Από τον ΚΑΡΟΛΟ ΝΙΚΟΛΑΟΥ-Karolos Nikolaou
Θεωρώ πως ένας από τους βασικούς λόγους για την υπογεννητικότητα, ακόμα και σε προηγμένες οικονομικά χώρες, είναι η σύγχρονη Παιδαγωγική και Ψυχολογία.
Ο λόγος: Μια γενιά που ξεζούμισε τους γονείς της ώστε να ανατραφεί με άνεση, δεν είναι διατεθειμένη να κάνει το ίδιο. Και κυρίως, έχοντας υιοθετήσει τα εμέσματα της συγχρονης "παιδαγωγικής" δεν είναι διατεθειμένη να αναθρέψει ένα παιδί-τύραννο σαν αυτα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι παιδαγωγοί με lexotanil.
Φανταστείτε μια κουρασμένη μάνα ή έναν κατάκοπο πατέρα να επιστρέφει σπίτι του και να αναγκάζεται να διαπραγματευθεί τα πάντα με ένα ατίθασο νήπιο, ανυπάκουο παιδί ή αντιδραστικό έφηβο, που θεωρεί οτι στο σπίτι εχει τα ιδια δικαιώματα με τον γονιό, αλλά καμια υποχρέωση για συμμετοχή στα κοινά. Μια ταλαίπωρη μανα να διαπραγματευεται με ενα νηπιο το αν θα κανει αυτο που πρεπει να κανει. Χανοντας και τα τελευταια ψυχικα και σωματικα αποθεματα της εχουν απομείνει.
Το άλλοθι ειναι η αποφυγή καθε εντασης και κάθε «βίας» στο σπίτι. Αποτέλεσμα; Ο τυραννος του σπιτού (και του σχολείου) ειναι το παιδί. Ας μην μιλήσουμε δε για την βία που υπάρχει εκει εξω. Από τα Mass shootings, το bullying και τις συμμορίες ομάδων, εθνοτήτων ή συνοικιών.
___
Μεγάλωσα σε μια εποχή όπου η υποτιθεμενη "βία" ηταν θεμιτή. Ομως τετοια φαινομενα όπως της συγχρονης, πραγματικής, βιας ήταν άγνωστα. Τα συνάντησα πρώτη φορά το 1981 στην "προηγμένη" Φινλανδία και είχα μείνει άφωνος.
Οι εντολες του πατέρα και της μανας ηταν αμεσα εκτελεστέες, αλλιώς... Και αν δεν ήταν εκτελεστέες από τον φόβο της τιμωρίας ή της παντόφλας (που σπανίως έπεφτε διοτι αρκούσε η ανάμνησή της) ήταν εκτελεστέες διοτι ηταν απολυτα σεβαστος ο ρολος του γονέα και του δασκάλου. Για την καταντια αυτή ευθυνεται και η Αριστερα, με την σύγχυση των ρόλων που επέτυχε δίνοντας στην μύγα κώλο. Η ασέβεια πάει σύννεφο. Και η ασέβεια δεν είναι θέμα ιεραρχίας. Μετράται οριζοντίως και καθέτως.
Δεν θυμάμαι στην εποχή μου τους γονείς μου να τρεχουν για θεληματα και εμεις να καθομαστε ξάπλα. Από μικρη ηλικια ηξερα ολα τα μαγαζια της εποχής και με εστελναν για ψωνια. Μια διαφοροποίηση στον τόνο της φωνής, του πατέρα κυρίως, καθιστούσε σαφή τον ρόλο του καθενός.
Στο σχολείο, ενα τράβηγμα της φαβορίτας ή το στήσιμο στο ένα πόδι αποκαθιστούσε την τάξη αβαδιστα και αβίαστα. Σημερα εχω δει δασκαλα των παιδιων μου να παραιτείται και αλλη να φευγει κλαιγοντας από το σχολειο με τσακισμένο το ηθικό και το νευρικο της συστημα. Και μονο μαθημα δεν γινεται. Τετοια έκτροπα στην εποχή μου ηταν αδιανόητα. Μια τιμωρία προς παραδειγματισμό ήταν αρκετή και για τους υπόλοιπους. Και στο σπιτι δευτερος γυρος, αναλόγως του παραπτώματος.
Να πάμε δε στο σημερινό bullying και τις συμμορίες, τουλάχιστον στο δικο μου σχολειο, αρχες 70 μαλιστα, όχι μονο ειχα συμμαθητή με Down αλλά αν κάποιο παιδάκι ειχε θέμα, μας έπιανε η διευθύντρια του σχολείου διακριτικά και προσπαθούσε να μας εμπνεύσει την συμπόνοια, την αποδοχή και την συμμετοχή για το κουτσό παιδάκι. Καποια στιγμη που δυο συμμαθητές μου "έπαιξαν ξύλο" στο διάλειμμα, περα από την κατήχηση ενώπιον ολης της ταξης, η τιμωρία που εμπνεύστηκε ο Ηπειρώτης δάσκαλός μου, χωρις χρήση βιας, έμεινε παραδειγματική. Τους έβαλε, ντροπιασμένους, να αυτοσχεδιάσουν σκετσάκι πως είναι φίλοι κολλητοί.
Σήμερα η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία λούζεται τα επιτεύγματα της σύγχρονης "παιδαγωγικής" επί παιδιών-πειραματόζωων. Και επειδή κατα βάθος τα παιδιά ΕΧΟΥΝ επίγνωση οτι εκμεταλλεύονται γονείς και δασκαλους και οτι ειναι τερατα, οταν έρθει η εποχή τους να γινουν και οι ιδιοι γονεις το αποφεύγουν όσο ο διάολος το λιβάνι.
Δεν εχω καμμιά απορία για το γιατί οι παραδοσιακές κοινωνίες γενούν παιδια, όπου οι ρόλοι είναι καθορισμένοι, ενω στις "εξελιγμένες" η αναίδεια και η αυθάδεια λειτουργεί σαν αντισυλληπτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου