθερία, παραμένει μόνο ένα απέραντο θέατρο χειραγώγησης, ένα νοσηρό πανηγύρι όπου οι ισχυροί παζαρεύουν το χάος ενώ άλλοι διακινούν διαμάντια, παιδιά, όργανα ή μορφίνη. Είναι μια ανίατη ασθένεια που ονομάζεται απληστία!

Και όπως κάθε ασθένεια, το πρώτο βήμα για την εξάλειψή της είναι η σωστή διάγνωση των συμπτωμάτων της και η ονομασία των αιτιών της. Αντιμετωπίζουμε ένα συστημικό κακό, ριζωμένο σε μια ξεπερασμένη αντίληψη της κυριαρχίας, της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Όσο συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε μπροστά σε αυτά τα συμπτώματα, να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο ως ένα απλό καταναλωτικό προϊόν, θα συνεχίσουμε να θάβουμε τις ελπίδες μας κάτω από τα ερείπια αυτής της ψευδαίσθησης που ονομάζεται πολιτισμός. Τώρα, το κλειδί για την εξέλιξή μας, αν θέλουμε πραγματικά να βγούμε από αυτήν, είναι να δεχτούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την ωμή αλήθεια και να παραδεχτούμε ότι αυτή η «νέα» Παγκόσμια Τάξη είναι μόνο μια απάτη, μια καρικατούρα, μια τραυλιστική επανάληψη αυτού που πάντα οδηγούσε την ανθρωπότητα στην καταστροφή της.

Κάθε επεισόδιο αυτής της σειράς θα σας πάρει από το λαιμό, γιατί κάθε αλήθεια που σας σερβίρουν είναι αυτή που πάντα σας αρνούνταν. Δεν θα βγείτε αλώβητοι από αυτό και αυτός είναι ο στόχος. Δεν είναι πλέον καιρός να καταλάβουμε, αλλά είναι καιρός να κατηγορήσουμε. Να κατονομάσω, να δείξω, να ουρλιάξω. Επειδή αυτός ο κόσμος βρίσκεται υπό ύπνωση. Και θα ξυπνήσει μόνο με την αλήθεια. Κοφτερός. Άγριος. Αμετάκλητος. Και η απελευθέρωσή μας από αυτή τη δικτατορία των εμφανίσεων και των ψεμάτων είναι ο μόνος τρόπος για να ανοίξουμε τον δρόμο για έναν κόσμο που, επιτέλους, είναι πραγματικά άξιος του ονόματός του.

Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε δεν είναι μια απλή σειρά άρθρων, αλλά μια διεισδυτική ανάλυση, ένα νυστέρι βυθισμένο στα γαγγραινώδη σπλάχνα μιας υποτιθέμενης νέας τάξης, αλλά που, στην πραγματικότητα, είναι μόνο μια μοιραία ηχώ μιας λιτανείας που έχει ήδη απαγγελθεί χίλιες φορές ανά τους αιώνες. Αυτός ο κόσμος που μας πλασάρεται ως υπόσχεση προόδου δεν είναι παρά ένας αντικατοπτρισμός, υποστηριζόμενος από τους πυλώνες του πολέμου, το χρέος και την προπαγάνδα, όργανα μιας αρχαϊκής χειραγώγησης που επιμένουμε να θέλουμε να ονομάσουμε νεωτερικότητα. Είναι καιρός να απαλλαγούμε από αυτά τα δεσμά μιας άλλης εποχής, να σπάσουμε αυτόν τον κολασμένο κύκλο που διαιωνίζει μόνο μια χιλιόχρονη ιστορία καταπίεσης και ελέγχου.

Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά και αντιμετωπίστε αυτό που μας κρύβουν τα διψασμένα για κέρδος επιδοτούμενα προπαγανδιστικά μέσα που ανήκουν σε δισεκατομμυριούχους. Εδώ, δεν θα υπάρχουν άλλα ημίμετρα, ούτε λευκά γάντια για να γυρίσουν τις σελίδες αυτού του άλμπουμ του σκότους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια χώρα ψυχαναγκαστικών μπλόφας, επικεφαλής μιας γεροντικής αυτοκρατορίας, που μεταμφιέζουν την παρακμή τους ως ανθρωπιστική σταυροφορία. Το ΝΑΤΟ δεν είναι παρά μια πολεμική μηχανή με στεροειδή, μεταμφιεσμένη από την κορυφή μέχρι τα νύχια ως ειρηνευτική αποστολή που δεν παύει ποτέ να περιφρονεί. Το Ισραήλ είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο μιας αιματηρής και αρχαϊκής αποικιοκρατίας, μεταμφιεσμένο σε πολιορκημένη δημοκρατία, ένας δήμιος που θέλει να κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι είναι θύμα. Η Ευρώπη δεν είναι παρά ένα υπάκουο εξάρτημα, μια άνομη τεχνοκρατική ψευδαίσθηση, που καταπίνεται ζωντανή από τις σάπιες δεξαμενές σκέψης της Ουάσιγκτον. Και οπουδήποτε αλλού, οι άνθρωποι αιμορραγούν στο όνομα της ελευθερίας, αλλά πεθαίνουν για αγωγούς, στρατιωτικές βάσεις ή χρηματιστηριακές ισορροπίες.

Εννέα εστίες συγκρούσεων βρίσκονται σε εξέλιξη σε αυτόν τον κόσμο. Εννέα ερειπωμένα πεδία που είναι ντυμένα με ευγενείς αρχές για να αποκρύψουν καλύτερα το γεγονός ότι δεν είναι, στην πραγματικότητα, τίποτα περισσότερο από εργαστήρια κυριαρχίας, βιτρίνες όπλων και γεωστρατηγικά εφαλτήρια. Παντού, το ίδιο σενάριο όπου εμπρηστές με κοστούμια τριών τεμαχίων και περιποιημένα χέρια παριστάνουν τους πυροσβέστες, όπου τα θύματα μετατρέπονται σε ενόχους, όπου ολόκληροι λαοί συνθλίβονται κάτω από το βάρος σκακιστικών παιχνιδιών στα οποία δεν έχουν προσκληθεί ποτέ. Από τα γεμάτα σοκάκια της Γάζας μέχρι τα απανθρακωμένα εδάφη του Νταρφούρ, από τα ασφυκτικά λιμάνια της Υεμένης μέχρι τα ναρκοθετημένα ύψη του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, μια λογική διασχίζει τον κόσμο σαν λεπίδα όπου τα δάκρυα και οι δυστυχίες των αμάχων λιπαίνουν τον μηχανισμό των ισχυρών. Οι βόμβες πέφτουν εκεί που έχουμε συμφέροντα. Τα drones κινηματογραφούν αυτό που οι εφημερίδες θα αγνοήσουν. Δεν είναι πλέον ζήτημα ηθικής, αλλά ζήτημα ροών εφοδιαστικής. Οι ΜΚΟ αφθονούν και παχαίνουν στις ανθρώπινες καταστροφές, ενώ οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους μαζί.

Εκεί, στην Υεμένη, παιδιά πεθαίνουν από την πείνα, ενώ οι βιομήχανοι κερδίζουν δισεκατομμύρια σε συμφωνίες θωρακισμένων αυτοκινήτων. Στη Γάζα, κάθε κτίριο που κονιορτοποιείται είναι ένα πολιτικό μήνυμα, κάθε πτώμα ένας αριθμός σε μια έκθεση που δεν θα συγκινήσει κανέναν. Στο Κασμίρ, οι σημαίες ανταγωνίζονται για τα βουνά, ενώ οι άνδρες παγώνουν σε ξεχασμένα σημεία ελέγχου. Στην Αφρική, οι συγκρούσεις διατηρούνται σαν φωτιές: όχι πολύ ισχυρές για να προειδοποιήσουν, όχι πολύ αδύναμες για να σβήσουν. Η αστάθεια σήμερα είναι η σταθερότητα των αγορών.

