Η Πυθαγόρεια Αναγέννηση χρειαζόταν για να ανατρέψει το σημερινό καθιερωμένο πρότυπο ιεροσύνης!!!ΜΕΡΟΣ Α΄

 

ΜΕΡΟΣ Α΄

Από Matthew Ehret

Σήμερα, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για την καταπιεσμένη Πυθαγόρεια Παράδοση, τόσο ως εορτασμό μιας χαμένης τέχνης σκέψης που γέννησε τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην επιστήμη, ακόμη και στην ηθική φιλοσοφία, αλλά και ως αντίδοτο στην ανίσχυρη λατρεία του επιστημονισμού που έχει διαποτίσει κάθε κλάδο σκέψης στη σημερινή πολιορκούμενη εποχή. Αυτή η λατρεία του επιστημονισμού που μεταμφιέζεται πίσω από αξιολογήσεις από ομοτίμους και ένα νέο τεχνοκρατικό ιερατείο «ειδικών» διακηρύσσει αλαζονικά ότι κατέχει όλες τις απαντήσεις για τη φύση του σύμπαντος από την «αρχή» της Μεγάλης Έκρηξης πριν από 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, τη δομή των ατόμων που αποτελείται από κουάρκ που δεν έχουν παρατηρηθεί ποτέ, θεμελιώδεις «δυνάμεις» που υποτίθεται ότι υπάρχουν ως ξεχωριστές οντότητες και μυστηριώδη πράγματα όπως η «σκοτεινή ύλη» αναμεμειγμένη με τη «σκοτεινή ενέργεια» που είμαστε είπε αποτελεί το 95% της ύπαρξης.

Ένα τυπικό μοντέλο Καθιερωμένης θεωρίας του σύμπαντος - 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν μέχρι σήμερα

Αυτή η ίδια λατρεία έχει επιβάλει «καθιερωμένα μοντέλα» στην κοσμολογία της μακροφυσικής, με τα οποία όλοι οι αξιοσέβαστοι πολίτες αναμένεται να συμμορφωθούν, ανεξάρτητα από την ορεινή σειρά των αυτοαντιφάσεών της. Το καθιερωμένο μοντέλο της ατομικής φυσικής θέτει ως αδιαμφισβήτητα άρθρα πίστης, την αυταπόδεικτη ύπαρξη πραγμάτων όπως τα «δομικά στοιχεία της ύλης» που διαμορφώνονται από 1) τυχαιοποιημένη στοχαστική συμπεριφορά και 2) διαχωρισμένα από οποιαδήποτε νόμιμη σύνδεση με το μακρο-πεδίο που ορίζεται από νόμους άκαμπτου ντετερμινισμού στο μεγάλο.

Το πιο λοιμογόνο μεταξύ αυτών των ασθενειών είναι η πλήρης αποκοπή των «αντικειμενικών» δυνάμεων του σύμπαντος είτε σε μακρο είτε σε μικρο-επίπεδο από την υποτιθέμενη «υποκειμενική» μόλυνση της εσωτερικής ζωής των ανθρώπων, μολυσμένων όπως είναι από τα θεμελιωδώς παράλογα πάθη και τις κατώτερες παρορμήσεις των συναισθημάτων που μας λένε ότι είναι κύριοι των σκέψεων και των ταυτοτήτων μας.

Η θεραπεία σε αυτό το είδος ασθένειας που είναι πράγματι πολύ συνδεδεμένο με την τάση της κοινωνίας να αποδεχθεί μια ιατρική δικτατορία, τεχνολογία που εμποδίζει τον ήλιο, προγράμματα μείωσης του πληθυσμού ή boondoggles που οφείλονται στην απαλλαγή από τον άνθρακα, είναι απλώς να αναβιώσει μια πρακτική πραγματικής σκέψης που συνδέεται με την αφύπνιση των ιερών παγκόσμιων συναισθημάτων που βρίσκουν χαρά στην ανακάλυψη, το μοίρασμα, τη διδασκαλία και τις πράξεις αγάπης και όχι τα κατώτερα πάθη που συνδέονται με την ικανοποίηση ηδονιστικών παρορμήσεων ή χαρών φτηνών συγκινήσεων. Πρόκειται για μια μέθοδο που ενσωματώθηκε στα καλύτερα παραδείγματα της πυθαγόρειας παράδοσης.

Robert Moon (1911-1989), η οποία θα περιλαμβάνει επίσης μια έκθεση των επαναστατικών ανακαλύψεων του Johannes Kepler, του Πλάτωνα και του Πυθαγόρειου κινήματος που άλλαξε για πάντα την πορεία της δημιουργικής εξέλιξης της ανθρωπότητας. Σε μια μελλοντική έκθεση, θα παρουσιάσω το έργο δύο άλλων σύγχρονων Πυθαγόρειων παραδόσεων που παραλληλίστηκαν με το έργο του Δρ Moon με τη μορφή του έργου του Δρ Robert Bussard και μιας ομάδας επιστημόνων που διαχειρίζονται το Safire Project ως μέρος μιας ευρύτερης μεταρρύθμισης του ηλεκτρικού σύμπαντος της κοσμολογίας και της κβαντικής φυσικής.

Σύγχρονοι υπερασπιστές της Πυθαγόρειας παράδοσης αμφισβητούν το Καθιερωμένο Πρότυπο ιεροσύνης από αριστερά προς τα δεξιά: ο Δρ Μουν, ο Δρ Μπουσάρντ και ηγετικά μέλη της ομάδας Safire

Παρουσιάζοντας: Το μοντέλο της Σελήνης του πυρήνα

Ο διάσημος φυσικός Robert Moon (εφευρέτης του επιταχυντή σωματιδίων Cyclotron και του μικροσκοπίου ακτίνων Χ), βρήκε τον κόσμο του συγκλονισμένο από το πρόσφατα ανακαλυφθέν Quantum Hall Effect (QHE) που είχε κερδίσει στον Δανό φυσικό Klaus von Klitzing το βραβείο Νόμπελ το 1984.

Χωρίς να υπεισέλθει σε ακραίες λεπτομέρειες, ο Δρ Klitzing παρατήρησε ότι κάτι περίεργο συνέβη όταν ένα σταθερό ρεύμα που ρέει μέσω ενός υπεραγωγού δημιούργησε μια τάση / αντίσταση φορτίου όταν ένα μαγνητικό πεδίο μεταφέρθηκε κάθετα στη ροή ηλεκτρονίων. Αυτό από μόνο του δεν ήταν καινούργιο, καθώς ο Edwin Hall είχε σημειώσει αυτό το γεγονός έναν αιώνα νωρίτερα. Αυτό που ο Δρ Klitzing βρήκε περίεργο ήταν ότι όταν η ένταση του μαγνητικού πεδίου αυξανόταν σταθερά χρησιμοποιώντας έναν υπεραγωγό σε εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες, αντί να παρατηρείται μια παράλληλη αύξηση της τάσης αντίστασης όπως είχε παρατηρήσει ο Hall σε κανονικές αγώγιμες μεταλλικές πλάκες νωρίτερα, δεν παρατηρήθηκαν αναλογικές αυξήσεις. Αντ 'αυτού, η αντίσταση / τάση παρέμεινε αμετάβλητη καθώς η ένταση του μαγνητικού πεδίου αυξήθηκε για εντυπωσιακά μεγάλες διάρκειες... μέχρις ότου χτυπήθηκαν κατώφλια πάνω στα οποία συνέβησαν ξαφνικά κβαντικά άλματα σε νέα οροπέδια που ορίζονται από ακέραιους αριθμούς που χαρακτηρίζουν κάθε οροπέδιο και σε πλήρη συμφωνία με τη σταθερά του Planck[1].

Συνολικά, αρκετά από αυτά τα οροπέδια παρατηρήθηκαν σε συγκεκριμένες συχνότητες και κανείς στην επιστημονική κοινότητα δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε;

Για ένα ισχυρό μυαλό όπως ο Robert Moon, άρχισε να μελετά άλλες καταστάσεις αρμονικής κβαντοποίησης στη φύση, από τους συντονισμούς Schumann[2], στις κόκκινες μετατοπίσεις[3], ακόμη και σε βασικά φαινόμενα που θεωρούμε δεδομένα, όπως τα χρωματικά φάσματα του φωτός που το ίδιο αντιστοιχεί στις υπογραφές κάθε στοιχείου, ακόμη και ισότοπο στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων όταν θερμαίνεται. Γιατί οι ηλεκτρομαγνητικές διεργασίες να υπάρχουν με τόσο διακριτό κβαντισμένο τρόπο;

Με μια βαθιά αίσθηση θαυμασμού και πίστης στην ικανότητα του μυαλού του να πηδά στο άγνωστο, ο Δρ Moon περιέγραψε τη μέθοδό του λέγοντας σε μια ομάδα μαθητών το 1987[4]:

«Έχουμε ένα μέσο με το οποίο ο καθένας από εμάς πρέπει, σε κάποιο βαθμό, να έχει επίγνωση των πάντων στο σύμπαν... Φυσικά μπορεί να το γνωρίζουμε, αλλά μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε».

Αφού σκέφτηκε το QHE, ο Δρ Moon δήλωσε:

«Το επόμενο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν: Λοιπόν, αν ο χώρος πρόκειται να κβαντιστεί, θα πρέπει να κβαντιστεί με τον υψηλότερο βαθμό συμμετρίας. Και έτσι αμέσως είπε, "καλά αυτά είναι τα πλατωνικά στερεά"».

Έχοντας ένα θεμέλιο στην κλασική εκπαίδευση και την εποικοδομητική γεωμετρία, η Σελήνη αναγνώρισε στα πέντε στερεά που περιγράφονται στον Τίμαιο του Πλάτωνα, κάτι καθολικό σχετικά με τη φύση της οριοθέτησης και της αρμονίας ενός κβαντισμένου χωροχρόνου καθώς και του νου του Θεού.

Από όλα τα απείρως νοητά στερεά που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν, γιατί ήταν αποδεδειγμένο ότι μόνο αυτά τα πέντε θα μπορούσαν να υπάρχουν με κανονικές όψεις, ίσες γωνίες και κορυφές που αγγίζουν το εσωτερικό μιας σφαίρας που οριοθετεί και τα μεσαία σημεία των επιφανειών που περιέχουν μια μικρότερη εγγεγραμμένη σφαίρα; Γιατί μόνο πέντε;

Εκτός από τον «Τίμαιο», η Σελήνη πέρασε μερικούς ισχυρούς μήνες του 1984 σε μια μελέτη του Mysterium Cosmographicum (1596) του Κέπλερ, η οποία εμπνεύστηκε από τις έννοιες που περιγράφονται στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα. Προκειμένου να εκτιμήσουμε σωστά την επαναστατική νέα ιδέα που αποκάλυψε ο Δρ Μουν, είναι απαραίτητο να αφιερώσουμε τώρα λίγο χρόνο για να ξετυλίξουμε τα βασικά στοιχεία των Πυθαγόρειων ιδεών του Πλάτωνα και του έργου του Γιοχάνες Κέπλερ που ενέπνευσαν.

Ο Δρ Moon και μια καλλιτεχνική απόδοση του μοντέλου του [Εικόνα: 21st Century Science Tech]

Τα στερεά του Πλάτωνα

Ο Πλάτων (μιλώντας μέσω του φίλου του Τίμαιου του Λοκρίκου) περιέγραψε κάθε στερεό ως αντίστοιχο σε ένα θεμελιώδες στοιχείο λέγοντας:

«Πρέπει να προχωρήσουμε στην κατανομή των αριθμών που μόλις περιγράψαμε μεταξύ φωτιάς, γης, νερού και αέρα... Ας εκχωρήσουμε τον κύβο στη γη, γιατί είναι το πιο ακίνητο από τα τέσσερα σώματα... Η λιγότερο κινητή από τις υπόλοιπες φιγούρες (εικοσάεδρο) στο νερό, η πιο κινητή (τετράεδρο) στη φωτιά και η ενδιάμεση (οκτάεδρο) στον αέρα.

Η εναπομείνασα μορφή (Δωδεκάεδρο), προικισμένη με το χρυσό τμήμα καθώς αποτελείται από 12 πεντάγωνα, κατασκευάστηκε για να αντιπροσωπεύει το θεϊκό πρότυπο «το οποίο ο θεός χρησιμοποίησε για να κεντήσει τους αστερισμούς σε ολόκληρο τον ουρανό». Πολλοί έχουν διαβάσει αυτό το απόσπασμα για να δηλώσουν την ύπαρξη ενός διαπλανητικού μέσου ή αιθέρα μέσω του οποίου ταξιδεύει όλο το φως.

Ενώ πολλοί σύγχρονοι σχολιαστές σπεύδουν να υποβιβάσουν τις 2300 ετών έννοιες του Πλάτωνα σε δεισιδαιμονικό μυστικισμό, το γεγονός είναι ότι αυτά τα πρώιμα «στοιχεία» αντιστοιχούν στις τέσσερις θεμελιώδεις καταστάσεις της ύλης που ζωντανεύουν όλες τις μορφές ύλης στον περιοδικό πίνακα στοιχείων που είναι γνωστά ως στερεά, υγρά, αέρια, πλάσματα.

Τέλος, ο Τίμαιος του Πλάτωνα εισάγει την πιο σημαντική έννοια του Πυθαγόρειου συστήματος συζητώντας τη «μουσική των σφαιρών». Αυτή η σιωπηλή μουσική που καθοδηγεί τις τροχιές διαμορφώνεται από ορισμένες διαιρέσεις της χορδής (η οποία αντιπροσωπεύει την ενότητα και την αρμονία του Θεού μέσω της οποίας όλα εμποτίζονται με νόημα) και έναν διπλασιασμό του 1:2 δημιουργώντας την πρώτη σχέση συντονισμού γνωστή ως οκτάβα. Ο Πλάτων συνεχίζει βρίσκοντας άλλες αναλογίες 2:3 (πέμπτη), 3:4 (τέταρτη) και προσθέτει αρκετές άλλες αναλογίες που ανέρχονται σε 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27. Με αυτές τις αναλογίες, ο Τίμαιος του Πλάτωνα εγκαινιάζει μια νέα μελέτη της αστρονομίας και της σφαιρικής πάνω στους συντονισμούς των πλανητών ως ένα μουσικό σύστημα. Ένα ποίημα. Όχι ένα πολυσύμπαν άπειρων πιθανών αληθειών που μόλυνε τις πολυθεϊστικές τάξεις για χιλιετίες, αλλά για μια φορά, ένα αληθινό uni-verse.

Είναι ζωτικής σημασίας να έχουμε κατά νου, ότι ο Πλάτωνας αγωνιζόταν για να σώσει την ψυχή της Αθήνας, καθώς η αγαπημένη του πόλη είχε ήδη διολισθήσει πολύ στη διαφθορά, στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο εξωτερικό, στους εμφύλιους πολέμους στο εσωτερικό και στην παρακμή που αφθονούσε παντού. Περιγράφοντας τη διορατικότητά του για τη σημασία της γεωμετρίας για τους μαθητές της Ακαδημίας του, ο Πλάτωνας δήλωσε στην Πολιτεία του: «Η γεωμετρία είναι... επιδιώκεται για χάρη της γνώσης αυτού που υπάρχει αιώνια και όχι αυτού που έρχεται για μια στιγμή σε ύπαρξη και μετά χάνεται... Πρέπει να ελκύει την ψυχή προς την αλήθεια και να δίνει την τελευταία πινελιά στο φιλοσοφικό πνεύμα».

Η Πυθαγόρεια Χρυσή Αναγέννηση

Πολύ καιρό αφότου η κοινωνία που ο Πλάτωνας προσπάθησε να σώσει κατέρρευσε κάτω από τη δική της τρέλα και ανικανότητα να σπάσει από τις εγκόσμιες υλικές ανησυχίες προς την αγάπη που διαμορφώθηκε από τις ανώτερες θεϊκές απολαύσεις του αιώνιου βασιλείου, το πυθαγόρειο πνεύμα βρήκε και πάλι ένα νέο σπίτι στην καρδιά ενός νεαρού Γερμανού μαθηματικού ονόματι Γιοχάνες Κέπλερ.

Ο Κέπλερ ζούσε σε έναν κόσμο μεγάλων δυνατοτήτων, έχοντας μόλις πρόσφατα βιώσει μια δημιουργική επανάσταση με τη μορφή της άνθησης νέων ανακαλύψεων σε όλους τους τομείς (συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής τέχνης) κατά τη διάρκεια της Χρυσής Αναγέννησης της Ευρώπης. Μορφές όπως ο Luca Pacioli, ο Leonardo Da Vinci και ο Raphael Sanzio είχαν αναβιώσει τις πυθαγόρειες παραδόσεις και ιδιαίτερα τη μελέτη των πέντε πλατωνικών στερεών που εμφύσησαν νέο νόημα και πνεύμα σε μια επιστήμη που είχε μείνει στάσιμη κάτω από αιώνες περιγραφικά εμμονικού σχολαστικισμού.

Αντί να υποφέρει κάτω από τα στάσιμα μοντέλα του Αριστοτελισμού που είχαν επιβάλει ένα κλουβί στη δημιουργική σκέψη, αυτή η νέα γενιά Πυθαγορείων έγινε «προσανατολισμένη στη διαδικασία» εστιάζοντας στην ασύμμετρη, αλλά υπαρκτή ειρωνική σχέση του πεπερασμένου και του απείρου, του αιώνιου/εγκόσμιου, του θεϊκού/εγκόσμιου και του Είναι/Γίγνεσθαι. Ο Pacioli έφερε τις πιο αυστηρές μελέτες της χρυσής τομής στον κόσμο στο έργο του Divina Proportione, ενώ ο φίλος του Davinci μελέτησε και εικονογράφησε τα στερεά του Πλάτωνα [βλ. εικόνα].

Πορτρέτο του δασκάλου και συνεργάτη του Ντα Βίντσι Luca Pacioli που μελετά διάφορες εκδηλώσεις της χρυσής τομής, Jacopo de' Barbari, 1495 [Wiki Commons]

Ο ίδιος ο Raphael Sanzio παρουσίασε περίφημα τα δύο αντίθετα παραδείγματα του Πλάτωνα εναντίον του Αριστοτέλη στη Σχολή των Αθηνών, η οποία διαμορφώνεται από τις γεωμετρίες των στερεών (και διαθέτει ένα κλειδί για τη σύνθεσή της με τη μορφή του δωδεκάεδρου και του εικοσάεδρου ζωγραφισμένο σε μια κάτω γωνία της Stanza della Segnatura.

Μια λεπτομέρεια που συχνά παραβλέπεται από τη Stanza della Segnatura του Raphael Sanzio που απεικονίζει το εικοσάεδρο και το δωδεκάεδρο μέσα σε έναν πίνακα trompe oeuil. Είναι στην ίδια αίθουσα που η περίφημη Σχολή των Αθηνών απεικονίζεται με τον Πλάτωνα σε κίνηση, δείχνοντας προς την ανώτερη σφαίρα των ιδεών, ενώ κρατά τον Τίμαιο του σε αντίθεση με το αντίθετο παράδειγμα του Αριστοτέλη, στερεωμένο στη θέση του με την παλάμη του κάτω στο γήινο πεδίο κρατώντας στο άλλο του χέρι τα Ηθικά Νικομάχεια

Αντιμέτωπες με την έκρηξη δημιουργικών νέων ανακαλύψεων που μεταφράζονταν με ταχύτητες που κόβουν την ανάσα σε νέες τεχνολογίες και ανύψωναν τα πολιτιστικά πρότυπα με ανεξέλεγκτους τρόπους, οι δυνάμεις που εκπροσωπούσαν τα εδραιωμένα ολιγαρχικά συμφέροντα της Παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που τότε επικεντρωνόταν στη Βενετία εργάζονταν σκληρά για να εκτροχιάσουν αυτή τη διαδικασία σε μια εποχή πολέμου, ιεροεξεταστικού θρησκευτικού φανατισμού, εμπειρισμού και άγνοιας.

Αυτό ήταν το στάδιο πάνω στο οποίο ο Κέπλερ μπήκε και πήρε θέση στην παγκόσμια μάχη για την ψυχή του πολιτισμού. Περιγράφοντας την ολίσθηση σε ατελείωτους πολέμους που είχαν αρχίσει να κυριαρχούν στον κόσμο του, ο Κέπλερ έγραψε στον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης του Mysterium Cosmographicum:

«Θα μπορούσε ακόμη και τώρα πράγματι να υπάρχει ακόμα... να είναι ένα μέρος για το μαντικό ρητό του Πλάτωνα. Γιατί όταν η Ελλάδα φλεγόταν από όλες τις πλευρές με έναν μακρύ εμφύλιο πόλεμο και ταλαιπωρήθηκε από όλα τα δεινά που συνήθως συνοδεύουν τον εμφύλιο πόλεμο, τον συμβουλεύτηκαν για ένα αίνιγμα της Δήλου και ζητούσε σωτήρια συμβουλή στους λαούς. Επί μακρόν απάντησε ότι, σύμφωνα με τη γνώμη του Απόλλωνα, η Ελλάδα θα ήταν ειρηνική αν οι Έλληνες στρέφονταν στη γεωμετρία και σε άλλες φιλοσοφικές σπουδές, καθώς αυτές οι μελέτες θα οδηγούσαν το πνεύμα τους από τη φιλοδοξία και άλλες μορφές απληστίας, από τις οποίες προκύπτουν πόλεμοι και άλλα κακά, στην αγάπη για την ειρήνη και στη μετριοπάθεια σε όλα τα πράγματα». [5]

Ως νεαρός μαθηματικός που δίδασκε στο Γκρατς, του οποίου ο πατέρας είχε πεθάνει ως μισθοφόρος, ο Κέπλερ αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην υπόθεση της ειρήνης και στον στόχο να εγκαινιάσει μια νέα εποχή δημιουργικού λόγου. Η στρατηγική του εστίαση έγινε η αφοσίωσή του να αποδείξει ότι η Πυθαγόρεια θέση που περιέγραψε ο Πλάτωνας στον Τίμαιο ήταν αληθινή και να χρησιμοποιήσει αυτή την απόδειξη για να φέρει ένα νέο πρότυπο Φυσικού Νόμου στην ανθρωπότητα γύρω από το οποίο το χάος είδος μας θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να «συντονιστεί» με τους νόμους της Δημιουργίας.

