ΜΕΡΟΣ 2ον
,,,χρυσό τζιτζίκι, και πίστευαν πως
κατάγονταν από αυτό το έντομο, [1] δηλαδή από έναν Τρώα! Μαρτυρείται πως ο Τρώας Εύφορβος ήταν
καταστόλιστος με «τεττιγγοφορίαν», δηλαδή στολισμένος με τον δήθεν «Αθηναϊκό»-«Ιωνικό» χρυσό τζίτζικα.[2]
Φυσικά, αυτά αντίφασκαν με τους Μύθους των «Διφυών» φιδάνθρωπων ιδρυτών και
γεναρχών της Αθήνας. Τα ιερά ζώα της πόλης δεν ήταν τα τζιτζίκια, τα οποία
μάλιστα έτρωγαν, αλλά το φίδι και η κουκουβάγια. Έχουμε λοιπόν, δυο
αντιφατικές τοτεμικές παραδόσεις στην ίδια πόλη. Την Τρωική, και την Ελληνική.
Ο Θουκυδίδης ήδη παραδίδει πως η «τεττιγγοφορία» άρχιζε να
εγκαταλείπεται στην εποχή του. Πρέπει να απορρίφθηκε σαν ξενόφερτη συνήθεια.
Αθήνα Β) Παρακάτω θα
δούμε πως οι Τρώες αποκαλούσαν τον Φοίνικα Ηρακλή, γνωστό ως
Μελκάρθ, Δισανδάν. Οι Έλληνες τον είχαν για άλλο πρόσωπο, και τον
αποκαλούσαν Σάνδωνα. Κέντρο της
λατρείας του ήταν η Ταρσός της Κιλικίας, περιοχή συγγενική με την Τρωική
Κιλικία. Πρόκειται για τον Σάνδοκο,
που αναφέρει ο Απολλόδωρος. Αυτός ο καταφανέστατα ξένος Ήρωας, όπως φαίνεται
ακόμα και από το όνομά του, πιστεύονταν πως ήταν… Αθηναϊκής καταγωγής, απόγονος
του Κέφαλου και της Ηώς.[3]
Μάλλον ήταν Τρώας Ήρωας, που επιβλήθηκε στους Αθηναίους κατά την Τρωική κατοχή.
Μετά δημιούργησαν –ή μάλλον διαστρέβλωσαν- τον Μύθο του Κέφαλου για να
παρουσιάσουν τα πάντα Ελληνικά.
Υπάρχει παραλλαγή του Μύθου, η μόνη γνήσια, όπου ο Κέφαλος αρνείται
την Ηώ, και αυτή φέρνει τα πράγματα έτσι που ο Ήρωας να σκοτώσει τη γυναίκα του
άθελά του, και να αυτοκτονήσει ή να εξοριστεί στην Κεφαλονιά, δίνοντάς της το
όνομά του. Οι γιοί του, μάλιστα, επέστρεψαν στην Αθήνα.
Το μόνο κοινό στις δυο
παραλλαγές, είναι τα ονόματα Ηώς και Κέφαλος. Η θεά Ηώ είχε ειδικές σχέσεις με
την Τροία, μια που με τον Τρώα Τιθωνό έκανε τον Μέμνονα, έναν από τους μεγαλύτερους Ήρωες της Τροίας και της Ασίας,
γενικότερα. Γι αυτό και μερικοί αρχαίοι πίστευαν πως το ζευγάρωμα του Τρώα με την Ηώ (=Ανατολή) συμβόλιζε τη
σχέση της πόλης με την Ασία.
[4]
Πάντως και ο… Αθηναίος Σάνδοκος
έδρασε αποκλειστικά στην Συρία και
την Κιλικία, και υπήρξε πρόγονος του
Άδωνι, που και αυτός… Αθηναίος
ήτανε. Κανείς σοβαρός ερευνητής δεν θεωρεί τον Ιουδαιοφοίνικα Αντονάι
=Κύριο, Ελληνικό θεό… Συνοπτικά,
οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Τρώα Ήρωα Δισανδάν-Ηρακλή, πατριώτη τους!
Αθήνα-Θήβα-Τανάγρα Γ)
Φαίνεται πως όλα αυτά σχετίζονταν με το Φοινικικό Θηβαϊκό γένος των Γεφυραίων,
που είχε εγκατασταθεί στην Αθήνα. Υπήρχε θρησκευτική και φυλετική ταύτιση των Θηβών
της Ελλάδας και των Θηβών της Τρωικής Κιλικίας. (ο γενάρχης των Κιλίκων, Κίλικας και ο ιδρυτής της Θήβας, Κάδμος, ήταν αδέλφια) Η εκστρατεία
των «Επτά
επί Θήβας» καθοδηγήθηκε –κατά την
γνώμη μου- από την Τροία εναντίον της Θήβας, γιατί η πόλη αρνήθηκε την
λατρεία του Απόλλωνα, [5]
επικήρυξε και σκότωσε την πρώτη Πυθία-Σφίγγα, και εκδίωξε τους Φοίνικες
Γεφυραίους, παρά τις Φοινικικές καταβολές της. Οι Γεφυραίοι είχαν εγκατασταθεί
και στην Τανάγρα, που επίσης
αρνήθηκε την συμμετοχή στα Τρωικά, ακόμα και το δικαίωμα ελλιμενισμού στον
Ελληνικό στόλο. [6] Τότε, την πολιόρκησε ο Αχιλλέας.
Τελικά, ούτε η Θήβα εκστράτευσε
στην Τροία. Είχε πρόσφατα αλωθεί από τους «Επτά», γι αυτό δεν πολέμησε. Ίσως
όχι, γιατί αργότερα φρόντισε να μεταφέρει από την Τροία τα οστά του Έκτορα,
κατόπιν χρησμού του εθνικού μας
Μαντείου, των Δελφών,[7] (τι θα γινόμασταν χωρίς αυτό) Ο Τρώας ετούτος λατρεύονταν εκεί
μέχρι το 355 μΧ! [8] Έκτωρ ήταν και επίθετο του… Δία![9]
(Εθνική θρησκεία, που λένε) Δυστυχώς, μετά οι Χριστιανοί κατάργησαν
ετούτες τις πατριωτικές λατρείες. Αντί για Ιουδαιοφοίνικες
Τρώες, υποχρεωθήκαμε βίαια να
λατρεύουμε Εβραίους… Αθάνατη Ελλάς!
Η Αθήνα είχε επηρεαστεί θρησκευτικά από
τους Γεφυραίους, που σύμφωνα με παραλλαγές ήταν ένα σεπτό ιερατικό γένος –για
να μην πούμε το μοναδικό. [10] Έτσι, δεν γίνονταν να πολεμήσει κατά των Τρώων Κιλίκων,
αδελφών των Γεφυραίων!
Αθήνα Δ) Υπάρχει η εκδοχή
πως οι Τρώες Κίλικες ονομάστηκαν από τον ηνίοχο του Πέλοπα, Κίλλα.
Από αυτόν ονομάστηκαν και ένας ποταμός, ένα βουνό, και η Τρωική πόλη Κίλλα,
αλλά και η… Κιλικία. [11]
Είναι λίγο τραβηγμένο. Πάντως, ο Πέλοπας ήταν Ασιάτης, που εκδιώχτηκε από τους
Τρώες. Κίλλα ήταν και Τρωικό κύριο
όνομα. Έτσι έλεγαν μια κόρη του Λαομέδοντα. Όνομα, πόλη, βουνό και ποτάμι
Κίλλα, και λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα,[12] υπήρχαν πάντως στην Τρωάδα, είτε
συγγένευαν είτε όχι με την Κιλικία. Και μια που οι Τρώες ήταν… Αθηναίοι,
μάλιστα από τον Δήμο Ξυπετεώνες, είχαμε και χωριό Κίλλεια
στον Υμηττό.
