Όταν έκλαψε η Μέρκελ !!!!!!Σε μια συνέντευξη-ποταμό, απάντησε σε όλα: για την Ελλάδα, για τον Τσίπρα, για τον Σόιμπλε, για τον Πούτιν, τον Τραμπ, τον Ομπάμα, το προσφυγικό, την Ευρώπη

Επιστήμη Μπινάζη

Άνγκελα Μέρκελ: Η πρώην καγκελάριος σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη

Το κούρεμα, ίδιο. Εδώ και δεκαετίες. Όπως και η πλάτη της που δεν ακουμπά ποτέ εντελώς πίσω στην καρέκλα. Σαν κάτι μέσα της να της λέει ότι, ακόμα κι αν έχει υπάρξει επί 16 χρόνια η πιο ισχυρή γυναίκα της Ευρώπης, κάθε δημόσια εμφάνιση παραμένει ένα είδος εξετάσεων.

Η Άνγκελα Μέρκελ ήρθε στην Αθήνα. Δεν έφερε απολογίες, δεν έφερε αναθεωρήσεις. Έφερε όμως την απόλυτη ησυχία ενός ανθρώπου που ξέρει τι έκανε. Και το είπε. Σε μια συνέντευξη-ποταμό στον Αλέξη Παπαχελά, απάντησε σε όλα. Χωρίς επιτήδευση. Με μια σπάνια, αφοπλιστική ειλικρίνεια. Για την Ελλάδα, για τον Τσίπρα, για τον Σόιμπλε, για τον Πούτιν, τον Τραμπ, τον Ομπάμα, το προσφυγικό, την Ευρώπη. Και κάπου εκεί, χωρίς να το προσπαθήσει, ξανάγινε αυτή που ήταν: ο άνθρωπος που θα της εμπιστευόσουν το τελευταίο γράμμα της ζωής σου. Που ξέρεις ότι θα το παρέδιδε σε αυτόν που θα επιθυμούσες χωρίς να το ανοίξει. Ο άνθρωπος που μπορεί να κρατήσει το excel της ζωής σου χωρίς να ξεχάσει ούτε ένα κελί. Αυτός που θες να πάρει για σένα  τη δύσκολη απόφαση στη ΜΕΘ όταν όλοι έχουν χάσει το κουράγιο τους.

Δεν ξέρω αν είναι διασκεδαστική στην παρέα. Ξέρω ότι είναι απολύτως απαραίτητη. Και ίσως, τελικά, η Ευρώπη στάθηκε τυχερή που την είχε. Γιατί παρά τον ψυχρό της τρόπο, δεν ξέχασε ποτέ τι σημαίνει ευθύνη.

Μοιράστηκε μικρές λεπτομέρειες, σχεδόν σκηνές από το θέατρο της κρίσης: την πιο αιφνιδιαστική της τηλεφωνική συνομιλία (το βράδυ του δημοψηφίσματος), την έντονη διαφωνία της με τον Ομπάμα για τις ευρωπαϊκές πολιτικές  αρμοδιότητες στις υποθέσεις των τραπεζών, τη συνάντηση με τον Πούτιν που τη δέχτηκε με ένα πάνινο σκύλο κάνοντας αναφορά και σε ένα τραυματικό δάγκωμα από έναν αληθινό σκύλο στα παιδικά της χρόνια. Πολιτική, και ψυχανάλυση μαζί.

Η Άνγκελα Μέρκελ μίλησε για όλα

Για τον ρόλο της Ανατολικής Γερμανίας στη διαμόρφωσή της

Σχετικό Άρθρο

Οι «συμπάθειες» της Μέρκελ και οι εθνικές μας παθογένειες

Η ίδια πιστεύει —και το λέει ξεκάθαρα— ότι η καταγωγή της από την Ανατολική Γερμανία επηρέασε βαθιά τον τρόπο με τον οποίο έβλεπε την Ελλάδα την εποχή της κρίσης. Ερχόταν από μια οικονομία πολύ πιο αδύναμη από τη δική μας. Ήξερε τι θα πει «να στέκεσαι στα πόδια σου, αργά αλλά σταθερά». Και ίσως αυτό να ήταν το βασικό της επιχείρημα: να μην επιτραπεί στη νομισματική ένωση να αρχίσει να ξηλώνεται. Να μη φύγει η Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί «δεν υπήρχε σχέδιο Grexit», όπως παραδέχεται, αλλά γιατί η αποχώρησή μας θα σήμαινε κάτι πολύ μεγαλύτερο: την αρχή του τέλους για την ιδέα μιας Ενωμένης Ευρώπης.

Για τον Αλέξη Τσίπρα

Απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα υπήρχε σεβασμός όσο κι αν διαφωνούσαν — και διαφωνούσαν πολύ. Εκείνος τις ιδιωτικοποιήσεις τις θεωρούσε «διαβολικές». Εκείνη όχι. Εκείνος στην πρώτη τους συνάντηση έσπευσε να συναντήσει πρώτα τους διαδηλωτές έξω από την καγκελαρία. Εκείνη τον περίμενε υπομονετικά και αμήχανα. Οι φωτογράφοι τούς περίμεναν ώρα. Τον θαύμασε γιατί μίλησε για τον κόσμο του. Τον εκτίμησε γιατί διαπραγματεύτηκε έντιμα. Τον φοβήθηκε για λίγες στιγμές, εκείνο το βράδυ του δημοψηφίσματος, που την αιφνιδίασε μετά από αγώνες διαπραγματεύσεων. «Έμεινα άφωνη», παραδέχτηκε. Μα δεν τον κατηγόρησε. Ίσως γιατί κατάλαβε ότι στο δικό του σενάριο, εκείνη ήταν το σύστημα που έπρεπε να νικηθεί.

Για την Τουρκία και τον Ερντογάν

Σχετικό Άρθρο

Άνγκελα Μέρκελ: Η συνετή αυτοβιογραφία μιας απολιτίκ διαχειρίστριας κρίσεων

Η σχέση της με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης γεωπολιτικής συγκατοίκησης: σεβασμός, στρατηγικός ρεαλισμός, αλλά και αυστηρά όρια. «Έπρεπε να βρούμε λύση», λέει για το προσφυγικό. Και τη βρήκαν — μια συμφωνία με την Τουρκία που μοίρασε χρήματα και ευθύνες. Χωρίς φανφάρες, αλλά με ψυχρή ακρίβεια. Ήξερε ότι χωρίς την Τουρκία, το προσφυγικό δεν διαχειρίζεται. Ήξερε επίσης ότι ο Ερντογάν δεν είναι εύκολος παίκτης — γι’ αυτό και πήγε η ίδια στην Άγκυρα. Όχι για να παραδοθεί, αλλά για να εξηγήσει. Όπως έκανε πάντα. Δεν τον εμπιστευόταν απολύτως, τον αναγνώριζε όμως ως αναγκαίο συνομιλητή.

Για την παρεξηγημένη selfie στον προσφυγικό καταυλισμό

Η στιγμή με τη selfie στον προσφυγικό καταυλισμό ήταν ίσως η πιο άδικα παρεξηγημένη της πολιτικής της διαδρομής. Μια φωτογραφία με ένα προσφυγόπουλο —παιδί που, αν δεν είχε βγάλει selfie μαζί της, δεν θα είχε απασχολήσει κανένα πρωτοσέλιδο— μετατράπηκε σε αποδεικτικό χαρτί «ψυχρής υποκρισίας». Εκείνη όμως δεν έκανε τίποτα άλλο απ’ το να σταθεί μπροστά σ’ ένα παιδί και να μην πει όχι. «Μα τι να έλεγα; Ότι δεν θέλω να βγάλω selfie;» αναρωτήθηκε τώρα, χρόνια μετά. Είναι από τις σπάνιες φορές που φαίνεται να ένιωσε αληθινά παρεξηγημένη — και όχι πολιτικά, αλλά ανθρώπινα.

Για την κριτική που της ασκήθηκε και το ευρωπαϊκό όραμα

Για χρόνια υπήρξε το αγαπημένο καρτούν των πρωτοσέλιδων. Σκίτσο, καρικατούρα, σύμβολο της σκληρής Ευρώπης. Έγινε αντικείμενο θυμού, ειρωνείας, ακόμα και προσωπικής χλεύης. Και τα έβλεπε όλα αυτά — δεν τα προσπέρασε αφελώς. Τα παρακολουθούσε, τα γνώριζε. Αλλά ήξερε ότι όλα αυτά, όπως έρχονται, έτσι κάποτε θα ξεθυμάνουν. Ότι η δουλειά της ήταν να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το καλό όλων. Στη συνέντευξή της φάνηκε καθαρά: πιστεύει στην Ευρώπη. Όχι αφηρημένα, ούτε απλώς θεσμικά. Πιστεύει στο ευρωπαϊκό όραμα ως εργαλείο αμοιβαίας προστασίας. Ότι τα κράτη της Ευρώπης έχουν μόνο έναν δρόμο να σταθούν απέναντι στους εξωτερικούς κινδύνους — να σταθούν μαζί.

Για τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τη Ρωσία

Με τον Πούτιν είχε μια σχέση που δύσκολα περιγράφεται με τις λέξεις «εμπιστοσύνη» ή «φιλία». Περισσότερο έμοιαζε με μια σιωπηλή σκακιστική παρτίδα, με εκατέρωθεν υπολογισμούς και λίγα περιθώρια συναισθηματισμού. Η ίδια θυμήθηκε τη συνάντηση όπου του είχε ζητήσει να μην έχει τον σκύλο του στον χώρο — παιδικό τραύμα (Την δάγκωσε σκύλος όταν ήταν παιδί). «Στην περίπτωση της Κριμαίας μου είπε ψέματα», παραδέχτηκε χωρίς περιστροφές. Δεν ήξερε αν μπορούσε να τον εμπιστευθεί ποτέ απόλυτα — και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Παρ’ όλα αυτά, δεν αντιμετώπιζε ποτέ τη Ρωσία σαν χώρα προς απομόνωση. Ήθελε έναν δρόμο συνύπαρξης. «Δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τη Ρωσία από τον χάρτη», είπε. Ούτε να την παραδώσουμε στην αγκαλιά της Κίνας. Την εξάρτηση της Γερμανίας από το ρωσικό αέριο δεν την αρνήθηκε. Αλλά υπενθύμισε ότι αυτή η εξάρτηση υπήρχε και πριν γίνει καγκελάριος. Πίστευε βαθιά ότι ο ρωσικός λαός έπρεπε να έχει μερίδιο στην ευημερία. Και ο λόγος μάλλον οι παιδικές αναμνήσεις από την ανατολική Γερμανία. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, δεν μάσησε τα λόγια της: η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, που για τον Πούτιν ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή του 20ού αιώνα, για την ίδια ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα.

Για τον Ντόναλντ Τραμπ

Αν η πολιτική είναι τέχνη συμβιβασμών, τότε για την Άνγκελα Μέρκελ ο Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε το απόλυτο παράδοξο: ένας άνθρωπος που δεν πίστευε στους συμβιβασμούς. «Σκέφτεται με όρους real estate», είπε σχεδόν με θλίψη. Για εκείνον τα πάντα ήταν ένα deal — μια αγοραπωλησία, ένα ανταλλακτήριο εντυπώσεων. Όχι ένα σχέδιο συνύπαρξης. Κι αυτό για εκείνη ήταν ξένο, ίσως και επικίνδυνο. Θυμήθηκε πως σε κάθε Σύνοδο τούς έλεγαν να κάνουν χειραψία για τις κάμερες — κι εκείνος την αγνοούσε. Όχι από απροσεξία. Από πρόθεση. Η μεθοδολογία του ήταν ξένη προς την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Όταν απειλούσε με δασμούς, η απάντησή της ήταν απλή: «Να τον απειλήσουμε πίσω. Αλλά να το κάνουμε ενωμένοι». Ο Τραμπ την έφερε συχνά στα όριά της, αλλά δεν τον αντιμετώπισε ποτέ με υστερία. Τον αντιμετώπισε όπως όλα όσα δεν μπορείς να αλλάξεις: με στρατηγική ψυχραιμία. Ήξερε ότι πίσω από τις απειλές και τα tweets υπήρχε ένα ζητούμενο: να πληρώνουν οι Ευρωπαίοι περισσότερα για την άμυνά τους. Κάτι που —όσο κι αν δεν της άρεσε η μέθοδος— το είχε ακούσει και από τον Ομπάμα.

