Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, έχοντας κατά νου το θέμα της κεκλεισμένων των θυρών συνάντησης, αρκούν λίγα λόγια: το επόμενο θέατρο του πολέμου.
Πριν από λίγες ημέρες, πραγματοποιήθηκε μυστική συνάντηση στην Τεργέστη, στην οποία συμμετείχαν αρχές διαφόρων ειδών: μέλη του ΝΑΤΟ, μέλη του Ατλαντικού Συμβουλίου, μέλη της ουγγρικής δεξαμενής σκέψης Δούναβης που συνδέεται με τον Viktor Orbán, μέλη του περιβάλλοντος του Donald Trump, μέλη των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας, εκπρόσωποι της κυβέρνησης της πόλης και εκπρόσωποι του τοπικού Τεκτονισμού. Δεν θα βρείτε αυτές τις πληροφορίες αλλού. Το θέμα της συνάντησης ήταν η στρατιωτικοποίηση του λιμανιού της Τεργέστης. Ποιος είναι ο λόγος;
Ο στρατηγικός ρόλος της Τεργέστης στο δόγμα του Τριμαρίου
Το έτος ήταν το 1942: ένα βιβλίο που προοριζόταν να γίνει ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής ναυτιλιακής στρατηγικής επιστήμης δημοσιεύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είχε τίτλο America's Strategy in World Politics και γράφτηκε από τον ακαδημαϊκό γεωγράφο Nicholas John Spykman, έναν από τους πατέρες της θαλάσσιας γεωπολιτικής και πνευματικό μαθητή του Sir Halford Mackinder. Προφανώς, το εν λόγω βιβλίο δεν είχε επιτυχία με το ευρύ κοινό, ενώ έγινε μια πραγματική βίβλος της στρατηγικής της «θαλάσσιας διαδρομής» για όλους τους ισχυρούς θαλασσοκράτες, εισάγοντας την έννοια του Rimland που χρησιμοποιούμε στη γεωπολιτική σήμερα.
Υπάρχει ένα μικρό κεφάλαιο στο κείμενο αφιερωμένο σε ένα συγκεκριμένο θέμα: το δόγμα Trimarium, σήμερα περισσότερο γνωστό με το εκσυγχρονισμένο του όνομα Πρωτοβουλία των Τριών Θαλασσών (3SI ή TSI). Είναι μια στρατηγική που θα γίνει ο χρυσός κανόνας για τη διατήρηση της αμερικανικής ισχύος στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το 3SI, γνωστό και ως δόγμα της Βαλτικής, της Αδριατικής και της Μαύρης Θάλασσας, θεωρείται σήμερα ως στρατηγική πρωτοβουλία στην οποία συμμετέχουν 13 κράτη μέλη, δηλαδή η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Κροατία, η Τσεχική Δημοκρατία, η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία, συν 2 de facto πρόσθετα κράτη που είναι η Μολδαβία και η Ουκρανία και ξεκίνησε επίσημα ως έργο το 2015 από τον Πολωνό Πρόεδρο Andrzej Duda και την Πρόεδρο της Κροατίας Kolinda Grabar-Kitarovič υπό την προσεκτική συντονισμός του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Σύμπτωση; Σίγουρα όχι.
Όταν οι Αμερικανοί ήρθαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς καμία πρόθεση να κάνουν απλώς καλοκαιρινές διακοπές, αλλά μάλλον να μείνουν και να εγκαθιδρύσουν μια διαρκή δύναμη, έπρεπε να επινοήσουν έναν τρόπο για να κρατήσουν την ήπειρο υπό έλεγχο, όχι μόνο στρατιωτικά – κάτι που πέτυχαν χάρη στον τεράστιο αριθμό αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων που διασκορπίστηκαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες – αλλά και οικονομικά και εμπορικά. καθώς και πολιτικά. Εκείνη την εποχή, η Ευρώπη βρισκόταν σε μια φάση διαίρεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, μεταξύ Ατλαντικού και σοβιετικής επιρροής. Η Κεντρική Ευρώπη ή, ακριβέστερα, η Mitteleurope, ήταν το γεωγραφικό υπομόχλιο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε η άσκηση αυτής της εξουσίας. Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί η ήπειρος με σταθερό και διαρκή τρόπο, μια ανάγκη που είχε γίνει πιεστική στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και με τη διάλυση της αυτοκρατορίας των Αψβούργων, μια πραγματική γεωπολιτική ζώνη ασφαλείας που είχε αμβλύνει όχι λίγες τριβές και διεκδικήσεις μεταξύ Ρώσων, Οθωμανών και Γερμανών. Η πολιτική γεωγραφία που είχε διαμορφωθεί με τα 14 σημεία του προγράμματος του Woodrow Wilson δεν ήταν αρκετή για να εγγυηθεί την κυβερνησιμότητα. Ακόμη και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ γνώριζε καλά την ανάγκη για ένα συμπαγές μπλοκ που θα ήταν αδιαπέραστο από τις δυνάμεις στα ανατολικά.
Ως εκ τούτου, ξεκίνησε η ιδέα, σε συμφωνία μεταξύ του Τσώρτσιλ και του διαδόχου Φράνκλιν Ντελάνο Ρούσβελτ, για την εξεύρεση μιας γεωοικονομικής λύσης: Με τη βοήθεια τριών ομοσπονδιακών συλλόγων, της Λέσχης του Λονδίνου, της Λέσχης του Παρισιού και της Λέσχης της Ρώμης, δημοσιεύθηκε το 1945 ο Χάρτης Intermarium, ένα έγγραφο βασισμένο στις θεωρίες του Αμερικανού Spykman, η οποία πρότεινε την ένωση όλων των λαών από την κάτω Αδριατική Θάλασσα (ιδίως το Αιγαίο Πέλαγος) έως τις Βορειοευρωπαϊκές Θάλασσες, με την πεποίθηση ότι η σταθερότητα στην περιοχή ήταν υψίστης σημασίας για διαρκή ειρήνη σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ειδικότερα, ήταν απαραίτητο να τεθούν υπό έλεγχο ορισμένοι λιμένες τεράστιας σημασίας, όπως το Αμβούργο στη Γερμανία και η Κωνσταντία στη Ρουμανία, και ειδικότερα το λιμάνι της Τεργέστης. Έκτοτε, το δόγμα Trimarium ακολουθήθηκε με συνέπεια και αποφασιστικότητα, μέσω διαφόρων πολυμερών διεθνών συμφωνιών που αφορούν εμπορικές οδούς, τραπεζικά ιδρύματα, επενδυτικά κεφάλαια και τον στρατηγικό τομέα. Όλα αυτά διευκολύνθηκαν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η οποία σήμαινε σημαντική αποδυνάμωση των πολιτικών οντοτήτων των χωρών που εμπλέκονται στην καρδιά της Ανατολικής Ευρώπης.
Αν το σκεφτούμε, το Trimarium δημιουργεί γεωγραφικά ένα είδος τριγώνου στην Ανατολή, που τρέχει κοντά στα σύνορα με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Ακριβώς αυτό που κάνει το ΝΑΤΟ εδώ και 75 χρόνια, δηλαδή επεκτείνεται προς ανατολάς για να προκαλέσει και να επιτεθεί στη Ρωσία. Η πρακτική ήταν συνεπής με το δόγμα. Στην πραγματικότητα, είναι ένα εργαλείο ελέγχου για ολόκληρη τη βαλκανική μακρο-περιοχή, η οποία αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας, στρατιωτικών αποστολών και συνεχών πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων, που σκόπιμα διατηρούνται υπό έλεγχο και αστάθεια.
