ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ

 

Καλό και κακό

Από τον Lars Møller

Το ηθικό κακό της ανθρώπινης δράσης διχάζει τους ανθρώπους και γεννά διχόνοια. Ωστόσο, έρχεται με πολλές μορφές που μπορεί εύκολα να μας εξαπατήσουν. Και για εκείνους των οποίων η καρδιά είναι άδεια, τίποτα δεν είναι ευκολότερο από το να προσποιούνται ότι είναι καλοί. Η εξωτερική ευσέβεια και η απάρνηση μπορεί κάλλιστα να καλύψουν τη χειρότερη σκληρότητα.

Σε ορισμένες περιόδους, υπάρχει άφθονος λόγος αισιοδοξίας (π.χ. γύρω από την εποχή της πτώσης του τείχους του Βερολίνου το 1989), σε άλλες για το αντίθετο: απαισιοδοξία. Επί του παρόντος, υπάρχουν πολλά σημάδια ότι το καλό δίνει τη θέση του στο κακό. Στις χώρες της Δύσης, φαίνεται να προετοιμαζόμαστε για ένα παράξενο μέλλον. Η συσσώρευση γεγονότων τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων μας μας υποβιβάζει σε δευτερεύοντα ρόλο στο συνεχιζόμενο παγκόσμιο δράμα.

Για χιλιετίες, εμείς στη Δύση υποστηρίζουμε μια συγκεκριμένη άποψη για τη ζωή. Λαχτάρα για ελευθερία, τιμώντας τον λόγο (όπως στη ρητορική και λογική απόδειξη), και θεοσεβείς ταυτόχρονα, έχουμε ενσωματώσει δομικά στοιχεία από την ελληνική φιλοσοφία, το ρωμαϊκό δίκαιο και την εβραϊκή λατρεία. Αυτοί οι πυλώνες του δυτικού πολιτισμού, όπως τον γνωρίζουμε, έχουν αρχίσει τώρα να τρέμουν. Ο δικός μας κόσμος διαλύεται κάτω από την τριαδική προέλαση (α) του τυραννικού ιμπεριαλισμού, (β) της ισλαμικής υπεροχής και (γ) του επαναστατικού ολοκληρωτισμού.

Προφανώς, πρέπει να προετοιμαστούμε για μια άλλη παγκόσμια τάξη. Φαίνεται ότι εμείς, οι κληρονόμοι τόσο του δυτικού χριστιανισμού όσο και των ιδεών του Διαφωτισμού, οι άνθρωποι του ελεύθερου κόσμου, πρόκειται να χάσουμε τα «αναφαίρετα δικαιώματά μας». Όπως έχουν τα πράγματα, η «ζωή» μας και η «επιδίωξη της ευτυχίας», σύμφωνα με τα λόγια της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ, με την «ελευθερία» με οποιαδήποτε ουσιαστική έννοια να αποκλείεται εκ των προτέρων, μπορεί τελικά να εξαρτάται από την καλοσύνη των ξένων αφεντικών.

Καθώς ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα, οι μουσουλμάνοι της διασποράς εδραιώνουν τη δύναμή τους. Και στο στυλ των προ-επαναστατικών μπολσεβίκων, οι ισλαμιστές σχεδιάζουν να αναλάβουν και να επιβάλουν τους κανόνες τους, εμπνευσμένοι από τον επεκτατισμό του χαλιφάτου Rashidun. (Μέχρι στιγμής, έχουν τον έλεγχο του δημόσιου χώρου στις ευρωπαϊκές πόλεις.) Σε μια μεταβατική περίοδο που χαρακτηρίζεται από κοσμική αξιακή σύγχυση, ηθική παρακμή και παράλογες εκκλήσεις για «ποικιλομορφία», είμαστε ήδη στη διαδικασία να αποκηρύξουμε τις δικές μας παραδόσεις, να αρνηθούμε τους εαυτούς μας ως ενάρετα όντα και να υποταχθούμε στο «αναπόφευκτο». Είμαστε μάρτυρες της ύπουλης κατάκτησης της Δύσης.

Οι μουσουλμάνοι εισβολείς του παρελθόντος, Μαυριτανοί και Οθωμανοί, ποτέ δεν αντιμετώπισαν τα ζητήματα του καλού και του κακού με τρόπο συμπονετικό, ηθικό-ανθρώπινο κατανοητό σε εμάς. Εν πάση περιπτώσει, δεν δόθηκαν σε κριτικό προβληματισμό. Με τους στρατιωτικούς στρατηγούς και τους δημόσιους υπαλλήλους στην πρώτη γραμμή, ήταν απασχολημένοι με την επέκταση των κυριαρχιών τους και τη διατήρηση της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας τους στην κοινωνία των πολιτών.

Δραπετεύοντας από τη φτώχεια και τη σκληρότητα, οι σημερινοί μη στρατιωτικοί εισβολείς εγκαθίστανται στη Δύση επειδή ανοίγουμε εύκολα τις πύλες και τους επιτρέπουμε να εισέλθουν. Υποτίθεται ότι είμαστε πολιτισμένοι και γενναιόδωροι σε σημείο αυτοκαταστροφής, μας είναι αδύνατο να τους απορρίψουμε, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά, και τους προσφέρουμε τροφή και στέγη. (Φυσικά, έχουμε σε μεγάλο βαθμό αποκηρύξει τη χριστιανική πίστη, αλλά η υποκρισία ευδοκιμεί παρ' όλα αυτά.)

Αρχικά, με τη συναισθηματική (συναισθηματική) γοητεία των «θυμάτων», οι περιπετειώδεις νέοι άνδρες αποβιβάζονται από υπερπλήρεις βάρκες, ενώνονται και μαθαίνουν απ' έξω τους επιεικείς κανόνες των χριστιανών οικοδεσποτών τους. Στη συνέχεια, στέλνουν για τους συγγενείς τους (δηλαδή γονείς, αδέλφια, θείους, θείες, ξαδέρφια κ.λπ.), είτε αληθείς είτε ψευδείς, και τις προβλεπόμενες συζύγους τους. Έτσι, δεν είναι ότι κάποιος από αυτούς έρχεται εδώ με σεβασμό στους δυτικούς τρόπους ζωής, προσπαθώντας για αφομοίωση και ενσωμάτωση. Από ιστορική άποψη, είναι εισβολείς και αποικιοκράτες.

Το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εισβολείς και οι άνθρωποι που μοιράζονται την άποψή τους για τη ζωή πολλαπλασιάζονται και τελικά κυριαρχούν σε κεντρικούς τομείς της δημόσιας ζωής (π.χ. σχολεία, νοσοκομεία και λιανικό εμπόριο, αλλά και ποινικά δικαστήρια και φυλακές), καλλιεργεί θριαμβευτικά οράματα για ένα μέλλον όπου η πίστη τους είναι πάνω από τους νόμους της μεταχριστιανικής κοινωνίας. Προς μεγάλη απογοήτευση της προοδευτικής ελίτ, η οποία γιορτάζει την «ποικιλομορφία» και προειδοποιεί ενάντια στη «μισαλλοδοξία», μια αλλαγή στάσης είναι αισθητή. Οι εισβολείς αποξενώνονται και κρατιούνται για τον εαυτό τους. Η εξάρτησή τους από την καλοσύνη μας μειώνεται.

Είναι σαν η ορθοδοξία και η ρατσιστική περιφρόνηση για τους ανθρώπους άλλων θρησκειών να εμποδίζουν εξίσου την ατομική αφομοίωση και την πολιτιστική ολοκλήρωση. Οι εισβολείς κατασκοπεύουν ο ένας τον άλλον, θεωρούν ο ένας τον άλλον υπεύθυνο για την παραβίαση των εγχώριων κανόνων (δηλαδή των δικών τους εθίμων σε αντίθεση με τους δυτικούς νόμους) και απαγορεύουν ο ένας στον άλλο να αποστατήσουν την πίστη των πατέρων τους. Επιπλέον, μια θετικά εχθρική στάση απέναντι σε οτιδήποτε δυτικό ενισχύεται στους ισλαμικούς κύκλους.

Όσο είναι σχετικά λίγοι και εξαρτώνται από εμάς, οι εισβολείς προσποιούνται ότι σκέφτονται και αισθάνονται όπως εμείς. Σίγουρα, μας αρέσει αυτό. Όπως οι γονείς, που βλέπουν με ευγνωμοσύνη το βρέφος να τους χαμογελά από την κούνια, επιβεβαιωνόμαστε στην καλοσύνη μας και ενθαρρυνόμαστε να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Ωστόσο, μόλις οι εισβολείς πέσουν κάτω από την επιρροή (θρησκευτικών) ηγετών από τις τάξεις τους, η ευκαιριακή προθυμία να προσαρμοστούν κοινωνικά προσποιούμενοι «κοινό έδαφος» έχει φύγει. Δεν απαιτούν μόνο το δικαίωμα να ζουν με τους δικούς τους κανόνες, κάτι που από μόνο του απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και υποχρεώνουν τους υπόλοιπους από εμάς να τους τιμήσουμε. Εν ολίγοις, διεκδικούν ένα ειδικό καθεστώς για τους μύθους και τα σύμβολά τους. Λανθάνουσα είναι η υπέρτατη απαίτηση για υποταγή. Εκεί καταρρέει ο δυτικός πολιτισμός, η βάση για την εμπειρία της κοινοτικής και κοινωνικής προσαρμογής στη ζωή (ηθική, κράτος δικαίου και κοινωνική συνοχή). Χωρίς κανέναν πρόθυμο να ορθώσει το ανάστημά του και να το υπερασπιστεί, παύει να υπάρχει.

Οι δικοί μας πρόγονοί μας μπορεί να το γνώριζαν αυτό ενστικτωδώς, μεγαλωμένοι με ιστορίες για τις Σταυροφορίες, τη μεγάλης κλίμακας υποδούλωση των Δυτικών από τους κουρσάρους και τους βαλκανικούς απελευθερωτικούς πολέμους που διεξήχθησαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έχοντας αγκαλιάσει την εκκοσμίκευση, ωστόσο, σκεφτήκαμε ότι ήμασταν πολύ σοφότεροι στην εποχή μας και θα μπορούσαμε να κερδίσουμε τις καρδιές ολόκληρου του κόσμου με απροκατάληπτη φιλοξενία και γενναιοδωρία. Αντ 'αυτού, οι εχθροί μας μας τρώνε αρκετά προβλέψιμα. Δεν πιστεύουμε πλέον (α) στον Θεό ή σε ένα λαμπρό μέλλον για τον εαυτό μας, (β) έχουμε παιδιά ή (γ) υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας ενάντια σε εκείνους που μας προκαλούν ανοιχτά και μας ταπεινώνουν στο ίδιο μας το σπίτι.

Στη Δύση, οι άνθρωποι αμελούν το κακό που τους απειλεί από έξω. Ναι, ενάντια στην καλύτερη κρίση τους, αμφιβάλλουν ακόμη και για την ύπαρξη του κακού στον κόσμο. Πολλά χρόνια ειρήνης έχουν προφανώς αμβλύνει τις αισθήσεις τους και τους έχουν κάνει να μαλακώσουν. Επιπλέον, μπορεί να έχουν χάσει λίγο από το θάρρος τους να μιλήσουν ενάντια στην αδικία και να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ως εκ τούτου, διστάζουν να απαντήσουν κατάλληλα όταν ο εχθρός τους λέει κατάφωρα ψέματα και δοκιμάζει την αποφασιστικότητά τους.

Τα παραδείγματα ηθικής υποχώρησης στη Δύση είναι τόσο πολυάριθμα όσο και επαίσχυντα. Ωστόσο, ορισμένα είναι πιο εμφανή από άλλα. Από τη μία πλευρά, συμμεριζόμαστε έτσι τα φεμινιστικά αιτήματα για ισότητα στο σπίτι και στην αγορά εργασίας. Από την άλλη, δεν τολμούμε να αμφισβητήσουμε ότι γυναίκες από άλλους πολιτισμούς εκτός από τον δικό μας είναι σκλαβωμένες στην «πολυπολιτισμική» γειτονιά.

Κάποτε οι άνθρωποι φοβόντουσαν να τους αποκαλέσουν «ρατσιστές». Καθώς η κοινωνία έχει εξελιχθεί εν τω μεταξύ, με την εμφάνιση παράλληλων κοινωνιών και αντιδυτικών ταραχών στους δρόμους, ο πανταχού παρών κίνδυνος βίαιων αντιποίνων έχει φιμώσει ακόμη και τους ειλικρινείς. Σήμερα, μεγάλα τμήματα της Δυτικής Ευρώπης χωρίζονται ουσιαστικά σε θύλακες βάσει του ισλαμικού νόμου (συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης στις γυναίκες να περπατούν μόνες τους σε δημόσιους χώρους).

Το κακό υπάρχει όπως και το καλό. Για να απολαύσουμε το δεύτερο, πρέπει να είμαστε θαρραλέοι και να πολεμήσουμε το πρώτο. Αυτός ο αγώνας είναι αιώνιος. Και αν νομίζουμε ότι μπορούμε ποτέ να ξεκουραστούμε και να πάρουμε το καλό ως δεδομένο, σίγουρα κάνουμε λάθος και μπορεί να χάσουμε όλα όσα έχουμε. Πρέπει να επαγρυπνούμε για να διατηρήσουμε την τάξη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια γύρω μας. Η άγνοια, η τεμπελιά και η δειλία προκαλούν τραγικές επαναλήψεις στην ανθρώπινη ιστορια

Η Δύση δεν είναι η γενέτειρα του κακού. Ωστόσο, είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου οι άνθρωποι απολαμβάνουν προσωπική ελευθερία και έχουν παράδοση να προβληματίζονται ανεξάρτητα και δημόσια για την ηθική τους.

.americanthinker.com