Και
πάλι, το τοπωνύμιο συνδέεται με τη Μέση Ανατολή! Συγγένευε σίγουρα με το…
Ισραήλ. «…και άλλην τινά που Κίλλαν είναι κατά την Ιουδαίαν, ης οι πολίται
Κιλλήται και Κιλλανοί ελέγοντο.» [13]
Δηλαδή, αν ξεχάσουμε τους ηνίοχους, τότε τα σχετικά Τρωικά τοπωνύμια, που υπήρχαν και στην Αθήνα και στην Λέσβο,
και πάνω απ’ όλα η λατρεία του Κίλλαιου Απόλλωνα στην ομώνυμη
Τρωική πόλη, είναι Μεσανατολικής προέλευσης.
Αθήνα Ε) Αιθίοπες
απεικονίστηκαν από τον Φειδία σε ένα άγαλμα της Νέμεσης που στήθηκε για τη νίκη στον… Μαραθώνα.[14] Η Νέμεσις
ταυτίζονταν με την Τρωική θεά Αδράστεια,
και οι Αιθίοπες του… Μαραθώνα πρέπει να συνδέονται με τους Αιθίοπες του Τρώα Μέμνονα.
Προφανώς είχαν ενταχθεί στη λατρεία της Τρωικής θεάς Αδράστειας –που
ταυτίζονταν με την Ελληνική θεά Νέμεση- και η παρουσία τους ως συνοδοί της θεάς
είχε καθιερωθεί σε κάθε ανάλογη αναπαράσταση στην Αθήνα, σαν συνέπεια και
κατάλοιπο των εθίμων που καθιέρωσε η Τρωική κατάκτηση. Αυτοί οι «Αιθίοπες»
ήταν στην πραγματικότητα Ινδοί. (Οι
αρχαίοι πίστευαν πως Αιθίοπες ζούσαν και
στην Ινδία) Ινδοευρωπαϊκός πολιτισμός…
Θα αναλύσουμε το θέμα μιλώντας για τους βασιλιάδες τους, Τρώες Μέμνονα και
Τιθωνό, τους Τρώες-Ινδούς Ορόντη, Δάρδες, Πάνδαρους, και τους
Μεσοποτάμιους-Τρώες-Εβραίους Έλυμους.
Κατά τα άλλα, οι Αθηναίοι, επί
Πεισίστρατου, πρόσθεσαν άτεχνα στα Ομηρικά Έπη την –ψευδή- συμμετοχή τους στα Τρωικά… Αυτό δεν το ισχυρίζομαι
αυθαίρετα, γιατί ήταν διαδεδομένη άποψη ήδη από την αρχαιότητα. «(Ο Όμηρος:) εψεύσατο. Αθηναίοι γαρ ουκ
εκστράτευσαν επ’ Ίλιον». Τον Δαφίτα,
που το έγραψε, τον σταυρώσανε… [15]
(είναι, ενδεικτικά, το είδος της ελεύθερης
έρευνας των «νεότερων» ιστορικών, που λέει και ο Στράβωνας - Σφίγγα…) Προσωπικά,
προσδοκώ τα καλύτερα…
Μακεδονία: Ο αδελφός του Τρώα Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων,
βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία…
[16]
Τον σκότωσε ο Ηρακλής. Γραμματολογικά, οι τύποι
των ονομάτων Αιμάθη και Ημάθη είναι εναλλάξιμοι. Αυτή ήταν μια
παρθένα που θυσιάστηκε για να «στεριωθεί»
η Συριακή Αντιόχεια επί Ορόντη. Δεν
νομίζω να την κουβάλησαν από την Μακεδονία.
(Δεν φεύγουμε από την Μέση Ανατολή με
τίποτα!) Ο ομώνυμος, λοιπόν, με τον Ημαθίωνα Αμαθούς ή Αμαθί, γιός του
Χαναάν,
ήταν Φοίνικας (άρα ομόφυλος με τους
Κίλικες Τρώες) και έχτισε την πόλη Αμαθούντα ή Αμάθη, στην Φοινίκη, την
οποία οι Μακεδόνες μετονόμασαν σε «Επιφάνεια»,[17]προφανώς
για να μην φαίνεται η σκανδαλώδης ομωνυμία με την πατρίδα τους, την Ημαθία και τον ομώνυμο Φοίνικα
και Τρώα βασιλιά τους. Και όμως,
οι Μακεδόνες παραχώρησαν, αρχικά, ίσα δικαιώματα στους Εβραίους, και αυτοί
άρχισαν να αποκαλούνται με υπερηφάνεια «Μακεδόνες»! [18] όπως αποκαλούνταν και
«Σπαρτιάτες». Μπαααα… Ο Ιώσηπος επικαλείται για τα παραπάνω,
επίσημα έγγραφα. Αργότερα, βέβαια, ήρθε η ρήξη.
Οι Έλληνες έλεγαν πως ο «Άμαθος» (είναι δυνατόν να είναι όνομα με Ελληνική ρίζα;) ήταν άλλο πρόσωπο,
γιός του Ηρακλή. Αν μιλάμε για τον Φοίνικα Ηρακλή, τον Μελκάρθ, όλα εξηγούνται…
Είναι προφανές πως αφού ο Ημαθίων, ο
αδελφός του Μέμνονα ταυτίζεται με την Ημαθία,
την Αραβία και την Αιθιοπία, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Αμαθί- Άμαθο.
Η Αμαθούντα της Κύπρου
έχει την ίδια ρίζα, και συνδέεται με την Σαλαμίνα,
ένα νησί με επίσης Φοινικικό όνομα, (Βαάλ-Σαλάμ)
και τον ημι-Τρώα ιδρυτή της Σαλαμίνας της Κύπρου, τον Τεύκρο (Θογαρμά) γιο του Σαλαμίνιου Τελαμώνα και της Τρωαδίτισσας βασιλοπούλας Ησιόνης. Μπορούμε λοιπόν, να χαράξουμε μια σχεδόν ευθεία γραμμή
ανάμεσα στην Αραβία και την (Μακεδονική)
Ημαθία, χάρη στους Τρώες λεβέντες, πατριώτες, σωτήρες, και προστάτες μας…
Ακόμα και αν αρχικά επρόκειτο
για ομώνυμα πρόσωπα, πολλούς και διάφορους Ημαθίωνες, Άραβες, Βοιωτούς, Αιθίοπες,
Μακεδόνες, Χαναανίτες, (!) πράγμα διόλου πιθανό, το ίδιο τους το όνομα,
και η τελική ταύτισή τους με αυτόν τον Τρώα, αρκεί για να αποδείξει την
τεράστια Τρωική επιρροή στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο. Χρειάζεται να
πω πως οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά, και μια φυλή τους, οι Παίονες,
πολέμησαν υπέρ της Τροίας; Δεν χρειάζεται!
Η επιρροή των Τρώων στην Ελλάδα
φαίνεται από την αφήγηση που δείχνει ακόμα και τον επίσημο μάντη των Ελλήνων,
τον Κάλχα, να είναι Τρώας!
[19] Έτσι
φαίνεται και η επίδραση της Τροίας στην Απολλώνια λατρεία. Ο Αγαμέμνονας δεν
τον αφήνει καν να μιλήσει, και τον αποκαλεί «μάντη κακών». Αυτά,
βέβαια, δεν μπορούν να αναλυθούν εδώ, αλλά σε ειδικά (δυστυχώς μακροσκελή) κεφάλαια…
Η Ελλάδα αντέδρασε στην Τρωική
εισβολή. Η υπόθεση ίσως θυμίζει τους Περσικούς πολέμους, ή την εκδίωξη των
Σταυροφόρων από την Πόλη από τους Παλαιολόγους. Οι Έλληνες βασιλείς συμμάχησαν,
με αρκετή δυσκολία και καυγάδες μεταξύ τους, για να εκμηδενίσουν τον
πατροπαράδοτο εχθρό, την Τροία. Οι διαφωνίες οφείλονταν, στην πραγματικότητα,
στο ότι ήδη οι γενιές τους είχαν Αιγυπτιακό, Τρωικό και Ασιατικό αίμα. Ήμασταν
όμως τυχεροί, γιατί οι Ασιάτες Πελοπίδες – Ατρείδες είχαν εκδιωχθεί από τους
Τρώες. Έτσι, αν και δεν ήταν Έλληνες, είχαν έχθρα με την πόλη.
Η πρώτη εκστρατεία των
Ελλήνων μετά την αρπαγή της Ελένης, ήταν κατά της Μυσίας, γείτονα και
σύμμαχο της Τροίας στην επιδρομή που αναφέραμε. Η σύγκρουση Ελλήνων-Μυσών ήταν
ισάξια με τον Τρωικό πόλεμο.[20] Χρειάστηκαν οκτώ
χρόνια ανασυγκρότησης για να επιτεθούν και στην Τροία. Όμως, η Μυθολογία μας
λέει πως η απόβαση στη Μυσία ήταν λάθος
πλοήγησης των Ελλήνων! (Ένας Μύθος
που γελοιοποιεί την Ελλάδα)
Μυσία σημαίνει: χώρα του Μυ =
ποντικού από όπου προέρχονται οι Μύσες-Μούσες.[21] Εκεί λατρεύονταν ο «Ποντικοδαίμονας»[22] «Μουσαγέτης»
(Αρχηγός των Μυσών-Μουσών) Απόλλων Σμινθεύς. Αναλύσαμε ένα ποντικοθαύμα του. Ο θώρακας του
Αγαμέμνονα στολίζονταν με φίδια, «κυάνεους δράκοντες» [23]
-φυσικοί εχθροί των ποντικιών (σμίνθων)
και της Τροίας. Η σύγκρουση ήταν Τοτεμική, βαθύτερη και διάφορη από τον σημερινό πατριωτισμό.
Η στρατηγική συνδυασμού χερσαίων και
θαλάσσιων δυνάμεων των Ελλήνων εμφανίζεται στις επιθέσεις του Αχιλλέα στις γύρω
πόλεις και νησιά, που ελέγχονταν από τους Τρώες. Ο Φιλοκτήτης δεν έμεινε στη
Λήμνο λόγω ανίατου τραύματος. Κάλυπτε τα θαλάσσια μετόπισθεν του στρατού που
πολιορκούσε την Τροία, εξασφαλίζοντας τον ανεφοδιασμό του. «...γιατρεύτηκε από την Λήμνια
Βώλο» (ειδικό χώμα) «όπου λένε πως έπεσε ο Ήφαιστος...»
/.../ «...όσο δε καιρό οι Αχαιοί κατατρίβονταν στο Ίλιο, ο Φιλοκτήτης μαζί με
το γιο του Ιάσονα Εύνεο κατελάμβανε τα μικρά νησιά, διώχνοντας τους Κάρες που
τα κατείχαν...»[24] (Οι
Κάρες ήταν σύμμαχοι των Τρώων)
Η συκοφάντηση της Ελλάδας
Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη άλωση της Τροίας από τον Ηρακλή,
άφησε την πόλη ελεύθερη, ενώ μπορούσε να την κατακτήσει. Σε σχέση με τα ήθη της
εποχής, οι Έλληνες, αν και την κούρσεψαν και πήραν σκλάβους, (αυτά που σήμερα αποκαλούμε «πολεμική
αποζημίωση») φέρθηκαν ανθρωπιστικά, μια που δεν κατάστρεψαν την Τροία,
ζητώντας μόνο τα αυτονόητα δικαιώματα ελλιμενισμού. (όπως βάσιμα υποθέτουμε)
Αλλά και η τελική πτώση της Τροίας, με τις απάνθρωπες
βιαιοπραγίες και τις ιεροσυλίες των Ελλήνων που αναφέρονται, φόνους αμάχων,
παιδιών και ηλικιωμένων πάνω στους βωμούς, καταστροφές ιερών, βιασμούς και
θυσίες παρθένων πάνω σε τάφους Ελλήνων και αγάλματα θεών κλπ., δεν συνάδει με
την κατοπινή κατάσταση της περιοχής.
Ο πληθυσμός της Τρωάδας παρέμεινε… Τρωικός,
με Τρωική εθνική συνείδηση και με αυτοδιοίκηση, τουλάχιστον μέχρι και τα
χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, που με έκπληξη διαπίστωσε πως το εκεί άγαλμα
του Έκτορα δέχονταν ακόμα λατρεία, και μάλιστα με την ανοχή των Χριστιανών! [25]
(κύλησε ο Ιουδαιοτρωικός τέντζερης και
βρήκε το Ιουδαιοχριστιανικό του καπάκι…) Και ο Όμηρος ισχυρίζεται, έμμεσα,
πως η Τροία διατήρησε την κρατική της υπόσταση μετά την άλωσή της, μάλιστα μας
δίνει και το όνομα του νέου βασιλιά της, που ενθρονίστηκε με απόφαση του Δία: Είναι
ο γνωστός Αινείας. [26]
Νομίσματα του «Δήμου
των Ιλιέων» της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής εποχής, με τον Έκτορα να
οδηγεί το άρμα του, ή με τον Απόλλωνα και τον Σμίνθο (ποντίκι) του, γεμίζουν ακόμα τα μουσεία. Πίστευαν πως το
φάντασμα του Τρώα Ήρωα έλυνε και έδενε στην περιοχή, τιμωρώντας όσους τόλμαγαν
να τον κατηγορήσουν, (!) ενώ οι «κατακτητές» Θεσσαλοί έστελναν ως
αφιέρωμα γυναίκες-ιέρειες στους Τρώες για χίλια χρόνια μετά τον πόλεμο!
Το μόνο που φαίνεται πως επέβαλλαν οι Έλληνες στους Τρώες,
ήταν η λατρεία και των δικών τους Ηρώων που ήταν θαμμένοι στην περιοχή. Αυτό
συμβαίνει και σήμερα σε πάμπολλα πεδία μαχών, όπου υπάρχουν και νεκροταφεία των
εισβολέων ή κατακτητών, με την ανοχή (και
την υποστήριξη) της χώρας όπου βρίσκονται.
Η
«κατακτημένη»
και «εξανδραποδισμένη»
Τροία, παρέμεινε… Τροία μέχρι τέλους! Αυτό αποδείχνει πως οι Έλληνες, αν και
ισοπέδωσαν την πόλη, και της στέρησαν την επιρροή που είχε στην Ασία, δεν
κατάστρεψαν ολοκληρωτικά την περιοχή, ούτε ξερίζωσαν τον λαό των Τρώων από
εκεί. Στην επακόλουθη κοσμοκρατορία τους, δεν επέβαλλαν κανενός είδους
καταπίεση στον ντόπιο πληθυσμό, που παρέμενε μολοντούτο, εχθρικός προς αυτούς.
Και αν αυτά θεωρηθούν σημάδια εθνικής συγγένειας Ελλήνων-Τρώων, ας υπενθυμίσουμε
την ολοκληρωτική εξόντωση των Πλαταιέων και των Μηλίων από τους Σπαρτιάτες
και τους Αθηναίους αντίστοιχα στον
Πελοποννησιακό Πόλεμο. Έτσι, η ανοχή των Ελλήνων απέναντι στους Τρώες πρέπει
μάλλον να ερμηνευθεί σαν προσπάθεια
συμφιλίωσης με τους Ασιάτες, που γνώριζαν πως μπορούσαν να τους επιτεθούν
ξανά, βασισμένοι στην απόλυτη αριθμητική τους υπεροχή. Πράγματι, οι Πέρσες
εμφανίστηκαν ως εκδικητές της Τροίας. Το ίδιο ισχυρίστηκαν και οι Ρωμαίοι. Τώρα
έχουμε τους… Τούρκους!
Οι Έλληνες,
λοιπόν, έχουν συκοφαντηθεί από την ίδια τους την Μυθολογία, δηλαδή την «πάτρια θρησκεία» τους, όπως την
ονομάζουν οι αδαείς, που έπαιζε το ρόλο του Δικηγόρου των Τρώων, ή μάλλον του ψευδομάρτυρά τους…
Έτσι, η γενική εντύπωση σήμερα, είναι πως μια μεγάλη χώρα (Η Ελλάδα)
τάχθηκε εναντίον μιας πόλης με σκοπό
να την εκμηδενίσει, και μάλιστα για τον ποδόγυρο, ενώ οι Έλληνες πολέμησαν
εναντίον ολόκληρης ηπείρου, όπως θα δούμε...
Είναι πάνω από άδικο να εμφανίζονται οι πολιορκητές ως επιτιθέμενοι και
κατακτητές, μια που είχε προηγηθεί μια εκτεταμένη Τρωική εισβολή, που έφτασε
μέχρι τον Πηνειό, και μετέτρεψε, έστω και προσωρινά, την Ελλάδα σε Τρωικό
προτεκτοράτο, με την εγκατάσταση Τρώων βασιλέων και σε πολλές από τις
νοτιότερες πόλεις. Άλλωστε, αυτά είχαν επαναληφθεί παλιότερα, με την εισβολή
των Δαναών,
των Κεκροπιδών, των Φοινίκων του
Κάδμου και των Πελοπιδών, που εγκαταστάθηκαν και
αυτοί στην πατρίδα μας ως Ελληνικές δυναστείες,
δίνοντας μάλιστα τα ονόματά τους στους Έλληνες. (αυτά μας θυμίζουν λίγο την Νέα Ελλάδα)
Κάποτε, αυτό έπρεπε να σταματήσει. Και σταμάτησε, χάρη στον
φοβερό Τρωικό πόλεμο, έναν πόλεμο που καθόρισε την φυσιογνωμία και το μέλλον
της χώρας.
Η ΤΡΟΙΑ
Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο της μελέτης μας, υποχρεωνόμαστε να
μιλάμε για την Τροία. Η μυθική καταγωγή των ιδρυτών της είναι από τους
Ολύμπιους θεούς, και μάλιστα είναι, κατά μερικές παραλλαγές, Ελληνική. Το
ντόπιο στοιχείο όμως, είναι παρόν, ίσως και κυρίαρχο στους Μύθους. Οι βασιλείς της πόλης κατάγονται κυρίως από
τοπικούς θεοποιημένους ποταμούς και επιχώριες Νύμφες. Αν όμως αναλύσουμε
όλα τα εμπλεκόμενα Μυθικά πρόσωπα κάπως βαθύτερα, θα διαπιστώσουμε πως δεν
είναι ούτε ντόπιοι, ούτε Έλληνες, αλλά κατάγονται
από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή. Το ίδιο άλλωστε φαινόμενο ενέσκηψε στην
προϊστορική (Μυθική) Θράκη, Φρυγία και
Ελλάδα, όπου οι μεγαλύτερες Δυναστείες είχαν την ίδια Αιγυπτο-Φοινικική
καταγωγή. Έτσι, η Μυθική συγγένεια Τρώων και Ελλήνων ανάγεται στην προϊστορική
Αιγυπτο-Φοινικική «παγκοσμιοποίηση». Από
αυτήν προέκυψαν ταυτίσεις που οδήγησαν πολλούς στο συμπέρασμα πως οι Τρώες ήταν
Έλληνες.
Σε αυτό συνέβαλλε και ο Όμηρος, που δίνει Ελληνικά ονόματα
ακόμα και σε όσους εχθρούς θεωρεί «αλλόγλωσσους»,
και χρησιμοποιεί Ελληνικά τοπωνύμια στην Μικρά Ασία, που δόθηκαν στην περιοχή
μετά τον Ελληνικό αποικισμό.
Άλλος
παράγοντας σύγχυσης, είναι οι Ολύμπιοι θεοί, που παρουσιάζονται να λατρεύονται
από Τρώες και Έλληνες, σύμφωνα με τον Όμηρο. Όμως, θα βρούμε στο Έπος και στοιχεία
που δείχνουν το αντίθετο. Ο ίδιος ο Ποιητής, (με το στόμα του Αγαμέμνονα) δεν έχει αποφασίσει αν ο Δίας κυβερνά
από τον Όλυμπο ή από την Τρωική Ίδη. Αλλά και το «Όλυμπος» είναι Τρωικό
τοπωνύμιο, μια που έτσι ονομάζονταν τέσσερις κορφές της Ίδης και ένα γειτονικό
βουνό της Μυσίας, ενώ στα Αιγυπτιακά σήμαινε «Ζωδιακός κύκλος», δηλαδή
ουρανός… Οι Έλληνες εμφανίζονται να θυσιάζουν και να προσεύχονται στον «Κρονίωνα»,
που μόνο με αρκετή δυσκολία μπορούμε να τον ταυτίσουμε με τον γιό του Κρόνου,
τον Δία, και όχι με τον πατέρα του, τον παλιό
θεό, αυτόν που λάτρευαν πραγματικά οι Έλληνες εκείνη την εποχή.
Η έρευνά μας θα αποκαλύψει πως η Τροία, λόγω θέσης και
γενεαλογίας, συγκέντρωνε όλες τις πολιτιστικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις της
Ανατολικής Μεσογείου. Ήταν το θρησκευτικό κέντρο της λατρείας των Ολυμπίων, που
ήταν «Ιδαίοι»,
μια που η Μεγάλη Μητέρα τους Ρέα – Κυβέλη κατάγονταν από αυτό το
Τρωικό βουνό. Επιμένουμε να τους αποκαλούμε «Ελληνικούς»
θεούς, αν και κανείς δεν αγνοεί ή αμφισβητεί την καταγωγή και το κέντρο
λατρείας της Μητέρας τους, που ήταν Μικρασιατικό.
Ο Ποιητής
ταλαντεύεται ανάμεσα στον Πατριωτισμό και την Πίστη στους Ολύμπιους, πράγμα που
μπαίνει σε δοκιμασία όχι μόνο στο μυαλό του, αλλά και σε αυτό των Ηρώων του. Φυσικά,
η σύληση των ξένων ιερών του αλλόφυλου εχθρού σε έναν πόλεμο, είναι κανόνας…
Όμως, η κατοπινή υιοθέτηση της λατρείας των Ολύμπιων μετέτρεψε αυτή την αυτονόητη
πράξη σε έσχατη ασέβεια: Οι Έλληνες παρουσιάζονται, αντιφατικά, να πολεμάνε και
να πληγώνουν τους υποτιθέμενους πάτριους
θεούς και γενάρχες τους στη μάχη!
«…γιατί η φριχτή μάχη δεν γίνεται πια ανάμεσα στους
Τρώες και
τους Αχαιούς. Οι Δαναοί τώρα πολεμούν και με τους
αθάνατους…»[27]
Ακόμα, είναι
καταραμένοι από τους θεούς, και έχουν τραγική κατάληξη επιστρέφοντας στην
Ελλάδα.
Όπως καταλαβαίνετε,
η Μυθολογία έχει πλέξει ένα τεράστιο κουβάρι γύρω από την Τροία, που δεν
ξετυλίγεται εύκολα. Μπορούμε όμως να το προσπαθήσουμε.
Οι Τρώες δεν ήταν μόνο μια πόλη, ούτε και ένας λαός. Υπήρχαν
δυο κύριες φυλές, οι Τρώες και οι Δάρδανοι. Πολλές φορές οι
Τρώες ονομάζονται Τεύκροι, από το όνομα ενός γενάρχη τους. Ο Όμηρος αναφέρει ξεχωριστά
και όσους κατοικούσαν το όρος Ίδη και την πόλη Ζέλεια.
Μνημονεύονται ακόμα οι πόλεις Αδράστεια, Απαισός, και Πιτύεια, στο
όρος Τήρεια.
Άλλες πόλεις ήταν η Περκώτη, το Πράκτιο, η Σηστός, η Άβυδος, η Αρίσβη. Δεν μιλάμε
για συμμαχικές, αλλά για Τρωικές πόλεις, σύμφωνα με τον Όμηρο.[28]
Ο Στράβωνας επεκτείνει ακόμα περισσότερο την Τρωική επικράτεια, προσθέτοντας
τους Κίλικες της Τρωικής Θήβας, τους Λύκιους, και ένα σωρό άλλους. Επίσης φαίνεται πως η Τροία έλεγχε
και την Λήμνο, Τένεδο, Σαμοθράκη, κλπ. που οι Έλληνες είχαν ήδη
καταλάβει. Ας προσθέσουμε την Κίλλα, Χρύση, κλπ.
Οι
σύμμαχοί της προέρχονταν από το χώρο ανάμεσα στην Μακεδονία (Παίονες) μέχρι και τα νότια παράλια της Μικράς Ασίας, (Μυσοί,
Λυδοί, Κάρες, Κίλικες, Σόλυμοι,
Κητιείς...) καθώς και οι Φρύγες. Ανάμεσά τους και το Ελληνικό
φύλο των Πελασγών, αλλά μόνο όσοι κατοικούσαν στην Ασία. Από τα βόρεια
παράλια της Μ. Ασίας (Εύξεινος
Πόντος) βοήθησαν οι Ενετοί,
(Παφλαγόνες), Ασκάνιοι, Χάλυβες, κλπ.
Υπάρχουν μη επιβεβαιωμένες ενδείξεις πως είχαν συμμάχους και τους Καππαδόκες.[29] (Λευκοσύρους)
Φαίνεται πως η πόλη είχε και την υποστήριξη των Χετταίων, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους,
(ή των Ασσυρίων, σύμφωνα με τους Έλληνες ιστορικούς της αρχαιότητας) που έστειλαν
ενισχύσεις στην πόλη, 200 άρματα και 20.000 πολεμιστές από το Ελάμ, (τα μετέπειτα Περσικά Σούσα) που οι αρχαίες πηγές αποκαλούν Αιθίοπες,[30]
μια που πίστευαν πως αυτή η φυλή ζούσε και στην Ανατολή, αφού αποκαλούσαν τους
μελαψούς Ινδούς «Αιθίοπες». Σύμμαχοι
της Τροίας ήταν επίσης οι Φοίνικες, [31] με τους οποίους συνδέονταν και φυλετικά, και οι Αμαζόνες.
Οι περισσότεροι λένε πως η
Τροία ήταν υποτελής ή ισότιμη σύμμαχος με όλους τους παραπάνω. Ο Δίων ο Χρυσόστομος λέει όμως πως η πόλη
ήταν επικυρίαρχος όλων αυτών των κρατών. (ακόμα
και των Ασσυρίων!) Οι Τρώες Μέμνων (αναφερόμενος
και ως «βασιλεύς Αιθιόπων», «βασιλεύς
Περσών», «Βασιλεύς Ινδών»…) και ο πατέρας του Τιθωνός, που γενικά μνημονεύονται ως στρατηγοί του
Ασσύριου βασιλιά Τεύταμου, καταγράφονται σε μερικές πηγές ως Ασσύριοι Βασιλείς!
«Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός
λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω
κατά των Ελλήνων…» /…/ «…Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο
Τεύταμος)[32] και αλλού: «…του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...» (δες παραπάνω)
Ο άλλος αδελφός
του Μέμνονα, γιος του Τιθωνού, ο Ημαθίων,
βασίλευε ανάλογα με παραλλαγές, στην Αιθιοπία, Αραβία, Μακεδονία, Βοιωτία…
Μιλήσαμε ήδη γι αυτόν. Αυτή η Τρωική
οικογένεια, λοιπόν, κυβερνούσε την Γη, ανάμεσα στο Γιβραλτάρ και την Ινδία! Αυτό,
άλλωστε, ισχυρίζεται ο Δίων ο Χρυσόστομος, όπως αναφέραμε…
Μνημονεύονται
ακόμα και Ινδικές φυλές με Τρωικά ονόματα, οι Δάρδες και οι Πάνδαροι,
ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί πως οι Εβραίοι κατάγονται επίσης από την
Ινδία! [33]
Το όνομα Έλυμος ήταν κοινό ανάμεσα στην Τροία, τα Σούσα του Μέμνονα και το
Ισραήλ, και μάλιστα με θρησκευτική βαρύτητα. Τα μνημεία του «Βασιλέως
Ινδών» Μέμνονα θεωρούνταν θαυματουργά από τους Εβραίους Ιερείς. Το Συριακό τοπωνύμιο Ορόντης
μαρτυρείται ως όνομα Τρώων και Ινδών Ηρώων. Ινδοευρωπαϊκός
πολιτισμός…
Εδώ μπορούμε να κάνουμε μια μικρή παρένθεση:
Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς
αφιερώνουν μεγάλο μέρος των μελετών τους στις αρχαίες Αυτοκρατορίες της
Ανατολής, που γι αυτούς είναι μόνο μία: Η
Ασσυρία. Αυτό το κράτος εμφανίστηκε σαν σημαντική δύναμη στην Ιστορία πολύ
μετά την πτώση της Τροίας, γύρω στα 900-800 πΧ. Και όμως, οι αρχαίοι συγγραφείς
μιλάνε για συμμαχία Τροίας-Ασσυρίας,
μέσω του Τρώα Μέμνονα (και του πατέρα του, Τιθωνού -Ταυτάμη) που
ήταν (μυθολογικά) και Ασσύριος Στρατηγός.
Εν τω μεταξύ, από γραπτές πηγές που
βρέθηκαν από ανασκαφές στην Χαττούσα,
την πρωτεύουσα των Χετταίων,
γνωρίζουμε πως η Τροία ήταν υποτελής –ή έστω συμμαχούσε- με αυτούς, και όχι
τους Ασσυρίους. Διασώθηκε μάλιστα και αλληλογραφία ανάμεσα στους Χετταίους και
τους Μυκηναίους που αφορά και πάλι την –διεκδικούμενη-
Τροία, που αναφέρεται ως Ουιλούσσα =Ιλιον. Η σχέση Τροίας –
Χετταίων έχει επιβεβαιωθεί αρχαιολογικά και στην Τρωική πλευρά, μια που η
μοναδική επιγραφή που βρέθηκε στην Τροία, είναι Χιττιτική.
Οι Χιττίτες ήταν μια μεγάλη
Αυτοκρατορία που κυριάρχησε στην Μ. Ασία, Μεσοποταμία και Μέση Ανατολή, για να
εξαφανιστεί μαζί με την σύμμαχό της, την Τροία, και τον Μυκηναϊκό πολιτισμό,
κατά την μεγάλη κρίση του 11ου αι πΧ, που άλλαξε οριστικά τον πολιτικό και
πολιτιστικό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου.
Το γεγονός πως οι Ελληνες Ιστορικοί
αγνοούσαν την Χιττιτική Αυτοκρατορία ενώ αυτή ήταν σύμμαχος της Τροίας,
αποδείχνει πως οι παραδόσεις περί Τρωικού πολέμου που έφτασαν μέχρι την εποχή
της δημιουργίας των Ομηρικών Επών, ήταν
προφορικές, και οι Ελληνες χρησιμοποίησαν, για να συμπληρώσουν τα ιστορικά
στοιχεία που έλλειπαν, πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που τους ήταν τότε
γνωστά. Μάλιστα, μπορούμε (με βάση την
ιστορική ανάδειξη της Ασσυρίας τον 9ο αι πΧ) να χρονολογήσουμε
τις πηγές της αρχαίας ιστοριογραφίας σε αυτήν την εποχή, και όχι πριν.
Και όμως, άλλες γραπτές πηγές αναφέρουν τους Χετταίους: Η Παλαιά Διαθήκη!
Συνεπώς, το Ιερό Βιβλίο των Εβραίων είναι αρχαιότερο από κάθε γνωστό δείγμα της
αρχαίας Ελληνικής γραμματείας. Μάλιστα, επειδή οι Χιττίτες, που εξαφανίστηκαν
ολοκληρωτικά, ήταν μέχρι πρόσφατα, άγνωστοι από κάθε άλλη πηγή, μόνο η Παλαιά
Διαθήκη μας πληροφορούσε γι αυτούς, μέχρι που αρχαιολογικές έρευνες την
επιβεβαίωσαν.
Λίγο μας ενδιαφέρει η θέση της
Τροίας στην πολιτική σκακιέρα, γιατί, σε κάθε περίπτωση, ως υποτελής ή
επικυρίαρχος, συγκέντρωσε σημαντικές Ασιατικές
(όχι μόνο Μικρασιατικές) και Αφρικανικές δυνάμεις για να την
υπερασπιστούν. Θεωρητικά, πρέπει να γίνονταν επιμιξίες με αυτούς τους
συμμάχους, μια που οι συνθήκες μεταξύ
κρατών επισφραγίζονταν συνήθως με
προξενιά. Αν πιστέψουμε όλες τις αρχαίες πηγές, που ομόφωνα παρουσιάζουν τους Έλληνες να πολεμούν χωρίς συμμάχους, κατανοούμε πως ο αγώνας
τους ήταν τιτάνιος.
Τα διάφορα ονόματα της πόλης, Τροία,
Ίλιον, Δαρδανία, κλπ, αλλά και πολλά από τα αναφερόμενα ονόματα Τρώων,
αντανακλούν τις πολλαπλές εθνικές καταβολές της. Πολλά από αυτά ήταν ίδια και
στη Θράκη. Θα μπορούσε να διατυπωθεί η θεωρία πως το τοπωνύμιο Ίλιον είναι μιας από τις τρωικές
φυλές ενώ το τοπωνύμιο Τροία είναι Φρυγικό, μια που το όνομα Οτρέας είναι επίσης Φρυγικό,[34]
και στην ευρύτερη περιοχή υπήρχε και η πόλη Οτροία, δίπλα στη λίμνη Ασκανία,
περιοχή που ονομάζονταν «Μικρή Φρυγία». Πίστευαν πως η Ο-τροία
ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα. [35] (Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα,
σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη)
Το όνομα «Αλαξάντου» =
Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη, διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, όπου
αναφέρεται ως όνομα βασιλιά της Τροίας.
[36] Είναι παραφθορά
Ελληνικού ονόματος; Δυστυχώς όχι. Λέγανε
πως σε μια επιδρομή του στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Ιουδαιοφοινικικό Αλ= θεϊκός)
πήρε το όνομα Πάρης…[37] Αυτό αποδείχνει πως
το Τρωικό Αλαξάντου (οι
Έλληνες το μετέτρεψαν αργότερα σε
Αλέξανδρος) δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί;
Άλλωστε το «Αλέξανδρος» =προστάτης ή διώκτης των ανδρών, δεν ταιριάζει
καθόλου με τον δειλό, «ουτιδανό» Πάρη, που λέει, πήρε το
όνομα αυτό γιατί καταδίωκε… με τη λεβεντιά του ληστές στην Ίδη! Παραμύθια που προσπαθούν να ελληνοποιήσουν το Τρωικό
«Αλαξάντου»
=θεϊκός, όπως άλλωστε τον αποκαλεί και ο Όμηρος, μεταφράζοντας πολύ
σωστά το όνομα…
Μαρτυρία για ξέχωρη Τρωική γλώσσα
είναι και η ονομασία που έδιναν στον Ηρακλή: «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη
γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»[38] Ο Δισανδάν,
Σανδάν ή Ντιμπτάν, ταυτίζονταν και με τον Εβραίο Ήρωα της Φυλής Δαν,
τον Σαμψών…
Φυσικά, και το… φάντασμα του Έκτορα
μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα…[39]
Η πόλη, αν και ήταν πολυεθνική,
διαμόρφωσε ιδιαίτερο πολιτισμό, που ήταν εξαπλωμένος στα περισσότερα νησιά του
Αιγαίου. Ο Θουκυδίδης λέει πως κυρίαρχοι των νησιών αυτών, πριν τους Έλληνες,
ήταν οι Κάρες και οι Φοίνικες. Δεν
είναι δύσκολο να τους ταυτίσουμε με
τους Τρώες, που ήταν και αυτοί απόγονοι του Χαναάν. Έχουμε αναλύσει το ναυτικό
δαιμόνιο των Φοινίκων. Είναι δυνατόν να μην είχαν εγκατασταθεί στα Δαρδανέλια,
τον σημαντικότερο πορθμό της Μεσογείου; Μέσα από αυτόν, και ανεβαίνοντας στη
συνέχεια τα πλωτά ποτάμια, τον Δούναβη, το Ντον (ποτάμια ονομασμένα από την Εβραϊκή Φυλή Δαν) κλπ., φτάνεις στην
καρδιά της Ανατολικής, Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Θα ήταν ιστορικό παράδοξο, αν οι θαλασσοκράτορες Φοίνικες δεν έπιαναν
τα Στενά. Θα ανακαλύψουμε μέσω εθνογραφικών και θρησκευτικών στοιχείων, πως
το Φοινικικό και το Εβραϊκό στοιχείο, ήταν παρόντα, αν όχι και κυρίαρχα στην
Τροία.
Μερικοί
είπαν πως οι Τρώες ήταν Έλληνες,
και ο πόλεμος του Ιλίου ήταν εμφύλιος. Σκοπός της διαπίστωσης ήταν και είναι η
ταύτιση της Ελλάδας με τη Ρώμη, (Τρωική
αποικία) και την Δυτική Ευρώπη κατ’ επέκταση. Ισχυρίζονται πως στα Ομηρικά Έπη παρουσιάζονται μυθολογικές
συγγένειες των δυο λαών, κοινή θρησκεία και έθιμα, και κοινή γλώσσα. Τα στοιχεία αυτά είναι αβάσιμα και θα
τα αναλύσουμε παρακάτω. Άλλωστε, οι
περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς αποκαλούν τους Τρώες και τους συμμάχους τους «βαρβάρους»
και «Φρύγες».
Οι Τρώες τυπικά θεωρούνται
μίξη ντόπιων Φρυγών με ένα λαό που ήρθε από τη Δύση ή το Νότο. Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς τους θεωρούν
Φρύγες. Ο Στράβωνας τους θεωρεί Θράκες.
[40] Αυτοί οι «Θράκες»
ήρθαν από την Μέση Ανατολή, (τη «Γη
Χαναάν») εγκαταστάθηκαν στην στρατηγική θέση της εισόδου των Δαρδανελίων,
μάλιστα και στις δυο όχθες, δηλαδή και στη Θράκη, όπως μαρτυρά το Φοινικικό
όνομα Φινέας ενός Θράκα βασιλιά, συγγενή του Κάδμου, και γαμπρό του
Δάρδανου, το όνομα του ποταμού Έβρου, αλλά και το ίδιο το Ελληνικό
«Βόσπορος»,[41]που
ήταν και Φοινικικό όνομα. Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα
Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες.
Οι
βασιλιάδες της παράλιας Θράκης ήταν, λοιπόν, Φοίνικες. Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει
πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα
με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν
ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.»[42]
Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού
επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» [43]
Άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των
Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο
Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…»[44] Ερμιούθ ήταν το άλλο
όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί)
ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, (δηλ.
και οι Τρώες Μέμνων και Τιθωνός) οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι...
Απόστολοι στις Πράξεις… Ολύμπιος Ιουδαιοχριστιανισμός!!!
Οι
Τρώες αναμίχθηκαν με διάφορους λαούς Θρακικής και Φρυγικής καταγωγής, καθώς και με Έλληνες. που συνέρρεαν σε αυτό το σημαντικό πέρασμα. Αφού
οι Τρώες ήταν συγγενείς με τους Φοίνικες, συνεπώς ήταν και με τους Εβραίους. Ακόμα
και η Βίβλος ονομάζει τους Φοίνικες και τους Εβραίους «αδελφούς». Αυτά θα
εξεταστούν κυρίως στο κεφ. «Εβραϊκά
χαρακτηριστικά» και «Ιουδαιοτρωικές φυλές».
Αλλά και οι Φρύγες,
που συμμετείχαν στο χτίσιμο του Ιλίου εφαρμόζοντας το Ιουδαιοφοινικικό έθιμο
της χρήσης μιας μαντικής αγελάδας, (που
υπέδειξε τον τόπο θεμελίωσης της πόλης, όπως αυτή του Φοίνικα Κάδμου στο
χτίσιμο της Θήβας) ήταν Φοίνικες, τουλάχιστο όσον αφορά την βασιλική τους
οικογένεια. Ο βασιλιάς τους Δύνας
ήταν απόγονος του Αγήνορα, γενάρχη
των Φοινίκων. [45] Άλλωστε, είπαμε πως θεωρούνται απόγονοι του Χαναάν.
[1] Λεξικό Σούδας,
λήμμα «Τεττίγων ανάμεστοι». Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αιακός».
Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας,Ι, και ΙΙ, σελ 35 κ.έ., Ο
Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 6, λέει πως όχι μόνο οι Αθηναίοι, αλλά όλοι οι Ίωνες
έδεναν τα μαλλιά τους κότσο πιάνοντάς τα με ένα χρυσό τζίτζικα. Τα τζιτζίκια
μπορεί να ζουν στα δέντρα, αλλά οι
προνύμφες τους αναπτύσσονται μέσα στη γη. Είναι λοιπόν ταυτόσημα με τον όρο
«Αυτόχθων»
=βγαλμένος από τη γη. Την Τρωική γη, εννοείται…
[2]
Τζέτζης, Βιβλίον
Ιστορικής, «Περι Ευφόρβου» σελ. 10
[3] Απολλόδωρος, Γ΄, XIV, 3, σελ. 94. Κέφαλος> Τιθωνός>
Φαέθων> Αστύνοος> Σάνδοκος> Κινύρας> Άδωνις. (Οι Φαέθων και Τιθωνός δεν είναι οι γνωστοί) Όλοι αυτοί οι… Αθηναίοι, δηλαδή οι Τρώες από την παροικία τους
στην Αθήνα, τους Ξυπετεώνες, έδρασαν στην Μέση Ανατολή και την Κύπρο,
και παντρεύτηκαν μεσανατολίτισσες γυναίκες.
[4] «Τιθωνός μεν στρατεύσας εις τα προς έω μέρη
της Ασίας και διατείνας έως Αιθιοπίας
εμυθολογήθη εξ Ηούς τεκνώσαι Μέμνονα…» Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 75 (Βλέπουμε πως εδώ η «Αιθιοπία»
βρίσκεται στα «έω μέρη της Ασίας». Πρόκειται για την Ινδία.
[5] «…έσβησαν οι χρησμοί που δόθηκαν παλιά στο
Λάιο, δεν γίνονται πια πιστευτοί. Δεν αποδίδονται πια τιμές στον Απόλλωνα
φανερά. Κατέρρευσαν τα θεία…» (Σοφοκλής «Οιδίποδας τύραννος» στ. 906 κ.
έ.)
[6] Κατά τον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης (Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Β΄, σελ. 215) όπως
αναφέρεται και από τον Πολέμωνα. «οι πλόον ηρνήσατο και όρμους αιγιαλοίο»
[7]
Μνεία του χρησμού και
της λατρείας κάνει ο Παυσανίας,
«Βοιωτικά» 18,5.
[8] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα
«Έκτωρ»
[9]
Λεξικό Δημητράκου,λήμμα
«Έκτωρ»
[10] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Δ΄, σελ 78.
«...εν Αθήναις το πάλαι γεφυραίοι πάντες οι περί τα πάτρια ιερά εξηγηταί και
αρχιερείς -διοικηταί των όλων- δια το επί της γεφύρας του Σπερχειού ποταμού
ιερατεύειν τω Παλλαδίω...»
[11] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά
σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30
[12] Ιλιάδα Α΄, 38, όπου ο Απόλλων
αποκαλείται πολιούχος της πόλης.
[13] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά
σχόλια, Ραψ. Α, σελ. 30
[14] Παυσανίας, Αττικά, 33, 3
[15]Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα
«Δαφίτας». Ήταν ένας Αλεξανδρινός «γραμματικός» (φιλόλογος) που διέψευδε τον Όμηρο, όπως αναφέρει ο Αθήναιος και ο
Στράβων. Το συμπέρασμα βγαίνει και με απλή λογική. Ο Αθηναίος βασιλιάς
Μενεσθέας, λέει ο Όμηρος, ήταν εξειδικευμένος στην σωστή παράταξη των
στρατευμάτων, αλλά πουθενά στην Ιλιάδα δεν χρησιμοποιεί το ταλέντο του αυτό…
[16]
Εγκυκλοπαίδεια
Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων» και Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας»
[17] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Α΄, σελ.
82.
«…εγένοντο δε και Χαναναίου παίδες, Σιδώνιος, ός και πόλιν επώνυμον έκτισεν εν
τη Φοινίκη, Σιδών δ’ υφ΄ Ελλήνων καλείται. Αμαθούς δε Αμάθουν κατώκισεν» (=ίδρυσε) «ήτις έτι και νυν υπό μεν αυτων επιχωρίων
Αμάθη καλουμένη, Μακεδόνες δ’ αυτήν Επιφάνειαν αφ’ ενός των επιγόνων
επωνόμασαν…»
[18] Ιώσηπος, Λόγος Β΄, 4
[19]
Δάρης, Ιστορία για την
άλωση της Τροίας, 15, σελ. 216
[20]
Φιλόστρατος, «Ηρωικός»,
688, σελ. 98, κ. ε. Ο συγγραφέας
επισημαίνει ακόμη πως οι Έλληνες είχαν ήδη ταξιδέψει στην Τροία ως πρεσβευτές
και γνώριζαν την περιοχή, και αποκλείει την περίπτωση λάθους.
[21] «Τις Μούσες, που ο Αλκμάν γενεαλογεί
από το Δία και τη Μνημοσύνη και οι υπόλοιποι ποιητές και συγγραφείς εκθειάζουν
και σέβονται, και τώρα όλες οι πόλεις ιδρύουν τεμένη γι’ αυτές, τα μουσεία,
ήταν Μυσές υπηρέτριες που τις αγόρασε η Μεγακλώ, η κόρη του Μάκαρος. Ο Μάκαρ
βασίλευε στους Λέσβιους, και συνέχεια τα
έβαζε με τη γυναίκα του, αγανακτούσε δε η Μεγακλώ για τη μάνα της. Τι
έκανε; αγόρασε Μυσές υπηρέτριες, τόσες
τον αριθμό [εννιά δηλαδή] και τις είπε Μοίσες,» [δηλαδή
Μυσές] «κατά την Αιολική διάλεκτο, τις
έμαθε να τραγουδάνε και να κιθαρίζουν τα παλιά ποιήματα με μελωδία, και αυτές,
κιθαρίζοντας συνεχώς και τραγουδώντας ωραία, ευχαριστούσαν τον Μάκαρα και
σταματούσαν την οργή του. Γι’ αυτό η Μεγακλώ, χρωστώντας τους χάρη για το καλό
που έκαναν στη μάνα της, τις έφτιαξε χάλκινες»
[δηλ. αγάλματα] «και διάταξε
πάντα να τις τιμάνε σαν ιερές. Αυτές είναι οι Μούσες. Η ιστορία» [είναι γραμμένη] «στον
Μυρσίλο το Λέσβιο.» (Κλήμης
Αλεξανδρείας, «Προτρεπτικός προς Έλληνας»
ΙΙ, σελ 32) Τα ποντίκια ήταν ιερά και στην Αίγυπτο και στην Τρωάδα.
Πέντε χρυσά ομοιώματά τους είχαν αφιερωθεί και στην Κιβωτό της Διαθήκης… (Ηρόδοτος, Ευτέρπη 141. Παλαιά Διαθήκη,
Βασιλειών Α΄ , Ε΄-ΣΤ΄, Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ
36, 29 κ. έ.) Πολλές παραλλαγές της (Ιουδαιο)Τρωικής
ποντικολατρείας διαβάζουμε στον Στράβωνα.
[22] Έτσι μεταφράζουν το «Σμινθεύς» (Σμίνθος=ποντίκι) οι
Καζαντζάκης-Κακριδής.
[23] Ιλιάς, Λ, 26-40. Είχε και τη Γοργώ στην
ασπίδα, που είχε φίδια για μαλλιά.
[24] Φιλόστρατος, «Ηρωικός» σελ. 127
[25] Ιουλιανού, Επιστολή αρ. 78. Ο Ιουλιανός
ρωτά τον Χριστιανό Επίσκοπο Πηγάσιο: «τι είναι ετούτα;» /…/ «θυσιάζουν οι Τρώες;»
(στο άγαλμα του Έκτορα) Πηγάσιος: «σε τι είναι άτοπο, το να λατρεύουν τον
συμπολίτη τους, έναν σωστό άντρα, όπως εμείς» (οι Χριστιανοί) «λατρεύουμε
τους μάρτυρες;» Βρισκόμαστε στον
4ο αι. Μ. Χ.!!!
[26] Ιλιάδα, Υ 307
[27]
Ιλιάς, Ε 379-380
[28] Ιλιάδα Β 815-839
[29]
Με τον αναφερόμενο
Οθρυονέα και την πόλη του, Κάβησο (Ιλιάδα, Ν,374) συνδέονται τοπωνύμια στη
Θράκη, Μακεδονία και Καππαδοκία, με πιθανότερη την Καππαδοκία.
[30] Παγόσμια Ιστορία ΕΣΣΔ, τομ. Α1 σελ 360
-361 κ.έ «στο
νοτιοανατολικό τμήμα του Ελάμ ζούσαν πιθανώς φυλές από μαύρους. Είχε διατυπωθεί
η υπόθεση πως οι φυλές αυτές ήταν συγγενικές με τις ντραβιδικές φυλές των
Ινδιών»
[31]
Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο
5, σελ. 127. «...ο Τιθών τις ονόματι υπό του Πριάμου παρακληθείς παραγίνεται, άγων
Ινδούς εφίππους και πεζούς και Φοίνικας μαχιμωτάτους μετ’ αυτών και τον βασιλέα
αυτών Πολυδάμαντα...» «...εδιωκούντο δε τασσόμενοι πάντες οι βασιλείς και πας ο
στρατός υπό του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...»
[32]
Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293.
[33]
Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί
αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 176 κ. έ. Ο Χοίριλος, επίσης, κάνει ανάμιξη των
χαρακτηριστικών ενός λαού που μίλαγε «γλώσσα Φοινικική» (δηλ. Εβραϊκά)
και κατοικούσε στα «όρη Σόλυμα κοντά σε πλατιά λίμνη», (Δηλ. τη Νεκρή Θάλασσα και τα Ιεροσόλυμα, άρα μιλά για τους Εβραίους)
με αυτά του Ινδικού φύλου των Ανατολικών «Αιθιόπων» της Ινδίας όπως τα
περιγράφει ο Ηρόδοτος. (περικεφαλαίες από
κεφάλια αλόγων) Για να αναμιχθούν, έστω και από λάθος, χαρακτηριστικά τόσο
απομακρυσμένων φυλών, πρέπει να υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους. (Ηρόδοτος,
7, 70, Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 173 κ. έ.)
[34] Ιλιάδα, Γ΄, 186.
[35]
Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131.
[36] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου
2002, σελ. 25-27.
[37] Πλούταρχος, Θησεύς, 34
[38]
Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία,
σελ. 290
[39]
Φιλόστρατος, Ηρωικός,
684.
[40] Στράβων, ΙΒ΄, IV, 5 σελ. 127
[41] Κλήμη
Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη
κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…»
[42] Ηρόδοτος, 5, 7.
[43] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια,
Ραψ. Δ, σελ. 388.
[44]
Αθήναιος,
Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ.
36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ.
221 πργρ. 77, σελ. 223 πργρ. 78, σελ.
223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ.
97
[45] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96.
«...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοινίκων] «εκ Πλησιόνης...»
«του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος
βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασιλείς. Και δια Φοίνικα, τον
Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του
γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των
Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου