ΤΡΟΙΑ !!!ΜΕΡΟΣ 1ον

 

ερευνα-δημητριοσ σκουρτελησ

 

Η «λαιμοκοπία» του Αιγαίου  

 

«Μελέτη πάντα καθαιρεί»  ^[1]

 

Γιατί να ασχοληθούμε με τον Τρωικό πόλεμο, που ανήκει πια στο μύθο; Επειδή αυτός ο πόλεμος δεν άρχισε με την Ωραία Ελένη, ούτε και τελείωσε ποτέ. Είναι πάντα στην πόρτα μας. Όλοι οι εχθροί της Ελλάδας δήλωναν πως είναι απόγονοι Τρώων ή εκδικητές τους. Οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Βενετσιάνοι, οι Τούρκοι…

                 Ο Φρυγικός Σκούφος του Πάρη είναι έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας. Είναι σύμπτωση που η Γαλλία ήταν το πρώτο κράτος που συνήψε τις «διομολογήσεις», οικονομικές συμφωνίες με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μετά την πτώση του Βυζαντίου; Την ακολούθησαν και τα άλλα δυτικά κράτη. Οι Ευρωπαίοι πιστεύουν πως είναι απόγονοι Τρώων, μια που η Ρώμη ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία, της Εβραϊκής φυλής των  Ασκανίων-Ασκεναζίμ, [2] που κατάγονταν από την Μεσανατολική πόλη Ασκαλών.

Εμείς, οι «νικητές» του πολέμου αυτού, έχουμε κατηγορηθεί από τους ποιητές και δραματουργούς μας. Μας εμφανίζουν ως καταραμένους από τους θεούς γι αυτά που διαπράξαμε εκεί. «Ο Δίας τότε φοβερό μελέτησε στο νου του τον γυρισμό των Αχαιών, γιατί όλοι νου δεν είχαν μήτε το δίκιο γνώριζαν».[3] 

                    Το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου, γέννησε την παροιμία «να φοβάσαι τους Έλληνες ακόμα κι αν σου κάνουν δώρα». Μας παρουσιάζει σαν απατεώνες. Μια που ο Ίππος ήταν αφιέρωμα στους Ολύμπιους θεούς, μας εμφανίζει και σαν ασεβείς. Τέτοιους μας εμφανίζουν και οι μονομαχίες Ελλήνων Ηρώων με τους ίδιους τους θεούς «τους», οι ιεροσυλίες, παιδοκτονίες, βιασμοί, φόνοι πάνω στους βωμούς, και οι ανθρωποθυσίες που έγιναν κατά την άλωση της «Ιερής», κατά τον Όμηρο, πόλης… Το τοπωνύμιο «Όλυμπος» από εκεί ήρθε, άλλωστε, και ο Δίας κατά τον Όμηρο πάντα, κυβερνούσε από την Τρωική Ίδη, «’Ιδηθεν μεδέων». Τέσσερις κορυφές της Ίδης ονομάζονταν Όλυμπος, γι αυτό και το ιερό βουνό είχε πολλά δώματα… Αν αυτά διαπράχθηκαν από Έλληνες πιστούς του Δωδεκάθεου, είμαστε, πράγματι, ο χειρότερος λαός του κόσμου…

 

«Αντί να είχαν γίνει αυτά, δεν θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία;» ^[4] έφτασε να πει ο Δίων Χρυσόστομος…

 

«Το να ακούμε ότι ο καλύτερος Έλληνας,» (ο Αχιλλέας) «σκοτώθηκε από τον χειρότερο Τρώα» (τον Πάρη) «είναι ντροπή. Να ακούμε πως ο πιο μυαλωμένος Έλληνας» (ο Αίας) «έσφαξε βόδια και πρόβατα, μετά ήθελε να σκοτώσει τους βασιλιάδες και στο τέλος αυτοκτόνησε, είναι αίσχος. Να ακούμε πως με κοινή απόφαση» (οι Έλληνες) «σκότωσαν με ωμότητα το παιδάκι ενός καλού άντρα, τον Αστυάνακτα. Να ακούμε πως θυσίασαν την παρθένα την Πολυξένη για χάρη του γιού της θεάς.» (Του Αχιλλέα) «Να ακούμε πως ξεπαρθένεψαν την πανάγια κόρη, την ιέρεια του Απόλλωνα μέσα στο ναό, την Κασσάνδρα, και μάλιστα όχι κανένας παρακατιανός, αλλά ο πρώτος. Ούτε και κανένας άσημος, παρά ο γιος του Αχιλλέα, ο Νεοπτόλεμος, να σκοτώνει το γεροντάκι, τον Πρίαμο, πάνω στο βωμό του Δία. Την Εκάβη, την δυστυχισμένη μητέρα τόσων παιδιών να την δίνουν στον Οδυσσέα για πλάκα, και να λένε πως μεταμορφώθηκε σε σκυλί. Και ο βασιλιάς των Ελλήνων να παντρεύεται την ιερή κόρη του Απόλλωνα, που κανείς δεν τόλμαγε να το κάνει από φόβο του θεού. Καλά έπαθε που τον σκοτώσανε.» (Αγαμέμνων και Κασσάνδρα).

«Αντί να είχαν γίνει αυτά, θα ήταν καλύτερο να μην παίρναμε ποτέ την Τροία...»[5]

Άλλες ιεροσυλίες: απαγωγή της Χρυσηίδας, επίσης ιέρειας του Απόλλωνα, κατασκευή τείχους χωρίς προηγούμενες θυσίες στους θεούς, άρνηση του μισού στρατού να θυσιάσει στην Αθηνά, ύβρεις που απευθύνει ο Αχιλλέας στον Απόλλωνα,, κλπ...

 

Και μετά, αναρωτιόμαστε από πού μπορεί να προέρχεται ο ανθελληνισμός των συμμάχων μας…

Αν οι Τρώες ήταν Έλληνες, όπως ισχυρίζονταν μερικοί αρχαίοι, (οι περισσότεροι τους λένε όμως «βαρβάρους») και αν η Τροία ήταν ιερή, τα παραπάνω φαίνονται παράλογα.

Αν όμως, οι Τρώες ήταν άποικοι από τη Μέση Ανατολή, οι Τογαρμά, Ασχανάζ και Κιττείμ -- αν ο βασιλιάς τους Δάρδανος – Δαρδά υιός Μαλ ήταν ομώνυμος με τον Ιορδάνη ποταμό, -- και αν είχαν –τότε- άλλη θρησκεία και καταγωγή από τον Ελληνικό λαό (όχι τους βασιλιάδες του)  -- και αν είχαν καταλάβει παλιότερα σχεδόν όλη την Ελλάδα, επιβάλλοντας την λατρεία των Ολύμπιων θεών, (μαζί με άλλους αρχαιότερους κατακτητές μας) τότε, οι κατηγορίες εναντίον μας είναι προϊόντα θρησκευτικού φανατισμού των ποιητών μας, που ήταν όλοι, σύμφωνα με την αντίληψη της εποχής, ιερουργοί των Μυσών-Μουσών και του Σαβαώθ-Σαβάζιου Διονύσου,[6] ενός θεού που ανατράφηκε μεταξύ Φοινίκης και Νείλου, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο, δηλαδή στους Αγίους Τόπους, και ήταν εγγονός ενός Πρίγκιπα της Φοινίκης, του Κάδμου…

                    Αυτά θα βρούμε σε αρχαίους συγγραφείς και τους Βυζαντινούς ερανιστές τους. Μόνο τότε θα τα επιβεβαιώσουμε και από μερικούς στίχους του Εθνικού μας έπους, που γνωρίζει πολλά και λέει λίγα…..               

 

 

Οι πόλεμοι Ελλήνων-Τρώων

και οι Τρώες βασιλιάδες μας.

      

Η διέλευση από τα Στενά των Δαρδανελίων ήταν σημαντικό στρατηγικό θέμα. Όχι μόνο εξασφάλιζε το εμπόριο ανάμεσα στη Μαύρη θάλασσα και την Μεσόγειο, αλλά μέσω των πλωτών ποταμών που εκβάλλουν στον Εύξεινο, (Δούναβης, Ντον, κλπ.)  επικοινωνούσε με την Δυτική, Κεντρική, και Ανατολική Ευρώπη σε μεγάλο βάθος. Η Τροία έλεγχε τα Στενά, και η μοίρα της ήταν να κυριαρχεί, ή να κατακτηθεί. Φαίνεται πως έγιναν και τα δύο.

                  Δεν υπήρξε λαός της Ανατολικής Μεσογείου που να μην συνέρρευσε σε αυτό το πέρασμα. Εμείς, βέβαια, επιμένουμε να το θεωρούμε αμιγώς Ελληνικό. Η πρώτη τέτοια επιδρομή που θυμάται η Μυθολογία ήταν όταν Τεύκροι ερχόμενοι με πλοία από την Κρήτη, συγκρούστηκαν με τους «γηγενείς»^[7] Τρώες –πριν ακόμα την δημιουργία της πόλης. Με θαύμα του Απόλλωνα, ποντίκια αχρήστεψαν τον οπλισμό, τρώγοντας τα δερμάτινα μέρη. Έτσι ειρήνεψαν. Οι Τεύκροι παρέμειναν εκεί. Ο Τεύκρος θεωρήθηκε γενάρχης των Τρώων βασιλέων.        

                     Η ίδια ιστορία, όμως, παραδίδεται ως Τρωική νίκη.^[8] Υπάρχουν πολλές παραλλαγές καταγωγής του Τεύκρου, μεταξύ των οποίων και η Τρωική, (ντόπια) γιος του ποταμού Σκάμανδρου και μιας νύμφης της Τρωικής Ίδης. ^[9] Υπήρχε και άλλος Τεύκρος, του Τελαμώνα, μισός Τρώας. Τα τοπωνύμια που συνδέονται (και) με αυτόν, είναι Φοινικικά! (Σαλαμίνα = Βαάλ-Σαλάμ = Κύριος της Ειρήνης, ο Βαάλ/Βεελσάμης)

                        Οι Τεύκροι δεν ήταν Έλληνες. Ο Ηρόδοτος μαρτυρά πως κάποτε η Κρήτη κατέχονταν από «βαρβάρους». ^[10] Ο Θουκυδίδης λέει, χωρίς σαφή αναφορά στην Κρήτη, πως το Αιγαίο, που «τώρα το λεν Ελληνική θάλασσα» ^[11] κυριαρχήθηκε από Φοίνικες και Κάρες. Και ο Όμηρος αναφέρει την Κρήτη σαν το μοναδικό μέρος στην Ελλάδα όπου μιλιόνταν πολλές γλώσσες.[12] Από εκεί κατάγονταν και οι σύμμαχοι των Τρώων, οι Λύκιοι, των οποίων το αρχικό όνομα ήταν (Ιερο)Σόλυμοι, μετά ονομάστηκαν Μινύες από τον Μίνωα, μετά Τερμίλλες και τελικά Λύκιοι…[13] Αλλά και οι θρησκευτικές ιδιομορφίες της προϊστορικής Κρήτης την ταυτίζουν με την Μέση Ανατολή. Πίστευαν πως ο Δίας… πέθαινε και ανασταίνονταν, σαν τον Άδωνι και τον Ταμμούζ.

Από όσα γράφουν οι Βυζαντινοί χρονογράφοι συνάγεται πως αυτοί οι «βάρβαροι» Κρητικοί ήταν φυλετικά συγγενείς των Τρώων, μια που είχαν κοινή Μεσανατολική καταγωγή, ως απόγονοι του Χαμ και του γιου του, Χαναάν. Και η Ελληνική Μυθολογία,  χωρίς να αντιφάσκει, ανάγει την καταγωγή των Τρώων στους Δαναό και Αγήνορα, [14] που ήταν γενάρχες ή συγγενείς (ο Δαναός) των Χαναναίων και των Φοινίκων, ερχόμενοι από την Αίγυπτο, με –φυσικά- αρχική… Ελληνική καταγωγή, όπως όλος ο… Πλανήτης, μια που θέλαμε να το πιστεύουμε. Την ίδια καταγωγή είχαν και οι Τρώες Κίλικες, συγγενείς με τους Ανατολικούς Κίλικες, απόγονους του Αγήνορα επίσης.  

Όπως και να έχει, οι Κάδμος, Βήλος, Αράβιος, Δαναός, Αγήνωρ, Κίλικας, Σύρος, κλπ, (όλοι απόγονοι της Αργίτισσας Ιώς) πιστεύονταν από τους Έλληνες  πως ήταν πρόγονοι των Μεσανατολικών λαών, συνεπώς πρακτικά ταυτίζονται με τους αντίστοιχα αναφερόμενους Γενάρχες τους στην Παλαιά Διαθήκη. Είτε ήταν μακρινής Ελληνικής καταγωγής ή όχι, λοιπόν, οι Τρώες κατάγονταν από την Μέση Ανατολή, και μάλιστα ήταν αδελφοί με τους υπόλοιπους λαούς της. Άλλωστε, Φοίνικες και Τρώες ισχυρίζονταν πως η πρόγονός τους, Ιώ, δεν ήταν Αργίτισσα, αλλά Φοινίκισσα που απήχθη από τους Έλληνες. ^[15] Αυτή, μια που μεταμορφώθηκε σε αγελάδα, ήταν και ο «χωνευτός μόσχος» και η «χρυσή δάμαλις» των Εβραίων.

                      Αυτά εξηγούν το «θαύμα» της ειρήνευσης Τεύκρων και Τρώων. Άλλωστε, ήταν όχι μόνο συγγενείς, αλλά και ομώνυμες φυλές, μια που τα ονόματά τους (Τροία – Τεύκρος) είναι παραλλαγές του Εβραϊκού Θοργαμά ή Τογαρμά. Πρόκειται για την Το-ρό-για της Γραμμικής Β΄. Έκτοτε, οι κάτοικοι της Τρωάδας πήραν το όνομα Τεύκροι, για να ονομαστούν Τρώες αργότερα.

                  Απόγονοι του Χαναάν –ή των άλλων προσώπων που αναφέραμε, είναι το ίδιο- θεωρούνται και όλοι σχεδόν οι λαοί που συμμάχησαν με την Τροία. (δες παρακάτω) Ο Βιβλικός Θοργαμά, (=Τεύκρος, Τρώας) μαζί με τον Ασχανάζ (Ασκάνιος, Ελλησπόντιος Φρύγας, αλλά και η Τρωική φυλή του Αινεία, απόγονοι της Ασκαλώνιας Αφροδίτης-Ιστάρ) θεωρούνται απόγονοι του Ιάφεθ, και τοποθετούνται κατά την Παλαιά Διαθήκη, στην περιοχή της Τρωάδας και της Προποντίδας, πλάι στον Ιωύαν (Ϊωνα). Όλοι ήταν αδέλφια, γιοί του Γαμέρ. Έτσι, οι Τρώες είχαν μικτή καταγωγή, από τον Ιάφεθ (Ιαπετό για τους Έλληνες) και τον Χαναάν. (Αγήνορα για τους Έλληνες)  Πρακτικά, ήταν μια μίξη Θρακικών φυλών με Μεσανατολίτες αποίκους.

Αυτή η «μίξη» ήταν μόνο τυπικά γεωγραφική, μια που οι βασιλείς της Θράκης (π.χ., ο Φινέας) ήταν επίσης ομόφυλοί τους Φοίνικες… Ο Βόσπορος έγινε Φοινικικό «ποτάμι», και γι αυτό ονομάστηκε «Ιορδάνης» (=Δαρδανέλια) Ένα βήμα από τον ποταμό Έβρο (Εβραίο) ήταν άλλωστε! Ομόφυλοι ήταν επίσης και οι Βιθυνοί, (Ασκάνιοι = από την Μεσανατολική Ασκαλών) που αποικίστηκαν από τον Μυθικό Φοίνικα. [16] Την ίδια καταγωγή από τον Φοίνικα είχαν και οι βασιλείς της Φρυγίας. [17] που ο Ιώσηπος ταυτίζει με τους Θοργαμά, μια που πολλοί αναφέρουν τους Τρώες ως Φρύγες.

Ο πόλεμος της Ιλιάδας δεν ήταν η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων και Τρώων, αν και αποδείξαμε πως η επιδομή του Τεύκρου δεν ήταν Ελληνική. Η ιστορία κάποιας πανάρχαιας ναυτικής επιδρομής Ελλήνων στην Τρωάδα,  πρέπει να αληθεύει, γιατί εποφθαλμιούσαν αυτό το  πέρασμα.

                     Οι Τρώες, αρχικά, δεν ζούσαν σε πόλεις, αλλά πάνω στην Ίδη. Αυτοί οι πρωτόγονοι βουνίσιοι, πιθανά αναφερόμενοι ως «γηγενείς» κατακτήθηκαν και εκπολιτίστηκαν από τους Φοίνικες Χαναναίους του Τεύκρου και του (Ιορδανού=) Δάρδανου, του Δαρδά υιού Μάλ της Παλαιάς Διαθήκης,[18] με συμμετοχή και των Φρυγών. Οι δαιμόνιοι Φοίνικες κατανόησαν την στρατηγική σημασία της χώρας. Έτσι, από την ώρα που χτίστηκε το Ίλιον, οι σχέσεις Ελλάδας-Τροίας επιδεινώθηκαν. Οι Τρώες δεν προσκάλεσαν τους Έλληνες στις τελετές ίδρυσης της πόλης, όπως τους άλλους ηγεμόνες. Αυτοί απάντησαν συλλαμβάνοντας το γιο του Τρώα βασιλιά, τον Γανυμήδη ως κατάσκοπο,[19] (μετά είπαν πως τον απήγαγε ο… Δίας) ενώ ο Ασιάτης Πέλοπας πολέμησε, όπως λέει ο Παυσανίας, με τον Τρώα Ίλο, νικήθηκε, και κατέφυγε στην Πελοπόννησο. Ανήκε, όπως φαίνεται, σε μια μερίδα Ασιατών που διαφωνούσαν με το δυνάμωμα της πόλης. Ήταν οι απόγονοί του οι Ατρείδες, που τελικά κατάστρεψαν την πόλη.

Παλιότερα, ο Ηρακλής κατέλαβε την Τροία, μια γενιά πριν τον Αχιλλέα. Ο βασιλιάς της, Λαομέδων δεν είχε δώσει στον Ήρωα αμοιβή  για έναν άθλο του, που έγινε κατά την Αργοναυτική εκστρατεία. Πιο λογικά, η αφήγηση του Δάρη αναφέρει πως ο Λαομέδων είχε αρνηθεί το δικαίωμα ελλιμενισμού στην Αργώ, «επειδή έκρινε ότι θα δημιουργηθεί δημόσιος κίνδυνος, αν οι Έλληνες αρχίσουν να αράζουν τα πλοία τους στις ακτές του.» [20] Η πρώτη -μυθολογικά- ναυτική εκστρατεία των Ελλήνων (ακόμα και με τον περίεργο τρόπο που επανδρώθηκε και καθοδηγήθηκε- αυτό είναι άλλο θέμα) τους έφερε σε αντίθεση με την πόλη που έλεγχε τα Στενά.

Οργανώθηκε νέα ναυτική εκστρατεία, όπου, μαζί με τον Ηρακλή, συμμετείχαν οι Διόσκουροι, ο Πηλέας, ο Τελαμώνας, ο Νέστορας, και η πόλη έπεσε. Πάρθηκαν σκλάβοι –μεταξύ των οποίων και ο Πρίαμος (=πουλημένος) και λάφυρα, και η Τροία αφέθηκε ήσυχη. Η κόρη του Λαομέδοντα Ησιόνη δόθηκε στον Τελαμώνα ως λάφυρο. Οι Τρώες την ζήτησαν πίσω, αλλά οι Έλληνες αρνήθηκαν.

                  Τότε, ο Πρίαμος, που είχε αφεθεί ελεύθερος, και βασίλευε στην Τροία, οργάνωσε εκστρατεία κατά της Ελλάδας υπό τον Έκτορα..[21] Η Τροία μάλλον δεν είχε στόλο μέχρι τότε, μια που ο Πάρης ναυπήγησε τα πλοία, ενάντια σε χρησμούς που είχαν δοθεί. ^[22] Προτιμώ να ξεχάσω τα περί χρησμών, και να ισχυριστώ πως οι Έλληνες, στο μεταξύ, δεν είχαν αφήσει Τρωικό καράβι αβύθιστο. Η Τρωική εκστρατεία ήταν εκτεταμένος συνδυασμός χερσαίων και ναυτικών επιχειρήσεων. Περιορίστηκε μυθολογικά στην αρπαγή της Ελένης και της Αίθρας από τον Πάρη, και την καταστροφή των… Κυθήρων από τον στόλο του. Η αφήγηση τέτοιου άδοξου τέλους της Τρωικής επίθεσης είναι ανακριβής.                      

                  Ο Ηρόδοτος μιλά για έναν μεγάλο στρατό, σχεδόν σαν αυτόν του Ξέρξη, Τεύκρων και Μυσών (δηλ. Τρώων Θοργαμά και των άμεσων γειτόνων τους) που εισέβαλλαν στην Ελλάδα μέσω Θράκης φτάνοντας μέχρι τον Πηνειό και το Ιόνιο Πέλαγος.^[23] Είναι η εισβολή που αντιστοιχεί με αυτήν που αναφέρεται, μετριασμένη, στον Δάρη.                   

Μαρτυρείται πως ο Πάρης συγκρούστηκε με τον Αχιλλέα στην Θεσσαλία, ενώ ο Έκτορας κούρσεψε την Τροιζήνα, ^[24] και πρέπει να έφτασε μέχρι το Άργος, του οποίου, κατά τον Όμηρο, γνωρίζει μέχρι και τα ονόματα των πηγών του! ^[25] 

 Ο Όμηρος και οι περισσότεροι μυθογράφοι αγνοούν, (!!!)  ή μάλλον συγκαλύπτουν την Τρωική κατάκτηση. Ο Όμηρος την γνωρίζει, μια που παρουσιάζει ο ίδιος τον Έκτορα να ξέρει τις πηγές του Άργους, αλλά δεν την αναφέρει. Υπάρχει περίπτωση πως οι πηγές που αναφέρει ο Όμηρος βρίσκονταν στην περιοχή ή πόλη «Ελλάδα» της Θεσσαλίας, κοντά στα Φάρσαλα.[26] (έτσι ονομάζει ο Όμηρος μια περιοχή της Θεσσαλίας, αλλά την ονομάζει και «Αργος», επίσης, με την έννοια «πατρίδα» [=χώμα, άργ-ιλλος])

Αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι αποκρύπτει την Τρωική επιδρομή. Αντίθετα, μια που οι κάτοικοι της Θεσσαλίας έλεγαν πως οι πηγές αυτές ήταν στην περιοχή τους, σημαίνει πως γνώριζαν πως αυτή η επιδρομή είχε γίνει. Όπως φαίνεται, το θέμα είναι απαγορευμένο για τους περισσότερους αρχαίους συγγραφείς και ποιητές, γιατί, όπως θα δούμε, επηρέασε τόσο τις βασιλικές δυναστείες, όσο και την θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας.

Η ανάλυση της Τρωικής κατάκτησης, ακόμα και με τα ελάχιστα στοιχεία που σώθηκαν, κλονίζει τα Μυθολογικά, Εθνικά και Θρησκευτικά θεμέλια της χώρας. Για παράδειγμα, οι Τρώες και οι Μυσοί κατακτητές πρέπει να μετέφεραν το Τρωικό και Μυσικό τοπωνύμιο Όλυμπος στην Ελλάδα. Μαζί του, παρασύρεται η Ολύμπια θρησκεία, που αποδείχνεται έτσι πως δεν είναι Ελληνική, αλλά Μικρασιατικής και Μεσανατολικής προέλευσης, που μάλιστα επιβλήθηκε με μια ξένη κατοχή…   (στην πραγματικότητα υπήρξαν πολλές τέτοιες κατοχές στην προϊστορική Ελλάδα, αυτή του Κάδμου, του Δαναού, κλπ., και όλες είχαν επίδραση στην αρχαία Ελληνική θρησκεία)

                Στις κλασσικές αφηγήσεις αναφέρονται διάφοροι Τρώες που βασίλεψαν στην… Ελλάδα ως… αιχμάλωτοι, μετά την άλωση της πόλης, (Έλενος, Τεύκρος, Ανδρομάχη) ενώ οι Αινείας και Πάρης^[27] ίδρυαν εδώ πόλεις και ιερά!

«...πως λοιπόν βασίλεψαν όλοι,» (οι νικημένοι Τρώες) « και όχι σε

μικρά άγνωστα χωριά, παρά κόντεψαν να κατακτήσουν και»

(όλη) «την Ελλάδα...» /.../ «...αυτά δεν φαίνονται για πράξεις προσφύγων, τσακισμένων από τις συμφορές της πατρίδας τους...»[28]

Είναι φανερό πότε και πως βασίλεψαν... Αλλά και η αναφερόμενη ειρηνική συγκατοίκηση Τρώων και Ελλήνων σε διάφορες πόλεις, ανάγεται, ίσως, σε εποχές προγενέστερες της άλωσης του Ιλίου, και στην Τρωική κατοχή.. 

Είναι λοιπόν βέβαιο πως αυτή η κατάκτηση ήταν παλιότερη από την εποχή των Έκτορα και Πάρη, και εξελίχτηκε σε μακρόχρονη κατοχή. Να πως κυβέρνησε το Άργος ο Τρώας Άδραστος… Η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε Τρωικό προτεκτοράτο.

                       Αναφέρω ενδεικτικά ονόματα πιθανών Τρώων βασιλέων στην Ελλάδα, τα Τεύκρος (Αθήνα-Κρήτη) και Εριχθόνιος (Αθήνα) Ημαθίων [29] (Μακεδονία-Βοιωτία) και Άδραστος και Αμφιάραος (Άργος) Μερικοί από αυτούς θεωρούνται καθαρόαιμοι Έλληνες από την Μυθολογία, αλλά μια βαθύτερη ανάλυση ξεσκεπάζει την αλήθεια. Ο Αισχύλος, π.χ., αποκαλεί τον στρατό των Άδραστου και Αμφιάραου «αλλόγλωσσο» και «αλλοδαπό», και παραλληλίζει –κατά όλους τους αναλυτές- την επίθεση των «Επτά» στη Θήβα με την Περσική επίθεση στην Ελλάδα των Ιστορικών χρόνων…  Ο Φιλόστρατος λέει πως κέντρο της λατρείας του Αμφιάραου ήταν η Κιλικία. Λέτε να μην είχε ακούσει για τον Ωροπό;  

Για την Θήβα, το πρώτο μέρος στην Ελλάδα όπου εισάχθηκε η λατρεία των Ολυμπίων, πράγμα που γέννησε τους επικούς εμφύλιους πολέμους  που τραγουδήθηκαν τόσο παραπλανητικά από τους δραματουργούς, την πόλη όπου οι Ολύμπιοι θεοί εξόντωσαν με άμεση ή έμμεση επέμβασή τους επτά βασιλικές γενιές, (Πενθέας – Λάβδακος - Αμφίων – τα παιδιά του – Λάϊος – Οιδίπους – τα παιδιά του) θα πρέπει να αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο…                

Οι Τρώες, λοιπόν, είχαν φτάσει νοτιότερα από τον Πηνειό. Αναφέρεται, συγκεχυμένα, κοινότητα Τρώων και στην Αθήνα πριν τον Τρωικό πόλεμο.^[30] Το όνομα Εριχθόνιος ήταν κοινό στους βασιλικούς οίκους Τροίας και Αθήνας. Ο Στράβων μιλά για «νεώτερους» ιστορικούς, που η έρευνα τους αποκάλυπτε τις σχέσεις Τροίας – Αθήνας, δίνει όμως σα μοναδικά στοιχεία τα ονόματα Τεύκρος και Εριχθόνιος. Υπάρχουν, όμως, πολλά περισσότερα.

 

Αλλά, για να μιλήσουμε για την Αθήνα, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τους Διόσκουρους.

 

Ούτε οι ίδιοι οι αδελφοί της Ωραίας Ελένης, οι γιοί του βασιλιά της Σπάρτης Τυνδάρεω και του… Δία, οι Διόσκουροι, δεν εκστράτευσαν στην Τροία. «Μόνο ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης δεν πήγαν» (στην Τροία) «αν και αυτοί ήταν οι κατ’ εξοχήν προσβεβλημένοι, και ο Όμηρος, προσπαθώντας να καλύψει αυτήν την αδιαφορία ^[31] παρουσιάζει την Ελένη να απορεί...» ^[32] Ο Ποιητής αγνοεί επίσης την θεοποίηση των Διοσκούρων, που τους παρουσιάζει σα νεκρούς, θαμμένους στη γη, μάλιστα προ πολλού.^[33]  Στην Οδύσσεια, όμως, αναφέρει τον «σωστό» Μύθο, όπου οι Διόσκουροι είναι θεοί.[34] Δεν εντάσσονται όμως στην πλοκή της Ιλιάδας, όπου θα ανήκαν, σαν αδελφοί της Ελένης και… θεοί. Εκεί ήταν… πεθαμένοι.

Ένας Διόσκουρος είχε σκοτωθεί από τον Ίδα σε καυγά για κάτι γελάδια- πράγμα που οδήγησε στην κατοπινή θεοποίησή τους από τον Δία κατά τον Μύθο. Αυτό έγινε μετά την απαγωγή της Ελένης, γιατί αυτή τους θεωρεί ακόμα ζωντανούς. Αν ο θάνατος του ενός συνέβη στο ενδιάμεσο, έπρεπε να έχουν επέμβει ως θεοί στον Τρωικό πόλεμο.

                           Αλλά αφού ο ένας δεν είχε σκοτωθεί ακόμα μετά την αρπαγή της αδελφής τους, νομίζω πως θα έπρεπε ήδη να βρίσκονται πρώτοι στο στρατό του Αγαμέμνονα, αντί να ασχολούνται με τα συμπαθή κατά τα άλλα μηρυκαστικά, ενώ η αδελφή τους αρπάχτηκε! Εντελώς αντίθετη αντίδραση είχαν όταν η Ελένη αρπάχτηκε από τον Θησέα. Τότε είχαν εισβάλλει στην Αττική!                     

                         Για να σκεπαστεί αυτή η εξόφθαλμη αντίφαση, ο Δάρης ισχυρίζεται πως οι Διόσκουροι έπλευσαν αμέσως προς την Τροία μετά την αρπαγή της αδελφής τους, αλλά ναυάγησαν και πνίγηκαν πριν φτάσουν. Ωραίοι προστάτες της ναυσιπλοΐας!!! Και τα γελάδια; Αυτή η αφήγηση δεν έχει σχέση με τους άλλους μύθους περί Διοσκούρων, δεν είναι καν παραλλαγή τους, και δεν εξηγεί την αδιαφορία τους, έστω ως θεοποιημένοι νεκροί- πνιγμένοι ή τρυπημένοι από το κοντάρι του Ίδα.

Άρα, η αδελφή τους έφυγε μαζί με τον Πάρη με την άδειά τους. (Αυτό ισχυρίζεται και ο Δίων ο Χρυσόστομος) Έτσι τεκμηριώνεται έμμεσα η συγγένεια Ελένης και Πριαμιδών, που ανάγεται στον Φοίνικα και τον Αγήνορα. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Τρώες επέμεναν να κρατούν τη συγγενή τους, την Ελένη.

                       Ο πατέρας της μητέρας τους, Λήδας, ο Θέστιος, σύμφωνα με τον Απολλό­δωρο, κατάγονταν από έναν Αγήνορα, που ήταν Πελοποννήσιος.[35] Σύμφωνα με  τον Μαλάλα, όμως, οι Διόσκουροι ήταν Φοίνικες, απόγονοι του Δία και της Λήδας, που ήταν απόγονος του Δύνα, βασιλιά της Φρυγίας, απόγονου του Μυθικού Φοίνικα, γιου του βασιλιά των Φοίνικων Αγήνορα... [36]  Ήταν, λοιπόν, συγγενείς με τον βασιλικό οίκο της Τροίας. Συνωνυ­μία, ή διαστρέβλωση; Εσείς θα κρίνετε την αξιοπιστία των Απολλόδωρου και Μαλάλα, από την συμπεριφορά των αδελφών στο Μύθο.

Άλλωστε, όλοι οι Σπαρτιάτες ήταν Μεσανατολίτες άποικοι, «εκ γένους Αβραάμ», σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ή Χαναανίτες Σαβίνοι σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Οι Σαβίνοι της Ιταλίας ήταν άποικοι της Σπάρτης. Επίσης, οι Σπαρτιάτες είχαν συγγένεια και με τους Φοίνικες Θηβαίους. (Δες παρακάτω) Συνεπώς, ήταν συγγενείς και με τους Τρώες, όπως και να αναλύσουμε το θέμα.

                Άλλωστε, και  η λατρεία των Διοσκούρων εμπλέκονταν με αυτή των Φοινικικών Καβείρων. Ο πραγματικός λόγος της απουσίας των Διοσκούρων από τα Τρωικά, είναι ότι ταυτίζονταν με τους Καβείρους, ήταν δηλαδή «οι θεοί της Τροίας»,^[37] και στη συνέχεια της Ρώμης, όπως τους περιγράφει ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς. Δυο αγάλματα που ήρθαν από την Τροία στη Ρώμη, και παρίσταναν δυο νεαρούς με κοντάρια, όπως ακριβώς παριστάνονταν τα δυο αδέλφια…  Ο Πλούταρχος μιλάει καθαρά για «Επιφάνεια» (εμφάνιση) των Διοσκούρων στη Ρώμη μετά μια μάχη, όπου ανάγγειλαν τη νίκη. ^[38] Ανάλογη επιφάνεια των Διοσκούρων αναφέρει και ο Λατίνος συγγραφέας Φλώρος, και μάλιστα εδώ, οι Διόσκουροι εμφανίζονται χαρά γεμάτοι να αναγγέλλουν την νίκη της Ρώμης εναντίον της Μακεδονίας. (Β΄ Μακεδ. Πόλεμος) ^[39]                       

Και ο Παυσανίας συγχέει ή μάλλον ταυτίζει τους Διόσκουρους και με τους Κορύβαντες, θεότητες και αυτές Μικρασιατικής, άρα και Τρωικής προέλευσης. ^[40] Υπάρχουν, πράγματι, πολλά αγαλματάκια όπου τα χαρακτηριστικά των προσώπων «συγχέονται». Σύγχυση δεν υπάρχει, γιατί είναι ένα μόνο ζεύγος θεών. Μια που η λατρεία τους ήρθε από την Τροία, δεν γίνονταν να της επιτεθούν, ακόμα και στη… Μυθολογία. Ήταν λοιπόν αδύνατο ακόμα και για τον πιο ευφάνταστο μυθοπλάστη, να παρουσιάσει τους θεούς της Τροίας να πολιορκούν την ίδια την αγαπημένη τους πόλη! Οι Τρωικές-Φοινικικές αυτές θεότητες ελληνοποιήθηκαν άγαρμπα, και στάθηκε αδύνατο να ενταχθούν στην εξιστόρηση του Τρωικού πολέμου.

                      Οι Διόσκουροι, αφού ταυτίζονταν με τους Φοινικικής προέλευσης Καβεί­ρους. (=Μεγάλοι [θεοί] στα Φοινικικά) έγιναν και αυτοί προστάτες των ναυτι­κών, μετά την επαφή τους με τους θεούς αυτούς της Σαμοθράκης, κατά την Αργοναυ­τική εκστρατεία, όταν εμφανίστηκαν αστέρια πάνω στα κεφάλια τους… «πάντα όταν οι ναυτικοί πέφτουν σε φουρτούνα κάνουν ευχές στους θεούς της Σαμοθράκης» (τους Καβείρους) «και αποδίδουν την παρουσία των αστέρων στην εμφάνιση των Διοσκούρων»^[41] Αν και οι θεοί της Σαμοθράκης είναι Φοινικικής προέλευσης, η λατρεία τους προήλθε από την Τροία. [42] Οι Κάβειροι λατρεύονταν και στη Θήβα, ^[43] μια άλλη Φοινικική αποικία, ενώ η λατρεία της Αφροδίτης/Αστάρτης στα Κύθηρα και την Κύπρο ιδρύθηκε και πάλι από Φοίνικες.^[44] Διόσκουροι, Κάβειροι και Κορύβαντες ταυτίζονταν λατρευτικά. «Καβείρους δε τους Κορύβαντας καλούσιν και τελετήν Καβειρικήν καταγγέλουσιν [=αναγγέλουν]»[45] πράγμα που ενισχύει την Φρυγική και Φοινικική προέλευση της λατρείας τους. Καβέρ στα Φοινικικά σημαίνει «Μέγας».           

 

Έτσι λοιπόν, η εισβολή των Διοσκούρων στην Αττική θα πρέπει να θεωρηθεί ως Τρωική εισβολή, ή έστω ως καθοδηγούμενη από την Τροία. Το ίδιο συνέβη και στην Θήβα με τους «Επτά». Αγνοούμε αν υπήρχε και παλιότερη τέτοια Τρωική επίθεση στην Αθήνα. Μνημονεύεται όμως, επίθεση του θεού Διονύσου και της ακολουθίας του στην Αθήνα, που αποκρούστηκε! [46] Άλλος Μύθος λέει πως οδηγούσε τις Αθηναίες σε αυτοκτονία, για να εκδικηθεί τον φόνο πιστού του. Ο Διόνυσος ήταν κατ’ εξοχήν Ασιατικός θεός. Πάντως, έτσι εξηγούνται τα παρακάτω:

 

Αθήνα Α) Μυθολογικά, ο Τρώας Τιθωνός μεταμορφώθηκε σε τζιτζίκι, και οι Αθηναίοι αποκαλούνταν «Τεττιγγοφόροι» γιατί είχαν σαν κόσμημα ένα χρυσό......ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

---

[1] Περίανδρος, κατά τον Κλήμη Αλεξανδρείας, «Στρωματείς», Α΄, XIV, σελ. 258.

[2] Έτσι ονόμασε τον γιό του, που με την σειρά του ονόμασε το αντίστοιχο Ρωμαϊκό γένος.

[3] Οδύσσεια, γ 137

[4] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός.

[5] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός. (Περίληψη)

[6] Η ποιητική δημιουργία θεωρούνταν αποτέλεσμα θαυματουργής επίδρασης των Μουσών στο πνεύμα του ποιητή, και το θέατρο ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Διονυσιακής λατρείας. Μάλιστα, αν το έργο δεν είχε σχέση με αυτήν, το κοινό διαμαρτύρονταν λέγοντας «Ουδέν προς Διόνυσον». Οι Μούσες, σύμφωνα με τον Μυρσίλο τον Λέσβιο, ήταν θεοποιημένες Μυσές αυλητρίδες δούλες. Ο τύπος «Μούσες» οφείλεται στην παραλλαγή της Αιολικής διαλέκτου. Οι Μυσοί ήταν σύμμαχοι των Τρώων. Σαβάζιος ήταν το Ασιατικό όνομα του Διονύσου. Οι Ρωμαίοι τον ταύτιζαν με τον Εβραϊκό Σαβαώθ, και γι αυτό αρχικά απαγόρευαν την λατρεία του στη Ρώμη. (Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα «Σαβάζιος»)

[7] Στράβων, ΙΓ΄, 48.

[8] Κλήμης Αλεξανδρείας Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙΙ σελ 36, 29 κ. έ. «Ο Πολέμων εξιστορεί πως οι κάτοικοι της Τρωάδας σέβονται τα ντόπια ποντίκια, που τα λένε σμίνθους, γιατί κατατρώγανε τις χορδές των τόξων των εχθρών. Και επευφημούν τον Απόλλωνα ως Σμίνθιο, από εκείνα τα ποντίκια …»

[9] Οι γενεαλογίες των Τρώων βασιλέωνστον Απολλόδωρο, Γ΄, XII

[10] Ηρόδοτος, Κλειώ, 173.

[11] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8

[12] Οδύσσεια, τ, 175. Αναφέρει Αχαιούς, Δωριείς, Πελασγούς, Ετεοκρήτες και Κύδωνες. Οι Ετεοκρήτες πρέπει να μην ήταν Έλληνες. Ούτε και οι Πελασγοί θεωρούνται Έλληνες από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Οι δε Δωριείς, καθοδηγούνταν από τους απογόνους του Φοίνικα-Τρώα Ήρωα Ντιμπντάν, που θέλουμε να τον ταυτίζουμε με τον… Ηρακλή.

[13] Στράβων, 12, VΙΙΙ, 5, σελ. 151. Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, Ραψ. Ζ΄, σελ 100: «…περί δε των ρηθέντων Λυκίων Σολύμων φασί ότι Σόλυμοι ούτοι Μινύαι από Μίνωος εκαλούντο ού αδελφοί Σαρπηδών και Ραδάμανθυς. Λύκος δε ή Λύκων ο Πανδίονος» (ένας Αθηναίος άποικος στη Λυκία) «επελθών Λυκίους αυτούς προσηγόρευσεν».

[14] Δίκτης, Γ΄, 5, σελ. 133«Ο Πυλαιμένης ήταν αρχηγός των Παφλαγόνων και είχε το ίδιο αίμα με τους Πριαμίδες» /…/ «προέρχονταν από τον Φινέα, το γιο του Αγήνορα.» /…/ «η κόρη του Φινέα η Ολιζώνη, όταν μεγάλωσε δόθηκε γυναίκα στον Δάρδανο», (βασιλιά της Τροίας) Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Δαναού...» «...και Αγήνορος των Σιδωνίων» [Φοι­νίκων] «εκ Πλησιόνης...» «του Δαναού θυγατρός, εγεννήθη ο Άτλας και η Ηλέκτρα, εξ ής ο Δάρδανος βασιλεύς, εξ ου ο Τρώος και οι του Ιλίου βασι­λείς. Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι». Αυτή η γενεαλογία παραδίδεται όμοια, αλλά από δήθεν ομώνυμα πρόσωπα (Αγήνωρ, κλπ.) στον Απολλόδωρο. Ο Σίδος, γιός του Αίγυπτου, αδελφού του Δαναού, έχτισε την Φοινικική Σιδώνα, ενώ ο Αγήνωρ την Τύρο.

[15] Το λέει ο Τρώας Αινείας στη αφήγηση του Δίκτυ, Β΄, 26, σελ. 109

[16] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 299.

[17] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96.

[18] Ο Ιώσηπος τον αναφέρει καθαρά με το όνομα Δάρδανος: «…δόξαν εχόντων παρά τοις Εβραίοις επί δεινότητι, ων ου παρελεύσομαι τα ονόματα. ήσαν δε Άθανος και Αιμανός και Χάλκεος και Δάρδανος». Ιουδαϊκή αρχαιολογία Η΄, 5 Ο Τρώας και ο Εβραίος Δάρδανος ταυτίζονται, όχι μόνο από εμένα, αλλά και από άλλους ερευνητές. (δες υποσημείωση Κάκτου στο παραπάνω κείμενο)

[19]  Όχι μόνο οι Βυζαντινοί χρονογράφοι, αλλά και η αφήγηση του Δίκτη αποδίδει επίσης στους Έλληνες την απαγωγή του Γανυμήδη. (Β΄, 26, σελ. 109) Είναι βέβαια πιθανότερο πως αυτά εξελίχθηκαν στην Ασία, όχι την Ελλάδα. Μετά, οι Ασιάτες Πελοπίδες βασίλεψαν εδώ, μεταφέροντας και την βεντέτα τους με τους Τρώες….

[20] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 2, σελ. 204

[21] Δάρης ο Φρύγας, «Ιστορία για την Άλωση της Τροίας», 9, σελ. 210.

[22] Ιλιάδα, Ε 59 κ. έ. Η διατύπωση είναι ασαφής και δέχεται πολλές ερμηνείες, αλλά το γεγονός επιβεβαιώνεται από άλλες πηγές.

[23] Ηρόδοτος, 7, 20.

[24] Ρισπέν, Μυθολογία, τομ. β΄, σελ. 252. Πλούταρχος, Θησεύς, 34. Ο συγγραφέας λέει πως το βρήκε στα (χαμένα) «Αττικά» του Ίστρου, και κρίνει την αφήγηση ως παράλογη. Δεν νομίζω πως  μιλά για την επιδρομή, μόνο για την απαγωγή της μητέρας του Θησέα από τον Έκτορα, μια που η επικρατούσα παραλλαγή λέει πως η Αίθρα αιχμαλωτίστηκε από τους Διόσκουρους όταν πήραν πίσω την Ελένη, που είχε απαγάγει ο γιος της Αίθρας, Θησέας. Έτσι η Αίθρα ήταν στην Σπάρτη, και αρπάχτηκε μαζί με την Ελένη.

[25] Ιλιάδα, Ζ, 457. Λέει στη γυναίκα του ότι θα αιχμαλωτιστεί, θα την πάρουν στο Άργος, «…κι από τη Μεσσηίδα ή την Υπέρεια θα σου λέν νερό να φέρεις…» Οι πηγές του Άργους είχαν αποκαλυφθεί από τον Ποσειδώνα στην κόρη του Δαναού. (Απολλόδωρος, Β΄, Ι, 4-5)

[26] Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Ομηρικά σχόλια, ραψ. Β΄, σελ. 260

[27] Παυσανίας, , Αρκαδικά , 12, 8,  Λακωνικά, 22, 1-2

[28] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός, σελ. 208. Ο Δίων πιστεύει πως οι Έλληνες ηττήθηκαν στον Τρωικό πόλεμο. Είναι ανάμνηση της προγενέστερης Τρωικής κατοχής.

[29] Θεωρείται βασιλιάς της Αιθιοπίας ή της Αραβίας, αδελφός του Μέμνονα, (Απολλόδωρος, Β΄, V, 11) αλλά οι Μακεδόνες τον θεωρούσαν δικό τους βασιλιά, που ονόμασε την Ημαθία. «Ο Ημαθίων αυτός ήταν βασιλιάς της Βοιωτικής πόλεως Λύγκου, η οποία ονομαζόταν παλαιότερα ’’Πιερία’’. Ο Ημαθίων ήταν πατέρας του Αερόπου. Και τα δύο αυτά ονόματα εμφανίζονται στον κατάλογο των αρχαίων βασιλιάδων της Μακεδονίας, η οποία παλαιότερα ονομαζόταν ’’Ημαθία’’ από τον Ημαθίωνα αυτόν» (Πηγή: διαδίκτυο, Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας») Ένας άλλος Ημαθίων, βασιλιάς της Σαμοθράκης, ήταν αδελφός του Δάρδανου, ιδρυτή της Τροίας (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων») Συνεπώς, το όνομα ήταν καθαρά Τρωικό.

[30] Στράβων, 13, Ι, 48, σελ. 114. Ο ιδρυτής της Τροίας Τεύκρος, ήταν, λέει, …Αθηναϊκής καταγωγής, αλλά από την κοινότητα Ξυπετεώνες, που ήταν Τρωική… παροικία στην Αθήνα!

[31] Ιλιάδα, Γ΄, 243.

[32] Δίων Χρυσόστομος, Τρωικός.

[33] Ιλιάδα, Γ΄, 243. Ένας από αυτούς ήταν (κατόπιν εορτής και Ομήρου) αθάνατος και μοιράστηκε την αθανασία του με τον άλλον.

[34] Οδύσσεια, λ, 299 κ.ε.

[35] Απολλόδωρος,  Α΄, VII, 7.

[36] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 5, σελ. 96. «...Και δια Φοίνικα, τον Αγήνορος υιόν, ούτινος εγένετο απόγονος Δύνας βασιλεύς, ο Εκάβης πατήρ. εκ του γένους δε του Δύνα και η Λήδα» [η μητέρα της Ωραίας Ελένης και των Διοσκούρων] «έλεγεν είναι».

[37]Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Ρωμαϊκή αρχαιολογία, Α΄,  LXVII - LXIX.

[38]Πλούταρχος, «Βίος Γάιου Μάρκιου» 3.

[39]  Φλώρου, «Επιτομή των Ρωμαϊκών» μτφρ Κεφ. ΙΒ

[40] Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 5  «…μικρά αγαλματάκια χάλκινα με σκουφιά στο κεφάλι. Δεν ξέρω αν τους λατρεύουν σαν Διόσκουρους ή σαν Κορύβαντες…»

[41] Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 43.

[42] Κάκτου, Ορφικά, τομ β σελ 185, Διόδωρος Σικελιώτης Ε 64. 4

[43] Παυσανίας, Βοιωτικά, 25, 5-10.

[44] Ηρόδοτος Κλειώ, 105.

[45] Κλήμη Αλεξανδρείας, Προτρεπτικός προς Έλληνας, ΙΙ, σελ 26 και αντίστοιχο λήμμα της «Σούδας».

[46] Ψευδοκαλλισθένης, Α, 27