Για τον Έλον Μασκ

Σχετικό Άρθρο

Η μαντάμ Μέρκελ είναι ακόμα εδώ, ευτυχώς

Ο Έλον Μασκ δεν είναι ένας απλός επιχειρηματίας στα μάτια της Άνγκελα Μέρκελ. Είναι το σύμπτωμα μιας νέας απειλής: του ψηφιακού αυταρχισμού που ντύνεται με start-up φανέλα. «Ο έλεγχος της κοινής γνώμης μέσω των social media είναι απειλή για τη δημοκρατία μας», είπε με τον τρόπο που λέγονται μόνο τα πράγματα που έχουν ωριμάσει πολύ στο μυαλό ενός πολιτικού. Δεν τον κατονόμασε ως «εχθρό». Αλλά τον περιέγραψε ως μέλος μιας τάσης — μιας ομάδας ισχυρών που δεν θέλουν να ενισχυθεί το κράτος, αλλά να το παρακάμψουν. Να γίνουν οι ίδιοι το νέο κράτος. Και εκεί, η Μέρκελ δεν χαμογελά. Εκεί ανησυχεί πραγματικά. Όχι επειδή φοβάται τον Μασκ τον άνθρωπο, αλλά επειδή καταλαβαίνει πολύ καλά τι μπορεί να σημαίνει ένας Μασκ χωρίς αντίβαρα, χωρίς φρένα, χωρίς δημοκρατικό έλεγχο. Ένας Μασκ που κλείνει ή ανοίγει το δημόσιο διάλογο με ένα tweet.

Όταν έκλαψε η Μέρκελ στις Κάννες 2011

Η Ελλάδα κατέρρεε πολιτικά. Η Ιταλία, μία χώρα πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει, φαινόταν ότι σε λίγες ημέρες θα έχανε κάθε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές. Και η Μέρκελ, όσο κι αν προσπαθούσαν ο Νικολά Σαρκοζί και ο Μπάρακ Ομπάμα, δεν πειθόταν να αυξήσει τις γερμανικές εισφορές για το «τείχος προστασίας» της ευρωζώνης - το «μεγάλο μπαζούκα» που πίστευαν ότι έπρεπε να ενισχυθεί δραστικά για να αποτρέψει τις επιθέσεις των πανικοβλημένων επενδυτών. «Δεν είναι δίκαιο» είχε ψελλίσει τότε η γερμανίδα καγκελάριος, με φανερή οργή στη φωνή της και δάκρυα στα μάτια. «Δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω!» Για όσους ήταν μάρτυρες αυτού του ξεσπάσματος στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων στο γαλλικό παραθαλάσσιο θέρετρο των Καννών, ήταν αρκετά σοκαριστικό να βλέπουν τον πιο ισχυρό ηγέτη της Ευρώπης με το μεγαλύτερο συναισθηματικό έλεγχο να ξεσπά σε δάκρυα

Και τώρα;

Λέει ότι είναι ευτυχισμένη. Ότι βλέπει θέατρο, ότι κάνει βόλτες στο κτήμα της στο Βόρειο Βερολίνο. Ότι γράφει. Κι όμως, δεν την πιστεύω. Και μάλλον είναι το μόνο ψέμα που έχει πει. Όχι γιατί θέλει να μας κοροϊδέψει αλλά γιατί, αν παραδεχόταν ότι της λείπει η πολιτική, ίσως έδειχνε αδυναμία.

Η Μέρκελ δεν έβαλε ποτέ το «εγώ» της πάνω απ’ το «εμείς». Και σήμερα, πιο ώριμη και καθαρή από ποτέ, παραδέχεται χωρίς περιστροφές: «Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσαν οι Γερμανοί, αν περνούσαν αυτά που περάσατε εσείς».

Ένας γενναίος επίλογος είτε γιατί ήθελε να μας ευχαριστήσει είτε γιατί έχει μια δόση αλήθειας είτε και για τα δύο.

https://www.athensvoice.gr/

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων