ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ,ΤΟ Δ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ ΚΡΙΝΟΜΕΝ...…

[Το μπλόγκ δημιουργήθηκε εξ αρχής,γιά να εξυπηρετεί,την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την ελευθερία του λόγου...υπό το κράτος αυτού επιλέγω με σεβασμό για τους αναγνώστες μου ,άρθρα που καλύπτουν κάθε διάθεση και τομέα έρευνας...άρθρα που κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο κι αντιπροσωπεύουν κάθε άποψη και με τά οποία δεν συμφωνώ απαραίτητα.....Τά σχόλια είναι ελεύθερα...διαγράφονται μόνο τά υβριστικά και οσα υπερβαίνουν τά όρια κοσμιότητας και σεβασμού..Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές..]




Σάββατο 12 Ιουλίου 2025

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ,Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ!!!

 


Της  Yvonne Marcotte

Ο ιππότης πήγαινε σπίτι του. Καθώς περνούσε από ένα επικίνδυνο και στενό ορεινό μονοπάτι, σκοτεινά όντα μάστιζαν κάθε του βήμα. Αλλά είχε αντιμετωπίσει μεγάλους τρόμους στη ζωή του και αυτοί οι δαίμονες δεν τον ενοχλούσαν.

Προχώρησε ήρεμα πάνω στο πανίσχυρο πολεμικό άλογό του, με το πιστό του κυνηγόσκυλο στο πλευρό του. Το φιδογυριστό μονοπάτι όλο και ανηφόριζε – ο ιππότης είχε πολύ δρόμο να διανύσει σε αυτό το επικίνδυνο ταξίδι.

Στο αποκορύφωμα της καλλιτεχνικής του καριέρας, ο Άλμπρεχτ Ντύρερ (Albrecht Dürer, 1471-1528) φιλοτέχνησε τρεις χαλκογραφίες, οι οποίες είναι σήμερα γνωστές ως τα κορυφαία χαρακτικά του ή «Meisterstichte». Μαζί, αντανακλούν τις πιο σημαντικές πτυχές ενός ανθρώπου – το μυαλό, το σώμα και το πνεύμα.Το χαρακτικό «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος» (1513) εξετάζει τις φυσικές δοκιμασίες που πρέπει να περάσει κάθε άνθρωπος στη ζωή του. ‘Οπως κάθε άνθρωπος, ο Ιππότης αναμετριέται με τα φαντάσματα του Διαβόλου και του Θανάτου που στοιχειώνουν όλους μας.

Σύμβολα του ταξιδιού της ζωής

Στα δεξιά του μπροστινού πλάνου, ακριβώς πάνω από την εμβληματική υπογραφή του καλλιτέχνη – ένα D τυλιγμένο σε ένα A – βρίσκεται ένα κρανίο memento mori πάνω σε έναν βράχο, για να μας υπενθυμίζει το αναπόδραστο του θανάτου. Κάτω δεξιά, μια σαύρα, η οποία αντιπροσωπεύει την πνευματική θέρμη μπροστά στον κίνδυνο, κινείται ανάμεσα στα πόδια του πολεμικού αλόγου του Ιππότη. Ένα κυνηγόσκυλο, που συμβολίζει την αφοσίωση, τρέχει δίπλα στο άλογο.

Detail of "Knight, Death, and the Devil," 1513, by Albrecht Dürer. Copper engraving; 9.7 inches by 3.9 inches. (Public Domain)
Λεπτομέρεια από το έργο «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος» (1513) του Albrecht Dürer. Χαλκογραφία, 24 x 10 εκ. (Public Domain)

Το ταξίδι του Ιππότη προς την πατρίδα κρύβει πολλούς κινδύνους, όχι ορατούς στα ανθρώπινα μάτια, αλλά παρ’ όλα αυτά πολύ πραγματικούς. Ο Ντύρερ δείχνει δύο σκοτεινές δυνάμεις κοντά στον Ιππότη. Η μία από αυτές, ο Θάνατος, ιππεύει δίπλα του πάνω σε ένα χλωμό άλογο. Φίδια τυλίγονται γύρω από το λαιμό του και το κεφάλι του, κάνοντάς τον μια πραγματικά τρομακτική φιγούρα. Καθώς κοιτάζει χαμογελαστός τον Ιππότη, ο Θάνατος κρατάει μια μισοάδεια κλεψύδρα για να υποδηλώσει ότι έχει περάσει η μισή ζωή του Ιππότη.

Η άλλη, ο Διάβολος, το δαιμονικό πλάσμα που ακολουθεί τον ιππότη, έχει τερατώδη εμφάνιση. Οι πολλοί πειρασμοί της ζωής – η λαιμαργία, η λαγνεία, η εξουσία και άλλοι – συμβολίζονται από το ρύγχος του δαίμονα, τα κέρατα του κριού και ένα μεγάλο κέρας φωτιάς που ξεπηδά από την κορυφή του κεφαλιού του.Το τοπίο είναι γυμνό και βραχώδες. Οι ογκόλιθοι εκθέτουν ετοιμοθάνατες ρίζες και ρωγμές κατά μήκος της άγονης πλαγιάς. Ψηλά στο βάθος, βλέπουμε έναν οικισμό με κτίρια και ένα πλούσιο τοπίο που έρχεται σε αντίθεση με το επικίνδυνο και ζοφερό ανηφορικό μονοπάτι.Ο Ιππότης κοιτάζει ευθεία μπροστά, με το βλέμμα στραμμένο στον προορισμό του, την ουράνια πατρίδα του. Περνά μέσα από έναν κόσμο που σαπίζει, σκοτεινό και μη βιώσιμο. Στο χέρι του κρατάει ένα λουλούδι ελπίδας που του θυμίζει τον προορισμό του.

Προστατεύοντας τον εαυτό μας

Αναφερόμενος σε αυτό το χαρακτικό, ο Τζόρτζιο Βαζάρι είχε σημειώσει ότι ο Ιππότης συμβολίζει την ανθρώπινη δύναμη – και είναι πράγματι δυνατός μπροστά σε πολλούς κινδύνους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ζωής του. Ο Ιππότης προστατεύει το θνητό του σώμα με την καλύτερη πανοπλία της εποχής, την οποία ο Ντύρερ απεικονίζει με μεγαλοπρέπεια.

Σε ένα άλλο επίπεδο, πρόκειται για την εσωτερική δύναμη του ιππότη, που ο Ντύρερ απεικονίζει με εξαιρετικό τρόπο: για να νικήσει κάποιος τον αντίπαλό του, πρέπει να φορέσει την πανοπλία του Θεού. Η συγγραφέας Χέδερ Άνταμς περιγράφει την πανοπλία που αναφέρει ο Άγιος Παύλος στην επιστολή του προς τους Εφεσίους. Η κα Άνταμς «κατονομάζει κομμάτια του πραγματικού ιματισμού που φορούσαν οι πολεμιστές της εποχής και τα επαναπροσδιορίζει για χρήση στον πνευματικό πόλεμο. … Ο Παύλος εξηγεί ότι ο αγώνας μας δεν είναι τόσο φυσικός όσο πνευματικός, ενάντια στον πραγματικό μας εχθρό, τον Διάβολο».Εδώ, ο Ιππότης έχει πλήρη επίγνωση των θανάσιμων εχθρών που αντιμετωπίζει. Ο ιππότης του Ντύρερ είναι οπλισμένος με τη ζώνη της αλήθειας για να αντιμετωπίσει τα ψέματα του διαβόλου και με τον θώρακα της δικαιοσύνης. Η περικεφαλαία του σώζει τη ζωή του όταν πέφτει στον πειρασμό και η λόγχη του καταστρέφει όσους του επιτίθενται στο ταξίδι του προς τον ουρανό.Ο Θάνατος είναι πάντα μαζί μας καθώς διανύουμε τη ζωή μας – δεν ξέρουμε πότε θα διακόψει το ταξίδι της ζωής μας. Ο Διάβολος προβάλλεται περισσότερο τον τελευταίο καιρό, ειδικά για όσους συμφωνούν ή δελεάζονται από τις θελκτικές του προτάσεις.Το ταξίδι του Ιππότη είναι ένα ταξίδι που όλοι πρέπει να κάνουμε. Έχουμε ένα θνητό σώμα και, όπως ο Ιππότης, πρέπει να προστατεύσουμε τον εαυτό μας από κάθε είδους δαιμονικές παρεμβάσεις και απειλητικές για τη ζωή μας επιθέσεις στο δρόμο μας προς την ουράνια πατρίδα μας.

Με την εξαιρετική του δεξιοτεχνία, ο Ντύρερ παρουσίασε σκηνές γεμάτες με σύμβολα και μορφές που ζητούν από τον θεατή να σκεφτεί, να διαλογιστεί και να δράσει στη ζωή του.

Στην πρώτη εκτύπωση της εικόνας, ο Dürer ονόμασε το έργο «Reuter» ή «Καβαλάρης». Σε αυτό, όπως και στα άλλα αριστουργηματικά χαρακτικά του, ο Ντύρερ, με το μεγάλο του ταλέντο, την αυξανόμενη καλλιτεχνική του διορατικότητα και τις ανώτερες τεχνικές του ικανότητες, κατάφερε να αποδώσει την κλασική τελειότητα. The Epoch Times 

*****

Ο Ιππότης, ο Διάβολος και ο Θάνατος---Η Ψυχολογία του Ήρωα στην Αναγεννησιακή Τέχνη και Φιλοσοφία

Στέλιος Παπαγρηγορίου


Στη ζωή μας υπάρχουν συγκεκριμένα σκηνικά, εικόνες, καταστάσεις, που για κάποιο λόγο μας κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση, που χαράσσονται στο μυαλό μας με ανεξίτηλη γραφή και μας εισάγουν σε μονοπάτια άβατα, αφήνοντας μας παρατηρητές ενός αγνώστου κομματιού του εαυτού μας.

Όσο  προχωράμε, ανακαλύπτουμε και όσο ανακαλύπτουμε, εξελισσόμαστε. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι και ένα κεντρικό θέμα στο έργο του Αλμπέρ Ντύρερ, : ‘’Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος’’.

Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος του Ντύρερ είναι ένα από τα τρία μεγάλα έργα του κατά την περίοδο 1513–14 που είναι γνωστά ως Meisterstiche . Τα άλλα δύο είναι “Η Μελαγχολία Ι” και “Ο Άγιος Ιερώνυμος στη μελέτη του”. Αν και δεν είναι μια τριλογία με την αυστηρή έννοια, τα έργα είναι στενά αλληλένδετα και συμπληρωματικά, που αντιστοιχούν στα τρία είδη αρετής στον μεσαιωνικό σχολαστικισμό – την θεολογική, την πνευματική και την ηθική. Το έργο ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο διάβολος ενσαρκώνει την κατάσταση της ηθικής αρετής.

Κεντρική μορφή στο τοπίο είναι ένας ιππότης με πλήρη πανοπλία καβάλα σε άλογο.  Τα χαρακτηριστικά του αλόγου είναι εξαιρετικά τονισμένα και το πρόσωπο του ιππότη είναι αγέρωχο, ανέκφραστο σχεδόν, ενώ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στη σκηνή ο ήρωας κοιτάζει μόνο μπροστά, χωρίς να επηρεάζεται από το χάος του τοπίου. Επιπλέον, η πανοπλία του ιππότη, είναι παράλληλα και η αστραφτερή πανοπλία της Χριστιανικής πίστης του . Φαίνεται ότι ο Ντύρερ επηρεάστηκε από τον θεολόγο  Έρασμο, αλλά και τον ψαλμό 23:4 της Παλαιάς Διαθήκης, για να δημιουργήσει αυτό το λαμπρό έργο. Παρακάτω τα δύο αποσπάσματα.

‘’Μην απομακρυνθείς από το μονοπάτι της αρετής επειδή φαίνεται τραχύ και θλιβερό… ούτε επειδή πρέπει να πολεμάς συνεχώς άνισες μάχες με τρεις εχθρούς – τη σάρκα, τον διάβολο και τον κόσμο-  αυτός ο τρίτος κανόνας προτείνεται για εσένα: όλα αυτά τα τελώνια και τα φαντάσματα που έρχονται κατά πάνω σου σαν να ήσουν στο φαράγγι του Άδη, πρέπει να αγνοηθούν ως αδιάφορα, όπως ακριβώς έκανε ο Αινείας του Βιργιλίου… Μην κοιτάξεις πίσω σου.’’

Enchiridion militis Christiani (Εγχειρίδιο χριστιανού στρατιώτη)

Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ’ εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυταί με παρηγορούσιν.

Ψαλμοί 23:4

Ακόλουθος του γενναίου ιππότη είναι ένας σκύλος, ενώ παρατηρούμε και μια σαύρα να τρέπεται σε φυγή. Ο Θάνατος εικονίζεται γενειοφόρος, λιπόσαρκος αναβάτης ενός γέρικου αλόγου και κρατάει στο χέρι μια κλεψύδρα. Η κλεψύδρα προφανώς έχει να κάνει με την ιδέα του memento mori, δηλαδή την ενθύμηση ότι είμαστε θνητοί, και ότι και να κάνουμε δεν μπορούμε να το αναστρέψουμε αυτό. Η ιδέα αυτή, υπάρχει πολύ έντονα στη φιλοσοφία του Στωικισμού, και ιδιαίτερα στον Επίκτητο, όταν αυτός στο Εγχειρίδιον αναφέρει:

‘’Όλα όσα σου φαίνονται φοβερά, όπως ο θάνατος και η εξορία, να τα έχεις πάντα στη σκέψη σου, και κυρίως τον θάνατο· έτσι δεν θα επιθυμήσεις υπερβολικά κανένα πράγμα ταπεινό ή ανάξιό σου’’

Ο τερατόμορφος Διάβολος έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαφόρων ζώων. Η εικόνα φέρει μια ταμπέλα με το μονόγραμμα του καλλιτέχνη και το έτος κατασκευής. Η ταμπέλα είναι τοποθετημένη στις ρίζες ενός κομμένου δέντρου, με μια νεκροκεφαλή επάνω της, η οποία εκτός από το να τονίζει πάλι το memento mori, δείχνει κατά τη γνώμη μου δύο επιπλέον πράγματα: 1ον ότι και ο δημιουργός του έργου θα έχει την ίδια μοίρα και 2ον , ότι όσοι στο παρελθόν διαβήκαν το μονοπάτι του ιππότη, είχαν επίσης την ίδια μοίρα.

  Το άλογο του ιππότη φαίνεται ότι βαδίζει σε ένα δρομάκι μέσα σε ξέφωτο, ενώ στο βάθος διακρίνουμε μια πόλη στην κορυφή ενός λόφου. Η ευρεία αντίληψη για το έργο, είναι ότι θέλει να τονίσει την αρετή και την ανδρεία του Ιππότη, μοτίβο αρκετά γνώριμο στη μεσαιωνική σκέψη και τέχνη. Μένει προσηλωμένος στην αποστολή του, αποφασισμένος να συνεχίσει τον δρόμο του, παρόλα τα εμπόδια που τον ακολουθούν και του μάχονται. Ο Ντύρερ, μέσω αυτού του έργου, υπερτονίζει το πρότυπο της vita ativa, της ενεργού ζωής δηλαδή, με τον πρωταγωνιστή να μη δειλιάζει ποτέ.

Επιρροή

Το έργο είχε τεράστια επιρροή στους στοχαστές του μέλλοντος. Μερικοί εξ αυτών ήταν ο Φρειδερίκος Νίτσε, Ο Τόμας Μαν, ο Ερνστ Μπέρτραμ, ενώ σύμφωνα με τον καθηγητή φιλοσοφίας Γκάρι Σαπίρο, οι παραπάνω στοχαστές πίστευαν ότι το παραπάνω έργο συμβολίζει ‘’την δύναμη της απόλυτης αποφασιστικότητας, όταν κάθε ελπίδα έχει εκλείψει’’.

Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες έχει γράψει δύο ποιήματα για το έργο αυτό, στο πρώτο επαινεί το κουράγιο του ιππότη γράφοντας:

‘’Το έργο που σου ανατέθηκε είναι δύσκολο, αλλά είσαι γενναίος και σίγουρα δεν θα αποδειχθείς ανάξιος, του διαβόλου και του θανάτου.’’

Ενώ στο δεύτερο, συγκρίνει τον εαυτό του με τον Ιππότη γράφοντας:

‘’Θα γίνω τέφρα και θα χαθώ στο σκότος

Εγώ, που ξεκίνησα μετά από σένα, πρώτος θα δω το τέλος μου

Κι όμως εσύ, που δεν έχεις ζωή, ιππότη με το στομωμένο σπαθί

Που περιπλανιέσαι μεσ’ το άκαμπτο δάσος

Θα συνεχίσεις το μονοπάτι σου, όσο αντέχουν οι δυνάμεις σου.

Ακλόνητος, ιδεατός, αιώνιος. ‘’

Ο Αργεντίνος συγγραφέας Μάρκο Ντενέβι, στην δική του ιστορία σχετικά με το έργο, κάνει ιδιαίτερη μνεία στον σκύλο , και συγκεκριμένα αναφέρει:

‘’…ο σκύλος έχει μυρίσει στην πανοπλία του ιππότη τη μυρωδιά του Θανάτου και της Κόλασης, επειδή ο σκύλος ξέρει ήδη αυτό που δεν ξέρει ο ιππότης, ξέρει ότι στη βουβωνική χώρα του ιππότη ένα εξάνθημα άρχισε να αποστάζει τους χυμούς της πανούκλας, και ότι ο Θάνατος και ο διάβολος περιμένουν τον ιππότη στους πρόποδες του λόφου για να τον πάρουν μαζί τους.’’

Αυτό το έργο, δεν θα μπορούσε να μην είχε επηρεάσει και Έλληνες στοχαστές και συγγραφείς. Συγκεκριμένα, ο Νίκος Γκάτσος έγραψε το ποίημα του, Ο Ιππότης και ο Θάνατος, το 1941. Στο ποίημα ο Γκάτσος κάνει μεταξύ άλλων αναφορές στη ναζιστική Γερμανία και στις φρικαλεότητες του πολέμου, ενώ ελληνοποιεί κατά κάποιον τρόπο τον Ιππότη, κάνοντας αναφορές στον Ακρίτα και τον Άγιο Γεώργιο:

Με του Ακρίτα τ᾿ άλογο και το κοντάρι του Άη-Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ᾿ αυτές τις σκοτεινές μορφές που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ὥσπου μιά μέρα να σβηστείς κι εσύ παντοτινά μαζί τους
Ὥσπου να γίνεις πάλι μιά φωτιά μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε

Το ποίημα, όντας υπερρεαλιστικό, σηκώνει πολλές εκδοχές, αλλά το τέλος του είναι αν μη τι άλλο μαγικό, και μας δίνει μια άλλη οπτική για το τι μέλλει γενέσθαι σε τούτο τον σκοτεινό τόπο και πως τα σπαθιά μπορούν να δώσουν την θέση τους σε κλαδευτήρια και αλέτρια, σύμβολα της καλλιέργειας και επομένως και της δημιουργίας.

Αὐτὸς ὁ μαῦρος τόπος

Θὰ πρασινίσει κάποτε.

Τὸ σιδερένιο χέρι τοῦ Γκὲτς θ᾿ ἀναποδογυρίσει τ᾿ ἁμάξια

Θὰ τὰ φορτώσει θημωνιὲς ἀπὸ κριθάρι καὶ σίκαλη

Καὶ μὲς στοὺς σκοτεινοὺς δρυμοὺς μὲ τὶς νεκρὲς ἀγάπες

Ἐκεῖ ποὺ πέτρωσε ὁ καιρὸς ἕνα παρθένο φύλλο

Στὰ στήθια ποὺ σιγότρεμε μιά δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ

Θὰ λάμπει ἕνα ἄστρο σιωπηλὸ σὰν ἀνοιξιάτικη μαργαρίτα.

Μὰ σὺ θὰ μένεις ἀκίνητος

Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ᾿ ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τ᾿ Ἅη-Γιωργιοῦ θὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια

Ἕνας ἀνήσυχος κυνηγὸς ἀπ᾿ τὴ γενιὰ τῶν ἡρῴων

Μ᾿ αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια

Ὥσπου μιὰ μέρα νὰ σβηστεῖς καὶ σὺ παντοτεινὰ μαζί τους

Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιὰ φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε

Ὥσπου καὶ πάλι στὶς σπηλιὲς τῶν ποταμιῶν ν᾿ ἀντηχήσουν

Βαριὰ σφυριὰ τῆς ὑπομονῆς

Ὄχι γιὰ δαχτυλίδια καὶ σπαθιὰ

Ἀλλὰ γιὰ κλαδευτήρια κι ἀλέτρια.


 Κλείνοντας, θα ήθελα να αναρωτηθούμε όλοι μας τον ρόλο του Ιππότη, σε αντιδιαστολή με τις αρετές που θεωρούμε εμείς ως ηρωικές σήμερα. Ζώντας σε μια εποχή όπου οι άθλοι έχουν απαγορευτεί, η δειλία, το μίσος και η αποφυγή οποιασδήποτε πράξης που στοχεύει στην αρετή και σε έναν ανώτερο σκοπό, μοιάζουν να είναι θέματα που απασχολούν τους τρελούς, τους αργόσχολους ή τους λεγόμενους ονειρευτές μιας εποχής που έχει απέλθει ανεπιστρεπτί. Η μαγεία αυτού του έργου όμως, είναι ότι μας θυμίζει, ότι η ανύψωση του εαυτού μας, είναι ταυτόσημη με την ιδέα του σκοπού, κι ο σκοπός, φανερώνεται πάντα σε αυτούς που κοιτάνε στα μάτια το μέλλον, προχωράνε στο μονοπάτι, και ατενίζουν το βασίλειο.

Conserva • That's Right!

*****

Λατρεύω το εξαιρετικό χαρακτικό του Albrecht Dürer Ο ιππότης, ο θάνατος, ο διάβολος. Ο Ιππότης πολεμά αλλά δεν μισεί. Προχωρά γαλήνια αντιμετωπίζοντας τον θάνατο. Ξέρει ότι έχει πολύ ισχυρούς εχθρούς. Είναι πιστός σε ένα υψηλό ιδανικό. εμπιστοσύνη στον Θεό και στη δύναμή του. Αριστοκρατία της ψυχής, πίστη στο ιδανικό, αίσθηση τιμής, υπεράσπιση των αδύναμων, ηθική υποχρέωση να αγωνιστεί κανείς κρατώντας το λόγο του, ανεξάρτητα από την επιτυχία. Δεν μπορώ να φανταστώ ποιος σήμερα, στην πολιτική, τον πολιτισμό, την οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα, ανταποκρίνεται σε αυτά τα ιδανικά.

***

Και το τραγούδι του Χατζιδάκι

**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων


1 σχόλιο:

zen είπε...

Η βασιλεια των ουρανών ΕΝΤΟΣ υμων εστίν..
Ο φόβος ειναι θάνατος
Η Αγάπη ποτέ δεν φοβάται τον φόβο...