ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΕΝΙΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΡΙΩΝ

  γράφει ο Διονύσης Κλαδάς- botilastopelagos 

Όπως καταγράφεται στις πρόσφατες εξελίξεις, τόσο ο Στέφανος Κασσελάκης, όσο και ο Ιωάννης Βαρουφάκης είναι δυο εξυπνότατοι και ιδιαίτερα ικανοί άνθρωποι. Αυτό που σκιάζει αυτά τα ωραία δωρήματα είναι επίσης μια κοινή ιδιότητα, καθώς τυγχάνουν (εφόσον υφίστανται τυχαιότητες στις άνωθεν επιλογές, που αφορούν τον νευραλγικό τομέα τής κοινωνικής μηχανικής) αμφότεροι βαθύτατα συστημικοί. Όμως εικάζω, ότι το μενού που προετοίμασαν οι ινστρούκτορες τής εξουσίας, μάλλον θα σκοντάψει σε κάποιους απρόβλεπτους υφάλους. Καθότι οι λαβύρινθοι τού ανθρώπινου ψυχισμού, έστω κι αν εγκλωβίζονται σε αδιέξοδα, κάποιες φορές δεν μπορούν να σταθμιστούν απολύτως μέσα στις συνταγές ενός προαποφασισμένου τσελεμεντέ...

  Το χαμόγελό τους δηλώνει αποφασιστικότητα και ορμή. Όμως στο βάθος αλλοχεύει ένα συσσωρευμένο όρος. Εκεί πού η παρορμητικότητα τού κριού αγγίζει την αθέατη βάση του, ως μια τρικυμισμένη θάλασσα, που δακρύζει κάτω από το μύχιο δράμα, ότι ενώ κάποιος προσποιείται τον ωραίο, στον ήχο τού χειροκροτήματος των κλακαδόρων μιας στημένης παράστασης, κάπου βρίσκεται ένα παραπονεμένο ελατήριο, που θα μπορούσε να τον εκτοξεύσει στην εκπλήρωση ενός αληθινού ρόλου έξω από το σενάριο τής σαπουνόπερας. Καθ' ότι κάποιοι από τούς θεατές έχουν καταβάλλει πολύ ακριβό εισιτήριο και είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις πραγματικές εκφράσεις πίσω από τις μάσκες των μίμων. Και αυτοί είναι που κρίνουν τελικά τα καθέκαστα, ασχέτως εάν η αλαζονεία τής εξουσίας αναπαράγει με νύχια και με δόντια το μύθευμα, ότι αυτοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να σκίσουν την οθόνη προβολής.

1. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΠΑΤΕ;

  Επαναλαμβάνεται κατά κόρον, ότι οι απαρχές τής Δημοκρατίας ξεκίνησαν στην Κλασσική Ελλάδα. Όμως αποσιωπούνται και παραβλέπονται τα δυο βασικά της δομικά χαρακτηριστικά. Κατά πρώτον, αυτή η μορφή διακυβέρνησης αναπτύχθηκε σε κοινωνίες, που περιλάμβαναν μερικές χιλιάδες πολίτες. Επρόκειτο δηλαδή για κοινωνίες, που λίγο ως πολύ όλοι οι άνθρωποι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η συμμετοχή των πολιτών στην Εκκλησία τού Δήμου, όπου λαμβάνονταν οι καίριες αποφάσεις ήταν καθολική και ο καθείς μπορούσε να εκεί να εκφραστεί. Δεν ήταν μόνον η ρητορική δεινότητα, που μπορούσε να επιδράσει πειστικά, αλλά σημαντικά συντελούσε και η βροντερή φωνή. Η πολιτική γοητεία τού Αλκιβιάδη, δεν ενισχυόταν μόνο από το ωραίο παρουσιαστικό του, αλλά συνέβαλλε σε αυτήν και η πολύ δυνατή φωνή του. Με τις πολιτικές περσόνες τής εποχής μπορούσε ο καθείς να αντιπαρατεθεί κατ' ευθείαν στην αγορά και αυτοί ήσαν υποχρεωμένοι να πείσουν σε πλαίσια, που δεν υπήρχαν άλλα μέσα επικοινωνίας από την άμεση προσωπική παρουσία, την εκφώνηση λόγων και το θέατρο. Επί πλέον, αυτός ο τύπος διακυβέρνησης στηριζόταν στην κλήρωση των πολιτικών αρχόντων και των δικαστών, ενώ αιρετοί ήσαν οι στρατιωτικοί προκαθήμενοι. Δεν υπήρχαν κάστες επαγγελματιών κηφήνων, που ανελάμβαναν κατ' αποκοπήν την εκπροσώπηση, επειδή διέθεταν την οικονομική στήριξη οικονομικά ισχυρών παραγόντων και η κρατικοί θεσμοί δεν αποτελούσαν λάφυρο ιδιοκτησίας κομματικών κλικών, που με διορισμούς στο δημόσιο και “εκδουλεύσεις” μπορούσαν να εξαγοράζουν με καθοριστικό τρόπο για την νομή τής εξουσίας τις συνειδήσεις των πολιτών. Αυτό δεν σήμαινε, παρ' όλα αυτά, ότι και τότε δεν υφίστατο ιδιοτελής και νοθευτικός τής αδέσμευτης θέλησης επηρεασμός. Τα χθόνια ιερατεία και οι “εταιρείες” ως προέκτασή τής δράσης τους, είχαν στήσει ένα μη ευκαταφρόνητο πλέγμα χειραγώγησης τού κοινωνικού φρονήματος. Πλην όμως τότε ακόμη υπήρχαν ουσιαστικές δυνατότητες στην βάση να αντιτάξει οργανωμένα την δική της φωνή, κυρίως μέσω των φιλοσοφικών σχολών, που προωθούσαν ουσιαστική παιδεία και αναδείκνυαν ανθρώπους με δομημένο χαρακτήρα, φρόνηση, γνώσεις και αποφασιστικότητα. Ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικού τύπου, τι σχέση έχει με όλα αυτά; 

  Η συνταγή ξεκίνησε να χαλάει, όταν η ανάπτυξη τής πόλης προσέλαβε μεγέθη, που ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτά τής κλασσικής περιόδου κατά την Ρωμαϊκή περίοδο. Αυτή η ανάπτυξη ήταν επεκτατική. Δεν συντελούνταν δηλαδή στα περίχωρα τής πόλης, αλλά μακρυά από αυτήν με την καθυπόταξη αποικιών, έχοντας ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Με αυτόν τρόπο η πόλις μετατράπηκε σε μητρόπολη, όπου το πρώτο συστατικό τού όρου δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο τής μητέρας, αλλά τής άκαρδης και καταπιεστικής μητριάς. Αυτή η διαδικασία, δεν είχε αρνητικές συνέπειες μόνον για την κατακτηθείσα περιφέρεια, αλλά εξουθένωσε πολιτειακά και το εσωτερικό καθεστώς, επιβάλλοντας μια άκρως αντιλαϊκή και αντιδραστική λειτουργικότητα, που χαρακτήρισε την λογική των ιμπεριαλιστικών συγκροτημάτων μέχρι την εποχή μας. Οι ιμπεριαλιστικοί κατακτητικοί πόλεμοι εφοδίαζαν την μητρόπολη και τα περίχωρά της με στρατιές σκλάβων. Σε αυτά τα πλαίσια είχαν οι εξουσιαστικές κάστες την δυνατότητα, να παροπλίσουν τούς πολίτες από την παραγωγική εργασία, αναθέτοντας αυτήν σε σκλάβους, μετατρέποντας τούς πολίτες σε άνεργα κοινωνικά ρεμάλια. Αυτοί περιήλθαν πλέον στο έλεος των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, όσο αφορά των προσπορισμό των μέσων για την επιβίωσή τους. Μετατρεπόμενοι σε “πελάτες” (clienti) ήσαν προσκολλημένοι κατά ομάδες στους “πάτρωνες”, πολιτικούς μαστροπούς τής “δημοκρατικά” εκλεγμένης συγκλήτου. Αυτοί τούς εξασφάλιζαν κάποιο εισόδημα σε ανταπόδοση τής πώλησης τής ψήφου τους. Ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος καθιέρωσε ως πολιτειακό δικαίωμα την παροχή συγκεκριμένης ποσότητος δημητριακών στους πολίτες, οι οποίοι χειραγωγούνταν σαν κοινωνικά ρεμάλια βάσει τής αρχής “άρτον και θεάματα”, μέσα στις ματωμένες αρένες των μονομαχιών. Από αυτήν την παράδοση είναι και οι Ιταλοί προσκολλημένοι στις μακαρονάδες και τις πίτσες. Η “δημοκρατία” τής Ρώμης ήταν τόσο ρυπαρή, που η κατάλυσή της με περιορισμό των εξουσιών (βλέπε αυθαιρεσιών) τής συγκλήτου οδήγησε στην θεοποίηση των Καισάρων, που την επέβαλαν. Και εάν ήταν κάτι, που συνέβαλλε να περιοριστεί ως ένα βαθμό το χτικιό των δουλεμπόρων στην Ρώμη, αυτό ήταν η διάδοση τής Ελληνικής Γλώσσας και των Γραμμάτων. Έτσι, ούτε η συγκεντρωτική εκπροσώπηση με περιθωριοποίηση τού κοινωνικού συνόλου, ούτε η ιμπεριαλιστική εξαγορά των κοινωνιών στις μητροπόλεις, αποτελούν εφευρήματα τού αγγλοσαξονικού κοινοβουλευτισμού. Τι θα μπορούσαν να εφεύρουν οι τσεκουροφόροι γουναράδες, σκαρφαλωμένοι επάνω στα δέντρα, εάν δεν τούς δίδασκαν τα τσακάλια τού χρηματιστικού κατεστημένου τής Βενετίας την τεχνική τής χειραγώγησης τής λαϊκής θέλησης με “δημοκρατικό” προσωπείο; Μέσα από αυτό το πρίσμα καθίσταται κατανοητή και η εμμονή τής διδαχής τού ρωμαϊκού “δικαίου” στις νομικές σχολές των “πολιτισμένων χωρών”. 

  Αυτή η στρεβλή λειτουργικότητα τής μητροπολιτικής νοοτροπίας με την περιθωριοποίηση των πολιτών διαχύθηκε και στο Βυζάντιο, όπου τον ρόλο τής αρένας ανέλαβε ο ιππόδρομος και οι ρεμαλοποιημένες φατρίες του. Όποιες διαβάσει πηγές και όχι απολογητικές ωραιοποιήσεις, ιστοριογραφία και χρονικογραφία τής εποχής, όπως πχ. τού Προκοπίου “Ανέκδοτα, ή Απόκτυφη Ιστορία” (Εκδόσεις ΑΓΡΑ) μπορεί να αποκτήσει μια εικόνα τού τρόπου τής αστικής ζωής. Η αντίληψη, ότι το Βυζάντιο αποτελεί αγαστή συνέχεια τής νοοτροπίας και των πρακτικών, που κυριάρχησαν στην Κλασσική Ελλάδα, δεν ευσταθεί. Τις παλαίστρες και τα γυμναστήρια αντικατέστησε η εύκολη λύση των μισθοφόρων με την βαριά φορολόγηση των χωρικών. Και αυτό που έσωσε την κατάσταση ήταν η επικράτηση τής Ελληνικής Γλώσσας, η μάχη που έδωσαν οι Ελληνιστές Λόγιοι με την υποστήριξη τής Αυτοκρατορικής Αυλής, καθώς και το μπόλιασμα τής Χριστιανικής θρησκείας με πούρο Πλατωνισμό, μέσω τής δράσης των Μυστικών Πατέρων τής Εκκλησίας, που συνέστησε την σωτήριο για την ανθρωπότητα εποποιία τής Ορθοδοξίας. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι τού παρόντος, όμως ίσως κάποιοι υποχρεωθούν να την υποστούν στο μέλλον. 

  Αυτό που δίδαξε η αρχαία Ρώμη ήταν η συγκεντρωτική εξουσία. Αυτή είχε στα πλαίσια τής φρούδας “δημοκρατίας” ψευδή και αντιλαϊκό χαρακτήρα, ενώ στα πλαίσια τού Καισαρισμού απέκτησε έντιμο και φιλολαϊκό πρόσωπο. Όμως και ο Καισαρισμός δεν έπαυε να είναι μορφή συγκεντρωτισμού, που πατούσε σε δυο βάρκες, προσπαθώντας να εξισορροπήσει δύσκολα ελεγχόμενα δεδομένα. Στην φεουδαρχία που ακολούθησε, κυριάρχησε η απολυταρχία των βασιλικών οίκων και η αστική επανάσταση στην συνέχεια, ενώ προσέφερε ένα σημαντικό νέο άνεμο ελευθερίας,όπως και κοινωνικής και μορφωτικής χειραφέτησης, στηρίχθηκε σε οικονομικούς νόμους, που οδήγησαν στην συγκέντρωση και συγκεκτροποίηση των οικονομικών δομών, μέχρι την ακραία μορφή των καρτέλ και των μονοπωλίων, με συνακόλουθη διαδικασία την υπερσυγκέντρωση τής εξουσίας. Και η Μαρξιστική αμφισβήτηση της, θεωρητικοποίησε μια ακόμη μεγαλύτερη υπερσυγκέντρωση, στα πλαίσια ενός δοτού, συνωμοτικού μοντέλου, που προσέβλεπε στην επιβολή τής παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας κυβέρνησης, πολύ πριν την προωθήσουν τα ίδια χρηματιστικά κέντρα, που κρύβονταν πίσω από τον Μαρξισμό, σε αμιγώς καπιταλιστική βάση. 

  Ακόμη και ο Σταλινισμός, ως μετεξέλιξη τού Τσαρισμού με αριστερό προσωπείο, θέτοντας τον θεμιτό στόχο τής σωτηρίας τής Ρωσίας από τις επιθέσεις των εωσφοριστών, επέβαλε ένα στυγνά απολυταρχικό καθεστώς, που στηρίχθηκε στην πιο σκληρή εξουδετέρωση κάθε μορφής αντιπολίτευσης. Και οι ισλαμικές κοινωνίες παντός είδους, κυριαρχούνται από κάθετες εξουσιαστικές αντιλήψεις στηριζόμενες στην θρησκοληψία και σε μεσαιωνικού τύπου ταμπού, παρόλο που σε κάποιες από αυτές ωριμάζουν σημαντικοί σπόροι κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Όσο αφορά δε τις χώρες, όπου κυριάρχησαν επί χιλιετίες οι κάστες, όπως και σε άλλες, που κυριαρχούν εγκληματικές οργανώσεις, οι αντιλήψεις για κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση είναι πολύ ισχνές.

  Σε πλήρη αντίθεση με τον συγκεντρωτικό λήθαργο, που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή παγκοσμίως, όπου τις μόνες αναλαμπές αποτελούν οι προσδοκίες κάποιων κοινωνικών ομάδων να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιους “φωτισμένους” ηγέτες και στο στενό οργανωτικό τους περιβάλλον, η φοβερή επιθετικότητα των εωσφοριστών σε παγκόσμια κλίμακα και η εμμονή τους να επιβάλλουν ζοφερές καταστροφές στην ανθρωπότητα σε πλαίσια επιβολής δυστοπικών τερατογενέσεων, ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ. Αυτή η εθνική αφύπνιση, μετατρεπόμενη σε συγκεκριμένη πρακτική καμπάνια προάσπισης των εθνικών δικαίων και τής εθνικής αυτονομίας έχει πάρει συγκεκριμένες μορφές και μεταλλάσσοντας την παγκόσμια πορεία προς την κατεύθυνση αποτίναξης τής σκλαβιάς τής παγκοσμιοποίησης, προσανατολίζεται βαθμηδόν όλο και περισσότερο και στην ανάδειξη κοινωνικών αξιών. Χαρακτηριστικό είναι, ότι πρόσφατα κατά την διεξαγωγή τής γενικής συνέλευσης τού ΟΗΕ, όταν ανέβηκε στο βήμα ο εκπρόσωπος τού σιωνιστικού μορφώματος, αποχώρησε από την αίθουσα η πλειοψηφία των κρατικών εκπροσώπων. Πλην όμως, αυτή η διαδικασία κυριαρχείται από στρατιωτικά κινήματα, εκλεγμένους κομματικούς ηγέτες σε κοινοβούλια αγγλοσαξονικού τύπου, μονάρχες, θρησκευτικούς ηγέτες, συγκεντρωτικά καθεστώτα και μετακομμουνιστικές ηγεσίες. Ως ένα βαθμό είναι κατανοητό, ότι στην φάση ωρίμανσης τής αποτίναξης τής επικυριαρχίας επί των εθνών, τα προτάγματα μοιραία εστιάζονται στο εθνικό ζητήματα, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση σε βάθος μοιάζει να μην απασχολεί κανένα. Πλην όμως χωρίς ωρίμανση και ζύμωση στόχων τέτοιας υφής, δεν μπορεί να ξεκινήσει μια αντίστοιχη πορεία στην πράξη. Όσοι δε αναφέρονται σε κοινωνικές ρεφόρμες σε πλαίσια διατήρησης των ισχυόντων καθεστωτικών δομών και τού τρόπου κοινωνικής και οικονομικής συγκρότησης , στην ουσία μπλοφάρουν, προωθώντας την προσφορά υλικών ψίχουλων και ορθολογοποίησης τής αλλοτρίωσης σε αλυσοδεμένες κοινωνίες. 

  Η υπερσυγκέντρωση τής εξουσίας αποκλειστικά σε ελάχιστα άτομα, που είναι συνασπισμένα σε παγιωμένους φορείς, οδηγεί σε πλήρη περιθωριοποίηση και αλλοτρίωση τής κοινωνίας. Στην ουσία η κοινωνική της διαστρωμάτωση χωρίζεται στην συντριπτική της πλειοψηφία σε ρεμάλια κρατικούς “λειτουργούς”, ρεμάλια μεγαλοαστούς, ρεμάλια μεσοαστούς, ρεμάλια μικροαστούς και ρεμάλια μιας φτωχοποιημένης ραγιάδικης πλέμπας, που αισθάνεται κάτι να την αγκυλώνει, μόνον όταν το μαχαίρι ξεκινήσει να τρυπάει το κόκκαλο. Η υπερσυγκέντρωση εξουσίας στην κορυφή αποσπά ολόκληρο τον παραγόμενο πλούτο και τον κατανέμει με τρόπο που διαιωνίζει το καθεστώς τής επιβολή της. Ένα τμήμα αυτού τού πλούτου μεταβιβάζεται έντεχνα σε μια κάθετη κοινωνική διαστρωμάτωση, επιμερίζοντας οικονομικούς, διοικητικούς και αναπαραγωγικούς ρόλους τού συστήματος, όπως η προπαγάνδα και εκπαίδευση, ώστε να τσιμεντάρεται η πυραμίδα κυριαρχίας. Το κράτος - λάφυρο και ιδιοκτησία στην κατοχή ρυπαρών κυκλωμάτων, αφού ιδιοποιηθεί ένα σημαντικό τμήμα τους για το πολύ καλό τάισμα των εθνικών και κοινωνιών παρασίτων που το επανδρώνουν (μη εξαιρουμένων των γυναικών με πλαστικό φαλλό, που εκμαυλίζουν την κοινωνία) το μεγαλύτερο τμήμα εκχωρείται σε βάση διαφθοράς σε απρόσωπους μηχανισμούς οικονομικής κυριαρχίας, όπου των μεγιστάνων τού χρήματος έπεται μια υπέρμετρα αμειβόμενη γραφειοκρατία, με μια καθετοποίηση έκχυσης εισοδήματος, μέχρις ότου η άνωθεν μηχανή παροχής οξυγόνου επιβίωσης ελεήσει και τους τελευταίους πληβείους, που μετράνε τα ψιλά στην παλάμη τους, για να μελετήσουν σε βάθος τον τρόπο που δεν βγαίνει ο μήνας. Εξ άλλου, η ανθρώπινη φυσιολογία για να προκόψει, δεν χρειάζεται ισορροπημένη διατροφή, υγιές φυσικό περιβάλλον, ήρεμη καθημερινότητα, αποδράσεις σε θέρετρα αναψυχής κατά διαστήματα, αλλά μόνον ενέσιμα δηλητήρια, κάθε είδους ναρκότια και λοάτκι οργιάκια+, που παρέχονται αφειδώς, μέχρι καταναγκασμού στους ψεκασμένους, που δεν κατανοούν την ευεργετική τους επενέργεια, εγκλωβισμένοι στις πολεοδομικές ζούγκλες. Και επειδή τα περιθωριοποιημένα και ρεμαλοποιημένα ανθρωπάρια, που σουλατσάρουν με ενδύματα μάρκας και τσαντάκι με λάπτοπ για να επιδείξουν ότι διαθέτουν ρόλο και υψηλή εκπαίδευση, στερούνται λειτουργούσης φαιάς ουσίας, η εξουσιαστικές κλίκες παραπέμπουν όλο και περισσότερο την λήψη σοφών αποφάσεων και την επιλογή χρήσιμων για την κοινωνία επιλογών σε μηχανές, μέσω τής τεχνητής “νοημοσύνης”. Και η εγγύηση κοινωνικής ευμάρειας κορυφώνεται με την πολιτική όπλα, όπλα, όπλα και πολεμικές συγκρούσεις, ώστε να αντιμετωπιστούν οι επιβουλές τής πληθώρας εξωτερικών εχθρών, δεδομένου ότι εσωτερικοί τοιούτοι δεν υπάρχουν.

  Μέσα σε αυτά τα πλαίσια υπερσυγκέντρσης, η ταλανισμένη ανθρωπότητα δεν μπορεί να διακρίνει άλλη διέξοδο, από να εναποθέτει τις ελπίδες της σε κάποιες ηγετικές φυσιογνωμίες και στους συνασπισμούς και μηχανισμούς που τούς στηρίζουν, οι οποίοι υπόσχονται, αλλά και προωθούν ριζικές ανατροπές στο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας. Πλην όμως και αυτοί χαρακτηρίζονται και εντάσσονται σε ανάλογες υπερσυγκεντρωτικές δομές, ενώ η αποκέντρωση που προτείνουν, περιορίζεται τουλάχιστον στην τρέχουσα φάση, σε αποκατάσταση τής εθνικής κυριαρχίας ενάντια στην ατζέντα τής παγκοσμιοποίησης. Η ιδέα τής κοινωνικής χειραφέτησης και η επεξεργασία προγραμμάτων ουσιαστικής αποκέντρωσης και ανάπτυξης αυτονομίας σε περιφερειακό επίπεδο φαίνεται να μην απασχολούν στο ελάχιστο την ανθρωπότητα, που ούτε προϊδεάζεται για την ύπαρξη τέτοιου είδους δυνατοτήτων, παραμένοντας εγκλωβισμένη αποκλειστικά σε εθνικά προτάγματα και δόγματα θρησκοληψίας, στα πλαίσια προοπτικών, που εξακολουθούν να διέπονται από διευθυντές και διευθυνόμενους.

 

2. ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ "ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ" ΩΣ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

  Κατά την άποψή μου, η προβληματική, οι συζητήσεις και η ζύμωση που προηγήθηκε των σημερινών ευρωπαϊκών εκλογών ουδόλως και ολοκληρωτικά από καμία πολιτική κατεύθυνση, δεν εστιάστηκε και δεν έθιξε τα προβλήματα ουσίας, που αφορούν αυτήν την διαδικασία, αλλά αναλώθηκε αποκλειστικά στην ανάδειξη συμπτωμάτων, αποσιωπώντας πλήρως την αιτία τής νόσου, μέσα σε συνθήκες πλήρους αδυναμίας να προταθούν ριζικές αγωγές θεραπείας. ενώ οι νεκροφόρες καραδοκούν έξω από τής θύρες τής διαλυμένης εντατικής. Ακόμη και αυτοί που αξιώνουν να εκφράζουν τον “πατριωτικό” χώρο στα πλαίσια μιας λαϊκής δεξιάς, αλλά και αυτοί που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν αριστερές επιλογές, στα πλαίσια προώθησης κοινωνικών αιτημάτων και αντιιμπεριαλιστικών επιλογών, ενορχηστρώθηκαν στο ίδιο άσμα των γραφειοκρατών τής ΕΕ., προσπαθώντας να μεταφέρουν την τονικότητα σε διαφορετικές βαθμίδες, αλλά διατηρώντας τον ίδιο ξέφρενο και αλλοπρόσαλλο ρυθμό. Στοχεύοντας στην κορυφή τού παγόβουνου, παραβλέπουν τούς τεράστιους όγκους πάγου, που προάγουν την εκάστοτε κορυφή. Η όλη προβληματική μοιάζει με συζήτηση για ποιο χρώμα είναι σκόπιμο να αποδίδεται στις μελλοντικές περούκες για ελέφαντες, σε μια προσπάθεια διερεύνησης τής βιοπάθειας καρδιακών νοσημάτων. 

  Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι, ότι βασικό πόλο τής όλης επιχειρηματολογίας αποτέλεσε το έγκλημα στα Τέμπη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι πρόκειται για ένα τεραστίου μεγέθους πολιτικό έγκλημα, που αφορά εκατοντάδες συγγενών εκτός από τα θύματα και ότι αυτό τεκμηριώνει, ότι δεν εφαρμόζονται ούτε οι ελαχιστότατοι κανόνες ασφαλείας στην μετακίνηση των πολιτών. Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η αντίστοιχη προβληματική ανήκει σαφέστατα στα πλαίσια τής ζύμωσης των ευρωπαϊκών εκλογών, δεδομένου ότι τα κονδύλια που παρείχε η ΕΕ. για την αποκατάσταση των μηχανισμών ασφαλείας τού σιδηροδρομικού δικτύου, ιδιοποιήθηκαν κυβερνητικοί ληστές, με στόχο τον προσωπικό πλουτισμό τους, υποθάλπτοντας συνειδητότατα τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Πλην όμως, η κλοπή των κονδυλίων, που παρείχε η ΕΕ. για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στον Θεσσαλικό κάμπο, που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, στην οικολογική καταβαράθρωση μιας τεράστιου μεγέθους περιφέρειας και στην καταστροφή τού βασικότερου γεωργικού και κτηνοτροφικού χώρου σίτισης τής χώρας, με συνακόλουθες ελλείψεις στην ήδη βάναυσα κτυπημένη εγχώρια παραγωγή και την δραστική αύξηση των τιμών των τροφίμων σε μια κοινωνία, που σημαντικό ποσοστό της έχει φτωχοποιηθεί, είτε δεν αναδείχθηκε καθόλου, είτε απασχόλησε σε ελάχιστο βαθμό. Και η συγκεκριμένη περίπτωση δεν αφορά την ζωή και των θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων πληγέντων, όπως και την σίτιση ολόκληρης τής χώρας. Αυτή η πρακτική αποδεικνύει, ότι στην προβληματική που διέπει την κοινωνία και τούς κάθε είδους ταγούς της, κυριαρχούν θέματα που πιάνουν και ο λαϊκισμός, χωρίς ο προβληματισμός να εισχωρεί στην ουσία, ώστε να προαχθούν επεξεργασίες λύσεων στα πλαίσια μιας προοπτικής επιβίωσης. Με τελικό στόχο την συναισθηματική αντίδραση τού θυμικού των εκλογέων για προσπορισμό ψήφων και την εναπόκτηση τής καρέκλας στις αίθουσες ενός επιζήμιου εγκληματικού οργανισμού, που στήθηκε από χέρι με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή των Ευρωπαϊκών χωρών. 

   Τα στελέχη τού ναζισμού που ίδρυσαν και επέβαλλαν την ΕΕ. πλάσαραν την έννοια τής “ολοκλήρωσης” ως αποκατάσταση τής ολότητος ενός κατατεμαχισμένου συνόλου, με στόχο την καλύτερη λειτουργία του σε πλαίσια ενεργούς συντονισμού, αμοιβαίας ενίσχυσης των επί μέρους δυνατοτήτων και των δομών, προώθηση των ασθενεστέρων, υποτιθέμενα βάσει τής αρχής “η ισχύς εν τη ενώσει”. Η πραγματικοί στόχοι όμως ήταν, να επιβληθεί ο πλέον ειδεχθής ολοκληρωτισμός σε βάρος των μηχανισμών επιβίωσης και αναγκαίας προσαρμογής στα εκάστοτε δεδομένα τής διεθνούς αγοράς των επί μέρους εθνών. Με την εγκατάσταση μιας διορισμένης γραφειοκρατίας στα φόρα και στις επιτροπές λήψης ζωτικού χαρακτήρα αποφάσεων περιορίστηκε δραστικά η αρχή τής πλειοψηφίας. Ένας πακτωλός επιδοτήσεων χορηγήθηκε στην αρχική φάση, προς τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες, που διέθεταν όμως μια εύρωστη γεωργική παραγωγή, με στόχο την “προσαρμογή” τους. Αυτές κατευθύνθηκαν κυρίως σε αγροτικές μονάδες με στόχο τήν καταστροφή τού γεωργικού ιστού, κρίνοντας μια πληθώρα καλλιέργειας ειδών ως “ασύμφορες”, προωθώντας την συγκέντρωση τής παραγωγής ζωτικών προϊόντων σε λίγα κέντρα, όπου στην συνέχεια επιβλήθηκαν τα μεταλλαγμένα. Μεγάλο ποσοστό των παραγωγών κατευθύνθηκε από την πραγματική στην εικονική παραγωγική, με στόχο τα αργύρια των επιδοτήσεων. 

  Δεν ήταν όμως μόνον η εξουθένωση τής αγροτικής οικονομίας, που οδήγησε στην πλήρη οικονομική απαξίωση τού ασθενέστερου θύματος τής ευρωπαϊκής “ενοποίησης”. Η ένταξη μιας ασθενούς οικονομίας σε πλαίσια ελεύθερου ανταγωνισμού δίπλα σε οικονομικούς κολοσσούς, περνώντας του ταυτοχρόνως δημοσιονομικές χειροπέδες στα πλαίσια μιας ενιαίας νομισματικής πολιτικής και ενώ τα κονδύλια που είχαν παρασχεθεί για προσαρμογή, αντί να διατεθούν για την βελτίωση των υποδομών, εξανεμίσθηκαν από την αδηφαγία των κομματικών κλεπταποδόχων, τον πελατειακό τους συρφετό και την παρηκμασμένη πλέμπα που άγεται και φέρεται, ήταν επόμενο να οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία, ενώ στην συνέχεια μπαζοποιήθηκαν και τα τελευταία ερείπια των δομών μέσω των πρόστυχα επιβληθέντων “μνημονίων”, για την πλήρη πολτοποίηση τού αχταρμά. 

  Εξ όσων αντιλήφθηκα, η προβληματική για καθιέρωση εθνικού νομίσματος ουδόλως απασχόλησε πλέον τον προβληματισμό πριν τις ευρωεκλογές, καθότι η αντίληψη, ότι ο οικονομικός υπόνομος είναι αυτός, που θα αρδεύει πλέον στο εξής αενάως την οικονομία τής χώρας, φαίνεται να έχει παγιωθεί τόσο σε όλα τα κόμματα τής βουλής, όσο και στην συνείδηση των πολιτικά ανήσυχων πολιτών. Με τον αποκλεισμό τού ΕΠΑΜ μέσω καλπονοθείας από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, που ήταν το μόνον κόμμα που ανέδειξε επαρκώς και μονίμως αυτό το ζήτημα με συνεκτική και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, δίπλα σε λιγοστούς οικονομολόγους, όπως ο Σπύρος Λαβδιώτης, ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Κωνσταντίνος Κόλμερ, έσβησαν οι όποιες κοινοβουλευτικές στοχεύσεις του. Ενώ ο Δημήτρης Καζάκης είναι αναμφίβολα στα οικονομικά γίγας, όσο αφορά την συγκρότηση μιας στρατηγικής και τα οργανωτικά ζητήματα, είχε φανεί εξ αρχής ότι είναι νάνος. Η έντονα προσωποπαγής εκφορά του και η αυτοϋπερεκτίμηση τού ρόλου του, σε συνδυασμό με ότι αγνοεί πλήρως ακόμη και την αλφαβήτα τής συνωμοσιολογίας, παρότι κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω του κάποιους αξιόλογους ανθρώπους και παρά τις έντονες μιντιακές παρεμβάσεις αυτού τού χώρου που εξακολουθούν αμείωτες, ήταν μοιραίο να περιοριστεί ο ρόλος του στην σφαίρα τής καταγγελτικής διαμαρτυρίας, χωρίς να είναι σε θέση να δομήσει με συγκεκριμένο τρόπο κάποια προοπτική ανατροπής. Αποδείχθηκε στην πράξη, με έτερο εκπρόσωπο αυτής τής διαδικασίας τον Νίκο Κοτζιά, ότι άνθρωποι, που ένα μέρος τού εγκεφάλου τους είναι εξόχως δημιουργικά προικισμένο, έχοντας θητεύσει επί μακρόν στο ΚΚΕ προηγουμένως, έχουν υποστεί νοητική καθίζηση στον τομέα που αφορά την προώθηση ανατροπών μέσω τής ανάπτυξης κινηματικών διαδικασιών και μεταπίπτουν σε υποβόσκουσα αγκύλωση, όταν οι υπουλία τούς συστήματος βραχυκυκλώσει κάποιες από τις αυταπάτες που τους χαρακτηρίζουν.

  Έτσι, τόσο η ουσία τής εξασκούμενης ποδηγεσίας τού ευρωπαικού κυνοβουλίου και των συναφών μηχανισμών καταδυνάστευσης, όσο η συγκεκριμένη προοπτική να κτυπηθεί αυτό το θηρίο με καίριο τρόπο, έχουν θολώσει πάρα πολύ, με αποτέλεσμα οι αιχμές να επικεντρώνονται σε μια συμπτωματολογία, που οι αντίστοιχες ιαχές για επικείμενη επέλαση εναντίον τού θηρίου, κάθε άλλο παρά είναι ζυγισμένες στα πλαίσια μιας μεσοπρόθεσμης στρατηγικής. Καθότι, οι αιχμές που έχουν επιλεγεί, με έμφαση στο μεταναστευτικό και την παροχή στήριξης στους νατοϊκούς μακελάρηδες στην Ουκρανία, δεν χρειάζονται καν την ΕΕ. για να προωθηθούν, στον βαθμό που οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτήν προωθούν μαζικότατα αυτήν την πολιτική, με εξαίρεση τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και τον Φίτσο στην Τσεχοσλοβακία. Και όσο κι εάν επηρεάζει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών τις εσωτερικές εξελίξεις σε κάθε χώρα, αυτές δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν τούς συσχετισμούς μεσοπρόθεσμα, μέσα σε μια περίοδο, που κάθε μέρα πυρακτώνεται όλο και περισσότερο. Είναι σαν να απαιτεί κάποιους από το προσωπικό ενός οίκου οίκου ανοχής να παίζει πεντόβολα, ενώ όλη η κατάστρωσή του είναι φτιαγμένη για την παροχή ακολασίας, μέσα σε κοινωνίες, που οι ανθρώπινες σχέσεις εμπορευματοποιούνται και οι συνειδήσεις είναι προσκολλημένες στον ατομισμό, υποβιβάζοντας το ερωτικό γεγονός σε διαδικασία σκοπιμότητος και σε υποκατάστατα τής πηγαίας ηδονής. Πέραν ότι, για να αλλάξει άρδην μια πολιτική, απαιτείται ως μίνιμουμ προϋπόθεση μεταστροφή τής πλειοψηφίας των εκπροσώπων. Το πολυσχιδές των τάσεων δεν προδιαγράφει όμως κάποια τέτοιου είδους εξέλιξη. Η Μελόνι αντιτίθεται μερικά στον ισλαμικό εποικισμό, στηρίζει όμως τους δυτικούς στην Ουκρανία. Και το AfD, ενώ έχει κάνει σημαία την αντιμετώπιση τού μεταναστευτικού, στηρίζει αναφανδόν την κλίκα νετανγιάχου και την γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Από την άλλη το κόμμα τής Sara Wagenknecht, που έχει διεξάγει σημαντική καμπάνια ενάντια στην συμμετοχή τής Γερμανίας στον πόλεμο στην Ουκρανία αρνείται κάθε συζήτηση με το AfD.

  Για την ΕΕ. Υπάρχει μόνον μια ρεαλιστική λύση. Ξεπάτωμα μέσω κινητοποιήσεων και έξοδο τής Ελλάδας από αυτόν τον μηχανισμό, με καθιέρωση εθνικού νομίσματος και επιλογή άνεξάρτητης εθνικής πορείας. Τα τέρατα δεν επιδέχονται φτιασιδώματα. Γι αυτό ο Πρόεδρος Πούτιν ακονίζει το μαχαίρι για κατάργηση τής συμφωνίας 2+4.

https://terraherz.wpcomstaging.com/2024/06/08/zwei-plus-vier-update/

  

Συνεχίζεται...    https://bostopel.blogspot.com/