Αυτό που εξακολουθούμε να αποκαλούμε «διεθνή κοινότητα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πανηγύρι τεράτων, μια φάρσα όπου η ειρήνη ξεπουλιέται με το σκάλισμα ενώ μοιράζουμε όπλα με χαμόγελο. Είναι μια ιδιωτική λέσχη όπου οι κρεοπώλες παρουσιάζονται ως κριτές. Ο ΟΗΕ, αυτό το κούφιο κουφάρι, δεν τολμά πλέον ούτε καν να υψώσει τη φωνή του χωρίς την έγκριση των χορηγών του. Η ηθική έχει αυτοκτονήσει σε κούφια και μη δεσμευτικά ψηφίσματα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει ένα σύνθημα που σφραγίζεται ως «ελεγχόμενη εξαγωγή». Οι συγκρούσεις δεν αντιμετωπίζονται πλέον, αλλά τώρα καλλιεργούνται. Ουάσιγκτον, Μόσχα, Παρίσι, Πεκίνο, Τελ Αβίβ, Λονδίνο κ.λπ. στον καθένα τη δική του βιτρίνα, στον καθένα τα συνθήματά του, στον καθένα τις αγορές-στόχους του. Το μακελειό, σήμερα, δεν είναι πλέον μια διπλωματική αποτυχία, είναι μια στρατηγική επιτυχία. Δεν είναι πλέον μια τραγωδία, είναι μια ζουμερή επιχείρηση.

Χιλιάδες πτώματα, ισοπεδωμένες πόλεις, εκτοπισμένα παιδιά είναι οι τριμηνιαίοι ισολογισμοί της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Τα δάκρυα των αθώων λαδώνουν τα γρανάζια. Λιπαίνουν τη μηχανική των κερδών, γυρίζουν τις τουρμπίνες της αδιαφορίας. Αυτές δεν είναι πλέον τραγωδίες, είναι λειτουργικές μεταβλητές. Απομακρυσμένη διαχείριση, κεφαλαιοποίηση, δημιουργία εσόδων. Δεν είναι σκάνδαλο αλλά επιχειρηματικό μοντέλο. Έτσι σκοτώνουμε, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή μπορούμε. Και πάνω απ 'όλα, γιατί αποδίδει! Και όπως κάθε επιχείρηση, έχει τους μετόχους της, τους πιστούς πελάτες της, τις επικοινωνιακές της καμπάνιες, τα καθαρά κέρδη της. Και πίσω από κάθε πόλεμο, βρίσκουμε πάντα τους ίδιους παράγοντες:

– Τραπεζίτες χωρίς σημαία,

– Κατασκευαστές όπλων με καλά εφοδιασμένους καταλόγους,

– Οι μυστικές υπηρεσίες των οποίων οι επιχειρήσεις βρίθουν πετρελαίου, φανατισμού και αψυχίας,

– Πολυεθνικές υπεράνω του νόμου, καθοδηγώντας συγκρούσεις όπως συγχωνεύσεις και εξαγορές,

– Τέλος, τα κράτη, τα οποία παίζουν το ρόλο του πυρομανή πυροσβέστη ενώ υπαγορεύουν τους όρους του παζαριού.

Η ανθρωπότητα έχει περάσει ένα νέο κατώφλι ατιμίας. Δεν αρκείται πλέον στο να σκοτώνει ο ένας τον άλλον, βελτιστοποιεί, εξωτερικεύει και ενισχύεται. Δεν σκοτώνουμε πλέον για λόγους, για ιδέες, αλλά για ενδείξεις και επειδή αυτό αποδίδει. Ο πόλεμος δεν είναι πλέον μάστιγα, είναι υποπροϊόν. Ευκολία. Μια μεταβλητή προσαρμογής στις παγκόσμιες αγορές. Το αίμα των παιδιών και των αθώων, κάποτε μια συλλογική τραγωδία, έχει γίνει ρευστό για επενδύσεις. Οι βόμβες πέφτουν βροχή και τα μερίσματα πέφτουν.

Η εποχή δεν κυριαρχείται από υπερβολικό μίσος, κυβερνάται από υπερβολικό υπολογισμό. Στρατηγική. Του ψυχρού ορθολογισμού. Δεν είναι πλέον οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον, είναι οι ελίτ που τους χειραγωγούν. Οι βόμβες δεν πέφτουν πλέον τυχαία, αλλά όπου είναι κερδοφόρες. Στοχεύουν σε αυτό που είναι εμπόδιο, τι αντιστέκεται, τι κοστίζει περισσότερο από ό, τι φέρνει. Και ενώ ένα νοσοκομείο καταρρέει κάτω από «χειρουργικές» απεργίες, ενώ οικογένειες καταρρέουν κάτω από τις βροχές φωσφόρου, οι χρηματοδότες στοιχηματίζουν στην αστάθεια των πρώτων υλών. Ενώ ένα χωριό καίγεται και πτώματα λιώνουν στα ερείπια, οι ηγέτες συγχαίρουν ο ένας τον άλλον σε κλιματιζόμενα σαλόνια, ανταλλάσσοντας συμβόλαια τυλιγμένα σε κενές λέξεις όπως «συνεργασία», «σταθερότητα» και «ενισχυμένη ασφάλεια». Όλοι το γνωρίζουν αυτό και όλοι επωφελούνται από αυτό.

Οπότε ναι, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να σκοτώνει. Αλλά το κάνει καθαρά. Χωρίς συναίσθημα. Με προγραμματισμένα drones και υπολογιστικά φύλλα Excel. Ο έσχατος εξευγενισμός της βαρβαρότητας είναι ο φόνος από απόσταση, χωρίς εμφανή πόνο, χωρίς υπολειμματική ενοχή. Σκοτώνουμε μέσω πληρεξουσίου. Σκοτώνουμε για να «σταθεροποιήσουμε». Σκοτώνουμε σιωπηλά. Ίσως αυτή να είναι η οριστική νίκη των κυρίων του χάους: να κάνουν το τέλος του κόσμου άνετο, σχεδόν φυσιολογικό. Μια ρουτίνα. Μια συνεχής ροή τραγωδιών χωνεύτηκε σε 15 δευτερόλεπτα.

Και εν τω μεταξύ, ο πολίτης κυλάει. «Του αρέσει» η τελευταία φωτογραφία ενός μαζικού τάφου, σχολιάζει ανάμεσα σε δύο emojis, μοιράζεται τη φρίκη με υπνωτική χαλαρότητα. Σχολιάζει ανάμεσα σε δύο διαφημίσεις για ηθικά αθλητικά παπούτσια ή σε μια σειρά του Netflix για τη «συμβίωση». Νομίζει ότι είναι ξύπνιος, αλλά κοιμάται όρθιος. Κοιτάζει τον τρόμο όπως κοιτάζει κανείς τον καιρό με κούραση και χωρίς αντίκτυπο. Η αποκάλυψη έχει γίνει θόρυβος παρασκηνίου. Ένα διακριτικό χτύπημα πίσω από ιστορίες Instagram και άδειες τηλεοπτικές συζητήσεις. Πιστεύει ότι συμμετέχει στην επανάσταση από τον καναπέ του, μοιράζοντας την ποικίλη αγανάκτησή του στα νοθευμένα κοινωνικά δίκτυα, των εικονικών φίλων που συγκεντρώνονται σε μια κοινότητα κενού. Δεν έχει ούτε μια ουγγιά ικανότητας να μετακινηθεί πια, επειδή είναι τόσο κατακλυσμένος από ψυχαγωγία και δημοσιότητα. Δεν ζει πια, δεν σκέφτεται, δεν δονείται πια, δεν καταλαβαίνει πια... καταναλώνει. Το μακελειό έχει περιοριστεί και η βαρβαρότητα, ένας θόρυβος στο παρασκήνιο. Μια ακόμη ειδοποίηση στον μεγάλο ψηφιακό θόρυβο που την περιβάλλει, όπου το χάος δεν είναι πλέον ατύχημα αλλά η ταχύτητα πλεύσης μας.

Ρίξτε μια καλή ματιά σε αυτόν τον χάρτη, τον οποίο σας προσφέρω εδώ, στην αρχή του άρθρου. Όχι ως ντοκουμέντο ανάλυσης, αλλά ως σιωπηλό μνημείο, μια νοσηρή τοιχογραφία, ένα μωσαϊκό στρατών σε πορεία, σύνορα που αποπνέουν φόβο, λαοί που μετατρέπονται σε πιόνια σε ένα παιχνίδι που δεν καταλαβαίνουν. Και για καλό λόγο, αφού είναι στημένο από την αρχή. Κάθε φανταχτερό χρώμα, κάθε σπασμένη γραμμή, κάθε κουκκίδα που αναβοσβήνει είναι μια ανοιχτή ουλή στο άρρωστο σώμα του πλανήτη μας. Μια υπενθύμιση ότι ο πόλεμος έχει γίνει η φυσική μας κατάσταση, ότι η ειρήνη θεωρείται ως ανωμαλία, σχεδόν έλλειψη γούστου στη μεγάλη αφήγηση της σύγχρονης κυριαρχίας.

Θα σας πουν ότι αυτές είναι μόνο περιοχές έντασης. Ότι όλα αυτά είναι υπό έλεγχο και ότι «οι συζητήσεις βρίσκονται σε εξέλιξη». Κοιτάξτε καλύτερα και θα δείτε ότι αυτά δεν είναι εντάσεις, είναι αιμορραγίες. Αυτές δεν είναι διαμάχες, αλλά αόρατα χαρακώματα σκαμμένα από τους ισχυρούς, συντηρημένα από τα μέσα ενημέρωσης, ποτισμένα από εμπόρους όπλων και χρηματοδοτούμενα από μακιαβελικούς τραπεζίτες που προστατεύονται από τυραννικούς ηγέτες. Ο κόσμος, ιδωμένος από εδώ, δεν είναι ένα διπλωματικό πεδίο, είναι ένα υπαίθριο σφαγείο, κατακερματισμένο, αυστηρά οργανωμένο και προσεκτικά εξορθολογισμένο. Ισχυρίζονται ότι φέρνουν το Φως και αφήνουν πίσω τους μόνο σκοτάδι. Η ηθική τους είναι αυτή του αρπακτικού που εφευρίσκει μια ιερή νομιμότητα για τον εαυτό του. Και η τεχνογνωσία τους δεν είναι ποτέ η ειρήνη, αλλά το ελεγχόμενο χάος. Ένα χάος που σπέρνουν καθώς κάποιος σπέρνει σπόρους επιρροής, στη συνέχεια που νομισματοποιούν, που εκμεταλλεύονται, που ανακυκλώνουν στις συζητήσεις για την «ανοικοδόμηση». Δεν ξαναχτίζουν τίποτα, δεν διορθώνουν τίποτα, συντηρούν την πληγή για να πουλήσουν τους επιδέσμους.

Και όταν κάνετε ένα βήμα πίσω, όταν κοιτάζετε αυτόν τον χάρτη στο σύνολό του, εμφανίζεται ένας ίλιγγος. Επειδή αυτό που λέει σιωπηλά είναι ότι ο κόσμος έχει γίνει μια παιδική χαρά για γεωπολιτικούς ρακοσυλλέκτες. Ένα γιγαντιαίο αυτοκρατορικό μονοπώλιο, όπου τα ζάρια είναι γεμάτα, όπου τα τετράγωνα «ειρήνης» είναι σπάνια και τα χαρτιά «εξόδου από την κρίση» δεν υπάρχουν πουθενά. Η ειρήνη δεν είναι στόχος, είναι άλλοθι. Μια λέξη που κραδαίνεται ανάμεσα σε δύο παραδόσεις πυραύλων. Αφιερώστε λίγο περισσότερο χρόνο για να κοιτάξετε τις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα. Αυτός ο φάρος της δημοκρατίας, αυτό το αυτοανακηρυγμένο έθνος «ηγέτης του ελεύθερου κόσμου». Όπου κι αν πάνε, η ελευθερία υποχωρεί, τα νεκροταφεία ξεχειλίζουν, οι ελπίδες καταρρέουν. Το Αφγανιστάν, το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία είναι μια λιτανεία ερειπίων μεταμφιεσμένων σε «νίκες», κοινωνιών που συνθλίβονται στο όνομα ψευδών εννοιών όπως «αλλαγή καθεστώτος», «συμβολή της δημοκρατίας» ή «προληπτικός πόλεμος». Πίσω από κάθε ανθρωπιστική παρέμβαση, υπάρχουν αγωγοί που πρέπει να κατασκευαστούν, στρατιωτικές βάσεις που πρέπει να επιβληθούν, σκλάβοι που πρέπει να νομαδικοποιηθούν και να εκμεταλλευτούν, αγορές που πρέπει να κατακτηθούν. Και όλα τα άλλα είναι απλώς παράπλευρες απώλειες.

Οπότε ναι, κοιτάξτε αυτόν τον χάρτη συγκρούσεων το 2025. Αλλά κοιτάξτε το για αυτό που πραγματικά είναι, το οποίο είναι το ταμπλό ενός κανιβαλιστικού κόσμου. Ένας κόσμος όπου η τάξη είναι μια απάτη, η ειρήνη μια επιφυλασσόμενη πολυτέλεια και ο πόλεμος... Μια βρώμικη συνήθεια να παχαίνουν δολοφόνους που ποτέ δεν λερώνουν τα χέρια τους. Μια καθημερινότητα για την οποία δεν αγανακτούμε πλέον, παρά μόνο όταν μπαίνει εμπόδιο στις διακοπές μας ή διακόπτει τη σειρά μας. Εν ολίγοις, μια εικόνα τόσο χαρούμενη όσο μια οικογενειακή επανένωση στο σπίτι ενός τυράννου, με σαμπάνια για τους στρατηγούς. Κάτω από τα παγωμένα χαμόγελα των διπλωματών, πίσω από τα παρασκήνια, το υπόκωφο ουρλιαχτό των φλεγόμενων λαών επιμένει.

Και είναι πάντα και μόνο οι άνθρωποι που πληρώνουν για αυτή την ατιμία. Εκείνοι που δεν προσκαλούνται ποτέ σε διαπραγματεύσεις. Εκείνοι των οποίων οι φωνές δεν μετράνε, εκτός από όταν πρέπει να κλάψετε στην κάμερα ή να τροφοδοτήσετε τη μηχανή πολυμέσων. Αυτοί που φεύγουν, που θάβουν, που ξαναχτίζουν μόνο και μόνο για να δουν τα πάντα να καταρρέουν ξανά. Οι θυσιασμένοι. Οι ξεχασμένοι. Για αυτούς, η ειρήνη είναι μια πολυτέλεια που προορίζεται για περιοχές χωρίς στρατηγικό ενδιαφέρον. Ένα ιδανικό άδειο από νόημα, μια κούφια λέξη, η οποία αφαιρείται σαν μια κουταλιά ζάχαρης πριν από τη χορήγηση του δηλητηρίου. Ναι, ζούμε σε έναν κανιβαλιστικό κόσμο. Έναν κόσμο όπου ο πόνος είναι εισηγμένος στο χρηματιστήριο, όπου τα ιδανικά είναι άλλοθι, όπου η δικαιοσύνη κατευθύνεται από εκείνους που πρέπει να κρίνει. Το χάος δεν είναι πλέον ατύχημα, είναι η ταχύτητα πλεύσης μας. Μια μορφή οργάνωσης. Μια ασταθής ισορροπία τέλεια διατηρημένη.

Και αυτό σίγουρα δεν είναι σύμπτωση, γιατί αυτό το χάος έχει αφέντες, αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, στρατηγούς και πάνω απ 'όλα κερδοσκόπους. Οντότητες χωρίς πρόσωπα, χωρίς εθνικότητα, χωρίς ενδοιασμούς, των οποίων οι μάσκες είναι καιρός να πέσουν και να λάμψουν το σκληρό φως όπου ενοχλεί. Πώς είναι καιρός να καταπνίξουμε, μια για πάντα, αυτή την επίμονη ψευδαίσθηση ενός κόσμου που διέπεται από το νόμο, τη δικαιοσύνη ή την ειρήνη. Διότι η παγκόσμια αταξία δεν είναι ένα ατύχημα, ούτε η ατυχής συνέπεια κακώς συντονισμένων φιλοδοξιών. Είναι ένα σύστημα, μια μέθοδος και ένα δόγμα.

Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε δεν είναι μια σειρά άρθρων, αλλά μια αυτοψία, μια πράξη καταγγελίας, σαν νυστέρι που ρίχνεται στα σπλάχνα μιας γαγγραινώδους παγκόσμιας τάξης όπου δοκιμάζονται τα νέα όπλα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Και κάθε άρθρο θα δείχνει ένα όνομα, ένα κεφάλι, έναν μοχλό που χρησιμοποιείται από εκείνους που πωλούν πόλεμο όπως πουλάμε τηλέφωνα. Αυτοί που κατασκευάζουν συγκρούσεις όπως εμείς κατασκευάζουμε την αφήγηση. Εκείνοι που σχεδιάζουν τη δυστυχία, όπως και άλλοι, προετοιμάζουν τους προϋπολογισμούς τους. Αυτοί που δεν εκλέγουν κανέναν, αλλά υπαγορεύουν τα πάντα. Αυτοί που χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν, καθοδηγούν και αποσταθεροποιούν. Είναι οι Δάσκαλοι του Χάους.

Και μεταξύ αυτών των μεγάλων εξουσιαστών, ένας παράγοντας έχει κυριαρχήσει αδιαμφισβήτητα για αιώνες κάτω από το όνομα της Αυτοκρατορίας. Στο επόμενο επεισόδιο αυτής της σειράς με τίτλο "Masters of Chaos", θα διαλύσουμε αυτήν την εκτεταμένη οντότητα. Εξερευνήστε την εσωτερική λειτουργία μιας αυτοκρατορίας που δεν θα σταματήσει σε τίποτα για να διατηρήσει την φθίνουσα υπεροχή της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πλαισιωμένες από την ένοπλη πτέρυγα τους, το ΝΑΤΟ, έχουν αναγάγει την υποκρισία σε διπλωματική τέχνη και τα στρατηγικά ψέματα σε δόγμα. Υπόσχονται ειρήνη με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, εξάγουν δημοκρατία σε φέρετρα και επιβάλλουν την τάξη σπέρνοντας την καταστροφή. Δεν είναι μια παρέκκλιση, είναι το έργο τους. Ψυχαναγκαστικοί μπλόφες ενός κόσμου που οι ίδιοι έχουν ανισορροπήσει, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν υπερασπίζονται την ελευθερία αλλά υπερασπίζονται το ενοίκιό τους. Και κάθε πόλεμος που εξαπολύουν είναι μια λογική επέκταση του βάναυσου, κυνικού και ανείπωτου τρόπου διακυβέρνησής τους. Μέχρι σήμερα...

Αυτά όσον αφορά αυτή την εισαγωγή, σίγουρα οξύτατη αλλά ειλικρινή. Η συνέχεια, με τα επόμενα επεισόδια, θα είναι σίγουρα ένα σωτήριο ηλεκτροσόκ για όσους δεν ήθελαν να δουν και να μάθουν μέχρι τώρα. Αλλά και μια επιβεβαίωση, για όσους ήδη τα γνωρίζουν όλα αυτά, ότι δεν είναι μόνοι, ότι δεν είναι τρελοί, αλλά ότι είναι μόνο απομονωμένοι...

Και μην ξεχνάτε ποτέ ότι «Μόνο η αλήθεια θα μας ελευθερώσει!»

Φιλ ΜΠΡΟΚ.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.