Τα δεινά της ΕΕ είναι πολιτικό και όχι οικονομικό πρόβλημα!!

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τουλάχιστον θεωρητικά, έχει σχεδιαστεί για να επιτρέπει στους κατοίκους να επωφελούνται από αυτό που είναι παραδοσιακά γνωστό ως «Τέσσερις Θεμελιώδεις Ελευθερίες». Αυτές συνήθως ορίζονται ως η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, εργασίας, υπηρεσιών και κεφαλαίων εντός και μεταξύ των κρατών μελών του εμπορικού μπλοκ. Η διατήρηση των οικονομικών ελευθεριών προάγει την ειρήνη και την ευημερία, ένα φωτισμένο συναίσθημα που συγκρατήθηκε από την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής ηπείρου μετά τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Αν και το σώμα της νομικής βιβλιογραφίας που συζητά τις θεμελιώδεις ελευθερίες σήμερα τείνει να τις διευρύνει σε ορισμό και πεδίο εφαρμογής - όπως με την επέκταση της σημασίας της ελευθερίας εγκατάστασης ή με τη συζήτηση όταν ένα αγαθό γίνεται υπηρεσία στις ψηφιακές αγορές - η προϋπόθεση της διατήρησης της οικονομικής ελευθερίας και κυκλοφορίας παραμένει. Ενώ αναμφίβολα αυτή η βασική ιδέα είναι ένα επιθυμητό τέλος, υπάρχουν πολλές επιπλοκές και ζητήματα που προκύπτουν από την πολιτική πίσω από όλα αυτά.

Από τη μία πλευρά, η διατήρηση των οικονομικών ελευθεριών ως ολοκληρωμένου εμπορικού συνασπισμού έρχεται με οφέλη για τους πολίτες ως άτομα και ακόμη και για τα κράτη μέλη στο σύνολό τους. Αυτά έρχονται με τη μορφή ευκολίας στην αναζήτηση νομικών λύσεων σε διαφορές σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα ιδιοκτησίας και ιδιοκτησίας. Ένα άλλο πλεονέκτημα είναι η αύξηση του εμπορίου μέσω πιο εύκολα προσβάσιμων αγορών με καθιερωμένους ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς. Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επίσης αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις και κρίσεις όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική αρένα, όπως ζητήματα που αφορούν το χρέος και τη μετανάστευση. Κατά συνέπεια, τώρα αγωνίζεται να διατηρήσει την αξιοπιστία της ως πολιτικό σχέδιο.

Ο Andrew Moran έγραψε ένα διορατικό άρθρο σχετικά με το πώς διαφορετικά ευρωπαϊκά έθνη αντιμετωπίζουν σήμερα τον αυξανόμενο λαϊκισμό, ένα πολιτικό κίνημα που συνήθως απεικονίζεται ως αντισυστημικό, ριζοσπαστικό ή ανεπιθύμητο από τα μέσα ενημέρωσης υπέρ της ολοκλήρωσης. Εάν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και αυτές οι οικονομικές ελευθερίες είναι τόσο μεγάλα πλεονεκτήματα, τότε ίσως αναρωτιέται κανείς γιατί τελικά υπάρχει τόση αρνητικότητα και κριτική γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα έπρεπε η Ευρώπη να αγκαλιάζει περισσότερη ολοκλήρωση σε κάθε στροφή; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα μπορεί κάλλιστα να είναι ότι, ενώ οι οικονομικοί σκοποί είναι επιθυμητοί στα μάτια πολλών Ευρωπαίων, οι πολιτικοί σκοποί δεν είναι.

Ένα επιχείρημα κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαρτάται από το γεγονός ότι δεν είναι απλώς μια οικονομική ένωση, αλλά μια πολιτική ένωση. Ο Νάιτζελ Φάρατζ συνόψισε καλά το συναίσθημα σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όταν είπε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα «πολιτικό πείραμα με το οποίο οι Βρετανοί ειλικρινά δεν ήταν ποτέ πολύ ευχαριστημένοι» και στη συνέχεια συνέχισε: «Η μητέρα και ο πατέρας μου υπέγραψαν ... μια κοινή αγορά, όχι σε μια πολιτική ένωση, όχι σε σημαίες, ύμνους, προέδρους... Και τώρα θέλετε ακόμη και τον δικό σας στρατό!» Πράγματι, η δυσκολία είναι ότι, ενώ οι άνθρωποι μπορούσαν να συμφωνήσουν για τα αναμφισβήτητα οφέλη της προστασίας των οικονομικών ελευθεριών, η εμβέλεια και η δύναμη της πολιτικής μηχανής που τις υποστήριζε έγινε απαράδεκτη για πολλούς, καταλήγοντας τελικά σε δραματικά γεγονότα όπως η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από το μπλοκ μέσω του Brexit.

Η συγχώνευση της οικονομίας και της πολιτικής είναι κακή ιδέα

Μια οικονομική πολιτική απομονωτισμού ή προστατευτισμού για το "νωμένο Βασίλειο, ή οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο σήμερα, είναι εντελώς ανεπιθύμητη από οικονομική άποψη. Ωστόσο, η κατανόηση των κινήτρων των ανθρώπων που είναι θετικοί για την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση προσθέτει βάθος σε ένα ζήτημα που είναι εξαιρετικά πολωμένο. Δεν πρέπει να παρουσιάζεται ως ένα απλό ζήτημα ανεξάρτητων εθνικιστικών πολιτικών έναντι μιας υπερεθνικής οντότητας που προωθεί το εμπόριο.

Πρόκειται για μια περίπτωση όπου η κρατική κυριαρχία και η οικονομική αλληλεξάρτηση συνδέονται μεταξύ τους, αναγκάζοντας μια συζήτηση σχετικά με το πόση ολοκλήρωση είναι πραγματικά απαραίτητη για να μεγιστοποιηθεί πραγματικά η οικονομική ελευθερία. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εργάζεται συχνά εσωτερικά για τη μείωση των κανονιστικών φραγμών που παρακωλύουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες, ο σχεδιασμός πολιτικών που επηρεάζουν άλλους τομείς στη ζωή των πολιτών της μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν οικονομική ελευθερία, αλλά όχι απαραίτητα με το επίπεδο συγκεντρωτισμού που οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής συχνά επιμένουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν.

Εμπορικό μπλοκ ή μπλοκ προστατευτισμού;

Μια άλλη ένσταση είναι ότι, ενώ η εσωτερική αγορά μπορεί να απολαμβάνει τέτοιες ελευθερίες μεταξύ των πολιτών και των κρατών μελών της, αυτό δεν σημαίνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος έχει την ίδια μεταχείριση. Ο Lipton Matthews υποστηρίζει ότι οι περιφερειακές συμφωνίες ελεύθερων συναλλαγών είναι επίσης μια ευγενική μορφή προστατευτισμού, πράγμα που σημαίνει ότι η ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης σίγουρα δεν σημαίνει ότι έχει μια εξίσου ανοικτή πολιτική με όλες τις άλλες χώρες εκτός αυτής.

Μια βαθύτερη δέσμευση για οικονομική ολοκλήρωση εντός της ηπείρου είναι κάτι καλό, εφόσον όλα τα άλλα είναι ίσα. Αλλά αν αυτή η ενσωμάτωση συμβεί παράλληλα με τον αποκλεισμό αγαθών από χώρες εκτός του μπλοκ, αυτό είναι τουλάχιστον προβληματικό. Χωρίς αυτό, το ίδιο σύστημα που επιβάλλει τη διατήρηση της ελευθερίας μέσω του μπλοκ γίνεται επίσης ένα εργαλείο εξουσίας για τα κράτη που ανταγωνίζονται να αυξήσουν τη διαπραγματευτική τους δύναμη και την πολιτική επιρροή τους στην παγκόσμια σκηνή.

https://mises.org/