Παρ’ ότι οι Ευρωπαίοι παριστάνουν τον «αντιστασιακό» έναντι του Τραμπ, υποτάσσονται πλήρως στις υπερατλαντικές επιταγές. Το ΝΑΤΟ φοράει καπέλο μέχρι τον αστράγαλο στην Ευρώπη. Εκτοξεύονται στα ύψη οι στρατιωτικές δαπάνες (3,5% + 1,5% = 5%) που θα πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λαοί, με περαιτέρω αιματηρές περικοπές του κοινωνικού κράτους. Μόνο που θα κατευθυνθούν, όχι στη δημιουργία ευρω-άμυνας, αλλά για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Ετσι, επειδή το είπε ο Τραμπ. Ευρωπαϊκές αντιστάσεις, … μηδέν.
Μοναδικός κερδισμένος της σχεδιαζόμενης ιλιγγιώδους αύξησης των στρατιωτικών δαπανών, η οποία σφραγίζεται στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ (24 – 25 Ιουλίου 2025), στη Χάγη, θα είναι τα κάθε λογής λόμπι συμφερόντων του ιερατείου των Βρυξελλών και τις επικεφαλής της Κομισιόν, Φον Ντερ Λάϊεν, κυρίως οι πολεμικές βιομηχανίες των μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, και βέβαια οι ΗΠΑ, οι οποίες δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να μοσχοπουλάνε τα εξοπλιστικά καλούδια τους στους Ευρωπαίους.
Οι μεγάλες ενέσεις χρήματος στην πολεμική βιομηχανία των μεγάλων κρατών -μελών της ΕΕ, διαφημίζονται ως αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής οικονομίας, η οποία πλήττεται δριμύτατα από την περίοδο του κορονοϊού, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την αναταραχή στην Ασία (Πακιστάν – Ινδία), τώρα με τον πόλεμο Ισραήλ – Ιράν, και γενικότερα με τη μεγάλη γεωπολιτική αναταραχή σε πολλές περιοχές – καυτά σημεία του πλανήτη.
Μόνο που η «αναζωογόνηση» της ευρωπαϊκής οικονομίας, μέσω των εξοπλιστικών ενέσεων, έχει ημερομηνία λήξης. Ουδεμία οικονομία στον αναπτυγμένο και τον αναπτυσσόμενο κόσμο, μπορεί να στηριχτεί σε «μονοκαλλιέργειες».
Επιπλέον, εκτός από τα κέρδη που θα αποκομίσουν οι βιομηχανίες του πολέμου, εύλογα τίθεται το ερώτημα: Που θα πουληθούν όλα αυτά τα όπλα που θα παραχθούν; Εκτός της ΕΕ; Μα, υπάρχουν φτηνότερα και πολύ ανταγωνιστικά, ίσως και καλύτερα, κινεζικά και άλλα όπλα, όπως έδειξε και η σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν. Θα πουληθούν εντός της Ευρώπης, προκειμένου να γίνει αστακός; Η ιστορική εμπειρία της ανθρωπότητας, και ιδιαίτερα της Ευρώπης του 19ου και κυρίως του 20ου αιώνα, έχει δείξει ότι όπου συσσωρεύονται τεράστιες ποσότητες οπλισμών, αυτές συνήθως … «καταναλώνονται».
Πάμε … πόλεμο;
Αραγε, πάμε σε πόλεμο; Προσπαθούν να εθίσουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε στρατοκρατικές «λογικές» πολέμου, τη μια λόγω «ρωσικού κινδύνου», την άλλη λόγω Μεσανατολικού, και ποιος ξέρει αργότερα με το βλέμμα στραμμένο στον Ειρηνικό; Στόχος είναι να μετατραπεί το ΝΑΤΟ σε «παγκόσμιο χωροφύλακα», όπως συχνά ακούγεται (άλλωστε, το δόγμα του πλέον έχει ως αιχμή, όχι μόνο τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα), με μια υπερεξοπλισμένη Ευρώπη, ως συνήθως, σε ρόλο «βοηθού σερίφη» των ΗΠΑ;
Οι σχεδιασμοί από την πραγματικότητα, βέβαια, απέχουν παρασάγγας. Κατ’ αρχήν, εύλογα προκύπτει το ερώτημα. Είναι η Ευρώπη, τεχνολογικά και σε επίπεδο εγκεφάλων (οι περισσότεροι Ευρωπαίοι επιστήμονες δουλεύουν για αμερικανικές εταιρείες όπλων), σε θέση να υλοποιήσει εξοπλιστικά προγράμματα – μαμούθ ούτως ώστε να «απεξαρτηθεί», όπως αρέσκονται να διαφημίζουν οι αιθεροβάμονες των Βρυξελλών, από τις ΗΠΑ;
Επιπλέον, ο μέσος Ευρωπαίος πολίτης, και πολύ περισσότερο ο Ελληνας, θεωρεί π.χ. τον Ρώσο «εχθρό» του και είναι έτοιμος να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία στο … Ανατολικό μέτωπο; Ολες οι έως τώρα δημοσκοπήσεις δείχνουν το αντίθετο. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι, προκαλώντας γεγονότα – σοκ, μπορούν να αλλάξουν τις νοοτροπίες της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Εξάλλου, και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε μετά από προβοκάτσια – σοκ. Στο μεταξύ, ως γνωστόν, η Γερμανία, η χώρα με βεβαρυμένο παρελθόν, σχεδιάζει τον υπερεξοπλισμό της.
Το Neostrategy.gr επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε ορισμένα από αυτά τα καυτά ερωτήματα.
Δημοσκοπήσεις «αρνητών»
Οπως αναφέρει ο Economist, οι δημοσκοπήσεις σχετικά με την ετοιμότητα των Ευρωπαίων να πάρουν τα όπλα προκαλούν ανησυχία στους στρατιωτικούς.
Σύμφωνα με έρευνα της Gallup σε 45 χώρες το 2023, τέσσερις από τις πέντε χώρες που επιδεικνύουν τη μικρότερη διάθεση για να πολεμήσουν, είναι ευρωπαϊκές. Στην Ισπανία, τη Γερμανία και κυρίως στην Ιταλία (όπου μόνο το 14% διάκειται θετικά), ο πατριωτικός ζήλος έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Ακόμη και στην Πολωνία, που συνορεύει με την Ουκρανία και τον ρωσικό θύλακα του Καλίνινγκραντ, είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν λιγότεροι από τους μισούς. Μια δημοσκόπηση στη Λιθουανία (Βαλτική) πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, έδειξε ότι το 23% των ανδρών της χώρας θα προτιμούσε να μεταναστεύσει παρά να πιάσει όπλο σε περίπτωση πολέμου.
Η πλειοψηφίας των Ευρωπαίων μοιάζει σαν να σηκώνουν τους ώμους τους, και όχι διάθεση για να ζωστούν τα φυσεκλίκια. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις της Κομισιόν να δείχνουν ότι πάνω από τους μισούς πολίτες της ΕΕ πιστεύουν πως ένας πόλεμος στην Ευρώπη είναι πιθανός τα επόμενα χρόνια, όμως, όταν ρωτώνται τι τους απασχολεί περισσότερο, ο «ρωσικός κίνδυνος» εξαφανίζεται από τη λίστα. Οι Ευρωπαίοι ανησυχούν περισσότερο για την ακρίβεια, τους φόρους, τις συντάξεις και το κλίμα.
Στρατηγέ, το τανκς σου είναι δυνατό μηχάνημα, αλλά ποιος θα τα χειριστεί;
Κατά τον Economist, παρά την ιστορικά μεγάλη αύξηση των στρατιωτικών δαπανών της, η ΕΕ αντιμετωπίζει ένα βαθύτερο πρόβλημα: Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της δεν θέλει να πολεμήσει, ακόμη και αν ο εχθρός φτάσει προ των πυλών της.
«Ωραία τα άρματα μάχης σας, εκεί στην Ευρώπη, αλλά ποιος θα τα χειριστεί;» Ένα τέτοιο σαρκαστικό σχόλιο μπορεί σύντομα να αποδειχθεί πραγματικότητα. Ειδικά μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, οπότε οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανακοινώνουν σημαντική αύξηση στους προϋπολογισμούς τους για στρατιωτικές δαπάνες. Αν αυτές οι δεσμεύσεις δεν ξεχαστούν μετά από μια ανακωχή που ενδεχομένως θα γίνει στην Ουκρανία ή εάν και όταν ο Ντόναλντ Τραμπ φύγει από τον Λευκό Οίκο, τότε οι ευρωπαϊκές αμυντικές δαπάνες μπορεί να διπλασιαστούν μέσα σε μία δεκαετία, με στόχο το 3,5% του ΑΕΠ αντί για το σημερινό 2%.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων δεν θα πάει στο έμψυχο δυναμικό, αλλά στις αγορές οπλισμού. Όμως οι στρατοί είναι πρώτα απ’ όλα οι άνθρωποι, όχι οι μηχανές. Η προσέλκυση νέων στον στρατό σε καιρό ειρήνης, όπου ο κίνδυνος του θανάτου είναι υπαρκτός, είναι δύσκολη υπόθεση. Ορισμένα κράτη εξετάζουν σοβαρά να επαναφέρουν τον θεσμό της υποχρεωτικής θητείας. Όμως ακόμη κι’ αν αναγκάσεις τους εφήβους να φορέσουν στολή, δεν σημαίνει ότι λύνεις το πρόβλημα: Την άρνησή τους και την αποστασιοποίησή τους από την ιδέα του πολέμου.
Ορισμένες χώρες, όπως η Πολωνία, συζητούν την επαναφορά της θητείας. Στη Δανία και την Ελλάδα δεν καταργήθηκε ποτέ (σ.σ. για τη χώρα μας παραλείπει ο Economist να αναφέρει ότι η υποχρεωτική θητεία, το κύρος της οποίας πάντως έχει πληγεί ανεπανόρθωτα ιδιαίτερα τα χρόνια των μνημονίων, υφίσταται εξαιτίας της τουρκικής απειλής). Κάποτε η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας θεωρούνταν φιλελεύθερη νίκη. Τώρα, η επιστροφή της διαφημίζεται ως … υπόθεση όλων.
Η «μετα-ηρωική» Ευρώπη
Οι κοινωνιολόγοι, συνεχίζει ο Economist, χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη Ευρώπη ως «μετα-ηρωική» κοινωνία, όπου η προσωπική αυτοπραγμάτωση υπερισχύει της υποχρέωσης προς την πατρίδα. Ο πατριωτισμός έχει δώσει τη θέση του στον ατομικισμό. Η πολιτική έχει επίσης παίξει ρόλο σε αυτό.
Η Ευρώπη γερνάει και οι ηλικιωμένοι σπάνια θέλουν να πιάσουν όπλο. Σε χώρες με αυταρχικό παρελθόν, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, είναι ισχυρή η αντιπολεμική κουλτούρα. Τα λάθη των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, όπου οι Ευρωπαίοι συμμετείχαν ως σύμμαχοι, ενίσχυσαν την πεποίθηση πως ο ειρηνικός δρόμος είναι ο καλύτερος δρόμος.
Ο Economist ισχυρίζεται ότι η Ευρώπη δείχνει κουρασμένη από έναν πόλεμο που δεν έκανε ποτέ. Τον Μάρτιο, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, δήλωσε ειρωνικά ότι «μια ευρωπαϊκή χώρα που δεν έχει πολεμήσει εδώ και 30–40 χρόνια δύσκολα μπορεί να τρομάξει τη Ρωσία, ακόμη κι αν στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία» (σ.σ. αιχμή προς τη συμμαχία των προθύμων, Γαλλία, Βρεττανία, Γερμανία). Η δήλωσή του προκάλεσε αντιδράσεις, γιατί μέσα της έχει δόσεις αλήθειας. Οι ΗΠΑ προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να πείσουν την Ευρώπη να δαπανήσει περισσότερα για την άμυνά της. Ίσως χρειαστεί ακόμη περισσότερος χρόνος για να την πείσουν να πολεμήσει.
Η ωμή πραγματικότητα
Κατά τον Economist, πάντως, παρ’ ότι η Ευρώπη διακρίνεται για τις φιλειρηνικές διαθέσεις της, στην πραγματικότητα δεν έχει έλλειμμα στρατιωτών. Αν και οι στρατοί έχουν συρρικνωθεί μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ο αριθμός των Ενόπλων Δυνάμεων στη γηραιά ήπειρο είναι ακόμη μεγάλος. Μάλιστα, κατ’ αναλογία πληθυσμών, είναι μεγαλύτερες από αυτές των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η Ευρώπη πάσχει από σοβαρά εσωτερικά προβλήματα. Ορισμένα εξ’ αυτών επισημάνθηκαν – έστω και επιφανειακά – σε προ μηνών εκδήλωση του Φόρουμ των Δελφών. Το Neostrategy.gr στραχυολόγησε μερικές από τις αναφορές:
–Για την εξάρτηση από τις ΗΠΑ: «Πριν από δύο χρόνια, το 68% των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών πήγαινε σε αμερικανικά συστήματα», επεσήμανε ο Νικόλαος Παπάτσας, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Εταιριών Αεροδιαστημικής, Ασφάλειας και Άμυνας (Ε.ΕΛ.Ε.Α.Α.) και Senior Partner στο Efa Group.
-Η Ευρώπη θα εξαρτάται για τουλάχιστον μία πενταετία από τις στρατιωτικές ικανότητες των ΗΠΑ, ιδίως στην αεράμυνα και τον ηλεκτρονικό πόλεμο, ανέφερε ο στρατηγός, Sir Nick Carter, πρώην αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Βρετανίας.
-Σε μακροπρόθεσμο επίπεδο θεωρώ πως σε 10 χρόνια η Ευρώπη πρέπει να μπορεί να παράγει η ίδια τον αμυντικό εξοπλισμό της, με καταμερισμό ανά χώρα στους τομείς που εξειδικεύεται, είπε ο υπουργός Οικονομικών της Πορτογαλίας, Joaquim Miranda Sarmento.
–Για το χρέος των ευρωπαϊκών χωρών: «Οι ΗΠΑ, ακόμα και η Ε.Ε., υποχωρούν από τις υποχρεώσεις τους, γιατί δίνουν πλέον προτεραιότητα στην άμυνα και στην αντιμετώπιση του χρέους. Το χρέος έχει γίνει πρώτη προτεραιότητα για τις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη το πρόβλημα του χρέους αυξάνεται παράλληλα με την ανάγκη για μεγαλύτερες δαπάνες για άμυνα», ανέφερε η πρόεδρος της Λιθουανίας (2009-2019), μέλος του Club de Madrid, Dalia Grybauskaitė.
–Για την κατάσταση στον τομέα της στρατιωτικής τεχνολογίας: «Η αμυντική μας βιομηχανία εξαρτάται ακόμη από λογισμικά και αναβαθμίσεις που δεν ελέγχουμε», είπε η Kajsa Ollongren, αντιπρόεδρος κυβέρνησης της Ολλανδίας (2020–2022) και υπουργός Άμυνας (2022–2024).
–Που πηγαίνει το ευρωπαϊκό χρήμα: Ο Επίτροπος Οικονομίας της ΕΕ (2019 – 2024) και πρωθυπουργός της Ιταλίας (2016 – 2018), Paolo Gentiloni, παρατήρησε ότι στην έκθεση του Enrico Letta αναφέρεται πως η ΕΕ διαθέτει ιδιωτικές αποταμιεύσεις ύψους 33 τρισεκατομμυρίων ευρώ, οι οποίες κατά κύριο λόγο παραμένουν σε τρεχούμενους λογαριασμούς (34,1%). Αυτός ο πλούτος δεν αξιοποιείται πλήρως για την εξυπηρέτηση των στρατηγικών αναγκών της ΕΕ. Αντίθετα, παρατηρείται η τάση, ευρωπαϊκοί πόροι να κατευθύνονται κάθε χρόνο προς την αμερικανική οικονομία και τους διαχειριστές κεφαλαίων των ΗΠΑ.
-Η αντιπρόεδρος (2009 – 2014) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Viviane Reding: «Έχουμε πολύ καλές startups οι οποίες όμως δεν εξελίσσονται σε πρωταθλητές. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα. Τα χρήματα πάνε σε μετοχές και ομόλογα στις ΗΠΑ».
–Για το υψηλό κόστος της ενέργειας στην ΕΕ και τις βιομηχανίες: «Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί γιατί η ενέργειά μας είναι πολύ ακριβή», είπε η υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας (2002 – 2004) , Ana Palacio. Και πρόσθεσε: «Πρέπει να δώσουμε σημασία εκεί. Σε όλες τις πρωτοβουλίες που βλέπω έως τώρα στο θέμα, παρατηρώ έλλειψη ρεαλισμού και δογματισμό. Αν δεν πάμε εκεί, δεν θα ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Αν θέλουμε αμυντική βιομηχανία θα χρειαστούμε τεράστιες ποσότητες ενέργειας, δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε μη σταθερές πηγές ενέργειας».
–Για τον κρίσιμης σημασίας ορυκτό πλούτο: Ο Κωνσταντίνος Γιαζιτζόγλου, πρόεδρος του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας επεσήμανε ότι τα τελευταία 25 χρόνια η κατανάλωση ορυκτών πρώτων υλών στην Ευρώπη αυξήθηκε πάνω από 2 φορές, ενώ η παραγωγή μειώθηκε κατά 35%, με μια ομάδα χωρών να ελέγχει τις κρίσιμες ορυκτές πρώτες ύλες. Σημείωσε πως όποιος ελέγχει ένα κομμάτι από αυτές τις ορυκτές πρώτες ύλες, ουσιαστικά ελέγχει το ποιος θα έχει την επόμενη τεχνολογία.
Άρα, το πρόβλημα είναι ότι κάποιοι κρατούν τα ηνία της τεχνολογικής εξέλιξης και της καινοτομίας στα χέρια τους και εμείς κινούμαστε με ρυθμούς Ευρώπης. Η Κίνα μόνο πέρυσι τον Οκτώβριο έδωσε 22 δισεκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει κοιτάσματα σε άλλες χώρες. «Καθίστε λοιπόν στις Βρυξέλλες να συζητάμε πώς θα κάνουμε ένα σχέδιο με 7 πυλώνες και 33 Λευκές Βίβλους», σημείωσε ο ίδιος.
Μετά τις παραπάνω επισημάνσεις για ορισμένα από τα μεγάλα προβλήματα της ΕΕ, εύλογα διερωτάται κανείς κατά πόσον οι «φιλιππικοί» των ηγεσιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ είναι λόγια και χρήμα για να «ταΐσουν» τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών ή αποσκοπούν στην υλοποίηση μεγάλων αλλαγών εντός της Ευρώπης. Στα παραπάνω, βεβαίως, πρέπει να προστεθεί και το μείζον ζήτημα του Μεταναστευτικού, το οποίο αλλάζει τα πάντα στον πυρήνα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία
Στο μεταξύ, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επιταχύνει ραγδαία τις εξελίξεις στις τεχνολογίες του πολέμου. Το Bloomberg, το οποίο διόλου φημίζεται για «φιλο-ρωσισμό», στην προσπάθειά του να αναδείξει την ανάγκη του υπερεξοπλισμού της ΕΕ – σε συμμαχία με τη Βρετανία – έναντι της ρωσικής «απειλής», παρέθεσε πληροφορίες που συνέλεξε από προ μηνών συνάντηση αξιωματικών από περίπου 20 χώρες, στο Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Ενόπλων Δυνάμεων.
Εκεί, έμφαση δόθηκε στην ανασύσταση των μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών ως των κυρίων Σωμάτων για τη διεξαγωγή πολέμων. Πρόκειται για μεγάλους σχηματισμούς που αποτελούνται από μονάδες από όλα τα Οπλα. Θεωρήθηκαν περιττοί μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1991, αλλά που πλέον επανέρχονται στη μόδα.
Οι νέοι σχηματισμοί, υποστηρίζει το Bloomberg, δεν είναι ακόμη έτοιμοι. Ωστόσο, στο ΝΑΤΟ λειτουργούν ομάδες ειδικών, οι οποίοι δουλεύουν εντατικά προς αυτή την κατεύθυνση. Ομως, οι στρατιωτικές ασκήσεις που θα έχουν στόχο να στείλουν μήνυμα στη Μόσχα ότι η Συμμαχία μπορεί να μεταφέρει γρήγορα στρατεύματα προς Ανατολάς είναι προγραμματισμένες για το … 2027.
Κατά το Bloomberg, στη σύσκεψη στο Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Ενόπλων Δυνάμεων έγιναν οι παρακάτω εκτιμήσεις για τη Ρωσία και για μια ενδεχόμενη ανοικτή σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας:
-Στο παρελθόν, ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η Ρωσία θα αποκτούσε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει το ΝΑΤΟ μέσα σε διάστημα 5 – 10 ετών μετά το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία. Πλέον, εκτιμάται αυτό έχει μειωθεί. Σύμφωνα με έκθεση της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Δανίας, στην αρχή του έτους, η Ρωσία χρειάζεται 6 μήνες για να αντιμετωπίσει μια επίθεση σε τοπικό επίπεδο, 2 χρόνια για περιφερειακό πόλεμο στη Βαλτική και 5 χρόνια για έναν ευρύτερο ευρωπαϊκό πόλεμο.
-Οι Ενοπλες Δυνάμεις που διαθέτει τώρα η Ρωσία είναι διπλάσιες από εκείνες τον Φεβρουάριο του 2022. Η παραγωγή όπλων και πυρομαχικών έχει αυξηθεί κάθετα (σ. σ. το Bloomberg αποφεύγει να αναφέρει ότι, αν και οι αμυντικές δαπάνες της Ρωσίας υπολογίζονται πλέον στο 8% του ΑΕΠ, οι ΗΠΑ ξοδεύουν για όπλα ετησίως ένα τρις. δολάρια).
-Η παράδοση στην Ουκρανία και η χρήση προηγμένων δυτικών οπλικών συστημάτων, όπως τα πυραυλικά συστήματα HIMARS, έδωσαν τον χρόνο και τη δυνατότητα στους Ρώσους να μάθουν πώς να τα εξουδετερώνουν.
-Το απόλυτο πλεονέκτημα που είχε κάποτε η Ουκρανία στον τομέα της καινοτομίας στο πεδίο της μάχης έχει πλέον εξαφανιστεί. Η ρωσική Πολεμική Αεροπορία, σχεδιασμένη για να αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ, είναι σύγχρονη και παραμένει σχεδόν άθικτη.
-Στη σύσκεψη στο Βρετανικό Βασιλικό Ινστιτούτο Ενόπλων Δυνάμεων επανειλημμένως εκφράστηκε ο θαυμασμός για την ταχύτητα με την οποία οι ρωσικές Ενοπλες Δυνάμεις μαθαίνουν από τον πόλεμο και προσαρμόζονται ανάλογα.
–Στον τομέα των μη επανδρωμένων αεροσκαφών και του ηλεκτρονικού πολέμου, η Ρωσία πιθανώς έχει υπερκεράσει το ΝΑΤΟ.
-Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό, είναι ότι η Ρωσία έχει βελτιώσει την ακρίβεια και την αποτελεσματικότητα των πυραύλων cruise και των βαλλιστικών πυραύλων της.
-Ανησυχητικό είναι ότι η αλυσίδα αλυσίδα εφοδιασμού του ΝΑΤΟ, σε περίπτωση αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, μπορεί να δεχτεί επίθεση. Κάθε ευρωπαϊκό λιμάνι (σ. σ. κάτι που αφορά και τον λιμένα της Αλεξανδρούπολης), αποθήκη, εργοστάσιο και σιδηροδρομική γραμμή που αποτελεί κομμάτι του ανεφοδιασμού για τον πόλεμο θα αποτελέσει νόμιμο στόχο για ρωσικά πυραυλικά πλήγματα.
Πόλεμος Ευρώπης – Ρωσίας
Από τις παραπάνω επισημάνσεις, το Bloomberg προσπαθεί να συνθέσει την εικόνα του ρωσικού μπαμπούλα, ο οποίος εύκολα μπορεί να κάνει μια χαψιά την Ευρώπη. Παρουσιάζει, δε, το ΝΑΤΟ ως μια δευτεροκλασάτη δύναμη. Κάτι που δεν είναι. Πρόκειται για εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Το ΝΑΤΟ, ήδη από το 2017, σύμφωνα με εκθέσεις ελληνικών υπηρεσιών που έχει αποκαλύψει το Neostrategy.gr, έχει επεξεργαστεί σχέδια ολιστικού πολέμου με τη Ρωσία, έχει εκσυγχρονίσει τα πυρηνικά του, ενώ παραμένει υπολογίσιμη δύναμη διεθνώς, αεροπορικά, ναυτικά και χερσαία. Η, δε, φημολογούμενη αμερικανική στρατιωτική αποχώρηση από την Ευρώπη (και από το ΝΑΤΟ), μοιάζει αδύνατη προς το παρόν, με εξαίρεση κάποιους τομείς.
Ουσιαστικά, ως έπρατταν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί με ιδιαίτερη ένταση στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, επιχειρείται αφενός η δαιμονοποίηση του αντιπάλου, αφετέρου φιλοτεχνείται η εικόνα της απόλυτης υπεροπλίας του. Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι οι Ρώσοι δεν μπορούν καλά – καλά να πάρουν ούτε ολόκληρη την Ανατολική Ουκρανία.
Ωστόσο, οι πυραυλικές δυνατότητές τους είναι αυξημένες. Εσχατως, ειδικά ο γερμανικός Τύπος, προκειμένου να αναδείξει τη «ρωσική απειλή», πλημμύρισε με σχεδιαγράμματα με τα βεληνεκή των υπερηχητικών ρωσικών πυραύλων, τα οποία, κατά τα δημοσιεύματα, καλύπτουν σχεδόν όλη την Ευρώπη.
Πάνω σε αυτή τη βάση μιας υποθετικής σύγκρουσης Ευρώπης – Ρωσίας, την οποία τα ονομαζόμενα «κόμματα του πολέμου» σίγουρα επιθυμούν, στήνεται και το αφήγημα περί της δημιουργίας εννιαίας ευρωπαϊκής αντιπυραυλικής, αντιαεροπορικής άμυνας. Το σχέδιο προμοτάρουν, ως άλλοι ατζέντηδες, οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και Πολωνίας, Κυριάκος Μητσοτάκης και Ντόναλντ Τουσκ, καθώς και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε. Κύριος κερδισμένος από την μπίζνα θα είναι η Γερμανία, και ως φημολογείται αμερικανικές και ισραηλινές εταιρείες.
Και αυτό το σχέδιο είναι μόλις η κορυφή του παγόβουνου των εξοπλιστικών μπίζνες, στις οποίες οι «σύμμαχοι» Ευρωπαίοι εντάσσουν και την «αδελφή εν όπλοις», Τουρκία.
Ενα Ισραήλ στην Ευρώπη
Σε αυτό το σκηνικό, οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν τη μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα «Ισραήλ» μέσα στην Ευρώπη, ως ανάχωμα και αιχμή του δόρατος απέναντι στη Ρωσία. Σήμερα, οι μόνοι εμπειροπόλεμοι στρατοί στην Ευρώπη είναι ο ρωσικός και ο ουκρανικός. Αν και ο τελευταίος, εξαιτίας των τεράστιων απωλειών του, χάνει αυτό το πλεονέκτημα. Ωστόσο, πολλοί νέοι Ουκρανοί, οι οποίοι απέφυγαν τη στράτευση, προορίζονται να σχηματίσουν τον ουκρανικό στρατό της επόμενης ημέρας. Οσοι, βέβαια, γυρίσουν από το εξωτερικό. Να σημειωθεί ότι πληθυσμιακά η Ουκρανία έχει συρρικνωθεί δραματικά.
Γι’ αυτούς τους τους λόγους, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, Βολοντιμίρ Ζελένσκι, βρίσκει έως τώρα ευήκοον ους στους Ευρωπαίους, τους οποίους εσχάτως, στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, κάλεσε να διαθέσουν το 0,25% του ΑΕΠ τους για να βοηθήσουν την Ουκρανία να αυξήσει την παραγωγή όπλων και πρόσθεσε πως η χώρα του σχεδιάζει να υπογράψει συμφωνίες μέσα στο καλοκαίρι για να ξεκινήσει τις εξαγωγές τεχνολογιών παραγωγής όπλων.
Βέβαια, ο Ζελένσκι μιλάει εκ του ασφαλούς. Το 0,25% ήδη το έχει ενσωματώσει η ηγεσία του ΝΑΤΟ στην αύξηση των προϋπολογισμών έως 5% του ΑΕΠ. Στο μεταξύ, ήδη οι Δυτικές εταιρείες όπλων έχουν διαμοιράσει εδώ και καιρό την Ουκρανία και έχουν στήσει μεγάλα εξοπλιστικά ντηλ, κατασκευή εργοστασίων παραγωγής όπλων, κ.ο.κ. Πρωτοστατούν, Γερμανοί, Βρετανοί, κ.λ.π
https://neostrategy.gr/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου