ΜΕΡΟΣ Δ΄..ΟΙ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Η έκφρασις "σαν αρχηγός κράτους", κατά τη είσοδό του στην Κωσταντινούπολη, είναι δύσκολο να περιγράψη την ηγεμονική επίδειξη του Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι. Επρόκειτο για μία μικρή παρέλαση, με σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων, τις οποίες αργότερα θα ήτο δυνατόν να τις εκμεταλλευθή κατά τον αποδοτικότερο τρόπο. Προηγούντο δύο έφιπποι γενίτσαροι, σαν προστασία, ακολουθούμενοι από τη άμαξα του Ζοάο, ο οποίος ήτο ενδεδυμένος σύμφωνα με τη τελευταία λέξη της δυτικής μόδας, και τον οποίο περιέβαλαν 20 υπηρέτες επίσημα ενδεδυμένοι με λιβρέες. Πιό πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος από 500 κρυφοεβραίους εκ Πορτογαλίας και Ισπανίας. Η κουστωδία αυτή, αφού διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της Πόλεως με μεγαλοπρέπεια, κατέληξε στην έπαυλη της Ντόνας Γκρασίας. Σε λίγο καιρό δε, τον Απρίλιο το 1554, όλος αυτός ο κόσμος περιτμήθηκε και ασπάσθηκε επίσημα τον Ιουδαϊσμό. Από εδώ και πέρα ο Ζοάο Μιγκέζ λέγεται πλέον επίσημα Ιωσήφ Νάσι. Και τον Αύγουστο του ιδίου έτους, εν μέσω πολυημέρων εορτασμών, φιλανθρωπικών δείπνων και δεξιώσεων και με μεγαλοπρέπεια, ο Ιωσήφ Νάσι παντρεύεται την πρώτη του εξαδέλφη Ρεϊνά, την κόρη της Ντόνα Γκρασίας. Εδώ κλείνει ο κύκλος της οικογενείας και αρχίζουν οι έντονες και πραγματικά πολυμέτωπες οικονομικοπολιτικές δραστηριότητες και επιδιώξεις. Από τις πρώτες ημέρες δράσεως, ο Ιωσήφ Νάσι, διορίζει και περιβάλλεται διαρκώς από επίσημο πληρεξούσιο, συμβούλους, γραμματείς, μεταφραστές (ποτέ δεν κατάφερε να μάθη καλά τουρκικά), οικονομικούς διευθυντές, βοηθούς και υπηρέτες. Έχει δηλαδή δημιουργήσει την επίσημη Αυλή του, σαν αρχηγός Κράτους. Πολλοί από τους αυλικούς τον συνοδεύουν σε κάθε μετακίνησή του και μερικοί παρίστανται σε επίσημες επισκέψεις στο Ανάκτορο. Από τις πρώτες επιδιώξεις είναι η επίσκεψις στον Σουλτάνο. Ο Σουλεϊμάν, γνωρίζει από τον γιατρό του και άλλους τα περί Νάσι. Τίποτε από όσα του έχουν πει δεν είναι δυνατόν να είναι υπερβολικό. Ο Ιωσήφ είναι ένας άνθρωπος 35 ετών τώρα, μεγαλωμένος με την αριστοκρατία της Δύσεως, τιμημένος από αυτοκράτορες, φίλος με τους περισσότερους ηγεμόνες, γνώστης όλων των πολιτικών παρασκηνίων και των ζωτικών συμφερόντων όλων των Δυτικών ηγεμονιών, και ουσιαστικά, δεν υπάρχει άνθρωπος ηγεσίας στην Δύση που ο Νάσι να μην τον γνωρίζει. Εκτός αυτού, ήταν εύσωμος, καλοφτιαγμένος, επιβλητικός και άριστος χρήστης όλων των ειδών των όπλων. Αν σε αυτά προσθέσουμε την παιδεία, τους καλούς τρόπους, την οξυδέρκεια και παρατηρητικότητα, την αναλυτική ικανότητα και τον τεράστιο πλούτο, τον αναγάγουμε αυτομάτως στην καταπληκτικότερη φυσιογνωμία του 16ου αιώνος. Ήταν ο μόνος που ήξερε όλον τον κόσμο. Όντως, ήταν αρκετά προσοδοφόρο να του κάνει κανείς παρέα. Κι αυτός όμως κατάφερε, δανείζοντας σε όλους τεράστια ποσά, να δημιουργήση οικονομικές εξαρτήσεις και μοχλούς πιέσεως κατά των σπουδαιοτέρων ηγεμόνων. Το ίδιο θα έκανε πολύ γρήγορα και στους Οθωμανούς.Εκπληκτικότερο όλων όμως ήταν η "υπηρεσία πληροφοριών" που είχε ιδρύσει η θεία του κατ' αρχάς και που αυτός την τελειοποίησε. Ως γνωστόν, δεν υπήρχε ευρωπαϊκή πόλις στην οποία οι Νάσι να μην είχαν αντιπροσώπους. Αυτοί οι αντιπρόσωποι, εκτός από έμποροι, ήταν και κατάσκοποι. Μέσω τοπικών δικτύων τα οποία ανέπτυξαν οι έμποροι, μάθαιναν τα πάντα στην περιοχή τους και ιδίως τα απόρρητα των τοπικών αρχόντων (αφού δεν υπήρχε άρχων που να μην είχε και κάποιους εβραίους στην Αυλή του σαν γιατρούς ή γραμματείς ή μεταφραστές κλπ) και έστελναν συνεχώς λεπτομερείς αναφορές στον Ιωσήφ. Αυτός, έχοντας τις επιμέρους αναφορές, εγνώριζε το όλον και καθόριζε την πολιτική του. Γνώριζε αμέσως τα απόκρυφα όλων των Αυλών της Ευρώπης. Πολλές φορές ο Ιωσήφ γνώριζε τον λόγο για τον οποίο κάποιος πρέσβυς θα επεσκέπτετο τον Σουλτάνο και ελάμβανε τα μέτρα του. Πρέπει να πούμε ότι τέτοιο σύστημα κατασκοπείας ανέπτυξε ο εβραίος Καρβανχάλ για λογαριασμό του Κρόμβελ αλλά πολύ πιό εξελιγμένο και περίπλοκο ήταν αυτό που εγκατέστησε η σιωνιστική οικογένεια Ρότσιλντ, όταν τον προηγούμενο αιώνα είχε τον κόσμο στα πόδια της. Παρομοίως λειτουργεί η ΜΟΣΑΝΤ Η Οθωμανική αυτοκρατορία ευρίσκετο στο απόγειο του επεκτατισμού της εις βάρος της χριστιανικής Δύσεως. Σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα θα λέγαμε. Οι ισορροπίες ήταν πολύ λεπτές και κάθε είδους πληροφορία για την κατάσταση του αντιπάλου, στρατιωτική, οικονομική, και κοινωνική ήταν ανεκτίμητης αξίας. Εξ άλλου, οι Οθωμανοί, πάντα αγράμματοι και ακαλλιέργητοι, με κοινωνικές συνθήκες ανατολικές, δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθούν κάν τι εσήμαινε Δύση. Απ' την άλλη μεριά, δεν μπορούσαν να εμπιστευθούν κανένα δυτικό για πληροφορίες. Ο Ιωσήφ Νάσι έμοιαζε δώρο Αλλάχ διότι τα συμφέροντα των Οθωμανών (θεωρητικά) εταυτίζοντο με αυτά του Νάσι. Πριν ο Σουλεϊμάν λάβει οποιαδήποτε απόφαση περί δυτικών, οπωσδήποτε τον συμβούλευε ο Ιωσήφ. Σχεδόν κάθε ημέρα ήταν στα ανάκτορα…. Τα ανάκτορα, μπορεί σαν χώρος να του ήταν άγνωστα στην αρχή, σαν Αυλή όμως, ήξερε τα πάντα. Ήξερε ποιοί ήταν εχθροί και φίλοι, ποιοί ήταν αξιοποιήσιμοι, ποιοί εκβιάσιμοι και ποιοί ενδοτικοί. Το γραφείο πληροφοριών του λειτουργούσε άψογα από χρόνια τώρα. Είδαμε ότι οι επικίνδυνοι για τα σχέδιά του αντίπαλοι, ο Ιμπραήμ Πασάς και ο ικανότατος διάδοχος Μουσταφά έχουν δολοφονηθεί πριν αυτός καταφθάσει και έτσι είναι υπεράνω υποψίας. Τώρα, υπάρχει ο μεγάλος βεζύρης Αχμέτ Πασάς ο οποίος δεν είναι τόσο πιστός υπηρέτης των συμφερόντων του όσο θα ήταν ο γαμπρός της σουλτάνας Ροξυλάνης, ο Ρουστάμ. Αυτό όμως θα κανονισθή αργότερα. Διάδοχοι του θρόνου απέμειναν τα δύο παιδιά της Ρωξυλάνης ο Σελήμ και ο Βαγιαζήτ. Ο πρώτος πιό μεγάλος, 30 ετών, ήρεμος, νωθρός, άβουλος, φιλήδονος, μαλθακός και αλκοολικός, ο δε δεύτερος, δυναμικός, πολεμικός και ιδιαίτερα αγαπητός στο στράτευμα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι τάχθηκε με τον ανίκανο Σελήμ, γεμίζοντάς τον δώρα. Για την ώρα έκανε τον καλό φίλο και στον Βαγιαζήτ. Μέχρι να γίνη το ξεκαθάρισμα. Ο Σελήμ τον διόρισε θησαυροφύλακά του (τζιβαϊρτζή) από την διοικητική έδρα του την Μαγνησία. Ο Ιωσήφ τον προμηθεύει λιχουδιές και κρασί. Το καλύτερο κρασί της αυτοκρατορίας, επιλέγεται και παρανόμως διοχετεύεται στον Σελήμ. Έτσι, σιγάσιγά καταντά ένα άβουλο πιόνι στο χέρι του Ιωσήφ. Η ιστορία τον αναφέρει Σελήμ ο Αλκοολικός και μ' αυτόν τον τρόπο μεθοδεύεται η αρχή της πτώσεως των Οθωμανών. Επειδή δυσκολεύει την καθημερινή σχεδόν παρουσία του στα ανάκτορα το ότι είναι ένας απλός ραγιάς, ο Σουλτάνος, κατόπιν "προτροπών", του απονέμει τον τίτλο του ιδιαιτέρου συμβούλου με μισθό 55 άσπρα ή 5.5 δουκάτα ή πιάστρα την ημέρα, ένα πολύ μεγάλο ποσόν. Σε αυτή την απόφαση συνετέλεσαν πολλοί παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι οι οποίοι απελάμβαναν τα δώρα του Νάσι. Τυπικά λοιπόν είναι μέλος της κυβερνήσεως αλλά ουσιαστικά είναι δεύτερος μετά τον Σουλτάνο και τον Αχμέτ. Το έτος 1555 βρίσκει την οικογένεια Νάσι να θριαμβεύη. Από την στιγμή της αφίξεως του Ιωσήφ στην Πόλη, αυτός και η θεία του, ενωμένοι πλέον, συνεργάζονται γιά όλα τα θέματα. Η εμπειρία και η υψηλού βαθμού συναίσθησις της σιωνιστικής αποστολής της θείας ενώνονται με τις γνώσεις και την ζωτικότητα του Ιωσήφ και έτσι αγωνίζονται στα μέτωπα της πολιτικής, των επιχειρήσεων και της ιδεολογίας τους. Μελανό σημείο πάντα ο πόθος για εκδίκηση που βράζει μέσα τους εναντίον όλων όσων νομίζουν ότι τους αδίκησαν και που οδηγεί πάντα αυτόν τον λαό σε λάθος κινήσεις. Στα μέσα του έτους 1555 πεθαίνει η Ρωξυλάνη, αφήνοντας παρακαταθήκη πριν πεθάνει, να δολοφονηθή ο Αχμέτ και την θέση του να ξαναπάρη ο Ρουστάμ Πασάς. Η βολική για τον Νάσι παρακαταθήκη (μην ξεχνούμε ότι στο νεκροκρέββατο δίπλα είναι ο γιατρός Μοσέ Χαμόν) εκτελείται. Ο Ρουστάμ παίρνει την θέση του πάραυτα δολοφονηθέντος Αχμέτ και τα εμπόδια λιγοστεύουν για τους Νάσι. Μοναδικό εμπόδιο παραμένει ο Βαγιαζήτ.ΤΟ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΤΗΣ ΑΓΚΟΝΑΣύντομα οι ενωμένοι Νάσι θα μπορέσουν να αποδείξουν την ισχύ τους στους ομοεθνείς τους και σε άλλους. Τα γεγονότα της Αγκόνα αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο της εβραϊκής ιστορίας και κυρίως των Νάσι, διότι δίδεται στον εβραϊσμό η δυνατότης να εκδικηθή (πόσο τους σαγηνεύει η λέξη αυτή!!!) με δραστικά μέτρα τους διώκτες του. Αναδεικνύεται μέσα απ' το επεισόδιο αυτό η ηγετική μορφή της Ντόνα Γκρασίας, τραγική μορφή με τεράστια αποθέματα αγωνιστικού πάθους και αποφασιστικότητος με αντιλήψεις μερικών επιπέδων ανώτερες απ' αυτές των ομοεθνών της. Στην Αγκόνα, όπως σε όλες τις πόλεις, υπήρχε εμπορικός σταθμός των Νάσι επανδρωμένος όπως όλοι με ομοεθνείς των. Οι άρχοντες της πόλεως αυτής κατάφεραν και δημιούργησαν έναν εμπορικό λιμένα μεγάλο και ανταγωνιστικό της Βενετίας. Για πολλές ελευθερίες δεν μπορούμε να μιλάμε διότι η πόλις ήτο υπό την "πνευματική" ηγεσία του Πάπα. Ανέχθηκαν υποχρεωτικά τους εβραίους διότι αυτοί ήταν που διακινούσαν κυρίως το εμπόριο και οι άρχοντες της πόλεως δεν είχαν την πολυτέλεια να διανοηθούν διωγμό τους. Έτσι, από τον 13ο αιώνα υπήρχε μία μικρή εβραϊκή κοινότης εγκατεστημένη εκεί και μετά τους διωγμούς από Ισπανία και Πορτογαλία, αρκετοί φυγάδες ήλθαν να ενωθούν με την υπάρχουσα κοινότητα. Μάλιστα ο πάπας Παύλος ΙΙΙ τους έδωσε ασυλία, άδεια να μην φορούν διακριτικά ότι είναι εβραίοι και φορολογικές ελαφρύνσεις. Το δε 1549 κάποιοι κρυφοεβραίοι γιατροί από Πορτογαλία πήραν άδεια από την πόλη για ίδρυση τραπέζης και έλσαβαν άδεια εγκαταστάσεως στην πόλη άλλων 35 οικογενειών κρυφοεβραίων με εγγυήσεις πλήρους ασυλίας. Με συνεχείς αποφάσεις, από το 1552, ο πάπας Ιούλιος ΙΙΙ ανανεώνει κάθε χρόνο τις εγγυήσεις ελευθερίας των εβραίων με αντάλλαγμα 1000 δουκάτα ετησίως. Κατ' αυτό τον τρόπο η εβραϊκή κοινότης μεγάλωνε ελεύθερα και το λιμάνι έφερνε εξαιρετικό πλούτο και ταχύτατους ρυθμούς αναπτύξεως στην πόλη. Αυτά μέχρι το 1555, οπότε πάπας γίνεται ο φανατικός μεσαιωνιστής Παύλος IV (πρώην καρδινάλιος Καράφα). Αυτός αναδεικνύεται σε κορυφαίο διώκτη του εβραϊκού στοιχείου στην Ιταλία. Δεν ανέχεται την ύπαρξη εβραίων που προηγουμένως έζησαν σαν χριστιανοί. Ξαφνικά, τον Ιούλιο του 1555 στέλνει ιεροεξεταστή στην Αγκόνα, ο οποίος, παρά τις υπάρχουσες εγγυήσεις, συλλαμβάνει 100 εβραίους πρώην χριστιανούς και τους φυλακίζει ενώ μερικοί άλλοι κατάφεραν και ξέφυγαν. Η εβραϊκές κοινότητες αρχίζουν αμέσως τις δωροδοκίες προς τον ιεροεξεταστή, ο οποίος ταυτόχρονα εφήρμοσε κατασχέσεις των περιουσιών των συλληφθέντων. Ο τεράστιος πλούτος που έρχεται στα χέρια του ξαφνικά, τον κάνει να παραβλέψη την απόδραση των μισών κρατουμένων… Ο πάπας όμως τον αντικαθιστά πριν "δραπετεύσουν" και οι υπόλοιποι. Ο νέος ιεροεξεταστής είναι μη εξαγοράσιμος. Αρχίζει δημόσια βασανιστήρια τα οποία παρακολουθούν ακόμη και τα πληρώματα των εμπορικών πλοίων τα οποία μεταφέρουν τα νέα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τελικά, στις 13 Απριλίου του 1556, πρώτα στραγγαλίζονται και μετά καίγονται τα πρώτα 24 θύματα. Κάποιοι φυλακισμένοι ισχυρίζονται ότι κακώς κρατούνται διότι ποτέ δεν είχαν βαπτισθεί χριστιανοί αλλά πάντα ζούσαν σαν εβραίοι. Μετά από λίγο καιρό, ο ιεροεξεταστής απέρριψε την θέση τους με τον ισχυρισμό ότι τα τελευταία 60 χρόνια απαγορευόταν να ζουν σαν εβραίοι στην Πορτογαλία, άρα ζούσαν σαν χριστιανοί. Έτσι, στις 15 και 20 Ιουνίου 1556 καίγονται άλλοι 11 εβραίοι σε δημόσια θέα. Αλλοι 26 καταδικάζονται σε υπηρεσία κωπηλάτου στις γαλέρες των ιπποτών του τάγματος του Αγίου Ιωάννου. Αυτοί όμως κατάφεραν και σώθηκαν αφού δραπέτευσαν. Αυτά συνέβησαν στην Αγκόνα.Από το καλοκαίρι του 1555, πριν κανείς μάθη κάτι, έφθασαν στους Νάσι οι πρώτες αναφορές περί της καταστάσεως. Τους κατέλαβε φρίκη. Η Ντόνα Γκρασία είχε προσωπικές και εμπορικές σχέσεις με όλους αυτούς. Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν παράδεισος για τους εβραίους και η Δύση κόλαση. Εκεί όμως ήταν το χρήμα. Και αφού η απώτερη επιδίωξη αυτού του λαού ήταν η οικονομική επικράτηση πάσει θυσία (πράγμα που πέτυχαν σήμερα), υφίσταντο θυσίες τις οποίες προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν. Αν τους ενδιέφερε μόνο η έντιμη και άνετη επιβίωσις, απλώς έπρεπε να εγκατασταθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου κανείς δεν θα τους πείραζε αλλά χωρίς να έχουν το χρήμα και την οικονομική κυριαρχία της Δύσεως. Η Ντόνα Γκρασία κινητοποιεί αμέσως τον Σουλτανικό μηχανισμό διότι πολλές εβραϊκές εταιρείες της Θεσσαλονίκης και της Πόλης οδηγήθηκαν λόγω Αγκόνας σε κήρυξη πτωχεύσεως αλλά και πολλοί συλληφθέντες στην Αγκόνα ήσαν υπό την προστασία του Σουλτάνου. Ο Σουλτάνος, μετά από προτροπή της, στέλνει τον Δεκέμβριο απεσταλμένους στην Αγκόνα και απαιτεί την άμεση αποφυλάκιση των υπηκόων του απειλώντας με αντίποινα. Οι μη εβραίοι έμποροι της πόλεως στέλνουν απεσταλμένους στον πάπα τονίζοντάς του ότι επειδή εβραίοι Οθωμανοί υπήκοοι έχασαν ζωές και περιουσίες, το εμπόριο από την Ανατολή πηγαίνει προς Βενετία παρά Αγκόνα κι έτσι αυτοί αναγκάζονται σε πτωχεύσεις. Ζήτησαν επίσης οι βασανισμοί και εκτελέσεις να μην γίνονται σε δημόσια θέα.Τον Μάρτιο του 1556, ο Ρουστάμ Πασάς, όργανο των Νάσι, εγκαλεί τον πρόξενο της Αγκόνα στην Κωνσταντινούπολη και του κοινοποιεί ότι η Αυτοκρατορία, εξ αιτίας των γεγονότων απαιτεί αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη ύψους 400.000 δουκάτων και άμεση απόλυση όλων των φυλακισμένων εβραίων Οθωμανών υπηκόων και απειλεί με αντίποινα. Ταυτοχρόνως, τα ίδια αποστέλλονται γραπτώς με σουλτανικό φιρμάνι και στην διοίκηση της Αγκόνα. Για να δοθή σοβαρότης σε όλα αυτά, όλα τα πλοία της Αγκόνα που έτυχε να βρίσκονται σε Οθωμανικά λιμάνια αιχμαλωτίζονται για αντίποινα. Επίσης εκλήθησαν οι πρέσβεις Φλωρεντίας και Γαλλίας να προτείνουν στις χώρες τους διαμεσολάβηση με τον Πάπα εν όψει γενικής συρράξεως. Οι αποστολές των χωρών έφθασαν λίγο μετά τις πρώτες 24 εκτελέσεις. Οι έμποροι και κάτοικοι της Αγκόνα βρίσκονται σε απόγνωση. Στέλνουν αντιπρόσωπο στον Πάπα, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Πάπας απαντά στα τελεσίγραφα ότι είναι πρόθυμος να απελευθερώση και αποζημιώση κάθε Οθωμανό υπήκοο που ποτέ δεν ήταν επισήμως χριστιανός. Ταυτοχρόνως, για να δείξη καλή πίστη, όλη η περιουσία των Νάσι και των αντιπροσώπων τους, επιστρέφεται… Τόση ήταν η δύναμή τους… Οι επιχειρηματολογία του Πάπα και οι πράξεις του ήταν μέσα στα όρια του διεθνούς δικαίου και έτσι ο Σουλτάνος, μια και φίλοι του οι Νάσι αποζημιώθηκαν, δεν μπορούσε να κάνη τίποτε άλλο. Ακολουθεί το δεύτερο κύμα εκτελέσεων. Ακολουθεί όμως και η προσπάθεια των Νάσι για εκδίκηση. Μερικοί διασωθέντες εβραίοι από την Αγκόνα κατέληξαν κάπου 80 χιλιόμετρα βόρεια, στο δουκάτο του Ουρβίνο, στην λιμανούπολη Πέζαρο. Η διοίκηση της περιοχής, επιχειρώντας από καιρό την αναβάθμιση του λιμανιού της, βρήκε στους νέους κατοίκους την ευκαιρία που ζητούσε. Υπήρχε από καιρό κι εκεί μια μικρή εβραϊκή κοινότης και εύκολα πήραν άδεια ελεύθερης εγκαταστάσεως ομοεθνών τους με αντάλλαγμα την αύξηση του εμπορίου. Όμως, επειδή οι δυνάμεις τους ήταν μικρές, απευθύνθηκαν στον παγκόσμιο εβραϊσμό και μάλιστα στους Νάσι. Οι εβραίοι κατήχον αποκλειστικά σχεδόν το Οθωμανικό εμπόριο και θα μπορούσαν αντί να χρησιμοποιούν την Αγκόνα, να χρησιμοποιήσουν το Πέζαρο. Έτσι, θα έπαιρναν εκδίκηση απ' την Αγκόνα η οποία θα κατέρεε. Ο αντιπρόσωπος των εβραίων του Πέζαρο, ανακοινώνει την πρόταση στην ομιλία του στην Κωνσταντινούπολη και με προτροπή των Νάσι, αποφασίζεται αμέσως κανένα Οθωμανικό και εβραϊκό πλοίο να μην πλευρίση στην Αγκόνα αλλά όλοι να υποστηρίξουν το Πέζαρο μέχρι το επόμενο Πάσχα με ιερά ποινή τον αφορισμό. Μετά θα έβλεπαν. Το παγκόσμιο δίκτυο πληροφοριών των Νάσι, έδωσε παντού την εντολή και όλοι οι εβραίοι ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό. Στην Αγκόνα, οι πτωχεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Οι τιμές των ανατολικών προϊόντων εκτινάσσονται στα ύψη. Εξαγωγές δεν γίνονται. Μέχρι το τέλος του Αυγούστου, η Αγκόνα έχει γονατίσει και το Πέζαρο θριαμβεύει αφού γίνεται και η έδρα δραστηριοτήτων των Νάσι. Φαίνεται ότι ο παγκόσμιος εβραϊσμός, με κυρίαρχη σκέψη την εκδίκηση θα θριαμβεύση. Σιγάσιγά όμως αρχίζουν να ανακύπτουν προβλήματα. Κατ' αρχάς το Πέζαρο δεν είχε τόσο μεγάλο λιμάνι όσο απαιτείτο με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει να γίνονται πολλά και σοβαρά ατυχήματα και να χάνονται φορτία. Οι κοινότητες της Προύσας δεν αντέχουν τον αποκλεισμό και υπαναχωρούν. Όμως, η Αγκόνα έχει και μία πολύ παλιά οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα η οποία δεν φταίει σε τίποτε και οδηγείται στον όλεθρο. Μετά την ολική καταστροφή της πόλεως είναι βέβαιο ότι αυτοί θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της εκδικήσεως που θα ακολουθήση. Έτσι, μέσω του ραββίνου τους αρχίζουν να κυκλοφορούν σε όλες τις κοινότητες γράμμα εκλιπαρώντας την άρση του αποκλεισμού. Ο ίδιος ο ραββίνος της Αγκόνα επισκέπτεται τις κοινότητες της Ανατολής. Αρχισε έτσι ο διχασμός των κοινοτήτων της Τουρκίας. Επίσης άρχισαν κάποιοι εβραίοι να σπάζουν τον αποκλεισμό μη δίνοντας σημασία στον αφορισμό και σταδιακά αρχίζουν νάρχονται πάλι πλοία στο άδειο λιμάνι της Αγκόνα. Οι εβραίοι του Πέζαρο θορυβούνται διότι αν δεν επιτύχει ο σκοπός τους τότε η δική τους μοίρα κινδυνεύει. Και στέλνουν κι αυτοί εκπρόσωπο. Πλησιάζει ο καιρός για το Πάσχα και όλες οι κοινότητες είναι σε ταραχή. Το σχέδιο των Νάσι κινδυνεύει να αποτύχη. Την προηγμένη πολιτική σκέψη τους με σκοπό την προστασία του λαού τους δεν μπορούν να την καταλάβουν όλοι. Επικεφαλής της αντιδράσεως τίθεται ο ραββίνος της αρχαιότερης συναγωγής της Κωνσταντινουπόλεως, ο Τζάσουα Σονσίνο. Με το κύρος του αποκτά πολλούς υποστηρικτές και οι ασυνήθιστοι σε αντιπολίτευση Νάσι τον εγκαλούν για συζήτηση. Ο Ιωσήφ λείπει ταξείδι στην Αδριανούπολη και δεν παρέστη στην συζήτηση. Η Ντόνα Γκρασία τελικά δεν κατάφερε να πείση τον ραββίνο και πείσμωσαν καί οι δύο. Ο ραββίνος ζητά λύση μέσω μωσαϊκού νόμου από πολλούς "μελετητές των γραφών" για πράγμα που στην προκειμένη περίπτωση χρειαζόταν λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι συναγωγές της Πόλης δεν συμφωνούν αφού η παλαιότερη αρνείται πεισματικά τον αποκλεισμό και ο ραββίνος της, κηρύσσει τους αφορισμούς ως παρανόμους και διακηρύσσει ότι αυτοί που γλύτωσαν από Ισπανία και Πορτογαλία, κάνουν κακό του κεφαλιού τους να ζούν παράνομα στην χριστιανική Δύση αντί να έρθουν ελεύθερα στην Ανατολή. Επρότεινε επίσης να κάνουν έρανο για δώρο 20.000 δουκάτων στον δούκα του Ουρμπίνο και να σταματήση ο αποκλεισμός. Αυτό το καταλυτικό επιχείρημα ήταν η χαριστική βολή στα σχέδια των Νάσι. Ο αποκλεισμός τελείωσε με νίκη του ραββίνου και ήττα όχι των Νάσι, διότι αυτοί δεν έχασαν τίποτε, αλλά του λαού των εβραίων. Η εξέλιξη των γεγονότων δικαίωσε φυσικά τους πολιτικά σκεπτομένους Νάσι. Πράγματι, οργισμένος ο δούξ του Ουρβίνο για την ασυνέπεια, ξεριζώνει απ' την επικράτειά του όχι μόνο τους πρόσφατα ελθόντες αλλά και τους παλιούς εβραίους. Πάλι καλά διότι θα μπορούσε να καλέση την ιερά εξέταση. Οι φυγάδες μπήκαν σε πλοία αλλά οι κάτοικοι της Αγκόνα, διψασμένοι για εκδίκηση, κυνήγησαν και πρόλαβαν τα πλοία και αφού τους λήστεψαν όλους, πούλησαν αρκετούς σαν σκλάβους. Επίσης, ο Πάπας έκλεισε το εβραϊκό τυπογραφείο της Φερράρα, έκαψε όλα τα βιβλία και τιμώρησε τους ιδιοκτήτες. Το κακό ήταν όμως ότι η Αγκόνα δεν τιμωρήθηκε όσο έπρεπε. Μία φορά που οι εβραίοι είχαν την μεγάλη ευκαιρία να τιμωρήσουν διώκτες τους, χάρις σ' έναν κοντόφθαλμο ραββίνο την έχασαν. Το δίδαγμα είναι ότι δεν είχε δουλειά ο ιερωμένος με την πολιτική και ο παγκόσμιος εβραϊσμός αργότερα, αφού μελέτησε αυτό το παράδειγμα, λαμβάνει συμφέρουσες γι' αυτούς αποφάσεις εκτός συναγωγής. Οι δραστηριότητες της οικογενείας συνεχίζονται με επιτυχία κατά το 1557 και μετά. Ο Ιωσήφ Νάσι καταφέρνει και γίνεται εργολάβος τελωνειακών φόρων. Δηλαδή, συμφωνεί με τον Σουλτάνο σε ένα ποσό το οποίο αντικατοπτρίζει περίπου το τι περιμένει ο Σουλτάνος να κερδίση από φόρους τελωνείων όλον τον χρόνο. Πληρώνει τον Σουλτάνο αυτό το ποσόν και από κει και πέρα εισπράττει ο ίδιος τους φόρους. Αν εισπράξη λιγότερα απ' όσα έδωσε, απλώς έχασε, αν όμως εισπράξει περισσότερα κέρδισε. Οι Νάσι όμως δεν χάνουν. Από αυτή την εργολαβία κερδίζουν τεράστια ποσά. Επίσης κερδίζει πολλά από εμπόριο κρασιού. Σε αυτή την περιοχή, που οι μουσουλμάνοι δεν πίνουν, υπάρχει τεράστια παραγωγή. Οι Νάσι έχουν και ιδιόκτητες τεράστιες εκτάσεις σε Χίο, Κύπρο και Σικελία και παράγουν άριστη ποιότητα. Οι αποθήκες του είναι πάντα γεμάτες με τα καλύτερα κρασιά. Και ο Σελήμ ο πρώτος πελάτης του. Στην πολιτική, οι σχέσεις των Οθωμανών είναι εξ ανάγκης καλές με τους Γάλλους. Το 1555 ο Γάλλος Αυτοκράτωρ έχει τεράστια ανάγκη χρημάτων. Τόσο μεγάλη που τα έξοδα του πρέσβυ του στην Κωνσταντινούπολη τα αναλαμβάνει ο Νάσι. Δείχνει καλή θέληση ώστε να μπορεί μετά να ζητήση τα τεράστια ποσά που του χρωστά ο Αυτοκράτωρ. Αρχές του 1557 έρχεται νέος Γάλλος πρέβυς ο οποίος αντιλαμβάνεται αμέσως την λειτουργία του δικτύου πληροφοριών του Ιωσήφ. Αμέσως το αναφέρει στον Αυτοκράτωρα εφιστώντας του την προσοχή. Ο Αυτοκράτωρ επηρεάζεται και ζητά από τον Ιωσήφ να υποβάλλη αμέσως αποδείξεις περί του χρέους. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις του Ιωσήφ με την Γαλλία γίνονται εχθρικές κάτι όμως που δεν συμφέρει την Τουρκία. Οι εχθρικές επιστολές πηγαινοέρχονται για χρόνια. Ο Αυτοκράτωρ κατέληξε στο ότι οι Νάσι παρανόμως μπήκαν και πλούτισαν στην Γαλλία διότι ήταν απαγορευμένη η είσοδος σε εβραίους. Αρα δεν χρωστά τίποτε. Το έτος 1559 ήταν ίσως το καθοριστικότερο για την οικογένεια. Τώρα θα φαινόταν αν τόσος κόπος και προσπάθεια θα εδικαιώνετο γι' αυτούς εις βάρος βέβαια των Οθωμανών. Τώρα ξεσπά η διαμάχη για την διαδοχή ανάμεσα στον ευνοούμενό τους αλκοολικό, μαλθακό και νωθρό Σελήμ και τον ικανότατο Βαγιαζήτ. Ο Νάσι γνωρίζει ότι αν κερδίσει ο πατριώτης και έξυπνος Βαγιαζήτ, χάνει τα πάντα. Κινείται δραστήρια, πείθει πολλούς με μεγάλα δώρα και παίρνει άδεια απ' τον Σουλτάνο να επισκεφθή τον Σελήμ στην Κιουτάχεια. Μαζί του παίρνει θησαυρούς από χρυσό, ρούχα, πολλά όπλα και ίππους. Τελικά, οργανώνει και χρηματοδοτεί έναν ολόκληρο στρατό. Τα τεράστια έξοδα που κάνει είναι μία επένδυση και παίζει όλα για όλα. Το καλοκαίρι του 1559 ξεσπά ο πόλεμος και ο στρατός του Σελήμ αμύνεται ενώ ο Βαγιαζήτ επιτίθεται. Ο Σουλτάνος, αντικειμενικός μέχρι τότε, χωρίς κανείς να μπορή να εξηγήση το γιατί, παίρνει απρόοοπτα το μέρος του αλκοολικού. Θα κόστισε πολλά στον Νάσι!!!Ηττημένος στο Ικόνιο ο Βαγιαζήτ ζητά άσυλο στην Περσία άλλα ο Νάσι τον θέλει νεκρό. Οι Οθωμανοί πληρώνουν ένα τεράστιο ποσόν στους Πέρσες και εκείνοι παραδίδουν τον Βαγιαζήτ και τους 4 γιούς του και όλοι εκτελούνται…. Ο Νάσι κέρδισε και ό Σελήμ θα γίνη αυτοκράτωρ. Ουσιαστικά, ο Νάσι θα κυβερνά και θα κερδίση και το μονοπώλειο οίνου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία… Μετά την απόλυτη και σταθερή εδραίωση της θέσεώς του και της εξουσίας του στην Υψηλή Πύλη, ήρθε και ο καιρός για την πραγματοποίηση του σιωνιστικού σχεδίου. Αυτό ήταν η κινητήριος δύναμη της Ντόνα Γκρασίας, η οποία είχε ήδη καταφέρει να εκταφιάση από Πορτογαλία και ενταφιάση στην Παλαιστίνη τα οστά του άνδρα της. Το σχέδιο δημιουργίας του Ισραήλ, ο Νάσι το είχε ήδη συζητήσει με την ηγεσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας (Βενετίας) κατά το 1544. Συγκεκριμένα, είχε ζητήσει κάποια εδάφη κοντά στο Ισραήλ τα οποία θα εγένοντο αυτόνομα και στα οποία θα μπορούσε να καταφύγη κάθε εβραίος και όχι μόνο και τα οποία θα είχαν τεράστια οικονομική ανάπτυξη πράγμα που θα οφελούσε με κάποιους τρόπους την Βενετία. Η Βενετία εκείνη την εποχή κατείχε πολλά νησιά ανάμεσα στα οποία ήταν η Κρήτη και η Κύπρος. Στην τελευταία, ή και στις δύο, απέβλεπε ο Ιωσήφ. Οι Βενετοί απέρριψαν το σχέδιο αλλά οι Νάσι απλώς περίμεναν υπομονετικά και δούλευαν μεθοδικά ώστε να δημιουργήσουν μια νέα ευκαιρία και να πραγματοποιήσουν τον σιωνιστικό τους σκοπό.
Και η δημιουργία του Ισραήλ έγινε το 1561.ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου