ΤΡΟΙΑ!!!--ΜΕΡΟΣ 3ον

 

ΜΕΡΟΣ 3ον

....Η κόρη του Φινέα Ολιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο» [1] Βλέπουμε πως οι Φοίνικες αποίκισαν τα Δαρδανέλια και τη Μαύρη θάλασσα, εγκαθιστώντας παντού δικούς τους βασιλείς, οι οποίοι παντρεύονταν μεταξύ τους, μη λάχει και χάσουμε τη ράτσα.

Φαίνεται όμως, πως ο Μεσανατολικός αποικισμός της Τρωάδας ήταν τόσο αρχαίος, που το ντόπιο στοιχείο είχε κερδίσει μια σχεδόν ισότιμη θέση με τους αποίκους. Ο πληθυσμός είχε ενοποιηθεί και δημιουργήσει πρωτότυπο πολιτισμό. Λόγω θέσης και καταγωγής, η πόλη συνταίριαξε Φρυγικές, Θρακικές και Μεσανατολικές πίστεις. Έτσι, η Τρωική θρησκεία είχε τις βάσεις να γίνει «παγκόσμια», και επηρέασε βαθιά τους Έλληνες αντιπάλους της. Οι επαναλαμβανόμενες αποτυχίες μπρος στα άπαρτα τείχη της, αλλά και σε άλλες μάχες, έπεισαν τους προγόνους μας πως οι θεοί της πόλης ήταν ισχυρότεροι από τους δικούς τους.

                   Αυτό που ονομάζουμε αρχαία Ελληνική θρησκεία, δεν είναι παρά ένα Τρωικό (=δηλ. Μεσανατολικό) δάνειο, σε μεγάλο βαθμό. Οι Ολύμπιοι ονομάζονταν «Ιδαίοι» από την Ίδη της Τροίας, που μετά μεταφέρθηκε στην Κρήτη, μαζί με ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες, Τρωικά τοπωνύμια, θεές, νύμφες, κατσίκες, κλπ. Ο Όμηρος δεν την αποκαλεί τυχαία «ιερή», αν και, να πούμε την αλήθεια, δεν τσιγκουνεύεται αυτό το επίθετο για διάφορες πόλεις.

Ο Ηρόδοτος, χωρίς να δώσει λεπτομέρειες, μιλάει για ένα μεγάλο στρατό Τεύκρων ^[2] και Μυσών (δηλ. Τρώων και των άμεσων γειτόνων τους) που πριν τον Τρωικό πόλεμο εισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης και έφτασαν μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος! ^[3] Τεύκροι ήταν το αρχικό όνομα των Τρώων. Εκεί, στην κατακτημένη Θεσσαλία, οι Τρώες  πρέπει να ονόμασαν τον Όλυμπο, από το ομώνυμο βουνό της πατρίδας τους, στη Μικρά Ασία. Υπήρχε Όλυμπος στη Μυσία, αλλά και τέσσερις κορφές της Τρωικής Ίδης ονομάζονταν Όλυμποι.[4] Όλα τα Μυθικά πρόσωπα με το όνομα Όλυμπος, είναι Ασιάτες ή Αιγύπτιοι.  Ο Ποιητής παρουσιάζει τους Έλληνες που κούρσεψαν την Τροία ως καταραμένους από τους θεούς, ακόμα και από την «προστάτιδά» τους, Αθηνά.^[5]

Αυτό τα εξηγεί όλα. Εξιστορώντας τα Τρωικά, η πάτρια θρησκεία μας παρουσίασε τους Έλληνες σαν άπονους και ασεβείς επιδρομείς, ενώ αυτοί –επιτέλους- έπαιρναν εκδίκηση, όχι για την Ελένη, αλλά  για άπειρες αρπαγμένες γυναίκες και παιδιά στα τα χρόνια της σκλαβιάς τους…

Ερευνώντας τις ξένες επιρροές στην αρχαία Ελλάδα, είτε από την Αίγυπτο, ή την Μικρά Ασία, ή το Ισραήλ, ή τη Μεσοποταμία, ακόμα και την... Ινδία, η Τροία είναι κοινός τόπος και στοιχείο. Η σημαντική θρησκευτική επίδραση αυτής της πόλης είναι ένα συμπέρασμα που βγαίνει στατιστικά… Η Τρωική επιρροή δεν αντίφασκε με την Αιγυπτιακή και την Παλαιστινιακή, μια που έμπαινε στη μέση ο Φοινικικός αποικισμός που ενοποιούσε τα πάντα.    

 

Τεύκρος, Δάρδανος, Κίλιξ

 

Οι μυθικές συγγένειες των Τρώων εμπλέκουν Θράκες, Φρύγες, Ρωμαίους, Έλληνες, Ετρούσκους, Φοίνικες, και θα ανακαλύψουμε, Εβραίους Ασκεναζίμ-Ασκανίους.

 

Οι Τρώες βασιλείς κατάγονταν από τον Δάρδανο. Αυτός, σύμφωνα με τον Βυζαντινό χρονογράφο Μαλάλα, ήταν απόγονος του Δαναού,[6] δηλαδή Αιγύπτιος, συγγενής των Φοινίκων Αγήνορα, Κάδμου, Κίλικα, Σύρου, Φινέα... Ο μυθικός Κίλιξ ήταν και αυτός μέλος της φαμίλιας, αδελφός του Φοίνικα Κάδμου. Θήβα έλεγαν την κόρη του. Η Μικρασιατική «Υποπλάκια» Θήβα, σύμμαχος της Τροίας, πρωτεύουσα της Τρωικής Κιλικίας και κέντρο λατρείας του Απόλλωνα, κατοικούνταν από Κίλικες Σημίτες.^[7] Η Ανδρομάχη, η γυναίκα του Έκτορα, ήταν κόρη του βασιλιά της Κιλικικής Θήβας Ηετίωνα.^[8] Η άλλη Κιλικία, της Ανατολής είχε εποικιστεί από τους Κίλικες της Τροίας.^[9] Ο Μυθικός γενάρχης τους, όμως, ο Κίλιξ, ήταν Φοίνικας…

                      Υπάρχει και η παραλλαγή πως ο Πάρης αφού έκλεψε την Ελένη αρχικά κρύφτηκε στην Κύπρο και την Φοινίκη, και ειδικά στην Σιδώνα.^[10] Εκεί είχε σιγουριά, και, ίσως, συγγενείς. Μερικοί βέβαια, ισχυρίζονται πως την κούρσεψε. Ο Όμηρος λέει πως έφερε από εκεί υφάντρες, (προφανώς σκλάβες) χωρίς να αναφέρει τον τρόπο που τις απόκτησε. Οι Φοίνικες, λέει ο Δίκτυς, ήρθαν να βοηθήσουν την Τροία, αλλά οι Έλληνες τους θύμισαν (!) πως ο Πάρης τους είχε επιτεθεί, και αυτοί τότε αποχώρησαν. Πρόκειται για παραλογισμό, ειδικά όταν ο ίδιος, κατόπιν, αναφέρει πως τελικά, πολέμησαν υπό τον Μέμνονα! [11]

Άλλοι λένε, αντίθετα, πως οι Φοίνικες πολέμησαν υπέρ της Τροίας υπό τον Μέμνονα και τον βασιλιά τους Πολυδάμαντα. Ακόμα και από την παράλογη αφήγηση του Δίκτυ, όμως, συμπεραίνουμε πως οι Φοίνικες αισθάνονταν πως η θέση τους ήταν πλάι στην πολιορκημένη πόλη, και πως είχαν «ξεχάσει» τα κόλπα του Πάρη, που θα έπρεπε, λογικά, να τους σπρώξουν σε συμμαχία με τους Έλληνες…

                    Η Αφροδίτη (Δερκετώ, Αταργάτη, Ιστάρ, Αστάρτη, Ασεράτ) ήταν μια θεά της Παλαιστίνης, και ειδικά της πόλης Ασκαλών  που λατρεύονταν και μέσα στο Ναό του Σολομώντα.[12] Η θεά συμμετείχε στη γενεαλογία του βασιλικού οίκου του Ιλίου. Ήταν μητέρα του Τρώα Αινεία. (ενός από τους ιδρυτές της Ρώμης) Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, η σχέση Τροίας – Φοινίκων.

Φυσικά, όλοι αυτοί ήταν Έλληνες, όπως δηλώνουν τόσοι και τόσοι αξιόπιστοι εθνικιστές, που αρνούνται όμως τον ίδιο χαρακτηρισμό στους φυλετικά συγγενείς ετούτων, τους Εβραίους!  

 

Ο αρχαιότερος Μυθικός βασιλιάς της περιοχής, όσο γνωρίζουμε, ήταν ο Τεύκρος, γιος του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθων.^[13](Άλλοι τον βάφτισαν Κρητικό ή Αθηναίο ^[14]) Πρόκειται μάλλον για τον Θοργαμά υιό Γαμέρ της Π. Διαθήκης, απόγονο του Νώε και του Ιάφεθ.^[15] Ο Δάρδανος ίδρυσε την πόλη, κατεβάζοντας τον πληθυσμό από την Ίδη, το βουνό της Τροίας.^[16] Λένε πως ήταν Αρκάς. (του αποδίδονται πολλές άλλες καταγωγές). Αρκάς από τον Ιορδάνη – Ιάρδανο, φυσικά! Από εκεί προέρχεται το όνομα Δαρδανέλια, που θυμίζουν, πράγματι, ποτάμι. Μαρτυρείται πως και το όνομα Βόσπορος είναι Φοινικικό. «…Καρχηδόνιοι γαρ πρώτοι τετρήρη κατεσκεύασαν, εναυπήγησε δε αυτήν Βόσπορος αυτοσχέδιον…».^[17]  Πράγματι, αν οι Θοργαμά ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, οι υπόλοιποι λαοί της Τροίας ήταν απόγονοι του Χαναάν, δηλαδή Φοίνικες και Χαναανίτες. «τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» [18](Οι Τεύκροι) Συνεπώς, η Μικρά Ασία πριν τον Τρωικό πόλεμο, ήταν μια τεράστια Μεσανατολική αποικία. –Μήπως και η Ελλάδα διέφερε πολύ, τότε;

Ο πονηρός Όμηρος δεν αναφέρει τίποτα για την καταγωγή του Δάρδανου, παρεκτός πως ήταν γιός του Δία.[19] Η αναφορά πως ο ιδρυτής της Τροίας Δάρδανος ήταν Αρκάς ή (Έλληνας) Κρητικός, αντιφάσκει με την συμμετοχή των Αρκάδων και των Κρητικών σε πόλεμο εναντίον της εμφανιζόμενης ως αποικίας τους. (της Τροίας) Ιστορικό παράδειγμα είναι οι Ίωνες που πολέμησαν εναντίον της πατρίδας τους, της Αθήνας, ως υποτελείς της Περσικής Αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει πραγματική αναλογία, γιατί ο  Ελληνοπερσικός πόλεμος δεν ξεκίνησε από διαμάχη των Αθηναίων με τους Ίωνες. Αυτοί υποχρεώθηκαν με τη βία να συμμετέχουν στο στρατό των Περσών, ενώ αντίθετα, οι Τρώες είχαν πυροδοτήσει τη σύρραξη, και διοικούσαν τους Ασιάτες συμμάχους τους..

                      Αν οι Τρώες είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση και έγιναν υποτελείς μιας Ασιατικής αυτοκρατορίας άθελά τους, -όπως οι Ίωνες στα Περσικά, θα μπορούσαν να ζητήσουν την προστασία της ομοσπονδίας του Αγαμέμνονα, όπως είχαν κάνει οι Ίωνες ζητώντας την βοήθεια των Ελλήνων στην δικιά τους επανάσταση κατά των Περσών.

Οι Τρώες πρέπει να ήταν υποτελείς των Χετταίων – ή των Ασσυρίων, (η αρχαιολογία και οι αρχαίοι ιστορικοί διαφωνούν σε ποιους από τους δύο) και βασίστηκαν σε αυτή τη συμμαχία για να αντιταχθούν στην Ελλάδα.

                     Τι σημαίνει «δάρδανος» εκτός από όνομα; Λεξικό Δημητράκου: «Δαρδαίνει: μολύνει» «Δαρδανίς: το κώνειον» (δηλητήριο) «δαρδάπτω: καταβιβρώσκω, καταβροχθίζω, επί αγρίων θηρίων. Κατασπαταλώ, αφανίζω. Κατατρίβω, κατατρύχω, βασανίζω» Προφανώς, αυτές οι έννοιες αποδίδουν την συμπεριφορά και τα έθιμα αυτής της δάρδανης –βάρβαρης φυλής. «ἄγριοι δ' ὄντες οἱ Δαρδάνιοι τελέως, ὥσθ' ὑπὸ ταῖς κοπρίαις ὀρύξαντες σπήλαια ἐνταῦθα διαίτας ποιεῖσθαι, μουσικῆς δ' ὅμως ἐπεμελήθησαν ἀεὶ χρώμενοι καὶ αὐλοῖς καὶ τοῖς ἐντατοῖς ὀργάνοις.» ^[20]  Ο Θουκυδίδης πιστεύει πως ο Όμηρος δεν αποκαλεί τους Τρώες «βάρβαρους» γιατί: «οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο κι ονομαστεί μ’ ένα κοινό αντίθετο όνομα» ^[21] Τους αποκαλεί όμως δάρδανους, λέξη ακόμα και μετρικά όμοια…

                Η Παλαιά Διαθήκη, αντίθετα, παρουσιάζει τους Δαρδά υιούς Μαλ ως οικογένεια – φυλή Σοφών, άγνωστης καταγωγής, πιθανά Μεσανατολικής ή και Εβραϊκής, κατά τον Ιώσηπο.^[22] Η Σοφία συνδυάζεται με τη Μαντεία-Προφητεία, πράγμα που θα μας εξυπηρετήσει απόλυτα στη συνέχεια, και θα δικαιολογήσει την «Σοφία» (Μαντεία) των Τρώων Δαρδά. Δεν είμαι ο μόνος που ταυτίζει τον Δαρδά με τον Δάρδανο.^[23]Ο Δάρδανος, σε παραλλαγές, θεωρείται ως πατέρας της πρώτης Σίβυλλας (προφήτισσας του Απόλλωνα) Υπήρχε και Εβραία Σίβυλλα, που μερικοί λένε πως ήταν η πρώτη… Άλλοι λένε πως η πρώτη Σίβυλλα ήταν η κόρη του Πρίαμου, η Κασσάνδρα. Δύο + δύο πόσο κάνουν; Δάρδανος + Σίβυλλα + Τροία = Δαρδά = Εβραίοι…

               Φυσικά, η λατρεία της Κυβέλης, μιας θεότητας που συνδέεται με του Κέδρους του Λιβάνου,^[24] και εισάχθηκε στην Τροία από τον Δάρδανο-βάρβαρο,^[25] θεωρήθηκε βαρβαρική και ξενόφερτη αρχικά στην Ελλάδα, για να επικρατήσει απόλυτα, τελικά. Έτσι, η μετάβαση από τον χαρακτηρισμό Δάρδανος = βάρβαρος στο Δάρδανος = σοφός, είναι τόσο… φυσιολογική, όσο και η περιπετειώδης υιοθέτηση της λατρείας της Μαμάς των θεών στην Ελλάδα, που περιγράφουμε αλλού…

Ο… δάρδανος αυτός, που ονόμασε τα Δαρδανέλια, προφανώς από το ποτάμι της πατρίδας του, τον Ιορδάνη, παντρεύτηκε την κόρη του Τεύκρου. Οι απόγονοί τους βασίλεψαν στην Τροία και συνέχισαν να παντρεύονται κόρες των ντόπιων θεών-ποταμών, Σιμόεντα, Σαγγάριου και Σκάμανδρου. Παρακάτω θα δούμε πως η Τρωική λατρεία των ποταμών, και η ποτάμια γενεαλογία των βασιλιάδων τους, όπως μας την παρουσιάζει ο Όμηρος και οι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, είναι ποιητική ελληνοποίηση της Τρωικής λατρείας των υπόγειων υδάτων.

Ένας από αυτούς τους βασιλείς, ο Ίλος, ίδρυσε το Ίλιον, την ακρόπολη της Τροίας, παίρνοντας χρησμό, ανθρώπους και μια μαντική… αγελάδα από την Φρυγία. Τότε του δόθηκε και το ξόανο - φυλαχτό της πόλης, απεικόνιση της Αθηνάς, το Παλλάδιον. Η Θήβα και το Ίλιον, χτίστηκαν παρόμοια, με τη βοήθεια μιας αγελάδας και της θεάς Αθηνάς, που οι Φοίνικες και οι Έλληνες επονόμαζαν «Όγγα»,[26] αγελάδα στα Φοινικικά. Ο Τρώας Ελενος, φτάνοντας στην Ηπειρο, έχτισε και εκεί μια πόλη, τον Βουτρωτό, ακολουθώντας μια αγελάδα τραυματισμένη από την προσπάθεια να την θυσιάσει. [27] Ανάλογος είναι και ο Μύθος της Ιώς. Αφού καμιά άλλη πόλη στην Ελλάδα δεν χτίστηκε έτσι, και η Θήβα (Καδμεία) χτίστηκε από τον Φοίνικα Κάδμο, τότε και το χτίσιμο του Ιλίου ακολούθησε Φοινικική συνήθεια, προφανώς παραδομένη από τον αδελφό του Κάδμου Κίλικα, γενάρχη των Κιλίκων που κατοικούσαν την Θήβα της Τροίας, αλλά και από τους Φρύγες βασιλείς, που ήταν επίσης Φοίνικες. [28]

Ο Μύθος της αλανιάρας αγελάδας-Αθηνάς-Ιώς-Σιών που καθοδήγησε το χτίσιμο της ακρόπολης (=κεντρικό οχυρό μιας πόλης) είναι, λοιπόν, Φοινικικό έθιμο ή Μύθος… Ο Βασιλιάς του Ισραήλ Ιεροβοάμ: «έφτιαξε δυο χρυσές αγελάδες και είπε στο λαό:/…/«να οι θεοί σου, Ισραήλ, που σε ανέβασαν από την Αίγυπτο».^[29] Έτσι οδηγούσαν τους λαούς στη Μέση Ανατολή.

Αυτός ο Μυθολογικός πυρήνας χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες πολύ άτσαλα, στην ιστορία της Αργίτισσας προγόνου του Κάδμου, της γυναίκας-αγελάδας Ιώς. Το όνομα ταυτίζεται με το Εβραϊκό Σιών, τοπωνύμιο ή/και πρόσωπο, ^[30] ή μάλλον, μια αγελάδα που γέννησε μιαν άλλη αγελάδα, την Εβραϊκή, που ήταν η πιο ζόρικη απ’ όλες, με μεταλλικές οπλές και κέρατα, ^[31]και σύμφωνα με τον Ιεροβοάμ τους οδήγησε έξω από την Αίγυπτο. Ο Ααρών «…έφτιαξε με αυτά» (τα χρυσαφικά των Εβραίων) «χυτό μοσχάρι και τους είπε: αυτοί είναι οι θεοί σου, λαέ του Ισραήλ, που σε ανέβασαν από τη γη της Αιγύπτου». [32] (Δες και κεφ. για τους Φοίνικες) Πρόκειται, παντού, για τον ίδιο Μύθο. Η Σιών ήταν επίσης ένας οχυρός λόφος στην Ιερουσαλήμ. Αγελάδα, Ιώ και Πόλη είναι το ίδιο.

Παρακάτω θα δούμε πως η Μεσανατολική επιρροή στην Τροία είναι ακόμα πιο σημαντική. Πάντως, η μυθική γενεαλογία των Τρώων βασιλέων είναι συντριπτικά ντόπια. Αν αυτό είναι κατασκευή ή γεγονός, δεν μπορεί να αποδειχτεί. Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν για τον εντόπιο ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης, ειδικά στα κατώτερα στρώματα. Ο τελευταίος βασιλιάς της, ο Πρίαμος, ήταν γιος της Στρυμώς, κόρης του Σκάμανδρου, και η γυναίκα του Εκάβη, ήταν κόρη του ποταμού Σαγγάριου.^[33] (κατά μια εκδοχή) ή από τη Φρυγία, κόρη του Δύμαντα.^[34] Ο αδελφός της ονομάζονταν Άσιος. (Ασιάτης)  

Πως ο Πρίαμος μπορεί να ονομαστεί Έλληνας επειδή, τέσσερις Μυθολογικές γενεές πριν, ένας προγονός του ήταν Αρκάς, γεγονός που άλλωστε αμφισβητείται από άλλες παραλλαγές, αλλά και το ίδιο του το… όνομα, (Δάρδανος) που ανήκει σε μια Θρακική φυλή; (και προέρχεται από το Ισραήλ ή και την Αίγυπτο)

Και γιατί, με την ίδια μέθοδο, δεν ονομάζουμε Φοίνικες τους Θηβαίους (Κάδμος) ή Αιγύπτιους τους Αργίτες και τους Αθηναίους (Δαναός-Κέκρωψ) ή Φρυγολύδιους τους Πελοποννήσιους; (Πέλοψ)

                Όσο για τους «Ελληνικούς» θεούς που εμπλέκονται στην Τρωική γενεαλογία, πρώτον δεν ήταν Ελληνικοί, και δεύτερον, οι Έλληνες ισχυρίζονταν το ίδιο για όλο τον Πλανήτη. Το ότι γίνονταν επιμιξίες ανάμεσα σε γειτονικά κράτη, και μάλιστα στις βασιλικές οικογένειες, είναι φυσικό. Γίνεται ακόμα, και θα γίνεται στο μέλλον.

Από την γειτνίαση, τον μακρόχρονο πόλεμο και την Τρωική επιδρομή προήλθε, όπως πάντα, μια φυλετική και πολιτιστική προσέγγιση Τρώων και Ελλήνων, που οδηγεί, τελείως λανθασμένα, σε ισχυρισμούς πως οι Τρώες ήταν Έλληνες. Παρόμοιες προσεγγίσεις έγιναν σε κάθε πόλεμο, και σε κάθε Μεθόριο, διαχρονικά. Στους διαρκείς πόλεμους Αγγλίας – Γαλλίας το Μεσαίωνα, υιοθετήθηκαν εκατέρωθεν ονόματα, λέξεις και φράσεις, που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Οι κάτοικοι της Βρετάνης στη Β.Δ. Γαλλία ονομάζονται… Βρετανοί. (Bretons) Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος διέθετε περισσότερα κτήματα στη Γαλλία παρά στην Αγγλία, και μάλλον έβριζε Γαλλικά όταν κόβονταν στο ξύρισμα, μια που μαμά του ήταν η Ελεονώρα της Ακουιτένης. Οι Άγγλοι βασιλείς ήταν Γαλλονορμανδικής καταγωγής, από την εποχή του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Οι απόγονοι των Γαλλο -Νορμανδών που αποβιβάστηκαν στην Αγγλία τον 11^ο αι. μ.Χ., κατέχουν ακόμη, (ως περιουσία) το 20% της Αγγλίας! Και όμως, η μεγαλύτερη ηρωίδα και Εθνικό Σύμβολο της Γαλλίας, προήλθε από αυτή την περίοδο. Η Ιωάννα της Λορένης. Αυτά τα Σύμβολα δημιουργούνται ακριβώς τη στιγμή που κινδυνεύει η Εθνική Ταυτότητα.  

                          Ανάλογα γεγονότα, αναμίξεις και Εθνικά Σύμβολα, θα βρούμε στην Ιλιάδα. Αναλύσαμε τους λόγους που υποχρέωσαν τους Έλληνες να υιοθετήσουν τους θεούς της Τροίας και της Αιγύπτου, λόγω της κατάρρευσης του πολιτισμού των Μυκηνών και της Κρήτης. Άλλωστε, ακόμα και στους ιστορικούς χρόνους, οι Έλληνες θεωρούσαν πως οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες, οι Σκύθες, οι Αιθίοπες, κλπ. πίστευαν στο Δωδεκάθεο. Συνεπώς, η αναφερόμενη κοινή θρησκεία δεν είναι επιχείρημα. Η πιο ανώδυνη ερμηνεία είναι ότι οι Έλληνες ταύτιζαν τους δικούς τους θεούς με όποιους ξένους θεούς είχαν παραπλήσια χαρακτηριστικά. Το ίδιο έκανε και ο Όμηρος. Η πιθανότερη, κατ’ εμέ, ερμηνεία, είναι πως πράγματι οι Ολύμπιοι ήταν «παγκόσμιοι», σαν αποτέλεσμα της Φοινικικής ναυτικής εξάπλωσης- και όχι Ελληνικοί ή πραγματικά διεθνείς. Την εποχή του Τρωικού πολέμου, όμως, οι δυο λαοί δεν είχαν κοινή θρησκεία, και αυτό αποδείχνεται από μερικά αποσπάσματα του Έπους (δες παρακάτω) και την αρχαιολογία.

 

 

Οι σύμμαχοι της Τροίας ως αγαπημένοι λαοί του Ιεχωβά.   

 

«Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδική­σαι τους εχθρούς αυτού…»

                    Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10

 

Αν οι Θοργαμά ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, οι υπόλοιποι λαοί της Τροίας και οι σύμμαχοί της ήταν απόγονοι του Χαναάν, δηλαδή Χαναανίτες, άποικοι Μεσανατολικής καταγωγής:

 

«Υιοί Χαναάν…» «…τα δε εξ αυτών γεννηθέντα έθνη» (παραλείπω όσα δεν συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, γιατί ο κατάλογος είναι τεράστιος) «Αιθίοπες, Σαβίνοι,» (οι Ρωμαίοι από την γυναικεία πλευρά) «Φοίνικες, Κάρες, Μυσοί, Φρύγες, Βιθυνοί, Λύκιοι, Μαριανδυνοί Πάμφυλοι, Κίλικες, Κρήται» (Οι Τεύκροι) «αι δε χώραι αυτών…» (περιλαμβάνουν την) «….Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καβαλλίαν» (Σόλυμοι) «Λυκίαν, Λυδίαν, Καρίαν, Τρωάδα, Αιολίαν,» (προφανώς πριν τον Ελληνικό αποικισμό) «Βιθυνίαν,» (Ασκάνιοι) «την αρχαίαν Φρυγίαν…» Στη συνέχεια αναφέρονται και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, που ανήκαν στην Τρωική σφαίρα επιρροής. ^[35]

 

Ο Μαλάλας κατατάσσει τους Τρώες στους Χαμίτες, μαζί με τους περισσότερους λαούς που αναφέρονται σαν σύμμαχοί τους, παραθέτοντας έναν όμοιο κατάλογο εθνών με αυτόν που μόλις δώσαμε. Ο Χαναάν, γιος του Χαμ, λέει, πήρε βίαια τους κλήρους του Σημ. «…ούτω πάσα η γη της επαγγελίας του Χαναάν προσηγόρευται» ^[36]

                                              Αυτά δεν αντιφάσκουν με τις αρχαίες Ελληνικές πηγές.  

1)     Κάρες

Οι Κάρες, σύμμαχοι της Τροίας, ταυτίζονταν σχεδόν με τους Φοίνικες, σύμφωνα με τον Αθήναιο. («αν βέβαια η Καρία δεν λέγονταν Φοινίκη» ^[37]) και είχαν κάποτε κυριαρχήσει από κοινού με αυτούς στο Αιγαίο, όπως λέει ο Θουκυδίδης.^[38]

 

 

2)     Λυδοί

Η Παλαιά Διαθήκη υμνεί τους Λυδούς, λαό σύμμαχο της Τροίας, ως σύμμαχους και των Εβραίων. Επίσης, ένας χρησμός του Απόλλωνα τους θεωρεί, θρησκευτικά –τουλάχιστο- συγγενείς των Εβραίων:^[39] «Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων /…/ που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους, αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου, πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες, οι Ασσύριοι, οι Λυ­δοί, και το γένος των Εβραίων»                   

 

3)     Λύκιοι και Σόλυμοι

Το ότι οι Μικρασιάτες Σόλυμοι είχαν σχέση με το Σαλήμ της Γης Χαναάν ή και την Ιε­ρουσαλήμ, είναι αυτονόητο. Υπήχε και ομώνυμη πόλη στην Ασσυρία, που χτίστηκε με την μετοικεσία των Εβραίων εκεί. «Σόλυμα πόλις φασί Ασσυρίων, κτισθείσα μετά την άλωσιν του εν Ιεροσολύμοις Ιερού».^[40] Οι Σόλυμοι λάτρευαν τον Κρόνο,^[41] δηλαδή τον Βαάλ. Είχαν δική τους γλώσσα.^[42] Ονομάζονταν και Τζέλυμοι, ή Καβαλείς. Είδαμε πως η «Καβαλλία» ήταν χώρα που ανήκε στους απογόνους του Χαναάν. Ο Όμηρος και ο Πλούταρχος τους διαχωρίζουν από τους Λύκιους. Υπήρχε έχθρα μεταξύ τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν φυλετική συγγένεια. Το αντίθετο:

Ο Στράβων^[43] ταυτίζει τους Σόλυμους με τους Λύκιους. «Σόλυμοι», λέει, ήταν το παλιότερο όνομά τους. Συνεπώς οι Λύκιοι είχαν Μεσανατολική - Χαναναϊκή προέλευση.  Ο Ευστάθιος τους ταυτίζει επίσης με τους Λύκιους, και πιστεύει πως ήταν οι παλιότεροι Μινύες, απόγονοι του Μίνωα. Ας μην ξεχνάμε πως και ο Μίνωας ήταν μισός Φοίνικας, γιος της Ευρώπης. Συνεπώς οι Μινύες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι που έφτασαν και στην Κυρίως Ελλάδα μέσω Κρήτης.

Ο Ευστάθιος, όπως και ο Παυσανίας τους θεωρεί Κρητικούς –μια που οι Λύκιοι ήταν οι Τερμίλλες, που ήρθαν στην Ασία από το νησί. ^[44] Οι Λύκιοι, που ταυτίζονταν λοιπόν με τους Σόλυμους, ήταν σύμμαχοι της Τροίας. Τους παριστάνουν Έλληνες, Κρητικούς ή Αθηναίους, αλλά ο Ηρόδοτος ξεκαθαρίζει πως ήταν «βάρβαροι» που είχαν καταλάβει την Κρήτη και από εκεί εποίκισαν την Λυκία: «εκ Κρήτης τωρχαίον γεγόνασι, την γαρ Κρήτην είχον το παλαιόν πάσαν βάρβαροι».^[45]

 

4)     Αλιζώνες

Ο Στράβων ταυτίζει τους συμμάχους των Τρώων Αλιζώνες με τους Χάλυβες και αυτούς με τους Χαλδαίους.^[46]  Οι Χαλδαίοι της Μ. Ασίας ήταν συγγενείς με αυτούς της Μεσο­ποταμίας, το πιο εκπολιτισμένο παρακλάδι τους. Ο Αβραάμ ήταν Χαλδαίος. δηλαδή συγγενής των συμμάχων της Τροίας…  Φυσικά, οι Χάλυβες λάτρευαν τον Άρη, τον μεσα­νατολικό θεό, με το Συριηγενές άρμα, που ονόμαζαν Χαλδί,^[47] (από κει βγήκε φαίνεται το «Χαλδαίος» = ...Άριος!!!) τον προστ­άτη της Τροίας.

 

5) Κητιείς

Οι Κητιείς του Ομήρου, λαός της Μ. Ασίας, ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Τους αναφέρει στην «Οδύσσεια».^[48] Στα Εβραϊκά, το Κιττείμ (Κίτιον) σήμαινε αρχικά «Κύπρος» «...απ’ αυτό» (το νησί της Κύπρου, Κίτιον, Χέθη) «όλα τα νησιά και τα παράλια ονομάζονται ΄΄Χέθη΄΄» (Κιττείμ) «από τους Εβραίους..» ^[49]  Συνεπώς, το όνομα «Κήτιοι» μπορεί να ανήκει σε πολλούς λαούς, και είναι σίγουρα Εβραϊκό. Εδώ, ο Όμηρος, ή μιλά Εβραίικα, (κάποιος έλεγε πως ήταν Σύριος^[50]) ή εννοεί πως οι Κητιείς ήταν... φαλαινοθήρες -πιάνανε κήτη, που και αυτά σχετίζονται με τις περιοχές Κιττείμ... Αν και όλοι οι παράλιοι ονομάζονταν έτσι από τους Εβραίους, αφού οι Κήτιοι κράτησαν το Εβραϊκό όνομα, έχουν σίγουρα και βαθύτερες σχέσεις με τους «Άγιους Τόπους». Ετούτοι οι Κητιείς, ζούσαν και στη Ρώμη πριν από τον Τρωικό πόλεμο, σύμφωνα με μια παραλλαγή, και βάζοντας αρχηγούς δυο εξόριστους προδότες Έλληνες, τον Ευρύπυλο (στην Ασία) και τον πατέρα του Τήλεφο (στο Λάτιο) , μετονομάστηκαν σε Λατίνοι. ^[51]  (ούπς!) Οι Λατίνοι – Κητιείς Ρωμαίοι, καυχιόνταν πως ήταν Τρώες.

 

6) Αιθίοπες

Ακόμα και οι μαύροι Αιθίοπες του Μέμνονα, σύμμαχοι της Τροίας, αν και δεν φαίνονται για γνήσιοι Εβραίοι με την πρώτη, είναι μολοντούτο αγαπημένοι του Κυρίου! «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός.»^[52] Για τους Αιθίοπες μιλά και αλλού η Βίβλος, με τα καλύτερα λόγια…^[53] Ο Κύριος συμφωνεί απόλυτα με τους πιστούς των Ολύμπιων στο θέμα αυτό, μια που και αυτοί θεωρούσαν τους Αιθίοπες σαν τους ευσεβέστερους ανθρώπους, τους πρώτους που θυσίασαν στους θεούς.^[54] Υπήρχαν «Αιθίοπες» και στην Ινδία, πράγμα που εξηγεί τα παραπάνω…

 

7) Έλυμοι

Οι Έλυμοι του Τρώα Μέμνονα, ήρθαν ως ενίσχυση της Τροίας με εντολή των Ασσυρίων, από τα Σούσα του Ελάμ (ή Αιλάμ, Ελυμαΐς, Ελαμάτ, κλπ) της κατοπινής Περσίας. Υπήρχε και Εβραϊκή φυλή με το όνομα «υιοί Ελάμ», και ομώ­νυμοι Εβραίοι Μάντεις που αναφέρονται στις «Πράξεις των Αποστόλων».^[55] Ο αρχηγός των Έλυμων, ο Τρώας Μέμ­νων, θεωρούνταν θαυματουργός στο Ισραήλ, σύμφωνα με μαρτυρία Εβραίου Ιερέα. ^[56] Οι απόστολοι στην Πεντηκοστή μίλησαν επίσης τη γλώσσα των Ελαμιτών.^[57]  Βοήθειά μας!

 

8) Χετταίοι

Οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν πως υπήρχαν σχέσεις ανάμεσα στη Χιττιτική αυτοκρατορία και την Τροία. Είναι πιθανό πως αυτοί είναι οι «Ασσύριοι» που αναφέρονται από τους αρ­χαίους ιστορικούς ως σύμμαχοι της πόλης. Δεν μας πολυνοιάζει, αφού στην Παλαιά Διαθήκη οι «υιοί του Χετ» (οι Χετταίοι) δήλωσαν στον Αβραάμ: «βασιλεύς παρά Θεού συ ει εν ημίν». ^[58] Βρισκόμαστε πάντα ένα βήμα από την Τροία …

 

9) Ασσύριοι

Ας μείνουμε στους Ασσύριους ως σύμμαχους των Τρώων. Ο Ιωνάς τους μίλησε για μια επερχόμενη καταστροφή, «…και επίστευσαν οι άνδρες Νινευή τω Θεώ» [δηλαδή πίστεψαν στην προειδοποίησή του, μια που ήδη τον γνώριζαν ως Θεό. Έτσι μεταφράζεται και το αντίσ­τοιχο Εβραϊκό κείμενο] «και εκήρυξαν νηστείαν και ενεδύσαντο σάκκους…» /…/ «…και ανεβόησαν προς τον Θεόν εκτενώς».^[59] Η αφήγηση αποδείχνει πως οι Εβραίοι προφήτες ήταν σεβαστοί εκεί. Ταύτιση Ασσυρίων – Εβραίων κάνει και ο χρησμός του Απόλλωνα που αναφέραμε.

 

 

10) Θράκες

Τι να τολμήσει να πει κανείς για τους κοκκινομάλληδες και γαλαζομάτηδες Θράκες, πιστούς συμμάχους των Τρώων, λαό που γέννησε κοτζάμ Ορφέα. Μόνο που είχαν βασιλιά τον Ιουδαιοφοίνικα Φινεές, συγγενή του Κάδμου, είχαν και έναν... Ιουδαίο ποταμό, τον Έβρο... Τα δε νησιά τους, Θάσος και Σαμοθράκη, ήταν κέντρα Φοινικικών λατρειών και Φοινικικές αποικίες. Οι βασιλιάδες της Θράκης άκουγαν μουσική ως εξής:«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…»^[60]  Ο Ηρόδοτος επιβεβαιώνει πως οι βασιλείς των Θρακών δεν ήταν ομόφυλοι με τους υπηκόους τους: «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.»^[61] Το ίδιο όνομα είχε και ο Φοίνικας ιδρυτής της Θήβας: «…ού κύριον» (όνομα) «μόνον ο Κάδμος, αλλά και Ερμού επίθετον, ού παράγωγον ο Καδμίλος…» ^[62] Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων. Ερμήδες (=Ναμπί) ονομάζονταν οι Μεσοποτάμιοι βασιλείς, οι Εβραίοι Προφήτες, αλλά και οι... Απόστολοι στις Πράξεις...... Αρία Φυλή!

 

11) Μακεδόνες ή Καππαδόκες;

Αμφισβητούμενη περίπτωση είναι αυτή του Οθρυονέα από την Κάβησο.^[63] Καβησσός ή Καβασσός ήταν μια πόλη της Καππαδοκίας.^[64] Άλλοι την τοποθετούν στη Θράκη, ή ανατολικό­τερα. Αναφέρεται και φυλή Οθρυονέων στην Μακεδονία. Αν τελικά ο Οθρυονεύς ήταν Λευκοσύρος (Καππαδόκης) ήταν φυλετικά συγγενής των Τρώων, μια που ο Σύρος ήταν γενάρχης των Καππαδόκων και αδελφός του Κίλικα, γενάρχη των Τρώων Κιλίκων. Πέρα από την συγγένεια, οι Καππαδόκες/Λευκοσύροι ήταν άλλος ένας αγαπημένος λαός του Κυρίου, φυσικά.^[65]Τον Οθρυονέα ξεκοίλιασε ο Ιδομενέας…

 

11) Φοίνικες

Για τους Φοίνικες, τους συνιδρυτές του Ναού του Σολομώντα, μιλήσαμε ήδη. Ο Χιράμ, βασιλιάς της Τύρου, εξ αίματος συγγενής του Κάδμου και του Διονύσου, φέρεται να γράφει στον Σολομώντα: «ευλογητός Κύριος ο Θεός Ισραήλ ος εποίησεν τον ουρανόν και την γην…» ^[66]

 

12) Όλα τα καλά παιδιά

Στις Πράξεις των Αποστόλων εμφανίζονται συγκεντρωμένοι στην Ιερουσαλήμ διάφοροι προσήλυτοι ποικίλης καταγωγής, μάρτυρες του θαύματος της Πεντηκοστής. Και αυτοί είναι, επί το πλείστον, λαοί σύμμαχοι των Τρώων: «...Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι,^[67] Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες^[68] καὶ Ἄραβες,^[69]..»^[70]

 

13) Φρύγες και Ασκάνιοι

Οι Φρύγες, μαζί με τους Λυδούς, είναι και αυτοί ευλογημένοι: «καὶ καταλείψω ἐπ' αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη εἰς Θαρσις [Ταρσός, Κιλικία] καὶ Φουδ» [Φρυγία] «καὶ Λουδ» [Λυδία] «καὶ Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω»^[71] Το «Φούδ» εξηγείται συχνά ως «Αφρική», αλλά η ερμηνεία «Φρυγία» είναι πιθανότερη. Γνωρίζουμε ήδη πως οι βασιλιάδες της Φρυγίας ήταν Φοινικικής καταγωγής. ^[72]  Επίσης, οι Ασχανάζ- Ασκάνιοι, οι «Μικροί Φρύγες» του Ελλησπόντου, είναι επίσης Μαχητές του Κυρίου: «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, πα­ραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυ­τού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσα­σθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες ^[73] καθοπλισμένοι ό­πλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»^[74]  

 

Υπάρχει και χάρτης!

Ας προσθέσουμε πως και οι ίδιοι οι Εβραίοι, σήμερα, θεωρούν τις περισσότερες από τις προαναφερθείσες Μικρασιατικές περιοχές ως μέρη του Κράτους του Ισραήλ που τους υποσχέθηκε ο Θεός. Η Βίβλος περιλαμβάνει σε αυτές, διφορούμενα, τη γη των Χετταίων, όπου ανήκε η Τροία, έστω σαν υποτελής, και που περιλαμβάνεται, σύμφωνα με το Θεό, στο Ισραήλ… (Οι μεταφράσεις και παραλλαγές της Βίβλου είναι αντιφατικές ή διαφοροποιούνται σε αυτό ακριβώς το σημείο –Ιησούς του Ναυή Α, 4- ^[75])

               Υπάρχει μάλιστα δημοσιευμένος και ο ανάλογος χάρτης, όπου οι Εβραίοι μας κάνουν τη… χάρη να μην περιλαμβάνουν τα Μικρασιατικά παράλια, αντιφάσκοντας με την Αγγλική παραλλαγή του Ιερού τους Βιβλίου που επικαλούνται…^[76] Το πιθανότερο, βέβαια, είναι πως το Βιβλικό κείμενο, σε όλες τις παραλλαγές του, μιλά μόνο για Μεσανατολικές περιοχές.

Αλλά τα στοιχεία που ήδη αναφέραμε, ενισχύουν αυτές τις Εβραϊκές θέσεις, περισσότερο από το συγκεκριμένο Βιβλικό εδάφιο… Αυτά, όμως, δεν τεκμηριώνουν ομοφυλία, αλλά συγγένεια, πιότερο πολιτική, πνευματική και θρησκευτική. Είναι άλλωστε πεντακάθαρο, πως φορέας αυτής της συγγένειας ή επιρροής, δεν ήταν οι ίδιοι οι Εβραίοι, αλλά οι  «αδελφοί» τους, οι Φοίνικες. Κοντά στον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα.

 

Συνοπτικά:

Συνεπώς, οι ίδιοι οι Τρώες, αλλά και οι περισσότεροι σύμμαχοι της Τροίας συνδέονται φυλε­τικά, πολιτικά, ή θρησκευτικά με τους «Άγιους Τόπους»,  βοήθειά μας… Ακόμη, πολλά ονόματα Σημιτικής προέλευσης μέσα και γύρω από την Τρωάδα, αποδείχνουν Φοινικική επιρροή. (Δάρδανος, Ιάρδανος, Ασκάνιος, Σόλυμοι, Έλυμος, Κόων, Τεύκροι, κλπ.) 

 

Από όσα αναφέραμε, συνάγουμε πως το Φοινικικό στοιχείο ήταν παρόν στην Τροία, και τα έμμεσα στοιχεία που παρουσιάσαμε, βαφτίζουν Ιουδαιοφοινικικό όλο τον βασιλικό οίκο της πόλης. Όλοι οι παραπάνω θεωρούνται... Ελληνικής καταγωγής  από διάφορους Νεο-Έλληνες, που μάλιστα αυτοαποκαλούνται... Εθνικιστές και... Αντισημίτες. Να ο λόγος:

 

Παρένθεση:

Έμβλημα της Γαλλικής Επανάστασης είναι ο Φρυγικός σκούφος του Πάρη. Τρώες πρόσφυ­γες θεωρείται πως εποίκισαν και κυβέρνησαν την προϊστορική Ρώμη. Πολλοί Δυτικοί Βασι­λικοί οίκοι καυχιόνται πως έχουν Τρωική καταγωγή.

Αν η Ρώμη είναι το αρχέτυπο της Δυ­τικής Ευρώπης, πρέπει να την θεωρήσουμε δημι-ούργημα Τρώων αποίκων που κατά­γονταν από τη Γη Χαναάν, και ειδικά από τη φυλή των Ασκεναζίμ (Ασκανίων) όπου ανήκαν ο Αινείας και ο απόγονός του Ιούλιος Καίσαρας. Συμπληρωματικά, κατάγονταν και από την φυλή Κιττείμ… Η μόνη Ελληνική συμμετοχή στη Ρώμη,^[77] είναι αυτή του Τήλεφου, γιου του Ηρακλή, αρχηγού, αλλά όχι γενάρχη των Κιττείμ – Λατίνων. Και ακόμα, για να επιβεβαιωθεί και αυτή η ελάχιστη Ελληνική συμμετοχή στην Ρωμαϊκή γενεαλογία, θα έπρεπε να αποδειχτεί πως ο Τήλεφος ήταν γιος του Ηρακλή – Αλκαίου (του Έλληνα) και όχι του Ηρακλή- Ντιμπτάν, Δισανδάν, Σανδάν, ή Σαμψών, (του Ιουδαιοφοίνικα Μελκάρθ) πράγμα δύσκολο, γιατί στην Ελλάδα τον είχαν πετάξει έκθετο, στο δρόμο, όταν γεννήθηκε…

               Έτσι, ο Αντισημιτισμός των σύγχρονων «Αρίων» Ευρωπαίων φαίνεται γελοίος, καθώς και οι κραυγές κατά του δήθεν εξωευρωπαϊκού Ιουδαιοχριστιανισμού. Γι αυτό προσπαθούν να βαφτίσουν τους Τρώες Έλληνες, ενώ, φαίνεται καθαρά πως, από τα βάθη της προϊστορίας η Ελλάδα στάθηκε ο αιώνιος αντίπαλος της Δύσης, πριν καν αυτή βρεθεί στην… Ευρώπη. Η Ελλάδα έχει μόνο έναν εχθρό, την Ασία, που την έχει ζώσει από παντού, ειδικά από τα Δυτικά...

               Αυτό το συμπέρασμα αντιτίθεται στην πολι­τική, φιλοσοφική και εκπαιδευτική κατεύθυνση του Νεοελληνικού κράτους, αλλά συμφωνεί απόλυτα με τα διδάγματα της ιστορίας μας, αρχαίας, μεσαιωνικής και νέας, που θέλουμε να αγνοούμε. Οι επαφές μας με την Ασιατική Ιουδαϊκή Δύση ήταν (και θα είναι) ανέκαθεν καταστροφικές, αλλά εμείς την θεωρούμε φυσικό μας σύμμαχο. Έτσι, κρύβουμε, ή χειρότερα, δεν βλέπουμε, τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ… Είναι… εθνικό συμφέρον! (να παρου­σιάζουμε τους εχθρούς μας για φίλους;) Και μετά, αναρωτιόμαστε τι πάει στραβά στην Ψω­ροκώσταινα.

 

 

 

Τρωικά ονόματα και γλώσσες

Μαρτυρίες και ενδείξεις περί Τρωικής γλώσσας

 

Στα Χιττιτικά αρχεία, οι Τρώες έχουν, μας λένε, Ελληνικά και Ασιατικά ονόματα. (Κουκουνί, Βαλμού - Αλαξάντου^[78]-Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη) Η αντιστοιχία του Αλαξάντου με το Ιουδαιοφοινικικό Αλ και Αλλάχ, Θεός, είναι  ανησυχητική, βέβαια… Στην ουσία, τα μόνα Ελληνογενή ονόματα στα Χιτιτικά αρχεία είναι αυτό, (ήδη αποδείξαμε πως δεν είναι Ελληνικό αφού το άλλαξαν οι… Έλληνες σε Πάρη) και το Απαλιούνας = Απόλλων. Και αυτό δεν είναι Ελληνικό, μια που ούτε οι αρχαίοι ούτε οι σύγχρονοι συμφωνούν στην ερμηνεία του «Απόλλων», που είναι σε κάθε περίπτωση υποτιμητική. (=αυτός που απωθεί, ή αυτός που καταστρέφει) Συνεπώς, η ρίζα του δεν είναι Ελληνική, αλλά Ελληνοποιημένη, με αποτέλεσμα την περίεργη ετυμολογία του. (Αφιερώνουμε ειδικό κεφάλαιο)

Άρα, Ελληνικά ονόματα από την Τροία στα Χιτιτικά αρχεία, δεν υπάρχουν!

 

Τα Ελληνικά ονόματα των Τρώων

 

Τα Τρωικά ονόματα στην Ιλιάδα, αντίθετα, είναι 99% Ελληνικά, και είναι αυταπόδεικτα κατασκευασμένα από τον Όμηρο, γιατί έχουν συμβολικό νόημα, αλλά και γιατί οι αναφερόμενοι από αυτόν ως αλλόγλωσσοι και βαρβαρόφωνοι σύμμαχοι των Τρώων έχουν επίσης Ελληνικά ονόματα. Ο Πλάτωνας, επίσης, θεωρεί πως τα Ελληνικά ονόματα των Τρώων είναι κατασκευασμένα από τον Όμηρο («τω Έκτορι αυτός έθετο το όνομα Όμηρος») και είναι συμβολικά. Έκτωρ, πχ, σημαίνει «βασιλιάς»^[79] (από το «κτήσις») και την ίδια έννοια έχει το όνομα του γιου του, «Αστυάναξ».

Μια που μιλάμε για συμβολικά ονόματα, αυτό του Ασιου, δεν απαντάται πουθενά στην Ελληνική πλευρά της αφήγησης της Ιλιάδας.  Ο ένας από τους δύο Ασιους στην Ιλιάδα είναι βασιλιάς της Αρίσβης, σύμμαχος των Τρώων, και ο άλλος είναι αδελφός της Εκάβης, της βασίλισσας της Τροίας. Τρίτος Ασιος αναφέρεται από τον Ιωάννη τον Αντιοχέα ως ο γλύπτης που κατασκεύασε το Ιερόν Παλλάδιον, το τοτέμ της Τροίας. Είναι άλλη μια ένδειξη της Ασιατικής προέλευσης της Ολύμπιας λατρείας. Λέγεται μάλιστα πως από αυτόν τον Ασιο ονομάστηκε όλη η ήπειρος, που εξουσίαζαν οι Τρώες και ονομάζονταν πριν Ηπειρόποντον. [80] Τόση αξία είχε το ιερό αυτό ξόανο.

Ο Στράβωνας προσθέτει πως πολλές από τις πόλεις που αναφέρει ο Όμηρος (με Ελληνικά ονόματα) δεν υπήρχαν την εποχή των Τρωικών, αλλά ήταν νεότερες Ελληνικές αποικίες.^[81]

 Ο Όμηρος δίνει το Ελληνικότατο και συμβολικό επίσης όνομα Αμφίμαχος σε έναν αρχηγό των Καρών που όμως αποκαλούνται «βαρβαρόφωνοι»! Στον Τρωικό στρατό: «αλλά γλώσσ' εμέμεικτο, πολύκλητοι δ' έσαν άνδρες»^[82] [οι γλώσσες ήταν ανακατωμένες και είχαν μαζωχτεί από πολλά μέρη]. Επισημαίνει πως κάθε απόσπασμα διαφορετικού έθνους έπρεπε να διοικείται από ομόγλωσσο αρχηγό, για να καταλαβαίνονται.^[83] Τη μια λοιπόν μας λέει πως οι Τρώες δεν είχαν ίδια γλώσσα με τους συμμάχους τους, και αλλού τους παρουσιάζει να συζητάνε όλοι μαζί, ή τον Έκτορα να τους διατάζει συνολικά. Από την άλλη, οι Έλληνες παρουσιάζονται να συζητάνε άνετα με όλους τους συμμάχους των Τρώων, που είχαν διάφορες γλώσσες –κατά τον Όμηρο πάντα!

               Ο Λύκιος Σαρπηδών και ο Θράκας Ακάμας συνομιλούν με τον Τρώα Έκτορα χωρίς μεταφραστή [Ε 460 κ.ε.] Ο Έκτορας φωνάζει: «Τρώες και Λύκιοι και όλοι οι Δάρδανοι…». Και στο Ρ 220, ο Έκτορας λέει: «Λογής λογής φυλές, ακούστε με, γειτόνοι σύμμαχοί μας…» Σε τι γλώσσα μιλάει σε όλους ταυτόχρονα;

                    Αυτές οι εκφράσεις επαναλαμβάνονται στο Έπος όπως στα Δημοτικά τραγούδια: «κι απηλογήθη κι είπε τους και λέει και λαλεί τους…» Δεν σημαίνουν τίποτα, παρά εξομαλύνουν το μέτρο του ποιήματος και προετοιμάζουν μια αλλαγή στην εξέλιξη της πλοκής. Αλλιώς, η επαναλαμβανόμενη επίκληση του Έκτορα, αντιφάσκει με τις «μεμειγμένες» γλώσσες στο Έπος, όταν μάλιστα σε άλλο σημείο επισημαίνεται η ανάγκη κάθε έθνος να διοικείται από τον δικό του ηγέτη για να συνεννοούνται στη γλώσσα τους, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπήρχε κοινή γλώσσα ανάμεσα στους συμμάχους.

                Για να καταλάβουμε τι σημαίνει «ποιητική άδεια», ας αναρωτηθούμε πόσοι από μας έχουν παραξενευτεί όταν βλέπουν τους… εξωγήινους να μιλάνε αγγλικά στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. 

Άλλωστε, μετά από «δέκα» χρόνια πολιορκίας, οι αντίπαλοι έπρεπε να έχουν βρει τρόπο συνεννόησης. Έτσι, οι συνομιλίες των Τρώων με τους Έλληνες «στην ίδια γλώσσα» είναι «ποιητική άδεια», και δεν είναι βάσιμο επιχείρημα, γιατί ο Όμηρος αντιφάσκει στο θέμα.

                 Ο αρχηγός των Λυκίων, που συγκαταλέγονται στους «πολύκλητους», είναι ο αγαπημένος γιός του Δία, ο Σαρπηδόνας. Και πριν μιλήσουμε για Ελληνική δυναστεία που κυβέρναγε την Λυκία, [ήταν απόγονος του Βελλερεφόντη] ας προσέξουμε πως: τον αρματηλάτη του Σαρπηδόνα τον λέγανε Θρασύμηλο, τον υποδιοικητή του Γλαύκο, δύο πολεμιστές του ονομάζονται Μάρης και Ατύμνιος, και ο πατέρας τους Αμισώδαρος. Συνεπώς, όλοι έχουν Ελληνικά ονόματα. Οι Έλληνες ισχυρίζονταν πως η Λυκία εποικίστηκε από κάποιον Αθηναίο Λύκο. Οι επιγραφές των αρχαίων Λυκίων, όμως, δεν είναι στα Ελληνικά, αν και ο πολιτισμός της χώρας είχε βαθιά επηρεαστεί από την Ελλάδα-μετά τα Τρωικά όμως. Άρα, τα ονόματα των Λυκίων είναι πλαστά.

                    Ο βασιλιάς των Παιόνων λέγεται Πυραίχμης. Ο Παίονας Αστεροπαίος είχε πατέρα τον Πηλεγόνα. Οι Παίονες κατακτήθηκαν και εξελληνίστηκαν πολύ αργότερα από τους Μακεδόνες. Ο γιος του Πυλαιμένη, του βασιλιά των Παφλαγόνων, ονομάζεται Αρπαλίων. Ο βασιλιάς των Κιλίκων ονομάζεται Ηετίων. Ο βασιλιάς των Θρακών λέγεται Ρήσος, γιος του Ηονέα, εγγονός του Οινέα. Ξάδερφός του ήταν ο Ιπποκόων. Δεν έχω σκοπό να συνεχίσω. Τα παραδείγματα γεμίζουν βιβλίο.

                 Βλέπουμε πως όχι μόνο οι Τρώες, αλλά και οι «πολύκλητοι», με τις «μεμιγμένες» γλώσσες, έχουν ελληνικά ονόματα. Ακόμη και τα τοπωνύμια των ξένων αυτών χωρών είναι Ελληνικά. [Β 840 – 877, πχ.] Είναι φυσικό, μια που η Ιλιάδα γράφτηκε όταν η Μικρά Ασία είχε πλέον εποικιστεί από Έλληνες.

Αν ο Όμηρος δεν ξεκαθάριζε πως πρόκειται για αλλοεθνείς και αλλόγλωσσους, τίποτα δεν θα εμπόδιζε την Ελληνοποίησή τους με βάση την θρησκεία τους, τα ονόματά τους, τα τοπωνύμια και την πλοκή της Ιλιάδας. Αν ο Ηρόδοτος μιλάει για βαρβάρους, ο Όμηρος μιλάει για πολύκλητους. Και οι δύο χαρακτηρισμοί γίνονται σε αντιπαράθεση με την έννοια Έλληνας [Δηλ. Αχαιός, κλπ.]

 

Τα ξένα Τρωικά ονόματα             

Μερικά, όμως ονόματα Τρώων στον Όμηρο, είναι ξενικά. Τα αναφέρει, προφανώς, γιατί είχαν ήδη ελληνοποιηθεί πριν τον καιρό του.

Ασκάνιος = Εβραίος της φυλής Ασκεναζίμ, ή κάτοικος της χώρας των Ασχανάζ, υιών Γαμέρ, της Π. Διαθήκης,^[84] ή/και προερχόμενος από την Φοινικική πόλη Ασκαλώνα, κέντρο λατρείας της Αφροδίτης^[85] που ήταν προστάτης των Τρώων, των Φοινίκων και των Εβραίων.

  Λαο-Κόων, Κόων = Κοέν, Εβραίος Ιερέας.  Κώη ή Κοιώλη αποκαλούσαν και τον ιερέα των μυστηρίων της Σαμοθράκης, που έλεγαν πως είναι Τρωικής προέλευσης. Εκεί λατρεύονταν οι Φοίνικες Κάβειροι, οι «Μεγάλοι θεοί». (Καβέρ=μέγας στα Φοινικικά)

 

Οι άλλες πηγές

 

Η μόνη επιγραφή που βρέθηκε στην Τροία είναι στα Λουβικά ιερογλυφικά, Χιτιτικής προέλευσης. Αν βασιστούμε δε στον Όμηρο, η γραφή δεν είχε σχεδόν καμιά διάδοση την εποχή των Τρωικών. Το αντικείμενο είναι φορητό, έτσι δεν έχει μεγάλο κύρος ως τοπικό εύρημα. Είναι, όμως, μια καλή ένδειξη.

 

Ο Φιλόστρατος, άκουσε για το φάντασμα του Έκτορα που μίλαγε σε «βαρβαρική» γλώσσα. Επίσης, λέει πως ο Αίας ο Λοκρός πολεμούσε για  την Ευρώπη εναντίον των βαρβάρων, αυτός και ο εξημερωμένος «Δράκων» του,^[86]

 

Το όνομα Τροία είναι σίγουρα Φρυγικό, γιατί συγγενεύει με το Οτροία, πόλη στην ευρύτερη περιοχή, δίπλα στη λίμνη Ασκανία, περιοχή που ονομάζονταν «Μικρή Φρυγία».. Το όνομα Οτρέας^[87] είναι επίσης Φρυγικό. Πίστευαν πως η Ο-τροία ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα. ^[88] Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη. Οι βασιλιάδες της Φρυγίας ήταν Φοίνικες, συγγενείς του Κάδμου,[89] αλλά και των Τρώων Κιλίκων. Ο αρχικός τύπος του «Τροία» στα Ελληνικά ήταν «Τορόγια». (Γραμμική β΄) Το όνομα προέρχεται, μέσω Φοινίκης, από τα Εβραϊκά Θοργαμά, Τογαρμά, κλπ.

 

Ο Σύγγελος λέει πως ο σχετιζόμενος με τα Τρωικά βασιλιάς της Ασσυρίας Τεύταμος δεν ήταν άλλος από τον Τρώα Τιθωνό, τον πατέρα του Μέμνονα. Έτσι, το «Τιθωνός» φαίνεται πως είναι ελληνοποιημένος τύπος των επίσης ελληνοποιημένων αλλά κατάφορα ξενικών ονομάτων Βάβιος, Ταυτάνης.

«Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω κατά των Ελλήνων και διεφθάρη υπό Αχιλλέως. Φέρεται δε και αντίγραφος της Πριάμου επιστολής.» (που ζήταγε ενισχύσεις) «Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο Τεύταμος)[90]

 

Το Χιττιτικό - Τρωικό όνομα του Απόλλωνα, «Απαλιούνας», διαβάστηκε σε Χιττιτικές επιγραφές, που τον αναφέρουν ως θεό – προστάτη της Τροίας. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα, ή είναι παραφθορά Ελληνικού ονόματος; Η ίδια απορία υπάρχει και για το «Αλαξάντου» - Αλέξανδρος, το όνομα του Πάρη. Λέγανε πως στην Θεσσαλία, ο Τρώας Αλέξανδρος (από το Αλ= θεϊκός) πήρε το όνομα Πάρης…^[91] Αυτό αποδείχνει πως το Τρωικό όνομα Αλαξάντου (οι Έλληνες  το μετέτρεψαν σε Αλέξανδρος) που βρέθηκε στα Χιττιτικά αρχεία,^[92] δεν είναι Ελληνικό… Αν ήταν, γιατί το άλλαξαν οι Θεσσαλοί;

 

Ο Ηρακλής ονομάζονταν Δισανδάν ή Dibdan. Έτσι τον αποκαλούσαν οι Καππαδόκες και οι Τρώες.[93] Σανδάν (Sandan) τον έλεγαν οι Κίλικες, συγγενείς των Τρώων Κιλίκων, και λατρεύονταν σαν θεός στην Ταρσό, (περιοχή της Κιλικίας με έντονη Φοινικική επιρροή) Ο Σανδάν θεωρείται συνήθως Χιττιτικής καταγωγής.

 

Ο Παπαρηγόπουλος, αν και πιστεύει στην εθνική συγγένεια Ελλήνων και Τρώων, (ας είναι καλά οι Φοίνικες) και υπογραμ­μίζει την όψιμη εμφάνιση των Ασσυρίων στη Μ. Ασία, σχετικά με τον Τρωικό πό­λεμο, αναφέρει: «…ενδείξεις της σχέσεως των Τρώων προς τους Ασσυρίους. Το όνομα του Ασσαράκου, του αδελφού του Ίλου, [ιδρυτή του Ιλίου] ανευρέθη επί των μνημείων της Νινευί, και εκ των Τρωικών ηρώων, διωνύμων όντων, ο Έκτωρ προσωνομάζετο Δαρεί­ος…»[94]   (Νταραγιαβάους) Ο Ασσαράκος (=Ασσύριος) ήταν και αυτός συγγενής του Μέμνονα.

 

Ο Στράβων λέει πως ο εχθρός των Ολύμπιων Τυφών, ονόμασε έναν ποταμό της Συρίας. Στη συνέχεια, ο ποταμός γεφυρώθηκε από κάποιον Ορόντη, και πήρε το όνομά του.[95] Ποιος ήταν ο Ορόντης; Όταν αργότερα έκαναν εκτροπή του ποταμού, βρήκαν ένα τάφο γίγαντα. Ρώτησαν το Μαντείο του Απόλλωνα της Κλάρου ποιος ήταν, και αυτό απάντησε πως ήταν ο Ινδός Ορόντης…^[96] Ήταν, προφανώς, ένας από τους Ινδούς πολεμιστές του Μέμνονα, που, σύμφωνα με μια παράδοση είχαν έρθει στην Τροία με πλοία, μαζί με Φοίνικες.[97] Το Ινδικό, λοιπόν, όνομα Ορόντης, μαρτυρείται και σαν Τρωικό. Έτσι λέγανε έναν από τους  Αρίους εκείνους που συνόδευαν τον Τρώα Αινεία,[98] ιδρυτή της Ρώμης και γενάρχη του Δυτικού Πολιτισμού, που πολύ σωστά αποκαλούν Ινδοευρωπαϊκό...

 

Έλυμοι ήταν ένας λαός της Σικελίας που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων και ντόπιων Σι­κανών. Έλυμος ήταν ο  Ήρωάς τους, που ήταν Τρώας. Έλυμοι ονομάστηκε και η πόλη που ίδρυσε στη Σικελία. Έλυμο λέγανε και ένα είδος Φρυγικού αυλού. Έλυμο λέγανε και τη θήκη του τόξου ή της κιθάρας.

                Ελάμ, (Αιλάμ, Ελαμάτ, Ελυμαΐς) ήταν μια χώρα βορειοανατολικά του Περσικού Κόλπου, σύμμαχος της Τροίας, που κατακτήθηκε από την Ασσυριακή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια, από τους Πέρσες. Ήταν κοντά στη Μεσοποταμία, την πατρίδα των Εβραίων. Το όνομα Ελάμ (απόγονοι του Βενιαμίν) υπήρχε και στους Εβραίους. Ο κύκλος αρχίζει να κλείνει…

Ελύμας, στα εβραϊκά είναι ο προφήτης ή μάγος. [99] (Αναφέρεται στις «Πράξεις των αποστό­λων» ο Βαριησούς, αντίπαλος του Απόστολου Παύλου) «εύρον τινά μάγον ψευδοπροφήτην Ιουδαίον ώ όνομα Βαριησούς»  «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυ­τού» [100] Αν ερμηνεύσουμε τον όρο «Έλυμος» στα Ιουδαιο-Φοινικικά, (ήταν γλώσσες συγγενείς) σημαίνει «άνθρωπος του θεού». (Ελ = θεός, Ολύμπιος) Ο Τρώας Ήρωας «Έλυμος» στη Σικελία συνδέεται με την ιερατική τάξη προφητών του Απόλλωνα, όπως τον ψευδοπροφήτην (=ψευτομάντη) Ιουδαίον Ελύμα (που ονομάζονταν Βαρ-Ιησούς = γιος κάποιου Ιησού) και την Εβραία Σίβυλλα, την Απολλώνια προφήτισσα Σαββαή. Η Σούδα λέει πως η Σίβυλλα (δηλαδή η Σαββαή;) ήταν η γνωστή Τρωαδίτισσα μάντισσα Κασσάνδρα. Οι Μάντεις –Έλυμοι, είναι οι Εβραί­οι «ψευδοπροφήτες» των «Πράξεων των Αποστόλων», που αναφέρουν αρκετές τέτοιες πε­ριπτώσεις εκτός του Βαριησού.

Ο Παυσανίας λέει για τον Τρώα Μέμνονα πως ήταν μεν βασιλιάς των Αιθιόπων της Αφρικής, αλλά: «Στο Ίλιο όμως δεν ήρθε από την Αιθιοπία, αλλά από τα Περσικά [101] Σούσα και τον ποταμό Χο­άσπη, έχοντας υποτάξει όλα τα έθνη που κατοικούσαν ενδιάμεσα. Οι Φρύγες δείχνουν και τον δρόμο από όπου έφερε το στρατό του, διαλέγοντας την καλύτερη διαδρομή. Ο δρόμος διακόπτεται από σταθμούς…»[102] Και προσθέτει: «…Δεν είδα ποτέ μου τα τείχη των Βαβυ­λωνίων ή αυτά του Μέμνονα στα Σούσα…» [103] Και ο Ηρόδοτος αποκαλεί τα Σούσα: «Μεμνόνιον άστυ».[104] Ο Διόδωρος λέει πως ο Μέμνονας έκτισε ανάκτορα στα Σούσα (τα «βασιλήια τα Μεμνόνια» του Ηρόδοτου) και άνοιξε μια μεγάλη λεωφόρο. Τα Σούσα ήταν πρωτεύουσα του Ελάμ.

 

Ο ιδρυτής της Τροίας Δάρδανος έχει Ιουδαιοφοινικικό όνομα. Όχι μόνο συγγενεύει με το Ιορδάνης, αλλά αναφέρεται, πιθανότατα, ως ο Σοφός Δαρδά υιός Μάλ στην Παλαιά Διαθήκη και στον Ιώσηπο. [105] Φυσικά, οι Δάρδανοι ήταν Θρακική φυλή, των οποίων όμως οι βασιλείς ήταν Φοίνικες (Φινέας, ο Φινεές της Παλαιάς Διαθήκης), που, άλλωστε, είχαν άλλη θρησκεία και άλλη καταγωγή από τους υπηκόους τους, όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι. [106], αλλά και μεσανατολικά μουσικά γούστα.^[107]

 

Ο άλλος συνιδρυτής της πόλης ο Τεύκρος, ταυτίζεται με τον Θοργαμά υιό Γαμέρ της Π. Διαθήκης, απόγονο του Νώε και του Ιάφεθ.^[108] Την ίδια ρίζα έχουν τα Τρωικά ή γειτονικά και συμμαχικά της Τροίας ονόματα  Τεύθραντας, Τευθρανία, Πέργαμος, Πέργαμα.

 

Σαφή μαρτυρία για την Τρωική γλώσσα δίνει ο Θουκυδίδης:

«Αργος το Αμφιλοχικόν και Αμφιλοχίαν την άλλην έκτισε μετά τα Τρωικά οίκαδε αναχωρήσας και ουκ αρεσκόμενος τη εν Άργει καταστάσει Αμφίλοχος ο Αμφιάρεω εν τω Αμπρακικώ κόλπω, ομώνυμον τη εαυτού πατρίδι Άργος ονομάσας.» ...  «Υπό ξυμφορών δε πολλαίς γενεαίς ύστερον πιεζόμενοι Αμπρακιώτας ομόρους όντας τη Αμφιλοχική ξυνοίκους επηγάγοντο, και ηλληνίσθησαν την νυν την γλώσσαν τότε πρώτον από των Αμπρακιωτών συνοικησάντων. οι δε άλλοι Αμφίλοχοι βάρβαροι εισίν» [109]

Μτφρ «Το Αμφιλοχικό Αργος και την υπόλοιπη Αμφιλοχία έχτισε μετά τα Τρωικά γυρνώντας στην πατρίδα του, και μένοντας δυσαρεστημένος από την εκεί κατάσταση ο Αμφίλοχος ο γιος του Αμφιάραου στον Αμπρακικό κόλπο, ονομάζοντάς το από το όνομα της πατρίδας του» ... «πολλές γενιές μετά, και υποχρεωμένοι από συμφορές που τους έτυχαν, [οι κάτοικοι του Αμφιλοχικού Άργους]  μια που γειτόνευαν με τους Αμπρακιώτες, τους έφεραν για συγκάτοικους και έτσι, για πρώτη φορά εξελληνίστηκαν γλωσσικά από αυτούς ενώ οι άλλοι Αμφιλόχιοι είναι [παρέμειναν] βάρβαροι.»

 

Ο Στράβων δεν διαφωνεί για την εθνικότητα των Αμφιλόχιων… «ὅπου γε καὶ τῆς ἐν τῷ παρόντι Ἑλλάδος ἀναντιλέκτως οὔσης τὴν πολλὴν οἱ βάρβαροι ἔχουσι, Μακεδονίαν μὲν Θρᾷκες καί τινα μέρη τῆς Θετταλίας, Ἀκαρνανίας δὲ καὶ Αἰτωλίας [τὰ] ἄνω Θεσπρωτοὶ καὶ Κασσωπαῖοι καὶ Ἀμφίλοχοι καὶ Μολοττοὶ καὶ Ἀθαμᾶνες, Ἠπειρωτικὰ ἔθνη.» ^[110]

 

 

 

 

Η Γενιά των Ηρώων

 

Ο σεβασμός του Ομήρου προς τον Τρωικό ηρωισμό δεν έχει σχέση με πατριωτισμό ή ανθελληνισμό. Είναι χαρακτηριστικό της επικής ποίησης, διεθνώς και διαχρονικά. Αν ο αντίπαλος δεν έχει αξία, τότε δεν έχει και ο Ήρωας.

Χιλιετίες αργότερα, ο Κορνάρος αφιερώνει έναν από τους ωραιότερους θρήνους στο λεβέντη Άριστο, που ήταν ξένος επιδρομέας. Ο Έλληνας ήρωας  Ερωτόκριτος τον σκότωσε σε μονομαχία, όπου κρίθηκε αν η Αθήνα θα σκλαβωθεί ή όχι.  Πιο πατριωτικός αγώνας δε γίνεται. Και όμως:

«Άριστε πως τον ήφηκες το Χάρο να νικήσει,

η εμορφιά σου πως θα μπει στον Άδη ν’ ασκημίσει...»

Ακόμα και ο Μακρυγιάννης εξυμνεί την αντρειοσύνη των Τούρκων και ομολογεί πως: «μας γάμησαν το κέρατον».

Ο Ησίοδος λέει πως οι Ομηρικοί Ήρωες δεν ανήκαν στο ίδιο «Γένος» με τους «τωρινούς» ανθρώπους, αλλά στο Γένος των «Ηρώων Ημιθέων», άλλο ανθρώπινο είδος, πιο ψηλοί, όμορφοι και δυνατοί, που εξαφανίστηκαν από τους αδιάκοπους πολέμους,

«άλλους κάτω από την επτάπυλη Θήβα, τη γη του Κάδμου» … «κι άλλους στα καράβια πάνω από τον μεγάλο κόλπο της θάλασσας στην Τροία πηγαίνοντάς τους για την ομορφόμαλλη Ελένη».^[111]

Προφανώς μιλά μόνο για Έλληνες, -αυτοί πήγαν με τα καράβια. Όμως, οι Τρώες και οι σύμμαχοί τους ανήκαν στο ίδιο Ηρωικό Γένος / Εποχή των Ημιθέων, που ήταν σεβαστό και ιερό, όχι γιατί ήταν φυλετικά συγγενείς, αλλά γιατί ήταν Αρχαίοι και γιοι θεών. Και ο Όμηρος ξεχωρίζει τους «σημερινούς» ανθρώπους από τη γενιά του Τρωικού πολέμου, που είχε μεγαλύτερη δύναμη. Ανάλογη μνεία και σύγκριση ηρωικής «αρετής» Ελλήνων και Τρώων που ανήκουν στο «ημιθέων γένος» κάνουν ο Απολλόδωρος και ο Φιλόστρατος, ενώ ταυτόχρονα αποκαλούν τους Τρώες «βαρβάρους». ^[112] 

Τελικά, η συντριπτική πλειοψηφία των αρχαίων συγγραφέων αποκαλούν  επίσης τους Τρώες «βαρβάρους», αλλά και ο ίδιος ο Όμηρος αποκαλεί όποιους θέλουν εμφύλιο πόλεμο «απάτριδες, χωρίς οικογένεια και σπίτι»^[113] Δεν μπορεί, λοιπόν, να θεωρεί τους Τρώες Έλληνες, γιατί έτσι θα χαρακτήριζε με τον χειρότερο τρόπο όλα τα πρόσωπα του Έπους, ακόμα και τους θεούς.

 

 

 

Τα μαθηματικά του Ομήρου…

 

                                                               Μιλάει το κρασί και λέει ο Αγαμέμνονας:

«Αν είχαμε κάθε δέκα Αχαιοί έναν Τρώα να μας κερνά κρασί, πολλές δεκάδες θα μένανε χωρίς κεραστή».^[114] Τα Μαθηματικά του Ομήρου (και του «οινοβαρές» Αγαμέμνονα) βέβαια είναι λίγο παλαβά, γιατί βασίζονται σε συμπόσια και κεράσματα, αλλά τέλος πάντων, έτσι τα καταλάβαινε. [κανείς δεν του έμαθε στο σχολείο πως οι θετικές επιστήμες γεννήθηκαν στην Ελλάδα]   Και για να μη με λέτε ανθέλληνα, «…αφορμή και τούτο του οινοβαρή τον βασιλέα υπ’ Αχιλλέως λεχθήναι, ως περ και το τους Έλληνας προ τούτου και τους Τρώας εν υποθέσει συμποσίου μετρείν…» [115]  Χικ!                                                               

Ο Αγαμέμνων, ως πότης, συμποσιαστής και αρχιστράτηγος, θεωρεί το θέμα της διαιώνισης του πολέμου καθαρά αριθμητικό. Λέει πως οι Τρώες δεν ήταν ούτε το ένα δέκατο του Ελληνικού στρατού, και θα είχαν ηττηθεί αν δεν είχαν υποστήριξη από συμμάχους.^[116] Ο ίδιος ο Όμηρος ομολογεί επίσης, υπό μορφή σχολίου, πως οι Τρώες ήταν λιγότεροι από τους Έλληνες.^[117] Ακόμα και αν περιλαμβάνει και τους συμμάχους τους, οι αντίπαλοι στρατοί πρέπει να ήταν συγκρίσιμοι συνολικά. Άλλοι λένε, μάλιστα πως όταν έφτασε ο Ινδο-Ασσυριακο-Φοινικικός στρατός του Μέμνονα, δεν υπήρχε αρκετός χώρος στο Τρωικό πεδίο για να παραταχθεί!

Φαίνεται πως η Τροία ήταν τόσο μεγάλη, που δεν αναφέρεται πλήρης αποκλεισμός της από τους Έλληνες. Η πόλη δεν αντιμετώπιζε διατροφικό πρόβλημα, άρα δεν ήταν αποκλεισμένη. Οι Έλληνες δεν άφησαν ανοιχτή την πόλη από αμέλεια, αλλά από έλλειψη δυνάμεων. Έπρεπε άλλωστε να μένουν συντεταγμένοι για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των συμμάχων που κατέφθαναν. Οι Τρώες και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούσαν να νικηθούν, αν και μάχονταν κατά παράταξη, ενώ αν ήταν λίγοι, θα μπορούσαν να αντισταθούν μόνο με τειχομαχία και δεν θα αποτολμούσαν καθημερινές συγκρούσεις στήθος με στήθος. Αντίθετα, είναι οι Έλληνες που καταφεύγουν στα τείχη του στρατοπέδου τους! Τέλος, αν ο αντίπαλος συνασπισμός ήταν πολύ υποδεέστερος αριθμητικά, ο Αγαμέμνων θα ντρέπονταν να χρησιμοποιήσει τέτοιο επιχείρημα.   

Συνεπώς, αφού υπήρχε σχετική αριθμητική ισορροπία των αντιπάλων στρατών και οι Τρώες δεν ήταν ούτε το 10% των Ελλήνων, τότε, σχεδόν το 90% του Τρωικού στρατού ήταν οι «πολύκλητοι» σύμμαχοι.

Όλοι αυτοί δεν πολέμαγαν για χάρη των Τρωικών συμφερόντων, αλλά για να εμποδίσουν τους Έλληνες να βάλουν χέρι στην Ασία! Συνεπώς, τίποτα δεν μπορεί να αποσείσει τον σαφή εθνικό χαρακτήρα της σύγκρουσης, την στιγμή που ο Ελληνικός στρατός μάχονταν κατά του «πολύκλητου» Βαλκανικού, Μικρασιατικού, Φοινικικού, Ασσυριακού και Ινδικού στρατού που αποτελούσε την κύρια μάζα των εχθρών. Η καταγωγή των Τρώων, συνεπώς, είναι ασήμαντο θέμα, όσο αφορά τον πόλεμο. Ήταν πεντακάθαρα σύρραξη Ελλάδας – Ασίας, ακόμα κι’ αν όλοι οι Τρώες ήταν γνήσιοι Αρκάδες.

                 Ο Τρωικός πόλεμος, από όσο γνωρίζουμε, δεν στρέφονταν τυπικά κατά των Ασιατικών αυτοκρατοριών. Οι Έλληνες, όμως, προέβλεπαν την εμπλοκή τους, γι’ αυτό εκστράτευσαν με δυνάμεις πολύ περισσότερες από όσο χρειάζονταν για να αλωθεί η πόλη. Επιτέθηκαν προληπτικά και σε όλα τα περιφερειακά κράτη. Έτσι, μια ονομαστικά τοπική διαμάχη για διμερή θέματα, μετατράπηκε σε Διηπειρωτική σύρραξη που ενέπλεξε, εκτός από το Βόρειο και Ανατολικό Αιγαίο, Ινδούς (= «Αιθίοπες»)  Σουσιανούς (=Ελαμίτες) ^[118] Αμαζόνες, κλπ. 

 

 

 

Έλληνες στο πλευρό των Τρώων – Τρώες στο πλευρό των Ελλήνων

 

Μιλάει ο Τρώας Αντήνορας στους πατριώτες του, σύμφωνα με την αφήγηση του Δίκτη:

«…είναι βαρύ για μας να βρισκόμαστε σε πόλεμο με την Ελλάδα. Κι είναι ακόμα πιο βαρύ και σκληρό το γεγονός ότι εξ αιτίας μιας γυναίκας έχουμε κάνει εχθρούς αγαπητότατους ανθρώπους δεμένους με μας με δεσμούς συγγενείας καθόσον κατάγονται από τον Πέλοπα».[119]

Ο ίδιος ο Αρχιστράτηγος των Ελλήνων, απόγονος των Ασιατών Τάνταλου και Πέλοπα, ο Αγαμέμνων, ήταν φυσικά… Ασιάτης, καταγόμενος από το Σίπυλο της Φρυγίας. Προσθέτει ο Δίων Χρυσόστομος:    

        «...φοβότανε τους Τυνδαρίδες ο Αγαμέμνων. Γιατί γνώριζε πως αν και κυβερνούσε τους Αργίτες, ήταν ξένος και μετανάστης»/.../«άλλωστε, μια που βασίλευαν οι Πελοπίδες στην Ελλάδα, είχε ήδη γίνει μεγάλη επιμιξία... (με τους Ασιάτες)»[120]

Όπως ήδη αναφέραμε, οι βασιλικές οικογένειες των Μυκηνών, της Τροίας, της Φρυγίας και της Θράκης –ίσως και της Αθήνας- ήταν συγγενείς. Μοιράζονταν κοινή καταγωγή από τους Αιγύπτιους και Φοίνικες απόγονους της Ιώς, Δαναό, Αγήνορα, Φοίνικα, Φινέα, κλπ. Κατά την Παλαιά Διαθήκη, Έλληνες, Τρώες και Φρύγες (Ιωύαν, Ασχανάζ, Ριφάδ, Θοργαμά) ήταν απόγονοι του Ιάφεθ, όχι όμως και οι Φοίνικες. Πηγή των μυθικών αυτών συγγενειών, ήταν ο πολύ πραγματικός Φοινικικός και Καρικός εποικισμός της Ανατολικής Μεσογείου. Ακόμα, υπήρξε και η επιμιξία κατά την διάρκεια της Τρωικής κατοχής που αναφέραμε.

Τέτοιες συγγένειες δεν πρέπει να εντυπωσιάζουν, γιατί υπάρχουν και στις σύγχρονες βασιλικές οικογένειες. Οι βασιλείς της Αγγλίας είναι γνήσιοι Γερμανοί, ενώ παλιότερα ήταν Νορμανδοί. Οι Τσάροι ήταν επίσης Γερμανοί. Οι απόγονοι των Βαυαρών του Όθωνα πολέμησαν εναντίον της Βέρμαχτ το 1940 έναν αιώνα από τότε που εγκατέλειψαν το Ράιχ. Δεν υπάρχουν και πολλοί βασιλείς που να έχουν ίδια εθνικότητα με το λαό που κυβερνούν… Όπως είπε (περίπου) ο Μακρυγιάννης, αναγνώστη, όταν τα τζάκια καβλώνουν, η Πατρίς κινδυνεύει… Δυστυχώς, όσον αφορά την εποχή που εξετάζουμε, αυτές οι βασιλικές διασταυρώσεις προέρχονταν από την κατάκτηση και τον εποικισμό της πατρίδας μας από ξένους, όχι από απλή προσπάθεια βελτίωσης της βασιλικής ράτσας ή εκδήλωση  άδολου γενετήσιου ενστίκτου…

Οι πρόγονοι του Αγαμέμνονα είχαν έρθει από την Φρυγία στην Πελοπόννησο ως κατακτητές. Ο ίδιος πίστευε πως ο Δίας κυβερνούσε     από τις κορφές της Τρωικής Ίδης, της πατρίδας, όχι από τον Όλυμπο, και ήταν, βοήθειά μας, και… αρχιερέας των Ελλήνων. Γι αυτό και ο Αχιλλέας, τσαντισμένος, προσεύχεται στον «Πελασγικό Δωδωναίο» Δία… (και οι Πελασγοί ήταν σύμμαχοι των… Τρώων! Κανείς Έλληνας θεός, βρε παιδιά;) Πολλές πηγές χαρακτηρίζουν, τόσο τον Αγαμέμνονα, όσο και τον αδελφό του, Μενέλαο, ως «βάρβαρους», λόγω καταγωγής. [121]  Ο Μενέλαος, επίσης, δεν ήταν κληρονομικός βασιλιάς στη Σπάρτη, μια που κανονικά έπρεπε να βασιλεύουν οι απόγονοι του προηγούμενου βασιλιά, Τυνδάρεω, οι Διόσκουροι, που όμως ήταν νεκροί. Ο Δίων ο Χρυσόστομος, πολύ λογικά, θεωρεί πως ο Μενέλαος δεν μπορεί να έγινε ποτέ βασιλιάς, γιατί, απλούστατα, οι Διόσκουροι ζούσαν όταν απάχθηκε η Ελένη –σύμφωνα με τον Όμηρο…   Εικόνες των Διόσκουρων συνόδευαν ως επίσημο έμβλημα («Δόκανον») τους βασιλιάδες της Σπάρτης στους Ιστορικούς Χρόνους, συνεπώς οι δυο Ήρωες συνδέονταν με τον Βασιλικό Θεσμό, αν και δεν ήταν (δήθεν) βασιλείς.          

                Ποια είναι λοιπόν, η πραγματική αιτία του καυγά Αχιλλέα και Αγαμέμνονα;

 

Ο Όμηρος λέει πως τσακώθηκαν για μια σκλάβα, ρίχνοντας την ευθύνη στον Αγαμέμνονα.

Ο Φιλόστρατος λέει πως αιτία ήταν η άδικη εκτέλεση του Παλαμήδη, συκοφαντημένου ως προδότη.

Ο Δίκτυς λέει πως ο Αχιλλέας οικειοποιήθηκε την Βρισηίδα χωρίς να την βάλει στη μοιρασιά ως λάφυρο, και γενικά επέδειξε μια τάση αυτονόμησης. Ήταν οι Έλληνες που του απαγόρεψαν να πολεμά, όχι το πείσμα του.

Οι Βυζαντινοί ισχυρίζονταν πως ο Αχιλλέας δεν ήταν Έλληνας, αλλά… Ρώσος,[122] και συνεπώς δεν υπάκουε στον Έλληνα βασιλιά. Ποιόν Έλληνα, ρε παιδιά; 

 

Αντικειμενικά, η Θεσσαλία ήταν μακριά από τις Μυκήνες, ήταν επίσης μια πλούσια και ισχυρή περιοχή, είχε μάλιστα υποστεί πρόσφατα και μια Τρωική κατοχή. Ο Αχιλλέας είχε, επιπλέον, πολιορκήσει την Τανάγρα, που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκστρατεία της Τροίας, αν και αυτή ήταν δουλειά του Αγαμέμνονα ή του Μενέλαου. Ήταν λοιπόν, φανατικά προσηλωμένος στον αγώνα κατά της Τροίας, ακόμα και για (στενά) πατριωτικούς λόγους, και όχι απλά δεμένος από τους κοινούς όρκους για προστασία της Ελένης, που έδεναν τους υπόλοιπους αρχηγούς.

                    Αντίθετα, ο Αγαμέμνονας είχε εμπλακεί στον πόλεμο μόνο για λόγους προσβολής της οικογενειακής του αξιοπρέπειας. Γνωρίζουμε πως τέτοιες οικογενειακές βεντέτες κανονίζονταν, συχνά, με συμφωνίες και δώρα προς τον αδικημένο. Γνωρίζουμε, ακόμα, πως ο Αγαμέμνων κατάγονταν από την Φρυγία, μέσω των προγόνων του, που ήρθαν από εκεί. Οι πατριώτες του, οι Φρύγες, αλλά και οι άλλοι λαοί της Ασίας, ήταν σύμμαχοι των Τρώων.

Ο Αχιλλέας, όπως ίσως και άλλοι Έλληνες, πίστευε πως ο Αρχιστράτηγός τους δεν θα έχανε την ευκαιρία να συμφωνήσει με τους εχθρούς. Βέβαια, οι πρόγονοι του Αγαμέμνονα είχαν έρθει σε αντίθεση με τους Τρώες, είχαν μάλιστα εκδιωχθεί από αυτούς από την Ασία. Μάλλον, όμως, ο Αχιλλέας πίστευε πως «το αίμα νερό δεν γίνεται», και η δυσπιστία προς τον Αρχιστράτηγό του ήταν πάνω από δικαιολογημένη.

 

Οι Έλληνες εκστράτευσαν στην Τροία με ξένους βασιλείς, με επισφαλείς θρόνους. Ο Αγαμέμνων δεν ήταν ο μόνος Έλληνας βασιλιάς Ασιατικής καταγωγής. Ο Αίας ο Τελαμώνιος έγινε συγγενής του βασιλικού οίκου της Τροίας, γιατί ο πατέρας του, Τελαμώνας, πήρε την Ησιόνη, κόρη του Τρώα βασιλιά Λαομέδοντα. Η γυναίκα ήταν λάφυρο πολέμου, από την πρώτη πολιορκία της πόλης από τον Ηρακλή και τους συμμάχους του! Όταν πρόσφεραν στην Ησιόνη την δυνατότητα να ελευθερωθεί κάποιος μαζί της, αυτή διάλεξε τον Πρίαμο (=πουλημένο) που τον έλεγαν Ποδάρκη. Αυτός έπρεπε πρώτα να πουληθεί σαν δούλος και μετά να ελευθερωθεί. Η Ησιόνη τον αγόρασε συμβολικά με την καλύπτρα (φερετζέ) της, και τον απελευθέρωσε για να γίνει βασιλιάς της Τροίας.^[123] Αυτή η μικρή ιστορία, με την νομικίστικη λύση της, δείχνει το βάθος της αντίθεσης Ελλήνων-Τρώων. Ο Τρώας, ακόμα και όταν οι Έλληνες του χαρίζονταν, έμενε τυπικά πάντα δούλος…

                       Το παιδί της Ησιόνης και του Τελαμώνα πήρε Τρωικό όνομα, αυτό του πρώτου βασιλιά της Τρωάδας, (Τεύκρος) για να τονιστεί η καταγωγή του. Πολλοί λένε πως και ο Αίας ήταν παιδί της Ησιόνης. Ο Τεύκρος πολέμησε σαν Έλληνας στην Τροία. Θεωρητικά, αν και παιδί αιχμάλωτης, θα μπορούσε να βασιλέψει στην Τροία ή την… Σαλαμίνα.

 

Οι Ελληνικής καταγωγής αναφερόμενοι Τρώες ή Επίκουροι που μάχονται εναντίον των Ελλήνων στην Ιλιάδα, είναι στο σύνολό τους ιδιαίτερες περιπτώσεις, απόγονοι έκθετων παιδιών (Τήλεφου) ή εξορισμένων. (Βελλερεφόντη^[124])

Ο Τήλεφος ήταν νόθος γιος του Ηρακλή. Ας υποθέσουμε πως πρόκειται για τον Ηρακλή - Αλκαίο (τον Έλληνα) και όχι για τον Ηρακλή Ντιμπτάν – Μελκάρθ. Το μωρό εγκαταλείφθηκε και η μάνα του παραδόθηκε από τον πατέρα της στον ήρωα Ναύπλιο για θανάτωση, αλλά αυτός την πούλησε στο βασιλιά της Μυσίας Τεύθραντα. (της φυλής Θοργαμά της Π. Διαθήκης) Ο Τήλεφος τελικά υιοθετήθηκε από αυτόν, και έγινε διάδοχός του.^[125] Ο Ναύπλιος δηλαδή, πούλησε την κοπέλα στο εξωτερικό για να καλύψει την απάτη του.

Η Μυσία ήταν σύμμαχος των Τρώων, και οι Έλληνες την αχρήστεψαν με μια ξεχωριστή εκστρατεία. Ο Τήλεφος πολέμησε για τη (νέα) πατρίδα του, τραυματίστηκε από τον Αχιλλέα, και στη συνέχεια συμμάχησε με τους Έλληνες γιατί μόνο ο Αχιλλέας μπορούσε να του γιατρέψει την πληγή, που ήταν ανίατη. Συνεπώς, «επέστρεψε» στα πάτρια μόνο για προσωπικούς λόγους. Στη συνέχεια, έγινε αρχηγός των Λατίνων - Κιτίων, ενός λαού που θυσίαζε συστηματικά «Αργείους» (Έλληνες) στα νερά του Τίβερη…

Ο γιος του Τήλεφου Ευρύπυλος, έγινε αρχηγός του Μικρασιατικού λαού των Κητίων, που συμμάχησαν με τους Τρώες.^[126] Ήταν ομόφυλοι με τους Λατίνους. Μπορούμε να δικαιολογήσουμε το μίσος αυτών των δυο Ελλήνων ενάντια σε μια πατρίδα που δεν τους πρόσφερε τίποτα, αντίθετα τους απόδιωξε με τρόπο αχαρακτήριστο. Έτσι… αποικίστηκε η προϊστορική - Μυθική Ασία από τους Έλληνες!

Ο Σαρπηδών, είναι απόγονος του επίσης εξόριστου στην Ασία από την Ελλάδα Βελλερεφόντη και αρχηγός των Λυκίων. Ο Διομήδης αντιμετωπίζει έναν άλλο απόγονό του, τον Γλαύκο, και διαπιστώνοντας πως οι πρόγονοί τους ήταν συμπατριώτες και φίλοι στην Ελλάδα, αποφασίζουν να μη μονομαχήσουν.

«Πολλοί Τρώες και ένδοξοι επίκουροι βρίσκονται για μένα να σκοτώνω» του λέει ο Διομήδης, «πολλοί και για σένα Αχαιοί να σκοτώνεις»^[127]

Πως μπορεί να εξαχθεί, από αυτά τα λόγια, Εθνική συγγένεια Τρώων και Ελλήνων; Αντίθετα, «πολλοί» από δαύτους είναι για… σκότωμα, γιατί δεν είναι «ξείνοι πατρώιοι» («προγονικοί φιλοξενούμενοι» – «δικοί μας ξένοι», κατ’ άλλη μετάφραση, που έχει χρησιμοποιηθεί επιτυχημένα και στον… Αστερίξ από τον Goscinny!) Πάντως ο Διομήδης δεν παραλείπει να ξεγελάσει τον πατριώτη και προγονικό φίλο, ανταλλάσοντας όπλα αξίας 9 βοδιών με όπλα αξίας 100 βοδιών. Υπάρχουν  ορισμένες αιώνιες αξίες στον Ελληνικό πολιτισμό!

                       Ο Όμηρος ανακάλυψε έναν Έλληνα ανάμεσα στους εχθρούς, και του αφιερώνει 123 στίχους (Ζ΄, 119-236) ακριβώς γιατί είναι εξαίρεση. Τέτοιες περιπτώσεις θα βρούμε σε οποιεσδήποτε γειτονικές χώρες κάθε εποχής. Το έπος του «Διγενή Ακρίτα» είναι γεμάτο από δαύτες. Αυτού του είδους οι συγγένειες ανάμεσα σε Τρώες και Έλληνες, είναι εξαιρέσεις του κανόνα, και δεν αποδείχνουν κοινή καταγωγή, αλλά μάλλον την αιώνια εχθρότητα των δυο λαών. Ανάλογες καταστάσεις δεν θα υπήρχαν ανάμεσα σε φιλικά συμμαχικά κράτη, με «δικαίωμα έκδοσης εγκληματιών» που θα λέγαμε σήμερα.

Υπάρχει και αντίθετες περιπτώσεις. Ο Τρώας Έλενος, φίλος του Νεοπτόλεμου, γιου του Αχιλλέα, βασίλεψε στη Ήπειρο, χωρίς όμως να δημιουργήσει δυναστεία. ^[128] Μετά από αυτόν, η εξουσία παραδόθηκε σε Έλληνες. Είχε όμως συνεργαστεί με τους Έλληνες, βοηθώντας την άλωση της Τροίας με τις μαντείες του!  Αυτό, σύμφωνα με την κλασσική αφήγηση. Το πιθανότερο, όμως είναι πως οι Τρώες βασίλεψαν στην Ελλάδα κατά την Τρωική επιδρομή που προηγήθηκε της Ελληνικής εκστρατείας. Αυτή η επιδρομή αποσιωπείται από τους περισσότερους αρχαίους συγγραφείς, αναφέρεται όμως από τον Ηρόδοτο.

                

Ο Οθρυονεύς από την Κάβησο, σύμμαχος των Τρώων, είχε ζητήσει σε γάμο την κόρη του Πριάμου Κασσάνδρα, ως ανταμοιβή. Τον σκότωσε ο Ιδομενέας, που του είπε, πριν πεθάνει, πως οι Έλληνες θα του έδιναν την κόρη του Αγαμέμνονα αν πολεμούσε μαζί τους. Δεν είναι καθαρό αν αυτό είναι ειρωνεία, ή πραγματικό παζάρι που είχε γίνει για τις υπηρεσίες του Οθρυονέα.^[129]  Μοναδική περίπτωση σε όλη την Ιλιάδα κάποιου που πιθανά θα μπορούσε να πολεμήσει και στις δυο πλευρές, και όπως βλέπουμε, είναι αμφισβητούμενη, όπως και η καταγωγή του εμπλεκόμενου Ήρωα.

Καβησσός ή Καβασσός είναι μια πόλη της Καππαδοκίας.^[130] Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, πως ο Οθρυονεύς ήταν Λευκοσύρος (Καππαδόκης) φυλετικά συγγενής των Τρώων, μια που ο Σύρος ήταν γενάρχης των Καππαδόκων και αδελφός του Κίλικα, γενάρχη των Τρώων Κιλίκων. Άλλοι τοποθετούν την πόλη στη Θράκη, ή ανατολικότερα. Δηλ. ήταν πιθανά Θράκας, σύμμαχος της Τροίας.

               Αναφέρεται, όμως, από Ρωμαίους ιστορικούς φυλή Οθρυονέων στην Μακεδονία. Αν ο Οθρυονέας ήταν Μακεδόνας, υπενθυμίζουμε ότι ακόμα και Μυθολογικά, η Ελληνοποίηση της Μακεδονίας έγινε από τους Ηρακλείδες, μετά τον Τρωικό πόλεμο. Οι Μακεδόνες δεν πήραν μέρος στα Τρωικά. Η Μακεδονική φυλή των Παιόνων, μάλιστα, ήταν σύμμαχοι της Τροίας. Η περίπτωση Οθρυονέα, με αμφισβητούμενα όλα τα στοιχεία της, όπως είδαμε, είναι η μοναδική κάποιου που ίσως αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα σε Τρώες και Έλληνες.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

---

[1] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133.

[2] «…μετά τον Όμηρον και κυρίως παρά τοις Ρωμαίοις η λέξις» [Τεύκροι] «είναι συνώνυμος προς την λέξιν «Τρώες» (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Τεύκροι») Πρόκειται για την φυλή Θοργαμά της Παλαιάς Διαθήκης. Το γνωστό όνομα το πήραν από τον τέταρτο βασιλιά τους που ονομάζονταν Τρώας. Τεύκρος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Τροίας. Τον βάφτισαν και… Κρητικό, αλλά οι περισσότεροι τον λένε ντόπιο, γιο του τοπικού ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Ίδης – του βουνού της Τροίας, δηλ. αυτόχθονα.

[3] Ηρόδοτος, 7, 20

[4] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ, Α., σελ.  24

[5] Η «Οδύσσεια» μιλά για «τον πικρό των Αχαιών το γυρισμό απ’ την Τροία, όπως η λιοπερίχυτη τον όρισε Παλλάδα» (α, 335)  «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν». (γ 137)

[6] Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96

[7] Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τομ Α΄, σελ 379

[8] Ιλιάδα, Ζ΄, 395-398

[9] Στράβων, ΙΓ΄, Ι, 7, σελ. 53. και IV, 6, σελ. 179.

[10] Απολλόδωρος, Επιτομή, ΙΙΙ, 4. και  Ιλιάδα, Ζ, 289.

[11] Δίκτυς, κεφ. Δ΄, 4, σελ. 152, και  ΣΤ΄, 10, σελ. 193.

[12] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23

[13] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII

[14] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114 Ακόμα και αν ήταν Κρητικός, ο Μύθος μιλά για ανάμιξη των Κρητικών του Τεύκρου με τους «γηγενείς», μάλιστα με θαύμα του Απόλλωνα Σμινθέα, που έστειλε τα ιερά ποντίκια του να τους φάνε τα δερμάτινα μέρη των όπλων, κάνοντας αδύνατο τον πόλεμο, και υποχρεώνοντάς τους έτσι να ειρηνεύσουν.  Ο Τεύκρος, ήταν, λένε άλλοι, Τρωικής καταγωγής, αλλά από από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική παροικία στην Αθήνα!  Τρωικές παροικίες δημιουργήθηκαν όμως μετά τον πόλεμο, από τους αιχμάλωτους. Η αφήγηση είναι έτσι κι αλλιώς αντιφατική. Αν είναι όμως αληθινή, τότε δεν μπορεί να πρόκειται παρά για τους Φοίνικες Γεφυραίους, που είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα από την Θήβα και την Τανάγρα.

[15] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ

[16] Ιλιάδα, Υ, 215

[17]  Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς» Α΄, ΧVI, σελ. 265. 

[18] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89.

[19] Ιλιάδα, Υ, 215

[20] Στράβων, 4,7

[21] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α, 3

[22] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄, 11. Επίσης, Ηώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος».                                        

[23] Ιώσηπου, Ιουδαϊκή αρχαιολογία, τομ. Η΄, ΙΙ, 5, και  υποσημ. Κάκτου αρ. 9, όπου γίνεται η ταύτιση. Ο Ιώσηπος αναφέρει τους Άθανο, Αιμανό, Χάλκεο και Δάρδανο, γιούς του Ημάωνα, ελληνοποιώντας τα ονόματα Γαιθάν, Αιμάν, Χαλκάλ, και Μαλ. Το Δαρδά είναι το όνομα που διατηρείται σχεδόν ακέραιο, τόσο στον Ιώσηπο, όσο και στους Ο΄. Αυτό δείχνει πως πρόκειται για τον γνωστό Δάρδανο. 

[24] Ακαδημία επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια ιστορία, τομ Α2, σελ 817-820. Το τέρας (κατά το Έπος του Γκιλγκαμές) Χουμπάμπα, που το ταυτίζουν με την Κυβέλη-Κυβήβη, φύλαγε τους Κέδρους του Λιβάνου, δηλαδή ζούσε σε μια «ίδη» και μια «κυβέλη», δασωμένη ορεινή σπηλιά… Οι Μεσοποτάμιοι έβλεπαν σαν τέρας τη θεότητα των Δυτικών, που έλεγχαν τα δάση, τη μοναδική πηγή πρώτων υλών που στερούνταν.

[25] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 24

[26] Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 501: «Όγγα Παλλάς αγχίπτολις»

[27] Μέγα Ετυμολογικόν, λήμμα «Βουτρωτός» : «…ότι Ελένου εκ της πατρίδος εις Ηπειρον παραγινομένου, θύοντος τη επιβατηρία, η βους ου καιρίαν λαβούσαν την τομήν, φεύγει, και κόλπον τινά διανοιξάμενη εις γην έξέρχεται, και καταπεσούσα απέθανεν. Ο δε Έλενος συμβουλή θεία χρησάμενος κτίζει πόλιν…»

[28] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ»

[29] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΒ΄, 28 κ. έ. «εποίησε δυο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν.» /…/ «ιδού οι θεοί σου, Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ γης Αιγύπτου».

[30] Κάθε περιοχή, ποτάμι κ.ο.κ. ήταν προσωποποιημένο, άλλωστε.

[31] «Ανάστηθι και αλόα αυτούς θυγάτερ Σιών, ότι τα κέρατά σου θήσομαι σιδηρά και τας οπλάς σου θήσομαι χαλκάς, και κατατήξεις εν αυτοίς έθνη και λεπτυνείς λαούς πολλούς και αναθήσεις τω Κυρίω το πλήθος αυτών και την ισχύν αυτών τω Κυρίω πάσης της γης» Παλαιά Διαθήκη, Μιχαίας, Δ΄, 13.

[32] Παλαιά Διαθήκη, Έξοδος, ΛΒ΄, 1-4.

[33] Οι γενεαλογίες στον Απολλόδωρο, Γ΄, XII

[34] Ιλιάδα Π, 719

[35] Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 89, κ. έ.

[36] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 1, σελ. 14-16: «Αι δε λαχούσαι χώραι τω μεν Σημ εισίν αύται...»  «...τω δε Χαμ...» «...εν δε τοις κατά βορράν τα παρά θάλασσαν έχει Κιλικίαν, Παμφυλίαν, Πισιδίαν, Μυσίαν, Λυκαονίαν, Φρυγίαν, Καμαλίαν, Λυκίαν, Καρίαν, Λυδίαν, Μυσίαν άλλην, Τρωάδα, Αιολίδα, Βιθυνίαν, την αρχαίαν Φρυγίαν...» Όλα τα καλά παιδιά, των Τρώων οι σύμμαχοι.

[37] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 76, σελ. 218

[38] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8

[39] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326: Χρησμός του Απόλλωνα. Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10: «Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, παραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυτού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσασθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες καθοπλισμένοι όπλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»

[40] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100

[41] Πλούταρχος, «Περί των εκλελειπότων χρηστηρίων» 22, D

[42] Στράβων, 13, 17, σελ. 190

[43] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151.

[44] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν».

[45] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173.

[46] Στράβων, 12, 18-22.

[47] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμματα «Χαλδαίο», «Χαλδί»  και «Χάλυβες»

[48] Οδύσσεια, λ, 521.

[49] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, VI, 2

[50] «Τον Όμηρο παρουσιάζουν οι περισσότεροι σαν Αιγύπτιο» (Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV σελ  261 – 262) και ο Μελέαγρος από τα Γάδαρα, είπε πως ο Όμηρος ήταν Σύριος, γιατί θεωρούσε τα ψάρια ιερά, όπως στη Συρία. (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 45, σελ. 135,  Α΄, 16, σελ. 69)

[51] Σούδα, λήμμα «Λατίνοι»

[52] Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, Η΄, 7 (Εβραϊκή παραλλαγή, μτφρ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας.

[53] Παλαιά Διαθήκη, παραλλαγή των Εβδομήκοντα, Αμώς, Η΄, 7, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10

[54] Διόδωρος Σικελιώτης, Γ΄, 2

[55] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12. «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυτού»

[56] Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο Β΄, Χ, 2.

[57] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 8: «καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν; 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, 11 Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ θεοῦ».

[58] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, ΚΓ΄, 6.

[59] Παλαιά Διαθήκη, Ιωνάς, Γ΄, 5-8 και αντίστοιχη μτφρ. του Εβραϊκού κειμένου από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία.

[60] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223  πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97

[61] Ηρόδοτος, 5, 7.

[62] Ευστάθιος Θεσσαλονικης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ. 388.

[63] Ιλιάς, Ν,374

[64] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός»

[65] «Μήπως δεν είσαστε για μένα ισάξιοι με τους Αιθίοπες, παιδιά του Ισραήλ; είπε ο Θεός. Παρόμοια δεν έβγαλα τον Ισραήλ από την χώρα της Αιγυπτου, και τους αλλόφυλους από την Καππαδοκία, και τους Σύρους από τον λάκκο τους;» Παλαιά Διαθήκη, Αμώς, 9, 7, Εβραϊκή παραλλαγή, σε μετάφραση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας.

[66] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων Β΄, β΄, 12.

[67] Απόγονοι Τρώων.

[68] Άν οι Λύκιοι ήρθαν από την Κρήτη...

[69] Εκεί έμενε ο Αδελφός του Τρώα  Μέμνονα, Ημαθίων.

[70] Πραξεις Αποστόλων, Β΄, 9.

[71] Ησαΐας, 66, Ι9.

[72] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς,» (ο Φρύγας βασιλιάς) «ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».

[73] Οι Μαυριτανοί Μάζικες ή Μάζυες ή Μάξυες, έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων προσφύγων (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχα λήμματα) 

[74] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10

[75] Από τον Ευφράτη ως τη θάλασσα μέσα από τη χώρα των Χετταίων, ή όλη η χώρα των Χετταίων μέχρι τη θάλασσα, ή από τον Ευφράτη μέχρι την θάλασσα στο ύψος του Λιβάνου, κλπ. Η πιο «ταιριαστή» παραλλαγή είναι η Αγγλική: «From the desert, and from Libanus unto the great river Euphrates, all the land of the Hethites, unto the great sea toward the going down of the sun, shall be your border.» = «Από την έρημο και από τον Λίβανο ως τον μεγάλο ποταμό Ευφράτη, όλη η γη των Χετταίων ως την μεγάλη θάλασσα προς τα δυτικά, θα είναι το σύνορό σας…» Εννοεί τη γη των Χετταίων που βρίσκονταν στον Λίβανο, ή όλη την επικράτειά τους δυτικά του Ευφράτη;

[76] Πηγή: Ιστοσελίδα http://britam.org/Questions/QuesLand.html. Rabbi M.M. Schneerson of Lubavitch (Chabad) on the borders of Israel.

[77] Υπάρχουν πολλές άλλες παραλλαγές που υποστηρίζουν πως η Ρώμη ιδρύθηκε από Έλληνες, αλλά είναι αντιφατικές και εύκολα διαψεύσιμες

[78] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 26-27

[79] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b

[80] Ιωάννης Αντιοχεύς, «Εκλογή Ιστοριών» σελ. 207-208

[81] Στράβων, ΙΓ΄, Ι 20,

[82] Ιλιάς Δ, 433-438

[83] Ιλιάς Β, 803 κ. έ.

[84] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ

[85] Ηρόδοτος,. Κλειώ, 105

[86] Φιλόστρατος, Ηρωικός, 684 και 706.

[87] Ιλιάδα, Γ΄, 186.

[88] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131.

[89] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοι­νίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασι­λείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Ο Δύνας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας.

[90]  Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293.

[91] Πλούταρχος, Θησεύς, 34

[92] Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, 27 Ιουνίου 2002, σελ. 25-27.

[93] Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 290 «Ηρακλέα τινές φασίν εν Φοινίκη γνωρίζεσθαι Δισανδάν επιλεγόμενον, ως και μέχρι νύν υπό Καππαδόκων και Ιλιέων»  

[94] Παπαρρηγόπουλου, ιστορία του Ελληνικού έθνους, τομ Α, σελ. 373

[95] Στράβων, τομ. 16, σελ. 81

[96] Παυσανίας, Αρκαδικά, 29, 3

[97] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ.127.

[98] Βιργίλιος, Αινειάδα, 1, στ. 154.

[99] Αντίστοιχα λήμματα στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

[100] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12.

[101] Τότε, φυσικά δεν ήταν Περσικά.

[102] Παυσανίας, Φωκικά, 31, 7

[103] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 31, 5

[104] Ηρόδοτος, 5, 53-54.

[105] «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος» Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5. Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, Ε΄,

[106] Ηρόδοτος, 5, 7. «...αντίθετα με τους άλλους πολίτες, σέβονται τον Ερμή πάνω από κάθε θεό, μόνο σε αυτόν ορκίζονται, και λένε πως κατάγονται από τον Ερμή.» Ερμιούθ ήταν το άλλο όνομα των Εβραίων.

[107] :«…όργανο που χρησιμοποιούν οι βασιλείς των Θρακών στα δείπνα τους….» «….είναι ο φοίνικας, για το οποίο ο Έφορος και ο Σκάμωνας …» «…λέει ότι επινοήθηκε από τους Φοίνικες και πήρε αυτό το όνομα…» Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΔ΄, 18, σελ. 63, 65, πργρ 20, σελ.71 πργρ. 34, σελ. 111, πργρ. 36, σελ. 113 και 117, πργρ.40, σελ. 123 πργρ 40, σελ 125, Δ΄, πργρ. 77, σελ. 221 πργρ. 77, σελ. 223  πργρ. 78, σελ. 223 πργρ. 80, σελ. 231 πργρ.80, σελ. 233 πργρ. 82, σελ. 239 Α΄, πργρ. 28, σελ. 97

[108] Γένεσις, Ι, 3 κ.έ

[109] Θουκιδίδης, Ιστοριών β, 68

[110] Στράβων VII.[1]

[111] Ησίοδος, «Έργα και Ημέραι» 156 κ.ε.

[112] Φιλόστρατος, βίος Απολλωνίου Τυανέως, 2, XVI 154. Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκης επιτομή, ΙΙΙ, 1-29

[113] Ιλιάδα, Ι, 63

[114] Ιλιάδα, Β΄, 126-128

[115] Ευσταθίου Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Δ, σελ 375.

[116] Ιλιάς, Β, 125-134

[117] Ιλιάς, Θ΄, 55-56.

[118] Κάκτου, Κτησίας (ανάλεκτα) σελ. 118.

[119] Δίκτης ο Κρήτας, Ε΄, 2.

[120] Διών Χρυσόστομος, Τρωικός.

[121] Σχόλια Τζέτζη, σελ. 409. «...Πλυνός πόλις Λιβύης όθεν ήν Άτλας. Πληιόνης και Άτλαντος επτά θυγατέρες, ων μία και Στερόπη. Στερόπης δε και Υπερόχου ή Αρπίνης της Ασωπού θυγατρός και Άρεος, Οινόμαος. Οινομάου δε Ιπποδάμεια, ης και Πέλοπος Ατρεύς ος εν Λακωνική κατώκησεν. Ατρέως και Αερόπης Αγαμέμνων και Μενέλαος. Η δε Αερόπη θυγάτηρ ήν Κατρέως του Κρητός, όθεν τον Μενέλαον Ημικρήτα είπεν. Βάρβαρον, ότι ο Πέλοψ κατά τινάς μεν Λυδός, κατά τινάς δε Παφλαγών. Βάρβαροι δε οί τε Λυδοί και οι Παφλαγόνες...»

[122] Ο Αχιλλέας, ως νεκρός, πέρναγε την «άλλη» ζωή του σε ένα νησί της Κριμαίας. Τα συμπεράσματα δικά σας.

[123] Απολλόδωρος, Β΄, VI, 4

[124] Η ιστορία του Βελλερεφόντη και των Λύκιων απογόνων του στη  Ιλιάδα Ζ΄, 144- 212

[125] Απολλόδωρος, Γ΄, ΙΧ, 1.

[126] Οδύσσεια, λ, 521.

[127] Ιλιάδα, Ι, 229 κ.έ.

[128] Παυσανίας Αττικά, 11, 2

[129] Ιλιάς, Ν,374

[130] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, Λήμματα «Οθρυονεύς», «Καβασσός»