Την εποχή της καταγγελίας του Βανούνου οι δυτικές κυβερνήσεις και οι υπηρεσίες πληροφοριών γνώριζαν την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από το ‘Ισραήλ’ για σχεδόν τρεις δεκαετίες. (Al Mayadeen English. Εικονογράφηση του Mahdi Rtail).
Ο Kit Klarenberg εκθέτει το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων της σιωνιστικής οντότητας και τη σκοτεινή, κρυφή ιστορία της, η οποία συνεχίζει να τροφοδοτεί την παγκόσμια αστάθεια, ενώ διαφεύγει του ελέγχου.
Στις 13 Ιουνίου, η σιωνιστική οντότητα πραγματοποίησε μια ευρεία, απρόκλητη, εγκληματική στρατιωτική επίθεση στο Ιράν, δήθεν για να πλήξει την προσπάθεια της Ισλαμικής Δημοκρατίας να αναπτύξει πυρηνικά όπλα. Η Τεχεράνη έχει επανειλημμένα απορρίψει κάθε πρόταση ότι τρέφει τέτοιες φιλοδοξίες και μια εκτίμηση της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2007 εξέφρασε «μεγάλη πεποίθηση ότι το φθινόπωρο του 2003», η χώρα «σταμάτησε» κάθε έρευνα στον τομέα. Αυτή η εκτίμηση παρέμεινε αμετάβλητη για αρκετά χρόνια και σύμφωνα με πληροφορίες συμμερίστηκε και η Μοσάντ.
Αντίθετα, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου έχει δηλώσει σχεδόν κάθε χρόνο ότι το Ιράν απέχει μόλις λίγα χρόνια από το να γίνει πυρηνική δύναμη και προέτρεψε σε στρατιωτική δράση ως αποτέλεσμα. Οι ανησυχίες του μακροχρόνιου ισραηλινού ηγέτη είναι ασθενικά ειρωνικές, δεδομένου ότι το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του Τελ Αβίβ είναι το χειρότερο κρυμμένο «μυστικό» στις διεθνείς υποθέσεις. Κατά τη διάρκεια δεκαετιών, πολλοί αξιωματούχοι οντοτήτων και εξέχουσες προσωπικότητες έχουν ουσιαστικά - ή ακόμα και άμεσα - παραδεχτεί αυτή την τερατώδη ικανότητα. Επιπλέον, το «Ισραήλ» είναι ομολογουμένως δεσμευμένο στην «Επιλογή Σαμψών».
Υπό την τρομακτική αιγίδα της, εάν η οντότητα αισθάνεται επαρκώς απειλούμενη, διατηρεί το δικαίωμα να πραγματοποιήσει προληπτικά πυρηνικά χτυπήματα όχι μόνο στους περιφερειακούς αντιπάλους, αλλά και στους δυτικούς χορηγούς της. Όπως καυχήθηκε ο ολλανδικής καταγωγής ισραηλινός στρατιωτικός θεωρητικός Martin van Creveld τον Σεπτέμβριο του 2003:
«Διαθέτουμε αρκετές εκατοντάδες ατομικές κεφαλές και πυραύλους και μπορούμε να τους εκτοξεύσουμε σε στόχους προς όλες τις κατευθύνσεις, ίσως ακόμη και στη Ρώμη. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι στόχοι... Έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε τον κόσμο μαζί μας. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό θα συμβεί πριν το Ισραήλ καταρρεύσει».
Παρά τις κατάφωρες αποκαλύψεις, η σιωνιστική οντότητα εμμένει άκαμπτα σε μια πολιτική «σκόπιμης ασάφειας», αρνούμενη να επιβεβαιώσει επίσημα ή να αρνηθεί ότι κατέχει πυρηνικά όπλα. Όταν ένας από τους υπουργούς του Μπέντζαμιν Νετανιάχου υποστήριξε ανοιχτά την πυρηνική ενέργεια στη Γάζα τον Νοέμβριο του 2023, επιπλήχθηκαν και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα. Μια τέτοια τιμωρία ωχριά σε σύγκριση με την τύχη του Mordechai Vanunu, ενός πρώην ισραηλινού πυρηνικού τεχνικού που αποκάλυψε λεπτομέρειες για το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του Τελ Αβίβ στα βρετανικά μέσα ενημέρωσης το 1986.
Δελεάστηκε στη Ρώμη από τη Μοσάντ, στη συνέχεια παραδόθηκε στη σιωνιστική οντότητα και καταδικάστηκε σε μυστική δίκη. Στη συνέχεια, ο Βανούνου πέρασε 18 χρόνια στη φυλακή, η πλειοψηφία των οποίων σε απομόνωση. Από την απελευθέρωσή του το 2004, υπόκειται σε ένα ευρύ φάσμα περιορισμών στην ομιλία και την κίνησή του και έχει επανειλημμένα συλληφθεί και φυλακιστεί για παραβίαση των αυστηρών όρων της αποφυλάκισής του. Εξαρχής, πολλές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της Διεθνούς Αμνηστίας, έχουν καταδικάσει τις ξεδιάντροπες παραβιάσεις των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Βανούνου από το Τελ Αβίβ.
Την εποχή της ηρωικής καταγγελίας του Βανούνου, οι δυτικές κυβερνήσεις και οι υπηρεσίες πληροφοριών γνώριζαν - και ανησυχούσαν βαθιά για - την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από το «Ισραήλ» για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Το πώς η σιωνιστική οντότητα απέκτησε πυρηνικά είναι μια ελάχιστα γνωστή ιστορία, κλοπής, εξαπάτησης, σκιωδών κατασκοπευτικών παιχνιδιών, επικίνδυνων συνενοχών και πολλά άλλα. Οι πλήρεις διαστάσεις του παραμένουν απροσδιόριστες σήμερα. Ωστόσο, δεδομένων των τρεχόντων γεγονότων, είναι ζωτικής σημασίας να ειπωθούν τώρα όσα είναι γνωστά για αυτήν την άθλια κρυμμένη ιστορία.
«Ονομαστική αξία»
Το πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του «Ισραήλ» ήταν, από την αρχή, «ένα μυστικό μέσα σε ένα μυστικό». Το 1957, η Γαλλία υπέγραψε μια συγκεκαλυμμένη συμφωνία με τη σιωνιστική οντότητα, οδηγώντας στη δημιουργία του πυρηνικού σταθμού Dimona. Το Παρίσι προφανώς αγνοούσε ότι το συγκρότημα θα αποτελούσε σύντομα τη βάση μιας παράνομης υπόγειας εγκατάστασης επανεπεξεργασίας, ικανής να παράγει πλουτώνιο κατάλληλο για όπλα. Οι ΗΠΑ φαινομενικά αγνοούσαν την ύπαρξη της Ντιμόνα, πόσο μάλλον τη χρησιμότητά της για την παραγωγή πυρηνικών, μέχρι τον Δεκέμβριο του 1960.
Εκείνο το μήνα, μια απόρρητη αξιολόγηση της CIA περιέγραψε τις «επιπτώσεις της απόκτησης από το Ισραήλ μιας ικανότητας πυρηνικών όπλων». Το έγγραφο εξέφραζε ελάχιστες αμφιβολίες ότι ένας «κύριος σκοπός» της Dimona ήταν η «παραγωγή πλουτωνίου για όπλα» και περιέγραφε λεπτομερώς πολλαπλές σοβαρές επιπτώσεις της ώθησης του Τελ Αβίβ για πυρηνικά. Πρώτον, η έκθεση θα προκαλούσε αναπόφευκτα «κατάπληξη» στη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Ασία, ενδεχομένως ωθώντας τα «απειλούμενα» αραβικά και μουσουλμανικά κράτη να στραφούν στη Σοβιετική Ένωση για στρατιωτική βοήθεια.
Επιπλέον, η CIA προέβλεψε ότι τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή ευρύτερα θα μπορούσαν να δεχθούν επίθεση και η ισραηλινή πρωτοβουλία «θα μπορούσε να αφαιρέσει ορισμένες από τις αναστολές στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων» αλλού στον κόσμο. Στις 19 Ιανουαρίου 1961, μία ημέρα πριν από την ορκωμοσία του, ο Τζον Φ. Κένεντι και η νέα κυβέρνησή του επισκέφθηκαν τον Λευκό Οίκο για να συναντηθούν με τον απερχόμενο πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Το πυρηνικό πρόγραμμα του «Ισραήλ» κυριάρχησε στις συζητήσεις μεταξύ των δύο πολιτικών.
Στις 31 Ιανουαρίου του ίδιου έτους, ο Κένεντι συναντήθηκε με τον απερχόμενο πρεσβευτή των ΗΠΑ στο «Ισραήλ» Όγκντεν Ριντ, για μια ολοκληρωμένη ενημέρωση. Αποχαρακτηρισμένα αρχεία αναφέρονται στο «ειδικό ενδιαφέρον» του Προέδρου για την Ντιμόνα. Ενώ ήταν μέλος του Κογκρέσου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Κένεντι είχε επανειλημμένα λάβει μια σταθερή θέση ενάντια όχι μόνο στη διάδοση των πυρηνικών όπλων, αλλά και στις δοκιμές, πιστεύοντας ότι οι τελευταίες θα ενθάρρυναν τις πρώτες. Ήταν αδυσώπητα αντίθετος στην εξασφάλιση πυρηνικών από το Τελ Αβίβ και αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, άρχισε να πιέζει έντονα τον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν να επιτρέψει τις αμερικανικές επιθεωρήσεις της Ντιμόνα.
Ο Ριντ είπε στον Κένεντι ότι πίστευε ότι οι «διαβεβαιώσεις» του Μπεν-Γκουριόν ότι η Ντιμόνα ήταν ένας απλός «ερευνητικός αντιδραστήρας», που προοριζόταν να «εξυπηρετήσει τις ανάγκες της βιομηχανίας, της γεωργίας, της υγείας και της επιστήμης», θα μπορούσαν να ληφθούν «τοις μετρητοίς». Ο Πρόεδρος διαφώνησε έντονα και ενημέρωσε κατηγορηματικά τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό ότι οι τακτικές επιθεωρήσεις της Ντιμόνα αποτελούν βασική προϋπόθεση για την εξομάλυνση των αμερικανο-ισραηλινών σχέσεων. Το Τελ Αβίβ τελικά αναδιπλώθηκε τον Μάιο του 1961 και μια αμερικανική ομάδα επιθεώρησης στάλθηκε στην περιοχή.
Η έκθεσή τους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Dimona προοριζόταν αυστηρά για σκοπούς παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, χωρίς στρατιωτική εφαρμογή. Αυτό το ψευδές εύρημα επιτεύχθηκε από Γάλλους και Ισραηλινούς τεχνικούς που είπαν ξεκάθαρα ψέματα στους επιθεωρητές των ΗΠΑ, ενώ κατέβαλαν εκτεταμένες προσπάθειες για να καμουφλάρουν και να αποκρύψουν περιοχές του εργοστασίου αφιερωμένες στην έρευνα και την ανάπτυξη πυρηνικών. Μόλις τον Μάρτιο του 1967 μια έκθεση πληροφοριών και έρευνας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκάλυψε αυτό το τέχνασμα και ότι το Τελ Αβίβ είχε την ικανότητα να παράγει πυρηνικά όπλα στο συγκρότημα.
«Φρικτά ανίκανος»
Στο διάστημα που μεσολάβησε, πολλές έρευνες των ΗΠΑ για τη Ντιμόνα κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα με την πρώτη. Ωστόσο, μέχρι το θάνατό του τον Νοέμβριο του 1963, ο Κένεντι παρέμεινε πεπεισμένος ότι η σιωνιστική οντότητα ήταν αποφασισμένη να αναπτύξει πυρηνικά όπλα, και μπορεί να το είχε ήδη κάνει. Έξι μήνες πριν από τη δολοφονία του, έγραψε ένα ιδιωτικό τηλεγράφημα στον Μπεν Γκουριόν, προειδοποιώντας για «τις ανησυχητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια σταθερότητα που θα συνόδευαν την ανάπτυξη μιας ικανότητας πυρηνικών όπλων από το Ισραήλ». Τόνισε επίσης τον «επείγοντα χαρακτήρα» των τακτικών επιθεωρήσεων της Dimona.
Δεδομένης της ενστικτώδους εχθρότητας του προέδρου προς τις πυρηνικές φιλοδοξίες του «Ισραήλ», δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι θεωρίες αφθονούν εδώ και χρόνια ότι το Τελ Αβίβ συμμετείχε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη δολοφονία του. Το 2004, ο Mordechai Vanunu διατύπωσε ρητά αυτή την κατηγορία, δηλώνοντας ότι υπήρχαν «σχεδόν βέβαιες ενδείξεις» ότι ο Kennedy δολοφονήθηκε λόγω της «πίεσης που άσκησε» στον Ben-Gurion για να «ρίξει φως στον πυρηνικό αντιδραστήρα της Dimona». Έκτοτε δεν έχουν προκύψει στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό, αν και ευαίσθητα έγγραφα που κυκλοφόρησαν πρόσφατα κατόπιν εντολής του Ντόναλντ Τραμπ δείχνουν αναμφίβολα προς αυτή την κατεύθυνση.
Το 1992, ο ερευνητής δημοσιογράφος Samuel Katz υπέθεσε ότι ο βετεράνος επικεφαλής της αντικατασκοπείας της CIA James Jesus Angleton κατηύθυνε κρυφά τη μυστική βοήθεια της Υπηρεσίας στο πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του «Ισραήλ» για χρόνια. Γρήγορα προς τα εμπρός στο σήμερα, και τα πρόσφατα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του JFK εκθέτουν επαρκώς πώς ο Angleton, ένας από τους ιδρυτές του Οργανισμού, καταχράστηκε συστηματικά τη θέση του για να βοηθήσει τη σιωνιστική οντότητα καθ 'όλη τη διάρκεια της μακράς θητείας του. Μεταξύ των πρόσφατα αποχαρακτηρισμένων αρχείων είναι ένα σημείωμα του Ιουνίου του 1953 που ανέφερε ότι η κύρια πηγή πληροφοριών του Angleton ήταν το «Ισραήλ».
Άλλα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα δείχνουν ότι ο Angleton διοικούσε αποτελεσματικά μια υπηρεσία μέσα σε μια υπηρεσία στη CIA, με το Τελ Αβίβ να είναι ο τελικός δικαιούχος. Μια έκθεση του FBI τον Ιούνιο του 1975 σχετικά με τις «δυνατότητες συλλογής ισραηλινών πληροφοριών» στις ΗΠΑ περιγράφει λεπτομερώς την «ειδική σχέση» του Angleton με την οντότητα, σημειώνοντας ότι συνήθως παρέδιδε «εξαιρετικά ευαίσθητες πληροφορίες» αυτοπροσώπως στην πρεσβεία του «Ισραήλ» στην Ουάσιγκτον. Ταυτόχρονα, το Γραφείο βρισκόταν στο 10ο έτος της έρευνάς του για το πώς 93 κιλά ουρανίου υψηλού εμπλουτισμού εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς από την Εταιρεία Πυρηνικών Υλικών και Εξοπλισμού της Ουάσιγκτον.
Κέντρο της έρευνας του FBI ήταν ο πρόεδρος του NUMEC Zalman Shapiro, ένας σκληροπυρηνικός σιωνιστής με υψηλού επιπέδου κυβερνητικές επαφές και σημαντικά επιχειρηματικά συμφέροντα στο «Ισραήλ». Αυτό περιελάμβανε μια σύμβαση για την κατασκευή πυρηνοκίνητων γεννητριών. Επισήμως, το σκάνδαλο NUMEC παραμένει άλυτο σήμερα, παρά τις ειδικές έρευνες της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, του Γραφείου, της CIA και άλλων κυβερνητικών υπηρεσιών των ΗΠΑ που διαρκούν πολλά χρόνια. Μια καυστική ανασκόπηση του 1978 από τον Γενικό Ελεγκτή της Ουάσιγκτον κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ερευνητικές αρχές σκόπιμα σαμποτάρισαν τις έρευνές τους για το περιστατικό, προς όφελος της σιωνιστικής οντότητας:
«Το περιστατικό του NUMEC και η σχετική 13ετής έρευνα υπογραμμίζουν την τρέχουσα αδυναμία αυτής της χώρας να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά πιθανές εκτροπές πυρηνικού υλικού... Οι ΗΠΑ πρέπει να βελτιώσουν τις προσπάθειές τους για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και διερεύνηση περιστατικών πυρηνικών υλικών που λείπουν ή δεν έχουν καταγραφεί. Πιστεύουμε ότι μια έγκαιρη, συντονισμένη προσπάθεια από την πλευρά αυτών των... Οι οργανισμοί θα είχαν βοηθήσει σημαντικά και ενδεχομένως θα είχαν λύσει τα ζητήματα εκτροπής του NUMEC, αν το επιθυμούσαν».
Υπήρχε ένα προφανές κίνητρο για τη CIA, το FBI κ.ά. να μην «επιθυμούν» να λύσουν το αίνιγμα του πού κατέληξε το χαμένο ουράνιο υψηλού εμπλουτισμού του NUMEC. Όπως είπε ο ειδικός σε δολοφονίες του Κένεντι, Τζέφερσον Μόρλεϊ, ο Τζέιμς Χεσούς Άνγκλετον έθεσε τον φερόμενο ως δολοφόνο του Προέδρου Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ υπό παρακολούθηση από την Υπηρεσία τον Νοέμβριο του 1959. Αυτό ισοδυναμούσε με εντατική «παρακολούθηση της πολιτικής του, της προσωπικής του ζωής, των ταξιδιών του στο εξωτερικό, των επαφών του» μέχρι την ημέρα που σκοτώθηκε ο πρόεδρος. Ο Morley εξήγησε τη σημασία αυτής της επιτήρησης ως εξής:
«Ο Άνγκλετον είχε έναν φάκελο 180 σελίδων για τον Όσβαλντ στο γραφείο του μια εβδομάδα πριν ο Κένεντι πάει στο Ντάλας τον Νοέμβριο του 1963... Έτσι, αυτό που εγείρει αυτή η ιστορία είναι το ερώτημα: ήταν η CIA απίστευτα, φρικτά ανίκανη όταν πρόκειται για τον Lee Harvey Oswald, ή ο Angleton διεξήγαγε πραγματικά μια επιχείρηση που αφορούσε τον Oswald; https://english.almayadeen.net/
**Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου