Γιατί τα καθεστώτα δεν… πέφτουν από τον ουρανό

Είναι μάταιος ο αεροπορικός πόλεμος του Ισραήλ - Τι έχει διδάξει η ιστορία

 Ο πρώτος αιφνιδιασμός, ήταν νίκη των μυστικών υπηρεσιών. Οι επόμενες επιτυχίες ήρθαν δια της αεροπορικής ισχύος. Το Ισραήλ πλέον δηλώνει ότι έχει την κυριαρχία των αιθέρων της Τεχεράνης. Αλλά η  εμπιστοσύνη στην αεροπορική υπεροχή και τα όπλα ακριβείας, δεν εξασφαλίζει,  ότι μπορεί να εμποδίσει  την πυρηνική ανάπτυξη του Ιράν και να ανατρέψει το καθεστώς του

Η ιστορία έχει δείξει. πως η αεροπορική ισχύς, ανεξάρτητα από το πόσο στοχευμένη και έντονη είναι, δεν αρκεί για την ολοκληρωτική νίκη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, δεν κατάφεραν ποτέ να επιτύχουν τέτοιους στόχους μόνο μέσω αεροπορικών επιδρομών, ούτε κατά τη διάρκεια των μαζικών βομβαρδισμών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε αργότερα, στην Κορέα, το Βιετνάμ, στον Πόλεμο του Κόλπου, και στο Ιράκ.

Το ίδιο ίσχυσε και για τις  Σοβιετική Ένωση και την Ρωσία, στο Αφγανιστάν, την Τσετσενία  και την Ουκρανία.

Στην πραγματικότητα,  χωρίς χερσαία εισβολή (εξαιρετικά απίθανη) ή άμεση υποστήριξη των ΗΠΑ (την οποία η κυβέρνηση Τραμπ μπορεί τελικά να μην παράσχει), οι στρατιωτικές επιτυχίες του Ισραήλ στο Ιράν, αλλά και πέραν αυτού θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι βραχύβιες.

Τα καθεστώτα δεν…πέφτουν από τον ουρανό

Ακόμα και με τις εξαιρετικά ακριβείς «έξυπνες βόμβες», η εξόντωση ηγετών από αέρος, κατά βάση εξαρτάται τόσο από την τύχη όσο και από την ακρίβεια των πληροφοριών.

Το 1986, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχείρησαν τον πρώτο «αποκεφαλισμό ακριβείας», στοχεύοντας τον Λίβυο δικτάτορα Μουαμάρ Καντάφι. Η επίθεση έπληξε τη σκηνή του, αλλά όχι πριν αυτός βγει έξω.

Κατόπιν, ο Καντάφι ισχυριζόμενος ότι η κόρη του σκοτώθηκε οδήγησε στον βομβαρδισμό εκδίκησης, της πτήσης 103 της Pan Am το 1988, με θύματα  εκατοντάδες πολίτες.

Την ίδια αποτυχία επεφύλασσαν για τους Αμερικανούς, οι αεροπορικές επιδρομές ακριβείας, κατά του Ιρακινού προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν, το 1991, το 1998 και το 2003.Μόνο η χερσαία εισβολή των ΗΠΑ τερμάτισε τη βασιλεία του Σαντάμ.

Αναγκαίο το διπλό σφυροκόπημα

Η αεροπορική ισχύς έχει οδηγήσει με επιτυχία σε αλλαγή καθεστώτων, μόνο όταν χρησιμοποιείται παράλληλα με την συμμετοχή χερσαίων δυνάμεων, και με βάση την τακτική του «μια στο καρφί και μια στο πέταλο»  

Ο στόχος του Ισραήλ να αποκεφαλίσει, δια των αεροπορικών επιδρομών, και χωρίς-τουλάχιστον-κάποια βοήθεια εκ των έσω, την ηγεσία του Ιράν ίσως είναι υπερβολικά φιλόδοξος.

Η αεροπορική δύναμη, ακόμη και σε συνδυασμό με δίκτυα πληροφοριών, δεν έχει ανατρέψει ποτέ μια κυβέρνηση.

Από την απαρχή των στρατηγικών βομβαρδισμών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πρώτοι θεωρητικοί της αεροπορικής δύναμης γοητεύτηκαν από την ιδέα ότι, αν οργανωθούν σωστά, οι βομβαρδιστικές εκστρατείες θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τους πληθυσμούς να εξεγερθούν εναντίον των κυβερνήσεών τους.

Έκτοτε, οι στρατιωτικές δυνάμεις έχουν επιδοθεί σε μια ευρεία γκάμα τακτικών -συμπεριλαμβανομένων των εντατικών βομβαρδισμών πόλεων- με σκοπό να αναγκάσουν τους πολίτες να  ξεσηκωθούν και να απαιτήσουν από την κυβέρνησή τους να κάνει όποιες παραχωρήσεις χρειαστούν για να σταματήσει η επίθεση.

Σε περισσότερες από 40 περιπτώσεις στρατηγικών βομβαρδισμών, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου το 1991, τέτοιου είδους βομβαρδισμοί, είτε εντατικοί και μαζικοί είτε ήπιοι και διάσπαρτοι, δεν κατάφεραν ποτέ να αναγκάσουν τους πολίτες να βγουν στους δρόμους σε σημαντικούς αριθμούς για να αντιταχθούν στις κυβερνήσεις τους.

naftemporiki.gr

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.