Το νέο όνομα της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών δεν αλλάζει τη στρατηγική γεωμετρία του παλιού Trimarium: τα εμπλεκόμενα λιμάνια έχουν αυξηθεί και η αμερικανική στρατιωτική παρουσία έχει εφαρμοστεί στις περιοχές ενδιαφέροντος, μεταξύ των οποίων η πιο σημαντική και συνεχώς υπό την προσοχή των ΗΠΑ εξακολουθεί να είναι η Τεργέστη. Πώς γίνεται;
Ο ελεύθερος λιμένας της Τεργέστης και το ελεύθερο έδαφος της Τεργέστης
Πολλοί άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι με το νομικό καθεστώς της Τεργέστης, το οποίο είναι πράγματι μοναδικό και αξίζει να μελετηθεί σε βάθος (το οποίο δεν θα πραγματοποιήσουμε σε αυτό το άρθρο, ίσως αργότερα). Μετά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο, η περιοχή της Τριεστίνας ορίστηκε ως ελεύθερος χώρος που θα εξασφάλιζε μια ισορροπία δυνάμεων μεταξύ των αντιμαχόμενων Δυνάμεων, ως αποστρατιωτικοποιημένος και ουδέτερος χώρος, προικισμένος με αυτόνομη κυβέρνηση και συνύπαρξη μεταξύ των διαφόρων εθνοτικών ομάδων που ήταν παρούσες. Το 1947 υπογράφηκε η Συνθήκη των Παρισίων, στην οποία καθιερώθηκε ειρήνη και κατανέμονται διαιρέσεις επιρροής μεταξύ των νικητριών και των ηττημένων χωρών. Με το 16ο ψήφισμα ιδρύθηκε η Ελεύθερη Περιοχή της Τεργέστης (Territorio Libero di Trieste – TLT). Το 1954 το Μνημόνιο του Λονδίνου ανέθεσε την προσωρινή πολιτική διοίκηση της Ζώνης Α στην Ιταλία και της Ζώνης Β στη Γιουγκοσλαβία. Το 1975, ωστόσο, με τη Συνθήκη του Όσιμο, η Ιταλία και η Γιουγκοσλαβία καθιέρωσαν σύνορα μεταξύ εδαφών που δεν τους ανήκαν, παραβιάζοντας την αυτονομία της TLT και της Συνθήκης των Παρισίων. Με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και την επακόλουθη διαίρεση της γης σε πολλά κράτη, η TLT βρέθηκε διαιρεμένη μεταξύ τριών χωρών – της Ιταλίας, της Σλοβενίας και της Κροατίας – οι οποίες την κατέλαβαν παράνομα, παραβιάζοντας προηγούμενες συνθήκες και πυροδοτώντας διαμάχες, πολιτικούς και δικαστικούς αγώνες, σκάνδαλα και διαμαρτυρίες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον είναι η ιταλική προσέγγιση. Η Τεργέστη τίθεται υπό διοικητική και στρατιωτική κατοχή, καθώς υπάρχουν ενδεχομένως ένοπλες και αστυνομικές δυνάμεις της Ιταλικής Δημοκρατίας ... και αμερικανική, καθώς η Ιταλία είναι αποικία των ΗΠΑ υπό στρατιωτική κατοχή, όπως αποδεικνύεται από τις περισσότερες από 120 βάσεις των ΗΠΑ σε όλη την επικράτεια. Ακριβώς στην Τεργέστη, οι Αμερικανοί έχουν θέσει τη σχολή πληροφοριών του ΟΗΕ και έναν ειδικό αστυνομικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένου του Eurogendfor, ο οποίος διατηρεί όχι μόνο την πόλη αλλά και τους εμπορικούς δρόμους υπό συνεχή στρατιωτικό έλεγχο.
Το λιμάνι της Τεργέστης, το οποίο υποτίθεται ότι είναι ένα διεθνές ελεύθερο λιμάνι, είναι το κατ 'εξοχήν λιμάνι που επιτρέπει στην Mitteleuropa πρόσβαση στη Μεσόγειο Θάλασσα, η οποία ανοίγει προς την Ανατολή και την Αφρική, με 73% ευκολία σε σύγκριση με άλλα ευρωπαϊκά λιμάνια. Η θέση του είναι στρατηγική από κάθε άποψη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Αμερικανοί ήθελαν να πάρουν τον έλεγχό του για να εφαρμόσουν το δόγμα Trimarium. Το να κυβερνάς την Τεργέστη και το λιμάνι της σημαίνει να κυβερνάς τη Νότια και Ανατολική Ευρώπη. Από την Τεργέστη έως τη Βαλτική, δημιουργείται μια ευθεία γραμμή που ορίζει ένα φανταστικό «σιδηρούν παραπέτασμα», αλλά και έναν διάδρομο βορρά-νότου όσον αφορά τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου, τις χερσαίες εμπορικές οδούς και τη μοναδική στρατιωτική διοίκηση εδαφών.
Όλα αυτά παραβιάζουν την κυριαρχία της TLT και τις διεθνείς συμφωνίες με τις οποίες ιδρύθηκε, διαπράττοντας μια διπλή πράξη βίας.
Εν τω μεταξύ, η Κίνα και η Ρωσία έχουν επίσης παρέμβει στην Τεργέστη, η πρώτη με σημαντικές επενδύσεις, που επιβραδύνθηκαν σε μεγάλο βαθμό με τον υποβιβασμό της Ιταλίας από τον Μεταξένιο Δρόμο την άνοιξη του 2024, η δεύτερη υπάρχει ήδη από τη σοβιετική περίοδο και τώρα, μετά από χρόνια επενδύσεων, μπλοκαρίστηκε λόγω των ευρωπαϊκών κυρώσεων από το 2022.
Ο Δρόμος του Βαμβακιού περνά μέσα από την Τεργέστη
Ας επιστρέψουμε στη μυστική συνάντηση πριν από λίγες ημέρες. Το θέμα ήταν η στρατιωτικοποίηση του λιμανιού, το οποίο βρίσκεται ήδη υπό de facto στρατιωτικό έλεγχο, αλλά το οποίο θα τεθεί εντελώς υπό πολιορκία όταν η Ιταλία ξεκινήσει τη Via del Cotone – Ο Δρόμος του Βαμβακιού. Πρόκειται για μια εναλλακτική εμπορική διαδρομή από τον Δρόμο του Μεταξιού, που πραγματοποιείται μέσω μιας εταιρικής σχέσης μεταξύ των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Σαουδικής Αραβίας, των Αραβικών Εμιράτων, του Ισραήλ, της Ιορδανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αποτελείται από δύο συνδέσεις, μία σιδηροδρομική και μία λιμενική, με κεφάλαια από την Παγκόσμια Υποδομή και Επενδύσεις που δημιουργήθηκαν από την G7 το 2002 και την Παγκόσμια Πύλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο στόχος είναι να ανταγωνιστεί την Κίνα και, γενικά, τις ευρασιατικές συνεργασίες και τις BRICS+, από τις οποίες οι ευρωπαϊκές χώρες αποκλείονται λόγω της αγγλοαμερικανικής υποταγής.
Σε αυτόν τον οικονομικό διάδρομο μεταξύ Ινδίας, Μέσης Ανατολής και Ευρώπης, η Ιταλία θα συμμετάσχει δυνάμει του μνημονίου που υπεγράφη τον Σεπτέμβριο του 2023 ακριβώς μέσω του λιμανιού της Τεργέστης.
Είναι κρίμα που η γεωπολιτική κατάσταση στην Ευρώπη – για να μην αναφέρουμε την οικονομική κατάσταση, η οποία είναι εντελώς καταστροφική για όλα τα κράτη της ηπείρου – δεν είναι ακριβώς ευνοϊκή: η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση διαρκεί περισσότερο από ό, τι είχε προβλέψει το ΝΑΤΟ και αυτό προκαλεί μεγάλη αστάθεια εντός του ίδιου του τριγώνου Trimarium – όπου προστέθηκε η Ουκρανία το 2023. με το πρόσχημα της ενίσχυσης της στρατιωτικής ανεξαρτησίας της -; η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι μια κοσμοϊστορική καταστροφή· η πολεμική οικονομία δεν ευνόησε την ανάκαμψη των ευρωπαϊκών χωρών, αντίθετα, τις έριξε τη μία μετά την άλλη σε έναν μακρύ χειμώνα πληθωρισμού. Η διεθνής υποστήριξη έχει αποτύχει με την έλευση ενός πολυπολικού κόσμου υπό την ηγεσία της Ανατολής, που καταρρέει μέρα με τη μέρα, συμφωνία μετά από συμφωνία, την αμερικανική ηγεμονία σε όλο τον κόσμο.
Τι να κάνουμε λοιπόν με το Τριμάριο και την Τεργέστη;
Η στρατιωτικοποίηση ενός διεθνούς ελεύθερου λιμένα φαίνεται να είναι μια καλά σχεδιασμένη πρόκληση. Κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και με την αυταρχική χρήση βίας, το ατλαντικό μπλοκ θέλει να υψώσει τη φωνή του εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, προσπαθώντας να περιορίσει τα συμφέροντά τους στα κατεχόμενα εδάφη. Αλλά ακόμη πιο πιθανό, αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να εδραιώσουν αυτό το «σιδηρούν παραπέτασμα» από τη Μεσόγειο έως τη Βόρεια Θάλασσα, έτσι ώστε να μπορούν να διαχειριστούν (ή σχεδόν να διαχειριστούν) την ενδεχόμενη γεωγραφική απόκλιση της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης.
Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε το ακόλουθο σενάριο: η Ουκρανία πέφτει, το ΝΑΤΟ και ο πληρεξούσιος του γνωστός ως Ευρωπαϊκή Ένωση, αναγκασμένοι να διεξάγουν έναν αυτοκτονικό πόλεμο δι' αντιπροσώπων, δεν εγκαταλείπουν και συμφωνούν να επεκτείνουν τη σύγκρουση στην καρδιά της Ευρώπης. Πού θα πήγαιναν να πολεμήσουν; Λαμβάνοντας μια συμβατική προσέγγιση σύγκρουσης ως έγκυρη, τα βέλτιστα εδάφη θα ήταν η Πολωνία και η Γερμανία, μέσω της Ουγγαρίας. Το να φτάσουμε μέχρι τη Γερμανία, ωστόσο, θα σήμαινε την κατάρρευση της Deutsche Bank, σε τρομερή κρίση ακόμα, η οποία είναι η κύρια πηγή ροής χρήματος για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και αυτό είναι απαράδεκτο, διότι θα κατέρρεε το πολιτικό σύστημα της ΕΕ και το ευρώ ως νόμισμα, με καταστροφικές συνέπειες για το ήδη χτυπημένο δολάριο. Πρέπει, επομένως, να απωθήσουμε τον εχθρό και να τον κρατήσουμε πέρα από ορισμένα σύνορα. Από την Τεργέστη προς τα βόρεια, επομένως, με την καταστολή της Mitteleuropa με τη βοήθεια της Μολδαβίας και της Ρουμανίας, είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα οριοθετημένο και διαχειρίσιμο θέατρο μάχης, το οποίο είναι ήδη πυκνό με στρατιωτική παρουσία του ΝΑΤΟ εδώ και δεκαετίες και αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια, με ασκήσεις και σχολές πολέμου στην Πολωνία. Ουγγαρία, Βουλγαρία και Ρουμανία που προετοιμάζουν στρατιώτες για τη σύγκρουση με τη Ρωσία. Λάβετε υπόψη ότι η Κροατία επανέφερε την υποχρεωτική στράτευση και ότι η Ιταλία θα το πράξει σύντομα, όπως συζητείται ήδη στο Κοινοβούλιο εδώ και μήνες.
Τι στο καλό συμβαίνει στην Τεργέστη; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, έχοντας κατά νου το θέμα της κεκλεισμένων των θυρών συνάντησης, αρκούν λίγα λόγια: το επόμενο θέατρο του πολέμου.
Και σίγουρα δεν θα έρθουν ζητώντας μας την άδεια να το ξεκινήσουμε.
https://strategic-culture.su/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου