Η ιδεολογική συγγένεια (και συνεργασία) του Ναζισμού και του Σιωνισμού.!!!!

Συχνά η ιστορία είναι πιο σύνθετη και διφορούμενη από ό,τι μας προσφέρει μια απλοποιημένη και χειραγωγική αφήγηση. Χρήσιμη για την παροχή προπαγάνδας και εορταστικής αναπαράστασης των λόγων για τη νίκη των πολέμων.

Αυτό ισχύει για την ιστορία που πρόκειται να πω, αλλά ισχύει και για άλλες περιπτώσεις. Όπως στην περίπτωση του Πολέμου του Ειρηνικού κατά της Ιαπωνίας, και σε αυτόν κατά του Άξονα του Βερολίνου, της Ρώμης και του Τόκιο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οποιαδήποτε αλλαγή εποχής απαιτεί μια αναθεωρητική ανανέωση της ιστορίας.

Μπορεί να φαίνεται απίστευτο και παράλογο, αλλά το 1933 και μετά απο κάποια χρόνια, ο Χίτλερ συνεργάστηκε με ομάδες εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης γιατί υποστήριζαν τον ίδιο στόχο με αυτόν: δηλαδή να αναγκάσουν τους Εβραίους να εγκαταλείψουν τη Γερμανία για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη!

Όλα αυτά θα τελειώσουν το 1939: Η Νύχτα των Κρυστάλων, επίσης γνωστή ως πογκρόμ του Νοεμβρίου, ήταν ένα πογκρόμ εναντίον Εβραίων που διεξήχθη από παραστρατιωτικές δυνάμεις Sturmabteilung (SA) και Schutzstaffel (SS) του Ναζιστικού Κόμματος. με κάποια συμμετοχή της Χιτλερικής Νεολαίας και Γερμανών πολιτών σε όλη τη Ναζιστική Γερμανία στις 9 και 10 Νοεμβρίου 1938. Αυτό θα σήμανε το τέλος της συνεργασίας σιωνιστών και ναζιστών.

Τι γινόταν πριν το 1939;

Για να επιταχύνει τη διαδικασία της εβραϊκής μετανάστευσης, ο Χίτλερ υπέγραψε μια συμφωνία με Γερμανούς Σιωνιστές, που ονομαζόταν «Συμφωνία Χαβάρα» ή «Συμφωνία Μεταβίβασης». Ήταν ένα λαμπρό σχέδιο που έδωσε τις βάσεις για το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ. Όταν ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, απαγόρευσε όλες τις μασονικές στοές και τις εβραϊκές κοινωνικές οργανώσεις ΕΚΤΟΣ από τους Σιωνιστές!

Μέσω της Συμφωνίας Haavara (ή Συμφωνίας Μεταβίβασης), Οι Ναζί επέτρεψαν στους Γερμανούς Εβραίους να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη ελεύθερα, αλλά χωρίς να πάρουν την περιουσία ή τα χρήματά τους.

Αντ’ αυτού, αυτό που έκαναν ήταν να δώσουν στους Εβραίους μετανάστες κουπόνια για την περιουσία τους, τα υπάρχοντά τους, τα κεφάλαιά τους, τα οποία μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν μόνο στη Παλαιστίνη ως χρήματα, και μόνο για να αγοράσουν γερμανικά αγαθά.

Με αυτόν τον τρόπο θα είχε διατηρήσει επίσης τη γερμανική οικονομία σε λειτουργία τροφοδοτώντας τη ζήτηση της, με μέρος της τεράστιας εβραϊκής αποταμίευσης. Ταυτόχρονα, πέτυχε τον στόχο να απαλλαγεί από τους Εβραίους της Γερμανίας, τους οποίους θεωρούσε ως ξένο σώμα αδύνατο να αφομοιωθεί στην άρια κοινωνία της οποίας το όνειρο κυνηγούσε.

Επιπλέον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, σύμφωνα με μια αμφιλεγόμενη θεωρία που εγώ και άλλοι υποστηρίζουμε πλήρως και δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες τώρα, ο Χίτλερ ήταν μέλος του Οίκου των Ρότσιλντ στη Βιέννη.

Όλα ξεκίνησαν με τη συμφωνία της 25ης Αυγούστου 1933.1

Ο Χίτλερ χρησιμοποίησε το εμπόριο με τα σιωνιστικά στρατόπεδα (κιμπούτζ) που δημιούργησαν στην Παλαιστίνη για να αμβλύνει τον αντίκτυπο του παγκόσμιου μποϊκοτάζ που είχε επιβάλει η «παγκόσμια εβραϊκή κοινότητα» ενάντια στα γερμανικά αγαθά από το 1933.

Στην πραγματικότητα οι Εβραίοι δεν ήταν ένα μπλοκ, αλλά ήταν διχασμένοι. Δίπλα στη σιωνιστική παράταξη, υπήρχε μια φατρία ολοκλήρωσης, ιδίως στην Πολωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία αντιτάχθηκε σε αυτό το σχέδιο προωθώντας το μποϊκοτάζ της ναζιστικής Γερμανίας.2

Στις 20 Μαρτίου 1933 ξεκίνησαν οι προσπάθειες στην Πολωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για την έναρξη οικονομικού μποϊκοτάζ της ναζιστικής Γερμανίας. Η βία κατά των Γερμανών Εβραίων ξεκίνησε αμέσως μετά…

Οι Σιωνιστές ήταν ορκισμένοι μαρξιστές σοσιαλιστές και οι ηγέτες τους ήθελαν να σχηματίσουν, σύμφωνα με τα λόγια του Avraham Stern (ιδρυτή της Leumi και αρχηγός της συμμορίας Stern), ένα κράτος βασισμένο σε «εθνικιστικές και ολοκληρωτικές αρχές συνδεδεμένο με το γερμανικό Ράιχ μέσω συμμαχίας». αναζητώντας στρατιωτική δύναμη και βοήθεια κατά της Βρετανικής Εντολής στην Παλαιστίνη.

Ο Avraham Stern στην παραπάνω εικόνα, ήταν ο ιδρυτής του Lehi (μερικές φορές αποκαλούμενη “The Stern Gang”) , η οποία λειτουργούσε ως τρομοκρατικός πυρήνας κατά τη διάρκεια της βρετανικής Εντολής για εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη.

Ο ομολογημένος στόχος της ήταν να εκδιώξει τις βρετανικές αρχές απο την Παλαιστίνη με τη χρήση βίας, επιτρέποντας την απεριόριστη μετανάστευση των Εβραίων και το σχηματισμό ενός εβραϊκού κράτους που ονομάστηκε αρχικά Εθνική Στρατιωτική Οργάνωση, τον Αύγουστο του 1940, μετονομάστηκε σε Lehi και ένα μήνα αργότερα η ομάδα ανέφερε τα μέλη της ως τρομοκράτες και παραδέχθηκε ότι διέπρατε τρομοκρατικές ενέργειες. Ο Lehi χωρίστηκε από την μαχητική ομάδα Irgun το 1940 για να συνεχίσει να πολεμά τους Βρετανούς στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αρχικά, επιδίωξε να συμμαχίσει με τη φασιστική Ιταλία και τη ναζιστική Γερμανία. Πιστεύοντας ότι η ναζιστική Γερμανία ήταν μικρότερος εχθρός των Εβραίων από τη Βρετανία, ο Lehi προσπάθησε δύο φορές να σχηματίσει συμμαχία με τους Ναζί, προτείνοντας ένα εβραϊκό κράτος βασισμένο σε «εθνικιστικές και ολοκληρωτικές αρχές και συνδεδεμένο με το γερμανικό Ράιχ μέσω συμμαχίας» .

Μετά το θάνατο του Στερν το 1942, η νέα ηγεσία του Λέχι άρχισε να υποστηρίζει τη Σοβιετική Ένωση του Ιωσήφ Στάλιν και την ιδεολογία του εθνικοκομμουνισμού, που επι της ουσίας δεν είχε μεγάλη διαφορά με την πρώτη ανάγνωση τους Στερν.

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι στην πολιτική τους ιδεολογία, οι Σιωνιστές και οι Ναζί πίστευαν, αγκάλιασαν και θαύμαζαν το ίδιο πολιτικό σύστημα, δηλαδή τον «εθνικοσοσιαλισμό» (γραμμένο με ένα μικρό «ν» και ένα μικρό «σ» για να το ξεχωρίζει από το Εθνικός Σοσιαλισμός, το πολιτικό σύστημα του Ράιχ).

Η Συμφωνία της Χαβάρα

Η Συμφωνία της Χαβάρα ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και των Σιωνιστών Γερμανοεβραίων που υπογράφηκε στις 25 Αυγούστου 1933.

Η συμφωνία οριστικοποιήθηκε μετά από τρεις μήνες διαπραγματεύσεων μεταξύ της Γερμανικής Σιωνιστικής Ομοσπονδίας, της Αγγλο-Παλαιστινιακής Τράπεζας (υπό την ηγεσία της Εβραϊκής Υπηρεσίας) και των οικονομικών αρχών της ναζιστικής Γερμανίας.

Αυτός ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που κατέστησε δυνατή τη μετανάστευση περίπου 60.000 Γερμανών Εβραίων στην Παλαιστίνη μεταξύ 1933 και 1939.

Η συμφωνία επέτρεψε στους Εβραίους που διέφυγαν από τις διώξεις του ναζιστικού καθεστώς να μεταφέρουν μέρος της περιουσίας τους στη Παλαιστίνη. Οι μετανάστες πούλησαν τα υπάρχοντά τους στη Γερμανία για να πληρώσουν τα βασικά αγαθά (κατασκευασμένα στη Γερμανία) που θα αποσταλούν αργότερα στην Παλαιστίνη.

Η συμφωνία ήταν αμφιλεγόμενη και επικρίθηκε από πολλούς Εβραίους ηγέτες τόσο εντός του Σιωνιστικού κινήματος (όπως ο Ρεβιζιονιστής Σιωνιστής ηγέτης Ze’ev Zhabotinsky) όσο και εκτός, καθώς και από μέλη του NSDAP (Ναζιστικό Κόμμα) και της γερμανικής κοινής γνώμης.

Για τους Γερμανούς Εβραίους, η συμφωνία πρόσφερε μια διέξοδο στο όλο και πιο εχθρικό περιβάλλον στη Γερμανία. Για το Yishuv, την εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης, παρείχε πρόσβαση τόσο στην εργασία των μεταναστών όσο και στην οικονομική υποστήριξη τους. Για τους Γερμανούς, αυτό διευκόλυνε τη μετανάστευση των Εβραίων ενώ έσπασε το αντιναζιστικό μποϊκοτάζ του 1933, το οποίο απολάμβανε μαζικής υποστήριξης μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών Εβραίων και θεωρήθηκε από το γερμανικό κράτος ως απειλή για τη γερμανική οικονομία.

Αν και το Ναζιστικό Κόμμα κέρδισε την πλειοψηφία των λαϊκών ψήφων στις δύο γενικές εκλογές του 1932, δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία, έτσι ο Χίτλερ ηγήθηκε μιας βραχύβιας κυβέρνησης συνασπισμού αποτελούμενη από το NSDAP (ναζιστικό κόμμα) και το Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα.

Υπό την πίεση πολιτικών και βιομηχάνων, ο Πρόεδρος Paul von Hindenburg διόρισε τον Χίτλερ Καγκελάριο της Γερμανίας στις 30 Ιανουαρίου 1933.

Αυτό το γεγονός είναι γνωστό ως Machtergreifung (κατάληψη της εξουσίας). Τους επόμενους μήνες, το NSDAP χρησιμοποίησε μια διαδικασία που ονομάζεται Gleichschaltung (συντονισμός) για να εδραιώσει την εξουσία. Μέχρι τον Ιούνιο του 1933, ουσιαστικά οι μόνες οργανώσεις εκτός του ελέγχου του NSDAP ήταν ο στρατός και οι εκκλησίες.

Μέσα στο ναζιστικό κίνημα, πριν και μετά την έλευση του NSDAP στην κυβέρνηση, προτάθηκαν διάφορες (ολοένα και πιο ριζοσπαστικές) «λύσεις» στο «εβραϊκό ζήτημα» , συμπεριλαμβανομένης της απέλασης και της ενθάρρυνσης της εθελοντικής μετανάστευσης.

Η εκτεταμένη πολιτική δίωξη κατά των Γερμανών Εβραίων ξεκίνησε μόλις το NSDAP ανέλαβε την εξουσία. Για παράδειγμα, την 1η Απριλίου, το NSDAP οργάνωσε ένα πανεθνικό μποϊκοτάζ των εβραϊκών επιχειρήσεων στη Γερμανία. βάσει του νόμου για την αποκατάσταση της επαγγελματικής δημόσιας υπηρεσίας, που εφαρμόστηκε στις 7 Απριλίου, οι Εβραίοι αποκλείστηκαν από τη δημόσια υπηρεσία. στις 25 Απριλίου, επιβλήθηκαν ποσοστώσεις στον αριθμό των Εβραίων σε σχολεία και πανεπιστήμια.

Οι Εβραίοι εκτός Γερμανίας απάντησαν σε αυτές τις διώξεις με μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων. Εν τω μεταξύ, στην Παλαιστίνη, ο εβραϊκός πληθυσμός απο 174.610 άτομα το 1931, αυξήθηκε σε 384.078 το 1936, αποκτούσε γη και ανέπτυξε τις δομές ενός μελλοντικού εβραϊκού κράτους παρά την αντίθεση του αραβικού πληθυσμού.

Η συμφωνία μεταβίβασης της εταιρείας Hanotea που χρησιμοποιήθηκε από το Palästina Treuhandstelle (Παλαιστινιακό Γραφείο Καταπιστεύματος), δημιουργήθηκε ειδικά για να βοηθήσει τους Εβραίους που διέφυγαν από το ναζιστικό καθεστώς να ανακτήσουν μέρος της περιουσίας που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν όταν έφυγαν από τη Ναζιστική Γερμανία.

Βάσει συμφωνίας με το Υπουργείο Οικονομίας του Ράιχ, οι αποκλεισμένοι γερμανικοί τραπεζικοί λογαριασμοί μεταναστών θα ξεμπλοκάρουν και τα κεφάλαια από αυτούς θα χρησιμοποιηθούν από τη Hanotea για την αγορά γερμανικών γεωργικών προϊόντων. Αυτά τα εμπορεύματα, μαζί με τους μετανάστες, θα αποστέλλονταν στη συνέχεια στην Παλαιστίνη στους μετανάστες ως ένα σπίτι ή οπωρώνα εσπεριδοειδών ίδιας αξίας από την εταιρεία.

Ο διευθυντής της Hanotea, Sam Cohen, εκπροσώπησε την εταιρεία σε απευθείας διαπραγματεύσεις με το Υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ από τον Μάρτιο του 1933. Τον Μάιο του 1933, η Hanotea ζήτησε άδεια να μεταφέρει κεφάλαια από τη Γερμανία στην Παλαιστίνη. Αυτή η πιλοτική συμφωνία φάνηκε να λειτουργεί με επιτυχία και έτσι άνοιξε το δρόμο για τη συμφωνία Haavara που ακολούθησε.

Οι τράπεζες χρησιμοποίησαν αυτά τα ποσά για να πραγματοποιήσουν πληρωμές για λογαριασμό Εβραίων εμπόρων στην Παλαιστίνη για αγαθά που εισήγαγαν από τη Γερμανία. Οι έμποροι πλήρωναν την αξία των εμπορευμάτων στις τράπεζες και η “Haavara” Ltd. πλήρωνε την ισοδύναμη αξία σε Εβραίους μετανάστες από τη Γερμανία.

Στο βαθμό που οι ντόπιοι έμποροι εκμεταλλεύονται αυτή τη διάταξη, η εισαγωγή γερμανικών αγαθών θα χρησιμεύσει για την απόσυρση του εβραϊκού κεφαλαίου από τη Γερμανία.

The Trust and Conveyancing Office, HAAVARA, LTD.” (Παράδειγμα πιστοποιητικού που εκδόθηκε από τη Haavara σε Εβραίους που μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη)

Η συμφωνία Haavara (μεταφοράς), την οποία διαπραγματεύτηκε ο Eliezer Hoofein, διευθυντής της Αγγλοπαλαιστινιακής Τράπεζας, έγινε αποδεκτή από το Υπουργείο Οικονομικών του Ράιχ το 1933 και συνεχίστηκε, με φθίνουσα υποστήριξη από τη γερμανική κυβέρνηση, μέχρι την εκκαθάρισή της το 1939.

Η συμφωνία παρείχε μια σημαντική εξαγωγική αγορά για τα γερμανικά εργοστάσια.

Μεταξύ Νοεμβρίου 1933 και 31 Δεκεμβρίου 1937, 77.800.000 Ράιχ μαρκα, ή 22.500.000 $ (νομισματική αξία 1938) αγαθών εξήχθησαν σε εβραϊκές επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη. Όταν το πρόγραμμα τελείωσε στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το σύνολο ήταν 105.000.000 μάρκα (περίπου 35.000.000 $, τιμές 1939).

Μετανάστες με κεφάλαιο £1.000 (περίπου 5.000 δολάρια σε νόμισμα της δεκαετίας του 1930) θα μπορούσαν να είχαν εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη, παρά τους αυστηρούς βρετανικούς περιορισμούς στην εβραϊκή μετανάστευση (όπως είναι γνωστό, το Ηνωμένο Βασίλειο κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν προώθησε αλλά εμπόδισε την εβραϊκή μετανάστευση στην Παλαιστίνη, ενώ αντίθετα, προωθήθηκε από τη Γερμανία, στο πλαίσιο ενός μεταναστών επενδυτών παρόμοιο με τη σημερινή θεώρηση EB-5.

Σύμφωνα με τη συμφωνία μεταβίβασης, περίπου το 39 τοις εκατό των κεφαλαίων ενός μετανάστη διατέθηκε σε προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης της εβραϊκής κοινότητας, αφήνοντας τα άτομα με περίπου το 43 τοις εκατό των κεφαλαίων.

Ορισμένοι γερμανικοί κύκλοι πίστευαν ότι η συμφωνία της Haavara ήταν ένας πιθανός τρόπος επίλυσης του «εβραϊκού ζητήματος» . Ο επικεφαλής του τμήματος Μέσης Ανατολής του Υπουργείου Εξωτερικών, ο πολιτικός κατά του NSDAP, Βέρνερ Ότο φον Χέντιγκ, υποστήριξε την πολιτική εγκατάστασης Εβραίων στην Παλαιστίνη.

Ο Χέντιγκ πίστευε ότι εάν ο εβραϊκός πληθυσμός συγκεντρωνόταν σε μια ενιαία ξένη οντότητα, η εξωτερική διπλωματική πολιτική και ο περιορισμός των Εβραίων θα γινόταν ευκολότερη.

Η υποστήριξη του Χίτλερ για τη Συμφωνία της Haavara ήταν ασαφής αλλά διστακτική και μεταβλητή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930.

Ο Χίτλερ αρχικά φαινόταν αδιάφορος για τις οικονομικές λεπτομέρειες του σχεδίου, αλλά το υποστήριξε μεταξύ Σεπτεμβρίου 1937 και 1939. Μετά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939, το πρόγραμμα έληξε.

Η συμφωνία ήταν αμφιλεγόμενη τόσο στο NSDAP όσο και στο σιωνιστικό κίνημα.

Όπως είπε ο ιστορικός Έντουιν Μπλακ: « Η συμφωνία παράδοσης διέλυσε τον παγκόσμιο Εβραϊσμό, φέρνοντας τους ηγέτες τον ένας εναντίον του άλλου, απειλώντας με εξέγερση. ακόμη και με δολοφονίες ».

Η αντίθεση προήλθε κυρίως από τους κορυφαίους Αμερικανούς ηγέτες του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου, τον Abba Hillel Silver, και τον πρόεδρο του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου, Ραβίνο Stephen Wise, καθώς και από άλλους ηγέτες του αντιναζιστικού μποϊκοτάζ του 1933, που αντιτάχθηκαν στη συμφωνία. αποτυγχάνοντας να πείσουν το 19ο Σιωνιστικό Συνέδριο.

Οι δεξιοί Ρεβιζιονιστές Σιωνιστές και ο ηγέτης τους Βλαντιμίρ Τζαμποτίνσκι εξέφρασαν την αντίθεσή τους ακόμη πιο ξεκάθαρα. Η ρεβιζιονιστική παλαιστινιακή εφημερίδα Hazit Haam κατήγγειλε έντονα τους εμπλεκόμενους στη συμφωνία ως «προδότες» και λίγο αργότερα ένας από τους διαπραγματευτές, ο Haim Arlosoroff, δολοφονήθηκε.

Γιατί ο Άιχμαν κλείστηκε σε ένα ηχομονωμένο γυάλινο κλουβί κατά τη διάρκεια της δίκης του ;

• https://en.wikipedia.org/wiki/Adolf_Eichmann

Η Δίκη του Άιχμαν ήταν η δίκη του 1961 στο Ισραήλ για τα εγκλήματα των Γερμανών, ο Άιχμαν, ο οποίος συνελήφθη στην Αργεντινή από Ισραηλινούς πράκτορες μεταφέρθηκε στο Ισραήλ για να δικαστεί. Η σύλληψη του Άιχμαν επικρίθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, αποκαλώντας την «παραβίαση της κυριαρχίας ενός κράτους μέλους».

Η δίκη του, που ξεκίνησε στις 11 Απριλίου 1961, μεταδόθηκε τηλεοπτικά διεθνώς, με στόχο τη δημοσιοποίηση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν κατά των Εβραίων από τη Ναζιστική Γερμανία, τα οποία ήταν δευτερεύοντα σε σχέση με τις δίκες της Νυρεμβέργης που αφορούσαν άλλα εγκλήματα πολέμου του ναζιστικού καθεστώτος.3

Ο Barry Chamish, ένας Ισραηλινός ερευνητής δημοσιογράφος και ειδικός στον «Εργατικό Σιωνισμό», εξήγησε ότι ο Άιχμαν κλειδώθηκε σε ένα ηχομονωμένο γυάλινο κουτί και αναγκάστηκε να μιλήσει σε μικρόφωνο που ελεγχόταν από δικαστή επειδή η ισραηλινή κυβέρνηση δεν ήθελε ο κόσμος να μάθει για την Συμφωνία Haavara.

Συμφωνία Haavara. https://en.wikipedia.org

– Η Συμφωνία της Χαβάρα “συμφωνία μεταβίβασης” ήταν μια συμφωνία μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και των Σιωνιστών Γερμανών Εβραίων που υπογράφηκε στις 25 Αυγούστου 1933 ύστερα από τρεις μήνες συνομιλιών με τη Σιωνιστική Ομοσπονδία.

Ο Adolf Eichman, πριν αναλάβει το ρόλο του εκτοπιστή Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήταν υπεύθυνος για την επίβλεψη της μετανάστευσης των Γερμανοσιωνιστών Εβραίων στην Παλαιστίνη. Επιπλέον, ο Άιχμαν πήγε στην Παλαιστίνη δύο φορές για να ζήσει σε μια πανσιόν κιμπούτς και να αξιολογήσει την επιτυχία του προγράμματος μεταφοράς Haavara.

Ο Άιχμαν ανέφερε στον Χίτλερ ότι το πρόγραμμα είχε μεγάλη επιτυχία και ότι το Τρίτο Ράιχ θα έπρεπε να το υποστηρίξει επειδή οι Γερμανοί Σιωνιστές είχαν μεγάλο κίνητρο και ήταν «εξαιρετικοί άνθρωποι σαν εμάς».

Αυτό, δεν ήταν σκόπιμο, δηλαδή στα μάτια και στα αυτιά της ισραηλινής γνώμης και της ισραηλινής κυβέρνησης, να αφήσει τον κόσμο να μάθει για την επιείκεια του Χίτλερ προς τους Σιωνιστές και την υποστήριξή του στον κοινό τους στόχο, που ήταν απλά να αναγκάσουν τους Εβραίους να εγκαταλείψουν τη Γερμανία, και να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη.

Έτσι, ο Άιχμαν κρατήθηκε σε ένα ηχομονωμένο κουτί σε όλη τη διάρκεια της δίκης και παρουσιάστηκε ως μανιακός δολοφόνος.

Αυτό που εννοώ είναι ότι πολιτικά και ιδεολογικά, Σιωνιστές και Ναζί είναι ενωμένοι στην πολιτική τους φιλοσοφία. Επομένος ο Εργατικός Σιωνισμός και ο Ναζισμός μοιράζονται την ίδια πολιτική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία (Weltanschauung).

Άλλωστε μιλάμε για την «Άρια φυλή» και τον «Περιούσιο λαό».

Ο Κλαούντιο Ρέστα που έγραψε το άρθρο γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας το 1958, είναι πολίτης του κόσμου (Σπινόζα), φιλόσοφος και διεπιστημονικός ειδικός, ω, και καλλιτέχνης. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια επιστημόνων όπου πολλές επιστήμες αντιπροσωπεύονταν από τη φιλοσοφία έως την ψυχανάλυση, από την οικονομία στην ιστορία, από τα μαθηματικά στη φυσική, και όπου αυτές οι επιστήμες υποβλήθηκαν σε δημόσια προβολή από τους ειδικούς του θέματος μέλη της οικογένειας τους και όλους εκείνους στους οποίους συμμετείχαν. θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε δημόσιο οικογενειακό διάλογο/συζήτηση για αυτά τα θέματα, εάν το επιθυμούσαν. 

://anazitiseis.gr/