Στα προηγούμενα άρθρα μου περιέγραψα την ώθηση της διαστροφής των Ιησουιτών του Χριστιανισμού που εκτείνεται πίσω σε τέσσερις αιώνες και το ανώτερο ολιγαρχικό-βενετσιάνικο ιερατείο που διαμορφώνει αυτή την ισχυρή αίρεση.
Στο σημερινό δοκίμιο, θα ήθελα να συνεχίσω αυτό το θέμα εξερευνώντας το έργο ζωής και την αποστολή μιας από τις πιο σημαντικές και καταστροφικές δυνάμεις των Ιησουιτών στη σύγχρονη ιστορία... Pierre Teilhard de Chardin.
Ποιος ήταν ο Pierre Teilhard de Chardin;
Γεννημένος το 1881 στην Ωβέρνη της Γαλλίας, ο Pierre Teilhard de Chardin γράφτηκε σε σχολείο Ιησουιτών στα 14 του και όταν το τάγμα αποκλείστηκε από τη Γαλλία το 1901, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Αγγλία, όπου έπεσε υπό την επιρροή ενός κορυφαίου μοντερνιστή θεολόγου ονόματι George Tyrrell.
Οι μοντερνιστές είχαν εμμονή με τη συμφιλίωση του Χριστιανισμού με τη νέα ηθική και επιστήμη που αναδύεται στη σύγχρονη εποχή. Μία από τις πιο δύσκολες προκλήσεις που αντιμετώπισαν οι Ιησουίτες μοντερνιστές μέσα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η συμφιλίωση των δύο φαινομενικά ασυμβίβαστων συστημάτων του Χριστιανισμού και του Δαρβινισμού. Εκεί που ο Χριστιανισμός έβλεπε την ανθρωπότητα ως ιερή, το μηχανιστικό σύμπαν της δαρβινικής εξέλιξης αρνιόταν την ύπαρξη του θείου στην ανθρωπότητα ή στο ευρύτερο σύμπαν.
Η εναρμόνιση αυτών των δύο κόσμων έγινε η νέα αποστολή του Chardin στη ζωή.
Δεν πέρασε πολύς καιρός πριν αναγνωριστούν τα ταλέντα του Chardin, καθώς ο νεαρός άνδρας είχε ήδη αποκτήσει μια ακολουθία πιστών ανάμεσα στους συμμαθητές του και ακόμη και μερικούς ανώτερους του τάγματος. Αφού δίδαξε παλαιοντολογία στο Κάιρο για τρία χρόνια (1905-1908), ο Chardin κλήθηκε να επιστρέψει για χαλαρωτικές διακοπές στο Piltdown της Αγγλίας, όταν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία συνέβη κατά τη διάρκεια ενός σύντομου περιπάτου, καθώς ο Chardin ανακάλυψε θραύσματα κρανίου και οστών σε ένα χωράφι.
Ήταν το 1912 και το κρανίο και η γνάθος χαιρετίστηκαν ως ο πολυαναμενόμενος «χαμένος κρίκος» μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου, η απουσία του οποίου απογοήτευσε τους βαθμιαίους Δαρβίνους για δεκαετίες. Ο διεθνής τύπος διατυμπάνιζε τη νέα ανακάλυψη ως τη μεγάλη απόδειξη ότι ο Δαρβίνος είχε δίκιο και σύντομα μια ομάδα Βρετανών αρχαιολόγων αναπτύχθηκε από τη Βασιλική Ακαδημία για να ολοκληρώσει τις ανασκαφικές εργασίες. Αν και ο Chardin έγινε γρήγορα διασημότητα, οι φήμες αμφιβολίας μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας συνεχίστηκαν - ειδικά μεταξύ των οδοντιάτρων. Γιατί δεν βρέθηκαν δόντια ανάμεσα στον άνθρωπο του Piltdown; Γιατί η γνάθος έμοιαζε τόσο πολύ με αυτή ενός ουρακοτάγκου;
Παρά το γεγονός ότι ο χώρος της ανασκαφής ήταν αξιοσημείωτα απροστάτευτος, με τους παρευρισκόμενους να συχνάζουν στο χώρο για να περιφέρονται ελεύθερα για εβδομάδες, ο Chardin σύντομα επέστρεψε για άλλη μια φορά στις διακοπές και βολικά σκόνταψε σε ένα δόντι που κανείς άλλος δεν είδε. Αυτή η δεύτερη συνταρακτική ανακάλυψη έστειλε και πάλι τον μετεωρίτη του όλο και πιο μακριά στο διάστημα και μόνο χρόνια αργότερα (1953!) οι επιστήμονες που μελέτησαν τα λείψανα απέδειξαν οριστικά ότι ο άνθρωπος του Piltdown ήταν πραγματικά ένα σαγόνι πιθήκου, πέθανε και ξυρίστηκε μαζί με ένα ανθρώπινο κρανίο. Ο πραγματικός ιδιοκτήτης του δοντιού που βρήκε ο Chardin ήταν ένας σκύλος (ζωγραφισμένος και ξυρισμένος προσεκτικά για να ταιριάζει στο σαγόνι).
Στον απόηχο του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Chardin βρέθηκε στην Κίνα, όπου θα ζούσε τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής του.
Η αλήθεια της μισάνθρωπης πίστης του Chardin
Οι θεωρίες του για έναν νέο νεοδαρβινισμό Ο Χριστιανισμός έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ μεγάλων ομάδων των συμπατριωτών του Ιησουιτών, αλλά προκάλεσε επίσης ανησυχία στη Ρώμη, όπου σημαίνοντες επίσκοποι και καρδινάλιοι προβληματίστηκαν από το έργο του, το οποίο άρχισε να αμφισβητεί το θεμελιώδες δόγμα της ίδιας της Εκκλησίας και ακόμη και τη φύση της θεότητας του Χριστού, τη φύση της αμαρτίας, τη συγχώρεση, και μάζα. Ήταν πάρα πολλά για να αντέξει η Εκκλησία και ο Chardin σύντομα στερήθηκε τα δικαιώματά του να διδάξει ή να δημοσιεύσει τις θεωρίες του και αντ' αυτού του είπαν να επικεντρωθεί στο ιεραποστολικό έργο.
Σε αυτή την εντολή ο Chardin ήταν αηδιασμένος, έχοντας επιδείξει μια μάλλον βαθιά αντιπάθεια για τους Κινέζους και τους φτωχούς γενικά (ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να μάθει ακόμη και τα βασικά στοιχεία της κινεζικής γλώσσας παρά το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ζήσει εκεί για πάνω από 20 χρόνια).
Ο ρατσισμός του Chardin φάνηκε από νωρίς, όταν το 1929 έγραψε: «Έχουν οι κίτρινοι [οι Κινέζοι] την ίδια ανθρώπινη αξία με τους λευκούς; [Πατέρας] Ο Licent και πολλοί ιεραπόστολοι λένε ότι η σημερινή κατωτερότητά τους οφείλεται στη μακρά ιστορία του παγανισμού. Φοβάμαι ότι αυτό είναι μόνο μια «δήλωση ποιμένων». Αντ 'αυτού, η αιτία φαίνεται να είναι το φυσικό φυλετικό θεμέλιο ... Η χριστιανική αγάπη υπερνικά όλες τις ανισότητες, αλλά δεν τις αρνείται».
Σε μια άλλη επιστολή το 1936, ο Chardin εκφράζει το μίσος του τόσο για την ισότητα των φυλών όσο και για τον εθνικισμό, ο οποίος πιστεύει ότι πρέπει να αντικατασταθεί από μια νέα επιστημονική θρησκεία:
Η φιλοσοφική ή «υπερφυσική» ενότητα της ανθρώπινης φύσης δεν έχει καμία σχέση με την ισότητα των φυλών σε ό,τι αφορά τις φυσικές τους ικανότητες να συμβάλλουν στην οικοδόμηση του κόσμου. Καθώς δεν έχουν όλες οι εθνοτικές ομάδες την ίδια αξία, πρέπει να κυριαρχούνται, πράγμα που δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιφρονούνται – το αντίθετο μάλιστα... Με άλλα λόγια, ταυτόχρονα θα πρέπει να υπάρχει επίσημη αναγνώριση: (1) της υπεροχής/προτεραιότητας της γης έναντι των εθνών· (2) την ανισότητα των λαών και των φυλών. Τώρα το δεύτερο σημείο διασύρεται σήμερα από τον κομμουνισμό... και την Εκκλησία, και το πρώτο σημείο διασύρεται ομοίως από τα φασιστικά συστήματα (και, φυσικά, από λιγότερο προικισμένους λαούς!)».
Φάρσα Piltdown Man 2,0
Ενώ απέφευγε όσο το δυνατόν περισσότερη ανθρώπινη επαφή με τους Κινέζους, ο Chardin ήταν εξαιρετικά απασχολημένος ταξιδεύοντας σε όλη την Κίνα, το Θιβέτ, το Xinjiang, τη Βιρμανία και ακόμη και τις ΗΠΑ μεταξύ 1923-1945. Κάποια στιγμή, ο Chardin πέρασε μερικούς μήνες στο Πεκίνο, όπου συμμετείχε σε μια χρηματοδοτούμενη από το Ίδρυμα Ροκφέλερ αποστολή που αποκάλυψε έναν νέο χαμένο κρίκο το 1926. Η υποψία ότι το προηγούμενο Piltdown Man ήταν φάρσα εξαπλώθηκε σε όλη την επιστημονική κοινότητα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Chardin να δημοσιεύσει αρκετές επιστημονικές εργασίες σχετικά με το νέο του εύρημα δημιουργώντας μια νέα αίσθηση σε όλο τον κόσμο.
Τελικά, ένας χαμένος κρίκος μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου ανακαλύφθηκε πραγματικά και η θεωρία του Δαρβίνου θα μπορούσε τελικά να ειπωθεί ότι αποδείχθηκε αληθινή! Του δόθηκε ακόμη και ένα όνομα: Peking Man.
Δυστυχώς, όποιος ήθελε να διερευνήσει αυτούς τους ισχυρισμούς ήταν άτυχος, καθώς τα εκατοντάδες θραύσματα οστών τοποθετήθηκαν γρήγορα σε ένα κιβώτιο για να σταλούν στις ΗΠΑ για περαιτέρω εξέταση, όταν χάθηκαν μυστηριωδώς, για να μην βρεθούν ποτέ ξανά. Ο Chardin περιέργως φάνηκε να μην αισθάνεται τύψεις για αυτή την απώλεια και δεν έκανε καμία προσπάθεια να εντοπίσει το πολύτιμο εύρημα. Απλώς είπε στους φίλους του ότι δεν είχε νόημα να κλαίνε για το χυμένο γάλα και ότι όλοι πρέπει να περάσουν τη μέρα τους με ανανεωμένη πίστη ότι ο δαρβινισμός πρέπει να γίνει αποδεκτός ως η ουσία του χριστιανισμού.
Για να αποδείξουν τη διαρκή δύναμη αυτού του Piltdown Hoax 2.0, οι επιστήμονες μέχρι σήμερα το αντιμετωπίζουν ως τετελεσμένο γεγονός και συνεχίζουν να γράφουν απολογητικά για τα οστά που λείπουν.
Δημιουργώντας μια Νέα Θρησκεία
Αν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία ότι ο Chardin είδε τον εαυτό του ως έναν νέο Μωυσή που διεξήγαγε μια συνολική εξέγερση εναντίον του Χριστιανισμού, ας διαβάσουν απλά την επιστολή του σε έναν φίλο το 1936: «Αυτό που κυριαρχεί όλο και περισσότερο στο ενδιαφέρον μου είναι η προσπάθεια να εγκαθιδρύσω μέσα μου, και να διαδώσω γύρω μου, μια νέα θρησκεία (ας την ονομάσουμε βελτιωμένο Χριστιανισμό αν θέλετε) της οποίας ο προσωπικός Θεός δεν είναι πλέον ο μεγάλος νεολιθικός γαιοκτήμονας των περασμένων εποχών. αλλά η Ψυχή του κόσμου».
Σε μια επιστολή με ημερομηνία 21 Μαρτίου 1941, έγραψε: «Δεν μπορώ να πολεμήσω εναντίον του Χριστιανισμού. Μπορώ να δουλέψω μέσα σε αυτό μόνο προσπαθώντας να το μεταμορφώσω και να το μετατρέψω. Μια επαναστατική στάση θα ήταν πολύ πιο εύκολη και πολύ πιο ευχάριστη, αλλά θα ήταν αυτοκτονική. Πρέπει λοιπόν να προχωρήσω βήμα-βήμα, με επιμονή».
Ενώ πολλοί έλκονται από έννοιες όπως «η ψυχή του κόσμου» και «ένας προσωπικός θεός», αξίζει να αναρωτηθούμε τι είδους νέα θρησκεία και Θεός δημιούργησε ο Chardin;
Πρώτα απ 'όλα, ο νέος δαρβινικός χριστιανισμός του Chardin διακήρυξε ότι συγκαλύπτει την προβληματική λειτουργία τυχαιότητας που είναι εγγενής στο αρχικό σύστημα χωρίς κατεύθυνση του Δαρβίνου, εισάγοντας μια μορφή κατευθυντικότητας. Αλλά όχι κάποιος που επιβαρύνεται από την ιδέα της ηθικής, του σκοπού ή του «καλύτερου/χειρότερου». Αντ 'αυτού, η κατευθυντικότητα του Chardin θα συνδεόταν με ένα μελλοντικό «Σημείο Ωμέγα», οπότε η ανθρωπότητα θα διακλαδιζόταν με κάποιο τρόπο σε έναν νέο εξελικτικό οργανισμό παρόμοιο με την ιδέα του Ray Kurzweil για την «Μοναδικότητα» που είναι τώρα στη μόδα.
Στο σύστημα του Chardin, αυτό το μελλοντικό σημείο ωμέγα οδηγεί τελεολογικά τον αυξημένο ρυθμό πολυπλοκότητας με την πάροδο του χρόνου με ολόκληρο το σύμπαν χωρισμένο σε τέσσερις φάσεις: 1) τη δημιουργία της Μεγάλης Έκρηξης του σύμπαντος (κοσμογένεση), 2) την εμφάνιση της ζωής (βιογένεση), 3) την εμφάνιση της νόησης (ομογένεση) και 4) την πνευματική σύγκλιση της ανθρωπότητας (Χριστογένεση). Η τρίτη φάση ονομάστηκε επίσης η ηλικία της νοόσφαιρας από τον Chardin, ενώ η τέταρτη φάση είναι το Σημείο Ωμέγα.
Η Νοόσφαιρα του Chardin θα ήταν ένα πολύ διαφορετικό θηρίο από τη Νοόσφαιρα του Λαμπρού Ρώσου Ακαδημαϊκού Vladimir Vernadsky (1863-1945), ο οποίος ήταν κλειδωμένος στον δικό του παράλληλο αγώνα ενάντια στους μηχανιστές που προσπαθούσαν να συντρίψουν την ψυχή της επιστήμης στη Ρωσία και ο οποίος θα είναι το χαρακτηριστικό ενός μελλοντικού άρθρου.
Πέρα από το καλό και το κακό
Αντικαθιστώντας την έννοια της ηθικής αλλαγής (αλλαγή προς το καλύτερο ή το χειρότερο σύμφωνα με ένα καθολικό πρότυπο σωστού εναντίον λάθους), ο Chardin εισάγει την ιδέα της «ποσοτικής πολυπλοκότητας». Στην πραγματικότητα, στο νεοδαρβινικό του σύστημα, οι πράξεις του κακού γίνονται οι ίδιες πράξεις καθαρής φύσης που στερούνται οποιασδήποτε ηθικής κρίσης.
Στο Σχόλιό του je vois les Choses, ο Chardin λέει: «Στη σύγχρονη προοπτική μας για ένα Σύμπαν σε μια διαδικασία κοσμογένεσης, το πρόβλημα του κακού δεν υπάρχει πλέον». Τα γεγονότα «ουσιαστικά υπόκεινται στο παιχνίδι των πιθανοτήτων της τύχης στις διευθετήσεις του... Είναι απολύτως ανίκανη να προχωρήσει προς την ενότητα χωρίς να προκαλέσει [κακό] εδώ ή εκεί από στατιστική αναγκαιότητα».
Η ίδια η πράξη της αιματοχυσίας, του πολέμου και του κακού στη γη ήταν απλώς απαραίτητα γεγονότα στο μονοπάτι της ζωής που διέπεται από εκείνο το όμορφο μελλοντικό Σημείο Ωμέγα, όπου η ανθρωπότητα θα εξελισσόταν σε ένα διανθρώπινο είδος αγαπημένων σάιμποργκ. Ο πρώην ιστορικός των Ιησουιτών Malachi Martin έγραψε ότι: «Ο Teilhard δεν ήταν υπερβολικά σοκαρισμένος από την αιματοχυσία, θεωρούσε τη βία ως απαραίτητο επακόλουθο της Εξέλιξης και φαινόταν να απολαμβάνει τον πόλεμο – αυτό που είδε από αυτόν. Ο θάνατος, αιματηρός ή άλλος, ήταν αυτό που αποκαλούσε «μετάλλαξη».
Δεδομένου ότι το κακό δεν είχε πραγματική ύπαρξη στο σύστημα του Chardin (η στατιστική και η πολυπλοκότητα είναι το απλό αποτέλεσμα των δαρβινικών δυνάμεων σε έναν αγώνα για επιβίωση), τίποτα δεν τον εμποδίζει να εκθειάζει τις αρετές της φυλετικά στοχευμένης ευγονικής σε ένα κλειστό σύστημα περιορισμένων πόρων. Στο Human Energy, ο Chardin γράφει:
«Ποια θεμελιώδης στάση... Πρέπει η προελαύνουσα πτέρυγα της ανθρωπότητας να στραφεί σε σταθερές ή σίγουρα μη προοδευτικές εθνοτικές ομάδες; Η γη είναι μια κλειστή και περιορισμένη επιφάνεια. Σε ποιο βαθμό θα πρέπει να ανέχεται, φυλετικά ή εθνικά, περιοχές μικρότερης δραστηριότητας; Γενικότερα, πώς πρέπει να κρίνουμε τις προσπάθειες που καταβάλλουμε αφειδώς σε όλων των ειδών τα νοσοκομεία για να σώσουμε αυτό που τόσο συχνά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα από τα απορριπτόμενα της ζωής?... Σε ποιο βαθμό δεν πρέπει η ανάπτυξη των ισχυρών... να έχουν προτεραιότητα έναντι της διατήρησης των αδυνάτων;»
Αγνός Νίτσε, Γκάλτον και Μάλθους (ο τελευταίος φοράει επίσης το πέπλο ενός ιερού ανθρώπου).
Αγκαλιάζοντας την Ευγονική
Ενώ ο Chardin είναι σίγουρα ρατσιστής, προς υπεράσπισή του πίστευε στην τεράστια επέκταση της ευγονικής για όλες τις φυλές και ζήτησε να χρησιμοποιηθούν τα καλύτερα στοιχεία της επιστήμης για τη βελτίωση της ανθρώπινης γονιδιακής δεξαμενής:
«Για ένα σύμπλεγμα σκοτεινών λόγων, η γενιά μας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει με δυσπιστία όλες τις προσπάθειες που προτείνει η επιστήμη για τον έλεγχο του μηχανισμού της κληρονομικότητας, του προσδιορισμού του φύλου και της ανάπτυξης του νευρικού συστήματος. Είναι σαν ο άνθρωπος να είχε το δικαίωμα και τη δύναμη να παρεμβαίνει σε όλα τα κανάλια του κόσμου εκτός από εκείνα που τον κάνουν ο ίδιος. Και όμως είναι κατεξοχήν σε αυτό το έδαφος που πρέπει να δοκιμάσουμε τα πάντα, μέχρι το τέλος τους».
Το 1951, ο Chardin επανέλαβε την έκκλησή του για μια επιστήμη και θρησκεία της ευγονικής:
Μέχρι στιγμής έχουμε σίγουρα επιτρέψει στη φυλή μας να αναπτυχθεί τυχαία και έχουμε σκεφτεί πολύ λίγο το ερώτημα ποιοι ιατρικοί και ηθικοί παράγοντες πρέπει να αντικαταστήσουν τις ακατέργαστες δυνάμεις της φυσικής επιλογής αν τους καταστείλουμε. Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων είναι απαραίτητο να ανακαλυφθεί και να αναπτυχθεί μια ευγενώς ανθρώπινη μορφή ευγονικής, σε ένα πρότυπο αντάξιο της προσωπικότητάς μας. Η ευγονική που εφαρμόζεται στα άτομα οδηγεί στην ευγονική που εφαρμόζεται στην κοινωνία».
Το Ωμέγα Σημείο του Chardin εδώ αποκτά όλο και μεγαλύτερο νόημα καθώς η μεταμφίεση της «Χριστικής συνείδησης» και της «παγκόσμιας αγάπης» αποκόπτεται από το γλυκό επίχρισμα του μηνύματός του και ο πλήρης μισάνθρωπος ευγονικός φανατισμός ενός αρχιερέα σε κάποια δυστοπική επιστημονική δικτατορία μπορεί τώρα να φανεί. Η στενή φιλία του Chardin με τον ιδρυτή του Μετανθρωπισμού (και κορυφαίο ευγονιστή) Sir Julian Huxley αποκτά εδώ νέο νόημα.
Julian και Pierre: Αρχιερείς του Μετανθρωπισμού
Γράφοντας για τον θαυμασμό του για τον Χάξλεϋ το 1941, ο Τσαρντίν είπε σε έναν φίλο: «Συνεχίζω να εργάζομαι για μια καλύτερη παρουσίαση, σαφέστερη και πιο συνοπτική, των ιδεών μου για τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Ο Τζούλιαν Χάξλεϋ μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, ή μάλλον μια σειρά δοκιμίων, που ονομάζεται Η μοναδικότητα του ανθρώπου, με έναν τρόπο τόσο παράλληλο με τις δικές μου ιδέες (αν και χωρίς να ενσωματώνω τον Θεό ως όρο της σειράς) που αισθάνομαι πολύ χαρούμενος.
Δεν είναι παράδοξο ότι ο ριζοσπάστης αθεϊστής Huxley και ο Ιησουίτης ιερέας Chardin βρήκαν ο ένας στον άλλο, ένα συγγενικό πνεύμα.
Ο Julian εργαζόταν σκληρά για δεκαετίες προσπαθώντας να σώσει το έργο του παππού του στην επανασυσκευασία του Δαρβίνου μαζί με τον H.G. Wells και τον J.B.S. Haldane κάτω από ένα νέο σύστημα που ονομάζεται The New Evolutionary Synthesis (περιγράφεται στο Huxley's Uniqueness of Man που αναφέρεται από τον Chardin παραπάνω). Αυτή η «Νέα Σύνθεση» ήταν ουσιαστικά ταυτόσημη με τη θέση του Chardin, εκτός από το ότι στερούνταν οποιασδήποτε προσποίησης για εναρμόνιση με τις βιβλικές γραφές.
Ο Chardin συγκινήθηκε τόσο πολύ από θαυμασμό όχι μόνο για τον Julian αλλά και για ολόκληρη τη φατρία του Huxley, που έγραψε το 1949 το «Man's Place in Nature» ως φόρο τιμής στο «Man's Place in Nature and Other Anthropological Essays» του Thomas Huxley το 1904. Ο Ιουλιανός με τη σειρά του συγκινήθηκε τόσο πολύ από τη διατριβή του Σαρντίν που έγραψε την εισαγωγή στη διάσημη πραγματεία του ιερέα Το φαινόμενο του ανθρώπου.
Στο Μέλλον του Ανθρώπου, ο Chardin έγραψε ότι το Ωμέγα Σημείο του «αντιπροσωπεύει το πέρασμά μας, μέσω μετάφρασης ή αποϋλοποίησης, σε μια άλλη σφαίρα του Σύμπαντος: όχι ένα τέλος του Υπερανθρώπου, αλλά την ένταξή του σε κάποιο είδος Υπερ-Ανθρώπινου στην έσχατη καρδιά των πραγμάτων»
Ο Julian Huxley απέτισε φόρο τιμής στη φάρσα του Chardin στο Πεκίνο ενώ συζητούσε τις παράλληλες απόψεις του για τον Μετανθρωπισμό το 1957 γράφοντας στο New Bottles for New Wine:
«Πιστεύω στον μετανθρωπισμό: μόλις υπάρξουν αρκετοί άνθρωποι που μπορούν πραγματικά να το πουν αυτό, το ανθρώπινο είδος θα βρίσκεται στο κατώφλι ενός νέου είδους ύπαρξης, τόσο διαφορετικού από το δικό μας όσο και το δικό μας από εκείνο του ανθρώπου του Πεκίνου. Επιτέλους θα εκπληρώσει συνειδητά το πραγματικό της πεπρωμένο».
Εδώ αξίζει να έχουμε κατά νου ότι ο Julian δεν ήταν απλώς ένας σχολιαστής από ελεφαντόδοντο πύργο, αλλά ένας εξαιρετικά ενεργός μεγάλος στρατηγός, έχοντας ενεργήσει ως Πρόεδρος της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής, ίδρυσε τις πρώτες περιβαλλοντικές οργανώσεις στον κόσμο (τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) και το παρακλάδι της, το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση) και ίδρυσε επίσης τον Οργανισμό Εκπαίδευσης, Επιστήμης και Πολιτισμού των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO) το 1946.
Στο μανιφέστο για την UNESCO, ο Χάξλεϋ είχε ζητήσει ρητά την αναβίωση της ευγονικής ως την πιο σημαντική από όλες τις επιστήμες, παρακινώντας παράλληλα την ανθρωπότητα να αποδεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση.
Η κυβερνητική (η επιστήμη του ελέγχου που χρησιμοποιεί δυαδική επεξεργασία και μηχανές ως μοντέλα για το ανθρώπινο μυαλό και την κοινωνία στο σύνολό της) εμφανίστηκε στο προσκήνιο από το 1945. Ο Chardin αξιοποίησε άμεσα αυτό το ρεύμα με έναν ισχυρό ενθουσιασμό ενός θρησκευτικού ηγέτη λατρείας, ζητώντας ακόμη και τη συγχώνευση της ανθρωπότητας με τις μηχανές πολύ πριν γίνει cool. Στο Μέλλον του Ανθρώπου βλέπουμε τον Chardin να ρωτά ρητορικά:
«Πώς μπορούμε να μην δούμε τη μηχανή να παίζει εποικοδομητικό ρόλο στη δημιουργία μιας πραγματικά συλλογικής συνείδησης?.. Αναφέρομαι, φυσικά, καταρχάς στο εξαιρετικό δίκτυο ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών επικοινωνιών το οποίο... Ήδη μας συνδέουν όλους σε ένα είδος «αιθεροποιημένης» συμπαντικής συνείδησης. Αλλά σκέφτομαι επίσης... Αυτοί οι εκπληκτικοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές που, παλλόμενοι από σήματα με ρυθμό εκατοντάδων χιλιάδων το δευτερόλεπτο, όχι μόνο απαλλάσσουν τον εγκέφαλό μας από κουραστική και εξαντλητική εργασία, αλλά, επειδή ενισχύουν την ουσιαστική (και πολύ λίγο αντιληπτή) «ταχύτητα σκέψης», ανοίγουν επίσης το δρόμο για μια επανάσταση στη σφαίρα της έρευνας. όλα αυτά τα υλικά μέσα... δεν είναι τελικά τίποτα λιγότερο από την εκδήλωση ενός είδους υπερ-εγκεφάλου, ικανού να αποκτήσει κυριαρχία πάνω σε κάποια υπερ-σφαίρα στο σύμπαν.
