ΘΕΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ: ΕΝΑ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟ ΟΠΟΊΟ ΔΕΝ ΥΠΑΓΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΠΤΩΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ......

Γράφει η Βασιλεία Δερουκάκη
Απόφοιτος Α.Σ.Κ.Τ.
Υποψήφια διδάκτωρ Ποιμαντικής & Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ.

Η Θεία Ευχαριστία είναι το μέγα Μυστήριο της Εκκλησίας, δηλαδή το υπερφυσικό γεγονός της μετουσιώσεως του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού. Όσοι κοινωνούν το άχραντο σώμα και αίμα του Χριστού ομοουσιώνονται σωματικά και ψυχικά με Αυτόν, γινόμενοι μέλη του οικουμενικού σώματός Του, της Εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός είναι η Κεφαλή. Το μυστήριο τελείται στην πληρότητά του είτε ο ιερέας που το τελεί είναι άξιος, είτε ανάξιος. Με την Θεία Κοινωνία, κατόπιν ειλικρινούς εξομολογήσεως η οποία μας καθιστά δοχεία καθαρά, βάζουμε μέσα μας τον ίδιο τον Χριστό καί καθαγιάζεται σταδιακά η ψυχή και το σώμα μας. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει: «Μη θαρρείς πως είναι ψωμί και κρασί. Διότι, δεν αποβάλλεται όπως οι άλλες τροφές. Όπως το κερί στην επαφή του με τη φωτιά γίνεται όλο ένα μαζί της, έτσι κι εδώ, ενώνεται το μυστήριο με όλη την ύπαρξή μας». (Ε.Π.Ε. 30,314-316). Το άχραντο σώμα και αίμα του Χριστού δεν επιδέχεται κανέναν ρύπο. Αντιθέτως, εισερχόμενο εντός ενός κεκαθαρμένου δια εξομολογήσεως και νηστείας ανθρώπου, αναπλάθει και ανακαινίζει αυτόν καθιστώντας τον προοδευτικά ομοίωμα Χριστού. Θα παρουσιάσουμε κάτωθι μερικές εμπειρίες από την Θεία Ευχαριστία:

Το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου είναι «πυρ καταναλίσκον».

- Ο αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος που λειτουργούσε στην Παναγία Ρόμβη διηγείται: «Μια κυρία της ενορίας μας, γιατρός στο επάγγελμα, έπασχε εδώ και δώδεκα χρόνια από καρκίνο του στομάχου. Έκανε αδιάκοπα εμετούς και μύριζε τόσο απαίσια, που πολύ δύσκολα μπορούσε να μείνει κάποιος κοντά της. Βρισκόταν στα τελευταία της. Της είχαν αφαιρέσει την κηδεμονία των παιδιών της, την είχαν διώξει από τη δουλειά της και ο σύζυγος της την είχε εγκαταλείψει. Η ίδια όμως είχε αποδεχθεί την αρρώστια της με ταπείνωση και καρτερία, σαν αληθινή χριστιανή. Τις τελευταίες τις ώρες ζήτησε το άγιο Ευχέλαιο και τη θεία Κοινωνία. Και το θαύμα έγινε! Αφού ετελέσθη το Ευχέλαιο και η άρρωστη κοινώνησε, σταμάτησαν οι εμετοί και σιγά-σιγά χάθηκε η αφόρητη δυσοσμία. Οι γιατροί βεβαίωσαν, με μεγάλη τους κατάπληξη, πως είχε θεραπευθεί. (Βασιλοπούλου Χαραλάμπους αρχιμανδρίτου, Θαύματα που είδαν τα μάτια μου, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου»).

- Όταν ο Μητροπολίτης Χίου Παντελεήμων Φωστίνης (†1962) ήταν ιεροκήρυκας Αττικής, πήγε κάποτε να λειτουργήσει στο φθισιατρείο της «Σωτηρίας». Εκεί του έφεραν οι νοσοκόμοι μια πιατέλα με πολλά κουταλάκια. – Τι τα φέρατε αυτά;　τους ρώτησε. – Μας είπαν οι γιατροί να κοινωνήσετε μ’ αυτά τους ασθενείς, αρχίζοντας από τους πιο ελαφρά και προχωρώντας στους πιο βαριά.– Δεν χρειάζονται αυτά, απάντησε ο ιερέας. Έχω την αγία λαβίδα. Πράγματι, κατά την Θεία Λειτουργία κοινώνησε κανονικά τους ασθενείς και ύστερα στάθηκε στην Ωραία Πύλη και κατέλυσε μπροστά σε όλους τους πιστούς, για να βεβαιωθούν πως η λοιμώδης ασθένεια δεν μεταδίδεται για του αχράντου Αίματος και Σώματος του Χριστού το οποίο είναι πυρ καταναλίσκον, κατακαίον κάθε ρύπο. (Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, εκδ. Ι. Μονής Παρακλήτου 2012, σελ. 149). Φυσικά δεν έπαθε τίποτα.

- “Κάποια κυρία, ονόματι Νενχίκοβα, στην Σαγγάη της Κίνας υπέστη δάγκωμα από λυσσασμένο σκυλί. Δεν πήρε την κατάστασή της στα σοβαρά κι αμέλησε τα εμβόλια κατά της λύσσας με αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα να προσβληθεί από λύσσα. Η αρρώστια την έφερε στα πρόθυρα του θανάτου. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξί-μοβιτς, επίσκοπος Σαγγάης, Βρυξελλών και Σαν Φρανσίσκο (1966) έμαθε γι’ αυτήν κι έσπευσε να την συναντήσει. Την κοινώνησε, και αμέσως αυτή έπαθε κρίση λόγω της λύσσας, και άρχισε να αφρίζει από το στόμα φτύνοντας την Θεία Κοινωνία που μόλις είχε λάβει. Επειδή όμως η Θεία Κοινωνία δεν επιτρέπεται να πέσει κάτω και να πεταχθεί εφ’ όσον είναι το τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού, ο Άγιος μάζεψε τα ριφθέντα Τίμια Δώρα και τα έφαγε εκείνος! Αμέσως οι γύρω του, του είπαν: «Βλαντίκα (=πάτερ), τι κάνεις εκεί; Η λύσσα είναι τρομερά κολλητική». Ο Βλαντίκα όμως, ειρηνικά τους απάντησε: «Δεν θα πάθω απολύτως τίποτα, γιατί είναι τα άχραντα Δώρα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού». Κι έγινε ακριβώς όπως το είπε, δεν έπαθε απολύτως τίποτα! (Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, εκδόσεις Αγ. Νεκταρίου Δωρίδος, Ο π. Βενέδικτος Πετράκης, 1961).

Στα Ιωάννινα, κοντά στο ναό των Άγιων Αναργύρων του Κάστρου μέσα στο κάστρο του Αλή Πασά, ήταν το μικρό Φθισιατρείο με τους ετοιμοθάνατους φυματικούς. Στα χρόνια 1938 - 1940 μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Πατέρας Βενέδικτος Πετράκης πήγαινε κάθε Τετάρτη κι όποτε άλλοτε χρειαζόταν και κοινωνούσε τους αρρώστους. Μία μέρα κοινώνησε και έναν φυματικό ετοιμοθάνατο. Εκείνος αμέσως, μόλις εκοινώνησε, έκαμε αιμόπτυση. Ο Πατέρας Βενέδικτος με την Αγία Λαβίδα μάζεψε την αιμόπτυση, που είχε και την Θεία Κοινωνία μέσα και την έφαγε.

Οι γιατροί που το είδαν τρόμαξαν και φώναξαν:

- Μα! Είναι στα καλά του αυτός ο παπάς ή τρελάθηκε;! Πάει αυτός...! Θα του έλθει αμέσως η ασθένεια καλπάζουσα!». Ο Πατήρ Βενέδικτος δεν τους έδωσε σημασία και φυσικά δεν έπαθε τίποτα. Εγνώριζε ότι στην Θεία Κοινωνία είναι ο Χριστός, ο Θεός που είναι «πυρ καταναλίσκον». (Αρχιμανδρίτου Χαράλαμπου Βασιλόπουλου, Βενέδικτος Πετράκης, ο φλογερός ιεροκήρυξ, εκδ. Ορθόδοξος Τύπος, σελ. 21).

Τέλος θα παραθέσουμε το πού εντοπίζει ο Χριστός την κύρια πηγή μολύνσεως του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά: Mατθ 15, 11. «οὐ τὸ εἰσερχόμενον εἰς τὸ στόμα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ στόματος τοῦτο κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον».

Ματθ 15, 19-20. «τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.　^{19　ἐκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι.　20　ταῦτά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον}». ΥΓ. (κοινῶ=μολύνω).

 Ήλθε η ώρα με τα τρέχοντα γεγονότα να λάβουμε θέση διότι τώρα διαχωρίζεται η ήρα από το σιτάρι. Ή ομολογούμε τον Χριστό και πιστεύουμε πως η Θεία Κοινωνία είναι το άχραντο σώμα και το αίμα Του το οποίο δεν επιδέχεται κανέναν ρύπο, ή δεν Τον ομολογούμε και συντασσόμαστε με την βλασφημία πως η Θεία Κοινωνία μπορεί να μολύνει το άνθρωπο σαν μία κοινή τροφή εκ του πτωτικού κόσμου