Τι ΕΊΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΆ, ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΞΙΑ ?

Post2Post

Τι ΕΊΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΆ, ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΞΙΑ ?

(ΜΕ ΦΌΝΤΟ ΤΗΝ ΕΕ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑΣ)

Έχουμε αποκτήσει, από τα μικράτα μας, σχεδόν όλοι, την συνήθεια να πορευόμαστε αναλύοντας τον περίγυρο για να λαμβάνουμε, που και που, θέση ή αποφάσεις, με σχεδόν αναλλοίωτους ορισμούς. Ενίοτε κοιτώντας μόνο το περιτύλιγμα και τις ταμπέλες και ελάχιστες φορές το περιεχόμενο.

Οι τεκτονικές όμως μετατοπίσεις που συντελούνται τώρα, και που έγιναν ορατές με την υγειονομική κρίση του κορονοιού και την ενεργειακή που ακολουθησε, μας κάνουν πολύ πλάκα. Οι ταμπέλες του τύπου Δεξιός/Κεντρώος/Αριστερός δεν λένε πλέον απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για το πραγματικό περιεχόμενο, είναι ψευδείς, μετά-αληθινές. Ιδιαίτερα μετά από δύο καταρρεύσεις:

Της παγκόσμιοποίησης, όπως την ξέραμε μετά την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού των Ρηγκαν/Θάτσερ και

του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού, όπως αυτός είχε οριστεί το 86 στην περίφημη συνεννόηση των τότε G5 στην Ουάσιγκτον μετά την σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη το 21, κάνοντας όλη την καθυστερημένη απανταχού δεξιά να παθαίνει σοκ. Όχι από εκείνο της Κλάιν, το αντίθετο.

Και τίθεται πλέον το ερώτημα, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται:

Τι είναι δεξιό/συντηρητικό και τι αριστερό /προοδευτικό σήμερα?

Πριν 45-50 χρόνια που υπήρχε ακόμα η Σοβιετια, αυτοί οι διαχωρισμοί ήταν απλοί και ξεκάθαροι:

Η Αριστερά, τότε, ήταν υπέρ της οργάνωσης της οικονομίας μέσω ενός κεντρικού κρατικού σχεδιασμού, στην Δεξιά ανήκαν όσοι ήταν γενικώς κατά της Σοβιετίας και στο σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο όσοι πίστευαν στην λειτουργία του ισχυρού κοινωνικού κράτους, χωρίς όμως τον σοβιετικά κεντρικό σχεδιασμό. Αυτός τότε γίνονταν κάπως διακριτικά και κόσμια. Σε κάποια σαλόνια διαπλοκής μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών ελίτ (και του συνδικαλισμού) .

Η πτώση της Σοβιετίας ανέδειξε ως νεωτερικό/προοδευτικό το νεοφιλελέ παράδειγμα επί δύο (αναπόδεικτων) δογμάτων του:

Της συρρίκνωσης του κρατικού τομέα της Οικονομίας και του κοινωνικού κράτους υπέρ των δυνάμεων της "ελεύθερης αγοράς". Που για να λειτουργήσει, θα έπρεπε, λέει, να αφεθεί τελείως ελεύθερη να δράσει, μέχρι να "αυτορυθμιστεί".

Επί της εποχής Μπλερ/Κληντον/Ομπαμα, σε αυτό το αφήγημα προσχώρησε και η Σοσιαλδημοκρατία συμμαχώντας με την δεξιά συντήρηση. Εδώ από τον Σημίτη και μετά.

Το μοντέλο όμως αυτής της κέντρο-δεξιάς συμπόρευσης στην οικονομία, δεν δούλεψε ποτέ και πουθενά σύμφωνα με τα ουτοπικά που διακήρυξε! Επί της ουσίας, τα κράτη διογκωθήκαν (με χρέη), οι μεταρρυθμίσεις περιορισθήκαν στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και στην καταστροφή ή συρρίκνωση κρίσιμων υποδομών του κοινωνικού κράτους (κυρίως στην υγεία και το ασφαλιστικό σύστημα) και στην άναρχη καταλήστευση του περιβάλλοντος. Το κέντρο δε των αποφάσεων μετατοπίστηκε από την πολιτική και τους θεσμούς της δημοκρατίας σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ διαπλεκόμενων τραπεζιτών με μια χούφτα φαμίλιες. Αυτοί, στα πλαίσια της "ελευθερίας" της αγοράς, φούσκωναν τα χρέη και την διόγκωσαν την φούσκα των τοξικών παραγώγων των δανείων σε δυσθεώρητα μεγέθη.

Η οικονομική κρίση του 08 οδήγησε σε μεγέθυνση αυτού του μοντέλου που συνεχώς μεγαλώνει χρέη και τοξικά παράγωγα. Μαζί με έναν βλακώδη, όπως αποδεικνύεται τώρα για δεύτερη φορά, εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας, πήγαμε σε μερική απορρύθμιση του παγκόσμιου εμπορίου, με τάσεις βιομηχανικών εθνοαπομονωτισμών, που κατέληξαν σε μια διπλή κρίση, που έγινε εμφανής το 18 (κουκουλώθηκε τότε από τον covid19). Κρίση και προσφοράς και ζήτησης αλλά μόνο στην πραγματική οικονομία! Δίπλα, στην γκρι οικονομία του χρηματοοικονομικού τζόγου, υπήρξε άνθιση, καμία κρίση. Δάνεια υπάρχουν!

Αυτές οι μεταλλάξεις στην οικονομία μεταφέρθηκαν και στην πολιτική, σε βαθμό που η ένθεν κακείθεν προπαγάνδα των δύο μεγάλων πόλων της μετα-παγκοσμιοποίησης να προσπαθεί να περάσει τώρα ως προοδευτικές/Αριστερές τις πολιτικές των απανταχού ακροδεξιών Τραμπικών και σαν δεξιές/συντηρητικές τις αποφάσεις του ΚΚ Κίνας που εφαρμόζει ένα μοντέλο νεοφιλελευθερισμού (ή το ακριβώς αντίθετο).

Για την πάλαι ποτέ κραταιά Σοσιαλδημοκρατια, δεν υπάρχει λόγος αναφοράς. Στο μεγαλύτερο μέρος της αυτοκτόνησε δια "εισοδισμού" στους νεοφιλελέ και πάει, να ζήσουμε να την θυμόμαστε.

Η ανάσυρση από τα ακαδημαϊκά manuals των πρακτικών του Κέϋνς ως δοκιμασμένων συνταγών διόρθωσης του μπάχαλου που αφήνει πίσω του η νεοφιλελε λαίλαπα, για να μην εξαφανιστεί τελείως η μεσαία τάξη, δείχνει ως αναγκαία-αναγκαστική συνθήκη σε τέτοιο βαθμό που να υιοθετείται ως μονόδρομος τόσο από τις πολιτικές του ΚυΜ όσο και από όσα κρύβονται πίσω από τα αφηγήματα του rebranding της Ιθάκης ως τελικού προορισμού.

Είναι όμως, εκτός από αναγκαία, ΚΑΙ ικανή αυτή η συνθήκη για να επιλυθούν τα πολύ μεγάλα προβλήματα με την υπέρβαση της κρίσης προσφοράς /ζήτησης (που συνεχίζεται) στην πραγματική οικονομία? Τα εφευρήματα περί "πράσινης ανάπτυξης" και "ψηφιοποίησης" των πάντων ή του Rearm ως οι "Νέες Μεγάλες ιδέες", δεν είναι αρκετά για να απαντήσουν στο προηγούμενο ερώτημα πειστικά!

Ισχυρίζομαι ότι η απάντηση είναι ΌΧΙ. Δεν είναι ικανές οι Κεϋνσιανές συνταγές από μόνες τους ούτε να τερματίσουν την τρέχουσα διπλή κρίση ή για να προλάβουν την επόμενη. Αυτή που θα προκληθεί από το επερχόμενο σκάσιμο της φούσκας των δανείων και των παραγώγων τους ή την εισαγωγή του ανταγωνιστικού αντιδολάριου από τους BRICS+ ή από τους ακροβατισμούς των αντικρουόμενων πολιτικών των ακροδεξιών "τάσεων" στο Tramp administation 2.0 επί της εκεί αναγκαίας νομισματικής μεταρρύθμισης προς έναν νεοφιλελευθερισμό ver2.0. Ως εκ τούτου, εγώ δεν τις χαρακτηρίζω ως Αριστερές /μη συντηρητικές αυτές τις Κεϋνσιανές συνταγές.

Απο την άλλη, η υπάρχουσα πολιτική δεξιά παντού είναι μετέωρη, δεν έχει πλέον κανένα διαθέσιμο αφήγημα! Και πλακώνονται τώρα και μεταξύ τους πάνω σε παλιούς ορισμούς, μπας και βρουν κάποιον που να δικαιολογεί καρέκλες εξυπηρέτησης των χορηγών τους. Φαινόμενο ιδιαίτερα έντονο στην περίπτωση της ελληνικής Δεξιάς πολυκατοικίας, που γέρνει ήδη επικίνδυνα κάτω και από το βάρος των σκανδάλων της διακυβέρνησης του ΚυΜ.

Η αναμενόμενη αντίδραση των δυνάμεων που εγκλωβίζει και αυτή η δεξιά είναι η σιωπηρή αποδοχή του Κεϋνσιανισμού (με κουπόνια pass κλπ) αλλά, για να διαφοροποιηθεί κάπως, ντύνεται παντού με πιο έντονα συνθήματα ξενοφοβίας, εθνοαπομονωτισμού και με την αναμοχλευση καταχωνιασμένων στείρων εθνικισμών, όπως επιβεβαιώνεται τώρα από τους Τραμπικούς- Πουτινικούς και σια. Επικίνδυνο μείγμα και για την λειτουργία της δημοκρατίας αλλά και για την βίαιη περεταίρω συντηριτικοποίηση των κοινωνιών από αυτές τις μάχες οπισθοφυλάκων των ξεπεσμένων ελίτ της προηγούμενης περιόδου. Αυτές που συνεχίζουν να διατηρούν τους θύλακες επιρροών τους στις κατά τόπους τέσσερις εξουσίες.

Έτσι, αν θέλουμε να ξανα-ορίσουμε τις ταμπέλες της νέας πολιτικής γεωγραφίας, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Αριστερό/προοδευτικό και το Συντηρητικό/δεξιό τίθεται πλέον καθοριστικά από τον προτεινόμενο τρόπο περιορισμού της απόλυτης δύναμης του ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των οικονομικών ελίτ, που κερδίζουν σήμερα στον αντιαναπτυξιακό καζινοκαπιταλισμό και τον απειλητικό τεχνοφεουδαρχισμό που περιμένει στην γωνία για να ορίσει τις προδιαγραφές της ver2.0 του νεοφιλελευθερισμού. Υπό την ηγεσία του σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος των funds αυτή την φορά.

Με άλλα λόγια, τα πάντα θα κριθούν από την συνέχιση ή όχι του τρόπου παραγωγής νέου χρήματος από δάνεια, όπως εξελίχθηκαν από την κυριαρχία του νεοφιλελέυθερου πρότυπου από την δεκαετία του 70 μέχρι σήμερα, ή με κάποιον άλλο τρόπο! Και από το πόσο θα έχουν λόγο οι απλοί πολίτες στην χρήση τους για μια ενδογενή μας ανάπτυξη προς όφελος τους με διαφάνεια.

Μόνο μέσα από τις απαντήσεις σε αυτό το θεμελιακό ερώτημα-το της παραγωγής νέου (ψηφιακού) χρήματος, προκύπτουν και συνάγονται και όλα τα άλλα που σχετίζονται και με τα καθ' ημάς και της, από εδώ και πέρα, πορείας της ΕΕ!

Που βεβαίως και πρέπει να πάψει να είναι μια τεχνητή συγκόλληση, υπό την Γερμανία, περί του ευρώ για να μην διαλυθεί με πάταγο. Αποκτώντας περισσότερα χαρακτηριστικά ως Ομόσπονδη Ένωση των κοινωνιών της, επί στόχων κοινωνικής σύγκλησης, όπως πολύ σωστά επισήμανε η "Ομάδα Σπινελι" στο Ευρωκοινωβούλιο, χωρίς όμως να θίξει στο ελάχιστο την σημερινή υπερκρατική και αντιπατριωτική λειτουργία των Τραπεζών, Κεντρικών και εμπορικών ή των funds του σκιώδους παρατραπεζικού συστήματος. Το κενό αυτό προσπαθεί να το καλύψει η ακροδεξιά με λαϊκισμούς και φοβικές προσεγγίσεις, που με την σειρά τους δεν βάζουν σε καμία αμφισβήτηση στον τρέχοντα ή επερχόμενο νεοφιλελευθερισμό. Ότι τους "κάτσει".

Όσο για το ευρώ: Σε μια επανιδρυμένη ΕΕ, όπου το χρήμα θα μπορεί να παράγεται εξωτραπεζικά από τις κοινότητες ή τους κλάδους της πραγματικής οικονομίας της, θα έχει τον ρόλο που είχε παλιά το ECU. Για να συνεννοούμαστε και μεταξύ μας δηλαδή, και τίποτε άλλο.

(Στην συζήτηση αυτή δεν μπορούν να συμμετέχουν σοβαρά οι προσεγγίσεις τύπου κουπόνια-Δήμητρες του Γιάνη, αφού και αυτές δεν αμφισβητούν επί της ουσίας τον σημερινό τρόπο παραγωγής χρήματος μέσω των δανείων).

Αν με ρωτήσει κάποιος τι είναι Προοδευτικό, Ριζοσπαστικό ή Αριστερό σήμερα, αυτό θα απαντούσα. Όλα τα άλλα είναι ταμπέλες παλαιάς κοπής, κενές περιεχομένου που συνήθως εξαντλούνται σε έναν στείρο δικαιωματισμό, άντε και επί μιας ουτοπικής οικολογίας που ακόμα δεν κατανοεί που πατάει και πού βρίσκεται. Και που καταρρέει στα εξ ων συνετεθη όταν φεύγουν από την πολιτική σκηνή οι όποιοι κατ' αναθεσην Μεσσίες για να μας σώσουν, με όλα τα διαπλεκόμενα παρασκήνια ανέγγιχτα από όσα συνεπάγονται οι ελλιπείς ορισμοί τους και η άρνηση τους να τοποθετηθούν επί αυτής της νέας διαχωριστική γραμμής συντήρησης προόδου.

ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) από το να τοποθετηθούν όλοι επί αυτού με τρόπο ευθύ και ξεκάθαρο!

Πρόσχωμεν.

 **Τό ιστολόγιο δέν συμφωνει απαραίτητα με τις απόψεις των αρθρογράφων