Kepler έγραψε:

«Είναι πρόθεσή μου να δείξω σε αυτό το μικρό βιβλίο ότι ο πιο μεγάλος και καλός δημιουργός, στη δημιουργία αυτού του κινούμενου σύμπαντος και στη διάταξη των ουρανών, κοίταξε σε αυτά τα πέντε κανονικά στερεά, τα οποία έχουν τόσο γιορταστεί από την εποχή του Πυθαγόρα και του Πλάτωνα, μέχρι τη δική μας, και ότι ταίριαξε στη φύση αυτών των στερεών, τον αριθμό των ουρανών, τις αναλογίες τους και το νόμο της κίνησής τους».

Ενώ ο Κέπλερ είναι γνωστός για την ανακάλυψη των «τριών νόμων της πλανητικής κίνησης», είναι πολύ σπάνιο για τους μαθητές στη σύγχρονη κοινωνία να κάνουν αυτό που έκανε ο Δρ Μουν το 1984. που διαβάστηκε από τα γραπτά του ίδιου του Κέπλερ και αναπαρήγαγε την πράξη της ανακάλυψης που ο Κέπλερ βίωσε υποκειμενικά κατά τη διάρκεια του 25ετούς ταξιδιού του από το 1595-1620, καθώς ανακάλυψε αυτούς τους «αντικειμενικούς» νόμους που διαμορφώνουν την πραγματικότητα[6].

Στο Mysterium του, ο Kepler περιγράφει την πρώτη φάση της ανακάλυψής του, ξεφεύγοντας από όλα τα επικρατούντα «καθιερωμένα μοντέλα» αστρονομίας της εποχής του.

Ο καθένας θα μπορούσε να εργαστεί εντός των ορίων οποιουδήποτε από τα τρία θεμελιώδη πρότυπα μοντέλα του Πτολεμαίου (που τοποθετούσε τη γη στο κέντρο του συστήματος), του Κοπέρνικου (που τοποθετούσε το κέντρο του ηλιακού συστήματος κοντά στον ήλιο, αν και δεν είχε καμία σχέση με τον ήλιο ως αιτιώδη παράγοντα) ή του νέου υβριδικού μοντέλου που καινοτομήθηκε από τον εργοδότη του Kepler, Tycho Brahe, το οποίο παρουσίαζε τη γη στο κέντρο. Ήλιος σε τροχιά γύρω από τη Γη και όλοι οι άλλοι πλανήτες σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.

Ενώ αυτά τα τρία μοντέλα θα μπορούσαν εξίσου να περιγράψουν τις κινήσεις των πλανητών μέσα σε ένα χαμηλό βαθμό σφάλματος, κανένα από αυτά δεν νοιαζόταν πραγματικά για τις αιτιώδεις αρχές της αρμονίας, της αλήθειας ή της αιτιότητας που κινούσαν την καρδιά του Κέπλερ. Κανένας από αυτούς δεν έθεσε το θεμελιώδες ερώτημα τόσο σημαντικό για όλη την αληθινή επιστήμη: Γιατί οι πλανητικές τροχιές ήταν εκεί που βρίσκονται αντί για κάποια άλλη διάταξη;

Το Mysterium Cosmographicum αναβιώνει τον Τίμαιο

Εξετάζοντας τον Τίμαιο, ο Κέπλερ σκόνταψε στην πρώτη ισχυρή υπόθεσή του. Με την ένθεση των πέντε πλατωνικών στερεών νόμιμα το ένα μέσα στο άλλο με εγγεγραμμένα και περιγεγραμμένα σφαιρικά κελύφη, δημιουργήθηκαν ορισμένες θεμελιώδεις αναλογίες με αποτέλεσμα ένα ενοποιητικό σύστημα που προσέγγισε πολύ τις πραγματικές αποστάσεις των πλανητών γύρω από τον ήλιο, όπως μετρήθηκαν από τον Κοπέρνικο δεκαετίες νωρίτερα.

Το πρώτο μοντέλο του ηλιακού συστήματος του Κέπλερ αναβίωσε ρητά την Πυθαγόρεια κοσμολογία

Ο Κέπλερ περιέγραψε το μοντέλο του ως εξής:

́ ́Η Γη είναι ο κύκλος που είναι το μέτρο όλων. Κατασκευάστε ένα δωδεκάεδρο γύρω από αυτό. Ο κύκλος που θα τον περιβάλλει θα είναι ο Άρης. Γύρω από τον Άρη, κατασκευάστε ένα τετράεδρο. Ο κύκλος που περιβάλλει αυτό θα είναι ο Δίας. Γύρω από τον Δία, κατασκευάστε έναν κύβο. Ο κύκλος που θα τον περιβάλλει θα είναι ο Κρόνος. Τώρα κατασκευάστε ένα εικοσάεδρο μέσα στη Γη. Ο κύκλος που είναι εγγεγραμμένος μέσα σε αυτό θα είναι η Αφροδίτη. Μέσα στην Αφροδίτη, χαράξτε ένα οκτάεδρο. Ο κύκλος που θα χαραχθεί μέσα σε αυτό θα είναι ο Ερμής».

Οι πραγματικές αναλογίες των πλανητών έρχονται σε αντίθεση με τις αναλογίες του Kepler. Μια καλή αρχή, αλλά όχι η τελευταία λέξη.

Μέσα σε λίγα χρόνια, ο Kepler ανακάλυψε ότι τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πολύ διαφορετικά από τα πραγματικά δεδομένα για να σταθούν ως πλήρης ανακάλυψη, ο νεαρός μαθηματικός αναζήτησε εργασία με τον ίδιο τον διάσημο Tycho Brahe αφού ο παλιός αριστοκράτης ήταν διάσημος για τα αυστηρά ουράνια σύνολα δεδομένων του. Η θεωρία του άφησε πολλά να είναι επιθυμητή, αλλά η συμπαθητική διάθεση και η νέα σκέψη του Κέπλερ που εκφράστηκαν στο Μυστήριο εντυπωσίασαν τον παλιό αστρονόμο και ο Κέπλερ σύντομα εργάστηκε ως βοηθός του Τύχωνα.

Μετά το θάνατο του Τύχωνα το 1601, ο Κέπλερ μοχθούσε αμείλικτα για να λύσει το παράδοξο της ανάδρομης κίνησης του Άρη που είχε μπερδέψει τους αστρονόμους για χιλιάδες χρόνια, αλλά αυτή τη φορά οπλισμένος με τα αυστηρά σύνολα δεδομένων του Τύχωνα.

Ο Κέπλερ αρνήθηκε να δεχτεί την εξήγηση ότι η καθυστέρηση δύο εβδομάδων του Άρη, η οποία συνέβαινε κάθε 686 ημέρες, οφειλόταν σε αόρατα μαθηματικά σημεία στις πλανητικές τροχιές που τότε ονομάζονταν «επίκυκλοι».

Ακόμη και ο μεγάλος Κοπέρνικος αναγκάστηκε να τοποθετήσει αρκετούς επίκυκλους στο μοντέλο του, προκειμένου να κάνει το μαθηματικό μοντέλο να συμμορφωθεί με την παράξενη συμπεριφορά του Άρη. Ο Κέπλερ συνειδητοποίησε ότι αυτοί οι επίκυκλοι (και τα επακόλουθά τους που ονομάζονται "equants") έπρεπε να δημιουργηθούν λόγω της ηγεμονικής πεποίθησης ότι όλες οι τροχιές ήταν τέλειοι κύκλοι. Η αντίθετη σκέψη δεν ήταν τίποτα λιγότερο από αίρεση, αφού ο ακόλουθος αριστοτελικός συλλογισμός ήταν νόμος: Α) ο Θεός δημιούργησε τις τροχιές, Β) το τελειότερο σχήμα είναι ο κύκλος, Γ) ο Θεός είναι το τελειότερο ον και έτσι Δ) ο Θεός δημιούργησε τις τροχιές ως κύκλους.

Όταν ο Κέπλερ δημοσίευσε τους δύο πρώτους πλανητικούς νόμους κίνησης στη Νέα Αστρονομία το 1609, άναψε μια φωτιά που κρατούσε τα ολιγαρχικά παράσιτα ξύπνια τη νύχτα για αιώνες.

Όχι μόνο κατέστρεψε τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίστηκαν τα καθιερωμένα μοντέλα με την επεξεργασία του στα βιβλία 2-6 της Αντιπροσωπευτικής Υπόθεσής του, δημιουργώντας το πιο τέλειο μοντέλο του ηλιακού συστήματος που δημιουργήθηκε ποτέ χρησιμοποιώντας την πραγματική αντί για τη μέση θέση του ήλιου, αλλά απέδειξε επίσης ότι με αυτό το πιο τέλειο μοντέλο, μια απόκλιση 8 λεπτών τόξου γεωγραφικού μήκους δεν θα μπορούσε να εξαφανιστεί. Αυτό το οντολογικό παράδοξο απελευθέρωσε τον εξερευνητή από τα δεσμά των επικύκλων και των τέλειων κύκλων για να εξερευνήσει νέες οπτικές γωνίες που οδήγησαν στην τριπλή ανακάλυψή του:

1. Οι πλανητικές τροχιές ήταν ελλείψεις με τον ήλιο να καταλαμβάνει μία εστία
2. Ότι εν μέσω της συνεχώς επιταχυνόμενης / επιταχυνόμενης κίνησης όλων των πλανητών γύρω από τον ήλιο, ίσες περιοχές θα σαρωθούν σε ίσους χρόνους
3. Ότι όλη αυτή η διαδικασία διέπεται από μια ουσία/εκροή που διαμορφώνεται από έναν περιστρεφόμενο ήλιο ανάλογο με τον μαγνητισμό και το φως.

Όχι βαρύτητα... Μαγνητισμός: Η ηλεκτρική διορατικότητα του Κέπλερ

Επικαλούμενος τα έργα του μεγάλου Άγγλου επιστήμονα Michael Gilbert (που ανακάλυψε τη μαγνητική φύση της Γης), ο Κέπλερ βρέθηκε ως ιδρυτής όχι μόνο μιας νέας αστρονομίας αλλά και του ηλεκτρικού σύμπαντος.

Περιγράφοντας τη μαγνητική δύναμη, ο Κέπλερ έγραψε:

«Κάποιος θα μπορούσε να με ρωτήσει, τι είδους σώμα θεωρώ ότι είναι ο ήλιος, από το οποίο κατάγεται το κινητήριο είδος. Θα... Προτρέψτε τον να επιθεωρήσει πιο προσεκτικά το παράδειγμα του μαγνήτη που αναφέρθηκε λίγο νωρίτερα, του οποίου η δύναμη βρίσκεται σε ολόκληρο το σώμα του μαγνήτη όταν μεγαλώνει σε μάζα ή όταν διαιρείται μειώνεται.

Ο Κέπλερ συνεχίζει χωρίς ποτέ να καταφεύγει στην ύπαρξη «δυνάμεων» και παρόλο που η μεταγενέστερη νευτώνεια διατύπωση του όρου «βαρύτητα» και του νόμου του αντίστροφου τετραγώνου προέρχεται από τους νόμους του Κέπλερ (τους οποίους ορισμένοι έχουν υποθέσει ότι έχουν κλαπεί από τους χειριστές της Βασιλικής Εταιρείας στο Λονδίνο που έλεγχαν τον Νεύτωνα), ο Κέπλερ πάντα υποστήριζε ότι ο μαγνητισμός ήταν η μορφή που πήρε αυτό το είδος έλξης και κίνησης. παροιμία:

"Επομένως, καθώς ο ήλιος γυρίζει για πάντα, η κινητήρια δύναμη ή η εκροή του είδους από τις μαγνητικές ίνες του ήλιου, που διαχέεται σε όλες τις αποστάσεις των πλανητών, περιστρέφεται επίσης σε μια σφαίρα και το κάνει ταυτόχρονα με τον ήλιο, ακριβώς όπως όταν ένας μαγνήτης μετακινείται, κινείται και η μαγνητική δύναμη. και το σίδερο μαζί του, ακολουθώντας τη μαγνητική δύναμη».

Αλλά ο Κέπλερ δεν σταμάτησε εκεί. Αυτές οι ανακαλύψεις ήταν απλώς μέσα για έναν ανώτερο σκοπό.

Οι αρμονίες του κόσμου

Εγκαθιδρύοντας αυτούς τους θεμελιώδεις αντικειμενικούς νόμους μέσα στην υποκειμενική σφαίρα του κυρίαρχου νου του (συναισθήματα και όλα) και βιώνοντας όλες τις σχετικές χαρές, την αγάπη και τη διορατικότητα που αυτές οι ανακαλύψεις φέρουν μαζίτους, ο Κέπλερ ξεκίνησε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού του, το οποίο κορυφώθηκε με την Harmonia Mundi το 1619 που δημοσιεύθηκε ακριβώς τη στιγμή που η Γερμανία βυθιζόταν με τα μούτρα στον καταστροφικό 30ετή πόλεμο. Ήταν εδώ που ο Κέπλερ ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει όλη την αστρονομία πάνω σε ένα νέο Πυθαγόρειο οικοδόμημα παίρνοντας τα ελάχιστα και τα μέγιστα κάθε γνωστού πλανήτη μέσα στις τροχιές τους (δηλαδή: τις πλησιέστερες/ταχύτερες και πιο μακρινές/πιο αργές θέσεις από τον ήλιο), μια νέα σειρά μουσικών αναλογιών βρέθηκαν σε όλο το ηλιακό σύστημα.

Αντιμετωπίζοντας έναν κύκλο ως μια μοναδική χορδή τυλιγμένη στον εαυτό της, και στη συνέχεια παρεμβάλλοντας στοιχειακά σχήματα (μετά την πρώτη μείωση κατά το ήμισυ που δημιούργησε μια διαγώνιο/οκτάβα), οι ήχοι των τριγώνων θα μπορούσαν να συγκριθούν με τους ήχους των τετραγώνων, των πενταγώνων, των εξαγώνων και των οκτάγωνων με όλες τις σχετικές αναλογίες να δημιουργούνται εκεί και να βρίσκονται μεταξύ των οριακών συνθηκών του 1 και του 1/2. Από αυτή την άποψη, ο Κέπλερ παρήγαγε 1/2 (οκτάβα), 2/3 (πέμπτη), 3/4 (τέταρτη), 4/5 (μείζονα 3η), 3/5 (μείζονα 6η), 5/8 (ελάσσονα 6η) και 5/6 (ελάσσονα 3λδ).  

Επιπλέον, διερευνώντας τις αναλογίες του πέμπτου και του τέταρτου που διαπερνούν τη χορδή, ο Κέπλερ ήταν σε θέση να μηδενίσει το άπιαστο δεύτερο και έβδομο ως τα τελικά διαστήματα συμφώνων ακολουθούμενα από τα μελωδικά διαστήματα 8/9, 15/16 και 24/25 που επέτρεψαν στον αστρονόμο να δημιουργήσει διάφορες μουσικές κλίμακες. Στο τέλος, ο Kepler αξιολόγησε όλες τις πιθανές κλίμακες και διαπίστωσε ότι η κλίμακα G έχει τη μεγαλύτερη συσχέτιση με τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα.

Όπου οι αποστάσεις και οι ταχύτητες στο min/max του Κρόνου βρέθηκαν στη συνέχεια να έχουν σχέση 4/5, ενώ ο Δίας, ο Άρης, η Γη και η Αφροδίτη παρήγαγαν συντονισμούς 5/6, 2/3, 15/16 και 24/25.

Το μουσικό μοντέλο του Κέπλερ για το ηλιακό σύστημα που αποτελεί τη βάση του 3λδ Νόμος

Ενώ όλοι οι πλανήτες εναρμονίζονταν έτσι μεταξύ τους, μια μοναδικότητα ξεχώριζε. Ο Άρης και ο Δίας απλά απέτυχαν να δημιουργήσουν τον αναμενόμενο συντονισμό με ένα περίεργο διάστημα που έλειπε στις 18/19, προκαλώντας τους δύο πλανήτες να μην επιλυθούν όπως είχαν οι άλλοι. Αν και χρειάστηκαν άλλα 200 χρόνια, αυτό το μεγάλο κενό αποδείχθηκε ότι ήταν η ακριβής τοποθεσία όπου επρόκειτο να ανακαλυφθεί η ζώνη αστεροειδών, η οποία τώρα γνωρίζουμε ότι περιέχει εκατομμύρια μικρούς και μεγάλους βράχους - μερικοί στο μέγεθος μικρών φεγγαριών όπως η Δήμητρα.

Ο Κέπλερ δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη θεϊκή χαρά του στον πρόλογο του 5ου βιβλίο των Αρμονιών όπου είπε:

«Τώρα, δεκαοκτώ μήνες μετά το πρώτο φως, τρεις μήνες μετά την αληθινή ημέρα, αλλά πολύ λίγες μέρες αφότου ο καθαρός ήλιος εκείνης της υπέροχης μελέτης άρχισε να λάμπει, τίποτα δεν με συγκρατεί. Είναι χαρά μου να υποκύψω στον εμπνευσμένο παροξυσμό, είναι ευχαρίστησή μου να χλευάζω θνητούς ανθρώπους με την ειλικρινή αναγνώριση ότι κλέβω τα χρυσά σκεύη των Αιγυπτίων για να χτίσω μια σκηνή του μαρτυρίου για τον Θεό μου από αυτούς, πολύ, πολύ μακριά από τα σύνορα της Αιγύπτου... Το αν πρόκειται να διαβαστεί από τους ανθρώπους του παρόντος ή του μέλλοντος δεν έχει καμία διαφορά: Ας περιμένει τον αναγνώστη του για εκατό χρόνια, αν ο ίδιος ο Θεός έχει σταθεί έτοιμος για έξι χιλιάδες χρόνια για να τον μελετήσει κανείς.

Ήταν από αυτή τη φωτιά του πάθους που ο Κέπλερ έδωσε φως στο 3 τουλδ νόμος. Αυτός ο νόμος έδειξε ότι υπήρχε μια παγκόσμια σχέση μεταξύ των περιοδικών χρόνων κάθε πλανητικής τροχιάς στο τετράγωνο του κύβου της μέσης απόστασης κάθε πλανήτη από τον Ήλιο και παραμένει ένα θεμέλιο της σύγχρονης αστρονομίας μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς, χρειάστηκαν περισσότερα από εκατό χρόνια για να μελετήσει σωστά η ανθρωπότητα τον Κέπλερ, καθώς το έργο του παρέμεινε συνειδητά κρυμμένο για γενιές, διαβαζόμενο μόνο από λίγους που αντιλήφθηκαν τη σημασία της σοφίας του.

Ένας από αυτούς τους λίγους ονομαζόταν Δρ Robert Moon.

Επιστροφή στην Κεπλερική Επανάσταση της Σελήνης

Ο Δρ Robert Moon βυθίστηκε στα έργα του Kepler και εμφανίστηκε με ένα νέο μοντέλο του ατόμου το οποίο, όπως και το αρχικό έργο του Kepler, έχει εξεταστεί από πολύ λίγους μέχρι σήμερα.

Ο Δρ Robert Moon και το Keplerian μοντέλο του πυρήνα - σχεδιασμός στα δεξιά από τον Christopher Sloan [21st Century Science and Tech]

Παρά το γεγονός ότι πέθανε πριν η νεαρή ανακάλυψή του μπορέσει να ωριμάσει σωστά, αυτό το έργο χρησιμεύει ως ένα ανεκτίμητο θεμέλιο για κάθε εξερευνητή που ψάχνει να βρει μια συνεκτική εξήγηση της δομής του πυρήνα και των λόγων για τη διαμόρφωση των θετικά φορτισμένων πρωτονίων μέσα στους ατομικούς πυρήνες που είναι κατά κάποιο τρόπο ικανά να ξεπεράσουν το φράγμα Coulomb χωρίς να καταφύγουν στην κινητική πίεση που απαιτεί η ισχυρή πυρηνική δύναμη.

Όντας φυσικός χημικός, ο Δρ Moon αναγνώρισε ότι κανένα μοντέλο του ατόμου δεν θα μπορούσε να βγάλει νόημα από το πλαίσιο ενός συστήματος ως συνολικής ενότητας. Ακριβώς όπως κανένας πλανήτης δεν μπορούσε να εξερευνηθεί μεμονωμένα, ο Δρ Moon εξέτασε ολόκληρο τον περιοδικό πίνακα των 92 φυσικών στοιχείων ως μονάδα του. Από αυτό το πλαίσιο αναφοράς, ο Δρ Moon ρώτησε: Υπάρχουν αρμονικές οδοί / τροχιές χωρίς δύναμη που καθορίζουν την κίνηση των πρωτονίων μέσα στους ατομικούς πυρήνες έτσι ώστε να συνυπάρχουν σε κοντινή απόσταση χωρίς να απωθούνται βίαια το ένα από το άλλο; Επιπλέον, υπάρχει κάποια διαμόρφωση των ένθετων πλατωνικών στερεών που μας προσφέρει μια ένδειξη για αυτή τη διάταξη;

Ακριβώς όπως ο Πλάτων και ο Κέπλερ πριν από αυτόν, ο Δρ Moon αναγνώρισε τη σημασία των μονομαχιών στη δημιουργία της συμφωνίας του. Όπου ο κύβος που περιέχει 6 όψεις και 8 κορυφές είναι μονομαχία του οκτάεδρου (που περιέχει 8 όψεις και 6 κορυφές), το δωδεκάεδρο που περιέχει 12 όψεις και 20 κορυφές είναι το διπλό του εικοσάεδρου που περιέχει 20 όψεις και 12 κορυφές. Το τετράεδρο που έχει 4 όψεις και 4 κορυφές είναι η ανωμαλία που ο Κέπλερ ονόμασε «ερμαφρόδιτο» με την έννοια ότι είναι το δικό του δυϊκό.

Ένα διάγραμμα των στερεών και των διπλών τους τυπωμένο στην Harmonia Mundi του Kepler

Ένα πιο πρόσφατο διάγραμμα κάθε στερεού και των διπλών τους που δημοσιεύθηκε από το 21Αγ Επιστήμη του αιώνα

Αυτή η σχέση έδωσε τόσο στον Κέπλερ όσο και στη Σελήνη μια λογική βάση για να φωλιάσουν τα στερεά το ένα μέσα στο άλλο χωρίς να καταφεύγουν στην τυχαιότητα ανά πάσα στιγμή. Ενώ ο Κέπλερ χρησιμοποίησε και τα πέντε, ωστόσο, ο Μουν είδε το αυτομαχούμενο Τετράεδρο ως αρκετή ανωμαλία για να αφήσει έξω από το ατομικό του μοντέλο προς το παρόν, στηριζόμενος μόνο σε μια διαμόρφωση που περιελάμβανε την έναρξη με τον κύβο, ένθετο μέσα σε ένα οκτάεδρο, το οποίο φωλιάζει μέσα σε ένα εικοσάεδρο (καθοδηγούμενο από το χρυσό τμήμα, δείτε την παρακάτω εικόνα), ακολουθούμενο από το δωδεκάεδρο.

Πώς έμοιαζε αυτό και ποιες ανωμαλίες ικανοποιήθηκαν;

Για αρχή, ο Moon αναγνώρισε ότι αν κάθε κορυφή αντιμετωπίζεται ως στοιχείο στον πίνακα του Mendeleyev ξεκινώντας με υδρογόνο στον ατομικό αριθμό 1, τότε κάθε ολοκληρωμένο στερεό παράγει τα ακόλουθα στοιχεία: Κύβος (8) που αντιπροσωπεύει οξυγόνο, οκτάεδρο (6) αντιπροσωπεύει πυρίτιο (8+6=14), εικοσάεδρο (12) αντιπροσωπεύει σίδηρο (8+6+12=26) και δωδεκάεδρο αντιπροσωπεύει παλλάδιο (8+6+12+46).

Με αυτή τη διαμόρφωση, εμφανίστηκαν αρκετοί ενδιαφέροντες παράγοντες, οι ιδιομορφίες του οξυγόνου, του πυριτίου, του σιδήρου αντιπροσωπεύουν τα τρία πιο άφθονα στοιχεία που βρίσκονται μέσα στο φλοιό της γης.

Επιπλέον, όταν εξετάζουμε άλλους παράγοντες όπως οι ρυθμοί ατομικής συμπίεσης, τα αμοιβαία σημεία τήξης, οι συντελεστές διαστολής και οι παραμαγνητικές δυνάμεις, βρίσκουμε και πάλι την παρουσία μιας υψηλής σειράς αυτών των στοιχείων: οξυγόνο, πυρίτιο, σίδηρο και παλλάδιο είτε σε μέγιστες είτε σε ελάχιστες θέσεις.

Λογάριθμος μαγνητικής επιδεκτικότητας με διάφορα στοιχεία που αντιπροσωπεύουν κλειστά στερεά σε σημεία μεγίστων

Αλλά αυτό φυσικά αντιπροσωπεύει μόνο το ήμισυ του περιοδικού πίνακα στοιχείων. Τι γίνεται με το άλλο μισό;

Εδώ ο Δρ Moon άρχισε να αναπτύσσει ένα δεύτερο σύνολο ένθετων στερεών που μαζί αντιπροσώπευαν και τα 92 στοιχεία του περιοδικού πίνακα (46 + 46 = 92 κορυφές). Όταν 10 από τις 20 κορυφές του δεύτερου δωδεκάεδρου προστίθενται τώρα στο πρώτο σετ, τότε φτάνουμε στον ατομικό αριθμό 54 (λανθάνιο).

Το δεύτερο δωδεκάεδρο είναι χτισμένο πάνω στο πρώτο σύνολο ένθετων στερεών στο μοντέλο της Σελήνης, φέρνοντάς μας στην ανώμαλη σειρά λανθανίδων, η οποία στη συνέχεια θα αντιπροσωπεύεται από έναν νέο εσωτερικό κύβο και περιγεγραμμένο οκτάεδρο.

Εάν ένας επιπλέον κύβος και οκτάεδρο είναι φωλιασμένοι σε αυτό πριν από την ολοκλήρωση του δωδεκάεδρου, και τα 14 μέλη της ανώμαλης σειράς λανθανίδων βρίσκονται να υπάρχουν σε πλήρη αρμονία με τα άλλα στοιχεία αντί να βρίσκονται έξω από τον περιοδικό πίνακα, όπως είναι το αμήχανο γεγονός με τον δημοφιλή πίνακα που διδασκόμαστε στο σχολείο.

Η δημοφιλής διαμόρφωση του περιοδικού πίνακα στοιχείων του Mendeleyev που διαθέτει την ανώμαλη σειρά λανθανιδών 15 στοιχείων που δεν ταιριάζουν αρμονικά στο σύνολο, αλλά τα οποία βρίσκουν νόμιμη στέγη μέσα στο μοντέλο του Moon

Όταν το εικοσάεδρο γεμίσει στη συνέχεια γύρω από τον δεύτερο εσωτερικό κύβο και οκτάεδρο, φτάνουμε στο μόλυβδο (82 κορυφές) και στο τέλος όλων των σταθερών ατόμων. Μετά τον ατομικό αριθμό 82, τα ασταθή ραδιενεργά άτομα αρχίζουν να εκφράζονται καθώς γεμίζουμε τις υπόλοιπες κορυφές του δωδεκάεδρου. Μέχρι να φτάσουμε στο 87, ωστόσο, οι τελευταίες όψεις του πενταγώνου και των δύο δωδεκάεδρων είναι κοινές, γεγονός που απαιτούσε από τον Δρ Moon να τις «αποσυνδέσει πρώτα περιστρέφοντας τα στερεά σε μια άκρη ενός πενταγώνου, ακολουθούμενη από μια δεύτερη αποσύνδεση κατά μήκος της τελευταίας κοινής κορυφής και τελικά μια σύγκλιση και των δύο στερεών ελαφρώς στις τροχιές του άλλου, υποδεικνύοντας την αστάθεια του ουρανίου (92).

Μια τριπλή εικόνα που περιγράφει τη διαδικασία αποσύνδεσης των δύο γεμάτων δωδεκάεδρων μέχρι τον ατομικό αριθμό 91

Δυστυχώς, ο Δρ Moon πέθανε κατά τη διάρκεια των πρώτων σταδίων της υπόθεσής του, και ενώ ο μαθητής του Laurence Hecht προχώρησε το μοντέλο περαιτέρω, βρίσκοντας ένα σπίτι για το τετράεδρο, καθώς και μια μυριάδα άλλων λειτουργιών του περιοδικού πίνακα και συνέδεσε μεγάλο μέρος του με την ηλεκτροδυναμική Gauss-Ampere-Weber του 19ου αιώνα, ο οποίος καταργήθηκε μετά το 1860[7], πολλές ανακαλύψεις δεν έχουν ακόμη γίνει πριν μπορέσει να πάρει πλήρη ώριμη μορφή, όπως είχε κάνει το προηγούμενο έργο του Κέπλερ με τις Αρμονίες του 1619.

Ενώ άλλα σύγχρονα επιστημονικά κινήματα που εργάζονται παράλληλα και μερικές φορές επικαλύπτονται με το έργο του Δρ Moon έχουν αναβιώσει άλλες πτυχές της Πυθαγόρειας προσέγγισης του Κέπλερ στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο, η πλήρης ολοκλήρωση αυτής της επανάστασης στην επιστήμη περιμένει τους μελλοντικούς επιστήμονες να μεταφέρουν τις ανακαλύψεις στην πλήρη ωριμότητά τους.

Ποιες απίστευτες ανακαλύψεις περιμένουν τη μελλοντική μας πιο ευτυχισμένη εποχή, όταν η ανθρωπότητα θα απελευθερωθεί επιτέλους από τα άψυχα πλοκάμια των τυποποιημένων μοντέλων που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή αρμονική, στοργική φύση του δημιουργικού μας σύμπαντος; Πώς θα ωριμάσουν οι μελλοντικές γενιές σε δημιουργική καρποφορία σε κάθε νεότερη ηλικία, καθώς οι καταπιεσμένες μέθοδοι της πυθαγόρειας εποικοδομητικής σκέψης θα απελευθερωθούν από το κλουβί των νεκρών μαθηματικών τύπων; Ποια επιτεύγματα τόσο στη γη όσο και σε ολόκληρο το σύμπαν αναμένεται να κάνει το δημιουργικό μας είδος καθώς τελικά αφήνουμε τη μήτρα της βιόσφαιρας και μαθαίνουμε να αυτοσυντηρούμαστε σε όλο το σύμπαν, αναδημιουργώντας τις συνθήκες των βιόσφαιρων μέσω της αξιοποίησης νέων ενεργειών και ανεκμετάλλευτης δύναμης του ατόμου;

Φυσικά είναι αδύνατο να γνωρίζουμε κάτι αυτού του μεγέθους με απόλυτη βεβαιότητα, αν και αυτό που είναι γνωστό είναι το γεγονός ότι το ολιγαρχικό σύστημα που έχει εργαστεί για πάρα πολλές εποχές για να κρατήσει το είδος μας υποταγμένο στην άγνοια, τη διαίρεση και τον πόλεμο είναι σίγουρα εκτός συντονισμού με τους ανώτερους ηθικούς νόμους που τα μεγαλύτερα μυαλά από τον Πλάτωνα, Kepler στον Δρ Moon κατανοητό ότι βρίσκεται στην καρδιά της δημιουργίας.

Θα ήθελα να τελειώσω με μια σύντομη εξόρμηση από τον Πλάτωνα, ο οποίος συλλογίστηκε τον σκοπό ενός υγιούς νου με τον ακόλουθο τρόπο:

«Ο Θεός εφηύρε και μας έδωσε όραση μέχρι τέλους ώστε να μπορούμε να βλέπουμε τις πορείες της νοημοσύνης στον ουρανό και να τις εφαρμόζουμε στην πορεία της δικής μας νοημοσύνης που είναι παρόμοια με αυτές, οι ατάραχες με τους ταραγμένους, και εμείς, μαθαίνοντάς τες και συμμετέχοντας στη φυσική αλήθεια της λογικής, να μπορούμε να μιμούμαστε τις απολύτως αλάνθαστες πορείες του Θεού και να ρυθμίζουμε τις δικές μας ιδιοτροπίες».

Στην επόμενη δόση, θα εξερευνήσουμε το μυαλό δύο επιπλέον συνόλων ανακαλύψεων στην Πυθαγόρεια παράδοση, βυθίζοντας στις ανακαλύψεις του αείμνηστου Δρ Robert Bussard και μιας ομάδας μηχανικών και φυσικών του ηλεκτρικού σύμπαντος που διαχειρίζονται το Safire Project.

---

Ο συγγραφέας έδωσε μια διάλεξη σχετικά με αυτό το θέμα, την οποία μπορείτε να δείτε εδώ:

Υποσημειώσεις

[1] Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ, ότι αντί να αντιμετωπίζει τη σταθερά του ως ένα «μήκος» που πολλοί έχουν εκπαιδευτεί να κάνουν στην εποχή μας, ο Planck ακολουθούσε πάντα έναν τρόπο σκέψης του Κέπλερ και παρακαλούσε τους επιστήμονες να αντιληφθούν μάλλον τη σταθερά του ως μια μορφή «αρμονικής ταλάντωσης».

[2] Οι λεπτές συχνότητες που διαπερνούν τον συντονισμό Schumann είναι 7,83 Hz, 14 Hz, 21 Hz, 26 Hz, 33 Hz και 39 Hz

[3] Πρόσφατες μελέτες των K.G. Karlsson και G.R. Burbidge διαπίστωσαν ότι μια ανάλυση όλων των διαθέσιμων κβάζαρ οδήγησε σε διακριτές συχνότητες μετατόπισης προς το ερυθρό z = 0,061, 0,30, 0,60, 0,96, 1,41 και 1,9

[4] Robert Moon στο "How He Conceived his Nuclear Model", που δημοσιεύθηκε στο 21Αγ Επιστήμη αιώνα, Φθινόπωρο 2004

[5] Το περίφημο αίνιγμα της Δήλου εξιστορήθηκε για πρώτη φορά από τον Ερατοσθένη (κορυφαίος μαθητής στην Ακαδημία Πλάτωνος που ανακάλυψε την περιφέρεια της γης). Περιγράφει την πρόκληση που δόθηκε στους ανθρώπους στη Δήλο να διπλασιάσουν τον όγκο ενός κυβικού ναού. Ο διπλασιασμός του κύβου ήταν μια πρόκληση που απορρόφησε γενιές στοχαστών όταν ο Πλάτωνας έγραψε αυτά τα λόγια, αλλά δεν είχε καμία απάντηση μέχρι που ο συνεργάτης του Πλάτωνα, Αρχύτος, βρήκε τελικά τη λύση καταφεύγοντας στη συνδυασμένη δράση μιας σφαίρας, κώνου και κυλίνδρου.

[6] Μπορεί κανείς μόνο να αναρωτηθεί αν ορισμένα κατεστημένα συμφέροντα φοβούνται ότι οι θεϊκές δυνάμεις του δημιουργικού λόγου θα μπορούσαν να αναζωπυρωθούν αν οι μαθητές ξαναβίωναν μέσα στο μυαλό τους το θεϊκό γνωστικό ταξίδι που τέτοιες μορφές όπως ο Κέπλερ ταξίδευαν καθώς πλησίαζαν το μυαλό του δημιουργού του σύμπαντος. Πόσο μάλλον προτιμότερο για ένα ολιγαρχικό σύστημα οργάνωσης να κρατά τους μαθητές του κλειδωμένους μέσα σε ένα νοητικό κλουβί απομνημόνευσης τύπων και αναζήτησης «σωστών απαντήσεων» χωρίς ποτέ να έχει ξυπνήσει το ερώτημα «πώς ανακαλύφθηκαν αυτές οι φόρμουλες;» ή «ποιες ερωτήσεις θα με οδηγούσαν προς σωστές απαντήσεις»;

[7]Η ατομική επιστήμη που δεν διδάσκουν τα σχολικά βιβλία από τους Larry Hecht και Jonathan Tennenbaum

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....