Προς το τέλος της ζωής του, ένας φίλος τον ρώτησε πώς αισθάνεται που τα έργα του εξακολουθούν να απαγορεύονται από την Εκκλησία. Απάντησε λέγοντας: «Έχω τόσους πολλούς φίλους τώρα, σε καλές στρατηγικές θέσεις, που δεν φοβάμαι για το μέλλον. Κέρδισα το παιχνίδι».
Όταν πέθανε το 1955, τα έργα του Chardin εξακολουθούσαν να απαγορεύονται σε μεγάλο βαθμό ως αίρεση από το Βατικανό. Το έργο του συνέχισε να εξαπλώνεται ως ένα είδος samizdat της σοβιετικής εποχής, στρατολογώντας όλο και περισσότερους προσήλυτους στον συγκεκριμένο «νέο και βελτιωμένο Χριστιανισμό» του. Η λογική που χρησιμοποίησαν οι οπαδοί του Chardin για να υποστηρίξουν αυτό το νέο κυβερνητικό είδος θρησκείας σε αντίθεση με τους δογματικούς παραδοσιακούς του Βατικανού ήταν ότι αφού οι καιροί άλλαζαν, το ίδιο πρέπει να κάνει και η θρησκεία. Ο κόσμος του εθνικού κράτους, η βιομηχανική ανάπτυξη και ο ατομικισμός ανήκαν στην ξεπερασμένη συντηρητική εποχή. Ο μετα-εθνικός-κρατικός κόσμος της συλλογικής πλανητικής συνείδησης ήταν προ των πυλών καθώς η κοινωνία κινούνταν προς ένα μυστικιστικό σημείο ωμέγα. Αυτή η πίστη σήμαινε ότι ο Χριστιανισμός έπρεπε να εξελιχθεί με την εποχή, όπως κάθε πλάσμα που επιθυμούσε να αποφύγει την εξαφάνιση μέσα σε έναν δαρβινικό αγώνα για επιβίωση.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, οι οπαδοί του Chardin διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος της αποκέντρωσης και της φιλελευθεροποίησης της Εκκλησίας με τη μορφή του Βατικανού ΙΙ που ξεκίνησε από τον Πάπα Ιωάννη XXIII το 1962. Αυτά τα ίδια δίκτυα συγκεντρωμένα στην Ιβηρο-Αμερική καινοτόμησαν μια νέα μορφή δόγματος που ονομάζεται «Θεολογία της Απελευθέρωσης» με τη λογική ότι ο μαρξισμός ήταν η πιο αγνή έκφραση του μηνύματος του Χριστού και ότι όλοι οι αληθινοί Χριστιανοί ήταν υποχρεωμένοι να αναλάβουν την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια των σκοτεινών ημερών του Ψυχρού Πολέμου. Όταν ρωτήθηκε τι πρέπει να γίνει με τη στάσιμη καθολική Εκκλησία, ο Chardin κάλεσε για αυτή τη νέα επαναστατική μαρξιστική συγχώνευση λέγοντας ότι «μια καλή βουτιά στον μαρξισμό μπορεί να αρχίσει τα πράγματα να κινούνται ξανά».
Ενώ ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Α ́ και Β ́ προσπαθούσαν να απωθήσουν αυτή την αποδόμηση του Χριστιανισμού, ένα άγγιγμα δηλητηρίου και μερικές σφαίρες δολοφόνων έφεραν την Αγία Έδρα γρήγορα πίσω στη γραμμή, καθώς το έδαφος είχε τεθεί για μια πλήρη κατάληψη της Εκκλησίας από τους Ιησουίτες και την ενσωμάτωση του Χριστιανισμού σε μια νέα θρησκεία με γνώμονα την ευγονική. https://matthewehret.substack.com/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου