ΜΕΡΟΣ Β΄-Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

 

ΜΕΡΟΣ Β΄

Τοχίλ, ο Προμηθέας των Μάγια

Το Popol Vuh των Μάγια εξηγεί πως μετά τον Παγκόσμιο Κατακλυσμό και την έναρξη του Νέου Ήλιου1 η απληστία και η επιδίωξη δύναμης απλώθηκαν πάνω στην Γη από την ‘Καρδιά των Ουρανών’ (K’u’x Kaj). Η οντότητα που φέρνει την ιερή φωτιά στο Popol Vuh των Μάγια ονομάζεται Τοχίλ, αλλά οι Κίχε Μάγια διευκρινίζουν ότι οι Μιζτέκοι (Αζτέκοι), που εισέβαλλαν στην γη τους το 1200 μ.Χ., ονόμαζαν την ίδια οντότητα Yol-coatl, Quetzalcoatl, ένα όνομα που σημαίνει το “Φίδι της Ζωής” ή το “Φτερωτό Φίδι”.

Το Popol Vuh αναφέρει πως, πολύ καιρό πριν, οι διάφορες γλώσσες γεννήθηκαν από μια παγκόσμια γλώσσα και ότι δεν υπήρχε φωτιά άλλη, εκτός από εκείνην, που πήγαζε από την λατρεία του Τοχίλ.2 Αυτή η ‘φωτιά’ είχε αναφτεί σε κάποια μακρινή εποχή που δεν μπορούσαν να θυμηθούν ακριβώς ποια ήταν, γιατί υπήρχε ‘πριν την παρατηρήσουν’ ο Ήλιος και η Σελήνη.3

Αυτή η φωτιά ή σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και του Τοχίλ διακόπηκε από την ‘μεγάλη βροχή’ που έπεφτε για πολλές μέρες και νύχτες και εξαφάνισε την φωτιά.4 Έτσι λέει το Popol Vuh των Μάγια.

 εχουμε ήδη δει τι λένε οι Εβραίοι, οι Μάγια και οι Χόπι για το πώς η θεία φωτιά χάθηκε τον καιρό του Παγκόσμιου Κατακλυσμού. Σ’ αυτές τις αναφορές μπορούμε να περιλάβουμε τις ινδουιστικές για το τι συνέβη ακριβώς μετά τον θάνατο του Κρίσνα, το 3102 π.Χ.5, όταν η πόλη Dwaraka βυθίστηκε κάτω από τα άγρια κύματα.6 Με αυτόν τον τρόπο, πέθανε βεβαίως η συνειδητότητα του Κρίσνα ανάμεσα στους ανθρώπους, ακριβώς εκείνη την εποχή.

Στο Popol Vuh, το κείμενο των Μάγια, ο Παγκόσμιος Κατακλυσμός αναφέρεται ότι ‘επέφερε σκότος’ στον κόσμο και ο Ήλιος και η Σελήνη παραπονέθηκαν στον Τοχίλ ότι η ανθρωπότητα έχει ξεχάσει την γλώσσα που τους ένωνε με αυτή την ‘φωτιά’. Αυτή η χαμένη παγκόσμια γλώσσα, που αναφέρεται και στην Βίβλο, είναι η παγκόσμια γλώσσα των αριθμών και των μορφών, από την οποία προέκυψε η γεωμετρία, η γραφή και πολλές επιστήμες, συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής. Καταγράφοντας τις πλανητικές κινήσεις και διευθετώντας αυτά τα σχήματα σε γεωμετρικούς τύπους, αριθμητικές ακολουθίες και, τελικά, αρμονικές διατάξεις, οι πρόγονοί μας ανέπτυξαν μια υψηλή επίγνωση της φύσης που οι περισσότεροι από μας αγνοούμε. Αυτή η γνώση χρησίμευσε σαν εργαλείο πρόγνωσης ή προμηθεϊκής επιστήμης, η οποία προέβλεπε τα γεγονότα πάνω στην Γη και η πρακτική χρήση της έχει πολλές εφαρμογές.

Η γλώσσα του Ήλιου και της Σελήνης μπορεί να ανιχνευθεί για παράδειγμα στους αριθμούς 864 και 108, ενώ βλέπουμε την σκόπιμη παρουσίαση τέτοιων αριθμών στην αρχαία (και σύγχρονη) αρχιτεκτονική.7

Αυτή η ‘παρουσίαση των μυστικών σε κοινή θέα’ γίνεται τώρα δημόσια μέσω της ‘αναρχικής’ βιβλιοθήκης, που είναι γνωστή σαν internet. Είναι η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη και πηγή πληροφορίας της ανθρωπότητας που έχουμε δει ποτέ. Είναι η τελευταία ευκαιρία για μας να αφυπνιστούμε και να κατανοήσουμε την αλήθεια γύρω από το παρελθόν αλλά και για το μέλλον μας: την πραγματική ιστορία, που παρέμεινε κρυφή για πάρα πολλά χρόνια.

Η ιδέα ότι ο Κόσμος δημιουργήθηκε, όπως παρουσιάζεται στα θρησκευτικά κείμενα, έχει τρομερά δυσερμηνευτεί. Η φράση ‘νέος κόσμος’ σημαίνει ‘νέα εποχή’ για την ανθρωπότητα και όχι μόνο για τον πλανήτη Γη.

Κανένας σοβαρός αρχαίος μυστικιστής ή ιερέας δεν πίστεψε ποτέ ότι η Γη δημιουργήθηκε πριν από περίπου 5.000 χρόνια. Αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι που δυστυχώς δεν ξέρουν για τι μιλάνε.

Ο Dr. S. Balakrishna, που είναι ένας μεγάλος σύγχρονος αστρονόμος κι αστροφυσικός, εφηύρε έναν τρόπο για να ανιχνεύσει την πρώιμη καταγεγραμμένη ιστορική περίοδο της αρχαίας ιστορίας της Ινδίας. Στις Βέδες υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά σε σπάνια ουράνια φαινόμενα. Δύο εκλείψεις που συνέβησαν με μόνο 13 ημέρες απόσταση μεταξύ τους. Ο δόκτωρ Balakrishna χρησιμοποίησε την σύγχρονη αστρονομική επιστήμη για να εντοπίσει το γεγονός στο 3129 π.Χ. – επίσης εντοπίζει χρονικά και τον θάνατο του Κρίσνα το 3102 π.Χ.

Περιέργως στην σελίδα 74 του κειμένου των Μάγια της Δρέσδης (βλ. εικόνα επάνω) φαίνεται ότι ο Kατακλυσμός συνέβη ακριβώς μετά από δυο συνεχόμενες εκλείψεις. Αυτές οι δυο εκλείψεις συμβολίζονται με δυο ιδεογράμματα, ένα λευκό και ένα μαύρο, που εκτείνονται από τον όφι που εμέσει, και δείχνουν ότι από αυτά βγαίνει νερό. Το ιδεόγραμμα της δεύτερης έκλειψης (επάνω αριστερά) σαφώς δείχνει μια ημέρα Λάματ (Λάματ = κουνέλι), αλλά το ιδεόγραμμα της πρώτης έκλειψης (επάνω δεξιά) έχει σβηστεί και είναι δύσκολο να αναγνωριστεί. Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, κατάλαβα ότι οι Μάγια θα μπορούσαν να απεικονίζουν τις δυο ίδιες εκλείψεις, αυτές που επισημαίνουν οι ινδικές Βέδες -πράγμα που δεν μπορεί να αποδειχθεί, γιατί το πρώτο σύμβολο έχει πραγματικά σβηστεί και σχεδόν δεν διαβάζεται. Εάν το σύμβολο είναι ημέρας Μεν (Μεν = αετός), όπως φαίνεται να είναι, θα απείχε 13 ημέρες από το επόμενο σύμβολο της ημέρας Λάματ. Έτσι, οι Μάγια θα απεικόνιζαν τις ίδιες ημερομηνίες, όπως οι αρχαίοι Ινδοί αστρονόμοι.

Οι πρόγονοι των Μάγια, που κατοίκησαν το Νότιο Μεξικό, την Γουατεμάλα, το Μπελίζ κ.λπ., και ανέπτυξαν δικά τους ημερολογιακά συστήματα, θα πρέπει να ήταν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος, όπως οι αρχαίοι Ινδοί, πράγμα που θα τους έκανε μάρτυρες του ασυνήθιστου συμβάντος ηλιακής και σεληνιακής έκλειψης με απόσταση 13 ημερών. Στην πραγματικότητα, οι πρόγονοι των Μάγια ήταν σε καλύτερη θέση για να παρατηρήσουν αυτό το σπάνιο φαινόμενο, των με απόσταση 13 ημερών εκλείψεων, από ό,τι οι αρχαίοι Ινδοί. Η αρχαία πόλη Dwaraka στον κόλπο Cambay, ήταν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος (20 μοίρες βόρειο) με τους μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς.

Η ημερομηνία για την πρώτη (ηλιακή) έκλειψη είναι 23 Αυγούστου του 3129 π.Χ. και Ινδοί και Μεσοαμερικανοί παρατηρητές των ουρανών θα μπορούσαν να την παρατηρήσουν. Από τοποθεσίες, όπως η Izapa (14ο, 53′, 60” βόρειο) η Chichen-Itza (20ο, 40′, 58” βόρειο), θα μπορούσε να παρατηρηθεί στην πληρότητά της η πρώτη ηλιακή έκλειψη, με μεγάλη ευκολία, το απόγευμα εκείνης της ημέρας. Δεκατρείς ημέρες αργότερα, καθώς ο Ήλιος δύει, η Σελήνη ανέτειλε με το υπέροχο φως της, που γρήγορα όμως κατάπιε η σκιά της Γης κι έτσι προέκυψε η σεληνιακή έκλειψη στις 6 Σεπτεμβρίου 3129 π.Χ.8

Θα το βρούμε ενδιαφέρον ότι η 6η Σεπτεμβρίου 3129 π.Χ., κατά την οποία συνέβη η δεύτερη έκλειψη και προβλέφθηκε ο Κατακλυσμός, αναφέρεται ως 12η ημέρα Λάματ στο ημερολόγιο Tzolk’in των Μάγια (αντίστοιχιση με ώρα Γκρίνουϊτς). H συγκεκριμένη ημέρα, 12η Λάματ, έχει επιλεγεί σαν βάση των αναφορών των κύκλων των εκλείψεων σε ολόκληρο τον κώδικα της Δρέσδης. Είναι επομένως φανερό ότι οι ημερομηνίες των Ινδών και των Μάγια για την αλλαγή της εποχής, είναι ταυτόσημες και θα επιστρέψουμε σε αυτό το θέμα στον κώδικα του Προμηθέα (3).

Για τους Μάγια η ημερομηνία 13.0.0.0.0 σηματοδοτούσε το τέλος της προηγούμενης εποχής, η οποία σύμφωνα με την αντιστοίχιση σε ώρα Γκρίνουϊτς, είναι η 11η Αυγούστου 3114 π.Χ. Μου φάνηκε περίεργο που οι δυο ημερομηνίες είχαν απόσταση 4.174 ημερών, πράγμα που σημαίνει ακριβώς 12 δρακονικά έτη9. Πρόκειται για αναφορά σε έναν αστρονομικό κύκλο, που είναι επίσης γνωστός σαν ‘έτος έκλειψης’ και είναι βασικός για την πρόβλεψη των εκλείψεων και/ή την χρονολόγηση, σύμφωνα με τους κύκλους των εκλείψεων.

Αντίθετα με ότι λένε πολλοί μελετητές των Μάγια, οι Μάγια πράγματι προέβλεψαν το τέλος αυτής της εποχής, το οποίο πράγματι περιλαμβάνει έναν κατακλυσμό. Είναι πολύ εύκολο να το διαπιστώσουμε με την βοήθεια αξιόπιστων πηγών, αν προσεκτικά ασχοληθούμε με τη μελέτη τους.

Στον πρώιμο 16ο αι., όταν οι Ισπανοί ιεραπόστολοι άρχισαν να καταγράφουν τις συναντήσεις τους με τους γηγενείς αμερικανικούς πολιτισμούς, παρατήρησαν -και σε αυτό συμφωνούν όλοι- ότι οι θρύλοι και οι μύθοι των Μάγια, των Αζτέκων, των Ίνκα κ.λπ., ήταν εντελώς όμοιοι, αν όχι ταυτόσημοι, με αυτούς που καταγράφονταν στην Βίβλο. Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση ήταν βέβαια ο Μεγάλος Κατακλυσμός, ο οποίος παγκοσμίως καταγράφηκε από ΟΛΟΥΣ τους πολιτισμούς του πλανήτη.10

Ο αδελφός Francisco Ximénez ήταν ένας Δομινικανός ιερέας, που διαφύλαξε το περίφημο κείμενο των Μάγια Popol Vuh και ο οποίος σχολιάζει:

«’Οσα λένε αυτοί οι άνθρωποι για τον Κατακλυσμό, επιβεβαιώνονται και από τους Ινδιάνους Achi στην Γουατεμάλα (Cakchiquel), οι οποίοι αναφέρουν ότι οι πρόγονοί τους έχουν ζωγραφίσει τον Κατακλυσμό, ανάμεσα σε πολλά άλλα».11

Πράγματι το έκαναν, όπως επιβεβαιώνει ο κώδικας της Δρέσδης, και το μνημείο Τικάλ, ανάμεσα σε άλλα, είναι μια αρχαία αναπαράσταση του Κατακλυσμού από τους Μάγια. Ένας άλλος Δομινικανός μοναχός ο Bartolomé de las Casas γράφει:

«Υπάρχουν πληροφορίες για έναν κατακλυσμό, για μια πλημμύρα, το τέλος του κόσμου, την οποία ονομάζουν Butic, που σημαίνει κατακλυσμός, αλλά και κρίση. Κι επίσης πιστεύουν ότι ένα άλλο Butic πρόκειται να συμβεί, που θα είναι επίσης πλημμύρα και κρίση, αλλά όχι εξαιτίας των νερών, αλλά εξαιτίας της φωτιάς. Κι αυτό λένε ότι θα είναι το τέλος του κόσμου, κατά το οποίο όλα τα πλάσματα θα πολεμούν το ένα το άλλο…».

Η ιστορία είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα στην «Αναφορά για την πόλη της Μέριντα», ένα κείμενο το οποίο έγραψε το δημοτικό συμβούλιο της πόλης το 1579.

«Αυτοί (οι Μάγια του Γιουκατάν) έχουν επίσης πληροφορίες για την πτώση του Λούσιφερ και την πλημμύρα, κι ότι ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά. Και για να το δείξουν αυτό έκαναν μια τελετή κατά την οποία ζωγράφισαν ένα μικρό αλιγάτορα, που παρίστανε τον Κατακλυσμό και την Γη. Και πάνω στον μικρό αλιγάτορα έκαναν ένα μεγάλο σωρό από ξύλα, στα οποία έβαλαν φωτιά και, κατόπιν, αφού τα ξύλα έγιναν κάρβουνο, τα ίσιωσαν, και ο μεγαλύτερος ιερέας πέρασε με γυμνά πόδια πάνω στο αναμμένο κάρβουνο, χωρίς να καεί, και μετά από αυτόν, οποιοσδήποτε άλλος ήθελε πέρασε επίσης. Και με αυτό τον τρόπο θέλησαν να δείξουν ότι αυτή η φωτιά θα τους τελειώσει όλους.»12

Ίσως αυτοί που μας λένε ότι οι Μάγια ποτέ δεν ανέφεραν το τέλος του κόσμου, θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν πώς δικαιολογούνται οι παραπάνω πληροφορίες. Επίσης θα ήταν δύσκολο να δικαιολογήσουν τον ισχυρισμό που επικρατεί, ότι οι μύθοι για τον Κατακλυσμό και την Ημέρα της Κρίσης των Νοτιοαμερικανών είναι προϊόν της επιρροής του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Γιατί οι πρώτοι Ισπανοί, όταν έφτασαν στη Νότια Αμερική, ανακάλυψαν αυτές τις πεποιθήσεις των γηγενών σαν δική τους παράδοση, η οποία είχε ήδη αναπτυχθεί με πολύπλοκες τελετές, πολύ καιρό πριν οι Ευρωπαίοι φτάσουν στην Αμερική. Είναι φανερό ότι αυτοί οι μύθοι δεν εντυπώθηκαν μέσω της Ιουδαϊκής-Χριστιανικής παράδοσης, αλλά αποτελούν μέρος της ντόπιας πολιτισμικής κληρονομιάς και παράδοσης, που παραμένει στη συλλογική μνήμη.

 

Η κεντρική πλατεία και η Βόρεια Ακρόπολη στο Τικάλ στην Γουατεμάλα, στις γιορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου.

Ο σύγχρονος μύθος του 2012

 Σήμερα έχουμε μύθους δικούς μας και, επειδή είμαστε άνθρωποι, οι μύθοι παίζουν σημαντικό ρόλο στον πολιτισμό μας, όπως συνέβαινε και στα παλιότερα χρόνια. Η ημερομηνία 21 Δεκεμβρίου 2012 μας έκανε να πιστεύουμε ότι ‘η φωτιά που θα μας τελειώσει όλους’ επρόκειτο να πραγματωθεί εκείνη τη μέρα. Ειπώθηκε ότι οι Μάγια ανέφεραν αυτή την ημερομηνία, αλλά αυτό δεν είναι αληθές.

Η ημερομηνία εφευρέθηκε από σύγχρονους ανθρώπους: τον Joseph Thompson Goodman (1838-1917), τον Juan H. Martinez-Hernandez (?), και τον Sir John Eric Sidney Thompson (1898-1975, και όχι από τους Μάγια. Έτσι ονομάζεται ‘συσχετισμός Goodman, Martinez-Hernandez, Thompson’ ή ‘συσχετισμός 11.16.0.0.0 του Μεσοαμερικανικού ημερολογίου Μακράς Μέτρησης’ σε αυστηρή ακαδημαϊκή ορολογία. Παρά το γεγονός ότι ήταν σπουδαίοι ακαδημαϊκοί, φαίνεται ότι τους διέφυγε μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια γύρω από το Μεσοαμερικανικό Ημερολόγιο. Μια λεπτομέρεια που δεν είναι ασήμαντη.

Το Ημερολόγιο Μακράς Μέτρησης γράφτηκε σε πέτρινα μνημεία, κεραμικά βάζα και βιβλία από τους αρχαίους Μάγια, και χρειάζεται να προσαρμοστεί στα δικά μας ημερολογιακά συστήματα, όπως είναι το Γρηγοριανό ή Ιουλιανό ημερολόγιο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να είμαστε σίγουροι τουλάχιστον για μια ημερομηνία που να ταιριάζει και την οποία θα χρησιμοποιήσουμε σαν σταθερό σημείο χρονολόγησης από το οποίο θα αρχίσουμε την μέτρηση.

Οι πιο μακριές χρονικές περίοδοι του Ημερολογίου Μακράς Μέτρησης βασίζονται σε κύκλους, οι οποίοι ονομάζονται Κατούν (Katun). Ένας κύκλος Κατούν διαρκεί περίπου 7.200 ημέρες. Το Ημερολόγιο Μακράς Μέτρησης χρησιμοποιεί ένα έτος 360 ημερών και το συνδυάζει με το τροπικό ή ηλιακό έτος των 365,242 ημερών. Το υπόλοιπο επομένως μεταξύ των κύκλων ονομάζονται ημέρες Wayeb.13 Η ανάλυση αυτών των κύκλων αποκαλύπτει ότι η περίοδος Κατούν, που είναι η βασική μονάδα χρονολογικής μέτρησης για τις μακριές περιόδους του χρόνου, κυμαίνεται ανάμεσα στις 7.305 και 7.200 ημέρες.

Οι μέρες Wayeb, δηλαδή, οι χωρίς όνομα ημέρες του Μεσοαμερικανικού Ημερολογίου Μακράς Μέτρησης, είναι το υπόλοιπο ανάμεσα στις 360 ημέρες και στις 365,242 ημέρες, που αποτελούν ένα τροπικό ηλιακό έτος. Επομένως για να συγχρονίσουμε αυτούς τους κύκλους απαιτούνται πολύπλοκες μαθηματικές εξισώσεις προκειμένου να υπολογιστεί αυτό το ‘λάθος στο χρόνο’.

Σύμβολα για το Κατούν.

Η περίοδος Κατούν (Katun) μετριέται με τις διαδοχικές συμπτώσεις μεταξύ των πλανητών Δία και Κρόνου στον ουρανό. Ένα φαινόμενο που πολύ καλά περιγράφεται απ’ όλους τους πολιτισμούς, που ενδιαφέρονταν για την αστρονομία. Τις συμπτώσεις αυτές μελέτησε ο Kepler (1571-1630). Είναι περισσότερο γνωστές με το όνομα ‘Μεγάλες Συμπτώσεις’ κι αφορούν τους μεγαλύτερους πλανήτες του ‘Hλιακού’ μας συστήματος.

Εκτός από την ανάπτυξη της μηχανικής, που μας επιτρέπει να κατασκευάζουμε τεχνητούς δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη, τη Σελήνη, την Αφροδίτη, τον Άρη ή άλλα αστρονομικά σώματα, ο Kepler μίλησε για μια μέθοδο χρονολόγησης των χιλιετιών.14 Ο Kepler μέτρησε αυτές τις χιλιετίες με τις συμπτώσεις των Δία-Κρόνου και χρησιμοποίησε αυτό τον αστρονομικό κύκλο για να βρει την ημερομηνία του Παγκόσμιου Κατακλυσμού. Οκτακόσια τριάντα χρόνια πριν να γεννηθεί ο Kepler, ο Ιουδαίος-Πέρσης αστρονόμος Māshāʾallāh ibn Atharī (περ. 740-815 μ.Χ.) χρησιμοποίησε αυτόν τον ουράνιο κύκλο για να υπολογίσει, και αυτός, το πότε έγινε ο Μεγάλος Κατακλυσμός.15 Οι Μάγια έκαναν ακριβώς το ίδιο πράγμα, συνδυάζοντας την γνώση τους για τους κύκλους των εκλείψεων, ώστε να μπορούν να την υπολογίσουν με αξιοσημείωτη ακρίβεια. Με τον ίδιο τρόπο σηματοδότησαν την μελλοντική ημέρα κρίσης που έχει σχέση με την επιστροφή της ‘φωτιάς του Τοχίλ’.

Η απόσταση ανάμεσα στις ‘Μεγάλες Συμπτώσεις’ του Δία και του Κρόνου, μερικές φορές, ξεπερνά τις 7.500 ημέρες κι άλλοτε πάλι είναι μικρότερη από 7.200 ημέρες. Αλλά η μέση ή ιδανική περίοδος φαίνεται ότι κυμαίνεται στις 7.240 ημέρες.16

Παρόλα αυτά, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι το Μεσοαμερικανικό Ημερολόγιο Μακράς Μέτρησης χρησιμοποιεί ένα σύνολο 260 Μεγάλων Συμπτώσεων ή Κατούν για να συμπληρώσει το κενό ανάμεσα στον Κατακλυσμό και την επερχόμενη κρίση από την φωτιά. Αυτό σημαίνει περίπου 1.872.000 ημέρες (= 13 Μπακτούν-Baktun), που σημαίνει ότι 260 από αυτές τις συμπτώσεις του Δία και του Κρόνου, συνιστούν την περίοδο ανάμεσα στον Παγκόσμιο Κατακλυσμό και οποιοδήποτε, τέλος πάντων, είναι το επόμενο γεγονός.

–————

απόσταση ανάμεσα σε 2 Συμπτώσεις Κρόνου-Δία = 20 χρόνια = 7.200 ημέρες = 1 Κατούν

1 Μπακτούν = 20 Κατούν = 144.000 ημέρες = 400 χρόνια

260 Συμπτώσεις Κρόνου-Δία ή Κατούν = 1.872.000 ημέρες = 13 Μπακτούν =
απόσταση ανάμεσα στον Κατακλυσμό και την επόμενη καταστροφή

———————-

Ο ‘συσχετισμός Goodman, Martinez-Hernandez, Thompson’ δεν σέβεται αυτό τον κανόνα των Κατούν και ούτε περιλαμβάνει τις Μεγάλες Συμπτώσεις. Εάν είμαστε περισσότερο προσεκτικοί στη μελέτη, αυτές οι πληροφορίες μάς φέρνουν μπροστά σε μια πολύ σπουδαία χρονική στιγμή στο εγγύς μέλλον, που η τρέλα του 2012 κατάφερε να αποκρύψει από τις μάζες, κομψά και πιθανώς σκόπιμα, μέσω των ΜΜΕ και των κινηματογραφικών ταινιών του Χόλιγουντ. Όλοι αυτοί που μιλούσαν για τον μύθο του 2012, είτε ήταν ακαδημαϊκοί είτε ανεξάρτητοι ερευνητές, δεν παρατήρησαν τον συσχετισμό με τις συμπτώσεις Δία και Κρόνου ή το πώς το ημερολογιακό σύστημα, που μετρούσε τον χρόνο μέσα σε πολύ μακριές περιόδους, χρησιμοποίησε αυτό το καταφάνερο φαινόμενο στους ουρανούς. Αυτό δεν μας κάνει εντύπωση. Γιατί πολλοί που μιλούν για το ημερολόγιο των Μάγια, ξέρουν πολύ λίγα ή τίποτα για την αστρονομία ή για το Μεσοαμερικανικό Ημερολόγιο και την σύνδεση που έχει με τα πραγματικά και παρατηρήσιμα αστρονομικά φαινόμενα.

Όποιος ή όποιοι ενορχήστρωσαν τον μύθο του 2012 φαίνεται ότι είχαν σκοπό να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι ‘οι Μάγια έκαναν λάθος’ κι έτσι να δημιουργήσουν μια δυσπιστία για την ικανότητα των μεσοαμερικανικών πολιτισμών να προβλέψουν το τέλος τους κόσμου. Και σίγουρα, μετά από την τόση δημοσιότητα που είχε ο μύθος του 2012, κανένας πια δεν θα έδινε σημασία σ’ αυτές ‘τις θεωρίες συνωμοσίας’.

Δεν χρειάζεται να αναλώσει κανείς πολλή σκέψη για να δει ότι οι αρχαίοι Μάγια έδιναν μεγάλη σημασία στους κύκλους Κατούν, έχοντας ανεγείρει τεράστια μνημεία προς τιμήν της Μεγάλης Σύμπτωσης κι επίσης χρησιμοποιούσαν τις Συμπτώσεις για την ‘επιλεκτική αστρολογία’, πράγμα που σημαίνει ότι σηματοδότησαν τις βασιλείες βασιλιάδων, βασιλισσών και την άνοδο της δύναμής τους στις 13 Πολιτείες, σε σχέση με την συμφωνία που έγραφαν στον ουρανό ο Δίας και ο Κρόνος. Τα τεράστια μνημεία των Μάγια στο Κιριγουά (Quiriguá) της Γουατεμάλα και στο Κοπάν (Copan) της Ονδούρα, είναι λαμπρά παραδείγματα για το πώς οι αρχαίοι Μάγια τιμούσαν και θυμόντουσαν αυτούς τους κύκλους Κατούν. Χάραξαν αυτές τις χρονολογίες με μνημοτεχνικό τρόπο πάνω στα οικοδομήματα αυτά, που σηματοδοτούσαν την κατάληξη, την μέση και την αρχή κάθε περιόδου Κατούν.17

Φωτό από τους αρχαιολογικούς χώρους με τα τεράστια μνημεία των Μάγια στο Κιριγουά (Quiriguá) της Γουατεμάλα (επάνω) και στο Κοπάν (Copan) της Ονδούρα (κάτω).

Όπως είπαμε οι Μάγια δεν ήταν οι μόνοι που ενδιαφερόντουσαν για τις Μεγάλες Συμπτώσεις. Το περίφημο ‘Άστρο της Βηθλεέμ’, που σηματοδοτεί την Γέννηση του Χριστού ήταν επίσης μια Μεγάλη Σύμπτωση ανάμεσα στον Δία και στον Κρόνο.18 Ένα “άστρο”, που οι Βαβυλώνιοι μάγοι (αστρονόμοι – ιερείς) ακολούθησαν σε ένα ταξίδι 13 ημερών, για να βρεθούν στο μέρος που ελέγετο ότι θα γεννηθεί ο Ιησούς.19 Στον πρώτο κώδικα του Προμηθέα αναφέρθηκα στην αποκαλυπτική γλώσσα και την αποκωδικοποίηση των απόκρυφων κειμένων. Αυτή η γνώση είναι πολύ χρήσιμη για να κατανοήσει κανείς τι ήταν το ‘’Αστρο της Βηθλεέμ’ και πώς οποιοσδήποτε μάγος ‘μπορούσε να το ακολουθήσει’ χρησιμοποιώντας τον αριθμό 13. Έναν αριθμό που θεωρείται ιερός στους Μάγια.

Το άστρο απεικονίζεται στην εθνική σημαία του Ισραήλ και είναι γνωστό στους Ισραηλίτες σαν το ‘’Αστρο του Δαυίδ’. Το περίφημο εξαγωνικό σχήμα αποκαλύπτει εκείνο, που υποτίθεται ότι είναι άξιο απομνημόνευσης.

 

 

Βλέπουμε στο διάγραμμα τις συμπτώσεις και τις αντιθέσεις Δία-Κρόνου γύρω από τους αστερισμούς του ζωδιακού, όπως παρατηρούνται από την Γη.20 Αυτό το αστρονομικό διάγραμμα αποκαλύπτει όχι μόνο το Άστρο της Βηθλεέμ και το Άστρο του Δαυίδ, αλλά επίσης και την Μεγάλη Σφραγίδα του Σολομώντα. Είναι ένα εξαγωνικό σχήμα που επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μετρήσει την τροχιά της Γης και του Δία με ακρίβεια 99,8%, με την χρήση μόνο μιας πυξίδας και ενός χάρακα.21

Ενώ οι ιουδαϊκοί και χριστιανικοί θρησκευτικοί θεσμοί λένε στους ακολούθους τους ότι η πρακτική της αστρολογίας είναι απαγορευμένη από τον Θεό, το ιερατείο είναι πραγματικά γοητευμένο μ’ αυτήν την ‘απόκρυφη’ κι ‘απαγορευμένη’ επιστήμη, τόσο πολύ, ώστε να αναπτύξει ένα πολύπλοκο σύστημα εσωτερικών διδασκαλιών, που καθιστά ικανούς τους επίλεκτους και ολίγους, να γνωρίσουν τα μυστικά πίσω από τα σύμβολα. Ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αυτής της παρωδίας βρίσκεται στο Βατικανό και στο εξαιρετικά εξελιγμένο υπέρυθρο τηλεσκόπιό του, που ονομάζεται Λούσιφερ. Δεν είναι εκπληκτικό ότι εκατομμύρια Χριστιανών καταδικάζουν τον Λούσιφερ ως ‘τον Διάβολο’, ενώ συγχρόνως προσκυνούν και χειροκροτούν τον Βασιλέα του Βατικανού ως αντιπρόσωπο του ‘θείου’;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί και οι περισσότεροι Εβραίοι δεν γνωρίζουν ότι το Σάββατο ξεκίνησε με την πρακτική της αστρολογίας κι επίσης ότι μνημονεύει τις τροχιακές παραμέτρους του Κρόνου (Saturn) γνωστές ως Sabtai στα αρχαία εβραϊκά. Το Σάββατο είναι ημέρα ανάπαυσης, όπου η συνηθισμένη δραστηριότητα απαγορεύεται και πιστεύεται ότι είναι δυσοίωνο. Οι ημέρες Wayeb των Μάγια δεν ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί θεωρούνταν άτυχες μέρες από τους επιμηθεϊκούς ακολούθους, που δεν ήξεραν τι συνέβαινε.

Αντίθετα απ’ ό,τι οι περισσότεροι διανοούμενοι πιστεύουν, το Μεσοαμερικανικό Ημερολογιακό Σύστημα, που μνημονεύει αυτές τις Wayeb ημέρες, βασικά στηρίζεται στη θέση του Κρόνου σε σχέση με το ηλιακό ημερολόγιο.22 Το ηλιακό ημερολόγιο μετρά έναν κύκλο 365 ημερών. Έτσι μένει ένα υπόλοιπο 0,25 ημερών για κάθε χρόνο που δεν υπολογίζεται. Μετά από 52 τέτοια ηλιακά έτη των 365 ημερών, το υπόλοιπο των 0,25 ημερών κάθε έτους αθροίζεται και αποτελεί ακριβώς τις 13 αυτές ημέρες, δηλαδή 0,25 Χ 52 = 13.

Το γνωστό Xiupohualli ή τελετουργικό της ‘Νέας Φωτιάς’, που πραγματοποιούνταν κάθε 52 χρόνια στους Αζτέκους, ήταν σχεδιασμένο ακριβώς για να μπορέσει να προσθέσει τις 13, χωρίς όνομα ημέρες, οι οποίες σχηματίζονταν από το υπόλοιπο του 0,25 ημερών του ηλιακού έτους. Με αυτόν τον τρόπο το Μεσοαμερικανικό Ημερολόγιο ταιριάζει τις 13 αυτές ημέρες που δεν προσμετρώνται, λόγω της συνοδικής περιόδου του Κρόνου σε σχέση με τις 365 ημέρες του ηλιακού κύκλου, δείχνοντας την πρόθεση για συγχρονισμό των ηλιακών και κρόνιων κύκλων. Το τελετουργικό της Νέας Φωτιάς εκτελούνταν από τους Αζτέκους αστρονόμους, ιερείς, σε ανάμνηση του ότι ‘η φωτιά θα τους τερματίσει όλους’, μια μέρα στο μέλλον.

Επιπλέον η μέτρηση των 260 ημερών23, που κάνει τους περισσότερους ακαδημαϊκούς να ξύνουν το κεφάλι τους για το τι σημαίνουν, είναι στην πραγματικότητα η κίνηση του Κρόνου στην ουράνια σφαίρα και ο συνδυασμός της με τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες του Ηλιακού Ημερολογίου.

Όπως αναφέραμε στον προηγούμενο Κώδικα του Προμηθέα (1), η συνοδική περίοδος24 του Κρόνου είναι 378 ημέρες δηλαδή 13 ημέρες παραπάνω απ’ ό,τι η περίοδος του Ήλιου των 365 ημερών. Με απλό υπολογισμό βλέπουμε ότι

13 ημέρες Χ 20 (χρόνια, όσο δηλ. απέχουν οι συμπτώσεις μεταξύ τους) = 260 ημέρες.

———————-

Αυτό σημαίνει ότι αν ξεκινήσουμε να καταγράφουμε, με το ηλιακό ημερολόγιο, τις συνόδους του Κρόνου, ξεκινώντας από κάποια Μεγάλη Σύμπτωση, η σύνοδος του Κρόνου θα παραλείπει 13 ημέρες για κάθε ηλιακό έτος. Έτσι έχουμε σύνολο 260 ημερών, όταν μια νέα Μεγάλη Σύμπτωση πραγματοποιείται μετά από 20 χρόνια.

Επομένως η θέση του Κρόνου σε σχέση με το ηλιακό έτος καταγράφει έναν κύκλο 260 ολόκληρων ημερών, μετά την ολοκλήρωση ενός Κατούν (σύμπτωση Δία-Κρόνου).

———————-

Με άλλα λόγια εάν μια Μεγάλη Σύμπτωση λαμβάνει χώρα σε ημέρα Ahau, θα ξανασυμβεί πάλι σε ημέρα Ahau, 20 χρόνια αργότερα. Έτσι καταλαβαίνουμε, γιατί τα Κατούν αναφέρονται ως Ahau, στην Βραχεία Μέτρηση του Συστήματος (ή Καλτούν-K’altun). Αυτό είναι μια ευθεία αναφορά στους αστρονομικούς κύκλους που προαναφέραμε.

Επειδή αυτή η γλώσσα είναι κινέζικα για τους περισσότερους ανθρώπους θα το εξηγήσουμε με πιο απλούς όρους.

 

Η ανάσταση της Τριάδας

Όπως είπαμε στον κώδικα του Προμηθέα Νο 1, ο Δίας, ο Κρόνος και ο Ήλιος αποτελούν την ιερή Τριάδα, εφόσον οι παρατηρούμενες σύνοδοί τους σχετίζονται με τον αριθμό ‘φ’ της χρυσής τομής. Οι Ίνκας μιλούσαν για τις ‘4 Ηλιακές Περιοχές’ (Tawa-Inti-Suyu), δηλαδή το πώς χωρίζεται το ηλιακό έτος, σε 4 ‘περιοχές’, τις εξής:

• Εαρινή Ισημερία,
• Βόρειο/Θερινό Ηλιοστάσιο,
• Φθινοπωρινή Ισημερία και
• Νότιο/Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Οι Ίνκας και παλαιότεροι πολιτισμοί της Νότιας Αμερικής, όπως οι Tiwanaku, Chavin, ή Nazca, χρησιμοποιούσαν ένα σύμβολο που ονομαζόταν Τσακάνα (Chakana)25, για να αναπαραστήσουν αυτόν τον διαχωρισμό του ηλιακού έτους σε 4 μέρη.

Η Τσακάνα ή Σταυρός των Ίνκας

 

Το διάγραμμα δείχνει την τροχιά της Γης και τα 4 κύρια σημεία τα οποία χωρίζουν το έτος σε 4 εποχές. Καθένα από αυτά τα σημεία στον χώρο και στον χρόνο μάς καθιστά ικανούς να αναγνωρίζουμε τις αστρονομικές διευθύνσεις. Η Εαρινή Ισημερία = Ανατολή, Φθινοπωρινή Ισημερία = Δύση, Βόρειο (Θερινό) Ηλιοστάσιο = Βορράς, Νότιο (Χειμερινό) Ηλιοστάσιο = Νότος.

Αυτοί οι διαχωρισμοί σηματοδοτούν τις αρχές και το τέλος κάθε εποχής, αλλά με απλούς όρους μπορούμε να τα δούμε σαν 4 Ηλιακές Συνόδους, δηλαδή τα σημεία, όπου η Γη και ο Ήλιος ευθυγραμμίζονται, σηματοδοτώντας 4 σπουδαίες ημερομηνίες κατά την διάρκεια του ηλιακού έτους των 365,25 ημερών.

Πολύ δημοφιλές σύμβολο η Τσακάνα παριστάνεται σε σημαίες, δημόσιους χώρους και κτίρια μέχρι και σε κοσμήματα. Επάνω, Πλατεία στο Περού.

Όπως είδαμε πριν, ο Δίας και ο Κρόνος έχουν δικές τους συνόδους και, όταν συνδυάζονται με την θέση του δικού μας πλανήτη, όπως βλέπουμε από την Γη, λαμβάνει χώρα μια μεγάλη σύνοδος ή ένα Κατούν με τους όρους των Μάγια. Τώρα μπορούμε να συνδυάσουμε τα δυο ρολόγια, ώστε να τρέξουν παράλληλα το ένα με το άλλο: τον κύκλο Κατούν και τις 4 Ηλιακές Συνόδους (όπως τις ανέφεραν οι Ίνκας). Ο συνδυασμός αυτών των δυο κύκλων παράγει την αρμονία, που μπορούμε να παρατηρήσουμε και να καταγράψουμε με την γλώσσα των αριθμών και των μαθηματικών.

Αλλά για να μείνουν τα πράγματα απλά, όπως υποσχεθήκαμε, θα αναφέρουμε ότι: οι ημερομηνίες των Ισημεριών και των Ηλιοστασίων παράγουν μια μελωδία με τις συμπτώσεις του Δία και του Κρόνου. Οι Μάγια κατέγραψαν αυτή την μελωδία χρησιμοποιώντας τους αριθμούς 13 και 20, στη διάρκεια μιας πολύ μακριάς χρονικής περιόδου, κατά την οποία μετρούσαν 13 Μπακτούν (δηλαδή 1.872.000 ημέρες ή 5.200 χρόνια). Ο τελευταίος τέτοιος κύκλος ολοκληρώθηκε με τον Παγκόσμιο Κατακλυσμό, όταν συμπληρώθηκαν 13 Μπακτούν. Και οι Ίνκας αναφέρονται σ’ αυτό το γεγονός ως τον Μετασχηματισμό του Κόσμου από το Νερό (Unu-Pachakuti).26

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμίσουμε:

————-

απόσταση ανάμεσα σε 2 Συμπτώσεις Κρόνου-Δία = 1 Κατούν = 20 χρόνια

1 Μπακτούν = 20 Κατούν = 400 χρόνια

13 Μπακτούν είναι 5.200 χρόνια

260 Συμπτώσεις Κρόνου-Δία ή Κατούν = 13 Μπακτούν =
απόσταση ανάμεσα στον Κατακλυσμό και την επόμενη καταστροφή

———————-

Ο ‘Νέος Κόσμος’ ή η ‘Δημιουργία’, η οποία προέκυψε από την αναγωγή του ημερολογίου των Μάγια στο έτος 0, μας δείχνει ότι το Ημερολόγιο Μακράς Μέτρησης των 0.0.0.0.0. αντιστοιχούν στο ‘έτος 1’ μετά από τον Κατακλυσμό. Ο ‘συσχετισμός Goodman, Martinez-Hernandez, Thompson’, που αναφέραμε πιο πάνω, τοποθετεί το έτος 1 στο 3114 π.Χ. του Γρηγοριανού μας ημερολογίου. Επομένως 13 Μπακτούν θα έπρεπε να έχουν συμπληρωθεί το 2012. Το γεγονός ότι η 21η Δεκεμβρίου 2012 και συνέπιπτε με το Νότιο/Χειμερινό Ηλιοστάσιο φαίνεται να δείχνει ότι επιλέχθηκε σκόπιμα, ώστε να πέφτει την ίδια μέρα, όπως η συγκεκριμένη Ηλιακή Σύνοδος.

Σύμφωνα με τον συσχετισμό GMT, το έτος 1 της μυθικής δημιουργίας ή 11 Αυγούστου 3114 π.Χ. στο Γρηγοριανό ημερολόγιο, Quirigua.

Παρόλα αυτά, η αρχική ημερομηνία 11 Αυγούστου 3114 π.Χ. της μέτρησης δεν έχει κανένα σπουδαίο αστρονομικό χαρακτηριστικό. Όπως είπαμε οι περισσότεροι διανοούμενοι δεν έχουν γνώση των συγκεκριμένων αστρονομικών κύκλων και, γι’ αυτό το λόγο, τους αγνοούσαν, όταν συσχέτιζαν το παρόν με ένα αρχαίο ημερολόγιο. Μια όχι και τόσο σοφή απόφαση, αν συλλογιστούμε ότι η μόνη μέθοδος χρονολόγησης από τα αρχαία χρόνια είχε σχέση με την παρατήρηση των ουράνιων περιόδων και την καταγραφή τους μέσω αριθμών και αριθμητικής.

Ο Κρόνος, ο Δίας και ο Ήλιος παίζουν μια συμφωνία, με την οποία μπορούμε με φυσικό τρόπο να αναπαραστήσουμε τους ίδιους τους 13 κύκλους Μπακτούν, που οι Μάγια χρησιμοποιήσαν στο Ημερολόγιό τους Μακράς Μέτρησης. Η τελευταία Μεγάλη Σύμπτωση πριν τον Παγκόσμιο Κατακλυσμό συνέβη στις 7 Απριλίου 3124 π.Χ., ακριβώς την ίδια μέρα της Εαρινής Ισημερίας. Αυτό σημαίνει ότι οι περίοδοι του Κρόνου, Δία και Ήλιου, όλες συνέπιπταν την ίδια ημέρα.

Αφού το Κατούν είναι περίοδος ανάμεσα σε δυο συνεχόμενες μεγάλες συμπτώσεις γνωρίζουμε ότι ο Μεγάλος Κατακλυσμός συνέβη ανάμεσα στις 7 Απριλίου 3124 π.Χ. και 8 Δεκεμβρίου 3105 π.Χ., με την τελευταία να είναι η πρώτη Μεγάλη Σύμπτωση μετά τον Παγκόσμιο Κατακλυσμό. Αυτό μας βοηθά πάρα πολύ, γιατί δείχνει ότι τα 13 Μπακτούν της προηγούμενης εποχής βάζουν το σημάδι στις 7 Απριλίου 3124 π.Χ., δείχνοντάς μας ότι αυτό είναι το ‘έτος Κατούν 1’, που συμπληρώθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 3105 π.Χ.

Είναι φανερό ότι οι συμπτώσεις Δία, Κρόνου δεν συμπίπτουν πάντοτε την ίδια ημέρα των Ισημεριών ή των Ηλιοστασίων, όπως συνέβη το 3124 π.Χ. Αυτό είναι μια σπάνια συγκυρία αλλά παρόλα αυτά είναι προβλέψιμη.

Οι συμπτώσεις Δία, Κρόνου μας ακολουθούν ένα σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο έχουν την τάση να συμβαίνουν πολύ κοντά σε μια Ισημερία ή ένα Ηλιοστάσιο. Αυτό συμβαίνει κάθε 13 Μεγάλες Συμπτώσεις και παρατηρείται να είναι ακριβώς ή πολύ κοντά στην ημέρα του Ηλιοστασίου ή της Ισημερίας. Για παράδειγμα, η Σύμπτωση του 2866 π.Χ. (13η μετά το 3124 π.Χ.) συνέβη μόνο 5 ημέρες μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Το επόμενο ταίριασμα ήρθε με την 26η σύμπτωση το 2607 π.Χ., μόλις 3 ημέρες μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία. Και το επόμενο ταίριασμα συνέβη το 2349 π.Χ. 16 ημέρες μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο.

Με λίγα λόγια μετράμε διαστήματα 13 Μεγάλων Συμπτώσεων και βρίσκουμε ότι τότε η Μεγάλη Σύμπτωση θα συμβεί πάρα πολύ κοντά σε μια Ηλιακή Συνοδική Ημέρα.

Εάν είμαστε παρατηρητικοί με αυτούς τους κύκλους θα δούμε ότι κάθε διαδοχικό ταίριασμα αποκαλύπτει μια κίνηση προς τα πίσω στις συγκεκριμένες εποχές. Δηλαδή:

3124 π.Χ. η Μεγάλη Σύμπτωση έγινε ακριβώς στην Εαρινή Ισημερία,

2866 π.Χ. έγινε 5 ημέρες μετά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο,

2607 π.Χ. έγινε 3 ημέρες μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και

2349 π.χ. έγινε 16 ημέρες μετά το Θερινό Ηλιοστάσιο.

Αυτή η περίοδος των περίπου 260 ετών, που παράγει τα ταιριάσματα, από τους Μάγια ονομάζεται Καλτούν27 κι αποτελείται, όπως αναφέραμε, από 13 Συμπτώσεις Δία-Κρόνου. Η ευθυγράμμιση με τις 4 Ηλιακές Συνόδους (Ισημερίες και Ηλιοστάσια) αυτών των Συμπτώσεων, αποκαλύπτει την μέθοδο, με την οποία μετρούσαν τις μακριές χρονικές περιόδους και η οποία καταγράφει με μεγάλη ακρίβεια τις ημερομηνίες και τα ονόματά τους σε ένα ημερολόγιο, για όποιον είναι πρόθυμος να παρατηρήσει τους ουρανούς. Ο αναγνώστης ενθαρρύνεται να χρησιμοποιήσει κάποιο αστρονομικό software, όπως είναι το Stellarium, για να εξακριβώσει ότι όσα λέγονται εδώ είναι αληθινά.

Αυτό που είναι σημαντικό εδώ είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν πρόκειται για ‘μαγεία’ (με την σύγχρονη έννοια, η οποία υποβαθμίζει αυτήν την επιστήμη σε ανοησία). Αυτός ο ρυθμός εγγράφεται στον μακρόκοσμο από την φύση, ακριβώς όπως τα πράσινα ή τα μπλε μάτια εμφανίζονται στον μικρόκοσμο στους ανθρώπους. Οι αστρονομικοί κύκλοι παρέχουν στην ανθρωπότητα ένα μέτρο του χρόνου (και του χώρου), το οποίο διδάσκει η ίδια η φύση και, νομίζω, ότι αυτή η γνώση θα πρέπει να είναι προσιτή σε όλους τους ανθρώπους σαν Φυσικό Δικαίωμα, από την στιγμή της γέννησής μας σ’ αυτήν τη Γη.

Συμβουλεύω τον αναγνώστη να σκεφτεί σχετικά με τον φυσικό τρόπο κατανόησης του χρόνου και να συνειδητοποιήσει ότι η σύγχρονη χρονολόγηση δεν συγχρονίζεται με αυτόν. Με άλλα λόγια η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν συγ-χρονίζεται με τον Κόσμο. Τα ζώα και τα φυτά ενστικτωδώς καθορίζουν την διαδικασία του ζευγαρώματος, της χειμερίας νάρκης, του κυνηγιού κ.λπ. με απίστευτο συγχρονισμό σύμφωνα με την φύση.

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε το μόνο είδος στον πλανήτη, που συμπεριφερόμαστε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην συγχρονιζόμαστε με τους φυσικούς ρυθμούς του κόσμου ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι ‘χρησιμοποιούμε’ τον χρόνο σε ημερήσια βάση.

Το Γρηγοριανό μας Ημερολόγιο, που αναπτύχθηκε από τους μάγους του Βατικανού, σχεδιάστηκε για να αποκρύψει τα φυσικά φαινόμενα και να συσκοτίσει την συνειδητοποίησή τους σκόπιμα. Εάν το συνδυάσουμε αυτό με τα σύγχρονα ΜΜΕ, που χρησιμοποιούν το Ημερολόγιο των Μάγια για να περιπαίξουν με μια μαύρη αίσθηση του χιούμορ, τους ανθρώπους, καταλήγουμε στο ότι υπάρχουν άτομα, που όπως ο Επιμηθέας, χρειάζονται κάποιον να τους ορίσει τον χρόνο μέσα στον οποίο ζουν.

Οι κύκλοι της Tριάδας Κρόνου-Δία-Ήλιου, που έχουν περιγραφεί προσδιορίζουν με ακρίβεια μια μελλοντική ημερομηνία. Και αν είσαστε προμηθεϊκός, θα δείτε ότι η πορεία προς τα πίσω, όπως την αναφέραμε πριν, επαναλαμβάνει τον εαυτό της, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, και είναι 100% ακριβής μετά από 20 Καλτούν.

Το διάγραμμα του Kepler δείχνει πώς οι Μεγάλες Συμπτώσεις μεταπίπτουν όσον αφορά τους ζωδιακούς αστερισμούς. Τα έτη δείχνουν πώς ο Kepler προέβλεπε την θέση των Συμπτώσεων σε ένα μελλοντικό διάστημα 160 ετών ξεκινώντας από το 1603. Ακολουθώντας τις γραμμές των τριγώνων και ξεκινώντας από το 1603* και, προς τα πάνω και δεξιά, είναι το 1623, και μετά προς τα κάτω το 1643 και στη συνέχεια απέναντι και αριστερά το 1663 κάτω από το 1603. Πηδάμε δηλαδή μια περίοδο 20 ετών, την οποία οι Μάγια ονόμαζαν Κατούν και 13 από αυτά ονομάζονταν Καλτούν.

Ο Μεγάλος Παγκόσμιος Κατακλυσμός, Γένεσις 6:9–9:17. Διακόσιες εξήντα συμπτώσεις Κρόνου-Δία ή 5.200 χρόνια είναι η απόσταση ανάμεσα στον Κατακλυσμό και την επόμενη καταστροφή. Ελαιογραφία του Francis Danby, 1840.

Από το Έπος του Γκιλγκαμές, η Ιστορία του Κατακλυσμού, Πινακίδα 11, 7ος αι. π.Χ., Βρετανικό Μουσείο.

---

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. ‘Νώε’ (Noah-Noeh) στην εσωτερική ετυμολογία σημαίνει ‘Νέος Ήλιος’ (Fulcanelli, The Dwellings of the Philosophers, σ.246.)

2. Krickeberg, Mitos de los Aztecas, Incas, Mayas, y Muiscas, 1971, σ.99. Αρχικά στο: Popol Vuh, γραμμή 5450.

3. Όπ. παραπάνω.

4. ‘nima jab’ (Popol Vuh, γραμμή 5486).

5. Βλ. τα άρθρα του Dr. S. Balakrishna στο http://www.vedicastronomy.net

6. Vishnu Purana, τόμ. 2, σ. 785. Nag Publishers New Delhi 1989. και επίσης Mahabharata, Βιβλίο 16, Κεφάλαιο 7.

7. Η λέξη αρχιτεκτονική προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά αρχ- (αρχαίος) και -τέκτων (αυτός που κτίζει με λιθοδομή, με πέτρες). Αναφέρεται στην προϊστορική τέχνη και τεχνολογία των λιθοδομών σε συγκεκριμένες τοποθεσίες ανά τον κόσμο, με την χρήση της Γεω-μετρίας (μέτρησης της Γης) για τον εντοπισμό αυτών των σημείων και την ανέγερση μνημείων από πέτρα, με ειδικές μετρήσεις που χρησιμοποιούσαν γεωδαιτικές συντεταγμένες.

8. Αυτές οι ημερομηνίες αναφέρονται από τον Dr.S. Balakrishna στον ιστότοπο που παραθέτουμε, στην παραπάνω υποσημείωση 5.

9. Το όνομα προέρχεται από την βαβυλωνιακή αστρονομία, όπου οι Δεσμοί της Σελήνης απεικονίζονταν σαν ένας δράκος που δαγκώνει την ουρά του. Ο αστρονομικός κύκλος προκύπτει από το τετράγωνο του αριθμού 18,618 (18φ).

10. Βλ. http://www.talkorigins.org/faqs/flood-myths.html

11. Velazquez García, Eric, The Maya Flood Myth and the Decapitation of the Cosmic Caiman, Instituto de Investigaciones Esttéticas, UNAM, 2006.

12. Όπως παραπάνω, σ.5.

13. Nemotemi στην παράδοση των Αζτέκων.

14. Οι χιλιετίες δεν σημαίνουν ακριβώς περίοδο 1000 ετών, όπως νομίζουμε σήμερα. Στην πραγματικότητα σημαίνουν τον πολλαπλασιασμό των ετών με 1.000, οποιοδήποτε αριθμό με 5 ψηφία, π.χ. 5125 ή 8640.

15. Kennedy, E. S. and David Pingree (1971), The Astrological History of Māshāʾallāh, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press., σελ.iv., όπου φαίνεται ότι ο Masha’allah υπολόγισε το έτος του Παγκόσμιου Κατακλυσμού το 3361 π.Χ. Για τον υπολογισμό του Kepler’s βλ. De Santillana & Von Dechend, Hamlet’s Mill, σσ. 399-401, που δείχνει το έτος 2400 π.Χ.

16. Αυτός ο μέσος όρος βρίσκεται με την σύγκριση των Μεγάλων Συμπτώσεων από το 582 π.Χ. μέχρι το 2398 μ.Χ. Βλ. http://www.astropro.com/features/tables/geo/ju-sa/ju000sa.html

17. Σε αυτούς τους υπολογισμούς μακράς μέτρησης χρησιμοποιείται επίσης η περίοδος Χοτούν (Hotun) που διαιρεί το Κατούν σε 4 μέρη και είναι ίση με 1.800 ημέρες.

18. Η σύμπτωση που έλαβε χώρα στις 28 Μαΐου 7 π.Χ., ήταν η αρχή για την Εποχή των Ιχθύων, η στιγμή, δηλαδή, που η εαρινή ισημερία περνούσε από τον αστερισμό των Ιχθύων στον ουρανό.

19. Οι 13 ημέρες περιγράφονται στο De Consensu Evangelistarum, II, v, 17. Θυμηθείτε ότι Ιησούς = Jeshua (πύρινος) από την εβραϊκή ρίζα אש (esh) (φωτιά).

20. J. S. Martineau, A Little Book of Coincidence, σ.47

21. Όπως παραπάνω, σ.44-45.

22. Το Ηλιακό Ημερολόγιο ονομάζεται Haab στους Μάγια και Xiupohualli στους Αζτέκους.

23. Tzolk’in για τους Μάγια και Tonalpohualli για τους Αζτέκους.

24. ΣτΜ. Ένας συνοδικός κύκλος αρχίζει με την σύμπτωση 2 πλανητών και τελειώνει με την επόμενη σύμπτωσή τους, αφού ο ένας έχει ολοκληρώσει έναν κύκλο και ο πιο αργός τον έχει προλάβει. Εάν ο συνοδικός κύκλος φέρει το όνομα των 2 πλανητών, π.χ. συνοδικός κύκλος Κρόνου-Δία, αναφέρεται στις συμπτώσεις αυτών των δύο πλανητών. Εάν το όνομα περιλαμβάνει το όνομα ενός μόνον πλανήτη, π.χ. συνοδικός κύκλος του Δία, αναφέρεται στην σύμπτωση του Δία με την Γη από ηλιοκεντρική άποψη. Από γεωκεντρική άποψη, θα μπορούσε να είναι η αντίθεση Ήλιου-Δία, για παράδειγμα, όταν ο Δίας είναι ανάδρομος.

25. Η λέξη προέρχεται από τις λέξεις Chac (= Γέφυρα) και Khana (= Φως) των Αϊμάρα (Aymara, γηγενείς που κατοικούσαν και κατοικούν στις Άνδεις και τα υψίπεδα της Νότιας Αμερικής). Η Τσακάνα ή Σταυρός των Ίνκα δείχνει τα 4 σημεία του ορίζοντα, είναι σύμβολο της δομής του Κόσμου και χρησιμοποιούνταν στις τελετουργίες των σαμάνων.

26. Unu-Pachakuti : Pacha (= Χρόνος / Χώρος / Κόσμος), Kuti (= Αλλαγή / Μετασχηματισμός / Μετάλλαξη), που μπορεί να σημαίνει ‘Ο Χρόνος του Νερού που Μετασχηματίζει’ ή ‘Διάστημα Νερού’.

27. Ονομάζεται Μέθοδος Βραχείας Μέτρησης από τους σύγχρονους ακαδημαϊκούς.

 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...